Οι τρομοκρατικές επιδρομες της Χρυσής Αυγής στην περιοχή της Φλώρινας, στα χνάρια των Χαλυβδόκρανων της Εθνικής Ενώσεως Ελλάς (ΕΕΕ), 70+ χρόνια πριν, το 1931

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Οι σύνδεσμοι προς τις ιστοσελίδες των νεοναζί οδηγούν σε αντίγραφα αυτών· δεν τους χαρίζουμε κλικ και επισκεψιμότητα.].

 

Μια μάλλον άγνωστη φωτογραφία των Χαλυβδόκρανων της ΕΕΕ στη Φλώρινα. Δεξιά, ο αρχηγός τους Γ. Κοσμίδης.

 

Κάτι πρέπει να συμβαίνει με την ψυχοπαθολογική κατάσταση και την ισορροπία των χρυσαβγιτών, τελευταία. Υπάρχουν πολλά γεγονότα -αδιαμφισβήτητα-, που δεν εξηγούνται με την λογική. Για παράδειγμα, τώρα τελευταία κυκλοφορούν ευρέως στους χρυσαβγίτικους κύκλους κάποιες δοξασίες, ότι λέει ο ‘αγώνας’ τους δεν γίνεται, λέει, εναντίον της κυβέρνησης Σαμαρά ή εναντίον της «αριστερής ηγεμονίας». Αυτοί όλοι, λένε οι χρυσαβγίτες, είναι μαριονέτες, είναι ανδρείκελα και αναλώσιμοι υπάλληλοι. Ο πραγματικός εχθρός, με τον οποίο η ΧΑ συγκρούεται (ή θα συγκρουστεί, τέλος πάντων) είναι οι «παγκόσμιοι εντολοδότες» και οι «σιωνιστές», ο πανάρχαιος εχθρός του Ελληνισμού, κι έτσι από την μια πλευρά (θα) βρίσκονται οι Εβραίοι -αυτό εννοούν- κι από την άλλη ο Αριος χρυσαβγίτικος ελληνικής κοπής εθνικοσοσιαλισμός. Μετράνε, φαίνεται, την σκιά τους παραπάνω απ’ το μπόι τους, και πιστεύουν ότι ήλθε η ώρα να ταχτοποιήσουν τις ονειρώξεις τους σε πλανητικό επίπεδο. Δεν είναι αστείο: Οποιος αντέχει να διαβάζει τέτοιες ανοησίες, θα βρει αρκετούς ημιπαράφρονες στις επίσημες ιστοσελίδες τους και στα επίσημα έντυπά τους που να εκφράζουν τέτοιους ευσεβείς πόθους.

Ολα αυτά ίσως και να οφείλονται σε ένα άλλο παρατηρημένο γεγονός: Οι χρυσαβγίτες επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια ψέματα, σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς εάν στο τέλος τα πιστεύουν κιόλας. Για παράδειγμα ο Κασιδιάρης. Δίνει πρόσφατα μια συνέντευξη σε ένα από αυτά τα περιθωριακά μέσα με τους ανυπόληπτους (αν όχι στημένους και πληρωμένους) -υποτίθεται- ‘δημοσιογράφους’, με τις αβανταδόρικές ερωτήσεις. Τον ρωτάνε για ποιο λόγο δεν βγαίνουν μαζί με τη Λεπέν και γιατί η Λεπέν δεν αναγνωρίζει τη ΧΑ, αφού οι κατευθύνσεις του Εθνικού Μετώπου και της ΧΑ είναι οι ίδιες. Και απαντάει ο εκπρόσωπος Τύπου του τρίτου κόμματος:

«Οχι, θέλω να πω πράγματα που δεν είναι ευρέως γνωστά […] Η Λεπέν επειδή θέλει να κυβερνήσει στη Γαλλία, τηρεί αυτή την πολιτική γραμμή, δηλαδή δημοσίως δεν ανακοινώνει επισήμως ότι υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ των δύο κομμάτων».

Advertisement

Κάποιες λιγότερο γνωστές στιγμές του Θεόδωρου Αγγελόπουλου (1935-2012)

Είναι μάλλον ειρωνία της τύχης, η είδηση στον επίσημο ιστότοπο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, για την έναρξη των γυρισμάτων της νέας του ταινίας, αναρτήθηκε μόλις λίγες ώρες πριν από τον άδικο θάνατό του. Διαβάζουμε εδώ

Η Άλλη Θάλασσα

Θεόδωρου Αγγελόπουλος (1935-2012)

 

Τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Θ. Αγγελόπουλου με τίτλο, «Η Άλλη Θάλασσα», ξεκίνησαν στις αρχές Ιανουαρίου.

Πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων ο Τόνι Σερβίλο και η Ειρήνη Στρατηγοπούλου.

Τα γυρίσματα της ταινίας θα πραγματοποιηθούν στην Ελλάδα, την Κύπρο και θα διαρκέσουν 10 εβδομάδες, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων θα γίνουν στον Πειραιά και θα συνεχιστούν στην Πάτρα και στο θέατρο Ρέξ.

Καταχώριση είδησης: 24/01/2012 – 12:34:05

# Θυμηθήκαμε όταν το 1990, ο Μητροπολίτης Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης είχε αφορίσει τον σκηνοθέτη, απλά και μόνο διαβάζοντας το σενάριο της ταινίας ‘Το μετέωρο βήμα του πελαργού’. Ηταν τότε που τον αποκαλούσε ‘Διαβολόπουλο’.

Ενα γαλλικό ντοκυμανταίρ, για πρώτη φορά με ελληνικούς υπότιτλους, που αναδεικνύει τον εθνικιστικό παροξυσμό που πυροδότησε στη Φλώρινα το βαθύ κράτος και ο μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου ‘Το μετέωρο βήμα του πελαργού’. Εχει τίτλο ‘Ταινία στα πρόθυρα νευρικής κρίσης’ (το πρωτότυπο στα γαλλικά, εδώ):

 

NOF και Πάβελ Ράκοφσκι – Ιδεολογικές βάσεις του NOF, εισήγηση στο 2ο Συνέδριο του NOF, 1949

Το NOF (Narodni Osvobotien Front, Εθνικό Απελeυθερωτικό Μέτωπο) ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1945, σαν συνέχεια του SNOF, και αποτελούσε την πολιτική οργάνωση των Μακεδόνων της Ελλάδας.

1949, Ο Νίκος Ζαχαριάδης στη σπηλιά των Πρεσπών στο Βίτσι.

 

Στις 25 και 26 Μαρτίου 1949, στην εκκλησία του χωριού Ψαράδες στις Πρέσπες συνήλθε το 2ο Συνέδριο του ΝΟΦ, στο οποίο πήραν μέρος 700 περίπου αντιπρόσωποι, με τη συμμετοχή του Γενικόού Γραμματέα του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη. Από τα ηγετικά του στελέχη, ο Πάβελ Ράκοφσκι, από το χωριό Ράκοβο (Κρατερόν) στη Φλώρινα, ανέλαβε να συντάξει την εισήγηση για τις ιδεολογικές βάσεις του NOF.

Να θυμίσουμε ότι είχαν προηγηθεί :

• Η πρώτη ολομέλεια του ΚΣ του NOF στις 13 Ιανουαρίου 1949,
• Η 5η ολομέλεια του ΚΚΕ στις 30-31 Ιανουαρίου, στο Γράμμο, όπου διακηρύσσεται: «Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδόνικος (σλαβομακεδονικός) λαός τάδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ, και της λαϊκής επανάστασης ο μακεδόνικος λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του ετσι όπως θέλει ο ίδιος προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει» (‘Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ’, τόμος 6ος, σελ. 337-338).
• Η  δεύτερη ολομέλεια του ΚΣ του NOF στις 3 και 4 Φεβρουαρίου 1949, στην οποία ανακοινώθηκε ότι στο Δεύτερο Συνέδριο του NOF, τον Μάρτιο, θα επισημοποιούνταν η νέα γραμμή στο Μακεδονικό που ήταν: «Ενωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, ισότιμο μακεδονικό κράτος, μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των βαλκανικών λαών».

• Η ανάληψη της αρχηγίας του ΔΣΕ από τον ίδιο το Νίκο Ζαχαριάδη, και ο παραγκωνισμός του Μάρκου Βαφειάδη στις 4 Φεβρουαρίου 1949

Ο Νίκος Ζαχαριάδης στο 2ο Συνέδριο του NOF.

 

Δημήτρης Ψαρράς – Κραυγή λαού για το τρένο (πολιτικό παρασκήνιο στην “Ελευθεροτυπία” 2011-02-09)

Ο Δημήτρης Ψαρράς εκ των φορέων του “Ιού“, σε ένα σχόλιό της, από τα “Πολιτικά παρασκήνια της εφημερίδας “Ελευθεροτυπία” της Τετάρτης 09 Φεβρουαρίου 2011, με τίτλο «Κραυγή λαού για το τρένο«.

Κραυγή λαού για το τρένο

Από την εποχή των συλλαλητηρίων που διοργάνωνε ο μητροπολίτης Καντιώτης για να εμποδίσει τα γυρίσματα του Αγγελόπουλου (φθινόπωρο-χειμώνας 1990) έχει να δει η Φλώρινα παλλαϊκή συγκέντρωση σαν αυτή που διοργανώνεται σήμερα στις 6 το απόγευμα στην κεντρική πλατεία της πόλης.

Αυτή τη φορά ο σκοπός της κινητοποίησης είναι σοβαρός: η επαναλειτουργία των δρομολογίων του τρένου Φλώρινας-Θεσσαλονίκης.

Η διακοπή του δρομολογίου αυτού -όπως και πολλών άλλων- αποφασίστηκε από την κυβέρνηση με πρώτο στόχο τη συμμόρφωση στις επιταγές του Μνημονίου και απώτερο την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Προηγήθηκε ο διπλασιασμός της τιμής του εισιτηρίου, για να αποθαρρυνθούν οι χρήστες του μέσου.

Πρόκειται για ακραία μεθόδευση, που επιβαρύνεται από το γεγονός ότι η γραμμή ανακαινίστηκε πρόσφατα με δαπάνη δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ.

Δ.Ψ.

Η τελευταία πληγή του εμφυλίου (έρευνα του ‘Ιού’ στο περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ, 1999-11-21)

Ο Ιός γράφει για την ‘τελευταία πληγή του εμφυλίου’. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας στις 21 Νοεμβρίου 1999. Υπάρχει στην ιστοσελίδα του ‘Ιού’, ασφαλώς, -εδώ το πρωτότυπο δημσοίευμα με τις φωτογραφίες

Η πρώτη σελίδα του αφιερώματος. Στο εξώφυλλο, ο Αλεξάνταρ Πόποφσκι, νεαρός μαχητής του ΔΣΕ στον Γράμμο, πολέμησε στο βουνό ως υπασπιστής του Ζαχαριάδη και του Φλωράκη σε ηλικία 16 χρόνων.

50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Η τελευταία πληγή του εμφυλίου

Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή τους. Κάποιοι παλιότεροι τους έχουν ξεχάσει. Κάποιοι άλλοι που πολέμησαν μαζί τους δεν θέλουν να τους θυμούνται. Και οι αρχές, με κυνισμό, περιμένουν απλώς να πεθάνουν. Κι όμως, εκείνοι ζουν ακόμα με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να ξαναδούν τον τόπο που γεννήθηκαν. Είναι οι τελευταίοι πολιτικοί πρόσφυγες που τους αρνούνται ακόμα την ελληνική ιθαγένεια.

Το φετινό φθινόπωρο προγραμματίστηκαν τρία σημαντικά ιστορικά συνέδρια με αντικείμενο τον εμφύλιο πόλεμο. Οι γνωστότεροι έλληνες ιστορικοί έδωσαν τη συμβολή τους σε ένα θέμα που φαίνεται ότι έχει περάσει πλέον στη δικαιοδοσία της επιστήμης τους. Ολες οι σοβαρές εφημερίδες συνέταξαν ειδικά αφιερώματα στα 50 χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου. Διασταυρώθηκαν απόψεις και διατυπώθηκαν διαφωνίες, όλοι όμως φαίνεται να συμφώνησαν σε ένα σημείο: ο ελληνικός εμφύλιος είναι μια ιστορία του παρελθόντος.
Και όμως. Ο μισός αυτός αιώνας δεν φαίνεται να είναι αρκετός για να κλείσει και η τελευταία πληγή που άφησε στους επιζήσαντες. Οσες πολιτικές πρωτοβουλίες κι αν έχουν παρθεί για «την άρση των συνεπειών του» (με τελευταία το ομώνυμο νομοθέτημα της συγκυβέρνησης Τζαννετάκη), ο εμφύλιος εξακολουθεί να στερεί από μια ομάδα πολιτών της Ελλάδας το αυτονόητο δικαίωμα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Τους απαγορεύει ακόμα και την απλή ολιγόωρη επίσκεψη στο χωριό που γεννήθηκαν, εκεί που είναι θαμμένοι οι γονείς τους, εκεί που ζουν ακόμα οι συγγενείς τους. Είναι οι τελευταίοι πολιτικοί πρόσφυγες, που ακόμα θεωρούνται «επικίνδυνοι», μόνο και μόνο επειδή πολιτογραφήθηκαν «Μακεδόνες» ή έτυχε να κατάγονται από τα σλαβόφωνα χωριά της ελληνικής Μακεδονίας και επειδή επιμένουν να αρνούνται οποιασδήποτε μορφής δήλωση νομιμοφροσύνης ή εθνικής μεταμέλειας τους ζητά το ελληνικό κράτος.