Μια μικρή περιήγηση στο περιβόλι των ΜεταΑναθεωρητών του Φερόμενου και Λεγόμενου ΝΕου Κύματος (aka ρεύμα Καλύβα-Μαραντζίδη)

– Τι απέγινε το παλιό καλό μεράκι, το πάθος για την έρευνα και την συγγραφή, η ‘επιστημονική περιέργεια’;

[Σ.Σ.: Η περιήγηση στο περιβόλι των ΜεταΑναθεωρητών του Φερόμενου και Λεγόμενου ΝΕου Κύματος (aka ρεύμα Καλύβα-Μαραντζίδη) ακολουθεί· πρώτα θα θέλαμε να εστιάσουμε σε μια πτυχή (ίσως λεπτομέρεια) από τη δραστηριότητα και τη δημόσια παρουσία των ‘νεοκυματικων’ που μας προξένησε πολύ μεγάλη εντύπωση].

Φωτογραφία από το ίντερνετ. Στο μνημείο του ΔΣΕ.

 

 

Μας έχει λείψει το λεγόμενο ‘Νέο Κύμα’ (aka ρεύμα Καλύβα-Μαραντζίδη). Δεν γνωρίζουμε αν και τι έχει συμβεί, αλλά τώρα τελευταία, οι ΜεταΑναθεωρητές του Φερόμενου και Λεγόμενου ΝΕου Κύματος (για συντομία, στο εξής: ‘ΜΑΦΛΕΝΕΚ’), δεν πολυγράφουν συχνά άρθρα και κείμενα ιστορικού ενδιαφέροντος, όπως μας είχαν συνηθίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η παρουσία τους στα μεγάλα ΜΜΕ δεν έχει σταματήσει, ασφαλώς, εξακολουθεί να είναι ηγεμονική, αλλά ασχολούνται περισσότερο με άλλα ζητήματα, και κυρίως με τα τρέχοντα στην Ελλάδα της κρίσης. Δείτε και μόνοι σας, ποια είναι η πρόσφατη ΜΑΦΛΕΝΕΚ παραγωγή:

Μαραντζίδης στο Βήμα
http://www.tovima.gr/editors/editor/?edid=1373

Μαραντζίδης στην Καθημερινή
http://search.kathimerini.gr/?keyword=%CC%E1%F1%E1%ED%F4%E6%E9%E4%E7

Καλύβας στο Βήμα
http://www.tovima.gr/editors/editor/?edid=789

Καλύβας στην Καθημερινή
http://search.kathimerini.gr/?keyword=%CA%E1%EB%F5%E2%E1

Ιστοσελίδα Καλύβα, τα περισσότερα εκτός Ιστορίας
http://stathis.research.yale.edu/op-edsgreek.htm

Εμείς προτιμούμε τους ΜΑΦΛΕΝΕΚ να ασχολούνται με ιστορικά ζητήματα (έχουμε τους λόγους μας) και δεν μπορούμε να καταλάβουμε αυτήν την αλλαγή. Τέλος πάντων, θέλουμε να κάνουμε μια παρατήρηση.

Advertisement

Το δελτίο προγραφών και καταγγελιών με τους στοχοποιημένους από την ΟΠΛΑ προδότες – Η «κόκκινη βία» [*] της εφημερίδας «Κατηγορώ», έκδοση της ΚΟΑ του ΚΚΕ, Αθήνα, 1944

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες].

[*] Η φράση ‘κόκκινη βία‘ μέσα σε εισαγωγικά, ασφαλώς, διότι εμείς δεν υιοθετούμε τα ιδεολογήματα περί ‘κόκκινης‘, ‘μαύρης‘ και ‘λευκής‘ βίας.

(Εξηγούμαστε):

Οι οπλίτες των Ταγμάτων Ασφαλείας και των Ευζωνικών Ταγμάτων ονομάζονταν ‘ταγματασφαλίτες‘. Στα μισητά τους πρόσωπα, η σοφή λαϊκή λεξιπλασία μεγαλούργησε. Δεν είναι μόνο το ευφυέστατο ‘Γερμανοτσολιάδες’ για εκείνους που ντρόπιαζαν τη στολή του Εύζωνου, ούτε εκείνο το ενοχλητικό ήτα που αντικαθιστά το γιώτα, ώστε η λέξη να γράφεται ‘ταγματασφαλήτες’ ή, για συντομία, ‘τ/αλήτες‘, ώστε και οπτικά ακόμα να δείχνεται η απέχθεια και το μίσος του λαού για τους προδότες με την ελληνική στολή που σιτίζονταν από την γερμανική μισθοτροφοδοσία (και το πλιάτσικο). Η κοινή γνώμη τους ονόμασε, επίσης, και ‘Ράλληδες‘, από το όνομα του τρίτου και τελευταίου κατοχικού πρωθυπουργού-κουΐσλιγκ, Ιωάννη Ράλλη. Ο Ράλλης, του οποίου η οικογένεια δεν σταμάτησε ποτέ να βγάζει πολιτικούς από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821 μέχρι τις μέρες μας, παλιός πολιτικός και βουλευτής από το 1906 σε ηλικία 28 ετών, δημιουργός και ηθικός αυτουργός της συγκρότησης των Ταγμάτων Ασφαλείας, με κύριο μέλημα τη ‘διατήρηση της τάξεως‘ και την ‘αντιμετώπιση των αναρχικών‘, είχε δηλώσει στην Παναθηναϊκή Παλλαϊκή Επιτροπή, αποτελούμενη από Μητροπολίτες, Καθηγητές Πανεπιστημίων και προέδρους πνευματικών σωματείων και επαγγελματικών συλλόγων, που τον επισκέφτηκε για να του παραδώσει διάβημα διαμαρτυρίας για το διάταγμα επιστράτευσης, τον Αύγουστο του 1944:

«Εγώ έχω προσφέρει την μεγαλυτέραν υπηρεσίαν εις τον τόπον με την σύστασιν των Ταγμάτων Ασφαλείας, διά την οποίαν υπερηφανεύομαι και διά την οποίαν θα ζητήσω να τρέφομαι εφ’ όρου ζωής εις το Πρυτανείον. Μάλιστα, κύριοι, να τρέφομαι εφ’ όρου ζωής εις το Πρυτανείον, διότι εγώ έχω μεγαλύτερα δικαιώματα και από αυτόν τον Σωκράτην […] Εγώ δεν πρόκειται, βέβαια, να ανακαλέσω την διαταγή περί επιστρατεύσεως. Λυπάμαι μόνο διότι τα μέσα μου δεν μου επιτρέπουν να συγκροτήσω και ‘άλλον στρατόν’ και να τους συντρίψω και εδώ και εις την ύπαιθρον και να επιβάλω το κράτος του Νόμου». [**]

[**] Τα πρακτικά της συζήτησης σώζονται στο αυτοβιογραφικό ‘Στιγμές από την προσωπική μου διαδρομή‘ του Λεωνίδα Κύρκου, Εστία, Αθήνα, 2007

Στην απολογία του, η οποία βρίσκεται στο βιβλίο που έγραψε όταν ήταν προφυλακισμένος και εκδόθηκε το 1946 σε επιμέλεια του υιού του, υπάρχει ένα πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα, που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πλήρως το έδαφος στο οποίο γεννήθηκε το μίσος για τους πάσης φύσεως δωσίλογους:

Γεώργιος Ράλλης (επιμέλεια), Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου, Αθήνα, 1947, σελ. 65, «Σφάχτε τους, αυτούς και τον άτιμο προδότη, τον Φον Ράλλη»

«Αηδιασμένος διά την πόρρωσιν των κτηνανθρώπων και τους αλλαλαγμούς των ελληνοφώνων τεράτων, ωρθώθησαν αι τρίχες της κεφαλής του», λοιπόν, καθώς οι λέξεις ‘Ράλλης’ και ‘Ράλληδες’ ήταν ισοδύναμες με βρισιές, αν όχι χειρότερες, όμως ο πραγματικός λόγος του εκνευρισμού του δεν ήταν το ‘Φον Ράλλης’, αλλά το γεγονός της ομόθυμης καταδίκης του από όλους ανεξαιρέτως, και, φυσικά, και από τους Βρετανούς και την εξόριστη κυβέρνηση του Καΐρου.

Μια μοναδική και άγνωστη φωτογραφία. Ο Ιωάννης Ράλλης ενθαρρύνει μικτό απόσπασμα από αξιωματικούς της Ειδικής Ασφάλειας, αστυφύλακες και Ταγματασφαλήτες (διακρίνονται στο βάθος), ίσως λίγο πριν ή λίγο μετά από κοινή επιχείρηση «επιβολής του Κράτους και του Νόμου» εναντίον των ΕΑΜικών πληθυσμών

Οι «Εικόνες Κατοχής» του Βάσου Μαθιόπουλου, και το έγκλημα πολέμου με τις εκτελέσεις αμάχων στο χωριό Κοντομαρί Χανίων τον Ιούνιο του 1941

Πρόκειται για ένα βιβλίο/λεύκωμα με φωτογραφίες, ένα βιβλίο ορόσημο στο πεδίο της ιστοριογραφίας για την Κατοχή, που όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 1980 στην Ελλάδα, από τις εκδόσεις ‘Μετόπη’, σημειώθηκε μια πραγματική έκρηξη.
Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και ερευνητής Βάσος Π. Μαθιόπουλος, ανταποκριτής ελληνικών ΜΜΕ (‘Βήμα’ και ‘Νέα’) στη Δυτική Ευρώπη, κατόρθωσε να αποκτήσει αρκετές σειρές φωτογραφιών από την περίοδο της γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα, από τα κρατικά Ομοσπονδιακά Αρχεία της Δυτικής Γερμανίας, τα BundesArchiv. Κάποιες από τις φωτογραφίες αυτές δημοσιεύτηκαν αρχικά στπ περιοδικό ‘Ταχυδρόμος‘, το 1980, και ήταν η πρώτη φορά που ο κόσμος μπορούσε να δει τι ακριβώς ήταν τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας, και πως ήταν οι οπλίτες και οι αξιωματικοί τους, οι περιβόητοι Ράλληδες, αλλά και τι είδους επιχειρήσεις έκαναν, πάντοτε μαζί με τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Το βιβλίο είχε τίτλο ‘Εικόνες Κατοχής‘ και υπότιτλο ‘Φωτογραφικές μαρτυρίες από τα γερμανικά αρχεία για την ηρωική αντίσταση του ελληνκού λαού‘.

Το εξώφυλλο από την 3η έκδοση του βιβλίου, από τις εκδόσεις ‘Ερμής’, το 1990.

 

Για πρώτη φορά, έβλεπε το κοινό την σκηνή ενός εφήβου, του Βλάσση Αποστολάρη, κρεμασμένου σε ένα δέντρο σε κεντρικό δρόμο των Αμπελοκήπων της Αθήνας ή την σκηνή ενός άλλου νεαρού, σχεδόν παιδιού, επίσης να κρέμεται από ένα δέντρο νεκρός, και δίπλα του ο γερμανοτσολιάς να χαμογελάει στον φακό. Για πρώτη φορά, είδαν οι αναγνώστες τον διαβόητο Συνταγματάρχη Γεώργιο Πούλο και την συμμορία του, μαζί με Γερμανούς αξιωματικούς και οπλίτες, ασφαλώς, και από κοντά και ο παπάς του ΕΕΣ ή ‘Poulos Verband‘, και είδαν φωτογραφία του Πούλου να βγάζει λόγο «εναντίον του μπολσεβικισμού» σε ένα χωριό της Δυτικής Μακεδονίας, μάλλον στον Πελαργό.
Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν άμεση. Πολλοί έγραψαν στον ΔΟΛ και στον κ. Μαθιόπουλο για να δώσουν παραπάνω πληροφορίες για τις φωτογραφίες αυτές, μιας και στα αρχικά φιλμ δεν υπήρχαν λεζάντες ή άλλες πληροφορίες. Οι μόνες πληροφορίες ήταν η χρονολογία που πάρθηκαν οι φωτογραφίες (οι περισσότερες στο 1943 και κάποιες στο 1944) και το όνομα του φωτογράφου κάποιων από τις σειρές φωτογραφιών, κάποιος Μίλερ που υπηρετούσε στα Ες-Ες.