Δυστυχώς, οι συμπατριώτες μας ‘ειδικοί’ επί των γιουγκοσλαβικών θεμάτων θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι το καθεστώς των Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς δεν είχε καμία απολύτως σχέση, ούτε με τον σοσιαλισμό, ούτε με την αριστερά, ούτε με τον ουμανισμό και τις ανθρωπιστικές ιδέες. […]
Λυπόμαστε που θα τους πληροφορήσουμε σήμερα, στο 2016, δηλαδή μόνο έπειτα από 20 ή 25 χρόνια, αλλά η αλήθεια είναι ότι ήταν ένα καθεστώς που αναβίωσε τον σερβικό εθνικιστικό σωβινισμό των τσέτνικ και της ιδεολογία τους: μια σκληρή ρατσιστική βίαιη ‘ιδεολογία’, υπέρ της μοναρχίας, υπέρ του καπιταλισμού, άκρως καιροσκοπική και αγρίως αντικομμουνιστική. Οι τσέτνικ, θυμίζουμε, ήταν η δωσιλογική οργάνωση του Ντράζα Μιχαήλοβιτς, και εκείνοι που ενώ ξεκίνησαν σαν αντιστασιακό κίνημα κατά της γερμανικής κατοχής, πολύ γρήγορα έστρεψαν τα πυρά τους μόνο ενάντια στους παρτιζάνους του Τίτο, κάτι ανάμεσα στους ΠΑΟτζήδες και στα Τάγματα Ασφαλείας, στα καθ’ ημάς. Εσφαξαν ολόκληρα σερβικά χωριά αν τυχόν ήταν με τους αντάρτες, οδήγησαν στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνους και Κροάτες λόγω της καταγωγής τους ή λόγω της ένταξής τους στην Αντίσταση και στην Επανάσταση, ενώ ταυτόχρονα συνεργάζονταν με τους φασίστες Ουστάσι και με τα σερβικά Τάγματα Ασφαλείας της οργάνωσης ‘Zbor’ του Dimitrije Ljotic και του κουίσλιγκ πρωθυπουργού Milan Nedic, αλλά και με τους Ναζί, με στόχο την ‘Μεγάλη Σερβία’. Οι τσέτνικ έδωσαν ένα αρκετά μεγάλο χέρι βοήθειας στους Ναζί, ώστε να εξοντώσουν όλους τους Εβραίους της χώρας. Οι τοπικοί αρχηγοί των τσέτνικ ονομάζονταν ‘βοεβόδες’. ‘Τσέτνικ Βοϊβόδας’ ήταν ο νεοναζί συγκυβερνήτης του Μιλόσεβιτς το 1999 και φίλος της ΧΑ, Βόγιτσλαβ Σέσελι, ο επιλεγόμενος και ‘Χασάπης’, αλλά και ο Σερβοβόσνιος διοικητής της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς. Ανώτατος αρχηγός όλων των τσέτνικ βοεβοδών ήταν ο Κάρατζιτς. Το όραμα των τσέτνικ, και τη δεκαετία του 1940, και τη δεκαετία του 1990, ήταν το ίδιο: Να «εκκαθαριστεί η χώρα κι από τον τελευταίο Εβραίο, Αλβανό, Τούρκο και Κροάτη», για να δημιουργηθεί ένα «καθαρό εθνικά» κράτος, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει «κάθε κομμάτι γης στο οποίο υπάρχει τάφος Σέρβου», από τα σύνορα με την Ελλάδα, την Αλβανία και την Βουλγαρία, μέχρι τα σύνορα με την Ιταλία και την Αυστρία. Το όραμα της Velika Srbija (Μεγάλη Σερβία). Αυτό θα γινόταν μόνο με την πολιτική των μαζικών δολοφονιών, των βασανιστηρίων, των βιασμών και της αναγκαστικής εκδίωξης των μη σερβικών πληθυσμών, για χάρη της δημιουργίας ενός θεοκρατικού σερβικού κράτους. Ονομάζεται εθνοκάθαρση, και στην Ελλάδα του μεσαιωνικού φανατισμού, του αντιευρωπαϊσμού (και της πρωτιάς σε εκδόσεις των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών) υποστηρίχτηκε διαταξικά και διακομματικά από το 99% του πληθυσμού.
[…] ο Σέσελι, έχοντας στο μεταξύ προσφέρει σαν δώρο στους αναγνώστες του δεκαπενθήμερου περιοδικού-οργάνου του κόμματος του ‘Velika Srbija’ (‘Μεγάλη Σερβία’) και τα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’, κάτι που είχε να συμβεί ουσιαστικά από τον Β’ΠΠ, έγινε τμήμα της μεγάλης σερβικής οικογένειας διανοουμένων που επανέφεραν το σχήμα ‘εβραιομασονική συνωμοσία ίσον μπολσεβικισμός’ στη δημόσια σφαίρα, μέσα σε μια κοινωνία που γλιστρούσε όλο και περισσότερο στο blame game του εθνικισμού, της μη ανοχής στο διαφορετικό και του εξοντωτικού αντισημιτισμού, με την ευρύτερη έννοια. Κι η εφημερίδα του κόμματος του Μιλόσεβιτς δημοσίευε άρθρα με θέμα την ‘εβραϊκή συνωμοσία κατά του Χριστιανισμού και του σερβικού έθνους’, και όλοι μαζί άρχισαν πλέον δημόσια να αναπολούν τις ωραίες μέρες του 1941-1944, όταν ο κουίσλιγκ Nedic, ο επικεφαλής του σερβικού φασιστικού κινήματος ‘Zbor’ Ljotic, ο αρχηγός των τσέτνικ Μιχαήλοβιτς και οι μητροπολίτες που αρνούνταν στους Εβραίους να βαφτιστούν Χριστιανοί για να σωθούν όπως ο αντισημίτης επίσκοπος (και από το 2003 Αγιος) Nikolaj Velimirovic, όλοι μαζί έδωσαν ένα αρκετά μεγάλο χέρι βοήθειας στους Ναζί ώστε να εξοντώσουν όλους τους Εβραίους της χώρας και να ανακηρύξουν το Βελιγράδι την πρώτη ‘JudenFrei’ πρωτεύουσα της Ευρώπης, ήδη από το 1941, όπως και ολόκληρη τη Σερβία τη δεύτερη ‘JudenFrei’ χώρα της Ευρώπης, μετά την Εσθονία.
