ΕΠΟΝίτες και Αετόπουλα στην Πλατεία Αριστοτέλους, άνδρες του ΕΛΑΝ και Εφεδροελασίτες στη Λεωφόρο Νίκης και Ινδοί Σιχ στο λιμάνι: Οι άγνωστες φωτογραφίες του Jean Lieberg από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, 30 Οκτωβρίου 1944

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου -ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες].

Οι άγνωστες φωτογραφίες του Jean Lieberg από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, 30 Οκτωβρίου 1944:
ΕΠΟΝίτες και Αετόπουλα στην Πλατεία Αριστοτέλους, άνδρες του ΕΛΑΝ και Εφεδροελασίτες στη Λεωφόρο Νίκης και Ινδοί Σιχ στο λιμάνι

Στις 30 Οκτωβρίου του 1944 απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη από τους Ναζί κατακτητές. Η προσπάθεια φορέων της Θεσσαλονίκης να γιορτάζουμε πλέον την απελευθέρωση της πόλης, –δηλαδή το τέλος του πολέμου κι όχι την αρχή– έχει αποδώσει, (βλ. λ.χ. ‘Ετοιμη να γιορτάσει για πρώτη φορά η Θεσσαλονίκη την απελευθέρωση της από τους ναζί‘, ThessNews, 09/09/2016), συνεπώς μια μικρή συνεισφορά με μια σειρά μάλλον άγνωστων -τουλάχιστον διαδικτυακά- φωτογραφικών ντοκουμέντων θα είναι, υποθέτουμε, ευπρόσδεκτη.

Πρόκειται για τα φωτογραφικά ντοκουμέντα του Jean Lieberg (καθηγητής και τελωνειακός επιθεωρητής, 1897-1985), του Σουηδού εκπροσώπου της ‘Ελληνικής Επιτροπής’ του Ερυθρού Σταυρού και διευθυντή των γραφείων του στην κατοχική Θεσσαλονίκη, από τον Μάιο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1944. Προέρχονται από το βιβλίο ‘Θεσσαλονίκη 1944, Τα φωτογραφικά ντοκουμέντα του Jean Lieberg’ (Φωτογράφιση: Jean Lieberg, Επιμέλεια: Mats Lieberg & Ευάγγελος Χεκίμογλου), εκδόσεις University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 1999, 139 σελ., ISBN 960-12-0758-9

Το εξώφυλλο της έκδοσης: Θεσσαλονίκη 1944, Τα φωτογραφικά ντοκουμέντα του Jean Lieberg (Φωτογράφιση: Jean Lieberg, Επιμέλεια: Mats Lieberg & Ευάγγελος Χεκίμογλου), εκδόσεις University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 1999, 139 σελ., ISBN 960-12-0758-9.

 

Σπάνιο φωτογραφικό υλικό του Jean Lieberg, εκπροσώπου του σουηδικού Ερυθρού Σταυρού στη Θεσσαλονίκη του 1944, παρουσιασμένο και σχολιασμένο από το γιο του και τον Ευάγγελο Χεκίμογλου. Το υλικό του συνοδεύουν τρία γραπτά ντοκουμέντα: μία αναφορά στον Ερυθρό Σταυρό, αποσπάσματα από το ημερολόγιο του Lieberg και ένα κείμενο από την επίσκεψή του στο Αγιο Όρος.

Η ‘Ελληνική Επιτροπή’ του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού ήταν μια σουηδική πρωτοβουλία για το ‘σπάσιμο’ του αποκλεισμού που είχε επιβληθεί απ’ τους συμμάχους την πρώτη περίοδο της Κατοχής. Οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία ζήτησαν από την Σουηδία εχέγγυα ώστε η αποστολή τροφίμων και ανθρωπιστικής βοήθειας να μην ευνοήσει τις κατοχικές δυνάμεις. Οι Γερμανοί δεν είχαν κάποια αντίρρηση, όμως οι Ιταλοί δεν ήθελαν να αναλάβουν το έργο αποκλειστικά μόνοι τους οι άνθρωποι της σουηδικής κυβέρνησης. Οι Σουηδοί πρότειναν να συμπεριληφθούν στη διοίκηση της ‘Ελληνικής Επιτροπής’ και κυβερνητικοί αξιωματούχοι της Ελβετίας, συμφώνησαν όλοι σε αυτό, κι έτσι η κοινή σουηδο-ελβετική οργάνωση ήταν γεγονός, με έδρα τη Γενεύη, με 30 Σουηδούς και Ελβετούς αντιπροσώπους στο ελληνικό έδαφος, και με πάνω από 5.000 Ελληνες εργαζόμενους, συνολικά, μέχρι τη λήξη του πολέμου, η προσφορά της στην αντιμετώπιση της πείνας και στη σωτηρία χιλιάδων ζωών ήταν πολύ σημαντική.

Advertisement

Μια στιγμή απόλυτου κακού και μια στιγμή απόλυτου καλού, απ’ τα χρόνια της Κατοχής + Συν η αποκάλυψη ενός μαγικού μυστικού: Ποιο είναι το απόλυτο αντικαταθλιπτικό;;;

Ενας φίλος που έφυγε από κοντά μας, μας είχε εμπιστευτεί ένα μοναδικό μυστικό. Ενα μαγικό. Ηταν κάτι, και συγκεκριμένα ένα μικρό κομματάκι χαρτί, με μαγικές ιδιότητες. Οπως έλεγε, περνούσε από χέρι σε χέρι επί 70 χρόνια, για να φτάσει τώρα εδώ σε μας και στο μπλογκ μας. Ο μύθος λέει πως όλ’ αυτά τα χρόνια, όποιος τυχερός το είχε το χαρτάκι στην κατοχή του και το κοιτούσε, ανεξάρτητα πόσο στεναχωρημένος ήταν, ανεξάρτητα αν ήταν στα down του και σε κατάθλιψη, πάντα -μα πάντα- αυτό το χαρτάκι θα του έφτιαχνε τη διάθεση, θα τον έκανε να χαμογελάσει (ή να γελάσει) και θα τον γέμιζε αισιοδοξία. Με εγγυημένη απόδοση 100%.
Απίστευτο, σωστά; Πως να πιστέψει κανείς κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;

Κι όμως, είναι αλήθεια 1.000%, είναι μια πραγματικότητα και μπορούμε να βρούμε δεκάδες μάρτυρες από τους φίλους και τους γνωστούς μας που μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

Ομως, πως έφτασε αυτό το χαρτί σε εμάς; Ποια είναι η διαδρομή του; Και ποιες οι μαγικές του ιδιότητες;
Θα πρέπει, πρώτα, να πάμε 70 χρόνια πίσω, μέσα στην Κατοχή, και να θυμηθούμε τα ‘Αετόπουλα’.

Ο Δεκάλογος των Αετόπουλων (1944).

 

Στα χωριά της ορεινής Ευρυτανίας και όλης της Ελλάδας του 1941-1944, τα παιδιά δεν πήγαιναν σχολείο σ’ όλη τη διάρκεια της Κατοχής. Πολλά απ’ αυτά τα παιδιά κυκλοφορούσαν ξυπόλητα, κρύωναν και βρέχονταν. Και πεινούσαν. Αν η πρώτη προτεραιότητα είναι η επιβίωση, τότε η μόρφωση μάλλον έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Οχι όμως και για τους υπεύθυνους της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ, που μαζί με τον αγώνα ενάντια στον κατακτητή, μαζί με τον αγώνα ενάντια στην πείνα, είχαν στην ίδια υψηλή προτεραιότητα και τη μόρφωση και τη φροντίδα των παιδιών. Ετσι, με πρωτοβουλία της Γραμματείας Παιδείας της ΠΕΕΑ (ξανα)φτιάχτηκαν και (ξανα)λειτούργησαν τα σχολεία σ’ όλη την Ελεύθερη Ελλάδα. Ιδρύθηκαν ακόμη και Παιδικοί Σταθμοί. Στην Ευρυτανία μόνο, λειτούργησαν 35 Παιδικοί Σταθμοί/Παιδικές Χαρές/»Φωλιές για τ’ Αετόπουλα». Το έργο αυτό των οργανώσεων του ΕΑΜ ήταν πραγματικά τεράστιο. Μπορεί να έκαναν μάθημα στην ύπαιθρο, επειδή τα σχολεία τα είχαν κάψει οι Γερμανοί, μπορεί η διατροφή τους να μην ήταν επαρκής, αλλά οι δάσκαλες σαν την Ναυσικά και την Μαργαρίτα των Αετόπουλων όπως ο Παναγιώτης ή/και ο Καπετάν-Γαρίδας (βλέπε παρακάτω), με την καθοδήγηση μεγάλων παιδαγωγών όπως η Ρόζα Ιμβριώτη, ο Μιχάλης Παπαμαύρος, ο Κώστας Σωτηρίου κ.ά. και υπό την εποπτεία του Γραμματέα Παιδείας της ΠΕΕΑ, καθηγητή Πέτρου Κόκκαλη, έσωσαν αυτά τα παιδιά και τους έδωσαν ελπίδα και μόρφωση και τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον.

Ενα αθησαύριστο ποίημα του Γιώργου Κοτζιούλα από το αναγνωστικό «Τα Αετόπουλα» για την Γ’ και Δ’ τάξη («του βουνού»), 1944

Κι εμείς, εδώ, αγαπάμε και εκτιμάμε τον ποιητή, λογοτέχνη, θεατρικό συγγραφέα και αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, Γιώργο Κοτζιούλα, και έχουμε σκύψει (λίγο, όμως, το ομολογούμε) επάνω στο έργο του. Πολύ περισσότερο έχουν σκύψει οι φίλοι Νίκος Σαραντάκος και Σοφία Κολοτούρου. Μπορείς να δείτε πολλά δείγματα της εργασίας τους, εδώ στον ιστότοπο του Νίκου, εδώ στο ιστολόγιό του, εδώ στην ιστοσελίδα της Σοφίας και εδώ σε μια από κοινού εργασία τους.

Η δική μας μικρή συνεισφορά, λοιπόν, ένα άγνωστο ποίημα του Γιώργου Κοτζιούλα (‘αθησαύριστο‘, μας είπε ο Νίκος), και μάλλον αλλιώτικο σε σχέση με τα όσα ξέραμε. Προέρχεται από το αναγνωστικό του 1944, Γ’ και Δ’ τάξης με τίτλο ‘Τα Αετόπουλα‘, το οποίο μαζί με το αντίστοιχο για την Ε’ και Στ’ τάξη με τίτλο ‘Ελεύθερη Ελλάδα‘, έμειναν γνωστά ως ‘τα αναγνωστικά της ΠΕΕΑ‘, τα επονομαζόμενα και ‘αναγνωστικά του βουνού‘.
Το ποίημα έχει τίτλο ‘Ελληνόπουλα‘.

Γιώργος Κοτζιούλας, Ελληνόπουλα (Ποίημα στο Αναγνωστικό Γ + Δ τάξης Αετόπουλα, 1944)/

 

Λίγα λόγια ακόμη.

Λεύκωμα Συλλογικό – «Θυσιαστήριο της Λευτεριάς, Πρωτομαγιά», εκδόσεις Ο Ρήγας, 1945

Πρόκειται για ένα λεύκωμα που κυκλοφόρησε αμέσως μετά την απελευθέρωση από τους Ναζί, το 1945, μια συλλογική δουλειά με ποιήματα, κείμενα και χαρακτικά, από τον ΕΑΜικό εκδοτικό οργανισμό ‘Ο Ρήγας’.

Θυσιαστήριο της Λευτεριάς Πρωτομαγιά, εκδόσεις Ρήγας, 1945

 

Στα χαρακτικά και στα συνοδευτικά κείμενα βλέπουμε τις θυσίες του ελληνικού λαού, ξεκινώντας από τη θυσία του Αθανάσιου Διάκου μέχρι τους 200 εκτελεσμένους στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του 1944, τις μαζικές εκτελέσεις στο Δοξάτο, στα Καλάβρυτα, στο Δϊστομο, το μπλόκο στην Κοκκινιά, τους κρεμασμένους σε κοινή θέα στις πλατείες της Αθήνας, τους ανάπηρους πολέμου, που ήταν ο πρώτος (και εύκολος) στόχος των Ράλληδων, δηλαδή των μισητών προδοτών των Ταγμάτων Ασφαλείας, και πολλά άλλα.
Τα χαρακτικά, έργα ΕΑΜιτών καλλιτεχνών ασφαλώς, θα γίνουν αργότερα, ας πούμε τη λέξη, ‘διάσημα’ και θα αποτελούν την μόνιμη επιλόγή εικονογράφησης σε σχετικά θέματα.
Ενα πραγματικό ντοκουμέντο.

Η έκλυσις των ηθών και η ανηθικότητα των μπολσεβίκων – Συκοφαντίες κατά των ΕΠΟΝιτισσών

Κατηγορίες των μοναρχο-φασιστο-χιτων-ταγματασφαλητών και λοιπών ράλληδων-μπουραντάδων-πούλων-σούρληδων-παπαδόγκωνων-βουγιουκλάκηδων και λοιπών γερμανοντυμένων, που για να αποδείξουν τα περί «εξαχρείωσης των αγοριών και διαφθοράς των κοριτσιών» από τις οργανώσεις ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ-Αετόπουλα« (κυρίως για τις δυο τελευταίες),
τραγουδούσαν τραγούδια, όπως τη χίτικη εκδοχή του γνωστού «Γιούπι-Για-Για», κάπως έτσι:

«Τα κορίτσια πούταν πρώτα στην ΕΠΟΝ
Τα κορίτσια πούταν πρώτα στην ΕΠΟΝ
πίνουν φάρμακα, πονάνε
και τον Στάλιν βλαστημάνε
που τις έβγαλε στον δρόμον τον κακόν».

Ή άλλο:

«Τώρα πούναι οι Γερμανοί
η κοιλιά σου είν’ αδειανή
κι όταν έρθουνε οι Ρώσοι
η κοιλιά σου θα φουσκώσει».

Ή άλλο:

«Και μπεμπέδες και δώρα πολλά
μας χαρίσαν τα ελληνικά βουνά
φουσκωμένες οι κοιλιές
τα φυσίγγια αρμαθιές
του ΕΛΑΣ ηρωίδες είν’ αυτές.
Και στους εννέα μήνες ακριβώς
βγαίνει ο μπέμπης ο βουνίσιος ο στρουμπουλός,
μα δεν ξέρει ο φουκαράς
ποιος να είναι ο μπαμπάς,
ασφαλώς κάποιος αλήτης του ΕΛΑΣ».

Οπερ, αφού «η έκλυσις των ηθών και η ανηθικότητα των μπολσεβίκων» διαπιστώνονταν, διότι, λέει, βρίσκανε στις τσέπες των «συμμοριτισών άφθονα φάρμακα διά τα αφροδίσια νοσήματα, συνεπεία των «προθέσεων των κομμουνιστών εαμικών να επιβάλλουν την πορνείαν και την ακολασία».

Οι ελαφρές ταξιαρχίες του Μάρκο(υ Βαφειάδη). Σκίτσο του Μποστ.