Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
Οι φίλοι Μανώλης Γλέζος και Λάκης Σάντας όταν ήταν φοιτητές
Ανάγκασαν το σιδηρόφρακτο ναζιστικό καθεστώς και τους ντόπιους φασίστες συνεργάτες τους και δωσιλόγους να βγάλουν αυτές τις ανακοινώσεις:
Τα ντοκουμέντα: Αριστερά, η ανακοίνωση του Γερμανικού Φρουραρχείου, δεξιά η ‘Επικήρυξη Ελλήνων Φασιστών» (η αντίστοιχη τότε ΧΑ, στο τάκα-τάκα φτιαγμένη, Εθνικοσοσιαλιστική Φρουρά του Νίκου Μιχαλολιάκου, σόρι Νίκου Πάικου. Σε όλα μιλάνε για «κλοπή της κυματίζουσας σημαίας».
Τα ντοκουμέντα: Αριστερά, η Βραδυνή της επομένης και δεξιά το Ελεύθερο Βήμα Σε όλα μιλάνε για «κλοπή της κυματίζουσας σημαίας».
Οσο για το ηλίθιο ακροδεξιό ‘επιχείρημα’ τύπου «αν έχετε πάει στο στρατό γνωρίζετε ότι τη νύχτα έχει ήδη γίνει υποστολή της σημαίας, άρα ποια σημαία βρήκαν οι Γλέζος-Σάντας να κατεβάσουν; είναι ψέματα», εμείς να σημειώσουμε μόνο το εξής, για να ξεκαθαριστεί το θέμα μία και διά παντός:
Σύμφωνα με την εθιμοτυπία του πολέμου, η πολεμική σημαία του κράτους που έχει καταλάβει άλλο κράτος (όπως δηλαδή η πολεμική σημαία της Γερμανίας που κυμάτιζε στην Ακρόπολη) δεν υποστέλλεται ποτέ. Η εθνική σημαία του κράτους είναι αυτή που ανεβαίνει κάθε πρωί και κατεβαίνει κάθε δειλινό.
Βέβαια, πολύ καλύτερα αναλύει το ζήτημα και τις διαδρομές των αμέτρητων hoax και fake που έχουν κατασκευάσει οι ακροδεξιοί, από την εποχή του Μανιαδάκη μέχρι τις σκουπιδοσελίδες του σημερινού διαδκτύου, η καλύτερα έρευνα από τον Δημήτρη Ψαρρά, εδώ:
Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, την οποία είχε δώσει στον Αλέξη Τσίπρα, το 2009, στο περιοδικό ‘ΕΨΙΛΟΝ’ της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, είχε πει ο Λάκης Σάντας:
Ντοκουμέντο της περιόδου του Εμφυλίου. Ο Λάκης Σάντας, που σύμφωνα με τον στρατηγό Σαρλ Ντε Γκολ ήταν μαζί με τον Μανόλη Γλέζο ‘οι πρώτοι αντιστασιακοί της Ευρώπης’ υπέστη διάωξεις που παραλίγο να τον στείλουν στο απόσπασμα -το ίδιο και ο Γλέζος. Εδώ, η στρατιωτική του ταυτότητα, Δεκέμβριος του 1948, έγκλειστος στη Μακρόνησο στο σκληρό Γ’ Τάγμα Σκαπανέων.
«Εμείς είμαστε δρακογενιά. Κοιμηθήκαμε πάνω στο χιόνι κι ανάμεσα στα σκίνα, δεχτήκαμε ιατρικές επεμβάσεις χωρίς αναισθητικό, ζήσαμε στα ξερονήσια και τις φυλακές, μάθαμε εν ολίγοις ν’ αντέχουμε».
Ο Λάκης Σάντας στον ΕΛΑΣ, το 1943 ή 1944
Ο Απόστολος (Λάκης) Σάντας έφυγε από τη ζωή ένα μήνα πριν από τη συμπλήρωση 70 χρόνων από το κατέβασμα της σημαίας με τη σβάστικα από την Ακρόπολη, μαζί με το Μανώλη Γλέζο, και παραμονή της εργατικής Πρωτομαγιάς, κλικ εδώ.
Τρίτος από αριστερά στην επάνω σειρά είναι ο Λάκης Σάντας. Είναι ‘Η φρουρά του ασυρμάτου’ στην Πάρνηθα. Δεξιά του είναι ο καπετάν-Ρήγας (Γιάννης Ορφανός), πρώτος από αριστερά στη μεσαία σειρά ο γιατρός Μανώλης Αρούχ, δεύτερος από αριστερά ο θρυλικός Σαλβατόρ Μπακόλας (‘Σωτήρης’) και ένας απ’ όλους λογικά πρέπει να είναι ο ‘Μακαμπής’, που μάλλον λεγόταν Ιντο Ιμσι και ήταν από τη Θεσσαλονίκη. Οι τρεις (Σάντας, Ρήγας, Μακαμπής) έκαναν πολύ παρέα και ήταν οι πιο έμπιστοι της διοίκησης, σύμωνα με το βιβλίο του Λάκη Σάντα.
Υπάρχουν στιγμές, που πέφτοντας πάνω σε κάποιο από το υλικό που υπάρχει στη διάθεσή μας, σκεφτόμαστε ότι είναι κρίμα κι άδικο να το κρατάμε κάπου, σε κάποιον φάκελο, σε κάποιο αρχείο, ξεχασμένο από όλους (και από εμάς, φυσικά), και να μην το μοιραζόμαστε με όλους τους πιθανούς αναγνώστες του ιστολογίου ή/και τους μελλοντικούς αναγνώστες, που ψάχνουν πληροφορίες στο διαδίκτυο.
Οπως π.χ. αυτή εδώ παρακάτω η φωτογραφία του αγαπημένου όλων των Ελλήνων, για –πόσες; -τέσσερις γενιές τώρα -πέντε γενιές τώρα; -κάπου εκεί.
Χαρείτε, λοιπόν, (και διαδώστε), αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου μας, αυτό το σπάνιο στιγμιότυπο του ήρωα μας, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Για την ιστορία, μόνο, να πούμε ότι το ενσταντανέ είναι από τον Ιούνιο του 1985.
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, έχοντας ήδη στο ενεργητικό του τις νίκες:
έναντι της Νέας Δημοκρατίς του Γεωργίου Ράλλη, στις εθνικές εκλογές και στις ευρωεκλογές του Οκτωβρίου 1981
έναντι της Νέας Δημοκρατίας του Ευάγγελου Αβέρωφ στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1984
έναντι της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου 1985,
συν τοις άλλοις, προκαλεί, όπως φαίνεται και από την έκφραση του Μητσοτάκουλα στις φωτογραφίες, μεγάλο ντέρτι και καημό στον άνθρωπο που ήθελε να κάνει σκόνη και το ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν τα κατάφερε, και … «[…] τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ, η μοναξιά μου», που λέει και το τραγούδι.
Ή καλύτερα «[…] άναψε το τσιγάρο, δώσμου φωτιά, έχω μεγάλο ντέρτι μες στη καρδιά».
«Αναψε το τσιγάρο, δώσμου φωτιά, έχω μεγάλο ντέρτι μες στη καρδιά»
Η Αντα Ψαρρά, εκ των φορέων του “Ιού“, σε ένα σχόλιό της, από τα “Πολιτικά παρασκήνια» της εφημερίδας “Ελευθεροτυπία” της Πέμπτης 28 Απριλίου 2011, με τίτλο «Κότερα με Ρωσίδες!».
Σκίτσο του Θανάση Πέτρου
Κότερα με Ρωσίδες!
Στο λιμάνι της Αίγινας αγκυροβόλησε το Πάσχα ένα γιγάντιο σκάφος. Μια ντουζίνα νέοι άνθρωποι κατέβηκαν από αυτό για να φάνε σε παραλιακή ταβέρνα. Ηταν ντυμένοι με πολύχρωμα μοντέρνα ρούχα, γυμνασμένοι και γεμάτοι τατουάζ με γοτθικά γράμματα, σπαθιά και άλλα πολεμοχαρή.
Ο ένας από αυτούς, λίγο πιο κοντός, με ένα τεράστιο πούρο στο στόμα, έμοιαζε ο «αρχηγός» της παρέας.
Καθίσανε α λα ελληνικά και φωνακλάδικα, ο δε αρχηγός ούρλιαζε στο κινητό και απειλούσε το συνομιλητή του να παρουσιαστεί στο τραπέζι σε επτά λεπτά, αλλιώς θα είχε κακά ξεμπερδέματα.
Απέναντι όρθιος στεκόταν ένας μπράβος ντυμένος στα μαύρα, με εμφανές το αλεξίσφαιρο γιλέκο του. Ο κοντός με το πούρο τον φώναξε και του είπε επί λέξει: «Πήγαινε στο σκάφος και φέρε αμέσως εδώ τη Ρωσίδα, είναι μια ψηλή».
Πόσες Ρωσίδες, άραγε, υπήρχαν στο σκάφος, για να χρειαστεί να θυμίσει στον μπράβο ποια ακριβώς να φέρει; Σε λίγο εμφανίστηκε ξανά ο μπράβος με μια κοπέλα κατατρομαγμένη και την… ακούμπησε στο τραπέζι!
Η Αντα Ψαρρά, εκ των φορέων του “Ιού“, σε ένα σχόλιό της, από τα “Πολιτικά παρασκήνια» της εφημερίδας “Ελευθεροτυπία” της Πέμπτης 28 Απριλίου 2011, με τίτλο «Ανθρωποι στα σκουπίδια«.
Σκίτσο του Θανάση Πέτρου
Ανθρωποι στα σκουπίδια
Αλλο ένα πτώμα βρέθηκε χθες στη χωματερή και μάλιστα μιας νέας κοπέλας, φυσικά αλλοδαπής. Δεν ήταν κομματιασμένο, όπως τα προηγούμενα· ανέβασε τον αριθμό αυτών των πρόσφατων δολοφονιών στο νούμερο επτά.
Αν προσθέσουμε και τα πτώματα αλλοδαπών που βρέθηκαν μόνο τον τελευταίο χρόνο δολοφονημένοι στην Ελλάδα, και που οφείλονται φυσικά (!) σε ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και ποτέ σε ρατσιστικά εγκλήματα δι’ ασήμαντον (ή και χωρίς) αφορμή, τότε τα νούμερα γίνονται διψήφια. Και με τα ανασφάλιστα εργατικά δυστυχήματα αλλοδαπών, το νούμερο γίνεται τριψήφιο.
Η επιρροή του ιστολογίου αυξάνεται, και είδαμε μετά το θάνατο του Νίκου Παπάζογλου, δύο άρθρα για αυτόν, σε ‘συμβατικά’, που λένε, ΜΜΕ, με υλικό από το μπλογκ μας. Θα τους αλώσουμε όλους εκ των έσω, έχουμε κακούς σκοπούς.
Το πρώτο ήταν στην εφημερίδα ‘ΝΕΑ’ της Παρασκευής 22 Απριλίου 2011, στο ένθετο ‘Νσυν’, με τίτλο ‘Ο Νίκος της γειτονιάς και της παρέας‘, και με υπογραφή της Χάρης Ποντίδα.
Μπορείτε να δείτε εδώ, κάτω-κάτω, την αναφορά στο ‘ιστολόγιο της Βασιλικής Μετατρούλου’:
Ε ρε μεγαλεία! Μας γράφουν στην εφημερίδα ‘ΝΕΑ’, με πλήρη τα στοιχεία και το URL του μπλογκ. Εφημερίδα Τα Νέα, Ενθετο Νσυν, 22/04/2011, σελίδα 04, Χάρη Ποντίδα, Ο Νίκος της γειτονιάς και της παρέας.
Και την αναφορά, ασφαλώς, στο φίλο του ιστολογίου Κ.Δ., (προσωπικό φίλο του Νίκου Παπάζογλου και του Μανώλη Ρασούλη, και επίσημου βιογράφου του τελευταίου), ο οποίος είναι αυτός που μας εμπιστεύτηκε τις φωτογραφίες, αυτές που δημοσιεύσαμε στο άρθρο με τίτλο ‘Ο Νίκος Παπάζογλου και οι φίλοι του – Αγνωστες στιγμές, φωτογραφίες και βίντεο‘
Πρέπει να σημειώσουμε εδώ, ότι οι υπεύθυνοι της εφημερίδας επικοινώνησαν μαζί μας και μας ενημέρωσαν για την επικείμενη δημοσίευση του υλικού, με τον δέοντα σεβασμό στη μνήμη του Νίκου Παπάζογλου.
Εδώ οι δύο σελίδες του άρθρου, οι οποίες δεν υπάρχουν στην on-line έκδοση της εφημερίδας. Τους ευχαριστούμε για την τιμή της αναδημοσίευσης.
Η σελίδα #03 του ένθετου ‘Νσυν’ της εφημερίδας ‘ΝΕΑ’, Παρασκευή 22 Απριλίου 2011
Η σελίδα #04 του ένθετου ‘Νσυν’ της εφημερίδας ‘ΝΕΑ’, Παρασκευή 22 Απριλίου 2011.
Το δεύτερο άρθρο ήταν από την εφημερίδα της Θεσσαλονίκης, ‘Αγγελιοφόρος της Κυριακής’, με υπογραφή του Γιώργου Μητράκη, και τίτλο ‘Ολα τριγύρω αλλάζουνε‘, και δημοσεύτηκε στο φύλλο του Σαββάτου/Κυριακής 23/24 Απριλίου 2011. Εδώ οι υπεύθυνοι ούτε μας ανέφεραν, ούτε μας ενημέρωσαν σχετικά, αλλά είναι γνωστές ποι σχέσεις της εκδοτικής εταιρείας της εφημερίδας ‘Αγγελιοφόρος’ με τον ΔΟΛ, οπότε καταλαβαίνουμε όλοι. Μικρό το κακό. Τους ευχαριστούμε για την τιμή της αναδημοσίευσης.
Γενιές ολόκληρες από δεξιούς και εθνικόφρονες αντιστασιακούς, π.χ. του ΕΔΕΣ ή της ΕΚΚΑ, αυτοί και οι απόγονοί τους, και επί πολλά χρόνια, κάνουν αγώνα, και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ώστε η κοινή γνώμη, και ειδικά οι ιστορικοί, να μην τους ταυτίζουν με τους Χίτες της Οργάνωσης ‘Χ’ του Γεώργιου Γρίβα-Διγενή και με τα Τάγματα Ασφαλείας, τους γνωστούς Ράλληδες, τους Γερμανοτσολιάδες.
1944: Γερμανοτσολιάδες, Ιωάννης Πλυτζανόπουλος, Γ. Σγούρος και πιθανόν Θ. Σγούρος (Μπέμπης) πιθανόν πριν το μπλόκο στην Κοκκινιά.
Γενιές ολόκληρες από μέλη της ‘Χ’, και μέλη της οργάνωσης ΡΑΝ, αυτοί και οι απόγονοί τους, και επί πολλά χρόνια, κάνουν αγώνα, και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ώστε η κοινή γνώμη, και ειδικά οι ιστορικοί, να μην τους ταυτίζουν με τα Τάγματα Ασφαλείας, τους γνωστούς Ράλληδες, τους Γερμανοτσολιάδες. (Ο στενός συνεργάτης του Γρίβα, Νίκος Φαρμάκης, μεγαλοστέλεχος της ‘Χ’ και πρωταγωνιστής στα Δεκεμβριανά, έτσι τους έχει αποκαλέσει σε ντοκιμαντέρ, ‘ταγματαλήτες‘, επί λέξει).
Και γενιές ολόκληρες από άνδρες της Χωροφυλακής, έφεδροι, εθελοντές άνευ θητείας και μόνιμοι, αυτοί και οι απόγονοί τους, και επί πολλά χρόνια, κάνουν αγώνα, και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ώστε η κοινή γνώμη, και ειδικά οι ιστορικοί, να μην τους ταυτίζουν με τους Χίτες της Οργάνωσης ‘Χ’ του Γεώργιου Γρίβα-Διγενή και με τα Τάγματα Ασφαλείας, τους γνωστούς Ράλληδες, τους Γερμανοτσολιάδες.
Ομως, η λαϊκή μούσα, η φιλική, η δική τους λαϊκή μούσα, μάλλον έχει άλλη γνώμη.
Στα τραγούδια, που έχουν μείνει γνωστά με το γενικό όρο ‘Χίτικα‘, συναντάμε την πλήρη ταύτιση των τριών αυτών κατηγοριών.
Και βλέπουμε να μπαίνουν στην ίδια κατηγορία οι Χίτες, οι Ταγματασφαλήτες και οι Χωροφύλακες άνευ θητείας, που λέγανε.
Ο λαϊκός υμνωδός δεν αφήνει αμφιβολίες, το λέει καθαρά
Γειά σας ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες και χίτες
λέει το τραγούδι.
Ας το δούμε ολόκληρο. Είναι το τραγούδι του Βαγγέλη Μαγγανά:
Απ’ όλα τα αποσπάσματα Του Μαγγανά μ’ αρέσει, που έχει τις σφαίρες σταυρωτά, τ’ αυτόματο στη μέση.
Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου με τους Χίτες τα παιδιά σου.
Με τι καρδιά ρε Μαγγανά στη Καλαμάτα μπήκες και έσπασες τις φυλακές και έβγαλες τους Χίτες.
Γειά σας ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες και χίτες
Δεν είμαστε κομμουνισταί, ούτε και λαοκράται ειμαστε ελληνόπουλα, Χίτες, επαναστάται.
Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου με τους Χίτες τα παιδιά σου.
Το βλέπεις ‘κείνο το βουνό, πουλιά δεν τ’ ανεβαίνουν μα του Βαγγέλη τα παιδιά τ’ ανεβοκατεβαίνουν.
Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου να χαρείς το απόσπασμά σου.
Και σε μια άλλη εκδοχή, τα πράγματα γίνονται πολύ μοβόρικα
Το βλέπεις ‘κείνο το βουνό το πιο ψηλό απ’ τα άλλα; Εκεί θα στήσει ο Μαγγανάς κομμουνιστών κρεμάλα
# Του Μαγγανά
Στον ίδιο σκοπό, με την ίδια μουσική, το τραγούδι του Πάνου Κατσαρέα.
# Γειά σου Φίλε Κατσαρέα, με τη χίτικη παρέα
Ο Γεώργιος Ζάρας ήταν, βέβαια, διαφορετική περίπτωση από τους δύο παραπάνω, αλλά έχει κι αυτός το δικό του τραγούδι (είναι ο ‘χωροφύλακας’ του στίχου):
# Του Ζάρα
Τέλος, ένα τραγούδι, που θα μπορούσε να είναι αφιερωμένο σε οποιονδήποτε από τους παραπάνω, αλλά εμείς νομίζουμε ότι είναι το τραγούδι για τους ΕΔΕΣιτοράλληδες.
# Ποτέ να μη παραδοθείς στου Βελουχιώτη τα σκυλιά
Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο γράφτηκε αυτό το άρθρο (τα τραγούδια και τα βίντεο ήταν … παράπλευρο ‘δώρο’!) είναι για να θυμίσουμε ότι επίσημα, πλέον, τα (προδοτικά, ακόμη και για τους Χίτες, ακόμη και για τους χωροφύλακες) Τάγματα Ασφαλείας βρήκαν τη θέση τους δίπλα στις υπόλοιπες δεξιές και ακροδεξιές και φιλομοναρχικές οργανώσεις, χάρη σε ένα βιβλίο.
Πρόκειται για το βιβλίο, έκδοση της ‘Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας Εθνικών Αντιστασιακών Οργανώσεων’, με τίτλο ‘Η Εθνική Αντίσταση των Ελλήνων‘, Αθήνα, 2001, μια εθνικόφρων έκδοση με φιλοδοξίες απάντησης στην αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ανάμεσα σε όλες τις γνωστές και αναγνωρισμένες οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης, όπως ο ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ, φιγουράρουν πλέον και τα Τάγματα Ασφαλείας.
Αλήθεια, πως θα ένοιωθαν, άραγε, οι πατριώτες του ΕΔΕΣ και της ΕΚΚΑ αν μάθαιναν ότι τους ‘τιμούν’ στην ίδια έκδοση, από κοινού με τους ράλληδες ταγματαλήτες γερμανοτσολιάδες;
Η ίδρυση της Παναχαϊκής, εφημερίδα Φορολογούμενος 14 Ιουνίου 1891
«Κάλλιστοι νέοι της ημετέρας πόλεως, έθεντο κατ’ αυτάς τας βάσεις λαμπρού Σωματείου, Γυμναστικού, δηλονότι Συλλόγου εις ον έδωσαν τον τίτλον «Παναχαϊκός Γυμναστικός Σύλλογος» και τον τύπον παρομοίων Σωματείων. Του Συλλόγου τούτου, υπέρ ου ευχόμεθα τα βέλτιστα, Πρόεδρος εξελέχθη ο συμπολίτης ημών κ. Γεώργιος Τζίνης»
(Πηγή: Εφημερίδα Φορολογούμενος 14 Ιουνίου 1891)
[Σημείωση δική μας: Που να το ήξεραν οι ‘κάλλιστοι νέοι’ της εποχής, τα παιδιά των αστών, ότι μετά από 100 και απαραπάνω χρόνια, κάποιοι θα τους έβγαζαν με το έτσι θέλω ‘αναρχικούς και ανατρεπτικά στοιχεία’].
Στις τάξεις των οπαδών της Παναχαϊκής είναι διαδεδομένη η πεποίθηση (ορθότερα: η ψευδής εντύπωση) ότι η ομάδα Παναχαϊκή ιδρύθηκε το 1891 από αναρχικούς. Αυτή η φήμη έχει πάρει κατά καιρούς διάφορες μορφές:
Η Παναχαϊκή ιδρύθηκε από αναρχικούς της Πάτρας
Η Παναχαϊκή ιδρύθηκε από μέλη του ‘Δημοκρατικού Συλλόγου Πάτρας’
Η Παναχαϊκή ήταν η βιτρίνα κάποιων αναρχικών της Πάτρας («οι αναρχικοί εμπλέκονται με τον σύλλογο για συγκάλυψη έναντι του κράτους και της καταστολής από την τοπική αστυνομία, ώστε υπό την κάλυψή του συλλογου να μπορούν να συνεχίσουν την πολιτική τους δράση και την πολιτική επιμόρφωση των εργατών και των άλλων πολιτών της πόλης»).
Μία ενδεικτική εκδοχή αυτού του μύθου βρίσκουμε στην … ‘Διακήρυξη αρχών – Ποιοι είμαστε’ του οπαδικού συνδέσμου Navajo, κλικ εδώ:
«Στα τέλη του 19ου αιώνα ιδρύονται στην Πάτρα τα πρώτα συνδικάτα και σύλλογοι, από εργάτες και διανοούμενους αστούς που είχαν γοητευτεί από τις αναρχικές και σοσιαλιστικές ιδέες, με προεξέχων αυτών τον Δημοκρατικό Σύλλογο Πάτρας, μέλη του οποίου συγκαταλέγονται ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του Παναχαϊκού Γυμναστικού Συλλόγου (1891), γι’ αυτό και η επιλογή των χρωμάτων κόκκινο/μαύρο».
Τίποτα από τα παραπάνω, όμως, δεν τεκμηριώνονται και από καμμία απολύτως πηγή.
Στο άρθρο αυτό εξετάζεται η φήμη αυτή καθ’ εαυτή (στην ουσία των ισχυρισμών της), αλλά και η διαδικασία διάδοσης της φήμης αυτής.
Δημοκρατικός Σύλλογος Πάτρας και Παναχαϊκή: Η ανύπαρκτη σχέση
Πράγματι, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα στην Πάτρα, ιδρύονται εργατικά συνδικάτα και πολιτικοί σύλλογοι. Ενα από αυτά ήταν και ο Δημοκρατικός Σύλλογος Πάτρας, μια εξαιρετικά ολιγάριθμη ομάδα. Οταν ιδρύθηκε τα μέλη της ήταν μόλις οκτώ (8). Στην ακμή της δραστηριότητας του ΔΣΠ τα μέλη ήταν δώδεκα (12). Επειτα από μία σύντομη δραστηριότητα δύο ετών, και μετά από μία δίωξη, ο Σύλλογος διαλύθηκε το 1877, και μόνον ένας εκ των μελών, ο Διονύσιος Αμπελικόπουλος, συνέχισε να έχει κάποια πολιτική δράση. Δεν έχει νόημα ασφαλώς να αναφερθούμε σε έναν σύλλογο που διαλύθηκε 14 ολόκληρα χρόνια πριν την ίδρυση της Παναχαϊκής, η οποία όπως ξέρουμε ιδρύθηκε το 1891. Κανένα από τα μέλη του ΔΣΠ δεν συγκαταλέγεται στα ιδρυτικά μέλη της Παναχαϊκής (Παναχαϊκός Γυμναστικός Σύλλογος), ούτε στα πρώτα Διοικητικά Συμβούλια.
(Πηγή: Μιχάλης Δημητρίου, Οι πρώτοι αναρχικοί στην Πάτρα, Περιοδικό Αντί, τεύχος 279, 18-01-1985)
[Σημείωση: Επειτα από τις συνεχείς μεταμορφώσεις του μύθου (όταν ο ένας ισχυρισμός καταρρίπτεται και όταν η τάδε πληροφορία αποδεικνύεται ανιστόρητη, οι διακινητές της φήμης εφευρίσκουν άλλον ισχυρισμό και επινοούν την δείνα πληροφορία), τώρα παρατηρήσαμε ένα άλλο φαινόμενο: Οι διακινητές του μύθου εντόπισαν τα ονόματα των 8 αυτών μελών του ΔΣΠ, και φυτεύουν κάποια ονόματα εδώ κι εκεί. Κι επειδή οι ‘πηγές’ τους είναι αποκλειστικά το διαδίκτυο, όπου ως γνωστόν γίνονται λάθη, βλέπουμε να μεταφέρονται αυτά τα λάθος ονόματα εδώ κι εκεί, κι έτσι εκτίθενται ακόμη μία φορά με τις λαθροχειρίες τους αυτές. Ομως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια].
Τα μαυροκόκκινα χρώματα της Παναχαϊκής
Είναι ακόμη αδύνατο, το μαυροκόκκινο να δηλώνει αναρχοσυνδικαλισμό, διότι στην Πάτρα δεν υπήρχαν αναρχοσυνδικαλιστές (υπήρχαν σοσιαλουτοπιστές στην αρχή και χριστιανοκοινωνιστές, κυρίως στη δεκαετία του 1890, και αναρχοσυνδικαλιστές συναντάμε στην Ελλάδα γύρω στο 1900), ενώ ακόμη, σύμφωνα με τον Murray Bookchin, η κοκκινόμαυρη σημαία χρησιμοποιήθηκε μόλις το 1910 για μικρό χρονικό διάστημα και από λίγους, και διαδόθηκε σαν σημαία των αναρχοσυνδικαλιστών στη δεκαετία του 1930.
(Πηγή: Murray Bookchin, The Spanish Anarchists, σελ.57).
Με λίγα λόγια είναι αδύνατο οι ιδρυτές της Παναχαϊκής, (όταν μάλιστα δεν υπήρχαν καν αναρχοσυνδικαλιστές στην Πάτρα), να διάλεξαν τα χρώματα που θα χρησιμοποιούσαν τουλάχιστον 20 χρόνια αργότερα οι αναρχοσυνδικαλιστές της Ισπανίας.
Σχέσεις Παναχαϊκής και αρχών
Αντίθετα υπάρχουν πολλές αναφορές για τις στενές σχέσεις του Συλλόγου με τις αρχές του κράτους
(Πηγή: Πολλά στοιχεία στο βιβλίο ‘Πατραϊκή Δημαρχία, 20ος Αιώνας‘, έκδοση του Δήμου Πατρέων)
ενώ και οι δύο ύμνοι της ομάδας, από το 1892 και το 1893, είναι στη λογική της ‘Μεγάλης Ιδέας’ (βλέπε παρακάτω).
Ενδεικτικά, αναφέρουμε (από πηγές της ίδιας της ομάδας):
Η Παναχαϊκή έδινε φιλικά με Αγγλους ναύτες στρατιώτες, δηλαδή με τον στρατό της μεγαλύτερης αποικιοκρατικής δύναμης εκείνης της εποχής. Βέβαια, πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι τότε δεν υπήρχαν ποδοσφαιρικές ομάδες, και πιθανώς η Παναχαϊκή είναι ο πρώτος σύλλογος που έπαιξε ποδόσφαιρο. (Πηγή: Εφημερίδα Νεολόγος, 19 Ιανουαρίου 1899)
Το Υπουργείο Προεδρίας, ο Δήμος Πατρέων, η Εκκλησία, οι βουλευτές του Νομού και άλλες κρατικές αρχές την επιχορηγούσαν σε όλη τη διάρκεια της προπολεμικής ζωής της ομάδας:.Παράδειγμα:
Συνεδρίασις Δήμου Πατρέων 5ης Μαρτίου 1928 «[…] Υποβάλλονται υπό του Προέδρου (…)
3. Ευχαριστήριον της Παναχαϊκής Γυμναστικής Ενώσεως Πατρών όσον αφορά την υπό του Δήμου επιχορήγησιν αυτής εξ 60.000 δραχμών»
Και
«Το Υπουργείο Παιδείας, που ήταν τότε η εποπτεύουσα αρχή για τις αθλητικές οργανώσεις, είδε με συμπάθεια την ίδρυση της Παναχαϊκής ΓΕ και με πρωτοβουλία του γράφηκε στον κρατικό προϋπολογισμό του οικονομικού έτους 1923-24 πίστωση 3.000 δρχ. για την ενίσχυση της. Συγχρόνως ο υπουργός με έγγραφο του προς τον νομάρχη συνέστησε να συγκροτηθεί επιτροπή από τοπικούς παράγοντες, η οποία να αναζητήσει πόρους για την ίδρυση Σταδίου στην Πάτρα. Πριν από μερικά χρόνια το Υπουργείο, δια στόματος Ιω. Χρυσάφη, είχε υποσχεθεί να διαθέσει το κράτος ποσό 400.000 δρχ. για αγορά οικοπέδου και κατασκευή σταδίου, εάν τα δύο αθλητικά σωματεία συγχωνευθούν και γίνουν οικονομικώς αυτάρκη.»
(Πηγή: Πατραϊκή Δημαρχία 20ος Αιώνας, έκδοση του Δήμου Πατρέων]
Και
«Προς συμπλήρωσιν της ιστορίας ούτως ειπείν, των μουσικών οργάνων, οφείλω να μνημονεύσω ευφήμως του ονόματος του βουλευτού της επαρχίας ημών κ. Α. Ρικάκη της ενεργεία του οποίου δις επετράπη ημίν υπό της Σ. Κυβερνήσεως η ατελής αυτών εισαγωγή. Ο τε σύλλογος και το συμβούλιον επανελημμένως εξέφρασαν τω κ. Ρικάκη την ευγνωμοσύνην αυτών ανθ’ ων ευ έπαθον».
(Πηγή: Παναχαϊκός Γυμναστικός Σύλλογος, Λογοδοσία περί των κατά το Β’ έτος πεπραγμένων 1892-1893, Αναγνωσθείσα τη 21 Μαΐου 1983 υπό Χρ. Π. Κορύλλου προέδρου εν Πάτραις 1893)
Στις συνεδριάσεις συμμετείχαν οι αρχές της πόλης, Δήμαρχος, Νομάρχης κ.ο.κ. Ειδικά σε εκείνες τις συνεδριάσεις πριν τη συγχώνευση των δύο συλλόγων, και μάλιστα απείλησαν να διακόψουν την επιχορήγηση, σε περίπτωση που δεν ξεπεράσουν τις διαφωνίες τους για το όνομα του νέου συλλόγου. Η εφημερίδα ‘Νεολόγος’ χαρακτήρισε τα δύο σωματεία «νεκρά λείψανα παλαιάς αθλητικής παραζάλης». Υπενθύμισε ότι όλες οι προσπάθειες για τη συγχώνευση τους απέτυχαν λόγω διαφωνιών σε ασήμαντα θέματα. Τέλος υποστήριξε ότι πρέπει, εάν και τώρα δεν συνενωθούν, να διακόψει ο Δήμος κάθε επιχορήγησηπρος αυτά και να πάψουν οι συνδρομητές τους να πληρώνουν συνδρομές. (Πηγή: Νίκος E. Πολίτης, Πατραϊκός Αθλητισμός, Β΄ Τόμος, Από την εποχή του Τόφαλου έως την ίδρυση της Παναχαϊκής, Αχαϊκές Εκδόσεις, 1997)
Είχαν την υποχρέωση να συντάσσουν ‘Εκθεση πεπραγμένων’ και ‘Λογοδοσία’ και να την υποβάλλουν στις αρχές.
Οι ύμνοι της είναι 100% στη λογική της ‘Μεγάλης Ιδέας’.
Η Εκκλησία παρίστατο σε όλες τις εκδηλώσεις των ομάδων, όπως είναι φυσικό.
Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, οι παράγοντες του κράτους ήλθαν στην Πάτρα και αναζητούσαν αθλητές από την ομάδα για θα συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο Σύλλογος διατηρούσε και μουσική μπάντα (Φιλαρμονική) που έπαιζε εμβατήρια και εθνικοπατριωτικά θούρια σε παρελάσεις και εθνικές εορτές κ.λπ.
Η Αστυνομία προστατεύει την Παναχαϊκή:
Σε μια διένεξη που είχαν ενδοσυλλογικά, κάτι για το καταστατικό, ο Πολίτης γράφει σχετικά:
«Η διένεξη στους κόλπους του Παναχαϊκού δίχασε και την Πατραϊκή κοινωνία. Η αστυνομία φοβήθηκε μήπως την κρίσιμη συνέλευση ακολουθήσει ‘διασάλευσις τη τάξεως!!! Και για να προλάβει ενδεχόμενες συμπλοκές τοποθέτησε φρουρούς στο Γυμναστήριο και έβαλε νυκτερινές περιπόλους!!!»
(Πηγή: Νίκος E. Πολίτης, Πατραϊκός Αθλητισμός, Α΄ Τόμος, Η πρώτη δεκαετία 1891-1900, Αχαικές Εκδόσεις, 1994)
Η Παναχαϊκή απούσα από τους κοινωνικές αγώνες
Μία εφημερίδα σοσιαλιστική, κατηγορούσε το Σωματείο ότι είναι ‘αντιδραστικό’, της αστικής τάξης κ.λπ. την ίδια στιγμή που οι αστικές εφημερίδες της πόλης και της Ζακύνθου ζητούσαν τη δίωξη των ανατρεπτικών οργανώσεων, δηλαδή των αναρχικών, αλλά, όπως είναι φυσικό, δεν έλεγαν λέξη για την Παναχαϊκή.
Η μοναδική φορά που θα μπορούσε να πει κανείς κάτι ότι η συμπεριφορά της Παναχαϊκής θα μπορούσε να είχε και μια αγωνιστική/κοινωνική πτυχή είναι όταν το 1894 προτάθηκε στο Σύλλογο να λάβει μέρος σε ένα συλλαλητήριο για το δίκιο των σταφιδοπαραγωγών. Ομως με το επιχείρημα ότι ‘Πολιτική και αθλητισμός δεν έχουν καμμία σχέση‘, αποφασίστηκε να ΑΠΕΧΕΙ ο σύλλογος από το συλλαλητήριο.
Η υποτιθέμενη ‘βιτρίνα’
Υπάρχει το ‘επιχείρημα’ ότι δήθεν οι αναρχικοί είχαν σαν ‘κάλυψη’ την ομάδα για να αναπτύσσουν αναρχική πολιτική δραστηριότητα επειδή ‘τους κυνηγούσαν’. Η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφοερτική, για όποιον γνωρίζει έστω και ελάχιστα πράγματα για την ίδρυση αυτών των πρώτων σοσιαλιστικών κινήσεων. Οι αναρχικές/σοσιαλιστικές ομάδες της Πάτρας ήταν ολιγομελείς ομάδες, κλειστές με πολύ μικρή δραστηριότητα. Οι πατρινοί αναρχικοί ήταν εξαιρετικά ολιγάριθμοι. Ασφαλώς ήταν γνωστοί σε όλους και ειδικά στην αστυνομία. Ομοίως πασίγνωστοι, αλλά για άλλους λόγους ήταν οι παράγοντες της ομάδας, γιατροί, καθηγητές κ.λπ. ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας.
Είναι εντελώς χαζό λοιπόν το να φαντάζεται ο όποιος κάφρος οπαδός σήμερα ότι αυτοί οι δακτυλοδεικτούμενοι το πρωί έτρεχαν στα γήπεδα ή προπονούσαν ομάδες και το βράδυ έπαιρναν όλα τα συνομωτικά μέτρα για να συνεδριάσουν.
Ηταν δύο διαφορετικοί κόσμοι, οι ανατρεπτικές αυτές ομάδες και ο αθλητισμός, που δεν τέμνονταν, ούτε είχαν κάποιο σημείο επαφής.
Συμπέρασμα
Η Παναχαϊκή, όχι μόνο δεν είχε καμμία σχέση με τις σοσιαλιστικές/αναρχικές/ανατρεπτικές κινήσεις της Πάτρας των τελών του 19ου αιώνα, αλλά αντίθετα, ήταν δημιούργημα των αστών, όπως όλες οι ομάδες άλλωστε. Αστοί την δημιούργησαν, και αναπτύχθηκε με τη βοήθεια του κράτους και των αρχών. Ας μην ξεχνάμε ότι το νόημα του αθλητισμού σε εκείνα τα χρόνια ήταν η εκγύμναση για τη δημιουργία ικανών στρατιωτών.
Η διαδρομή του μύθου.
Οπως ξέρουμε αναρχικό κίνημα δεν υπήρχε στην Ελλάδα, για τουλάχιστον μία 50ετία, από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 έως τη Μεταπολίτευση. Δεν υπήρχαν αναρχικοί, ούτε οργανωμένοι, ούτε ανοργάνωτοι. Η επανεμφάνισή τους, κάπως μαζικά, τη δεκαετία του 1980, πολλές φορές (και μοιραία, θα λέγαμε) συνδέθηκε με άλλα νεολαιίστικα κινήματα, όπως αυτά των πανκ και των χούλιγκαν. Σύμφωνα με τη ‘λαογραφία’ του χώρου, το 1988 εμφανίστηκε ένα πανό σε μαυροκόκκινα χρώματα στην κερκίδα της Παναχαϊκής. Αυτός ο συγκεκριμένος οπαδός που το έφτιαξε, κατά δήλωσή του, ήταν χούλιγκαν, πάνκης και αναρχικός. Αργότερα υποστήριξε ότι τα μαυροκόκκινα χρώματα του πανό ήταν εκείνη η λεπτή γραμμή που ένωνε τους αναρχικούς της Πάτρας του, ας πούμε, 1888, με τους αναρχικούς πάνκ χούλιγκαν του 1988, δηλαδή έπειτα από 100 ολόκληρα χρόνια. Για 100 ολόκληρα χρόνια, ποτέ κανένας δεν διανοήθηκε να συσχετίσει την Παναχαϊκή με το αναρχικό κίνημα, διότι όπως είπαμε ήταν δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Ομως, στις αρχές της 3ης χιλιετίας ήρθε το διαδίκτυο. Και μαζί τα διάφορα φόρουμ κ.λπ. όπου ο καθένας μπορεί να γράφει ανεξέλεγκτα ό,τι θέλει (και ορθώς).
Ετσι είδαμε στο athens.indymedia, για πρώτη φορά τη θεωρία περί ‘ίδρυσης της Παναχαϊκής από αναρχικούς‘. Βασικό στοιχείο αυτής της θεωρίας είναι τα μαυροκόκκινα χρώματα, την οποία θεωρία καταρρίψαμε με επιχειρήματα παραπάνω.
Εκτοτε, η ‘διαδρομή του μύθου’ αυτού (συγκεκριμένα για τα μαυροκόκκινα χρώματα), έχει υποστεί συνεχείς μεταμορφώσεις, όπως δείξαμε στην αρχή του άρθρου (ξέρετε τώρα, όταν δεν μας κάθεται ο ένας ισχυρισμός και η τάδε πληροφορία, εφευρίσκουμε άλλον ισχυρισμό και χρησιμοποιούμε τη δείνα πληροφορία).
Κάποια στιγμή, κάποιος ανώνυμος συντάκτης σε αθλητική εφημερίδα, διαβάζοντας κάπου αυτές τις φήμες, τις αναπαρήγαγε, γράφοντας ένα μικρό σχόλιο, επίσης χωρίς τεκμηρίωση και στοιχεία.
Από κει και έπειτα, και αφού το ίντερνετ είναι απέραντο, βλέπουμε συνεχείς αναφορές στο μύθο αυτό, συχνά με αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες. Σε φόρουμ οπαδών, σε οπαδικές ιστοσελίδες και λοιπά. Εξακολουθεί όμως η ίδια κατάσταση, να μην υπάρχει οποιαδήποτε τεκμηριωμένη αναφορά στο όλο ζήτημα.
Τελευταίο θύμα αυτής της φήμης είναι και η ελληνική Βικιπαίδεια. Κάποιος οπαδός της Παναχαϊκής, κατά δήλωσή του αναρχικός, έχει προσθέσει στο λήμμα ‘Παναχαϊκή-Χρώματα‘ αυτόν τον ίδιο ισχυρισμό. Σε επικοινωνία μας με τη Βικιπαίδεια, στην οποία ζητούσαμε στοιχεία, ο ισχυρισμός διαγράφτηκε και στη θέση του μπήκε η φράση:
«Τα χρώματα της ομάδας είναι το κόκκινο και το μαύρο. Το κόκκινο από τα χρώματα του Παναχαϊκού και το μαύρο από τα χρώματα της ΓΕΠ»
Για να μετρήσουμε με το ρολόι, πόσο χρόνο θα πάρει για να επανέλθει ο ψευδής ισχυρισμός περί ‘ιδρύσεως της Παναχαϊκής από αναρχικούς’.
Τέλος, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τον μύθο τον διακινούν, ίσως αποκλειστικά, οι οπαδοί Navajo (και) στο φόρουμ τους, ενώ ο άλλος σύνδεσμος οπαδών της Παναχαϊκής, οι ‘Αχαιοί’ δεν ενστερνίζονται τίποτε σχετικό, όπως φαίνεται π.χ. εδώ, στο φόρουμ των ‘Αχαιών’. Επίσης, ούτε στον επίσημο ιστότοπο της ‘Παναχαϊκής’, στο official site, υπάρχει η παραμικρή αναφορά για αναρχικούς ιδρυτές της ομάδας, π.χ για την ιστορία της ομάδας, κλικ εδώ.
Και δυο λόγια προς τους οπαδούς (όχι μόνον της Παναχαϊκής, αλλά όλων των ομάδων) Τώρα, το πως συμβιβάζεται, κάποιος να αυτοαποκαλείται ‘αναρχικός’, και ταυτόχρονα να δηλώνει ‘οπαδός‘ μιας ΠΑΕ, και να επιτρέπει στον εαυτό του και στους ομοϊδεάτες του να γίνονται μέρος και ενεργό μέλος μιας από τις πιο άθλιες ιστορίες του καπιταλισμού, εννοούμε τον χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, αυτό μπορεί να το απαντήσει μόνο η ψυχιατρική επιστήμη. Φαίνεται υπάρχουν αυτοαποκαλούμενοι ‘αναρχικοί’ που δεν τους ενοχλεί η δραστηριότητά τους να γίνεται άλλοθι, ούτε τους νοιάζει που συμμετέχουν και μπάινουν στο ίδιο κάδρο με καταστάσεις όπως το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, η προτροπή στη βία, οι εκβιασμοί, τα στημένα παιχνίδια, οι σχέσεις παρακρατικών κυκλωμάτων και ποδοσφαιρικών παραγόντων, ο εκφασισμός, οι στρατιές αφοσιωμένων ‘στρατιών‘ (γαλάζιων και άλλων). Ούτε τους ενδιαφέρει ότι ουσιαστικά στηρίζουν μια εταιρεία, σε ένα χώρο δυσώδη και αποκρουστικό, αυτόν του ποδοσφαίρου. Οι απατεώνες που διοικούν τις ΠΑΕ, σίγουρα, βλέπουν όλους αυτούς που τρέχουν ‘για την ομάδα’ και γελάνε. Τα λαμόγια υπάρχουν επειδή υπάρχουν οι οπαδοί.
Και το επιχείρημα τους «να μην χαρίσουμε το χώρο του γηπέδου στους φασίστες» μάλλον αποδεικνύει ότι υπάρχει ένα καινούργιο είδος αυτοαποκαλούμενων αναρχικών, αυτών που παλεύουν για την εξυγίανση της βρώμας και της αθλιότητας των γηπέδων, θα τους λέγαμε ‘ρεφορμιστές αναρχικοί υπέρ της καθαρής αθλιότητας στα γήπεδα’.
Την χαρακτηριστική αυτή αφίσα, hooligans και antifa, λέει, και Navajo αναρχία, φρόντισαν να την κρύψουν στο indymedia, μετά την αναφορά μας σε αυτήν.
Μια χαρακτηριστική αφίσα: Χούλιγκανς, λέει, και Antifa (αντιφασίστες) και Navajo, αναρχία και αυτονομία, κλικ και εδώ. Ενεργό τμήμα και άλλοθι ενός από τα πιο εκφασισμένα στηρίγματα των καθεστώτων, παρά τις αδιαμφισβήτητες καλές προθέσεις των παιδιών αυτών. Και, ασφαλώς, αν αληθεύει ότι συνεδριάζουν σε χώρο που τους έχει διατεθεί από την επίσημη Παναχαϊκή, είναι και αυτό ένα ζήτημα -το τονίζω, αν αληθεύει..
Η άλλη εκδοχή για τα χρώματα
Η άλλη εκδοχή για το κοκκινόμαυρο χρώμα της Παναχαϊκής, είναι ότι τα χρώματα προέρχονται από την κοκκινόμαυρη σημαία του Ανδρέα Λόντου, από την επανάσταση του 1821.
Επίσης, ένας τοπικός ερευνητής και γνώστης της ιστορίας της Παναχαϊκής λέει: «Τα χρώματα του Παναχαϊκού ήταν κόκκινο και μαύρο και της ΓΕΠ ήταν μαύρο με πράσινο. Στο έμβλημά της η Παναχαϊκή χρησιμοποίησε επιπλέον και το χρυσό».
Ερευνα
Για την υποτιθέμενη σχέση Παναχαϊκής και αναρχικών, δεν υπάρχει καμμία σχετική αναφορά,
ούτε στη βιβλιογραφία για το σοσιαλιστικό κίνημα (Μοσκώφ, Κουτσούκαλης, Βουρνάς, Κατσούλης, Βεργόπουλος, Κορδάτος, Λιβιεράτος, Λεονταρίτης, Δημητρίου, Νούτσος, Ζεύγος, Σκληρός, Δημάκης, Καραμπίλιας),
ούτε στη βιβλιογραφία για τον πατραϊκό αθλητισμό (Πολίτης, Σταθόπουλος, διάφορα αθλητικά λευκώματα),
ούτε στις διάφορες ιστορίες της Πάτρας (Λάζαρης, Θωμόπουλος, Τριανταφύλλου, Μαρασλής, Πολίτης κ.λπ).
Ακόμη, δεν υπάρχει καμμία σχετική αναφορά στο σώμα των ακόλουθων εφημερίδων της εποχής:
Εμείς εδώ σε αυτό το ιστολόγιο είμαστε Μποστ-μάνιακς, το έχουμε (ξανα)πεί και το έχουμε αποδείξει εμπράκτως.
Φίλος του Μποστ και των δημιουργιών του είναι ασφαλώς και ο φίλος Νίκος Σαραντάκος.
Κατά ένα περίεργο τρόπο, τις δημιουργίες του Μποστ που έχουμε εμείς στη διάθεσή μας, δεν τις έχει ο Σαραντάκος,
και αυτά που έχει ο Σαραντάκος, δεν τα έχουμε εμείς 🙂
Περισσότερος Μποστ, λοιπόν, από το Νίκο Σαραντάκο, κλικ εδώ, και από εμάς, κλικ εδώ, ή και συνδυαστικά, από όλα τα ιστολόγια της wordrpess, εδώ.
Σήμερα, δημοσιεύουμε την αλληλογραφία, κατά Μποστ πάντα, των Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Καραμανλή (του Εθνάρχου, ασφαλώς), στις αρχές του Μαρτίου του 1985, όπως τη βρήκαμε στο περιοδικό ‘Αντί’, τεύχος #282, της 1ης Μαρτίου 1985.
Να σημειώσουμε εδώ, ότι είναι η εποχή που το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας διαδίδουν ότι θα στηρίξουν τον Εθνάρχη και για την δεύτερη θητεία του στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ολοι το προεξοφλούν αυτό, κανείς (εκτός ίσως από την εφημερίδα ‘Αυριανή’) δεν σκέφτεται ότι ίσως δεν γίνουν έτσι τα πράγματα τελικά.
Λίγες ημέρες αργότερα, ο Ανδρέας ανακοινώνει ότι προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον ανακριτή της υπόθεσης Λαμπράκη, Χρήστο Σαρτζετάκη. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά (έγχρωμα ψηφοδέλτια, διένεξη για την ψήφο Αλευρά, ‘σύρσιμο’ του ΚΚΕ να ψηφίσει Σαρτζετάκη κ.λπ.).
Ο Μποστ είχε ‘αποκλειστικό ρεπορτάζ’ για το πως κλείστηκε αυτό το ‘νέο ραντεβού με την Ιστορία’.
Αποκλειστικό ρεπορτάζ του Μποστ, Περιοδικό ‘Αντί’ της 1ης Μαρτίου 1985, τχ. #282
Η συνεισφορά του ιστολογίου στη σημερινή επέτειο.
Φεβρουάριος του 1972. Η χούντα έχει καταφέρει να αποπεμφθεί η Ελλάδα από το Συμβούλιο της Ευρώπης, οπότε δεν έχει με ποιον να κάνει «εξωτερική πολιτική». Και τότε αποφασίζεται «εκ νέου» (διότι είχε προηγηθεί και επίσκεψη στη Λιβύη) ένα 12ήμερο ταξίδι του Στυλιανού Παττακού στις αφρικανικές χώρες. Νιγηρία, Καμερούν, Γκάμπια, Ακτή Ελεφαντοστού, Σενεγάλη, Κογκό, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, επαφές με τον δικτάτορα Μποκάσα και σύσφιγξη των σχέσεων με την φυλή Γιορούμπα.
Από αυτό το ταξίδι, και συγκεκριμένα από το Λάγκος της Νιγηρίας είναι και αυτή η εξωφρενική φωτογραφία.
Παιδάκια από τη Νιγηρία, ντυμένα ναυτάκια (σαν ελληνάκια ναυτάκια!!!), κρατάνε ελληνικά σημαιάκια και σχηματίζουν με αυτά τα αντικείμενα (που ίσως είναι από ψημένη ζύμη) το όνομα του σημαντικού επισκέπτη στη χώρα τους.
Εθνική υπερηφάνεια για τον δικτάτορα Παττακό, στα πέρατα της Αφρικής, 22/02/1972, Νιγηρία, Λάγκος
![[XYZ Contagion] - Logo in Twitter with 9+1 plus Together Against Antisemitism Λογότυπο Twitter XYZ Contagion [27 Ιαν 2019] + Facebook+Site [20 Απρ 2023]](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2023/04/xyz-contagion-logo-in-twitter-with-91-plus-together-against-antisemitism-ce9bcebfceb3cf8ccf84cf85cf80cebf-facebook-ce9acebbceadcf89cebd-ce99cf89ceb1cebdcebdceafceb4ceb7cf82-twitter-xyz-c.jpg?w=270){kind=logo}
