Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #10)

Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.

Η σημερινή προτελευταία ενότητα έχει τίτλο: ‘Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις’. Τμήματά της ίσως έχουν συμπεριληφθεί στο κείμενο με τίτλο ‘Ολη η αλήθεια για τη Σρεμπρένιτσα‘.

 

— $$$ Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται πολιορκούμενοι με τους συγγενείς τους τη μια μέρα, φωτογραφίζονται αιχμάλωτοι από δορυφόρους την επομένη, εξαφανίζονται και δηλώνονται αγνοούμενοι την τρίτη, και τέλος ταυτοποιούνται μέσω DNA σε μαζικούς τάφους με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Αλλη μια συγκλονιστική άγνωστη φωτογραφία από τις μέρες της Σρεμπρένιτσα: Αιχμάλωτοι Μουσουλμάνοι βγαίνουν με τα χέρια ψηλά, δήθεν για «να περάσουν από ανακρίσεις» όπως είχε υποσχεθεί ο Μλάντιτς στον Ερυθρό Σταυρό και στον ΟΗΕ. Γύρω τα υπάρχοντά τους σε στοίβες («δεν θα τα ξαναχρειαστούν», όπως είχε πει ο τσέτνικ στον Κυανόκρανο). Εντός ολίγου, όλοι θα είναι νεκροί. Φωτογραφία Art ZAMUR/GAMMA.

 

Πρέπει να σημειωθεί ότι αν και η Σρεμπρένιτσα έχει μονοπωλήσει την συζήτηση σχετικά με την σερβική γενοκτονική επιθετικότητα (στην Ελλάδα ούτε καν αυτό έγινε), στην πραγματικότητα δεν ήταν η πιο πολύνεκρη εκδήλωση της επιθετικότητας αυτής: Προηγούνται αριθμητικά οι αρχικές επιχειρήσεις της πρώτης άνοιξης του πολέμου το 1992, σε πολλές ταυτόχρονα περιοχές της Βοσνίας, και, φυσικά, η πολιορκία του Σαράγεβο, όταν το νεκροταφεία είχε γεμίσει και ο Δήμος αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει για νέα νεκροταφεία τα δεκάδες γήπεδα και τις άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις που είχαν φτιαχτεί για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 1984. Σ’ αυτά τα δύο κεφάλαια του πολέμου, τα μαζικά εγκλήματα και οι νεκροί άμαχοι, οι βιασμένες γυναίκες και τα νεκρά παιδιά ήταν πολύ περισσότερα σε σύγκριση με την Σρεμπρένιτσα.

Ας εστιάσουμε στις αποδείξεις. Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς όλες τις κατηγορίες αποδείξεων. Εκτός από το αδιανόητο γεγονός της επαναταφής των πτωμάτων (οι Σέρβοι ξέθαψαν τα πτώματα από τους μαζικούς τάφους και τα έθαψαν αλλού, ώστε να μην βρεθούν και να καταστραφούν έτσι οι αποδείξεις, τακτική που ξαναχρησιμοποήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα και στο Κόσοβο), έχουμε:

Advertisement

Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα: Οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 (Short version)

Εδώ διαβάζετε μια συντομευμένη έκδοση της εργασίας αυτής, («μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990»), με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα’ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Το ενιαίο (συνολικό) κείμενο περιλαμβάνει:

Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/01/yugo-01/

Η ανύπαρκτη και εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη ‘ελληνοσερβική φιλία’
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/02/yugo-02/

Οι ‘αριστεροί αντιιμπεριαλιστές’ συνήγοροι των Σέρβων, οι ακροδεξιοί δωσίλογοι τσέτνικ και η σερβική ‘Μεγάλη Ιδέα’
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/03/yugo-03/

Τα γεγονότα: Ο εθνικισμός διαλύει μια χώρα
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/04/yugo-04/

Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/05/yugo-05/

Εθνοκάθαρση και γενοκτονία σε ευρωπαϊκό έδαφος στον 20ό αιώνα: Οταν το ‘Ποτέ ξανά!’ ακουγόταν σαν ανέκδοτο
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/06/yugo-06/

Ο ρόλος των ΜΜΕ και τα πραγματικά ψέματα της Δύσης
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/07/yugo-07/

Τα ρατσιστικά ψέματα της σερβικής προπαγανδιστικής μηχανής
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/08/yugo-08/

Η Κράινα, η πρόβα τζενεράλε του Μλάντιτς, η παράνομη κατοχή (κατά τον ΟΗΕ) και η εκδίωξη των Σέρβων – Η τελευταία πράξη του δράματος
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/09/yugo-09/

Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/10/yugo-10/

Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς + Προτεινόμενη βιβλιογραφία
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/11/yugo-11/

[Σ.Σ.: Απαραίτητη σημείωση: Επειδή οι συντάκτες του XYZ Contagion έχουν αλλεργία με τις γενικεύσεις, τις ρατσιστικές κρίσεις και τις συλλήβδην δαιμονοποιήσεις, πρέπει να διευκρινίσουμε ξανά πως όπου υπάρχει ο όρος ‘οι Σέρβοι’ ή ‘η σερβική πλευρά’ δεν εννοούμε ολόκληρο το σερβικό λαό και το σερβικό έθνος, ούτε όλους τους πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας με σερβική καταγωγή. Εννοούμε εκείνες τις ελίτ στο σερβικό κράτος, οι οποίες, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους και πάνω απ’ όλα την ‘Μεγάλη Σερβία’, συνέστησαν ‘εγκληματική οργάνωση’ (‘Joint Criminal Enterprise’ στην σχετική ορολογία) και προέβησαν στα γνωστά εγκλήματα, όπως επίσης και όλους εκείνους που υποστήριξαν ή υποκίνησαν τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό και παρείχαν υλική βοήθεια και ψυχική συνδρομή σε αυτόν. Και, ασφαλώς, υπάρχουν κλιμακώσεις στην κατανομή ευθυνών: Δεν είναι το ίδιο ο υψηλόβαθμος κρατικός αξιωματούχος που έχει σκοπό να γίνει ολιγάρχης και για αυτό συνεργάζεται με τον μαφιόζο που οργανώνει παραστρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου και πλιάτσικου, σε σύγκριση με τον απλό ανώνυμο Σέρβο που πίστεψε όλες τις κινδυνολογίες και τα συνωμοσιολογικά σενάρια της τηλεόρασης του Μιλόσεβιτς και τελικά πήγε να καταταγεί εθελοντής. Βέβαια, η τραγική μοίρα για τα θύματα και τους διωκόμενους είναι ευθύνη και αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας όλων των παραπάνω μελών της εν λόγω Joint Criminal Enterprise για την επίτευξη των κοινών εγκληματικών τους στόχων, αναμφισβήτητα, ωστόσο το ποσοστό ευθύνης είναι διαφορετικό ανά περίπτωση.
Υποστηρίζουμε ότι την περίοδο 1987 έως (τουλάχιστον) 1995 στη Σερβία συγκροτήθηκε το μεγαλύτερο και πιο αιματηρό εθνικιστικό κίνημα στη μεταπολεμική Ευρώπη και ότι ο λόγος για τον οποίο αυτό το φασιστικό κίνημα υποστηρίχτηκε από την Ελλάδα, και μάλιστα σε ποσοστά της τάξης του 99%, οφείλεται στο γεγονός πως οι Ελληνες, πλήρως παραπληροφορημένοι από την ιδιωτική τηλεόραση και όμηροι ενός μεσαιωνικού φανατισμού, είδαν στο πρόσωπο του ‘Σέρβου ορθόδοξου αδερφού’ τον τιμωρό που θα έπαιρνε εκδίκηση από Τούρκους, Αλβανούς και ‘Σκοπιανούς’ και αυτόν που θα έδινε ένα μάθημα στη Δύση -και θα τα αποδείξουμε όλα αυτά στη συνέχεια, στοχεύοντας στο να αναδείξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του θέματος.
Μιλώντας για γενικεύσεις και δαιμονοποιήσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι δεν πρόκειται να απαντήσουμε στα γνωστά γελοία ‘επιχειρήματα’ πως δήθεν όποιος δείχνει τις ευθύνες του ολοκληρωτικού μεγαλοϊδεατικού καθεστώτος Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς, την ίδια στιγμή «παίζει το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και δικαιολογεί τις ‘ανθρωπιστικές επεμβάσεις’». Γι’ αυτόν τον αστείο ισχυρισμό, που συχνά συνοδεύεται από ανάλογη συκοφαντία τύπου «πληρωμένοι από το ΝΑΤΟ» κ.λπ., δεν αξίζει να σπαταλήσει κανείς ούτε ένα λεπτό, ειδικά με ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι πάρα πολύ απλό: Το ενδεχόμενο να είναι δύο τα καθάρματα σε μία σύγκρουση (ΚΑΙ το ΝΑΤΟ, ΚΑΙ το καθεστώς Μιλόσεβιτς), άραγε δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των τηλεθεατών οπαδών του δήθεν αριστερού ‘αντιιμπεριαλισμού’;].

Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ

 

Σαράγεβο. Φωτογραφία του Chris Leslie. Graffiti in downtown Sarajevo about Srebrenica. In July 1995 over 8000 men and boys were massacred by Bosnian Serb forces.

 

— $$$ Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα

Αμέσως μετά την πρόσφατη καταδίκη Κάρατζιτς, ολόκληρη σχεδόν η δημόσια σφαίρα θυμήθηκε μεν τη Γιουγκοσλαβία, όχι όμως για τους πολέμους 1991-1995 και την εθνοκάθαρση ή την Σρεμπρένιτσα, αλλά … για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999. Και βρήκε ευκαιρία, πάλι, ο μέσος Ελλην να δείξει το μίσος του για τη Δύση (και το ‘ισλαμικό τόξο’, δηλαδή τους ‘Τούρκους’, Αλβανούς, Βόσνιους, ‘Σκοπιανούς’, δεν έχει σημασία). Οπως επίσης και την πλήρη απάθεια ή άγνοιά του για τα πάνω από 100.000 θύματα των πρώτων πολέμων. Αλλά και στην υπόθεση του Κοσόβου που θυμήθηκαν, όλοι εστίασαν στα 500 θύματα που είχαν οι Σέρβοι από τις βόμβες του ΝΑΤΟ, και ουδείς στους περίπου 10.000 αμάχους Αλβανούς που πήγαν από τη συμμορία του Μιλόσεβιτς πριν να ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί. Κουβέντα και για το γεγονός πως τότε, το 1999, τη Σερβία συγκυβερνούσε σαν αντιπρόεδρος ο νεοναζί τσέτνικ Σέσελι, που ομολόγησε ανοιχτά ότι ετοίμαζε ‘Τελική Λύση’ για το αλβανικό πρόβλημα. Κουβέντα και για το γεγονός πως τον κοσοβάρικο άγριο εθνικισμό τον εξέθρεψε ο προϋπάρχων σερβικός εθνικισμός, όταν ο Μιλόσεβιτς επέλεξε το 1986-1987 να παίξει το χαρτί της δήθεν θυματοποίησης, όταν αποφάσισε να ανακαλέσει τα προνόμια του Κοσσυφοπεδίου (εκπαίδευση, γλώσσα, ΜΜΕ, αιρετή τοπική διοίκηση κ.ο.κ.), για να στρέψει την προσοχή του κόσμου από την οικονομική κρίση και την μεγάλη πτώση του βιοτικού του επιπέδου, λόγω των (καπιταλιστικών) του ‘μεταρρυθμίσεων’, προς το ‘εθνικό καθήκον’ να ‘σωθεί το σερβικό έθνος’ από την ‘σιωπηρή γενοκτονία των Σέρβων από τους Αλβανούς’, που έκαναν πολλά παιδιά. Κουβέντα πως όλη η ιστορία του Κοσόβου άρχισε στη δεκαετία του 1980, μετά το θάνατο του Τίτο. Μέχρι τότε, οι Αλβανοί είχαν δικαιώματα και δουλειές, και γι’ αυτό επί Μιλόσεβιτς διαδήλωναν οι εκεί εργάτες με πορτρέτα του Τίτο και γιουγκοσλαβικές σημαίες με το κόκκινο αστέρι στα χέρια και τραγουδούσαν εν χορώ ‘Γιουγκοσλαβία, Γιουγκοσλαβία’. Οταν, όμως ο Μιλόσεβιτς ανακάλεσε τα δικαιώματά τους, άλλαξε την ηγεσία, σκότωσε 24 απεργούς, έστησε προβοκατόρικα επεισόδια για να έχει δικαιολογία να στείλει στρατό εκεί (μιλάμε για το 1989-1990 τώρα) και απέλυσε 13.000 Αλβανούς εργάτες από τα ορυχεία Trepca και το σύνολο σχεδόν του υπόλοιπου εργατικού δυναμικού της περιοχής για να το αντικαταστήσει με Σέρβους, και να φτάσει έτσι η ανεργία στο 90%, τι θα περίμενε κανείς; Οτι δεν θα δημιουργηθεί εθνοφυλετικό και θρησκευτικό μίσος ανάμεσα στις δυο κοινότητες; Ειδικά όταν όλοι γνωρίζουν ότι οι υλικοί λόγοι και οι ανάγκες των ανθρώπων με σάρκα και οστά καθορίζουν τα γεγονότα, και όχι οι ανοησίες για το «λίκνο του σερβικού πολιτισμού» και για την «πνευματικότητα» των 5-10 μοναστηριών εκεί; Στα ορυχεία αυτά, στα οποία στη δεκαετία του 1990 δούλευαν μόνο Σέρβοι, έποικοι Σέρβοι και κάποιοι Βόσνιοι αιχμάλωτοι των Σέρβων, μεταφέρονταν με φορτηγά, και κατόπιν καίγονταν πτώματα δολοφονημένων Αλβανών αμάχων, για να μην βρεθούν ποτέ, όπως είχαν γράψει οι εφημερίδες Μοντ και Ομπσέρβερ το 1999. Αυτά όλα, είναι βέβαιο, δεν γράφτηκαν πουθενά αυτές τις μέρες. Και είναι λογικό.
Διότι, μέσες άκρες, αυτό γνωρίζει ο μέσος Ελληνας όταν του μιλάει κανείς για τη Γιουγκοσλαβία: Το ΝΑΤΟ, που βομβάρδισε τη Σερβία το 1999. Τίποτε άλλο. Και από κει και μετά, όλες οι ‘αναλύσεις’, από δεξιά κι αριστερά, βασίζονται κυρίως στη φαντασία, στους ευσεβείς πόθους και στις θεωρίες συνωμοσίας. Και όλα, μέσα από τα μονόπλευρα σερβικά φίλτρα πληροφόρησης. Είμαστε ο λαός με τις περισσότερεις εκδόσεις στα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. Και αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Γι’ αυτό μας άρεσε τόσο πολύ το παραμυθάκι με τους ‘ορθόδοξους αδερφούς’ που μάχονται ενάντια σε Τούρκους και σε ιμπεριαλιστές. Αλλά δεν ήταν αλήθεια.

«Οσο κι αν αυτό ξαφνιάζει όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το τέλος της Γιουγκοσλαβίας γράφτηκε το 1991 από τους Γερμανούς και λοιπούς δυτικούς μας εταίρους, η ωμή αλήθεια είναι πως τη διάλυση της τιτοϊκής πολυεθνικής κληρονομιάς ευαγγελίστηκαν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι Σέρβοι εθνικιστές που σήμερα παρουσιάζονται από κάποιους σαν οι ύστατοι, απεγνωσμένοι, υπερασπιστές της!»

Η επινοημένη αφήγηση του εθνικιστικού καθεστώτος των Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς για τη δεκαετία του 1990, πως δήθεν «η κακιά δύση επιτέθηκε στους καλούς και αμυνόμενους Σέρβους και διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία» κ.ο.κ., ήταν ένας προπαγανδιστικός μύθος, που όμοιός του μάλλον δεν υπήρξε άλλος στο τέλος του 20ού αιώνα. Είχε στόχο να δικαιολογηθούν οι Σέρβοι θύτες:

– για την προμελετημένη δολοφονία πάνω από 8.000 Βόσνιων Μουσουλμάνων ανδρών και αγοριών της Σρεμπρένιτσα, μέσω οργανωμένων και προσχεδιασμένων μαζικών εκτελέσεων.
– για τις εθνοκαθάρσεις, στις οποίες οι Σέρβοι εθνικιστές είναι υπεύθυνοι για το θάνατο πάνω από 100.000 ανθρώπους και για την προσφυγοποίηση πάνω από 3.000.000 αμάχων (ενώ αντίθετα, οι απώλειες των επιτιθέμενων και υπεροπλισμένων Σέρβων ήταν ελάχιστες χιλιάδες, οι περισσότεροι στην πρώτη γραμμή, εκ των οποίων μόλις και μετά βίας ο αριθμός των αμάχων Σέρβων έφτανε σε τετραψήφιο αριθμό),
– για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την αιχμαλωσία δεκάδων χιλιάδων Βόσνιων Μουσουλμάνων και Κροατών της Βοσνίας, σε συνθήκες διαβίωσης που αποσκοπούσαν στη φυσική τους εξόντωσή,
– για την εισβολή και ισοπέδωση και αντικατάσταση πληθυσμού ολόκληρων χωριών, συστηματικά και ένα προς ένα, μέσω της τρομοκρατίας (πολιορκία, περικύκλωση, κατάληψη, κατοχή και εξόντωση),
– για τις πολιορκίες στο Σαράγεβο και άλλες πόλεις μεταξύ Απριλίου 1992 και Νοεμβρίου 1995, επί 3 ή 4 χρόνια,
– για τις δολοφονίες αμάχων και αθώων πολιτών, πράξεις που αποτελούσαν τμήμα της εκστρατείας τρομοκράτησης, μέσω ελεύθερων σκοπευτών και χρήσης βαρέων πυροβόλων,
– για τους νοικιασμένους σνάιπερ που έριχναν σε παιδιά (1.601 παιδιά νεκρά μόνο στο Σαράγεβο),
– για τον βομβαρδισμό σχολείων και νοσοκομείων,
– για το πλιάτσικο που ακολουθούσε πάντα τις σφαγές αμάχων από τους ‘γενναίους’ Σέρβους,
– για την εκβιαστική ομηρία Κυανόκρανων και αξιωματούχων του ΟΗΕ,
με λίγα λόγια για την επεκτατική επιθετικότητα και τον εξοντωτικό ρατσισμό στη χειρότερη μορφή του.

Οποιος μιλάει για τα γεγονότα στην πρώην Γιουγκοσλαβία και ‘ξεχνάει’ να αναφέρει τη λέξη ‘Μεγάλη Σερβία’, όποιος αποφεύγει να μιλήσει για το οργανωμένο σχέδιο εθνοκαθάρσεων, όποιος επιδεικτικά αγνοεί το μνημόνιο (‘μεμοράντουμ’) του 1986 της Σερβικής Ακαδημίας, το RAM Plan, τη γραμμή ‘Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica’, τους ‘έξι στρατηγικούς στόχους του σερβικού έθνους’, το έγγραφο με τον τίτλο ‘Variants A and B’, -και ειδικά για το θέμα Βοσνία και Σρεμπρένιτσα-, το τελεσίγραφο της 17 Απριλίου 1992, τη ‘ντιρεκτίβα 7’ και τη ‘ντιρεκτίβα 7.1’, και φυσικά όποιος ‘ξεχνάει’ να μιλήσει για τη ‘Velika Srbija’, τότε είτε δεν ξέρει τα γεγονότα, είτε είναι συνειδητός παραχαράκτης που προσπαθεί να κρύψει το επεκτατικό σχέδιο της σερβικής ηγεσίας να διαλύσει τη χώρα και να καταλάβει τα καλύτερα κομμάτια για τον εαυτό της, αφού πρώτα προβεί στα χειρότερα -ναζιστικού τύπου- εγκλήματα: Επεκτατική επιθετικότητα, με μέσο τον εξοντωτικό ρατσισμό, στη χειρότερη μορφή τους.

Τη Γιουγκοσλαβία δεν τη διέλυσε ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο ιμπεριαλισμός. Τη διέλυσε ο εθνικισμός. Ο καπιταλισμός επωφελήθηκε αργότερα.

Φυσικά, η χώρα είχε χρεωκοπήσει (και όχι μόνο οικονομικά) και οι παλιές ελίτ έψαχναν τρόπο να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να εξασφαλίσουν πόρους και υλικά οφέλη στη νέα εποχή ώστε να γίνουν και επίσημα οι νέες ‘αστικές τάξεις’ στις νέες εθνικές αγορές, κι έτσι η αναβίωση εθνοφυλετικού και θρησκευτικού μίσους και το blame game ήταν η καλύτερη (και η πιο προδοσοφόρα) εφεύρεση που θα μπορούσαν να σκεφτούν, πρώτα ο ηγέτης της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και στη συνέχεια και ο αντίστοιχος της Κροατίας Φράνιο Τούτζμαν. Ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν ο συνεχιστής της τιτοϊκής σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης. Ηταν ο νεκροθάφτης της -και θα το αποδείξουμε στη συνέχεια. Εκεί ακριβώς επενέβησαν οι Δυτικοί (αλλά και η Ρωσία) και φυσικά προώθησαν τα συμφέροντά τους -όπως ήταν φυσικό, αφού αυτό κάνουν οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις-, αλλά πολύ μετά τη διάλυση, την οποία ανακοίνωσε ο Μιλόσεβιτς αυτοπροσώπως πολύ πριν αρχίσει τις εχθροπραξίες, τον Μάρτιο του 1991 (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 41.14′).

Η Δύση ποτέ δεν είχε ενιαία, ούτε σταθερή στάση απέναντι στη διάλυση. Ανάλογα με την εποχή και τις εξελίξεις:

– Αν είχε ελπίδες οι αποπληρωμές των δανείων να γίνουν με ενωμένη τη χώρα, τότε ήταν υπέρ της ακεραιότητας της χώρας με κάθε μέσο.
– Αν το άνοιγμα νέων αγορών προϋπέθετε εθνικά οργανωμένα κράτη, τότε ήταν υπέρ της σταθεροποίησης στα παλιά εσωτερικά σύνορα.
– Αν το κόστος ήταν μικρότερο, και προκειμένου να μην σπαταλήσουν πολλά σε άχρηστες και μη προσοδοφόρες ‘επιχειρήσεις ειρήνης και σταθεροποίησης’, τότε προωθούσαν την καντονοποίηση.

Αυτό ακριβώς δεν μπορούν να εννοήσουν οι εγχώριες ‘αντιιμπεριαλιστικές’ αναλύσεις της κακιάς ώρας: Δεν υπήρχε καμία ‘αντισερβική ιμπεριαλιστική συνωμοσία’. Ηταν, κάθε φορά, τα συμφέροντα μίας μερίδας ιμπεριαλιστικών παραγόντων εναντίον κάποιας άλλης: Ευρώπη ενάντια στην Αμερική, Γαλλία και Αγγλία ενάντια σε Γερμανία, Ιταλία ενάντια σε Ελλάδα, Ρωσία ενάντια σε ΕΟΚ και ΗΠΑ κ.ο.κ. Και φαίνεται ότι ειδικά στην περίπτωση της Σερβίας, η δημαγωγία, ο εθνολαϊκισμός και η ρητορική της δήθεν ‘υπεράσπισης’ του έθνους, με τις θεωρίες συνωμοσίας και την κινδυνολογία, όχι μόνο λειτούργησαν, αλλά λόγω της διστακτικότητας της Δύσης και του αισθήματος ατιμωρησίας που αυτή δημιούργησε, επανατροφοδότησαν το εθνικιστικό μίσος με αποτέλεσμα συνεχώς κλιμακούμενα όργια βίας και σφαγών με αποκορύφωμα το μεγάλο μακελειό στη Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995.

Τότε ακριβώς (και αφού οι αμετανόητοι Σέρβοι έδειξαν για τελευταία φορά τα δόντια τους κατά την σφαγή στην αγορά Markale τον Αύγουστο του 1995) αποφάσισε η Δύση να επέμβει δυναμικά, και πράγματι μέσα σε ένα μήνα ο -καταδικασμένος πλέον από το Διεθνές Δικαστήριο- ηγέτης των Σερβοβόσνιων και εγκληματίας πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς εκλιπαρούσε να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και έσπευδε από την ψευτοπρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska, στο εξής RS) Πάλε στο μέγαρο του Μιλόσεβιτς στο Βελιγράδι, για να εξουσιοδοτήσει τον μέντορα-αφέντη του να διαπραγματευτεί με τις άλλες ηγεσίες και με τη Δύση και να σώσει ό,τι προλάβαινε να σώσει. Οι Σέρβοι καταλάβαιναν ότι δεν τους έπαιρνε άλλο και ότι ο χρόνος τους είχε τελειώσει, κι έτσι, ο Μιλόσεβιτς σερνόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων του Dayton, έχοντας χάσει τον τρίτο κατά σειρά πόλεμο -αν και ο καιροσκοπισμός του θα οδηγούσε εντός ολίγου τον σερβικό λαό και σε έναν τέταρτο πόλεμο, εκείνον του Κοσόβου, και μαζί και σε μία τέταρτη τραγωδία.

Αυτή είναι η ιστορία σε λίγες γραμμές.

Οχι, οι Σέρβοι δεν ήταν σε άμυνα, ούτε αντιμετώπισαν ποτέ κάποια ‘συνωμοσία’ από κάποιο ‘τόξο’ ή κάποιο ‘σχέδιο από το εξωτερικό’. Το εγκληματικό επεκτατικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς και των τσέτνικ, το οποίο είναι υπεύθυνο για τέσσερις πολέμους (κατά της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Κοσόβου), προετοίμαζε από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 την εγκληματική πολιτική του που κατέληξε σε θηριωδίες. Οι Σέρβοι ήταν αποφασισμένοι, προετοιμασμένοι και έδρασαν ταχύτατα. Τελικά, η υπόθεση γύρισε μπούμερανγκ στον απλό Σέρβο και κατέληξε τραγωδία για όλους. Θα πρέπει να είναι υπερήφανοι για την κατάληξη αυτή, ειδικά εκείνοι που ενίσχυσαν τους σφαγείς στο έγκλημα των εγκλημάτων, στην κρατικά σχεδιασμένη ρατσιστική βία εναντίον ολόκληρων κοινοτήτων εκατομμυρίων αθώων αμάχων:

Αν ήταν εθνοκάθαρση ή γενοκτονία, μικρή σημασία έχει, και προτιμότερο να μην μπλέξουμε πάλι με τους ορισμούς. Είναι γεγονός πως στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1992, με το ψήφισμα A/RES/47/121, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είχε κατηγορηματικά χαρακτηρίσει την εθνοκάθαρση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τη λέξη ‘γενοκτονία‘ («in pursuit of the abhorrent policy of ‘ethnic cleansing’, which is a form of genocide»).
http://www.un.org/documents/ga/res/47/a47r121.htm

Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και δύο διεθνή δικαστήρια που ίδρυσε ο ΟΗΕ για να δικάζουν εγκληματίες πολέμου, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) και το International Court of Justice (ICJ). Το ίδιο και με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (European Court of Human Rights, ΕΔΑΔ). Ολοι αυτοί οι κορυφαίοι διεθνείς οργανισμοί των Ηνωμένων Εθνών μελέτησαν όλα τα στοιχεία και βρήκαν όλες τις αποδείξεις -και υπογραμμίζουμε ξανά την πολύ σημαντική για τη Δικαιοσύνη φράση ‘Beyond reasonable doubt‘-, για να χαρακτηρίσουν με τον όρο ‘γενοκτονία’ την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, και, μέχρι σήμερα, δικάζουν και καταδικάζουν, με την κατηγορία της ‘γενοκτονίας’. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χαρακτήρισε με τον όρο αυτό και ολόκληρο τον πόλεμο 1992-1995 στην Βοσνία.

Από το 2015, με απόφαση του ΟΗΕ καθιερώθηκε Διεθνής Ημέρα για τα Θύματα των Γενοκτονιών, κι εμείς έχουμε σκοπό να την θυμόμαστε κάθε 9η Δεκεμβρίου. Μπορεί να χρησιμοποιούμε τη λέξη ‘ανθρωποσφαγή’ για την Σρεμπρένιτσα -περισσότερο για λόγους αποφυγής υποβάθμισης του εγκλήματος των εγκλημάτων, του Ολοκαυτώματος-, όμως ολόκληρος ο πόλεμος 1991-1995 με όλα του τα επεισόδια εις βάρος ειδικά των Βόσνιων έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας. Μα και στην ‘εθνοκάθαρση’ να μείνει κανείς, όταν συμβαίνει βιομηχανικά σε εκατοντάδες περιοχές, με σχέδιο και προετοιμασία, όπως συνέβη στη Βοσνία το 1992-1995, ποιος μπορεί να διακρίνει τη διαφορά επί της ουσίας;
Κι όσο κι αν φανεί παράξενο σε ορισμένους, εμείς, που είμαστε εναντίον του καθεστώτος Μιλόσεβιτς και τσέτνικ, μπορεί να του κάνουμε σκληρή κριτική, ακριβώς και μόνο, όμως, διότι είμαστε υπέρ του σερβικού λαού, όπως πολύ εύστοχα έχει σημειώσει και ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης στον πρόλογό του στο βιβλίο του Σταύρου Τζίμα ‘Η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και οι ελληνικές φαντασιώσεις, Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία’, εκδόσεις Επίκεντρο, 2014:

«Ο πόλεμος άρχισε τον Ιούλιο του 1991, με τον τεχνητό πόλεμο υπεράσπισης των συνόρων της Γιουγκοσλαβίας, στη Σλοβενία, για να επιστρέψει ο σερβικός στρατός στις περιοχές της Κράινα, στην Κροατία, και να καταλάβει το 28% του εδάφους της έως τα τέλη του έτους. Αφού τον Ιανουάριο του 1992, με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ, υπογράφτηκε ανακωχή, ο σερβικός στρατός κινήθηκε προς τη Βοσνία, όπου από τον Απρίλιο έως το τέλος του έτους κατέλαβε το 70% των εδαφών, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση. Ουσιαστικά πόλεμος με την αντιπαράθεση στρατευμάτων δεν έγινε ποτέ στη Γιουγκοσλαβία. Ηταν πόλεμος εναντίον αμάχων κατευθυνόμενος από τα γραφεία. Ολη εκείνη η συνωμοσιολογία για προετοιμασία των Κροατών και των μουσουλμάνων, για τόξα και γερμανική βοήθεια δεν άξιζαν ούτε για ανέκδοτα.
Η μόνη πλευρά που ήταν προετοιμασμένη και έδρασε ταχύτατα χωρίς να βρει αντίσταση ήταν η σερβική, γι’ αυτό και κατέλαβε τόσο σύντομα τα εδάφη στην Κροατία και τη Βοσνία.
[…]
Δυστυχώς ακόμα και όταν ο χειραγωγός Μιλόσεβιτς κατάλαβε τα όριά του και συγκρούστηκε με τα προϊόντα του Κάρατζιτς και Μλάντιτς το 1994, οι Έλληνες πολιτικοί και τα ΜΜΕ στράφηκαν εναντίον του, αφού φαντασιώνονταν ότι εγκαταλείπει τη μάχη κατά του ιμπεριαλισμού. Τελικά, αποδείχθηκε ότι όλη αυτή η αγάπη για τον Μιλόσεβιτς και τους Σέρβους ήταν καταστροφική, αφού έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα: την υποβάθμιση της Σερβίας, τον ακρωτηριασμό της, την οικονομική και κοινωνική επιστροφή της σε περασμένες δεκαετίες και την επιβάρυνσή της με εγκλήματα στο όνομά της.
Αποδείχθηκε ότι αυτοί που ήταν κατά του Μιλόσεβιτς και της πολιτικής του ήταν οι καλύτεροι υποστηρικτές των συμφερόντων του σερβικού λαού. Αυτά για την ιστορία, όπου αποδείχθηκε, μια ακόμη φορά, ότι ο φανατισμός, η ιδεολογική βεβαιότητα και αποκλειστικότητα είναι εγγύηση αποτυχίας, όπως τα παραδείγματα του ναζισμού και του σταλινισμού το επιβεβαιώνουν».
– Πηγή: Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης, Πρόλογος στο βιβλίο του Σταύρου Τζίμα Η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και οι ελληνικές φαντασιώσεις, Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία, εκδόσεις Επίκεντρο, 2014.
http://www.epikentro.gr/PDF.php?pdf=9789604585571-E02

Ο λόγος για τον οποίο πρέπει να μας ενδιαφέρει αυτή η ιστορία της δεκαετίας του 1990 είναι προφανής. Μας αφορά, και όχι μόνο γιατί όλα αυτά συνέβησαν στην αυλή μας. Ούτε επειδή είδαμε να συμβαίνουν γεγονότα που έφερναν στο νου τις θηριωδίες του Β’ΠΠ, μόλις πενήντα χρόνια μετά, και μάλιστα σε ευρωπαϊκό έδαφος, ενώ η διεθνής κοινότητα στάθηκε ανίκανη να τηρήσει εκείνο το ‘Ποτέ ξανά’.
Θέλουμε να αποκλείσουμε την περίπτωση να πει πάλι κάποιος «Δεν ήξερα».
Ηξερες.
Εμείς κάναμε μια πρώτη προσπάθεια να τελειώσει η εποχή που μόνο η μία πλευρά μονοπωλούσε την πληροφόρηση και μας φόρτωνε ψέματα και προπαγάνδα, και να βοηθήσουμε εκείνους που ψάχνουν την επιμελώς κρυμμένη αλήθεια να την πλησιάσουν επιτέλους, έπειτα από 25 χρόνια ελληνικών φαντασιώσεων και φιλοφασιστικής πλαστογράφησης της Ιστορίας, από δεξιά κι από αριστερά, βλ. ‘Η πέμπτη μεγάλη έρευνα: Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής‘.

[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές.

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι.

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Ολοι όρθιοι πίνουν.

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές.

ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Ράντοβαν Κάρατζιτς, Μομτσίλο Κράιζνικ, Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, τα μέλη της Χρυσής Αυγής Κουσουμβρής Σωκράτης, Μπέλμπας Απόστολος και Μαυρογιαννάκης Μιχαήλ, και οι Μήτκος Αντώνης, Ζαβιτσάνος Δημήτρης, Φλορίν Αννα, Μουρατίδης Γιώργος, Σπουργίτης Ελευθέριος, Μαρονικολάκης Ιδομενέας, Δημητρίου Χρήστος κά.

Ολη η αλήθεια για τη Σρεμπρένιτσα: Οι οκτώ συν μία αποδείξεις για το προσχεδιασμένο της οργανωμένης σφαγής

[Απόσπασμα από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… το οποίο απαντά ειδικότερα σε όλες τις πιθανές απορίες σχετικά με το προσχεδιασμένο της οργανωμένης σφαγής και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίας από την πλευρά των θυτών και των απολογητών τους].

[Σ.Σ.: Απαραίτητη σημείωση: Επειδή οι συντάκτες του XYZ Contagion έχουν αλλεργία με τις γενικεύσεις, τις ρατσιστικές κρίσεις και τις συλλήβδην δαιμονοποιήσεις, πρέπει να διευκρινίσουμε ξανά πως όπου υπάρχει ο όρος ‘οι Σέρβοι’ ή ‘η σερβική πλευρά’ δεν εννοούμε ολόκληρο το σερβικό λαό και το σερβικό έθνος, ούτε όλους τους πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας με σερβική καταγωγή. Εννοούμε εκείνες τις ελίτ στο σερβικό κράτος, οι οποίες, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους και πάνω απ’ όλα την ‘Μεγάλη Σερβία’, συνέστησαν ‘εγκληματική οργάνωση’ (‘Joint Criminal Enterprise’ στην σχετική ορολογία) και προέβησαν στα γνωστά εγκλήματα, όπως επίσης και όλους εκείνους που υποστήριξαν ή υποκίνησαν τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό και παρείχαν υλική βοήθεια και ψυχική συνδρομή σε αυτόν. Και, ασφαλώς, υπάρχουν κλιμακώσεις στην κατανομή ευθυνών: Δεν είναι το ίδιο ο υψηλόβαθμος κρατικός αξιωματούχος που έχει σκοπό να γίνει ολιγάρχης και για αυτό συνεργάζεται με τον μαφιόζο που οργανώνει παραστρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου και πλιάτσικου, σε σύγκριση με τον απλό ανώνυμο Σέρβο που πίστεψε όλες τις κινδυνολογίες και τα συνωμοσιολογικά σενάρια της τηλεόρασης του Μιλόσεβιτς και τελικά πήγε να καταταγεί εθελοντής. Βέβαια, η τραγική μοίρα για τα θύματα και τους διωκόμενους είναι ευθύνη και αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας όλων των παραπάνω μελών της εν λόγω Joint Criminal Enterprise για την επίτευξη των κοινών εγκληματικών τους στόχων, αναμφισβήτητα, ωστόσο το ποσοστό ευθύνης είναι διαφορετικό ανά περίπτωση.
Υποστηρίζουμε ότι την περίοδο 1987 έως (τουλάχιστον) 1995 στη Σερβία συγκροτήθηκε το μεγαλύτερο και πιο αιματηρό εθνικιστικό κίνημα στη μεταπολεμική Ευρώπη και ότι ο λόγος για τον οποίο αυτό το φασιστικό κίνημα υποστηρίχτηκε από την Ελλάδα, και μάλιστα σε ποσοστά της τάξης του 99%, οφείλεται στο γεγονός πως οι Ελληνες, πλήρως παραπληροφορημένοι από την ιδιωτική τηλεόραση και όμηροι ενός μεσαιωνικού φανατισμού, είδαν στο πρόσωπο του ‘Σέρβου ορθόδοξου αδερφού’ τον τιμωρό που θα έπαιρνε εκδίκηση από Τούρκους, Αλβανούς και ‘Σκοπιανούς’ και αυτόν που θα έδινε ένα μάθημα στη Δύση -και θα τα αποδείξουμε όλα αυτά στη συνέχεια, στοχεύοντας στο να αναδείξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του θέματος.
Μιλώντας για γενικεύσεις και δαιμονοποιήσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι δεν πρόκειται να απαντήσουμε στα γνωστά γελοία ‘επιχειρήματα’ πως δήθεν όποιος δείχνει τις ευθύνες του ολοκληρωτικού μεγαλοϊδεατικού καθεστώτος Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς, την ίδια στιγμή «παίζει το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και δικαιολογεί τις ‘ανθρωπιστικές επεμβάσεις’». Γι’ αυτόν τον αστείο ισχυρισμό, που συχνά συνοδεύεται από ανάλογη συκοφαντία τύπου «πληρωμένοι από το ΝΑΤΟ» κ.λπ., δεν αξίζει να σπαταλήσει κανείς ούτε ένα λεπτό, ειδικά με ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι πάρα πολύ απλό: Το ενδεχόμενο να είναι δύο τα καθάρματα σε μία σύγκρουση (ΚΑΙ το ΝΑΤΟ, ΚΑΙ το καθεστώς Μιλόσεβιτς), άραγε δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των τηλεθεατών οπαδών του δήθεν αριστερού ‘αντιιμπεριαλισμού’;].

— $$$ Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται πολιορκούμενοι με τους συγγενείς τους τη μια μέρα, φωτογραφίζονται αιχμάλωτοι από δορυφόρους την επομένη, εξαφανίζονται και δηλώνονται αγνοούμενοι την τρίτη, και τέλος ταυτοποιούνται μέσω DNA σε μαζικούς τάφους με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Αλλη μια συγκλονιστική άγνωστη φωτογραφία από τις μέρες της Σρεμπρένιτσα: Αιχμάλωτοι Μουσουλμάνοι βγαίνουν με τα χέρια ψηλά, δήθεν για «να περάσουν από ανακρίσεις» όπως είχε υποσχεθεί ο Μλάντιτς στον Ερυθρό Σταυρό και στον ΟΗΕ. Γύρω τα υπάρχοντά τους σε στοίβες («δεν θα τα ξαναχρειαστούν», όπως είχε πει ο τσέτνικ στον Κυανόκρανο). Εντός ολίγου, όλοι θα είναι νεκροί. Φωτογραφία Art ZAMUR/GAMMA.

 

Πρέπει να σημειωθεί ότι αν και η Σρεμπρένιτσα έχει μονοπωλήσει την συζήτηση σχετικά με την σερβική γενοκτονική επιθετικότητα (στην Ελλάδα ούτε καν αυτό έγινε), στην πραγματικότητα δεν ήταν η πιο πολύνεκρη εκδήλωση της επιθετικότητας αυτής: Προηγούνται αριθμητικά οι αρχικές επιχειρήσεις της πρώτης άνοιξης του πολέμου το 1992, σε πολλές ταυτόχρονα περιοχές της Βοσνίας, και, φυσικά, η πολιορκία του Σαράγεβο, όταν το νεκροταφεία είχε γεμίσει και ο Δήμος αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει για νέα νεκροταφεία τα δεκάδες γήπεδα και τις άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις που είχαν φτιαχτεί για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 1984. Σ’ αυτά τα δύο κεφάλαια του πολέμου, τα μαζικά εγκλήματα και οι νεκροί άμαχοι, οι βιασμένες γυναίκες και τα νεκρά παιδιά ήταν πολύ περισσότερα σε σύγκριση με την Σρεμπρένιτσα.

Ας εστιάσουμε στις αποδείξεις. Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς όλες τις κατηγορίες αποδείξεων. Εκτός από το αδιανόητο γεγονός της επαναταφής των πτωμάτων (οι Σέρβοι ξέθαψαν τα πτώματα από τους μαζικούς τάφους και τα έθαψαν αλλού, ώστε να μην βρεθούν και να καταστραφούν έτσι οι αποδείξεις, τακτική που ξαναχρησιμοποήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα και στο Κόσοβο), έχουμε:

– Μαρτυρίες από επιζώντες και αυτόπτες μάρτυρες
– Επίσημες αναφορές διεθνών οργανισμών που βρέθηκαν στην καρδιά των γεγονότων και κράτησαν χρονικό και ημερολόγια
– Η επίσημη αναφορά της ίδιας της σερβοβοσνιακής κρατικής οντότητας, της Republika Srpska το 2004, στην οποία περιγράφονται λεπτομερώς τα γεγονότα της σφαγής και παρουσιάζεται κατάλογος 7.800 Βοσνίων που εκτελέστηκαν
– Στοιχεία forensics και εγκληματολογικού τύπου, αφού κάθε νεκρός αντιμετωπίστηκε σαν θύμα δολοφονίας, και κάθε τάφος σαν ξεχωριστή crime scene, όπως θα έκανε η αστυνομία και τα CSI της σε μια συμβατική δολοφονία· γι’ αυτό τον λόγο εξετάστηκαν το έδαφος, η χλωρίδα, η περιεκτικότητα σε μέταλλα και άλλα χημικά του εδάφους και όλες οι άλλες παράμετροι που εξετάζονται σε κάθε έγκλημα, ακριβώς όπως συνηθίζεται στις δυτικές χώρες έπειτα από κάθε δολοφονία
– Υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στις εκτελέσεις και βρέθηκαν αργότερα στο έδαφος ή στους τάφους, όπως π.χ. βλήματα, κάλυκες από σφαίρες, κομμάτια υφάσματος για να σκεπάζουν τα μάτια και σύρματα, καλώδια ή κομμάτια υφάσματος για χειροπέδες
– Μαρτυρίες, έγγραφα, διαταγές, log-book και άλλα στοιχεία για την προετοιμασία των οχημάτων που χρειάζονταν για τον εκτοπισμό των γυναικόπαιδων και την μεταφορά των μελλοθανάτων. Π.χ. ο αξιωματικός του Γενικού Επιτελείου των Σερβόβοσνιων Petar Skrbic κατέθεσε ενόρκως για την διαταγή της 11ης Ιουλίου 1995, από τον ίδιο τον Μλάντιτς αυτοπροσώπως, με την οποία έστειλε «50 λεωφορεία σε ένα στάδιο στο Bratunac» (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 24.01′).
– Φωτογραφίες και βίντεο από τους χώρους των γεγονότων, όπως τα φιλμ του Σέρβου δημοσιογράφου Ζόραν Πέτροβιτς και του ερασιτέχνη νεαρού απ’ την Σρεμπρένιτσα, με κορυφαίο όλων το βίντεο με τους παραστρατιωτικούς Scorpions να εκτελούν τους έξι νεαρούς μουσουλμάνους στο Trnovo. «Η αλήθεια έσπασε τα μούτρα μας, οδυνηρή και ανελέητη», είχε γράψει η σερβική Politika στις 04/06/2005, όταν προβλήθηκε το βίντεο στην εθνική τηλεόραση. Η σερβική Δικαιοσύνη έσωσε την τιμή των έντιμων Σέρβων όταν καταδίκασε μετά δύο χρόνια τους συγκεκριμένους Scorpions (αλλά όχι σε τόσο αυστηρές ποινές).
– Τα φιλμ και οι μαρτυρίες από την βάση του ΟΗΕ στο Ποτοτσάρι και τα φιλμ και οι μαρτυρίες από την Τούζλα, όταν έφτασαν εκεί τα λεωφορεία που έβαλε ο Μλάντιτς για να εκκενώσει την Σρεμπρένιτσα: Στα πρώτα διακρίνονται άνδρες και αγόρια, στα δεύτερα ούτε ένας, έχουν εξαφανιστεί όλοι, σαν να άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Ενδιάμεσα υπάρχουν οι σκηνές της ‘διαλογής’, όταν οι άνδρες περπάτανε στην σειρά δίπλα από τα λεωφορεία κι αν τυχόν κανείς πάει να λοξοδρομήσει, οι ένοπλοι Σέρβοι του βάζουν τις φωνές και τον επαναφέρουν στη σειρά. Για ποιο λόγο άνδρες και αγόρια δεν έφτασαν ποτέ στην Τούζλα, όπως είχε υποσχεθεί σε όλον τον κόσμο πάνω από δέκα φορές ο ανδρείος Μλάντιτς; Διότι κατέληξαν όλοι νεκροί, είναι πολύ απλό.
– Εκθέσεις εμπειρογνωμόνων όπως λ.χ. οι στρατιωτικοί αναλυτές που εμβάθυναν λεπτομερώς στις στρατιωτικές επιχειρήσεις χρησιμοποιώντας έγγραφα του σερβοβοσνιακού στρατού ή οι αναλυτές δορυφορικών φωτογραφιών ή οι ειδικοί επί των καταστροφών των μνημείων
– Οπτικό υλικό από δορυφόρους, στο οποίο, μεταξύ άλλων, φαίνονται πεντακάθαρα άνθρωποι συγκεντρωμένοι σε γήπεδα και άλλους χώρους, κομβόι λεωφορείων να τους μεταφέρουν στους χώρους εκτελέσεων, κατόπιν πτώματα στο έδαφος και στο τέλος φρεσκοσκαμμένοι μαζικοί τάφοι· με αυτή την σύγκριση φωτογραφιών βρέθηκαν τον πρώτο χρόνο των ερευνών πάνω από 30 δευτερεύοντες μαζικοί τάφοι στους οποίους δεν ήταν σπάνιο να υπάρχουν όχι ολόκληρα πτώματα: αλλά μόνο ανθρώπινα μέλη και υπολείμματα πτωμάτων λόγω της μεθόδου θανάτωσης (π.χ. βολές από αντιαεροπορικά) και των εργασιών από μεγάλα εκσκαπτικά μηχανήματα κατά την εκταφή και επαναταφή των πτωμάτων. Βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών είχε πυροβοληθεί στην πλάτη και στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Και μόνο το γεγονός πως όλοι αυτοί οι -φωτογραφημένοι και στη γη και από δορυφόρους- εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγες μέρες και κανείς δεν τους είδε ξανά και τα ονόματά τους μπήκαν σε καταλόγους αγνοουμένων οργανισμών όπως του Ερυθρού Σταυρού, και μόνο αυτό φτάνει για να καταλάβει κανείς ποια ήταν η μοίρα τους: Οταν ρωτούσαν τους Σέρβους, εκείνοι απαντούσαν πως δεν ήξεραν. Βρέθηκαν όμως μετά από πολλά χρόνια κάτω από το έδαφος, τόσο απλά.

[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].

Image 1 Date: July 12, 1995 Subj: Potocari: Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: National Security Archive FOIA Request This overhead surveillance photographic image from July 12 1995 shows a group of people assembled near a roadway in Potocari, a town near Srebrenica, within the ‘safe area’ enclave.

Image 2 Date: July 13, 1995 Subj: Overview: Potocari, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This image shows various landmarks in the town of Potocari, located in the Srebrenica ‘safe area’ enclave on July 13, 1995, including a line of buses and trucks on the road outside of the UN base.

Image 3 Date: July 13, 1995 Subj: Bus Convoy, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY). One of the images US Ambassador to the UN Madeleine Albright presented to the UN Security Council as evidence of human rights violations in August 1995. As a result, the international community started to put together the pieces about the fate of nearly 8,000 men and boys massacred in Srebrenica beginning on July 11, 1995. The image shows a convoy of white buses traveling to and from a football [soccer] field, where groups of prisoners are assembled. Christian Science Monitor reporter David Rohde wrote about this image, a photocopy of which he used to visit the Nova Kasaba site as described in his article ‘Evidence Indicates Bosnia Massacre’ on August 18, 1995: «US officials first made public charges about alleged atrocities by Bosnian Serbs in this area on Aug. 10. In a closed session of the UN Security Council, US ambassador to the UN Madeleine Albright said that as many as 2,700 Bosnian Muslims might have been hastily executed and buried in shallow graves. In a dramatic presentation of evidence, Ms. Albright displayed spy plane and satellite photos of an area in the small farming village of Nova Kasaba, about 14 miles west of Srebrenica. ‘Before’ photos showed prisoners crowded into a soccer field and undisturbed earth in an empty field a half mile away [Image 3]. ‘After’ photos from a few days later show no prisoners and three areas of disturbed earth in outlying fields that resemble mass graves.»

Date: July 13, 1995 Subject: Areas of Disturbed Earth, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This image taken on July 13, 1995 shows the ‘before’ image of the July 27, 1995 ‘after’ image that shows areas of disturbed earth.

Image 5 Date: July 13, 1995 Subject: Buses and Trucks Lined Up, Potocari, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This document, (a zoomed in version of Image 2) shows the lines of buses and trucks on the road outside of the UN base.

Image 6 Date: July 27, 1995 Subject: Disturbed Earth: Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) Overhead surveillance of disturbed earth signaling the location of mass graves where Srebrenica victims were buried. This is a close up of the left section marked on Image 7.

Image 7 Date: July 27, 1995 Subject: Areas of Disturbed Earth: Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) An overhead image of Nova Kasaba identifies two areas of ‘disturbed earth,’ indicating the possibility of mass graves.

Η κλασική φωτογραφία από την περιοχή Pilica, 55 χιλιόμετρα ανατολικά της Τούζλα, στις 18 Σεπτεμβρίου 1996. Οι ερενυητές του ΔΠΔΧΓ βρίσκουν σωρό από πτώματα με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και τα μάτια καλυμμένα με ύφασμα.

Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Βόσνιοι κρατούμενοι περιμένουν την εκτέλεσή τους. Στο βάθος λεωφορεία που τους μεταφέρουν στους τόπους εκτελέσεως. Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.

Περιοχή Bratunac, Σρεμπρένιτσα Βοσνίας. Μαζικοί τάφοι. Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Σε όλη την κοιλάδα βρίσκονταν διάσπαρτα προσωπικά αντικείμενα και απομεινάρια ρούχων [Σ.Σ.: των αιχμαλώτων και των άοπλων Βόσνιων]. Δεν υπήρχαν πτώματα· προφανώς τα όρνεα θα είχαν εξαφανίσει τυχόν ανθρώπινα υπολείμματα, από τότε», δήλωσε ο Jamie Adam, από το Κέντρο για δράση εναντίον των Ναρκών των Ηνωμένων Εθνών για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (UN Mine Action Centre for Bosnia-Hercegovina). Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.

Μια συγκλονιστική δορυφορική φωτογραφία από το ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Nova Kasaba, ακριβώς στις 14.00 της 13ης Ιουλίου 1995. Το πυκνό ορθογώνιο στη μέση της εικόνας δείχνει τους εκατοντάδες κρατούμενους να στοιβάζονται ενώ περιμένουν να εκτελεστούν. Στην ευρύτερη περιοχή, ακόμα ανακαλύπτονται μαζικοί τάφοι, αφού οι Σέρβοι ξέθαβαν τα πτώματα και τα έθαβαν ξανά αλλού, μακριά, μέχρι και στο Βελιγράδι βρέθηκαν υπολείμματα πτωμάτων από θύματα της Σρεμπρένιτσα. Εδώ σταμάτησαν οι Ελληνες της ΕΕΦ, συνοδεύοντας στις μετακινήσεις του τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και εδώ έπαιρναν φωτογραφίες, τις ίδιες στιγμές, σύμφωνα με τα στοιχεία που κατατέθηκαν στο ΔΠΔΧΓ, κατά τις οποίες αιχμάλωτοι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, γονατισμένοι και με δεμένα τα χέρια στην πλάτη, περίμεναν να εκτελεστούν. Θα τους ρωτήσει ποτέ κανένας τι ακριβώς συνέβη στο σφαγείο αυτό;;;

Σε αυτό το σημείο της Βοσνίας, στην περιοχή Nova Kasaba της Σρεμπρένιτσα, όπου ανακαλύπτονται ακόμα μαζικοί τάφοι, βρέθηκαν μαζί με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες οι Ελληνες εθελοντές, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.

ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Απόρρητες φωτογραφίες από δορυφόρο. Εδωσαν τα πρώτα στοιχεία για τους μαζικούς τάφους στη Nova Kasaba, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1995. Οι εφτά πρώτες (‘The Bosnian War Cables’) δείχνουν διαδοχικά όλη τη σειρά των γεγονότων ‘before and after’. Κρατούμενοι συγκεντρωμένοι σε γήπεδα, φορτηγά και λεωφορεία να πηγαινοέρχονται, κατόπιν πτώματα στη σειρά και στο τέλος φρεσκοσκαμμένο έδαφος, δηλαδή άνοιγμα μαζικών τάφων και βιαστικό παράχωμα.

– Μαρτυρίες από αυτόπτες μάρτυρες-μέλη διεθνών οργανισμών· μόνο ο ΟΗΕ έχει εκδόσει 104 από αυτές
– Διαταγές, σχέδια επιχειρήσεων και επίσημα έγγραφα της σερβικής πλευράς για κινήσεις μονάδων, ανθρώπων και οχημάτων, όπως επίσης και η καταγραφή των υλικών μέσων που χρησιμοποιήθηκαν.
– Απουσία διαταγών και εγγράφων από την σερβική πλευρά που να δείχνει ότι εναντιώθηκαν στα εγκλήματα ή ότι προσπάθησαν να τα εμποδίσουν ή έστω ότι θέλησαν αργότερα να τιμωρήσουν τους ενόχους
– Δημογραφικά στοιχεία, λ.χ. συγκριτικά, οι αριθμοί κατοίκων από την απογραφή του 1991, οι αναφορές από τις μετακινήσεις προσφύγων την περίοδο 1992-1995, οι κατάλόγοι αγνοουμένων διεθνών οργανισμών, οι τελικοί εκλογικοί κατάλόγοι των εκλογών του 1996 κά· η σύγκριση όλων αυτών δείχνει με σαφήνεια ότι πράγματι πάνω από 8.000 μουσουλμάνοι κάτοικοι της περιοχής εξαφανίστηκαν από προσώπου γης -αλλά βρέθηκαν τελικά σε μαζικούς τάφους
– Υποκλαπείσες συνομιλίες, είτε μεταξύ των ανώτερων πολιτικών παραγόντων των Σέρβων και των Σερβοβόσνιων με την ηγεσία του στρατεύματος, είτε μεταξύ ανώτατων αξιωματικών την στιγμή των επιχειρήσεων: λ.χ. ο στρατηγός Radislav Krstic να ενημερώνει στις 13 Ιουλίου πως «έχουμε ήδη 6.000 αιχμαλώτους», αριθμό που επιβεβαιώνει ο συνταγματάρχης Radislav Jankovic την επόμενη μέρα μιλώντας με Ολλανδό Κυανόκρανο ή τα γνωστά μας «3.500 πακέτα» του Krstic όταν παραπονιόταν στον επιτελάρχη Ασφαλείας συνταγματάρχη Ljubisa Beara πως δεν είχε αρκετά χέρια για «να τα παραδώσει» ή την διαταγή του Krstic προς τον υποδιοικητή της Ταξιαρχίας Ζβόρνικ Dragan Obrenovic «Πρέπει να τους σκοτώσετε όλους. Δεν χρειαζόμαστε κανένα ζωντανό, ούτε ένας να μην μείνει ζωντανός» («Nijednog zivog nemoj da ostavljas») …

 

… ή τέλος, την χαρακτηριστικότερη φράση του Κάρατζιτς προς τον Σέρβο πολιτικό διοικητή της Σρεμπρένιτσα (και αργότερα αντιπρόεδρο του κόμματος SDS του Κάρατζιτς, καταδικασμένος κι αυτός σε δέκα χρόνια κάθειρξη) Miroslav Deronjic, παρουσία του επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Σερβίας Jovica Stanisic, τις παραμονές της πτώσης της Σρεμπρένιτσα:
http://srebrenica-genocide.blogspot.gr/2009/08/karadzic-trial-ready-kill-them-all.html

«Μίροσλαβ, όλοι πρέπει να πεθάνουν. Σκότωσε τους όλους, κάθε έναν που πέφτει στα χέρια σου, όποιον βρεις εκεί, πρέπει να πεθάνει» («Miroslav, they must all be killed. All and every one you find there, all those that fall into your hands»).

Εχοντας αυτή τη φράση του στο μυαλό, λίγες μέρες αργότερα ο μεθυσμένος Deronjic μάλωνε με τον επίσης μεθυσμένο Ljubisa Beara σχετικά με το που και πως θα εξοντώσουν τους κρατούμενους. Ο ένας επέμενε προβάλλοντας τις διαταγές που είχε απ’ τον Κάρατζιτς, κι ο άλλος τις αντίστοιχες του Μλάντιτς, -οι ίδιοι τους τα έχουν καταθέσει αυτά ενόρκως, εδώ. Και σύμφωνα με την κατάθεση του ίδιου του Deronjic στο ΔΠΔΧΓ, όταν τηλεφώνησε στον Κάρατζιτς εκείνη τη μέρα της πτώσης της Σρεμπρένιτσα για να συζητήσουν τι πρέπει να κάνει με μια άλλη μεγάλη ομάδα αιχμαλώτων στο Bratunac, ο Κάρατζιτς απάντησε:

«Κάποιος θα έλθει εκεί σύντομα με διαταγές για την τύχη τους».

Πράγματι, ήλθε ο Vujadin Popovic (αυτός που ζητούσε απ’ τους Ελληνες εθελοντές να του παραδώσουν την κάμερα στο γήπεδο της Nova Kasaba για να καταστρέψει τις φωτογραφίες τους, ο Chief of Security του Σώματος Στρατού Ντρίνα του σερβοβοσνιακού στρατού, καταδικασμένος κι αυτός σε ισόβια κάθειρξη) και είπε:

«Εχουμε διαταγές από πολύ ψηλά, όλοι οι αιχμάλωτοι πρέπει να εκτελεστούν».

– Ομολογίες μεταμελημένων κατηγορουμένων και ομολογίες με μεγάλες λεπτομέρειες όσων δήλωσαν ‘ένοχοι’ στο ΔΠΔΧΓ, μεταξύ των οποίων και κατηγορούμενοι από τα υψηλότερα κλιμάκια, λ.χ. οι στρατηγοί του Μλάντιτς και η αντιπρόεδρος του (και αργότερα πρόεδρος των Σερβοβόσνιων) Μπιλιάνα Πλάβσιτς.
http://www.icty.org/en/content/statements-guilt

Μέχρι κι ο ίδιος ο –καταδικασμένος, πλέον, επίσημα για τη γενοκτονία-, Κάρατζιτς, την παραμονή της απαγγελίας της ετυμηγορίας εναντίον του (23/03/2016), παραδέχεται τα εγκλήματα που συνέβησαν τότε, παραδέχεται ακόμη και ότι αδιαμφισβήτητα οι εκτελεσμένοι από τους Σέρβους στη Σρεμπρένιτσα δολοφονήθηκαν εν αιχμαλωσία με τα χέρια δεμένα («who are undisputed victims with ligatures»), αλλά λέει, βέβαια, πως έχει «καθαρή συνείδηση». Η υπερασπιστική του γραμμή ήταν, αν αυτό σας θυμίζει κάτι, πως, ναι, «εγκλήματα συνέβησαν», αλλά δεν ευθύνομαι γι’ αυτά, ούτε εγώ, ούτε το κόμμα μου, ούτε η οργάνωσή μου, ούτε ο στρατός μου και οι δομές του αποσχιστικού κράτους στο οποίο ήμουν ηγέτης. Ευθύνονται μεμονωμένοι κακοποιοί, που τα έκαναν στο όνομα της σερβικής ιδέας, συν κάποιοι ανεξέλεγκτοι πλιατσικολόγοι παραστρατιωτικοί. Μπορεί οι αποδείξεις εναντίον του να ήταν χιλιάδες, αλλά ο δήμιος προτιμούσε να επιμένει, ‘τυχαία μεμονωμένα περιστατικά’. Αυτό, όμως, μάλλον δεν ήταν αρκετό για το Διεθνές Δικαστήριο, του οποίου η δουλειά όλα αυτά τα χρόνια ήταν πραγματικά τιτάνια, κι έτσι η ετυμηγορία ήταν αυτή που έπρεπε. Οταν τα θύματα έδιναν καταθέσεις στο Δικαστήριο της Χάγης και εξιστορούσαν πως είχαν χάσει όλα τα μέλη της οικογένειας τους, ο αμετανόητος ψυχρός δολοφόνος όχι μόνο δεν έδειχνε κανένα σημάδι μεταμέλειας, αλλά κατηγορούσε κι από πάνω τα θύματα, πως δήθεν έθαβαν κενά φέρετρα για να τον κάνουν να φαίνεται κακός. Δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη ύβρις από αυτήν, απέναντι στις γυναίκες που άφησε χήρες και χωρίς παιδιά.
– Απειρα άλλα γεγονότα που συνθέτουν την μεγάλη εικόνα, λ.χ. οι χήρες και οι γονείς ανδρών και αγοριών που εξαφανίστηκαν και που θεωρούνταν αγνοούμενοι για πολλά χρόνια μέχρι σιγά-σιγά να βρεθούν σχεδόν όλοι και να συμπληρωθούν οι κατάλογοι των νεκρών μέσω ταυτοποιήσεων DNA, οι ιστορίες των οικογενειών τους, η άρνηση των Σέρβων να ερευνήσουν τις τύχες των χαμένων ανθρώπων και των γεγονότων εν γένει (αφού ήξεραν ότι ήταν ένοχοι και είχαν ήδη μεταφέρει τα πτώματα σε δευτερεύοντες τάφους για να μην βρεθούν) και άλλα πολλά.

Ολα αυτά, αν τα βάλει κανείς το ένα δίπλα στα άλλα, συνθέτουν μια πλήρη εικόνα των πραγματικών γεγονότων, αφού κάθε στοιχείο της υπόθεσης ταιριάζει απόλυτα με όλα τα υπόλοιπα και όλα μαζί δίνουν μια ενιαία αδιαμφισβήτητη αφήγηση, ώστε όλα μαζί να βγάζουν το ένα και μοναδικό αληθινό νόημα: «Τους σκοτώνουμε όλους, διότι αν τους αφήσουμε ζωντανούς, αύριο-μεθαύριο θα ξαναπάρουν τα όπλα». Αντίθετα, οι αρνητές απλά προσπαθούν να εστιάσουν αποσπασματικά σε επιμέρους μικρά ζητήματα με σκοπό να αμφισβητηθεί συνολικά η πεντακάθαρη εικόνα των γεγονότων που προκύπτει από τα πορίσματα με τις αμέτρητες αποδείξεις (θυμηθείτε εδώ και τις παρόμοιες τακτικές των αρνητών του Ολοκαυτώματος). Επειδή, λοιπόν, είναι λογικό η αφήγηση που προκύπτει από την αποσπασματική και επιλεκτική χρήση στοιχείων να είναι απολύτως αδύναμη και χωρίς κεντρική ιδέα, το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους είναι να παράγονται αυτοαναιρούμενα και αντιφατικά και αλληλοσυγκρουόμενα θεωρητικά σχήματα χωρίς αποδείξεις και χωρίς αντιστοίχιση με τα γεγονότα. Ο ορισμός της αυτογελοιοποίησης.

Επιπροσθέτως, οι αρνητές και οι υποστηρικτές εγκληματιών, ακριβώς όπως συμβαίνει και με την άρνηση του Ολοκαυτώματος, πρέπει να βρίσκονται σε μεγάλη ‘σύγχυση’. Ετσι, μπορεί κανείς να ακούσει τα εξής, στην ίδια ομιλία ή στο ίδιο κείμενο, λ.χ. του απόντα στην Σρεμπρένιτσα (αλλά αυτοαποκαλούμενου … ‘βετεράνου’) Κυριάκου Καθάριου: