1976-2000 – Συλλογή φωτογραφιών από 25 χρόνια διαδηλώσεων και συγκρούσεων με τα ΜΑΤ και με τους «αγανακτισμένους πολίτες»

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες].

 

Μια αναδρομή, για ιστορικούς λόγους, στις κινητοποιήσεις της Μεταπολίτευσης, μεταξύ 1976 και 2000 -ως γνωστόν, μετά κυριάρχησε το ίντερνετ και από κει και μετά, λίγο-πολύ όλα βρίσκονται στο διαδίκτυο. Συμπεριλαμβάνονται οι περισσότερες από τις μεγάλες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, όπως και πολλές συγκρούσεις με τα ΜΑΤ (αλλά και τις αύρες της εποχής) και όλες τις άλλες ‘υποδιευθύνσεις αποκατάστασης τάξεως’. Επίσης, οι πρώτες εμφανίσεις των λεγόμενων ‘αγανακτισμένων πολιτών’, που ήταν συχνά φασίστες και χρυσαβγίτες που κρύβονταν πίσω από τα ΜΑΤ και έδιναν ένα χεράκι όποτε έβρισκαν ευκαιρία.

Οι πανκς τα σπάνε. Πρωτοσέλιδο Οκτώβριος 1984. Επιχειρήσεις Αρετή του Μποσινάκης

 

Με χρονολογική σειρά:
 

– Οι μεγάλες απεργίες ενάντια στον ‘Νόμο Λάσκαρη’ (Νόμος 330) τον Μάιο του 1976, συν ο θάνατος τον ίδιο μήνα του μαθητή Σιδέρη Ισιδωρόπουλου συν ο θάνατος της πλανόδιας μικροπωλήτριας (‘ζητιάνα’ τη χαρακτήρισε η επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση) Αναστασίας Τσιβίκα
– Ολοι οι επεισοδιακοί εορτασμοί του Πολυτεχνείου, όπως του 1977, του 1980 με τον θάνατο της Σταματίνας Κανελλοπούλου και του Ιάκωβου Κουμή, το 1991 με τις προηγηθείσες μαθητικές πορείες, τις συμπλοκές και την πολιορκία του ΕΜΠ από αγανακτισμένους φασίστες που εμπόδιζαν την έξοδο και τον εμπρησμό της πρυτανείας του Πολυτεχνείου με τις συλλήψεις περισσότερων από 500 ατόμων, του 1995 με το διάσημο ‘κάψιμο σημαίας’, την άρση του ασύλου στο ΕΜΠ, την εμφάνιση ‘Αγανακτισμένων πολιτών’ και τη σύλληψη οκτώ μελών της ‘Χρυσής Αυγής’ έξω από το ΕΜΠ (αφέθηκαν ελεύθεροι, φυσικά).
– Οι κινητοποιήσεις ενάντια στο Νόμο 815 (και στη Θεσσαλονίκη)
– Οι συγκρούσεις στο Μαρούσι, οι λεγόμενες ‘για τη χαβούζα’
– Οι ‘Επιχειρήσεις Αρετή’ και άλλες προσπάθειες επεμβάσεων στα Εξάρχεια των Μποσινάκη, Τζανάκη, Αρκουδέα
– Η πρώτη και η δεύτερη κατάληψη του Χημείου
– O θάνατος του Μιχάλη Καλτεζά και οι διαδηλώσεις για τη δίκη και την αθώωση του δολοφόνου του Αθανάσιου Μελίστα
– Οι επισκέψεις του Γάλλου φασίστα Ζαν Μαρί Λεπέν και τα επεισόδια στο Caravel
– Οι επισκέψεις Σουλτς, Ντεκλέρκ, Μπους, Κλίντον
– Διάφορα επεισόδια και οδομαχίες σε φοιτητικές εκλογές, στη Βουλή και σε συναυλίες
– Ο εμπρησμός του κτιρίου ‘Κάπα Μαρούση’ με τους τρεις νεκρούς και ο θάνατος του Τούρκου πρόσφυγα Σουλεϊμάν Ακιάρ
– Η δολοφονία Τεμπονέρα
– Οι ιδιωτικοποιήσεις της ΕΑΣ
– Απεργίες καθηγητών για το ΑΣΕΠ και μαθητών για διάφορους νόμους και εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις
– Και τέλος, φτάνοντας στο 1999, οι διαδηλώσεις ενάντια στο ΝΑΤΟ για το Κόσοβο στην Πρεσβεία των ΗΠΑ και στο 2000 με οδομαχίες (για τις οποίες δεν θυμόμαστε το λόγο, αλλά τις βάλαμε κι αυτές).
– Στο τέλος, δυο στιγμιότυπα από την Πλατεία Αριστοτέλους Θεσσαλονίκη, όταν οι ναζί επιχείρησαν να βγουν απ’ τις τρύπες τους, κάποια πρωτοσέλιδα με αίσθηση του σενς οφ χούμορ (νοτ), τα χαρακτηριστικά πανό όπως εκείνα που «Είναι ο Ανθός της Ελληνικής Νεολαίας», και οι δύο σημαντικότερες, ίσως, στιγμές της 40ετίας.

«Ο ανθός της Ελληνικής Νεολαίας», Ιανουάριος 1990, αθώωση Μελίστα..

 

Παρεμπιπτόντως, μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι και η εξέλιξη των ενδυματολογικών επιταγών της υπηρεσίας, σχετικά με την αμφίεση και των εξοπλισμό των ΜΑΤ και των άλλων δυνάμεων καταστολής. Από το σκαρπίνι με το παντελόνι καμπάνα στους σημερινούς σιδερόφρακτους Ρόμποκοπ, είναι ενδιαφέρουσα η παρατήρηση των αλλαγών.

Ακολουθούν οι φωτογραφίες, από πολλές και διάφορες πηγές (και από ένα torrent που κυκλοφορούσε αδέσποτο πριν χρόνια). Να σημειώσουμε μόνο πως επειδή ήταν εξαιρετικά δύσκολο να δοθούν πλήρεις περιγραφές και λεζάντες σε τόσες πολλές φωτογραφίες, όποιος θέλει συγκεκριμένες πληροφορίες για κάθε μία απ’ αυτές, θα πρέπει να αρκεστεί στην ονομασία του αρχείου. Κάνοντας click για μεγέθυνση, εμφανίζεται από κάτω το όνομα του αρχείου. Στο πρώτο τμήμα του ονόματος είναι η ημερομηνία (με προσέγγιση μήνα, όπου δεν υπάρχει η ακριβής ημέρα), και στο υπόλοιπο η τοποθεσία (όπου παραλείπεται, εννοείται είναι η Αθήνα), το γεγονός και ίσως λίγες λέξεις-κλειδιά ακόμα.
Τέλος, εννοείται πως σίγουρα θα έχουν γίνει λάθη, ζητάμε συγγνώμη γι’ αυτό, και παρακαλούμε όποιος μπορεί να μας διορθώσει να το κάνει, και όποιος έχει κάποιον λόγο να μην υπάρχει δημόσια κάποια φωτογραφία ας μας ειδοποιήσει με τους γνωστούς τρόπους επικοινωνίας κι εμείς θα την αφαιρέσουμε ευχαρίστως, χωρίς πολλές-πολλές ερωτήσεις. Σαφώς, υπάρχει και η εμπειρία και όσοι ήλθαν σε επαφή μαζί μας έπειτα από τη δημοσίευση αυτού εδώ του ντοκουμέντου, κι αυτοί γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν.

Advertisement

Τάσος Κωστόπουλος – Η απεργία και η βία (άρθρο στην «Ελευθεροτυπία» 2011-05-15)

Ο Τάσος Κωστόπουλος, εκ των φορέων του ‘Ιού‘, σε ένα άρθρο του από την ‘Ελευθεροτυπία’ της Κυριακής 15 Μαΐου 2011 με τίτλο ‘Η απεργία και η βία‘.

ΤΑ «ΣΠΑΣΙΜΑΤΑ» ΕΧΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η απεργία και η βία

Του ΤΑΣΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Εχει γίνει πια του συρμού η φιλολογία περί της «πρωτοφανούς» (και, φυσικά, «απαράδεκτης») βίας που συνοδεύει τις γενικές απεργίες και τα συλλαλητήρια των τελευταίων χρόνων.

Οι αγώνες του εργατικού κινήματος δεν υπήρξαν πάντοτε «μη βίαιοι». Στιγμιότυπο από την ιστορική απεργιακή συγκέντρωση της 4ης Μαΐου 1886 -αυτή που γιορτάζουμε κάθε Πρωτομαγιά- με ανταλλαγή πυρών μεταξύ απεργών και αστυνομίας.

 

Κάποιοι καλοθελητές σπεύδουν να χρεώσουν το φαινόμενο στην «κουλτούρα της Μεταπολίτευσης», που υποτίθεται ότι εξακολουθεί να διέπει την ελληνική κοινωνία δύο δεκαετίες μετά την εγκατάλειψη των βασικών μεταπολιτευτικών προταγμάτων (περισσότερη δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη) από τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν το 85% του εκλογικού σώματος.

Κάποιοι άλλοι μιλούν για εντελώς νέο φαινόμενο, προϊόν των σύγχρονων μητροπολιτικών κοινωνιών και της παρακμής του πολιτικού μας συστήματος, ολωσδιόλου ξένο προς την «εγγενώς ειρηνική» φύση των μαζικών λαϊκών κινημάτων της νεοελληνικής ιστορίας.

Και οι δύο προσεγγίσεις ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Μια μικρή περιδιάβαση στην ιστορία του τόπου αποδεικνύει πως η βία, ακόμη και κάποιες τυφλές εκδοχές της, ήταν πάντα ένα (παράπλευρο έστω) συστατικό στοιχείο των εγχώριων δυναμικών λαϊκών κινητοποιήσεων -είτε πρόκειται για τις επιθέσεις των αγροτών του Κιλελέρ στα τρένα που διέσχιζαν τον θεσσαλικό κάμπο, είτε για τη χρήση πιστολιών στην απεργία των τσιγαράδων του 1906, είτε για τον πετροπόλεμο και τα «νεράντζια με ξυραφάκια» στις διαδηλώσεις του 1954-56 για το Κυπριακό.

Από μια άποψη, η Μεταπολίτευση υπήρξε μάλιστα περίοδος εξαιρετικά περιορισμένης βίας στις διαδηλώσεις. Εποχή σχετικής υλικής ευδαιμονίας, διευρυνόμενου εκδημοκρατισμού και μεγάλων ελπίδων, κάθε άλλο παρά προσφερόταν για επιδείξεις απελπισμένης αγριότητας ή αυτοκτονικής αυτοθυσίας: οι άνθρωποι κατέβαιναν στους δρόμους όχι για να πεθάνουν ή να εκδικηθούν, αλλά με τη βεβαιότητα ότι μπορούν να κερδίσουν ένα καλύτερο αύριο. Τα τυφλά ξεσπάσματα πυκνώνουν, αντίθετα, σε περιόδους που οι «από κάτω» αισθάνονται πως έχουν σταθεί στον τοίχο και το μέλλον τους προδιαγράφεται έτσι κι αλλιώς ζοφερό.

Ενα τέτοιο βίαιο, ξεχασμένο αλλά νικηφόρο περιστατικό θα θυμίσουμε σήμερα. Πρόκειται για την καπνεργατική απεργία του 1896 στην (οθωμανική ακόμη) Καβάλα, όπως την κατέγραψε σε στίχους ο απεργός Ανδρίκος Βέττας. Δημοσιεύθηκε στην ποιητική του συλλογή «Σένα τα λέγω, πεθερά, για να τ’ ακούει η νύφη» (Κωνσταντινούπολη 1899), που επανεκδόθηκε το 2001 από το Ιστορικό και Λογοτεχνικό Αρχείο Καβάλας.

Η αφήγηση ξεκινάει με την ξαφνική απόφαση των εργοδοτών να μετακυλίσουν στους καπνεργάτες το κόστος της (τότε) οικονομικής κρίσης με περικοπές στα μεροκάματά τους:

«Σαράντα χρόνια στα καπνά ασπρίσαν τα μαλλιά μου,

στον νου μου δεν το έβαζα πως θά ‘βρω τον μπελιά μου.

Μα τώρα στα γεράματα στα τωρινά μας χρόνια

Αρχίσαν να γλυκολαλούν της πτώχειας τα αηδόνια.

Τον αλλαφράγκα Αύγουστον, στην πρώτη του ημέρα,

Είπον, τα μερομίσθια μας τάχουνε σπασμένα.

Δεν φτάνουν τόσα βάσανα οι μαύροι που τραβούμε,

μας δείχνουν το μονόπετρο, να πάμε να πνιγούμε»

Η αντίδραση δεν άργησε να ‘ρθει, με τα μόνα όπλα που έχουν στα χέρια τους οι μισθωτοί -την απεργία και τη διαδήλωση:

Δημήτρης Τρίμης – Ο Τύπος και τα ΜΜΕ θα έπρεπε να είναι αδιάφθοροι οργανισμοί αξιόπιστης πνευματικής εργασίας (δηλώσεις στο tvxs.gr 2011-04-07)

Ο Δημήτρης Τρίμης, εκ των φορέων του “Ιού“, έχει διατελέσει μέλος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ. Με αφορμή τις πρόσφατες απολύσεις σε πολλές επιχειρήσεις ΜΜΕ (υπολογίζεται ότι χάθηκαν 677 θέσεις εργασίας, από 5.337 σε 4.660, σε διάστημα ενός έτους) και την (πρωτοφανή για την ΕΣΗΕΑ) 4ήμερη απεργιακή κινητοποίηση, Πέμπτη 7 Απριλίου έως Κυριακή 10 Απριλίου 2011, έκανε τις παρακάτω δηλώσεις στο tvxs.gr:

Σκίτσο του Θανάση Πέτρου.

«Το κεντρικό δυστύχημα στις επιχειρήσεις Ενημέρωσης, όπως και ευρύτερα, είναι ότι εκείνοι που τις οδήγησαν στην κρίση (μαζί με τα γκόλντεν μπόις και τις διεφθαρμένες ορντινάτσές τους) είναι οι ίδιοι με όσους σήμερα αναλαμβάνουν την πολιτικής «διαχείρισή της», δηλαδή το γνωστό νεοφιλελεύθερο «μονόδρομο», και -όπως υπόσχονται- τη μελλοντική «σωτηρία μας».

»Αυτό όμως που οι επιχειρηματίες ξεχνούν είναι ότι ο Τύπος και τα ΜΜΕ θα έπρεπε να είναι αδιάφθοροι οργανισμοί «εντάσεως αξιόπιστης πνευματικής και εξειδικευμένης τεχνικής εργασίας» οι οποίοι επιβιώνουν και αναπτύσσονται όσο η κοινωνία, όχι μόνο καταναλώνει (και ανέχεται) τα προϊόντα τους, αλλά και τα εμπιστεύεται -σε έναν ορισμένο βαθμό, φυσικά. Συνεπώς το σκληρό Μνημόνιο που οι περισσότεροι και ισχυρότεροι εργοδότες του Τύπου επιβάλλουν τρομοκρατικά αυτή την εποχή στους εργαζόμενούς τους, δεν θα κοστίσει «μόνο» πολλές χιλιάδες επιπλέον ανέργους, επισφαλείς και φτωχότερους εργαζόμενους, αλλά θα επιφέρει -ήδη συμβαίνει αυτό- ανεπανόρθωτες καταστροφές στην ουσιαστική εικόνα και στο νόημα των ΜΜΕ προς την κοινωνία. Δεν μπορεί κανείς να είναι αισιόδοξος».