Το δελτίο προγραφών και καταγγελιών με τους στοχοποιημένους από την ΟΠΛΑ προδότες – Η «κόκκινη βία» [*] της εφημερίδας «Κατηγορώ», έκδοση της ΚΟΑ του ΚΚΕ, Αθήνα, 1944

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες].

[*] Η φράση ‘κόκκινη βία‘ μέσα σε εισαγωγικά, ασφαλώς, διότι εμείς δεν υιοθετούμε τα ιδεολογήματα περί ‘κόκκινης‘, ‘μαύρης‘ και ‘λευκής‘ βίας.

(Εξηγούμαστε):

Οι οπλίτες των Ταγμάτων Ασφαλείας και των Ευζωνικών Ταγμάτων ονομάζονταν ‘ταγματασφαλίτες‘. Στα μισητά τους πρόσωπα, η σοφή λαϊκή λεξιπλασία μεγαλούργησε. Δεν είναι μόνο το ευφυέστατο ‘Γερμανοτσολιάδες’ για εκείνους που ντρόπιαζαν τη στολή του Εύζωνου, ούτε εκείνο το ενοχλητικό ήτα που αντικαθιστά το γιώτα, ώστε η λέξη να γράφεται ‘ταγματασφαλήτες’ ή, για συντομία, ‘τ/αλήτες‘, ώστε και οπτικά ακόμα να δείχνεται η απέχθεια και το μίσος του λαού για τους προδότες με την ελληνική στολή που σιτίζονταν από την γερμανική μισθοτροφοδοσία (και το πλιάτσικο). Η κοινή γνώμη τους ονόμασε, επίσης, και ‘Ράλληδες‘, από το όνομα του τρίτου και τελευταίου κατοχικού πρωθυπουργού-κουΐσλιγκ, Ιωάννη Ράλλη. Ο Ράλλης, του οποίου η οικογένεια δεν σταμάτησε ποτέ να βγάζει πολιτικούς από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821 μέχρι τις μέρες μας, παλιός πολιτικός και βουλευτής από το 1906 σε ηλικία 28 ετών, δημιουργός και ηθικός αυτουργός της συγκρότησης των Ταγμάτων Ασφαλείας, με κύριο μέλημα τη ‘διατήρηση της τάξεως‘ και την ‘αντιμετώπιση των αναρχικών‘, είχε δηλώσει στην Παναθηναϊκή Παλλαϊκή Επιτροπή, αποτελούμενη από Μητροπολίτες, Καθηγητές Πανεπιστημίων και προέδρους πνευματικών σωματείων και επαγγελματικών συλλόγων, που τον επισκέφτηκε για να του παραδώσει διάβημα διαμαρτυρίας για το διάταγμα επιστράτευσης, τον Αύγουστο του 1944:

«Εγώ έχω προσφέρει την μεγαλυτέραν υπηρεσίαν εις τον τόπον με την σύστασιν των Ταγμάτων Ασφαλείας, διά την οποίαν υπερηφανεύομαι και διά την οποίαν θα ζητήσω να τρέφομαι εφ’ όρου ζωής εις το Πρυτανείον. Μάλιστα, κύριοι, να τρέφομαι εφ’ όρου ζωής εις το Πρυτανείον, διότι εγώ έχω μεγαλύτερα δικαιώματα και από αυτόν τον Σωκράτην […] Εγώ δεν πρόκειται, βέβαια, να ανακαλέσω την διαταγή περί επιστρατεύσεως. Λυπάμαι μόνο διότι τα μέσα μου δεν μου επιτρέπουν να συγκροτήσω και ‘άλλον στρατόν’ και να τους συντρίψω και εδώ και εις την ύπαιθρον και να επιβάλω το κράτος του Νόμου». [**]

[**] Τα πρακτικά της συζήτησης σώζονται στο αυτοβιογραφικό ‘Στιγμές από την προσωπική μου διαδρομή‘ του Λεωνίδα Κύρκου, Εστία, Αθήνα, 2007

Στην απολογία του, η οποία βρίσκεται στο βιβλίο που έγραψε όταν ήταν προφυλακισμένος και εκδόθηκε το 1946 σε επιμέλεια του υιού του, υπάρχει ένα πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα, που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πλήρως το έδαφος στο οποίο γεννήθηκε το μίσος για τους πάσης φύσεως δωσίλογους:

Γεώργιος Ράλλης (επιμέλεια), Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου, Αθήνα, 1947, σελ. 65, «Σφάχτε τους, αυτούς και τον άτιμο προδότη, τον Φον Ράλλη»

«Αηδιασμένος διά την πόρρωσιν των κτηνανθρώπων και τους αλλαλαγμούς των ελληνοφώνων τεράτων, ωρθώθησαν αι τρίχες της κεφαλής του», λοιπόν, καθώς οι λέξεις ‘Ράλλης’ και ‘Ράλληδες’ ήταν ισοδύναμες με βρισιές, αν όχι χειρότερες, όμως ο πραγματικός λόγος του εκνευρισμού του δεν ήταν το ‘Φον Ράλλης’, αλλά το γεγονός της ομόθυμης καταδίκης του από όλους ανεξαιρέτως, και, φυσικά, και από τους Βρετανούς και την εξόριστη κυβέρνηση του Καΐρου.

Μια μοναδική και άγνωστη φωτογραφία. Ο Ιωάννης Ράλλης ενθαρρύνει μικτό απόσπασμα από αξιωματικούς της Ειδικής Ασφάλειας, αστυφύλακες και Ταγματασφαλήτες (διακρίνονται στο βάθος), ίσως λίγο πριν ή λίγο μετά από κοινή επιχείρηση «επιβολής του Κράτους και του Νόμου» εναντίον των ΕΑΜικών πληθυσμών

Advertisement

Γειά σας ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες και χίτες

Γενιές ολόκληρες από δεξιούς και εθνικόφρονες αντιστασιακούς, π.χ. του ΕΔΕΣ ή της ΕΚΚΑ, αυτοί και οι απόγονοί τους, και επί πολλά χρόνια, κάνουν αγώνα, και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ώστε η κοινή γνώμη, και ειδικά οι ιστορικοί, να μην τους ταυτίζουν με τους Χίτες της Οργάνωσης ‘Χ’ του Γεώργιου Γρίβα-Διγενή και με τα Τάγματα Ασφαλείας, τους γνωστούς Ράλληδες, τους Γερμανοτσολιάδες.

1944: Γερμανοτσολιάδες, Ιωάννης Πλυτζανόπουλος, Γ. Σγούρος και πιθανόν Θ. Σγούρος (Μπέμπης) πιθανόν πριν το μπλόκο στην Κοκκινιά.

Γενιές ολόκληρες από μέλη της ‘Χ’, και μέλη της οργάνωσης ΡΑΝ, αυτοί και οι απόγονοί τους, και επί πολλά χρόνια, κάνουν αγώνα, και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ώστε η κοινή γνώμη, και ειδικά οι ιστορικοί, να μην τους ταυτίζουν με τα Τάγματα Ασφαλείας, τους γνωστούς Ράλληδες, τους Γερμανοτσολιάδες. (Ο στενός συνεργάτης του Γρίβα, Νίκος Φαρμάκης, μεγαλοστέλεχος της ‘Χ’ και πρωταγωνιστής στα Δεκεμβριανά, έτσι τους έχει αποκαλέσει σε ντοκιμαντέρ, ‘ταγματαλήτες‘, επί λέξει).

Και γενιές ολόκληρες από άνδρες της Χωροφυλακής, έφεδροι, εθελοντές άνευ θητείας και μόνιμοι, αυτοί και οι απόγονοί τους, και επί πολλά χρόνια, κάνουν αγώνα, και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ώστε η κοινή γνώμη, και ειδικά οι ιστορικοί, να μην τους ταυτίζουν με τους Χίτες της Οργάνωσης ‘Χ’ του Γεώργιου Γρίβα-Διγενή και με τα Τάγματα Ασφαλείας, τους γνωστούς Ράλληδες, τους Γερμανοτσολιάδες.

Ομως, η λαϊκή μούσα, η φιλική, η δική τους λαϊκή μούσα, μάλλον έχει άλλη γνώμη.
Στα τραγούδια, που έχουν μείνει γνωστά με το γενικό όρο ‘Χίτικα‘, συναντάμε την πλήρη ταύτιση των τριών αυτών κατηγοριών.
Και βλέπουμε να μπαίνουν στην ίδια κατηγορία οι Χίτες, οι Ταγματασφαλήτες και οι Χωροφύλακες άνευ θητείας, που λέγανε.

Ο λαϊκός υμνωδός δεν αφήνει αμφιβολίες, το λέει καθαρά

Γειά σας ταγματασφαλίτες,
χωροφύλακες και χίτες

λέει το τραγούδι.
Ας το δούμε ολόκληρο. Είναι το τραγούδι του Βαγγέλη Μαγγανά:

Απ’ όλα τα αποσπάσματα
Του Μαγγανά μ’ αρέσει,
που έχει τις σφαίρες σταυρωτά,
τ’ αυτόματο στη μέση.

Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου
με τους Χίτες τα παιδιά σου.

Με τι καρδιά ρε Μαγγανά στη Καλαμάτα μπήκες
και έσπασες τις φυλακές και έβγαλες τους Χίτες.

Γειά σας ταγματασφαλίτες,
χωροφύλακες και χίτες

Δεν είμαστε κομμουνισταί, ούτε και λαοκράται
ειμαστε ελληνόπουλα, Χίτες, επαναστάται.

Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου
με τους Χίτες τα παιδιά σου.

Το βλέπεις ‘κείνο το βουνό, πουλιά δεν τ’ ανεβαίνουν
μα του Βαγγέλη τα παιδιά τ’ ανεβοκατεβαίνουν.

Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου
να χαρείς το απόσπασμά σου.

Και σε μια άλλη εκδοχή, τα πράγματα γίνονται πολύ μοβόρικα

Το βλέπεις ‘κείνο το βουνό το πιο ψηλό απ’ τα άλλα;
Εκεί θα στήσει ο Μαγγανάς κομμουνιστών κρεμάλα

# Του Μαγγανά

Στον ίδιο σκοπό, με την ίδια μουσική, το τραγούδι του Πάνου Κατσαρέα.

# Γειά σου Φίλε Κατσαρέα, με τη χίτικη παρέα

Ο Γεώργιος Ζάρας ήταν, βέβαια, διαφορετική περίπτωση από τους δύο παραπάνω, αλλά έχει κι αυτός το δικό του τραγούδι (είναι ο ‘χωροφύλακας’ του στίχου):

# Του Ζάρα

Τέλος, ένα τραγούδι, που θα μπορούσε να είναι αφιερωμένο σε οποιονδήποτε από τους παραπάνω, αλλά εμείς νομίζουμε ότι είναι το τραγούδι για τους ΕΔΕΣιτοράλληδες.

# Ποτέ να μη παραδοθείς στου Βελουχιώτη τα σκυλιά

Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο γράφτηκε αυτό το άρθρο (τα τραγούδια και τα βίντεο ήταν … παράπλευρο ‘δώρο’!) είναι για να θυμίσουμε ότι επίσημα, πλέον, τα (προδοτικά, ακόμη και για τους Χίτες, ακόμη και για τους χωροφύλακες) Τάγματα Ασφαλείας βρήκαν τη θέση τους δίπλα στις υπόλοιπες δεξιές και ακροδεξιές και φιλομοναρχικές οργανώσεις, χάρη σε ένα βιβλίο.

Πρόκειται για το βιβλίο, έκδοση της ‘Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας Εθνικών Αντιστασιακών Οργανώσεων’, με τίτλο ‘Η Εθνική Αντίσταση των Ελλήνων‘, Αθήνα, 2001, μια εθνικόφρων έκδοση με φιλοδοξίες απάντησης στην αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ανάμεσα σε όλες τις γνωστές και αναγνωρισμένες οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης, όπως ο ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ, φιγουράρουν πλέον και τα Τάγματα Ασφαλείας.

Αλήθεια, πως θα ένοιωθαν, άραγε, οι πατριώτες του ΕΔΕΣ και της ΕΚΚΑ αν μάθαιναν ότι τους ‘τιμούν’ στην ίδια έκδοση, από κοινού με τους ράλληδες ταγματαλήτες γερμανοτσολιάδες;