Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/10/yugo-10/
Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς + Προτεινόμενη βιβλιογραφία https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/11/yugo-11/
[Σ.Σ.: Απαραίτητη σημείωση: Επειδή οι συντάκτες του XYZ Contagion έχουν αλλεργία με τις γενικεύσεις, τις ρατσιστικές κρίσεις και τις συλλήβδην δαιμονοποιήσεις, πρέπει να διευκρινίσουμε ξανά πως όπου υπάρχει ο όρος ‘οι Σέρβοι’ ή ‘η σερβική πλευρά’ δεν εννοούμε ολόκληρο το σερβικό λαό και το σερβικό έθνος, ούτε όλους τους πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας με σερβική καταγωγή. Εννοούμε εκείνες τις ελίτ στο σερβικό κράτος, οι οποίες, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους και πάνω απ’ όλα την ‘Μεγάλη Σερβία’, συνέστησαν ‘εγκληματική οργάνωση’ (‘Joint Criminal Enterprise’ στην σχετική ορολογία) και προέβησαν στα γνωστά εγκλήματα, όπως επίσης και όλους εκείνους που υποστήριξαν ή υποκίνησαν τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό και παρείχαν υλική βοήθεια και ψυχική συνδρομή σε αυτόν. Και, ασφαλώς, υπάρχουν κλιμακώσεις στην κατανομή ευθυνών: Δεν είναι το ίδιο ο υψηλόβαθμος κρατικός αξιωματούχος που έχει σκοπό να γίνει ολιγάρχης και για αυτό συνεργάζεται με τον μαφιόζο που οργανώνει παραστρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου και πλιάτσικου, σε σύγκριση με τον απλό ανώνυμο Σέρβο που πίστεψε όλες τις κινδυνολογίες και τα συνωμοσιολογικά σενάρια της τηλεόρασης του Μιλόσεβιτς και τελικά πήγε να καταταγεί εθελοντής. Βέβαια, η τραγική μοίρα για τα θύματα και τους διωκόμενους είναι ευθύνη και αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας όλων των παραπάνω μελών της εν λόγω Joint Criminal Enterprise για την επίτευξη των κοινών εγκληματικών τους στόχων, αναμφισβήτητα, ωστόσο το ποσοστό ευθύνης είναι διαφορετικό ανά περίπτωση.
Υποστηρίζουμε ότι την περίοδο 1987 έως (τουλάχιστον) 1995 στη Σερβία συγκροτήθηκε το μεγαλύτερο και πιο αιματηρό εθνικιστικό κίνημα στη μεταπολεμική Ευρώπη και ότι ο λόγος για τον οποίο αυτό το φασιστικό κίνημα υποστηρίχτηκε από την Ελλάδα, και μάλιστα σε ποσοστά της τάξης του 99%, οφείλεται στο γεγονός πως οι Ελληνες, πλήρως παραπληροφορημένοι από την ιδιωτική τηλεόραση και όμηροι ενός μεσαιωνικού φανατισμού, είδαν στο πρόσωπο του ‘Σέρβου ορθόδοξου αδερφού’ τον τιμωρό που θα έπαιρνε εκδίκηση από Τούρκους, Αλβανούς και ‘Σκοπιανούς’ και αυτόν που θα έδινε ένα μάθημα στη Δύση -και θα τα αποδείξουμε όλα αυτά στη συνέχεια, στοχεύοντας στο να αναδείξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του θέματος.
Μιλώντας για γενικεύσεις και δαιμονοποιήσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι δεν πρόκειται να απαντήσουμε στα γνωστά γελοία ‘επιχειρήματα’ πως δήθεν όποιος δείχνει τις ευθύνες του ολοκληρωτικού μεγαλοϊδεατικού καθεστώτος Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς, την ίδια στιγμή «παίζει το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και δικαιολογεί τις ‘ανθρωπιστικές επεμβάσεις’». Γι’ αυτόν τον αστείο ισχυρισμό, που συχνά συνοδεύεται από ανάλογη συκοφαντία τύπου «πληρωμένοι από το ΝΑΤΟ» κ.λπ., δεν αξίζει να σπαταλήσει κανείς ούτε ένα λεπτό, ειδικά με ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι πάρα πολύ απλό: Το ενδεχόμενο να είναι δύο τα καθάρματα σε μία σύγκρουση (ΚΑΙ το ΝΑΤΟ, ΚΑΙ το καθεστώς Μιλόσεβιτς), άραγε δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των τηλεθεατών οπαδών του δήθεν αριστερού ‘αντιιμπεριαλισμού’;].
Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ
Σαράγεβο. Φωτογραφία του Chris Leslie. Graffiti in downtown Sarajevo about Srebrenica. In July 1995 over 8000 men and boys were massacred by Bosnian Serb forces.
— $$$ Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα
Αμέσως μετά την πρόσφατη καταδίκη Κάρατζιτς, ολόκληρη σχεδόν η δημόσια σφαίρα θυμήθηκε μεν τη Γιουγκοσλαβία, όχι όμως για τους πολέμους 1991-1995 και την εθνοκάθαρση ή την Σρεμπρένιτσα, αλλά … για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999. Και βρήκε ευκαιρία, πάλι, ο μέσος Ελλην να δείξει το μίσος του για τη Δύση (και το ‘ισλαμικό τόξο’, δηλαδή τους ‘Τούρκους’, Αλβανούς, Βόσνιους, ‘Σκοπιανούς’, δεν έχει σημασία). Οπως επίσης και την πλήρη απάθεια ή άγνοιά του για τα πάνω από 100.000 θύματα των πρώτων πολέμων. Αλλά και στην υπόθεση του Κοσόβου που θυμήθηκαν, όλοι εστίασαν στα 500 θύματα που είχαν οι Σέρβοι από τις βόμβες του ΝΑΤΟ, και ουδείς στους περίπου 10.000 αμάχους Αλβανούς που πήγαν από τη συμμορία του Μιλόσεβιτς πριν να ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί. Κουβέντα και για το γεγονός πως τότε, το 1999, τη Σερβία συγκυβερνούσε σαν αντιπρόεδρος ο νεοναζί τσέτνικ Σέσελι, που ομολόγησε ανοιχτά ότι ετοίμαζε ‘Τελική Λύση’ για το αλβανικό πρόβλημα. Κουβέντα και για το γεγονός πως τον κοσοβάρικο άγριο εθνικισμό τον εξέθρεψε ο προϋπάρχων σερβικός εθνικισμός, όταν ο Μιλόσεβιτς επέλεξε το 1986-1987 να παίξει το χαρτί της δήθεν θυματοποίησης, όταν αποφάσισε να ανακαλέσει τα προνόμια του Κοσσυφοπεδίου (εκπαίδευση, γλώσσα, ΜΜΕ, αιρετή τοπική διοίκηση κ.ο.κ.), για να στρέψει την προσοχή του κόσμου από την οικονομική κρίση και την μεγάλη πτώση του βιοτικού του επιπέδου, λόγω των (καπιταλιστικών) του ‘μεταρρυθμίσεων’, προς το ‘εθνικό καθήκον’ να ‘σωθεί το σερβικό έθνος’ από την ‘σιωπηρή γενοκτονία των Σέρβων από τους Αλβανούς’, που έκαναν πολλά παιδιά. Κουβέντα πως όλη η ιστορία του Κοσόβου άρχισε στη δεκαετία του 1980, μετά το θάνατο του Τίτο. Μέχρι τότε, οι Αλβανοί είχαν δικαιώματα και δουλειές, και γι’ αυτό επί Μιλόσεβιτς διαδήλωναν οι εκεί εργάτες με πορτρέτα του Τίτο και γιουγκοσλαβικές σημαίες με το κόκκινο αστέρι στα χέρια και τραγουδούσαν εν χορώ ‘Γιουγκοσλαβία, Γιουγκοσλαβία’. Οταν, όμως ο Μιλόσεβιτς ανακάλεσε τα δικαιώματά τους, άλλαξε την ηγεσία, σκότωσε 24 απεργούς, έστησε προβοκατόρικα επεισόδια για να έχει δικαιολογία να στείλει στρατό εκεί (μιλάμε για το 1989-1990 τώρα) και απέλυσε 13.000 Αλβανούς εργάτες από τα ορυχεία Trepca και το σύνολο σχεδόν του υπόλοιπου εργατικού δυναμικού της περιοχής για να το αντικαταστήσει με Σέρβους, και να φτάσει έτσι η ανεργία στο 90%, τι θα περίμενε κανείς; Οτι δεν θα δημιουργηθεί εθνοφυλετικό και θρησκευτικό μίσος ανάμεσα στις δυο κοινότητες; Ειδικά όταν όλοι γνωρίζουν ότι οι υλικοί λόγοι και οι ανάγκες των ανθρώπων με σάρκα και οστά καθορίζουν τα γεγονότα, και όχι οι ανοησίες για το «λίκνο του σερβικού πολιτισμού» και για την «πνευματικότητα» των 5-10 μοναστηριών εκεί; Στα ορυχεία αυτά, στα οποία στη δεκαετία του 1990 δούλευαν μόνο Σέρβοι, έποικοι Σέρβοι και κάποιοι Βόσνιοι αιχμάλωτοι των Σέρβων, μεταφέρονταν με φορτηγά, και κατόπιν καίγονταν πτώματα δολοφονημένων Αλβανών αμάχων, για να μην βρεθούν ποτέ, όπως είχαν γράψει οι εφημερίδες Μοντ και Ομπσέρβερ το 1999. Αυτά όλα, είναι βέβαιο, δεν γράφτηκαν πουθενά αυτές τις μέρες. Και είναι λογικό.
Διότι, μέσες άκρες, αυτό γνωρίζει ο μέσος Ελληνας όταν του μιλάει κανείς για τη Γιουγκοσλαβία: Το ΝΑΤΟ, που βομβάρδισε τη Σερβία το 1999. Τίποτε άλλο. Και από κει και μετά, όλες οι ‘αναλύσεις’, από δεξιά κι αριστερά, βασίζονται κυρίως στη φαντασία, στους ευσεβείς πόθους και στις θεωρίες συνωμοσίας. Και όλα, μέσα από τα μονόπλευρα σερβικά φίλτρα πληροφόρησης. Είμαστε ο λαός με τις περισσότερεις εκδόσεις στα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. Και αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Γι’ αυτό μας άρεσε τόσο πολύ το παραμυθάκι με τους ‘ορθόδοξους αδερφούς’ που μάχονται ενάντια σε Τούρκους και σε ιμπεριαλιστές. Αλλά δεν ήταν αλήθεια.
«Οσο κι αν αυτό ξαφνιάζει όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το τέλος της Γιουγκοσλαβίας γράφτηκε το 1991 από τους Γερμανούς και λοιπούς δυτικούς μας εταίρους, η ωμή αλήθεια είναι πως τη διάλυση της τιτοϊκής πολυεθνικής κληρονομιάς ευαγγελίστηκαν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι Σέρβοι εθνικιστές που σήμερα παρουσιάζονται από κάποιους σαν οι ύστατοι, απεγνωσμένοι, υπερασπιστές της!»
Η επινοημένη αφήγηση του εθνικιστικού καθεστώτος των Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς για τη δεκαετία του 1990, πως δήθεν «η κακιά δύση επιτέθηκε στους καλούς και αμυνόμενους Σέρβους και διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία» κ.ο.κ., ήταν ένας προπαγανδιστικός μύθος, που όμοιός του μάλλον δεν υπήρξε άλλος στο τέλος του 20ού αιώνα. Είχε στόχο να δικαιολογηθούν οι Σέρβοι θύτες:
– για την προμελετημένη δολοφονία πάνω από 8.000 Βόσνιων Μουσουλμάνων ανδρών και αγοριών της Σρεμπρένιτσα, μέσω οργανωμένων και προσχεδιασμένων μαζικών εκτελέσεων.
– για τις εθνοκαθάρσεις, στις οποίες οι Σέρβοι εθνικιστές είναι υπεύθυνοι για το θάνατο πάνω από 100.000 ανθρώπους και για την προσφυγοποίηση πάνω από 3.000.000 αμάχων (ενώ αντίθετα, οι απώλειες των επιτιθέμενων και υπεροπλισμένων Σέρβων ήταν ελάχιστες χιλιάδες, οι περισσότεροι στην πρώτη γραμμή, εκ των οποίων μόλις και μετά βίας ο αριθμός των αμάχων Σέρβων έφτανε σε τετραψήφιο αριθμό),
– για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την αιχμαλωσία δεκάδων χιλιάδων Βόσνιων Μουσουλμάνων και Κροατών της Βοσνίας, σε συνθήκες διαβίωσης που αποσκοπούσαν στη φυσική τους εξόντωσή,
– για την εισβολή και ισοπέδωση και αντικατάσταση πληθυσμού ολόκληρων χωριών, συστηματικά και ένα προς ένα, μέσω της τρομοκρατίας (πολιορκία, περικύκλωση, κατάληψη, κατοχή και εξόντωση),
– για τις πολιορκίες στο Σαράγεβο και άλλες πόλεις μεταξύ Απριλίου 1992 και Νοεμβρίου 1995, επί 3 ή 4 χρόνια,
– για τις δολοφονίες αμάχων και αθώων πολιτών, πράξεις που αποτελούσαν τμήμα της εκστρατείας τρομοκράτησης, μέσω ελεύθερων σκοπευτών και χρήσης βαρέων πυροβόλων,
– για τους νοικιασμένους σνάιπερ που έριχναν σε παιδιά (1.601 παιδιά νεκρά μόνο στο Σαράγεβο),
– για τον βομβαρδισμό σχολείων και νοσοκομείων,
– για το πλιάτσικο που ακολουθούσε πάντα τις σφαγές αμάχων από τους ‘γενναίους’ Σέρβους,
– για την εκβιαστική ομηρία Κυανόκρανων και αξιωματούχων του ΟΗΕ,
με λίγα λόγια για την επεκτατική επιθετικότητα και τον εξοντωτικό ρατσισμό στη χειρότερη μορφή του.
Οποιος μιλάει για τα γεγονότα στην πρώην Γιουγκοσλαβία και ‘ξεχνάει’ να αναφέρει τη λέξη ‘Μεγάλη Σερβία’, όποιος αποφεύγει να μιλήσει για το οργανωμένο σχέδιο εθνοκαθάρσεων, όποιος επιδεικτικά αγνοεί το μνημόνιο (‘μεμοράντουμ’) του 1986 της Σερβικής Ακαδημίας, το RAM Plan, τη γραμμή ‘Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica’, τους ‘έξι στρατηγικούς στόχους του σερβικού έθνους’, το έγγραφο με τον τίτλο ‘Variants A and B’, -και ειδικά για το θέμα Βοσνία και Σρεμπρένιτσα-, το τελεσίγραφο της 17 Απριλίου 1992, τη ‘ντιρεκτίβα 7’ και τη ‘ντιρεκτίβα 7.1’, και φυσικά όποιος ‘ξεχνάει’ να μιλήσει για τη ‘Velika Srbija’, τότε είτε δεν ξέρει τα γεγονότα, είτε είναι συνειδητός παραχαράκτης που προσπαθεί να κρύψει το επεκτατικό σχέδιο της σερβικής ηγεσίας να διαλύσει τη χώρα και να καταλάβει τα καλύτερα κομμάτια για τον εαυτό της, αφού πρώτα προβεί στα χειρότερα -ναζιστικού τύπου- εγκλήματα: Επεκτατική επιθετικότητα, με μέσο τον εξοντωτικό ρατσισμό, στη χειρότερη μορφή τους.
Τη Γιουγκοσλαβία δεν τη διέλυσε ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο ιμπεριαλισμός. Τη διέλυσε ο εθνικισμός. Ο καπιταλισμός επωφελήθηκε αργότερα.
Φυσικά, η χώρα είχε χρεωκοπήσει (και όχι μόνο οικονομικά) και οι παλιές ελίτ έψαχναν τρόπο να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να εξασφαλίσουν πόρους και υλικά οφέλη στη νέα εποχή ώστε να γίνουν και επίσημα οι νέες ‘αστικές τάξεις’ στις νέες εθνικές αγορές, κι έτσι η αναβίωση εθνοφυλετικού και θρησκευτικού μίσους και το blame game ήταν η καλύτερη (και η πιο προδοσοφόρα) εφεύρεση που θα μπορούσαν να σκεφτούν, πρώτα ο ηγέτης της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και στη συνέχεια και ο αντίστοιχος της Κροατίας Φράνιο Τούτζμαν. Ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν ο συνεχιστής της τιτοϊκής σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης. Ηταν ο νεκροθάφτης της -και θα το αποδείξουμε στη συνέχεια. Εκεί ακριβώς επενέβησαν οι Δυτικοί (αλλά και η Ρωσία) και φυσικά προώθησαν τα συμφέροντά τους -όπως ήταν φυσικό, αφού αυτό κάνουν οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις-, αλλά πολύ μετά τη διάλυση, την οποία ανακοίνωσε ο Μιλόσεβιτς αυτοπροσώπως πολύ πριν αρχίσει τις εχθροπραξίες, τον Μάρτιο του 1991 (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 41.14′).
Η Δύση ποτέ δεν είχε ενιαία, ούτε σταθερή στάση απέναντι στη διάλυση. Ανάλογα με την εποχή και τις εξελίξεις:
– Αν είχε ελπίδες οι αποπληρωμές των δανείων να γίνουν με ενωμένη τη χώρα, τότε ήταν υπέρ της ακεραιότητας της χώρας με κάθε μέσο.
– Αν το άνοιγμα νέων αγορών προϋπέθετε εθνικά οργανωμένα κράτη, τότε ήταν υπέρ της σταθεροποίησης στα παλιά εσωτερικά σύνορα.
– Αν το κόστος ήταν μικρότερο, και προκειμένου να μην σπαταλήσουν πολλά σε άχρηστες και μη προσοδοφόρες ‘επιχειρήσεις ειρήνης και σταθεροποίησης’, τότε προωθούσαν την καντονοποίηση.
Αυτό ακριβώς δεν μπορούν να εννοήσουν οι εγχώριες ‘αντιιμπεριαλιστικές’ αναλύσεις της κακιάς ώρας: Δεν υπήρχε καμία ‘αντισερβική ιμπεριαλιστική συνωμοσία’. Ηταν, κάθε φορά, τα συμφέροντα μίας μερίδας ιμπεριαλιστικών παραγόντων εναντίον κάποιας άλλης: Ευρώπη ενάντια στην Αμερική, Γαλλία και Αγγλία ενάντια σε Γερμανία, Ιταλία ενάντια σε Ελλάδα, Ρωσία ενάντια σε ΕΟΚ και ΗΠΑ κ.ο.κ. Και φαίνεται ότι ειδικά στην περίπτωση της Σερβίας, η δημαγωγία, ο εθνολαϊκισμός και η ρητορική της δήθεν ‘υπεράσπισης’ του έθνους, με τις θεωρίες συνωμοσίας και την κινδυνολογία, όχι μόνο λειτούργησαν, αλλά λόγω της διστακτικότητας της Δύσης και του αισθήματος ατιμωρησίας που αυτή δημιούργησε, επανατροφοδότησαν το εθνικιστικό μίσος με αποτέλεσμα συνεχώς κλιμακούμενα όργια βίας και σφαγών με αποκορύφωμα το μεγάλο μακελειό στη Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995.
Τότε ακριβώς (και αφού οι αμετανόητοι Σέρβοι έδειξαν για τελευταία φορά τα δόντια τους κατά την σφαγή στην αγορά Markale τον Αύγουστο του 1995) αποφάσισε η Δύση να επέμβει δυναμικά, και πράγματι μέσα σε ένα μήνα ο -καταδικασμένος πλέον από το Διεθνές Δικαστήριο- ηγέτης των Σερβοβόσνιων και εγκληματίας πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς εκλιπαρούσε να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και έσπευδε από την ψευτοπρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska, στο εξής RS) Πάλε στο μέγαρο του Μιλόσεβιτς στο Βελιγράδι, για να εξουσιοδοτήσει τον μέντορα-αφέντη του να διαπραγματευτεί με τις άλλες ηγεσίες και με τη Δύση και να σώσει ό,τι προλάβαινε να σώσει. Οι Σέρβοι καταλάβαιναν ότι δεν τους έπαιρνε άλλο και ότι ο χρόνος τους είχε τελειώσει, κι έτσι, ο Μιλόσεβιτς σερνόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων του Dayton, έχοντας χάσει τον τρίτο κατά σειρά πόλεμο -αν και ο καιροσκοπισμός του θα οδηγούσε εντός ολίγου τον σερβικό λαό και σε έναν τέταρτο πόλεμο, εκείνον του Κοσόβου, και μαζί και σε μία τέταρτη τραγωδία.
Αυτή είναι η ιστορία σε λίγες γραμμές.
Οχι, οι Σέρβοι δεν ήταν σε άμυνα, ούτε αντιμετώπισαν ποτέ κάποια ‘συνωμοσία’ από κάποιο ‘τόξο’ ή κάποιο ‘σχέδιο από το εξωτερικό’. Το εγκληματικό επεκτατικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς και των τσέτνικ, το οποίο είναι υπεύθυνο για τέσσερις πολέμους (κατά της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Κοσόβου), προετοίμαζε από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 την εγκληματική πολιτική του που κατέληξε σε θηριωδίες. Οι Σέρβοι ήταν αποφασισμένοι, προετοιμασμένοι και έδρασαν ταχύτατα. Τελικά, η υπόθεση γύρισε μπούμερανγκ στον απλό Σέρβο και κατέληξε τραγωδία για όλους. Θα πρέπει να είναι υπερήφανοι για την κατάληξη αυτή, ειδικά εκείνοι που ενίσχυσαν τους σφαγείς στο έγκλημα των εγκλημάτων, στην κρατικά σχεδιασμένη ρατσιστική βία εναντίον ολόκληρων κοινοτήτων εκατομμυρίων αθώων αμάχων:
Αν ήταν εθνοκάθαρση ή γενοκτονία, μικρή σημασία έχει, και προτιμότερο να μην μπλέξουμε πάλι με τους ορισμούς. Είναι γεγονός πως στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1992, με το ψήφισμα A/RES/47/121, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είχε κατηγορηματικά χαρακτηρίσει την εθνοκάθαρση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τη λέξη ‘γενοκτονία‘ («in pursuit of the abhorrent policy of ‘ethnic cleansing’, which is a form of genocide»). http://www.un.org/documents/ga/res/47/a47r121.htm
Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και δύο διεθνή δικαστήρια που ίδρυσε ο ΟΗΕ για να δικάζουν εγκληματίες πολέμου, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) και το International Court of Justice (ICJ). Το ίδιο και με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (European Court of Human Rights, ΕΔΑΔ). Ολοι αυτοί οι κορυφαίοι διεθνείς οργανισμοί των Ηνωμένων Εθνών μελέτησαν όλα τα στοιχεία και βρήκαν όλες τις αποδείξεις -και υπογραμμίζουμε ξανά την πολύ σημαντική για τη Δικαιοσύνη φράση ‘Beyond reasonable doubt‘-, για να χαρακτηρίσουν με τον όρο ‘γενοκτονία’ την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, και, μέχρι σήμερα, δικάζουν και καταδικάζουν, με την κατηγορία της ‘γενοκτονίας’. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χαρακτήρισε με τον όρο αυτό και ολόκληρο τον πόλεμο 1992-1995 στην Βοσνία.
Από το 2015, με απόφαση του ΟΗΕ καθιερώθηκε Διεθνής Ημέρα για τα Θύματα των Γενοκτονιών, κι εμείς έχουμε σκοπό να την θυμόμαστε κάθε 9η Δεκεμβρίου. Μπορεί να χρησιμοποιούμε τη λέξη ‘ανθρωποσφαγή’ για την Σρεμπρένιτσα -περισσότερο για λόγους αποφυγής υποβάθμισης του εγκλήματος των εγκλημάτων, του Ολοκαυτώματος-, όμως ολόκληρος ο πόλεμος 1991-1995 με όλα του τα επεισόδια εις βάρος ειδικά των Βόσνιων έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας. Μα και στην ‘εθνοκάθαρση’ να μείνει κανείς, όταν συμβαίνει βιομηχανικά σε εκατοντάδες περιοχές, με σχέδιο και προετοιμασία, όπως συνέβη στη Βοσνία το 1992-1995, ποιος μπορεί να διακρίνει τη διαφορά επί της ουσίας;
Κι όσο κι αν φανεί παράξενο σε ορισμένους, εμείς, που είμαστε εναντίον του καθεστώτος Μιλόσεβιτς και τσέτνικ, μπορεί να του κάνουμε σκληρή κριτική, ακριβώς και μόνο, όμως, διότι είμαστε υπέρ του σερβικού λαού, όπως πολύ εύστοχα έχει σημειώσει και ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης στον πρόλογό του στο βιβλίο του Σταύρου Τζίμα ‘Η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και οι ελληνικές φαντασιώσεις, Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία’, εκδόσεις Επίκεντρο, 2014:
«Ο πόλεμος άρχισε τον Ιούλιο του 1991, με τον τεχνητό πόλεμο υπεράσπισης των συνόρων της Γιουγκοσλαβίας, στη Σλοβενία, για να επιστρέψει ο σερβικός στρατός στις περιοχές της Κράινα, στην Κροατία, και να καταλάβει το 28% του εδάφους της έως τα τέλη του έτους. Αφού τον Ιανουάριο του 1992, με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ, υπογράφτηκε ανακωχή, ο σερβικός στρατός κινήθηκε προς τη Βοσνία, όπου από τον Απρίλιο έως το τέλος του έτους κατέλαβε το 70% των εδαφών, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση. Ουσιαστικά πόλεμος με την αντιπαράθεση στρατευμάτων δεν έγινε ποτέ στη Γιουγκοσλαβία. Ηταν πόλεμος εναντίον αμάχων κατευθυνόμενος από τα γραφεία. Ολη εκείνη η συνωμοσιολογία για προετοιμασία των Κροατών και των μουσουλμάνων, για τόξα και γερμανική βοήθεια δεν άξιζαν ούτε για ανέκδοτα.
Η μόνη πλευρά που ήταν προετοιμασμένη και έδρασε ταχύτατα χωρίς να βρει αντίσταση ήταν η σερβική, γι’ αυτό και κατέλαβε τόσο σύντομα τα εδάφη στην Κροατία και τη Βοσνία.
[…]
Δυστυχώς ακόμα και όταν ο χειραγωγός Μιλόσεβιτς κατάλαβε τα όριά του και συγκρούστηκε με τα προϊόντα του Κάρατζιτς και Μλάντιτς το 1994, οι Έλληνες πολιτικοί και τα ΜΜΕ στράφηκαν εναντίον του, αφού φαντασιώνονταν ότι εγκαταλείπει τη μάχη κατά του ιμπεριαλισμού. Τελικά, αποδείχθηκε ότι όλη αυτή η αγάπη για τον Μιλόσεβιτς και τους Σέρβους ήταν καταστροφική, αφού έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα: την υποβάθμιση της Σερβίας, τον ακρωτηριασμό της, την οικονομική και κοινωνική επιστροφή της σε περασμένες δεκαετίες και την επιβάρυνσή της με εγκλήματα στο όνομά της.
Αποδείχθηκε ότι αυτοί που ήταν κατά του Μιλόσεβιτς και της πολιτικής του ήταν οι καλύτεροι υποστηρικτές των συμφερόντων του σερβικού λαού. Αυτά για την ιστορία, όπου αποδείχθηκε, μια ακόμη φορά, ότι ο φανατισμός, η ιδεολογική βεβαιότητα και αποκλειστικότητα είναι εγγύηση αποτυχίας, όπως τα παραδείγματα του ναζισμού και του σταλινισμού το επιβεβαιώνουν».
– Πηγή: Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης, Πρόλογος στο βιβλίο του Σταύρου Τζίμα Η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και οι ελληνικές φαντασιώσεις, Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία, εκδόσεις Επίκεντρο, 2014. http://www.epikentro.gr/PDF.php?pdf=9789604585571-E02
Ο λόγος για τον οποίο πρέπει να μας ενδιαφέρει αυτή η ιστορία της δεκαετίας του 1990 είναι προφανής. Μας αφορά, και όχι μόνο γιατί όλα αυτά συνέβησαν στην αυλή μας. Ούτε επειδή είδαμε να συμβαίνουν γεγονότα που έφερναν στο νου τις θηριωδίες του Β’ΠΠ, μόλις πενήντα χρόνια μετά, και μάλιστα σε ευρωπαϊκό έδαφος, ενώ η διεθνής κοινότητα στάθηκε ανίκανη να τηρήσει εκείνο το ‘Ποτέ ξανά’.
Θέλουμε να αποκλείσουμε την περίπτωση να πει πάλι κάποιος «Δεν ήξερα». Ηξερες.
Εμείς κάναμε μια πρώτη προσπάθεια να τελειώσει η εποχή που μόνο η μία πλευρά μονοπωλούσε την πληροφόρηση και μας φόρτωνε ψέματα και προπαγάνδα, και να βοηθήσουμε εκείνους που ψάχνουν την επιμελώς κρυμμένη αλήθεια να την πλησιάσουν επιτέλους, έπειτα από 25 χρόνια ελληνικών φαντασιώσεων και φιλοφασιστικής πλαστογράφησης της Ιστορίας, από δεξιά κι από αριστερά, βλ. ‘Η πέμπτη μεγάλη έρευνα: Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής‘.
[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές.
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι.
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Ολοι όρθιοι πίνουν.
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Ράντοβαν Κάρατζιτς, Μομτσίλο Κράιζνικ, Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, τα μέλη της Χρυσής Αυγής Κουσουμβρής Σωκράτης, Μπέλμπας Απόστολος και Μαυρογιαννάκης Μιχαήλ, και οι Μήτκος Αντώνης, Ζαβιτσάνος Δημήτρης, Φλορίν Αννα, Μουρατίδης Γιώργος, Σπουργίτης Ελευθέριος, Μαρονικολάκης Ιδομενέας, Δημητρίου Χρήστος κά.
Η ημέρα είναι η 28η Ιουνίου 1995, δύο βδομάδες πριν την Σρεμπρένιτσα, και η περιοχή το Sokolac της Βοσνίας. Η γιορτή ονομάζεται Vidovdan ή αλλιώς St. Vitus Day, ο προστάτης άγιος του σερβοβοσνιακού στρατού VRS. Πρόκειται για τον δικό μας Αγιο Μάρτυρα Βίτο, που μαζί με τον Αγιο Μόδεστο και την Αγία Κρησκεντία εμείς τους γιορτάζουμε στις 15 Ιουνίου. H 28η Ιουνίου είναι επίσης επέτειος της αναγνώρισης του σερβικού θρόνου το 1881 αλλά και η ‘ημέρα του Πρίγκηπα Αγιου Λάζαρου και των Σέρβων Αγίων Μαρτύρων’ που έπεσαν στη μάχη του Κοσόβου στις 28 Ιουνίου 1389, και συνεπώς και η 16η επέτειος από την περίφημη ομιλία Μιλόσεβιτς, στις 13 Ιουνίου 1989 στο Gazimestan του Κοσόβου, στο ηρώο των πεσόντων, όταν ουσιαστικά έδωσε το σύνθημα για να οπλιστούν οι απανταχού Σέρβοι και να ξεκινήσουν τον καταστροφικό επεκτατικό τους πόλεμο (αλλά για κακή του τύχη ήταν και η μέρα που παραδόθηκε στη Χάγη το 2001, όταν είχε πει στα αγγλικά το περίφημο «Are you aware that today is Vidovdan?», όταν τον μαντρώνανε για τα καλά).
Οπως βλέπουμε στο παρακάτω βίντεο, παρόντες στην μεγάλη γιορτή εκείνη τη μέρα του Ιουνίου του 1995 είναι ο υπερεθνικιστής Πατριάρχης Παύλος, ο γνώριμός μας Μητροπολίτης Zvornik-Tuzla Vasilije Kacavenda (σκληρός εθνικιστής και μέλος του κόμματος του Ράντοβαν Κάρατζιτς, που ευλογούσε τα όπλα των παραστρατιωτικών και της ΕΕΦ, αλλά και παιδόφιλος που καθαιρέθηκε-παραιτήθηκε το 2012 λόγω διαρροής βιντεοταινιών στις οποίες διακρινόταν καθαρά να κάνει σεξ με ανήλικα αγόρια), πλήθος Επισκόπων και ιερέων, και ολόκληρη η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Σέρβων της Βοσνίας. Διακρίνουμε τον επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Republika Srpska και αργότερα Υπουργό Δημόσιας Τάξης του Κάρατζιτς Dragan Kijac, το μέλος της Προεδρίας της Republika Srpska Nikola Koljevic, τον Κάρατζιτς, τον Μλάντιτς και έναν ακόμη παλιό μας γνώριμο, τον Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, φυσικά, να πίνουν στην υγειά της ‘Μεγάλης Σερβίας’ (‘Velika Srbija’).
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Περιοχή Sokolac Βοσνίας, 28 Ιουνίου 1995, η μεγάλη εθνική και θρησκευτική γιορτή των Σέρβων Vidovdan, που είναι ταυτόχρονα πολλές γιορτές μαζί: Επέτειος της μάχης του Κοσόβου, ημέρα του προστάτη αγίου του σερβοβοσνιακού στρατού VRS, ημέρα του Πρίγκηπα Αγιου Λάζαρου και των Σέρβων Αγίων Μαρτύρων που έπεσαν στη μάχη του Κοσόβου στις 28 Ιουνίου 1389, επέτειος της αναγνώρισης του σερβικού θρόνου το 1881, επέτειος της εμπρηστικής ομιλίας Μιλόσεβιτς στο Gazimestan του Κοσόβου, όταν ξεκίνησε τον πόλεμο και άλλα πολλά -οι Σέρβοι όταν γιορτάζουν, του δίνουν και καταλαβαίνει. Παρουσία του Σέρβου Πατριάρχη, της Ιεράς Συνόδου αλλά και του απαραίτητου Μητροπολίτη ΕΕΦ και Zvornik και Tuzla και αργότερα διωγμένου για παιδεραστία Vasilije Kacavenda, αδελφικού φίλου και συμπατριώτη από την Vlasenica του Zβόνκο Μπάγιαγκιτς, βλέπουμε να έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι ισχυροί Σέρβοι της Βοσνίας, στο υψηλότατο επίπεδο: Στην συγκεκριμένη σκηνή, ο Zβόνκο Μπάγιαγκιτς, ο στρατηγός Ράτκο Μλάντιτς, ο επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Republika Srpska και αργότερα Υπουργός Δημόσιας Τάξης του Κάρατζιτς Dragan Kijac, το μέλος της Προεδρίας της Republika Srpska Nikola Koljevic και ο πρόεδρος Ράντοβαν Κάρατζιτς πίνουν για τη Μεγάλη Σερβία και εύχονται «όλοι οι Σέρβοι να ζήσουν σε ένα και μόνο κράτος».
Το βίντεο χρησιμοποιείται από το ΔΠΔΧΓ, όπως μπορούμε να διαβάσουμε λ.χ. εδώ (και για μια στιγμή διακρίνεται ο Μλάντιτς εξαιρετικά χαρούμενος που είδε και θυμήθηκε αυτές τις σκηνές από τότε που μεγαλουργούσε):
«As the cross-examination continued, the prosecution showed a video tape in which Ratko Mladic talks to Karadzic and Koljevic and says that the goal was ‘for all Serbs to be able to live in a single state.’ The recording was admitted into evidence. Kijac never denied that the Serbian top leaders made such statements during the war, but said he could not tell ‘what they really thought’».
– Κατάθεση Dragan Kijac (επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Republika Srpska και αργότερα Υπουργός Δημόσιας Τάξης του Κάρατζιτς):
‘Common goal of the leaderships in Serbia, Republika Srpska and the Republic of Serb Krajina: A united Serb state’, SENSE Agency, 19/10/2015 http://www.sense-agency.com/icty/common-goal-united-serb-state.29.html?news_id=16817
[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].
Η ημέρα είναι η 28η Ιουνίου 1995, δύο βδομάδες πριν την Σρεμπρένιτσα, και η περιοχή το Sokolac της Βοσνίας. Η γιορτή ονομάζεται Vidovdan ή αλλιώς St. Vitus Day, ο προστάτης άγιος του σερβοβοσνιακού στρατού VRS, και αποτελεί τη μεγαλύτερη εθνικοθρησκευτική γιορτή των Σέρβων. Στην παραδοσιακή πρόποση που πλέον έχει γίνει «εύχομαι όλοι οι Σέρβοι να ζήσουν σε ένα και μόνο κράτος», διακρίνεται ο διοικητής της ΕΕΦ Zβόνκο Μπάγιαγκιτς, ο Ράντοβαν Κάρατζιτς και άλλα στελέχη της Republika Srpska.
Στην παραδοσιακή πρόποση που πλέον έχει γίνει «εύχομαι όλοι οι Σέρβοι να ζήσουν σε ένα και μόνο κράτος», διακρίνεται ο Zβόνκο Μπάγιαγκιτς, ο Ράντοβαν Κάρατζιτς να κάνει τον σταυρό του και ο Ράτκο Μλάντιτς να πίνει για τη Μεγάλη Σερβία με την πρόποση «εύχομαι όλοι οι Σέρβοι να ζήσουν σε ένα και μόνο κράτος». Η ημέρα είναι η 28η Ιουνίου 1995, δύο βδομάδες πριν την Σρεμπρένιτσα, και η περιοχή το Sokolac της Βοσνίας. Η γιορτή ονομάζεται Vidovdan ή αλλιώς St. Vitus Day, ο προστάτης άγιος του σερβοβοσνιακού στρατού VRS, και αποτελεί τη μεγαλύτερη εθνικοθρησκευτική γιορτή των Σέρβων.
Περιοχή Sokolac Βοσνίας, 28 Ιουνίου 1995, η μεγάλη εθνική και θρησκευτική γιορτή των Σέρβων Vidovdan. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς, ο Ράτκο Μλάντιτς, ο παιδόφιλος Μητροπολίτης ΕΕΦ και Zvornik και Tuzla Vasilije Kacavenda, πλήθος Επισκόπων και ιερέων, και ολόκληρη η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Σέρβων της Βοσνίας εορτάζουν την επέτειο της μάχης του Κοσόβου και εύχονται «όλοι οι Σέρβοι να ζήσουν σε ένα και μόνο κράτος»
Ο Μητροπολίτης ΕΕΦ και Zvornik και Tuzla Vasilije Kacavenda (σκληρός εθνικιστής και μέλος του κόμματος του Ράντοβαν Κάρατζιτς, που ευλογούσε τα όπλα των παραστρατιωτικών και της ΕΕΦ, αλλά και παιδόφιλος που καθαιρέθηκε-παραιτήθηκε το 2012), ο Ράντοβαν Κάρατζιτς, ο Ράτκο Μλάντιτς, πλήθος Επισκόπων και ιερέων, και ολόκληρη η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Σέρβων της Βοσνίας εορτάζουν την επέτειο της μάχης του Κοσόβου και εύχονται «όλοι οι Σέρβοι να ζήσουν σε ένα και μόνο κράτος». Η ημέρα είναι η 28η Ιουνίου 1995, δύο βδομάδες πριν την Σρεμπρένιτσα, και η περιοχή το Sokolac της Βοσνίας. Η γιορτή ονομάζεται Vidovdan ή αλλιώς St. Vitus Day, ο προστάτης άγιος του σερβοβοσνιακού στρατού VRS, και αποτελεί τη μεγαλύτερη εθνικοθρησκευτική γιορτή των Σέρβων.
28η Ιουνίου 1995, δύο βδομάδες πριν την Σρεμπρένιτσα. Η γιορτή ονομάζεται Vidovdan ή αλλιώς St. Vitus Day, ο προστάτης άγιος του σερβοβοσνιακού στρατού VRS, και αποτελεί τη μεγαλύτερη εθνικοθρησκευτική γιορτή των Σέρβων. Ο Πατριάρχης Παύλος και πλήθος λαού και κλήρου, παρουσία του στρατηγού Μλάντιτς και του προέδρου Ράντοβαν Κάρατζιτς εορτάζουν την μάχη του Κοσόβου και τη Μεγάλη Σερβία και εύχονται «όλοι οι Σέρβοι να ζήσουν σε ένα και μόνο κράτος».
Περιοχή Sokolac Βοσνίας, 28 Ιουνίου 1995: Επέτειος της μάχης του Κοσόβου, ημέρα του προστάτη αγίου του σερβοβοσνιακού στρατού VRS, ημέρα του Πρίγκηπα Αγιου Λάζαρου και των Σέρβων Αγίων Μαρτύρων που έπεσαν στη μάχη του Κοσόβου στις 28 Ιουνίου 1389, επέτειος της αναγνώρισης του σερβικού θρόνου το 1881, επέτειος της εμπρηστικής ομιλίας Μιλόσεβιτς στο Gazimestan του Κοσόβου, όταν ξεκίνησε τον πόλεμο κ.ο.κ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς, ο Ράτκο Μλάντιτς, ο πρόεδρος της Βουλής των Σέρβων της Βοσνίας Momcilo Krajisnik πλήθος Επισκόπων και ιερέων, και ολόκληρη η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Σέρβων της Βοσνίας εύχονται «όλοι οι Σέρβοι να ζήσουν σε ένα και μόνο κράτος».
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Περιοχή Sokolac Βοσνίας, 28 Ιουνίου 1995, η μεγάλη εθνική και θρησκευτική γιορτή των Σέρβων Vidovdan, που είναι ταυτόχρονα πολλές γιορτές μαζί: Επέτειος της μάχης του Κοσόβου, ημέρα του προστάτη αγίου του σερβοβοσνιακού στρατού VRS, ημέρα του Πρίγκηπα Αγιου Λάζαρου και των Σέρβων Αγίων Μαρτύρων που έπεσαν στη μάχη του Κοσόβου στις 28 Ιουνίου 1389, επέτειος της αναγνώρισης του σερβικού θρόνου το 1881, επέτειος της εμπρηστικής ομιλίας Μιλόσεβιτς στο Gazimestan του Κοσόβου, όταν ξεκίνησε τον πόλεμο και άλλα πολλά -οι Σέρβοι όταν γιορτάζουν, του δίνουν και καταλαβαίνει. Παρουσία του Σέρβου Πατριάρχη, της Ιεράς Συνόδου αλλά και του απαραίτητου Μητροπολίτη ΕΕΦ και Zvornik και Tuzla και αργότερα διωγμένου για παιδεραστία Vasilije Kacavenda, αδελφικού φίλου και συμπατριώτη από την Vlasenica του Zβόνκο Μπάγιαγκιτς, βλέπουμε να έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι ισχυροί Σέρβοι της Βοσνίας, στο υψηλότατο επίπεδο: Στην συγκεκριμένη σκηνή, ο Zβόνκο Μπάγιαγκιτς, ο στρατηγός Ράτκο Μλάντιτς, ο επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Republika Srpska και αργότερα Υπουργός Δημόσιας Τάξης του Κάρατζιτς Dragan Kijac, το μέλος της Προεδρίας της Republika Srpska Nikola Koljevic και ο πρόεδρος Ράντοβαν Κάρατζιτς πίνουν για τη Μεγάλη Σερβία και εύχονται «όλοι οι Σέρβοι να ζήσουν σε ένα και μόνο κράτος».
Η υπόθεση του άξονα Αθηνών-Βελιγραδίου είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση των δυνατοτήτων του ελληνικού βαθέος κράτους, και μάλιστα σε ζητήματα έξω από τα σύνορα. Επρόκειτο για την αγαστή συνεργασία:
– των πολιτικών και οικονομικών ελίτ,
– των μεγαλοεπιχειρηματιών, των εφοπλιστών και των πάσης φύσεως εργολάβων των Βαλκανίων που έσπαζαν το εμπάργκο και έκαναν λαθρεμπόριο,
– των ΜΜΕ που έκρυβαν επιμελώς την αλήθεια και μονοπωλούσαν την πληροφόρηση σε προκλητικά μεροληπτικό βαθμό,
– των μυστικών υπηρεσιών και των υπηρεσιών ασφαλείας (ή αυτονομημένων τμημάτων τους) που βοηθούσαν υπογείως τους Σέρβους αδελφούς μας,
– των αυτονομημένων μηχανισμών του στρατού που παρέδιδαν στρατιωτικά μυστικά και σχέδια της Δύσης στους εμπολέμους φίλους μας
– της Εκκλησίας που βοηθούσε με υλικούς (αλλά και ‘πνευματικούς’) τρόπους τους σφαγείς, την ώρα που μπροστά στα μάτια των απεσταλμένων ρασοφόρων άνθρωποι σφάζονταν και κομματιάζονταν,
– της Δικαιοσύνης που έκανε τα στραβά μάτια σε κατάφωρες παραβιάσεις εγχώριων και διεθνών νόμων,
– της ακροδεξιάς, λάιτ ή ναζιστικής, που παρείχε από υλική βοήθεια και ψυχική συνδρομή μέχρι μισθοφόρους και στρατολογημένους ηλίθιους που νόμιζαν ότι θα πάνε εκεί να παίξουν πόλεμο και να γίνουν ήρωες,
– της μαφίας και των κυκλωμάτων της νύχτας, ακόμη και εκείνων της παραλιακής, με όλα όσα έχουν γίνει γνωστά για λαθρεμπόριο, προστασία, συνεργασία και παροχή κρησφυγέτων σε καταζητούμενα πρωτοπαλίκαρα του Αρκάν, εμπόριο όπλων, σπάσιμο εμπάργκο και λαθρεμπόριο πετρελαίου, τσιγάρων, λευκής σάρκας κ.ο.κ.
– των πολιτικών κομμάτων όλων των αποχρώσεων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, και των μηχανισμών της τοπικής αυτοδιοίκησης που επίσης βοηθούσαν με χίλιους τρόπους,
– μεγάλου τμήματος των οργανικών διανοούμενων και ακαδημαϊκών που είχαν αναλάβει εργολαβικά την εκλαΐκευση της προπαγάνδας και την διασπορά συκοφαντιών, κινδυνολογιών και θεωριών συνωμοσίας.
Ολοι αυτοί οι παράγοντες μαζί (κι ελπίζουμε να μην ξεχάσαμε κάποια από τις συνιστώσες του βαθέος κράτους) οδήγησαν σε εκείνα τα περίφημα 99% υποστήριξης του εθνικού μας βούρκου στο ακροδεξιό δολοφονικό καθεστώς Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς. Τώρα θα δούμε τις αιτίες και θα παραθέσουμε τα πραγματικά γεγονότα. Αν υπάρχουν έντιμοι άνθρωποι -ειδικά στην λεγόμενη ‘αντιιμπεριαλιστική αριστερά’- που νοιώθουν ότι οφείλουν να αναμετρηθούν με την ιστορική αλήθεια, μακριά από ιδεοληψίες και ατεκμηρίωτα προκατασκευασμένα συμπεράσματα, τους προκαλούμε να διαβάσουν προσεκτικά ό,τι ακολουθεί. Με όσα παραθέτουμε, είμαστε πεπεισμένοι ότι την επόμενη φορά που θα ακούσουν τη φράση λ.χ. «λακέδες του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστών που με πρόσχημα την σφαγή στην Σρεμπρένιτσα νομιμοποίησαν το ΝΑΤΟϊκό σφαγείο ενάντια στο λαό της Γιουγκοσλαβίας» εις άπταιστον ‘αντιιμπεριαλιστική’ ιδιόλεκτον, θα συμφωνήσουν ότι το μοναδικό ‘σφαγείο’ στην πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν εκείνο στο οποίο έσυραν τις άλλες κοινότητες οι αποφασισμένοι και προετοιμασμένοι Σέρβοι σωβινιστές για χάρη της ‘Μεγάλης Σερβίας’.
Αριθμοί προσφύγων. Την ανθρωπιστική βοήθεια επωμίστηκε σχεδόν αποκλειστικά ο ΟΗΕ. Το βολικότατο για τη σερβική προπαγάνδα- κατασκεύασμα, περί δήθεν «δισεκατομμυρίων από τους Σαουδάραβες» ήταν ένα απεχθές ψέμα: Στην πραγματικότητα, ήταν σχεδόν μηδενική η βοήθεια των ισλαμικών κρατών στη Β-Ε, ήταν ένα πολύ μικρό μονοψήφιο ποσοστό στα ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων που χρειαζόταν ετησίως η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ -για τρόφιμα και ανθρωπιστική βοήθεια. Μόνο η Ελλάδα, που είχε προσφέρει στον ΟΗΕ το ιλιγγιώδες ποσό των 50.000 δολαρίων, τους ξεπερνούσε στη τσιγκουνιά. Η Ελλάδα ουσιαστικά ξύπνησε απ’ το λήθαργο και άρχισε να συζητά για να στείλει επίσημα σαν κράτος βοήθεια μόνο όταν μεταδόθηκαν οι εικόνες από την ανακατάληψη της Κράινα, όταν οι Κροάτες έδιωξαν τους Σέρβους κατοίκους και τους Σέρβους αυτονομιστές τον Αύγουστο του 1995. Οι επικεφαλής στο υπουργείο Αμυνας και σε άλλους επίσημους φορείς ενδιαφέρθηκαν προσωπικά για τις 150.000 των Σέρβων της Κράινα, όταν επί τέσσερα χρόνια δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τα άλλα 3.700.000 θύματα-πρόσφυγες που δημιουργήθηκαν από τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό, υπόψη.
Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/10/yugo-10/
Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς + Προτεινόμενη βιβλιογραφία https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/11/yugo-11/
— $$$ Η ανύπαρκτη και εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη ‘ελληνοσερβική φιλία’
«This ‘Greek-Serb friendship’ is a phenomenon of very recent years. Indeed, does anyone remember any reference to such a ‘Greek-Serb friendship’ fifteen years ago? I believe that the ‘Greek-Serb friendship’ is related to the reemergence in Greece, during the last decade, of the old anti-Turkish and anti-Muslim phantasms. […] I often hear from Greek friends, in various versions and variants, the following type of argument: Islam, both Turkish and Albanian encircle Greece. As you know, this argument is not simply accepted by some, but it is a deep-rooted perception. […] It is totally irrational. In my opinion it is a pure phantasm»
– Πηγή: (Ο δημόσια τοποθετημένος ενάντια στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999) Pierre Vidal-Naquet, Ελευθεροτυπία, 01/07/1999 http://www.greekhelsinki.gr/english/articles/AIM2-7-99.html
Μια μέρα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι Ελληνες ξύπνησαν και έμαθαν ότι υπήρχε, λέει, μια ‘ελληνοσερβική φιλία’, και μάλιστα «πατροπαράδοτη και από τα βάθη των αιώνων». Μπορεί κανείς πριν το 1990 να μην είχε ακούσει τίποτα σχετικό -άλλωστε μέχρι τότε ονομαζόταν Γιουγκοσλαβία και ουδέποτε γράφτηκε η φράση ‘ελληνογιουγκοσλαβική φιλία’, αφού σκοτωνόμασταν 50 χρόνια για τη Μακεδονία-, όμως η ανύπαρκτη και φανταστική ‘ελληνοσερβική φιλία’ έγινε μια εικονική πραγματικότητα που όμως ήταν βασισμένη σε μια μαζική παράκρουση. Το είχε πει η τηλεόραση. Η φιλία μας κρατούσε από τα αρχαία χρόνια, λέγαν όλοι. Μέσα σε λίγους μήνες, γέμισε η χώρα και σε κάθε δήμο δημιουργήθηκε κι από ένας ‘Σύλλογος Ελληνοσερβικής Φιλίας’, όλοι με ημερομηνία ίδρυσης λίγο πριν ή λίγο μετά το 1992, εκτός βέβαια από τον μεγάλο, τον διακρατικό που ήταν παλαιότερος. Η τηλεόραση έδειξε και τον Κάρατζιτς να βραβεύει με το ανώτατο παράσημο ‘Orden Njegosa’ (‘Μεγαλόσταυρος Νιέγκος Πρώτης Τάξεως του σερβικού έθνους’) έναν τέτοιο Σύλλογο, ξέρετε, εκείνον που ο πρόεδρός του παραδέχτηκε ότι διέρρεε κρυφά σχέδια βομβαρδισμού και άλλα μυστικά του ΝΑΤΟ προς τον Μλάντιτς. Από κοντά η Εκκλησία, τα κόμματα (όλα τα κόμματα), τα ΜΜΕ (όλα τα ΜΜΕ), πολλοί επιχειρηματίες, δικηγόροι, δήμαρχοι και άλλοι παράγοντες. Κάποιοι ιστορικοί μόνο και κάποιοι ξένοι διανοούμενοι απορούσαν και κρυφοχαμογελούσαν: «Που στο καλό βρέθηκε αυτή η ανοησία με την ‘ελληνοσερβική φιλία’, και μας έχουν ζαλίσει όλους, όλη μέρα, κάθε μέρα;»
Οι μοναδικές ‘φιλικές’ στιγμές που είχαμε μέχρι τότε με τους Γιουγκοσλάβους ήταν όταν έρχονταν στον Μακρύγιαλο, στον Πλαταμώνα και στην Ασπροβάλτα για διακοπές το καλοκαίρι και όταν εμείς οι Ελληνες περνούσαμε με το τρένο ατελείωτες ώρες την Γιουγκοσλαβία κατά μήκος πηγαίνοντας στην Ευρώπη. Εκείνοι άφηναν εδώ μάρκα και δηνάρια κι εμείς εκεί μάρκα και δραχμές. Για να μιλήσουμε ωμά και με τη γλώσσα της αλήθειας, «γύφτους» τους ανέβαζαν τους Γιουγκοσλάβους οι Ελληνες, «μίζερους και φτηνιάρηδες» τους κατέβαζαν. Στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα γενικότερα, πριν το 1990, το στερεότυπο ήταν «ο Σέρβος πορτοφολάς».
«Γιουγκοσλάβοι οι περισσότεροι πορτοφολάδες». Μόλις τα Χριστούγεννα του 1989, στο καθιερωμένο μήνυμα της Αστυνομίας για την προστασία του κοινού τις μέρες των γιορτών, η ‘Δίωξη Εγκλημάτων Κατά Περιουσίας’ προειδοποιεί το ελληνικό έθνος να προσέχει ιδιαιτέρως τους Γιουγκοσλάβους πορτοφολάδες. Μέσα σε ελάχιστους μήνες, η λέξη ‘Γιουγκοσλάβος’ θα αντικατασταθεί από τη λέξη ‘Σέρβος’, θα κολλήσει και η φράση ‘ορθόδοξα αδέρφια’, και οι Σέρβοι θα γίνουν τα πιο ηθικά και τίμια στοιχεία της Οικουμένης ολόκληρης.
Οι Ελληνες ούτε καν ήξεραν μέχρι το 1990 ότι εντός της Γιουγκοσλαβίας (όπως και εντός της Αλβανίας) υπήρχαν τρεις θρησκείες, Ορθόδοξοι, Καθολικοί και Μουσουλμάνοι. Πολύ περισσότερο, πλην ελαχίστων, δεν ήξεραν καν ότι οι Σέρβοι είναι πιστοί, και μάλιστα Ορθόδοξοι. Εδώ δεν μπορούσαν οι ίδιοι οι Γιουγκοσλάβοι να πουν την διαφορά μεταξύ ενός Καθολικού κι ενός Ορθόδοξου, ή -ακόμα ακριβέστερα- ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΚΑΝ οι ίδιοι τους αν ανήκαν σε κάποια θρησκεία (και, ακόμα χειρότερα, αν ανήκαν σε κάποια εθνική ομάδα)! Και θα ήξεραν οι Ελληνες πόσοι και ποιοι σε εκείνη τη χώρα ήταν βαπτισμένοι και σε ποια θρησκεία; Ή, για να μιλήσουμε για εκείνα που όντως ήξεραν οι Ελληνες, εδώ ο μέσος τηλεθεατής δεν μπορούσε να ξεχωρίσει, ως προς την εθνικότητα, όλους εκείνους τους αθλητές που μετανάστευσαν μαζικά εκεί γύρω στο 1990, δεν ήξερε καν αν ο Σούμποτιτς ήταν Σλοβένος και ο Πάσπαλι Μαυροβούνιος και ο Μπάγιεβιτς Βόσνιος, και θα ήξερε τις λεπτές εθνοθρησκευτικές διαφορές τους; Για να μην μιλήσουμε, επ’ ευκαιρία, και για το αστέρι της Βεργίνας: Πλην ελαχίστων, κυρίως αρχαιολόγων και ιστορικών, ουδείς γνώριζε στην Ελλάδα μέχρι το 1991 ότι ήταν μακεδονικό σύμβολο ή ότι κοσμούσε τη λάρνακα του Φιλίππου που είχε βρεθεί λίγα χρόνια πριν.
Εξοχο απτό υλικό δείγμα της πραγματικής απτής υλικής ‘ελληνοσερβικής φιλίας’, ο αυτοκινητόδρομος, τμήμα Stanicenje έως Pirot (East) στη Δημοκρατία της Σερβίας. Αν τυχόν υπάρχει κάποια απορία για ποιο λόγο αναρτήθηκε αυτή η πινακίδα στα σύνορα με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, προσέξτε κάτω αριστερά το λογότυπο, κατόπιν δείτε το ποσό, και τέλος το εργοτάξιο στο οποίο κατασκευάστηκε η πινακίδα, εδώ. Οπως γράφει και η Ομάδα Carthago: «Οι μόνοι κερδισμένοι απ’ αυτό το μακελειό στην πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν οι πάσης φύσεως εργολάβοι. Και μόνον αυτοί. Γι’ άλλη μια φορά, τα κέρδη τους βασίστηκαν σε πατροπαράδοτα υλικά: Σε τούβλα συμφέροντος και σε λάσπη μισαλλοδοξίας».
Κι όμως, μέσα σε μια στιγμή τα ‘μάθαμε’ όλα. Ολοι έγιναν ειδικοί σε ό,τι είχε να κάνει με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ειδικά όταν ξέσπασε ο πόλεμος εκεί, και όταν συνειδητοποιήσαμε ότι οι αντίπαλοι των Σέρβων ήταν ‘Τούρκοι‘ (‘Τούρκοι Βόσνιοι και Τούρκοι Αλβανοί, και λίγο Τούρκοι Σκοπιανοί’), τότε οι Σέρβοι εν μία νυκτί έγιναν φίλοι και αδελφοί, και η υποτιθέμενη ‘φιλία’ μας μάθαμε ότι χανόταν στα βάθη των αιώνων. Κανείς απολύτως δεν άνοιξε ένα βιβλίο Ιστορίας. Ούτε σήμερα έχουν ανοίξει, γι’ αυτό και ταλαιπωρούμαστε ακόμα με ανυπόστατες παράλογες θεωρίες συνωμοσίας με ‘μουσουλμανικά τόξα’ και ‘συνωμοσίες από Γερμανούς, Βατικανό, Αμερικανούς και εβραιοσιωνιστές’. Αν άνοιγαν, θα μάθαιναν πρώτ’ απ’ όλα ότι όχι μόνο ‘ελληνοσερβική φιλία’ δεν υπήρξε ποτέ ιστορικά, αλλά και ότι από τότε που οι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν στη Βαλκανική, πάντοτε με τους Σέρβους βρισκόμαστε είτε σε πόλεμο, είτε σε ψυχροπολεμική ανταγωνιστική κατάσταση. Διότι πάντοτε εποφθαλμιούσαν ελληνικά εδάφη και ιδιαίτερα τη Θεσσαλονίκη. Ακόμα και στην Wikipedia σήμερα, το σχετικό λήμμα ‘Greece-Serbia relations’ είναι ένα αστείο κείμενο, που βασίζεται σε φήμες και σε μυθεύματα, και έχει μηδενική ιστορική τεκμηρίωση και μηδέν ιστορικές παραπομπές στο θέμα αυτό.
Απόδειξη γι’ αυτό είναι το αντίστοιχο λήμμα της σερβικής Wikipedia, το οποίο αφού αναφέρει μόνο το επεισόδιο του Α’ΠΠ στην Κέρκυρα και το εκεί ‘Σερβικό Σπίτι-Μουσείο-Προξενείο’, περνάει αμέσως στη δεκαετία του 1990 και στον πόλεμο. Οσο να ‘ναι, είναι δύσκολο για τους Ελληνες φιλοσέρβους συντάκτες της Wikipedia να παραδεχτούν και να γράψουν ότι το 1885, σ’ εκείνες τις διαπραγματεύσεις που διεξήχθησαν στο Βελιγράδι για να καθοριστούν σφαίρες επιρροής, η Σερβία απαίτησεαυτή να ελέγξει την ελεύθερη ζώνη στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μη αναγνωρίζοντας ουσιαστικά τις αξιώσεις της Ελλάδας στην πόλη.
Ο Ελληνας, που του αρέσουν τα πασαλείμματα και τα γονατογραφήματα, θα σου πει αμέσως «Ναι, αλλά στους Βαλκανικούς Πολέμους;». Θα προτείναμε στους όψιμους διακινητές τέτοιων μυθευμάτων να κάνουν, έτσι για αλλαγή, μια επίσκεψη σε μία βιβλιοθήκη, μία στις τόσες:
– Για να μάθουν για τον ελληνοσερβικό ανταγωνισμό στον 19ο αιώνα ποιος θα προσεταιριστεί πρώτος τους σλαβόφωνους κατοίκους της νότιας βαλκανικής και για την κρυφή υπονομευτική δουλειά των Σέρβων να καταγράψουν Μακεδόνες με ‘σερβική συνείδηση’ στον Μεσοπόλεμο.
– Για να μάθουν και για τους εκβιασμούς των Σέρβων στην Ελλάδα για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ή έστω ας κοιτάξουν λίγο κάποια από τα αφιερώματα για την επέτειο των 100 χρόνων από τότε που είχαν αποβιβαστεί 152.000 Σέρβοι στρατιώτες στη Μακεδονία. Ενα μικρό απόσπασμα από έναν ιστορικό υπεράνω πάσης υποψίας:
«Ο τρίτος παράγοντας που καθόρισε τη σερβική παρουσία στην ελληνική Μακεδονία ήταν οι σερβικές βλέψεις στην περιοχή: Σέρβοι στρατιωτικοί και πολιτικοί αξιωματούχοι είχαν εκφράσει παλιότερα διεκδικήσεις για μέρος των μακεδονικών εδαφών που προσάρτησε η Ελλάδα στα 1912-3, αλλά η διμερής συμμαχία υποβάθμισε τέτοιου είδους σχέδια.
Η ‘εγκατάλειψη’ της Σερβίας από την Ελλάδα το φθινόπωρο του 1915 και η άρνηση του Κωνσταντίνου να συνεργαστεί με την Αντάντ, ανανέωσε το σερβικό ενδιαφέρον για την περιοχή.
[…]
Οι σερβικές προπαγανδιστικές ενέργειες κινήθηκαν κατά κύριο λόγο σε τρεις τομείς: την αντικατάσταση ελληνόφωνων κληρικών και δασκάλων από Σέρβους, την αντικατάσταση των τοπικών ελληνικών αρχών από τους Σέρβους αξιωματούχους, και την άσκηση προπαγάνδας με στόχο τόσο τον τοπικό πληθυσμό όσο και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη».
– Πηγή: Λουκιανός Χασιώτης, Η σερβική παρουσία, Η πολυεθνική κατοχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, Εφημερίδα των Συντακτών, 11/10/2015. http://www.efsyn.gr/arthro/i-serviki-paroysia
– Για να μάθουν για τις πιέσεις και τις απειλές στους (Ελληνορθόδοξους) μητροπολίτες των μητροπόλεων των νεοαπελευθερωμένων από τους Οθωμανούς περιοχών γύρω απ’ το Μοναστήρι κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, όπως π.χ. της Μητρόπολης Πελαγωνείας: Ή να ενταχθούν στην Σερβική Εκκλησία, ή να διωχτούν. Οπως και για τη δράση άλλων Σέρβων αξιωματούχων για τον πλήρη εκσερβισμό της εκεί ελληνικής Μακεδονικής Εκκλησίας την περίοδο 1912-1915. Αποκλείεται να γνωρίζουν οι οπαδοί της ανιστόρητης και απολύτως φανταστικής ‘ελληνοσερβικής φιλίας’ ότι τότε οι Γάλλοι είχαν συλλάβει και φυλακίσει τον Ελληνα δεσπότη και τον αρχιδιάκο του (αργότερα Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα) για λογαριασμό των Σέρβων, στους οποίους είχαν υποσχεθεί μέχρι και τη Θεσσαλονίκη.
– Για να μάθουν για το γεγονός πως το κυριότερο αντάλλαγμα που προσέφερε ο Χίτλερ στον πρίγκηπα Παύλο και το καθεστώς του για να ενταχθεί στον Αξονα ήταν η Θεσσαλονίκη και πως λίγο πριν γίνει το πραξικόπημα από τους φιλοβρετανούς το 1941 στο Βελιγράδι, οι Σέρβοι είχαν ήδη συμφωνήσει με τους Ναζί.
– Για να μάθουν ότι ο Κάρατζιτς, όταν δεν τον άκουγαν οι Ελληνες, έλεγε ότι οι Μακεδόνες είναι ξεχωριστό έθνος, παρακλάδι του σερβικού, και πως κάποτε πρέπει κι αυτοί να ενωθούν με τη μητέρα Σερβία. Η ‘φίλη και αδελφή’ Σερβία, άλλωστε, είχε ήδη αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα από το 1995, ενώ δημόσια φωνασκούσαν πως «δεν θα κάνουμε καμία ενέργεια στο ζήτημα των Σκοπίων που θα έβλαπτε τα συμφέροντα της Ελλάδας»
Ολα αυτά μαζί δείχνουν κάποια ‘ελληνοσερβική αδελφοσύνη’; Αστεία πράγματα.
Στην πραγματικότητα, ήταν το πατροπαράδοτο μίσος των Ελλήνων για τους Τούρκους που μας ‘ένωσε’ με τους αδελφούς Σέρβους εκεί γύρω στο 1990. Κάποιο ρόλο σίγουρα έπαιξε και η κρυφή ελπίδα των Ελλήνων πως οι Σέρβοι, αφού θα καθαρίσουν με τους δικούς τους Τούρκους εκεί, θα βάλουν ένα χεράκι για να καθαρίσουμε κι εμείς με τους δικούς μας ‘Τούρκους’ εδώ -ή έστω θα φρονηματίσουν εκείνους τους άξεστους γυφτοσκοπιανούς, και τι καλύτερο από το να μοιράσουμε τη χώρα τους. Δεν είχε καθόλου άδικο ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης όταν το 1995 έγραφε πως η ελληνική κοινωνία, σχεδόν στο σύνολό της, συμπεριφέρθηκε απέναντι στην εισβολή της βαρβαρότητας όχι μόνο με πλήρη άγνοια των πραγματικών στοιχείων της γιουγκοσλαβικής τραγωδίας, αλλά και με πρωτοφανή μεσαιωνικό φανατισμό. Εφτανε η ταύτιση με την Ορθοδοξία -συν η δήθεν αντιιμπεριαλιστική εναντίωση στη Δύση- για να δικαιολογηθεί και να υποστηριχτεί το έγκλημα και η βαρβαρότητα.
Χαρακτηριστικό δείγμα της ‘ελληνοσερβικής φιλίας’, ήτοι της φιλοσερβικής παράνοιας στην οποία χόρευε όλη σχεδόν η Ελλάδα τότε, και η οποία ήταν, στην πραγματικότητα, ο μετασχηματισμός του αντιτουρκικού μίσους σε σερβοφιλία, αποτελεί αυτή η συρραφή ρεπορτάζ του 1994, με δημιουργό μια ελληνοσερβική εταιρεία φιλίας από την Τρίπολη και τίτλο ‘From Greece to Serbia 1994’.
Ηταν Φεβρουάριος του 1994 και οι Σέρβοι μόλις είχαν βομβαρδίσει την αγορά Markale με τους 68 νεκρούς αμάχους και τους 140 τραυματίες, γεγονός για το οποίο όλοι σήμερα γνωρίζουν πως δεν υπάρχει ούτε μία αμφιβολία ότι μπορεί να έχει έστω την παραμικρή βάση το σερβικό ψέμα πως ήταν δήθεν ‘(αυτο)προβοκάτσια’ των Βόσνιων.
Λίγο πριν είχε βομβαρδιστεί μαιευτήριο με νεογνά (μάλλον πρώτη φορά στην Ιστορία, και μάλιστα με διαταγή ενός Δόκτωρα, του Dr Ράντοβαν Κάρατζιτς) και λίγο μετά το νοσοκομείο, ενώ εκείνον τον χειμώνα ήταν στην ημερήσια διάταξη οι θάνατοι παιδιών την ώρα που έπαιζαν σε αλάνες και σε πίσω αυλές. Ο ΟΗΕ δίνει τελεσίγραφο προς τους Σέρβους να σταματήσουν τις σφαγές και τους βομβαρδισμούς αμάχων. Την ώρα, λοιπόν, που οι σερβικές οβίδες κομμάτιαζαν παιδιά, εμείς εδώ στην Ελλάδα διοργανώναμε αποστολές βοήθειας, όχι στους λιμοκτονούντες πολιορκημένους κατοίκους του Σαράγεβο, αλλά στους επεκτατιστές επιτιθέμενους σφαγείς. Και προσφερόμασταν να μπούμε ‘ανθρώπινη ασπίδα’ για να υπερασπιστούμε τις σερβικές θέσεις. Ηταν η εποχή που ο Κάρατζιτς ένοιωθε πανίσχυρος και είχε την αίσθηση πως αποκλείεται να χάσει, κι έτσι καλούσε στους λόφους γύρω απ’ το Σαράγεβο και επιφανείς Ρώσους φίλους του -εθνικιστές, βεβαίως-, και για δώρο της φιλοξενίας του τους έδινε τη δυνατότητα να δοκιμάσουν κι αυτοί να αδειάσουν καναδυό γεμιστήρες από τα υπερσύγχρονα όπλα των σνάιπερ επάνω σε τίποτα ανυποψίαστους διαβάτες, κάτω στην πόλη. Ετσι, για την πλάκα τους.
Οπως θα δεί ο αναγνώστης, είναι εκπληκτικό το βίντεο ‘From Greece to Serbia 1994’: Ο πρωτεργάτης γιατρός έκανε μοντάζ από όλα τα ρεπορτάζ όλων των καναλιών, Αντέννα, Μέγκα, Σταρ, Σκάι, ΕΡΤ-1, ΕΡΤ3, κάποια άλλα μικρότερα ή τοπικά κ.λπ., όλα-όλα ανεξαιρέτως στο ίδιο μοτίβο, λένε την εξής ηρωική ιστορία:
Μια ελληνική αποστολή από την Τρίπολη πηγαίνει στο Πάλε, στην πρωτεύουσα της Republika Srpska, για να θυσιαστεί και για να μπει -λέει- ‘ανθρώπινη ασπίδα’ αν τυχόν τα Ηνωμένα Εθνη αποφασίσουν τελικά να βομβαρδίσουν τις σερβικές θέσεις μετά το τελεσίγραφο προς τον Κάρατζιτς να σταματήσει την πολιορκία και τους βομβαρδισμούς αμάχων. Από την πρώτη στιγμή, ο γιατρός που πρωτοστατεί τονίζει «ξεκινάμε από την Τρίπολη, από εκεί που ξεκίνησε η επανάσταση ΕΝΑΝΤΙΟΝ των ΤΟΥΡΚΩΝ». Οσο μιλάει στα κανάλια, μας παραμυθιάζει, βέβαια, πως πάει εκεί για ‘χάρη της ειρήνης’ και για ‘να μην κλιμακωθεί ο πόλεμος’ και άλλα τέτοια παραπλανητικά, αλλά στο τέλος, όταν συμμετείχε μαζί με τους Σέρβους φασίστες, σε ραδιοφωνική εκπομπή στον σερβοβοσνιακό ραδιοσταθμό με τίτλο ‘ΝΑΤΟ, σε περιμένουμε’, δεν αντέχει άλλο, απελευθερώνεται από τους καθωσπρεπισμούς και την δήθεν ουδέτερη βερμπαλιστική γλώσσα και την ξεστομίζει τελικά την κατάπτυστη αλήθεια:
«Αυτή η στιγμή θα με στιγματίσει για όλη μου τη ζωή, όταν όλοι οι αδελφοί Σέρβοι ξεσηκώθηκαν και ζητωκραύγασαν και η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε μόλις έκανα αναφορά στους ΚΟΙΝΟΥΣ ΜΑΣ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ, δηλαδή στους Τούρκους. Εμείς οι Ελληνες ξεκινήσαμε από την περιοχή που γεννήθηκε ο ελληνικός πολιτισμός και ξεκίνησε η επανάσταση εναντίον των Τούρκων, κι έτσι σήμερα βρισκόμαστε εδώ μαζί με τους συνεχιστές της προσπάθειας που παλικαρίσια πολεμούν για την ίδια και περισσότερη ελευθερία εναντίον του ίδιου εχθρού».
Πρόκειται, δηλαδή, για πεντακάθαρο ρατσιστικό μίσος. Ούτε ‘για την Ειρήνη’ έτρεξαν εκεί πάνω, ούτε ‘εναντίον του πολέμου’ και τέτοιες αηδίες για την κάμερα. Μίσος, όχι για τις πράξεις των άλλων, όχι γιατί μπορεί να έκαναν κάτι κακό, αλλά για την ταυτότητά τους, γι’ αυτό που είναι, επειδή έτυχε να γεννηθούν μουσουλμάνοι. Μίσος, -ρατσιστικό και θρησκευτικοσωβινιστικό μίσος. Για την ιστορία, πράγματι οι Σέρβοι συμμορφώθηκαν στο τελεσίγραφο και απέσυραν εκείνον τον Φεβρουάριο του 1994 τα στρατεύματά τους από τα περίχωρα του Σαράγεβο, μόνο μετά τις εγγυήσεις της Ρωσίας του Μπόρις Γέλτσιν. Αμέσως μετά, βομβάρδισαν άνανδρα επί 25 ημέρες έναν άλλο αποκλεισμένο θύλακα, το Γκόραζντε (έναν από τους έξι θύλακες που υποτίθεται ήταν ‘safe areas’), έτσι, επειδή μπορούσαν -ή, μάλλον, όπως είχε δηλώσει ο Κάρατζιτς, «επειδή ήθελα να τους κάνω επίδειξη δύναμης, εμείς οι Σέρβοι δεν δεχόμαστε τελεσίγραφα, ούτε κάνουμε συμφωνίες». Υπό τις διαταγές του Μλάντιτς, έπιασαν όμηρους 150 Κυανόκρανους. Κατόπιν χτύπησαν σε ενέδρα δύναμη της UNPROFOR με Δανούς στρατιώτες. Μετά, συμφώνησαν ξανά να σταματήσουν και να αποσύρουν το πυροβολικό τους. Και μετά, την επόμενη χρονιά, επιτέθηκαν ξανά στο Γκόραζντε. Ηταν η τρίτη φορά και οι νεκροί άμαχοι του Γκόραζντε έφτασαν τελικά στους 4.500 στις 1.300 μέρες πολιορκίας! Αυτούς τους θρασύδειλους βοηθούσαμε τότε.
Από τότε, λοιπόν, οι Ελληνες έκλεισαν πεισματικά τα μάτια, και απαγόρευαν στον εαυτό τους να δει το πραγματικό πρόσωπο του σερβικού μεγαλοϊδεατικού σωβινιστικού φασισμού. Ταυτόχρονα, γράφτηκε μία από τις πιο μαύρες και χυδαίες σελίδες της ελληνικής δημοσιογραφίας. Το γεγονός πως ακόμη και σήμερα, 20-25 χρόνια μετά, ο μέσος Ελληνας ακόμα πιστεύει ότι η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε από τους δυτικούς, ότι οι κακοί Κροάτες Ουστάσι και οι διαβολικοί Βόσνιοι τζιχαντιστές μαζί με τη Γερμανία, το Βατικανό, τις ΗΠΑ με την Αλ-Κάιντα και την Σαουδική Αραβία, και τον ‘Σιωνισμό’ (αργότερα προστέθηκαν και οι μουσουλμάνοι Αλβανοί τρομοκράτες) επιτέθηκαν στους καλούς ορθόδοξους και αμυνόμενους Σέρβους, ότι ο Μιλόσεβιτς ήταν σοσιαλιστής και αντιιμπεριαλιστής που μαχόταν για να μην διαλυθεί η χώρα του και ότι στη Σρεμπρένιτσα δεν έγινε καμία ανθρωποσφαγή αμάχων, όλα αυτά -και πολλά ακόμη-, οφείλονται στην στάση που κράτησαν σχεδόν σύσσωμα τα ελληνικά ΜΜΕ. Παροιμιώδης παραμένει η απαξίωση στα μάτια των ξένων συναδέλφων τους των Ελλήνων ανταποκριτών στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Ομολογούσαν ανοιχτά ότι μετέδιδαν μόνον ειδήσεις φιλτραρισμένες από την σερβική προπαγάνδα, και πέραν τούτου ουδέν. Ελάχιστοι και μετρημένοι στα δάχτυλα ήταν όσοι προσπαθούσαν να δώσουν μια αντικειμενική εικόνα των γεγονότων και όσοι δεν έψελναν εθνικιστικά τσέτνικ τραγούδια. Ποιος θυμάται τα παιχνίδια των ΜΜΕ τότε;
– Οταν το σερβικό πυροβολικό βομβάρδιζε το Βούβοκαρ, η Εκκλησία μας (η οποία είχε τιμήσει στο μεταξύ σαν ‘άνθρωπο της Ειρήνης και Υιό του Σωτήρα μας Κυρίου Ιησού Χριστού’ τον σφαγέα Κάρατζιτς με την ανώτερη διάκριση Πρώτης Τάξης του Αγίου Διονυσίου), μας θύμιζε πως πρέπει μαζί με τους Σέρβους αδελφούς μας «τον Πάπα να καταράσθε διότι αυτός είναι πίσω από όλα» και όλοι μιλούσαν για το κράτος των Ustashi, πενήντα χρόνια πριν.
– Οταν η σερβική επεκτατικότητα έκανε εθνοκαθάρσεις, έστηνε στρατόπεδα εξόντωσης και χρησιμοποιούσε τον βιασμό -γυναικών και αντρών- σαν όπλο τρομοκρατίας εναντίον των Βόσνιων, τα ελληνικά ΜΜΕ και η ελληνική πολιτική ελίτ μας θύμιζαν τουρκικές σφαγές του 19ου αιώνα και έριχναν τον προβολέα στη Δυτική Θράκη και την εκεί μειονότητα, δήθεν πως «είναι η σειρά μας μετά, οι Τούρκοι θα μας αποσπάσουν τη Θράκη».
– Οταν ο Μιλόσεβιτς έστελνε παραστρατιωτικούς για να σφάξουν ολόκληρα χωριά στο Κόσοβο, οι συμπατριώτες μας μιλούσαν για «τον κίνδυνο από μια μεγάλη Αλβανία».
Κι έτσι, με την συνεχή επανάληψη, τα ψέματα αντικατέστησαν την πραγματικότητα και οι μύθοι που τόσο μας αρέσουν, μαζί με τον φόβο και την κινδυνολογία που πολύ επιδέξια έσπειρε η σερβική προπαγανδιστική μηχανή στα καθ’ ημάς, παραμέρισαν την ψύχραιμη ανάλυση και τον Ορθό Λόγο. Ακόμη μέχρι και τώρα που μιλάμε.
Η ‘αληθινή’ ‘ελληνοσερβική φιλία’ και η μόνη που υπήρξε ποτέ ιστορικά. Στη φωτογραφία ο μαφιόζος παραστρατιωτικός Αρκάν (Zeljko Raznatovic), η σύζυγός του Τσέτσα (Ceca Svetlana), μεγάλη ποπ-σταρ στη Σερβία, και ο πρόεδρος Σπύρος Κυπριανού. Είναι μνημειώδεις εκείνες οι καταθέσεις, για το πως έμπιστοι του Μιλόσεβιτς και των άλλων Σέρβων μεγαλοεργολάβων εθνικιστικού μίσους πήγαιναν με αεροπλάνο κάθε λίγες μέρες στην Κύπρο, με τσάντες και βαλίτσες φορτωμένες σκληρό συνάλλαγμα από τα ταμεία του κράτους, και πως οι μυστικές υπηρεσίες και άλλοι επίσημοι θεσμοί της Κυπριακής Δημοκρατίας τους παραλάμβαναν από το αεροδρόμιο, τους πήγαιναν στις θυρίδες, ανεξαρτήτως ώρας και ωραρίου, και τους ξαναπήγαιναν στην VIP αίθουσα. Τις ελληνικές και τις κυπριακές τράπεζες αξιοποιούσε η ‘αληθινή’ ‘ελληνοσερβική φιλία’, δεν έχουμε αμφιβολία γι’ αυτό.
«(Τα μέλη του ΝΑΤΟ) μισούν την Ορθοδοξία. Οι δήθεν Χριστιανοί της Δύσης ακούνε για Ορθοδοξία και ανατριχιάζουν, επειδή (εμάς και τους Σέρβους) δεν είναι εύκολο να μας υποτάξουν».
«Χθες ο κ Χριστόδουλος, κατά τη διάρκεια γεύματος που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του στο Βελιγράδι από τον Πατριάρχη Σερβίας Παύλο, ανακοίνωσε τη δωρεά 150 εκατομμυρίων δραχμών προς την Εκκλησία της Σερβίας και άλλων 100 εκατομμυρίων δραχμών για την ανέγερση του νέου Ναού του Αγίου Σάββα».
«Οι Σέρβοι είναι και πάλι νικητές και ελπίζουμε ότι αυτό θα συμβαίνει πάντα σε όλα τα επίπεδα»
– Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, με αφορμή τη νίκη της Γιουγκοσλαβίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπάσκετ ανδρών (Eurobasket) στην Τουρκία το 2001, σε επίσημη επίσκεψη στη Σερβία, Σεπτέμβριος 2001, όταν συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό της Σερβίας Ζόραν Τζίντζιτς και με τον πρωθυπουργό Κοστούνιτσα για την παραλαβή του ανώτατου μεταλλίου της Γιουγκοσλαβίας.
Δεν είναι τα μόνα παρατράγουδα που θυμόμαστε. Την ίδια μέρα που άρχισαν οι μαζικές εκτελέσεις στη Σρεμπρένιτσα, στην Αθήνα ο εκπρόσωπος Τύπου Ευάγγελος Βενιζέλος εκλιπαρούσε τους Σέρβους να μας συγχωρέσουν για τα γιουχαΐσματα σε ένα παιχνίδι μπάσκετ, τα οποία οδήγησαν σε σπασίματα στην πρεσβεία μας στο Βελιγράδι από εξαγριωμένους Σέρβους χούλιγκαν, και υποσχόταν να στείλει τον υπουργό Αθλητισμού Γιώργο Λιάνη γονατιστό να ζητήσει συγγνώμη.
Οπου και να πάω η ‘ελληνοσερβική φιλία’ με πληγώνει. Και το Eurobasket με πληγώνει.Καλά, εδώ, θα μου πείτε, τα ορθόδοξα αδέλφια γρονθοκοπούνται και σκοτώνονται ακόμη και στα φιλικά, -έχετε δίκιο, αφού εδώ μέχρι και τα καλλιστεία του Αντέννα και όσοι γράφουν τις ατάκες των επίδοξων Μις Ελλάς σκέφτηκαν να πουν έναν καλό λόγο για τους σφαγείς, όπως μας εξηγεί εδώ η διαγωνιζόμενη και αργότερα τηλεπερσόνα κ. Γιολάντα Διαμαντή, απαντώντας στην στημένη ερώτηση «Ποια θα ήταν η πρώτη σου κίνηση αν έπαιρνες τον τίτλο;».
Γεγονός, πάντως, είναι ότι κανείς δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη για εκείνη την αποκρουστική ρητορική μίσους, όταν όλη η Ελλάδα παραληρούσε σε μεσαιωνικά φανατικά σχήματα τύπου ‘εναντίον Κλίντον-Πάπα-Τσιλέρ-Μπερίσα-Ιζετμπέγκοβιτς-Γκλιγκόροφ-Γερμανίας-ΕΟΚ-Εβραιοσιωνισμού’, ζήτω ο άξονας ‘Κάρατζιτς-Μιλόσεβιτς-Γιέλτσιν-Ελλάδας’.
Και, ναι, όταν έπεσε ο Μιλόσεβιτς, η επόμενη κυβέρνηση της Σερβίας ανακάλυψε ότι τα ταμεία της χώρας ήταν σχεδόν άδεια. Που πήγαν τα λεφτά; Ε, καλά τώρα, τα ορθόδοξα αδέρφια να ‘ναι καλά. Δείτε εδώ.
«Βαλίτσες γεμάτες Σέρβικο χρήμα προσγειώνονταν νύχτα στην Κύπρο και κατέληγαν σε οχτώ υπεράκτιες εταιριών που ενέγραψε το δικηγορικό γραφείο Τάσσος Παπαδόπουλος και ΣΙΑ στην Λευκωσία».
Ανοιξη του 1999, αντιΝΑΤΟϊκές διαδηλώσεις, διοργανωμένες με πρωτοβουλία του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Αριστερά οι θρησκόληπτοι και οι ευσεβείς, δεξιά οι ΚΟΒες του ΚΚΕ. Τους ενώνουν τα πορτρέτα του Μιλόσεβιτς.
— $$$ Οι ‘αριστεροί αντιιμπεριαλιστές’ συνήγοροι των Σέρβων, οι ακροδεξιοί δωσίλογοι τσέτνικ και η σερβική ‘Μεγάλη Ιδέα’
Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία, ποιος θα μπορούσε να στοιχηματίσει ότι ΔΕΝ είναι από τον Β’ΠΠ;;; Κι όμως, είναι από το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990 και ο άνθρωπος που εικονίζεται είναι Καθηγητής Νομικής, Δόκτωρ. Είναι ο τσέτνικ βοϊβόδας Dr Nikola Poplasen, σκληρός υπερεθνικιστής, αρχηγός και ιδρυτής του βοσνιακού τμήματος του εθνικιστικού Ριζοσπαστικού Κόμματος του Σέσελι, και για ένα μικρό διάστημα λίγων μηνών το 1998-1999 πρόεδρος της Republika Srpska. Καθαιρέθηκε όταν αρνήθηκε να επικυρώσει την πρωθυπουργία του Milorad Dodik, στις αρχές του 1999. Για να φανταστείτε πόσο σκληρός και αμετανόητος εθνικιστής είναι, σκεφτείτε ότι κατηγορούσε τον Κάρατζιτς και το κόμμα του για ενδοτισμό. Εχει τιμηθεί το 2012 από τον πρόεδρο -πλέον- Milorad Dodik με την υψηλότερη διάκριση της Republika Srpska για τον ρόλο του στην δημιουργία της οντότητας. Σήμερα είναι γερουσιαστής στην Republika Srpska και πολύ πρόσφατα (Νοέμβριος 2015) υπήρξαν διαμαρτυρίες και σάλος διότι διορίστηκε στο ΔΣ του Ανώτατου Συμβουλίου Παιδείας και ΑΕΙ της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, για την εφαρμογή ευρωπαϊκών στάνταρντ στην ακαδημαϊκή εκπαίδευση, την ίδια στιγμή που αποκαλεί την ΕΕ ‘Τέταρτο Ράιχ’. Για κάτι τέτοια φασιστόμουτρα δούλευαν (και δουλεύουν ακόμα) εδώ στη χώρα μας, ξέρετε ποιοι.
Πριν λίγο καιρό, στην επέτειο των 20 ετών από τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, ένας κατά δήλωσή του ‘αριστερός’ αλλά απολογητής των Σέρβων εθνικιστών σφαγέων, πρόεδρος ενός συλλόγου ελληνοσερβικής φιλίας και μέλος ‘Ομάδας Μελών ΣΥΡΙΖΑ εργαζομένων κ.λπ’, προφανώς ενοχλημένος από τις ίσως αρκετές -σε σχέση με όλες τις περασμένες χρονιές- αναφορές στη Σρεμπρένιτσα από πολλά και διαφορετικού τύπου ΜΜΕ, αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί ‘σαν αριστερός’ που είναι, και να γράψει ολόκληρη επιστολή στην ‘Αυγή’, Κυριακή 26/07/2015, την οποία διαβάσαμε κάτω από τον πομπώδη και ακατανόητο τίτλο-νουθεσία ‘Σεβασμό στις ευαισθησίες του ελληνικού λαού’.
Θαρρείς και μόνο αυτός, ο υποστηρικτής των Σέρβων αποτελεί τον ‘ελληνικό λαό’ ή θαρρείς και μόνο αυτός μπορεί να αποδείξει ότι πολιτεύεται με ‘ευαισθησίες’. Τις οποίες ευαισθησίες τις αναδεικνύει από τις πρώτες γραμμές του, όταν δηλώνει πεντακάθαρα ότι ανθρωπιστική βοήθεια δεν αξίζει για τα μικρά βοσνιάκια, παρά μόνο για τα μικρά σερβάκια. Μνημείο οι σχετικές φράσεις του, ακυρώνοντας με αυτόν τον τρόπο την όποια αρχική καλή (‘φιλανθρωπική’) του πρόθεση.
«Τα μέλη μας έδειξαν ιδιαίτερη αυτοθυσία και ευαισθησία, δεν κάναμε διάκριση θρησκείας στα παιδιά, αλλά η ανθρωπιστική βοήθεια παραδίδονταν στα σερβοβοσνιακά εδάφη. Και ξέρετε γιατί; Οι μουσουλμάνοι δεν είχαν ανάγκη τη βοήθειά μας, τους βοηθούσαν απεριόριστα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι μουσουλμανικές χώρες, Σαουδική Αραβία κ.λπ.».
Στην επιστολή του, αναμασά τις γνωστές σερβικές προπαγανδιστικές ισλαμοφοβικές ανοησίες για τους «χιλιάδες μουτζαχεντίν». Και φυσικά, αφού πιστεύει αυτό το ψέμα, γιατί να μην διακινήσει και το άλλο ταιριαστό -και βολικότατο για τη σερβική προπαγάνδα- κατασκεύασμα, περί δήθεν «δισεκατομμυρίων από τους Σαουδάραβες». Πρόκειται για ένα ακόμα απεχθές ψέμα: Στην πραγματικότητα, ήταν σχεδόν μηδενική η βοήθεια των ισλαμικών κρατών στη Β-Ε. Λ.χ. η συνεισφορά όλων των ισλαμικών κρατών ήταν ένα πολύ μικρό μονοψήφιο ποσοστό στα ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων που χρειαζόταν ετησίως η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ -για τρόφιμα και ανθρωπιστική βοήθεια στους 3.900.000 πρόσφυγες (2.200.000 έως 2.800.000 ήταν οι βίαια διωγμένοι πρόσφυγες από την Βοσνία και από 400.000 έως 1.200.000 κατά καιρούς οι πρόσφυγες από τις άλλες κοινότητες) συν στους 600.000 πολιορκημένους σε πόλεις. Μόνο η Ελλάδα, που είχε προσφέρει στον ΟΗΕ το ιλιγγιώδες ποσό των 50.000 δολαρίων, τους ξεπερνούσε στη τσιγκουνιά. Ομοίως, από τις 230 σημαντικές ΜΚΟ που δραστηριοποιήθηκαν την περίοδο 1991-1996 στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μόνο 11 προέρχονταν από ισλαμικές χώρες. Η δικαιολογία των ισλαμικών κρατών γι’ αυτή τους την απροθυμία, και πέρα από τα σερβικά εθνικιστικά ψέματα, ήταν (και αυτό είναι αλήθεια) πως «οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας δεν είναι καλοί ισλαμιστές». Να σημειωθεί εδώ ότι η Ελλάδα ουσιαστικά ξύπνησε απ’ το λήθαργο και άρχισε να συζητά για να στείλει επίσημα σαν κράτος βοήθεια μόνο όταν μεταδόθηκαν οι εικόνες από την ανακατάληψη της Κράινα, όταν οι Κροάτες έδιωξαν τους Σέρβους κατοίκους και τους Σέρβους αυτονομιστές τον Αύγουστο του 1995. Οι επικεφαλής στο υπουργείο Αμυνας και σε άλλους επίσημους φορείς ενδιαφέρθηκαν προσωπικά για τις 150.000 των Σέρβων της Κράινα, όταν επί τέσσερα χρόνια δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τα άλλα 3.700.000 θύματα-πρόσφυγες που δημιουργήθηκαν από τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό, υπόψη.
Βέβαια, έστελναν, λέει ‘ανθρωπιστική βοήθεια’, άλλο τώρα που κι αυτή δίνονταν με ρατσιστικά κριτήρια. Αποκλείεται ο παράγων να γνωρίζει ή και να παραδεχτεί ότι η ‘ανθρωπιστική βοήθεια’ πήγαινε κατευθείαν στη μαύρη αγορά που οι ίδιοι οι Σέρβοι είχαν δημιουργήσει με τις πολιορκίες τους, και τελικά γινόταν όπλα για σφαγές αμάχων και σκληρό συνάλλαγμα σε παχυλούς λογαριασμών σε ελληνικές και κυπριακές τράπεζες. Αυτό είναι το έργο τους.
Ασφαλώς, δηλώνει ανοιχτά την υποστήριξή του στους Σέρβους εθνικιστές και νουθετεί την διεύθυνση της ‘Αυγής’ να μην πολυπροωθεί τέτοια άρθρα, από αυτά που λένε την αλήθεια για την Σρεμπρένιτσα (όπως το ‘Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα και ο ρόλος των Ελλήνων εθελοντών, Είκοσι χρόνια από τη σφαγή‘, Αυγή, 14/06/2015, ή ίσως το γραμμένο από την αρχισυνταξία της εφημερίδας ‘Ποιος θυμάται τη Σρεμπρένιτσα;;;‘, 28/06/2015), διότι φαίνεται ότι τέτοια άρθρα ‘τον προκαλούν’, και αυτό δεν είναι καλό και πρέπον.
Η μετάφραση της παραίνεσης σε α’ πληθυντικό, αλλά στην πραγματικότητα στην προστακτική: «ο ελληνικός λαός έχει δείξει στην πράξη τις ευαισθησίες του, τις οποίες οφείλουμε να σεβόμαστε» είναι «είμαστε υπερήφανοι για την άνευ όρων υποστήριξη ενός φασιστικού ρατσιστικού πολεμοχαρούς ολοκληρωτικού καθεστώτος».
Καλά, ο συγκεκριμένος παράγων πιστεύει μάλιστα ακόμη ότι η Δύση χτύπησε το καθεστώς του καιροσκόπου εξουσιοφρενούς Μιλόσεβιτς και του ευσεβούς μοναρχικού τσέτνικ Κάρατζιτς επειδή ήτανε, λέει, … αριστερό και σοσιαλιστικό (!) κι επειδή, λέει, ήθελαν να διώξουν τη … Ζάσταβα απ’ την αγορά, γι’ αυτό και βομβάρδισαν το εργοστάσιό της, άσχετα τώρα που αυτό έγινε χρόνια αργότερα, στους άλλους βομβαρδισμούς, εκείνους για το Κόσοβο. Τα έχουμε πει ξανά αυτά, ο Ελλην όταν ακούει ‘Γιουγκοσλαβία’, ξέρει μόνο το ΝΑΤΟ που βομβάρδισε τη Σερβία το 1999, τίποτε άλλο.
Και δεν είναι ο μόνος, φυσικά.
Κάποιος άλλος ‘αριστερός αντιιμπεριαλιστής’, στην ιστοσελίδα Iskra και σε άσχετο κείμενο που πραγματευόταν την προσφυγική κρίση, κατάφερε και το μπάζωσε με τόσες πολλές ανακρίβειες, ψέματα και πλαστογραφίες, ώστε χάσαμε το λογαριασμό κι έπρεπε να τις καταγράψουμε σε ξεχωριστή λίστα. Ενα πραγματικά κατάπτυστο κείμενο για όποιον είναι στοιχειωδώς σοβαρός και ενημερωμένος, που όμως γίνεται αποκρουστικότερο με την παρομοίωση περί ‘βαλκανικού Μελιγαλά’ («Τα γεγονότα στη Σρεμπρένιτσα αξιοποιήθηκαν επικοινωνιακά από τα δυτικά ΜΜΕ -μια εκδοχή βαλκανικού Μελιγαλά- ενώ και τμήματα της Αριστεράς υπέπεσαν στη παγίδα»). Απλά, για να καταλάβουμε εμείς που «υποπέσαμε στη παγίδα», ποιοι ακριβώς ήταν οι αντίστοιχοι ταγματασφαλήτες (προφανώς οι άμαχοι Βόσνιοι) και ποιοι οι ΕΛΑΣίτες (προφανώς οι γενναίοι Σέρβοι σφαγείς αμάχων); Ντροπής πράγματα. Μικρή λεπτομέρεια: Προσέξτε επίσης στο όνομα του Naser Oric τον τύπο ‘Orica‘ αντί για ‘Oric’, γεγονός που δείχνει ότι κάποια αντιγραφή πρέπει να έχει γίνει από σερβική αφήγηση, αφού τo ‘Orica’ είναι σερβική γενική ή αιτιατική.
# Ενας άλλος επιφανής εκπρόσωπος του φαιοκόκκινου μετώπου, φουσκωμένος από αυτοπεποίθηση, πως αυτός γνωρίζει τα γεγονότα, αν όχι ότι μπορεί και να διαβάζει πίσω απ’ τις γραμμές, έγραψε τα εξής εμπνευσμένα τον Ιούλιο του 2015:
«[…] λες και μόνον Βόσνιοι σκοτώθηκαν σ’ εκείνον τον πόλεμο, λες και οι Σέρβοι τον άρχισαν, λες και η Γερμανία δεν ξέρει τίποτα για τον φόνο».
Αφού λοιπόν ο ανεπαρκής συνωμοσιολόγος μας πληροφόρησε ότι οι Σέρβοι ΔΕΝ άρχισαν τον πόλεμο, λίγο καιρό μετά, τον Δεκέμβριο του 2015, ξεδίπλωσε όλη του την άγνοια σε έναν ακόμη λίβελο στον οποίον φαντασιωνόταν ότι μαχόταν κάποια ανύπαρκτη συμμαχία εθνομηδενιστών:
«Οταν διέλυε η Δύση τη Γιουγκοσλαβία, οι λεβέντες αυτοί θρηνούσαν για τις σφαγές στο Σεράγεβο. Τώρα βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον οι πράκτορες της CIA και ομολογούν ότι η κοινή γνώμη στη Δύση εσύρθη από τη μύτη με προβοκάτσιες (όπως στο Σεράγεβο), τη μία μετά την άλλη. Οι ελάχιστοι πέντε-δέκα που γράφαμε από τότε όσα τώρα αποτελούν κοινόν τόπο ήμασταν συνωμοσιολόγοι, εθνικιστές, κομπλεξικοί κ.τ.λ. Οι δε Ελληνες που είχαν πάρει μυρωδιά τι πραγματικά γινόταν ήταν για αυτά τα παλληκάρια ‘έθνος ανάδελφο’, αλλοπαρμένοι της Ορθοδοξίας, αμετανόητοι κομμουνιστές και, καλά το καταλάβατε, λαϊκιστές!»
Πρόκειται για τυπικά δείγματα της καθ’ ημάς υποτίθεται ‘αριστερής’ θεώρησης της γιουγκοσλαβικής τραγωδίας, όμως είναι πραγματικά δύσκολο το να πραγματεύεται κανείς τα γραπτά τους. Εχουν τόσα πολλά λάθη και τόσους πολλούς ατεκμηρίωτους ισχυρισμούς, που καταντά βασανιστήριο η αποδόμησή τους. Προσέξτε, όμως, το pattern: Συνωμοσία το γεγονός (η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας), συνωμότες όσοι αποδομούν την κυρίαρχη αφήγηση (οι ‘πληρωμένοι εθνομηδενιστές’), με συνωμοσία και η τάχαμου απόδειξη (ο ‘πράκτορας που αποκαλύπτει’, δήθεν). Αλήθεια, πόσο διαφορετικά βλέπει τον κόσμο κάποιος που πιστεύει στα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’; Είναι ο ίδιος τρόπος πρόσληψης των γεγονότων, η ίδια (μειωμένη) αντίληψη. Ως συνήθως, άνθρωποι άσχετοι, αστοιχείωτοι και χωρίς πηγές, -αχρείαστες να ‘ναι, όταν έχεις την τηλεόραση. Τι να τα κάνεις τα βιβλία λ.χ. του Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη, του Γιώργου Μητραλιά, του Τάκη Μίχα, της Αντιεθνικιστικής Αντιπολεμικής Συσπείρωσης και της Ομάδας Carthago όταν μια χαρά βολεύεσαι:
– με τον Ευαγγελάτο που φιλοξενούσε τους χρυσαυγίτες εθελοντές,
– με τις ανταποκρίσεις από το μέτωπο που έφτιαχναν τα πορτρέτα των Αρκάν και Μλάντιτς,
– με τον Βλάσση Μπονάτσο να φιλιέται τρεις φορές σταυρωτά (ο σερβικός τρόπος) με τον Μλάντιτς, παρουσία του Λυκουρέζου σε ‘Αλλα κόλπα’ στο Mega Channel (11/12/1995), αλλά και να παρουσιάζεται από τον Παύλο Τσίμα ως «ήρωας που αξίζει τη βοήθεια μας», ή
– με το περιοδικό ‘Αμυνα και Διπλωματία’ που έδινε δώρο ερασιτεχνική βιντεοκασέτα του 1992, με τίτλο ‘Αρκάν, ο τίγρης της Σερβίας’ και θέμα της τα κατορθώματα του πολέμαρχου στην εθνοκάθαρση στην Κροατία και στην Βοσνία;
Σε εκείνες τις μαραθώνιες εκπομπές, αν θυμάστε, με τους δέκα ή δώδεκα καλεσμένους που όλοι συμφωνούσαν μεταξύ τους και όλοι μαζί με τον παρουσιαστή, πριν από το ‘γκάλοπ’ 090 που έβγαζε πάντα ποσοστό 98%, κι εκεί κάπου, η δεοντολογία και ο δημοσιογραφικός επαγγελματισμός πήγαιναν ‘υπέρ πατρίδος και πίστεως’ (κυριολεκτικά, όμως!). Αλλοι πάλι παραποιούσαν ή έκρυβαν τα ρεπορτάζ:
«Ο συνάδελφος της ΕΤ3 το ‘χε το υλικό στα χέρια του, στην εκπομπή του. Αλλά φευ. Γιατί δεν το ‘βγάλε και δεν το ‘τριψε στη μούρη του προπαγανδιστή του καθεστώτος Μιλόσεβιτς, του προξένου που έκανε τις προσωπικές του μπίζνες και παραγέμιζε το πουγκί του στη Θεσσαλονίκη; Εφταναν οι κορώνες του, περί των αλλοθρήσκων που θέλουν να αφανίσουν την ορθοδοξία, για να κρύψει τα γεγονότα»). http://www.iospress.gr/ios1999/ios19990509c.htm
Και τι να την κάνεις την ακόλουθη έντιμη σερβική αριστερή φωνή που έζησε ενεργά τα γεγονότα εκ των έσω και από πρώτο χέρι, σαν τμήμα του σερβικού κράτους (υπηρετούσε στο Διπλωματικό Σώμα), η οποία λέει καθαρά ότι η αλήθεια είναι πως η Δύση αναμείχθηκε αλλά πολύ μετά απ’ όταν είχε αρχίσει ήδη η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με ευθύνη πρωταρχικά των Σέρβων και της πολεμοχαρούς εθνικιστικής της ηγεσίας, όταν έχεις ‘σοβαρούς’ Ελληνες αναλυτές, που μπορούν να τρελάνουν οποιονδήποτε ξένο με τα παράλογια πρωθύστερα σχήματα και με παρουσίαση των γεγονότων που μόνο με χρονομηχανή θα μπορούσαν να συμβούν. Διαβάστε το, αξίζει πραγματικά. http://rnbnet.gr/details.php?id=2908
Δυστυχώς, οι συμπατριώτες μας ‘ειδικοί’ επί των γιουγκοσλαβικών θεμάτων θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι το καθεστώς των Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς δεν είχε καμία απολύτως σχέση, ούτε με τον σοσιαλισμό, ούτε με την αριστερά, ούτε με τον ουμανισμό και τις ανθρωπιστικές ιδέες. Η βαρβαρότητα -αλλά και η υποστήριξη σε αυτήν- δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο, ούτε υπάρχουν εγκλήματα, και ειδικά γενοκτονίες ή εθνοκαθάρσεις, που ενδέχεται να γίνονται ‘για καλό σκοπό’. Ούτε ‘πρόοδος’, ούτε ‘απελευθέρωση’, ούτε ‘δικαιοσύνη’ μπορεί να υπάρξει ποτέ, έστω κι αν τα εγκλήματα πολέμου γίνονται από ‘αριστερούς’ (που δεν ήταν, ούτε καν δήλωναν τέτοιοι).
Λυπόμαστε που θα τους πληροφορήσουμε σήμερα, στο 2015, δηλαδή μόνο έπειτα από 20 ή 25 χρόνια, αλλά η αλήθεια είναι ότι ήταν ένα καθεστώς που αναβίωσε τον σερβικό εθνικιστικό σωβινισμό των τσέτνικ και της ιδεολογία τους: Μια σκληρή ρατσιστική βίαιη ‘ιδεολογία’, υπέρ της μοναρχίας, υπέρ του καπιταλισμού, άκρως καιροσκοπική και αγρίως αντικομμουνιστική. Οι τσέτνικ, θυμίζουμε, ήταν η δωσιλογική οργάνωση του Ντράζα Μιχαήλοβιτς (Dragoljub ‘Draza’ Mihailovic), και εκείνοι που ενώ ξεκίνησαν σαν αντιστασιακό κίνημα κατά της γερμανικής κατοχής, πολύ γρήγορα έστρεψαν τα πυρά τους μόνο ενάντια στους παρτιζάνους του Τίτο, κάτι ανάμεσα στους ΠΑΟτζήδες και στα Τάγματα Ασφαλείας, στα καθ’ ημάς. Εσφαξαν ολόκληρα σερβικά χωριά αν τυχόν ήταν με τους αντάρτες, οδήγησαν στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνους και Κροάτες λόγω της καταγωγής τους ή λόγω της ένταξής τους στην Αντίσταση και στην Επανάσταση, ενώ ταυτόχρονα συνεργάζονταν με τους φασίστες Ουστάσι και με τα σερβικά Τάγματα Ασφαλείας της οργάνωσης ‘Zbor’ του Dimitrije Ljotic και του κουίσλιγκ πρωθυπουργού Milan Nedic, αλλά και με τους Ναζί, με στόχο την ‘Μεγάλη Σερβία’. Οι τοπικοί αρχηγοί των τσέτνικ ονομάζονταν ‘βοϊβόδες’ (ή ‘βοεβόδες’). ‘Τσέτνικ Βοϊβόδας’ ήταν ο Βόγιτσλαβ Σέσελι (Vojislav Seselj), aka ‘Ο χασάπης’ αλλά και ο Σερβοβόσνιος διοικητής των Ελλήνων εθελοντών της ΕΕΦ Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, βλ. το σχετικό αφιέρωμα ‘Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς (Zvonko Bajagic): Ποιος ήταν ο Σερβοβόσνιος διοικητής της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς‘:
Τσέτνικ χιούμορ από τον Vojvoda Vasilije Vidovic Vaske. Αυτή η κατασκευή κοσμούσε το καπό του αυτοκινήτου του διαβόητου αιμοσταγούς βοϊβόδα Vasilije Vidovic Vaske, πρωτοπαλίκαρου του Σέσελι. Ο συγκεκριμένος τσέτνικ βοϊβόδας, κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία, όποτε άκουγε κάποια άσχημη είδηση για τον στρατό των Σερβοβόσνιων, κάποια υποχώρηση ή αποτυχία, διάλεγε στην τύχη ένα βοσνιακό χωριό, πήγαινε νύχτα και εκτελούσε στην τύχη όχι λιγότερους από 20 κάθε φορά. Οταν έπεσε ο Μιλόσεβιτς τον Οκτώβριο του 2000, δεν το άντεξε, και πήγε έξω απ’ το Κοινοβούλιο και με τις κάμερες παρούσες, έβγαλε το όπλο του και άρχισε να πυροβολεί. Στην εικόνα, το κράνος είναι βέβαια του ΟΗΕ, το κρανίο, όμως, ανήκε σε Βόσνιο, όπως παινευόταν με καμάρι. Επάνω στα αυτοκίνητα της συνοδείας του, υπήρχε και ιστός με τσέτνικ σημαία, φτιαγμένοι όλοι από κόκκαλα Βόσνιων..
Ο όρος ‘βοϊβόδας’ έχει μακρά ιστορία: Ηταν, μεταξύ άλλων, και ανώτατος στρατιωτικός βαθμός στον προπολεμικό γιουγκοσλαβικό στρατό. Επέζησε μόνο στους κύκλους των εθνικιστών τσέτνικ κατά τον Β’ΠΠ, για να ορίσει τους οπλαρχηγούς-στρατιωτικούς διοικητές μεγάλων περιφερειών. Μεταπολεμικά, φυσικά καταργήθηκε, όμως ο τίτλος δίνονταν ‘μυστικά’ κι έτσι ο τίτλος αναβίωσε μετά το 1989, όταν ο τελευταίος επιζών (και δωσίλογος συνεργάτης Ιταλών και Γερμανών) βοϊβόδας Momcilo Dujic, ο οποίος είχε διαφύγει από τα χέρια των συμμάχων στις ΗΠΑ το 1947, έχρισε με τον τίτλο τον χασάπη Σέσελι σαν τον πρώτο μεταπολεμικά βοϊβόδα, την ημέρα της 600ής επετείου από την μάχη του Κοσόβου (γιορτή Vidovdan, βλ. παρακάτω), με την εντολή «να εκδιώξει Κροάτες, Αλβανούς, Τούρκους και όλους τους άλλους ξένους από το ιερό χώμα της Σερβίας». Πιστός στην μοναρχική αντικομμουνιστική σωβινιστική και αντισημιτική παράδοση των τσέτνικ, ο Dujic δήλωσε στον Σέσελι πως θα επιστρέψει στη Σερβία «μόνο αν καθαριστεί κι από τον τελευταίο Εβραίο, Αλβανό, Τούρκο και Κροάτη». Ειδικά για το σημείο με τους Εβραίους, ο Σέσελι, έχοντας στο μεταξύ προσφέρει σαν δώρο στους αναγνώστες του δεκαπενθήμερου περιοδικού-οργάνου του κόμματος του ‘Velika Srbija’ (‘Μεγάλη Σερβία’) και τα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’, κάτι που είχε να συμβεί ουσιαστικά από τον Β’ΠΠ (τα ‘Πρωτόκολλα’ στη Γιουγκοσλαβία τυπώνονταν σποραδικά από ιδιώτες και στα κρυφά μόνο, από το 1971 και την ‘αντισιωνιστική’ περίοδο του υπαρκτού σοσιαλισμού μέχρι τη διάλυση της χώρας), έγινε τμήμα της μεγάλης σερβικής οικογένειας διανοουμένων που επανέφεραν το σχήμα ‘εβραιομασονική συνωμοσία ίσον μπολσεβικισμός’ στη δημόσια σφαίρα, μέσα σε μια σερβική κοινωνία που γλιστρούσε όλο και περισσότερο στο blame game του εξοντωτικού αντισημιτισμού, (με την ευρύτερη έννοια). Κι η εφημερίδα του κόμματος του Μιλόσεβιτς δημοσίευε άρθρα με θέμα την ‘εβραϊκή συνωμοσία κατά του Χριστιανισμού και του σερβικού έθνους’, και όλοι μαζί άρχισαν πλέον δημόσια να αναπολούν τις ωραίες μέρες του 1941-1944, όταν ο κουίσλιγκ Σέρβος πρωθυπουργός Milan Nedic, ο επικεφαλής του σερβικού φασιστικού κινήματος ‘Zbor’ Dimitrije Ljotic, ο αρχηγός των τσέτνικ Μιχαήλοβιτς και οι μητροπολίτες που αρνούνταν στους Εβραίους να βαφτιστούν Χριστιανοί για να σωθούν όπως ο αντισημίτης επίσκοπος και από το 2003 Αγιος Nikolaj Velimirovic, όλοι μαζί έδωσαν μεγάλο χέρι βοήθειας στους Ναζί ώστε να εξοντώσουν όλους τους Εβραίους της χώρας και να ανακηρύξουν το Βελιγράδι την πρώτη ‘JudenFrei’ πρωτεύουσα της Ευρώπης, ήδη από το 1941, όπως και ολόκληρη τη Σερβία τη δεύτερη ‘JudenFrei’ χώρα της Ευρώπης, μετά την Εσθονία.
Οι στόχοι των σύγχρονων τσέτνικ ήταν σε πλήρη ευθυγράμμιση με τους στόχους των τσέτνικ του Β’ΠΠ, και ειδικότερα με τις οδηγίες Νο 4 και Νο 5 του ηγέτη τους Ντράζα Μιχαήλοβιτς, όπως είχαν καθοριστεί ήδη από το 1941:
«4. The cleansing of all national minorities and anti-state elements from state territory».
«5. The creation of direct common borders between Serbia and Montenegro, as well as Serbia and Slovenia by cleansing the Muslim population from Sandzak, and the Muslim and Croat populations from Bosnia and Herzegovina».
Ο Σέσελι, λοιπόν, με τη σειρά του, και σαν ηγέτης του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος (Serbian Radical Party SRS, Srpska Radikalna Stranka CPC), τον Μάρτιο του 1993 και του 1994, έχρισε τους επόμενους 22 βοϊβόδες, στην επέτειο της σύλληψης του Μιχαήλοβιτς, την οποία οι σύγχρονοι τσέτνικ τη γιορτάζουν ακόμη και σήμερα, με προκλητικές παρελάσεις στο μαρτυρικό χωριό Visegrad, που υπέστη την σερβική εθνοκάθαρση δύο φορές, μία το 1942 από τους παλιούς τσέτνικ, και μία το 1992 από τους σύγχρονους
Ολοι τους μεγαλούργησαν στα πεδία των (παρα)στρατιωτικών μαχών, που θα ‘λεγε και το κλισέ. Δείτε τους απογόνους των Σέρβων εθνικιστών δωσιλόγων πολέμαρχων, εδώ, πανοραμικά.
Θα πρέπει να σημειώσουμε, όμως, πως οι προετοιμασίες για την σύγχρονη αναβίωση και τελική επίθεση των τσέτνικ γίνονταν ήδη από πολύ νωρίτερα, από τη δεκαετία του 1980. Σε ένα δυσεύρετο βίντεο εκείνων των ημερών, Κάρατζιτς, Σέσελι και οι οπαδοί τους σε μυστική συνάντηση τσέτνικ οπλισμένων μέχρι τα δόντια, μέσα στο δάσος έξω απ’ το Σαράγεβο, πολύ πριν αρχίσουν οι εχθροπραξίες, -δείτε το εδώ ολόκληρο. Είναι η εποχή που υποτίθεται πως ακόμη συζητάνε με τις άλλες κοινότητες για το μέλλον της Βοσνίας, όμως αυτοί έχουν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους και οπλίζονται μέχρι τα δόντια για την τελική έφοδο.
Αυτήν ακριβώς την ιδεολογία ξέθαψε από τον τάφο ο Μιλόσεβιτς για να αντικαταστήσει την τιτοϊκή ‘Ενότητα και Αδελφότητα’, και σαν πρώτο βήμα η εγκληματική του οργάνωση καθόρισε τον στόχο μιας ‘εθνικά καθαρής Μεγάλης Σερβίας’, ασφαλώς με τη χρήση βίας και με τη βοήθεια της Εκκλησίας, των διανοουμένων, του κρατικού μηχανισμού και των μονοφωνικών ΜΜΕ. Ετσι ξεκίνησαν όλα.
[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].
13 Μαρτίου 2016, επέτειος σύλληψης του Ντράζα Μιχαήλοβιτς. Σύγχρονοι τσέτνικ (chetnik) σε παράταξη. Κάνουν κατάληψη στο μαρτυρικό χωριό Visegrad, προκαλώντας τους φιλήσυχους πολίτες.
Ο Βόγιτσλαβ Σέσελι (Vojislav Seselj) με όπλο και πλήρη στολή και καπέλο τσέτνικ.
Επέτειος σύλληψης του Ντράζα Μιχαήλοβιτς, 13 Μαρτίου 2016. Σύγχρονοι τσέτνικ (chetnik) παρελαύνουν με μαύρες σημαίες, κάνοντας κατάληψη στο μαρτυρικό χωριό Visegrad που υπέστη την σερβική εθνοκάθαρση δύο φορές, μία το 1942 από τους παλιούς τσέτνικ, και μία το 1992 από τους σύγχρονους.
Σύγχρονοι τσέτνικ (chetnik) με στολές του Β’ ΠΠ με πορτρέτα Κάρατζιτς και Ντράζα Μιχαήλοβιτς.
Βελιγράδι: Σύγχρονοι τσέτνικ (chetnik) με ακριβές στολές του Β’ ΠΠ.
Βελιγράδι: Σύγχρονοι τσέτνικ (chetnik) με πανό Ντράζα Μιχαήλοβιτς και ακριβές στολές του Β’ ΠΠ.
Σύγχρονοι τσέτνικ (chetnik) με στολές του Β’ ΠΠ σε μυστικό αντάμωμα τσέτνικ.
Σύγχρονοι τσέτνικ (chetnik) σε παρέλαση στη Σρεμπρένιτσα, εκφοβίζουν τους φιλήσυχους κατοίκους που θρηνούν ακόμα.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Σύγχρονοι τσέτνικ (chetnik). Αυτούς τους τύπους υποστήριζε η Ελλάδα τότε, με πρωτεργάτες το ΚΚΕ και την λεγόμενη ‘αντιιμπεριαλιστική’ (στην πραγματικότητα φιλοτσέτνικ) αριστερά. Στέλναμε βοήθεια ‘μόνο για Σέρβους’, κι έτσι δίναμε κι εμείς ένα χεράκι στις εθνικές εκκαθαρίσεις του εγκληματικού μεγαλοϊδεατικού καθεστώτος του τσέτνικ μοναρχικού αντικομμουνιστή Κάρατζιτς, του αδίστακτου εξουσιοφρενούς καιροσκόπου Μιλόσεβιτς και του υπερεθνικιστή σωβινιστή και ρατσιστή Μλάντιτς.
Πήγαιναν στο Πάλε τα μεσαία στελέχη του ΚΚΕ και οι άλλοι αριστεροί και τον προσφωνούσαν τον Κάρατζιτς «Σύντροφε». Το ίδιο είχε κάνει κι ο Ανδρέας Παπανδρέου εδώ, κι ο επίσημος προσκεκλημένος Κάρατζιτς ξεφυσούσε απ’ το κακό του, μέχρι που ξέσπασε στον διερμηνέα: «Καλά, γιατί με λένε συνεχώς σύντροφο; Νομίζουν ότι είμαι κομμουνιστής;»
Εξηγούσαν στους Ελληνες αριστερούς επισκέπτες τους οι Σερβοβόσνιοι ότι στόχος τους ήταν, αφού καθαρίσουν και τα τελευταία υπολείμματα του σοσιαλιστικού καθεστώτος, να ξαναφέρουν πίσω τον … βασιλιά κι ότι εμπνέονταν απ’ τους αγώνες του Ντράζα Μιχαήλοβιτς και των τσέτνικ, αλλά οι δικοί μας όταν γυρνούσαν πίσω, αυτά δεν τα έλεγαν στην Παπαρήγα και στη Δαμανάκη, κι όλοι μαζί έτσι κατάπιναν αμάσητο το παραμύθι περί ‘αντιιμπεριαλισμού’.
Ιδέα δεν είχαν οι διαμορφωτές της αριστερής κοινής γνώμης ότι ο Κάρατζιτς ήταν ένας σκληρός ακροδεξιός μοναρχικός αντικομμουνιστής και συνεχιστής των φασιστών δωσιλόγων τσέτνικ και ο Μιλόσεβιτς ένας καιροσκόπος και εξουσιοφρενής ρατσιστής, και πως και οι δυο τους, όπως και ο σωβινιστής Μλάντιτς, στέκονταν πολύ μακριά από ‘ιδεολογίες’, ‘δίκαιο’ και ‘ηθική’. Για ποιο λόγο, άραγε, η ναζιστική συμμορία συντασσόταν κι έδειχνε τόσο μεγάλη αλληλεγγύη στο καθεστώς Μιλόσεβιτς, σε σημείο να στέλνει στελέχη της εκεί να πολεμήσουν -έχει αναρωτηθεί κανείς από τους φιλοσέρβους ‘αριστερούς’; Η απάντηση είναι απλή: Διότι οι Μλάντιτς και Κάρατζιτς έκαναν όλα όσα η Χρυσή Αυγή θα ήθελε να κάνει και εδώ, αν μπορούσε: Απαρτχάιντ και ρατσιστικές διακρίσεις, αντικομμουνισμός και αποκατάσταση των συνεργατών των ναζί, βίαιη εκκαθάριση αλλόθρησκων και αλλόφυλων και μειονοτήτων, πογκρόμ και μαζικοί τάφοι για τους εχθρούς, εισβολή σε ξένα εδάφη δήθεν για προστασία των ‘δικών μας μειονοτήτων’ αλλά στην πραγματικότητα για κατάκτηση ‘ζωτικού χώρου’, παραβίαση όλων των Συνθηκών της Γενεύης, μαζικές εκτελέσεις αμάχων ‘υπανθρώπων’, δηλαδή τα αιώνια όνειρα κάθε ναζιστή. Αυτά ήταν τα (διακομματικά) χάλια μας και γι’ αυτά αγωνίζονταν ολόκληρος ο ελληνικός βούρκος σε πλήρη Ωμοψυχία, όπως ξέρουμε.
Τα τρία στελέχη της Χρυσής Αυγής (Μιχάλης Μαυρογιαννάκης, Αποστόλης Μπέλμπας και Χρήστος Κιτρινιάρης) και μέλη της ΕΕΦ δίνουν συνέντευξη στον μετέπειτα υπουργό της ΝΔ Κώστα Γκιουλέκα στον τηλεοπτικό σταθμό TV-100 της Θεσσαλονίκης, Ιανουάριος 1996.
«Αγωνιζόμαστε για μια Μεγάλη Ελλάδα σε μια ελεύθερη Ευρώπη δίχως μουσουλμάνους και αμερικανοσιωνιστές». «Λόγοι υπήρχαν πολλοί. Κύριος λόγος, όμως, ήταν ιδεολογικός. Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι Ελληνες εθελοντές, ανήκουμε σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, συγκεκριμένα ανήκουμε στη Χρυσή Αυγή, κι αυτός ήταν ο κύριος λόγος που ανεβήκαμε επάνω». «Ο πρώτος λόγος που θέλησα να συμμετάσχω σε αυτόν τον πόλεμο ήταν ότι ήθελα να βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο με τους εχθρούς -μουσουλμάνους- που έχουν καταδυναστεύσει το έθνος μας εδώ και αιώνες, και ο δεύτερος ότι ήθελα να γευτώ μια εμπειρία ενός πολέμου που πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα κατέβει στα σύνορά μας».
– Πηγή: XYZ Contagion, Το υποκεφάλαιο: Σε ποιο βαθμό ήταν εθνικοσοσιαλιστική η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά ΕΕΦ;;; Εξαγωγή χρυσαυγιτισμού σε ‘πατριωτικό περιτύλιγμα’ – «Για τη Λευκή Φυλή και την Ορθοδοξία, ενάντια στον Τούρκο και στον Εβραίο υπάνθρωπο» της έρευνας με τίτλο ‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής‘.
Ο απόηχος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου διχάζει ακόμα: Οι Σέρβοι εθνικιστές, και προδότες της πολυεθνικής αντίστασης του Β’ΠΠ
Είναι γεγονός πως αν στην Ελλάδα το θέμα της Αντίστασης και του Δωσιλογισμού κατά τον Β’ΠΠ είναι δέκα φορές δύσκολο σε σύγκριση με οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, στη Γιουγκοσλαβία είναι χίλιες φορές δυσκολότερο να καταλάβει κανείς έστω μόνο τα βασικά, με τόσες εθνότητες, με τόσες παρατάξεις εντός τους, με τόσες συμμαχίες και τόσα μέτωπα αντιπαράθεσης (και αλλαγές συμμαχιών και αλλαγές μετώπων αντιπαράθεσης), και τόσους παίκτες κλειδιά (Γερμανούς, Ιταλούς, Αγγλους, Βούλγαρους, Ρουμάνους, Ούγγρους, Ελληνες, Αλβανούς κ.ο.κ.). Αν κάποιος δεν γνωρίζει στοιχειωδώς την (γοητευτική, είν’ αλήθεια) ιστορία της κοινωνικής επανάστασης της γιουγκοσλαβικής αντίστασης στον Β’ΠΠ (όταν Σέρβοι, Κροάτες, Βόσνιοι, Αλβανοί και Εβραίοι υπέφεραν εξίσου από τον ναζιστικό ζυγό και τους ντόπιους συνεργάτες του, άσχετα αν ήταν Σέρβοι, Κροάτες, Βόσνιοι ή Αλβανοί, ενώ πάλι Σέρβοι, Κροάτες, Βόσνιοι, Αλβανοί και Εβραίοι μεγαλούργησαν σε πατριωτικές πράξεις εναντίον του ναζισμού και του φασισμού και των συνεργατών τους), μπορεί είτε να ψάξει στη ξένη βιβλιογραφία, είτε να ρωτήσει, εμάς, εδώ.
Το σίγουρο είναι ότι δεν θα ακούσει ανοησίες σχετικά με τους Κροάτες «που ξανάγιναν οι γενοκτόνοι των Σέρβων Ustasha» και τους Μουσουλμάνους «που ανέστησαν τα μουσουλμανικά Waffen SS Handzar για να πάρουν εκδίκηση» από τους καλούς Σέρβους τσέτνικ.
Δυστυχώς, στο διαδίκτυο, ακόμη και στη Wikipedia, κυριαρχεί συχνά η σερβική ρατσιστική αφήγηση και η εν ψυχρώ πλαστογράφηση της Ιστορίας. Εμείς εδώ, στο XYZ Contagion, προσπαθούμε να αποδομούμε τις ρατσιστικές γενικεύσεις και τον βιασμό της Ιστορίας, -από δεξιά και από αριστερά.
Η ευκολία των Σέρβων εθνικιστών προδοτών της πολυεθνικής αντίστασης (αλλά και των φιλοσέρβων ‘αριστερών’ αρνητών) να διαγράφουν από την Ιστορία του γιουγκοσλαβικού λαού τη συνεισφορά των δεκάδων χιλιάδων Κροατών, Βόσνιων, Αλβανών και Εβραίων που πολέμησαν πλάι-πλάι με τους Σέρβους συντρόφους τους υπό την καθοδήγηση του μεγαλύτερου αντιστασιακού ηγέτη της Ευρώπης και επικεφαλής της μίας από τις μόνο δύο επιτυχημένες επαναστάσεις που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ, του Κροάτη Τίτο, συγκρίνεται μόνο με την ευκολία που οι σταλινικοί διέγραψαν τους Trotsky, Bukharin, Zinoviev, Kamenev και τους άλλους παλιούς μπολσεβίκους από την Ιστορία της Οκτωβριανής Επανάστασης. Στη σχετική αφήγηση των απλοποιητών Σέρβων προπαγανδιστών, δεν θα ακούσει ποτέ κανείς να μιλάνε λ.χ.
– για τον Κροάτη παρτιζάνο Marko Oreskovic που ηγήθηκε των σερβικών δυνάμεων εναντίον των Ustasha στη Lika,
– ούτε για τον μουσουλμάνο παρτιζάνο Fadil Jahic-Spanac που επίσης διοικούσε σερβικά τμήματα εναντίον των Ustasha στην βορειοανατολική Βοσνία,
– ούτε για τις κυρίως αποτελούμενους από Κροάτες ‘Δαλματικές Ταξιαρχίες’ που έλαβαν μέρος στις μάχες στον ποταμό Neretva και Sutjeska εναντίον Γερμανών και Ιταλών το 1943,
– ούτε για την 16η Μουσουλμανική Ταξιαρχία που απελευθέρωσε το Σαράγεβο από τα SS το 1945,
– ούτε για τον Σέρβο Boro Vukmirovic και τον Αλβανό Ramiz Sadiku, τους δύο κομμουνιστές που αρνήθηκαν να χωριστούν κι εκτελέστηκαν από τους Ιταλούς στην Πρίστινα μαζί το 1943,
– ούτε για τους Αλβανούς παρτιζάνους που πολέμησαν για την εκατέρωθεν απελευθέρωση των δύο χωρών σε ολόκληρη τη συνοριακή γραμμή Αλβανίας-Γιουγκοσλαβίας υπό τον Αλβανό παρτιζάνο Fadilj Hodza.
Ο Fadilj Hodza ήταν ένα από τα πρώτα θύματα των εσωκομματικών εκκαθαρίσεων του Μιλόσεβιτς, -ένα, ανάμεσα σε δεκάδες άλλα θύματα-ηγέτες της Αντίστασης, Κροάτες, Βόσνιους αλλά κυρίως Σέρβους αντιεθνικιστές όπως ο βετεράνος του Ισπανικού Εμφυλίου και διοικητής της 1ης Προλεταριακής Ταξιαρχίας των παρτιζάνων, αργότερα στρατηγός, υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος του Τίτο Κοτζά Πόποβιτς (Koca Popovic), ο πρώην Δήμαρχος του Βελιγραδίου και ακαδημαϊκός καθηγητής Αρχιτεκτονικής που κατέληξε εξόριστος στη Βιέννη Bogdan Bogdanovic, ο θείος της συζύγου Μιλόσεβιτς παρασημοφορημένος παρτιζάνος και πρώην πρωθυπουργός της Σερβίας Draza Markovic, ο ανώτερος Εισαγγελέας του κράτους και υπουργός Εξωτερικών Milos Minic κ.ά. Ο Μιλόσεβιτς τους μισούσε όλους αυτούς και φρόντισε να τους βγάλει έξω από το κάδρο. Διότι θύμιζαν στον απλό κόσμο τις δυνατότητες της τιτοϊκής σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης μέσω του δόγματος ‘Ενότητα και Αδελφότητα’. Αντί γι’ αυτό, η εγκληματική του οργάνωση καθόρισε τον στόχο μιας ‘εθνικά καθαρής Μεγάλης Σερβίας’, στα χνάρια των τσέτνικ του Β’ΠΠ, ασφαλώς με τη χρήση βίας και με τη βοήθεια της Εκκλησίας, των διανοουμένων, του κρατικού μηχανισμού και των μονοφωνικών ΜΜΕ.
Στην Ελλάδα, μπορεί κανείς να καταλάβει για ποιους λόγους οι καναλάρχες που είχαν συμφέροντα εκεί πάνω, τα ΜΜΕ και οι ελίτ των εργολάβων έσπρωξαν το παραμύθι. Οπως καταλαβαίνει τους λόγους για την ίδια στάση της ακροδεξιάς, του εθνικού μας βούρκου και της Εκκλησίας: Οι ελληνικές φαντασιώσεις και η πανεθνική Ωμοψυχία. Είναι απορίας άξιο, όμως, το γεγονός πως όλοι οι παραπάνω συναντήθηκαν (φανταστείτε το σχήμα ενός πετάλου) με τις απόψεις εκείνων από τη δήθεν αντιιμπεριαλιστική αριστερά, με πρώτο και καλύτερο το ΚΚΕ και τον Ριζοσπάστη, που τελικά έκαναν την μεγαλύτερη ιστορική παραχάραξη, όταν πρόσθεσαν την πλαστή εξήγηση «επειδή ήταν σοσιαλιστικό το καθεστώς» εκεί, στο ψέμα «η κακιά δύση επιτέθηκε στους καλούς και αμυνόμενους Σέρβους και διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία».
Ακόμη και σήμερα, πόσες φορές, λέτε, υπάρχει στην μηχανή αναζήτησης του ‘Ριζοσπάστη’ η φράση ‘Μεγάλη Σερβία’ (έτσι, με τα εισαγωγικά) και πόσες φορές η λέξη ‘τσέτνικ’, χωρίς να είναι παράθεση, π.χ. απόσπασμα από κατηγορητήριο ή από ανακοίνωση οργανισμού;
Δυστυχώς, ακόμη διαβάζουμε για τιμητικές επισκέψεις στον τάφο του εξουσιοφρενούς δικτάτορα, εν έτει 2009 («έγινε μια απαγωγή ενός ανθρώπου για να δικαστεί με ψέματα και για να πεθάνει λίγο πριν το αποτέλεσμα, θυμίζοντας ακριβώς κατά τη γνώμη μου ότι ο αγώνας ενός λαού ποτέ δεν έχει τέλος. Οπως ο θάνατος του Μιλόσεβιτς έγινε πριν την τελική καταδίκη, ο λαός της Γιουγκοσλαβίας και οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να οδηγήσουμε τα πράγματα στην τελική καταδίκη του ιμπεριαλισμού. Υπάρχει και η λαϊκή δίκη πέρα από τη ‘θεία δίκη’ που ευνοεί τους λίγους»), και για τα υγρά όνειρα των τσέτνικ για νέους μεγαλοϊδεατισμούς, εν έτει 2014 («Σαν σήμερα 23 χρόνια πριν, μετά από τρεις μήνες ηρωικής μάχης, οι Σέρβοι Τσέτνικ απελευθέρωσαν το Σερβικό Βούκοβαρ από τις παραστρατιωτικές δυνάμεις των Ουστάσι. Το Σερβικό Βούκοβαρ ήταν η πρώτη απελευθερωμένη σερβική πόλη, η οποία με τη βοήθεια των αρχών του Βελιγραδίου παραδόθηκε στο κροατικό κράτος των Ουστάσι αλλά το κόμμα μας θα κάνει τα πάντα, ώστε η Δημοκρατία της Σερβικής Κράινα και το Σερβικό Βούκοβαρ να γίνουν ξανά αναπόσπαστο τμήμα της Μεγάλης Σερβίας»).
Κι έτσι, έχουμε το παράδοξο σήμερα, τμήματα από τη δήθεν αντιιμπεριαλιστική αριστερά να εξυμνούν τους συνεχιστές της φασιστικής ιδεολογίας των τσέτνικ και τους νεκροθάφτες της ιδέας ‘Ενότητα και Αδελφότητα’.
— $$$ Τα γεγονότα: Ο εθνικισμός διαλύει μια χώρα
Θα αποδείξουμε ότι η Δύση δεν διέλυσε τη χώρα. Επωφελήθηκε, ναι. Παρενέβη για να μπει στο υπογάστριο της Ρωσίας, ναι. Βομβάρδισε για να ομαλοποιηθεί η κατάσταση και να ανοίξουν κατόπιν οι αγορές μια ώρα αρχίτερα και να αποικιοποιήσει μια χώρα έτοιμη με έτοιμους ‘δυτικού τύπου’ καταναλωτές, ναι. Ομως δεν την επεδίωξε τη διάλυση. Αντίθετα, και οι ΗΠΑ, και πολύ περισσότερο η ΕΕ και η Γερμανία, προσπαθούσαν μέχρι την τελευταία στιγμή να μείνει ενωμένη. Φυσικά αργότερα, και όπλα πούλησαν και υποδαύλισαν το αρχικό μίσος, έτσι κάνουν τα μεγάλα σοβαρά κράτη, κοιτάνε από κάθε κατάσταση να ωφεληθούν.
Αλλά δεν τη διέλυσαν.
Είναι ένα άριστα φιλοτεχνημένο ψέμα, το οποίο λόγω έλλειψης ουσιαστικού αντίλογου, θεωρείται πλέον αυταπόδεικτη αλήθεια. Αλλά δεν είναι.
Τη Γιουγκοσλαβία τη διέλυσε ο εθνικισμός.
Σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία αν τυχόν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης ισχυριστούν ότι μπερδεύουν την μετέπειτα υποστήριξη της Γερμανίας στις δύο νέες χώρες (Κροατία και Σλοβενία) με την ανύπαρκτη υποκίνηση της απόσχισής τους πριν· άλλο το ένα, άλλο το άλλο, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη ότι οι Γερμανοί δήθεν ‘υποκινητές’ καθυστέρησαν πάνω από έξι μήνες να τις αναγνωρίσουν, ενώ οι ΗΠΑ καθυστέρησαν ακόμη περισσότερο τις αναγνωρίσεις, -περισσότερο ακόμη και από τη Ρωσία-, έκαναν σχεδόν ένα χρόνο, και μόνο όταν διαπίστωσαν ότι η Βοσνία θα γίνει κι αυτή στόχος των Σέρβων.
Στ’ αλήθεια, λοιπόν, η Δύση ήταν εχθρική στη Γιουγκοσλαβία και είχε απ’ την αρχή σκοπό να την κάνει κομμάτια και ‘ιμπεριαλιστικό σφαγείο των λαών’; Οι ‘αριστεροί’ φίλοι του δικτάτορα Μιλόσεβιτς θα έχουν πάρα πολλή δουλειά μέχρι να βρουν στοιχεία για να αποδείξουν αυτόν τον ισχυρισμό. Ας τους βοηθήσουμε να δουν την (συγγνώμη) τύφλα τους, πιάνοντας το νήμα απ’ την αρχή.
‘Welcome to Sarajevo’: Η κλασική φωτογραφία του Ron Haviv από την πολιορκία του Σαράγεβο 1992-1995. Οταν το πολυπολιτισμικό, σοφιστικέ και πολύπλοκο Σαράγεβο της ανοχής και της διαφορετικότητας αντιστεκόταν και πολεμούσε τη βαρβαρότητα, το φασισμό και τον εθνικισμό.
Κανείς, λοιπόν, από τους συμπατριώτες μας ‘αριστερούς’ δημοσιολογούντες, όπως οι προηγούμενοι (‘αριστεροί αντιιμπεριαλιστές’ συνήγοροι των Σέρβων), φαίνεται δεν το πήρε είδηση ότι ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς είχε αφαιρέσει τον όρο ‘Σοσιαλιστική’ από τον πλήρη τίτλο ‘Socijalisticka Federativna Republika Jugoslavija’ ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1990. Ηταν η φυσιολογική κατάληξη ενός σταλινικού εξουσιοφρενούς γραφειοκράτη που μεταβλήθηκε σε μία νύχτα από κομμουνιστής σε εθνικιστή, αφού μοναδικός του στόχος ήταν η διαιώνιση της εξουσίας του. Ο αμέσως επόμενος σταθμός σ’ αυτή την καθοδική πορεία θα ήταν το αιματοκύλισμα της ίδιας του της πατρίδας και η μετατροπή της μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια από κανονικό κράτος με εθνική υπερηφάνεια σε ένα απέραντο σφαγείο, αλλά και σε αρχηγείο της μαφίας των ολιγαρχών.
Πως έφτασε εκεί, όμως;
Η ιστορία της σύγχρονης Γιουγκοσλαβίας (πρέπει να) ξεκινά από το μνημόνιο (‘μεμοράντουμ’) της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών του 1986, «ένα θανατηφόρο σωβινιστικό πολεμικό μανιφέστο, κατάλληλο μόνο για Σέρβους κομισσάριους», σύμφωνα με τον έντιμο και αργότερα δολοφονημένο από τον Μιλόσεβιτς Ivan Stambolic, τότε Πρόεδρο της Σερβίας. Και πράγματι, αυτό ακριβώς ήταν: Μια ακατέργαστη άσχημη κλασική θεωρία συνωμοσίας γραμμένη με περίτεχνο τρόπο από τους μεγαλύτερους Σέρβους εθνικιστές διανοούμενους της εποχής.
Το Μνημόνιο καλούσε για αλλαγές στη χώρα υπέρ των Σέρβων –καμουφλαρισμένες σαν «αλλαγές για το καλό της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας»- και κατέληγε πως ένα πρώτο βήμα θα ήταν η ενσωμάτωση στη Σερβία του Κοσόβου και της Βοϊβοντίνας και η ανάκληση των προνομίων των Αλβανών και των άλλων μειονοτήτων. Η πρώτη κίνηση θα έπρεπε να είναι «η άμεση αντεπίθεση στο Κόσοβο για να διευθετηθεί η αδικία και να γίνει ένα καλό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την εκεί αλβανική πλειοψηφία», και μάλιστα με «μεθόδους καθαρά επαναστατικές» (διάβαζε βίαιες) και με «ανοιχτές συγκρούσεις και έκφραση ανταγωνιστικών θέσεων», αφού ο πληθυσμιακός συσχετισμός στην περιοχή ήταν εις βάρος των Σέρβων. Οπως κι έγινε. Με αυτό ξεκίνησε η νέα ‘Μεγάλη σερβική ιδέα’, ενώ άλλοι ήταν οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους το Μνημόνιο υιοθετήθηκε αμέσως από τους Σέρβους εθνικιστές: Επειδή δεν ήξεραν πως θα ξεμπλέξουν από την οικονομική κρίση, ούτε ποιοι και πόσο θα πληρώσουν για την υπερχρέωση της Γιουγκοσλαβίας στις δυτικές τράπεζες και το ΔΝΤ, κι επειδή ουσιαστικά ήθελαν τους υλικούς πόρους και ολόκληρη τη χώρα για τον εαυτό τους.
Το Μνημόνιο ήταν ένα εθνικιστικό κάλεσμα για απρόκλητη επίθεση και για πόλεμο.
Κατόπιν, είχαμε την εφαρμογή στην πράξη του σχεδίου για την κυριαρχία της Σερβίας επάνω στις άλλες περιοχές. Το σχέδιο ξεκίνησε με τις ομιλίες του Μιλόσεβιτς στο Κόσοβο για την κατάσταση εκεί την περίοδο 1987-1989. Γνωρίζουμε σήμερα πως τα γεγονότα εκείνα ήταν προσχεδιασμένες προβοκάτσιες με κινητοποίηση Σέρβων κομματικών αξιωματούχων, σε συνεννόηση με τις μυστικές υπηρεσίες και τους έμπιστους του Μιλόσεβιτς στον στρατό. Οι ίδιοι Σέρβοι αχυράνθρωποι του Μιλόσεβιτς ομολογούν σήμερα στην κάμερα ότι είχαν πάρει εντολές να δημιουργήσουν επεισόδια και να στήσουν υπερθέαμα για τις βραδινές ειδήσεις, σε συνεργασία με τα (ειδοποιημένα) τρία κρατικά τηλεοπτικά κανάλια, με στόχο την ηρωοποίηση του μεγάλου ηγέτη των Σέρβων Μιλόσεβιτς.
Μία χαρακτηριστική στιγμή στην Ιστορία της σύγχρονης Γιουγκοσλαβίας ήταν η περίφημη φράση του Μιλόσεβιτς μπροστά στις κάμερες τον Ιούνιο του 1987 στο Gazimestan του Κοσόβου «Κανείς δεν θα τολμήσει να σε χτυπήσει ξανά» προς έναν στημένο προβοκάτορα Σέρβο του Κοσόβου ο οποίος τον πλησίασε μέσα από το πλήθος που διαδήλωνε εναντίον όχι μόνο των Αλβανών, που είχαν αρχίσει «να γίνονται πολλοί και να χειραφετούνται», αλλά δήθεν και εναντίον της κρατικής πολιτικής επειδή -υποτίθεται- ευνοούσε τους Αλβανούς και παραμελούσε τους Σέρβους του Κοσόβου (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 02.40′, για την ακρίβεια, από ένα αισχρό προπαγανδιστικό βίντεο, και εδώ, στο 08.18′, η αποκάλυψη της αλήθειας και τα πραγματικά γεγονότα):
Το σχέδιο βήμα-βήμα: Παρκάρουν πρώτα δύο φορτηγά γεμάτα πέτρες, οι οποίες την κατάλληλη στιγμή θα εκτοξεύονταν κατά των Κοσοβάρων αστυνομικών, με σκοπό να προκαλέσουν την αντίδρασή τους. Κατόπιν, οι Σέρβοι εγκάθετοι αρχίζουν να φωνάζουν, ο Μιλόσεβιτς βγαίνει έξω απ’ το κτίριο δήθεν για να δει τι γίνεται. Στέκεται για να κοιτάξει στην κλασική του πόζα με το πηγούνι ψηλά και τα μάτια στον ορίζοντα, «έλα, μίλα» λέει στον Σέρβο ηλικιωμένο. «Μας χτυπάνε, μας δέρνουν, η Αστυνομία χτυπάει γυναίκες και παιδιά, οι Αλβανοί μπήκαν ανάμεσά μας, χτυπάνε, πως τους αφήνετε να μας χτυπάνε;», απαντάει ο μιλημένος προβοκάτορας.
Και τότε, ήρθε η φράση που θα άλλαζε όλη την ιστορία της χώρας, -ουσιαστικά ένα ψέμα, μια κατασκευή σε μια άψογα σκηνοθετημένη παράσταση από τους ανθρώπους του Μιλόσεβιτς: «Κανείς δεν θα τολμήσει να σε χτυπήσει ξανά» (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 11.29′).
Η φράση αυτή, ειπωμένη στο Κόσοβο, στο ‘λίκνο του σερβικού πολιτισμού’, ξυπνούσε μνήμες από τους αιώνες σκλαβιάς του σερβικού έθνους κάτω από την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ετσι ο Μιλόσεβιτς, με την συνεχή επανάληψη της φράσης αυτής και της σχετικής αφήγησης από τα πλήρως ελεγχόμενα ΜΜΕ περί θυματοποιημένων Σέρβων που απειλούνται από όλους, κατόρθωσε να γίνει κάτι σαν εθνικός ήρωας. Για τα επόμενα χρόνια, ο Μιλόσεβιτς θα παίζει συνεχώς το χαρτί του Κοσόβου και την υποτιθέμενη ‘θυματοποίηση’ των Σέρβων από τους Αλβανούς πρώτα και κατόπιν και από τις άλλες εθνότητες, ενώ γρήγορα, παίζοντας με τις ‘εθνικές μνήμες’, η ‘θυματοποίηση’ θα μετονομαστεί ‘γενοκτονία‘, και όχι τυχαία. ‘Γενοκτονία’ είναι η λέξη που κυριάρχησε όχι μόνο επί 50 χρόνια στην εθνική αφήγηση για τα γεγονότα του Β’ΠΠ (λ.χ. «γενοκτονία εκατοντάδων χιλιάδων Σέρβων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Γιασένοβατς όπου εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι σφαγιάστηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ από τους Ουστάσι»), αλλά και επί 600 χρόνια στην αφήγηση για την σύγκρουση του 1389 και τη μάχη του Κοσόβου («γενοκτονία των Σέρβων από τους Οθωμανούς των οποίων την παράδοση συνεχίζουν οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι Βόσνιοι και Αλβανοί»).
Ο Μιλόσεβιτς, για την επέτειο των 600 ετών από την μάχη του Κοσόβου, δίνει εντολή να γυριστεί κινηματογραφική ταινία που θα αναπαριστά τη μάχη, ‘ξεχνώντας’ όμως πολύ βολικά να συμπεριλάβει στα στρατεύματα του πρίγκηπα Λάζαρου και τους Αλβανούς που πολέμησαν εναντίον των Οθωμανών, όπως ‘ξέχασε’ και τους Βόσνιους και τους Κροάτες και όλες τις άλλες εθνότητες του μικτού στρατού της σερβικής παράταξης. Η ταινία παίζει σε συνεχείς επαναλήψεις σε όλα τα κανάλια της καθεστωτικής τηλεόρασης (δεν υπήρχαν ιδιωτικά κανάλια τότε). Στην ημέρα της επετείου, τον Ιούνιο του 1989, διοργανώνει μεγάλο συλλαλητήριο στο οποίο καταφθάνουν 2.000.000 Σέρβοι απ’ όλο τον κόσμο και δίνει μια εμπρηστική ομιλία με την οποία καλεί τον Σερβικό λαό ‘στα όπλα’ για τις νέες μάχες που έρχονται.
Είναι χαρακτηριστική η ιστορία με τον Σέρβο του Κοσόβου Djordje Martinovic και την υποτιθέμενη ανασκολόπηση από ‘Αλβανόφωνους’ (κατά την ορολογία του ελληνικού βούρκου) συμπατριώτες του με ένα μπουκάλι. Αν και ποτέ δεν αποδείχτηκε αν επρόκειτο πράγματι για επίθεση και κακοποίηση ή αν ο παθών το είχε προκαλέσει ο ίδιος στον εαυτό του παίζοντας σεξουαλικά παιχνίδια, το περιστατικό αυτό, για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ, ήταν καθοριστικό για την Ιστορία της χώρας.
Δύο στοιχεία της ιστορίας αυτής είναι ιδιαιτέρως κρίσιμα. Το πρώτο είναι η παραφιλολογία περί ‘ανασκολόπησης’ και οι μνήμες που ξύπνησε η αναφορά αυτή, αφού στην σερβική εθνική αφήγηση αυτή η μέθοδος (‘παλούκωμα’ από τον πρωκτό στον σβέρκο με τρόπο ώστε να μην πειραχτούν άλλα όργανα και το θύμα να υποφέρει επί μέρες κρεμασμένο ανάποδα) ήταν το πιο χαρακτηριστικό βασανιστήριο από τους Τούρκους. Ετσι, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, το αντιτουρκικό μίσος εύκολα παραλλάχτηκε σε αντιαλβανικό και αντιμουσουλμανικό, και με υπερβολές του τύπου «αυτό είναι το αρχέτυπο των σερβικών παθών, ο Σέρβος που υποφέρει από την αλβανική, μουσουλμανική, οθωμανική κ.λπ. διαβολική κακία» ή πως ήταν «ένα νέο Γιασένοβατς για έναν άνθρωπο», το θέμα απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα επί μήνες ολόκληρους. Τέτοια έκταση είχε πάρει, ώστε ο αγρότης μεταφέρθηκε στο ανώτερο ιατρικό ίδρυμα της χώρας, την Στρατιωτική Ιατρική Σχολή του Βελιγραδίου για να εξεταστεί από καθηγητές Ιατρικής, ένας από καθεμιά από τις έξι δημοκρατίες, για λόγους αντικειμενικότητας, και αργότερα και από δεύτερη ανώτατη επιτροπή του κράτους, ενώ στην υπόθεση αναμείχτηκαν όχι μόνο η Αστυνομία αλλά και οι μυστικές υπηρεσίες, ακόμη και οι στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες. Ακολούθησαν διαδηλώσεις, δημόσια debate, δηλώσεις ψυχιάτρων για την ‘κλίση των μουσουλμάνων να βασανίζουν μέσω σοδομισμού’ και εγκληματολόγων για τα ‘δολοφονικά ένστικτα των Αλβανών’ (παρότι το Κόσοβο ήταν η περιοχή με την μικρότερη εγκληματικότητα σε όλη τη χώρα και με το μικρότερο ποσοστό σεξουαλικών εγκλημάτων και δολοφονιών -μόνο πέντε διακοινοτικοί φόνοι σε ολόκληρη τη δεκαετία). Εγιναν πρωτοσέλιδα, γράφτηκαν τραγούδια και θεατρικά έργα, φτιάχτηκαν πίνακες ζωγραφικής, έπαιζε συνεχώς σε δελτία ειδήσεων και talk-show, με λίγα λόγια μια ατελείωτη παράνοια επάνω σε ένα ασήμαντο γεγονός.
Και το δεύτερο στοιχείο ήταν πως η υπόθεση χρησιμοποιήθηκε από το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας, την Σερβική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών. Ηταν το παράδειγμα που έψαχναν για να ‘ντύσουν’ με αυτό το περιβόητο Memorandum.
Ετσι, κανείς πλέον δεν εστίαζε στις πραγματικές ρίζες του προβλήματος, οι οποίες ήταν ασφαλώς υλικές και οικονομικές, και κανείς δεν θυμόταν πλέον την πραγματική αιτία όλων των διενέξεων: Την ταχύτατη πτώση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων του Κοσόβου (που ακολουθούσε την ανάλογη πτώση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων όλης της χώρας) μέσα σε μια δεκαετία και την τρομακτική ανεργία, η οποία ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν τριπλάσια από τον εθνικό μέσο όρο, ενώ το 1991 θα έφτανε στο ανεξέλεγκτο 80%, με τους μισούς ανέργους να ανήκουν στην ανώτερη και ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης. Ενα μικρό παράδειγμα με αριθμούς δίνει μια εικόνα: Το 1989, οι Αλβανοί αποτελούσαν το 90% του πληθυσμού του Κοσόβου, και για κάθε 1.000 κατοίκους υπήρχαν 490 θέσεις εργασίας κατειλημμένες από Σέρβους ή Μαυροβούνιους και μόλις 106 θέσεις εργασίας κατειλημμένες από Αλβανούς. Από τους υπόλοιπους περίπου 400, οι 340 ήταν άνεργοι Αλβανοί, περίπου 20 θέσεις εργασίας ανήκαν σε ‘άλλους’ ή ‘Γιουγκοσλάβους’ και περίπου 40 ήταν οι άνεργοι από όλες τις άλλες εθνότητες. Δέκα χρόνια μετά, αυτοί οι τρομακτικοί αριθμοί είχαν χειροτερέψει ακόμα περισσότερο, και αυτοί που πλήρωναν το βαρύτερο τίμημα ήταν τα φτωχότερα και πιο αδύναμα στρώματα του πληθυσμού. Το ίδιο συνέβη και στις άλλες εθνότητες, μέχρι που το σκηνικό άλλαξε όταν στο προσκήνιο βρέθηκε το εθνικιστικό μίσος και η σωβινιστική παράνοια.
Ο Μιλόσεβιτς, βλέποντας ότι το χαρτί του Κοσόβου λειτουργεί, θα χρησιμοποιήσει την ίδια τακτική και με τις άλλες Δημοκρατίες. Οι πόλεμοί του ήταν τεχνητοί πόλεμοι. Ο μέχρι το 1987 Πρόεδρος της Σερβίας Ivan Stambolic, ο άνθρωπος που προώθησε τον μικρό Σλόμπονταν στην κορυφή της εξουσίας, περιγράφει στο βιβλίο του την έκπληξή του όταν συνειδητοποίησε πως ο προστατευόμενος του Μιλόσεβιτς δεν νοιαζόταν για τίποτε άλλο παρά μόνο για την διαιώνιση της εξουσίας του: Ούτε η Ομοσπονδία τον ενδιέφερε, ούτε ο σοσιαλισμός, ούτε οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Η όγδοη Σύνοδος του κόμματος (Σεπτέμβριος του 1987), η οποία ήταν η αρχή της υλοποίησης της επιβολής ενός κομματικού εθνικιστικού μηχανισμού στην Ομοσπονδία, όταν οι πρώην σταλινικοί έγιναν σε μια νύχτα εθνικιστές, σήμανε και την καταστροφή της χώρας και την διολίσθηση στην φρίκη του πολέμου.
Η περίφημη ‘αντισερβική ιμπεριαλιστική συνωμοσία’ ΗΠΑ, Δύσης, Ισλάμ, Βατικανού, Σιωνισμού, Κροατών, Αλβανών, Βόσνιων, μουτζαχεντίν, Αλ-Κάιντα, Γερμανίας, Τουρκίας, Σόρος, Εβραιομασόνων, Σαουδικής Αραβίας, φονταμενταλισμού κ.λπ. όπως και όλα τα ‘μουσουλμανικά τόξα’ και όλες οι ‘γερμανικές αψίδες’ βρίσκονταν μόνο στη φαντασία των Σέρβων εθνικιστών ηγετών και των στρατηγών του σερβικού στρατού, και ίσως όχι σε όλους. Αντίθετα, πέρα από ψέματα και κατασκευές, υπάρχουν πλέον οι απτές αποδείξεις πως ο Μιλόσεβιτς προμελετημένα και με σχέδιο οδήγησε την κατάσταση εκεί που ήθελε, σε τέσσερα διακριτά στάδια:
– Πρώτος στόχος, και αφού έστειλε στο περιθώριο τον άνθρωπο που τον ανέδειξε και τον βοήθησε να ανεβεί στα υψηλότερα αξιώματα του κόμματος και του κράτους, τον μέντορά του και μέχρι το 1987 Πρόεδρο της Σερβίας Ivan Stambolic (τον οποίο αργότερα δολοφόνησε), ήταν ο πλήρης έλεγχος της Σερβίας. Αυτό το κατόρθωσε, μεταξύ άλλων, και με τον προσεταιρισμό της πανίσχυρης Ορθόδοξης Εκκλησίας, της Σερβικής Ακαδημίας και της Ενωσης Λογοτεχνών και με τον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ, τα οποία ανέλαβαν να αναδείξουν μια πλαστή εικόνα θυματοποίησης του σερβικού πληθυσμού με εικόνες από τη δεκαετία του 1940 και τον Β’ΠΠ και με συνεχή ψέματα και κατασκευασμένες ειδήσεις.
– Δεύτερο στάδιο, η κυριαρχία της Σερβίας επάνω στις άλλες περιοχές, αρχίζοντας από τη Βοϊβοντίνα και το Κόσοβο, όπου εύκολα μπόρεσε να αλλάξει τις ηγεσίες αλλά και να κινητοποιήσει τους σερβικούς πληθυσμούς να βγουν στο δρόμο με το σύνθημα ‘Δυνατή Σερβία, δυνατή Γιουγκοσλαβία’.
– Τρίτος στόχος η κατεδάφιση του συντάγματος του 1974 και τα προνόμια που αυτό έδινε στις άλλες δημοκρατίες.
– Και τέταρτο και τελευταίο στάδιο η ‘σερβοποίηση’ της Γιουγκοσλαβίας, ώστε να γίνει ‘Σερβοσλαβία’, με δήθεν αποκεντρωμένες και ‘δημοκρατικές’ νεοφιλελεύθερες αλλαγές και με την υιοθέτηση της οικονομίας της αγοράς.
Ολα αυτά, με μια πρωτοφανή για τα γιουγκοσλαβικά δεδομένα, προσωπολατρεία, ανώτερη και συστηματικότερη ακόμη κι από εκείνη του Τίτο, με το πορτρέτο του ‘εθνικού ηγέτη και σωτήρα των Σέρβων Σλόμπο’ σε κάθε γωνιά και σε κάθε δρόμο. Ολα αυτά, τα ονόμασε ευφημιστικά ‘αντιγραφειοκρατική επανάσταση’ και αυτό ήταν το σύνθημα με το οποίο κατόρθωσε να ξεσηκώσει τους συμπατριώτες του. Παρουσίαζε τους ηγέτες των άλλων Δημοκρατιών σαν προδότες που δήθεν δεν ήθελαν αλλαγές, ενώ στην πραγματικότητα ήθελε να τους δυσφημήσει και να τους εξουδετερώσει ώστε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του κράτους και των κομματικών μηχανισμών.
Ομως τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα.
Τον Δεκέμβριο του 1989, ο Μιλόσεβιτς διακόπτει τις σχέσεις Σερβίας-Σλοβενίας με αφορμή μια απόφαση της Λουμπλιάνα να απαγορεύσει να έρθουν στην πόλη οι περιφερόμενοι κομματικοί Σέρβοι του, οι οποίοι προηγουμένως είχαν περάσει από το Κόσοβο, τη Βοϊβοντίνα και το Μαυροβούνιο, για να διαμαρτυρηθούν για την ‘καταπίεση και την γενοκτονία των Σέρβων’. Εκβιάζει, βγάζοντας στους δρόμους του Βελιγραδίου, εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους, και πετυχαίνει να του δοθούν έκτακτες εξουσίες επάνω στο Κόσοβο. Μόλις το κατορθώνει, ακριβώς την επόμενη μέρα στέλνει στρατό στην Πρίστινα, με τηλεοπτική κάλυψη και με όλα τα κανάλια τηλεόρασης να παίζουν εναλλάξ την ταινία για την μάχη του Κοσόβου του 1389 με τα δελτία ειδήσεων με τις φάλαγγες των τανκς να κυριεύουν το Κόσοβο.
Στη Σλοβενία, βρίσκει άλλη μία αφορμή, από τη μη συμμόρφωση σε λογοκριτικές παρεμβάσεις ενός νεολαιίστικου πολιτικού περιοδικού, του ‘Mladina‘, που σατιρίζει τα ταμπού της γιουγκοσλαβικής κοινωνίας, να στείλει τις ελίτ μάχιμες μονάδες του ομοσπανδιακού στρατού δήθεν για να κάνουν γυμνάσια. Βάζει την κρατική τηλεόραση να παρουσιάσει τους Σλοβένους κομμουνιστές σαν προδότες και αποσχιστές. Οταν το περιοδικό δημοσιεύει αποσπάσματα από πρακτικά συνεδρίασης του Μιλόσεβιτς με τους αρχηγούς του στρατού όπου συζητάνε να παρουσιάσουν τους φοιτητές εκδότες του περιοδικού σαν … πράκτορες της CIA, ζητάει πλήρη υποταγή της Σλοβενίας και εν λευκώ επιταγή να χειριστεί αυτός όλα τα θέματα της Δημοκρατίας. Ο Μιλόσεβιτς, βλέποντας πολύ μακριά, δίνει την ίδια μέρα εντολή ώστε το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων συναλλάγματος της κεντρικής τράπεζας της ομοσπονδίας, πολλά δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα, να δοθούν παράνομα στη Σερβία. Προκηρύσσει έκτακτο συνέδριο του κόμματος, τοποθετεί πρόεδρο του συνεδρίου τον προστατευόμενό του Σέρβο Momir Bulatovic (σε λίγους μήνες θα διοριζόταν Πρόεδρος του Μαυροβουνίου) με εντολή να μην δεχτεί καμία από τις προτάσεις των Σλοβένων. Απορρίπτει όλες τις προτάσεις των Σλοβένων αντιπροσώπων, τους δίνει να καταλάβουν ότι υπάρχει μόνο μία λύση: Να του δώσουν πλήρη εξουσία, αλλιώς θα μιλήσουν τα όπλα (οι στρατιωτικές δυνάμεις βρίσκονται ακόμη στο έδαφος της Σλοβενίας παρότι οι ασκήσεις ‘για απόκρουση ενδεχόμενης εισβολής από το εξωτερικό’ είχαν λήξει προ πολλού) κι έτσι τους αναγκάζει να αποχωρήσουν από το συνέδριο. Μετά τους Κοσοβάρους ‘προδότες’ στο νότιο άκρο, o Μιλόσεβιτς έχει τους ‘προδότες’ που θέλει και στο βόρειο άκρο, τους Σλοβένους. Στη συνέχεια του συνεδρίου, στρέφεται στους Κροάτες. Τους ρωτάει «τι θέλουν» και η κροατική αντιπροσωπεία του απαντά ευθέως «μια ενωμένη Γιουγκοσλαβία, δεν μπορείς να προχωρήσεις χωρίς τους Σλοβένους». Ο Μιλόσεβιτς αρνείται κάθε συμβιβασμό, κι έτσι διώχνει και τους Κροάτες απ’ το συνέδριο. Τώρα οι ‘προδότες’ είναι τρεις κι έτσι μπορεί να βγει στην τηλεόραση και να καταγγείλει ‘συνωμοσίες και σχέδια από πεμπτοφαλλαγγίτες’.
Κι έτσι γίνεται. Η τηλεόραση παίζει ξανά και ξανά τις σκηνές με τα αποσπάσματα από τις ομιλίες των Σλοβένων ηγετών, εναλλάξ με (τι άλλο;) την ταινία για την μάχη του Κοσόβου του 1389. Ο Μιλόσεβιτς βρίσκει ευκαιρία και διατάζει τον αφοπλισμό των τοπικών πολιτοφυλακών σε Σλοβενία και Κροατία, εκτός από εκείνες στις οποίες οι Σέρβοι ήταν πλειοψηφία.
Τον Ιούνιο του 1990 ο Μιλόσεβιτς έχει ήδη αποφασίσει την βίαια αποβολή των δύο δημοκρατιών από τα ανώτατα κρατικά συλλογικά όργανα. Προηγουμένως, τον Φεβρουάριο 1990 έχει ήδη δημιουργήσει σερβικό αυτονομιστικό κόμμα εντός της Κροατίας, στην Κράινα. Οι συνεδριάσεις της Ενωσης Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών (το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας) γίνονται χωρίς τη συμμετοχή αντιπροσώπων από την Κροατία, τη Σλοβενία, τη Β-Ε και τη ΛΔ της Μακεδονίας, δηλαδή συμμετέχουν μόνο τα μέλη της άμεσης επιρροής του Μιλόσεβιτς. Η χώρα είχε ήδη μεταβληθεί -ανεπαίσθητα για την πλειοψηφία των πολιτών της- σε δικτατορία, με τις Ενοπλες Δυνάμεις σε καθοριστικό ρόλο για την μορφή των εξελίξεων. Σε συνάντησή του Μιλόσεβιτς με τον Νο 2 του καθεστώτος, μέλος της συλλογικής Γιουγκοσλαβικής Προεδρίας Borisav Jovic και με τον Σέρβο υπουργό Αμυνας και ανώτατο διοικητή των γιουγκοσλαβικών ενόπλων δυνάμεων στρατηγό Veljko Kadijevic, αποφασίζουν από κοινού να εκδιώξουν τις δύο δημοκρατίες αλλά να το κάνουν να φανεί έτσι ώστε να δοθεί η εντύπωση ότι ήταν απόφαση των άλλων. Σκοπός τους είναι να ξεφορτωθούν τις άλλες δημοκρατίες (και τις πιθανές απαιτήσεις τους στα περιουσιακά στοιχεία της χώρας) αλλά να κρατήσουν τους δήμους εκείνους στους οποίους υπάρχουν σημαντικά κρατικά οικονομικά φιλέτα και, δευτερευόντως, σημαντικός σερβικός πληθυσμός. Ο ραδιούργος Μιλόσεβιτς έριξε μερικές ιδέες πως θα το προπαγανδίσουν αυτό καλύτερα ώστε να πετύχουν να φανεί πως δήθεν οι σερβικές μειονότητες στην Κροατία και στην Βοσνία απειλούνται, και άρα δικαιολογούνται να αποσχιστούν, ενώ παράλληλα θα βάλει στον στρατό Σέρβους μυημένους στα σχέδια σε όλες τις θέσεις-κλειδιά ώστε να επιτύχει στη συνέχεια ‘full control’ και στη Βοσνία.
Τόση ήταν η αγάπη τους, λοιπόν, για την ‘ενωμένη Γιουγκοσλαβία’ ώστε εξώθησαν τη Σλοβενία στα άκρα, να ζητήσει όχι ειδικό καθεστώς ή απόσχιση, αλλά σεβασμό του συντάγματος της και των θεμελιωδών αρχών της Ομοσπονδίας. Ο στόχος είναι να χρησιμοποιήσουν τη δυσφορία των Σλοβένων σαν δήθεν απόδειξη της ‘προδοσίας’, κι έτσι, με αυτό σαν δικαιολογία να εστιάσουν κατόπιν στην Κροατία, η οποία την περίοδο 1987-1989 δεν είχε ακόμη προσχωρήσει στον εθνικιστικό παρανοϊκό κατήφορο. Κατόπιν, στόχος είναι να προκαλέσουν την Κροατία (και με προβοκάτσιες όπως το στήσιμο σερβικών ‘Serbs only’ check-points) να αντιδράσει και να αμυνθεί, ώστε να βρουν την δικαιολογία να της αποσπάσουν την Κράινα και τις άλλες περιοχές στις οποίες κατοικούν έστω και ελάχιστοι Σέρβοι. Και τελικός στόχος, να προχωρήσουν στη δημιουργία της Μεγάλης Σερβοσλαβίας, αφού τη ΛΔ της Μακεδονίας τη θεωρούσαν δεδομένη και πως «δεν θα έφευγε διότι δεν είχε που να πάει». Στις σχετικές συνεδριάσεις της προεδρίας της Ομοσπονδιακής ακόμα Γιουγκοσλαβίας, ο Μιλόσεβιτς θα αποκλείσει τους εκπροσώπους των άλλων δημοκρατιών της οκταμελούς προεδρίας με την δικαιολογία πως η ατζέντα της ημέρας δεν τους αφορά, αφού περιλαμβάνει μόνο σερβικά θέματα. Οταν οι εκπρόσωποι των άλλων εθνοτήτων στο κόμμα και στην συλλογική προεδρία τον προειδοποιούν ότι με αυτά που κάνει, όχι μόνο παραβιάζει το Σύνταγμα και τις αρχές του κράτους, αλλά και ότι έτσι θα διαλύσει τη χώρα, αυτός απαντά «θα κάνω ό,τι πρέπει για τα συμφέροντα των Σέρβων και δεν με νοιάζει τι λέει το Σύνταγμα». Αυτά όλα, με λεπτομέρειες από τα πρακτικά των συναντήσεων, έχουν τυπωθεί στα αυτοβιογραφικά βιβλία των δύο αξιωματούχων, Jovic και Kadijevic, εκδόσεις του κρατικού σερβικού εκδοτικού οίκου Politika.
Τον Ιούλιο του 1990 ο Μιλόσεβιτς, η σύζυγός του και οι στενοί του συνεργάτες στο κόμμα και στην εξουσία ανακοινώνουν την ίδρυση του ‘νέου’ τους κόμματος. Ονομαζόταν ‘Σοσιαλιστικό Κόμμα της Σερβίας’ (SPS) και ήταν το διάδοχο σχήμα της ‘Ενωσης Σέρβων Κομμουνιστών’, δηλαδή του σερβικού ΚΚ (όπως η ‘Ενωση Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών’ ήταν το γιουγκοσλαβικό ΚΚ του Τίτο). Το κόμμα, όμως, δεν είχε καμία σχέση ούτε με τον κομμουνισμό, τον οποίο αποκηρύσσει και για τον οποίο υπόσχεται πως θα αποκαταστήσει όλες τις αδικίες του, ούτε με τον σοσιαλισμό. Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του SPS, οι δημιουργοί του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και Borisav Jovic δήλωναν σε όλους τους τόνους την αφοσίωσή τους στην ‘ελεύθερη αγορά’. Το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως στη διάρκεια της πολυετούς διακυβέρνησης της χώρας απ’ το SPS και τους συμμάχους του μεγάλωσε ιλιγγιωδώς το χάσμα ανάμεσα στους ελάχιστους πλούσιους και στους άπειρους φτωχούς, ενώ ταυτόχρονα διαλύθηκε ο δημόσιος τομέας, έληξε η δωρεάν υγεία, κατέρρευσαν οι συγκοινωνίες και συρρικνώθηκε η δωρεάν παιδεία, ενώ το πάνω χέρι στο χρήμα και στην εξουσία πήγε σε μια μικρή κάστα μαυραγοριτών, λαθρεμπόρων, μαφιόζων και ολιγαρχών φίλων του καθεστώτος, όλα αυτά είναι απολύτως σχετικά και σε ευθεία συνάρτηση με την εθνικιστική υστερία και την φιλοπολεμική ατμόσφαιρα που ο Μιλόσεβιτς καλλιέργησε ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Θα αναφερθούμε στις οικονομικές πτυχές και στην συνέχεια, ωστόσο αξίζει πρώτα να συνεχίσουμε με τα ‘εθνικά ζητήματα’:
Στην πρώτη ‘Καταιγίδα της ερήμου’, λοιπόν, η Γιουγκοσλαβία είχε ταχθεί με το μέρος των ΗΠΑ και είχε βοηθήσει ώστε να εκδιωχθούν οι Ιρακινοί και ο Σαντάμ από το Κουβέιτ. Ο ίδιος ο πρόεδρος της χώρας και στενός συνεργάτης του Μιλόσεβιτς Borisav Jovic τον Οκτώβριο του 1990 συναντήθηκε με τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, και με μεγάλη χαρά εμφανίστηκε μαζί του στις κάμερες για να δηλώσει ότι έχει ακυρώσει τα συμβόλαια με το Ιράκ για την συντήρηση και επισκευή 16 αεροσκαφών MiG της ιρακινής αεροπορίας και ότι είχε ήδη διαλύσει μερικά από αυτά (περιουσία του Ιράκ) που είχαν σταλεί στο Βελιγράδι για συντήρηση. Ταυτόχρονα δήλωνε ότι η χώρα του ήταν η μόνη από τις ανατολικές που είχε αναπτύξει και εγκαθιδρύσει ‘οικονομία της αγοράς’ και ζητούσε τη βοήθεια των κακών ΗΠΑ για να περάσει σε καθεστώς πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς. Ο πρόεδρος Μπους τον ευχαρίστησε που συντάσσεται με τον ‘ελεύθερο κόσμο’, όχι μόνο στην καταδίκη του Ιράκ και στην απελευθέρωση του Κουβέιτ, αλλά και σε όλα τα βασικά ζητήματα που διακρίνουν τη Δύση απ’ την Ανατολή (Και αν βρείτε έναν Ελληνα φιλοτσέτνικ που να το θυμάται ή μάλλον να το ξέρει αυτό, θα του κάνουμε άγαλμα).
Σ’ αυτήν την λεπτομέρεια ίσως κρύβεται και η εξήγηση ενός μεγάλου μυστηρίου, για το οποίο αποκλείεται να δώσουν απάντηση οι φίλοι του σερβικού επεκτατισμού: Πως εξηγούν το γεγονός ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια πολέμου, ούτε μία βόμβα, ούτε μία ρουκέτα δεν είχε πέσει σε σερβικό έδαφος, από το 1991 μέχρι το φθινόπωρο του 1995;
Δεν θα σας απαντήσουν.
Η απάντηση είναι πολύ απλή και θα την ανακαλύψει ο αναγνώστης στη συνέχεια, αν δει απλά και μόνο τα γεγονότα.
Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο και καμία ‘δυτική συνωμοσία’. Η πολιτική των ΗΠΑ ήταν από το 1948 υπέρ μιας ενωμένης, σταθερής Γιουγκοσλαβίας, και ακόμη και μέσα στην τελευταία και πολύ έντονη σε γεγονότα περίοδο του Ψυχρού Πολέμου τη δεκαετία του 1980, ο Ρόναλντ Ρήγκαν -και ο Τζορτζ Μπους ο Α’ αργότερα- με το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ το ξεκαθάρισαν σε ολόκληρη την αλυσίδα εξουσίας εντός της κυβέρνησης των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων και των μυστικών υπηρεσιών.
Δείτε την ‘Top Secret Sensitive’ (πιο απόρρητη δεν γίνεται) Ντιρεκτίβα 133, την ‘National Security Decision Directive 133’ του National Security Council, με την υπογραφή του Ρήγκαν και αποδέκτες υπουργεία και παράγοντες που καθορίζουν την εξωτερική πολιτική, με θέμα ‘United States Policy towards Yugoslavia’, 14/03/1984. Απόρρητο έγγραφο, που αποχαρακτηρίστηκε πολλά χρόνια μετά, και δείχνει τις πραγματικές κατευθυντήριες γραμμές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Οσο και να ψάξει κανείς ανάμεσα στις γραμμές του, όσο και να προσπαθήσει να διαστρεβλώσει την γραφειοκρατική του γλώσσα, δεν υπάρχει αμφιβολία, και πιο καθαρά δεν γίνεται: «Το συμφέρον των ΗΠΑ είναι μια σταθερή, ανεξάρτητη από την ΕΣΣΔ και όσο κοντύτερα στη Δύση, ενωμένη και ακέραια Γιουγκοσλαβία». Ούτε λέξη για διάλυση ή για υποκίνηση αποσχιστικών τάσεων -ούτε καν σαν υπαινιγμός ή σαν θεωρητικό ενδεχόμενο.
‘United States Policy towards Yugoslavia’, 14/03/1984. National Security Decision Directive 133. Απόρρητο έγγραφο: «Το συμφέρον των ΗΠΑ είναι μια σταθερή, ενωμένη και ακέραια Γιουγκοσλαβία».
National Security Decision Directive 133, με θέμα ‘United States Policy towards Yugoslavia’, 14/03/1984. Απόρρητο έγγραφο: «Το συμφέρον των ΗΠΑ είναι μια σταθερή, ενωμένη και ακέραια Γιουγκοσλαβία».
Απόρρητο έγγραφο: «Το συμφέρον των ΗΠΑ είναι μια σταθερή, ενωμένη και ακέραια Γιουγκοσλαβία». National Security Decision Directive 133, με θέμα ‘United States Policy towards Yugoslavia’, 14/03/1984.
Οταν ο βετεράνος πολιτικός και διπλωμάτης Lawrence Eagleburger, γνώστης των γιουγκοσλαβικών θεμάτων από τη δεκαετία του 1960 (γνωστός και με το παρωνύμιο ‘ο Λόρενς της Μακεδονίας’) ανάλαβε καθήκοντα σαν αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του προέδρου Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου, τον Ιανουάριο του 1989, στις ακροάσεις της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας που θα ενέκρινε τον διορισμό του, δήλωσε για τον Μιλόσεβιτς: «Δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό μου ότι ο Μιλόσεβιτς είναι, από την άποψη της οικονομίας, απόλυτα προσανατολισμένος στη Δύση και στην οικονομία της αγοράς».
Τον Σεπτέμβριο του 1990, δηλαδή σχεδόν έναν χρόνο προτού ανακηρύξουν την ανεξαρτησία τους η Σλοβενία και η Κροατία, ο Μιλόσεβιτς αλλάζει το σύνταγμα ώστε να εγγυάται «την εδαφική ακεραιότητα της Σερβίας και την προστασία όλων των Σέρβων, ανεξάρτητα σε ποια περιοχή κατοικούσαν». Προσέξτε το αυτό, μόνο ‘των Σέρβων’. Οι άλλες εθνικότητες ήδη είχαν μπει στην Β’ κατηγορία. Και συνεχίζει τις αλλαγές, με το Πρώτο άρθρο του νέου Συντάγματος να λέει:
«Η Δημοκρατία της Σερβίας καθορίζει και εγγυάται: Α. Την κυριαρχία, ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Δημοκρατίας της Σερβίας και της διεθνούς θέσης της καθώς και τις σχέσεις της με τα άλλα κράτη και διεθνείς οργανισμούς […]»
Μαζί, ανακαλεί την αυτονομία της Βοϊβοντίνα και του Κοσόβου και προσαρτά τις δύο περιοχές στην Σερβία. Μ’ αυτό τον τρόπο -ισχυρίζεται- αποκαθιστά τη μεγάλη αδικία εναντίον των Σέρβων που είχαν διαπράξει οι κομμουνιστές, όταν για λόγους ισορροπίας (για να είναι όλες οι Δημοκρατίες σχετικά ίσες σε έκταση και πληθυσμό) είχαν ‘αποσπάσει’ από την αχανή και συγκριτικά τεράστια Σερβία τις δύο περιοχές, δίνοντας τες καθεστώς αυτονομίας. Ομως, διατηρεί τις δύο θέσεις αντιπροσώπων της Βοϊβοντίνα και του Κοσόβου στη συλλογική προεδρία, ώστε να έχει τις ψήφους τους στο χέρι.
Τον επόμενο μήνα, τον Οκτώβριο του 1990, ο ΟΗΕ, οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ενωση -με τη Γερμανία να πρωτοστατεί-, πιέζουν τον Μιλόσεβιτς να μην διαλύσει τη χώρα και του προσφέρουν βοήθεια για να την κρατήσει ενωμένη, ενώ Σλοβενία και Κροατία του προτείνουν να προχωρήσουν σε μια συνομοσπανδία. Η απάντησή του Μιλόσεβιτς, που ήδη είχε αντικαταστήσει πραξικοπηματικά τις ηγεσίες σε Κόσοβο, Βοϊβοντίνα και Μαυροβούνιο ώστε να έχει μαζί με τη δική του ψήφο τις 4 από τις 8 ψήφους στο ανώτατο προεδρικό συμβούλιο της χώρας, ήταν να … εγκαταστήσει τελωνεία στα εσωτερικά σύνορα των δημοκρατιών και να επιβάλλει φόρους σε όλα τα αγαθά που διακινούνταν από τις δύο δημοκρατίες προς τη Σερβία. Δύο εβδομάδες μετά, Σλοβενία και Κροατία επανέρχονται στην ιδέα της συνομοσπονδίας, με νέα, βελτιωμένη για τα σερβικά συμφέροντα, πρόταση. Ο Μιλόσεβιτς αρνείται ξανά. Οι ηγέτες των Δημοκρατιών είτε θα παραιτούνταν, είτε θα συλλαμβάνονταν με την κατηγορία της προδοσίας.
Το πιο σημαντικό επίτευγμα του Μιλόσεβιτς, βέβαια, αυτό το διάστημα ήταν η κρυφή ενίσχυση των Σέρβων που ζούσαν στις άλλες δημοκρατίες, η μυστική τροφοδοσία τους με όπλα του ομοσπονδιακού στρατού, η δημιουργία οδοφραγμάτων και check-points εντός του εδάφους των άλλων δημοκρατιών, η υποκίνηση ανακήρυξης ‘αυτόνομων σερβικών περιοχών’ ήδη από το 1990 και η υποκίνηση βίαιων ταραχών εκ μέρους των μειονοτικών Σέρβων στις άλλες περιοχές, μέσω εγκαθίδρυσης και εξοπλισμού τοπικών αυτονομιστικών ‘κυβερνήσεων’ και παρανόμων δημοψηφισμάτων για ‘αυτονομία’, διάβαζε ‘απόσχιση‘. Είχε ανοίξει η όρεξη των τσέτνικ και των υπόλοιπων μοναρχικών συνοδοιπόρων τους και ετοιμάζονταν ώστε να καταλάβουν με τα όπλα όσο μεγαλύτερα κομμάτια της χώρας μπορούσαν. Πολύ χαρακτηριστικές της εποχής οι μικρές αγγελίες σε σερβικά έντυπα, σύμφωνα με τις οποίες ζητούνταν πρώην στρατιώτες και έφεδροι αξιωματικοί, όλων των ειδικοτήτων, με πιο περιζήτητη εκείνη του ελεύθερου σκοπευτή (σνάιπερ), με ιδιαίτερα υψηλές απολαβές και μπόνους, ακόμα και για ‘απασχόληση’ εκτός συνόρων μόνο τα Σαββατοκύριακα! Δείτε το ‘έργο’ τους εδώ, -προειδοποιούμε είναι πολύ σκληρές εικόνες, ειδικά εκείνες με παιδιά: http://bosnian-genocide-1992-1995.blogspot.gr/2011/07/sarajevo-massacres-during-bosnian.html
Η επιβολή των σερβικών ‘θέλω’ επάνω στις άλλες κοινότητες άρχισε να γίνεται πλέον μέσω φανερής ‘θεσμικής’ βίας από την πλευρά των Σέρβων -κι όχι με κρυφές προβοκάτσιες όπως γινόταν μέχρι τότε. Το ίδιο διάστημα, το κοινοβούλιο της Βοσνίας έβαζε σε ψηφοφορία το ζήτημα αν θα πρέπει να μείνουν στην ενιαία χώρα ή να ανακηρύξουν ανεξαρτησία, και ψήφιζαν ‘να μείνουν’, γεγονός που σημαίνει πως οι Βόσνιοι οδηγήθηκαν πολύ αργότερα και παρά τη θέλησή τους στο να ανεξαρτητοποιηθούν και να εγκαταλείψουν την ομοσπονδία, όπως έγινε δύο ολόκληρα χρόνια αργότερα, κι αυτό επειδή η σερβική επιθετικότητα δεν τους άφηνε άλλη επιλογή.
Η διεθνής κοινότητα, η ΕΟΚ και οι ΗΠΑ έχουν προειδοποιήσει επανειλημμένα τον Μιλόσεβιτς ήδη από τον Ιανουάριο του 1991 να μην χρησιμοποιήσει τον Ομοσπονδιακό Γιουγκοσλαβικό Στρατό (JNA) «για οποιονδήποτε λόγο» εσωτερικά. Ομως, την 1η Μαρτίου 1991, πέφτουν οι πρώτες σφαίρες στην Κροατία. Οι αυτονομιστές της ‘Σερβικής Δημοκρατίας της Κράινα’ αφοπλίζουν έναν αστυνομικό σταθμό στο Pakrac, η κροατική αστυνομία αντιδρά και τον ανακαταλαμβάνει, και τελικά ο ομοσπονδιακός γιουγκοσλαβικός στρατός έρχεται για να επιβάλλει αιματηρά την τάξη.
Στις 9 Μαρτίου 1991 ο Μιλόσεβιτς κατασκευάζει εκ του μηδενός μία ακόμη ‘απειλή’. Σε μια ειρηνική συγκέντρωση στο Βελιγράδι, στην οποία οι διαδηλωτές ζητούν ειρήνη, περισσότερη ελευθερία της έκφρασης και δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, στέλνει άρματα μάχης και στρατό για να χτυπήσουν τον συγκεντρωμένο κόσμο. Ο διοικητής του Γενικού Επιτελείου του JNA Blagoje Adzic ηχογραφείται την ώρα που τηλεφωνεί στην ηγεσία της Αστυνομίας και την διατάσσει να «χτυπήσει τους διαδηλωτές μέχρι να λιώσουν». Και πράγματι, έτσι γίνεται. Η αστυνομία εκτοξεύει πρώτα ένα δακρυγόνο στο συγκεντρωμένο πλήθος που τρέχει να διαφύγει, αλλά πέφτει επάνω στον κλοιό που είχε ετοιμαστεί από στρατό και αστυνομία. Αποτέλεσμα, δύο νεκροί και τουλάχιστον 76 τραυματίες.
Ο Μιλόσεβιτς, προτού ακόμα τελειώσουν τα επεισόδια, βγαίνει στην τηλεόραση με τον έτοιμο από μέρες λόγο του για να καταγγείλει τις «δυνάμεις του χάους που βάζουν σε κίνδυνο την σημαντικότερη κατάκτηση και το πιο ακριβό περιουσιακό στοιχείο της χώρας, την ειρήνη, την τάξη και την ασφάλεια», και υπόσχεται πως θα χτυπήσει τις δυνάμεις αυτές με όλη του την ισχύ. Ο ρόλος του ‘σωτήρα των Σέρβων’ σε μία ακόμη θεατρική πράξη.
Την επόμενη μέρα συγκαλείται το ανώτατο συμβούλιο του κράτους, η συλλογική προεδρία μαζί με την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, όχι όμως στο προεδρικό μέγαρο, αλλά στο γιουγκοσλαβικό Πεντάγωνο, με στόχο των εκφοβισμό των πολιτικών από τις άλλες Δημοκρατίες. Ο Νο 2 και στενός συνεργάτης του Μιλόσεβιτς Borisav Jovic και ο Σέρβος υπουργός Αμυνας και ανώτατος διοικητής του Γενικού Επιτελείου στρατηγός Veljko Kadijevic ζητούν από τους αντιπροσώπους των άλλων Δημοκρατιών να δώσουν την συγκατάθεσή τους για να κηρυχτεί ‘κατάσταση εκτάκτου ανάγκης’ (δηλαδή στρατιωτικός νόμος, πραξικόπημα) επειδή υποτίθεται η χώρα δέχεται επίθεση «από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς» κι επειδή το «ύπουλο σχέδιο να καταστραφεί η χώρα βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη». Για πρώτη φορά η συνεδρίαση γίνεται με κάμερες να καταγράφουν όλους τους παριστάμενους από πέντε διαφορετικά σημεία και με τις οδηγίες σκηνοθέτη. Κάθε αντίδραση των συνέδρων μαγνητοσκοπείται και υπόκειται σε μοντάζ, ειδικά την ώρα της ψηφοφορίας. Ο Κροάτης αντιπρόσωπος προειδοποιεί τον στρατηγό-υπουργό Αμυνας Kadijevic πως η χρήση του στρατού θα φέρει εμφύλιο πόλεμο αλλά οι Σέρβοι συντομεύουν την συνεδρίαση δίνοντας τελεσίγραφο: «Είτε ψηφίζετε για στρατιωτικό νόμο, είτε είστε υπεύθυνοι για ό,τι ακολουθήσει». Στην πραγματικότητα οι Σέρβοι απαιτούν λευκή επιταγή ώστε με τη χρήση του στρατού να επιβάλλουν τους δικούς τους ανθρώπους σε όλες τις δημοκρατίες. Χρειάζονται πέντε ψήφους για την πλειοψηφία, όμως οι Σέρβοι παίρνουν μόνο τέσσερις (των αντιπροσώπων του Μαυροβουνίου, της Βοϊβοντίνα, του Κοσόβου και του Σέρβου προέδρου Borisav Jovic), αφού η κρίσιμη ψήφος του Βόσνιου αντιπρόσωπου Bogic Bogicevic, που, αν και Σέρβος, ψήφισε ενάντια στα σερβικά σχέδια, καλώντας για άλλη μια φορά όλους σε συνεννόηση και αψηφώντας και τον στρατό και τη σερβική ηγεσία. Το σερβικό σχέδιο αποτυχαίνει και η συνεδρίαση λύεται χωρίς αποτέλεσμα.
Τότε, στις 15 Μαρτίου του 1991, είναι ο Μιλόσεβιτς αυτός που βγαίνει στην κρατική τηλεόραση (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 41.14′) και δηλώνει κατηγορηματικά στο διάγγελμά του πως «η Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει πλέον» και πως «δεν πρόκειται από εκείνη τη στιγμή και μετά να αναγνωρίσει οποιαδήποτε απόφαση της συλλογικής προεδρίας της Γιουγκοσλαβίας», ενώ παράλληλα δίνει κρυφά εντολή ώστε όλες οι ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας της χώρας (της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας, ακόμα) να τεθούν σε κατάσταση ύψιστης ετοιμότητας «για την προστασία των συμφερόντων της Δημοκρατίας της Σερβίας και του σερβικού λαού», και βεβαιώνεται πως σε όλες τις σημαντικές θέσεις ένστολων και ένοπλων βρίσκονται μόνο Σέρβοι –να λοιπόν ποιος ετοίμαζε πόλεμο και ποιος οδήγησε τη χώρα στην χειρότερη ανωμαλία, επειδή είχε επεκτατικά όνειρα. Ό,τι δεν μπόρεσαν οι Σέρβοι να καταφέρουν διά της ‘νομίμου οδού’ των εκβιασμών στη συλλογική προεδρία της Γιουγκοσλαβίας, το κατάφεραν εντέλει πραξικοπηματικά. Τώρα, πλέον, οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας δεν χρειάζεται να υπακούν στην συλλογική πολιτική ηγεσία των οκτώ Δημοκρατιών. Ολόκληρος ο JNA είναι στα χέρια του παρανοϊκού δικτάτορα και των εθνικιστών φίλων του, οι οποίοι του δίνουν το πράσινο φως να ξεκινήσει επιχειρήσεις έξω από τα εσωτερικά σύνορα της Σερβίας. Η διεθνής κοινότητα, η ΕΟΚ και οι ΗΠΑ απευθύνουν και πάλι έκκληση στον Σέρβο ηγέτη να μην χρησιμοποιήσει τις Ενοπλες Δυνάμεις και να προχωρήσει σε συνομιλίες για τη λύση των διαφορών με τις άλλες Δημοκρατίες. Αλλά οι Σέρβοι έχουν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους. Μιλόσεβιτς και Jovic στέλνουν κρυφά τον Σέρβο στρατηγό-υπουργό Αμυνας Veljko Kadijevic στην σοβιετική ακόμα Μόσχα για να διερευνήσουν τις προθέσεις της ΕΣΣΔ σε μια πιθανή αντιπαράθεση με την Δύση. Οι σκληροπυρηνικοί Ρώσοι που βρίσκονται στην ηγεσία του σοβιετικού Υπουργείου Αμυνας υπόσχονται στον Kadijevic πως θα σταθούν στο πλευρό των Σέρβων, τον καθησυχάζουν πως δεν έχει να φοβάται τίποτε από τη Δύση αν ο Μιλόσεβιτς στείλει στρατεύματα στην Κροατία και αν επιχειρήσει να ρίξει τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις των άλλων Δημοκρατιών. Επίσης, διαβεβαιώνουν τους Σέρβους ότι μπορούν να αγνοήσουν τις προειδοποιήσεις της Δύσης, και σαν δείγμα της επικείμενης αντιδυτικής συνεργασίας, δίνουν στον Kadijevic ολόκληρο το σχετικό υλικό των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών. Με τέτοιο σύμμαχο, οι Σέρβοι πιστεύουν ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός.
Σύμφωνα με το περιοδικό ‘NIN’ του Βελιγραδίου, 12 Απριλίου 1991, τα λόγια του Μιλόσεβιτς στη σερβική Βουλή τον Μάρτιο του 1991 ήταν αυτά ακριβώς:
«Το ζήτημα των συνόρων είναι ζωτικής σημασίας για ένα κράτος. Οπως ξέρετε, είναι πάντα οι δυνατοί που καθορίζουν ποια είναι τα σύνορα, και ποτέ οι αδύναμοι. Γι’ αυτό, πρέπει να είμαστε δυνατοί. […] Μίλησα με τους ανθρώπους μας στο Κνιν [Σ.Σ. Εννοεί στην Κράινα στην Κροατία] και στη Βοσνία. Η πίεση πάνω τους είναι μεγάλη […] Μήπως θα έπρεπε να προαναγγείλουμε στο ραδιόφωνο όσα σκοπεύουμε να κάνουμε; Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αν πρέπει να πολεμήσουμε, θα πολεμήσουμε πραγματικά. Ελπίζω να μην είναι πολλοί εκείνοι που θα μας αντιταχθούν. Μπορεί στην οικονομία να μην τα πηγαίνουμε καλά, τουλάχιστον όμως ξέρουμε πολύ καλά να πολεμάμε [Χειροκρότημα]».
«We have to ensure that we have unity in Serbia if we want as the Republic which is the biggest and the most numerous, to dictate the further course of events. Those questions of borders are, therefore, citical questions for a state. And the borders, as you know, are always dictated by the strong, never by the weak. Consequently, what is essential is that we have to be strong».
Οι θηριωδίες με τις εθνικές εκκαθαρίσεις που είχαν ξεκινήσει τόσο νωρίς όσο το καλοκαίρι του 1990, σε λίγο θα γενικευθούν. Τα εδάφη των άλλων είναι πολύτιμα, όπως είναι και οι πόροι τους, τα εργοστάσια, και κάθε περιουσιακό στοιχείο, και τα ήθελαν όλα μόνο για τον εαυτό τους και την ‘Μεγάλη Σερβία’. Και η φασιστική ‘ιδεολογία’ των τσέτνικ, όχι μόνο έχει αναστηθεί απ’ την εν υπνώσει κατάσταση στην οποία βρισκόταν επί 45 σχεδόν χρόνια, αλλά είναι ήδη έτοιμη στις αρχές του 1991 να επαναλάβει τα εγκλήματα του Β’ΠΠ. Μάιος 1991, δηλαδή πέντε μήνες πριν την θυελλώδη συνεδρίαση στη Βουλή της Βοσνίας, όταν ο Κάρατζιτς απείλησε «προσέξτε καλά εσείς οι μουσουλμάνοι γιατί θα εξαφανιστείτε» και ο Ιζετμπέγκοβιτς απάντησε «όχι, κανείς δεν θα εξαφανιστεί», το εθνικιστικό και εξτρεμιστικό σερβικό εθνικό κόμμα Serb Democratic Party (SDS) του Κάρατζιτς είχε ήδη πάρει τις αποφάσεις του κι έχει ετοιμάσει μιλίτσιες και στρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου για τη μεγάλη επίθεση. Σε ένα σπάνιο βίντεο εκείνων των ημερών, Κάρατζιτς, Σέσελι και οι οπαδοί τους σε μυστικό πανεθνικό αντάμωμα τσέτνικ οπλισμένων μέχρι τα δόντια, μέσα στο δάσος έξω απ’ το Σαράγεβο, την ημέρα του Αγίου Γεωργίου, 06 Μαΐου 1991:
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Στην ομιλία του ο Σέσελι μιλάει για την γραμμή ‘Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica’, το νόημα της οποίας είναι πως από τα σύνορα με Αλβανία, Ελλάδα και Βουλγαρία μέχρι τα σύνορα με την Ιταλία και την Αυστρία, όλοι οι κάτοικοι είναι εθνικά Σέρβοι και πως ορισμένοι απ’ αυτούς έτυχε να αλλάξουν θρησκεία και να γίνουν καθολικοί και μουσουλμάνοι. Σύμφωνα με αυτό το κλασικό και πανάρχαιο εθνικιστικό δόγμα, που λίγο-πολύ απαντάται σε όλους τους λαούς με διάφορες μορφές, όπου υπάρχει τάφος Σέρβου, τότε το έδαφος εκεί πρέπει να ανήκει δικαιωματικά στο σερβικό έθνος.
Είναι η εποχή που υποτίθεται πως ακόμη συζητάνε με τις άλλες κοινότητες για το μέλλον της Βοσνίας, όμως αυτοί έχουν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους και οπλίζονται μέχρι τα δόντια για την τελική έφοδο. Στον σκληρό τσέτνικ βοϊβόδα Σέσελι, τον ηγέτη του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, ο οποίος επί έναν ολόκληρο χρόνο μυστικά στρατολόγησε, με την πλήρη συμπαράσταση και χρηματοδότηση του επίσημου κράτους, δεκάδες χιλιάδες Σέρβους για τη μιλίτσια του, οφείλεται η έμπνευση για την ‘λεκτική’ τακτοποίηση του πιο κρίσιμου ζητήματος ολόκληρου του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, σε ολόκληρη τη δεκαετία του 1990: Πρόκειται για μία λεπτομέρεια -θα έλεγε κανείς- αλλά τόσο καθοριστική όσο και το ύψος των ποινών που λογικά περιμένουν στη Χάγη τους Μλάντιτς και Κάρατζιτς (και τον Μιλόσεβιτς, αν δεν πέθαινε). Οταν όλοι στη Σερβία το 1991, και ανάμεσά τους και ο φασίστας τότε Ντουκ Ντράσκοβιτς, μέσα στο πνεύμα εθνικής ανάτασης και εθνικιστικού παροξυσμού που τους είχε καταλάβει, πίεζαν και περίμεναν να αλλάξει ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός JNA όνομα και να γίνει ‘Εθνικός Στρατός της Σερβίας’ ή ‘Εθνικός Στρατός των Σέρβων’, ο Σέσελι επέμενε και τελικά κατόρθωσε να πείσει τον Μιλόσεβιτς να ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ το όνομα, και να παραμείνει ‘Γιουγκοσλαβικός Στρατός’, αφού ξεφορτωθεί, βέβαια, τα κόκκινα αστέρια και τα σφυροδρέπανα και άλλα τέτοιες κομμουνιστικές αηδίες. Μαζί με τον Μιλόσεβιτς και με τον Νο 2 του καθεστώτος Borisav Jovic έριξαν, επίσης, την ιδέα να μετακινηθούν όλοι οι στρατιώτες του JNA που προέρχονται από τη Σερβία και το Μαυροβούνιο πίσω στη Σερβία και το Μαυροβούνιο, και να μετακινηθούν όλοι οι στρατιώτες του JNA που προέρχονταν από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Ο Jovic αργότερα αποκάλυψε ότι ο Μιλόσεβιτς υποσχέθηκε να πληρώσει όλα τα έξοδα και να καλύψει οικονομικά ολόκληρο το κόστος για τον ‘νέο στρατό’ των Σερβοβόσνιων που ακόμα δεν ονομαζόταν VRS (Vojska Republike Srpske).
Ο πονηρός Σέσελι είχε πιάσει το νόημα από την πρώτη στιγμή: Διότι αν ο στρατός ήταν ‘Σερβικός Στρατός’, τότε κάθε κίνησή του εκτός των συνόρων της Σερβίας θα χαρακτηριζόταν επιθετική ενέργεια και επεκτατισμός και επίθεση σε άλλα κράτη, και όλος ο κόσμος, από την τελευταία εφημερίδα μέχρι τα Ηνωμένα Εθνη, θα τους χαρακτήριζε εισβολείς και επιδρομείς. Ενώ αν παρέμεινε ‘Γιουγκοσλαβικός Στρατός’ και ‘JNA’, θα μπορούσαν οι επιτιθέμενοι να επικαλεστούν ‘εμφύλιο πόλεμο’ ή/και ‘αμυντικό πόλεμο’ ακόμη, όπως και έκαναν. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι και το βασικό τους επιχείρημα όλα αυτά τα χρόνια, από το 1991 μέχρι τώρα; Ολοι οι άλλοι μιλάνε για εισβολή και απρόκλητη επίθεση, εκτός από την σερβική γραμμή υπεράσπισης που αδιάντροπα προσπαθεί να πείσει πως ήταν ‘εμφύλιος’ ή ‘άμυνα από εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις’ ή και ‘αγώνας για την επιβίωση του σερβικού έθνους’, ακόμη.
Σε όλο αυτό το διάστημα, 4.000 αξιωματικοί καριέρας που υπηρετούσαν στον JNA στο κράτος της πρώην Γιουγκοσλαβίας (Σερβία-Μαυροβούνιο) στάλθηκαν στην Republika Srpska για να επανδρώσουν τα επιτελεία του VRS και για να βοηθήσουν στα σχέδια των Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς και Μλάντιτς για την ‘Μεγάλη Σερβία’, ενώ η σερβοβοσνιακή οντότητα ελάμβανε απεριόριστη οικονομική και τεχνική βοήθεια από την μητέρα Σερβία, γεγονός που είχε αποφασιστεί στο υψηλότερο δυνατό κρατικό επίπεδο, δηλαδή στο Ανώτατο Συμβούλιο Αμυνας της Σερβίας που συνεδρίασε ασυνήθιστα πολλές φορές την περίοδο Μαΐου-Σεπτεμβρίου 1995 (γεγονότα της Σρεμπρένιτσα) με την παρουσία του Μλάντιτς. Ο Μλάντιτς τυπικά ανήκε σε στρατό άλλης χώρας -αλλά έπρεπε να λάβει τρεις προαγωγές μεταξύ 1991 και 1994 εντός του γιουγκοσλαβικού στρατού για να μπορέσει να ηγηθεί του σερβοβοσνιακού στρατού.
Λογικά, δεν πρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες για το ποιοι ήταν οι πραγματικοί συνωμότες και ποιοι ήθελαν να διαλύσουν τη χώρα για τα συμφέροντά τους, όμως δείτε τη συνέχεια. Τον Απρίλιο του 1991, η εφημερίδα Borba δημοσιεύει μεγάλη πανεθνική δημοσκόπηση, στην οποία φαίνεται ότι σε όλες τις δημοκρατίες η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τάσσονται υπέρ της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, εκτός από την Σλοβενία που και πάλι το ποσοστό δεν είναι πλειοψηφικό, αλλά είναι εξίσου μεγάλο, 40%. Τον Μάιο του 1991, ο Μιλόσεβιτς αρνείται να αναγνωρίσει τον Κροάτη Stipe Mesic σαν πρόεδρο της χώρας, σύμφωνα με την ‘κυκλική προεδρία των έξι δημοκρατιών’ και στη θέση του τοποθετεί σαν Πρόεδρο τον Μαυροβούνιο Branko Kostic, μέλος της φιλικής στον Μιλόσεβιτς κυβέρνησης της μικρής Δημοκρατίας του Μαυροβουνίου και μαριονέτα των Σέρβων, ουσιαστικά.
Στον Σλοβένο Πρόεδρο Milan Kucan ο Μιλόσεβιτς, που έχει ήδη αλλάξει το Σύνταγμα υπέρ της Σερβίας, προτείνει μια άλλου είδους ανταλλαγή: «Δώσε μου το ΟΚ να μπορέσω να αλλάξω περαιτέρω το Σύνταγμα ώστε δικαίωμα ανεξαρτησίας να μην έχουν μόνο οι Δημοκρατίες αλλά και οι εθνότητες, κι εγώ σου δίνω τη Σλοβενία». Ο Kucan αρνείται κι ο Μιλόσεβιτς απαντάει «Εγώ θα το αλλάξω το Σύνταγμα ούτως ή άλλως». Αφήνει τη Σλοβενία να πάρει το δρόμο της και στρέφεται στην Κροατία.
Οπως είδαμε, μια ιδέα, να κηρύξουν στρατιωτικό νόμο και να προσπαθήσουν πραξικοπηματικά και με τη χρήση του στρατού να ανατρέψουν τα αποτελέσματα των εκλογών στις Δημοκρατίες δεν προχώρησε διότι ενώ οι Μιλόσεβιτς-Γιόβιτς είχαν τις 4 από τις 8 ψήφους και άρα χρειάζονταν άλλη μία για να το επιτύχουν δημόσια και στο φως της μέρας, τελικά ο Σερβοβόσνιος αντιπρόσωπος στη συλλογική προεδρία που τον είχαν σίγουρο, δεν συμφώνησε. Κι έτσι αποφάσισαν να κινηθούν παρασκηνιακά και με δόλο στον δρόμο που ήδη γνωρίζουμε από τα γεγονότα.
Από εκείνη τη δραματική συνεδρίαση, έπρεπε να περάσει σχεδόν μισός χρόνος ακόμη, για να φτάσουμε στο καλοκαίρι-φθινόπωρο του 1991, για να δούμε την Σλοβενία και την Κροατία να διεξάγουν τα δημοψηφίσματα για ανεξαρτησία, και πάλι με τον όρο «εκτός κι αν βρεθεί άλλη λύση για τον ομοσπονδιακό χαρακτήρα της χώρας». Προηγουμένως, την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1991, οι πρόεδροι της Β-Ε Αλία Ιζετμπέγκοβιτς και της ΛΔ της Μακεδονίας Κίρο Γκλιγκόροφ προσπάθησαν να πείσουν τον Μιλόσεβιτς να δεχτεί ένα σχέδιο για να παραμείνει η Γιουγκοσλαβία ενωμένη, έστω και περισσότερο αποκεντρωμένη απ’ ό,τι μέχρι τότε, προς όφελος των Σέρβων. Στο σχέδιο αυτό συμφωνούσαν και οι Κροάτες και οι Σλοβένοι, αλλά ο Μιλόσεβιτς αρνείται και πάλι. Ο Τούτζμαν, έχοντας στο μυαλό του το πως θα μπορέσει η Κροατία να επωφεληθεί την ‘επόμενη μέρα’, συναντιέται με τον Μιλόσεβιτς για να συζητούσαν τη μοιρασιά της Βοσνίας, και ίσως και ολόκληρης της χώρας. Ο Μιλόσεβιτς συμφωνεί φαινομενικά, όμως στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει τα εδάφη της Κροατίας στα οποία κατοικούσαν Σέρβοι, κι αυτά δεν θα τα παρατούσε εύκολα, αφού ήταν απαραίτητα για τη ‘Μεγάλη Σερβία’ που υποσχέθηκε. Μπροστά στις κάμερες είναι καθησυχαστικός, αλλά κρυφά δίνει εντολή να ξεκινήσει η επίθεση στην Κροατία. Σκοπός του είναι να προκαλέσει την κροατική αντίδραση, να φανεί ότι η Κροατία τίθεται απέναντι στον ομοσπονδιακό στρατό κι έτσι να καταλάβει το ένα τρίτο της χώρας του Τούτζμαν που ορέγεται.
Στέλνει τον άγνωστο μέχρι τότε συνταγματάρχη Ράτκο Μλάντιτς στην Σλαβονία (ανατολική Κροατία) με αντικειμενικό στόχο «να προστατεύσει» τη σερβική μειονότητα και να βοηθήσει στρατιωτικά τον τοπικό Σέρβο αυτονομιστή ηγέτη (και αργότερα Πρόεδρο της ‘Σερβικής Δημοκρατίας της Κράινα’, RSK) Milan Martic, ο οποίος είχε ανακηρύξει την «ένωση της Κράινα με τη μητέρα Σερβία» και είχε εκδώσει τελεσίγραφα στις κροατικές αρχές να εγκαταλείψουν τους σταθμούς της Αστυνομίας και κάθε άλλο δημόσιο κτίριο στις διαμφισβητούμενες πόλεις σε όλο το μήκος των συνόρων Κροατίας-Σερβίας. Μία προς μία, όλες οι πόλεις και όλα τα χωριά πέφτουν στα χέρια του Μλάντιτς και των αυτονομιστών. Αλλάζουν όλες τις πινακίδες με σερβικές, και αρχίζουν την εκδίωξη των μη σερβικών πληθυσμών. Η επίθεση της Σερβίας στην Κροατία και ο πόλεμος (‘πόλεμος’, αλλά πόλεμος εναντίον των αμάχων, κυρίως) που θα στοιχίσει τόσα πολλά σε όλους, αρχίζει και επίσημα. Ταυτόχρονα, χάρη στην συνδυασμένη κοινή επίθεση των εξοπλισμένων από το Βελιγράδι παραστρατιωτικών του Αρκάν και του Σέσελι με τα στρατεύματα του Μλάντιτς, ένας νέος όρος αρχίζει να κυριαρχεί, ο όρος ‘εθνοκάθαρση’ (‘ethnic cleansing’). Οπως γράφαμε στο υποκεφάλαιο ‘Ξεκλειδώνοντας τα πρώτα μυστικά για να ανοίξει ξανά η έρευνα (Μια πρώτη γνωριμία με τα πρόσωπα της υπόθεσης)‘:
«Ο όρος ‘εθνοκάθαρση‘ (‘ethnic cleansing’), σαν ιστορική υποδήλωση, υπήρχε, ασφαλώς, από τον Β’ ΠΠ και την ‘τελική λύση’ των Ναζί. Γλωσσικά, όμως, μπήκε στη ζωή μας, πρώτα κατά τις συγκρούσεις στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν οι Αζέροι προσπαθούσαν να διώξουν τους Αρμένιους από την περιοχή εκείνη της ΕΣΣΔ (‘etnicheskoye chish cheniye’), κυρίως όμως έγινε μέρος του καθημερινού μας λεξιλογίου λόγω των γεγονότων στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1991, άλλοι λένε από το Reuters στις 31/07/1991, άλλοι λένε από την Washington Post δύο μέρες αργότερα, για να περιγράψει τις βίαιες ενέργειες των Σέρβων στα πλαίσια του ‘πολέμου με όλα τα μέσα’, με τελικό στόχο να δημιουργήσουν ‘εθνικά καθαρές’ περιοχές σε εκείνα τα εδάφη που διεκδικούσαν σαν σερβικά (βλ. (Βλ. Tim Allen & Jean Seaton (Επιμέλεια), The Media of Conflict: War Reporting and Representations of Ethnic Violence, εκδόσεις Zed Books, 1999, σ. 152).
Ολη η ανθρωπότητα παρακολουθεί από τους δέκτες της ολόκληρα χωριά να ξεκληρίζονται με εξαιρετικά βίαιο τρόπο. Κάθε φορά που ένα χωριό ανακαταλαμβάνεται από τους Κροάτες, οι εικόνες που αφήνουν πίσω τους οι Σέρβοι έχουν ένα συγκεκριμένο μήνυμα: Οι άντρες και οι έφηβοι όλοι νεκροί, πυροβολημένοι στο πρόσωπο, χτυπημένοι από πίσω με τσεκούρι και συχνά καμμένοι, (πολύ σκληρές σκηνές από βίντεο εδώ, στο 29.30′), και όλα τα γυναικόπαιδα σε φορτηγά, τρακτέρ ή βάρκες να αναχωρούν ως πρόσφυγες. Η διεθνής κοινή γνώμη αρχίζει και συνηθίζει στις εικόνες αυτές, αλλά και στην σερβική αλαζονεία και στο αίσθημα ατιμωρησίας που θα ξεδιπλωθεί όλα τα επόμενα χρόνια, οδηγώντας ελεύθερα από τη μια θηριωδία στην αμέσως επόμενη (και χειρότερη), μέχρι την μεγάλη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα). Οι Σέρβοι αυτονομιστές της Κράινα απαγορεύουν απεσταλμένους της διεθνούς κοινότητας να επισκεφτούν τα εδάφη που έχουν κατακτήσει παράνομα και με τη βία.
Οι χώρες της Δύσης που εκείνη την στιγμή επιδίωκαν το αδιαίρετο της Γιουγκοσλαβίας, αφού κυρίως τους ένοιαζαν να αποπληρωθούν τα δάνεια και να ανοίξουν οι αγορές, δημόσια δηλώνουν και πάλι, με πρώτη τη Γερμανία, την υποστήριξή τους για μια ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Η ΕΟΚ, που θέλει να δείξει στους Αμερικανούς ότι μπορεί να κανονίσει μόνη της τις δουλειές της στη δική της αυλή, θεωρεί τις δηλώσεις προθέσεων για ανεξαρτησία των δύο χωρών σαν ‘μονομερείς ενέργειες’ και κάθε άλλο παρά τις επιδοκιμάζει. Αντιθέτως, σταματάει οποιαδήποτε άμεση επαφή με τους αντιπροσώπους Σλοβενίας και Κροατίας, και στέλνει τρεις υπουργούς Εξωτερικών να εξομαλύνουν την κατάσταση και, κυρίως, να πείσουν όλους ότι ο πόλεμος δεν συμφέρει κανέναν. Η Γερμανία καλεί τα εμπλεκόμενα μέρη να καθίσουν ξανά στο τραπέζι του διαλόγου και προσφέρεται να βοηθήσει την προσπάθεια. Υπο την αιγίδα της ΕΟΚ, υπογράφεται η ‘συμφωνία του Brioni‘ (πρόκειται για τα κροατικά νησιά Brijuni) μεταξύ Σλοβενίας, Κροατίας και Σερβίας, με την οποία συμφωνείται να μην προωθηθεί καμία ανεξαρτησία (και, ας σκεφτούμε εδώ, ότι έπρεπε να περάσει σχεδόν άλλος ένας χρόνος και να φτάσουμε στο 1992, για να δούμε τη Βοσνία να κάνει λόγο για τη δική της ανεξαρτησία, κάνοντας το σχετικό δημοψήφισμα), όμως το ίδιο απόγευμα της υπογραφής της συμφωνίας οι Σέρβοι βομβαρδίζουν το Osijek της Κροατίας, και προτού περάσουν δύο εβδομάδες εξαπολύουν την ‘Επιχείρηση Stinger’ στην κροατική Κράινα. Λίγο μετά σπάνε ξανά την ανακωχή επιτιθέμενοι στο Βούκοβαρ, σε μια πολιορκία που θα κρατούσε τρεις μήνες.
Και πάλι, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καλούσε την Σλοβενία και την Κροατία να μην προχωρήσουν με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους.
Ο αντιπρόεδρος της Σερβικής Βουλής Borivoje Petrovic δηλώνει με την επίσημη ιδιότητά του πως πλέον ο στόχος τους είναι «όλοι οι Σέρβοι να ζουν σε ένα και μόνο κράτος, άσχετα αν αυτό θα ονομάζεται Γιουγκοσλαβία ή Ηνωμένες Πολιτείες της Σερβίας». Αυτό φάνηκε αμέσως με την έναρξη των βομβαρδισμών στην Κροατία. Αμέσως, ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός JNA καταλαμβάνει με αιματηρό τρόπο το Βούκοβαρ. Βρισκόμαστε πλέον 19 μήνες μετά την ντεφάκτο διάλυση της χώρας με πρωτοβουλία και ευθύνη του Μιλόσεβιτς και της τσέτνικ κλίκας του. Και όμως, μέχρι στιγμής δεν είδαμε τη Δύση να έχει παρέμβει πουθενά, παρά μόνο με ειρηνικούς σκοπούς και για την αποκλιμάκωση των συγκρούσεων. Οπως σημειώσαμε στην αρχή του κειμένου, η περίφημη «δυτική υποκίνηση για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» είναι ένας μεγάλος μύθος, για τον οποίον δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο, πάρα μόνο εικασίες και άσχημη προπαγάνδα.
Αντιθέτως, αρχές Σεπτεμβρίου του 1991 συγκαλείται μεγάλη ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη στη Χάγη, με τη συμμετοχή όλων των Ευρωπαίων Υπουργών Εξωτερικών και των προέδρων των έξι Δημοκρατιών. Ο Μιλόσεβιτς απαντάει στη σχετική ερώτηση του διαμεσολαβητή Λόρδου Κάρρινγκτον, και διαβεβαιώνει πολλές φορές ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με την ανεξαρτησία της Κροατίας, ενώ την ίδια στιγμή ο γιουγκοσλαβικός στρατός ετοιμάζεται να χτυπήσει και την ιστορική και προστατευόμενη από την UNESCO πόλη Ντουμπρόβνικ της Δαλματίας (νότια Κροατία), κοντά στο Μαυροβούνιο. Ολοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι ο Μιλόσεβιτς δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης και ότι ποτέ δεν κρατάει το λόγο του, και όλοι έχουν την υποψία ότι απλά κερδίζει χρόνο για να θέσει όλα τα εμπλεκόμενα μέρη προ τετελεσμένων γεγονότων. Και όμως κανείς από τη Δύση δεν παίρνει κάποια πρωτοβουλία για να τον σταματήσει με τον τρόπο που καταλαβαίνει. Θα διαπιστώσουν τη διπλοπροσωπία του με τον χειρότερο τρόπο στα επόμενα χρόνια, όταν θα παρατηρούν από μακριά να σπάει όλες τις ανακωχές και όλες τις συμφωνίες, να απορρίπτει και να σαμποτάρει όλα τα σχέδια ειρήνης για να κερδίζει χρόνο να ετοιμάζει την επόμενη σφαγή, αλλά εκείνο το ‘Ποτέ ξανά’ που όλοι νόμιζαν πως επιτέλους, 50 χρόνια μετά τον Β’ΠΠ, θα επικρατήσει στην πολιτισμένη Ευρώπη, θα διαψευστεί με τον χειρότερο τρόπο.
Αλλος ένας μύθος, εκείνος που λέει συγκεκριμένα ότι «πίσω από τις αποσχίσεις ήταν η Γερμανία», βλέπουμε ότι είναι δύσκολο να αποδομηθεί στην Ελλάδα. Αφού το έλεγε η τηλεόραση, πως μπορεί να είναι λάθος; Κι όμως, η Γερμανία αναγνώρισε τις δύο χώρες πολύ αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1991, και μόνο μετά τη μεταστροφή της κοινής γνώμης, όταν μαθεύτηκαν οι άγριες σφαγές από τους Σέρβους σε συνδυαστικές επιχειρήσεις παραστρατιωτικών του Αρκάν και του Σέσελι και δυνάμεων του επίσημου Γιουγκοσλαβικού Στρατού, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη τότε Ράτκο Μλάντιτς, εντός της Κροατίας: Αγριες σφαγές, όπως των περίπου 100 αμάχων και αστυνομικών στo χωριό Dalj, των 264 αμάχων στο Βούκοβαρ, 43 στο χωριό Vocin, 83 αμάχων στο χωριό Bacin, 67 στο χωριό Skabrnja, 70 στο χωριό Lovas, 37 στο Erdut και αμέτρητων μικρότερων άλλων σε ολόκληρη την κροατική περιφέρεια. Δύο χρόνια μετά. Και ακόμη η Κροατία δεν έχει καλέσει επιστράτευση, σε αντίθεση με τη Σερβία, η οποία, πέρα από τις μυστικές στρατολογήσεις παραστρατιωτικών, διατάζει πανγιουγκοσλαβική επιστράτευση, κατά παράβαση του ομοσπονδιακού Συντάγματος. Φαίνεται όλοι οι (υποτιθέμενοι και ανύπαρκτοι) Γερμανοί σύμβουλοί της Κροατίας, αυτοί που δήθεν «υποκινούσαν την ανεξαρτητοποίησή της», θα πρέπει να ήταν εντελώς άχρηστοι και ηλίθιοι, αφού ούτε αυτή την απλή συμβουλή δεν μπόρεσαν να της δώσουν. Φυσικά, αστειευόμαστε. Απλά, αποδεικνύεται και πάλι πως δεν υπήρξε καμία ‘γερμανική υποκίνηση’.
Μέχρι τότε, η Γερμανία προσπαθούσε για ειρηνική επίλυση του προβλήματος στα πλαίσια της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, χάρη στις μεταπολεμικά παραδοσιακές καλές σχέσεις των δύο χωρών, ειδικά από το 1970 και μετά, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών Χανς Ντίτριχ Γκένσερ (Hans-Dietrich Genscher) προσπαθούσε και συμβούλευε Κροάτες και Σλοβένους σε επίσημες συναντήσεις μέχρι και τον Ιούνιο του 1991 να μην προχωρήσουν σε ανακήρυξη ανεξαρτησίας· μάλιστα, το ψήφισμα του ΟΑΣΕ, με το οποίο τα ευρωπαϊκά κράτη καλούσανε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να εργαστούν για την ενότητα και την εδαφική ακεραιότητα της Γιουγκοσλαβίας και να μην προχωρήσουν σε μονομερείς ενέργειες, ήταν ο ίδιος ο Γκένσερ που το είχε συντάξει, όπως είχε συντάξει και το ανάλογο ψήφισμα της γερμανικής βουλής. Και δεν επρόκειτο μόνο για προσωπική προτίμηση του Γκένσερ· ολόκληρη η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας υποστήριζε σχεδόν δογματικά την ενότητα της Γιουγκοσλαβίας. Τον Δεκέμβριο του 1989, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ είπε στον πρόεδρο της γιουγκοσλαβικής συλλογικής προεδρίας Janez Drnovsek ότι η σταθερότητα της χώρας αποτελεί αναντικατάστατο παράγοντα στην σταθερότητα των Βαλκανίων και της Ευρώπης. Ο Γερμανός Πρόεδρος Richard von Weizsaecker, στην ίδια επίσκεψη διαβεβαίωσε την γιουγκοσλαβική αντιπροσωπεία για την υποστήριξή του σε μια σταθερή συγκεντρωτική Γιουγκοσλαβία. Και έναν χρόνο αργότερα, ο Γκένσερ επιβεβαίωνε στον Γιουγκοσλάβο ομόλογό του Budimir Loncar την γερμανική υποστήριξη «στην ακεραιότητα της Γιουγκοσλαβίας και την αντίθεσή του σε όλες τις αποσχιστικές τάσεις, που θα μπορούσαν να αποδειχτούν ζημιογόνες και να κοστίσουν πολύ», όπως ήταν ακριβώς τα λόγια του τον Δεκέμβριο του 1990. Και αυτή η αντίθεση στη διάλυση και η υποστήριξη σε μια ενιαία και σταθερή Γιουγκοσλαβία από την πλευρά της Γερμανίας συνεχίστηκε μέχρι τον Ιούλιο του 1991. Τότε, ο Γκένσερ επισκέφτηκε το Βελιγράδι, όπου βλέποντας τα γεγονότα με τον δεκαήμερο πόλεμο στη Σλοβενία, και διαπιστώνοντας την αδιαλλαξία Μιλόσεβιτς και την απροθυμία του να σταματήσει την στρατιωτική επιθετικότητα του JNA, οδηγήθηκε σε σταδιακή μετατόπιση υπέρ της Κροατίας και της Σλοβενίας, και τελικά στην αντιστροφή της παραδοσιακής πολιτικής της Γερμανίας κατά 180 μοίρες. Τότετάχθηκε η Γερμανία υπέρ της αναγνώρισης της Σλοβενίας και υπέρ της ανεξαρτησίας της Κροατίας, ενώ η ΕΟΚ θα χωριζόταν σε δύο ρεύματα ως προς την αναγνώριση, υπέρ και κατά..
Κατά τάχθηκαν η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και φυσικά και οι ΗΠΑ. Μάλιστα, ήταν αντίθετες με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας σε τέτοιο σημείο ώστε να αρνηθούν κάθετα να πουλήσουν στην Κροατία τα όπλα που ζητούσε για την υπεράσπιση των εδαφών της. Αυτά είναι τα γεγονότα, όλοι στην αρχή ήταν κατά, -και όχι υπέρ της ανεξαρτησίας, όπως νομίζει στην Ελλάδα ολόκληρο το ΚΚΕ και ο μισός ΣΥΡΙΖΑ.
Και όταν η ‘αντιιμπεριαλιστική αριστερά’ συζητάει αυτά τα θέματα, πλήρης σιωπή για το τι γινόταν αυτούς τους έξι μήνες, από το καλοκαίρι μέχρι τον Δεκέμβριο του 1991: Επί έξι μήνες βομβαρδίζονταν η Κροατία από τους Σέρβους με αποτέλεσμα το ένα τρίτο της Κροατίας να αδειάσει από Κροάτες και να καταληφθεί στρατιωτικά από τους πανέτοιμους για πόλεμο Σέρβους, –‘εθνοκάθαρση’ ονομάζεται, με θύματα αμάχους, και ακόμα η αναγνώριση από την διεθνή κοινότητα δεν ερχόταν. Ακόμη και μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας των δύο νέων χωρών, ήταν η Γερμανία που πίεζε τον ΟΑΣΕ, την ΕΟΚ και το Ευρωκοινοβούλιο να εργαστούν προς την κατεύθυνση της πίεσης για την επανέναρξη των συνομιλιών ανάμεσα στους γιουγκοσλαβικούς παράγοντες, ώστε με σεβασμό στις αρχές της Συνδιάσκεψης των Παρισίων και με προοπτική την ενότητα και την μη αλλαγή συνόρων να συνεχίσει να υπάρχει η Γιουγκοσλαβία όπως την ήξερε ο κόσμος μέχρι τότε. Και ενώ από τον Αύγουστο του 1991 μέχρι το τέλος του έτους, συνεχείς επαναλαμβανόμενες πρωτοβουλίες της ΕΟΚ και του ΟΗΕ προσπαθούν για την ειρηνική διευθέτηση των ζητημάτων, ενώ καταγγέλλουν και προειδοποιούν τους Σέρβους και τα σερβικά τμήματα του ομοσπονδιακού στρατού, που κινούνται παράνομα και αντισυνταγματικά, να μην χρησιμοποιήσουν στρατιωτικά μέσα για την επίλυση των προβλημάτων, η απάντηση των Σέρβων έρχεται με τον πιο επίσημο τρόπο:
Τον Οκτώβριο του 1991, ο αντιπρόεδρος του κόμματος του Μιλόσεβιτς Mihailo Markovic ανακοινώνει την ‘Νέα Μεγάλη Σερβία’ που θα αντικαθιστούσε την Γιουγκοσλαβία, με τα εδάφη της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, της ‘ενωμένης Βοσνίας και Κράινα’ και του Κοσόβου και της Βοϊβοντίνας.
Αν κάποιος θέλει να δει λεπτό-λεπτό τις διεργασίες εντός της ΕΟΚ και εντός της γερμανικής διπλωματίας εκείνη την εποχή, εκτός από το βιβλίο του Hans Dietrich-Genscher, υπάρχει και το βιβλίο του Γερμανού αξιωματούχου της Διεύθυνσης Νοτιοανατολικής Ευρώπης του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας Michael Libal με τίτλο ‘Limits of Persuasion: Germany and the Yugoslav Crisis, 1991-1992’, Praeger Publishers, 1997· διαβάστε σχετικά εδώ. https://www.h-net.org/reviews/showrev.php?id=2795
Ενα ακόμη εξαιρετικό βιβλίο, που διαλύει όλους τους μύθους και παρουσιάζει αδιαμεσολάβητα τα πραγματικά γεγονότα και δίνει την μεγαλύτερη εικόνα, είναι το βιβλίο του Josip Glaurdic με τίτλο ‘The Hour of Europe: Western Powers and the Breakup of Yugoslavia’, Yale University Press, New Haven and London, 2011, για το οποίο μια πολύ καλή παρουσίαση υπάρχει εδώ. https://greatersurbiton.wordpress.com/2012/03/14/the-west-and-the-break-up-of-yugoslavia-a-groundbreaking-new-study/
Είναι σχεδόν παρανοϊκό: Ο Μιλόσεβιτς επιτίθεται στην Κροατία πολύ πριν ανεξαρτητοποιηθεί και πολύ πριν αναγνωριστεί από τη Δύση, κι όμως οι Ελληνες φιλοτσέτνικ ‘αντιιμπεριαλιστές’ χρησιμοποιούν σαν ‘δικαιολογία’ για τα σερβικά αίσχη (τα οποία, μάλιστα, τα παρουσιάζουν και σαν ‘άμυνα’ των Σέρβων) την αναγνώριση της Κροατίας (και της Σλοβενίας) που συνέβη 1,5 χρόνο αργότερα!
Τον επόμενο χρόνο, η σερβική εθνικιστική κλίκα είναι αυτή που επιτίθεται, επίσης πολύ πριν αναγνωριστεί η Βοσνία από τη Δύση, κι όμως, και εδώ οι Ελληνες αρνητές υποστηρίζουν ότι η μεθύστερη αναγνώριση προκάλεσε την επίθεση στην πολυεθνική Βοσνία, και ότι ήταν κι αυτή ‘αμυντική ενέργεια’!
Και πολλά χρόνια αργότερα, στο Κόσοβο, πρώτα ο Μιλόσεβιτς το 1998 και τους πρώτους μήνες του 1999 έστειλε παραστρατιωτικούς αλλά και επίσημες σερβικές δυνάμεις για να επιδοθούν σε εθνικές εκκαθαρίσεις και να ανοίξουν ξανά μαζικούς τάφους στην καμπάνια κατατρομοκράτησης του πληθυσμού, κινήσεις που προκάλεσαν την παρέμβαση της Δύσης (αν και δεν ήταν η μοναδική αιτία των βομβαρδισμών), κι όμως και εδώ η δικαιολογία είναι πως οι Δυτικοί προκάλεσαν το μακελειό.
[Σ.Σ.: Το Κόσοβο αξίζει ξεχωριστό άρθρο, μιας που είναι αρκετά διαφορετική ιστορία σε σχέση με τον πόλεμο 1991-1995, σε πολλά σημεία, ωστόσο κάποιοι αριθμοί τους οποίους ο ελληνικός βούρκος αγνοεί αρκούν για να δώσουν μια εικόνα: Σύμφωνα με την ανεξάρτητη καταμέτρηση του ‘Kosovo Memory Book‘ από το σερβικό ‘Humanitarian Law Centre‘, οι συνολικοί νεκροί ήταν 10.415 Αλβανοί, 2.197 Σέρβοι, 528 Ρομά, Βόσνιοι και άλλοι μη Αλβανοί. Από αυτούς, 8.661 νεκροί ήταν άμαχοι Αλβανοί, 1.797 Σέρβοι και 447 Ρομά, Βόσνιοι και άλλοι. Οι υπόλοιποι ήταν στρατιώτες και ένστολοι, δηλαδή περίπου 1.750 Αλβανοί και 400 Σέρβοι. Από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, ο φόρος αίματος που πλήρωσε η Σερβία ήταν περίπου 500 νεκροί, εκ των οποίων οι 300 στην περιοχή του Κοσόβου και οι 200 σε όλες τις άλλες περιοχές της Σερβίας. Περισσότερα για τους μαζικούς τάφους και τις προσπάθειες συγκάλυψης των ομαδικών εκτελέσεων στην σελίδα του ειδικού επί των βαλκανικών θεμάτων Roger Lippman, και για την -κατά Μιλόσεβιτς- ‘τελική λύση’ του προβλήματος του Κοσόβου, στην έκθεση του 2000 ‘The Kosovo Report‘ της ‘Independent International Commission on Kosovo‘].
Οσο λογικός μπορεί να είναι ένας ισχυρισμός ο οποίος δεν θα έκανε καμία αναφορά στο Ολοκαύτωμα και θα προσπαθούσε να μας πείσει πως οι βομβαρδισμοί των συμμάχων στην Γερμανία είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για τη Shoah επειδή προκάλεσαν ή επιτάχυναν τη δημιουργία θαλάμων αερίων για την εξόντωση των Εβραίων, άλλο τόσο λογικό είναι και το να πει κανείς ότι η αιματηρή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας συνέβη λόγω των βομβαρδισμών και των παρεμβάσεων των δυτικών χωρών, 4 και 8 χρόνια ΜΕΤΑ την έναρξη των αιματηρών εθνικών εκκαθαρίσεων κάθε φορά! Δε συνέβη αυτό, πως να το κάνουμε. Πρώτα ξεκίνησε απρόκλητα η σερβική πολεμική μηχανή και οι ‘αμυνόμενοι’ Σέρβοι επεκτατιστές να ισοπεδώνουν, να καίνε, να σκοτώνουν και να βιάζουν (πρώτη φορά ο βιασμός έγινε κανονικό ‘θεσμικό’ όπλο με τη σύμφωνη γνώμη του Επιτελείου), και πολύ μετά επενέβη η Δύση.
Οπως έχουμε πει, τη Γιουγκοσλαβία δεν τη διέλυσε ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο ιμπεριαλισμός. Τη διέλυσε ο εθνικισμός. Ο καπιταλισμός επωφελήθηκε αργότερα.
— $$$ Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού
Ισως ο αναγνώστης έχει ακούσει έναν νέο χρυσαυγίτικο μύθο σύμφωνα με τον οποίο «κανένας Σέρβος δεν λιποτάκτησε όπως λιποτακτούν σήμερα οι Σύριοι λαθρομετανάστες». Εντάξει, από τις χρυσαυγίτικες γραφίδες ξέρουμε όλοι ότι παράγονται μόνο ψέματα, διαστρεβλώσεις και πλαστογραφίες. Στην πραγματικότητα, τόσο στον πρώτο πόλεμο 1991-1995, όσο και στον δεύτερο του Κοσόβου, πολλοί Σέρβοι είχαν αρνηθεί να καταταγούν και πολλές χιλιάδες φυγάδες είχαν βρει καταφύγιο στην Ελλάδα. Στον πόλεμο του Κοσόβου, για τον οποίο υπάρχουν κάποια αποσπασματικά στοιχεία, γνωρίζουμε ότι οι υποθέσεις φυγοστράτων στα στρατιωτικά δικαστήρια ήταν τουλάχιστον 23.000, και, μάλιστα, με την απειλή κάθειρξης 20 ετών «για προδοσία», όπως δημοσιεύτηκε από τη Διεθνή Αμνηστία. http://www.refworld.org/docid/3ae6a9cdc.html
Για τους πρώτους πολέμους 1991-1995 δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι αριθμοί σχετικά με τους αριθμούς λιποτακτών και φυγοστράτων, όμως γνωρίζουμε τα εξής:
Στην Ελευθεροτυπία, 20/07/1994, είχε δημοσιευτεί ένα άρθρο από την Ελληνική Επιτροπή Υπεράσπισης Λιποτακτών και Ανυπότακτων της πρώην Γιουγκοσλαβίας, με την υπογραφή των Σίσσυ Βωβού, Δημήτρη Σωτηρόπουλου και Γιάννη Φελέκη, με τίτλο ‘Πρώην Γιουγκοσλαβία: Ο μεγαλύτερος στρατός είναι οι λιποτάκτες‘. Μόνο το 24% όσων κλήθηκαν στα όπλα παρουσιάστηκαν. Στο Βελιγράδι το ποσοστό ήταν μόνο 12%. Ο αριθμός όσων αρνήθηκαν να καταταγούν είναι ένας μεγάλος εξαψήφιος αριθμός. Επίσημα στοιχεία δεν υπάρχουν διότι θα ήταν, πρώτον, σαν να παραδέχονται οι μιλιταριστές σωβινιστές εθνικιστές ηγέτες ότι η Σερβία συμμετέχει σε πόλεμο, και δεύτερον, σαν να παραδέχονται την αποτυχία των ‘ιδεών’ τους, πράγμα που θα οδηγούσε σε πνεύμα ηττοπάθειας και τραυματισμού του δήθεν ‘μαχητικού πνεύματος’. Γι’ αυτό, οι στρατιωτικές και πολιτικές αρχές προτιμούσαν να μιλάνε γενικά κι αόριστα για «φυγάδες με οικονομικά κίνητρα» που μετανάστευσαν στο εξωτερικό (κάποιοι τους υπολογίζουν σε 300.000) και να μην λένε κουβέντα για τους ανυπότακτους και τους λιποτάκτες. Στην πραγματικότητα, το κίνημα ενάντια στη στράτευση υπό τα σερβικά και τα σερβοβοσνιακά χρώματα, όπως και οι διαμαρτυρίες εφέδρων, οι μαζικές λιποταξίες και οι αποσκιρτήσεις από τα διάφορα μέτωπα, ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα, ειδικά την περίοδο 1991-1993. Οι γονείς των στρατιωτών εισέβαλλαν για διαμαρτυρίες μέσα στο Κοινοβούλιο ενώ έφεδροι που καλούνταν για επανακατάταξη και στρατεύσιμοι που καλούνταν για πρώτη φορά συχνά έκλειναν δρόμους, έκαναν μαζικές διαμαρτυρίες και απεργίες πείνας ενώ υπήρχαν και ολόκληρα χωριά που αρνήθηκαν με μαζική διαμαρτυρία να στρατευθούν στο σύνολό τους. Ενας Σέρβος έφεδρος στο Κνιν (Κράινα) έκλεψε ένα τανκ και το πήγε μέχρι το Βελιγράδι. Το πάρκαρε έξω από την ομοσπονδιακή Βουλή -και δεν ήταν ο μόνος που με ανορθόδοξες μεθόδους ήθελε να δείξει την αντίθεσή του στον πόλεμο. Στο χωριό Τρέζνιεβατς ανακήρυξαν την ‘Πνευματική Δημοκρατία της Πιτσαρίας Ζίτσερ’ (το όνομα της πιτσαρίας του χωριού) και ανάγκασαν με μη βίαια μέσα τις αρχές να ακυρώσουν τη στράτευση, παρότι κάποιοι διώχθηκαν και φυλακίστηκαν. Μια χαρακτηριστική στιγμή του αισθήματος δυσαρέσκειας μεταξύ των Σέρβων εφέδρων ήταν η ανταρσία τριών μεγάλων σωμάτων στρατού στη Μπάνια-Λούκα, επί πολλές μέρες, τον Σεπτέμβριο του 1993. Εκαναν κατάληψη στα κτίρια του επιτελείου και στην τοπική τηλεόραση και ζητούσαν να τιμωρηθούν οι λαθρέμποροι και οι μαυραγορίτες. Αν και δεν ήταν κίνηση σε αντιπολεμική κατεύθυνση, τη δουλειά της την έκανε. Σταμάτησε τον πόλεμο επί δέκα μέρες και ταπείνωσε τους ένστολους γραφειοκράτες, αφού αναγκάστηκαν στο τέλος να διαπραγματευτούν.
Το μεγαλύτερο, όμως, μυστικό των εξουσιοφρενών μιλιταριστών ήταν η τύχη των προσφύγων που έρχονταν στη Σερβία από τις εμπόλεμες περιοχές. Αυτοί, αν και προστατεύονταν από τις διεθνείς συμβάσεις, υποχρεώνονταν να επιστρέφουν στο μέτωπο και στην πρώτη γραμμή του πυρός. Αυτό συνέβαινε χωρίς διακοπή από το 1991 μέχρι και το φθινόπωρο του 1995 και την εθνική εκκαθάριση της Κράινα από τους Κροάτες. Ο στρατός κατοχής του Κάρατζιτς προσπαθούσε να συλλάβει τους άνδρες στρατεύσιμης ηλικίας προτού μπουν με τις οικογένειές του στη Νέα Γιουγκοσλαβία, ενώ οι υπηρεσίες του Μιλόσεβιτς περίμεναν στα τρία σημεία εισόδου στη Σερβία, προχωρούσαν σε συλλήψεις και κατόπιν έστελναν τους πρόσφυγες στις μονάδες του Μλάντιτς. Σημειώθηκαν ύποπτες δολοφονίες από Σέρβους στρατονόμους, ενώ όσοι αρνούνταν, καταδικάζονταν σε τουλάχιστον δέκα χρόνια κάθειρξη. Τα κυβερνητικά ΜΜΕ έδειχαν συνεχώς 500 πρόσφυγες από την πόλη Νις δήθεν ως εθελοντές που έκαναν όλο το μεγάλο ταξίδι μέχρι τη Σερβία μόνο για να ξαναγυρίσουν στο μέτωπο, ενώ ανεξάρτητα ραδιόφωνα και ξένοι ανταποκριτές διαβεβαίωναν ότι στάλθηκαν εκεί με τη βία και με την απειλή φυλακίσεων ή και εκτελεστικών αποσπασμάτων, ακόμα.
Η επόμενη μέρα του Σαράγεβο. Ο τοίχος από το ‘Welcome to Sarajevo’ (η κλασική φωτογραφία του Ron Haviv) βομβαρδισμένος.
Μικρές αριστερές οργανώσεις προσπαθούσαν να τους βοηθήσουν, σύμφωνα με τις αποφάσεις της Ευρωβουλής και του Συμβουλίου της Ευρώπης, οι οποίες όριζαν ότι λιποτάκτες και ανυπότακτοι ήταν ‘προστευόμενα πρόσωπα’. Οι ελληνικές αρχές, βέβαια, με τη βοήθεια της ΚΥΠ και με σερβικές ‘λίστες κατάταξης’ στα χέρια, τους έψαχναν, τους έβρισκαν ή τους απαγόρευαν την είσοδο, και όταν τους συλλάμβαναν, τους έστελναν πακέτο στον Μιλόσεβιτς και στον Κάρατζιτς.
Στην Κροατία, επίσης, υπήρξαν αντιπολεμικά κινήματα που προσπαθούσαν να βρουν το χώρο τους και να απευθυνθούν στην κοινωνία εν μέσω της εθνικιστικής παράνοιας. Π.χ. κάποιοι αναρχικοί, σρκετά φανζίν περιοδικά, οι ‘Μητέρες των Φαντάρων’ που πήγαιναν έξω από τα στρατόπεδα και ζητούσαν τους γιους τους πίσω, πανκ και underground μουσικές κοινότητες που μιλούσαν για συμβίωση, δίκτυα που υποστήριζαν Σέρβους εντός της Κροατίας να μην τους πάρουν τα σπίτια τους οι αρχές και άτυπες οργανώσεις πολιτών που βοηθούσαν λιποτάκτες και φυγόστρατους. Στη Βοσνία, το καλοκαίρι του 1992, σε ένα χωριό κοντά στο Γκόραζντε, συγκινεί ακόμα και σήμερα η ιστορία του Amir Reko ή ‘Makedonac’, ενός Βόσνιου πρώην αξιωματικού του JNA, ο οποίος με τη βοήθεια ενός Σέρβου συναδέλφου του, που διακινδύνεψε τη ζωή του γι’ αυτό, μπόρεσε να περάσει τα σύνορα προς το χωριό του στη Β-Ε, μόνο για να βρει ότι η μητέρα του και άλλα έξι μέλη της οικογένειας του είχαν δολοφονηθεί από Σερβοβοσνιακές δυνάμεις. Και παρά το σοκ, κατόρθωσε να αποτρέψει τη δολοφονία 44 Σέρβων συγχωριανών του από τους συμπολεμιστές του και υφισταμένους τους Βόσνιους που ζητούσαν εκδίκηση για τους δικούς τους νεκρούς -ένα συγκινητικό φιλμάκι με την ιστορία του ‘Μακεδόνα’, και με τους επιζώντες Σέρβους να τον ευχαριστούν για τη ζωή τους 20 χρόνια μετά, εδώ.
Μετά τη λύση της πολιορκίας του Σαράγεβο και την χαλάρωση της ασφυκτικής σερβικής λογοκρισίας, έγιναν, επίσης, γνωστές συγκινητικές ιστορίες Σέρβων κατοίκων που αρνούνταν να φύγουν ή να στρατευτούν και έμεναν στην πόλη, υπερασπιζόμενοι τον πολυεθνικό χαρακτήρα της, και έκρυβαν επί τρία ή τέσσερα χρόνια Κροάτες και μουσουλμάνους γείτονές τους. Σήμερα αυτοί οι Σέρβοι είναι σχεδόν ελεύθεροι να πουν τις ιστορίες τους σαν ‘Obicni heroji’ (‘Ordinary heroes’), όταν με κίνδυνο της ζωής τους έκρυψαν και έσωσαν αλλόθρησκους συμπολίτες τους. Αλλά και το αντίστροφο, πάλι, μετά τη λήξη του πολέμου: Σέρβοι που δεν ήθελαν να υπακούσουν στις εντολές των εθνικιστών του Κάρατζιτς να φύγουν από την πόλη καίγοντας τα πάντα πίσω τους, και κρύβονταν με τη βοήθεια Κροατών και μουσουλμάνων, αφού πλέον καταζητούνταν επειδή θεωρούνταν προδότες· αυτοί οι Σέρβοι και αυτή τους η στάση ήταν ό,τι χειρότερο για τους φασίστες του Πάλε, αφού αποδείκνυε στην πράξη τη δυνατότητα της συμβίωσης με τον ‘άλλο’.
Φυσικά, αποκλείεται ο Ελλην τηλεθεατής να το γνωρίζει αυτό, αλλά υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες Σερβοβόσνιοι που θεωρούσαν τους Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-σύζυγο Μιλόσεβιτς εγκληματίες και πολεμοκάπηλους φασίστες. Η εγκληματική τους οργάνωση μπορούσε να επιβληθεί και να τους κάνει να σιωπήσουν μόνο με την τρομοκρατία, τις φυλακίσεις και την αναγκαστική στρατολόγηση. Ηταν ένας μικρός εμφύλιος πόλεμος. Το καλοκαίρι του 1995 μεγάλωσε τόσο η απέχθεια στο καθεστώς του Πάλε, ώστε το στράτευμα του Μλάντιτς να έχει μειωθεί από 135.000 σε μόλις 75.000 και οι φαντάροι στην πρώτη γραμμή να καταριούνται πλέον τον Κάρατζιτς. Οι αντιεθνικιστές Σερβοβόσνιοι είχαν δημιουργήσει το ‘Φόρουμ Σέρβων Πολιτών’ της Β-Ε, με τη συμμετοχή μεγάλων προσωπικοτήτων, πολιτικών και διανοούμενων της χώρας, ακόμη και με βετεράνους παρτιζάνους του Β’ΠΠ, με σκοπό όλοι μαζί να καταγγείλουν σαν εγκληματίες και φασίστες τους Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς και Σέσελι. Εκπροσωπούσαν 160.000 με 200.000 Σέρβους που ήθελαν να παραμείνουν στην ενωμένη πολυεθνική Βοσνία και έλεγαν από την πρώτη στιγμή την αλήθεια, απέναντι στη μαύρη προπαγάνδα των τσέτνικ: Πως ο πόλεμος ήταν εισβολή και όχι ‘εμφύλιος’ ή ‘διακοινοτικός’. Στις περιοχές τους είχαν μείνει μόνο δύο ορθόδοξοι ιερείς (ο ένας ήταν μάλιστα στέλεχος και αντιπρόσωπος του Φόρουμ) και η έκκλησή τους στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία να στείλει περισσότερους απορρίφθηκε από τον Πατριάρχη Παύλο και τους μητροπολίτες που είχαν ταχθεί όλοι ανεξαιρέτως υπέρ των φασιστών τσέτνικ. Ο Πατριάρχης διοργάνωνε επίσημες εκκλησιαστικές τελετουργικές πομπές στους δρόμους του Βελιγραδίου, με τιμώμενο πρόσωπο τον αρχιμαφιόζο εγκληματία πολέμου Αρκάν και έστελνε ιερείς να λειτουργήσουν σε όλες τις παραστρατιωτικές μιλίτσιες πριν τις σφαγές αμάχων (θυμηθείτε και την αρχή του γνωστού βίντεο με τους Σκόρπιονς).
Ανοίγει παρένθεση: Αντίθετα, στην Κροατία, η επίσημη Εκκλησία καταδίκασε από την πρώτη στιγμή τις πρακτικές εθνικών εκκαθαρίσεων, ακόμη και με επίσημους λόγους του Καρδινάλιου του Ζάγκρεμπ (=Καθολικού Αρχιεπισκόπου) ή με editorial στο επίσημο περιοδικό της. Στις αρχές του 1994 το κόμμα του Τούτζμαν HDZ (Κροατική Δημοκρατική Ενωση) διασπάστηκε λόγω αντικρουόμενων απόψεων επάνω στο ζήτημα της πολιτικής προς τη Βοσνία, και μέσα στο κροατικό κοινοβούλιο ο υπαρχηγός και έμπιστος του Τούτζμαν πρώην σκηνοθέτης και πρώην Αντιπρόεδρος της Κροατίας Antun Vrdoljak συγκρούστηκε με τον μοναδικό καθολικό ιερέα-βουλευτή Tomislav Duka, κατηγορώντας τον ιερέα για προδότη επειδή υποστήριζε το αδιαίρετο της Β-Ε. Στην Κροατία δεν επικράτησε το επιχείρημα των Σέρβων εθνικιστών περί ‘ισλαμικής Β-Ε’, και η κοινή γνώμη, τουλάχιστον στην αρχή, ήταν δύο προς ένα υπέρ της ενιαίας Β-Ε, όπως επίσης και η γενική στάση του πληθυσμού ήταν κατά του πολέμου. Αυτό αργότερα άλλαξε, όμως είναι γεγονός ότι την πολιτική της διαίρεσης και της μη ανοχής στο διαφορετικό την αντιστρατεύτηκαν από πολύ νωρίς και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και οι κύκλοι των διανοουμένων γύρω από το ίδρυμα ‘Matica Hrvatska’, και αυτόνομες κινήσεις και φόρουμ πολιτών όπως το ‘Κροατικό Εθνικό Συμβούλιο’, αλλά και η ίδια η Καθολική Εκκλησία στην συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών της. Την περίοδο 1991-1995 αναπτύχθηκε σε συνεργασία με ιταλικές κινήσεις ένα είδος κροατικής Θεολογίας της Απελευθέρωσης με σαφή αντιπολεμικά και φιλειρηνικά χαρακτηριστικά. Δεν δίσταζε να καταγγέλλει την δική της κυβέρνηση για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και για εγκλήματα πολέμου, και να παραδέχεται δημόσια ότι ο βοσνιακός στρατός ποτέ δεν κακομεταχείριστηκε παπάδες και καλόγριες και ποτέ δεν κατέστρεψε θρησκευτικά μνημεία όπως έκαναν Σέρβοι και Κροάτες. Κλείνει η παρένθεση.
Το Φόρουμ των αντιεθνικιστών Σέρβων του Σαράγεβο, μαζί με το ‘Σερβικό Συμβουλευτικό Σώμα’ (που εκπροσωπούσε τους Σέρβους που προτίμησαν να μείνουν στα εδάφη που ελέγχονταν από τη νόμιμη εξουσία της Β-Ε και όχι να πάνε και να συστρατευθούν στο μιλιταριστικό δικτατορικό καθεστώς του Πάλε), και με τη βοήθεια του ‘Κύκλου 99’ (μιας ανεξάρτητης φιλειρηνικής ένωσης των Σέρβων διανοούμενων του Σαράγεβο) ήρθε σε επαφή με τους πολίτες του Βελιγραδίου που δραστηριοποιούνταν στην καμπάνια ‘Ζώντας στο Σαράγεβο’, μια οργάνωση-ομπρέλα πολλών συλλογικοτήτων και κινημάτων Σέρβων πολιτών του Βελιγραδίου, αλλά τελικά το δίκαιο αίτημά του Φόρουμ και όλων των παραπάνω προς τη διεθνή κοινότητα να θεωρήσει το δικό τους σώμα σαν τους εκπροσώπους των Σέρβων της Βοσνίας και νόμιμους συνομιλητές, και όχι τους πολεμοκάπηλους του Κάρατζιτς και του SDS, τελικά δεν βρήκε ανταπόκριση. Ομοίως, αγνοήθηκε και η φωνή των γυναικείων οργανώσεων, όπως λ.χ. η μακρόβια ‘Γυναίκες στα Μαύρα’, που ακόμη και σήμερα στη Σερβία εκπροσωπεί τον αντιεθνικισμό από την γυναικεία σκοπιά· δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε περίοδο πολέμου, όταν οι αδύναμοι βρίσκονται στην πιο μειονεκτική θέση, οι γυναίκες βρίσκονται σε μειονεκτικότερη, και όχι μόνο λόγω της κρατικά εκπορευόμενης τρομοκρατίας των βιασμών. [Σ.Σ. Θυμίζουμε διότι ήταν πρωτοφανές: Ο βιασμός, επίσημη στρατηγική εθνοκάθαρσης, γιατί μετά οι βιασθείσες δεν ξαναγύριζαν στα χωριά τους απο ντροπή]. Είναι εκείνες που επιφορτίζονται με το καθήκον της προσπάθειας επιβίωσης των ακόμη πιο αδύνατων, δηλαδή των παιδιών και των ηλικιωμένων, κι αυτό από μόνο του φτάνει.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει σ’ αυτό το σημείο, στους εναλλακτικούς ραδιοσταθμούς που υπερασπίζονταν την πολυεθνικότητα, όπως στο ‘Στούντιο 99’, ο οποίος ήταν παράλληλο εγχείρημα του ‘Κύκλου 99’ των διανοούμενων που προαναφέρθηκαν, όπως και στην ανεξάρτητη ‘Τηλεόραση 99’, υπό την αιγίδα της UNESCO. Επίσης το ‘Radio Zid’ (‘Τοίχος’), το οποίο οργάνωσε τη μεγάλη συναυλία ‘Ροκ μέσα στην πολιορκία’ (κατά τα πρότυπα του ‘Rock against Racism’). Κράτησε ζωντανή τη ροκ σκηνή της πόλης, και με το 24ωρο πρόγραμμά του και την ολονύχτια εκπομπή ‘Μην κοιμάστε ακόμα’ και τα ανεξάρτητα μη ελεγχόμενα δελτία ειδήσεων έδινε διέξοδο στη χυδαιότητα της πολιορκίας. Το ίδιο και το ‘Ράδιο Χαμαιλέων’ της Τούζλα. Οι ραδιοσταθμοί αυτοί, μαζί με τους ραδιοερασιτέχνες, ήταν σε μεγάλες και συχνές χρονικές περιόδους ο μοναδικός αγωγός ειδήσεων από και προς τις πολιορκημένες περιοχές. Ακόμη και η ηρωική εφημερίδα ‘Oslobodjenje’, -η οποία είχε πρωτοεκδοθεί μέσα στην Κατοχή, 30 Αυγούστου 1943, και κατόρθωσε να κλείσει την 50ετία της τον Αϋγουστο του 1993, χωρίς να σταματήσει ούτε μια μέρα την έκδοσή της, εν μέσω βομβαρδισμών, κατεστραμμένων γραφείων, με τους συντάκτες στο καταφύγιο, χωρίς ηλεκτρικό και με χειροκίνητα τυπογραφεία-, παρά πολύ συχνά μέσω των ερτζιανών κυμάτων, μπόρεσε να κρατήσει την επικοινωνία και το δημοσιογραφικό λειτούργημα ζωντανά. Την ίδια ώρα που η τηλεόραση του Μιλόσεβιτς μετέδιδε ειδήσεις όπως «οι Βόσνιοι μουσουλμάνοι έριξαν ζωντανά μικρά Σερβάκια για να ταΐσουν τα λιοντάρια του ζωολογικού κήπου», -παρότι ούτε ζωολογικός κήπος υπήρχε, ούτε λιοντάρια-, και η είδηση γινόταν πιστευτή σε πανεθνικό επίπεδο, η Oslobodjenje δεχόταν εμπρηστικά και αντιαεροπορικά βλήματα από τις σερβικές θέσεις διότι σε αυτήν δούλευαν πλάι-πλάι Σέρβοι, Κροάτες και Μουσουλμάνοι, και αυτό δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό από τους εθνικιστές Σέρβους, αφού αποδείκνυε στην πράξη τη δυνατότητα συμβίωσης και ανοχής στο διαφορετικό.
Δυστυχώς, όμως, δεν ήταν οι αντιεθνικιστές Σέρβοι εκείνοι που επικράτησαν. Επικράτησαν οι οπαδοί των απαρτχάιντ και του ‘εθνικά καθαρού κράτους’, δηλαδή οι επεκτατιστές και οι αποσχιστές και αυτοί που ονόμαζαν την εισβολή με τον παραπλανητικό όρο ‘εμφύλιος’ ή ‘αμυντικός πόλεμος’ ή ‘αγώνας για την επιβίωση του σερβικού έθνους’, την ίδια ώρα που προχωρούσαν σε εθνοκαθάρσεις και σε πράξεις γενοκτονίας. Ο πρωθυπουργός της Γιουγκοσλαβίας Ante Markovic παραιτήθηκε τον Δεκέμβριο του 1991, αρνούμενος να αποδεχθεί έναν ομοσπονδιακό προϋπολογισμό στον οποίο ο γιουγκοσλαβικός στρατός θα έπαιρνε το 86% των συνολικών κονδυλίων του κράτους! Ηταν ένας πόλεμος ενός υπεροπλισμένου -και ‘μεταμφιεσμένου‘ στρατού (αφού διατήρησαν την ονομασία JNA και δεν τον είπαν σερβικό)- εναντίον αμάχων, και ένας πόλεμος χωρίς τιμή από την πλευρά των Σέρβων, αφού παραβιάστηκαν όλες και καθεμία ξεχωριστά οι Συνθήκες της Γενεύης.
Και τελικά το τίμημα το πλήρωσαν όλοι.
Ενα άλλο παραμύθι που ακόμη πιστεύουν οι Ελληνες αριστεροί είναι πως δήθεν «η Δύση ήθελε να καταστρέψει τη Γιουγκοσλαβία επειδή ήταν σοσιαλιστική χώρα» (αργότερα με το Κόσοβο έγινε «η τελευταία σοσιαλιστική χώρα«). Λάθος. Η Γιουγκοσλαβία υπό τον Μιλόσεβιτς ήταν μια χώρα της ‘ελεύθερης αγοράς’, και ο καιροσκόπος Νονός των ολιγαρχών την έθαψε ολοκληρωτικά, άσχετα που πολύ πριν τον Μιλόσεβιτς είχαν αρχίσει να φαίνονται σημάδια καπιταλιστικής κρίσης στην μικτή οικονομία της χώρας, μεγάλο χρέος και ανεργία. Οπως είχαμε γράψει:
«Οι Σέρβοι σκέφτηκαν ότι «δεν είναι δυνατόν να δίνουμε εμείς τις πρώτες ύλες στις άλλες δημοκρατίες κι εκείνες να απολαμβάνουν τα κέρδη και την ευημερία εις βάρος μας». Και ξεκίνησαν μια επιθετική πολιτική ενάντια στις άλλες εθνότητες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που γρήγορα διολίσθησε σε ρατσιστική επιθετική πολιτική και, τελικά, σε πόλεμο.
Ηταν ο Μιλόσεβιτς, όμως, που έδωσε τη χαριστική βολή, πολύ πριν τις αλλαγές στην Ουγγαρία, στην Πολωνία, και πολύ πριν την πτώση του Τείχους: Σαν πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας ακόμη, από τη δεκαετία του 1980, ήταν υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας στους φίλους του ολιγάρχες. Οταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση βγήκε στην τηλεόραση υποστηρίζοντας τις δήθεν ‘μεταρρυθμίσεις’ του και κάλεσε τους πολίτες «να εγκαταλείψουν τον πρωτόγονο φόβο τους για εκμετάλλευση από το ξένο και το ιδιωτικό κεφάλαιο». Δίπλα του βρίσκονταν οι ‘σύμβουλοι’ του ΔΝΤ και της World Bank τους οποίους ο ίδιος έφερε στη χώρα για να τον καθοδηγήσουν στις ιδιωτικοποιήσεις και στην άποπληρωμή του χρέους. Τους είχε γνωρίσει κατά τις δεκαετίες του 1970 και 1980, όταν υπηρετούσε στις ΗΠΑ σαν διευθυντής της Beobanka, και από τότε είχαν πολύ καλές σχέσεις, ήταν ο εκλεκτός τους. Το πρώτο χρηματιστήριο σε ανατολική χώρα φτιάχτηκε από τον Μιλόσεβιτς, πρώτα στην Σερβία το 1988 και αμέσως μετά στη Σλοβενία (προτού την ανεξαρτησία). Επί Μιλόσεβιτς, ο (υπερ)πληθωρισμός έφτανε το 1.000%, η ανεργία το 15%, η αγοραστική δύναμη είχε πέσει κατά 25% και η φτώχεια, ειδικά στις νότιες περιοχές της χώρας εξαπλωνόταν με γεωμετρική πρόοδο. Ακριβώς σε εκείνη τη στιγμή (Ιανουάριος του 1990), ο Μιλόσεβιτς υιοθέτησε και εφάρμοσε την νεοφιλελεύθερη ‘θεραπεία σοκ’ με τη συνεργασία του ΔΝΤ. Εν μέσω του πολέμου στην Κροατία ξεπούλησε σε ξένα κεφάλαια τον μισό κρατικό οικονομικό τομέα και λίγο μετά ανακήρυξε τη χώρα ‘free economic zone’ για ξένους κεφαλαιούχους, μεταξύ των οποίων και οι ελληνικότατες εταιρείες Δέλτα, Βιοχάλκο, Panafon, Εθνική Τράπεζα, Ιντρακόμ και ΟΤΕ, Mytilinaios AG κά. Οσες επιχειρήσεις βρίσκονταν υπό καθεστώς αυτοδιαχείρισης όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, με ένα διάταγμα πέρασαν στα χέρια του κράτους, δηλαδή του ίδιου του Μιλόσεβιτς και της οικογένειας του. Οι μετοχές αγοράστηκαν σε τιμές κλασμάτων του δηναρίου από το ιδιωτικό ‘Σοσιαλιστικό Κόμμα’ και το επίσης ιδιωτικό κόμμα της συζύγου του, την ‘Γιουγκοσλαβική Αριστερά’. Από κει και πέρα, όλη η οικονομία ήταν στα χέρια του. Εδωσε όλα τα duty free shops στον γιο του Μάρκο, μια σειρά από επιχειρήσεις τις έγραψε στο όνομα της συζύγου του και φρόντισε ώστε όλοι οι άμεσοι φίλοι του και συνεργάτες παρατρεχάμενοι υπουργοί και πολιτευτές να αποκτήσουν κι αυτοί περιουσιακά στοιχεία που μέχρι τότε ανήκαν στο κράτος με αξία σε τάξη μεγέθους δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Αυτό συνεχιζόταν επί μια δεκαετία και το συνολικό προσωπικό όφελος μετριόταν πλέον σε δισεκατομμύρια δολάρια. Μόνο οι καταθέσεις του σε ελληνικές και κυπριακές τράπεζες ήταν 3,8 δις δολάρια. Ελεγε ότι τα πήγαινε εκεί για να τα … ασφαλίσει, αν και σύμφωνα με την οργάνωση ‘Human Rights Watch’ (‘Weighing the Evidence: Lessons from the Slobodan Milosevic Trial‘) πάνω από 770 εκατομμύρια ευρώ από τα χρήματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για να αγοραστούν όπλα για τους Σερβοβόσνιους από τη Ρωσία και το Ισραήλ. Η υπόθεση στο κυπριακό της σκέλος έγινε ευρέως γνωστή από μια … τσιγκουνιά (;) της Λαϊκής Τράπεζας. Οι υπάλληλοι που μετρούσαν τα λεφτά σχεδόν κάθε βράδυ ζήτησαν να πληρώνονται υπερωρίες. Η Λαϊκή αρνήθηκε και οι υπάλληλοι παραπονέθηκαν στη συντεχνία τους, την ΕΤΥΚ, κι έτσι το θέμα με τις νυχτερινές ιδιωτικές παράνομες μεταφορές μεγάλων ποσών μετρητών σε σακούλες και βαλίτσες αποκαλύφθηκε, βλ. και Νάνσια Παλάλα, ‘Τα δις Μιλόσεβιτς που άνοιξε η γη και τα κατάπιε’, εφημερίδα Σημερινή, 11/04/2015.
Χαρτονόμισμα των 500.000.000 δηναρίων του 1993. Ο ‘σοσιαλισμός’ του Μιλόσεβιτς. Εκείνος, βέβαια, και η οικογένειά του και οι παρατρεχάμενοι φίλοι του πολιτευτές και ολιγάρχες (σοσιαλιστές κι εκείνοι, 1.000%) έστελναν σε ελληνικές και κυπριακές τράπεζες μόνο σκληρό συνάλλγμα και χρυσό.
Η μεγαλύτερη καπιταλιστική επιχείρηση των Βαλκανίων, με ορυχεία, τραπεζικό τομέα και τηλεπικοινωνίες ήταν ιδιοκτησία ενός φίλου του Σέρβου, του Boguljub Karic, του οποίου η βίλα ήταν δίπλα στη δική του. Με λίγα λόγια, η καπιταλιστική παλινόρθωση στη Γιουγκοσλαβία ήταν η εμπροσθοφυλακή στις καπιταλιστικές παλινορθώσεις ολόκληρης της Ανατολικής Ευρώπης και συνέβη πολύ πριν εκδηλωθούν οι τάσεις ανεξαρτησίας των άλλων δημοκρατιών -και όχι το αντίθετο όπως πιστεύουν πολλοί ‘ειδήμονες’ της κακιάς ώρας εδώ στη χώρα μας. Ετσι, η πολιτική του οδήγησε σε τεράστιο πληθωρισμό, ακόμα μεγαλύτερη ανεργία και φτωχοποίηση.
Για εκείνους που ακόμα πιστεύουν την αθεμελίωτη αντίληψη πως ο Μιλόσεβιτς δήθεν ήταν ‘μάρτυρας του σοσιαλισμού’ και γι’ αυτό οργανώθηκε ολόκληρη συνωμοσία των πιο ετερόκλητων δυνάμεων (από την Αλ-Κάιντα μέχρι τα γεράκια των ΗΠΑ και από το Βατικανό μέχρι τους φονταμενταλιστές και τους σιωνιστές) για να ρίξουν και το τελευταίο ‘σοσιαλιστικό’ προπύργιο, ας θυμίσουμε στους υποστηρικτές του ψέματος αυτού μερικά ακόμη γεγονότα, σχετικά με την καπιταλιστική παλινόρθωση που ήταν εξαρχής στόχος του τραπεζίτη, της γυναίκας του και των φίλων του μαφιόζων ολιγαρχών:
Πρώτ’ απ’ όλα, ο πρώτος στόχος του σωβινιστή καιροσκόπου, πριν ακόμη και από την Αλβανική κοινότητα, ήταν οι παλιοί αφοσιωμένοι κομμουνιστές: Οι υποστηρικτές των αντιπολιτευόμενων Dragisa Pavlovic (πρόεδρος της Επιτροπής Πόλης του Βελιγραδίου) και Ivan Stambolic (προηγούμενος Πρόεδρος της Σερβίας και μέντορας του Μιλόσεβιτς). Ο τελευταίος, μάλιστα, δολοφονήθηκε από τους πράκτορες του μεγάλου ηγέτη λίγο πριν την πτώση του. Αλλοι επιφανείς Γιουγκοσλάβοι έντιμοι κομμουνιστές, που προειδοποίησαν έγκαιρα για την πολεμοκαπηλία και τον σωβινισμό του, ήταν οι Bogdan Bogdanovic (πρώην δήμαρχος του Βελιγραδίου), Draza Markovic (θείος της συζύγου του Μιλόσεβιτς Mirjana Markovic), Milos Minic (ο εισαγγελέας στη δίκη του τσέτνικ Draza Mihailovic), η Latinka Perovic (γενική γραμματέας του ΚΚ Σερβίας 1968-1972 η οποία απομακρύνθηκε από τον Τίτο λόγω ‘φιλελεύθερων απόψεων’ και αφοσιώθηκε στην Ιστορία) και άλλοι πολλοί.
Επειτα, πρέπει κανείς να κοιτάξει προσεκτικά κάτι ακόμα, πολύ χαρακτηριστικό. Στη Σλοβενία δεν είχαμε ουσιαστικά σύρραξη, παρά μόνο κάποιες σχεδόν εικονικές εχθροπραξίες με ελάχιστες απώλειες. Ο Μιλόσεβιτς έστειλε όλο κι όλο 2.000 άπειρους ανεκπαίδευτους νεοσύλλεκτους σε ελάχιστα επιλεγμένα σημεία της συνοριακής γραμμής της Σλοβενίας, βόρεια και νότια, και μάλιστα σε πολύ μικρές ομάδες, μικρότερες κι από λόχους, χωρίς γραμμές επικοινωνίας. Γνωρίζοντας ότι η Σλοβενία θα μπορούσε να παρατάξει πάνω από 40.000 έμπειρους ενόπλους. Γιατί;
Διότι η Σλοβενία δεν τον ενδιέφερε τον Μιλόσεβιτς. Δεν είχε φυσικούς πόρους, δεν είχε αρκετό τουρισμό, δεν είχε και τόσα εργοστάσια, και κυρίως, δεν βρίσκονταν εκεί οι βιομηχανίες όπλων. Είχε προλάβει να κλέψει τα αποθεματικά της και να τα μεταβιβάσει στο σερβικό κράτος, και είχε διατάξει οι δασμοί από τα τελωνεία (η Σλοβενία ήταν η ‘τελωνειακή πύλη’ της Γιουγκοσλαβίας δυτικά) να πηγαίνουν στην Ομοσπονδία, δηλαδή στο λογαριασμό του ουσιαστικά. Και βέβαια, ήταν ‘εθνικά ομοιογενής’, κατοικούσαν εκεί μόνο Σλοβένοι. Χρησιμοποίησε την υπόθεσή της απόσχισής της μόνο σαν αφορμή για να έχει μια δικαιολογία να αναπτύξει στρατό σε ολόκληρη την υπόλοιπη χώρα, και να υπαγορεύσει τους όρους του, ειδικά στην Κροατία και στην Β-Ε. Με τη Σλοβενία, λοιπόν, τα βρήκε αμέσως (παρότι ένας από τους βασικούς υλικούς λόγους της αντιπαράθεσης ήταν το γεγονός πως η Σλοβενία ήθελε να παρακρατάει τα δικά της αποθέματα συναλλάγματος και χρυσού και να μην τα στέλνει στην κεντρική γιουγκοσλαβική τράπεζα στο Βελιγράδι), και υπέγραψε αμέσως τις συμφωνίες για το μοίρασμα της κρατικής περιουσίας. Το ίδιο δεν ασχολήθηκε καθόλου και με την φτωχή, πάμπτωχη Μακεδονία. Εκεί δεν υπήρχαν ιδιαιτέρως πολλά κρατικά περιουσιακά στοιχεία για να μοιραστούν, και φυσικά, όπως και με τη Σλοβενία, δεν ζούσαν εκεί και τόσο πολλοί Σέρβοι όπως σε Κροατία και Β-Ε, ώστε να τους χρησιμοποιήσει για να αποσπάσει εδάφη -χώρια που ήταν μακριά, η Σλοβενία στο βόρειο άκρο και η Μακεδονία στο νότιο, και αυτό θα κόστιζε. Με τη Βοϊβοντίνα και με το Μαυροβούνιο δεν χρειάστηκε ν’ ασχοληθεί ιδιαιτέρως διότι σε αυτές τις δύο περιοχές είχε τον έλεγχο αφού είχε εγκαταστήσει σαν κυβερνήτες δικές του μαριονέτες. Υπάρχει εδώ ένα μοτίβο, ένα pattern. Με τις άλλες δύο δημοκρατίες, Κροατία και Β-Ε, γιατί δεν τα βρήκε;
Διότι εκείνες είχανυλικούς πόρους, όπως είχαν και σημαντικές μειονότητες Σέρβων για να τους χρησιμοποιήσει. Και τους χρειαζόταν για τη Μεγάλη του Σερβία.
Το χειρότερο, όμως, ‘επίτευγμα’ του εξουσιοφρενούς καιροσκόπου ήταν ότι κατάφερε να μεταλλάξει το σύστημα αξιών μιας ολόκληρης γενιάς Σέρβων. Κατάφερε να πείσει τους δυσαρεστημένους Σέρβους απεργούς και ανέργους πως για τα δεινά τους έφταιγαν οι ‘άλλοι’. Είναι ένα πολύ λεπτό σημείο, που ίσως δύσκολα θα γίνει κατανοητό από εμάς που έχουμε μεγαλώσει σε αστικό καπιταλιστικό κράτος. Τα συνδικάτα στην πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν τμήμα του κράτους. Τα στελέχη και οι επικεφαλής, δηλαδή η ελίτ, ήταν υπάλληλοι και ταυτόχρονα εργοδότες, λόγω του μικτού συστήματος. Οι απεργίες στη Γιουγκοσλαβία ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από τις απεργίες στην υπόλοιπη Δύση, όπως τις ξέρουμε. Οι εργάτες ήξεραν πως με τα μέτρα του ΔΝΤ, τον πληθωρισμό και τις συνεχείς υποτιμήσεις του νομίσματος, απλά δεν μπορούσαν να ζήσουν, κι αυτό τους έβγαλε στο δρόμο. Τις χρονιές 1988-1990 οι απεργίες ήταν αμέτρητες, πολυπληθείς, μακροχρόνιες, ορισμένες κρατούσαν μήνες ολόκληρους -και, βεβαίως, πολύ πιο active από το στυλ των απεργιών που ξέρουμε εμείς. Καταλήψεις, μπλόκα στους δρόμους, πολιορκίες σημαντικών κτιρίων κ.ο.κ. Εκεί, λοιπόν, ο Μιλόσεβιτς έπεισε μια ολόκληρη γενιά Σέρβων πως για τα δεινά της έφταιγαν οι άλλες δημοκρατίες και κάθε άλλος που δεν ήταν Σέρβος και Ορθόδοξος. Με την αδιάλειπτη προπαγάνδιση μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ, κατόρθωσε να εξαπατήσει τον κόσμο και να τον κάνει συνεργό του στο σχέδιο: Ηθελε να αντικαταστήσει όλους τους Γιουγκοσλάβους γραφειοκράτες με Σέρβους εθνικιστές γραφειοκράτες. Οπως σημειώσαμε και στην ενότητα ‘Τα γεγονότα: Ο εθνικισμός διαλύει μια χώρα‘, όλα αυτά (και με μια πρωτοφανή για τα γιουγκοσλαβικά δεδομένα, προσωπολατρεία, ανώτερη και συστηματικότερη ακόμη κι από εκείνη του Τίτο, με το πορτρέτο του ‘εθνικού ηγέτη και σωτήρα των Σέρβων Σλόμπο’ σε κάθε γωνιά και σε κάθε δρόμο), τα ονόμασε ευφημιστικά ‘αντιγραφειοκρατική επανάσταση’ και αυτό ήταν το σύνθημα με το οποίο κατόρθωσε να ξεσηκώσει τους συμπατριώτες του. Παρουσίαζε τους ηγέτες των άλλων Δημοκρατιών σαν προδότες που δήθεν δεν ήθελαν αλλαγές, ενώ στην πραγματικότητα ήθελε να τους δυσφημήσει και να τους εξουδετερώσει ώστε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του κράτους και των κομματικών μηχανισμών. Στρέφοντας τη δυσαρέσκεια των Σέρβων πολιτών για την χειροτέρευση της οικονομικής τους κατάστασης στο εθνικιστικό μονοπάτι, μέσω μιας επίμονης και μεθοδικής καμπάνιας δαιμονοποίησης του ‘άλλου’, κατάφερε να μετατρέψει τις διαμαρτυρίες τους από εργατικές-συνδικαλιστικές σε εθνοφυλετικό μίσος. Η όξυνση των σχέσεων μεταξύ των πολιτών δεν εξελίχθηκε ούτε αυθόρμητα, ούτε αναπόφευκτα. Ηταν μια διαδικασία ‘από τα πάνω’. Η παροιμιώδης ‘ταξική αλληλεγγύη’ μεταξύ των πολιτών της χώρας έγινε κομμάτια και θρύψαλλα λόγω αυτής της πολιτικής. Πλέον οι εργάτες δεν λειτουργούσαν σύμφωνα με το δόγμα ‘Ενότητα και Αδελφότητα’. Λειτουργούσαν σύμφωνα με το ‘blame game’ και το συνακόλουθο μίσος για τους άλλους εργάτες. Στις αρχές του 1989 ο Μιλόσεβιτς έστειλε ομοσπονδιακά στρατεύματα στο Κόσοβο για να καταστείλουν τις διαδηλώσεις, σκότωσε 24 απεργούς και απέλυσε 13.000 Αλβανούς εργάτες από τα ορυχεία Trepca, ολόκληρο το εργατικό δυναμικό της περιοχής. Υπόψη, οι διαδηλωτές Αλβανοί εργάτες τραγουδούσαν εν χορώ ‘Γιουγκοσλαβία, Γιουγκοσλαβία’ με πορτρέτα του Τίτο και γιουγκοσλαβικές σημαίες με το κόκκινο αστέρι στα χέρια. Η ίδια ακριβώς διαλυτική παρέμβαση του εθνικισμού προκάλεσε την διάσπαση στο εργατικό κίνημα γενικότερα και σε πανεθνικό επίπεδο, όταν Σέρβοι, Κροάτες, Βόσνιοι και Αλβανοί μαζεύονταν από όλη τη χώρα και κατευθύνονταν στο Βελιγράδι για να διαδηλώσουν ενάντια στο ΔΝΤ που ο Μιλόσεβιτς έφερε στη χώρα -κι εκείνος απαντούσε με πυροβολισμούς και με άπειρη βία. Το ίδιο έκανε κι ο Κάρατζιτς το 1992 στο Σαράγεβο: Μια πολυεθνική διαδήλωση διαλύθηκε με νεκρούς, όταν οι τσέτνικ αντικομμουνιστές σνάιπερ έβαλαν εναντίον διαδηλωτών που κρατούσαν στα χέρια την παλιά σημαία με το κόκκινο αστέρι και τη σημαία του κόμματος. Ο Μιλόσεβιτς, για να κλέψει την ψήφο των απεργών, έδωσε διαταγή η σερβική κυβέρνηση να πάρει ένα τεράστιο δάνειο δισεκατομμυρίων μάρκων από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, και με αυτό να πληρώσει, ακριβώς πριν τις εκλογές, μισθούς και συντάξεις, και να υποσχεθεί αυξήσεις στους εργαζόμενους. Μόλις πέτυχε την πλειοψηφία στη Βουλή, το κράτος σταμάτησε να πληρώνει. Και αυτό θα οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερη δυσαρέσκεια και οργή, που στιγμιαία μετασχηματίζονταν σε εθνοφυλετικό μίσος, αλλά και σε μεγαλειώδεις απεργίες, όπως εκείνη του Απριλίου 1991.
Η δήλωση των αντιστεκόμενων εργατών της Τούζλα αξίζει ξεχωριστής μνείας: «Ολοι οι τσέτνικ είναι Σέρβοι, αλλά όλοι οι Σέρβοι δεν είναι τσέτνικ» είχαν πει σε ελληνική αντιπολεμική αποστολή, και τους έδειξαν έναν τοίχο με αναγγελίες θανάτων (κηδειόχαρτα) από τις μάχες τους ενάντια στις παραστρατιωτικές ορδές των Κάρατζιτς και Μλάντιτς: Το ένα είχε σταυρό, δείγμα πως ο νεκρός ήταν Χριστιανός. Το επόμενο είχε το σήμα της Β-Ε σε μπλε χρώμα με τα λουλούδια, δείγμα ότι ο στρατιώτης ήταν άθεος. Το τρίτο είχε ημισέληνο σε πράσινο χρώμα, δηλαδή μουσουλμάνος. Το τέταρτο είχε κόκκινο αστέρι, κομμουνίστρια.
Στην Τούζλα, μια βιομηχανική εργατική πόλη 120.000 (συν 60.000 πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν μετά την έναρξη των εθνικών εκκαθαρίσεων), με παράδοση στην διεθνιστική αλληλεγγύη και στην ιδέα της συνύπαρξης (το 20% των κατοίκων δήλωσαν ‘Γιουγκοσλάβοι’ στην τελευταία απογραφή του 1991 και οι μικτοί γάμοι εκεί ήταν προπολεμικά ο κανόνας και όχι το μειοψηφικό ποσοστό), το τοπικό εργατικό συνδικάτο των ορυχείων αντιστάθηκε σύσσωμο στους μοναρχικούς του Κάρατζιτς και τους νίκησε -μόνο προσωρινά, βέβαια. Η σύνθεση του προεδρείου του συνδικάτου ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης για τους τσέτνικ φασίστες: Οι εκλεγμένοι ηγέτες των ανθρακορύχων ήταν 4 Βόσνιοι μουσουλμάνοι, 3 Βόσνιοι Κροάτες και 3 Βόσνιοι Σέρβοι. Η δήλωση των αντιστεκόμενων εργατών της Τούζλα αξίζει ξεχωριστής μνείας: «Ολοι οι τσέτνικ είναι Σέρβοι, αλλά όλοι οι Σέρβοι δεν είναι τσέτνικ» είχαν πει σε ελληνική αντιπολεμική αποστολή, και τους έδειξαν έναν τοίχο με αναγγελίες θανάτων (κηδειόχαρτα) από τις μάχες τους ενάντια στις παραστρατιωτικές ορδές των Κάρατζιτς και Μλάντιτς: Το ένα είχε σταυρό, δείγμα πως ο νεκρός ήταν Χριστιανός. Το επόμενο είχε το σήμα της Β-Ε σε μπλε χρώμα με τα λουλούδια, δείγμα ότι ο στρατιώτης ήταν άθεος. Το τρίτο είχε ημισέληνο σε πράσινο χρώμα, δηλαδή μουσουλμάνος. Το τέταρτο είχε κόκκινο αστέρι, κομμουνίστρια. Και όλα αυτά, επειδή οι κάτοικοι της Τούζλα, ανεξαρτήτως θρησκείας και επιλογής ή όχι εθνικότητας, είχαν στρατευτεί στην υπόθεση της ακέραιας ελεύθερης δημοκρατικής πολυπολιτισμικής Β-Ε, και ανάμεσά τους ασφαλώς και οι αντιεθνικιστές Σέρβοι ή/και Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Αλλοι Σέρβοι αντιεθνικιστές διάλεξαν να ενσωματωθούν στον βοσνιακό στρατό, και άλλοι να φτιάξουν δικά τους ξεχωριστά σερβικά τμήματα εντός του βοσνιακού στρατεύματος. Η Τούζλα της συνεννοήσης, της αλληλεγγύης και της αντίστασης ήταν ίσως το πιο μισητό σύμβολο στο μυαλό των εθνικιστών τσέτνικ και του (γνωστού μας παιδεραστή φασίστα) τοπικού Μητροπολίτη Zvornik-Tuzla Vasilije Kacavenda , γι’ αυτό και χτυπήθηκε άγρια όχι μία, αλλά δύο φορές σε διάστημα 65 ημερών, (και χώρια η αρχική προσπάθεια εθνικής εκκαθάρισης τρία χρόνια πριν, το 1992), και πλήρωσε εξαιρετικά βαρύ φόρο αίματος αμάχων.
Η παράδοση της Τούζλα ήταν, επίσης, και σε μικρογραφία η παράδοση των εργατικών αγώνων όλης της χώρας, και αυτό ακριβώς ήταν που φοβόταν οι τσέτνικ. Γι’ αυτό φρόντισαν από την πρώτη στιγμή να την καταστρέψουν. Και το πέτυχαν χρησιμοποιώντας όλους τους τρόπους: Η εγκληματική οργάνωση των Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς έδωσε στους εκλεκτούς της προνόμια και υλικά κίνητρα και παροχές, σπίτια, αξιώματα, θέσεις εργασίας, χρήματα, ακόμη και οικιακές συσκευές. Σκοπός τους ήταν, ειδικά στην πρωτεύουσα Σαράγεβο, να πείσουν τους Σέρβους εκεί να εγκαταλείψουν την πόλη, να μετακομίσουν στις κατεχόμενες σερβικές περιοχές και να ντυθούν στο χακί για να βοηθήσουν στην εξόντωση των αλλόθρησκων και των μη Σέρβων.
Οι Σέρβοι, λοιπόν, όντας μόνο γύρω στο 40% του πληθυσμού της Γιουγκοσλαβίας, αποτελούσαν το 80% των δημόσιων υπαλλήλων και στρατιωτικών (έναντι λ.χ. μόνο 1% για τους Αλβανούς). Ο Μιλόσεβιτς άφησε απείραχτα τα προνόμια των στρατιωτικών και των άλλων ένστολων που απολάμβαναν έξι φορές μεγαλύτερο μέσο μισθό και δέκα φορές μεγαλύτερη σύνταξη διότι ήξερε ότι εντός ολίγου θα τους χρειαζόταν και έπρεπε να τους πάρει με το μέρος του. Ηταν η ώρα να ανοίξει τις πύλες της κόλασης. Η ώρα του εθνικισμού και της αναβίωσης των παθών της δεκαετίας του 1940 σαν πρόσχημα για τη διατήρηση της εξουσίας της γραφειοκρατικής του τάξης και των προνομίων των λίγων και εκλεκτών ολιγαρχών φίλων του.
Και, ναι, όταν έπεσε ο Μιλόσεβιτς, η επόμενη κυβέρνηση της Σερβίας ανακάλυψε ότι τα ταμεία της χώρας ήταν σχεδόν άδεια. Που πήγαν τα λεφτά; Ε, καλά τώρα, τα ορθόδοξα αδέρφια να ‘ναι καλά. Δείτε εδώ.
«Βαλίτσες γεμάτες Σέρβικο χρήμα προσγειώνονταν νύχτα στην Κύπρο και κατέληγαν σε οχτώ υπεράκτιες εταιριών που ενέγραψε το δικηγορικό γραφείο Τάσσος Παπαδόπουλος και ΣΙΑ στην Λευκωσία».
— $$$ Εθνοκάθαρση και γενοκτονία σε ευρωπαϊκό έδαφος στον 20ό αιώνα: Οταν το ‘Ποτέ ξανά!’ ακουγόταν σαν ανέκδοτο
Οι δύο βασικότεροι τσέτνικ σύμμαχοι του Μιλόσεβιτς, ο Κάρατζιτς και ο Σέσελι, είχαν βρει τη λύση από πολύ νωρίς: «Θα εξαφανιστούν οι Βόσνιοι από προσώπου γης, και όχι μόνο φυσικά, σαν ανθρώπινες οντότητες αλλά και η υπόστασή τους σαν έθνος» είχε δηλώσει μέσα στο νόμιμο Κοινοβούλιο της Β-Ε ο πρώτος τον Οκτώβριο του 1991, και «Εχω τη λύση για το κροατικό πρόβλημα, θα κόψουμε τον λαιμό κάθε Κροάτη» ο δεύτερος την ίδια εποχή. Την ίδια λύση προέκρινε ο Σέσελι αργότερα και για τους Βόσνιους και για τους Αλβανούς, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι στον πόλεμο εναντίον των πρώτων είχε διαθέσει το σύνολο της παραστρατιωτικής μιλίτσιας του, τους ‘Λευκούς Αετούς’, ενώ στον πόλεμο κατά των δεύτερων οι λύσεις του ήταν πιο ραφιναρισμένες και με κρατική σφραγίδα, αφού ο Μιλόσεβιτς τον είχε χρίσει αναπληρωτή πρωθυπουργό το 1999, κατά την κρίση του Κοσόβου. Το ‘πρόγραμμα’ του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος του Σέσελι, έτσι όπως τυπώθηκε τόσο το 1991 (εδώ), όσο και το 1996 (εδώ), ήταν ένα πραγματικά ανατριχιαστικό κείμενο το οποίο μιλούσε ευθέως για την εξόντωση των ‘άλλων’, και ειδικά της Αλβανικής μειονότητας στο Κόσοβο, προκειμένου να γίνει πραγματικότητα το όνειρο μιας Θεοκρατικής Μεγάλης Σερβίας, η οποία, σημειωτέον, θα περιλάμβανε και την ‘Σερβική Μακεδονία’:
«[Στόχος μας είναι] ένα ανεξάρτητο κράτος, που θα αγκαλιάζει το σερβικό έθνος, ολόκληρο και ακέραιο, και μαζί όλα τα σερβικά εδάφη μέσα στα σύνορά του, και θα περιλαμβάνει εκτός από την κυρίως σημερινή Σερβία, και την σερβική Μακεδονία, το σερβικό Μαυροβούνιο, την σερβική Βοσνία, την σερβική Ερζεγοβίνη, το σερβικό Ντουμπρόβνικ, την σερβική Δαλματία, την σερβική Lika, το σερβικό Kordun, την σερβική Banija, την σερβική Σλαβονία και την σερβική Baranja […], και θα αποβάλλει, χωρίς καθυστέρηση, όλους, και τους 360.000 Αλβανούς και τους απογόνους τους, […] και με συγκεκριμένα μέτρα για την πλήρη εξόντωση όλων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, του πολιτισμού τους, της κοινωνίας τους, και όλων των παροχών προς αυτούς, στην ιδιοκτησία, στην εκπαίδευση, στην απασχόληση, στη βιομηχανία, στην κατοικία, και στην ίδια τους την ύπαρξη».
Και όσο κι αν φανεί παράξενο στους ‘αριστερούς φιλοσέρβους’, η Δύση τους Σέρβους βοήθησε σε αυτή την ιστορία, και όχι τα θύματά τους (όλους τους υπόλοιπους), και μάλιστα με παραπάνω από έναν τρόπο. Λ.χ. το σχέδιο του Σάιρους Βανς με το οποίο έληξε η σύντομη σύγκρουση μεταξύ Σερβίας και Κροατίας στο τέλος του 1991, προέβλεπε το οπλοστάσιο της πρώην Γιουγκοσλαβίας να πάει στους Σέρβους και όχι να μοιραστεί εξίσου σε όλες τις δημοκρατίες. Φυσικά, από την Σερβία μεταβιβάστηκε στους Σέρβους της Βοσνίας και της Κροατίας προς εκπλήρωση των αποσχιστικών τους τάσεων. Επίσης, όλα τα εργοστάσια κατασκευής όπλων βρίσκονταν κυρίως στην Σερβία. Σαν να μην έφταναν αυτά, με το εμπάργκο όπλων οι άλλες δημοκρατίες δεν μπορούσαν να οπλιστούν, κι έτσι η απαγόρευση έπληξε όλους πλην των Σέρβων, που κληρονόμησαν τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη. Η πλάστιγγα, ειδικά σε βαρέα όπλα, τεθωρακισμένα, αεροπλάνα και σύγχρονο εξοπλισμό, ήταν εξαιρετικά ανισοβαρής υπέρ των Σέρβων, που νόμιζαν πως με την υπεροπλία είχαν εύκολη δουλειά πλέον. Οπως είπαμε, ούτε οι Βόσνιοι στην αρχή ήθελαν να αποσχιστούν. Πολύ αργότερα (αρχές του 1992) το αποφάσισαν, διότι δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Σε εκείνο το σημείο, ήταν εμφανές ότι Σέρβοι και Κροάτες ήθελαν να μοιράσουν τη Βοσνία και να μην αφήσουν χώρο για τους Βόσνιους. Διόλου παράξενο που μετά απ’ όλα αυτά, ήταν οι εθνικιστές εκείνοι που είχαν επικρατήσει σχεδόν σε όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία. Οι εθνικισμοί ζουν και επικρατούν (ότ)αν αλληλοτροφοδοτούνται –όλοι το γνωρίζουν αυτό.
Ο διάσημος χάρτης της πολιορκίας του Σαράγεβο, 1992-1996. Στην περίμετρο του Σαράγεβο, 60 χιλιόμετρα συνολικά, είχαν στηθεί 2.100 πυροβόλα. Ενα πυροβόλο κάθε 30 μέτρα. Σύμφωνα με τον Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη, Αυγή 06/08/1995, αναλογούσαν 7 οβίδες σε κάθε κάτοικο της πόλης. Οι διεθνείς παρατηρητές του ΟΗΕ υπολόγισαν ότι η πόλη δέχτηκε τουλάχιστον 480.000 βλήματα κάθε είδους, από κατευθυνόμενους πυραύλους Maljutka μέχρι γομωμένες οβίδες και μεταποιημένες βόμβες (‘πριόνια’) και αντιαεροπορικά για τις βολές ρουτίνας, δηλαδή 430 κατά μέσο όρο την ημέρα για τα πρώτα δύο χρόνια, και 330 μέσο όρο συνολικά. Αποτέλεσμα, στις 1.460 ημέρες πολιορκίας (από 05 Απριλίου 1992 μέχρι 29 Φεβρουαρίου 1996), μετρήθηκαν 10.000 ολοσχερώς κατεστραμμένες κατοικίες και 100.000 με διαφόρων ειδών ζημιές, το 23% των υπόλοιπων κτιρίων με σοβαρές ζημιές και το 64% με μικρότερες, 298 βόμβες μόνο στο νοσοκομείο με αποτέλεσμα τον θάνατο 49 ατόμων από το ιατρικό προσωπικό το οποίο είχε να περιθάλψει καθημερινά 5-15 τραυματίες μόνο από βολές σνάιπερ, οι οποίοι έριξαν τουλάχιστον στο 40% των περίπου 70.000 παιδιών της πόλης, 8.000 εξορμήσεις της Πυροσβεστικής και πάνω από 150.000 πρόσφυγες, διότι η μέση ημερήσια ποσότητα φαγητού ανά άτομο ήταν μόλις 159 γραμμάρια και νερό -το οποίο πουλιόταν στη μαύρη αγορά, 10 γερμανικά μάρκα τα 30 λίτρα- υπήρχε μόνο στο 2% του συνολικού χρόνου της πολιορκίας, γεγονός που οδήγησε σε επιδημία τύφου και άλλων νόσων. Φυσικά, η χειρότερη συνέπεια της πολιορκίας ήταν ότι μετρήθηκαν όχι λιγότεροι από 11.541 νεκρούς, εκ των οποίων 1.601 παιδιά, και 57.000 τραυματίες, εκ των οποίων 14.888 παιδιά, ανάμεσά τους 3.378 με βαριά τραύματα και 355 με μόνιμη αναπηρία. Στην πολιορκία του Γκόραζντε, πάλι, ο φόρος αίματος ήταν 4.500 νεκροί άμαχοι στις 1.300 μέρες πολιορκίας. Το ψωμί στις πολιορκημένες πόλεις έφτασε να κοστίζει 250 γερμανικά μάρκα το κιλό.
Είναι, επίσης, λάθος για τους συμπατριώτες μας φιλοσέρβους να πιστεύουν ότι κάποιο δικαίωμα για να αποσχιστούν ‘χαρίστηκε’ από την διεθνή κοινότητα σε Κροάτες, Σλοβένους, Μακεδόνες και Βόσνιους.
Η αλήθεια είναι ότι ΑΦΟΥ οι Σέρβοι διέλυσαν πρώτα τη χώρα, ΜΕΤΑ η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε πως οι έξι δημοκρατίες αποτελούν όλες συνέχεια της Γιουγκοσλαβίας και τους αναγνωρίστηκε δικαίωμα συνέχισης ύπαρξης. Κι αυτό, ΜΟΝΟ στα προϋπάρχοντα σύνορα μεταξύ των έξι δημοκρατιών. Κανείς -εκτός από τους πραγματικά επεκτατιστές Σέρβους- δεν συζητούσε για αλλαγή των υφιστάμενων συνόρων εντός των νέων κρατών. Γι’ αυτό και δεν αναγνωρίστηκε δικαίωμα λ.χ. των Κροατών της Βοσνίας ή των Σέρβων της Κροατίας ή των Αλβανών της Μακεδονίας και του Μαυροβουνίου ή των Ούγγρων της Βοϊβοντίνα ή των Αλβανών του Κοσόβου (τότε) να αποσχιστούν. Στην ίδια λογική, δεν ετίθετο θέμα και των Σέρβων της Βοσνίας να αποσχιστούν. Ομως αυτοί, αγνοώντας για άλλη μια φορά τη διεθνή κοινότητα και χωρίς την παραμικρή καλή πίστη απέναντι στους πρώην συμπατριώτες τους, απαιτούσαν την ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΟΡΩΝ εντός των νέων δημοκρατιών.
Και, στην πραγματικότητα, τελικά τι έγινε; ΜΟΝΟ οι Σέρβοι της Βοσνίας τελικά απόκτησαν το δικό τους κράτος ΜΕ αλλαγή συνόρων, έξω από κάθε λογική και χωρίς διάθεση διαλόγου και συμβιβασμών με κανέναν απολύτως.
Πως το πέτυχαν αυτό; Με τη βία, φυσικά, με τον εκφοβισμό και την τρομοκρατία, με το θεσμοθετημένο κρατικά εκπορευόμενο έγκλημα -και με την ανοχή και τα καλοπιάσματα και τα στραβά μάτια των δυτικών, φυσικά.
Κάρατζιτς, Μλάντιτς και οι Σέρβοι της Βοσνίας δεν ήθελαν ‘απλά να αποσχιστούν’. Ηθελαν όλη τη χώρα -και τους πόρους της!- για τον εαυτό τους, με τις άλλες εθνότητες εντός των συνόρων τους υπό το καθεστώς πολιτών Β’ κατηγορίας, εάν κι εφόσον υπήρχαν κάποιοι λίγοι που θα επιζούσαν από τις σφαγές και τους διωγμούς.
Μία παραπάνω απόδειξη για το προσχεδιασμένο σερβικό έγκλημα του τεμαχισμού της Β-Ε μέσω εισβολής είναι και η εξής: Στις εκλογές του 1990 στη Β-Ε, το κόμμα SDS του Κάρατζιτς κέρδισε μεν την πλειοψηφία από τις ψήφους των Σερβοβόσνιων, όμως στο πρόγραμμά του δεν υπήρχε ούτε μια λέξη για διάλυση της Β-Ε και για δημιουργία εθνικά καθαρού κράτους. Ούτε βέβαια μιλούσε για σύρραξη, ή για πόλεμο, ή για τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν τελικά, όπως δεν υπήρχε λέξη και για τη ‘Μεγάλη Σερβία’. Στο δημοψήφισμα του 1992, πολλοί Σέρβοι ψήφισαν υπέρ της διατήρησης της ενωμένης Β-Ε, ειδικά στις πόλεις, μιας και στην επαρχία είχαν ήδη εισβάλει τα στρατεύματα του ‘γιουγκοσλαβικού’ στρατού και τα χωριά ελέγχονταν ήδη από τις παραστρατιωτικές μιλίτσιες. Ετσι η αποχή ήταν η μοναδική επιλογή για όλους τους Σέρβους της επαρχίας, αν ήθελαν να ζήσουν και να μην πάνε άδικα από σερβικό μαχαίρι, που ήδη είχε βάλει στόχο σαν ‘προδότες’ όσους Σέρβους ήθελαν να ζήσουν στην ενωμένη Β-Ε. Αυτά όλα είχαν σαν αποτέλεσμα η θέληση του σερβοβοσνιακού λαός να μην εκφραστεί εκλογικά όπως πραγματικά ήταν, αλλά να αναλάβει την αντιπροσώπευσή του πραξικοπηματικά μια κλίκα εθνικιστών πολεμοκάπηλων όπως εκείνοι του SDS.
Να σημειώσουμε εδώ και μια ακόμη ‘λεπτομέρεια’ που αγνοεί ο Ελλην τηλεθεατής: Τον Κάρατζιτς μπορεί να τον γνωρίσαμε σαν ηγέτη και ‘πρόεδρο’, και αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων της Republika Srpska, εκεί, στις ωραίες σκηνές με την στολή παραλλαγής και το πιστόλι κατά τις τελευταίες μέρες του πολέμου, όταν οι δυτικοί σφυροκοπούσαν το Πάλε κι ο σύγχρονος Ρήγας Φεραίος είχε αποσύρει όλες τις δυνάμεις του από παντού κι εκλιπαρούσε να σταματήσουν οι ρίψεις. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είχε καμία νομιμοποίηση: Ποτέ δεν εκλέχτηκε από τον λαό της Republika Srpska· έγινε αρχηγός της επειδή λίγο πριν είχε διοριστεί αρχηγός του SDS.
Ποτέ στην Ελλάδα δεν έγιναν γνωστές και δεν δόθηκε δημοσιότητα στις δηλώσεις του Ράντοβαν Κάρατζιτς, όπως όταν είπε τον Οκτώβριο του 1991 στον υπουργό του, ολιγάρχη φίλο του Μιλόσεβιτς και χρηματοδότη του στρατού του Πάλε Momcilo Mandic:
«Σε δύο μόλις μέρες, το Σεράγεβο θα είναι δικό μας και θα υπάρξουν πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί, και σε ένα μόλις μήνα όλοι οι μουσουλμάνοι θα εξαφανιστούν απ’ τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη».
«Κανείς από την ηγεσία των Βόσνιων δεν θα παραμείνει ζωντανός· σε τρεις-τέσσερις ώρες θα είναι νεκροί όλοι, δεν έχουν ούτε μία πιθανότητα να μείνουν ζωντανοί».
Ομοίως, αποκλείεται ο Ελλην καταναλωτής τηλεοπτικών ειδήσεων να γνωρίζει και την καθοριστικότερη ίσως δήλωση του τσέτνικ αντικομμουνιστή πολέμαρχου τον Ιανουάριο του 1993, πως δηλαδή:
«Η Β-Ε αποτελεί τεχνητό κράτος που δημιουργήθηκε από τους κομμουνιστές και ήρθε η ώρα να εξαφανιστεί».
Και αργότερα, στο BBC, ομολογούσε:
«Ετοιμαστήκαμε ώστε να δημιουργήσουμε μια κατάσταση στην οποία η Β-Ε να είναι καταδικασμένη εξαρχής».
Παρά, λοιπόν, το γεγονός πως ο Μιλόσεβιτς και οι άλλοι ηγέτες της σερβικής εγκληματικής οργάνωσης δεν είχαν καμία νομιμοποίηση η διαταγή από την πλειοψηφία του σερβικού λαού, για σύρραξη ή για εισβολή στα εδάφη των άλλων, η άνεση με την οποία μιλούσαν για τις αλλαγές συνόρων στον χάρτη και για τα εδάφη των άλλων ήταν χαρακτηριστική της ιδιοκτησιακής τους αντίληψης. Από την επίσημη έναρξη των επιθετικών εχθροπραξιών από την πλευρά των Σέρβων τον Ιούνιο του 1991, ο μοναδικός δυτικός ηγέτης με τον οποίο μιλούσαν ήταν ο Μητσοτάκης. Ενα χρόνο μετά, σε συνέντευξη του Μιλόσεβιτς στον Πάνο Παναγιωτόπουλο, η άνεση με την οποία πρότεινε συνομοσπονδία με την Ελλάδα, κοινό στρατό και κοινά σύνορα επάνω στο πτώμα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας έπειτα από εισβολή και ‘ενσωμάτωση’ άφησε ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα άναυδη.
«Certainly with an invasion neither you nor we would settle anything but I am sure under conditions of integration the government of Skopje (Macedonia) would have nothing against taking part in the developments, in the integration process»
– Πηγή: Πρακτορείο Reuter, ‘Serbia has proposed to Greece that the two Balkan countries form a confederation, including a joint military command, Serbian President Milosevic said’, 04/07/1992
Ο Σέσελι, πολύ πιο προχωρημένος σε ιδέες και σχέδια -αλλά και σε προετοιμασία παραστρατιωτικών για την γρήγορη, βρώμικη δουλειά-, είχε προτείνει μάλιστα τον διαμελισμό της ΔτΜ σε 4 τμήματα, ενώ ο τότε σκληρός εθνικιστής Vuk Draskovic είχε παρουσιάσει στους Ελληνες επισκέπτες του ολόκληρο κατάλογο με όλες τις διεκδικούμενες περιοχές, φυσικά και με την ΔτΜ εντός. Στην παρακάτω ανταπόκριση του πρακτορείου ειδήσεων Borba, μπορούμε να δούμε τις ‘ιδέες’ των δύο εθνικιστών ηγετών Σέσελι και Ντράσκοβιτς και την αντιφώνηση του γνωστού μας κ. Αρη Μουσιώνη στους δύο υψηλούς οικοδεσπότες του:
«During the second day of its visit to Serbia, the delegation of the Serbian-Greek Friendship Society met with the leaders of the Serbian Renewal Movement and of the Serbian Radical Party.
Dr. Seselj -Serbian Radical Party President- proposed that Greece and Serbia should establish a common border, after division of Macedonia into 4 parts.
Mr. Vuk Draskovic, leader of the Serbian Renewal Movement, stated during the talks with the Greek delegation:
– ‘I believe that in 10 years at the most, a common framework will encompass Serbia, Montenegro, Bosnia and Herzegovina (without western Herzegovina), Serbian Krajinas, Vardar Valey Macedonia; even Slovenia will be somewhere close. The new democratic Serbia will be the Piemonte of this new Yugoslavia union’.
Mr. Aristides Mussionis, President of the Serbian-Greek Friendship Society, stated during his meeting with the leadership of the Serbian Radical Party:
‘Dr. Seselj, in Greece, you are the symbol of the fight of the Serbian people against the forces that are hostile to Greeks as well’.».
– Πηγή: Πρακτορείο Borba,29/10/1992
Συνεχίζοντας στο μοτίβο που είδαμε προηγουμένως στην Κροατία, ξεκινώντας το καλοκαίρι του 1991, (όταν οι Σέρβοι ανακήρυξαν ξεχωριστές ‘εθνικές οντότητες’ σαν ‘αυτόνομες σερβικές περιοχές μόνο για Σέρβους’ την Κράινα, την Ανατολική Σλαβονία και τη Δυτική Σλαβονία στην Κροατία), το φθινόπωρο του 1991 ήρθε η ώρα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Ανακήρυξαν άλλες έξι ‘αυτόνομες σερβικές περιοχές μόνο για Σέρβους’ στη Βοσνία, με σκοπό, βέβαια, να ενωθούν κι αυτές με τη μητέρα-Σερβία, μέσω της βίας. Οπως μαθεύτηκε αργότερα, σε κάθε διεκδικούμενη περιοχή είχαν εγκαταστήσει μυστικά ξεχωριστούς σερβικούς ‘αστυνομικούς σταθμούς’, επανδρωμένους από τους εξτρεμιστές φασίστες του SDS, οι οποίοι λειτουργούσαν παράλληλα με τα κρατικά αστυνομικά τμήματα, με στόχο κυρίως να τα υπονομεύσουν και να τα αχρηστεύσουν, συγκεντρώνοντας πληροφορίες για τους αλλόθρησκους και οπλίζοντας κρυφά τους Σέρβους κάθε περιοχής. Τον Οκτώβριο του 1991, οι Σέρβοι βουλευτές της Βουλής της Β-Ε προχώρησαν στη δημιουργία του δικού τους ξεχωριστού σερβικού κοινοβουλίου, το οποίο έμεινε γνωστό σαν ‘Η Βουλή των Σερβοβόσνιων στο Πάλε’, National Assembly of the Serb People in Bosnia and Herzegovina, NSRS (Skupstina srpskog naroda u Bosni i Hercegovini, HCPC). Ανακήρυξαν, τελικά, και την ξεχωριστή δική τους ‘εθνική οντότητα’, την Republika Srpska, τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου του 1992, και μαζί ανακήρυξαν σαν ‘σερβικό έδαφος’ όχι μόνο όλες τις άλλες περιοχές της Γιουγκοσλαβίας στις οποίες οι Σέρβοι υπερτερούσαν πληθυσμιακά, αλλά και κάθε περιοχή στην οποία υπήρχε σερβική μειονότητα ή ακόμα και κάθε περιοχή στην οποία οι Σέρβοι ήταν μειονότητα εξαιτίας των θανάτων και των διώξεων και των άλλων γεγονότων στον … Β’ΠΠ και στη δεκαετία του 1940 (!). Φυσικά, οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους υιοθετήθηκε από τους Σέρβους εθνικιστές σαν στρατηγική επιλογή η επεκτατική-ιμπεριαλιστική επιθετικότητα ήταν επειδή ουσιαστικά ήθελαν τους υλικούς πόρους και ολόκληρη τη χώρα για τον εαυτό τους. Το σερβικό δόγμα, το οποίο αποτυπώθηκε και στο Σύνταγμα της νεοσύστατης Republika Srpska, ήταν πολύ απλό: Αν σε μια περιοχή υπήρχε έστω και ένας μόνο τάφος Σέρβου, η περιοχή αυτή ήταν αυτονόητα σερβική και έπρεπε να ενσωματωθεί στη νέα ‘Μεγάλη Σερβία’. Κράτος-γκάνγκστερ.
Κατόπιν, έδειξαν στην πράξη πως εννοούσαν την εφαρμογή του ‘δόγματος’ αυτού: Οντας μόνο το 34% του πληθυσμού στη Βοσνία, απαίτησαν και είχαν ήδη καταλάβει το 70% του εδάφους. Υπόψη, στην Κροατία είχαν ήδη κατακτήσει σχεδόν το ένα τρίτο της χώρας και είχαν διώξει εκατοντάδες χιλιάδες ντόπιους μη Σέρβους κατοίκους. Ηθελαν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να ζουν όλοι οι Σέρβοι, απανταχού της χώρας, κάτω από ένα και μοναδικό κεντρικό κράτος, αλλά την ίδια στιγμή δεν αναγνώριζαν σε καμία άλλη εθνότητα αυτό το δικαίωμα. Η μεγαλύτερη παραχώρηση που ήταν διατεθειμένοι να κάνουν οι Σέρβοι για Αλβανούς, Βόσνιους και Κροάτες μειονοτικούς θα ήταν το πολύ-πολύ να τους αφήσουν να ζουν υποτελείς και πολίτες Β’ κατηγορίας κάτω από την σερβική κυριαρχία. Χαρακτηριστικό βίντεο από συνεδρίαση του ανώτατου συμβουλίου των Σερβοβόσνιων, με την παρουσία όλων των ηγετών τους, δεν αφήνει αμφιβολία για το ποια ακριβώς ήταν τα σχέδια που ετοίμαζαν από πολύ νωρίτερα. http://mycentury.tv/balkani/item/261-bosnian-serb-war-cabinet.html
Ετσι, για τον στόχο της ‘Μεγάλης Σερβίας’ συνέστησαν ‘εγκληματική οργάνωση’ (‘Joint Criminal Enterprise’ στην σχετική ορολογία) και προέβησαν στα γνωστά εγκλήματα, τα οποία από τον ΟΗΕ και από μια ατελείωτη σειρά άλλων διεθνών και ευρωπαϊκών θεσμών χαρακτηρίζονται με τον όρο ‘γενοκτονία’, πέρα από τα γνωστά ‘εγκλήματα πολέμου’, δηλαδή.
Μάρτιος του 1992: Οι Βόσνιοι πολίτες πιέζουν την κυβέρνησή τους να γίνει δημοψήφισμα, επειδή δεν μπορούσαν να ζουν άλλο σε καθεστώς τρόμου και απειλών από τους τσέτνικ του SDS, χώρια που ήδη η Β-Ε μαστιζόταν από έναν πρωτόγνωρο λιμό λόγω της σερβοκροατικής σύρραξης, αφού ακόμη κι εκείνο το ισχνό 15% των αναγκών της σε τρόφιμα που παρήγαγε μέχρι τότε είχε μειωθεί ακόμη περισσότερο μέσα σε λίγους μήνες. Η Βοσνία, σαν αγροτική κυρίως χώρα, υπέφερε πραγματικά, αφού το μεγαλύτερο μέρος των χωραφιών της είχε σπαρεί με σερβικές νάρκες, κι έτσι η παραγωγή τροφίμων έπεσε κατακόρυφα και δραματικά. Ενώ καλά-καλά δεν έχουν καταμετρηθεί ακόμα οι ψήφοι από το δημοψήφισμα, οι Σέρβοι βγάζουν τις καλές οργανωμένες παραστρατιωτικές μιλίτσιες τους στους δρόμους και σε όλα τα σημεία εισόδου και εξόδου των πόλεων της Β-Ε. Σε όλες τις διεκδικούμενες περιοχές, συλλαμβάνουν και απολύουν από τα δημόσια αξιώματα όλους τους μη Σέρβους ένστολους, δημοτικούς άρχοντες και κρατικούς υπαλλήλους σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, και ένας νέος όρος γεννιέται, ο όρος ‘eliticide’, δηλαδή η συστηματική εξόντωση και εκδίωξη της πολιτικής, οικονομικής, διοικητικής και θρησκευτικής ελίτ μιας κοινότητας, έτσι ώστε αυτή να καταστραφεί εντελώς και να μην έχει ελπίδες να αναγεννηθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ένας από τους πολλούς μαζικούς τάφους που ανακαλύφθηκαν πολλά χρόνια μετά στην περιοχή Prijedor, στο σημείο Kevljani, ονομάζεται ‘ο μαζικός τάφος των διανοούμενων’, διότι εκεί βρέθηκαν συγκεντρωμένοι όλοι οι μορφωμένοι και οι ισχυροί της περιοχής.
Την εξουσία, λοιπόν, αναλαμβάνουν πραξικοπηματικά σερβικά συμβούλια-επιτελεία στελεχωμένα αποκλειστικά από Σέρβους εθνικιστές και στελέχη του SDS, τα Crisis Staff (‘krizni stab’). Παρά τις αποφάσεις 752 και 757 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που όριζαν αντίστοιχα το απαράδεκτο της αλλαγής συνόρων με τη χρήση βίας και την επιβολή κυρώσεων και εμπάργκο στην Σερβία για παραβίαση διεθνών νόμων και χρήση βίας, αρχίζει η σερβική επίθεση στον άμαχο πληθυσμό της Β-Ε και οι πολιορκίες. Οι Σέρβοι θα χρησιμοποιήσουν τέσσερα σώματα στρατού του JNA που στάθμευαν στη Βοσνία, συν άλλα πέντε που ήρθαν από την Σερβία, με 1.000 τανκς, με 3.500 βαρέα πυροβόλα και με ανεξάντλητο οπλισμό και πυρομαχικά.
Οι πολίτες του Σαράγεβο βγαίνουν όλοι μαζί σε διαδήλωση στο κέντρο της πόλης. Καταλαμβάνουν το Κοινοβούλιο και απαιτούν να σταματήσουν οι εχθροπραξίες και οι σερβικοί βομβαρδισμοί. Οταν πλησιάζουν το στρατηγείο του Κάρατζιτς που βρισκόταν στο πολυτελέστατο κεντρικό ξενοδοχείο Holiday-Inn, ο ηγέτης των Σερβοβόσνιων δίνει εντολή στους σνάιπερ να πυροβολήσουν στο πλήθος. Αποτέλεσμα έξι νεκροί και δεκάδες τραυματίες. Ο γενναίος Κάρατζιτς το σκάει με το επιτελείο του ακριβώς τη στιγμή που Βόσνιοι υπερασπιστές της πόλης συλλαμβάνουν εντός του ξενοδοχείου τους δολοφόνους ελεύθερους σκοπευτές. Ανεβαίνει στα υψώματα γύρω από την πόλη, εκεί που είχαν μεταφερθεί κρυφά άπειρα βαρέα όπλα και πυρομαχικά. Θυμωμένος που αμφισβητήθηκε το ‘δικαίωμά’ του να χωρίσει την πόλη και την χώρα στα δύο, δίνει εντολή στον αντιπρόεδρό του Μομτσίλο Κράιζνικ (Momcilo Krajisnik) να κατεβεί στην πόλη και να συναντήσει τον Ιζετμπέγκοβιτς για να του ανακοινώσει πως ό,τι και να συμβεί, στο τέλος το Σαράγεβο και η Β-Ε θα χωριστούν στα δύο και πως οι Σέρβοι θα πάρουν «ό,τι δικαιούνται, αρχίζοντας με τα εδάφη που βρίσκονται κοντύτερα στη Σερβία», και αυτό «άσχετα αν είναι πλειοψηφία ή μειοψηφία». «Το γεγονός πως οι Μουσουλμάνοι είναι πλειοψηφία δεν έχει καμία σημασία, δεν μας ενδιαφέρει καν» λέει την ίδια μέρα στην σερβική τηλεόραση ο Κάρατζιτς.
Ο Ιζετμπέγκοβιτς αγνοεί αυτό που ξέρουν οι Σερβοβόσνιοι και που καθορίζει την στάση τους: Τη συμφωνία Μιλόσεβιτς και Τούτζμαν να μοιράσουν τη Β-Ε στα δύο. Αργότερα ο Βόσνιος ηγέτης θα πει «Περίμενα πόλεμο. Δεν περίμενα γενοκτονία».
Πράγματι, ο στρατός της Βοσνίας βρίσκεται ακόμη σε εμβρυακή κατάσταση, όπως άλλωστε το ίδιο είχε συμβεί και με την Κροατία, η οποία στην αρχή είχε μόνο αστυνομικούς σαν ένοπλες δυνάμεις. Η Βοσνία θα αποκτήσει έναν τυπικό στρατό μόλις τον Σεπτέμβριο του 1992 και αρχηγό Γενικού Επιτελείου μόλις τον Ιούνιο του 1993, δηλαδή 15 μήνες μετά την επίσημη έναρξη των σερβικών επιθέσεων, ενώ ο οπλισμός του δεν θα είναι καλύτερος από τον οπλισμό αστυνομικών υπηρεσιών. Στο μεταξύ, οι Βόσνιοι βάλλονται από δύο μέτωπα: Είχε ανοίξει η όρεξη και των Κροατών, που διεκδικούσαν κι αυτοί μεγάλο κομμάτι της χώρας στα νότια της Β-Ε, εκεί που υπήρχαν σύνορα με την Κροατία, όπως είχε συμφωνηθεί στο Γκρατζ της Αυστρίας μεταξύ του Κάρατζιτς και του ηγέτη των Κροατών της Βοσνίας Mate Boban. Οι Κροάτες έφτιαξαν, μάλιστα, κι αυτοί το δικό τους αυτόνομο κροατικό κρατίδιο εντός της Β-Ε, την ‘Hrvatska Republika Herceg-Bosna’, ευτυχώς προσωρινά. Στο δρόμο τους για να προσαρτήσουν τις περιοχές αυτές, υπήρχαν μουσουλμανικά χωριά, όπως τα Ahmici, Vitez, Stari Vitez, Busovaca, Kiseljak και Zenica, τα οποία εκκαθάρισαν εθνικά και τα άφησαν συντρίμμια και χωρίς δείγμα ζωής -ακόμη και τα κατοικίδια και τα ζώα των χωρικών ήταν νεκρά όταν ερευνήθηκαν από παρατηρητές του ΟΗΕ (πολύ σκληρές σκηνές από βίντεο εδώ, στο 01.01′, και εδώ, στο 27.59′).
Και βέβαια, οι Κροάτες έφτιαξαν και αυτοί στρατόπεδα εξόντωσης στα οποία στοιβάζονταν σκελετωμένοι Βόσνιοι, κι έτσι οι εικόνες που είχαν σοκάρει όλο τον κόσμο τον προηγούμενο Αύγουστο του 1992 με τη σερβική εκδοχή των στρατοπέδων εξόντωσης ναζιστικού τύπου (ό.τι πλησιέστερο στο Αουσβιτς μετά τον πόλεμο σε ευρωπαϊκό έδαφος), τώρα επαναλαμβάνονταν και υπό την κροατική κατοχή -με μία διαφορά: Οι αιχμάλωτοι κρατούνταν σε τανκ τα οποία πριν χρησιμοποιούνταν για αποθήκευση βενζίνης. Εθαβαν τα τανκ αυτά στο έδαφος και άφηναν ανοίγματα ελάχιστων χιλιοστών για «να παίρνουν αέρα» οι μισοθαμμένοι κρατούμενοι (πολύ σκληρές σκηνές από βίντεο εδώ, στο 28.44′).
Ομως δεν ήταν αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα των Βόσνιων. Αλλωστε, με τους Κροάτες μπόρεσαν και τα βρήκαν σχετικά πολύ σύντομα. Τον Μάρτιο του 1994, ο Τούτζμαν (ο οποίος απειλήθηκε από τις ΗΠΑ με κυρώσεις όπως εμπάργκο ίδιο με της Σερβίας, και συνεπώς με απομόνωση) και ο Ιζετμπέγκοβιτς δέχτηκαν το σχέδιο της Δύσης και υπέγραψαν ανακωχή. Ηταν η ‘συμφωνία της Ουάσινγκτον’ (που αργότερα οδήγησε και στην συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας του Σπλιτ), η οποία έβαζε τέλος στις διαμάχες Κροατίας-Βοσνίας. Με αυτόν τον τρόπο, ήταν και οι δύο ελεύθεροι να ασχοληθούν με τα θέματα που τους έκαιγαν περισσότερο: Ο Τούτζμαν με το 27% της Κροατίας που βρισκόταν υπό σερβική κατοχή και ο Ιζετμπέγκοβιτς με την επιβίωση της χώρας του και με τη διατήρηση της πολυεθνικής της ταυτότητας απέναντι στον εθνικιστικό επεκτατισμό και τον μεσαιωνικό κληρικαλιστικό μεγαλοϊδεατισμό των Σέρβων.
Το μεγάλο πρόβλημα της Β-Ε ήταν άλλο: Ηταν η έλλειψη όπλων και πυρομαχικών για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους απέναντι στους Σέρβους που είχαν καταλάβει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το 70% της χώρας, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια προσφυγοποιημένους. Με το εμπάργκο όπλων σε όλες τις δημοκρατίες, οι Βόσνιοι δεν μπορούσαν να οπλιστούν. Πρακτικά, η απαγόρευση εισαγωγής όπλων από το εξωτερικό έπληξε όλους τους άλλους πλην των Σέρβων, οι οποίοι κληρονόμησαν τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατό της Ευρώπης, όπως προαναφέραμε, αλλά κυρίως έπληξε τους Βόσνιους, είν’ η αλήθεια.
Είναι χαρακτηριστικό της διαφοράς δυναμικού: Οταν η ελίτ των καταδρομέων κομάντο του γιουγκοσλαβικού (σερβικού) στρατού μπήκαν στο Σαράγεβο μεταμφιεσμένοι σε νοσοκόμους και διασώστες μέσα σε ασθενοφόρα, με σκοπό να καταλάβουν το Προεδρικό Μέγαρο, υποβοηθούμενοι από πυκνά πυρά πυροβολικού από τους γύρω λόφους και βολές σνάιπερ από ουρανοξύστες, αυτό που τους σταμάτησε ήταν ένα είδος αυτοσχέδιας ρουκέτας που έφτιαξε ένας Βόσνιος βετεράνος του στρατού, 58 ετών και καρκινοπαθής, χρησιμοποιώντας έναν υδροσωλήνα με μια μπαταρία αυτοκινήτου και αυτοσχέδια εκρηκτικά.
Αντίθετα, οι Σέρβοι του Κάρατζιτς είχαν στη διάθεσή τους ολόκληρα υπερεξοπλισμένα και εκπαιδευμένα Σώματα Στρατού του JNA από την αρχή. Τον Μάιο του 1992, στην ίδια συνεδρίαση της Βουλής των Σερβοβόσνιων στην οποία καθορίστηκαν οι ‘έξι στρατηγικοί στόχοι του σερβικού έθνους των Σέρβων της Βοσνίας’, ιδρύθηκε και τυπικά ο εθνικός στρατός των Σερβοβόσνιων: Απλά το 4ο Σώμα Στρατού του JNA μετονομάστηκε σε Σώμα Στρατού Sarajevo-Romanija της Republika Srpska, με 25.000 άνδρες μόνο για την πολιορκία του Σαράγεβο και με άλλους τόσους στα περίχωρα, και με υπερσύγχρονη δύναμη πυρός, ικανή να ρίχνει 157 τόνους ατσάλι το λεπτό. Στην περίμετρο του Σαράγεβο, 60 χιλιόμετρα συνολικά, είχαν στηθεί 2.100 πυροβόλα. Ενα πυροβόλο κάθε 30 μέτρα.
Ακόμη, το Γενικό Επιτελείο της Σερβίας έχει ήδη έτοιμους ΠΡΙΝ την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Β-Ε πάνω από 62.000 εθελοντές, οπλισμένους με 52.000 σύγχρονα όπλα συν άλλα 18.000 σύγχρονα ατομικά όπλα που κρυφά είχαν διοχετευθεί στα μέλη του κόμματος του Κάρατζιτς. Από αυτούς τους εθελοντές, περίπου οι μισοί στέλνονται στο Σαράγεβο και οι υπόλοιποι στους άλλους διεκδικούμενους δήμους. Είναι η πρώτη επίσημη καταγεγραμμένη εμφάνιση του Αρκάν στην περιοχή Bijeljina με τις γνωστές φωτογραφίες του Ron Haviv, με τους ποινικούς που είχε μαζέψει να εκτελούν και να κλωτσάνε μετά νεκρούς αμάχους.
Οι Σέρβοι -στο ίδιο μοτίβο όπως στην Κροατία-, αρχίζουν σάρωμα των περιοχών, χωριό-χωριό και δήμο-δήμο, με άμεσο στόχο την ‘εθνική καθαρότητα’ των περιοχών: Ολοι οι μη Σέρβοι κάτοικοι εξοντώνονται ή εκτοπίζονται.
Bijeljina, Doboj, Foca, Rogatica, Vlasenica, Bratunac, Zvornik, Prijedor, Sanski Most, Kljuc, Brcko, Derventa, Modrica, Bosanska Krupa, Bosanski Brod, Bosanski Novi, Glamoc, Bosanski Petrovac, Cajnice, Visegrad, Donji Vakuf γίνονται θέατρα άγριων θηριωδιών. Αλλά και σε περιοχές όπως Banja Luka, Bosanska Dubica, Bosanska Gradiska, Bileca, Gacko, Han Pijesak, Kalinovik, Nevesinje, Trebinje και Rudo όλοι οι μη σερβικοί πληθυσμοί εκδιώκονται. Στην κεντρική Βοσνία (Zenica, Maglaj, Zavidovici, Bugojno, Mostar, Konjic κά.), Σέρβοι που φοβούνται αντίποινα φεύγουν για τις σερβοκρατούμενες περιοχές ή για τη Σερβία.
Η διεθνής κοινότητα, αμήχανη μπροστά στις αδιανόητες βιαιότητες κάποια στιγμή θα θυμηθεί την υπόσχεση ‘Ποτέ ξανά!’, μόνο που θα πάρει χρόνο.
Στο μεταξύ, παρακολουθεί ακίνητη τον έναν μετά τον άλλο όλους τους μεγάλους δήμους ανατολικά του Δρίνου να πέφτουν στα χέρια συνδυασμένων σερβικών δυνάμεων παραστρατιωτικών, επίσημου στρατού και αστυνομίας, με αιχμή του δόρατος τις ελίτ των κομάντο και των Ειδικών Δυνάμεων, και υπό τη διεύθυνση έμπειρων επαγγελματιών αξιωματικών. Οι νεκροί πλέον ανά δήμο μετριούνται σε χιλιάδες: Μέσα σε δέκα μόνο μέρες, πάνω από 1.000 στη Bijeljina, 3.000 στο Zvornik, 3.000 στο Visegrad, 600 στο Bratunac, 2.700 στη Foca, 2.000 στη Vlasenica, 3.200 στο Prijedor και πολλά άλλα τριψήφια και διψήφια νούμερα θυμάτων σε άπειρες άλλες περιοχές -υπόψη, χωρίς να είναι αυτά τα τελικά νούμερα αμάχων εκτελεσμένων στον απολογισμό του τέλους του πολέμου· ήταν πολλαπλάσια παντού, σε όλους τους δήμους. Χωριό με χωριό, σπίτι με σπίτι, στο 70% της Βοσνίας, επαναλαμβάνονται οι ίδιες σκηνές που στην αρχή οι Σέρβοι αψήφιστα επέτρεψαν σε τηλεοπτικά συνεργεία να πάρουν: Οπως στο Ζβόρνικ: Οι άντρες οι ικανοί για στρατιώτες συνήθως να εκτελούνται επί τόπου ή να μεταφέρονται σε στρατόπεδα εξόντωσης, και όσα γυναικόπαιδα επιζούν να διώχνονται μακριά και να γίνονται πρόσφυγες, ή να κρατούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και αυτοσχέδιες φυλακές
Ονομάζεται ‘εθνοκάθαρση’ και οι δυτικοί την είδαν να συμβαίνει στους δέκτες τηλεοράσεως, μαζί με τις επεξηγηματικές περιγραφές αξιωματούχων διεθνών οργανισμών: «Είδα πέντε φορτηγά γεμάτα πτώματα» είπε ο Ισπανός παρατηρητής του ΟΗΕ (πολύ σκληρές σκηνές από βίντεο εδώ, στο 02.50′).
Στο Visegrad οι εκτελέσεις αμάχων Μουσουλμάνων λαμβάνουν χώρα στη διάσημη γέφυρα Mehmed Pasa Sokolovic, που είχε υμνήσει ο νομπελίστας εθνικός συγγραφέας Ivo Andric στην ελεγεία ‘Η γέφυρα του Δρίνου’. Το σημείο είναι ορατό από όλη σχεδόν την πόλη και τα πτώματα ρίχνονται στο ποτάμι. Ο αριθμός των ανθρώπων που εκτελέστηκαν στη γέφυρα ήταν τόσο μεγάλος ώστε, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο της βρετανικής εφημερίδας ‘Guardian’ Ed Vulliamy, στο τέλος του Ιουνίου του 1992, ο επιθεωρητής της αστυνομίας της πόλης έλαβε καταγγελία από τη διεύθυνση του υδροηλεκτρικού φράγματος που βρίσκεται στα σερβικά σύνορα «Παρακαλούμε όποιον είναι υπεύθυνος, να επιβραδύνει τη ροή των πτωμάτων κάτω από τον αγωγό διότι παρατηρήθηκε απόφραξη των οχετών του φράγματος».
Αργότερα, βέβαια, οι Σέρβοι έμαθαν από τα λάθη τους και απαγόρευαν σε τηλεοπτικά συνεργεία να κάνουν λήψεις, όμως στην εποχή των δορυφόρων αυτά τα πράγματα δεν μένουν κρυφά, κι έτσι έφταναν στις οθόνες και στα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου, πλην της Σερβίας και της Ελλάδας, ασφαλώς.
Σε μία και μόνη νύχτα, καταλαμβάνονται όλα τα αστυνομικά τμήματα, ακόμη και μέσα στο Σαράγεβο. Καταλαμβάνεται και αποκλείεται με αιματηρή μάχη και το αεροδρόμιο του Σαράγεβο. Κατόπιν, αρχίζουν οι βομβαρδισμοί και η πολιορκία. Οι πλήρως προετοιμασμένοι Σέρβοι, που είχαν μεταφέρει πυροβολικό τους πολύ κοντά περιμετρικά της πόλης από μέρες, βομβαρδίζουν νύχτα το Σαράγεβο και το φως της μέρας αποκαλύπτει τους πρώτους 25 νεκρούς αμάχους. Στην Bijeljina, Σέρβοι στρατηγοί επιθεωρούν τις δυνάμεις του Αρκάν (σαν να επρόκειτο για κανονικό αξιωματικό και όχι για μαφιόζο καταζητούμενο νονό της νύχτας), ο οποίος μάλιστα δίνει συνέντευξη στην σερβική τηλεόραση. Χρειάζεται έξι προσπάθειες για να πει σωστά τη λέξη «φουνταμελι … φουντα … φουνταντα … φουνταμενταλίστα», σε μια μοναδικά συμβολική σκηνή εσκεμμένου ψέματος και συκοφαντίας, επάνω στους σφαγμένους αθώους, όπως άλλωστε ψέματα και συκοφαντίες ήταν και ολόκληρη η σερβική ρητορική προπαγάνδας όλα αυτά τα χρόνια.
Σημειώνουμε ξανά, αυτά όλα, -όπως και στην Κροατία επίσης- συμβαίνουν ΠΡΙΝ αναγνωριστεί η ανεξαρτησία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης από τη Δύση (κι όμως, και εδώ οι Ελληνες αρνητές υποστηρίζουν ότι η μεθύστερη αναγνώριση προκάλεσε την επίθεση!). Για την ιστορία, να σημειώσουμε μόνο ότι οι ΗΠΑ, που ήταν από την αρχή υπέρ μιας ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, ακόμα δεν είχαν αναγνωρίσει ούτε τη Β-Ε, ούτε την Κροατία, ούτε την Σλοβενία· τις αναγνώρισαν όλες μαζί στις αρχές Απριλίου 1992, μετά από την αναγνώριση της Β-Ε από την ΕΟΚ, και έπειτα από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να μην διαλυθεί η χώρα.
Μπορεί το σχέδιο για blietzkrieg κατάληψη του Σαράγεβο από τις σερβικές Ειδικές Δυνάμεις να αποκρούστηκε με επιτυχία από τους πολίτες υπερασπιστές της πόλης, που ανήκαν σε όλες τις εθνότητες (25% του βοσνιακού στρατού ήταν Χριστιανοί, δηλαδή Σέρβοι και Κροάτες), όμως η πολυεθνική πόλη-συμβολο θα δεινοπαθήσει τα τέσσερα επόμενα χρόνια, σε μια πολιορκία που όμοιά της δεν είχε δει ποτέ η Ευρώπη, επί 1.395 ημέρες, μεγαλύτερη ακόμη κι από εκείνη του Στάλινγκραντ. Τις πρώτες μέρες της πολιορκίας, οι Σέρβοι, οι οποίοι κατέχουν το αεροδρόμιο, με την προτροπή του Σέρβου Branko Kostic (αντιπρόσωπος του Μαυροβουνίου στη συλλογική Προεδρία της Γιουγκοσλαβίας και όργανο του Μιλόσεβιτς) αιχμαλωτίζουν -ή ορθότερα, απάγουν– τον πρόεδρο Ιζετμπέγκοβιτς και την κόρη του, τη φρουρά του και πολλούς υπουργούς του (ορισμένοι εκ των οποίων Σέρβοι που ήθελαν ενωμένη τη Β-Ε). Την προηγούμενη μέρα, η πόλη είχε βομβαρδιστεί άγρια από τις σερβικές οβίδες που είχαν εγκατασταθεί στους γύρω λόφους, ενώ Σέρβοι ελίτ κομάντο επιχείρησαν ανεπιτυχώς να καταλάβουν ή να καταστρέψουν όλα τα κρατικά κτίρια. Μεταφέρουν τους αιχμαλώτους στη βάση του γιουγκοσλαβικού στρατού, μέσα στο Σαράγεβο, στην οποία βρισκόταν, επίσης, εγκλωβισμένος ο Σέρβος στρατηγός Milutin Kukanjac με 215 αξιωματικούς και οπλίτες. Συμφωνούν παρουσία του Κυανόκρανου Καναδού αξιωματικού Lewis McKenzie να γίνει ανταλλαγή (ο Ιζετμπέγκοβιτς και η συνοδεία του αντί του Kukanjac και της συνοδείας του), και να ξεκινήσουν όλοι μαζί σε ένα κομβόι υπό την UNPROFOR μέχρι να χωριστούν κι ο καθένας να πάει στον προορισμό του, χωρίς θύματα και απώλειες. Ενώ το κομβόι προχωράει, σε ένα σημείο στην ‘Οδό Εθελοντών’, αρχίζουν πυκνά πυρά, με αποτέλεσμα νεκρούς και από τις δύο πλευρές: 16 Βόσνιοι στρατιώτες και 42 Σέρβοι. Αυτό τουλάχιστον μαθεύτηκε τότε. Το 2012, ο Kukanjac αποκαλύπτει την αλήθεια:
«Κάποτε πρέπει να σταματήσουμε την πλαστογραφία και την χειραγώγηση. Επρεπε τότε να παρουσιάσουμε περισσότερο θύματα από τους Βόσνιους για να δαιμονοποιήσουμε τον Ιζετμπέγκοβιτς και τη χώρα του και για να φανεί ότι εμείς ήμασταν οι αδικημένοι. Στην πραγματικότητα τα θύματα ήταν οι 16 αρχικά γνωστοί Βόσνιοι οπλίτες, 6 πολίτες που βρέθηκαν τυχαία στην οδό Dobrovoljacka, και μόνο 5 δικοί μας ένοπλοι».
Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Ισως πρώτη φορά στην ιστορία του πολέμου γνωρίζουμε νοικιασμένους σνάιπερ που πληρώνονται με το κεφάλι, ενώ στην ημερήσια διάταξη βρίσκονται βομβαρδισμοί μαιευτηρίων, νοσοκομείων, σχολείων και αγορών την ώρα που ο κόσμος περιμένει για συσσίτιο ή για να γεμίσει νερό από υδροφόρες, ακόμη και σε κοιμητήρια σε ώρα μνημοσύνων. Οι συγγενείς σε κηδείες και μνημόσυνα ήταν ο αγαπημένος στόχος των σνάιπερ. Η μουσουλμανική παράδοση προστάζει η ταφή των νεκρών να γίνεται πριν το ηλιοβασίλεμα. Ομως όσο υπάρχει φως, οι ελεύθεροι σκοπευτές μπορούν να βρουν στόχο. Γι’ αυτό και οι κηδείες γίνονταν πάντα πολύ βιαστικά σε εκείνο το πολύ μικρό διάστημα που ο ήλιος έχει πέσει αλλά δεν έχει νυχτώσει ακόμα, ακριβώς λίγο πριν τη δύση του ήλιου. Φανταστείτε βασανιστήριο για τους συγγενείς και για τους υπεύθυνους των τελετών, να μην μπορούν ούτε τους ανθρώπους τους να κηδέψουν κανονικά.
Τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις εγκλήματος πολέμου εναντίον ανυποψίαστων αμάχων ήταν οι βομβαρδισμοί σε ουρές ανθρώπων που περίμεναν να αγοράσουν τρόφιμα στην (μαύρη) αγορά, ενώ υπήρξαν και αμέτρητες άλλες επιθέσεις με σνάιπερ και βόμβες εναντίον ανθρώπων που περίμεναν στην ουρά για λίγο νερό με μικρότερες απώλειες. Αξίζει να τις θυμηθούμε: Οι τρεις μεγάλες σφαγές στην αγορά ήταν η πρώτη σε μια ουρά σε φούρνο στην οδό Vaso Miskin Street με 19 νεκρούς (ανάμεσά τους δύο παιδιά, 7 και 13 ετών) και 157 τραυματίες στις 27/05/1992 (σκηνές από βίντεο εδώ), η δεύτερη στην αγορά Markale, στις 05/02/1994, με 68 νεκρούς και 150 τραυματίες (σκηνές εδώ και εδώ και εδώ), και η τρίτη, επίσης στην αγορά Markale, με 43 νεκρούς και 75 τραυματίες στις 28/08/1995 (σκηνές εδώ και εδώ).
Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει παγκοσμίως άλλο παρόμοιο περιστατικό όπως ο βομβαρδισμός τη νύχτα 26 προς 27 Μαΐου 1992 του μαιευτηρίου Zehra Muidovic του Σαράγεβο, ενώ, μάλιστα, βρίσκονταν σε εξέλιξη στα χειρουργεία του δύο γεννήσεις. Εκείνη τη νύχτα, σε μια πρωτοφανή επίδειξη απανθρωπιάς από τον (γιατρό!) Dr Radovan Karadzic που έδωσε την εντολή, πέθαναν από το βομβαρδισμό τρία νεογέννητα ή σε θερμοκοιτίδα και τραυματίστηκαν 130 μητέρες και άλλα 70 μωρά. Νεκρά παιδιά υπήρξαν ακόμη κατά τους βομβαρδισμούς -συχνά με αντιαεροπορικά- σε παιδικές χαρές, σε σχολεία μαζί με τις δασκάλες τους, στις εγκαταστάσεις της UNPROFOR την ώρα που κυανόκρανοι μοίραζαν σοκολάτες σε παιδιά, σε παιδικά τουρνουά ποδοσφαίρου και αυτοσχέδια γήπεδα όπως η σφαγή στο προάστιο του Σαράγεβο Dobrinja με 12 νεκρούς (παιδάκια και γονείς) και 133 τραυματίες, σε παιδικά θέατρα, σε λεωφορεία ορφανοτροφείων κατά τη διαδρομή για την εκκένωση των ιδρυμάτων προς τη Γερμανία (πολύ σκληρές σκηνές από βίντεο εδώ, στο 20.26′), τραγωδία που έγινε ακόμη χειρότερη όταν στην κηδεία του ενός ορφανού, λίγες μέρες μετά, εκτελέστηκαν η αδερφή του και η γιαγιά του από ελεύθερο σκοπευτή μέσα στο κοιμητήριο (σκηνές από βίντεο εδώ) και άλλα πολλά.
Δεν γνωρίζουμε, επίσης, αν υπάρχει ανάλογο σε άλλη χώρα του κόσμου: Εν μέσω βολών σνάιπερ και βομβαρδισμού με αντιαεροπορικά και ειδικά βλήματα 100 και 250 κιλών (παραγγελία του Προέδρου της Σερβοβοσνιακής Βουλής Κράιζνικ στα σερβικά εργοστάσια όπλων), και εν μέσω λιμού και έλλειψης όλων των αναγκαίων, οι ταξιτζήδες του Σαράγεβο είχαν συνεννοηθεί και είχαν εγκαταστήσει όλοι στα οχήματά τους μια ειδική κόρνα, η οποία ειδοποιούσε τους γύρω ότι ένα παιδί τραυματισμένο υπήρχε μέσα στο ταξί και έπρεπε να μεταφερθεί επειγόντως στο νοσοκομείο, αφού κάθε λεπτό μετρούσε. Σε αυτές τις διαδρομές, πολλοί οδηγοί ταξί έχασαν τη ζωή τους και οι ίδιοι. Ηταν το πνεύμα του Σαράγεβο της αλληλεγγύης που αντιστέκεται στη φασιστική βαρβαρότητα και στον άδικο θάνατο.
Μία συγκλονιστική ιστορία, που κινηματογραφήθηκε τυχαία από τηλεοπτικό συνεργείο που ακολουθούσε στο νοσοκομείο δύο άλλα βαριά τραυματισμένα παιδάκια, ήταν η περίπτωση της εγκύου που δέχτηκε το βλήμα στην κοιλιά της. Η γυναίκα λιποθύμησε και ξύπνησε μόνο μετά την εγχείρηση στο νοσοκομείο, για να διαπιστώσει ότι το έμβρυό της … (πως να το πει κανείς αυτό), της έσωσε τη ζωή. Βέβαια, το έμβρυο ήταν νεκρό από την πρώτη στιγμή που το βλήμα βρήκε τη μητέρα.
Οι ελεύθεροι σκοπευτές των Σέρβων (δεν λέμε ‘οι Σέρβοι ελεύθεροι σκοπευτές’ διότι αρκετοί από τους 280 σνάιπερ ήταν μισθοφόροι από άλλες εθνότητες ή άλλες χώρες) ήταν εξαιρετικά εκπαιδευμένοι. Μπορούσαν να πετύχουν από 1.200 μέτρα απόσταση παιδική καρδιά ή παιδικό μάτι, όπως συνέβη σε εκατοντάδες περιπτώσεις σύμφωνα με τα πρακτικά της Χάγης. Θεωρούσαν μάλιστα τον απρόσμενο θάνατο με μία και μόνη βολή σαν ‘ανθρωπιστική πράξη’, όπως λέει ένας απ’ αυτούς στην κάμερα (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 10.43′). Αργότερα αυτοκτόνησε σε πάρκο του Βελιγραδίου, βέβαια, με ένα σημείωμα στην τσέπη στο οποίο έλεγε ότι τον είχε στοιχειώσει η εικόνα ενός 9χρονου κοριτσιού που δολοφόνησε εκείνες τις μέρες, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους απολογητές των σερβικών εγκλημάτων.
Να σημειωθεί ότι τα περισσότερα παιδιά που σκοτώθηκαν στο Σαράγεβο, -και ανήκαν σε όλες τις εθνικότητες, σερβάκια, κροατάκια, μουσουλμανάκια, τσιγγανάκια- είχαν την τραγική αυτήν κατάληξη εν μέσω –υποτίθεται– ανακωχών. Ενα έγκλημα μέσα στο έγκλημα (πολύ σκληρές σκηνές από βίντεο εδώ, ‘Siege of Sarajevo 1992-96: The human cost’).
Οι μη Σέρβοι ήταν υποχρεωμένοι να φέρουν λευκή κορδέλα στο μπράτσο και να τοποθετούν λευκή σημαία στα παράθυρα των σπιτιών (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 2.00′).
Οπως είπαν, ‘Ποτέ ξανά!’.
[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].
‘Welcome to Sarajevo’: Η κλασική φωτογραφία του Ron Haviv από την πολιορκία του Σαράγεβο 1992-1995. Οταν το πολυπολιτισμικό, σοφιστικέ και πολύπλοκο Σαράγεβο της ανοχής και της διαφορετικότητας αντιστεκόταν και πολεμούσε τη βαρβαρότητα, το φασισμό και τον εθνικισμό.
Η επόμενη μέρα του Σαράγεβο. Ο τοίχος από το ‘Welcome to Sarajevo’ (η κλασική φωτογραφία του Ron Haviv) βομβαρδισμένος.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Οταν το πολυπολιτισμικό, σοφιστικέ και πολύπλοκο Σαράγεβο της ανοχής και της διαφορετικότητας αντιστεκόταν και πολεμούσε τη βαρβαρότητα, το φασισμό και τον εθνικισμό. Ηταν η σύγκρουση από τη μια ενός εθνικιστικού φιλοκληρικαλιστικού μεγαλοϊδεατικού ολοκληρωτισμού (Σερβία και Republika Srpska) με ένα κοσμικό ευρωπαϊκό νεογέννητο κράτος, όχι εξ ολοκλήρου μουσουλμανικό, όπως θέλει η σερβική ρατσιστική προπαγάνδα. Πριν τον πόλεμο, ο ένας στους τρεις μουσουλμάνους πάντρευε τα παιδιά του με Χριστιανούς, ο ένας στους δύο κατοίκους είχε στενό συγγενή Α’ βαθμού από άλλη εθνότητα ή θρησκεία, και δύο στα πέντε παιδιά προερχόταν από μικτό γάμο, άρα μόνο ένας συνειδητός πλαστογράφος θα μιλούσε για ‘τζιχάντ και ισλαμικό φανατισμό’. Αν ήταν αλήθεια αυτές οι εκ των υστέρων κατασκευές των Σέρβων πως δήθεν μάχονταν κάποιον ‘ισλαμικό φονταμενταλισμό’ για να μην δημιουργηθεί ‘κράτος-ταλιμπάν’ στην καρδιά της Ευρώπης, τότε που είναι η σαρία και η μπούργκα σήμερα; Πουθενά, ήταν όλα ψέματα. Αντίθετα, ακόμη και τους λίγους εξτρεμιστές που βρήκαν χώρο να εισχωρήσουν στην βοσνιακή κοινωνία λόγω της φτώχειας και της ανεργίας μετά το 2001 και την 11η Σεπτεμβρίου, ακόμη κι αυτούς τους διώκουν και τους βάζουν φυλακή, αυτή είναι η αλήθεια. Το Σαράγεβο θα είναι πάντα η πόλη που συμβολίζει πως η ζωή, η ειρήνη, η δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούν να νικήσουν τη βαρβαρότητα, το φασισμό και τον εθνικισμό. Στη μνήμη για τη Δικαιοσύνη: 1.601 παιδιά νεκρά στο Σαράγεβο, ένα μικρό μόνο δείγμα στα πέντε μέρη από το ντοκιμαντέρ αυτό, προειδοποιούμε, μόνο για πολύ δυνατά νεύρα.
— $$$ Ο ρόλος των ΜΜΕ και τα πραγματικά ψέματα της Δύσης
Ο ρόλος των ΜΜΕ: Οι Ουστάσι Κροάτες, οι Τούρκοι φονταμενταλιστές μουτζαχεντίν Βόσνιοι, οι εγωιστές εκμεταλλευτές του γιουγκοσλαβικού νότου Σλοβένοι, οι ασήμαντοι Νότιοι Σέρβοι Μακεδόνες και οι καθυστερημένοι κοντοπίθαροι μουσουλμάνοι τρομοκράτες Αλβανοί
Ας δώσουμε το λόγο σε μια έντιμη σερβική φωνή και αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων εκ των έσω:
Γράφει η Σιμωνίδα Αργυράκου, που έζησε τα γεγονότααπό πρώτο χέρι, σαν αξιωματούχος στο σερβικό Διπλωματικό Σώμα:
‘Στη συνέχεια, στη Σερβία αναπτύχθηκε μια ολοκληρωτική εθνικιστική καμπάνια με πολλούς πρωταγωνιστές. Την ηγεσία του Μεγαλοσερβικού Κινήματος ανέλαβε το κόμμα του Μιλόσεβιτς, ενώ πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα ΜΜΕ, η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, γνωστοί συγγραφείς και αργότερα τα νεοφασιστικά κόμματα του Βόγισλαβ Σέσελι και Βουκ Ντράσκοβιτς. Όλοι αυτοί βομβάρδιζαν καθημερινά τους Σέρβους με μηνύματα μίσους, με ειδήσεις και αναλύσεις περί διαφόρων κινδύνων που τους απειλούν κλπ. Με υπομονή και επιμονή, αφού ξύπνησαν πρώτα την δυσπιστία, κατάφεραν να ξυπνήσουν και το μίσος απέναντι σε όλους τους άλλους μη-Σέρβους. Από ‘κει και πέρα, ο σερβικός λαός στην πλειοψηφία του άρχισε να αναπαράγει αυτά που άκουγε ή διάβαζε και όχι μόνο. Άρχισε σιγά-σιγά να αποδέχεται την ιδέα ότι ο πόλεμος είναι πράγματι αναγκαίος.
Η εκκλησία συνέβαλε οριστικά σε αυτή την καμπάνια. Ο πατριάρχης και οι μητροπολίτες σε σχεδόν όλες τις ομιλίες τους προειδοποιούσαν για τους κινδύνους από το Ισλάμ, το Βατικανό κλπ. Ο ‘μετριοπαθής’ Σέρβος πατριάρχης έλεγε ότι «για τους Σέρβους στην Κροατία δεν υπάρχει τρίτος δρόμος -ή θα πάρουν τα όπλα ή πρέπει να φύγουν». Το 1990, η Σερβική Εκκλησία ζήτησε από τις αρχές άδεια για να γίνουν ανασκαφές στους μαζικούς τάφους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και να κηδευτούν τα θύματα κοντά σε χριστιανικούς ναούς. Οι ανασκαφές, αντί να γίνουν σε μια ήρεμη και αξιοπρεπή ατμόσφαιρα, έγιναν παρουσία τηλεοπτικών καμερών, προβολέων, δημοσιογράφων, πολιτικών και πολλών άλλων. Η κρατική τηλεόραση μετέδωσε ζωντανά αυτές τις φρικτές εικόνες.
Με αυτό τον τρόπο, αναδεικνύοντας τα εγκλήματα που έγιναν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Κροάτες φασίστες ενάντια στους Σέρβους και ανοίγοντας τις ‘παλιές πληγές’, η Σερβική Εκκλησία καλούσε τους Σέρβους να πάρουν μέτρα προστασίας έναντι του δήθεν καινούριου κινδύνου· στην ουσία τους καλούσε να πάρουν εκδίκηση. Είναι ενδεικτικό ότι σε κανέναν από τους μαζικούς τάφους στη Σερβία δεν έγινε ανασκαφή -μόνο σε αυτούς που ήταν στην Κροατία και τη Βοσνία!
Τα ΜΜΕ υποστήριζαν σταθερά αυτή την πολιτική. Για παράδειγμα, προωθούσαν μεθοδικά την κατηγορία ότι η κυβέρνηση της Βοσνίας, με τη βοήθεια του Βατικανού και της Γερμανίας, θέλει να δημιουργήσει ένα «ισλαμικό φρούριο στην καρδιά της Ευρώπης», όπως έλεγαν, με σκοπό να «εξαφανίσει όλους τους Σέρβους».
Ο Μιλόσεβιτς άφηνε πρώτα τους πιο ακραίους πολιτικούς να μιλάνε για μια Σερβία μέχρι τη Βιέννη ή την Τεργέστη, και μετά ερχόταν ο ίδιος ο ηγέτης για να επιβεβαιώσει, με σοβαρό ύφος, ότι «όντως ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος και πρέπει να αμυνθούμε». Ενα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ομιλία του Μιλόσεβιτς στη σερβική Βουλή τον Απρίλιο του 1991:
«Το ζήτημα των συνόρων είναι ζωτικής σημασίας για ένα κράτος. Οπως ξέρετε, είναι πάντα οι δυνατοί που καθορίζουν ποια είναι τα σύνορα, και ποτέ οι αδύναμοι. Γι’ αυτό, πρέπει να είμαστε δυνατοί. […] Μίλησα με τους ανθρώπους μας στο Κνιν [Κροατία] και στη Βοσνία. Η πίεση πάνω τους είναι μεγάλη […] Μήπως θα έπρεπε να προαναγγείλουμε στο ραδιόφωνο όσα σκοπεύουμε να κάνουμε; Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αν πρέπει να πολεμήσουμε, θα πολεμήσουμε πραγματικά».
Η καμπάνια διήρκεσε χρόνια και έμοιαζε με πραγματική εθνικιστική υστερία. Και ενώ στα συλλαλητήρια που οργάνωνε το κόμμα του Μιλόσεβιτς ακούγονταν συνθήματα όπως «θα πιούμε το τούρκικο αίμα», η πολιτική ηγεσία της Σερβίας ετοιμαζόταν για πόλεμο’.
– Πηγή: Σιμωνίδα Αργυράκου, 16 χρόνια από τη γενοκτονία στη Σρεμπρένιτσα, Πώς και γιατί συνέβη; http://rnbnet.gr/details.php?id=2908
Ο Μιλόσεβιτς, έχοντας κατορθώσει να αποκτήσει σχεδόν την αποκλειστικότητα στη διαχείριση των ΜΜΕ (κανάλια, ραδιοσταθμοί, εφημερίδες, πρακτορεία ειδήσεων, πομποί αναμετάδοσης κ.λπ.), και έχοντας στα χέρια του έναν κρατικό μηχανισμό με 50 χρόνια εμπειρία στην διαστρέβλωση της αλήθειας κατ’ επιταγήν του μονοκομματικού κράτους, προώθησε μια πολύ επιτυχημένη προπαγανδιστική καμπάνια δαιμονοποίησης όλων των άλλων κοινοτήτων:
– Οι Κροάτες δεν ήταν πλέον Κροάτες αλλά Ustasha,
– οι Βόσνιοι δεν ήταν πια απλά οι μουσουλμάνοι συμπατριώτες τους με τους οποίους είχαν κερδίσει μαζί τον Β’ΠΠ πόλεμο αλλά Τούρκοι και φονταμενταλιστές γενίτσαροι (=εξισλαμισμένοι Σέρβοι κατωτέρων γονιδίων) μουτζαχεντίν,
– οι Σλοβένοι έγιναν «οι εγωιστές εκμεταλλευτές του γιουγκοσλαβικού νότου»,
– οι Μακεδόνες ήταν πλέον «μια ασήμαντη κοινότητα Νότιων Σέρβων»,
– και οι Αλβανοί δεν ήταν πλέον άλλος ένας λαός που ζούσε στην τιτοϊκή ‘Ενότητα και Αδελφότητα’ αλλά καθυστερημένοι και κοντοπίθαροι μουσουλμάνοι τρομοκράτες.
Και όλα αυτά, δεν ήταν αστεία ή ψυχαγωγικές εικόνες που απλά έπαιζαν στην τηλεόραση. Αυτού του είδους η προπαγάνδα, σε συνδυασμό με απολύτως κατασκευασμένες ‘ειδήσεις’ οδήγησαν πολλούς Σέρβους τηλεθεατές να καταταχθούν σε παραστρατιωτικές ομάδες και να επιδοθούν σε πραγματικά εγκλήματα πολέμου. Μάλιστα, το 2009, η Ειδική Εισαγγελία Εγκλημάτων Πολέμου της Σερβίας ξεκίνησε έρευνα κατά δημοσιογράφων και συγκεκριμένων ΜΜΕ (κρατική Σερβική Τηλεόραση RTS, καθημερινές κρατικές εφημερίδες του Βελιγραδίου Politika και Vecernje Novosti, κρατικό Πρακτορείο Ειδήσεων της Γιουγκοσλαβίας-Σερβίας Tanjug κ.ο.κ.) με την κατηγορία της υποκίνησης σε εγκλήματα πολέμου μέσω ρητορικής μίσους και κατασκευής ειδήσεων.
Ετσι είχαμε, την περίοδο 1991-1999:
– την εξωφρενική ιστορία με τα Σερβάκια που τα έριχναν τροφή στα λιοντάρια του ζωολογικού κήπου του Σαράγεβο που προαναφέραμε (σκηνές από βίντεο εδώ),
– το ρεπορτάζ με τους Ουστάσι Κορεάτες καμικάζι (‘Κορεάτες’, από την Κορέα, όχι ‘Κροάτες’) που πολεμούσαν για λογαριασμό των Κροατών (σκηνές από βίντεο εδώ),
– την είδηση για τους … Κούρδους που πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή στο Ντουμπρόβνικ εναντίον των Σέρβων για λογαριασμό των Κροατών, αλλά παραδόξως δεν μιλούσαν κουρδικά, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά αραβικά (σκηνές από βίντεο εδώ),
– το παραπλανητικό και απολύτως κατασκευασμένο ρεπορτάζ για τους 30.000 ετοιμοπόλεμους και πλήρως εξοπλισμένους Κροάτες που ήταν έτοιμοι να εισβάλουν στο Μαυροβούνιο και δήθεν βομβάρδιζαν όλες τις μεγάλες πόλεις της μικρής δημοκρατίας -είδηση που κατασκευάστηκε αποκλειστικά και μόνο ως προβοκάτσια για να στρατολογηθούν Μαυροβούνιοι στις σερβικές παραστρατιωτικές μιλίτσιες (σκηνές από βίντεο εδώ). Στην πραγματικότητα, ήταν μόνο 700 Κροάτες, εξοπλισμένοι με κυνηγετικά όπλα και ό,τι έβρισκε ο καθένας, που βρίσκονταν εκεί για να υπερασπιστούν το Ντουμπρόβνικ. Την ίδια στιγμή, ο JNA, ο οποίος ήταν η πηγή της πληροφορίας για τους 30.000 Κροάτες που ήθελαν να καταλάβουν το Μαυροβούνιο, έστελνε αυτός30.000 υπεροξοπλισμένους και άρτια εκπαιδευμένους στρατιώτες για να καταλάβουν την παραλιακή πόλη με τη βοήθεια και του ναυτικού αποκλεισμού από το γιουγκοσλαβικό Ναυτικό. Οι Μαυροβούνιοι κληρωτοί αρνούνταν κι αυτοί να καταταγούν και να πάνε να σκοτωθούν σε ξένους τόπους, κι έτσι μια εύκολη νίκη απέναντι σε έναν ανύπαρκτο κατασκευασμένο εχθρό θα ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να δελεαστούν οι στρατεύσιμοι και να ντυθούν στο χακί -μαζί με την υπόσχεση για πλιάτσικο και λεηλασίες. Σκοπός του JNA δεν ήταν μόνο η πτώση του Ντουμπρόβνικ, αλλά η κατάληψη ολόκληρης της παράκτιας περιοχής της Κροατίας, μέχρι τον ποταμό Neretva, όπως ομολόγησε αργότερα ο τότε αντιπρόσωπος του Μαυροβουνίου στη συλλογική Προεδρία της Γιουγκοσλαβίας και όργανο του Μιλόσεβιτς Σέρβος Branko Kostic (σκηνές από βίντεο εδώ).
– τον διάσημο Σερβοβόσνιο ‘Χατζηνικολάου’ της εποχής Risto Djogo να μεταδίδει απολύτως σοβαρά στο δελτίο ειδήσεων του SRT για τις Βόσνιες γυναίκες: «Οι Τουρκάλες γυναίκες ισχυρίζονται ότι τις βιάζουν, αλλά μόλις πρόσφατα σε ένα στρατόπεδο προσφύγων ένα από τα θύματα βιασμού γέννησε ένα μαύρο παιδί»,
– την είδηση της κρατικής σερβικής τηλεόρασης RTS για τα 41 Σερβάκια ηλικίας 4-7 ετών στο δημοτικό σχολείο του Borovo Selo, κοντά στο Βούκοβαρ, σφαγμένα όλα από τους Κροάτες (αποδείχτηκε ότι τελικά ο Σέρβος ‘δημοσιογράφος’ μιλούσε για σακούλες με πτώματα Κροατών αμάχων νεκρών),
– στην ίδια υπόθεση, ο Σέρβος απεσταλμένος (και πρόεδρος της Ενωσης Σέρβων Δημοσιογράφων!) Nino Brajovic ανέκρινε on camera έναν νεαρό Κροάτη κρατούμενο και τον πίεζε να ομολογήσει τους φόνους των νηπίων (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 0.49′).
Τελικά, ο επίσημος σερβικός στρατός διέψευσε την είδηση λίγο αργότερα, αλλά το κακό είχε γίνει. Παραπλανημένοι από το πλαστό ρεπορτάζ, Σέρβοι από τις γύρω περιοχές οπλίστηκαν, έπιασαν ομήρους 200 περίπου άμαχους Κροάτες, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, τους έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, τους βασάνιζαν επί ημέρες και τελικά τους εκτέλεσαν όλους. Αυτός είναι ο λόγος που είπαμε προηγουμένως «δεν ήταν αστεία ή ψυχαγωγικές εικόνες που απλά έπαιζαν στην τηλεόραση», αφού, όπως αποδείχτηκε, επρόκειτο για τρομερό όπλο που οδήγησε σε ανείπωτη θηριωδία και σε εγκλήματα πολέμου.
– Πηγή: Anes Alic, Balkans: Media and War Crimes, International Relations and Security Network (ISN), 24/06/2009 http://www.isn.ethz.ch/isn/Current-Affairs/Security-Watch/Detail/?ots591=4888CAA0-B3DB-1461-98B9-E20E7B9C13D4&lng=en&id=102376
Για την παραμόρφωση της εικόνας των άλλων λαών και την αρνητική τους αναπαράσταση από το καθεστώς Μιλόσεβιτς, αλλά και για μια σειρά ακόμη από εξωφρενικές πλαστές ειδήσεις (ορθότερα, τερατουργήματα) όπως οι παραπάνω, μπορεί κανείς να διαβάσει τη μελέτη του Γάλλου καθηγητή Renaud de la Brosse με τίτλο ‘Political propaganda and the plan to create a State for all Serbs, Consequences of using the media for ultra-nationalistic ends’, 2003, η οποία αξίζει να διαβαστεί και από όσους έχουν γενικότερο ενδιαφέρον για θέματα ΜΜΕ, πολιτικής προπαγάνδας κ.ο.κ. Κατεβαίνει εδώ. https://xyzcontagion.wordpress.com/?attachment_id=9525
Τα πραγματικά ψέματα της Δύσης
Οι δυτικοί βρήκαν την ευκαιρία που ζητούσαν να πατήσουν το πόδι τους στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, στο κέντρο των Βαλκανίων, και με απώτερη προοπτική όταν ηρεμήσυν τα πράγματα να ανοίξουν νέες αγορές σε ένα κοινό το οποίο είχε δυτικές συνήθειες κατανάλωσης. Οι ΗΠΑ και οι διευθυντήριες χώρες της ΕΟΚ πίστευαν ότι τα συμφέροντά τους θα εξασφαλίζονταν καλύτερα με μια ενωμένη Γιουγκοσλαβία, αλλά από την στιγμή που η διάλυση είχε δρομολογηθεί, αυτό που τους ένοιαζε περισσότερο από όλα ήταν το εξής: Πρώτον να διασφαλίσουν ότι τα δάνεια που είχαν δώσει στη χώρα όσο ήταν ενωμένη δεν θα χαθούν και θα ξεπληρωθούν από τα διάδοχα κράτη, και δεύτερον, να υπάρχει σταθερότητα -η οποία διασφαλίζεται ευκολότερα όταν τα κράτη είναι οργανωμένα σε ‘εθνική βάση’-, ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα το εμπόριο.
Στον σημερινό πολυπολικό μας κόσμο, δεν είναι αναγκαστικό οι ‘εχθροί των ιμπεριαλιστών’ να είναι πάντα αγωνιστές της ελευθερίας. Υπάρχει και η πιθανότητα να ήταν στυγνοί διεφθαρμένοι δικτάτορες.
Θυμηθείτε ποιοι ήταν οι σύμμαχοί του Μιλόσεβιτς στην εξουσία: Το κόμμα της συζύγου του και το ακραίο ακροδεξιό κόμμα του τσέτνικ και πολιτικού φίλου του Λεπέν νεοναζί Σέσελι, αναπληρωτή πρωθυπουργού του Μιλόσεβιτς το 1999, αλλά και φίλου της Χρυσής Αυγής, επίσης. Οι ευρωβουλευτές της ναζιστικής οργάνωσης στήριξαν πρόταση ψηφίσματος υπέρ της αποφυλάκισης του Σέσελι διότι κι αυτός «διωκόταν για τις ιδέες του»
Θυμίζουμε, ο φασίστας Σέσελι είχε ανακηρύξει προληπτικά την ‘Σερβική Δημοκρατία της Κοιλάδας του Βαρδάρη’, ενώ μια ‘βαρυσήμαντη’ συνέντευξη του Σέσελι με τίτλο ‘Τα Σκόπια πρέπει να διαλυθούν!’, στην οποία πρότεινε το διαμελισμό της ΔτΜ και το μοίρασμα μεταξύ Ελλάδας και Σερβίας φιλοξενούσε και η εφημερίδα της ναζιστικής οργάνωσης σε ένα από τα πρώτα της φύλλα, στις 21/02/1993.
Εφημερίδα της ναζιστικής οργάνωσης, 21/02/1993. Συνέντευξη Σέσελι, «Τα Σκόπια πρέπει να διαλυθούν» και «Να χωριστούν σε 4 μέρη τα Σκόπια».
Είναι παράλογο να υπερασπίζεται και να συντάσσεται κανείς με εγκληματίες πολέμου μόνο και μόνο επειδή αυτοί βρίσκονται στην απέναντι πλευρά από εκείνη των ιμπεριαλιστών και του ληστρικού καπιταλισμού, χωρίςνα εξετάζει τα κίνητρά τους. Το γεγονός πως η Δύση επιτέθηκε στον Σαντάμ κάνει τον Σαντάμ καλό άνθρωπο; Γιατί να κάνει τον Μιλόσεβιτς; Το ενδεχόμενο να είναι δύο τα καθάρματα σε μία σύγκρουση (ΚΑΙ το ΝΑΤΟ, ΚΑΙ το καθεστώς Μιλόσεβιτς) δεν σας πέρασε ποτέ από το μυαλό, αγαπητοί μου ‘αριστεροί’ αντιιμπεριαλιστές τηλεθεατές, σωστά;
Εκτός αν κάποιος είναι τόσο ανόητος για να πιστεύει ακόμη στο ψυχροπολεμικό και ανεδαφικό δόγμα ‘ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος μου’. Δεν εξηγείται πλέον τίποτε με αυτό το δόγμα -αν ποτέ εξηγούσε κάτι. Οπως καταδικάζουμε τον πόλεμο, έτσι πρέπει να καταδικάσουμε μαζί κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς. Δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο, ούτε είναι αναγκαστικό να εξηγούνται όλα με το διαζευκτικό ‘ή’. ‘Ή’ το ένα, ‘ή’ το άλλο. Πολλές φορές μπορεί να είναι ‘ούτε το ένα, ούτε το άλλο’. Κι άλλες φορές μπορεί να είναι ‘και το ένα, και το άλλο’. Δεν ήταν ήρωας ή αγωνιστής της ελευθερίας ο Μιλόσεβιτς, μόνο και μόνο επειδή βρέθηκε απέναντι στη Δύση. Πολύ περισσότερο, δεν ήταν «θύμα των μηχανορραφιών της Δύσης», όπως ισχυρίζεται μέχρι και σήμερα το ΚΚΕ και άλλοι. Ηταν ένα αδίστακτο ακροδεξιό οπορτουνιστικό κάθαρμα που είχε απ’ την αρχή σκοπό να νεκραναστήσει το αιμοσταγές ζόμπι του εθνικισμού, που η Γιουγκοσλαβία είχε καταφέρει να θάψει επί 50 χρόνια. Και ήταν αυτός που δεν δίστασε να ξεκινήσει όχι έναν, ούτε δύο, αλλά τέσσερις πολέμους ενώ ταυτόχρονα έκλεβε τον κόπο των συμπατριωτών του και τον μοιραζόταν με τους ολιγάρχες της κλίκας του. Τον βόλεψε πολύ η εναντίωσή της Δύσης διότι έτσι μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον φόβο και την κινδυνολογία για να αποπροσανατολίσει τον κόσμο του, ώστε να μπορέσει να διαιωνίσει το ολιγαρχικό ολοκληρωτικό καθεστώς του και να μείνει σχεδόν δύο δεκαετίες στην εξουσία, προξενώντας άπειρες τραγωδίες στους πολίτες του. Αν και με τον όρο ‘η Δύση’ δεν αποδίδεται με ακρίβεια ούτε το σύμπλεγμα χωρών και οργανισμών που ενεπλάκησαν στους γιουγκοσλαβικούς πολέμους, ούτε τα συμφέροντά τους τα οποία δεν συνέπιπταν πάντοτε, πάντως όποιος εμβαθύνει στα γεγονότα, θα διαπιστώσει ότι ο Μιλόσεβιτς ήταν πάντοτε ο προνομιακός τους συνομιλητής και εκείνος στον οποίο η Δύση έκανε τις μεγαλύτερες παραχωρήσεις, προκειμένου να τελειώσει μια ώρα αρχίτερα με τον «σκυλοκαυγά στον οποίο δεν έχουμε δικά μας σκυλιά να παλεύουν», κατά τη ρήση του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ James Baker. Η υποκρισία της Δύσης, να κρατάει δήθεν ‘ίσες αποστάσεις’ και να απαιτεί το εμπάργκο όπλων να εφαρμόζεται εξίσου σε όλους, ανεξάρτητα από το μέγεθος του οπλοστασίου του καθενός, όπως και η καθυστέρηση των αναγνωρίσεων, ειδικά της Β-Ε, τελικά ευνοούσε σκανδαλωδώς μόνο τους επιτιθέμενους, δηλαδή τη Σερβία και σε μικρότερο βαθμό την Κροατία. Η Δύση χρησιμοποιούσε σαν επιχείρημα τον γελοίο ισχυρισμό πως δήθεν «η αναζωπύρωση του μίσους μεταξύ εθνοτήτων και θρησκειών ήταν μία διαδικασία αναπότρεπτη», και πως αυτοί οι τύποι (οι Βαλκάνιοι) «είναι κλειδωμένοι από την Ιστορία». Και όταν ρωτούσαν τον Λόρδο Οουεν «Και τότε πως τα κατάφεραν να συνυπάρξουν αρμονικά και να φτιάξουν τόσα επιτεύγματα στο πολυεθνικό τους κράτος εδώ και 50 χρόνια;», αυτός απαντούσε «Το ξέσπασμα του εμφυλίου είχε καταπνιγεί αυθαίρετα και με βία από τον Τίτο επί 50 χρόνια». Τελικά, αυτή η ‘ουδετερότητα’ των δυτικών είδαμε ποιον ακριβώς εξυπηρέτησε: Αρχικά, το σχέδιο (διαμελισμού) των Vance-Owenεπιβράβευε τη σερβική εθνοκάθαρση με ένα 43% της Βοσνίας, ενώ στο τέλος, με τις συμφωνίες του Dayton, οι Σερβοβόσνιοι απόκτησαν το 49% της χώρας, χάρη στους Αμερικανούς, περισσότερο.
Στο μεταξύ, ο Μλάντιτς δεν δίσταζε να απειλεί τη Δύση πως μπορεί ακόμη και να βομβαρδίσει τις πρωτεύουσες της και ό,τι άλλο βρίσκεται στο βεληνεκές των πυραύλων και της αεροπορίας του. Και αυτό, με τον πλέον επίσημο τρόπο, σε δημοσιογράφο του Channel 4, την ώρα μάλιστα βρίσκονταν σε εξέλιξη ειρηνευτικές συνομιλίες στη Γενεύη.
Οι δυτικοί ΔΕΝ βοήθησαν τους Βόσνιους. Τους άφησαν σαν πρόβατα επί σφαγή. Τους πήραν τα όπλα με τα οποία θα μπορούσαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, τους απαγόρεψαν να οπλιστούν έστω σε κλάσμα του επιπέδου των Σέρβων, δεν τους βοήθησαν σε καμία πολιορκία, ούτε στο Σαράγεβο, ούτε στο Μπίχατς, ούτε στο Γκόραζντε, ούτε φυσικά στη Σρεμπρένιτσα, ενώ από την άλλη έκαναν πάντα τα στραβά μάτια στις συνεχείς παραβιάσεις διεθνών νόμων και ηθών του πολέμου από την σερβική πλευρά. Ενδεικτικά παραδείγματα της νοοτροπίας των ‘ανδρείων’ Ορθόδοξων αδελφών Σέρβων, τα οποία όλα έμειναν ατιμώρητα και χωρίς συνέπειες:
– όταν έπιαναν όμηρους, τη μια φορά 150 Κυανόκρανους, την άλλη 350, την τρίτη 200,
– όταν έκλειναν τον δρόμο στα κομβόι του ΟΗΕ και δεν δίσταζαν να κατασχέσουν την ανθρωπιστική βοήθεια,
– όταν παρενοχλούσαν ολόκληρους στρατηγούς των δυνάμεων των Ηνωμένων Εθνών, λ.χ. τον Γάλλο στρατηγό Μοριγιόν που δεν τον άφησαν τον Μάρτιο του 1993 να περάσει μαζί με τους ανθρώπους του ΟΗΕ την ανθρωπιστική βοήθεια στους λιμοκτονούντες πολιορκημένους της Σρεμπρένιτα, ή ακόμα χειρότερα,
– όταν τελικά τον άφησαν να περάσει χωρίς τα τρόφιμα αλλά του έδειξαν εσκεμμένα λάθος πορεία ώστε το κομβόι του να πατήσει σε ναρκοπέδιο (σώθηκε διότι από τύχη έπεσε πάνω στη νάρκη το πρώτο και μοναδικό τεθωρακισμένο όχημα με προστασία εναντίον των ναρκών), ή
– όταν απήγαγαν τον ίδιο τον Ιζετμπέγκοβιτς, την κόρη του και τη συνοδεία τους, κατά την επιστροφή τους από διεθνείς συνομιλίες στην Πορτογαλία, ή ακόμα-ακόμα
– όταν καταπατούσαν τις ανακωχές για να οπλιστούν καλύτερο ή για να προωθήσουν τις θέσεις τους.
Ας ξαναγυρίσουμε στη Σρεμπρένιτσα, όμως, και στον βοσνιακό πόλεμο.
Ισως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ασυδοσίας και του αισθήματος ατιμωρησίας από την πλευρά των Σέρβων ήταν η εν ψυχρώ δολοφονία του Βόσνιου αναπληρωτή πρωθυπουργού Hakija Turajlic τον Ιανουάριο του 1993. Ενώ βρισκόταν υπό την προστασία των δυνάμεων του ΟΗΕ μέσα σε τεθωρακισμένο όχημα των Κυανόκρανων, οι Σέρβοι σταμάτησαν το κομβόι της UNPROFOR σε ένα παράνομο check-point, τον πυροβόλησαν 7 ή 8 φορές και τον άφησαν στον τόπο, μπροστά στα μάτια των διεθνών παρατηρητών. Και μετά, απλά έφυγαν. Πολύ χαρακτηριστική της σερβικής νοοτροπίας ήταν η συμπεριφορά που επέδειξαν στο τελεσίγραφο της Δύσης, μετά την πρώτη σφαγή στην αγορά Markale, να αποσύρουν το πυροβολικό τους από τα υψώματα γύρω απ’ το Σαράγεβο και να σταματήσουν να σκοτώνουν αθώους αμάχους, τον Φεβρουάριο του 1994. Ο Μλάντιτς δήλωσε στην κάμερα «εμείς οι Σέρβοι δεν δεχόμαστε, ούτε δεχτήκαμε ποτέ τελεσίγραφα από κανέναν». Επειτα από τις εγγυήσεις της Ρωσίας του Μπόρις Γέλτσιν και την ανάπτυξη ρωσικών στρατευμάτων κοντά στο Σαράγεβο, συμφώνησαν και έκαναν ότι συμμορφώθηκαν.
Αμέσως μετά, βομβάρδισαν άνανδρα επί 25 ημέρες έναν άλλο αποκλεισμένο θύλακα, το Γκόραζντε, έτσι, επειδή μπορούσαν -ή, μάλλον, όπως είχε δηλώσει ο Κάρατζιτς, «επειδή ήθελα να κάνω επίδειξη δύναμης σε όλο τον έξω κόσμο, και ειδικά στους Μουσουλμάνους και στους Αμερικάνους, πως είμαστε ανώτεροι και μπορούμε να συντρίψουμε τον μουσουλμανικό στρατό όποια ώρα θέλουμε». Υπό τις διαταγές του Μλάντιτς, έπιασαν όμηρους 150 Κυανόκρανους και χτύπησαν σε ενέδρα δύναμη της UNPROFOR με Δανούς στρατιώτες. Μετά, συμφώνησαν ξανά να σταματήσουν και να αποσύρουν το πυροβολικό τους. Και μετά, την επόμενη χρονιά, επιτέθηκαν ξανά -για τρίτη φορά, με αποτέλεσμα οι νεκροί άμαχοι να φτάσουν τελικά στους 4.500 στις 1.300 μέρες πολιορκίας! Και υπόψη, το Γκόραζντε ήταν ένας από τους έξι θύλακες που υποτίθεται ήταν ‘safe areas’ και υπήρχε συμφωνία να αποσύρουν όλοι τα όπλα τους από εκεί.
Ακόμη και ο πολεμοκάπηλος Κάρατζιτς απορούσε: Οπως είχε πει, «αν η Δύση έστελνε μερικές χιλιάδες στρατιώτες στο Ζβόρνικ να αποκόψουν τις γραμμές ανεφοδιασμού μεταξύ Σερβίας και Σερβοβόσνιων, θα είχαμε αναγκαστεί να σταματήσουμε και τις πολιορκίες και τον ίδιο τον πόλεμο εντός λίγων ημερών». Και ειδικά, σε σχέση με την υπόθεση της Σρεμπρένιτσα, οι δυτικοί, αφού παραπλάνησαν κατοίκους και πρόσφυγες με υποσχέσεις προστασίας, αφού τους αφόπλισαν, αφού τους κατέστησαν αδύναμους έπειτα από τρία χρόνια πολιορκία και λιμοκτονία, στο τέλος τους παρέδωσαν σαν πρόβατα επί σφαγή σε αγαστή συνέργεια με τους σφαγείς τους.
Ας αναλογιστεί, τέλος, ο καλοπροαίρετος αναγνώστης και μελετητής της Ιστορίας σε ποιο ακριβώς χρονικό σημείο έγινε η επέμβαση της Δύσης στη Βοσνία. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το σημείο: Επί 3,5 χρόνια οι Σέρβοι που ήταν μόνο το 30% του πληθυσμού κατείχαν το 70% του εδάφους, έχοντας διώξει επταψήφιους αριθμούς Βόσνιων και Κροατών απ’ τις εστίες τους και έχοντας προκαλέσει εξαψήφιο αριθμό νεκρών, κυρίως αμάχων, με τις εθνικές τους εκκαθαρίσεις. Η Δύση παρενέβη μόνο μετά τη Σρεμπρένιτσα (και ενώ οι Σέρβοι ετοίμαζαν μια δεύτερη, χειρότερη Σρεμπρένιτσα στο Μπίχατς), ακριβώς στο χρονικό σημείο που οι Σέρβοι είχαν αρχίσει να υποχωρούν και οι Βόσνιοι είχαν σημαντικές προοπτικές να ανακτήσουν εδάφη από τα οποία είχαν διωχτεί και εκκαθαριστεί βιαίως 3,5 χρόνια πριν. Ετσι η Δύση διασφάλισε ότι η Βοσνία δεν θα ανακτήσει περισσότερο έδαφος κι έτσι το χρυσό 50%-50% για τους Σέρβους, (ή έστω 51-49, μικρή η διαφορά) θα τους δελέαζε για να συμφωνήσουν στο Dayton, όπως κι έγινε. Το σερβοβοσνιακό κράτος-γκάνγκστερ της Republika Srpska που ονειρεύονταν από την αρχή οι συμμορίες των Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς και Αρκάν ήταν μια πραγματικότητα -και τα κέρδη καθόλου αδιάφορα ή λίγα, αφού ένα 20% παραπάνω έπειτα από τέτοια εθνοκάθαρση μόνο ‘καλό χέρι’ μπορεί να χαρακτηριστεί. Τον χαρακτηρισμό ‘κράτος-γκάνγκστερ’, που ασφαλώς αναφέρεται στις ηγεσίες του και όχι στον απλό λαό, μοιάζει πάλι, 20 χρόνια μετά, να θέλει να τον νομιμοποιήσει ξανά η εθνικιστική ηγεσία της Republika Srpska, με όλα αυτά τα σχέδιά της για πλήρη απόσχιση από τη Β-Ε και ένωση με τη Σερβία και με όλη αυτή τη συμπεριφορά της τα τελευταία χρόνια. http://foreignpolicy.com/2015/10/26/war-break-out-balkans-bosnia-republika-srpska-dayton/
Αυτά ήταν τα γεγονότα, πέρα από τις πολιτικές αψιμαχίες και συζητήσεις. Ειδικά, έπειτα από τον αποχαρακτηρισμό των 341 απορρήτων εγγράφων της κυβέρνησης των ΗΠΑ το 2013, για τα οποία μάλιστα εκδόθηκε και βιβλίο, δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή αμφιβολία ότι όλα τα παραπάνω είναι απολύτως ακριβή. Σε αυτή τη σειρά εγγράφων, ήρθε να προστεθεί πρόσφατα (Νοέμβριος 2015) και μια δεύτερη σειρά cables, από διάφορους οργανισμούς και αξιωματούχους της εποχής. Οποιος θέλει μπορεί να τα αναζητήσει μέσω του Foreign Policy (‘The Bosnian War Cables’). http://foreignpolicy.com/2015/11/22/the-bosnian-war-cables/
Είχαμε, επίσης, την πρόσφατη (Δεκέμβριος 2015) απόφαση της ολλανδικής κυβέρνησης και της ολλανδικής Βουλής να ζητήσουν από το ινστιτούτο NIOD (παλαιότερα ‘Netherlands Institute for War Documentation’, τώρα ‘Institute for War, Holocaust, and Genocide Studies’) να επανεξετάσει την υπόθεση της Σρεμπρένιτσα και να προβεί σε διερεύνηση των νέων πηγών και της ακαδημαϊκής βιβλιογραφίας που έχουν καταστεί διαθέσιμες μετά τη δημοσίευση της γνωστής έκθεσης το 2002, ειδικά λόγω της δημοσιοποίησης πολλών νέων ντοκουμέντων σχετικά με τις ευθύνες της Δύσης στο μακελειό.
Το συμπέρασμα, πάντως, από όλα όσα ξέρουμε μέχρι στιγμής είναι ένα και μοναδικό, και συνεχώς επιβεβαιώνεται με κάθε νέα αποκάλυψη:: Η απροθυμία των δυτικών να αντιπαρατεθούν δυναμικά με τις επελαύνουσες ορδές του Μλάντιτς δεν είναι απλά μια υπόθεση εργασίας· είναι πλέον ιστορικό γεγονός. Η απόφαση να μην προχωρήσουν οι δυτικοί σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς είχε ληφθεί πολλές εβδομάδες πριν, ακόμη και στο πιο υψηλό επίπεδο των ηγετών των ΗΠΑ, Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας
Από όποια οπτική γωνία και να δει κανείς την υπόθεση, είτε της Βοσνίας ολόκληρης, είτε της Σρεμπρένιτσα, που απλά αποτελεί μικρογραφία και συνάμα κορυφαία στιγμή της υπόθεσης ολόκληρης της Βοσνίας, τα γεγονότα μιλούν μόνα τους, για τον ρόλο της διεθνούς κοινότητας: Προετοίμασε, αφόπλισε και συγκέντρωσε για σφαγή σε έναν πολύ μικρό και ευάλωτο γεωγραφικό χώρο δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Ειδικότερα σε σχέση με τις ‘ασφαλείς περιοχές’ (‘safe areas’), θα ήταν προτιμότερο αν η διεθνής κοινότητα χρησιμοποιούσε τον όρο ‘νομιμοποιημένα στρατόπεδα εξόντωσης’. Η Δύση πρώτα ανακήρυξε ‘ασφαλή περιοχή’ την Σρεμπρένιτσα, με αποτέλεσμα την προσέλκυση όσο το δυνατόν περισσότερων προσφύγων και κατοίκων των εκκαθαρισμένων εθνικά χωριών από τις κοντινές περιοχές, τους περιόρισε σε έναν πολύ μικρό ενιαίο χώρο, ο οποίος γινόταν στόχος με μεγάλη ευκολία, τους αφόπλισε, τους απαγόρεψε να φέρουν όπλα και στο τέλος τους παρέδωσε στις σερβοβοσνιακές δυνάμεις για να εξοντωθούν (οι 8.000++ άντρες και αγόρια) και να εκδιωχτούν (οι υπόλοιποι, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι).
Ολοι πίστευαν για αρκετά χρόνια ότι οι Σέρβοι είχαν απλά ένα ‘μη σήμα’ από τους δυτικούς για να προχωρήσουν στην κατάληψη της Σρεμπρένιτσα, δηλαδή πως η μη ανάληψη δράσης από την πλευρά της Δύσης εναντίον των επιτεθέμενων Σερβοβόσνιων εκλαμβάνονταν από την ηγεσία τους σαν σιωπηλό σινιάλο ‘ελευθέρας’ για να προχωρήσουν. Αργότερα όλοι πίστευαν ότι το σινιάλο ήταν ‘πορτοκαλί’, τόσο για την σφαγή, όσο και για το τελικό μοίρασμα της χώρας. Η αλήθεια που αποκαλύπτεται αυτόν τον καιρό δείχνει αναμφίβολα ότι είχαν κανονικό ‘πράσινο φως’.
Πέρα απ’ τους απολογισμούς, το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει: Χιλιάδες επί χιλιάδων νεκρών και τραυματιών και προσφύγων και καταστραμμένων οικογενειών, επειδή η Δύση ήταν πάντα απρόθυμη στο να αντιμετωπίσει όπως τους άξιζε τους πολεμοχαρείς εισβολείς και αγαπημένους των Ελλήνων εθνικιστές Σέρβους σφαγείς αμάχων και παιδιών. Αξίζει να γνωρίζουμε κάποια νούμερα:
Από τους περίπου 100.000 καταμετρημένους (με ονοματεπώνυμο, ημερομηνία και αιτία θανάτου) νεκρούς του βοσνιακού πολέμου, σύμφωνα με το RDC (Ινστιτούτο που καταγράφει τους νεκρούς και στο οποίο μαζί Σέρβοι, Κροάτες και Βόσνιοι επιστήμονες παράγουν τα πορίσματά τους), το 80%-85% των αμάχων νεκρών πήγαν από σερβικό λεπίδι και στη συντριπτική πλειοψηφία ήταν Βόσνιοι. Ομοίως, το 65%-70% των ενστόλων πήγε επίσης από πυρά Σέρβων, ενώ οι συντριπτική πλειοψηφία των ελάχιστων σερβικών απωλειών ήταν στρατιώτες στην πρώτη γραμμή.
Η μεγάλη διαφορά νεκρών αμάχων (που οι περισσότεροι ήταν από την πρώτη φάση του πολέμου, από τις εθνικές εκκαθαρίσεις άνοιξη και καλοκαίρι του 1992, και όχι από το τέλος) δείχνει ότι οι Σέρβοι έπιασαν τους άλλους (και ειδικά τους Βόσνιους) στον ύπνο. Οτι το σχεδίαζαν από καιρό, ότι είχαν οργανωθεί και είχαν εξοπλιστεί κατάλληλα για την εθνοκάθαρση. Και ότι τελικά έσυραν τους Βόσνιους στον πόλεμο και τους έφτιαξαν και ‘εθνική συνείδηση’, αν θέλετε, αρχής γενομένης από το 1992, όταν τους επιτέθηκαν απρόκλητα για να τους πάρουν τη χώρα, παρά τις προσπάθειες συνεννόησης που κράτησαν σχεδόν 2 ολόκληρα χρόνια. Οι Βόσνιοι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να πάρουν τα όπλα, με το 70% του εδάφους τους κατειλημμένο, με πάνω από τρία εκατομμύρια πρόσφυγες, με εκατοντάδες στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανισμού και με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν; Επρεπε να υπερασπιστούν τους ανθρώπους τους και τα σύνορά τους. Αν είναι να μιλήσει κανείς για εθνικισμό των Βόσνιων πρέπει να πάρει υπόψη του όλα τα προηγούμενα, και φυσικά το γεγονός ότι δεν είχαν κάποιου είδους αλυτρωτισμό, δεν μιλούσαν για χαμένες πατρίδες, δεν έστειλαν στρατό σε ξένα εδάφη.
Αλλιώς είναι σαν να λέμε αναλογικά κάτι τέτοιο: Οι Εβραίοι στο γκέτο της Βαρσοβίας εξεγέρθηκαν και σφαγίασαν τους SS φρουρούς τους. Γεγονός. Αρα ‘είναι σφαγείς και επιτεθέμενοι και πρέπει το Ισραήλ να δώσει αποζημιώσεις στη Γερμανία για τους σφαγμένους SS’. Είναι λογικό να κάνει κανείς έναν τέτοιον ισχυρισμό (ν’ αφήσει δηλαδή το Ολοκαύτωμα απ’ έξω και να μην αναφερθεί καθόλου στους διωγμούς των Εβραίων απ’ τους ναζί);;
Αλλο τόσο λογικό είναι να μιλάει για (επιθετικό) εθνικισμό των Βόσνιων που σκότωσαν βία-βία καναδυό χιλιάδες Σέρβους αμάχους μέσα σε τέσσερα χρόνια ύπουλων σερβικών επιθέσεων, χωρίς να αναφέρει προηγουμένως την απρόκλητη επιθετικότητα και τον επεκτατικό γενοκτονικό σχεδιασμό και τις εθνοκαθάρσεις του ακροδεξιού καθεστώτος Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς.
Για όποιον δεν είναι και πολύ του διαβάσματος, υπάρχει και το πρόσφατο (καλοκαίρι 2015) αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ του ολλανδικού καναλιού VPRO 1 με τίτλο ‘Why Srebrenica had to Fall (Waarom srebrenica moest vallen)’, στο οποίο αναλύονται και εξηγούνται όλα.
Η τηλεόραση και τα ελληνικά ΜΜΕ, όπως μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει από όλα τα προηγούμενα, μετέδιδαν επί χρόνια μόνο ψέματα και μόνο πλαστές εικόνες στο φιλοθεάμον -αλλά ελάχιστα με κριτική σκέψη- κοινό τους.
Δεν υπάρχει, πλέον, η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με το ποιοι ήταν οι επιτιθέμενοι και ποιοι οι αμυνόμενοι.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η στοχοποίηση των αμάχων (συνεπώς και των παιδιών) και η τρομοκρατία με τακτικές μαζικής εξόντωσης ήταν από την αρχή η βασική στρατηγική και το κύριο εργαλείο των Σέρβων για να πετύχουν τους στόχους τους και για να εκκαθαρίσουν εθνικά τις διεκδικούμενες περιοχές, είτε στο Σαράγεβο, όταν ο Μλάντιτς διέταζε να βομβαρδίσουν τις μουσουλμανικές συνοικίες των αμάχων «μέχρι να φτάσουν στα όρια της τρέλας» (υποκλαπείσα συνομιλία εδώ), είτε στη Σρεμπρένιτσα, όταν οι στρατηγοί διέταζαν «ούτε ένας να μην μείνει ζωντανός» («Nijednog zivog nemoj da ostavljas», υποκλαπείσα συνομιλία εδώ)
Και, κυρίως, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με τα κίνητρα των εθνικιστικών σωβινιστικών ηγεσιών των Σέρβων.
Από το 2006, όταν το πάνω χέρι στην εποπτεία της Βοσνίας παραδόθηκε από τους Αμερικανούς στους Ευρωπαίους, η κοινή προσπάθεια όλων (πλην της Republika Srpska) είναι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της χώρας. Οι σημερινοί εθνικιστές ηγέτες της Republika Srpska, όμως, αφήνοντας την ρωσική επεκτατικότητα (που δεν θα είχε και κανένα ιδιαίτερο δισταγμό να πάει ξανά σε έναν πόλεμο by proxy στην περιοχή που θεωρεί δικαιωματικά σαν ‘ζωτικό της χώρο’, δηλαδή στα Βαλκάνια) να αλωνίζει, ας ελπίσουμε ότι δεν θα ανοίξουν πάλι τις κερκόπορτες του πολεμικού εθνικιστικού παροξυσμού, ακυρώνοντας στην πράξη όλα όσα δημιουργήθηκαν, με αργό ρυθμό είναι η αλήθεια, αυτά τα 20 χρόνια. Η Σερβία, η οποία επανεξοπλίζεται πάλι, έχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού της το δόγμα «δώσαμε το Κόσοβο, θα πάρουμε την Republika Srpska γι’ αντάλλαγμα».
Στην Republika Srpska, εδώ και πολύ καιρό, συμβαίνει κάθε εβδομάδα και μια προβοκάτσια, μια πρόκληση, ένα γεγονός, λ.χ. ετοιμάζουν δημοψήφισμα για να απορρίψουν τη δικαιοδοσία της ομοσπονδιακής δικαιοσύνης της Β-Ε, και για να φτιάξουν δικά τους δικαστήρια. Αποκορύφωμα, μόλις πριν λίγες μέρες, ο πρόεδρος της RS Milorad Dodik (ο οποίος την προηγούμενη μέρα κατέθεσε στη Χάγη προς υπεράσπιση του Μλάντιτς, όπως είχε καταθέσει και το 2013 προς υπεράσπιση του Κάρατζιτς), δήλωσε μέσα στη Βουλή τους πως δεν θα δέχεται πλέον τις υπηρεσίες επιβολής νόμου της Β-Ε, και πως την επόμενη φορά που θα υποχρεωθεί κρατικός υπάλληλος ή πολίτης της RS να λογοδοτήσει σε ομοσπονδιακό αστυνομικό ή δικαστή, αυτός θα απαντήσει με τα όπλα στις ‘προκλήσεις’, και αν δεν γίνουν τα πράγματα όπως τα θέλει αυτός, «θα ανοίξουμε πυρ», είπε και μίλησε ευθέως για «armed conflict».
Παραμονές της απαγγελίας της ετυμηγορίας για τον Κάρατζιτς, ο Πρόεδρος Dodik εγκαινιάζει νέο πανεπιστημιακό κτίριο στο παράνομο υποτιθέμενο ‘Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Σαράγεβο’, στο οποίο δόθηκε τιμητικά το όνομα του ψυχίατρου σφαγέα, παρουσία της συζύγου Κάρατζιτς και της κόρης Κάρατζιτς, που είναι και αντιπρόεδρος της Βουλής των Σερβοβοσνίων.
[Σ.Σ.: Παρεμπιπτόντως, αυτό το μαϊμού Πανεπιστήμιο, που δεν έχει καμία σχέση με το κανονικό Πανεπιστήμιο του Σαράγεβο, έχει δώσει πολλά διδακτορικά και πολλά πτυχία σε Ελληνες, κάποιοι εκ των οποίων έχουν σταδιοδρομήσει κατέχοντας σήμερα πανεπιστημιακές έδρες, ενώ είναι κοινό μυστικό ότι τα πτυχία εκεί πωλούνταν και αγοράζονταν. Ενα σκάνδαλο πρώτης γραμμής, με το οποίο ποτέ κανείς δεν έχει ασχοληθεί].
Ο Dodik, ο οποίος ανήλθε στην εξουσία με τη δυτική υποστήριξη, μετά την αποστασιοποίησή του από την εν καιρώ πολέμου ηγεσία της RS, σήμερα επαινεί την ηγεσία του Κάρατζιτς, λέγοντας ότι δεν διέταξε τα εγκλήματα και κατηγορώντας τα δικαστήρια του ΟΗΕ για μεροληψία εναντίον των Σέρβων.
Πάρα πολλοί φοβούνται επανάληψη των προ 20 ετών γεγονότων. Οι ακροδεξιοί που κυβερνούν το κρατίδιο-γκάνγκστερ, το θεμελιωμένο επάνω στη βία, την εθνοκάθαρση και στους μαζικούς τάφους, όπως και οι κρυφοακροδεξιοί ηγέτες της Σερβίας, (ο Πρόεδρος Tomislav Nikolic και ο Πρωθυπουργός Aleksandar Vucic προέρχονται και οι δύο από το φασιστικό κόμμα του Βόγιτσλαβ Σέσελι) δείχνουν ξανά τα δόντια τους, απειλούν σαν κοινοί εκβιαστές και λένε καθαρά πως δεν αναγνωρίζουν τα σύνορα. Στο μυαλό τους υπάρχει πάντα η ιδέα της ‘Μεγάλης Σερβίας’, αλλά η αλλαγή συνόρων δεν γίνεται ποτέ αναίμακτα. Γίνεται μόνο με πόλεμο και με αίμα, με θηριωδίες και με τραγωδίες.
Αν, λοιπόν, υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να γίνουν ξανά τα ίδια πράγματα όπως πριν 25 χρόνια, αυτή τη φορά δεν πρέπει να επιτρέψουμε την άγνοια, που οδηγεί στην υποστήριξη, που οδηγεί στη βοήθεια και στο να οπλιστούν καλύτερα οι δολοφόνοι και οι σφαγείς αμάχων. Και αυτό θα μπορέσει να γίνει μόνο αν μπορέσουμε να δούμε την αλήθεια, επιτέλους.
Αν βρεθούν πάλι παλλοί να πουν «Δεν ήξερα», απλά θα είναι σαν να δηλώνουν επίσημα ότι είναι εν γνώσει τους συνένοχοι και συνεργοί στα εγκλήματα, ακριβώς όπως ήταν και πριν 20-25 χρόνια.
Αλλωστε, οι αμετανόητοι Σέρβοι θεωρούν την δημιουργία της Republika Srpska την μεγαλύτερη σύγχρονη ‘διπλωματική επιτυχία’ της Σερβίας, με τη διαφορά πως δεν ήταν και τόσο ‘διπλωματικός’ ο τρόπος δημιουργίας της σερβοβοσνιακής οντότητας: προηγήθηκε μια γενοκτονία για να φτιαχτεί το κράτος-γκάνγκστερ, κανείς δεν πρέπει να το ξεχνάει αυτό.
— $$$ Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται πολιορκούμενοι με τους συγγενείς τους τη μια μέρα, φωτογραφίζονται αιχμάλωτοι από δορυφόρους την επομένη, εξαφανίζονται και δηλώνονται αγνοούμενοι την τρίτη, και τέλος ταυτοποιούνται μέσω DNA σε μαζικούς τάφους με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Αλλη μια συγκλονιστική άγνωστη φωτογραφία από τις μέρες της Σρεμπρένιτσα: Αιχμάλωτοι Μουσουλμάνοι βγαίνουν με τα χέρια ψηλά, δήθεν για «να περάσουν από ανακρίσεις» όπως είχε υποσχεθεί ο Μλάντιτς στον Ερυθρό Σταυρό και στον ΟΗΕ. Γύρω τα υπάρχοντά τους σε στοίβες («δεν θα τα ξαναχρειαστούν», όπως είχε πει ο τσέτνικ στον Κυανόκρανο). Εντός ολίγου, όλοι θα είναι νεκροί. Φωτογραφία Art ZAMUR/GAMMA.
Πρέπει να σημειωθεί ότι αν και η Σρεμπρένιτσα έχει μονοπωλήσει την συζήτηση σχετικά με την σερβική γενοκτονική επιθετικότητα (στην Ελλάδα ούτε καν αυτό έγινε), στην πραγματικότητα δεν ήταν η πιο πολύνεκρη εκδήλωση της επιθετικότητας αυτής: Προηγούνται αριθμητικά οι αρχικές επιχειρήσεις της πρώτης άνοιξης του πολέμου το 1992, σε πολλές ταυτόχρονα περιοχές της Βοσνίας, και, φυσικά, η πολιορκία του Σαράγεβο, όταν το νεκροταφεία είχε γεμίσει και ο Δήμος αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει για νέα νεκροταφεία τα δεκάδες γήπεδα και τις άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις που είχαν φτιαχτεί για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 1984. Σ’ αυτά τα δύο κεφάλαια του πολέμου, τα μαζικά εγκλήματα και οι νεκροί άμαχοι, οι βιασμένες γυναίκες και τα νεκρά παιδιά ήταν πολύ περισσότερα σε σύγκριση με την Σρεμπρένιτσα.
Ας εστιάσουμε στις αποδείξεις. Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς όλες τις κατηγορίες αποδείξεων. Εκτός από το αδιανόητο γεγονός της επαναταφής των πτωμάτων (οι Σέρβοι ξέθαψαν τα πτώματα από τους μαζικούς τάφους και τα έθαψαν αλλού, ώστε να μην βρεθούν και να καταστραφούν έτσι οι αποδείξεις, τακτική που ξαναχρησιμοποήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα και στο Κόσοβο), έχουμε:
– Μαρτυρίες από επιζώντες και αυτόπτες μάρτυρες
– Επίσημες αναφορές διεθνών οργανισμών που βρέθηκαν στην καρδιά των γεγονότων και κράτησαν χρονικό και ημερολόγια
– Η επίσημη αναφορά της ίδιας της σερβοβοσνιακής κρατικής οντότητας, της Republika Srpska το 2004, στην οποία περιγράφονται λεπτομερώς τα γεγονότα της σφαγής και παρουσιάζεται κατάλογος 7.800 Βοσνίων που εκτελέστηκαν
– Στοιχεία forensics και εγκληματολογικού τύπου, αφού κάθε νεκρός αντιμετωπίστηκε σαν θύμα δολοφονίας, και κάθε τάφος σαν ξεχωριστή crime scene, όπως θα έκανε η αστυνομία και τα CSI της σε μια συμβατική δολοφονία· γι’ αυτό τον λόγο εξετάστηκαν το έδαφος, η χλωρίδα, η περιεκτικότητα σε μέταλλα και άλλα χημικά του εδάφους και όλες οι άλλες παράμετροι που εξετάζονται σε κάθε έγκλημα, ακριβώς όπως συνηθίζεται στις δυτικές χώρες έπειτα από κάθε δολοφονία
– Υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στις εκτελέσεις και βρέθηκαν αργότερα στο έδαφος ή στους τάφους, όπως π.χ. βλήματα, κάλυκες από σφαίρες, κομμάτια υφάσματος για να σκεπάζουν τα μάτια και σύρματα, καλώδια ή κομμάτια υφάσματος για χειροπέδες
– Μαρτυρίες, έγγραφα, διαταγές, log-book και άλλα στοιχεία για την προετοιμασία των οχημάτων που χρειάζονταν για τον εκτοπισμό των γυναικόπαιδων και την μεταφορά των μελλοθανάτων. Π.χ. ο αξιωματικός του Γενικού Επιτελείου των Σερβόβοσνιων Petar Skrbic κατέθεσε ενόρκως για την διαταγή της 11ης Ιουλίου 1995, από τον ίδιο τον Μλάντιτς αυτοπροσώπως, με την οποία έστειλε «50 λεωφορεία σε ένα στάδιο στο Bratunac» (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 24.01′).
– Φωτογραφίες και βίντεο από τους χώρους των γεγονότων, όπως τα φιλμ του Σέρβου δημοσιογράφου Ζόραν Πέτροβιτς και του ερασιτέχνη νεαρού απ’ την Σρεμπρένιτσα, με κορυφαίο όλων το βίντεο με τους παραστρατιωτικούς Scorpions να εκτελούν τους έξι νεαρούς μουσουλμάνους στο Trnovo. «Η αλήθεια έσπασε τα μούτρα μας, οδυνηρή και ανελέητη», είχε γράψει η σερβική Politika στις 04/06/2005, όταν προβλήθηκε το βίντεο στην εθνική τηλεόραση. Η σερβική Δικαιοσύνη έσωσε την τιμή των έντιμων Σέρβων όταν καταδίκασε μετά δύο χρόνια τους συγκεκριμένους Scorpions (αλλά όχι σε τόσο αυστηρές ποινές).
– Τα φιλμ και οι μαρτυρίες από την βάση του ΟΗΕ στο Ποτοτσάρι και τα φιλμ και οι μαρτυρίες από την Τούζλα, όταν έφτασαν εκεί τα λεωφορεία που έβαλε ο Μλάντιτς για να εκκενώσει την Σρεμπρένιτσα: Στα πρώτα διακρίνονται άνδρες και αγόρια, στα δεύτερα ούτε ένας, έχουν εξαφανιστεί όλοι, σαν να άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Ενδιάμεσα υπάρχουν οι σκηνές της ‘διαλογής’, όταν οι άνδρες περπάτανε στην σειρά δίπλα από τα λεωφορεία κι αν τυχόν κανείς πάει να λοξοδρομήσει, οι ένοπλοι Σέρβοι του βάζουν τις φωνές και τον επαναφέρουν στη σειρά. Για ποιο λόγο άνδρες και αγόρια δεν έφτασαν ποτέ στην Τούζλα, όπως είχε υποσχεθεί σε όλον τον κόσμο πάνω από δέκα φορές ο ανδρείος Μλάντιτς; Διότι κατέληξαν όλοι νεκροί, είναι πολύ απλό.
– Εκθέσεις εμπειρογνωμόνων όπως λ.χ. οι στρατιωτικοί αναλυτές που εμβάθυναν λεπτομερώς στις στρατιωτικές επιχειρήσεις χρησιμοποιώντας έγγραφα του σερβοβοσνιακού στρατού ή οι αναλυτές δορυφορικών φωτογραφιών ή οι ειδικοί επί των καταστροφών των μνημείων
– Οπτικό υλικό από δορυφόρους, στο οποίο, μεταξύ άλλων, φαίνονται πεντακάθαρα άνθρωποι συγκεντρωμένοι σε γήπεδα και άλλους χώρους, κομβόι λεωφορείων να τους μεταφέρουν στους χώρους εκτελέσεων, κατόπιν πτώματα στο έδαφος και στο τέλος φρεσκοσκαμμένοι μαζικοί τάφοι· με αυτή την σύγκριση φωτογραφιών βρέθηκαν τον πρώτο χρόνο των ερευνών πάνω από 30 δευτερεύοντες μαζικοί τάφοι στους οποίους δεν ήταν σπάνιο να υπάρχουν όχι ολόκληρα πτώματα: αλλά μόνο ανθρώπινα μέλη και υπολείμματα πτωμάτων λόγω της μεθόδου θανάτωσης (π.χ. βολές από αντιαεροπορικά) και των εργασιών από μεγάλα εκσκαπτικά μηχανήματα κατά την εκταφή και επαναταφή των πτωμάτων. Βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών είχε πυροβοληθεί στην πλάτη και στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Και μόνο το γεγονός πως όλοι αυτοί οι -φωτογραφημένοι και στη γη και από δορυφόρους- εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγες μέρες και κανείς δεν τους είδε ξανά και τα ονόματά τους μπήκαν σε καταλόγους αγνοουμένων οργανισμών όπως του Ερυθρού Σταυρού, και μόνο αυτό φτάνει για να καταλάβει κανείς ποια ήταν η μοίρα τους: Οταν ρωτούσαν τους Σέρβους, εκείνοι απαντούσαν πως δεν ήξεραν. Βρέθηκαν όμως μετά από πολλά χρόνια κάτω από το έδαφος, τόσο απλά.
[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].
Image 1 Date: July 12, 1995 Subj: Potocari: Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: National Security Archive FOIA Request This overhead surveillance photographic image from July 12 1995 shows a group of people assembled near a roadway in Potocari, a town near Srebrenica, within the ‘safe area’ enclave.
Image 2 Date: July 13, 1995 Subj: Overview: Potocari, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This image shows various landmarks in the town of Potocari, located in the Srebrenica ‘safe area’ enclave on July 13, 1995, including a line of buses and trucks on the road outside of the UN base.
Image 3 Date: July 13, 1995 Subj: Bus Convoy, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY). One of the images US Ambassador to the UN Madeleine Albright presented to the UN Security Council as evidence of human rights violations in August 1995. As a result, the international community started to put together the pieces about the fate of nearly 8,000 men and boys massacred in Srebrenica beginning on July 11, 1995. The image shows a convoy of white buses traveling to and from a football [soccer] field, where groups of prisoners are assembled. Christian Science Monitor reporter David Rohde wrote about this image, a photocopy of which he used to visit the Nova Kasaba site as described in his article ‘Evidence Indicates Bosnia Massacre’ on August 18, 1995: «US officials first made public charges about alleged atrocities by Bosnian Serbs in this area on Aug. 10. In a closed session of the UN Security Council, US ambassador to the UN Madeleine Albright said that as many as 2,700 Bosnian Muslims might have been hastily executed and buried in shallow graves. In a dramatic presentation of evidence, Ms. Albright displayed spy plane and satellite photos of an area in the small farming village of Nova Kasaba, about 14 miles west of Srebrenica. ‘Before’ photos showed prisoners crowded into a soccer field and undisturbed earth in an empty field a half mile away [Image 3]. ‘After’ photos from a few days later show no prisoners and three areas of disturbed earth in outlying fields that resemble mass graves.»
Date: July 13, 1995 Subject: Areas of Disturbed Earth, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This image taken on July 13, 1995 shows the ‘before’ image of the July 27, 1995 ‘after’ image that shows areas of disturbed earth.
Image 5 Date: July 13, 1995 Subject: Buses and Trucks Lined Up, Potocari, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This document, (a zoomed in version of Image 2) shows the lines of buses and trucks on the road outside of the UN base.
Image 6 Date: July 27, 1995 Subject: Disturbed Earth: Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) Overhead surveillance of disturbed earth signaling the location of mass graves where Srebrenica victims were buried. This is a close up of the left section marked on Image 7.
Image 7 Date: July 27, 1995 Subject: Areas of Disturbed Earth: Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) An overhead image of Nova Kasaba identifies two areas of ‘disturbed earth,’ indicating the possibility of mass graves.
Η κλασική φωτογραφία από την περιοχή Pilica, 55 χιλιόμετρα ανατολικά της Τούζλα, στις 18 Σεπτεμβρίου 1996. Οι ερενυητές του ΔΠΔΧΓ βρίσκουν σωρό από πτώματα με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και τα μάτια καλυμμένα με ύφασμα.
Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Βόσνιοι κρατούμενοι περιμένουν την εκτέλεσή τους. Στο βάθος λεωφορεία που τους μεταφέρουν στους τόπους εκτελέσεως. Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
Περιοχή Bratunac, Σρεμπρένιτσα Βοσνίας. Μαζικοί τάφοι. Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Σε όλη την κοιλάδα βρίσκονταν διάσπαρτα προσωπικά αντικείμενα και απομεινάρια ρούχων [Σ.Σ.: των αιχμαλώτων και των άοπλων Βόσνιων]. Δεν υπήρχαν πτώματα· προφανώς τα όρνεα θα είχαν εξαφανίσει τυχόν ανθρώπινα υπολείμματα, από τότε», δήλωσε ο Jamie Adam, από το Κέντρο για δράση εναντίον των Ναρκών των Ηνωμένων Εθνών για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (UN Mine Action Centre for Bosnia-Hercegovina). Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
Μια συγκλονιστική δορυφορική φωτογραφία από το ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Nova Kasaba, ακριβώς στις 14.00 της 13ης Ιουλίου 1995. Το πυκνό ορθογώνιο στη μέση της εικόνας δείχνει τους εκατοντάδες κρατούμενους να στοιβάζονται ενώ περιμένουν να εκτελεστούν. Στην ευρύτερη περιοχή, ακόμα ανακαλύπτονται μαζικοί τάφοι, αφού οι Σέρβοι ξέθαβαν τα πτώματα και τα έθαβαν ξανά αλλού, μακριά, μέχρι και στο Βελιγράδι βρέθηκαν υπολείμματα πτωμάτων από θύματα της Σρεμπρένιτσα. Εδώ σταμάτησαν οι Ελληνες της ΕΕΦ, συνοδεύοντας στις μετακινήσεις του τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και εδώ έπαιρναν φωτογραφίες, τις ίδιες στιγμές, σύμφωνα με τα στοιχεία που κατατέθηκαν στο ΔΠΔΧΓ, κατά τις οποίες αιχμάλωτοι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, γονατισμένοι και με δεμένα τα χέρια στην πλάτη, περίμεναν να εκτελεστούν. Θα τους ρωτήσει ποτέ κανένας τι ακριβώς συνέβη στο σφαγείο αυτό;;;
Σε αυτό το σημείο της Βοσνίας, στην περιοχή Nova Kasaba της Σρεμπρένιτσα, όπου ανακαλύπτονται ακόμα μαζικοί τάφοι, βρέθηκαν μαζί με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες οι Ελληνες εθελοντές, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Απόρρητες φωτογραφίες από δορυφόρο. Εδωσαν τα πρώτα στοιχεία για τους μαζικούς τάφους στη Nova Kasaba, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1995. Οι εφτά πρώτες (‘The Bosnian War Cables’) δείχνουν διαδοχικά όλη τη σειρά των γεγονότων ‘before and after’. Κρατούμενοι συγκεντρωμένοι σε γήπεδα, φορτηγά και λεωφορεία να πηγαινοέρχονται, κατόπιν πτώματα στη σειρά και στο τέλος φρεσκοσκαμμένο έδαφος, δηλαδή άνοιγμα μαζικών τάφων και βιαστικό παράχωμα.
– Μαρτυρίες από αυτόπτες μάρτυρες-μέλη διεθνών οργανισμών· μόνο ο ΟΗΕ έχει εκδόσει 104 από αυτές
– Διαταγές, σχέδια επιχειρήσεων και επίσημα έγγραφα της σερβικής πλευράς για κινήσεις μονάδων, ανθρώπων και οχημάτων, όπως επίσης και η καταγραφή των υλικών μέσων που χρησιμοποιήθηκαν.
– Απουσία διαταγών και εγγράφων από την σερβική πλευρά που να δείχνει ότι εναντιώθηκαν στα εγκλήματα ή ότι προσπάθησαν να τα εμποδίσουν ή έστω ότι θέλησαν αργότερα να τιμωρήσουν τους ενόχους
– Δημογραφικά στοιχεία, λ.χ. συγκριτικά, οι αριθμοί κατοίκων από την απογραφή του 1991, οι αναφορές από τις μετακινήσεις προσφύγων την περίοδο 1992-1995, οι κατάλόγοι αγνοουμένων διεθνών οργανισμών, οι τελικοί εκλογικοί κατάλόγοι των εκλογών του 1996 κά· η σύγκριση όλων αυτών δείχνει με σαφήνεια ότι πράγματι πάνω από 8.000 μουσουλμάνοι κάτοικοι της περιοχής εξαφανίστηκαν από προσώπου γης -αλλά βρέθηκαν τελικά σε μαζικούς τάφους
– Υποκλαπείσες συνομιλίες, είτε μεταξύ των ανώτερων πολιτικών παραγόντων των Σέρβων και των Σερβοβόσνιων με την ηγεσία του στρατεύματος, είτε μεταξύ ανώτατων αξιωματικών την στιγμή των επιχειρήσεων: λ.χ. ο στρατηγός Radislav Krstic να ενημερώνει στις 13 Ιουλίου πως «έχουμε ήδη 6.000 αιχμαλώτους», αριθμό που επιβεβαιώνει ο συνταγματάρχης Radislav Jankovic την επόμενη μέρα μιλώντας με Ολλανδό Κυανόκρανο ή τα γνωστά μας «3.500 πακέτα» του Krstic όταν παραπονιόταν στον επιτελάρχη Ασφαλείας συνταγματάρχη Ljubisa Beara πως δεν είχε αρκετά χέρια για «να τα παραδώσει» ή την διαταγή του Krstic προς τον υποδιοικητή της Ταξιαρχίας Ζβόρνικ Dragan Obrenovic «Πρέπει να τους σκοτώσετε όλους. Δεν χρειαζόμαστε κανένα ζωντανό, ούτε ένας να μην μείνει ζωντανός» («Nijednog zivog nemoj da ostavljas») …
… ή τέλος, την χαρακτηριστικότερη φράση του Κάρατζιτς προς τον Σέρβο πολιτικό διοικητή της Σρεμπρένιτσα (και αργότερα αντιπρόεδρο του κόμματος SDS του Κάρατζιτς, καταδικασμένος κι αυτός σε δέκα χρόνια κάθειρξη) Miroslav Deronjic, παρουσία του επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Σερβίας Jovica Stanisic, τις παραμονές της πτώσης της Σρεμπρένιτσα: http://srebrenica-genocide.blogspot.gr/2009/08/karadzic-trial-ready-kill-them-all.html
«Μίροσλαβ, όλοι πρέπει να πεθάνουν. Σκότωσε τους όλους, κάθε έναν που πέφτει στα χέρια σου, όποιον βρεις εκεί, πρέπει να πεθάνει» («Miroslav, they must all be killed. All and every one you find there, all those that fall into your hands»).
Εχοντας αυτή τη φράση του στο μυαλό, λίγες μέρες αργότερα ο μεθυσμένος Deronjic μάλωνε με τον επίσης μεθυσμένο Ljubisa Beara σχετικά με το που και πως θα εξοντώσουν τους κρατούμενους. Ο ένας επέμενε προβάλλοντας τις διαταγές που είχε απ’ τον Κάρατζιτς, κι ο άλλος τις αντίστοιχες του Μλάντιτς, -οι ίδιοι τους τα έχουν καταθέσει αυτά ενόρκως, εδώ. Και σύμφωνα με την κατάθεση του ίδιου του Deronjic στο ΔΠΔΧΓ, όταν τηλεφώνησε στον Κάρατζιτς εκείνη τη μέρα της πτώσης της Σρεμπρένιτσα για να συζητήσουν τι πρέπει να κάνει με μια άλλη μεγάλη ομάδα αιχμαλώτων στο Bratunac, ο Κάρατζιτς απάντησε:
«Κάποιος θα έλθει εκεί σύντομα με διαταγές για την τύχη τους».
Πράγματι, ήλθε ο Vujadin Popovic (αυτός που ζητούσε απ’ τους Ελληνες εθελοντές να του παραδώσουν την κάμερα στο γήπεδο της Nova Kasaba για να καταστρέψει τις φωτογραφίες τους, ο Chief of Security του Σώματος Στρατού Ντρίνα του σερβοβοσνιακού στρατού, καταδικασμένος κι αυτός σε ισόβια κάθειρξη) και είπε:
«Εχουμε διαταγές από πολύ ψηλά, όλοι οι αιχμάλωτοι πρέπει να εκτελεστούν».
– Ομολογίες μεταμελημένων κατηγορουμένων και ομολογίες με μεγάλες λεπτομέρειες όσων δήλωσαν ‘ένοχοι’ στο ΔΠΔΧΓ, μεταξύ των οποίων και κατηγορούμενοι από τα υψηλότερα κλιμάκια, λ.χ. οι στρατηγοί του Μλάντιτς και η αντιπρόεδρος του (και αργότερα πρόεδρος των Σερβοβόσνιων) Μπιλιάνα Πλάβσιτς. http://www.icty.org/en/content/statements-guilt
Μέχρι κι ο ίδιος ο –καταδικασμένος, πλέον, επίσημα για τη γενοκτονία-, Κάρατζιτς, την παραμονή της απαγγελίας της ετυμηγορίας εναντίον του (23/03/2016), παραδέχεται τα εγκλήματα που συνέβησαν τότε, παραδέχεται ακόμη και ότι αδιαμφισβήτητα οι εκτελεσμένοι από τους Σέρβους στη Σρεμπρένιτσα δολοφονήθηκαν εν αιχμαλωσία με τα χέρια δεμένα («who are undisputed victims with ligatures»), αλλά λέει, βέβαια, πως έχει «καθαρή συνείδηση». Η υπερασπιστική του γραμμή ήταν, αν αυτό σας θυμίζει κάτι, πως, ναι, «εγκλήματα συνέβησαν», αλλά δεν ευθύνομαι γι’ αυτά, ούτε εγώ, ούτε το κόμμα μου, ούτε η οργάνωσή μου, ούτε ο στρατός μου και οι δομές του αποσχιστικού κράτους στο οποίο ήμουν ηγέτης. Ευθύνονται μεμονωμένοι κακοποιοί, που τα έκαναν στο όνομα της σερβικής ιδέας, συν κάποιοι ανεξέλεγκτοι πλιατσικολόγοι παραστρατιωτικοί. Μπορεί οι αποδείξεις εναντίον του να ήταν χιλιάδες, αλλά ο δήμιος προτιμούσε να επιμένει, ‘τυχαία μεμονωμένα περιστατικά’. Αυτό, όμως, μάλλον δεν ήταν αρκετό για το Διεθνές Δικαστήριο, του οποίου η δουλειά όλα αυτά τα χρόνια ήταν πραγματικά τιτάνια, κι έτσι η ετυμηγορία ήταν αυτή που έπρεπε. Οταν τα θύματα έδιναν καταθέσεις στο Δικαστήριο της Χάγης και εξιστορούσαν πως είχαν χάσει όλα τα μέλη της οικογένειας τους, ο αμετανόητος ψυχρός δολοφόνος όχι μόνο δεν έδειχνε κανένα σημάδι μεταμέλειας, αλλά κατηγορούσε κι από πάνω τα θύματα, πως δήθεν έθαβαν κενά φέρετρα για να τον κάνουν να φαίνεται κακός. Δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη ύβρις από αυτήν, απέναντι στις γυναίκες που άφησε χήρες και χωρίς παιδιά.
– Απειρα άλλα γεγονότα που συνθέτουν την μεγάλη εικόνα, λ.χ. οι χήρες και οι γονείς ανδρών και αγοριών που εξαφανίστηκαν και που θεωρούνταν αγνοούμενοι για πολλά χρόνια μέχρι σιγά-σιγά να βρεθούν σχεδόν όλοι και να συμπληρωθούν οι κατάλογοι των νεκρών μέσω ταυτοποιήσεων DNA, οι ιστορίες των οικογενειών τους, η άρνηση των Σέρβων να ερευνήσουν τις τύχες των χαμένων ανθρώπων και των γεγονότων εν γένει (αφού ήξεραν ότι ήταν ένοχοι και είχαν ήδη μεταφέρει τα πτώματα σε δευτερεύοντες τάφους για να μην βρεθούν) και άλλα πολλά.
Ολα αυτά, αν τα βάλει κανείς το ένα δίπλα στα άλλα, συνθέτουν μια πλήρη εικόνα των πραγματικών γεγονότων, αφού κάθε στοιχείο της υπόθεσης ταιριάζει απόλυτα με όλα τα υπόλοιπα και όλα μαζί δίνουν μια ενιαία αδιαμφισβήτητη αφήγηση, ώστε όλα μαζί να βγάζουν το ένα και μοναδικό αληθινό νόημα: «Τους σκοτώνουμε όλους, διότι αν τους αφήσουμε ζωντανούς, αύριο-μεθαύριο θα ξαναπάρουν τα όπλα». Αντίθετα, οι αρνητές απλά προσπαθούν να εστιάσουν αποσπασματικά σε επιμέρους μικρά ζητήματα με σκοπό να αμφισβητηθεί συνολικά η πεντακάθαρη εικόνα των γεγονότων που προκύπτει από τα πορίσματα με τις αμέτρητες αποδείξεις (θυμηθείτε εδώ και τις παρόμοιες τακτικές των αρνητών του Ολοκαυτώματος). Επειδή, λοιπόν, είναι λογικό η αφήγηση που προκύπτει από την αποσπασματική και επιλεκτική χρήση στοιχείων να είναι απολύτως αδύναμη και χωρίς κεντρική ιδέα, το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους είναι να παράγονται αυτοαναιρούμενα και αντιφατικά και αλληλοσυγκρουόμενα θεωρητικά σχήματα χωρίς αποδείξεις και χωρίς αντιστοίχιση με τα γεγονότα. Ο ορισμός της αυτογελοιοποίησης.
Επιπροσθέτως, οι αρνητές και οι υποστηρικτές εγκληματιών, ακριβώς όπως συμβαίνει και με την άρνηση του Ολοκαυτώματος, πρέπει να βρίσκονται σε μεγάλη ‘σύγχυση’. Ετσι, μπορεί κανείς να ακούσει τα εξής, στην ίδια ομιλία ή στο ίδιο κείμενο, λ.χ. του απόντα στην Σρεμπρένιτσα (αλλά αυτοαποκαλούμενου … ‘βετεράνου’) Κυριάκου Καθάριου:
– Οχι. Η σφαγή δεν έγινε ποτέ, όλα είναι προπαγάνδα.
– Οχι. Η σφαγή έγινε αλλά σε μικρή κλίμακα, είναι υπερβολές και οι αριθμοί των νεκρών 8.000+ είναι φουσκωμένοι, οι νεκροί ήταν μόνο κάνα-δυο χιλιάδες.
– Οχι. Η σφαγή έγινε αλλά οι νεκροί ήταν 5.000 διότι τόσους είχε ζητήσει ο Κλίντον από τον Ιζετμπέγκοβιτς για να διατάξει επέμβαση.
– Οχι. Η σφαγή έγινε αλλά οι νεκροί ήταν πολύ λίγοι, κι αυτοί λόγω αντιποίνων από την πλευρά των Σέρβων, οι Βόσνιοι το άξιζαν.
– Οχι. Η σφαγή έγινε αλλά οι νεκροί πέθαναν από το χέρι των ίδιων των Βόσνιων, θυσιάστηκαν όπως στις ‘αυτοπροβοκάτσιες με τις εκρήξεις στην αγορά του Σαράγεβου’. Ας μην ξεχνάμε εδώ ότι και οι Ναζί όταν βομβάρδισαν τη Γκουέρνικα, βγήκαν αμέσως και έριξαν την ευθύνη στους Βάσκους αντιπάλους του Φράνκο.
– Οχι. Η σφαγή έγινε αλλά ήταν τζιχαντιστές που κόβουν κεφάλια και συνεπώς οι Σέρβοι βρίσκονταν σε αυτοάμυνα.
– Οχι. Η σφαγή έγινε αλλά ήταν εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ των Βόσνιων, μάλωσαν κατά τη διαφυγή και άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται.
– Οχι. Η σφαγή έγινε και οι Μουσουλμάνοι «ήθελαν να φύγουν απ’ την Ανατολική Βοσνία με την θέλησή τους».
– Οχι. Η σφαγή έγινε, οι νεκροί ήταν 8.000+ αλλά ήταν έργο των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών για να εκθέσουν τους Σέρβους [Σ.Σ.: Αυτό το τελευταίο είναι η άποψη του Σέσελι και του Μιλόσεβιτς].
Και τέλος, η πιο έντιμη εκδοχή:
– Ναι, η σφαγή έγινε, και καλώς έγινε. Το κάναμε, κι αν χρειαστεί θα το ξανακάνουμε, τιμή και δόξα στον στρατηγό Μλάντιτς και στον Vojska Republike Srpske VRS.
Δεν μπορούν να αποφασίσουν, λοιπόν. Δεν μπορούν να σκεφτούν το πιο απλό πράγμα του κόσμου: Δεν μπορείς ταυτόχρονα να αρνείσαι ένα γεγονός και την ίδια στιγμή να το δικαιολογείς. Είτε δεν συνέβη καθόλου, είτε συνέβη με τις τάδε αιτίες. Για την πρώτη έκδοχή, ένα βουνό από αποδείξεις καθιστούν καταγέλαστο όποιον επιχειρεί να αρνηθεί τα γεγονότα. Για την δεύτερη: Οταν κάποιος προσπαθεί να σου πουλήσει π.χ. επτά διαφορετικές ιστορίες για το ίδιο γεγονός, πολλές εκ των οποίων είναι αλληλοαναιρούμενες και αντιφατικές, ένα πράγμα είναι βέβαιο 100%: Οτι τουλάχιστον οι έξι απ’ αυτές είναι ψέματα και ότι ο συνομιλητής αυτός είναι απολύτως αναξιόπιστος. Στην περίπτωσή μας, οι μόνοι που λένε την αλήθεια είναι εκείνη της τελευταίας εκδοχής, οι φανατικοί σωβινιστές ρατσιστές Σέρβοι εθνικιστές και φασίστες, εκείνου που φωνάζουν ακόμη και σήμερα εν χορώ ‘Noz, zica, Srebrenica’ (Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα).
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: Noz, zica, Srebrenica (Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα) με ελληνικούς υπότιτλους, και στο τέλος φωτογραφίες με εθελοντές της ΕΕΦ, παρμένες από το XYZ Contagion. Δείτε και ‘Χρυσαυγίτες εγκωμιάζουν γενοκτονίες και ρατσιστικές σφαγές και υπόσχονται «Noz, zica, Srebrenica» («Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα»): Ποιοι είναι οι Σέρβοι νεοναζί επισκέπτες της οργάνωσης;;;’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/03/25/golden-dawn-hymn-noz-zica-srebrenica/
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι οι Σέρβοι τα ξεκίνησαν όλα, ότι η σερβική ρατσιστική επιθετικότητα άναψε τη φωτιά. Φυσικά, δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για τις τραγωδίες που ακολούθησαν.
– Ευθύνονται και οι δυτικοί που, αφού συνειδητοποίησαν ότι η ενωμένη Γιουγκοσλαβία ήταν πια παρελθόν, έκαναν τα πάντα για να ωφεληθούν σε όλους τους τομείς, γεωστρατηγικά, οικονομικά, πολιτικά.
– Ευθύνονται οι Κροάτες που με ηγέτη το αντεστραμμένο είδωλο του Μιλόσεβιτς, τον Τούτζμαν επίσης προχώρησαν σε εθνικές εκκαθαρίσεις.
– Ευθύνονται οι Σλοβένοι που το μυαλό τους ήταν στο μοίρασμα της κρατικής περιουσίας.
– Ευθύνονται (χρόνια μετά, βέβαια, το 1998-1999), και οι Αλβανοί για σφαγές αμάχων και άλλες ακατανόμαστες τρομοκρατικές πράξεις εναντίον ανυπεράσπιστων Σέρβων του Κοσόβου.
– Ευθύνονται και οι Βόσνιοι που άφησαν κάποια λίγα εξτρεμιστικά στοιχεία και τους ελάχιστους εισαγόμενους μουτζαχεντίν να επιδοθούν σε θηριωδίες, αν και πάλι όλοι οι ειδικοί ομολογούν ότι ο πολυεθνικός βοσνιακός στρατός ήταν ένας από τους ηθικότερους στην ιστορία του πολέμου, καθαρά και μόνο για την υπεράσπιση των πολιτών από την έξωθεν επιθετικότητα.
Καμία ευθύνη, όμως, δεν συγκρίνεται με την ευθύνη της κλίκας Μιλόσεβιτς και των τσέτνικ σωβινιστών Κάρατζιτς και Μλάντιτς. Αν δεν ξεκινούσαν την κατεδάφιση της τιτοϊκής σοσιαλιστικής ομοσπονδίας και την αναβίωση του εξοντωτικού μεγαλοϊδεατικού σερβικού εθνικισμού, με ένοπλα μέσα και με πόλεμο, ίσως η μοίρα της χώρας να μην ήταν τόσο τραγική. Και είναι πλέον ιστορικά και επιστημονικά τεκμηριωμένο: Η ευθύνη είναι της Joint Criminal Enterprise που δρούσε εντός της Σερβίας Ολα τα υπόλοιπα προήλθαν από την δράση της και τις πρωτοβουλίες της, και όχι το αντίστροφο με το οποίο κοροϊδεύουν οι Σέρβοι τον κόσμο 25 χρόνια τώρα, πως δηλαδή αυτοί ήταν τα θύματα και οι αμυνόμενοι. Ό,τι διαβάσατε παραπάνω αποτελούν πολύ ισχυρές αποδείξεις όσον αφορά το γενικότερο ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο. Ειδικά, όμως, για την επίθεση στη Βοσνία και για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, υπάρχουν πλέον οι πιο ισχυρές και αδιαμφισβήτητες αποδείξεις: Ηταν μια προσχεδιασμένη και βιομηχανικά οργανωμένη επιχείρηση εθνικής εκκαθάρισης. Και αυτές οι αποδείξεις δεν αμφισβητούνται πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο σήμερα. Η σχετική βιβλιογραφία σε γλώσσες πλην της ελληνικής είναι άφθονη και εύκολα προσβάσιμη, πλέον. Και πηγές υπάρχουν άπειρες για να ελέγξει κανείς τα πάντα, -επιτέλους, ας ειπωθεί η αλήθεια:
Οι δικαιολογίες των αρνητών και των απολογητών των φασιστικών σωβινιστικών εγκλημάτων του σερβικού μεγαλοϊδεατισμού είναι αστείες και δεν αντέχουν στην παραμικρή κριτική. Αυτό που μας ενδιαφέρει, όμως, δηλαδή η αυτοκριτική πολιτικών προσώπων και μηχανισμών, ναι, αυτό ξέρουμε ότι είναι μια πολύ επίπονη και δύσκολη διαδικασία. Αν κάποιος θέλει να λέγεται έντιμος πραγματικά, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι συντασσόταν και βοηθούσε ένα εγκληματικό καθεστώς, θα πρέπει να καταδικάσει όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες στις οποίες πίστευε όλα τα προηγούμενα 20+ χρόνια, ίσως και λόγω άγνοιας και παραπληροφόρησης, και θα πρέπει να διαγράψει μεγάλο τμήμα της πολιτικής του προσωπικότητας. Κανείς, όμως, δεν θα μπορέσει να προχωρήσει μπροστά αν συνεχίσει να κρύβεται από την αλήθεια, γι’ αυτό ας μας επιτραπεί μία ακόμη συνεισφορά στον (και ιστορικό) δημόσιο διάλογο εντός της χώρας μας. Η εξής:
# Οι οκτώ συν μία απoδείξεις, σύμφωνα με τις οποίες οι εθνικές εκκαθαρίσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία και μέσα σε αυτές η κορυφαία πράξη του δράματος, η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα ήταν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ένα προσχεδιασμένο και συστηματικά οργανωμένο έγκλημα πολέμου και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από την πλευρά των Σέρβων, δηλαδή γενοκτονία.
Από τις αρχές του Δεκεμβρίου του 1992, με το ψήφισμα A/RES/47/121, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είχε κατηγορηματικά χαρακτηρίσει την εθνοκάθαρση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τη λέξη ‘γενοκτονία‘ («in pursuit of the abhorrent policy of ‘ethnic cleansing’, which is a form of genocide»). Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και δύο διεθνή δικαστήρια των Ηνωμένων Εθνών, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) και το International Court of Justice (ICJ), όπως και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (European Court of Human Rights, ΕΔΑΔ), τα οποία μελέτησαν όλα τα στοιχεία και βρήκαν όλες τις αποδείξεις -και υπογραμμίζουμε ξανά την πολύ σημαντική για τη Δικαιοσύνη φράση ‘Beyond reasonable doubt‘-, για να χαρακτηρίσουν με τον όρο ‘γενοκτονία’ την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χαρακτήρισε με τον όρο αυτό και ολόκληρο τον πόλεμο 1992-1995 στην Βοσνία.
Ας μην ξεχνάμε εδώ ότι όλοι οι μέχρι στιγμής κατηγορούμενοι για την γενοκτονία είχαν την ‘ευκαιρία τους στο δικαστήριο’, βάσει των νόμων του δικαίου και βάσει των ηθών και εθίμων του πολιτισμένου κόσμου -κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί και για τα θύματά τους. Αντίθετα, βρισκόμαστε στο 25ο έτος από την έναρξη των σφαγών, και η κοινή αίσθηση. ανάμεσα στις κοινότητες των θυμάτων αλλά και μεταξύ των έντιμων Σέρβων που πιστεύουν στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στη Δικαιοσύνη, και σε κάθε έντιμο άνθρωπο που πιστεύει ότι η συμφιλίωση θα έλθει μόνο μέσα από την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη, είναι πως η τελευταία είναι απελπιστικά αργή. Γνωρίζετε το (επίκαιρο λόγω αποφυλάκισης Ρουπακιά) ρητό ‘Justice delayed is justice denied’. Για τα θύματα και τους επιζώντες, δικαιοσύνη που αργεί δεν είναι δικαιοσύνη, έστω κι αν το ΔΠΔΧΓ παρέτεινε τη λειτουργία του, με ανανέωση της εντολής του 1993 από τα Ηνωμένα Εθνη, κι έτσι θα λειτουργεί μέχρι να τελεσιδικήσουν όλες οι υποθέσεις και για όσο χρειαστεί, υπό το νέο θεσμό/όνομα Mechanism for International Criminal Tribunals (MICT).
Οι πρωτόδικες ετυμηγορίες για τον Κάρατζιτς και για τον Σέσελι αναμένονται στα τέλη του Μαρτίου του 2016 [Σ.Σ.: Επί του πιεστηρίου: ΕΝΟΧΟΣ ο Κάρατζιτς!] και για τον Μλάντιτς θεωρητικά το Νοέμβριο του 2017, όμως αυτές οι υψηλού προφίλ υποθέσεις σίγουρα θα απασχολήσουν αρκετά χρόνια ακόμα τους δικαστές στη Χάγη, με τις εφέσεις αλλά και με τα συνεχή αιτήματα με ρυθμό πολυβόλου που υποβάλλουν, σε κάθε διαθέσιμη ευκαιρία και σχεδόν για το παραμικρό, οι δύο κορυφαίοι εγκληματίες πολέμου
Από το 2015, με απόφαση του ΟΗΕ καθιερώθηκε Διεθνής Ημέρα για τα Θύματα των Γενοκτονιών, κι εμείς έχουμε σκοπό να την θυμόμαστε κάθε 9η Δεκεμβρίου. Συνεπώς, και για χάρη των αμετανόητων αρνητών, ίσως ένα ακόμη βασικό μάθημα στοιχειώδους Ιστορίας να είναι απαραίτητο, οπότε ας μας επιτραπεί να σημειώσουμε και τα εξής αδιαμφισβήτητα γεγονότα:
— $$$ Οι οκτώ συν μία αποδείξεις
Ακολουθουν οι ‘οκτώ συν μία αποδείξεις’, μέσω των οποίων αποδεικνύεται ότι οι εθνικές εκκαθαρίσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία και μέσα σε αυτές η κορυφαία πράξη της σφαγής στη Σρεμπρένιτσα, ήταν ένα προσχεδιασμένο και συστηματικά οργανωμένο έγκλημα πολέμου και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από την πλευρά των Σέρβων
1.
Το μνημόνιο (‘μεμοράντουμ’) του 1986 της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, το οποίο όταν διέρρευσε σε μια εφημερίδα του Βελιγραδίου, ο τότε Πρόεδρος της Σερβίας Ivan Stambolic το χαρακτήρισε χωρίς δισταγμό «ένα θανατηφόρο σωβινιστικό πολεμικό μανιφέστο, κατάλληλο μόνο για Σέρβους κομισσάριους». Και πράγματι, αυτό ακριβώς ήταν: Μια ακατέργαστη άσχημη τυπική θεωρία συνωμοσίας γραμμένη με περίτεχνο τρόπο από τους μεγαλύτερους Σέρβους εθνικιστές διανοούμενους της εποχής.
Βασικός συντάκτης του Μνημονίου ήταν ο συγγραφέας και πολιτικός Dobrica Cosic, ο οποίος είχε απομακρυνθεί από το κόμμα και την κυβέρνηση το 1968 λόγω ροπής στον εθνικισμό. Αργότερα, επί Μιλόσεβιτς επανήλθε ‘εθνικιστικά δικαιωμένος’ και διατέλεσε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, το 1992-1993, Πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας. Καλλιέργησε μια φήμη, ότι αυτός μαζί με τον υπουργό Ασφαλείας του Τίτο Αλεξάνταρ Ράνκοβιτς, ο οποίος είχε απομακρυνθεί κι αυτός το 1966 επειδή έβαζε κοριούς και παρακολουθούσε τους πάντες, ήταν θύματα του τιτοϊκού κομμουνισμού επειδή ήταν Σέρβοι. Με αυτόν τον τρόπο, ηρωοποιήθηκε στα μάτια των Σέρβων συμπατριωτών του, που δεν γνώριζαν ότι η κομμουνιστική γραφειοκρατία μεταβλήθηκε υπό τον Μιλόσεβιτς σχεδόν σε μία νύχτα σε εθνικιστική, -και επρόκειτο να τους βάλει σε μεγάλες περιπέτειες. Η μνημειώδης φράση του «Ο Σέρβος είναι ο νέος Εβραίος· οι Εβραίοι του τέλους του 20ού αιώνα είναι οι Σέρβοι» έμεινε στην Ιστορία σαν ίσως η πιο γελοία δήλωση αρχηγού κράτους στο «τέλος του 20ού αιώνα», όμως αυτό ακριβώς χρειαζόταν ο Μιλόσεβιτς για να προωθήσει την αιματηρή εθνικιστική του ατζέντα: Ενα αίσθημα θυματοποίησης και αδικίας στον σερβικό πληθυσμό, ακριβώς την ώρα που η σερβική γραφειοκρατία ετοίμαζε την μεγάλη επίθεση. Και αυτή ήταν η υπηρεσία που προσέφερε ο Cosic με το Μνημόνιο.
Το Μνημόνιο έλεγε ότι το ‘εθνικό ζήτημα’ του σερβικού λαού «εμποδίστηκε από τους κομμουνιστές στο τέλος του Β’ΠΠ και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ», αφού ο σερβικός λαός «δεν απέκτησε ποτέ το δικό του κράτος» όπως οι άλλοι λαοί. Ελεγε ότι «οι πλούσιες Δημοκρατίες του βορρά (Κροατία, Σλοβενία, Βοϊβοντίνα) είχαν συνασπιστεί με τον καθυστερημένο νότο (Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Κόσοβο, Μακεδονία) με σκοπό να εκμεταλλεύονται τους Σέρβους». Στη Βοϊβοντίνα, βέβαια, οι Σέρβοι εξακολουθούσαν να αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού, αλλά εκεί ο κίνδυνος για το έθνος προερχόταν «από την καλοπέραση και τον πειρασμό τους να ζητήσουν ακόμη περισσότερη αυτονομία, πάλι εις βάρος του σερβικού έθνους».
Αυτή η αντισερβική συνωμοσία, υποστήριζαν, «εκφράζεται πλέον στο παρόν (1986) με τη μορφή γενοκτονίας, αφού η αυτοδιοίκηση των Αλβανών του Κοσόβου ισοδυναμεί με ‘γενοκτόνα τρομοκρατία’ ενώ μια παρόμοια ‘νεοφασιστική επίθεση’ εξελίσσεται και στην Κροατία λόγω κάποιας επιτυχημένης ‘πολιτικής αφομοίωσης’ της σερβικής μειονότητας εκεί, σαν μια νέα έκδοση της γενοκτονίας των Σέρβων από τους Ουστάσι την εποχή της ναζιστικής Κατοχής και δώθε».
Αφού, λοιπόν, η Σερβία αποτελεί τον μεγάλο αδικημένο της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας, και αφού επί 40 χρόνια οι Σέρβοι αποτελούν στην ουσία κατακτημένο έθνος, το οποίο αντιμετωπίζει «τη μεγαλύτερη καταστροφή από την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, το 1804», τι θα έπρεπε να κάνει το σερβικό έθνος προκειμένου να μην «γενοκτονηθεί ξανά»;
Η μόνη λύση για την διασφάλιση της ύπαρξης των Σέρβων ήταν «η εδαφική ενότητα και η ένωση όλων των Σέρβων σε ένα και μόνο εθνικό κράτος, ανεξάρτητα σε ποια Δημοκρατία ή επαρχία κατοικεί», και πως ήρθε η ώρα αυτή η Μεγάλη Ιδέα να πραγματοποιηθεί και «να επανορθώσουν την αδικία σχετικά με τα σύνορα που ο Κροάτης Τίτο είχε χαράξει με το βρώμικο δάχτυλό τους, παραδίδοντας σερβικά εδάφη σε Κροάτες και Μουσουλμάνους». Ελεγε, επίσης, πως ο Τίτο μαζί με τον Σλοβένο Καρντέλι κατέστρεψαν τις βάσεις της σερβικής ηγεμονίας πάνω στο πάλαι ποτέ ‘Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων’, αφού -έλεγαν- στη συνδιάσκεψη των παρτιζάνων στο Γιάγιτσε, όταν αποφασίστηκε η δομή της νέας Γιουγκοσλαβίας (1943), οι Σέρβοι «δεν αντιπροσωπεύθηκαν σε ισότιμη βάση» -με το σκεπτικό ότι οι αντιπρόσωποί τους, εμποτισμένοι με την κομμουνιστική κριτική στις καταπιεστικές πρακτικές της σερβικής μοναρχίας του παρελθόντος, ήταν άτομα μειωμένης εθνικής συνείδησης.
Μια απίστευτη συνωμοσία που κανείς δεν πήρε είδηση 40 χρόνια.
Τρέχα γύρευε, δηλαδή, ούτε τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών τέτοια φαντασία.
Εξωφρενικά ιδεολογήματα, αφού, εκτός όλων των άλλων, αποσιωπούσαν και την παρουσία όχι λίγων Σέρβων στο στενό πυρήνα της τιτοϊκής ηγεσίας, όπως ο υπουργός Ασφαλείας Αλεξάνταρ Ράνκοβιτς, ο Κοτζά Πόποβιτς, οι Σέρβοι από το Μαυροβούνιο Μίλοβαν Τζίλας και Σβετοζάρ Βουκμάνοβιτς (Τέμπο) και άλλοι πολλοί.
Το Μνημόνιο καλούσε για αλλαγές στη χώρα υπέρ των Σέρβων –καμουφλαρισμένες σαν «αλλαγές για το καλό της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας»- και κατέληγε πως ένα πρώτο βήμα θα ήταν η ενσωμάτωση του Κοσόβου και της Βοϊβοντίνας και η ανάκληση των προνομίων των Αλβανών και των άλλων μειονοτήτων. Η πρώτη κίνηση θα έπρεπε να είναι «η άμεση αντεπίθεση στο Κόσοβο για να διευθετηθεί η αδικία και να γίνει ένα καλό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την εκεί αλβανική πλειοψηφία», και μάλιστα με «μεθόδους καθαρά επαναστατικές» (διάβαζε ‘βίαιες’) και με «ανοιχτές συγκρούσεις και έκφραση ανταγωνιστικών θέσεων», αφού ο πληθυσμιακός συσχετισμός στην περιοχή ήταν εις βάρος των Σέρβων.
Οπως κι έγινε. Με αυτό ξεκίνησε η νέα ‘Μεγάλη σερβική ιδέα’, ενώ άλλοι ήταν οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους το Μνημόνιο υιοθετήθηκε αμέσως από τους Σέρβους εθνικιστές: Επειδή δεν ήξεραν πως θα ξεμπλέξουν από την οικονομική κρίση, ούτε ποιοι και πόσο θα πληρώσουν για την υπερχρέωση της Γιουγκοσλαβίας στις δυτικές τράπεζες και το ΔΝΤ, κι επειδή ουσιαστικά ήθελαν τους υλικούς πόρους και ολόκληρη τη χώρα για τον εαυτό τους.
Το Μνημόνιο ήταν ένα κάλεσμα για πόλεμο.
Δείτε το ‘Memorandum of the Serbian Academy of Sciences and Arts’ εδώ και εδώ:
The Memorandum’s central theses are:
– Yugoslavia is a Croatian-Slovene hegemony, in order to reduce the Serbs to a smaller representative group, or ‘power-sharing’.
– Serbs are, in Yugoslavia, oppressed as a nation. This oppression is especially brutal in Serbian Autonomous Province of Kossovo-Metochia, and in Croatia, where their status is ‘the worst ever as far as recorded history goes’.
– Serbia is economically exploited, being subjected to the political-economical mechanisms that drain much of her wealth and redistribute it to Slovenia, Croatia and Kosovo-Metohija.
– Borders between Yugoslav republics are arbitrary, drawn by dominant Croatian and Slovene communists (motivated, supposedly, by anti-Serbian animus) and their Serbian political lapdogs.
Memorandum points
– Albanians are committing genocide against Serbs in Kosovo (pgs. 41, 56 of memorandum)
– Slovenia and Croatia are taking control of the Serbian economy. Yugoslavia is taking industry out of Serbia (pg. 42)
– There is need for constitutional changes of Yugoslavia because of its unfair mistreating and weakening of Serbia (pg. 46) and discrimination against Serbs (pg. 50)
– Serbia sacrificed 2,500,000 victims for Yugoslavia (in World War I and II) and now is victim of this state (pg. 52)
– Between 1690 and 1912, 500,000 Serbs escaped from Kosovo where Albanians are committing genocide (pg. 56)
– There is great discrimination of Serbs living in Kosovo and in Croatia (pg. 58)
– Serbs in Croatia are now in danger like never before (pg. 62)
– All writers of Serb nationality from Bosnia are Serbs and not Bosnian writers (pg. 65)
– Serbs’ question won’t be solved before creation of full national and cultural unity of Serb people without importance where they live (pgs. 70-3)
– During the last 50 years Serbs have been two time victims of destruction, assimilation, changing of religion, cultural genocide, ideological indoctrination and saying that they do not have any importance. (pgs. 70-3)
– If Yugoslavia collapses, Serbia must look to its own national interest (pg. 73)
Δεν το συνιστούμε, αλλά όποιος μπορέσει να διαβάσει αυτό το αποκρουστικό κείμενο, θα διαπιστώσει κάτι πολύ χαρακτηριστικό: Ενώ σε κάθε πρόταση υπάρχουν τουλάχιστον από τρεις φορές οι λέξεις ‘έθνος’, ‘εθνότητα’, ‘Σερβικό έθνος’, ‘Σερβία’ κ.λπ., η λέξη ‘σοσιαλισμός’ δεν υπάρχει ούτε μία φοράσε ολόκληρο το εξαιρετικά μακροσκελές κείμενο των 74 σελίδων, παρά μόνο για να επιτιμηθεί.
2.
Το RAM Plan, γνωστό και ως Operation RAM ή Brana Plan ή Rampart-91, που σχεδιάστηκε με κάθε λεπτομέρεια στο Βελιγράδι.
Ηταν ένα στρατιωτικό σχέδιο φτιαγμένο τη δεκαετία του 1980, από τους πολύπειρους κορυφαίους εξπέρ Σέρβους ανώτατους αξιωματικούς από το Γενικό Επιτελείο του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού (JNA), με σκοπό την ολοκληρωτική στρατιωτική επικράτηση σε όλες τις περιοχές έξω από τα σύνορα της Σερβίας-Μαυροβουνίου. Προέβλεπε οι Σέρβοι εκτός της Σερβίας να οπλιστούν και να οργανωθούν, ‘κληρονομώντας’ τον εξοπλισμό του γιουγκοσλαβικού ομοσπονδιακού στρατού, να δημιουργηθούν ένοπλες μιλίτσιες, να χρησιμοποιηθούν ειδικές δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας για ‘ειδικές επιχειρήσεις’ και ένα πλήρες -και όπως αποδείχτηκε, πολύ επιτυχημένο- εγχειρίδιο εθνικών εκκαθαρίσεων, χωριό με χωριό και οικισμό με οικισμό, εναντίον των μη σερβικών ομάδων πληθυσμού, ώστε να αναγκαστούν να αποχωρήσουν αφήνοντας εγγράφως την περιουσία τους στους Σέρβους των κοινοτήτων αυτών.
Ο Vladimir Srebrov (αλλού αναφέρεται και Ivan) -ένας Σερβοβόσνιος με ρωσική και εβραϊκή καταγωγή, γεννημένος στη Σερβία και κάτοικος Σαράγεβο, υπεύθυνος της Βιβλιοθήκης της Φιλοσοφικής Σχολής του Σαράγεβο και πολιτικός-διανοούμενος και συνιδρυτής του SDS με τον Κάρατζιτς, αλλά πολύ γρήγορα αποστασιοποιημένος-, είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή του στο περιοδικό ‘Βρέμε’ του Βελιγραδίου, 25/10/1995, πως μεταξύ των στελεχών του SDS, η εκλαϊκευμένη περιγραφή του σχεδίου RAM, σε σχέση με τη Βοσνία, ήταν εν ολίγοις να διαγραφεί η λέξη ‘Βοσνία’ και κάθε κύριο όνομα ή επίθετο που παραάγεται απ’ αυτήν, μια και καλή και διά παντός από όλους τους χάρτες και όλα τα λεξικά: Το σχέδιο, που εκπονήθηκε το 1980, προέβλεπε τη διαίρεση της Βοσνίας σε δύο σφαίρες επιρροής, κατά μήκος του ποταμού Vrbas, μία για τη Μεγάλη Σερβία και μία για την Κροατία. Η τύχη των Μουσουλμάνων θα ήταν να υποβληθούν σε μια ‘τελική λύση’: Περισσότερο από το 50% από αυτούς έπρεπε να εξοντωθούν, ένα μικρότερο μέρος να προσηλυτιστούν στον Χριστιανισμό, Ορθόδοξο ή Καθόλικό, ενώ ένα πολύ μικρό τμήμα -όσοι είχαν τα χρήματα, φυσικά- θα μπορούσαν να φύγουν για την Τουρκία, μέσω ένός ‘Τουρκικού διαδρόμου’.
«First, Bosnian Serb paramilitary forces, often with the assistance of the JNA, seize control of the area. In many cases, Serbian residents are told to leave the area before the violence begins. The homes of non-Serb residents are targeted for destruction and cultural and religious monuments, especially churches and mosques, are destroyed. Second, the area falls under the control of paramilitary forces who terrorize the non-Serb residents with random killings, rapes, and looting. Third, the seized area is administered by local Serb authorities, often in conjunction with paramilitary groups. During this phase, non-Serb residents are detained, beaten, and sometimes transferred to prison camps where further abuse, including mass killings, have occurred. Non-Serb residents are often fired from their jobs and their property is confiscated. Many have been forced to sign documents relinquishing their rights to their homes before being deported to other areas of the country».
Το είδαμε να συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις περιοχές της Βοσνίας (σύμφωνα με τον ιστορικό Noel Malcolm «steps taken by Karadzic and his party, declaring Serb Autonomous Regions, the arming of the Serb population, minor local incidents, non-stop propaganda, the request for federal army ‘protection’»), όμως το pattern αυτό είναι αναγνωρίσιμο και από τις αντίστοιχες επιχειρήσεις σε περιοχές της Κροατίας, συνεπώς αποκλείεται να ήταν σύμπτωση. Ηταν οργανωμένο σχέδιο, με μεγάλη επιμέλεια και προσοχή.
Υπόψη, είναι ίσως το πρώτο στρατιωτικό σχέδιο που συμπεριλαμβάνει τους ΒΙΑΣΜΟΥΣ -γυναικών και αντρών, ή ακόμα και μεταξύ κρατουμένων, υποχρεωτικά ο ένας στον άλλο- σαν θεσμικό όπλο τρομοκρατίας και σαν εργαλείο στρατιωτικής επικράτησης και ψυχολογικού πολέμου, βιασμοί που συνέβαιναν ακόμη και την ύστατη στιγμή, πριν ανοίξουν οι πύλες της κόλασης στο Ποτοτσάρι.
3.
Η γραμμή ‘Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica’, μια νοητή γραμμή που δείχνει το δυτικό σύνορο των εδαφών του σερβικού έθνους, και ταυτόχρονα ένα σχέδιο που υιοθετήθηκε από πολλούς Σέρβους στρατηγούς και πολιτικούς και προωθήθηκε από εθνικιστές όπως ο Βόγιτσλαβ Σέσελι, γνωστός και ως ‘Ο χασάπης’.
Το νόημα της ύπαρξης της γραμμής αυτής είναι πως από τα σύνορα με Αλβανία, Ελλάδα και Βουλγαρία μέχρι τα σύνορα με την Ιταλία και την Αυστρία, όλοι οι κάτοικοι είναι εθνικά Σέρβοι και πως ορισμένοι απ’ αυτούς έτυχε να αλλάξουν θρησκεία και να γίνουν καθολικοί και μουσουλμάνοι. http://www.vseselj.com/index.php?a=107
Σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, που αποτελούσε αναβίωση σερβικών μεγαλοϊδεατικών σχεδίων της δεκαετίας του 1910 και του 1920, το 90% της πρώην Γιουγκοσλαβίας θα αποτελούσε τη Νέα Μεγάλη Σερβία, αφήνοντας στη Σλοβενία και σε μια μίνι Κροατία το υπόλοιπο 10% του εδάφους. Βασιζόταν κι αυτό στο κλασικό πανάρχαιο εθνικιστικό δόγμα, που λίγο-πολύ απαντάται σε όλους τους λαούς με διάφορες μορφές, πως όπου υπάρχει τάφος Σέρβου, τότε το έδαφος εκεί πρέπει να ανήκει δικαιωματικά στο σερβικό έθνος: https://en.wikipedia.org/wiki/Greater_Serbia#Virovitica-Karlovac-Karlobag_line
Παρότι, λοιπόν, όπως αποδείχτηκε η κλίκα Μιλόσεβιτς ηττήθηκε σε όλα τα μέτωπα που άνοιξε, στη Σλοβενία, στην Κροατία, στη Βοσνία και στη συνέχεια, και πάλι το 1999, στο ‘λίκνο του σερβικού πολιτισμού’ Κοσσυφοπέδιο, και παρότι το όνειρο της ‘Μεγάλης Σερβίας’ κατέρρευσε αφήνοντας τη χώρα σε χαλάσματα και τους κατοίκους νεκρούς, τραυματίες, ξεριζωμένους, εξαθλιωμένους και πάμφτωχους, φαίνεται ότι κάποιοι ακόμα να βάλουν μυαλό. Ετσι συμβαίνει πάντα, ο φασισμός ηττάται στο τέλος, νομοτελειακά. Το θέμα είναι πόση ζημιά θα προλάβει να κάνει. Στη Σερβία, δυστυχώς, το τίμημα για τον απλό Σέρβο ήταν πολύ μεγάλο.
4.
Η συνεδρίαση της σερβοβοσνιακής Βουλής τον Μάιο του 1992 που καθόρισε τους ‘έξι στρατηγικούς στόχους του σερβικού έθνους’ (των Σέρβων της Βοσνίας):
Ό,τι ήταν η συνδιάσκεψη του Wannsee για την τύχη των Εβραίων ήταν αυτή η αντίστοιχη συνεδρίαση της σερβοβοσνιακής Βουλής για την τύχη των Βόσνιων. Οι έξι στρατηγικοί στόχοι έγιναν επίσημος νόμος της Republika Srpska, αφού τυπώθηκαν στην επίσημη Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (RS Gazette) στις 12 Μαΐου του 1993.
«The Six Strategic Goals of the Serbian Nation
1. State delineation from the other two national communities.
2. The establishment of a corridor between Semberia and Krajina.
3. The establishment of a corridor in the valley of the Drina River, meaning the elimination of the Drina as a border between the two Serb states.
4. The Establishment of a border on the rivers of the Una and Neretva.
5. The Division of the city of Sarajevo into Serb and Muslim parts, and the establishment of a state authority in each part.
Αμέσως μετά την συνεδρίαση αυτή, δημιουργήθηκαν τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης -και εξόντωσης, όπως είχαμε δει και στη συλλογή φωτογραφιών, εδώ ‘Τέσσερα χρόνια πόλεμος, 50 φωτογράφοι, 248 φωτογραφίες – Βοσνία 1992-1995’. https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/04/09/bosnia-248-photos/
Το σχέδιο για τη δημιουργία της Μεγάλης Σερβίας και για την ενοποίηση όλων των εδαφών στα οποία κατοικούσαν Σέρβοι σε πλήρη εξέλιξη. Φωτογραφία-ντοκουμέντο, τραβηγμένη στην εκκαθαρισμένη εθνικά Bijeljina το 1995. Από αριστερά, Stojan Zupljanin (διοικητής σερβοβοσνιακών αστυνομικών δυνάμεων στην Κράινα και στη Μπάνια Λούκα της Republika Srpska και σύμβουλος του Κάρατζιτς, είχαν δημοσιευτεί φωτογραφίες του, ενώ ήταν καταζητούμενος, να κρύβεται στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου στο Αγιο Ορος, καταδικασμένος σήμερα σε 22 χρόνια), Jovica Stanisic (ο ένας από τους δύο επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Σερβίας), Momcilo Krajisnik (πρόεδρος της Βουλής των Σέρβων της Βοσνίας), Franko Simatovic (ο άλλος αρχηγός των Μυστικών Υπηρεσιών της Σερβίας), Radovan Karadzic, Milan Martic (Πρόεδρος της ‘Σερβικής Δημοκρατίας της Κράινα’) και ο Dragan Kijac (επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Republika Srpska και αργότερα Υπουργός Δημόσιας Τάξης του Κάρατζιτς).
Στη δίκη του Miroslav Deronjic αποδείχτηκε το εξής γεγονός: Το 1992, έπειτα από κάθε μεγάλη σειρά επιθέσεων σε μουσουλμανικά ή μικτά χωριά, ο υπεύθυνος Σέρβος του τοπικού Συμβουλίου Κρίσης πήγαινε στο Πάλε για να δώσει αναφορά για τις σερβικές επιθέσεις. Εκεί, παρουσία του Κάρατζιτς και άλλων μεγαλοστελεχών και προέδρων κοινοτήτων, συχνά και του Μλάντιτς, συζητούσαν την κατάσταση και προετοίμαζαν τις επόμενες εθνοκαθάρσεις. Πίσω τους υπήρχε ένα χάρτης με χρωματισμένους τους δήμους ανάλογα με την εθνολογική τους σύσταση. Ενας-ένας οι δήμοι βάφονταν μπλε, στα σερβικά χρώματα. «Τώρα μπορούμε να βάψουμε το Bratunac μπλε» ήταν τα ακριβή λόγια του υπουργού της RS Velibor Ostojic όταν ο Deronjic περιέγραψε, στο γνωστό pattern των εθνικών εκκαθαρίσεων, πως εξόντωσε όλους τους άντρες και πως εκδίωξε όλα τα γυναικόπαιδα από μία ακόμη περιοχή, την δική του, το Bratunac.
Εκεί, δηλαδή, που μισό αιώνα μετά το Αουσβιτς όλοι πίστευαν πως δεν θα επαναλαμβανόταν ποτέ εκείνη η εγκληματική παράνοια, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό έδαφος, ο κόσμος έγινε ξανά μάρτυρας και της ύπαρξης 677 στρατοπέδων εξόντωσης με αδιανόητα βασανιστήρια, αλλά και μιας παραλλαγής του ‘κίτρινου αστεριού’ (που, παρεμπιπτόντως, πριν τον Χίτλερ το είχε σκεφτεί ένας Ελληνας βασιλόφρων για τους πρόσφυγες του 1922):
Ευρωπαίοι αξιωματούχοι πρόσεξαν ότι σε δήμους της βόρειας Βοσνίας, οι μη Σέρβοι ήταν υποχρεωμένοι να φέρουν λευκή κορδέλα στο μπράτσο και να τοποθετούν λευκή σημαία στα παράθυρα των σπιτιών.
Σήμερα, στις 30 Μαΐου κάθε χρόνο, η διεθνής ‘Worldwide Stop the genocide denial’ White Armband Day υπενθυμίζει το γεγονός.
Κάθε μία από τις μεγάλες υποθέσεις (πολιορκία του Σαράγεβο, του Μπίχατς και του Γκόραζντε, πολιορκία και σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, στρατόπεδα εξόντωσης, τρομοκρατία και εθνοκάθαρση χωριό με χωριό και δήμο με δήμο) και κάθε έγκλημα εντός των υποθέσεων αυτών συνδέονται άμεσα με κάποιον από τους έξι στρατηγικούς στόχους, όπως είχε επιχειρηματολογήσει ενώπιον του ανώτερου Διεθνούς Δικαστηρίου International Court of Justice (ICJ) η ομάδα νομικών που παρουσίαζε τις θέσεις της Βοσνίας στην υπόθεση ‘Βοσνία-Ερζεγοβίνη εναντίον Σερβίας-Μαυροβουνίου’ για την τεκμηρίωση του εγκλήματος της γενοκτονίας, στην οποία μετείχε και η Ελληνίδα ομογενής από την Αυστραλία Μάγδα Καραγιαννάκη (Magda Karagiannakis), η οποία είχε υπηρετήσει και στο γραφείο του Εισαγγελέα στην υπόθεση του Radislav Krstic.
Ο Αμερικανός ιστορικός Robert Donia είχε αποδείξει το 2010 στη δίκη του Κάρατζιτς ότι οι έξι στρατηγικοί στόχοι μπορεί να επισημοποιήθηκαν τον Μάιο του 1992 στη συνεδρίαση της σερβοβοσνιακής Βουλής, όλοι τους όμως υπήρχαν και διακινούνταν τουλάχιστον δύο χρόνια πριν σε λόγους του Κάρατζιτς και άλλων Σερβοβόσνιων αξιωματούχων.
Αλλωστε, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς ότι από μόνος του ο πρώτος στρατηγικός στόχος (‘εθνικός διαχωρισμός από τις άλλες κοινότητες’), ο οποίος είχε αποδοθεί από τον Κάρατζιτς με τις λέξεις «the expulsion from their homes by force of our enemies: Croats and Muslims, so that we are no longer in the same state», ή με λίγα λόγια ο πυρήνας της γενοκτόνου πολιτικής, φτάνει και περισσεύει για την ηθική, πολιτική και νομική καταδίκη των εγκλημάτων που έγιναν στο όνομά του.
5.
Το έγγραφο με τον τίτλο ‘Οδηγίες για την οργάνωση των δραστηριοτήτων των οργάνων του σερβικού λαού της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης σε εξαιρετικές περιστάσεις’ (‘Instructions for the organization of the activities of the organs of the Serbian people in Bosnia and Herzegovina in Extraordinary Circumstances’). Το έγγραφο αυτό συντάχθηκε στις 19 και 20 Δεκεμβρίου 1991, σε μια μυστική συνάντηση των ανώτατων στελεχών του SDS στο Σαράγεβο, και έχει μείνει γνωστό με τον δεύτερο τίτλο του ‘Variants A and B’. Περιγράφει με μεγάλη λεπτομέρεια όλες τις ενέργειες οι οποίες έπρεπε να γίνουν από τα στελέχη που ορίστηκαν επικεφαλής στα πραξικοπηματικά σερβικά συμβούλια σε κάθε δήμο, δηλαδή στα Crisis Staffs (‘krizni stab’) που είδαμε προηγουμένως. Ο τελικός στόχος ήταν να πέσουν όλοι οι δήμοι σε σερβικά χέρια, και για να γίνει αυτό έπρεπε προηγουμένως όλοι οι θεσμοί εξουσίας σε τοπικό επίπεδο να περάσουν στην εξουσία του SDS, ανεξάρτητα αν ο δήμος ήταν πλειοψηφικός σε πληθυσμό Σέρβων (Variant A) ή μειοψηφικός (Variant B). Με λεπτομερείς οδηγίες για το πως θα σχηματιστούν Crisis Staffs και πως ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, η τροφοδοσία, η οικονομία, η περίθαλψη και κάθε άλλος κρίσιμος κρατικός θεσμός θα ελέγχονταν αποκλειστικά από Σέρβους, με τον ταυτόχρονο διωγμό Κροατών, Μουσουλμάνων αλλά και αντιφρονούντων Σέρβων ή όσων δήλωναν Γιουγκοσλάβοι. Φυσικά, όλη αυτή η προπαρασκευή για την επιτυχή ολοκλήρωση των σχεδίων εθνικής εκκαθάρισης θα γινόταν με τη βία και με τα όπλα, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, μόλις λίγες μετά, τον Ιανουάριο του 1992.
Το έγγραφο αυτό παρουσιάστηκε στη δίκη του Προέδρου της Σερβοβοσνιακής Βουλής Μομτσίλο Κράιζνικ και καταλαμβάνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο με πολλές σελίδες στην καταδικαστική ετυμηγορία εναντίον του. Ενα εγχειρίδιο εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου μαζί.
Φαίνεται, δηλαδή, πολύ καθαρά πως ήδη από το 1991 οι Σέρβοι ηγέτες ετοιμάζονταν. Στο ΔΠΔΧΓ, ανάμεσα στις αποδείξεις που κατέθεσε η κατηγορούσα αρχή, υπήρχαν και υποκλαπείσες συνομιλίες μεταξύ Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς, μία μέρα πριν την ανακήρυξη-απόσχιση της Republika Srpska, σχετικά με το ‘μέλλον’ που επιφύλασσαν σε Κροάτες και Βόσνιους:
«Γάμησέ τους, εκπτώσεις δεν κάνουμε. Αν θέλουν πόλεμο, θα τον έχουν. Είμαστε έτοιμοι, όποιος τα βάλει μαζί μας, θα χάσει, ας έρθουν»
Κάρατζιτς προς Μιλόσεβιτς:
«Αυτό θέλω ν’ ακούω […] Θα εδραιώσουμε πλήρως την εξουσία πάνω στα εδάφη μας στη Βοσνία, και ο Ιζετμπέγκοβιτς δεν θα μπορεί πλέον να ασκήσει εξουσία. Δεν θα είναι σε θέση να ελέγξει το 65% του εδάφους της Β-Ε. Εμάς ο στόχος μας είναι […] Οχι, δεν είμαι καθόλου νευρικός. Αυτά είναι τα σκόπιμα βήματά μας, και θα πρέπει να εδραιώσουμε την εξουσία και τον έλεγχο των εδαφών, έτσι ώστε να μην είναι σε θέση ο Ιζετμπέγκοβιτς να αποκτήσει ένα κυρίαρχο κράτος στη Βοσνία».
Το ίδιο προκύπτει και από τη συνομιλία μεταξύ Κάρατζιτς και Κράιζνικ λίγες μέρες μετά την σύνταξη του μυστικού εγγράφου ‘Variants A and B’, με τον πρόεδρο του SDS να λέει στον αντιπρόεδρό του:
«Τώρα θα αμολήσουμε ελεύθερες τις τίγρεις μας για να τελειώσουν τη δουλειά» («Mi cemo pustiti ove nase tigrove pa nek rade svoj posao»)
6.
Το τελεσίγραφο της γενοκτονίας προς τους Βόσνιους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα τον Απρίλιο του 1992 ‘Είτε θα φύγετε ήσυχα, είτε θα πεθάνετε όλοι. Δεν υπάρχει τρίτη επιλογή’, ανακοίνωσε ο Σέρβος πολιτικός διοικητής της Σρεμπρένιτσα Miroslav Deronjic («Μίροσλαβ, όλοι πρέπει να πεθάνουν. Σκότωσε τους όλους, κάθε έναν που πέφτει στα χέρια σου, όποιον βρεις εκεί, πρέπει να πεθάνει»)
The Ultimatum of Genocide (17 April 1992)
On 22 March 1992, Serbs formed the so called ‘Serb municipality of Skelani’, without any consultation with the majority Bosniak population of the municipality of Srebrenica or of the Skelani area. Skelani, located in the municipality of Srebrenica, was one of the largest Bosniak villages in eastern Bosnia.22 In the first half of April 1992, ‘volunteers’ from Serbia crossed the Drina River and took control of this village in a preparatory operation aimed at ‘disarming’ the civilian population and establishing a Serb foothold in the predominantly Bosniak municipalities of Bratunac and Srebrenica.
Then, on 17 April 1992, a meeting was held in the Hotel Fontana in Bratunac between the Bosniak and Serb representatives of the Srebrenica and Bratunac municipalities. It was at this meeting that the Serb authorities issued the public ultimatum which effectively threatened the Bosniak population of Srebrenica and Bratunac, some 49,000 people, with genocide. In the words of Miroslav Deronjic, Bosniaks had two options: «To leave Srebrenica quietly or to be killed. There is no third option». He warned that «Bratunac, Skelani, Milici, Rogatica and Visegrad are already in Serb hands». Bosniaks were «to surrender weapons and legal authority to Bosnian Serbs. Otherwise they were to suffer from destruction at the hands of thousands of Serb soldiers who were amassed across the Drina River in Serbia.»
Πράγματι, δεν άργησαν καθόλου, κι έτσι σύντομα οι Σέρβοι έβαλαν σε λειτουργία το σχέδιό τους να οδηγήσουν σε λιμοκτονία τους κατοίκους και τους πρόσφυγες που είχαν συρρεύσει στην πόλη από τα διπλανά ‘εκκαθαρισμένα’ χωριά. Εφάρμοσαν στενό αποκλεισμό στον θύλακα, και απαγόρευσαν την είσοδο των κομβόι με την ανθρωπιστική βοήθεια. Ούτε τρόφιμα περνούσαν στην πολιορκημένη πόλη, ούτε φάρμακα, ούτε καν ρούχα ή παπούτσια, σε μια περιοχή που ο χειμώνας είναι ιδιαιτέρως βαρύς. Ενα συγκεκριμένο περιστατικό προκάλεσε σοκ όταν μαθεύτηκε: Οι Σέρβοι κατάσχεσαν φορτίο με μαγειρικό αλάτι που προοριζόταν για τους αποκλεισμένους και το αντικατέστησαν με κάποιο βιομηχανικό δηλητήριο με σκοπό να δηλητηριάσουν τους κατοίκους. Τρία ρεπορτάζ του 1993 από το ABC δείχνουν σκηνές κόλασης, πείνα και εξαθλίωση λόγω της πολιορκίας. Από τον Tony Birtley, ‘Starvation in Pre-Genocide Srebrenica‘, ‘Desperation and Resistance in Pre-Genocide Srebrenica‘, και ‘Scenes from Hell in Pre-Genocide Srebrenica‘, με ένα τραυματισμένο μωράκι να πεθαίνει στα χέρια ενός Καναδού Κυανόκρανου, ο γιατρός να το εξετάζει με τα ακουστικά και να του κλείνει τα μάτια, και μετά να το παραδίδουν στα χέρια του πατέρα για να το θρηνήσει καθισμένος στο πεζοδρόμιο -αφού ήταν πρόσφυγας.
7.
Η ‘ντιρεκτίβα 7’ του Κάρατζιτς, που ήταν το προϊόν της συγκεκριμενοποίησης των έξι στρατηγικών στόχων του κόμματος του Κάρατζιτς, όπως είχαν υιοθετηθεί από την σερβοβοσνιακή Βουλή τον Μάιο του 1992:
Η ‘ντιρεκτίβα 7’ διέταζε τις σερβοβοσνιακές δυνάμεις «να δημιουργήσουν ανυπόφορη κατάσταση ολοκληρωτικής έλλειψης ασφάλειας στους θύλακες, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή ελπίδα για ζωή ή επιβίωση στους Μουσουλμάνους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα και της Ζέπα». https://iwpr.net/global-voices/bosnian-serb-officer-unaware-make-life-unbearable-order
Η πρώτη σελίδα από την ‘ντιρεκτίβα 7’, τη διαταγή του του Ράντοβαν Κάρατζιτς για ολοκληρωτικό αφανισμό των βοσνιακών κοινοτήτων.
Ο Κάρατζιτς είχε παραδεχτεί σε συνέντευξη στην σερβική εφημερίδα ‘Oslobodenje‘ τον Ιανουάριο του 1995 πως «είχαμε σχέδιο, λίστα δράσεων και κινήσεων και περιμέναμε τους μουσουλμάνους να κάνουν το πρώτο λάθος», και αυτές οι κινήσεις και τα μέτρα εναντίον των κατοίκων της Βοσνίας ήταν θέματα που συζητιόταν ανοιχτά εντός της Βουλής των Σερβοβόσνιων στο Πάλε την περίοδο 1992-1995. http://www.sense-agency.com//tribunal_%28mksj%29.25.html?news_id=16915
![[XYZ Contagion] - Logo in Twitter with 9+1 plus Together Against Antisemitism Λογότυπο Twitter XYZ Contagion [27 Ιαν 2019] + Facebook+Site [20 Απρ 2023]](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2023/04/xyz-contagion-logo-in-twitter-with-91-plus-together-against-antisemitism-ce9bcebfceb3cf8ccf84cf85cf80cebf-facebook-ce9acebbceadcf89cebd-ce99cf89ceb1cebdcebdceafceb4ceb7cf82-twitter-xyz-c.jpg?w=270){kind=logo}
Image 1 Date: July 12, 1995 Subj: Potocari: Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: National Security Archive FOIA Request This overhead surveillance photographic image from July 12 1995 shows a group of people assembled near a roadway in Potocari, a town near Srebrenica, within the ‘safe area’ enclave.
Image 2 Date: July 13, 1995 Subj: Overview: Potocari, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This image shows various landmarks in the town of Potocari, located in the Srebrenica ‘safe area’ enclave on July 13, 1995, including a line of buses and trucks on the road outside of the UN base.![Image 3 Date: July 13, 1995 Subj: Bus Convoy, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY). One of the images US Ambassador to the UN Madeleine Albright presented to the UN Security Council as evidence of human rights violations in August 1995. As a result, the international community started to put together the pieces about the fate of nearly 8,000 men and boys massacred in Srebrenica beginning on July 11, 1995. The image shows a convoy of white buses traveling to and from a football [soccer] field, where groups of prisoners are assembled. Christian Science Monitor reporter David Rohde wrote about this image, a photocopy of which he used to visit the Nova Kasaba site as described in his article 'Evidence Indicates Bosnia Massacre' on August 18, 1995: «US officials first made public charges about alleged atrocities by Bosnian Serbs in this area on Aug. 10. In a closed session of the UN Security Council, US ambassador to the UN Madeleine Albright said that as many as 2,700 Bosnian Muslims might have been hastily executed and buried in shallow graves. In a dramatic presentation of evidence, Ms. Albright displayed spy plane and satellite photos of an area in the small farming village of Nova Kasaba, about 14 miles west of Srebrenica. 'Before' photos showed prisoners crowded into a soccer field and undisturbed earth in an empty field a half mile away [Image 3]. 'After' photos from a few days later show no prisoners and three areas of disturbed earth in outlying fields that resemble mass graves.»](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2016/03/1995-07-13-nova-kasaba-people-at-football-field-cf80cebfceb4cebfcf83cf86ceb1ceb9cf81ceb9cebacf8c-ceb3ceaecf80ceb5ceb4cebf-cebcceb5-cebacf81ceb1.jpg?w=356&resize=356%2C280&h=280#038;h=280 "1995-07-13 - Nova Kasaba - People at football field - Ποδοσφαιρικό γήπεδο με κρατούμενους συγκεντρωμένους - Bus Convoy - Football field + Groups of prisoners - Satellite by NSA - IAMGE 1 - 19950713 nova kasaba prisoners")
Image 3 Date: July 13, 1995 Subj: Bus Convoy, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY). One of the images US Ambassador to the UN Madeleine Albright presented to the UN Security Council as evidence of human rights violations in August 1995. As a result, the international community started to put together the pieces about the fate of nearly 8,000 men and boys massacred in Srebrenica beginning on July 11, 1995. The image shows a convoy of white buses traveling to and from a football [soccer] field, where groups of prisoners are assembled. Christian Science Monitor reporter David Rohde wrote about this image, a photocopy of which he used to visit the Nova Kasaba site as described in his article ‘Evidence Indicates Bosnia Massacre’ on August 18, 1995: «US officials first made public charges about alleged atrocities by Bosnian Serbs in this area on Aug. 10. In a closed session of the UN Security Council, US ambassador to the UN Madeleine Albright said that as many as 2,700 Bosnian Muslims might have been hastily executed and buried in shallow graves. In a dramatic presentation of evidence, Ms. Albright displayed spy plane and satellite photos of an area in the small farming village of Nova Kasaba, about 14 miles west of Srebrenica. ‘Before’ photos showed prisoners crowded into a soccer field and undisturbed earth in an empty field a half mile away [Image 3]. ‘After’ photos from a few days later show no prisoners and three areas of disturbed earth in outlying fields that resemble mass graves.»
Date: July 13, 1995 Subject: Areas of Disturbed Earth, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This image taken on July 13, 1995 shows the ‘before’ image of the July 27, 1995 ‘after’ image that shows areas of disturbed earth.
Image 5 Date: July 13, 1995 Subject: Buses and Trucks Lined Up, Potocari, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This document, (a zoomed in version of Image 2) shows the lines of buses and trucks on the road outside of the UN base.
Image 6 Date: July 27, 1995 Subject: Disturbed Earth: Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) Overhead surveillance of disturbed earth signaling the location of mass graves where Srebrenica victims were buried. This is a close up of the left section marked on Image 7.
Image 7 Date: July 27, 1995 Subject: Areas of Disturbed Earth: Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) An overhead image of Nova Kasaba identifies two areas of ‘disturbed earth,’ indicating the possibility of mass graves.
Η κλασική φωτογραφία από την περιοχή Pilica, 55 χιλιόμετρα ανατολικά της Τούζλα, στις 18 Σεπτεμβρίου 1996. Οι ερενυητές του ΔΠΔΧΓ βρίσκουν σωρό από πτώματα με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και τα μάτια καλυμμένα με ύφασμα.
Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Βόσνιοι κρατούμενοι περιμένουν την εκτέλεσή τους. Στο βάθος λεωφορεία που τους μεταφέρουν στους τόπους εκτελέσεως. Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.![Περιοχή Bratunac, Σρεμπρένιτσα Βοσνίας. Μαζικοί τάφοι. Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Σε όλη την κοιλάδα βρίσκονταν διάσπαρτα προσωπικά αντικείμενα και απομεινάρια ρούχων [Σ.Σ.: των αιχμαλώτων και των άοπλων Βόσνιων]. Δεν υπήρχαν πτώματα· προφανώς τα όρνεα θα είχαν εξαφανίσει τυχόν ανθρώπινα υπολείμματα, από τότε», δήλωσε ο Jamie Adam, από το Κέντρο για δράση εναντίον των Ναρκών των Ηνωμένων Εθνών για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (UN Mine Action Centre for Bosnia-Hercegovina). Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2015/05/1995-07-25-bratunac-cf83cf81ceb5cebccf80cf81ceadcebdceb9cf84cf83ceb1-ceb2cebfcf83cebdceafceb1-satellite-photo-mass-graves-exhumation-1995-10-25-ceb4.jpg?w=471&resize=471%2C471&h=471#038;h=471&crop=1 "1995-07-25 - Bratunac Σρεμπρένιτσα Βοσνία - Satellite photo - Mass graves Exhumation + 1995-10-25 - Δορυφορική φωτογραφία - Excavator + Trench - _76299234_000142558-1")
Περιοχή Bratunac, Σρεμπρένιτσα Βοσνίας. Μαζικοί τάφοι. Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Σε όλη την κοιλάδα βρίσκονταν διάσπαρτα προσωπικά αντικείμενα και απομεινάρια ρούχων [Σ.Σ.: των αιχμαλώτων και των άοπλων Βόσνιων]. Δεν υπήρχαν πτώματα· προφανώς τα όρνεα θα είχαν εξαφανίσει τυχόν ανθρώπινα υπολείμματα, από τότε», δήλωσε ο Jamie Adam, από το Κέντρο για δράση εναντίον των Ναρκών των Ηνωμένων Εθνών για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (UN Mine Action Centre for Bosnia-Hercegovina). Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
Μια συγκλονιστική δορυφορική φωτογραφία από το ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Nova Kasaba, ακριβώς στις 14.00 της 13ης Ιουλίου 1995. Το πυκνό ορθογώνιο στη μέση της εικόνας δείχνει τους εκατοντάδες κρατούμενους να στοιβάζονται ενώ περιμένουν να εκτελεστούν. Στην ευρύτερη περιοχή, ακόμα ανακαλύπτονται μαζικοί τάφοι, αφού οι Σέρβοι ξέθαβαν τα πτώματα και τα έθαβαν ξανά αλλού, μακριά, μέχρι και στο Βελιγράδι βρέθηκαν υπολείμματα πτωμάτων από θύματα της Σρεμπρένιτσα. Εδώ σταμάτησαν οι Ελληνες της ΕΕΦ, συνοδεύοντας στις μετακινήσεις του τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και εδώ έπαιρναν φωτογραφίες, τις ίδιες στιγμές, σύμφωνα με τα στοιχεία που κατατέθηκαν στο ΔΠΔΧΓ, κατά τις οποίες αιχμάλωτοι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, γονατισμένοι και με δεμένα τα χέρια στην πλάτη, περίμεναν να εκτελεστούν. Θα τους ρωτήσει ποτέ κανένας τι ακριβώς συνέβη στο σφαγείο αυτό;;;
Σε αυτό το σημείο της Βοσνίας, στην περιοχή Nova Kasaba της Σρεμπρένιτσα, όπου ανακαλύπτονται ακόμα μαζικοί τάφοι, βρέθηκαν μαζί με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες οι Ελληνες εθελοντές, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
