Τότε που ενδιαφερόμασταν για το ζώδιο του Μλάντιτς (ΕΝΟΧΟΣ σε ισόβια για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας: Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε υπέρ των θυμάτων στη Βοσνία)

ΕΝΟΧΟΣ ο Μλάντιτς για δέκα κατηγορίες!
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε υπέρ των θυμάτων της γενοκτονίας στη Βοσνία και τον καταδίκασε σε ισόβια

 

Σήμερα, 22 Νοεμβρίου του 2017, είναι άλλη μια σημαντική ημέρα για τη Δικαιοσύνη, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Ισονομία. Μετά την καταδίκη του Ράντοβαν Κάρατζιτς τον Μάρτιο του 2016 (βλ. ‘ΕΝΟΧΟΣ ο Κάρατζιτς! Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε υπέρ των θυμάτων της γενοκτονίας στη Βοσνία‘ και ‘Ο Κάρατζιτς και οι Ελληνες: Η ενοχή του Κάρατζιτς και η συλλογική μας αθωότητα (Συνεργασία του ιστολογίου μας με το περιοδικό The Books’ Journal, τεύχος #66, Μάιος 2016)‘, σήμερα, στις 14.00 ανακοινώθηκε η απόφαση για τον Ράτκο Μλάντιτς (Ratko Mladic) στο Μόνιμο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ή όπως είναι ο πλήρης τίτλος του, International Tribunal for the Prosecution of Persons Responsible for Serious Violations of International Humanitarian Law Committed in the Territory of the Former Yugoslavia since 1991, στο εξής ΔΠΔΧΓ ή ICTY). Ο 74χρονος πρώην στρατιωτικός ηγέτης των Σερβοβόσνιων θα είναι ο πιο υψηλόβαθμος αξιωματικός σε ολόκληρη την πρώην Γιουγκοσλαβία που θα αναγκαστεί να σταθεί όρθιος ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, και να ακούσει την εναντίον του ετυμηγορία για τα εγκλήματά του.

Πρωτοχρονιά 1996. Στο αρχηγείο του σερβοβοσνιακού στρατού του Μλάντιτς, στο Han Pijesak, μια όμορφη γιορτή με τον Μλάντιτς στο τσακίρ-κέφι, φορώντας ελληνικό τσολιαδίστικο φέσι και τον Αντώνη Μήτκο να διασκεδάζουν και να χορεύουν. Το φέσι του τσολιά συναντάει την Sajkaca και τα 4 κυριλλικά ‘C’ του σερβικού σταυρού («Samo sloga Srbina spasava», «μόνο η ενότητα θα σώσει τους Σέρβους»).

 

‘Τι ζώδιο είσαι‘ ήταν η τελευταία ερώτηση του Βλάση Μπονάτσου προς στον στρατηγό τότε Ράτκο Μλάντιτς, εδώ στο 10.00′ περίπου.

Τι όμορφη στιγμή. Θαρρείς και τα γνωρίζαμε όλα γι’ αυτόν, μας έλειπε μόνο αυτή η πληροφορία περί ζωδίου, για να σχηματίσουμε πλήρη γνώμη για τον άνθρωπο που εκείνες τις στιγμές διέταζε εθνοκαθάρσεις. Ηταν μια ειδική εκπομπή του κακού show ‘Αλλα κόλπα’ στο Mega Channel (11/12/1995), που είχε σκοπό να μαζέψει χρήματα, να τα στείλουμε να βοηθήσουμε τους Σέρβους, αφού πριν και μετά τους είδαμε στις τηλεοράσεις μας να φιλιούνται τρεις φορές σταυρωτά (ο σερβικός τρόπος), παρουσία του Αλέξανδρου Λυκουρέζου. Συμπαρουσιαστής της εκπομπής ήταν ο Παύλος Τσίμας, ο οποίος σημείωνε για τον Μλάντιτς ότι είναι «ήρωας που αξίζει τη βοήθεια μας». Η εκπομπή ήταν μια τυπική εκπομπή σερβοφιλίας, ψεμάτων και κακής προπαγάνδας, όπως ήταν όλες οι παρόμοιες εκπομπές στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1990. Ακούμε, λ.χ. τον Μλάντιτς να λέει χωρίς ντροπή πως δήθεν «ο Πάπας διέταξε τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ», και καμία αντίδραση δεν υπάρχει σ’ αυτήν την αισχρή ατεκμηρίωτη συκοφαντία. Κατηγορεί τον Ιζετμπέγκοβιτς για ‘ισλαμιστική τρομοκρατία’ λόγω ενός πνευματικού βιβλίου που είχε γράψει για τη θρησκεία του Ισλάμ το 1970, και θεωρείται δεδομένο. Οι σφαγές στις αγορές του Σαράγεβο ήταν λέει προβοκάτσιες, δηλαδή οι Μουσουλμάνοι σκοτώνονταν μόνοι τους, κι όλα είναι μέλι-γάλα. Σημαντική, επίσης, η αγιογραφία των Ελλήνων εθελοντών, μεταξύ τους και μέλη και στελέχη της Χρυσής Αυγής, και του Σερβοβόσνιου διοικητή τους, βλ. Ιός, ‘Οι άνθρωποι από την Ελλάδα, Νέα στοιχεία για την εμπλοκή των συμπατριωτών μας εθελοντών του σερβοβοσνιακού στρατού στο μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου των μεταπολεμικών χρόνων, Είκοσι χρόνια από την σφαγή της Σρεμπρένιτσα‘, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 13/06/2015

Ο Μπονάτσος έκανε μια χάρη στον πεθερό του Λυκουρέζο, με χειροκροτητή τον Τσίμα. Ολοι είχαν τη θέση τους:

– Ο Λυκουρέζος μας εξηγούσε πόσο αδικημένοι ήταν οι Σέρβοι. Υπόψη, την ίδια στιγμή, η πολιορκία του Σαράγεβο δεν είχε λήξει ακόμα. Η ανθρωπιστική βοήθεια, βέβαια, πήγαινε όχι στα θύματα και στους πολιορκούμενους, αλλά στους θύτες και στους επιτιθέμενους, και τελικά κατέληγε στη μαύρη αγορά που οι ίδιοι οι Σέρβοι δημιουργούσαν με τις πολιορκίες, είτε μετατρεπόταν σε όπλα για σφαγές αμάχων και σκληρό συνάλλαγμα σε παχυλούς λογαριασμών σε ελληνικές και κυπριακές τράπεζες.

– Ο Παύλος Τσίμας μας έλεγε πόσο πολύ μισούσε τον πόλεμο, καλούσε για περισσότερα χρήματα και έδινε συγχαρητήρια στον Μπονάτσο, αφού «μόνο αυτός θα σκεφτόταν να τελειώσει τη συνέντευξη με την ερώτηση για το ζώδιο του Μλάντιτς».

– Διάφοροι καλεσμένοι έκαναν εκκλήσεις στους τηλεθεατές να δώσουν όσα περισσότερα μπορούν, διότι υπήρχαν Σέρβοι που υπέφεραν. Και αυτό δεν ήταν ψέμα, βέβαια, εκείνες τις στιγμές, διότι είχαν προηγηθεί τα γεγονότα στην Κράινα. Για τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια, κανείς δεν ενδιαφερόταν για τα άλλα 3.700.000 θύματα-πρόσφυγες που δημιουργήθηκαν από τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό, αλλά η Ελλάδα ουσιαστικά ξύπνησε απ’ το λήθαργο και άρχισε να συζητά για να στείλει επίσημα σαν κράτος βοήθεια μόνο όταν μεταδόθηκαν οι εικόνες από την ανακατάληψη της Κράινα, όταν οι Κροάτες έδιωξαν τους Σέρβους κατοίκους και τους Σέρβους αυτονομιστές τον Αύγουστο του 1995. Οι επικεφαλής στο υπουργείο Αμυνας και σε άλλους επίσημους φορείς ενδιαφέρθηκαν προσωπικά για τις 150.000 των Σέρβων της Κράινα, όταν επί τέσσερα χρόνια δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για κανέναν Κροάτη ή Μουσουλμάνο. Βέβαια, και η εκδοχή της ιστορίας για την Κράινα από την πλευρά των παρουσιαστών ήταν γεμάτη ψέματα και πλαστογραφίες -δείτε λ.χ. εδώ για τα πραγματικά γεγονότα, ‘Η Κράινα, η πρόβα τζενεράλε του Μλάντιτς, η παράνομη κατοχή (κατά τον ΟΗΕ) και η εκδίωξη των Σέρβων – Η τελευταία πράξη του δράματος (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #09)‘.

– Ο Αρης Μουσιώνης, πρόεδρος της Εταιρείας Ελληνοσερβικής Φιλίας και αργότερα βουλευτής και πρόεδρος οργανισμών (αυτός που έλεγε ότι μάζεψε το 1995 δύο εκατομμύρια υπογραφές για να τις στείλει στο ΔΠΔΧΓ να σταματήσουν τη δίωξη ενάντια σε Κάρατζιτς και Μλάντιτς) μας εξηγούσε πόσο πολύ χρειάζονται χρήματα και γιατί πρέπει όλοι να καταθέσουμε στους λογαριασμούς που είχαν ανοίξει για βοήθεια. Η Εταιρεία Ελληνοσερβικής Φιλίας του κ. Μουσιώνη χρηματοδοτούνταν από το Υπουργείο Εξωτερικών σαν ΜΚΟ με πολλά εκατομμύρια, όπως μάθαμε το 2001. Ο κ. Μουσιώνης ήταν εκείνος που αποκάλυψε στον Τάκη Μίχα ότι η Ελλάδα διέρρεε ΝΑΤΟϊκά στρατιωτικά μυστικά σχέδια στον Μλάντιτς:

Advertisement

Τα τρία ‘τελευταία σημειώματα’ του Ναπολέοντα Σουκατζίδη: Δείτε τα αυθεντικά ιστορικά τεκμήρια

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες].

Για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα» που έχει θέμα της την εκτέλεση των διακοσίων κομμουνιστών στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944, και ειδικότερα την ηρωική μορφή του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, διαβάζουμε στην HuffPost:

«Ο Σουκατζίδης όμως δεν άφησε μόνο ένα σημείωμα πριν την εκτέλεσή του. Η ταινία αναφέρεται σε ένα ακόμα αποχαιρετιστήριο σημείωμα, προς τον πατέρα του, αλλά υπήρξε κι ένα τρίτο που δεν αναφέρεται στην ταινία: ο Ναπολέων το απηύθυνε στην αδερφή της αρραβωνιαστικιάς του, την πολύ αγαπητή του Μαρία Λιουδάκι, ένα είδος μέντορά του, σπουδαία μάρτυρα κι αυτή της εθνικής αντίστασης».

Εχουμε τη χαρά να παρουσιάσουμε τα δύο από τα τρία αυθεντικά σημειώματα του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, γραμμένα λίγες ώρες πριν την εκτέλεσή του, μαζί με τους 200 κομμουνιστές στη Καισαριανή, την Πρωτομαγιά του 1944:

Στην αρραβωνιαστικιά του:

«Δίδα Χαρά Λιουδάκη, καθηγήτρια Αναμορφωτικής Σχολής Θηλέων, Δρομοκαΐτιον, Αθήναι.
Η τελευταία μου σκέψη μαζί σου. Θάθελα να σε κάνω ευτυχισμένη. Να βρεις σύντροφο της ζωής σου άξιό σου άξιό μου.
Κάτι ενθύμια θα σου δώσει ο Ζήσης».

Ναπολέων Σουκατζίδης: Σημείωμα προς την αρραβωνιαστικιά του Χαρά Λιουδάκι, Πρωτομαγιά 1944.

 

Στην κουνιάδα του:

«Δίδα Μαρία Λιουδάκη. Ιεράπετρα Κρήτης.
Αδελφούλα μου, πάω για εκτέλεση. Σε λάτρευα πολύ, όσο λάτρευα και τη γυναίκα μου. Δεν μπόρεσα να σάς κάνω ευτυχισμένες. Λίγη αγάπη στον μπαμπά όσο να ζει. Γειά σου, γειά σου λατρευτή μου αδελφούλα.
Ναπολέων 1-5-44».

Ναπολέων Σουκατζίδης: Σημείωμα προς την αδερφή της αρραβωνιαστικιάς του, Μαρία Λιουδάκι, Πρωτομαγιά 1944.

 

Για το τρίτο σημείωμα, προς τον πατέρα του, βρίσκουμε το κείμενο σε ένα βιβλίο που γράφτηκε επί χούντας, αλλά μπόρεσε να κυκλοφορήσει μόνο μετά την πτώση της, φυσικά, στα τέλη του 1974: