Ντοκουμέντο #09: Το χαμένο φιλμ με τον Σερβοβόσνιο διοικητή της ΕΕΦ Zβόνκο Μπάγιαγκιτς και τον Ράντοβαν Κάρατζιτς να φανατίζουν τα σερβικά πλήθη εναντίον των Μουσουλμάνων συμπολιτών τους (Από τη σειρά ‘Νέα αποκλειστικά στοιχεία: Τι άλλο έκαναν οι Ελληνες εθελοντές στη Σρεμπρένιτσα’)

Ντοκουμέντο Νο #09 στη νέα σειρά στοιχείων ‘Τι άλλο έκαναν οι Ελληνες εθελοντές στη Σρεμπρένιτσα’. Τα ντοκουμέντα αυτά αποτελούν συνέχεια ή νέα και συμπληρωματικά στοιχεία στο βασικό σώμα των στοιχείων της υπόθεσης για την εμπλοκή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995. Εδώ η πρώτη έρευνα του Ιουνίου 2015 σε αρχείο e-book/pdf. Θα δημοσιεύεται κάθε μέρα ένα καινούργιο report με νέα άγνωστα τεκμήρια, μέχρι την επέτειο της σφαγής, στις 11 Ιουλίου, όποιος, όμως, θέλει, μπορεί να διαβάσει όλα τα δημοσιεύματα με τα νέα ντοκουμέντα συγκεντρωμένα στη σελίδα ‘Νέα αποκλειστικά στοιχεία για την συμμετοχή Ελλήνων υπηκόων στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα: Οι δεσμοί αίματος του ελληνικού με τον σερβικό εθνικισμό και της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς με τη Χρυσή Αυγή‘.

Οσοι τυχόν θέλουν να ενημερωθούν για τις εξελίξεις ή έχουν χάσει επεισόδια από τις δημοσιεύσεις μας μετά τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2015, στην εισαγωγή από το πρώτο δημοσίευμα αυτής της σειράς (‘Η μαρτυρία του αστυνομικού που είδε στα χέρια των εθελοντών τις φωτογραφίες με τους σφαγμένους μουσουλμάνους’) θα μάθουν όσα χρειάζονται. Το προηγούμενο και το επόμενο δημοσίευμα-ντοκουμέντο βρίσκεται (ή θα βρίσκεται) αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Για γρήγορη πρόσβαση, ολόκληρη η νέα αυτή σειρά σε αντίστροφη χρονολογική ταξινόμηση (πρώτα τα νεότερα), κάτω από την κατηγορία ‘Τι άλλο έκαναν οι Ελληνες εθελοντές στη Σρεμπρένιτσα‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και, φυσικά, την ελληνική εμπλοκή.

Το σημερινό report έχει τίτλο: ‘Το χαμένο φιλμ με τον Σερβοβόσνιο διοικητή της ΕΕΦ Zβόνκο Μπάγιαγκιτς και τον Ράντοβαν Κάρατζιτς να φανατίζουν τα σερβικά πλήθη εναντίον των Μουσουλμάνων συμπολιτών τους’. Πολύ μικρά τμήματά του ίσως έχουν συμπεριληφθεί στο κείμενο με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ‘.

Ντοκουμέντο #09: Το χαμένο φιλμ με τον Σερβοβόσνιο διοικητή της ΕΕΦ Zβόνκο Μπάγιαγκιτς και τον Ράντοβαν Κάρατζιτς να φανατίζουν τα σερβικά πλήθη εναντίον των Μουσουλμάνων συμπολιτών τους

Θυμάστε τη φωτογραφία με την ομιλία Ράντοβαν Κάρατζιτς και Zβόνκο Μπάγιαγκιτς (ο Σερβοβόσνιος διοικητής της ΕΕΦ και υψηλόβαθμος αξιωματικός σε θέση-κλειδί του σερβοβοσνιακού στρατού) τον Σεπτέμβριο του 1992, κατά την διάρκεια μεγάλης συγκέντρωσης-συλλαλητηρίου-κηδείας Σέρβων θυμάτων των Μουσουλμάνων, με σκοπό να φανατιστούν οι Σερβοβόσνιοι; Θυμίζουμε το σχετικό απόσπασμα, ενώ περισσότερα για αυτή την τυπική περίπτωση βαλκάνιου warlord-μαφιόζου μπορείτε να δείτε και στο σχετικό αφιέρωμα (‘Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς (Zvonko Bajagic): Ποιος ήταν ο Σερβοβόσνιος διοικητής της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς’):

«# Ο Μπάγιαγκιτς, πριν τον εμφύλιο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, ήταν ο τοπικός φεουδάρχης και μεγαλογαιοκτήμων, με εξαιρετικά μεγάλη ισχύ και περιουσία. Αλλά και μετά τον πόλεμο ήταν (και είναι) πολιτικός παράγοντας -διαδοχικά- σε όλα τα κυβερνητικά κόμματα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας. Σύμφωνα με το FBI και άλλες αμερικανικές και ευρωπαϊκές αρχές που τον έχουν υπό διερεύνηση, παγώνοντας τα περιουσιακά του στοιχεία, αλλά και σύμφωνα με τον τύπο της Βοσνίας, είναι ο τοπικός νονός -και πάντα μεγαλοπαράγοντας της περιοχής. Εξαιρετικά ευλαβής και θεοσεβούμενος. Τις θέσεις του σαν επίτροπος στην εκκλησία και τα εκκλησιαστικά του αξιώματα σαν μεγάλος ευεργέτης της ενορίας και της ευρύτερης Μητρόπολης του, δεν τις αμέλησε ποτέ. Ούτε στον πόλεμο, όταν ήταν υψηλόβαθμος στρατιωτικός στον σερβοβοσνιακό στρατό -και σε θέση κλειδί, μάλιστα, σαν αξιωματικός υπεύθυνος Εφοδιασμού-Μεταφορών, διάβαζε σπάσιμο εμπάργκο. Ηταν προσωπικός φίλος του ηγέτη των Σερβοβόσνιων Ράντοβαν Κάρατζιτς (Radovan Karadzic), χρηματοδότης και συνιδρυτής στο εθνικιστικό και εξτρεμιστικό σερβικό εθνικό κόμμα Serb Democratic Party SDS, και ο πρώτος που οργάνωσε μεγάλη συγκέντρωση-κηδεία Σέρβων θυμάτων από συμπλοκές με Μουσουλμάνους, με ομιλητή τον Κάρατζιτς, και με σκοπό να φανατιστούν οι Σερβοβόσνιοι.

 

Περιοχή Βλασένιτσα (Vlasenica), κοντά στη Σρεμπρένιτσα, εκεί όπου βρίσκεται η αυτοκρατορία, αλλά και ο τόπος καταγωγής του Zβόνκο Μπάγιαγκιτς (Zvonko Bajagic), 30 Σεπτεμβρίου 1992. Στη φωτογραφία ο Ράντοβαν Κάρατζιτς σε ομιλία κατά την διάρκεια της μεγάλης συγκέντρωσης-συλλαλητηρίου-κηδείας Σέρβων θυμάτων των Μουσουλμάνων, με σκοπό να φανατιστούν οι Σερβοβόσνιοι. Ο Μπάγιαγκιτς δίπλα στον ηγέτη των Σερβοβόσνιων, με το χαρακτηριστικό σερβικό εθνικό καπέλο Sajkaca.

 

Την ίδια εποχή του 1992, ο Μπάγιαγκιτς έφτιαχνε στην πόλη του Vlasenica ένα από τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Σέρβων (όπως αυτά εδώ, πολύ σκληρές εικόνες) στα οποία στοίβαζαν οικογένειες Μουσουλμάνων ‘διά τα περαιτέρω’ (ανακρίσεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις), το οποίο ποτέ δεν είχε λιγότερους από 500 κρατούμενους και σε άθλιες συνθήκες. Ηταν το διαβόητο Susica camp, γεγονός που τον έκανε πολύ γρήγορα ‘διάσημο’ κι έτσι ήδη από το 1992, το όνομά του αναφερόταν σε μια από τις πρώτες εκθέσεις διεθνών οργανισμών, της English Human Rights Committee, σαν υπεύθυνος για βασανιστήρια και δολοφονίες κρατουμένων στο συγκεκριμένο στρατόπεδο, μαζί με πολλά άλλα ονόματα που θα αποδειχτούν στην συνέχεια πρωταθλητές στις δολοφονίες αμάχων και στους εμπρησμούς ολόκληρων χωριών μετά πλιάτσικου και εξανδραποδισμού των κατοίκων, όταν η σερβική εθνοκάθαρση θα ξεδιπλωθεί σε όλο της το μεγαλείο».

Τα πρώτα κατορθώματα του Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς. Εκτελέσεις αμάχων στη Βλασένιτσα. Από την έκθεση με τίτλο: English Human Rights Committee, Report on Bosnia Herzegovina, Document submitted in compliance with a special decision of the Committee, 30/10/1992, σελίδα 8.

Advertisement

Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #05)

Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.

Η σημερινή ενότητα έχει τίτλο: ‘Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού’

 

— $$$ Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού

Ισως ο αναγνώστης έχει ακούσει έναν νέο χρυσαυγίτικο μύθο σύμφωνα με τον οποίο «κανένας Σέρβος δεν λιποτάκτησε όπως λιποτακτούν σήμερα οι Σύριοι λαθρομετανάστες». Εντάξει, από τις χρυσαυγίτικες γραφίδες ξέρουμε όλοι ότι παράγονται μόνο ψέματα, διαστρεβλώσεις και πλαστογραφίες. Στην πραγματικότητα, τόσο στον πρώτο πόλεμο 1991-1995, όσο και στον δεύτερο του Κοσόβου, πολλοί Σέρβοι είχαν αρνηθεί να καταταγούν και πολλές χιλιάδες φυγάδες είχαν βρει καταφύγιο στην Ελλάδα. Στον πόλεμο του Κοσόβου, για τον οποίο υπάρχουν κάποια αποσπασματικά στοιχεία, γνωρίζουμε ότι οι υποθέσεις φυγοστράτων στα στρατιωτικά δικαστήρια ήταν τουλάχιστον 23.000, και, μάλιστα, με την απειλή κάθειρξης 20 ετών «για προδοσία», όπως δημοσιεύτηκε από τη Διεθνή Αμνηστία.
http://www.refworld.org/docid/3ae6a9cdc.html

Για τους πρώτους πολέμους 1991-1995 δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι αριθμοί σχετικά με τους αριθμούς λιποτακτών και φυγοστράτων, όμως γνωρίζουμε τα εξής:
Στην Ελευθεροτυπία, 20/07/1994, είχε δημοσιευτεί ένα άρθρο από την Ελληνική Επιτροπή Υπεράσπισης Λιποτακτών και Ανυπότακτων της πρώην Γιουγκοσλαβίας, με την υπογραφή των Σίσσυ Βωβού, Δημήτρη Σωτηρόπουλου και Γιάννη Φελέκη, με τίτλο ‘Πρώην Γιουγκοσλαβία: Ο μεγαλύτερος στρατός είναι οι λιποτάκτες‘. Μόνο το 24% όσων κλήθηκαν στα όπλα παρουσιάστηκαν. Στο Βελιγράδι το ποσοστό ήταν μόνο 12%. Ο αριθμός όσων αρνήθηκαν να καταταγούν είναι ένας μεγάλος εξαψήφιος αριθμός. Επίσημα στοιχεία δεν υπάρχουν διότι θα ήταν, πρώτον, σαν να παραδέχονται οι μιλιταριστές σωβινιστές εθνικιστές ηγέτες ότι η Σερβία συμμετέχει σε πόλεμο, και δεύτερον, σαν να παραδέχονται την αποτυχία των ‘ιδεών’ τους, πράγμα που θα οδηγούσε σε πνεύμα ηττοπάθειας και τραυματισμού του δήθεν ‘μαχητικού πνεύματος’. Γι’ αυτό, οι στρατιωτικές και πολιτικές αρχές προτιμούσαν να μιλάνε γενικά κι αόριστα για «φυγάδες με οικονομικά κίνητρα» που μετανάστευσαν στο εξωτερικό (κάποιοι τους υπολογίζουν σε 300.000) και να μην λένε κουβέντα για τους ανυπότακτους και τους λιποτάκτες. Στην πραγματικότητα, το κίνημα ενάντια στη στράτευση υπό τα σερβικά και τα σερβοβοσνιακά χρώματα, όπως και οι διαμαρτυρίες εφέδρων, οι μαζικές λιποταξίες και οι αποσκιρτήσεις από τα διάφορα μέτωπα, ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα, ειδικά την περίοδο 1991-1993. Οι γονείς των στρατιωτών εισέβαλλαν για διαμαρτυρίες μέσα στο Κοινοβούλιο ενώ έφεδροι που καλούνταν για επανακατάταξη και στρατεύσιμοι που καλούνταν για πρώτη φορά συχνά έκλειναν δρόμους, έκαναν μαζικές διαμαρτυρίες και απεργίες πείνας ενώ υπήρχαν και ολόκληρα χωριά που αρνήθηκαν με μαζική διαμαρτυρία να στρατευθούν στο σύνολό τους. Ενας Σέρβος έφεδρος στο Κνιν (Κράινα) έκλεψε ένα τανκ και το πήγε μέχρι το Βελιγράδι. Το πάρκαρε έξω από την ομοσπονδιακή Βουλή -και δεν ήταν ο μόνος που με ανορθόδοξες μεθόδους ήθελε να δείξει την αντίθεσή του στον πόλεμο. Στο χωριό Τρέζνιεβατς ανακήρυξαν την ‘Πνευματική Δημοκρατία της Πιτσαρίας Ζίτσερ’ (το όνομα της πιτσαρίας του χωριού) και ανάγκασαν με μη βίαια μέσα τις αρχές να ακυρώσουν τη στράτευση, παρότι κάποιοι διώχθηκαν και φυλακίστηκαν. Μια χαρακτηριστική στιγμή του αισθήματος δυσαρέσκειας μεταξύ των Σέρβων εφέδρων ήταν η ανταρσία τριών μεγάλων σωμάτων στρατού στη Μπάνια-Λούκα, επί πολλές μέρες, τον Σεπτέμβριο του 1993. Εκαναν κατάληψη στα κτίρια του επιτελείου και στην τοπική τηλεόραση και ζητούσαν να τιμωρηθούν οι λαθρέμποροι και οι μαυραγορίτες. Αν και δεν ήταν κίνηση σε αντιπολεμική κατεύθυνση, τη δουλειά της την έκανε. Σταμάτησε τον πόλεμο επί δέκα μέρες και ταπείνωσε τους ένστολους γραφειοκράτες, αφού αναγκάστηκαν στο τέλος να διαπραγματευτούν.
Το μεγαλύτερο, όμως, μυστικό των εξουσιοφρενών μιλιταριστών ήταν η τύχη των προσφύγων που έρχονταν στη Σερβία από τις εμπόλεμες περιοχές. Αυτοί, αν και προστατεύονταν από τις διεθνείς συμβάσεις, υποχρεώνονταν να επιστρέφουν στο μέτωπο και στην πρώτη γραμμή του πυρός. Αυτό συνέβαινε χωρίς διακοπή από το 1991 μέχρι και το φθινόπωρο του 1995 και την εθνική εκκαθάριση της Κράινα από τους Κροάτες. Ο στρατός κατοχής του Κάρατζιτς προσπαθούσε να συλλάβει τους άνδρες στρατεύσιμης ηλικίας προτού μπουν με τις οικογένειές του στη Νέα Γιουγκοσλαβία, ενώ οι υπηρεσίες του Μιλόσεβιτς περίμεναν στα τρία σημεία εισόδου στη Σερβία, προχωρούσαν σε συλλήψεις και κατόπιν έστελναν τους πρόσφυγες στις μονάδες του Μλάντιτς. Σημειώθηκαν ύποπτες δολοφονίες από Σέρβους στρατονόμους, ενώ όσοι αρνούνταν, καταδικάζονταν σε τουλάχιστον δέκα χρόνια κάθειρξη. Τα κυβερνητικά ΜΜΕ έδειχαν συνεχώς 500 πρόσφυγες από την πόλη Νις δήθεν ως εθελοντές που έκαναν όλο το μεγάλο ταξίδι μέχρι τη Σερβία μόνο για να ξαναγυρίσουν στο μέτωπο, ενώ ανεξάρτητα ραδιόφωνα και ξένοι ανταποκριτές διαβεβαίωναν ότι στάλθηκαν εκεί με τη βία και με την απειλή φυλακίσεων ή και εκτελεστικών αποσπασμάτων, ακόμα.

Η επόμενη μέρα του Σαράγεβο. Ο τοίχος από το ‘Welcome to Sarajevo’ (η κλασική φωτογραφία του Ron Haviv) βομβαρδισμένος.

 

Μικρές αριστερές οργανώσεις προσπαθούσαν να τους βοηθήσουν, σύμφωνα με τις αποφάσεις της Ευρωβουλής και του Συμβουλίου της Ευρώπης, οι οποίες όριζαν ότι λιποτάκτες και ανυπότακτοι ήταν ‘προστευόμενα πρόσωπα’. Οι ελληνικές αρχές, βέβαια, με τη βοήθεια της ΚΥΠ και με σερβικές ‘λίστες κατάταξης’ στα χέρια, τους έψαχναν, τους έβρισκαν ή τους απαγόρευαν την είσοδο, και όταν τους συλλάμβαναν, τους έστελναν πακέτο στον Μιλόσεβιτς και στον Κάρατζιτς.
Στην Κροατία, επίσης, υπήρξαν αντιπολεμικά κινήματα που προσπαθούσαν να βρουν το χώρο τους και να απευθυνθούν στην κοινωνία εν μέσω της εθνικιστικής παράνοιας. Π.χ. κάποιοι αναρχικοί, σρκετά φανζίν περιοδικά, οι ‘Μητέρες των Φαντάρων’ που πήγαιναν έξω από τα στρατόπεδα και ζητούσαν τους γιους τους πίσω, πανκ και underground μουσικές κοινότητες που μιλούσαν για συμβίωση, δίκτυα που υποστήριζαν Σέρβους εντός της Κροατίας να μην τους πάρουν τα σπίτια τους οι αρχές και άτυπες οργανώσεις πολιτών που βοηθούσαν λιποτάκτες και φυγόστρατους. Στη Βοσνία, το καλοκαίρι του 1992, σε ένα χωριό κοντά στο Γκόραζντε, συγκινεί ακόμα και σήμερα η ιστορία του Amir Reko ή ‘Makedonac’, ενός Βόσνιου πρώην αξιωματικού του JNA, ο οποίος με τη βοήθεια ενός Σέρβου συναδέλφου του, που διακινδύνεψε τη ζωή του γι’ αυτό, μπόρεσε να περάσει τα σύνορα προς το χωριό του στη Β-Ε, μόνο για να βρει ότι η μητέρα του και άλλα έξι μέλη της οικογένειας του είχαν δολοφονηθεί από Σερβοβοσνιακές δυνάμεις. Και παρά το σοκ, κατόρθωσε να αποτρέψει τη δολοφονία 44 Σέρβων συγχωριανών του από τους συμπολεμιστές του και υφισταμένους τους Βόσνιους που ζητούσαν εκδίκηση για τους δικούς τους νεκρούς -ένα συγκινητικό φιλμάκι με την ιστορία του ‘Μακεδόνα’, και με τους επιζώντες Σέρβους να τον ευχαριστούν για τη ζωή τους 20 χρόνια μετά, εδώ.

Μετά τη λύση της πολιορκίας του Σαράγεβο και την χαλάρωση της ασφυκτικής σερβικής λογοκρισίας, έγιναν, επίσης, γνωστές συγκινητικές ιστορίες Σέρβων κατοίκων που αρνούνταν να φύγουν ή να στρατευτούν και έμεναν στην πόλη, υπερασπιζόμενοι τον πολυεθνικό χαρακτήρα της, και έκρυβαν επί τρία ή τέσσερα χρόνια Κροάτες και μουσουλμάνους γείτονές τους. Σήμερα αυτοί οι Σέρβοι είναι σχεδόν ελεύθεροι να πουν τις ιστορίες τους σαν ‘Obicni heroji’ (‘Ordinary heroes’), όταν με κίνδυνο της ζωής τους έκρυψαν και έσωσαν αλλόθρησκους συμπολίτες τους. Αλλά και το αντίστροφο, πάλι, μετά τη λήξη του πολέμου: Σέρβοι που δεν ήθελαν να υπακούσουν στις εντολές των εθνικιστών του Κάρατζιτς να φύγουν από την πόλη καίγοντας τα πάντα πίσω τους, και κρύβονταν με τη βοήθεια Κροατών και μουσουλμάνων, αφού πλέον καταζητούνταν επειδή θεωρούνταν προδότες· αυτοί οι Σέρβοι και αυτή τους η στάση ήταν ό,τι χειρότερο για τους φασίστες του Πάλε, αφού αποδείκνυε στην πράξη τη δυνατότητα της συμβίωσης με τον ‘άλλο’.

Φυσικά, αποκλείεται ο Ελλην τηλεθεατής να το γνωρίζει αυτό, αλλά υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες Σερβοβόσνιοι που θεωρούσαν τους Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-σύζυγο Μιλόσεβιτς εγκληματίες και πολεμοκάπηλους φασίστες. Η εγκληματική τους οργάνωση μπορούσε να επιβληθεί και να τους κάνει να σιωπήσουν μόνο με την τρομοκρατία, τις φυλακίσεις και την αναγκαστική στρατολόγηση. Ηταν ένας μικρός εμφύλιος πόλεμος. Το καλοκαίρι του 1995 μεγάλωσε τόσο η απέχθεια στο καθεστώς του Πάλε, ώστε το στράτευμα του Μλάντιτς να έχει μειωθεί από 135.000 σε μόλις 75.000 και οι φαντάροι στην πρώτη γραμμή να καταριούνται πλέον τον Κάρατζιτς. Οι αντιεθνικιστές Σερβοβόσνιοι είχαν δημιουργήσει το ‘Φόρουμ Σέρβων Πολιτών’ της Β-Ε, με τη συμμετοχή μεγάλων προσωπικοτήτων, πολιτικών και διανοούμενων της χώρας, ακόμη και με βετεράνους παρτιζάνους του Β’ΠΠ, με σκοπό όλοι μαζί να καταγγείλουν σαν εγκληματίες και φασίστες τους Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς και Σέσελι. Εκπροσωπούσαν 160.000 με 200.000 Σέρβους που ήθελαν να παραμείνουν στην ενωμένη πολυεθνική Βοσνία και έλεγαν από την πρώτη στιγμή την αλήθεια, απέναντι στη μαύρη προπαγάνδα των τσέτνικ: Πως ο πόλεμος ήταν εισβολή και όχι ‘εμφύλιος’ ή ‘διακοινοτικός’. Στις περιοχές τους είχαν μείνει μόνο δύο ορθόδοξοι ιερείς (ο ένας ήταν μάλιστα στέλεχος και αντιπρόσωπος του Φόρουμ) και η έκκλησή τους στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία να στείλει περισσότερους απορρίφθηκε από τον Πατριάρχη Παύλο και τους μητροπολίτες που είχαν ταχθεί όλοι ανεξαιρέτως υπέρ των φασιστών τσέτνικ. Ο Πατριάρχης διοργάνωνε επίσημες εκκλησιαστικές τελετουργικές πομπές στους δρόμους του Βελιγραδίου, με τιμώμενο πρόσωπο τον αρχιμαφιόζο εγκληματία πολέμου Αρκάν και έστελνε ιερείς να λειτουργήσουν σε όλες τις παραστρατιωτικές μιλίτσιες πριν τις σφαγές αμάχων (θυμηθείτε και την αρχή του γνωστού βίντεο με τους Σκόρπιονς).

Οι ‘αριστεροί αντιιμπεριαλιστές’ συνήγοροι των Σέρβων, οι ακροδεξιοί δωσίλογοι τσέτνικ και η σερβική ‘Μεγάλη Ιδέα’ (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #03)

Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.

Η σημερινή ενότητα έχει τίτλο: Οι ‘αριστεροί αντιιμπεριαλιστές’ συνήγοροι των Σέρβων, οι ακροδεξιοί δωσίλογοι τσέτνικ και η σερβική ‘Μεγάλη Ιδέα’

 

— $$$ Οι ‘αριστεροί αντιιμπεριαλιστές’ συνήγοροι των Σέρβων, οι ακροδεξιοί δωσίλογοι τσέτνικ και η σερβική ‘Μεγάλη Ιδέα’

Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία, ποιος θα μπορούσε να στοιχηματίσει ότι ΔΕΝ είναι από τον Β’ΠΠ;;; Κι όμως, είναι από το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990 και ο άνθρωπος που εικονίζεται είναι Καθηγητής Νομικής, Δόκτωρ. Είναι ο τσέτνικ βοϊβόδας Dr Nikola Poplasen, σκληρός υπερεθνικιστής, αρχηγός και ιδρυτής του βοσνιακού τμήματος του εθνικιστικού Ριζοσπαστικού Κόμματος του Σέσελι, και για ένα μικρό διάστημα λίγων μηνών το 1998-1999 πρόεδρος της Republika Srpska. Καθαιρέθηκε όταν αρνήθηκε να επικυρώσει την πρωθυπουργία του Milorad Dodik, στις αρχές του 1999. Για να φανταστείτε πόσο σκληρός και αμετανόητος εθνικιστής είναι, σκεφτείτε ότι κατηγορούσε τον Κάρατζιτς και το κόμμα του για ενδοτισμό. Εχει τιμηθεί το 2012 από τον πρόεδρο -πλέον- Milorad Dodik με την υψηλότερη διάκριση της Republika Srpska για τον ρόλο του στην δημιουργία της οντότητας. Σήμερα είναι γερουσιαστής στην Republika Srpska και πολύ πρόσφατα (Νοέμβριος 2015) υπήρξαν διαμαρτυρίες και σάλος διότι διορίστηκε στο ΔΣ του Ανώτατου Συμβουλίου Παιδείας και ΑΕΙ της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, για την εφαρμογή ευρωπαϊκών στάνταρντ στην ακαδημαϊκή εκπαίδευση, την ίδια στιγμή που αποκαλεί την ΕΕ ‘Τέταρτο Ράιχ’. Για κάτι τέτοια φασιστόμουτρα δούλευαν (και δουλεύουν ακόμα) εδώ στη χώρα μας, ξέρετε ποιοι.

 

Πριν λίγο καιρό, στην επέτειο των 20 ετών από τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, ένας κατά δήλωσή του ‘αριστερός’ αλλά απολογητής των Σέρβων εθνικιστών σφαγέων, πρόεδρος ενός συλλόγου ελληνοσερβικής φιλίας και μέλος ‘Ομάδας Μελών ΣΥΡΙΖΑ εργαζομένων κ.λπ’, προφανώς ενοχλημένος από τις ίσως αρκετές -σε σχέση με όλες τις περασμένες χρονιές- αναφορές στη Σρεμπρένιτσα από πολλά και διαφορετικού τύπου ΜΜΕ, αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί ‘σαν αριστερός’ που είναι, και να γράψει ολόκληρη επιστολή στην ‘Αυγή’, Κυριακή 26/07/2015, την οποία διαβάσαμε κάτω από τον πομπώδη και ακατανόητο τίτλο-νουθεσία ‘Σεβασμό στις ευαισθησίες του ελληνικού λαού’.

Θαρρείς και μόνο αυτός, ο υποστηρικτής των Σέρβων αποτελεί τον ‘ελληνικό λαό’ ή θαρρείς και μόνο αυτός μπορεί να αποδείξει ότι πολιτεύεται με ‘ευαισθησίες’. Τις οποίες ευαισθησίες τις αναδεικνύει από τις πρώτες γραμμές του, όταν δηλώνει πεντακάθαρα ότι ανθρωπιστική βοήθεια δεν αξίζει για τα μικρά βοσνιάκια, παρά μόνο για τα μικρά σερβάκια. Μνημείο οι σχετικές φράσεις του, ακυρώνοντας με αυτόν τον τρόπο την όποια αρχική καλή (‘φιλανθρωπική’) του πρόθεση.

«Τα μέλη μας έδειξαν ιδιαίτερη αυτοθυσία και ευαισθησία, δεν κάναμε διάκριση θρησκείας στα παιδιά, αλλά η ανθρωπιστική βοήθεια παραδίδονταν στα σερβοβοσνιακά εδάφη. Και ξέρετε γιατί; Οι μουσουλμάνοι δεν είχαν ανάγκη τη βοήθειά μας, τους βοηθούσαν απεριόριστα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι μουσουλμανικές χώρες, Σαουδική Αραβία κ.λπ.».

Στην επιστολή του, αναμασά τις γνωστές σερβικές προπαγανδιστικές ισλαμοφοβικές ανοησίες για τους «χιλιάδες μουτζαχεντίν». Και φυσικά, αφού πιστεύει αυτό το ψέμα, γιατί να μην διακινήσει και το άλλο ταιριαστό -και βολικότατο για τη σερβική προπαγάνδα- κατασκεύασμα, περί δήθεν «δισεκατομμυρίων από τους Σαουδάραβες». Πρόκειται για ένα ακόμα απεχθές ψέμα: Στην πραγματικότητα, ήταν σχεδόν μηδενική η βοήθεια των ισλαμικών κρατών στη Β-Ε. Λ.χ. η συνεισφορά όλων των ισλαμικών κρατών ήταν ένα πολύ μικρό μονοψήφιο ποσοστό στα ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων που χρειαζόταν ετησίως η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ -για τρόφιμα και ανθρωπιστική βοήθεια στους 3.900.000 πρόσφυγες (2.200.000 έως 2.800.000 ήταν οι βίαια διωγμένοι πρόσφυγες από την Βοσνία και από 400.000 έως 1.200.000 κατά καιρούς οι πρόσφυγες από τις άλλες κοινότητες) συν στους 600.000 πολιορκημένους σε πόλεις. Μόνο η Ελλάδα, που είχε προσφέρει στον ΟΗΕ το ιλιγγιώδες ποσό των 50.000 δολαρίων, τους ξεπερνούσε στη τσιγκουνιά. Ομοίως, από τις 230 σημαντικές ΜΚΟ που δραστηριοποιήθηκαν την περίοδο 1991-1996 στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μόνο 11 προέρχονταν από ισλαμικές χώρες. Η δικαιολογία των ισλαμικών κρατών γι’ αυτή τους την απροθυμία, και πέρα από τα σερβικά εθνικιστικά ψέματα, ήταν (και αυτό είναι αλήθεια) πως «οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας δεν είναι καλοί ισλαμιστές». Να σημειωθεί εδώ ότι η Ελλάδα ουσιαστικά ξύπνησε απ’ το λήθαργο και άρχισε να συζητά για να στείλει επίσημα σαν κράτος βοήθεια μόνο όταν μεταδόθηκαν οι εικόνες από την ανακατάληψη της Κράινα, όταν οι Κροάτες έδιωξαν τους Σέρβους κατοίκους και τους Σέρβους αυτονομιστές τον Αύγουστο του 1995. Οι επικεφαλής στο υπουργείο Αμυνας και σε άλλους επίσημους φορείς ενδιαφέρθηκαν προσωπικά για τις 150.000 των Σέρβων της Κράινα, όταν επί τέσσερα χρόνια δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τα άλλα 3.700.000 θύματα-πρόσφυγες που δημιουργήθηκαν από τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό, υπόψη.

Βέβαια, έστελναν, λέει ‘ανθρωπιστική βοήθεια’, άλλο τώρα που κι αυτή δίνονταν με ρατσιστικά κριτήρια. Αποκλείεται ο παράγων να γνωρίζει ή και να παραδεχτεί ότι η ‘ανθρωπιστική βοήθεια’ πήγαινε κατευθείαν στη μαύρη αγορά που οι ίδιοι οι Σέρβοι είχαν δημιουργήσει με τις πολιορκίες τους, και τελικά γινόταν όπλα για σφαγές αμάχων και σκληρό συνάλλαγμα σε παχυλούς λογαριασμών σε ελληνικές και κυπριακές τράπεζες. Αυτό είναι το έργο τους.

Ασφαλώς, δηλώνει ανοιχτά την υποστήριξή του στους Σέρβους εθνικιστές και νουθετεί την διεύθυνση της ‘Αυγής’ να μην πολυπροωθεί τέτοια άρθρα, από αυτά που λένε την αλήθεια για την Σρεμπρένιτσα (όπως το ‘Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα και ο ρόλος των Ελλήνων εθελοντών, Είκοσι χρόνια από τη σφαγή‘, Αυγή, 14/06/2015, ή ίσως το γραμμένο από την αρχισυνταξία της εφημερίδας ‘Ποιος θυμάται τη Σρεμπρένιτσα;;;‘, 28/06/2015), διότι φαίνεται ότι τέτοια άρθρα ‘τον προκαλούν’, και αυτό δεν είναι καλό και πρέπον.