Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
Πάνω από 8.000 εκτελεσμένοι άμαχοι, άοπλοι και αιχμάλωτοι, Σρεμπρένιτσα, Ιούλιος 1995: Ποιος θυμάται τη μεγαλύτερη θηριωδία σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο;;; [Προειδοποίηση: Πολύ σκληρές εικόνες]
Πιστεύετε ότι η ελληνική κοινή γνώμη και τα ελληνικά ΜΜΕ γνωρίζουν τις εικόνες αυτές;;; [Σ.Σ.: Προειδοποίηση: Πολύ σκληρές εικόνες].
Κανένα ελληνικό κανάλι ή άλλο ελληνικό ΜΜΕ δεν έδειξε ποτέ κάποιο τέτοιο ντοκουμέντο από την κατάληψη της Σρεμπρένιτσα, με τους Σέρβους Σκόρπιονς, αμέσως μετά την πτώση της πόλης, να μεταφέρουν, να βασανίζουν, να εφαρμόζουν επάνω τους τακτικές εικονικών εκτελέσεων, και στο τέλος γελώντας και καπνίζοντας να εκτελούν τους έξι νεαρούς Βόσνιους και να πηγαίνουν να ψήνουν ένα αρνί για επινίκια [Σ.Σ.: Προειδοποιούμε, περιέχει πολύ σκληρές εικόνες, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ανάμεσα στα θύματα υπάρχουν και δύο 16χρονοι] http://www.bosniafacts.info/video-holder/trnovo-execution-video-srebrenica
Ευρήματα σε μαζικό τάφο: Πτώμα μουσουλμάνου σε γονατιστή στάση στα τέσσερα με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη.
Πτώμα μουσουλμάνου σε ύπτια στάση με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη
Remains of Bosniak children killed by Serbs around Srebrenica. The victims’ remains were excavated from the mass grave Suha in the Srebrenica region, near Bratunac. University Clinical Center Tuzla, Bosniak Muslim children victims from the Srebrenica genocide.
Remains of Bosniak children killed by Serbs around Srebrenica. The victims’ remains were excavated from the mass grave Suha in the Srebrenica region, near Bratunac. University Clinical Center Tuzla, Bosniak Muslim children victims from the Srebrenica genocide.
Zekira Begic , a young Bosnian Muslim victim, 20-year old pregnant mother and her 8 month old unborn baby. University Clinical Center Tuzla, Bosniak Muslim children victims from the Srebrenica genocide. Remains of a pregnant Bosniak (Bosnian Muslim) woman and her unborn baby excavated from the mass grave Suha in Srebrenica region, near Bratunac. Baby’s undeveloped head, fingers, and legs are clearly visible.
University Clinical Center Tuzla, Bosniak Muslim children victims from the Srebrenica genocide. Pathologist at the University Clinical Center Tuzla inspects remains of unborn Bosniak baby that was found in a womb of a murdered mother. The victims’ remains were excavated from the mass grave Suha in Srebrenica region, near Bratunac.
University Clinical Center Tuzla, Bosniak Muslim children victims from the Srebrenica genocide. Remains of a baby bottle and baby clothing containing multiple bullet holes were excavated from the mass grave Suha in the Srebrenica region, near Bratunac.
University Clinical Center Tuzla, Bosniak Muslim children victims from the Srebrenica genocide. Remains of a baby bottle and baby clothing containing multiple bullet holes were excavated from the mass grave Suha in the Srebrenica region, near Bratunac.
University Clinical Center Tuzla – Srebrenica genocide – Bosniak Muslim children victims
Πιστεύετε ότι η ελληνική κοινή γνώμη και τα ελληνικά ΜΜΕ γνωρίζουν τις εικόνες αυτές;;;
Μάλλον, όχι -έτσι δεν είναι;;;
Αν τις έβλεπαν, μήπως θα μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς απεικονίζουν, πιστεύετε;;
Δείχνουν τμήμα της δουλειάς που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν οι ιατροδικαστές και οι άλλοι ερευνητές των Ηνωμένων Εθνών στην Πανεπιστημιακή κλινική της Τούζλα, στη Βοσνία. Πρόκειται για τα θύματα που ανακαλύπτονται σε μαζικούς τάφους, εδώ και 20 χρόνια. Ανάμεσά τους και παιδιά. Λ.χ. όπου βλέπετε βέλη είναι τρύπες από σφαίρες, όπως στη φορμίτσα του μωρού ή στο κεφάλι της μητέρας· μια 20χρονη έγκυος οκτώ μηνών μαζί με το σχηματισμένο έμβρυο, από τον μαζικό τάφο στην περιοχή Suha στο Bratunac, κοντά στη Σρεμπρένιτσα. Οι φονιάδες παραστρατιωτικοί ‘Λευκοί Αετοί’ (‘White Eagles’) του Βόγιτσλαβ Σέσελι (Vojislav Seselj), σε ένα από τα χιλιάδες επεισόδια εκείνου του πολέμου, είχαν κάψει ανθρώπους ζωντανούς, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, μια γυναίκα όμως, η Zehra Turjacanin έζησε και περιέγραψε στη Χάγη «πως είναι να καίγεται κανείς ζωντανός».
Ετσι, μ’ αυτά τα δεδομένα, στην ερώτηση του τίτλου, η απάντηση είναι προφανής: Σχεδόν κανείς. Αν εξαιρέσουμε κάποιες μικρές συλλογικότητες, κυρίως αυτόνομων, και κάποια μεμονωμένα άτομα από το χώρο της δημοσιογραφίας, της διανόησης και του ακτιβισμού για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ελάχιστοι άλλοι συμπατριώτες μας θυμούνται -ή γνωρίζουν- τι ακριβώς συνέβη στην πόλη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, εκείνον τον Ιούλιο του 1995.
Στο XYZ Contagion, -εμείς-, θυμόμαστε. Για την ακρίβεια, δεν το ξεχάσαμε ποτέ όλα αυτά τα 20 χρόνια. Ο πιο βασικός λόγος είναι το γεγονός πως μας θλίβει η φήμη που έχει η χώρα μας διεθνώς, όταν η συζήτηση φτάνει στον βοασνιακό εμφύλιο και στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα: Η Ελλάδα, λένε, τους βοήθησε. Και πράγματι, δύο κράτη έχουν την χειρότερη φήμη διεθνώς σχετικά με την στάση που κράτησαν στα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα, που όπως ξέρουμε είναι η μοναδική περίπτωση πολεμικής θηριωδίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη σε τέτοια ασύλληπτη κλίμακα, ώστε να χαρακτηριστεί σύμφωνα με την πάγια νομολογία του ΟΗΕ με τον όρο ‘γενοκτονία’. Η Ρωσία και η Ελλάδα. Δεν ήταν μόνο η πολύπλευρη βοήθεια που πρόσφεραν στους επιτιθέμενους Σέρβους και Σερβοβόσνιους. Από τις χώρες αυτές ξεκίνησαν και πήγαν στα καυτά μέτωπα των συγκρούσεων -αλλά και των θηριωδιών που έγιναν κατά παράβαση των νόμων και των ηθών του πολέμου- ένοπλοι. Ενοπλοι που μάτωσαν τα χέρια τους, μαζί με τους Σέρβους ομοϊδεάτες τους, πιθανόν και με αίμα αθώων. Η Ελλάδα ποτέ δεν καταδίκασε καθαρά και κρυστάλλινα τα σερβικά εγκλήματα πολέμου, ούτε βοήθησε ποτέ ουσιαστικά το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Και, βεβαίως, ενώ οι ελληνικές αρχές γνώριζαν απ’ την πρώτη στιγμή για αυτήν την ‘εξαγωγή πολεμιστών’, αφού η κοινή γνώμη βομβαρδιζόταν από υμνητικά δημοσιεύματα και εκπομπές, δεν έκαναν απολύτως τίποτε για το ζήτημα αυτό, αν δεν τους διευκόλυναν κιόλας. Η Ρωσία δεν ανήκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση, κι έτσι η χώρα μας είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που είναι δακτυλοδεικτούμενη στην Ευρώπη και διεθνώς, για την μεγάλη ντροπή της ανθρωποσφαγής 8.000 αόπλων, κρατουμένων και αιχμαλώτων. Αυτή η ντροπή (πρέπει να) βαραίνει τη συνείδηση κάθε δημοκρατικού πολίτη αυτής της χώρας, αφού στη χώρα μας, αναμφισβήτητα, αναλογούν πολλά μερίδια ευθύνης για τις εξελίξεις που οδήγησαν στο αδιανόητο απάνθρωπο μακελειό. Κανείς -εκτός από τους αρνητές της γενοκτονίας- δεν διανοείται να αμφισβητήσει σήμερα εκείνα τα τραγικά γεγονότα· ακόμη και οι ίδιοι οι Σέρβοι τα παραδέχονται: Επρόκειτο για έγκλημα πολέμου, και, ό,τι κι αν ενδέχεται να ήταν αυτοί οι 8.000 άνθρωποι -ακόμη και αφοπλισμένοι στρατιώτες να ήταν (ένα μικρό ποσοστό στην πραγματικότητα)-, δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο η μαζική και βιομηχανικού τύπου προσχεδιασμένη εξόντωσή τους στα πλαίσια του σχεδίου της σερβικής εθνοκάθαρσης εναντίον των μη σερβικών πληθυσμών της ανατολικής Βοσνίας.
Από σήμερα, ίσως να υπάρχει κάτι πολύ ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να ξεπλυθεί η ντροπή. Εξηγούμαστε στη συνέχεια, αρχής γενομένης από το Σάββατο 13 Ιουνίου με ένα σημείωμα, που όπως θα δείτε σε λίγες μέρες, έχει κι έναν ‘κρυφό’ σκοπό: Να σας εξαγριώσει. Αν πιστεύετε στη Δικαιοσύνη και στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, πρέπει να εξοργιστείτε με ό,τι ακολουθεί.
Εμείς, αρχίζοντας από το 1995, καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα μάλλον μεγάλο και μάλλον καλά ενημερωμένο αρχείο επάνω στο ζήτημα αυτό, τμήματα του οποίου θα διαβάσουν οι αναγνώστες μας το επόμενο Σαββατοκύριακο 13 και 14 Ιουνίου 2015, όταν θα δημοσιεύσουμε την πέμπτη μεγάλη μας έρευνα με τίτλο ‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα‘, για την οποία χρειάστηκαν 20 χρόνια συστηματικής ενασχόλησης με το θέμα και επίμονης παρακολούθησης ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων ειδήσεων, ειδικά για τις εξελίξεις στις δίκες του Μόνιμου Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (στο εξής: ΔΠΔΧΓ), συν 15 μήνες για να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά και σε ένα ενιαίο κείμενο, εν είδει μονογραφίας, το οποίο εστιάζει ιδιαίτερα στην ελληνική εμπλοκή στο έγκλημα αυτό.
Επειδή η έρευνα αυτή είναι ένα ορόσημο για τους συντάκτες του XYZ Contagion, αν δείτε στην στήλη δεξιά υπάρχει ένας μετρητής, σαν ένα ‘Milestone countdown’ που μετράει αντίστροφα, μέχρι την στιγμή που θα την παρουσιάσουμε. Αν δεν είναι η καλύτερη δουλειά που έγινε ποτέ απ’ το XYZ Contagion, σίγουρα ήταν η πιο δύσκολη και επίπονη και χρονοβόρα, επάνω σε ένα θέμα, μάλιστα, που κατά τη δική μας γνώμη είναι ένα από τα δυσκολότερα θέματα των τελευταίων δεκαετιών.
Θα δημοσιευτεί σε δύο versions, μια σύντομη (ή ορθότερα, συντομευμένη) που θα ανοίγει στο λινκ:
Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα – Το πλήρες κείμενο https://xyzcontagion.wordpress.com/srebrenica/
Στο μεταξύ, σκεφτήκαμε ότι δεν θα ήταν κακή ιδέα αν αφιερώναμε μια ανάρτηση στα γεγονότα εκείνα του Ιουλίου 1995, δηλαδή σε αυτό ακριβώς το θέμα που μας παρακίνησε τότε ν’ αρχίσουμε να κοιτάμε πιο προσεκτικά το θέμα της ελληνικής εμπλοκής στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο: Στην ανείπωτη ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα εκείνο τον Ιούλιο του 1995, στη μεγαλύτερη θηριωδία σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε εκείνο το πραγματικό μακελειό που άφησε πίσω του 8.000+ εκτελεσμένους άμαχους, άοπλους και αιχμαλώτους, μεταξύ των οποίων υπήρχαν και γυναικόπαιδα, υπέργηροι, άνθρωποι άρρωστοι και ΑμΕΑ. Ολα αυτά, μόλις στο τέλος του 20ού αιώνα και όχι σε κάποια μακρινή χώρα του λεγόμενου ‘τρίτου κόσμου’, αλλά στην Ευρώπη, και μάλιστα δίπλα μας, στη δική μας γειτονιά.
Αυτός είναι ο λόγος που παρουσιάζουμε σήμερα τα σύντομα υποκεφάλαια της έρευνάς μας που έχουν τίτλους:
– Σρεμπρένιτσα: Τα γεγονότα της πρώτης συστηματικής εξολόθρευσης (γενοκτονία, κατά τον ΟΗΕ) στον ευρωπαϊκό χώρο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
– Η μεγάλη σφαγή: Selection, εν ψυχρώ εκτελέσεις βιασμοί, ακρωτηριασμοί, βασανιστήρια και θάψιμο ανθρώπων ζωντανών
– Διάρθρωση του στρατού και ιεραρχία: Τα πρόσωπα-κλειδιά της ανθρωποσφαγής στην Σρεμπρένιτσα
– Οι αρνητές της εθνοκάθαρσης
Μαζί στο τέλος, και η ‘Βιβλιογραφία – Φιλμογραφία – Προτάσεις‘ όπου υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα -πιστεύουμε- ‘Υποσημείωση νομικού χαρακτήρα‘. Υπόψη, όλα τα παραπάνω υποκεφάλαια δεν θα συμπεριλαμβάνονται στην συντομευμένη version του κειμένου μας· θα υπάρχουν, για όποιον/α θελήσει να τα διαβάσει και να έχει την μεγαλύτερη και ακριβέστερη εικόνα, μόνο στην πλήρη έκδοση.
Θεωρήστε το σαν μια μικρή επανάληψη (για όσους γνωρίζουν τα γεγονότα) ή σαν μια μικρή εισαγωγή (για όσους θέλουν να μάθουν) πριν από την κύρια παρουσίαση της εργασίας μας, το επόμενο Σαββατοκύριακο 13 και 14 Ιουνίου 2015, όπως είπαμε.
Πριν απ’ όλα, θα ήταν μια καλή ιδέα αν βλέπατε το βίντεο: ‘Ελληνες εθελοντές και χρυσαυγίτες από την ΕΕΦ σε επιχειρήσεις στην Σρεμπρένιτσα, Ιούλιος 1995’ (‘Greek Volunteers and Golden Dawn members during operations in the Srebrenica massacre, July 1995’)
Ελληνες εθελοντές και χρυσαυγίτες από την ΕΕΦ σε επιχειρήσεις στην Σρεμπρένιτσα, Ιούλιος 1995
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Το φορετό σήμα της ΕΕΦ με τον δικέφαλο αετό και τον ήλιο της Βεργίνας, που φοράνε στα μανίκια τους, δεν αφήνει καμία αμφιβολία. Πρόκειται για άντρες της ΕΕΦ.
Διακρίνονται όλοι όσοι έλαβαν μέρος στην πτώση της Σρεμπρένιτσα, εκτός από τον Βασίλη Σχιζά, που φαίνεται δεν τον έπιασε η κάμερα (υπάρχει, όμως, σε άλλη φωτογραφία από εκείνη τη μέρα, όταν μαζί με δύο άλλους κάνουν κάτι αηδιαστικά αστεία με μια κεφαλή γουρουνιού, ύψιστη προσβολή για τους Μουσουλμάνους), και τον διοικητή της ΕΕΦ Αντώνη Μήτκο με τον βοηθό του Καλτσούνη Κωνσταντίνο, που εκείνες τις ώρες, σύμφωνα με στοιχεία από τις δίκες στο Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, συνόδευαν στις μετακινήσεις του τον Σερβοβόσνιο διοικητή της ΕΕΦ και υψηλόβαθμο στέλεχος-κλειδί στον σερβοβοσνιακό στρατό Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς (Zvonko Bajagic) ή ‘Duga puska’.
Στη σκηνή από την ολλανδική δημόσια τηλεόραση, βλέπουμε τους Ελληνες της ΕΕΦ, να ετοιμάζονται για διασπορά στις περιοχές γύρω απ’ την Σρεμπρένιτσα όπου είχαν καταφύγει οι άντρες πρόσφυγες και οι υπερασπιστές της πόλης. Πρόκειται για επιχειρήσεις, κυρίως για στήσιμο ενεδρών κυνηγιού μουσουλμανικών κεφαλών, από σερβικά αποσπάσματα θανάτου, όπως αποδείχτηκε τις επόμενες μέρες.
Διακρίνεται να περνάει δεύτερος ο χρυσαυγίτης λοχίας της ΕΕΦ Σπύρος Τζανόπουλος, τρίτος ο Ελληνορουμάνος Αννα Φλορίν και οι άλλοι τρεις είναι οι Κυριακίδης Κ., Λυμπερίδης Γ. και Δημουλάς Xαράλαμπος.
Στη δεύτερη σκηνή του Associated Press (απ’ το 0.44′ και μετά), την ίδια μέρα, διακρίνονται οι άνδρες της ΕΕΦ μαζί με ένοπλους και άλλους παραστρατιωτικούς από το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ (10 Diverzantski Odred, 10th Sabotage Detachment). Πρώτος περνάει ο υποδιοικητής Βασιλειάδης Τρύφων, ο οποίος αποστρέφει ελαφρώς το πρόσωπό του μόλις αντιλαμβάνεται την κάμερα, ποιος ξέρει για ποιο λόγο. Ακολουθούν ο χρυσαυγίτης λοχίας της ΕΕΦ Σπύρος Τζανόπουλος, ο Ελληνορουμάνος Αννα Φλορίν, οι Κυριακίδης Κ., Λυμπερίδης Γ., Δημουλάς Xαράλαμπος, και τελευταίος με το τσιγάρο ο αρχιλοχίας της ΕΕΦ Ζαβιτσάνος Δημήτριος.
Το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ, στο οποίο υπερήφανα υπηρετούσαν δύο από τους Ελληνες της ΕΕΦ, ο ένας εκ των οποίων ήταν ο Αγγελος Λάτσιος, ήταν η πιο αιμοσταγής μισθοφορική παραστρατιωτική μονάδα (1.200 εκτελέσεις σε 5 ώρες, προς 5 μάρκα το κεφάλι, μόνον οι 4 απ’ αυτούς έφαγαν 142 χρόνια φυλακή για εγκλήματα πολέμου).
$$$ Σρεμπρένιτσα: Τα γεγονότα της πρώτης συστηματικής εξολόθρευσης (γενοκτονία, κατά τον ΟΗΕ) στον ευρωπαϊκό χώρο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Πρόσφατα, διαβάσαμε μια είδηση με τίτλο ‘Πρώτες συλλήψεις για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα‘, Εφημερίδα των Συντακτών, 18/03/2015, και όταν λέει ‘πρώτες συλλήψεις’, εννοεί προφανώς ‘πρώτες συλλήψεις Σέρβων εγκληματιών πολέμου της Σρεμπρένιτσα από τη σερβική κυβέρνηση’ και όχι ‘πρώτες συλλήψεις’ γενικά ή από την κυβέρνηση της Βοσνίας ή από τα διεθνή δικαστήρια.
Και μόλις πριν λίγες μέρες, Απρίλιος του 2015, ο πρόεδρος της Republika Srpska, ο Milorad Dodik επισκέφτηκε το μνημείο των θυμάτων και άφησε λίγα λουλούδια στη μνήμη των θυμάτων, δίνοντας μάλιστα υπόσχεση πως για πρώτη φορά φέτος, η κυβέρνησή του θα βοηθήσει οικονομικά και με άλλους τρόπους τις εκδηλώσεις για τα 20 χρόνια από την σφαγή.
Στην Ολλανδία, το ζήτημα αυτό έριξε την κυβέρνηση της Ολλανδίας τον Απρίλιο του 2002, καθώς ο τότε πρωθυπουργός Βιμ Κοκπαραιτήθηκε μετά τη δημοσίευση έκθεσης η οποία αποδίδει πολύ μεγάλο μερίδιο της ευθύνης στους Ολλανδούς -υπεύθυνους για τον θύλακα της Σρεμπρένιτσα- κυανόκρανους της UNPROFOR.
Οι Ελληνες εθελοντές, λογικά, θα βρίσκονταν σε φόρμα εκείνον τον Ιούλιο του 1995. Λίγες μέρες πριν, οι Σέρβοι που πάντα φρόντιζαν τους Ελληνες ομοϊδεάτες τους, τους είχαν πάει στο Βελιγράδι για να παρακολουθήσουν όλοι μαζί στο θέατρο Sava Center ‘φιλανθρωπική συναυλία αλληλεγγύης’ διοργανωμένη από την Εταιρεία Ελληνοσερβικής Φιλίας, με την ευγενική χορηγία της Ιντρακόμ. Δεν χρειάζεται να το πούμε: Οταν λέμε ‘φιλανθρωπική συναυλία αλληλεγγύης’, εννοούμε Γιώργο Νταλάρα, ασφαλώς, είναι λέξεις συνώνυμες. Εκείνες τις μέρες, επισκέφτηκαν τον Κάρατζιτς στο Πάλε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Γεράσιμος Αρσένης και ο υπουργός Εξωτερικών Κάρολος Παπούλιας (που αργότερα, όμως, αρνήθηκε με κάθε δυνατό τρόπο να ικανοποιήσει την έκκληση και επίσημο αίτημα προς το ΔΠΔΧΓ του παλιόφιλου του Ράντοβαν να καταθέσει υπέρ του στη Χάγη).
Στην Ελλάδα διεξαγόταν το Πανευρωπαϊκό Κύπελλο Μπάσκετ, και όλη χώρα πίστευε ότι η Σερβία θα καθίσει να χάσει από την δική μας εθνική ομάδα, και -γιατί όχι;;;- ίσως και ότι θα χρησιμοποιήσει την επιρροή της στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Μπάσκετ να πάρουμε το κύπελλο. Ολα ήταν ειδυλλιακά για την ελληνοσερβική φιλία, αδελφότητα, αλληλεγγύη και άλλες ωραίες κενές λέξεις. Ο Μλάντιτς, εκείνες τις στιγμές κανόνιζε με τον Μπάγιαγκιτς να συγκεντρώσει και να συντηρήσει τις μπουλντόζες που θα χρειάζονταν όλες για να ανοιχτούν οι μαζικοί τάφοι, και έδινε τις τελευταίες οδηγίες στην επιχείρηση ‘Krivaja 95’, προφανώς όμοιες με τις οδηγίες που είχε δώσει δύο χρόνια πριν, σε μια παρόμοια επιχείρηση στην ίδια περιοχή:
«Εχετε την άδεια μου να βομβαρδίσετε, αλλά μην χτυπάτε την βιομηχανική υποδομή, γιατί τα μηχανήματα τα χρειαζόμαστε. Στοχεύετε μόνο πάνω σε ανθρώπινη σάρκα. Χτυπάτε μόνο ανθρώπινη σάρκα, μόνο σάρκα».
Οι Ελληνες εθελοντές μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους, σαν έθνος, σ’ αυτήν την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, όπως θα διαπιστώσουν οι αναγνώστες στη συνέχεια. Ομως, ας πάρουμε την ιστορία απ’ την αρχή:
Η Σρεμπρένιτσα, είχε χαρακτηριστεί από την 16η Απριλίου του 1993 ως ‘ασφαλής περιοχή’ (‘safe area’). Αλλες 5 περιοχές (Ζέπα, Γκόραζντε, Τούζλα, Σαράγεβο στα νότια και το Μπίχατς στο βορρά) χαρακτηρίστηκαν με τον ίδιο όρο λίγες μέρες μετά, στις 6 Μαΐου του 1993. Ο όρος αυτός, ‘safe area’, ήταν εντελώς καινούργιος και πρωτοπόρος, για τους διεθνείς κανονισμούς. Στην πραγματικότητα, ήταν μια εφεύρεση της στιγμής, ώστε να φύγει ο πονοκέφαλος (και οι ευθύνες) από τα κεφάλια των αξιωματούχων της διεθνούς κοινότητας, και ειδικά από τις συνειδήσεις των αξιωματούχων των ‘μεγάλων δυνάμεων’ και του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έτσι ώστε να φανεί στον πολιτισμένο κόσμο ότι οι πολιορκούμενοι και οι πρόσφυγες Μουσουλμάνοι σε όλες αυτές τις περιοχές δεν είχαν αφεθεί στην τύχη τους (διάβαζε, στο λεπίδι των Σέρβων) από την διεθνή κοινότητα. Ολη την προηγούμενη περίοδο, οι αξιωματούχοι των διεθνών επιτελείων απλά παρακολουθούσαν τους Σέρβους να επιτίθενται, να πολιορκούν και να βομβαρδίζουν πόλεις, και να δημιουργούν πρόσφυγες. Πρόσφυγες που μετακινούνταν από το ένα μέρος στο άλλο, για να ενωθούν με άλλους πρόσφυγες, φτάνοντας πολλές φορές σε μη διαχειρίσιμους αριθμούς, όπως λ.χ. οι 40.000, ίσως και περισσότεροι, στην ευρύτερη περιοχή της Σρεμπρένιτσα. Ο όρος ‘safe area’ ήταν απολύτως ασαφής και χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο. Ορισμός δεν δόθηκε ποτέ, και ούτε κανείς ξέρει τι ακριβώς σημαίνει, ακόμα και τώρα που μιλάμε. Ξέρουμε όμως ότι ο ισχύων και κατοχυρωμένος μέχρι τότε όρος για παρόμοιες περιστάσεις ήταν ο όρος ‘ασφαλές καταφύγιο’ (‘safe haven’). ‘Ασφαλές καταφύγιο’ σήμαινε αυστηρή και πλήρης προστασία, σύμφωνα με τους διεθνείς νόμους, όλων ανεξαιρέτως των προσφύγων. Αφού προχωρούσε ακάθεκτη η σερβική εθνοκάθαρση, οι περιοχές αυτές (συμφωνούν όλοι τώρα) θα έπρεπε να είχαν ανακηρυχτεί ‘ασφαλή καταφύγια’ και όχι ‘ασφαλείς περιοχές’, που, σε τελική ανάλυση, δεν σήμαινε τίποτε. Ή μάλλον, απ’ ό,τι αποδείχτηκε, με τον πλέον δραματικό τρόπο, δύο χρόνια μετά, ουσιαστικά σήμαινε το εξής, σύμφωνα και με την απόφαση του ΟΗΕ Νο #836 της 4ης Ιουνίου 1993:
Οτι η παρουσία των κυανόκρανων στους θύλακες αυτούς είχε σκοπό να ‘αποθαρρύνει‘ τις σερβικές επιθέσεις («με την παρουσία τους», και μόνο, σημειωνόταν), αν όμως παρ’ ελπίδα οι Σέρβοι δεν ‘αποθαρρύνονταν‘ αρκετά, τότε θα έπρεπε να αναλάβουν δράση τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ. Κι αφού η στρατιωτική σύγκρουση στο έδαφος αποκλειόταν σε κάθε περίπτωση, αυτό σήμαινε ότι μόνο οι αεροπορικές δυνάμεις θα μπορούσαν να αναλάβουν δράση, με τη διαφορά πως στόχος τους θα ήταν όχι η προστασία των προσφύγων, αλλά η προστασία και η ασφαλής φυγάδευση των Κυανόκρανων.
Με απλά λόγια, η ανακήρυξη των θυλάκων σε ‘ασφαλείς περιοχές’ μπορεί να ανακούφισε προσωρινά τους πολιορκούμενους Μουσουλμάνους, όμως στην πραγματικότητα, η μη ρητή και κατηγορηματική ανάληψη ευθύνης για την προστασία τους από την πλευρά του ΟΗΕ, σήμαινε ότι ο δρόμος ήταν ανοιχτός για να προχωρήσουν οι Σέρβοι στο θεάρεστο έργο της εθνοκάθαρσης.Απλά θα έπρεπε να προσπεράσουν διακριτικά τους Κυανόκρανους, οι οποίοι κι αυτοί με την σειρά τους και ανταποδίδοντας, θα ήταν επίσης όσο διακριτικότεροι γίνονταν.
Και πράγματι, αυτό ακριβώς συνέβη δύο χρόνια μετά, τον Ιούλιο του 1995. Το δόγμα των ‘ειρηνιστικών’ επεμβάσεων του ΟΗΕ πως «το καλύτερο όπλο είναι η ουδετερότητα» λειτούργησε άψογα. Προς μεγάλη χαρά των Σέρβων φασιστών, ασφαλώς. Και στοίχισε 7.000+ (σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό) ή ίσως και 8.000+ (σύμφωνα με άλλους διεθνείς οργανισμούς) άοπλους και αιχμάλωτους νεκρούς.
Αργότερα, στις δίκες της Χάγης, θα μαθευτεί από ερώτηση του δικηγόρου Peter McCloskey, ότι ήδη από την 8η Μαρτίου του ίδιου χρόνου, υπήρχε διαταγή (η ‘ντιρεκτίβα 7’, ‘Directive 7’) του Κάρατζιτς, στην οποία διέταζε τις σερβοβοσνιακές δυνάμεις «να δημιουργήσουν ανυπόφορη κατάσταση ολοκληρωτικής έλλειψης ασφάλειας στους θύλακες, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή ελπίδα για ζωή ή επιβίωση στους Μουσουλμάνους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα και της Ζέπα».
Συμπληρωματικής της ‘Ντιρεκτίβας 7’ του Κάρατζιτς ήταν η μυστική ‘Ντιρεκτίβα 7.1’ του Μλάντιτς προς το Σώμα Στρατού Ντρίνα, με ημερομηνία 30 Μαρτίου 1995, με την οποία γινόταν γνωστό ότι θα ξεκινούσαν «ενεργές πολεμικές επιχειρήσεις […] στην περιοχή των θυλάκων». Η διεθνής κοινότητα γνώριζε πλήρως τα σχέδια των Σερβοβόσνιων. Στις αρχές Ιουνίου, οι άνδρες του Μλάντιτς κατέλαβαν το πρώτο παρατηρητήριο των δυνάμεων του ΟΗΕ και εκδίωξαν τους Κυανόκρανους γυμνούς, ξυπόλητους και άοπλους. Το συμπέρασμα ήταν σαφές, αλλά όλοι προσποιούνταν ότι δεν το έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους: Αφού οι Κυανόκρανοι δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν τις θέσεις τους και τους εαυτούς τους, πως περίμενε κανείς να υπερασπιστούν τις δεκάδες χιλιάδες των προσφύγων;;;
Στα μέσα Ιουνίου, οι Αμερικανοί είχαν υποκλέψει συνομιλία του Μλάντιτς με τον αρχηγό του γιουγκοσλαβικού στρατού στρατηγό Momcilo Perilsc. «Στ’ αλήθεια πηγαίνεις για τη Σρεμπρένιτσα αυτή τη φορά;;;», για να πάρει την απάντηση «Φυσικά και πηγαίνω. Και όχι μόνο για τη Σρεμπρένιτσα, αλλά και για τη Ζέπα και για το Γκόραζντε».
Το υπεύθυνο για τις ωμότητες Σώμα Στρατού του σερβοβοσνιακού στρατού που είχε την ευθύνη της περιοχής ονομαζόταν Σώμα Στρατού Ντρίνα (Drina Corps), όπως είδαμε προηγουμένως. Πήρε το όνομά του από τον ποταμό Δρίνο, ο οποίος είχε αναγνωριστεί διεθνώς σαν το σύνορο ανάμεσα στη νεογέννητη Δημοκρατία της Βοσνίας και την Σερβία-Νέα Γιουγκοσλαβία. Ο Δρίνος ήταν, για όλο τον κόσμο εκτός από τους Σέρβους ‘η άκρη’, το σύνορο, ‘το τέλος’. Για τους Σέρβους ήταν ‘η μέση’, η σπονδυλική στήλη, ο άξονας της νέας Μεγάλης Σερβίας, πράγμα που σήμαινε ότι όλα τα εδάφη εκατέρωθεν του Δρίνου θα έπρεπε να γίνουν σερβικά. Η Σρεμπρένιτσα και οι άλλοι θύλακες που είχαν χαρακτηριστεί με τον όρο ‘safe area’, οι ‘ασφαλείς περιοχές’ ήταν στην πραγματικότητα κενές τρύπες στον χάρτη -και μάλιστα απομονωμένες από όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Επρεπε να αποχρωματιστούν και να πάψουν να είναι οι αταίριαστες ‘κηλίδες’ στον ομοιόμορφο σερβικό χάρτη. Μέχρι το 1991, ιδιαίτερα ‘εθνογραφικά’ στοιχεία δεν υπήρχαν· όλοι οι κάτοικοι ήταν ‘Γιουγκοσλάβοι’ και κανείς δεν έδινε σημασία στη θρησκεία του διπλανού του. Από το 1991 και μετά, από τότε δηλαδή που εφευρέθηκαν τα ‘εθνογραφικά’ στοιχεία, όλη η περιοχή της κοιλάδας του Δρίνου ήταν κατά πλειοψηφία μουσουλμανική, σε ποσοστό 60%-65%. Με τις εθνικές εκκαθαρίσεις, το ποσοστό αυτό έγινε ένα πολύ μικρό μονοψήφιο νούμερο. Δεκάδες χιλιάδες Μουσουλμάνοι είχαν εκδιωχθεί ή δολοφονηθεί. Και στις 11 Ιουλίου του 1995, είχε έρθει η ώρα για τους Σέρβους να αλλάξουν το χρώμα στο χάρτη και γι’ αυτές τις λίγες κηλίδες των θυλάκων στο έδαφος των οποίων ανέπνεαν ακόμα Μουσουλμάνοι, και μάλιστα οι πιο αδύναμοι και οι πιο άτυχοι απ’ όλους: εκείνοι που δεν μπόρεσαν να φύγουν εγκαίρως και που για δύο και πλέον χρόνια βρίσκονταν πολιορκημένοι και φυλακισμένοι σ’ αυτά τα λίγα στρέμματα γης που ζούσαν επί αιώνες, στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης του πλανήτη. Ο Μλάντιτς είχε παγιδέψει αυτόν τον πληθυσμό σε μια ζώνη θανάτου 30.000 στρεμμάτων, και έσφιγγε μια σιδερένια θηλειά γύρω τους. Ο Μλάντιτς ήταν Θεός για τους Σέρβους, αλλά μάλλον ένιωθε και Θεός ο ίδιος. Η φράση που θα πει αργότερα σε έναν τυχαίο δάσκαλο Μουσουλμάνο (σκηνές από βίντεο εδώ), που βρήκε και του έφερε ο επικεφαλής των Κυανόκρανων, όταν του είχε ζητήσει επιτακτικά να βρει και να του φέρει «έναν αντιπρόσωπο των Τούρκων, έναν οποιονδήποτε», δήθεν «για να διαπραγματευτεί» μαζί του, ήταν χαρακτηριστική:
«Ο Αλλάχ δεν μπορεί να σας βοηθήσει. Ο Μλάντιτς μπορεί», του είπε, ασφαλώς, παραπλανητικά και έχοντας ήδη το σχέδιο των επόμενων κινήσεων στο μυαλό του.
Στις 14.07 της Τρίτης 11 Ιουλίου 1995, οι άνδρες της ειδικής μονάδας TG του αντισυνταγματάρχη το 1995 Βίνκο Παντούρεβιτς, διοικητή της αιμοσταγούς Ταξιαρχίας Ζβόρνικ, μπήκαν στην πόλη. Μία και μόνη αεροπορική επίθεση από αεροπλάνα του ΝΑΤΟ, κι αυτή έπειτα από πολλές αναβολές και εσκεμμένα γραφειοκρατικά εμπόδια, σημειώθηκε 33 λεπτά αργότερα, από την οποία οι μόνες απώλειες ήταν ένα τζιπ των Λύκων του Δρίνου κι ένα όχημα του υγειονομικού των Σέρβων. Κατόπιν, ο Αμερικανός διοικητής του ΝΑΤΟ τηλεφώνησε στον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ για τα ζητήματα της πρώην Γιουγκοσλαβίας Yasushi Akashi, και οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί σταμάτησαν, χωρίς καμία εξήγηση.
Η επιχείρηση κατάληψη της Σρεμπρένιτσα που ονομάστηκε από τον Zivanovic παραπλανητικά ‘Krivaja 95’ (δείτε εδώ κι εδώ), έτσι ώστε αν τυχόν ο στρατός της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης υπέκλεπτε σήματα των Σέρβων να νομίζει ότι στόχος είναι η κοιλάδα του ποταμού Krivaja, ήταν μια επιχείρηση που στα βασικά της σχέδια είχε συμπεριλάβει και την συνεχή παρουσία εικονοληπτών, σε όλες τις θέσεις και σε όλες τις κινήσεις του σερβοβοσνιακού στρατού. Ο Μλάντιτς είχε μεριμνήσει ώστε σε κάθε λεπτό της μέρας να υπάρχει πάντα δίπλα ένας κάμεραμαν, που αναλόγως την σκοπιμότητα, ήταν υποχρεωμένος να τραβάει ή να κλείνει την κάμερα. Την ίδια στιγμή, εξέδιδε απόρρητες αυστηρές διαταγές ώστε να μην διαρρεύσει καμία απολύτως πληροφορία από τον χώρο των γεγονότων.
Ο Μλάντιτς, που γνωρίζει καλά ότι όλα τα βλέμματα σε παγκόσμιο επίπεδο βρίσκονται επάνω του -και μοιάζει να το απολαμβάνει αυτό-, συνοδεία τηλεοπτικού συνεργείου, αφού έχει παραβιάσει όλες τις συμφωνίες περί ‘ασφαλών περιοχών’ με τον ΟΗΕ, αφού βομβάρδισε και εξακολουθούσε να βομβαρδίζει το εσωτερικό της πόλης και την αγορά της εν ώρα λειτουργίας, τα παρατηρητήρια των Κυανόκρανων στους γύρω λόφους, τους δρόμους που οδηγούν στην πόλη και πολλούς άλλους στόχους, φτάνει θριαμβευτικά στο κέντρο της πόλης στις 16.15 το απόγευμα εκείνης της μέρας. Συνοδεύεται από τους στρατηγούς Krstic και Zivanovic και από τον αρχηγό του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ, τον μισθοφόρο Milorad ‘Miso’ Pelemis. Οι οπλισμένες μόνο με ελαφρύ οπλισμό δυνάμεις του ΟΗΕ, ανίκανες να υπερασπιστούν έστω τον εαυτό τους και με πληρότητα πυρομαχικών στο 16% -γεγονός που γνώριζε ο Μλάντιτς-, αποσύρονται από όλα τα παρατηρητήρια και τα άλλα σημεία ελέγχου που κρατούσαν μέχρι τότε, όταν δέχονται την επίθεση -και με βαρύ πυροβολικό- του σερβοβοσνιακού στρατού. Δεν ρίχνουν ούτε μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων που λένε, ενώ εξακολουθούν -μάταια, όπως αποδείχτηκε- να υπολογίζουν στις αεροπορικές ενισχύσεις και σε βομβαρδισμό των ορδών του Μλάντιτς, κάτι που ποτέ δεν συμβαίνει με ευθύνη των ανωτάτων κλιμακίων της διεθνούς κοινότητας, ενώ ο μοναδικός νεκρός τους προέρχεται από χειροβομβίδα Μουσουλμάνου (το μοναδικό όπλο της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων που ήθελαν να αντισταθούν), όταν τρομοκρατημένοι και εξαθλιωμένοι κάτοικοι της πόλης παρακαλούσαν τους Κυανόκρανους να μην τους εγκαταλείψουν στο έλεος -και στο λεπίδι- των Σέρβων. Οταν ξεκίνησε η επίθεση των Σέρβων, την 6η Ιουλίου 1995, ο στρατιωτικός υπεύθυνος των κατοίκων της πόλης ζήτησε από την UNPROFOR να τους επιστρέψει τα όπλα που είχαν παραδώσει κατ’ εφαρμογή της συμφωνίας για την αποστρατικοποίηση της πόλης και την ανακήρυξη της ‘safe area’, όμως οι Κυανόκρανοι αρνήθηκαν με την δικαιολογία πως έτσι θα κλιμακωνόταν η ένταση και πως η κατάσταση θα οδηγούνταν σε ευθείες συγκρούσεις.
Ακόμη και αφού είχε αρχίσει η επίθεση, τόσο το επιτελείο της UNPROFOR, όσο και οι αναλυτές του ΝΑΤΟ και της CIA δεν πίστευαν ότι ο Μλάντιτς θα εξαπέλυε πλήρη επίθεση με σκοπό την ολοκληρωτική εξολόθρευση των πολιορκημένων διότι «ο αριθμός των προσφύγων ήταν εξαιρετικά μεγάλος». Το θεωρούσαν αδύνατο. Η συμβουλή του διοικητή των Κυανόκρανων Ολλανδού συνταγματάρχη Thomas Karremans προς το συμβούλιο της πόλης, όταν τον ρώτησαν πως θα μπορούσαν να βοηθήσουν, ήταν «να μείνουν κλειδωμένοι στα σπίτια τους». Ο Naser Oric, ο τοπικός ηγέτης και διοικητής των Μουσουλμάνων ενόπλων, πρώην αστυνομικός και σωματοφύλακας του Μιλόσεβιτς και πρώην πορτιέρης σε ντισκοτέκ, υπεύθυνος για τον θάνατο εκατοντάδων Σέρβων σε τρομοκρατικές επιθέσεις σε 50 σερβικά χωριά, πάντα κατά τη διάρκεια ορθόδοξων αργιών, είχε υποσχεθεί τον Απρίλιο που είχε φύγει απ’ τη Σρεμπρένιτσα ότι θα γυρίσει για να υπερασπιστεί την πόλη, όπως είχε συμβεί την άνοιξη του 1992, όταν μπόρεσε να ανακαταλάβει την πόλη από τους Σέρβους, που γνώρισαν στο πρόσωπό του μια από τις πρώτες βαριές ήττες της επιθετικότητάς τους. Ποτέ δεν γύρισε. Και αυτό ήταν απόφαση από τα υψηλότερα κλιμάκια της βοσνιακής ηγεσίας. «Διόλου άσχημα να ανταλλάξουμε την ασήμαντη Σρεμπρένιτσα και τους άλλους θύλακες με το άλλο μισό Σαράγεβο», θα σκέφτηκαν πολλοί.
Ο Μλάντιτς, που σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σημείο που ήταν συγκεντρωμένα τα γυναικόπαιδα των Μουσουλμάνων φώναζε «Στο Ποτοτσάρι!!! Γρήγορα!!! Στο Ποτοτσάρι!!!», σταματάει για μια στιγμή να αλληλοσυγχαίρεται με τους ανθρώπους του, γνέφει στο συνεργείο της τηλεόρασης που τον ακολουθούσε πως θέλει να δώσει συνέντευξη, και κάνει την πασίγνωστη δήλωση (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 01.33′):
«Να λοιπόν που βρισκόμαστε στη Σρεμπρένιτσα, στις 11 Ιουλίου του 1995, την παραμονή μιας μεγάλης ιερής γιορτής για τους Σέρβους. Παραδίνουμε την πόλη στον σερβικό λαό σαν δώρο. Τελικά, μετά την εξέγερση ενάντια στους Νταχιγιά, ήρθε η στιγμή να πάρουμε την εκδίκησή μας από τους Τούρκους της περιοχής».
Οι Νταγιχιά (Dahija) ήταν οι Σέρβοι απόστάτες γενίτσαροι εναντίον των οποίων εξεγέρθηκαν οι Σέρβοι επί 9 χρόνια κατά την πρώτη σερβική εξέγερση του 1804, η οποία είχε κατασταλεί από τον στρατό της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Υστερα από 191 χρόνια, ο Μλάντιτς έβλεπε τον εαυτό του σαν τον νικητή που γύρισε για να πάρει εκδίκηση.
Η «μεγάλη ιερή γιορτή για τους Σέρβους» είναι, ασφαλώς, η γιορτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στις 12 Ιουλίου, που ήταν και οι προστάτες Αγιοι του κόμματος των Κάρατζιτς και Μλάντιτς, του ακραίου SDS -και στη συνέχεια θα δούμε πως συμμετείχαν στον εορτασμό τους και οι Ελληνες της ΕΕΦ. Ας σημειωθεί εδώ, πως κάθε χρόνο από εκείνη τη μέρα του 1995 και μετά, κάθε 11η και 12η Ιουλίου, την ίδια ώρα που στο νεκροταφείο της Σρεμπρένιτσα και στο κενοτάφιο των 8.372 θυμάτων συγκεντρώνονται οι Μουσουλμάνοι για να κάνουν το μνημόσυνο στους νεκρούς τους, στην άλλη πλευρά της πόλης οι Σέρβοι γλεντάνε και γιορτάζουν την επέτειο της εξέγερσης ενάντια στους Νταχιγιά και μαζί την ‘απελευθέρωσή’ της Σρεμπρένιτσα από τον στρατό του Μλάντιτς.
Οι Νταχιγιά δεν ήταν η μοναδική ιστορική εμμονή του αρχηγού των Σερβοβόσνιων: Ο Μλάντιτς είχε χάσει τον πατέρα του το 1945 από τα χέρια των Ναζί και των δωσίλογων Κροατών φασιστών Ustashi. Ο παππούς του Naser Oric υπηρετούσε στον πόλεμο με τους Ustashi. Δύο φορές είχε καταστραφεί η Σρεμπρένιτσα από τους συνεργάτες των Ναζί στον πόλεμο. Την πρώτη, το 1942 από τη Μαύρη Λεγεώνα των Ustashi (Crna Legija, ή 1st Ustasha Infantry Regiment), που αποτελούνταν από Βόσνιους Κροάτες και Βόσνιους Μουσουλμάνους, και τη δεύτερη το 1944 από τα μουσουλμανικά Waffen SS (Bosnian Muslim Nazi 13th Waffen Gebirgs Division der SS Handzar, το φέσι των οποίων φορούσε υπερήφανα ο χρυσαυγίτης Χρήστος Παππάς στις γνωστές φωτογραφίες), με τη βοήθεια μιας μονάδας τσέτνικ. Ετσι, στο μυαλό του Μλάντιτς, -που όπως έλεγε ο γιος του είναι η πρωτή γενιά των Μλάντιτς που γνωρίζει τον πατέρα του καθώς όλοι οι προηγούμενοι Μλάντιτς έχαναν τους πατεράδες τους όταν ήταν μωρά, εξαιτίας των συνεχών επιθέσεων κατά του σερβικού λαού-, υπήρχε κι αυτή η πτυχή: Η αναγνώριση της Κροατίας και των άλλων πρώην γιουγκοσλαβικών δημοκρατιών από τη Γερμανία και ο εξοπλισμός Κροατών και Βόσνιων Μουσουλμάνων συνιστούσαν αναβίωση του 4ου Ράιχ, ‘ένα δεύτερο Μόναχο’, όπως συνήθιζε να λέει, κι έτσι εξηγούνται τα προπαγανδιστικά πόστερ στα στρατόπεδα των Σερβοβόσνιων που είχαν αναρτηθεί κατόπιν διαταγής του, με την επιγραφή ‘Are you ready for Deutschmocracy?‘ επάνω από απεικονίσεις με Κροάτες και Μουσουλμάνους με ναζιστικές στολές.
Την ίδια στιγμή 25.000 συγκεντρωμένοι πρόσφυγες -ήδη δύο ή τρία χρόνια στο δρόμο-, καταγόμενοι από διάφορες περιοχές, γυναικόπαιδα, άρρωστοι και ηλικιωμένοι, ψάχνουν προστασία από τον ΟΗΕ. Μέσα από τα σύρματα στο στρατόπεδο των Κυανόκρανων στο Potocari, τρία χιλιόμετρα απ’ τη Σρεμπρένιτσα, βρίσκονται 5.000 γυναικόπαιδα και έξω από τα σύρματα άλλες 20.000. Κάποιοι λίγοι πρόσφυγες μπήκαν στις εγκαταστάσεις με τα οχήματα που τους μετέφεραν από την πύλη. Οι περισσότεροι από τρύπες στο συρματόπλεγμα, στην πίσω πλευρά του στρατοπέδου, επειδή η πύλη ήταν ευάλωτη σε πιθανή σερβική επίθεση, αφού οι Σέρβοι ήδη είχαν πάρει θέσεις στους γύρω δρόμους. Ολοι οι άντρες και τα νεαρά αγόρια είχαν φύγει προς τα βουνά. Ηξεραν πως κανείς τους δεν θα επιβίωνε μόλις οι τσέτνικ θα έμπαιναν στην πόλη. Η τοπική ηγεσία και οι αξιωματικοί του Μουσουλμάνων, μαζί με μια φάλαγγα 13.000-15.000 ανδρών -κυρίως-, εκ των οποίων μόνο ελάχιστοι είχαν κάποιο οπλισμό, συνήθως μία χειροβομβίδα, φεύγουν απ’ την πόλη με τα πόδια για να βρουν καταφύγιο στις ελεύθερες βοσνιακές περιοχές, 60-70 χιλιόμετρα μακριά και γνωρίζοντας πως έπρεπε να περάσουν μέσα από ναρκοπέδια (σκηνές από βίντεο εδώ).
Ο Μλάντιτς, έπειτα από τρεις προσχηματικές συναντήσεις με την διοίκηση των Κυανόκρανων, στην μία εκ των οποίων έβριζε και έβαζε τις φωνές (σκηνές από βίντεο εδώ) στον τρομοκρατημένο συνταγματάρχη Karremans, υποχρεώνει την UNPROFOR, για να λυθεί η πολιορκία της πόλης και για να του παραδώσει τους 30 άνδρες του ΟΗΕ που κρατούσε ομήρους από την 09/07/1995, να πληρώσει τη βενζίνη για τα λεωφορεία με τα οποία θα έδιωχνε γυναίκες και παιδιά από τους καταυλισμούς. Τους άντρες ηλικίας 12-77 ετών, όσους δεν είχαν καταφύγει στα γύρω βουνά, θα τους κρατήσει, είπε στον Ολλανδό συνταγματάρχη, για να τους ανακρίνει και να ανακαλύψει τους «εγκληματίες πολέμου» ανάμεσά τους. Είχε ήδη εκδώσει διαταγή με την οποία ζητούσε όλα τα λεωφορεία, φορτηγά, μίνι-βαν και λοιπά οχήματα να συγκεντρωθούν και να είναι έτοιμα και με τις μηχανές τους αναμμένες για να χρησιμοποιηθούν στην επόμενη φάση της επιχείρησης.
Οι Σέρβοι απ’ το απόγευμα έχουν περικυκλώσει τις εγκαταστάσεις των Κυανόκρανων στο Potocari. Αξιωματικοί και παραστρατιωτικοί είχαν πλησιάσει από νωρίς στα σύρματα και ψάρευαν πληροφορίες από τους ηλίθιους Κυανόκρανους που υποτίθεται φυλούσαν σκοπιά στο πίσω μέρος (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 06.17′).
$$$ Η μεγάλη σφαγή: Selection, εν ψυχρώ εκτελέσεις βιασμοί, ακρωτηριασμοί, βασανιστήρια και θάψιμο ανθρώπων ζωντανών
Ξημερώνοντας η επόμενη μέρα, 12 Ιουλίου 1995, ο Μλάντιτς και ο Krstic συναντιούνται με τρεις τυχαίους «εκπροσώπους» των Μουσουλμάνων, τους οποίους βρήκε τυχαία στο πλήθος ο Karremans, κατ’ απαίτηση των Σέρβων. Ηταν ο νεαρός δάσκαλος από την συνάντηση της προηγούμενης νύχτας, μια μορφωμένη ηλικιωμένη γυναίκα κι ο επίσης μορφωμένος πατέρας του διερμηνέα των Κυανόκρανων (σκηνές από βίντεο εδώ), του Hasan Nuhanovic, ενός εμβληματικού για την γενοκτονία προσώπου από τότε και μετά, ο οποίος έχασε ολόκληρη την οικογένειά του επειδή ένας Ολλανδός αξιωματικός τους έδιωξε από τη βάση του ΟΗΕ.
Ο Μλάντιτς επαναλαμβάνει την παραίνεση «μπορεί να επιζήσετε, μπορεί να εξαφανιστείτε, εξαρτάται αν παραδώσετε τα όπλα». Κατόπιν πηγαίνει στο στρατόπεδο που βρίσκονται εγκλωβισμένοι οι 25.000 πρόσφυγες, μαζί με κάμερες, για ένα ακόμα τηλεοπτικό σόου. Χαϊδεύει τα παιδιά και μοιράζει αναψυκτικά στα γυναικόπαιδα.
Η συγκεκριμένη σκηνή δεν έχει αποτυπωθεί σε βίντεο. Η φωτογραφία από το Reuters με λεζάντα: «Bosnian Serb Army commander General Ratko Mladic hands out cans of beverages to Bosnian Muslims, refugees from Srebrenica, as they wait to be transported from eastern Bosnian village of Potocari to Muslim held Kladanj near Olovo on July 12, 1995».
Υπόσχεται ότι όλοι, νέοι και γέροι, θα επιβιβαστούν σε λεωφορεία και θα φύγουν με ασφάλεια προς την επικράτεια της Βοσνίας, και κανείς δεν θα πάθει τίποτα. Ερχονται 30-40 λεωφορεία, και χιλιάδες κόσμου με μωρά στην αγκαλιά και μπόγους στα χέρια, τρέχουν να επιβιβαστούν. Οι Σέρβοι στρατιώτες επιβλέπουν τη διαδικασία, και μπροστά στα μάτια των Κυανόκρανων, αρπάζουν από το πλήθος όλους τους άντρες και τα αγόρια 12-80 ετών, διαχωρίζοντας τους από τα γυναικόπαιδα. Ενα είδος τρομακτικού ‘Selection‘, αν σας θυμίζει κάτι αυτό, έστω σε μικρότερη, τοπική κλίμακα (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 09.01′).
Με διαταγές από «πολύ ψηλά» όπως είπε ένας αξιωματικός του επιτελείου του Σώματος Στρατού Ντρίνα σε έναν συνάδελφό του -προτού εκείνος τον διακόψει διότι τέτοια πράγματα δεν λέγονται από το τηλέφωνο- σε μια υποκλαπείσα συνομιλία, καθόλου συνθηματική, τελικά, αφού η λέξη ‘triage’ τους πρόδωσε: («And he told me he had instructions from higher up to a perform triage on these […]»)
[Σ.Σ.: Χρησιμοποιούσαν για λόγους ταχύτητας και μη ασφαλείς γραμμές, που δεν χρειάζονταν μεγάλο χρόνο για να στηθούν, κι αυτό αποδείχτηκε ένα μεγάλο λάθος χάρη στο οποίο γνωρίζουμε πάρα πολλά από τα μυστικά τους σήμερα].
Την ίδια στιγμή, στους γύρω λόφους, τσέτνικ ψάχνουν τους άντρες που είχαν καταφύγει στα δάση και στα βουνά, με το καλό (υποσχόμενοι ασφαλές πέρασμα) ή με το άγριο (πυροβολώντας και βομβαρδίζοντας). Εχουν αναπτύξει μια μακάβρια τακτική. Οταν διακρίνουν έστω και την παραμικρή κίνηση πίσω από δένδρα ή από συστάδες θάμνων, πυροβολούν κατά ριπάς με αντιαεροπορικά. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, οι ερευνητές του ΟΗΕ που θα έρθουν αργότερα, να μην βρίσκουν πτώματα, αλλά υπολείμματα πτωμάτων μόνο, δηλαδή ανθρώπινα μέλη. Δύο τεθωρακισμένα οχήματα των Ηνωμένων Εθνών, τα οποία είχαν παρατήσει στην άκρη του δρόμου οι Κυανόκρανοι, κλάπηκαν και επανδρώθηκαν από άνδρες του Μλάντιτς, ώστε να χρησιμοποιηθούν σαν δόλωμα. Μεταμφιεσμένοι άντρες του Μλάντιτς με κλεμμένο εξοπλισμό, οχήματα και ρούχα (t-shirt και στολές του ΟΗΕ και γαλάζια κράνη) από τους Κυανόκρανους παρακινούν με τηλεβόες τους φυγάδες άντρες Μουσουλμάνους να βγουν απ’ τις κρυψώνες τους. Εκατοντάδες πεινασμένοι και τρομοκρατημένοι άνθρωποι, έπειτα από πολλές μέρες στο βουνό, κατεβαίνουν στον δρόμο και παραδίδονται. Κάποιοι αυτοκτονούν. Αλλοι χτυπάνε τα κεφάλια τους με πέτρες κι άλλοι αυτοπυροβολούνται, με την ελπίδα οι τσέτνικ να δείξουν έλεος στους τραυματισμένους. Τους μεταφέρουν όλους, -και αυτούς-, πολλές εκατοντάδες σε χωράφια, αυλές εργοστασίων και ποδοσφαιρικά γήπεδα όπως εκείνο της Nova Kasaba, όπου τους βάζουν σε σειρές, να στέκονται στα γόνατα με τα χέρια πίσω από το κεφάλι. Υποτίθεται -αυτό ισχυρίζονταν στους παρόντες άπραγους- Κυανόκρανούς ότι κρατάνε τους άνδρες για να τους ανακρίνουν βάσει καταλόγων για να εντοπίσουν εκείνους που είχαν κάνει εγκλήματα πολέμου, όμως τους παίρνουν ταυτότητες και ό,τι άλλο χαρτί είχαν πάνω τους και τα καταστρέφουν. Οταν ένας Κυανόκρανος υπολοχαγός βλέπει στο Potocari γύρω στους 300 Μουσουλμάνους κλεισμένους σε δύο δωμάτια μιας μικρής αποθήκης και κάνει στους Σέρβους την αφελή ερώτηση «Και γιατί καίτε τις ταυτότητες τους;;; Πως θα τους αναγνωρίσετε έτσι;;; Αυτά τα χαρτιά δείχνουν ποιοι είναι», παίρνει την απάντηση «Είσαι τρελός. Αυτοί εκεί μέσα δεν χρειάζονται ταυτότητες πια». Μετά από λίγο άρχισε να ακούει ριπές που συνοδεύονταν από κραυγές, σε μια σχεδόν μισάωρη κυκλικότητα. Στρατός και τσέτνικ καίνε τα υπάρχοντα όλων των αντρών, αφού πρώτα κάνουν πλιάτσικο για να τους «απαλλάξουν» από οποιοδήποτε αντικείμενο αξίας. Τα λεωφορεία μεταφέρουν 23.000 γυναικόπαιδα μακριά απ’ την πόλη (σκηνές από βίντεο εδώ).
Περιοχή Potocari, Σρεμπρένιτσα, 12 Ιουλίου. Γυναικόπαιδα φορτώνονται σε φορτηγά. Φωτογραφία Art ZAMUR/GAMMA.
Στη διαδρομή των 70 χιλιομέτρων προς την μουσουλμανική επικράτεια, ουσιαστικά χωρίς συνοδεία του ΟΗΕ, όποιο σερβικό απόσπασμα ήθελε να σταματήσει τα λεωφορεία και να κατεβάσει τους ανθρώπους κάτω και να τους πάρει, πολύ απλά το έκανε. Οι Ολλανδοί το μόνο που κατάφεραν ήταν να βάλουν ένα τζιπ με 2 ή 3 στρατιώτες στα πρώτα μόνο από τα κομβόι λεωφορείων με πρόσφυγες, αφού οι Σέρβοι τους απαγόρευσαν να επιβιβάσουν στρατιώτες εντός των λεωφορείων. Αλλά και πάλι, λίγα χιλιόμετρα αργότερα, τσέτνικ σταματούσαν τα τζιπ, έκλεβαν τα όπλα και τον εξοπλισμό των κυανόκρανων και τους πετούσαν έξω, κατάσχοντας τα οχήματα. Είναι πολύ απλό: Δεν ήθελαν μάρτυρες. Κανένας άντρας ή αγόρι δεν έπρεπε να γλυτώσει, κι έτσι η ‘διαλογή‘ ακόμη και όσων αντρών είχαν αφήσει να μπουν στα λεωφορεία ‘για τα μάτια’ του κόσμου (της τηλεόρασης που ήταν εκεί και του DutchBat) συνεχιζόταν σε όλη τη διαδρομή μέχρι την ‘no man’s land’, δηλαδή την ναρκοθετημένη περιοχή μεταξύ σερβικών και βοσνιακών θέσεων όπου άφηναν τα γυναικόπαιδα να συνεχίσουν με τα πόδια.
Γυναίκες και παιδιά Σέρβων έσπαζαν με πέτρες τα παράθυρα των λεωφορείων, προσπαθώντας να κακοποιήσουν τα γυναικόπαιδα των Μουσουλμάνων, την ίδια ώρα που ελεύθεροι σκοπευτές έβαζαν στο στόχαστρο τα λεωφορεία, έτσι, για πλάκα, επειδή μπορούσαν. Οι Σέρβοι σταματούσαν ακόμη και τα κομβόι των ‘Γιατρών Χωρίς Σύνορα’, κατέβαζαν άντρες, Σέρβους γιατρούς και Σέρβες νοσοκόμες και τους έπαιρναν μαζί τους, έτσι, επειδή μπορούσαν να το κάνουν.
Οι Σέρβοι ούτε ήθελαν, ούτε μπορούσαν να εμπλακούν σε κανονικές μάχες κατάληψης θέσεων, δρόμο με δρόμο, σπίτι με σπίτι, σώμα με σώμα. Η ‘σπεσιαλιτέ’ τους, ειδικά των μονάδων με τους ελίτ δολοφόνους και τα εντυπωσιακά ονόματα (Τίγρεις, Κίτρινες Σφήκες, Σκορπιοί, Πάνθηρες, Λευκοί Αετοί, Λύκοι του Δρίνου, Σερβική Φρουρά κ.λπ) είναι η εν ψυχρώ εκτέλεση οποιουδήποτε βρίσκονταν στον δρόμο τους. Λ.χ. αν κατά την είσοδό τους στην πόλη, έβλεπαν κάποιον γεράκο, κάποιον άρρωστο ή κάποιο ΑμΕΑ ανάπηρο έφηβο ή κάποια γιαγιά που δεν ήθελε να αφήσει το σπίτι της ή δεν είχε που να πάει, οι ανδρείοι τσέτνικ, τους πλησίαζαν από πίσω και τους έκοβαν με μια κίνηση το λαιμό. Επειτα, τραβούσαν φωτογραφίες και βίντεο με τα πτώματα.
Στο στρατόπεδο του ΟΗΕ στο Potocari, οι σκηνές εξακολουθούσαν να είναι αδιανόητες και να προκαλούν σοκ στους άμαθους Ολλανδούς. Οι τσέτνικ συνέχιζαν τη ‘διαλογή’. Εκτός από τους άντρες και τα αγόρια, πολλοί έδειχναν μια ‘ιδιαίτερη προτίμηση’ στα νεαρά κορίτσια και τις γυναίκες. Αυτές αλείφονταν με περιττώματα, ούρα και λάσπες για να είναι απωθητικές. Σπανίως κάποιος που ‘διαλεγόταν’ γυρνούσε πίσω, και όποιοι γύρισαν φαινόταν ότι είχαν βασανιστεί άγρια. Πολλοί άντρες, αλλά πολλές περισσότερες γυναίκες, έψαχναν μια ζώνη κι ένα απόμερο σημείο για να κρεμαστούν, μεταξύ τους και 14χρονα ή 16χρονα κορίτσια με σκισμένα ρούχα, που είχαν υποστεί ομαδικούς βιασμούς, όπως συνέβη και με αυτήν την νεαρή μητέρα εδώ:
Φωτογραφία Darko Bandic/Associated Press. Η λεζάντα λέει: «In this July 14, 1995, photo, refugee Ferida Osmanovic from Srebrenica is found hanged in a forest outside the UN base at Tuzla airport. The woman, who looked to be in her early 20s, had hanged herself with a torn blanket. More than 10.000 refugees from the UN safe haven of Srebrenica, captured by the Bosian Serbs, arrived in Tuzla. Bosnia Serb commander General Ratko Mladic announced that approximately 40.000 residents had been cleared from their homes in Srebrenica». Αξίζει να διαβαστεί και η ιστορία των δυο παιδιών που άφησε πίσω.
Κάθε πρωί, οι Ολλανδοί έθαβαν πτώματα από ανθρώπους που αυτοκτονούσαν ή που το σώμα τους δεν άντεξε τελικά τα βασανιστήρια, αλλά και πτώματα από μωρά που λιμοκτονούσαν ή πέθαιναν από πολύ απλές αρρώστιες, μιας που τα φάρμακα στον θύλακα είχαν να φανούν επί πολλούς μήνες. Μια έγκυος γέννησε το μωρό της στο στρατόπεδο, και ένας Σέρβος κακοποιός, προφανώς επειδή δεν άντεχε τον συμβολισμό της ‘νέας ζωής’, πάτησε με την αρβύλα του το μωρό στο λαιμό. Αγνωστος αριθμός ανθρώπων θάφτηκαν και από τους συγγενείς τους στα γύρω χωράφια. Ομως, τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα.
Για τις επόμενες μέρες, στα γύρω χωράφια και αποθήκες, και σε σχολεία, κοινοτικά κτίρια, ακόμη και φράγματα προς το Βορρά, ένα αδιανόητο βιομηχανικού τύπου, συστηματικό και προσχεδιασμένο μακελειό θα στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 8.000 ανθρώπους. Οι πιο συνηθισμένες τακτικές ήταν είτε μαζικοί πυροβολισμοί και ρίξιμο χειροβομβίδων σε εγκλωβισμένους ανθρώπους σε δωμάτια και αποθήκες, είτε γονατισμένοι, με δεμένα τα χέρια πίσω, να πυροβολούνται στην πλάτη. Τα πιο περιζήτητα οχήματα του στρατού του Μλάντιτς εκείνες τις μέρες ήταν οι μπουλντόζες, που έπρεπε να πηγαίνουν από το ένα χωράφι στο άλλο για να ανοίγουν τεράστιους μαζικούς τάφους για να ρίχνουν μέσα τους αιχμαλώτους νεκρούς, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και ζωντανούς. Ο επικεφαλής Εφοδιασμού-Μεταφορών [Σ.Σ.: Θυμάστε ποιος ήταν σε αυτή την τόσο κρίσιμη θέση;;;] δεν προλαβαίνει να στέλνει οχήματα, στάγιερ, λεωφορεία, βαν, και κυρίως εκσκαπτικά μηχανήματα στα πεδία των εκτελέσεων. Οι οδηγοί των οχημάτων αυτών δούλευαν χωρίς διακοπή, μέρα και νύχτα, ακόμα και υπό το φως των προβολέων ή με φακούς τη νύχτα.
Η λογική των Σέρβων είναι εξαιρετικά απλή:
«Τους σκοτώνουμε όλους, διότι αν τους αφήσουμε ζωντανούς, αύριο-μεθαύριο θα ξαναπάρουν τα όπλα».
Η διαταγή του στρατηγού Radislav Krstic, που υποκλάπηκε από τους δυτικούς, επίσης είναι απλή:
«Πρέπει να τους σκοτώσετε όλους. Δεν χρειαζόμαστε κανένα ζωντανό».
– Πηγή: Mark Danner, ‘Bosnia: The Great Betrayal’, New York Review of Books, 26/03/1998.
Ακούστε την αυθεντική συνομιλία λίγων δευτερολέπτων μεταξύ του Krstic και του υποδιοικητή της Ταξιαρχίας Ζβόρνικ Dragan Obrenovic (καταδικασμένος σε 17 χρόνια κάθειρξη), «ούτε ένας να μην μείνει ζωντανός» («Nijednog zivog nemoj da ostavljas»).
Το βράδυ της 13ης Ιουλίου, δεν υπήρχε ούτε ένας άντρας ή αγόρι στην ευρύτερη περιοχή της Σρεμπρένιτσα.
Ο Srecko Acimovic, διοικητής του 2ου Τάγματος της Zvornik Brigade, αρνήθηκε να εκτελέσει εντολή των Vujadin Popovic (ισόβια κάθειρξη), και Drago Nikolic (ένας ακόμα από τους ‘7 της Σρεμπρένιτσα’, 35 χρόνια κάθειρξη) και να ορίσει εκτελεστικό απόσπασμα που θα σκότωνε 500 κρατούμενους στο σχολείο του Rocevic, κι αυτή ήταν μάλλον η μοναδική *καλή* στιγμή σε όλη τη διάρκεια του μακελειού: «Είμαστε στρατιώτες, δεν κάνουμε τέτοια πράγματα», απάντησε στα πιεστικά τηλεγραφήματα με τις εντολές ο Acimovic, αν και οι 500 δεν γλύτωσαν τελικά. Μεταφέρθηκαν αλλού και εκτελέστηκαν από άλλη μονάδα.
Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Βόσνιοι κρατούμενοι περιμένουν την εκτέλεσή τους. Στο βάθος λεωφορεία που τους μεταφέρουν στους τόπους εκτελέσεως. Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
Οι σκοτωμοί συνεχίστηκαν στα γύρω βουνά, για βδομάδες. Οι Βόσνιοι που προσπάθησαν να διαφύγουν μέσα από τα βουνά και τα δάση, γρήγορα χωρίστηκαν σε μικρές ομάδες των λίγων ατόμων, και αποπροσανατολισμένοι και με τους Σέρβους στο κατόπι τους, έκαναν βδομάδες και μήνες και χρόνια για να φτάσουν στην επικράτεια της Βοσνίας -όσοι τα κατάφεραν, μιας που οι αναφορές μιλάνε για δύο νεκρούς κάθε τρεις ανθρώπους. Αρκετοί έφτασαν στις ελεύθερες περιοχές τον επόμενο Δεκέμβριο, ορισμένοι μέσα στο 1996 και ένας τον Απρίλιο του 1997.
Στις 15 Ιουλίου, σε μια μυστική συνάντηση στο Βελιγράδι, η οποία τότε δεν ανακοινώθηκε στα ΜΜΕ, οι διαπραγματευτές του ΟΗΕ και της ΕΕ Carl Bildt και Thorvald Stoltenberg, μαζί με τον Βρετανό στρατηγό, ο οποίος ήταν ο επικεφαλής των δυνάμεων του ΟΗΕ στη Βοσνία Lt-General Rupert Smith, και τον Yasushi Akashi του ΟΗΕ συναντιούνται με τον στρατηγό Μλάντιτς και τον μέντορά του πρόεδρο της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς (Slobodan Milosevic). Οι Σέρβοι υπόσχονται ότι ο Ερυθρός Σταυρός (η International Committee of the Red Cross) θα έχει πρόσβαση στους άνδρες που βρίσκονται υπό την αιχμαλωσία του, και ως συνήθως, ψεύδεται. Αυτοί οι 6.500 άνθρωποι ήταν ήδη δολοφονημένοι ή εκτελούνταν εκείνες ακριβώς τις στιγμές.
Οι Ολλανδοί Κυανόκρανοι θα φύγουν τελικά από την άδεια βάση τους στις 21/07/1995, αφού πρώτα οι διοικητές τους ανταλλάξουν δώρα με τον Μλάντιτς και τους επικεφαλής των Σερβοβόσνιων:
«Ω, σας θερμοευχαριστώ!!! Είναι για τη γυναίκα μου το δώρο σας αυτό, στρατηγέ μου;;;» ακούμε να λέει ο Ολλανδός συνταγματάρχης Karremans, ενώ γελούν, πίνουν ένα τελευταίο ποτό μαζί, και παρακολουθούν μια υποτυπώδη παρέλαση (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 07.00′).
Ο συνταγματάρχης Karremans, που τις μέρες των άγριων γεγονότων είχε εξαφανιστεί και τα καθήκοντά του ασκούσε ο υποδιοικητής του ταγματάρχης Franken, δηλώνει «Ηταν μια έξοχα σχεδιασμένη επιχείρηση», ενώ ο αρμόδιος του ΟΗΕ Yasushi Akashi δεν βρίσκει να γράψει στην αναφορά του ούτε ένα περιστατικό βίας.
Το απόλυτο σκηνικό της αδιαφορίας ολοκληρώνεται με τις εικόνες των Ολλανδών Κυανόκρανων που τελικά έφυγαν από τη θερμή περιοχή, για τους ανθρώπους της οποίας δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε απολύτως, με χορούς καν-καν από την στρατιωτική ορχήστρα και με άφθονη μπύρα να γλεντάνε και να χορεύουν στο ασφαλές Ζάγκρεμπ, σε ένα ντροπιαστικό, εξοργιστικό βίντεο (Οι δειλοί Ολλανδοί στη Σρεμπρένιτσα, Dutch cowards in Srebrenica), που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων όταν προβλήθηκε.
Περιοχή Bratunac, Σρεμπρένιτσα Βοσνίας. Μαζικοί τάφοι. Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Σε όλη την κοιλάδα βρίσκονταν διάσπαρτα προσωπικά αντικείμενα και απομεινάρια ρούχων [Σ.Σ.: των αιχμαλώτων και των άοπλων Βόσνιων]. Δεν υπήρχαν πτώματα· προφανώς τα όρνεα θα είχαν εξαφανίσει τυχόν ανθρώπινα υπολείμματα, από τότε», δήλωσε ο Jamie Adam, από το Κέντρο για δράση εναντίον των Ναρκών των Ηνωμένων Εθνών για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (UN Mine Action Centre for Bosnia-Hercegovina). Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Μια σύνθεση έξι λεπτών με όλα τα σημεία-κλειδιά αυτής της ντροπιαστικής ιστορίας, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αυτόνομα.
$$$ Διάρθρωση του στρατού και ιεραρχία: Τα πρόσωπα-κλειδιά της ανθρωποσφαγής στην Σρεμπρένιτσα και οι συναντήσεις τους με τον Μπάγιαγκιτς και την ΕΕΦ
Πρέπει να διευκρινίσουμε την αλυσίδα της ιεραρχίας. Οχι για τυπικούς λόγους ή επειδή ένα τέτοιο κείμενο πρέπει να συμπεριλαμβάνει και το ιστορικό πλαίσιο. Αλλά για λόγους ουσίας, και για να κατανοήσουμε καλύτερα ποιοι έδιναν διαταγές στους Ελληνες της ΕΕΦ, τι τους ζητούσαν να κάνουν και σε ποιους έδιναν λογαριασμό τα πατριωτάκια μας. Ειδικά, επειδή οι συνθήκες ήταν συνθήκες πολέμου, και πιο ειδικά, επειδή η σφαγή της Σρεμπρένιτσα ήταν το κορυφαίο γεγονός αυτού του πολέμου. Αλλιώς, δεν θα γίνει πλήρως κατανοητή η εμπλοκή των Ελλήνων εθνικιστών σε αυτή την ντροπή του ανθρώπινου είδους. Οπως θα αποδειχτεί στην συνέχεια, όλοι οι κορυφαίοι αξιωματούχοι και στρατηγοί είχαν συναντηθεί και είχαν ‘συνεργαστεί’ και είχαν συνεργήσει με τους παραστρατιωτικούς, Σέρβους και Ελληνες, στα πεδία των ‘μαχών’, -όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.
Ηγέτης των Σέρβων της Βοσνίας και της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska) και πρόεδρος του σερβοβοσνιακού εθνικιστικού εξτρεμιστικού κόμματος SDS ήταν φυσικά ο Ράντοβαν Κάρατζιτς (Radovan Karadzic).
Ηταν, επίσης, και αρχηγός (commander-in-Chief) του σερβοβοσνιακού στρατού των Σέρβων της Βοσνίας Vojska Republike Srpske (VRS). Το αρχηγείο του βρισκόταν στο Πάλε. Ηδη από την 8η Μαρτίου 1995, είχε εκδόσει την ‘ντιρεκτίβα 7’, στην οποία διέταζε τις σερβοβοσνιακές δυνάμεις «να δημιουργήσουν ανυπόφορη κατάσταση ολοκληρωτικής έλλειψης ασφάλειας στους θύλακες (enclaves), ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή ελπίδα για ζωή ή επιβίωση στους Μουσουλμάνους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα και της Ζέπα».
Η ‘ντιρεκτίβα 7’ ήταν το προϊόν της συγκεκριμενοποίησης των έξι στρατηγικών στόχων του κόμματος του Κάρατζιτς, όπως είχαν υιοθετηθεί από την σερβοβοσνιακή Βουλή τον Μάιο του 1992:
«The Six Strategic Goals of the Serbian Nation
1. State delineation from the other two national communities.
2. The establishment of a corridor between Semberia and Krajina.
3. The establishment of a corridor in the valley of the Drina River, meaning the elimination of the Drina as a border between the two Serb states.
4. The Establishment of a border on the rivers of the Una and Neretva.
5. The Division of the city of Sarajevo into Serb and Muslim parts, and the establishment of a state authority in each part.
Δεύτερος στην ιεραρχία ήταν ο Μομτσίλο Κράιζνικ (Momcilo Krajisnik), πρόεδρος της Βουλής των Σέρβων της Βοσνίας (Bosnian Serb Assembly), καταδικασμένος σε 17 χρόνια κάθειρξη, αυτός που όταν αποφυλακίστηκε τον Αύγουστο του 2014 από φυλακή της Βρετανίας, αφού είχε εκτίσει τα 2/3 της ποινής του, συγκάλεσε συμβολικά στο Πάλε συγκέντρωση πρώην μελών της Βουλής των Σέρβων της Βοσνίας την περίοδο του πολέμου για να διακηρύξει με τους πρώην συνεργάτες του ότι «τα τελευταία 20 χρόνια ήταν το πιο ένδοξο κομμάτι της ιστορίας των Σέρβων δυτικά του Δρίνου». Οπως ο Καράτζιτς, έτσι κι ο Κράιζνικ, από το Νοέμβριο του 1992, σε σύσκεψη με ανώτατους Σερβοβόσνιους αξιωματικούς, είχε ξεκαθαρίσει πως προτεραιότητα στα καθήκοντά τους ήταν να «καθαρίσουν τον Δρίνο εκατέρωθεν και να επιτύχουν τον πλήρη διαχωρισμό από τους Μουσουλμάνους», δίνοντας τον πρώτο ρόλο στο σχέδιο αυτό στο Σώμα Στρατού του Δρίνου και στον διοικητή του, τον στρατηγό Milenko Zivanovic, όπως αποδείχτηκε στις δίκες της Χάγης («In the cross-examination, the prosecutor showed the witness several documents which indicate, as the prosecution contends, that the VRS intended to cleanse the Podrinje area of Muslims. In November 1992, the former speaker of the Bosnian Serb Assembly, Momcilo Krajisnik, met with the military leaders, including Zivanovic. At the meeting, Krajisnik stressed that the priority task was to ‘cleanse the Drina’ and to ‘achieve a separation from the Muslims’, highlighting the role of the Drina Corps in the effort. Zivanovic did not deny that he had been given that task»).
Επόμενος στην ιεραρχία και επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου του σερβοβοσνιακού στρατού ήταν ο αρχιστράτηγος Ράτκο Μλάντιτς (Ratko Mladic), με το αρχηγείο του και έδρα του Επιτελείου στο Han Pijesak, 19 χιλιόμετρα νότια της Βλασένιτσα.
Αξιωματικός Α2 (‘2ο Γραφείο’) για την Αντικατασκοπεία και την Ασφάλεια ήταν ο Zdravko Tolimir (Assistant Commander of Intelligence and Security) ο οποίος αναφερόταν απευθείας στον Μλάντιτς, καταδικασμένος σε ισόβια.
Ενα από τα έξι Σώματα Στρατού από τα οποία απαρτιζόταν ο σερβοβοσνιακός στρατός ήταν το Σώμα Στρατού Ντρίνα (Drina Corps), με έδρα τη Βλασένιτσα, και με διοικητή, από τη δημιουργία του την 1η Νοεμβρίου 1992 μέχρι το βράδυ της 13ης Ιουλίου 1995, τον στρατηγό Milenko Zivanovic, με αναπληρωτή διοικητή τον Ράντισλαβ Κρστιτς (Radislav Krstic), ο οποίος κρατούσε και τη θέση του Αρχηγού του Επιτελείου (Chief of Staff/Deputy Commander of the Drina Corps). Από τις 20.00 της 13ης Ιουλίου 1995, ο Ράντισλαβ Κρστιτς ανέλαβε και τη διοίκηση του Drina Corps, θέση που κράτησε μέχρι το τέλος του πολέμου.
Το Σώμα Στρατού Ντρίνα αποτελούνταν από 15.000 στρατιώτες και ανάμεσα στις 13 γεωγραφικά ορισμένες υποδιαιρέσεις του, οι πιο σημαντικές μονάδες και αυτές που έπαιξαν τον σημαντικότερο ρόλο στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, στην περιοχή ευθύνης των οποίων υπαγόταν, ήταν οι εξής:
– Η Ταξιαρχία Βλασένιτσα (1st Vlasenica Light Infantry Brigade), στην οποία ανήκε οργανικά και η ΕΕΦ, με διοικητή τον Mile Kosoric και υποδιοικητή τον ταγματάρχη Bosko Sarkic.
Στην επιχείρηση κατάληψης της Σρεμπρένιτσα, φτιάχτηκαν ειδικά και έκτακτα σώματα, αποκλειστικά για τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις, ενώ συμμετείχαν και πολλά άλλα αποσπάσματα από άνδρες της Αστυνομίας, της τοπικής Αστυνομίας και της Ειδικής Αστυνομίας. Λ.χ. ο αντισυνταγματάρχης Παντούρεβιτς της Zvornik Brigade έφτιαξε ένα επίλεκτο σχηματισμό με το όνομα TG-1 (Tactical Group 1) και υπέδειξε για διοικητή τον λοχαγό Milan Jolovic (με το ψευδώνυμο Legenda), τον διοικητή των ‘Λύκων του Δρίνου’ (‘Drina Wolves’).
Ο διοικητής των ‘Λύκων του Δρίνου’ Milan Jolovic (με το ψευδώνυμο Legenda) με τον Μλάντιτς το 1995. Ενα παράξενο πράγμα, οι εθελοντές μεταξύ τους προσφωνούνται ‘Legenda’.
O υποδιοικητής της Ταξιαρχίας Ζβόρνικ Dragan Obrenovic, στα πλαίσια της πλήρους κινητοποίησης του Σώματος Στρατού Ντρίνα, έφτιαξε, επίσης, έναν μικτό λόχο, χρησιμοποιώντας στρατιώτες από διάφορες μονάδες της Ταξιαρχίας και κάποιους ακόμη διαθέσιμους, με ειδικό σκοπό να στήνουν ενέδρες στους Μουσουλμάνους που προσπαθούσαν να διαφύγουν από τα βουνά και τα δάση, με την υποστήριξη πυροβολικού και βαρέων όπλων. Σ’ αυτόν τον λόχο, συμμετείχαν άτομα από παραστρατιωτικές ομάδες όπως οι Λευκοί Αετοί του Σέρβου εθνικιστή φασίστα Βόγιτσλαβ Σέσελι (Vojislav Seselj), και συντεταγμένοι άνδρες από τη Διμοιρία Bijeljina του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ των Milorad ‘Miso’ Pelemis, Franc Kos και Stanko Kojic, καταδικασμένοι σε 40-43 χρόνια, με τις χαρακτηριστικές πολυτελείς στολές, -συν η Σερβική Εθελοντική Φρουρά (το επίσημο όνομα των ‘Τίγρεων’ του Αρκάν), -συν, φυσικά, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά.
Ο έχων το γενικό πρόσταγμα της επίθεσης στην Σρεμπρένιτσα και διοικητής του ευρύτερου σχηματισμού στον οποίο ανήκε η ΕΕΦ, δηλαδή η Vlasenica Brigade, ήταν ο αντισυνταγματάρχης Βίνκο Παντούρεβιτς, στη δίκη του οποίου κατάθεσε, όπως είδαμε, σαν μάρτυρας υπεράσπισης ο διοικητής της ΕΕΦ Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς. Αυτές οι μονάδες ήταν που έδειξαν τη μεγαλύτερη αγριότητα και αποτελεσματικότητα κατά τις δολοφονίες των 8.000 κρατουμένων.
Το δεύτερο μέρος της επιχείρησης της κατάληψης των περιοχών γύρω από την Σρεμπρένιτσα (απλά άλλαξε όνομα) ονομαζόταν ‘επιχείρηση Stupcanica 95’, και στόχος ήταν να προχωρήσουν και να καταλάβουν τον θύλακα της περιοχής Zepa, που κι αυτός είχε χαρακτηριστεί με τον όρο ‘safe area’, εκεί όπου διατηρούσαν κατά καιρούς φυλάκια και οι Ελληνες εθελοντές, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες. Στην επίθεση αυτήν συμμετείχαν, υπό τη διοίκηση του Radislav Krstic, όλα τα παραπάνω αποσπάσματα και σχηματισμοί. Σε μία σύσκεψη στο Μπράτουνακ, την δεύτερη μέρα της κατάληψης, στην οποία συμμετείχαν Μλάντιτς, Radislav Krstic, Παντούρεβιτς και ο διοικητής του Σώματος Ρωμανίας (2nd Romanija Motorised Brigade) Mirko Trivic, ο Μλάντιτς έδωσε το σύνθημα της επίθεσης προς τη Ζέπα και ο Krstic διένειμε σε όλες τις μονάδες του αρμοδιότητες και ‘αντικειμενικούς στόχους’ [Σ.Σ.: Αυτό θα έγραφε κάποιος συγγραφέας Στρατιωτικής Ιστορίας, για κάποιον κανονικό πόλεμο· στην περίπτωση της Σρεμπρένιτσα, ένας στόχος υπήρχε: Να μην μείνει ίχνος μουσουλμανικής ζωής εκατέρωθεν του Δρίνου και να βαφτεί ολόκληρος ο χάρτης με τα χρώματα της σερβικής σημαίας].
Μλάντιτς, Παντούρεβιτς, Krstic, Milan Gvero, Milan Jolovic (Legenda) και άλλοι, σε χαλαρή ατμόσφαιρα, υποτίθεται ότι ετοιμάζονται για διαπραγματεύσεις, ενώ στην πραγματικότητα ξεκουράζονται ελαφρώς πριν προχωρήσουν στην εκκένωση του επόμενου στόχου, του θύλακα της Ζέπα (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 03.02′).
Κάπου εκεί πίσω, ανάμεσα στα κλεμμένα οχήματα του ΟΗΕ και τους σωματοφύλακες του Μλάντιτς, διακρίνονται και τα αποσπάσματα θάνατου των άγριων Ρώσων εθελοντών, και κάπου εκεί περίμεναν και οι Ελληνες εθελοντές για να σφίξουν το χέρι του στρατηγού σφαγέα και εγκληματία πολέμου.
Ο διοικητής του Σώματος Ρωμανίας Trivic, τις μέρες της Σρεμπρένιτσα, περνώντας από την περιοχή Nova Kasaba, είδε «ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων να κάθονται κάτω σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο». Αργότερα είπε ότι «δεν μπορούσε να υπολογίσει τον αριθμό των κρατουμένων, αλλά το γήπεδο διαστάσεων 120 μέτρα επί 100 μέτρα ήταν γεμάτο».
Ο διοικητής της Ταξιαρχίας Ζβόρνικ και επιχειρησιακός εγκέφαλος της επιχείρησης κατάληψης της πόλης Βίνκο Παντούρεβιτς προήχθη στο βαθμό του στρατηγού το 1997, ένα χρόνο προτού αποστρατευθεί από τον σερβοβοσνιακό στρατό. Για 5 χρόνια τουλάχιστον κρυβόταν και δεν παρουσιαζόταν στη Χάγη ενώ υπήρχε ένταλμα εναντίον του από το 1999.
Η δίκη, που έμεινε γνωστή ως η δίκη των κατηγορουμένων για γενοκτονία ‘7 της Σρεμπρένιτσα’, άρχισε τον Αύγουστο του 2006 και τελείωσε τον Ιούνιο του 2010. Ηταν η πιο πολύπλοκη δίκη σε ολόκληρη την ιστορία του ΔΠΔΧΓ, όπως δήλωσαν οι δικαστές. Εδώ η απόφαση.
Τελικά, ακριβώς επάνω στο Ορθόδοξο Πάσχα φέτος, το δικαστήριο αποφάσισε την αποφυλάκισή του καθώς είχε εκτίσει ήδη περισσότερο από τα 2/3 της ποινής του, επειδή η διαγωγή του στη φυλακή ήταν καλή και προφανώς επειδή είχε καταδικάσει τα σερβικά εγκλήματα και είχε ζητήσει συγγνώμη από τα θύματα και τις οικογένειές τους.
Μικρή λεπτομέρεια: Ποιο είναι το όνομα που διαγράφηκε από το κατηγορητήριο κατά Παντούρεβιτς το 2005;;;
«Apart from Vinko Pandurevic, it contains another name which remains under seal. Unlike Pandurevic, who has been charged with genocide, conspiracy to commit genocide, murders, persecutions, forcible transfer and inhumane acts in seven counts, his unknown co-accused is charged only with murders as a crime against humanity and violations of laws and customs of war -in only two counts. While Pandurevic, who commanded the brigade at the time of the Srebrenica crimes, has been charged on the basis of both individual and command responsibility, the second accused whose name has been redacted, has only been charged on the basis of individual responsibility for the crimes in which he personally participated».
– Πηγή: Yet Another name on the Srebrenica indictment, The Hague, 05/04/2005
Κατηγορητήριο ενάντια στον διοικητή της Ταξιαρχίας Ζβόρνικ Vinko Pandurevic, 03/03/2005. Το όνομα του συγκατηγορουμένου του παραμένει σφραγισμένο.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Φωτογραφίες από στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Βοσνία, Αύγουστος 1992
$$$ Οι αρνητές της εθνοκάθαρσης
Μαζί με τα φασιστικά εγκλήματα, μαζί με τον ναζισμό, μαζί με τις πρακτικές εθνοκάθαρσης πάει και η άρνηση όλων αυτών. Διαχρονικά. Στην πραγματικότητα, η άρνηση είναι τμήμα -και μάλιστα πολύ σημαντικό- των ίδιων των εγκλημάτων, είναι έγκλημα η ίδια. Φαινόμενο που το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά: Οπως ακριβώς με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, όπως με τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας και των δωσιλόγων στην Ελλάδα της Κατοχής, όπως με τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, έτσι και με τα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα δεν άργησαν να εμφανιστούν ‘αρνητές’ και ‘αναθεωρητές’, που αμφισβητούν εκθέσεις, στοιχεία, forensics, αποφάσεις δικαστηρίων, μαρτυρίες, φωτογραφίες και βίντεο, την ανακάλυψη των μαζικών τάφων, τις ομολογίες των ίδιων των Σέρβων για τα εγκλήματά τους, και όλα όσα συνθέτουν μια σαφή και κρυστάλλινη εικόνα, ορατή για όλον τον κόσμο εκτός από εκείνους που εθελοτυφλούν. Αυτή η αρνητική και απορριπτική της πραγματικότητας μη ρεαλιστική στάση έχει κίνητρα, ασφαλώς, ‘ιδεολογικά‘ και δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν. Ετσι γίνεται πάντοτε. Δεν θα αποτελούσαν εξαίρεση και οι Ελληνες εθελοντές, που μέσα στο μυαλό τους νομίζουν ότι συμμετείχαν σε κάτι ‘ηρωικό’. Πόσο ηρωικό είναι, όμως, το να εκτελείς αιχμαλώτους γονατιστούς και με δεμένα τα χέρια στην πλάτη;;; Πόσο ηρωικό είναι να στήνεις ενέδρες σε εξαντλημένους πρόσφυγες που τρέχουν μέρες μέσα στα δάση για να σώσουν τη ζωή τους ή να τους βομβαρδίζεις με αντιαεροπορικά;;; Πόσο ηρωικό είναι να προσκολλάται κανείς στους διαβόητους για τα ωμά εγκλήματά τους παραστρατιωτικούς τσέτνικ που κόβουν πισώπλατα λαιμούς γερόντων και πατάνε νεογέννητα στο λαιμό;;;
Σε εκείνη τη συνέντευξη στον Ταχυδρόμο, οι Ζαβιτσάνος και Βασιλειάδης, πρώτα εκφράζουν την ικανοποίησή τους όταν έβλεπαν τους Σέρβους να υποβάλουν σε βασανιστήρια Αλβανούς και Αραβες μισθοφόρους των Βόσνιων Μουσουλμάνων και λένε ένα ξεδιάντροπο ψέμα, πως:
«Βόσνιους Μουσουλμάνους δεν σκότωναν οι Σέρβοι, σε αντίθεση με ό,τι έκαναν οι Βόσνιοι», τονίζει χαρακτηριστικά ο Βασιλειάδης.
«Η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα δεν έγινε ποτέ όπως την παρουσιάζουν. Είναι μια προβοκάτσια όσων ήθελαν να καταδικάσουν τον αγώνα των Σέρβων».
Στο κρίσιμο ερώτημα σχετικά με το βαθμό συμμετοχής των συμπατριωτών μας στην εθνική εκκαθάριση των μουσουλμανικών πληθυσμών της Σρεμπρένιτσα και των μη σερβικών πληθυσμών της Βοσνίας και σε συναφή εγκλήματα πολέμου, αρνούνται πεισματικά όχι μόνο την εμπλοκή τους σε τέτοιες δραστηριότητες, αλλά και την ίδια τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, όπως όλοι οι αρνητές, άλλωστε:
«Δεν μπορεί να υπάρχουν 7.000 νεκροί σε μια πόλη που οι κάτοικοί της δεν ήταν περισσότεροι από 3.500-4.000», ισχυρίζεται ο Δημήτρης Ζαβιτσάνος, αρχιλοχίας της ΕΕΦ που πήρε μέρος στην επιχείρηση.
Αυτό που λένε οι δύο εθελοντές, ασφαλώς δεν ισχύει. Διότι όλος ο κόσμος γνωρίζει, και οι διεθνείς οργανισμοί το αναφέρουν σε άπειρες εκθέσεις τους, ότι στην πολιορκημένη -και υποτίθεται «προστατευόμενη» από τους κυανόκρανους- πόλη είχαν καταφύγει περίπου 40.000 Μουσουλμάνοι από διπλανούς οικισμούς, αλλά και από μακρύτερα ακόμα, σε μια περιπλάνηση που κράτησε περισσότερο από δύο χρόνια: Πρόσφυγες μετακινούνταν σε άλλο σημείο και ενώνονταν με άλλους πρόσφυγες, για να ξαναμετακινηθούν όσο το δυνατόν κοντύτερα στις δυνάμεις του ΟΗΕ. Ετσι η Σρεμπρένιτσα δεν είχε μόνο 3.500-4.000, όπως ισχυρίζεται ο αρχιλοχίας της ΕΕΦ, αλλά δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, οι περισσότεροι στοιβαγμένοι στο στρατόπεδο στο Potocari.
[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις πολύ σκληρές εικόνες – Προειδοποίηση!!!]
Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.
«Βόσνιους Μουσουλμάνους δεν σκότωναν οι Σέρβοι […] Η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα δεν έγινε ποτέ όπως την παρουσιάζουν. Είναι μια προβοκάτσια όσων ήθελαν να καταδικάσουν τον αγώνα των Σέρβων». Ανοησίες και θλιβερή απόπειρα προπαγάνδας. Στα πτώματα, που ακόμα ξεθάβονται, βλέπουμε καθαρά τις άνανδρες τακτικές των ‘ηρώων’. Τα χέρια δεμένα πίσω στην πλάτη, τα μάτια δεμένα με μαντήλια, γονατιστοί επάνω από την άκρη του λάκκου, για να πέσουν ακαριαία μέσα στους μαζικούς τάφους. Οι ερευνητές των μαζικών δολοφονιών βρίσκουν στις τσέπες των θυμάτων μινιατούρες-αντίτυπα του Κορανιού, και στους καρπούς, φτηνά ρολόγια μάρκας SEIKO, που ήταν πολύ διαδεδομένα στην πρώην Γιουγκοσλαβία και που λόγω της ευτελούς αξίας, οι τσέτνικ δεν έκαναν καν τον κόπο να τα αφαιρέσουν απ’ τους μελλοθάνατους όπως έκαναν πολύ ευχαρίστως με τα ακριβά κοσμήματα ή πιο συγκεκριμένα με τα Rolex (σκηνές εδώ, στο 02.17′).
Τα ρολόγια αυτά, αν δεν κουρδίζονταν, σταματούσαν να δουλεύουν σε 32 ώρες το πολύ. Από τις ενδείξεις ώρας και ημερομηνίας που δείχνουν όταν ανακαλύπτονται στους μαζικούς τάφους, οι εγκληματολόγοι μπορούν να καταλάβουν πότε κουρδίστηκαν για τελευταία φορά. Αφαιρώντας αυτές τις 32 ή λιγότερες ώρες, προκύπτει και η ημερομηνία θανάτου: Στις περισσότερες περιπτώσεις 12 με 19 Ιουλίου 1995.
Ο Κυριάκος Καθάριος, ο οικονομολόγος απ’ την Καβάλα, σύμφωνα με τη δραστηριότητά του που εμφανίζεται στο διαδίκτυο, δίνει διαλέξεις σε εθνικιστικά ακροατήρια (σκηνές από μια πρόσφατη ομιλία του εδώ), όπως π.χ. στον σύλλογο του πρώην βοριδικού και πρώην ΛάΟΣ Γιάννη Κουριαννίδη, με σκοπό να «αποδομήσει τον μύθο της σφαγής της Σρεμπρένιτσα». Οπως όλοι οι αρνητές εθνικών εκκαθαρίσεων και γενοκτονιών πριν από αυτόν [Σ.Σ.: Θα ήταν προτιμότερο να διαχωρίζουμε τις εθνικές εκκαθαρίσεις από τις γενοκτονίες, διότι δεν πρέπει να σχετικοποιείται η βιομηχανικού τύπου συστηματική εξολόθρευση ολόκληρων πληθυσμών και η αντίστοιχη φρίκη, σε σχέση με τα εγκλήματα στα πλαίσια ενός πολέμου, αν και η φρίκη δεν μετριέται σε καμία κλίμακα], τα επιχειρήματά του εκτείνονται από ένα ευρύ φάσμα αναθεωρητικών παραφιλολογιών: Αλλοτε αμφισβητείται η σφαγή. Αλλοτε δεν αμφισβητείται η σφαγή αλλά καλώς έγινε. Αλλοτε δεν αμφισβητείται η σφαγή αλλά ήταν έργο των ίδιων των Μουσουλμάνων (αυτοπροβοκάτσια). Αλλοτε δεν αμφισβητείται η σφαγή αλλά «κι οι Μουσουλμάνοι έσφαζαν». Αλλοτε δεν αμφισβητείται η σφαγή αλλά οι νεκροί δεν ήταν τόσοι πολλοί. Αλλοτε δεν αμφισβητείται η σφαγή αλλά οι νεκροί ήταν πολλοί μόνο που ήταν νεκροί στρατιώτες από προηγούμενες μάχες. Αλλοτε δεν αμφισβητείται η σφαγή αλλά την έκαναν Σέρβοι πουλημένοι στις μυστικές υπηρεσίες άλλων κρατών. Αλλοτε δεν αμφισβητείται η σφαγή και οι Μουσουλμάνοι «ήθελαν να φύγουν απ’ την Ανατολική Βοσνία με την θέλησή τους». Αλλοτε δεν αμφισβητείται η σφαγή αλλά οι εκτελέσεις των αμάχων και των αιχμαλώτων ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση απ’ την πλευρά των Σέρβων για όσα είχαν τραβήξει στα χέρια των Μουσουλμάνων.
Κι άλλοτε -ίσως το πλέον αποκρουστικό- εγκωμιάζεται η σφαγή.
Το πιο ισχυρό επιχείρημα είναι μια φήμη πως δήθεν ο Κλίντον είπε στον Ιζετμπέγκοβιτς κάτι σαν «φέρε μου 5.000 σφαγμένους κι εγώ θα βομβαρδίσω τους Σέρβους», μαζί με ένα άρθρο ενός Καναδού στρατηγού Louis McKenzie, που μιλάει για τα γεγονότα στα γύρω χωριά τους προηγούμενους μήνες, αν και ο στρατηγός δεν ήταν παρών σε όλα όσα αναφέρει. Φυσικά, όπως όλοι οι αναθεωρητές και οι διαστρεβλωτές, ο Καθάριος, που είχε φύγει απ’ τη Βοσνία τέσσερις μήνες πριν, λέει αλλοπρόσαλλα πράγματα και είτε δεν έχει ιδέα από το χρονικό των επιχειρήσεων και από την εξέλιξη των γεγονότων, είτε λέει συνειδητά ψέματα.
Κι ο φίλος του ο Μίλαν, ο Σέρβος δήθεν ‘αυτόπτης μάρτυρας’ των γεγονότων στη Σρεμπρένιτσα πρέπει να είναι μεγάλος και ξεδιάντροπος ψεύτης κι αυτός. Μόνο αυτός είδε μουσουλμανικό στράτευμα να έχει τοποθετήσει ‘περιμετρικά» σαν ασπίδα προστασίας τους αμάχους. Μόνο αυτός είδε να γίνεται … μάχη στο Potocari. Μόνο αυτός είδε Μουτζαχεντίν από ασιατικές χώρες να συγκρούονται με τους Σερβοβόσνιους -όχι ότι δεν υπήρχαν αλλού στα μέτωπα της Βοσνίας, αλλά για τα συγκεκριμένα γεγονότα δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο. Επικαλείται τον αρνητή της γενοκτονίας Ολλανδό Κυανόκρανο Marco Van Hees, ο οποίος είχε φύγει έξι μήνες πριν, χώρια που αυτή του τη δραστηριότητα την έχουν καταδικάσει οι άλλοι -παρόντες- κυανόκρανοι.
Συνεχίζει λέγοντας ότι ο Μλάντιτς έστειλε 50 ή 70 Μουσουλμάνους για να κάνουν διαπραγματεύσεις και για να πείσουν τους δικούς τους να παραδοθούν, κι αυτοί οπλίστηκαν κι οι ίδιοι τους. Ψέματα, οι μοναδικές ‘διαπραγματευτές’ που με τα χίλια ζόρια βρήκε ο Karremans ήταν τη μια μέρα ένας τυχαίος νεαρός δάσκαλος, και την επομένη μια ηλικιωμένη οικονομολόγος κι ένας ηλικιωμένος γυμνασιάρχης, μαζί κι ο δάσκαλος.
Δεν βρέθηκε, λέει, κανένας αυτόπτης μάρτυρας φρικαλεοτήτων. Μόνο 104 μαρτυρίες εκδόθηκαν σε βιβλίο από τον ΟΗΕ.
Δεν σκοτώθηκε, λέει, κανένας άμαχος.
Δεν συνεχίζουμε άλλο, σε γενικές γραμμές, ολόκληρη η αλλοπρόσαλλη διήγησή του είναι απολύτως αναντίστοιχη με τα πραγματικά γεγονότα, ακόμα και το βίντεο στο ξενοδοχείο Fontana με τις διαπραγματεύσεις Μλάντιτς-Karremans, είναι πολύ αμφίβολο αν κατανόησε αυτά που άκουγε, παρότι υπάρχουν αγγλικοί υπότιτλοι.
Θα πρέπει ν’ αποφασίσει τελικά: Υπήρχαν νεκροί ή όχι;;; Αν δεν υπήρχαν, ήταν μηδέν ή 2.000 ή 5.000 ή 7.000 αλλά τα πτώματα ήταν από προηγούμενες μάχες;;; Μήπως ήταν Μουτζαχεντίν που τους θυσίασε η βοσνιακή ηγεσία για να προκαλέσει την επέμβαση του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με την πρόταση Κλίντον προς Ιζετμπέγκοβιτς;;; Μήπως οι νεκροί οφείλονται σε καμιά αυθόρμητη αντίδραση απ’ την πλευρά των Σέρβων, επειδή προηγουμένως είχαν κι αυτοί θύματα;;; Μήπως οι νεκροί ήταν όντως χιλιάδες αλλά ήταν έργο Σέρβων διπλών πρακτόρων, όπως ισχυρίζονται πολλοί στρατηγοί;;; Ή μήπως δεν υπήρξε κανένας νεκρός;;; Είναι θλιβερές αυτές οι αντιφάσεις, στην προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα.
Ισως μια καλή συμβουλή θα ήταν η εξής: Τα λέει που τα λέει εντελώς διαστρεβλωμένα, τουλάχιστον ας χρησιμοποιήσει την *σωστή* (την *ορίτζιναλ*) διαστρέβλωση, και όχι την *λάθος* (την *διαστρεβλωμένη*) διαστρέβλωση του φίλου του του ‘αυτόπτη’ Μίλαν. Είναι, πιστεύουμε, μια καλή συμβουλή, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και η υπεράσπιση του Μιλόσεβιτς δεν αμφισβητεί ούτε ένα από τα βασικά στοιχεία και γεγονότα της απάνθρωπης σφαγής· διαφοροποιείται μόνο στον αριθμό των θυμάτων καθώς ισχυρίζεται ότι δεν ήταν 7.000 ή 8.000 αλλά 4.000 ή το πολύ 5.000, και στην πολιτική εκμετάλλευση τους γεγονότος από τους δυτικούς: http://www.slobodan-milosevic.org/news/srebrenica071114.htm
Ή έστω, ας ακούσει τον ομοϊδεάτη του Σέσελι, που επίσημα κατέθεσε ότι μαζικές εκτελέσεις έγιναν αλλά γι’ αυτές είναι υπεύθυνες κάποιες λίγες μονάδες, όπως οι παραστρατιωτικοί του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ.
Δεν μπορεί, όμως, κανείς να τον αδικήσει εντελώς, μιας που για την Ελλάδα, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κάποιο αξιόπιστο χρονικό των γεγονότων, που θα μπορούσε κανείς να βρει λ.χ. στα βιβλιοπωλεία. Εκτός από την περιορισμένη έκδοση του βιβλίου ‘Σρεμπρένιτσα, Το μεγαλύτερο έγκλημα του πολιτισμένου κόσμου στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο’, της Ομάδας Carthago και των εκδόσεων Αντισχολείο, Αθήνα, 1999.
Εχει όμως και προσωπική ευθύνη για την πλάνη του αυτή, αφού αναζητά να διαβάσει μόνο όσα διευκολύνουν την συνείδησή του, όπως ομολογεί στην αρχή του βίντεο. Και για να δείτε πόσο πολύ έχει προσχωρήσει στην πλάνη, κάντε τη σύγκριση με τα όσα έλεγε αμέσως μετά την τρίμηνη παραμονή του στα μετόπισθεν του πολέμου, εδώ.
Ο Καθάριος κάνει ένα σημαντικό λάθος, επί 20 χρόνια τώρα: Βγαίνει δημόσια και υπερασπίζεται την ΕΕΦ, χωρίς να γνωρίζει ποιος ακριβώς ήταν ο ρόλος της στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Αυτός δεν ήταν εκεί, είχε φύγει από τον προηγούμενο Μάρτιο, με σκοπό να επιστρέψει, αλλά δεν το έκανε ποτέ. Το ίδιο λάθος είχε κάνει τότε, αμέσως μετά την ανθρωποσφαγή και το άλλο μπερδεμένο παιδί, ο Μουρατίδης, 22 ετών τότε, ο σπουδαστής οδοντοτεχνίας, που τα παράτησε όλα και πήγε στον πόλεμο. Είχε στείλει μια επιστολή στην Ελευθεροτυπία τον Ιούλιο του 1995, ο δύσμοιρος, για να υπερασπιστεί την ‘τιμή’ της μονάδας του. Τα σημεία στίξης και τα κεφαλαία από το πρωτότυπο:
«Με αφορμή το άρθρο του κ. Νικόλα Βουλέλη ‘Η αποθέωση του κυνισμού’ στο φύλλο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας στις 16/07/1995 και συγκεκριμένα με τις δύο τελευταίες προτάσεις του άρθρου του, στις οποίες αναφέρει για την ‘έπαρση της ελληνικής σημαίας από μερικούς μισθοφόρους΄και πως ‘είναι προσβολή για το εθνικό μας σύμβολο’, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά, διαμέσου του εκπροσώπου της στην Αθήνα, εθελοντή Γιώργου Μουρατίδη, θέλει να δώσει το παρακάτω μήνυμα:
‘Η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά δημιουργήθηκε τον Μάρτιο του 1995 στην πόλη Βλασένιτσα της Δημοκρατίας της Σερβίας από μερικούς Ελληνες εθελοντές και με τον καιρό συγκέντρωσε το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων Εθελοντών της Δημοκρατίας αυτής· Εθελοντών, οι οποίοι οδηγούμενοι από ιδεολογικά κίνητρα και μόνο, προωθούν και προάγουν στο έπακρο τις ελληνοσερβικές σχέσεις των αδελφών αυτών λαών. Η Φρουρά μας είναι ανεξάρτητη από τον Ελληνικό Στρατό, δέχεται διαταγές μόνο από Σέρβους αξιωματικούς και είναι πλήρως ενσωματωμένη στον τακτικό στρατό της Δημοκρατίας της Σερβίας. Ολοι μας είμαστε εθελοντές και δεν αποδεχόμαστε τον τίλτο του μισθοφόρου με τον οποίο χαρακτηριστήκαμε στο άρθρο σας, Ζητούμε από τον συντάκτη του παραπάνω άρθρου τη διάψευση των επίμαχων προτάσεων στο προσεχές φύλλο, ειδάλως η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά προτίθεται να προφυλάξει το κύρος και την αξιοπρέπεια της με δικαστικά μέσα. Μέτρα, τα οποία θα λάβει, χωρίς προειδοποίηση, την επόμενη φορά που κάποιος δημοσιογράφος θα προσπαθήσει να συκοφαντήσει και να κηλιδώσει το όνομα των Ελλήνων Εθελοντών-Μαχητών’».
Ο Μουρατίδης ενοχλήθηκε επειδή τους είπαν ‘μισθοφόρους’. Για την ντροπή της σημαίας επάνω στους τάφους 8.000 ανθρώπων δεν βρήκε να πει τίποτα. Αν έχει γράψει ο ίδιος αυτό το γράμμα, και αν είναι ειλικρινής σε όσα λέει, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι αυτοί οι 2-3 μπερδεμένοι νεαροί που βρέθηκαν εκεί πάνω στον πόλεμο, προφανώς, για να έχουν να λένε μετά ότι κάποιο νόημα έδωσαν στη ζωή τους, έγιναν μαριονέτες στα χέρια των συγκροτημένων ‘ιδεολογικά’ εθνικοσοσιαλιστών και εθνικιστών που κυριαρχούσαν στον ‘χαρακτήρα’ και στη νοοτροπία της ΕΕΦ.
Σε άλλη συνέντευξη, απαντώντας σε ερώτηση για τις σχέσεις Ελλήνων εθελοντών με την παραστρατιωτική ομάδα των Τίγρεων του Αρκάν, λέει με νόημα:
«Μακριά από μας αυτά. Καμία σχέση με αυτούς δεν είχε κανένας από εμάς. Οντως μπορεί να έγιναν σφαγές. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι 800.000 Σέρβοι της Κράινα ξεριζώθηκαν με τη βοήθεια κυνηγών κεφαλών από όλη την Ευρώπη […]. Την εποχή που ήμουν εγώ στη Βοσνία, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Υπήρχαν γραμμές, μέτωπα και συγκεκριμένοι στόχοι. Προτού πάω, η κατάσταση ήταν όντως πολύ άγρια. Στην αρχή, μας έλεγαν, θύμιζε Ρουάντα και την εμφύλια διαμάχη μεταξύ Χούτου και Τούτσι. Τότε ήμουν 22 ετών. Αμειβόμασταν όλοι με ένα ποσό που αντιστοιχεί σε περίπου 20 ευρώ τον μήνα σε σημερινές τιμές. Το πρώτο τρίμηνο ήμουν στο Σαράγεβο και το υπόλοιπο εξάμηνο στην Ανατολική Βοσνία, κυρίως όμως στη Βλασένιτσα, όπου βρίσκονταν όλοι οι Ελληνες».
– Πηγή: Βασίλης Νέδος, ό,π.
Αν μας επιτρέπεται, σ’ αυτό το σημείο, ίσως θα ήταν σκόπιμο να γράψουμε λίγα λόγια, σαν μια μικρή ανάλυση, σχετικά με όλα αυτά τα γεγονότα, μιας που μάλλον ακόμα και μετά τις αποκαλυπτικές αλήθειες που ήρθαν όλα αυτά τα χρόνια στο φως, κάποιοι, σαν τον Καθάριο αλλά όχι μόνο, ακόμα κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου:
Ολη αυτή η φιλολογία περί ‘ελληνοσερβικής φιλίας’ και πως δήθεν εμείς και οι Σέρβοι ‘είμαστε αδέρφια, λόγω ορθοδοξίας και κοινών αγώνων’, και πως δήθεν δεν είμασταν ποτέ αντίπαλοι, όλα αυτά είναι βλακείες και σκουπίδια. Ναι, βέβαια, αλλά αυτό συνέβαινε μόνο σε μια ιστορική περίοδο: Πριν τον 6ο αιώνα, επί Ιουστινιανού ίσως, πριν δηλαδή να έλθουν οι Σλάβοι στη βαλκανική. Από τη στιγμή που ήλθαν και μετά, πάντα είμασταν είτε αντίπαλοι, είτε σε εμπόλεμη κατάσταση, είτε σε ψυχροπολεμική.
Λοιπόν, τα κράτη δεν έχουν συναισθήματα. Οι πολίτες τους έχουν γνώμες και απόψεις για τους γειτονικούς λαούς. Που όμως διαμορφώνονται από τις ‘εθνικές αφηγήσεις‘ των κρατούντων και από την προπαγάνδα όσων έχουν συγκεκριμένους λόγους άλλοτε να πλησιάζουμε και να συνεργαζόμαστε και να κάνουμε δουλειές με ένα γειτονικό κράτος κι άλλοτε να απομακρυνόμαστε απ’ αυτό. Οι ελίτ των κρατών φροντίζουν ώστε ο κόσμος να έχει ψυχώσεις, φοβίες και μίσος απέναντι στους γειτονικούς λαούς, και με την κατάλληλη συνωμοσιολογία κρατούν τον λαό δέσμιο των φόβων για τον απέναντι που μας επιβουλεύεται και δέσμιο της παραφιλολογίας για το ‘ηρωικό παρελθόν’ του ‘περιούσιου λαού’, που φυσικά πάντοτε είμαστε εμείς και μόνο εμείς, ανεξάρτητα, τώρα, αν το ίδιο ακριβώς πιστεύουν και όλοι οι υπόλοιποι λαοί. Κάθε έθνος πιστεύει για τον εαυτό του τα ίδια ακριβώς πράγματα, εμείς είμαστε οι ήρωες και οι πολιτισμένοι, που διεξάγουμε μόνο ‘ηρωικούς πολέμους’ με στρατιωτική τιμή, ενώ όλοι οι γύρω μας εχθροί είναι το λιγότερο κακοποιοί, και, φυσικά, βάρβαροι.
Σύμφωνοι, αν κάποιος αρκείται στην σχολική Ιστορία. Στην πραγματικότητα, όμως, για τα κράτη, και πιο συγκεκριμένα για τις ελίτ των κρατών, για τις ανώτερες τάξεις, το κεφάλαιο και την εξουσία, αυτό που καθορίζει κάθε φορά τις συμμαχίες και τα ‘αισθήματά’ μας είναι τα γεωστρατηγικά και τα υλικά συμφέροντα. Αυτό συνέβη και με τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία: Οι Σέρβοι ξεκίνησαν μια μεγάλη εθνική-εθνικιστική επίθεση εναντίον όλων των άλλων λαών της Γιουγκοσλαβίας, ήδη από το 1986 και εκείνο το memorandum της Σερβικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών, που έλεγε ότι το ‘εθνικό ζήτημα’ του σερβικού λαού «εμποδίστηκε από τους κομμουνιστές στο τέλος του Β’ΠΠ και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ», αφού ο σερβικός λαός «δεν απέκτησε ποτέ το δικό του κράτος» όπως οι άλλοι λαοί, και πως η μόνη λύση για την διασφάλιση της ύπαρξης των Σέρβων ήταν «η εδαφική ενότητα και η ένωση όλων των Σέρβων σε ένα και μόνο εθνικό κράτος, ανεξάρτητα σε ποια Δημοκρατία ή επαρχία κατοικεί», και πως ήρθε η ώρα αυτή η Μεγάλη Ιδέα να πραγματοποιηθεί και «να επανορθώσουν την αδικία σχετικά με τα σύνορα που ο Κροάτης Τίτο είχε χαράξει με το βρώμικο δάχτυλό του, παραδίδοντας σερβικά εδάφη σε Κροάτες και Μουσουλμάνους». Στην πραγματικότητα και καθώς ήδη όλη η χώρα είχε αρχίσει να στροβιλίζεται στην οικονομική κρίση, ζητούσαν λογαριασμό κυρίως από τις βόρειες περιοχές, την Σλοβενία και την Κροατία, οι οποίες ήταν πιο αναπτυγμένες και οικονομικά εύρωστες, χώρια που με τον ανεπτυγμένο τουρισμό τους θύμιζαν κεντρική Ευρώπη, σε αντίθεση με τις νότιες περιοχές που ήταν ακόμα καθαρά Βαλκάνια. Οι Σέρβοι σκέφτηκαν ότι «δεν είναι δυνατόν να δίνουμε εμείς τις πρώτες ύλες στις άλλες δημοκρατίες κι εκείνες να απολαμβάνουν τα κέρδη και την ευημερία εις βάρος μας». Και ξεκίνησαν μια επιθετική πολιτική ενάντια στις άλλες εθνότητες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που γρήγορα διολίσθησε σε ρατσιστική επιθετική πολιτική και, τελικά, σε πόλεμο. Οχι, βέβαια, ότι οι ηγεσίες των άλλων ήταν λιγότερο ρατσιστικές ή λιγότερο εξουσιοφρενείς σε σχέση με τους Σέρβους.
Σ’ αυτήν την παράλογη αυτοκαταστροφική επιλογή στην οποία γρήγορα ακολούθησαν τους Σέρβους και οι θερμοκέφαλοι στις άλλες δημοκρατίες, πρωταρχικό ρόλο έπαιξε, βέβαια, και η εξωτερική παρέμβαση των μεγάλων δυτικών δυνάμεων, που βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία εν μέσω οικονομικής κρίσης να διαιρέσουν την αρμονική πολυεθνική κοινωνία 50 ετών και να ισοπεδώσουν για τα δικά τους οικονομικά και γεωστρατηγικά ωφέλη μια χώρα που για πολλούς ήταν υπόδειγμα ανάπτυξης τις δυο προηγούμενες δεκαετίες: Ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης 6,1%, δωρεάν εκπαίδευση και ισχυρό σύστημα πρόνοιας, ένας μήνας διακοπές με αποδοχές για όλους, ανεπτυγμένος αθλητισμός και πολιτισμός, πρακτικά μηδέν αναλφάβητοι, ελάχιστη ανεργία, και όλα αυτά με αρκετές ‘δυτικές’ ελευθερίες και αρκετά μακριά από τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό. Τα υπερεθνικά τραστ έδωσαν νέο δάνειο, στέλνοντας ταυτόχρονα τη Διεθνή τράπεζα, το ΔΝΤ και τη NED για να επιβλέπουν, και οι ΗΠΑ είπαν στους ηγέτες των δημοκρατιών «αν θέλετε κι άλλη βοήθεια, ευχαρίστως, αλλά προηγουμένως θα αποσχιστείτε και θα κάνετε δικές σας εκλογές». Οι εξουσιοφρενείς ηγεσίες των δημοκρατιών συμφώνησαν, διψασμένες για περισσότερη ισχύ, και στο σημείο εκείνο ήλθαν και κλείδωσαν στο καζάνι που έβραζε και οι εθνικισμοί και το ρίξιμο της ευθύνης στους πρώην γείτονες, που γρήγορα μεταβλήθηκαν σε θανάσιμους εχθρούς. Ανθρωποι που μέχρι την προηγούμενη άνοιξη δεν έδιναν καμία σημασία στη θρησκεία ή την καταγωγή του διπλανού τους και πάντρευαν τα παιδιά τους σε μικτούς γάμους (π.χ. ποσοστό 30% στο πολυεθνικό Σαράγεβο) έφτασαν το επόμενο φθινόπωρο να σφάζουν ο ένας τα εγγόνια του άλλου. Υπήρχαν λογικές φωνές σε όλες της δημοκρατίες, που προσπαθούσαν να αποφύγουν τη σύγκρουση και τον πόλεμο, υπήρχαν χιλιάδες διαδηλώσεις από πλήθος κόσμου που έβλεπε την κόλαση να έρχεται, όμως το πάνω χέρι, με τη βοήθεια των κρατικών δομών και των ΜΜΕ, γρήγορα το πήραν οι φιλοπόλεμοι και οι εθνικιστές σε κάθε δημοκρατία. Ηταν πολύ λίγοι όσοι είχαν το θάρρος να δηλώνουν απλά ‘Γιουγκοσλάβοι’, αρνούμενοι να συνταχθούν με την μία ή την άλλη εθνότητα, και ειδικά για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ήταν προφανώς πολύ λιγότεροι εκείνοι που θυμήθηκαν την ιδρυτική συνταγματική διακήρυξη της Β-Ε, εκείνη του Νοεμβρίου του 1943, από το Αντιφασιστικό Συμβούλιο της παρτιζάνικης κυβέρνησης της Β-Ε (ZAVNOBiH) που έλεγε χαρακτηριστικά πως «η χώρα μας δεν είναι ούτε σερβική, ούτε κροατική, ούτε μουσουλμανική, αλλά είναι και σερβική, και κροατική και μουσουλμανική». Σ’ αυτόν τον φοβερό εμφύλιο πόλεμο βοήθησε πολύ και η αναβίωση των παθών του Β’ΠΠ μεταξύ των κοινοτήτων, που χρησιμοποιήθηκε έντεχνα απ’ τις ηγεσίες όλων των εμπλεκομένων: Ο Κροάτης Τούτζμαν που είχε γράψει και βιβλίο για να αμφισβητήσει το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, επανέφερε τα σύμβολα των Ουστάσι και προώθησε τους νεοναζί παραστρατιωτικούς του που χαιρετούσαν με τον γνωστό αρχαιοελληνικό χαιρετισμό, ο Βόσνιος Μουσουλμάνος Ιζετμπέγκοβιτς ξανατύπωσε την ‘Ισλαμική Διακήρυξη’ σε μια χώρα που οι κάτοικοί της θεωρούνται απ’ το Ισλάμ «οι χειρότεροι μουσουλμάνοι στον πλανήτη» (πίνουν αλκοόλ, τρώνε χοιρινό και πηγαίνουν σε κλαμπ λ.χ.) και άνοιξε την πόρτα σε φανατικούς Μουτζαχεντίν που έκαναν αδιανόητες θηριωδίες και οι Σέρβοι θυμήθηκαν να εμπνευστούν από την κληρονομιά των τσέτνικ του Μιχαήλοβιτς και τους αντικομμουνιστές μοναρχικούς που ήθελαν πίσω τον Βασιλιά τους. Ποια τύχη μπορεί να είχαν οι φιλειρηνιστές αντιεθνικιστές που δήλωναν απλά ‘Γιουγκοσλάβοι’ όταν γύρω τους το πάνω χέρι σε όλες τις πτυχές της δημόσια ζωής το είχαν οι φιλοπόλεμοι σκληροπυρηνικοί και ο ναζισμός, ο φασισμός, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός και ο αντικομμουνισμός;;;
Ηταν μια χρυσή ευκαιρία για τον ληστρικό καπιταλισμό των οικονομικών δολοφόνων. Πριν καλά-καλά τελειώσει ο ψυχρός πόλεμος, τα διεθνή τραστ φαίνεται σκέφτηκαν «που να τρέχουμε τώρα σε ζούγκλες και ερήμους με λαούς-νομάδες για να τους αποικιοποιήσουμε, αφού εδώ, ακριβώς στο μαλακό υπογάστριο της Ανατολικής Ευρώπης και της Ευρασίας υπάρχει διαθέσιμη μια ανεπτυγμένη χώρα, της οποίας οι Ευρωπαίοι πολίτες είναι ήδη καταναλωτές δυτικού επιπέδου· ας δοκιμάσουμε πάνω της, πόσο χρόνο θα μας πάρει να την κάνουμε αποικία μας, και μάλιστα με το νόμο;;;». Δεν χρειάστηκαν ούτε καν 20 χρόνια, αν υπολογίσουμε από τις ανεξαρτητοποιήσεις της Σλοβενίας και της Κροατίας μέχρι την επανάληψη της ιστορίας στο Κόσοβο, στο Μαυροβούνιο και στη Βοϊβοντίνα, για να περάσει στα χέρια τους ολόκληρος ο πλούτος της χώρας, που χρειάστηκε 50 χρόνια αρμονικής συνεργασίας των διαφορετικών εθνοτήτων για να φτιαχτεί. Τα πάντα ιδιωτικοποιήθηκαν και μπήκαν υποθήκες για τα χρέη που πληρώνουν τώρα οι λαοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ενώ οι ελίτ της χώρας βολεύτηκαν με τα ψίχουλα που άφησαν οι ισχυροί για τους διεφθαρμένους πολιτικούς και την μαφιόζικη ολιγαρχία. Χρησιμότερο εργαλείο από την υποδαύλιση του εθνοτικού και του θρησκευτικού μίσους, και αποτελεσματικότεροι συνεργοί σ’ αυτά τα εγκλήματα από τους εθνικιστές εξουσιοφρενείς ηγέτες των εθνοτικών κοινοτήτων δεν θα μπορούσαν να βρεθούν. Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, έπειτα από πολλά χρόνια πολέμων και προσφυγιάς, έπειτα από εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και θύματα, η άλλοτε υπερήφανη και ισχυρή αδέσμευτη χώρα έχει θρυμματιστεί σε πολλά κομμάτια των οποίων τον πλούτο εκμεταλλεύονται λίγοι και ισχυροί, ενώ ο κατώτερος κρίκος στην τροφική αλυσίδα κάνει ουρά για μια δουλειά των 50 δολαρίων το μήνα. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία, που πρέπει τώρα να γίνει δίδαγμα για όλους τους λαούς. Ομως ας επιστρέψουμε στη δική μας, την ελληνική εμπλοκή.
Οι Σέρβοι χρησιμοποίησαν άψογα στην προπαγάνδα τους τις μαζικές συλλογικές ψυχώσεις των Ελλήνων και το μίσος και τον φόβο απέναντι στους ‘προαιώνιους εχθρούς Τούρκους’ και κατά συνέπεια, απέναντι στην ‘ισλαμική απειλή’. Ηξεραν ότι επάνω στην αντιτουρκική ελληνική ψύχωση, ήλθε και κλείδωσε και η ‘αντιγυφτοσκοπιανική’ ψύχωση. Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου, λοιπόν, κι έτσι μαζί με τη συνωμοσία από τη Δύση, το Βατικανό, τους Αμερικάνους, τους Γερμανούς, την ΕΟΚ, τον Σιωνισμό, που δήθεν απειλούσε την Σερβία, άρα και την Ορθοδοξία, άρα και την Ελλάδα, οι Σέρβοι άφησαν τους Ελληνες να πιστεύουν ότι θα «καθαρίσουν για πάρτη τους» και πως θα μας προσφέρουν στο πιάτο την ΔτΜ, και γιατί όχι και τη Βόρειο Ηπειρο, όταν θα ερχόταν η σειρά των Αλβανών. Ο φασίστας Σέσελι είχε ανακηρύξει προληπτικά την ‘Σερβική Δημοκρατία της Κοιλάδας του Βαρδάρη’ [Σ.Σ.: Μια ‘βαρυσήμαντη’ συνέντευξη του Σέσελι με τίτλο ‘Τα Σκόπια πρέπει να διαλυθούν! Ο Σέρβος πολιτικός σε αποκλειστική συνέντευξη’, στην οποία πρότεινε το διαμελισμό της ΔτΜ και το μοίρασμα μεταξύ Ελλάδας και Σερβίας φιλοξενούσε και η εφημερίδα της ναζιστικής οργάνωσης σε ένα από τα πρώτα της φύλλα, στις 21/02/1993], κι ο Κάρατζιτς μας υποσχόταν «100.000 στρατιώτες όταν θα χτυπιόμασταν με τους Τούρκους», ενώ ο Αρκάν τους ανέβαζε σε ένα εκατομμύριο, με πρόθεση μάλιστα να μας βοηθήσει να πάρουμε την άλλη μισή Κύπρο πίσω. Κάποιοι ανόητοι Ελληνες βουλευτές από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πήγαιναν στο Πάλε, αναγνωρίζοντας έτσι ξεχωριστή κρατική οντότητα στο μόρφωμα του Κάρατζιτς, και κανόνιζαν μαζί του πως θα γίνει να βοηθήσουμε τους Κούρδους να πλήξουν την Τουρκία ανατολικά για να καθαρίσουμε μαζί, Ελληνες και Σέρβοι, στα δυτικά. Παροιμιώδεις έμειναν οι προτάσεις των Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς για ‘κοινά σύνορα’, δηλαδή για διαμελισμό όποιου τυχόν βρισκόταν ανάμεσά μας. Τέτοιος διαμελισμός, βέβαια, δεν συνέβη ποτέ, όμως διαμελίστηκαν αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων από έναν πόλεμο που ξεκίνησε από την σερβική εθνικιστική παράνοια. Ο Μλάντιτς έλεγε ότι «Τίποτα δεν κατέκτησα σ’ αυτόν τον πόλεμο. Απελευθέρωσα μόνο όσα εδάφη ήταν σερβικά, και μάλιστα όχι όλα. Υπάρχουν κι άλλα που μας περιμένουν. Κι η Τεργέστη, κι αυτή σερβική πόλη είναι».
Σε στενό κύκλο, σίγουρα θα συμπλήρωνε «κι η Θεσσαλονίκη, κι αυτή περιμένει να ελευθερωθεί». Αλλωστε ο Κάρατζιτς, όταν δεν τον άκουγαν οι Ελληνες, έλεγε ότι οι Μακεδόνες είναι ξεχωριστό έθνος, παρακλάδι του σερβικού, και πως κάποτε πρέπει κι αυτοί να ενωθούν με τη μητέρα Σερβία. Μόνο οι Ελληνες κατάπιναν αμάσητο το παραμύθι περί ‘ελληνοσερβικής αδελφότητας’. Και για να ‘χουμε καλό ρώτημα, ακόμα κι όσοι ακροδεξιοί λένε ότι διαβάζουν Ιστορία, ακόμα κι ο ‘ρομαντικός πατριώτης’ Καθάριος, τι στο καλό διάβασαν στην Ιστορία;;;
Δεν διάβασαν για τον ελληνοσερβικό ανταγωνισμό στον 19ο αιώνα ποιος θα προσεταιριστεί πρώτος τους σλαβόφωνους κατοίκους της νότιας βαλκανικής;;;
Δεν διάβασαν για τον Α’ ΠΠ, όταν γλυκοκοίταζαν τη Θεσσαλονίκη και είχαν απαιτήσεις επάνω της, όπως και σε όλη τη Μακεδονία;;;
Δεν διάβασαν για τον Μεσοπόλεμο, όταν έρχονταν Σέρβοι στα χωριά της Δυτικής Μακεδονίας για να μαζέψουν δηλώσεις σερβικής νομιμοφροσύνης από τους κατοίκους;;;
Δεν διάβασαν ότι λίγο πριν γίνει το πραξικόπημα από τους φιλοβρετανούς το 1941 στο Βελιγράδι, οι Σέρβοι είχαν ήδη συμφωνήσει με τους Ναζί να γίνουν δεκτοί στον Αξονα, με αντάλλαγμα τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα;;;
Για τον Εμφύλιο, ας μην πούμε τίποτα, εκεί ήταν ‘ειδικές’ οι συνθήκες, όμως και πάλι υπήρχαν ζητήματα. Ακόμα κι αν σκεφτούμε όπως σκέφτονται οι ακροδεξιοί και όπως σκέφτονται και οι όχι ξεκάθαρα εθνικοσοσιαλιστές εθελοντές, μήπως οι Σέρβοι δεν ήταν πάλι που δημιουργούσαν προβλήματα με τη Μακεδονία σε όλη την μεταπολεμική περίοδο;;; Ξέχασαν κιόλας τον ‘σλαβικό κίνδυνο’, βασικό στοιχείο εργαλειακής προπαγάνδας που πίστευαν επί σχεδόν έναν αιώνα;;; Και σε σχέση με το γεγονός πως η ‘φίλη και αδελφή’ Σερβία είχε ήδη αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα από το 1995, ενώ δημόσια φωνασκούσαν πως «δεν θα κάνουμε καμία ενέργεια στο ζήτημα των Σκοπίων που θα έβλαπτε τα συμφέροντα της Ελλάδας»: Ούτε αυτό χτυπούσε κάποιο καμπανάκι σ’ αυτούς που εθελοτυφλώντας έβλεπαν μόνο τους υποτιθέμενους ‘δεσμούς αίματος’ μεταξύ των δύο χωρών.
Κι ο Παπούλιας, ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών που αγνοούσε τη διεθνή κοινότητα και επισκεφτόταν τον παλιόφιλο Ράντοβαν, γιατί άραγε όταν αυτός ζήτησε με τρεις διαφορετικούς τρόπους (αίτημα για απλή κλήτευση, αίτημα για κλήτευση από την έδρα επί ποινή σε περίπτωση άρνησης και αίτημα για γραπτή ή βιντεοσκοπημένη συνέντευξη επί ερωτήσεων της υπεράσπισης), σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις αρνήθηκε να καταθέσει υπέρ του στο ΔΠΔΧΓ και αγνόησε την έκκλησή του να βοηθήσει τον «ομόθρησκο και ‘φιλέλληνα’ αδελφό» και «νέο Ρήγα Φεραίο» Κάρατζιτς;;;
Πάλε Βοσνίας, μια εβδομάδα πριν την ‘τελική λύση’ σε σερβική version, όπως την είχε περιγράψει ο Κάρατζιτς στην ισπανική εφημερίδα El Pais: «Οι θύλακες ήταν κακή ιδέα. Είχαμε αυτή τη γη επί αιώνες. Γιατί πρέπει να δεχτούμε τους θύλακες, αν έχουμε ένα καλοσχηματισμένο κράτος;;; Οι μουσουλμανικοί θύλακες δεν είναι βιώσιμοι και πρέπει να εξαφανιστούν ή θα το κάνουμε εμείς καλύτερα με τη βία».
Ολα αυτά μαζί δείχνουν κάποια ‘ελληνοσερβική αδελφοσύνη’;;;
Αστεία πράγματα, ανοησίες.
Κι αυτό φάνηκε μόλις το καλοκαίρι του 1995, με αφορμή ένα παιχνίδι μπάσκετ: Εμείς, που κάναμε τόσα συλλαλητήρια γι’ αυτούς και που σπάζαμε το εμπάργκο για να στείλουμε ανθρωπιστική βοήθεια μόνο στις σερβοκρατούμενες περιοχές, για να βοηθήσουμε τους τοπικούς εκεί μαυραγορίτες. Κι αυτοί, οι Σέρβοι δεν κάθισαν να χάσουν από εμάς στο μπάσκετ, ούτε έβαλαν -οι αχάριστοι- τα μέσα και την επιρροή που είχαν στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Μπάσκετ ώστε να πάρουμε εμείς το πανευρωπαϊκό κύπελλο. Και γρήγορα ξέσπασε η κόλαση μεταξύ των ‘αδελφών’. Οι Σέρβοι στην Αθήνα έβριζαν εν χορώ τους Ελληνες (που χειροκρότησαν και την ομάδα των Κροατών, να φανταστείτε) και στο Βελιγράδι μαζεύτηκαν 10.000 και πήγαν και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά στην ελληνική πρεσβεία -και σημειώστε εδώ ότι τέτοια επεισόδια δεν διανοήθηκαν ποτέ να κάνουν εναντίον άλλων πρεσβειών, των καθαρά ‘εχθρικών’ ας πούμε, όπως της γερμανικής ή της αμερικανικής ή οποιασδήποτε άλλης δυτικής πρεσβείας. Η νίκη στο μπάσκετ για τους Σέρβους συνδέθηκε και με τη συνέχιση των σφαγών στην ανατολική Βοσνία, τις ίδιες εκείνες μέρες της Σρεμπρένιτσα, κι εμείς όχι μόνο δεν καταλάβαμε τίποτα, αλλά ακόμα και πολλά χρόνια αργότερα, αυτοπαραμυθιαζόμασταν με τις ανύπαρκτες ιστορικοθρησκευτικές συνωμοσιολογικές και χρυσαυγίτικες ανοησίες.
Οι Σέρβοι χρησιμοποίησαν επιδέξια την ελληνική βλακεία: Η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ (είχε και την προεδρία, μάλιστα, τότε, για ένα εξάμηνο) που δεν ντρεπόταν να διαχωρίζει μονίμως τη θέση της μπροστά στην σερβική επιθετικότητα, και με τα φουσκωμένα μυαλά των Ελλήνων, έγινε ο καλύτερος συνήγορος, βοηθός και συνεργός στην σερβική πολιτική, διάβαζε ‘εθνικές εκκαθαρίσεις’. Οι Σέρβοι πόνταραν επάνω μας, πως δηλαδή αφού τελειώσουν με τα θεάρεστο ορθόδοξο έργο της εθνοκάθαρσης από τους μη Σέρβους, ο δικός μας δίαυλος θα είναι αυτός που θα χρησιμοποιήσουν για να ενταχτούν ξανά στις ‘πολιτισμένες χώρες του πρώτου κόσμου’.
Τελικά, τι έγινε με εκείνο το περίφημο ‘μουσουλμανικό τόξο’, είκοσι χρόνια μετά;;; Το είδε κανείς;;; Η απορία είναι εύλογη, μιας και δεν μπορεί κανείς να πει ότι οι Βόσνιοι έχασαν τον πόλεμο. Αντιθέτως, η χώρα τους υπάρχει σήμερα, κι έστω με βασανιστικά βήματα, προχωράει προς την Ευρώπη. Το πολύ-πολύ, μπορεί κανείς να πει ότι ήρθαν ισοπαλία. Και οι δυο πλευρές έχουν το κράτος τους και προσπαθούν να ορθοποδήσουν. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εδώ ότι στο τέλος-τέλος, μάλλον οι Σέρβοι έχασαν περισσότερα, αν όχι ολοκληρωτικά, και σε πολύ μεγάλο βαθμό, αφού ήταν κύριοι του 70% της Βοσνίας, και τελικά περιορίστηκαν στο 40κάτι τοις εκατό. Χώρια το γεγονός πως αποκλείστηκαν από όλους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και χρειάζονται τώρα, 25 χρόνια μετά, ίσως άλλα τόσα χρόνια για να βαδίσουν κάπως σταθερά στο ευρωπαϊκό έδαφος.
Αυτά τα παραμύθια κατάπινε αμάσητα η κοινή γνώμη στην Ελλάδα, με τα ποσοστά 98% υπέρ των εθνικιστών φιλοπόλεμων τσέτνικ. Και δεν έμενε χώρος, ούτε μονόστηλο για τις σερβικές θηριωδίες, για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για τους χιλιάδες νεκρούς από τους ‘ηρωικούς’ ελεύθερους σκοπευτές στο Σαράγεβο, μεταξύ των οποίων και 1.500 παιδιά (πολύ σκληρές εικόνες, ειδικά με παιδιά, εδώ), για την εθνοκάθαρση και την προσφυγιά. Πράγματα που σήμερα ακόμα και οι ίδιοι οι Σερβοβόσνιοι παραδέχονται και ζητάνε συγγνώμη γι’ αυτά. Οι μόνοι κερδισμένοι απ’ αυτό το μακελειό στην πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν οι πάσης φύσεως εργολάβοι. Και μόνον αυτοί. Γι’ άλλη μια φορά, τα κέρδη τους βασίστηκαν σε πατροπαράδοτα υλικά, όπως γράφει και η Ομάδα Carthago: Σε τούβλα συμφέροντος και σε λάσπη μισαλλοδοξίας.
Αν και οι ιστορικοί παραλληλισμοί είναι επίφοβοι και συχνά καταλήγουν ακροβασίες, όταν δεν γίνονται με νου και γνώση, υπάρχει μια πτυχή της σερβικής ρατσιστικής επιθετικότητας που είναι σαν να βγήκε απ’ τον καθρέφτη μας. Ας αναρωτηθούμε ποιο είναι εκείνο το ευρωπαϊκό κράτος, το οποίο θεωρώντας ότι έχει δικαιώματα και ότι του ανήκει ένα άλλο (τυπικά) ανεξάρτητο κράτος, προχώρησε στη ρατσιστικού τύπου δημιουργία θυλάκων, ώστε να εγκλωβίσει εκεί μουσουλμανικούς πληθυσμούς, με απώτερο σκοπό την κατάκτηση των εδαφών του ξένου κράτους ή έστω τη διχοτόμηση και το διαμελισμό και χωρίς, μάλιστα, να πολυνοιάζεται αν εξοντωθούν τελικά οι πληθυσμοί αυτοί, με τους οποίους συγκατοικούσαν για αιώνες. Αν απαντήσατε στην ερώτηση αυτή πως πρόκειται για την Σερβία και τη Βοσνία, μάλλον ατυχήσατε. Το πρώτο ευρωπαϊκό κράτος που έφτιαξε θύλακες με σκοπό την εξόντωση και ό,τι προκύψει ήταν η Ελλάδα στην Κύπρο, από το 1963 ως το 1974. Ασφαλώς, την στρατιωτική επέμβαση την έκανε η χούντα και ο Ιωαννίδης, στην απίθανη περίπτωση, όμως, που η Ενωση πετύχαινε, πόσοι άραγε από τις ελίτ και τον ελληνικό βούρκο θα έβγαιναν να διαμαρτυρηθούν για την μοίρα των Τουρκοκυπρίων;;; Αν στη θέση των Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς βάλουμε λ.χ. τον Ιωαννίδη, τον Γεώργιο Γρίβα και τον Σαμψών, κι αν στη θέση της Σρεμπρένιτσα βάλουμε για παράδειγμα το χωριό Κοφίνου, οι αναλογίες είναι τέλειες. Απλά, εμείς δεν είχαμε τότε κάποιους τόσο αποτελεσματικούς όσο ο Αρκάν και ο Σέσελι, σωστά;;;
Ο στρατηγός Μλάντιτς, στις οδηγίες του πριν την κατάληψη της Σρεμπρένιτσα και των άλλων πόλεων ήταν σαφής: «Εχετε την άδεια μου να βομβαρδίσετε, αλλά μην χτυπάτε την βιομηχανική υποδομή, γιατί τα μηχανήματα τα χρειαζόμαστε. Στοχεύετε μόνο πάνω σε ανθρώπινη σάρκα. Χτυπάτε μόνο ανθρώπινη σάρκα, μόνο σάρκα». Κάτι ήξερε. Δεν γνωρίζουμε αν τελικά όντως δόθηκε το όνομα ‘Νέα Καλαμαριά’ σε ένα νέο χωριό που σχεδίαζαν να φτιάξουν ο Δήμος Καλαμαριάς και η Republika Srpska, όπως είχαν ανακοινώσει τον Οκτώβριο του 1996, όταν το δεξί χέρι του Κάρατζιτς, η αντιπρόεδρος Μπιλιάνα Πλάβσιτς (Biljana Plavsic, καταδικασμένη σε 11 χρόνια έπειτα από παραδοχή ενοχής) επισκέφτηκε τη χώρα μας για να κλείσει δουλειές με τον Σύνδεσμο Εξαγωγέων, γνωρίζουμε όμως ότι τα υπερπολύτιμα μεταλλεία στην περιοχή Τρέπτσκα του Κοσόβου πουλήθηκαν στον Μυτιληναίο απ’ τον Μιλόσεβιτς, χωρίς την συγκατάθεση των Αλβανών Κοσοβάρων, αλλά, ποιος νοιάζεται, όταν το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών διαβεβαιώνει τον επιχειρηματία «μην ασχολείσαι με μικροπράγματα, θα το ρυθμίσουμε εμείς το θέμα». Κι εκείνος δεν έφερε αντίρρηση όταν η σερβική διεύθυνση των ορυχείων φρόντισε να αντικατασταθούν οι «αλβανόφωνοι» εργάτες με Σέρβους πρόσφυγες και Βόσνιους αιχμάλωτους πολέμου. Κάτι ακούστηκε, μάλιστα, από τις εφημερίδες Μοντ και Ομπσέρβερ το 1999, ότι μεταφέρονταν εκεί με φορτηγά, και κατόπιν καίγονταν πτώματα δολοφονημένων απ’ τους Σέρβους Αλβανών. Αμέσως μετά, ένα ακόμη όμορφο ‘επενδυτικό’ ντηλ συμφωνήθηκε με τον Μιλόσεβιτς. Ο Μυτιληναίος αγόρασε τον σερβικό ΟΤΕ για ψίχουλα. Αλλά για ψίχουλα σε μετρητά, cash που τόσο χρειαζόταν ο Μιλόσεβιτς εν όψει εκλογών για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις που καθυστερούσε το κράτος. Και τα ψίχουλα εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού. Αυτές είναι μπίζνες. Ο ορισμός του ‘πατριωτισμού’.
Για την ιστορία, η Μπιλιάνα Πλάβσιτς, καθηγήτρια βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σαράγεβο, είχε δηλώσει «οι Σέρβοι της Βοσνίας είναι πολύ καλύτεροι Σέρβοι από τους Σέρβους στη Σερβία, επειδή ανάπτυξαν μηχανισμούς άμυνας ζώντας επί δεκαετίες δίπλα σε άλλα είδη από τα οποία απειλούνται». Φυσικά και «απειλούνταν από άλλα είδη». Σε όλον τον κόσμο συμβαίνει αυτό, σε όλα τα έθνη. Αυτό δεν λένε πάντα οι εθνικιστές, οι φιλοπόλεμοι και οι φασίστες;;;
Ο στρατηγός Μλάντιτς μας έπιασε κορόιδα σχεδόν όλους στην Ελλάδα. Χειρότερα απ’ όλους, έπιασε κορόιδα εκείνους που πήγαν να σκοτώσουν παντελώς άγνωστους συνανθρώπους τους, νομίζοντας ότι κάνουν κάποια ηρωική πατριωτική πράξη. «Εκανα το ιστορικό μου χρέος λόγω πατριωτισμού» δήλωνε ο Καθάριος. Για τους χρυσαυγίτες δεν χρειάζονται να πούμε πολλά. Αυτοί πήγαν εκεί λόγω των ναζιστικών ιδεοληψιών τους περί «υπανθρώπων» Τούρκων και «σκοτεινών εχθρών του έθνους» -βλέπε Εβραίους-. Και συνεχίζουν να πιστεύουν -και να διαφημίζουν στα κοινωνικά δίκτυα ακόμη και σήμερα- αυτές τις αθλιότητες, που φτάνουν να ξεπερνούν πολλά όρια, ακόμα και γραμμές που καθορίζονται από την εξωτερική πολιτική του κράτους μας. Οπως λέγαμε στον πρόλογο, μόνο δύο χώρες είναι δακτυλοδεικτούμενες διεθνώς με την κατηγορία της συνέργειας στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Η μία είναι η Ρωσία, η άλλη είναι μέλος της ΕΕ και είναι η Ελλάδα.
— $$$ Βιβλιογραφία – Φιλμογραφία – Προτάσεις
## Στη Βιβλιοθήκη:
Πηγές και τεκμηρίωση και πηγές των πληροφοριών, μεταξύ πολλών άλλων, και από τα βιβλία:
# Ομάδα Carthago, Σρεμπρένιτσα, Το μεγαλύτερο έγκλημα του πολιτισμένου κόσμου στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εκδόσεις Αντισχολείο, Αθήνα, 1999
Το εξώφυλλο από την έκδοση της Ομάδας Carthago, Σρεμπρένιτσα, Το μεγαλύτερο έγκλημα του πολιτισμένου κόσμου στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εκδόσεις Αντισχολείο, Αθήνα, 1999
# Αντιεθνικιστική Αντιπολεμική Συσπείρωση, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Η μάχη της πολυεθνικής κοινωνίας, Συλλογή κειμένων ελλήνων και ξένων συγγραφέων σε επιμέλεια Σίσσυ Βωβού, εκδόσεις Δελτίο Θυέλλης, Αθήνα, 1996
# Νίκος Χασαπόπουλος, Χρυσή Αυγή, Η ιστορία, τα πρόσωπα και η αλήθεια, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα, 2013
# Δημήτρης Ψαρράς, Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής, Ντοκουμέντα από την ιστορία και τη δράση μιας ναζιστικής ομάδας, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 2012, σ. 82.
# Χάρης Κουσουμβρής, Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Ερεβος, Πειραιάς, 2004
# Allan Little & Laura Silber, The Death of Yugoslavia, BBC Books, 1995 [Σ.Σ.: Το βιβλίο αυτό συνοδεύει την ομώνυμη βραβευμένη σειρά ντοκιμαντέρ του BBC. Προτιμητέες οι επόμενες εκδόσεις του βιβλίου, όπως π.χ. η αμερικανική του 1997 καθώς έχουν προσθήκες που καλύπτουν και τη συμφωνία του Dayton και ολόκληρο το δεύτερο μισό του 1995]
# Mient Jan Faber, Srebrenica, De genocide die niet werd voorkomen (Srebrenica, The Genocide That Was not Prevented), Interkerkelijk Vredesberaad IKV, 2002.
# The United Nations on the Srebrenica’s Pillar of Shame, 104 testimonies about the role of the UN in genocide against the population of the UN ‘Srebrenica Safe Haven’, 2007, ISBN:978-9958-802-72-0
# Takis Michas, Unholy Alliance, Greece and Milosevic’s Serbia, Texas A&M University Press, Eastern European Studies (College Station, Texas), 2002
Διαβάστε σημαντικά αποσπάσματα στα αγγλικά, εδώ:
Η ελληνική μετάφραση: Τάκης Μίχας, Ανίερη Συμμαχία, Η Ελλάδα και η Σερβία του Μιλόσεβιτς, μετάφραση Ρηγούλα Γεωργιάδου, εκδόσεις Ελάτη, Αθήνα, 2003
[Σ.Σ.: Το βιβλίο αυτό είναι μοναδικό στο είδος του, όμως θα ήταν πολύ καλύτερο αν υπήρχε πραγματική επιμέλεια στις λεπτομέρειες. Λ.χ. οι παραπομπές: Προτιμότερο θα είναι για τον αναγνώστη να μην πάρει τοις μετρητοίς τα στοιχεία τους, ημερομηνίες, ΜΜΕ κ.λπ. Κυριολεκτικά, μας βγήκε η ψυχή τις περισσότερες φορές που έπρεπε να ψάξουμε για να βρούμε κάποιο άρθρο από τις υποσημειώσεις του].
# Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης, Γιουγκοσλαβία, Η έκρηξη του εθνικισμού, εκδόσεις Παρασκήνιο, Αθήνα, 1991
# Ο νόμος με τον οποίο η Ελληνική Δημοκρατία επικυρώνει την απόφαση του ΟΗΕ για την ίδρυση του εξειδικευμένου International Tribunal for the Prosecution of Persons Responsible for Serious Violations of International Humanitarian Law Committed in the Territory of the Former Yugoslavia since 1991 (Διεθνές Δικαστήριο για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία), γνωστό ως ‘International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia’ ή ICTY): Νόμος 2665/1998, ΦΕΚ 279/1998, 15 Δεκεμβρίου 1998, ‘Εφαρμογή των αποφάσεων 827/25.05.1993 και 955/08.11.1994 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών με τις οποίες ιδρύθηκαν δύο Διεθνή Ποινικά Δικαστήρια για την εκδίκαση παραβιάσεων του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου στο έδαφος της πρώην Γιουγκοσλαβίας και της Ρουάντα’ («Member States Cooperation, Legislations implementing the Statute of the Tribunal, Agreement between the United Nations and Greece»). https://nomoi.info/%CE%A6%CE%95%CE%9A-%CE%91-279-1998-%CF%83%CE%B5%CE%BB-1.html
# Και ένα άρθρο από το περιοδικό ‘Στρατιωτική Επιθεώρηση‘, τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2003, γραμμένο από Ανακριτή του Στρατοδικείου Αθηνών σχετικό με τα εγκλήματα πολέμου, σε απλή γλώσσα. Στη σελίδα 77 υπάρχει κατάλογος με περίπου 35 πράξεις που χαρακτηρίζονται εγκλήματα πολέμου: Ευγένιος Γιαρένης, ‘Η αντιμετώπιση των εγκλημάτων πολέμου, Από τη Νυρεμβέργη και το Τόκυο στο Μόνιμο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης’. https://xyzcontagion.wordpress.com/?attachment_id=5868
# Αλλες πηγές για τεκμηρίωση φωτογραφιών και πληροφοριών, μεταξύ άλλων, συμπεριλαμβάνουν:
– Από το αρχείο των Βόσνιων παραγωγών ντοκιμαντέρ, δημοσιογράφων και συγγραφέων, μεταξύ των οποίων και οι Av. Hc., A. T., Z. Mc. και Am. Bc.
– Από το αρχείο του βοσνιακού στρατού
– Από τα αρχεία πολλών οργανισμών και φορέων από χώρες τις πρώην Γιουγκοσλαβίας
– Από συνεντεύξεις των εθελοντών στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, και σε τηλεοπτικά κανάλια την περίοδο 1994-1996,
– Από το public domain και τα κοινωνικά δίκτυα.
Ενώ κάποιες από τις πληροφορίες έχουν διασταυρωθεί με πολλά άρθρα και δημοσιεύματα στον ημερήσιο, περιοδικό και διαδικτυακό τύπο, ελληνικό και διεθνή, και με δημοσιεύματα από τα έντυπα της Χρυσής Αυγής
## Στο διαδίκτυο, ντοκιμαντέρ και φιλμ:
# Srebrenica Mapping Genocide: Ενα ψηφιακό project -φτιαγμένο για το διαδίκτυο και για DVD- με το οποίο μπορεί κανείς να μάθει όλα τα βασικά στοιχεία της ιστορίας, εύκολα, γρήγορα και παραστατικά. http://www.srebrenica-mappinggenocide.com/en/01/
Για όποιον/α θέλει να μάθει παραπάνω, και αφού στην Ελλάδα, εκτός από το ομώνυμο βιβλίο της Ομάδας Carthago, εκδόσεις Αντισχολείο, δεν υπάρχει κάτι άλλο πραγματικά αξιόλογο, ορισμένες πηγές, εντελώς ενδεικτικά, για ένα σύντομο ιστορικό των γεγονότων, μπορείτε να δείτε εδώ στα αγγλικά:
# Το ντοκιμαντέρ της Pamela Hogan, ‘I Came to Testify’, από τη σειρά του PBS ‘Women, War, and Peace’, 2011, με τη φωνή του Matt Damon. Μια ομάδα από δεκαέξι γυναίκες που είχαν φυλακιστεί από Σερβοβόσνιους στην περιοχή Foca (2.000 άμαχοι νεκροί το 1992) ανεβαίνουν για πρώτη φορά στο βήμα του μάρτυρα και σπάζουν την σιωπή τους, για να μιλήσουν για το θέμα του βιασμού, -ορισμένες εξ αυτών τον είχαν υποστεί επί μήνες. Και κατορθώνουν να αλλάξουν τη διεθνή νομοθεσία επάνω στο θέμα. https://www.youtube.com/watch?v=ayMCtiVzG2s
# Από την πλευρά της υπεράσπισης της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας και της γιουγκοσλαβικής ταυτότητας: Boris Malagurski, The weight of the chains (Το βάρος των αλυσίδων), Καναδάς, 2011 https://www.youtube.com/watch?v=LqLLMHUx2BQ
# Για ένα δείγμα της αφήγησης από φιλοσερβική σκοπιά: Ola Flynn & David Hebditch, Srebrenica: A Town Betrayed, Norwegian Broadcasting Corporation NRK, 2011 https://www.youtube.com/watch?v=MnALEecbZ-k
# Και από την πλευρά της αμφισβήτησης από ‘αντι-ΝΑΤΟϊκή’ οπτική, ίσως το πιο ‘συνεκτικό’ χαρακτηριστικό κείμενο από την πλευρά των αρνητών: Diana Johnstone, Srebrenica Revisited, Using War as an Excuse for More War, Counterpunch, 12/10/2005 http://www.counterpunch.org/2005/10/12/srebrenica-revisited/
# Ας μην το παίρνουν κατάκαρδα, όμως. Υπήρχαν ίδιοι κι όμοιοι και στην άλλη πλευρά. Ενα μάτσο κλόουν και καραγκιόζηδες νεοναζί που νομίζουν ότι είναι πολεμιστές, εθελοντές όπως τα δικά μας καμάρια, στο πλευρό των Κροατών. Ενα σπαρταριστό ρεπορτάζ, ‘Stupid Neo-Nazis in Croatia, SpiegelTV, 1992‘. Σίγουρα πολλοί χρυσαυγίτες θα ταυτιστούν με αυτές τις αδελφές ψυχές των ανεκδιήγητων χιτλερόψυχων ομοϊδεατών τους που χαιρετούσαν κι αυτοί με τον γνωστό αρχαιοελληνικό χαιρετισμό. Οπως τα δικά μας καμάρια.
Μια υποσημείωση νομικού χαρακτήρα
Τα εγκλήματα πολέμου, που δεν είναι μόνο η ‘γενοκτονία’ και τα ‘εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας‘, αλλά και πολλά άλλα σχετικά όπως λ.χ. η ‘παραβίαση νόμων και ηθών πολέμου‘ δεν παραγράφονται. Η Ελλάδα έχει επικυρώσει δυο νόμους, τον 2665/1998 και τον 3003/2002, ΦΕΚ Α’75/8-4-2002 που αποτελούν εσωτερικό δίκαιο της χώρας μας, με αυξημένη μάλιστα τυπική ισχύ. Μαζί, έχει επικυρώσει και το Καταστατικό του ΔΠΔ. Στο Καταστατικό του ΔΠΔ υπάρχουν κωδικοποιημένες σε άρθρα όλες οι πράξεις που χαρακτηρίζονται ‘εγκλήματα πολέμου’, όπως διαμορφώθηκαν από την 4η σύμβαση της Χάγης του 1907, τις συμβάσεις της Γενεύης του 1949 και το πρώτο Συμπληρωματικό Πρωτόκολλο του 1977. Στο άρθρο 8 του Καταστατικού του ΔΠΔ, που επικύρωσε η Ελλάδα με το νόμο αυτόν του 2002 (που ήταν απαραίτητος για να αρχίσουν να εφαρμόζονται οι διατάξεις που μέχρι τότε αφορούσαν διεθνείς-διακρατικές συρράξεις και στις εμφύλιες συγκρούσεις) περιέχεται εξαντλητικός κατάλογος όλων των πράξεων που μπορούν να χαρακτηριστούν ‘εγκλήματα πολέμου’.
Ετσι έχουμε λ.χ.:
Η επίθεση εναντίον ιστορικών μνημείων και πολιτιστικών ή θρησκευτικών κτιρίων, όπως για παράδειγμα η καταστροφή του μιναρέ και του τζαμιού είναι έγκλημα πολέμου.
Η εκ προθέσεως αποστέρηση δικαιώματος αιχμαλώτων σε μια δίκαιη δίκη είναι έγκλημα πολέμου.
Η παράνομη μεταφορά η περιορισμός προσώπων είναι έγκλημα πολέμου.
Η επίθεση εναντίον εγκαταστάσεων ή προσωπικού του ΟΗΕ και άλλων διεθνών οργανισμών είναι έγκλημα πολέμου.
Η λήψη ομήρων είναι έγκλημα πολέμου.
Οι επιθέσεις εναντίον αστικών αντικειμένων (μη στρατιωτικών στόχων) είναι έγκλημα πολέμου.
Η μεταφορά ή απέλαση κρατουμένων και αμάχων και ο περιορισμός τους είναι war crime.
Η ‘συμμετοχή σε αλλοδαπή παραστρατιωτική οργάνωση-μιλίτσια’ είναι αδίκημα.
Η ‘επίθεση εναντίον φυσικού περιβάλλοντος’. Είναι κι αυτό war crime. Και ο νόμος το εξειδικεύει κι αυτό, όπως και όλα τα παραπάνω, και εξηγεί υπό ποίες συνθήκες και πως και που και πότε έχουμε να κάνουμε με ‘έγκλημα πολέμου’.
Και υπάρχουν πάντοτε και οι κατηγορίες για ‘συνέργεια’, ‘απόπειρα’, ‘ψυχική συνδρομή’ προς τους ιεραρχικά προϊσταμένους τους, πολλοί εκ των οποίων έχουν ήδη καταδικαστεί για ‘γενοκτονία’ και ‘εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας’ και για ‘παραβίαση νόμων και ηθών πολέμου’ κά.
Σ’ αυτό το σημείο, είναι πολύ σημαντικό για τους αναγνώστες, αλλά περισσότερο για τους νομικούς και τους λειτουργούς των τεσσάρων εξουσιών της χώρας μας, να παρακολουθήσουν ένα πολύ μικρό ρεπορτάζ, διάρκειας 90 δευτερολέπτων, από ένα μηνιαίο 25λεπτο βίντεο-περιοδικό, το ‘TV Justice Magazine‘ που ετοιμάζουν εξειδικευμένοι δημοσιογράφοι του δικτύου BIRN Justice Report (Balkans Investigative Reporting Network, BIRN, BiH) και το οποίο παρουσιάζεται μια φορά το μήνα, για να ενημερωθεί το κοινό για όλες τις εξελίξεις στις δίκες του ΔΠΔΧΓ και του αντίστοιχου δικαστηρίου στη Βοσνίας, μαζί με άλλα ενδιαφέροντα ρεπορτάζ.
Βλέπουμε την απόφαση καταδίκης ενός Σερβοβόσνιου Ιβάνοβιτς, μέλος της Αστυνομίας. Αυτός καταδικάστηκε σε 24 χρόνια επειδή ‘διευκόλυνε, βοήθησε (aiding) τις πράξεις γενοκτονίας’. Οχι για για ‘γενοκτονία’, όχι για ‘εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας’, όχι για’παραβίαση νόμων και ηθών πολέμου’.
Δεν γνωρίζουμε να τα εξηγήσουμε με νομικούς όρους, αλλά μπορούμε να καταλάβουμε το σκεπτικό και τι ακριβώς μας λέει εδώ το δικαστήριο. Λέει ο δικαστής, με απλά λόγια
«Δεν υπάρχουν στοιχεία αν ο κατηγορούμενος σκότωσε κάποιον από τους κρατούμενους, ούτε γνωρίζουμε αν έριξε έστω και μία σφαίρα εναντίον αιχμαλώτου. Ομως, δεν έχει σημασία, διότι με τις πράξεις του συμμετείχε στη γενοκτονία».
Και ποιες ήταν οι πράξεις του;;;
– Διότι φυλούσε (secured) τον δρόμο ώστε να μην μπορούν να περάσουν οι κάτοικοι και οι πρόσφυγες που έψαχναν δρόμο για να εγκαταλείψουν τη Σρεμπρένιτσα.
– Διότι συνόδευσε κρατούμενους και αιχμαλώτους στα γήπεδα και στις αποθήκες που έγιναν οι εκτελέσεις και επειδή συμμετείχε στη φυλάκισή τους.
– Και διότι φυλούσε σκοπιά στο πίσω μέρος της αποθήκης για να μην δραπετεύσει κανείς.
Και «μόνο η παρουσία του εκεί, και το γεγονός πως εκτελούσε τα καθήκοντά του σαν φύλακας των αιχμαλώτων», -λέει το δικαστήριο- σημαίνει πως η συνεισφορά του στο ‘σχέδιο γενοκτονίας μέσω εκτελέσεων’ ήταν πολύ σημαντική.
Δεν ξέρουμε πως θα ονομαζόταν στην τυπική νομική γλώσσα· αν ήταν ‘συνέργεια’ ή αν ήταν ‘συμμετοχή’ ή αν ήταν οτιδήποτε άλλο, όμως προσέξτε αυτό το σημείο:
Ο συγκεκριμένος ένοπλος είχε ‘θεσμικό ρόλο και ιδιότητα’. Ηταν μέλος της αστυνομίας, με επίσημη στολή, ταυτότητα, όπλο και license to kill.
Δεν ήταν κανένας κατσαπλιάς παραστρατιωτικός σαν κάτι άλλους. Κι όμως, έφαγε 24 χρόνια.
[Σ.Σ.: Αν προσέξετε τις αναφορές στις τοποθεσίες, όλα αυτά τα χωριά που αναφέρει το ρεπορτάζ εκτός απ’ τη γνωστή Σρεμπρένιτσα, δηλαδή Zvornik, Konjevic Polje, Bratunac, Milici, Kravica, Potocari, όλα αυτά είναι ακριβώς τα σημεία δράσης της μονάδας της ΕΕΦ και γεωγραφικά πρόκειται για τις περιοχές δικαιοδοσίας της Ταξιαρχίας στην οποία ανήκαν. Και είναι και τα σημεία τα οποία περιγράφει ο Μπάγιαγκιτς στις καταθέσεις του, όπως δείξαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο. Από εκεί πέρασε μαζί με τους Ελληνες εθελοντές που «είχε για παρέα», ουσιαστικά αυτός ήταν υπεύθυνος μαζί με άλλους για την ‘τακτοποίηση’ του χώρου].
ΥΓ και Disclaimer:
[…]
Ζητούμε συγγνώμη για τις πολλές παραπομπές σε ξενόγλωσσα κείμενα, όμως δεν γινόταν αλλιώς. Στην ελληνική βιβλιογραφία και αρθρογραφία, τα μόνα αξιόλογα δείγματα δουλειάς που μπορεί κανείς να βρει πάνω στο θέμα είναι δύο βιβλία από δύο μάλλον μικρής εμβέλειας συλλογικότητες (η Ομάδα Carthago ή ‘Ομάδα ακτιβιστών με κακές προθέσεις ενάντια στον εθνικό κορμό’, όπως αυτοαποκαλούνται, και η Αντιεθνικιστική Αντιπολεμική Συσπείρωση) και το ένα και μοναδικό βιβλίο του Τάκη Μίχα. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε άλλο αξιόλογο. Και αν εξετάσουμε, ειδικότερα, και την διαδικτυακή παραγωγή *πρωτότυπου* υλικού, τότε θα απελπιστούμε εντελώς, αφού είναι απολύτως μηδενική: περιορίζεται σε δύο φράσεις που ανακυκλώνονται -ενώ κανείς ποτέ δεν τις έχει διαβάσει από το πρωτότυπο-, που κατά καιρούς εμπλουτίζονται από αντιγραμμένα αποσπάσματα από κάποια πολύ λίγα άρθρα στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, κυρίως με συνεντεύξεις εθελοντών. Αν, μάλιστα, δεν υπήρχε και το άρθρο του Ιού με τίτλο ‘Για τη Λευκή Φυλή και την Ορθοδοξία, Η ξεχασμένη ιστορία των Ελλήνων εθελοντών‘, στην Ελευθεροτυπία της 16/07/2005, που έχει αντιγραφεί με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, τότε άνετα θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο ελληνικό διαδίκτυο μάλλον δεν θα υπήρχε απολύτως τίποτα, ούτε καν αυτά τα πολύ λίγα και πολύ μέτρια που υπάρχουν τώρα.
[…]
Τέλος, εννοείται ότι η κριτική μας για τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό και την αγριότητα των Σέρβων εθνικιστών και των εξουσιοφρενών ηγετών τους με σκοπό την ‘εθνική καθαρότητα’ των υπό κατάληψη περιοχών, δεν σημαίνει ότι είμαστε με τους Κροάτες ή με τους Βόσνιους εθνικιστές και εξουσιοφρενείς. Είμαστε, όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες μας, με την Κοινή Λογική, με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, με την Ειρήνη και με την συνεννόηση. Αν έπρεπε να γράψουμε για τις αγριότητες των Κροατών ενάντια στους Σέρβους στην Κράινα και ενάντια στους Μουσουλμάνους στο χωριό Ahmici ή για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία οι Κροάτες κρατούσαν μισοθαμμένους σε τανκ πετρελαίου Βόσνιους το 1993 ή για τις τρομοκρατικές επιχειρήσεις των Μουσουλμάνων σε άμαχους σε σερβικά χωριά γύρω απ’ την Σρεμπρένιτσα που στοίχισαν εκατοντάδες νεκρούς πριν τον Ιούλιο του 1995 και πάντα σε ημέρες ορθόδοξων εορτών ή για τις θηριωδίες του UCK εναντίον Σέρβων, αντίθετων Αλβανών και των ουδέτερων Ρομά στο Κόσοβο, το ίδιο κριτικοί θα είμασταν πάλι. Στον πόλεμο, και ειδικά στους εμφύλιους πόλεμους ότι θεωρείται για την μια πλευρά ‘αντίσταση’ ή ‘απελευθερωτικός αγώνας’, θεωρείται για την άλλη πλευρά ‘τρομοκρατία’ ή ‘εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου’ και το αντίστροφο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση της εθνικής εκκαθάρισης της Σρεμπρένιτσα, οι επιτιθέμενοι και αυτοί που άσκησαν την αδικαιολόγητη βία ήταν οι Σέρβοι φασίστες, απέναντι, μάλιστα, σε πρόσφυγες, σε άοπλους, σε αιχμαλώτους, σε γυναικόπαιδα, και σε άρρωστους και ηλικιωμένους, και, μάλιστα, με μία πολύ καλοσχεδιασμένη βιομηχανικού τύπου επιχείρηση εξόντωσης-εθνικής εκκαθάρισης των πιο αδύναμων και ανήμπορων του αντίπαλου λαού.
Και για να μην κλείσουμε με τρόπο που να αφήνει μόνο πικρή γεύση και απογοήτευση, δείτε σε αυτό το βίντεο με ποιους είμαστε:
Είμαστε με τους κατοίκους αυτού του μικτού σερβομουσουλμανικού χωριού της Βοσνίας, που μετά από την συμφωνία του Dayton, έπρεπε να χωριστεί στα δύο και οι μισοί του κάτοικοι να το εγκαταλείψουν. Οι σκηνές αυτές δεν έπαιξαν στα δυτικά ΜΜΕ, διότι δεν συμφωνούν με την προπαγάνδα που εξυπηρετεί τα γεράκια του πολέμου και τους εμπόρους όπλων, και πιθανόν και με την προπαγάνδα εκείνων που επιθυμούσαν επ’ αόριστον την δαιμονοποίηση των Σέρβων και ανεξάρτητα με το γεγονός πως ήταν εκείνοι των οποίων η επιθετικότητα μεγεθύνθηκε υπέρ του δέοντος και για μεγάλο χρονικό διάστημα, αν και στην πραγματικότητα πληρώθηκαν με το ίδιο νόμισμα: Οι Σέρβοι ήταν εκείνοι που ξεκίνησαν πρώτοι τη δαιμονοποίηση των άλλων εθνοτήτων. Τέλος πάντων, αυτά θα γραφτούν απ’ τους ιστορικούς του μέλλοντος· σημασία έχει ότι τον λογαριασμό για τα αποτελέσματα του εθνικισμού και της εξουσιοφρένειας τον πλήρωσαν κυρίως οι απλοί και φιλήσυχοι άνθρωποι, όπως αυτοί στο φιλμ: Φίλοι, γείτονες και κουμπάροι που έζησαν μια ζωή μαζί αναγκάζονται να αποχωριστούν κλαίγοντας. Μ’ αυτούς είμαστε, με τους απλούς ανθρώπους, Σέρβους και Μουσουλμάνους (και Κροάτες και Μαυροβούνιους και Σλοβένους και Σλαβομακεδόνες και Ούγγρους και Αλβανούς και Εβραίους και Ρομά, αλλά και με όσους δήλωναν απλά ‘Γιουγκοσλάβοι’). Μ’ αυτούς που χώρισαν λόγω του πολέμου και των λάθος πολιτικών των ηγεσιών τους, και εύχονται κάποτε να ξανασμίξουν, μ’ αυτούς είμαστε.
Η συνέχεια στην πέμπτη μεγάλη μας έρευνα με τίτλο ‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα‘, για την οποία χρειάστηκαν 20 χρόνια συστηματικής ενασχόλησης, συν 15 μήνες για να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά και σε ένα ενιαίο κείμενο, εν είδει μονογραφίας, το οποίο εστιάζει ιδιαίτερα στην ελληνική εμπλοκή στο έγκλημα αυτό.
Δημοσιεύεται σε δύο versions, μια σύντομη (ή ορθότερα, συντομευμένη) που θα ανοίγει στο λινκ:
Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα – Το πλήρες κείμενο https://xyzcontagion.wordpress.com/srebrenica/
Η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά, οι Λύκοι του Δρίνου και το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ στην Σρεμπρένιτσα
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Σκηνές από το Associated Press και το France 2 από τις επιχειρήσεις στην Σρεμπρένιτσα, 11 Ιουλίου 1995: Η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά, οι Λύκοι του Δρίνου και το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ σε ενέδρες, πυρπόληση σπιτιών, μεταφορά εξοπλισμού και άλλες επιχειρήσεις γύρω και μέσα στην Σρεμπρένιτσα. Στην επιχείρηση κατάληψης της Σρεμπρένιτσα, φτιάχτηκαν ειδικά και έκτακτα σώματα, αποκλειστικά για τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Λ.χ. ο αντισυνταγματάρχης Παντούρεβιτς της Zvornik Brigade έφτιαξε ένα επίλεκτο σχηματισμό με το όνομα TG-1 (Tactical Group 1) και υπέδειξε για διοικητή τον λοχαγό Milan Jolovic (με το ψευδώνυμο Legenda), τον διοικητή των ‘Λύκων του Δρίνου’, ο οποίος διακρίνεται με τα γυαλιά ηλίου. Διακρίνονται, επίσης, τα μέλη της ΕΕΦ Τζανόπουλος, Σχιζάς, Φλορίν, Ζαβιτσάνος κά. στο στρατόπεδο, μαζί με τους ‘Λύκους τους Δρίνου’ να μεταφέρουν εξοπλισμό.
Διαβάστε τις νέες μεγάλες έρευνες του XYZ Contagion με θέμα ‘Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘:
– ‘Νέα αποκλειστικά στοιχεία για την συμμετοχή Ελλήνων υπηκόων στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα: Οι δεσμοί αίματος του ελληνικού με τον σερβικό εθνικισμό και της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς με τη Χρυσή Αυγή’ https://xyzcontagion.wordpress.com/srebrenica-more-evidence/
Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/10/yugo-10/
Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς + Προτεινόμενη βιβλιογραφία https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/11/yugo-11/
Δείτε επίσης: Φάκελος Σρεμπρένιτσα
Είπαμε ότι θα στείλουμε στον εισαγγελέα τους Ελληνες εθελοντές φασίστες που πήγαν το 1995 στη Βοσνία να βοηθήσουν τους Σέρβους στις σφαγές αθώων και αμάχων και στις εθνικές εκκαθαρίσεις όπως στην Σρεμπρένιτσα -και το κάναμε. Τους στείλαμε στον εισαγγελέα.
Και μάλλον κάναμε καλά, αφού οι αμετανόητοι εξακολουθούν να εξυμνούν ανατριχιαστικά την γενοκτονία στη Σρεμπρένιτσα και τα εγκλήματα πολέμου, λ.χ.
# Χρυσαυγίτες εγκωμιάζουν γενοκτονίες και ρατσιστικές σφαγές και υπόσχονται «Noz, zica, Srebrenica» («Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα»)’: Ποιοι είναι οι Σέρβοι νεοναζί επισκέπτες της οργάνωσης;;; https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/03/25/golden-dawn-hymn-noz-zica-srebrenica/
Και ο τελικός στόχος, που ομολογουμένως κανείς δεν περίμενε να συμβεί εύκολα, ήταν να γραφτεί απ’ τη δουλειά μας αναφορά στον εισαγγελέα. Τελικά δεν χρειάστηκε· οι στόχοι όλοι, όμως, επετεύχθησαν, και μία βδομάδα μάλιστα μετά την δημοσίευση της έρευνας, στις 22 Ιουνίου 2015, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών κινήθηκε και διέταξε προκαταρκτική εξέταση για το θέμα της συμμετοχής Ελλήνων υπηκόων στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα:
Απάντηση, 15/07/2015, στην ερώτηση υπ’ αριθμόν 3867/25-06-2015 των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Καραγιαννίδη Χρήστου και Κατριβάνου Βασιλικής προς τον υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με θέμα ‘Σχετικά με τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα’.
[02 Ιουλίου 2015]
Σχηματίστηκε αυτεπαγγέλτως η ποινική δικογραφία ΑΒΜ Ω2015/89 κατά παντός υπευθύνου, με αντικείμενο την συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα. Η δικογραφία χρεώθηκε σε Εισαγγελέα για τη διενέργεια αυτοπρόσωπης προκαταρκτικής εξέτασης, και την ανάκριση έχει αναλάβει η εισαγγελέας η αρμόδια για τα ρατσιστικά εγκλήματα Ελένη Τουλουπάκη.
Με την ένδειξη ‘Ω’ είναι οι εμπιστευτικές δικογραφίες που χειρίζονται οι ίδιοι/ες οι εισαγγελείς.
Σχετικό έγγραφο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών: 168.696/02-07-2015.
Το σχετικό με αριθμό εισερχ. πρωτ. 29719/22-06-2015 αφορά το δημοσίευμα της εφημερίδας ‘Εθνος’ με τίτλο ‘Εγκλήματα πολέμου με τη σφραγίδα της Χρυσής Αυγής – Τα ελληνικά τάγματα πολέμου που μάτωσαν τη Σρεμπρένιτσα’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/06/17/maria-lefteris-ethnos-tagmata-matosan-srebrenica
Ερώτηση υπ’ αριθμόν 3867/25-06-2015 των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Καραγιαννίδη Χρήστου και Κατριβάνου Βασιλικής προς τον υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με τίτλο ‘Σχετικά με τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα’.
Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, Γραφείο Διευθύνοντος, Δελτίο Τύπου: Με αφορμή δημοσίευμα στο Εθνος, διατάχθηκε προκαταρκτική εξέταση για το θέμα της συμμετοχής Ελλήνων υπηκόων στη Σρεμπρένιτσα, 22 Ιουνίου 2015.
Από το Γραφείο Διευθύνοντος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνώνεκδόθηκε το εξής Δελτίο Τύπου, με ημερομηνία 22/06/2015:
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Με αφορμή δημοσίευμα της εφημερίδας ‘Εθνος της Κυριακής’ της 14/06/2015 που αφορούσε εγκλήματα πολέμου που διαπράχθησαν στη Σρεμπρένιτσα και στα οποία φέρονται να συμμετείχαν και Ελληνες υπήκοοι, διατάχθηκε προκαταρκτική εξέταση. Επισημαίνεται ότι είχε διενεργηθεί και το έτος 2004 από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών έρευνα για το ίδιο ζήτημα που είχε ανατεθεί στην Εισαγγελέα κ. Αθηνά Θεοδωροπούλου από την οποία όμως δεν προέκυψε η ταυτότητα των δραστών.
Με λίγα λόγια, και αν καταλάβαμε σωστά, λέει ότι η έρευνα του 2005 είχε μεν διαγνώσει αδικήματα, αλλά δεν προσωποποιήθηκαν οι ευθύνες. Αυτή τη φορά, και με τα νέα στοιχεία που ήρθαν στο φως, αυτός ο στόχος έρχεται πιο κοντά. Αυτή τη φορά, προφανώς λόγω της δημοσιότητας από την 5η μεγάλη έρευνα για τη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή, οι ευθύνες είναι πιο εύκολο -και υπάρχουν πολλές προϋποθέσεις για- να αποδοθούν σε συγκεκριμένα πρόσωπα (ελπίζουμε δηλαδή) -όπως λέει χαρακτηριστικά «δεν προέκυψε η ταυτότητα των δραστών».
Ολες οι δικαστικές εξελίξεις της υπόθεσης θα καταγράφονται στην εξής σελίδα, η οποία βρίσκεται στην στήλη ‘Srebrenica’, τέρμα δεξιά στο menu της front-page: Δικαστικές εξελίξεις στην υπόθεση της συμμετοχής Ελλήνων υπηκόων στη Σρεμπρένιτσα https://xyzcontagion.wordpress.com/justice-for-srebrenica/
[ΤΕΛΟΣ UPDATE]
Η είδηση μεταδόθηκε σε πολλά συμβατικά και εμπορικά ΜΜΕ και πόρταλ, όπως λ.χ. (τυχαία παραδείγματα):
Το 2000 υπήρχαν 161 εντάλματα σύλληψης, 25 εκ των οποίων δεν είχαν εκτελεστεί· το 2011, στις 22 Ιουλίου, ακριβώς 16 χρόνια μετά, με την σύλληψη του τελευταίου καταζητούμενου Goran Hadzic, δεν υπήρχε ούτε ένας φυγόδικος, όλοι είχαν περάσει την πόρτα του δικαστηρίου (Ηλθεν η ώρα σας).
Λίγα λόγια απ’ το ιστορικό της υπόθεσης:
Με την ευκαιρία, πρέπει να πούμε εδώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αναγνώστες μας, που έδειξαν την εμπιστοσύνη τους στη δουλειά μας με πολλούς τρόπους, αλλά και με την κατακόρυφη αύξηση των επισκέψεων, γύρω στις 200.000 σε λιγότερο από από έναν μήνα, και να σημειώσουμε, επίσης, ότι οι συντάκτες του XYZ Contagion (πρέπει να) είναι ικανοποιημένοι και υπερήφανοι από όσα φάνηκαν όλο αυτό το διάστημα με αφορμή και επίκεντρο την εξαιρετικά σημαντική ιστορία της Σρεμπρένιτσα:
Στα πλαίσια της δημοσίευσης της έρευνας μας για την Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή ‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα‘, πρώτα σκεφτήκαμε να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας μερικές πτυχές από τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο πόλεμο:
Κατόπιν, προσπαθήσαμε ώστε η λέξη ‘Σρεμπρένιτσα’ να εμφανιστεί στην δημόσια συζήτηση, συνεπώς και να ανεβεί στην ιεράρχηση των μηχανών αναζήτησης, κι έτσι αποφασίσαμε να γράψουμε άρθρα για να θυμηθούν ή για να μάθουν τα γεγονότα όσοι και όσες ενδιαφέρονταν.
Στην Αυγή, 14/06/2015:
# ‘Στρατής Μπουρνάζος – Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα και ο ρόλος των Ελλήνων εθελοντών, Είκοσι χρόνια από τη σφαγή, Μια αποκαλυπτική έρευνα του ιστολογίου ΧΥΖ Contagion (άρθρο στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ της ΑΥΓΗΣ 2015-06-14)’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/06/15/bournazos-sfagi-enthemata/
Σε αυτήν την προσπάθεια να δείξουμε την ελληνική συμμετοχή, σαν ένα άγος, σαν μια βαριά ντροπή που βαραίνει δομικά την πολιτική και δημόσια ζωή της χώρας μας, προσπαθώντας παράλληλα να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι χωρίς να χαριστούμε σε κανένα, όπως σημείωσε και η Αυγή, 28/06/2015:
# ‘Ποιος θυμάται τη Σρεμπρένιτσα;;; (Σχόλιο στην στήλη ‘Ρήσεις & Παραπολιτικά’ της κυριακάτικης Αυγής, 28/06/2015)’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/06/28/poios-thumatai-ti-srebrenica-avgi-parapolitiko/
… ή τον Χριστόφορο Κάσδαγλη από το περιοδικό ‘4 Τροχοί’ (άρθρο στο τεύχος Ιουλίου 2015, στήλη ‘Αντίλογος – Εφημερίδα αμφισβήτησης’)
# ‘Χριστόφορος Κάσδαγλης – Η ελληνική πτυχή μιας σφαγής (άρθρο στο περιοδικό ‘4 Τροχοί’, τεύχος Ιουλίου 2015, στήλη Αντίλογος – Εφημερίδα αμφισβήτησης)’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/07/09/kasdaglis-4-troxoi-srebrenica-2015-july/
… ή το περιοδικό ‘Athens Review of Books’, ειδικά για τις φωτογραφίες που ανακαλύψαμε.
# ‘Filip David – Η Σρεμπρένιτσα τότε και σήμερα (Αρθρο στο περιοδικό Athens Review of Books, τεύχος #064, Ιούλιος-Αύγουστος 2015, Μετάφραση Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης)’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/08/01/filip-david-srebrenica-64-arb/
Αν και έπρεπε να ξεπεράσουμε πολλούς σκοπέλους από πολλά χρόνια παραπληροφόρησης και μονόπλευρης κάλυψης των γεγονότων, όπως λ.χ. ένα παράδειγμα εδώ:
# ‘Η πλαστογραφία 19χρονου ψεκασμένου Σέρβου ακροδεξιού ψευτοδημοσιογράφου με τη μαϊμού συνέντευξη του πρώην πράκτορα της CIA για τη Γιουγκοσλαβία και τα ερωτηματικά για τα έγκριτα ΜΜΕ’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/11/30/robert-baer-ignatiou-savvidis-fake/
… τελικά, οι στόχοι μας σαν ερευνητικό ιστολόγιο που κάτι έχει να πει επιτεύχθηκαν, ίσως και με το παραπάνω:
Υπήρξε στις 25/06/2015
# ‘Ερώτηση Βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ: Σχετικά με τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα, 25 Ιουνίου 2015’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/06/25/erotisi-srebrenica-syriza-vouli/
Και για όποιον/α θέλει το υλικό σε έντυπη μορφή, στο αρχείο pdf περιέχονται όλες οι σελίδες της έρευνας, με τις εικόνες, τα URL των βίντεο και με όλα τα λινκ στο τέλος κάθε κεφαλαίου, υπό μορφή παραπομπών:
# ‘Srebrenica – Η 5η μεγάλη έρευνα για τη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή’ https://xyzcontagion.wordpress.com/?attachment_id=6384
Τέλος, όλες μας οι αποκαλύψεις συνοδεύονταν από μια σειρά δυσεύρετων φιλμ και βίντεο, τα οποία σκονίζονταν επί χρόνια σε κάποιες αποθήκες στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Τα ‘ξεθάψαμε’ και τα παρουσιάσαμε για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό:
# Η PlayList του XYZ Contagion στο YouTube: Srebrenica Massacre by XYZ Contagion https://www.youtube.com/playlist?list=PLir9jywufW_wIkujp0cV_-T09wZ7-tHAm
Ενα μεγάλο ευχαριστώ για το συναρπαστικό ταξίδι, και … συνεχίζουμε!
Greek Volunteers and Golden Dawn members during operations in the Srebrenica massacre, July 1995
Two video scenes taken from unpublished, forgotten footage filmed by well-known international news agencies, like Associated Press, during the operations of the Bosnian Serb troops and paramilitaries in July of 1995 in Srebrenica. These reports were aired in July 1995 on TV stations all over the world and especially on Dutch national television.
From an XYZ Contagion study, based on 20 years of research, entitled:
‘The Srebrenica massacre, the Greek Volunteer Guard (EEF) and the involvement of Golden Dawn,’ which contains exclusive new evidence presented for the first time in Greece and internationally.
This study contains evidence that proves that Golden Dawn members and functionaries and other Greeks fascists of the so-called Greek Volunteer Guard (EEF) were actually there. Not simply ‘somewhere near Srebrenica’, but they were at the exact locations, at the football fields and meadows and abandoned warehouses, while the mass executions of 8,000+ POWs and unarmed civilians took place, at the exact time of the killings.
On 11 July 1995, ten members of the Greek Volunteer Guard and an eleventh Greek serving in a death squad unit invaded Srebrenica, along with Ratko Mladic’s troops and paramilitaries. Five of them can be seen at 00:17 in the footage. Their names are Spyros Tzanopoulos (EEF sergeant and member of the central committee of the neonazi Golden Dawn gang), Anna Florin, K. Kyriakidis, G. Lymperidis and Charalambos Dimoulas. The same five men, together with another two Greeks, Tryfonas Vasiliadis (EEF deputy commander) and Dimitris Zavitsanos (EEF master sergeant) can be seen at 00:44 of the footage.
Also in the area around the same time was the EEF’s Greek commander Antonios Mitkos, as can be seen at 02:50 in a photograph along with the EEF’s Serb commander, who used the pseudonym Duga Puska, and Ratko Mladic himself.
You can see a photo of all ten of them at 01:10. The names of the other two volunteers were Konstantinos Kaltsounis and Vasilios Schizas, who can be seen again at 02:37 in the video, joking around with a pig’s head, meant as an insult to Muslims.
There’s also a photograph of them, at 01:28, which was taken on the actual street where Mladic’s troops entered Srebrenica that 11 July 1995.
The 11th Greek who participated in the invasion of Srebrenica was Angelos Latsios (aka Andjelko Todorovic), a completely different story. He was a member, along with another Greek, of an elite death squad, the notorious 10th Sabotage Detachment. The 10. Diverzantski Odred carried out 1,200 executions of Bosniaks in 5 hours, for 5 deutschmarks a head. The 10th SD was under the direct orders of infamous war criminals like Mladic, Tolimir, Salapura, Beara, Pelemis, Franc Kos, etc. This squad had ‘contracts with a licence to kill’, according to the Humanitarian Law Center (Fond za Humanitarno Pravo) dossier on the 10th SD (entitled ‘Dosije: 10. diverzantski odred Glavnog staba vojske Republike Srpske’, Sarajevo, August 2011).
In the above video, you can see footage of them on their way to organise ambushes and burn houses, again along with paramilitary soldiers. Insignia can be seen of both the EEF and the elite death Squad, the 10th SD, as smoke rises from the background, a clear sign that some houses had been set on fire a short time before. Next, there’s footage of a squad of 7 EEF members on the day of the killings, 13 July, again along with the notorious 10th SD paramilitary death squad. Four members of this squad were convicted to 40-43 years’ imprisonment for war crimes and mass executions of unarmed civilians at the exact same football field where, on the same day and around the same time, the Greek volunteers and their Serb commander were present, taking photographs of prisoners (or dead prisoners).
The security chief of the Bosnian Serb Army (VRS), the military intelligence chief and other officers were there too. They have all been convicted. The security chief demanded that the photographs be handed up because they were evidence of the massacre, but Mladic had ordered that nothing was to be documented. The Serb commander of the EEF refused to give him these photographs. So, these images probably exist. Can they be the same photographs depicting the corpses of Muslim civilians that the Greek police uncovered in 2003 during a search of the home of a former volunteer who was being investigated for smuggling drugs and weapons?
Advertisement
Βαθμολογία:
Αν σας άρεσε ή/και το βρήκατε χρήσιμο, μπορείτε να το μοιραστείτε, περαιτέρω:
137 σκέψεις σχετικά με το “Πάνω από 8.000 εκτελεσμένοι άμαχοι, άοπλοι και αιχμάλωτοι, Σρεμπρένιτσα, Ιούλιος 1995: Ποιος θυμάται τη μεγαλύτερη θηριωδία σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο;;; [Προειδοποίηση: Πολύ σκληρές εικόνες]”
Μπράβο σας!
Αντιλαμβάνομαι πως έχετε κάνει άριστη εργασία και πως βρισκόμαστε μπροστά σε στοιχεία τα οποία θα πρέπει να οδηγήσουν κάποιους στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Τη σκυτάλη οφείλουν να πάρουν ο Τύπος, τα δημοκρατικά κόμματα, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις-ελληνικές και διεθνείς και η ελληνική και ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη.
Ευχαριστούμε αγαπητέ Λασκαράτε.
Ολα αυτά από το Σάββατο 13/6 και μετά, βέβαια.
Για να δούμε. Αν κάνουν όλοι αυτό που πρέπει (ουσιαστικά, τίποτα παραπάνω απ’ τη δουλειά τους), κάποιοι πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν.
Το περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον.
Έχω πολλά ερωτήματα για εκείνη την εποχή, αλλά θα περιμένω να διαβάσω την έρευνα και μετά θα ρωτήσω.
Όσο για τη δικαιοσύνη, τον τύπο, τα κόμματα και τους λειπούς θεσμούς που λέει ο Λασκαράτος… Μα αυτοί έχουν πάρει θέση από τότε. Πολύ συγκεκριμένη θέση. Αυτή που λέει «μην σκαλίζετε, μη ρωτάτε, δεν έγινε τίποτα».
παραλειψη η μη αναφορα στον επικεφαλης των ελληνων «εθελοντων»,πρωην στελεχος της ακρας αριστερα(Κ.Ο Μαχητης)…μετεπειτα εθελοντη στους Σαντινιστας και μετεπειτα ευπατζη….για τα «ανδραγαθηματα» του επιβραβευθηκε απο την σερβικη κυβερνηση που του απενειμε εφ ορου ζωης συνταξη με τον βαθμο του συνταγματαρχη του σερβικου στρατου….δεν αναφερω το ονομα,αφηνωντας την ερευνα στο ιστολογιο….
Κι άλλος βιαστικός 🙂
Περιμένετε, είπαμε χίλιες φορές, να διαβάσετε την πλήρη έρευνα το Σάββατο 13/6, και μετά βγάλτε όποια πορίσματα θέλετε.
Δεν έχει να κάνει τόσο με εσένα αυτό, φίλε, στο σχόλιο #4, ξέρουμε ότι το κάνεις από καλή διάθεση,
αλλά, ξέρετε, μας έχουν σπάσει λίγο τα νεύρα απ’ το πρωί. Ολοι νομίζουν ότι το από πάνω κείμενο μιλάει για την ελληνική εμπλοκή στη Σρεμπρένιτσα,
παρότι γράφουμε μέσα σε εκατό σημεία ότι μιλάει μόνο ιστορικά για τα γεγονότα εκείνα, για να τα μάθουν όποιοι δεν ξέρουν και να τα θυμηθούν οι υπόλοιποι.
Είπαμε, πρέπει να ξαναέρθετε εδώ σε 3-4 μέρες 🙂
Ελάτε ρε παιδιά, μην απαντάτε σε αναλφάβητους και σε στημένους.
Αυτός ο από πάνω, που του μιλάτε και τόσο ευγενικά, μπόρεσε ο τεράστιος να διακρίνει ότι λέει το κείμενο «αποενοχοποιεί τους Σέρβους»
Αλλος ένα ανόητος που βγάζει τα πορίσματά του χωρίς να ξέρει καν για τι μιλάει και που δεν αξίζει τον κόπο να χάνετε τον χρόνο σας μαζί του.
«και βεβαια να πω οτι η προσπαθεια που καταβαλλει το ιστολογιο να απενοχοποιηισει τα της συμμετοχης των ελληνων…ειναι ματαιη…
δεν ηταν μια περιπτωση δεκα τρελλαμενων ακροδεξιων…οπως «αφελως» δειχνει να πιστευει…»
Εκτός και αν όντως τα διάβασε, και κατάλαβε τα ακριβώς αντίθετα. Οπότε δεν είναι απλώς ανόητος. Είναι κανονικός βλάκας.
Πρόκειται για την εμβληματική μορφή του διερμηνέα των Κυανόκρανων Hasan Nuhanovic, που ο πατέρας του ήταν ο ένας από τους τρεις υποτίθεται διαπραγματευτές που έσυρε ο Μλάντις στο Ξενοδοχείο Fontana, απλά για να τον πάρει η κάμερα, εντελώς προσχηματικά.
(σκηνές από βίντεο εδώ),
Είναι ο μόνος που επέζησε από την σφαγή, ο πατέρας, η μητέρα και ο μικρός αδερφός εκτελέστηκαν, και τους έψαχνε χρόνια
And so, Dr. Kesetovic confirms — the mortal remains of my brother will be prepared for the funeral on July 11th. It is just as if my brother had managed to check in at the last minute, in time to be buried together with my mother, beside my father who lies waiting for them in Potocari.
And so my father, murdered in Pilica and exhumed in Kamenica, my brother, murdered in Pilica and exhumed in Kamenica, and my mother, murdered in Vlasenica and exhumed from under the garbage the creek at Jarovlje, will finally rest beside each other in Potocari.
Συγχαρητήρια γι’αυτή τη δουλειά. Δεν το διάβασα ακόμη ολόκληρο (είναι επώδυνο) αλλά η διάδοση της αλήθειας και η αποκατάσταση της μνήμης είναι χρέος μας, για να μπορούμε να λέμε «ποτέ πιο Σρεμπρένιτσες»
Τι να πω από τη μεριά μου …; νιώθω ολιγιστη. Πάντως ευχαριστώ που κάνατε τέτοιο κόπο να δημοσιεύσετε για όσα θα πρέπει να μας απασχολούν και για την πρόληψη των πολεμων . Μετά δε φτάνει όλη η αγάπη να θεραπεύσει τα δεινά. Μπράβο κι ευχαριστούμε
![[XYZ Contagion] - Logo in Twitter with 9+1 plus Together Against Antisemitism Λογότυπο Twitter XYZ Contagion [27 Ιαν 2019] + Facebook+Site [20 Απρ 2023]](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2023/04/xyz-contagion-logo-in-twitter-with-91-plus-together-against-antisemitism-ce9bcebfceb3cf8ccf84cf85cf80cebf-facebook-ce9acebbceadcf89cebd-ce99cf89ceb1cebdcebdceafceb4ceb7cf82-twitter-xyz-c.jpg?w=270){kind=logo}
![Περιοχή Bratunac, Σρεμπρένιτσα Βοσνίας. Μαζικοί τάφοι. Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Σε όλη την κοιλάδα βρίσκονταν διάσπαρτα προσωπικά αντικείμενα και απομεινάρια ρούχων [Σ.Σ.: των αιχμαλώτων και των άοπλων Βόσνιων]. Δεν υπήρχαν πτώματα· προφανώς τα όρνεα θα είχαν εξαφανίσει τυχόν ανθρώπινα υπολείμματα, από τότε», δήλωσε ο Jamie Adam, από το Κέντρο για δράση εναντίον των Ναρκών των Ηνωμένων Εθνών για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (UN Mine Action Centre for Bosnia-Hercegovina). Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2015/05/1995-07-25-bratunac-cf83cf81ceb5cebccf80cf81ceadcebdceb9cf84cf83ceb1-ceb2cebfcf83cebdceafceb1-satellite-photo-mass-graves-exhumation-1995-10-25-ceb4.jpg?w=1108 "Περιοχή Bratunac, Σρεμπρένιτσα Βοσνίας. Μαζικοί τάφοι. Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Σε όλη την κοιλάδα βρίσκονταν διάσπαρτα προσωπικά αντικείμενα και απομεινάρια ρούχων [Σ.Σ.: των αιχμαλώτων και των άοπλων Βόσνιων]. Δεν υπήρχαν πτώματα· προφανώς τα όρνεα θα είχαν εξαφανίσει τυχόν ανθρώπινα υπολείμματα, από τότε», δήλωσε ο Jamie Adam, από το Κέντρο για δράση εναντίον των Ναρκών των Ηνωμένων Εθνών για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (UN Mine Action Centre for Bosnia-Hercegovina). Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.")
Μπράβο σας!
Αντιλαμβάνομαι πως έχετε κάνει άριστη εργασία και πως βρισκόμαστε μπροστά σε στοιχεία τα οποία θα πρέπει να οδηγήσουν κάποιους στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Τη σκυτάλη οφείλουν να πάρουν ο Τύπος, τα δημοκρατικά κόμματα, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις-ελληνικές και διεθνείς και η ελληνική και ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη.
Ευχαριστούμε αγαπητέ Λασκαράτε.
Ολα αυτά από το Σάββατο 13/6 και μετά, βέβαια.
Για να δούμε. Αν κάνουν όλοι αυτό που πρέπει (ουσιαστικά, τίποτα παραπάνω απ’ τη δουλειά τους), κάποιοι πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν.
Το περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον.
Έχω πολλά ερωτήματα για εκείνη την εποχή, αλλά θα περιμένω να διαβάσω την έρευνα και μετά θα ρωτήσω.
Όσο για τη δικαιοσύνη, τον τύπο, τα κόμματα και τους λειπούς θεσμούς που λέει ο Λασκαράτος… Μα αυτοί έχουν πάρει θέση από τότε. Πολύ συγκεκριμένη θέση. Αυτή που λέει «μην σκαλίζετε, μη ρωτάτε, δεν έγινε τίποτα».
παραλειψη η μη αναφορα στον επικεφαλης των ελληνων «εθελοντων»,πρωην στελεχος της ακρας αριστερα(Κ.Ο Μαχητης)…μετεπειτα εθελοντη στους Σαντινιστας και μετεπειτα ευπατζη….για τα «ανδραγαθηματα» του επιβραβευθηκε απο την σερβικη κυβερνηση που του απενειμε εφ ορου ζωης συνταξη με τον βαθμο του συνταγματαρχη του σερβικου στρατου….δεν αναφερω το ονομα,αφηνωντας την ερευνα στο ιστολογιο….
Κι άλλος βιαστικός 🙂
Περιμένετε, είπαμε χίλιες φορές, να διαβάσετε την πλήρη έρευνα το Σάββατο 13/6, και μετά βγάλτε όποια πορίσματα θέλετε.
Δεν έχει να κάνει τόσο με εσένα αυτό, φίλε, στο σχόλιο #4, ξέρουμε ότι το κάνεις από καλή διάθεση,
αλλά, ξέρετε, μας έχουν σπάσει λίγο τα νεύρα απ’ το πρωί.
Ολοι νομίζουν ότι το από πάνω κείμενο μιλάει για την ελληνική εμπλοκή στη Σρεμπρένιτσα,
παρότι γράφουμε μέσα σε εκατό σημεία ότι μιλάει μόνο ιστορικά για τα γεγονότα εκείνα, για να τα μάθουν όποιοι δεν ξέρουν και να τα θυμηθούν οι υπόλοιποι.
Είπαμε, πρέπει να ξαναέρθετε εδώ σε 3-4 μέρες 🙂
Ελάτε ρε παιδιά, μην απαντάτε σε αναλφάβητους και σε στημένους.
Αυτός ο από πάνω, που του μιλάτε και τόσο ευγενικά, μπόρεσε ο τεράστιος να διακρίνει ότι λέει το κείμενο «αποενοχοποιεί τους Σέρβους»
Αλλος ένα ανόητος που βγάζει τα πορίσματά του χωρίς να ξέρει καν για τι μιλάει και που δεν αξίζει τον κόπο να χάνετε τον χρόνο σας μαζί του.
Εκτός και αν όντως τα διάβασε, και κατάλαβε τα ακριβώς αντίθετα. Οπότε δεν είναι απλώς ανόητος. Είναι κανονικός βλάκας.
Αναδημοσιεύσεις:
Πάνω από 8.000 εκτελεσμένοι άμαχοι, άοπλοι και αιχμάλωτοι, Σρεμπρένιτσα, Ιούλιος 1995: Ποιος θυμάται τη μεγαλύτερη θηριωδία σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; (Προειδοποίηση: Πολύ σκληρές εικόνες – βίντεο) « Κάδος Ανατύπωσης
https://kadosanakyklosis.wordpress.com/2015/06/12/%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-8-000-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B9/
Πάνω από 8.000 εκτελεσμένοι άμαχοι, άοπλοι και αιχμάλωτοι, Σρεμπρένιτσα, Ιούλιος 1995: Ποιος θυμάται τη μεγαλύτερη θηριωδία σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο;;; [Προειδοποίηση: Πολύ σκληρές εικόνες] | Ώρα Κοινής Ανησυχίας
https://anhsyxia.wordpress.com/2015/06/14/%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-8-000-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B9/
Πάνω από 8.000 εκτελεσμένοι άμαχοι, άοπλοι και αιχμάλωτοι, Σρεμπρένιτσα, Ιούλιος 1995: Ποιος θυμάται τη μεγαλύτερη θηριωδία σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο;;; [Προειδοποίηση: Πολύ σκληρές εικόνες] | blog it
https://mariaavanidoublogit.wordpress.com/2015/06/14/%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-8-000-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B9/
Made in Portugal – Hasan Nuhanovic | Visegrad Genocide Memories
https://genocideinvisegrad.wordpress.com/2010/06/30/made-in-potrugal-hasan-nuhanovic/
Εξαίσια μαρτυρία.
Πρόκειται για την εμβληματική μορφή του διερμηνέα των Κυανόκρανων Hasan Nuhanovic, που ο πατέρας του ήταν ο ένας από τους τρεις υποτίθεται διαπραγματευτές που έσυρε ο Μλάντις στο Ξενοδοχείο Fontana, απλά για να τον πάρει η κάμερα, εντελώς προσχηματικά.
(σκηνές από βίντεο εδώ),
Είναι ο μόνος που επέζησε από την σφαγή, ο πατέρας, η μητέρα και ο μικρός αδερφός εκτελέστηκαν, και τους έψαχνε χρόνια
Εχασε ολόκληρη την οικογένειά του επειδή ένας Ολλανδός αξιωματικός τους έδιωξε από τη βάση του ΟΗΕ.
http://www.theguardian.com/world/2005/jun/10/warcrimes.edvulliamy
Reblogged στις Ώρα Κοινής Ανησυχίας.
Reblogged στις blog it.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ! ενα μεγαλο μπραβο σ’ολους εσας που ασχοληθηκατε για να το φτιαξετε… 🙂
Συγχαρητήρια γι’αυτή τη δουλειά. Δεν το διάβασα ακόμη ολόκληρο (είναι επώδυνο) αλλά η διάδοση της αλήθειας και η αποκατάσταση της μνήμης είναι χρέος μας, για να μπορούμε να λέμε «ποτέ πιο Σρεμπρένιτσες»
Τι να πω από τη μεριά μου …; νιώθω ολιγιστη. Πάντως ευχαριστώ που κάνατε τέτοιο κόπο να δημοσιεύσετε για όσα θα πρέπει να μας απασχολούν και για την πρόληψη των πολεμων . Μετά δε φτάνει όλη η αγάπη να θεραπεύσει τα δεινά. Μπράβο κι ευχαριστούμε
Συνεχίστε με δύναμη