Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα: Οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 (Short version)

Εδώ διαβάζετε μια συντομευμένη έκδοση της εργασίας αυτής, («μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990»), με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα’ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Το ενιαίο (συνολικό) κείμενο περιλαμβάνει:

Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/01/yugo-01/

Η ανύπαρκτη και εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη ‘ελληνοσερβική φιλία’
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/02/yugo-02/

Οι ‘αριστεροί αντιιμπεριαλιστές’ συνήγοροι των Σέρβων, οι ακροδεξιοί δωσίλογοι τσέτνικ και η σερβική ‘Μεγάλη Ιδέα’
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/03/yugo-03/

Τα γεγονότα: Ο εθνικισμός διαλύει μια χώρα
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/04/yugo-04/

Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/05/yugo-05/

Εθνοκάθαρση και γενοκτονία σε ευρωπαϊκό έδαφος στον 20ό αιώνα: Οταν το ‘Ποτέ ξανά!’ ακουγόταν σαν ανέκδοτο
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/06/yugo-06/

Ο ρόλος των ΜΜΕ και τα πραγματικά ψέματα της Δύσης
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/07/yugo-07/

Τα ρατσιστικά ψέματα της σερβικής προπαγανδιστικής μηχανής
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/08/yugo-08/

Η Κράινα, η πρόβα τζενεράλε του Μλάντιτς, η παράνομη κατοχή (κατά τον ΟΗΕ) και η εκδίωξη των Σέρβων – Η τελευταία πράξη του δράματος
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/09/yugo-09/

Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/10/yugo-10/

Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς + Προτεινόμενη βιβλιογραφία
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/11/yugo-11/

[Σ.Σ.: Απαραίτητη σημείωση: Επειδή οι συντάκτες του XYZ Contagion έχουν αλλεργία με τις γενικεύσεις, τις ρατσιστικές κρίσεις και τις συλλήβδην δαιμονοποιήσεις, πρέπει να διευκρινίσουμε ξανά πως όπου υπάρχει ο όρος ‘οι Σέρβοι’ ή ‘η σερβική πλευρά’ δεν εννοούμε ολόκληρο το σερβικό λαό και το σερβικό έθνος, ούτε όλους τους πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας με σερβική καταγωγή. Εννοούμε εκείνες τις ελίτ στο σερβικό κράτος, οι οποίες, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους και πάνω απ’ όλα την ‘Μεγάλη Σερβία’, συνέστησαν ‘εγκληματική οργάνωση’ (‘Joint Criminal Enterprise’ στην σχετική ορολογία) και προέβησαν στα γνωστά εγκλήματα, όπως επίσης και όλους εκείνους που υποστήριξαν ή υποκίνησαν τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό και παρείχαν υλική βοήθεια και ψυχική συνδρομή σε αυτόν. Και, ασφαλώς, υπάρχουν κλιμακώσεις στην κατανομή ευθυνών: Δεν είναι το ίδιο ο υψηλόβαθμος κρατικός αξιωματούχος που έχει σκοπό να γίνει ολιγάρχης και για αυτό συνεργάζεται με τον μαφιόζο που οργανώνει παραστρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου και πλιάτσικου, σε σύγκριση με τον απλό ανώνυμο Σέρβο που πίστεψε όλες τις κινδυνολογίες και τα συνωμοσιολογικά σενάρια της τηλεόρασης του Μιλόσεβιτς και τελικά πήγε να καταταγεί εθελοντής. Βέβαια, η τραγική μοίρα για τα θύματα και τους διωκόμενους είναι ευθύνη και αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας όλων των παραπάνω μελών της εν λόγω Joint Criminal Enterprise για την επίτευξη των κοινών εγκληματικών τους στόχων, αναμφισβήτητα, ωστόσο το ποσοστό ευθύνης είναι διαφορετικό ανά περίπτωση.
Υποστηρίζουμε ότι την περίοδο 1987 έως (τουλάχιστον) 1995 στη Σερβία συγκροτήθηκε το μεγαλύτερο και πιο αιματηρό εθνικιστικό κίνημα στη μεταπολεμική Ευρώπη και ότι ο λόγος για τον οποίο αυτό το φασιστικό κίνημα υποστηρίχτηκε από την Ελλάδα, και μάλιστα σε ποσοστά της τάξης του 99%, οφείλεται στο γεγονός πως οι Ελληνες, πλήρως παραπληροφορημένοι από την ιδιωτική τηλεόραση και όμηροι ενός μεσαιωνικού φανατισμού, είδαν στο πρόσωπο του ‘Σέρβου ορθόδοξου αδερφού’ τον τιμωρό που θα έπαιρνε εκδίκηση από Τούρκους, Αλβανούς και ‘Σκοπιανούς’ και αυτόν που θα έδινε ένα μάθημα στη Δύση -και θα τα αποδείξουμε όλα αυτά στη συνέχεια, στοχεύοντας στο να αναδείξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του θέματος.
Μιλώντας για γενικεύσεις και δαιμονοποιήσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι δεν πρόκειται να απαντήσουμε στα γνωστά γελοία ‘επιχειρήματα’ πως δήθεν όποιος δείχνει τις ευθύνες του ολοκληρωτικού μεγαλοϊδεατικού καθεστώτος Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς, την ίδια στιγμή «παίζει το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και δικαιολογεί τις ‘ανθρωπιστικές επεμβάσεις’». Γι’ αυτόν τον αστείο ισχυρισμό, που συχνά συνοδεύεται από ανάλογη συκοφαντία τύπου «πληρωμένοι από το ΝΑΤΟ» κ.λπ., δεν αξίζει να σπαταλήσει κανείς ούτε ένα λεπτό, ειδικά με ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι πάρα πολύ απλό: Το ενδεχόμενο να είναι δύο τα καθάρματα σε μία σύγκρουση (ΚΑΙ το ΝΑΤΟ, ΚΑΙ το καθεστώς Μιλόσεβιτς), άραγε δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των τηλεθεατών οπαδών του δήθεν αριστερού ‘αντιιμπεριαλισμού’;].

Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ

 

Σαράγεβο. Φωτογραφία του Chris Leslie. Graffiti in downtown Sarajevo about Srebrenica. In July 1995 over 8000 men and boys were massacred by Bosnian Serb forces.

 

— $$$ Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα

Αμέσως μετά την πρόσφατη καταδίκη Κάρατζιτς, ολόκληρη σχεδόν η δημόσια σφαίρα θυμήθηκε μεν τη Γιουγκοσλαβία, όχι όμως για τους πολέμους 1991-1995 και την εθνοκάθαρση ή την Σρεμπρένιτσα, αλλά … για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999. Και βρήκε ευκαιρία, πάλι, ο μέσος Ελλην να δείξει το μίσος του για τη Δύση (και το ‘ισλαμικό τόξο’, δηλαδή τους ‘Τούρκους’, Αλβανούς, Βόσνιους, ‘Σκοπιανούς’, δεν έχει σημασία). Οπως επίσης και την πλήρη απάθεια ή άγνοιά του για τα πάνω από 100.000 θύματα των πρώτων πολέμων. Αλλά και στην υπόθεση του Κοσόβου που θυμήθηκαν, όλοι εστίασαν στα 500 θύματα που είχαν οι Σέρβοι από τις βόμβες του ΝΑΤΟ, και ουδείς στους περίπου 10.000 αμάχους Αλβανούς που πήγαν από τη συμμορία του Μιλόσεβιτς πριν να ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί. Κουβέντα και για το γεγονός πως τότε, το 1999, τη Σερβία συγκυβερνούσε σαν αντιπρόεδρος ο νεοναζί τσέτνικ Σέσελι, που ομολόγησε ανοιχτά ότι ετοίμαζε ‘Τελική Λύση’ για το αλβανικό πρόβλημα. Κουβέντα και για το γεγονός πως τον κοσοβάρικο άγριο εθνικισμό τον εξέθρεψε ο προϋπάρχων σερβικός εθνικισμός, όταν ο Μιλόσεβιτς επέλεξε το 1986-1987 να παίξει το χαρτί της δήθεν θυματοποίησης, όταν αποφάσισε να ανακαλέσει τα προνόμια του Κοσσυφοπεδίου (εκπαίδευση, γλώσσα, ΜΜΕ, αιρετή τοπική διοίκηση κ.ο.κ.), για να στρέψει την προσοχή του κόσμου από την οικονομική κρίση και την μεγάλη πτώση του βιοτικού του επιπέδου, λόγω των (καπιταλιστικών) του ‘μεταρρυθμίσεων’, προς το ‘εθνικό καθήκον’ να ‘σωθεί το σερβικό έθνος’ από την ‘σιωπηρή γενοκτονία των Σέρβων από τους Αλβανούς’, που έκαναν πολλά παιδιά. Κουβέντα πως όλη η ιστορία του Κοσόβου άρχισε στη δεκαετία του 1980, μετά το θάνατο του Τίτο. Μέχρι τότε, οι Αλβανοί είχαν δικαιώματα και δουλειές, και γι’ αυτό επί Μιλόσεβιτς διαδήλωναν οι εκεί εργάτες με πορτρέτα του Τίτο και γιουγκοσλαβικές σημαίες με το κόκκινο αστέρι στα χέρια και τραγουδούσαν εν χορώ ‘Γιουγκοσλαβία, Γιουγκοσλαβία’. Οταν, όμως ο Μιλόσεβιτς ανακάλεσε τα δικαιώματά τους, άλλαξε την ηγεσία, σκότωσε 24 απεργούς, έστησε προβοκατόρικα επεισόδια για να έχει δικαιολογία να στείλει στρατό εκεί (μιλάμε για το 1989-1990 τώρα) και απέλυσε 13.000 Αλβανούς εργάτες από τα ορυχεία Trepca και το σύνολο σχεδόν του υπόλοιπου εργατικού δυναμικού της περιοχής για να το αντικαταστήσει με Σέρβους, και να φτάσει έτσι η ανεργία στο 90%, τι θα περίμενε κανείς; Οτι δεν θα δημιουργηθεί εθνοφυλετικό και θρησκευτικό μίσος ανάμεσα στις δυο κοινότητες; Ειδικά όταν όλοι γνωρίζουν ότι οι υλικοί λόγοι και οι ανάγκες των ανθρώπων με σάρκα και οστά καθορίζουν τα γεγονότα, και όχι οι ανοησίες για το «λίκνο του σερβικού πολιτισμού» και για την «πνευματικότητα» των 5-10 μοναστηριών εκεί; Στα ορυχεία αυτά, στα οποία στη δεκαετία του 1990 δούλευαν μόνο Σέρβοι, έποικοι Σέρβοι και κάποιοι Βόσνιοι αιχμάλωτοι των Σέρβων, μεταφέρονταν με φορτηγά, και κατόπιν καίγονταν πτώματα δολοφονημένων Αλβανών αμάχων, για να μην βρεθούν ποτέ, όπως είχαν γράψει οι εφημερίδες Μοντ και Ομπσέρβερ το 1999. Αυτά όλα, είναι βέβαιο, δεν γράφτηκαν πουθενά αυτές τις μέρες. Και είναι λογικό.
Διότι, μέσες άκρες, αυτό γνωρίζει ο μέσος Ελληνας όταν του μιλάει κανείς για τη Γιουγκοσλαβία: Το ΝΑΤΟ, που βομβάρδισε τη Σερβία το 1999. Τίποτε άλλο. Και από κει και μετά, όλες οι ‘αναλύσεις’, από δεξιά κι αριστερά, βασίζονται κυρίως στη φαντασία, στους ευσεβείς πόθους και στις θεωρίες συνωμοσίας. Και όλα, μέσα από τα μονόπλευρα σερβικά φίλτρα πληροφόρησης. Είμαστε ο λαός με τις περισσότερεις εκδόσεις στα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. Και αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Γι’ αυτό μας άρεσε τόσο πολύ το παραμυθάκι με τους ‘ορθόδοξους αδερφούς’ που μάχονται ενάντια σε Τούρκους και σε ιμπεριαλιστές. Αλλά δεν ήταν αλήθεια.

«Οσο κι αν αυτό ξαφνιάζει όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το τέλος της Γιουγκοσλαβίας γράφτηκε το 1991 από τους Γερμανούς και λοιπούς δυτικούς μας εταίρους, η ωμή αλήθεια είναι πως τη διάλυση της τιτοϊκής πολυεθνικής κληρονομιάς ευαγγελίστηκαν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι Σέρβοι εθνικιστές που σήμερα παρουσιάζονται από κάποιους σαν οι ύστατοι, απεγνωσμένοι, υπερασπιστές της!»

Η επινοημένη αφήγηση του εθνικιστικού καθεστώτος των Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς για τη δεκαετία του 1990, πως δήθεν «η κακιά δύση επιτέθηκε στους καλούς και αμυνόμενους Σέρβους και διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία» κ.ο.κ., ήταν ένας προπαγανδιστικός μύθος, που όμοιός του μάλλον δεν υπήρξε άλλος στο τέλος του 20ού αιώνα. Είχε στόχο να δικαιολογηθούν οι Σέρβοι θύτες:

– για την προμελετημένη δολοφονία πάνω από 8.000 Βόσνιων Μουσουλμάνων ανδρών και αγοριών της Σρεμπρένιτσα, μέσω οργανωμένων και προσχεδιασμένων μαζικών εκτελέσεων.
– για τις εθνοκαθάρσεις, στις οποίες οι Σέρβοι εθνικιστές είναι υπεύθυνοι για το θάνατο πάνω από 100.000 ανθρώπους και για την προσφυγοποίηση πάνω από 3.000.000 αμάχων (ενώ αντίθετα, οι απώλειες των επιτιθέμενων και υπεροπλισμένων Σέρβων ήταν ελάχιστες χιλιάδες, οι περισσότεροι στην πρώτη γραμμή, εκ των οποίων μόλις και μετά βίας ο αριθμός των αμάχων Σέρβων έφτανε σε τετραψήφιο αριθμό),
– για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την αιχμαλωσία δεκάδων χιλιάδων Βόσνιων Μουσουλμάνων και Κροατών της Βοσνίας, σε συνθήκες διαβίωσης που αποσκοπούσαν στη φυσική τους εξόντωσή,
– για την εισβολή και ισοπέδωση και αντικατάσταση πληθυσμού ολόκληρων χωριών, συστηματικά και ένα προς ένα, μέσω της τρομοκρατίας (πολιορκία, περικύκλωση, κατάληψη, κατοχή και εξόντωση),
– για τις πολιορκίες στο Σαράγεβο και άλλες πόλεις μεταξύ Απριλίου 1992 και Νοεμβρίου 1995, επί 3 ή 4 χρόνια,
– για τις δολοφονίες αμάχων και αθώων πολιτών, πράξεις που αποτελούσαν τμήμα της εκστρατείας τρομοκράτησης, μέσω ελεύθερων σκοπευτών και χρήσης βαρέων πυροβόλων,
– για τους νοικιασμένους σνάιπερ που έριχναν σε παιδιά (1.601 παιδιά νεκρά μόνο στο Σαράγεβο),
– για τον βομβαρδισμό σχολείων και νοσοκομείων,
– για το πλιάτσικο που ακολουθούσε πάντα τις σφαγές αμάχων από τους ‘γενναίους’ Σέρβους,
– για την εκβιαστική ομηρία Κυανόκρανων και αξιωματούχων του ΟΗΕ,
με λίγα λόγια για την επεκτατική επιθετικότητα και τον εξοντωτικό ρατσισμό στη χειρότερη μορφή του.

Οποιος μιλάει για τα γεγονότα στην πρώην Γιουγκοσλαβία και ‘ξεχνάει’ να αναφέρει τη λέξη ‘Μεγάλη Σερβία’, όποιος αποφεύγει να μιλήσει για το οργανωμένο σχέδιο εθνοκαθάρσεων, όποιος επιδεικτικά αγνοεί το μνημόνιο (‘μεμοράντουμ’) του 1986 της Σερβικής Ακαδημίας, το RAM Plan, τη γραμμή ‘Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica’, τους ‘έξι στρατηγικούς στόχους του σερβικού έθνους’, το έγγραφο με τον τίτλο ‘Variants A and B’, -και ειδικά για το θέμα Βοσνία και Σρεμπρένιτσα-, το τελεσίγραφο της 17 Απριλίου 1992, τη ‘ντιρεκτίβα 7’ και τη ‘ντιρεκτίβα 7.1’, και φυσικά όποιος ‘ξεχνάει’ να μιλήσει για τη ‘Velika Srbija’, τότε είτε δεν ξέρει τα γεγονότα, είτε είναι συνειδητός παραχαράκτης που προσπαθεί να κρύψει το επεκτατικό σχέδιο της σερβικής ηγεσίας να διαλύσει τη χώρα και να καταλάβει τα καλύτερα κομμάτια για τον εαυτό της, αφού πρώτα προβεί στα χειρότερα -ναζιστικού τύπου- εγκλήματα: Επεκτατική επιθετικότητα, με μέσο τον εξοντωτικό ρατσισμό, στη χειρότερη μορφή τους.

Τη Γιουγκοσλαβία δεν τη διέλυσε ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο ιμπεριαλισμός. Τη διέλυσε ο εθνικισμός. Ο καπιταλισμός επωφελήθηκε αργότερα.

Φυσικά, η χώρα είχε χρεωκοπήσει (και όχι μόνο οικονομικά) και οι παλιές ελίτ έψαχναν τρόπο να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να εξασφαλίσουν πόρους και υλικά οφέλη στη νέα εποχή ώστε να γίνουν και επίσημα οι νέες ‘αστικές τάξεις’ στις νέες εθνικές αγορές, κι έτσι η αναβίωση εθνοφυλετικού και θρησκευτικού μίσους και το blame game ήταν η καλύτερη (και η πιο προδοσοφόρα) εφεύρεση που θα μπορούσαν να σκεφτούν, πρώτα ο ηγέτης της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και στη συνέχεια και ο αντίστοιχος της Κροατίας Φράνιο Τούτζμαν. Ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν ο συνεχιστής της τιτοϊκής σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης. Ηταν ο νεκροθάφτης της -και θα το αποδείξουμε στη συνέχεια. Εκεί ακριβώς επενέβησαν οι Δυτικοί (αλλά και η Ρωσία) και φυσικά προώθησαν τα συμφέροντά τους -όπως ήταν φυσικό, αφού αυτό κάνουν οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις-, αλλά πολύ μετά τη διάλυση, την οποία ανακοίνωσε ο Μιλόσεβιτς αυτοπροσώπως πολύ πριν αρχίσει τις εχθροπραξίες, τον Μάρτιο του 1991 (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 41.14′).

Η Δύση ποτέ δεν είχε ενιαία, ούτε σταθερή στάση απέναντι στη διάλυση. Ανάλογα με την εποχή και τις εξελίξεις:

– Αν είχε ελπίδες οι αποπληρωμές των δανείων να γίνουν με ενωμένη τη χώρα, τότε ήταν υπέρ της ακεραιότητας της χώρας με κάθε μέσο.
– Αν το άνοιγμα νέων αγορών προϋπέθετε εθνικά οργανωμένα κράτη, τότε ήταν υπέρ της σταθεροποίησης στα παλιά εσωτερικά σύνορα.
– Αν το κόστος ήταν μικρότερο, και προκειμένου να μην σπαταλήσουν πολλά σε άχρηστες και μη προσοδοφόρες ‘επιχειρήσεις ειρήνης και σταθεροποίησης’, τότε προωθούσαν την καντονοποίηση.

Αυτό ακριβώς δεν μπορούν να εννοήσουν οι εγχώριες ‘αντιιμπεριαλιστικές’ αναλύσεις της κακιάς ώρας: Δεν υπήρχε καμία ‘αντισερβική ιμπεριαλιστική συνωμοσία’. Ηταν, κάθε φορά, τα συμφέροντα μίας μερίδας ιμπεριαλιστικών παραγόντων εναντίον κάποιας άλλης: Ευρώπη ενάντια στην Αμερική, Γαλλία και Αγγλία ενάντια σε Γερμανία, Ιταλία ενάντια σε Ελλάδα, Ρωσία ενάντια σε ΕΟΚ και ΗΠΑ κ.ο.κ. Και φαίνεται ότι ειδικά στην περίπτωση της Σερβίας, η δημαγωγία, ο εθνολαϊκισμός και η ρητορική της δήθεν ‘υπεράσπισης’ του έθνους, με τις θεωρίες συνωμοσίας και την κινδυνολογία, όχι μόνο λειτούργησαν, αλλά λόγω της διστακτικότητας της Δύσης και του αισθήματος ατιμωρησίας που αυτή δημιούργησε, επανατροφοδότησαν το εθνικιστικό μίσος με αποτέλεσμα συνεχώς κλιμακούμενα όργια βίας και σφαγών με αποκορύφωμα το μεγάλο μακελειό στη Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995.

Τότε ακριβώς (και αφού οι αμετανόητοι Σέρβοι έδειξαν για τελευταία φορά τα δόντια τους κατά την σφαγή στην αγορά Markale τον Αύγουστο του 1995) αποφάσισε η Δύση να επέμβει δυναμικά, και πράγματι μέσα σε ένα μήνα ο -καταδικασμένος πλέον από το Διεθνές Δικαστήριο- ηγέτης των Σερβοβόσνιων και εγκληματίας πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς εκλιπαρούσε να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και έσπευδε από την ψευτοπρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska, στο εξής RS) Πάλε στο μέγαρο του Μιλόσεβιτς στο Βελιγράδι, για να εξουσιοδοτήσει τον μέντορα-αφέντη του να διαπραγματευτεί με τις άλλες ηγεσίες και με τη Δύση και να σώσει ό,τι προλάβαινε να σώσει. Οι Σέρβοι καταλάβαιναν ότι δεν τους έπαιρνε άλλο και ότι ο χρόνος τους είχε τελειώσει, κι έτσι, ο Μιλόσεβιτς σερνόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων του Dayton, έχοντας χάσει τον τρίτο κατά σειρά πόλεμο -αν και ο καιροσκοπισμός του θα οδηγούσε εντός ολίγου τον σερβικό λαό και σε έναν τέταρτο πόλεμο, εκείνον του Κοσόβου, και μαζί και σε μία τέταρτη τραγωδία.

Αυτή είναι η ιστορία σε λίγες γραμμές.

Οχι, οι Σέρβοι δεν ήταν σε άμυνα, ούτε αντιμετώπισαν ποτέ κάποια ‘συνωμοσία’ από κάποιο ‘τόξο’ ή κάποιο ‘σχέδιο από το εξωτερικό’. Το εγκληματικό επεκτατικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς και των τσέτνικ, το οποίο είναι υπεύθυνο για τέσσερις πολέμους (κατά της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Κοσόβου), προετοίμαζε από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 την εγκληματική πολιτική του που κατέληξε σε θηριωδίες. Οι Σέρβοι ήταν αποφασισμένοι, προετοιμασμένοι και έδρασαν ταχύτατα. Τελικά, η υπόθεση γύρισε μπούμερανγκ στον απλό Σέρβο και κατέληξε τραγωδία για όλους. Θα πρέπει να είναι υπερήφανοι για την κατάληξη αυτή, ειδικά εκείνοι που ενίσχυσαν τους σφαγείς στο έγκλημα των εγκλημάτων, στην κρατικά σχεδιασμένη ρατσιστική βία εναντίον ολόκληρων κοινοτήτων εκατομμυρίων αθώων αμάχων:

Αν ήταν εθνοκάθαρση ή γενοκτονία, μικρή σημασία έχει, και προτιμότερο να μην μπλέξουμε πάλι με τους ορισμούς. Είναι γεγονός πως στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1992, με το ψήφισμα A/RES/47/121, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είχε κατηγορηματικά χαρακτηρίσει την εθνοκάθαρση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τη λέξη ‘γενοκτονία‘ («in pursuit of the abhorrent policy of ‘ethnic cleansing’, which is a form of genocide»).
http://www.un.org/documents/ga/res/47/a47r121.htm

Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και δύο διεθνή δικαστήρια που ίδρυσε ο ΟΗΕ για να δικάζουν εγκληματίες πολέμου, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) και το International Court of Justice (ICJ). Το ίδιο και με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (European Court of Human Rights, ΕΔΑΔ). Ολοι αυτοί οι κορυφαίοι διεθνείς οργανισμοί των Ηνωμένων Εθνών μελέτησαν όλα τα στοιχεία και βρήκαν όλες τις αποδείξεις -και υπογραμμίζουμε ξανά την πολύ σημαντική για τη Δικαιοσύνη φράση ‘Beyond reasonable doubt‘-, για να χαρακτηρίσουν με τον όρο ‘γενοκτονία’ την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, και, μέχρι σήμερα, δικάζουν και καταδικάζουν, με την κατηγορία της ‘γενοκτονίας’. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χαρακτήρισε με τον όρο αυτό και ολόκληρο τον πόλεμο 1992-1995 στην Βοσνία.

Από το 2015, με απόφαση του ΟΗΕ καθιερώθηκε Διεθνής Ημέρα για τα Θύματα των Γενοκτονιών, κι εμείς έχουμε σκοπό να την θυμόμαστε κάθε 9η Δεκεμβρίου. Μπορεί να χρησιμοποιούμε τη λέξη ‘ανθρωποσφαγή’ για την Σρεμπρένιτσα -περισσότερο για λόγους αποφυγής υποβάθμισης του εγκλήματος των εγκλημάτων, του Ολοκαυτώματος-, όμως ολόκληρος ο πόλεμος 1991-1995 με όλα του τα επεισόδια εις βάρος ειδικά των Βόσνιων έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας. Μα και στην ‘εθνοκάθαρση’ να μείνει κανείς, όταν συμβαίνει βιομηχανικά σε εκατοντάδες περιοχές, με σχέδιο και προετοιμασία, όπως συνέβη στη Βοσνία το 1992-1995, ποιος μπορεί να διακρίνει τη διαφορά επί της ουσίας;
Κι όσο κι αν φανεί παράξενο σε ορισμένους, εμείς, που είμαστε εναντίον του καθεστώτος Μιλόσεβιτς και τσέτνικ, μπορεί να του κάνουμε σκληρή κριτική, ακριβώς και μόνο, όμως, διότι είμαστε υπέρ του σερβικού λαού, όπως πολύ εύστοχα έχει σημειώσει και ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης στον πρόλογό του στο βιβλίο του Σταύρου Τζίμα ‘Η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και οι ελληνικές φαντασιώσεις, Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία’, εκδόσεις Επίκεντρο, 2014:

«Ο πόλεμος άρχισε τον Ιούλιο του 1991, με τον τεχνητό πόλεμο υπεράσπισης των συνόρων της Γιουγκοσλαβίας, στη Σλοβενία, για να επιστρέψει ο σερβικός στρατός στις περιοχές της Κράινα, στην Κροατία, και να καταλάβει το 28% του εδάφους της έως τα τέλη του έτους. Αφού τον Ιανουάριο του 1992, με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ, υπογράφτηκε ανακωχή, ο σερβικός στρατός κινήθηκε προς τη Βοσνία, όπου από τον Απρίλιο έως το τέλος του έτους κατέλαβε το 70% των εδαφών, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση. Ουσιαστικά πόλεμος με την αντιπαράθεση στρατευμάτων δεν έγινε ποτέ στη Γιουγκοσλαβία. Ηταν πόλεμος εναντίον αμάχων κατευθυνόμενος από τα γραφεία. Ολη εκείνη η συνωμοσιολογία για προετοιμασία των Κροατών και των μουσουλμάνων, για τόξα και γερμανική βοήθεια δεν άξιζαν ούτε για ανέκδοτα.
Η μόνη πλευρά που ήταν προετοιμασμένη και έδρασε ταχύτατα χωρίς να βρει αντίσταση ήταν η σερβική, γι’ αυτό και κατέλαβε τόσο σύντομα τα εδάφη στην Κροατία και τη Βοσνία.
[…]
Δυστυχώς ακόμα και όταν ο χειραγωγός Μιλόσεβιτς κατάλαβε τα όριά του και συγκρούστηκε με τα προϊόντα του Κάρατζιτς και Μλάντιτς το 1994, οι Έλληνες πολιτικοί και τα ΜΜΕ στράφηκαν εναντίον του, αφού φαντασιώνονταν ότι εγκαταλείπει τη μάχη κατά του ιμπεριαλισμού. Τελικά, αποδείχθηκε ότι όλη αυτή η αγάπη για τον Μιλόσεβιτς και τους Σέρβους ήταν καταστροφική, αφού έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα: την υποβάθμιση της Σερβίας, τον ακρωτηριασμό της, την οικονομική και κοινωνική επιστροφή της σε περασμένες δεκαετίες και την επιβάρυνσή της με εγκλήματα στο όνομά της.
Αποδείχθηκε ότι αυτοί που ήταν κατά του Μιλόσεβιτς και της πολιτικής του ήταν οι καλύτεροι υποστηρικτές των συμφερόντων του σερβικού λαού. Αυτά για την ιστορία, όπου αποδείχθηκε, μια ακόμη φορά, ότι ο φανατισμός, η ιδεολογική βεβαιότητα και αποκλειστικότητα είναι εγγύηση αποτυχίας, όπως τα παραδείγματα του ναζισμού και του σταλινισμού το επιβεβαιώνουν».
– Πηγή: Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης, Πρόλογος στο βιβλίο του Σταύρου Τζίμα Η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και οι ελληνικές φαντασιώσεις, Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία, εκδόσεις Επίκεντρο, 2014.
http://www.epikentro.gr/PDF.php?pdf=9789604585571-E02

Ο λόγος για τον οποίο πρέπει να μας ενδιαφέρει αυτή η ιστορία της δεκαετίας του 1990 είναι προφανής. Μας αφορά, και όχι μόνο γιατί όλα αυτά συνέβησαν στην αυλή μας. Ούτε επειδή είδαμε να συμβαίνουν γεγονότα που έφερναν στο νου τις θηριωδίες του Β’ΠΠ, μόλις πενήντα χρόνια μετά, και μάλιστα σε ευρωπαϊκό έδαφος, ενώ η διεθνής κοινότητα στάθηκε ανίκανη να τηρήσει εκείνο το ‘Ποτέ ξανά’.
Θέλουμε να αποκλείσουμε την περίπτωση να πει πάλι κάποιος «Δεν ήξερα».
Ηξερες.
Εμείς κάναμε μια πρώτη προσπάθεια να τελειώσει η εποχή που μόνο η μία πλευρά μονοπωλούσε την πληροφόρηση και μας φόρτωνε ψέματα και προπαγάνδα, και να βοηθήσουμε εκείνους που ψάχνουν την επιμελώς κρυμμένη αλήθεια να την πλησιάσουν επιτέλους, έπειτα από 25 χρόνια ελληνικών φαντασιώσεων και φιλοφασιστικής πλαστογράφησης της Ιστορίας, από δεξιά κι από αριστερά, βλ. ‘Η πέμπτη μεγάλη έρευνα: Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής‘.

[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές.

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι.

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Ολοι όρθιοι πίνουν.

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι

Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές.

ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Ράντοβαν Κάρατζιτς, Μομτσίλο Κράιζνικ, Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, τα μέλη της Χρυσής Αυγής Κουσουμβρής Σωκράτης, Μπέλμπας Απόστολος και Μαυρογιαννάκης Μιχαήλ, και οι Μήτκος Αντώνης, Ζαβιτσάνος Δημήτρης, Φλορίν Αννα, Μουρατίδης Γιώργος, Σπουργίτης Ελευθέριος, Μαρονικολάκης Ιδομενέας, Δημητρίου Χρήστος κά.

Advertisement

ΕΝΟΧΟΣ ο Κάρατζιτς! Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε υπέρ των θυμάτων της γενοκτονίας στη Βοσνία

 

[Σ.Σ.: Απαραίτητη σημείωση: Επειδή οι συντάκτες του XYZ Contagion έχουν αλλεργία με τις γενικεύσεις, τις ρατσιστικές κρίσεις και τις συλλήβδην δαιμονοποιήσεις, πρέπει να διευκρινίσουμε ξανά πως όπου υπάρχει ο όρος ‘οι Σέρβοι’ ή ‘η σερβική πλευρά’ δεν εννοούμε ολόκληρο το σερβικό λαό και το σερβικό έθνος, ούτε όλους τους πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας με σερβική καταγωγή. Εννοούμε εκείνες τις ελίτ στο σερβικό κράτος, οι οποίες, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους και πάνω απ’ όλα την ‘Μεγάλη Σερβία’, συνέστησαν ‘εγκληματική οργάνωση’ (‘Joint Criminal Enterprise’ στην σχετική ορολογία) και προέβησαν στα γνωστά εγκλήματα, όπως επίσης και όλους εκείνους που υποστήριξαν ή υποκίνησαν τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό και παρείχαν υλική βοήθεια και ψυχική συνδρομή σε αυτόν. Και, ασφαλώς, υπάρχουν κλιμακώσεις στην κατανομή ευθυνών: Δεν είναι το ίδιο ο υψηλόβαθμος κρατικός αξιωματούχος που έχει σκοπό να γίνει ολιγάρχης και για αυτό συνεργάζεται με τον μαφιόζο που οργανώνει παραστρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου και πλιάτσικου, σε σύγκριση με τον απλό ανώνυμο Σέρβο που πίστεψε όλες τις κινδυνολογίες και τα συνωμοσιολογικά σενάρια της τηλεόρασης του Μιλόσεβιτς και τελικά πήγε να καταταγεί εθελοντής. Βέβαια, η τραγική μοίρα για τα θύματα και τους διωκόμενους είναι ευθύνη και αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας όλων των παραπάνω μελών της εν λόγω Joint Criminal Enterprise για την επίτευξη των κοινών εγκληματικών τους στόχων, αναμφισβήτητα, ωστόσο το ποσοστό ευθύνης είναι διαφορετικό ανά περίπτωση.
Υποστηρίζουμε ότι την περίοδο 1987 έως (τουλάχιστον) 1995 στη Σερβία συγκροτήθηκε το μεγαλύτερο και πιο αιματηρό εθνικιστικό κίνημα στη μεταπολεμική Ευρώπη και ότι ο λόγος για τον οποίο αυτό το φασιστικό κίνημα υποστηρίχτηκε από την Ελλάδα, και μάλιστα σε ποσοστά της τάξης του 99%, οφείλεται στο γεγονός πως οι Ελληνες, πλήρως παραπληροφορημένοι από την ιδιωτική τηλεόραση και όμηροι ενός μεσαιωνικού φανατισμού, είδαν στο πρόσωπο του ‘Σέρβου ορθόδοξου αδερφού’ τον τιμωρό που θα έπαιρνε εκδίκηση από Τούρκους, Αλβανούς και ‘Σκοπιανούς’ και αυτόν που θα έδινε ένα μάθημα στη Δύση -και θα τα αποδείξουμε όλα αυτά στη συνέχεια, στοχεύοντας στο να αναδείξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του θέματος.
Μιλώντας για γενικεύσεις και δαιμονοποιήσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι δεν πρόκειται να απαντήσουμε στα γνωστά γελοία ‘επιχειρήματα’ πως δήθεν όποιος δείχνει τις ευθύνες του ολοκληρωτικού μεγαλοϊδεατικού καθεστώτος Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς, την ίδια στιγμή «παίζει το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και δικαιολογεί τις ‘ανθρωπιστικές επεμβάσεις’». Γι’ αυτόν τον αστείο ισχυρισμό, που συχνά συνοδεύεται από ανάλογη συκοφαντία τύπου «πληρωμένοι από το ΝΑΤΟ» κ.λπ., δεν αξίζει να σπαταλήσει κανείς ούτε ένα λεπτό, ειδικά με ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι πάρα πολύ απλό: Το ενδεχόμενο να είναι δύο τα καθάρματα σε μία σύγκρουση (ΚΑΙ το ΝΑΤΟ, ΚΑΙ το καθεστώς Μιλόσεβιτς), άραγε δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των τηλεθεατών οπαδών του δήθεν αριστερού ‘αντιιμπεριαλισμού’;].

 

ΕΝΟΧΟΣ ο Κάρατζιτς για δέκα κατηγορίες! Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε υπέρ των θυμάτων της γενοκτονίας στη Βοσνία

 

Σήμερα, 24 Μαρτίου του 2016, είναι μια σημαντική ημέρα για τη Δικαιοσύνη, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Ισονομία. Στις 14.00 ανακοινώθηκε η απόφαση για τον Ράντοβαν Κάρατζιτς (Radovan Karadzic) στο Μόνιμο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ή όπως είναι ο πλήρης τίτλος του, International Tribunal for the Prosecution of Persons Responsible for Serious Violations of International Humanitarian Law Committed in the Territory of the Former Yugoslavia since 1991, στο εξής ΔΠΔΧΓ ή ICTY). Ο 70χρονος πρώην ηγέτης των Σερβοβόσνιων θα είναι ο πιο υψηλόβαθμος πολιτικός σε ολόκληρη την πρώην Γιουγκοσλαβία που θα αναγκαστεί να σταθεί όρθιος ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, και να ακούσει την εναντίον του ετυμηγορία για τα εγκλήματά του, αφού ο Μιλόσεβιτς πέθανε κατά τη διάρκεια της δίκης, ενώ Τούτζμαν και Ιζετμπέγκοβιτς (ηγέτες της Κροατίας και της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, αντίστοιχα) πέθαναν κατά τη σύνταξη του κατηγορητηρίου.

Κατά την απονομή του μεταλλίου του ‘Λευκού Αγγέλου’ σε τέσσερα μέλη της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς ΕΕΦ, τον Απρίλιο του 1995, την ημέρα του Ορθόδοξου Πάσχα στο Πάλε της Βοσνίας, ο Κάρατζιτς φιλάει έναν Ελληνα εθελοντή και μέλος της ναζιστικής οργάνωσης, προφανώς με τον κλασικό σερβικό τρόπο, τρεις φορές σταυρωτά.

 

Ο σκληρός εθνικιστής Ράντοβαν Κάρατζιτς ήταν ο πρώτος ηγέτης των Σέρβων της Βοσνίας και της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska) και πρόεδρος του σερβοβοσνιακού εθνικιστικού εξτρεμιστικού κόμματος SDS. Καταγόταν από οικογένεια δωσιλόγων τσέτνικ του Μαυροβουνίου. Ο τσέτνικ πατέρας του είδε τον μικρό Ράντοβαν πρώτη φορά σε ηλικία πέντε ετών διότι ήταν φυλακή επειδή είχε βιάσει μια ξαδέρφη του. Ο μοναρχικός και αντικομμουνιστής Πρόεδρος της RS ήταν, επίσης, και αρχηγός (commander-in-Chief) του σερβοβοσνιακού στρατού των Σέρβων της Βοσνίας Vojska Republike Srpske (VRS), δηλαδή του στρατού εκείνου που βαρύνεται με χιλιάδες θηριωδίες και εγκλήματα πολέμου, και ήταν ό,τι πλησιέστερο στη ναζιστική πολεμική μηχανή μετά το Β’ΠΠ σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ο γιατρός και λογοτέχνης Ράντοβαν Κάρατζιτς, που πίστευε σε ‘ανώτερες και κατώτερες’ φυλές, ήταν ένας από τους βασικούς αρχιτέκτονες της γενοκτονίας στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και ο κύριος υπεύθυνος για την εθνοκάθαρση που υπέστησαν οι μη σερβικοί πληθυσμοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στον επεκτατικό πόλεμο 1991-1995. Και φυσικά, ήταν ο κύριος υπεύθυνος της μεγάλης σφαγής στη Σρεμπρένιτσα.

Σήμερα ήταν υποχρεωμένος να σηκωθεί όρθιος μπροστά στους δικαστές και στους εκπρόσωπους των θυμάτων και να ακούσει την ετυμηγορία, από τα χείλη του Νοτιοκορεάτη δικαστή O-Gon Kwon. Εντεκα κατηγορίες:

– Δύο για γενοκτονία, μία για τη Σρεμπρένιτσα το 1995, και μία για περιοχές όπως Vlasenica, Foca, Zvornik, Bratunac, Prijedor, Kljuc, Sanski Most το 1992 (σε αυτήν αθωώθηκε, αν και βρέθηκε ένοχος για εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας και για παραβίαση νόμων και ηθών πολέμου),
– Πέντε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας,
– Και τέσσερις για παραβίαση νόμων και ηθών πολέμου.

Η δίκη κράτησε πέντε ολόκληρα χρόνια, από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι την αγόρευση του εισαγγελέα τον Οκτώβριο του 2014 και κατέθεσαν πάνω από 500 μάρτυρες, ενώ τα τεκμήρια που εξετάστηκαν ένα προς ένα ανέρχονταν σε χιλιάδες.

Το δικαστήριο απέδειξε ότι ο Κάραζιτς έχει «ατομική ποινική ευθύνη»:

– για την προμελετημένη δολοφονία πάνω από 8.000 Βόσνιων Μουσουλμάνων ανδρών και αγοριών της Σρεμπρένιτσα, μέσω οργανωμένων και προσχεδιασμένων μαζικών εκτελέσεων.
– για τις εθνοκαθάρσεις, στις οποίες οι χασάπηδες Σέρβοι εθνικιστές είναι υπεύθυνοι για το θάνατο πάνω από 100.000 ανθρώπους και για την προσφυγοποίηση πάνω από 3.000.000 αμάχωνς (ενώ αντίθετα, οι απώλειες των επιτιθέμενων και υπεροπλισμένων σφαγέων Σέρβων ήταν ελάχιστες χιλιάδες, οι περισσότεροι στην πρώτη γραμμή, εκ των οποίων μόλις και μετά βίας ο αριθμός των αμάχων Σέρβων έφτανε σε τετραψήφιο αριθμό),
– για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την αιχμαλωσία δεκάδων χιλιάδων Βόσνιων Μουσουλμάνων και Κροατών της Βοσνίας υπό συνθήκες διαβίωσης που αποσκοπούσαν φυσική εξόντωσή τους,
– για την εισβολή και ισοπέδωση και αντικατάσταση πληθυσμού ολόκληρων χωριών, συστηματικά και ένα προς ένα, μέσω της τρομοκρατίας (πολιορκία, περικύκλωση, κατάληψη, κατοχή και εξόντωση),
– για τις πολιορκίες στο Σαράγεβο και άλλες πόλεις μεταξύ Απριλίου 1992 και Νοεμβρίου 1995, επί 3 ή 4 χρόνια,
– για τις δολοφονίες αμάχων και αθώων πολιτών, πράξεις που αποτελούσαν τμήμα της εκστρατείας τρομοκράτησης, μέσω ελεύθερων σκοπευτών και χρήσης βαρέων πυροβόλων,
– για τους νοικιασμένους σνάιπερ που έριχναν σε παιδιά (1.601 παιδιά νεκρά μόνο στο Σαράγεβο),
– για τον βομβαρδισμό σχολείων και νοσοκομείων,
– για το πλιάτσικο που ακολουθούσε πάντα τις σφαγές αμάχων από τους ‘γενναίους’ Σέρβους φασίστες,
– για την εκβιαστική ομηρία Κυανόκρανων και αξιωματούχων του ΟΗΕ.

Με λίγα λόγια για την επεκτατική επιθετικότητα και τον εξοντωτικό ρατσισμό στη χειρότερη μορφή του.

Μάρτυρες υπεράσπισης του Κάρατζιτς ήταν, μεταξύ άλλων, αναγνωρισμένοι εγκληματίες πολέμου όπως:

– ο υπαρχηγός του και πρόεδρος της Βουλής των Σέρβων της Βοσνίας Momcilo Krajisnik (Μομτσίλο Κάιζνικ),
– ο ολιγάρχης υπουργός του και φίλος του Μιλόσεβιτς και χρηματοδότης του στρατού του Πάλε Momcilo Mandic,
– οι στρατηγοί του Stanislav Galic και Dragomir Milosevic,
– ο Πρόεδρος της ‘Σερβικής Δημοκρατίας της Κράινα’ Milan Martic,

και πολλοί άλλοι, οι οποίοι έχουν ήδη καταδικαστεί για τις δικές τους προσωπικές ευθύνες στη γενοκτονία των ετών 1991-1995. Υπέρ του, κατέθεσε επίσης ο σημερινός Πρόεδρος της σερβοβοσνιακής οντότητας, ο Milorad Dodik, αθώωνοντας τον προκάτοχό του, γεγονός που σημαίνει πως, από την εποχή των εθνικών εκκαθαρίσεων, πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στην σερβοβοσνιακή ηγεσία της Republika Srpska. Συνεπώς, δύσκολα μπορεί να πει κανείς πως η ηγεσία της Republika Srpska μετακινήθηκε έστω και ελάχιστα από τα εθνικιστικά ‘ιδανικά’ του Κάρατζιτς, όλα αυτά τα 25 χρόνια. Ο Κάρατζιτς, που στην αρχή της δίκης είχε υποσχεθεί πως στην απολογία του στο τέλος θα αποδομήσει όλες τις εναντίον του κατηγορίες, τελικά αρκέστηκε να πει πως «οι μάρτυρες του είπαν όλα όσα χρειάζονταν για να αποδειχτεί η αθωότητά του», πως παραδέχεται τα εγκλήματα που συνέβησαν τότε, παραδέχεται ακόμη και ότι αδιαμφισβήτητα οι εκτελεσμένοι από τους Σέρβους στη Σρεμπρένιτσα δολοφονήθηκαν εν αιχμαλωσία με τα χέρια δεμένα («who are undisputed victims with ligatures»), αλλά πως έχει «καθαρή συνείδηση». Η υπερασπιστική του γραμμή ήταν, αν αυτό σας θυμίζει κάτι, πως, ναι, «εγκλήματα συνέβησαν», αλλά δεν ευθύνομαι γι’ αυτά, ούτε εγώ, ούτε το κόμμα μου, ούτε η οργάνωσή μου, ούτε ο στρατός μου και οι δομές του αποσχιστικού κράτους στο οποίο ήμουν ηγέτης. Ευθύνονται μεμονωμένοι κακοποιοί, που τα έκαναν στο όνομα της σερβικής ιδέας, συν κάποιοι ανεξέλεγκτοι πλιατσικολόγοι παραστρατιωτικοί. Μπορεί οι αποδείξεις εναντίον του να ήταν χιλιάδες, αλλά ο δήμιος προτιμούσε να επιμένει, ‘τυχαία μεμονωμένα περιστατικά’.