Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
Οσοι τυχόν θέλουν να ενημερωθούν για τις εξελίξεις ή έχουν χάσει επεισόδια από τις δημοσιεύσεις μας μετά τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2015, στην εισαγωγή από το πρώτο δημοσίευμα αυτής της σειράς (‘Η μαρτυρία του αστυνομικού που είδε στα χέρια των εθελοντών τις φωτογραφίες με τους σφαγμένους μουσουλμάνους’) θα μάθουν όσα χρειάζονται. Το προηγούμενο και το επόμενο δημοσίευμα-ντοκουμέντο βρίσκεται (ή θα βρίσκεται) αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Για γρήγορη πρόσβαση, ολόκληρη η νέα αυτή σειρά σε αντίστροφη χρονολογική ταξινόμηση (πρώτα τα νεότερα), κάτω από την κατηγορία ‘Τι άλλο έκαναν οι Ελληνες εθελοντές στη Σρεμπρένιτσα‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και, φυσικά, την ελληνική εμπλοκή.
Το σημερινό report έχει τίτλο:
Ντοκουμέντο #05: Επίσημες καταθέσεις στη Χάγη και νέα τεκμήρια για το έγκλημα της καταστροφής του μιναρέ από μικτά τμήματα του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ και μελών της ΕΕΦ
Η καταστροφή της πολιτιστικής και θρησκευτικής κληρονομιάς και των σχετικών μνημείων (‘Destruction of the cultural and religious heritage’) αποτελεί έγκλημα πολέμου. Οπως είχαμε υπογραμμίσει στο υποκεφάλαιο ‘Μια υποσημείωση νομικού χαρακτήρα’ στο Β’ Μέρος, «η επίθεση εναντίον ιστορικών μνημείων και πολιτιστικών ή θρησκευτικών κτιρίων, όπως για παράδειγμα η καταστροφή του μιναρέ και του τζαμιού είναι έγκλημα πολέμου», σύμφωνα με την 4η σύμβαση της Χάγης του 1907, τις συμβάσεις της Γενεύης του 1949, το πρώτο Συμπληρωματικό Πρωτόκολλο του 1977 και το άρθρο 8 του Καταστατικού του ΔΠΔ, που επικύρωσε η Ελλάδα με το νόμο 3003/2002, ΦΕΚ Α’ 75/8-4-2002.
[Σ.Σ.: Δείτε σχετικά:
– Ο ορισμός σχετικά με το ποια εγκλήματα αποτελούν γενοκτονία, (‘The international legal definition of the crime of genocide, Articles II and III of the 1948 Convention on the Prevention and Punishment of Genocide’), εδώ,
– Η συγκεκριμενοποίηση των χαρακτηριστικών στοιχείων για να ονομαστεί ένα γεγονός ‘γενοκτονία’ (‘Elements of the Crime of Genocide From the Report of the Preparatory Commission for the International Criminal Court‘, 06/07/2000), εδώ,
– Και ειδικά για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ‘The Bonn Declaration’, International Congress for the Documentation of Genocide in Bosnia, 04/09/1995, εδώ].
Είναι γεγονός πως στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1992, με το ψήφισμα A/RES/47/121, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είχε κατηγορηματικά χαρακτηρίσει την εθνοκάθαρση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τη λέξη ‘γενοκτονία‘ («in pursuit of the abhorrent policy of ‘ethnic cleansing’, which is a form of genocide») http://www.un.org/documents/ga/res/47/a47r121.htm
Επίσης, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο Ειδικός Εισηγητής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Tadeusz Mazowiecki, όπως και η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, στις εκθέσεις τους προσδιόρισαν με ακρίβεια, ως θεμελιώδες στοιχείο της εθνοκάθαρσης, την σκόπιμη και μεθοδική στοχοποίηση των ιστορικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών δομών της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.
Οι εσκεμμένες και προμελετημένες επιθέσεις και η εκ προθέσεως καταστροφή της πολιτιστικής και θρησκευτικής παρουσίας είχαν χαρακτηριστεί και ταξινομηθεί τότε από μεγάλο αριθμό διεθνών οργανισμών ως «εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Μάλιστα, αυτή η καταγραφή των καταστροφών ήταν, -ανάμεσα σε άλλες σοβαρές παραβιάσεις των Συνθηκών της Γενεύης και των άλλων νόμων του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου- και ένας από τους θεμελιώδεις λόγους για τους οποίους αποφασίστηκε η δημιουργία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία από τα Ηνωμένα Εθνη το 1993. Εδώ μια πολύ καλή ανάλυση για τα εγκλήματα πολέμου με στόχο την πολιτιστική κληρονομιά, ‘Cultural Property and Historical Monuments’ από την ιστοσελίδα Crimes of War. http://www.crimesofwar.org/a-z-guide/cultural-property-and-historical-monuments/
Πρόσφατα, τον Ιούνιο του 2016, διαβάσαμε στην επίσημη ιστοσελίδα των Ηνωμένων Εθνών ότι η UNESCO και ολόκληρος ο οργανισμός ενώνουν τις δυνάμεις τους με εκείνες του Διεθνούς Δικαστηρίου ICC με σκοπό την τιμωρία των δραστών τέτοιων εγκλημάτων και τον καταλογισμό τους σαν εγκλήματα πολέμου («The United Nations cultural agency and International Criminal Court (ICC) are working together in the fight against impunity for deliberate destruction of cultural heritage, which could constitute a war crime»). Αφορμή ήταν η πρώτη τέτοια δίκη, για μια υπόθεση καταστροφής πολιτιστικών μνημείων στο Μάλι της Αφρικής, η είδηση εδώ.
Μάλιστα, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) αφιέρωσε ένα από τα ετήσια ντοκιμαντέρ του σε αυτό ακριβώς το θέμα, ‘Crimes against Cultural Heritage‘, Απρίλιος 2016:
Στην περίπτωση του γιουγκοσλαβικού πολέμου σε τέσσερις φάσεις (κατά της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Κοσόβου), που οργάνωσε η σερβική εθνικιστική κλίκα του φασιστικού καθεστώτος Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς, είδαμε την πτώση και την ντροπή σε μία ακόμη ουμανιστική κληρονομιά που πρωτοξεκίνησε το 1863 στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Αυτή η πανανθρώπινη σύμβαση έλεγε ότι σε καμία περίπτωση δεν στοχοποιούνται αρχαιολογικοί χώροι, εκκλησίες και τόποι λατρείας, μουσεία, βιβλιοθήκες, χειρόγραφα, αρχιτεκτονικοί θησαυροί, επιστημονικές συλλογές και συλλογές τέχνης -ούτε καν μπορούν τα κτίρια αυτά να χρησιμοποιηθούν σαν λ.χ. κέντρα διοίκησης. Αυτές οι πανανθρώπινες συμβάσεις δεν αξιολογήθηκαν τελικά σαν κάτι σημαντικό από τους εμπολέμους· προείχε η καταστροφή αυτών των κτιρίων, και όχι μόνο για συμβολικούς λόγους: Σου καταστρέφω το τζαμί ή την εκκλησία, πολύ συχνά και το νεκροταφείο, έτσι ώστε να μην έχεις κανέναν απολύτως λόγο για να επιστρέψεις κάποτε.
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα που έμεινε στην Ιστορία και ορισμένοι το θυμήθηκαν πρόσφατα με τις καταστροφές στην Παλμύρα, ήταν η καταστροφή της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Σαράγεβο, της Vijecnica, ή αλλιώς του Δημαρχείου του Σαράγεβο, κτίσμα του 19ου αιώνα, δηλαδή της εποχής της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Καταστράφηκε με εμπρηστικά βλήματα τη νύχτα της 25ης προς 26η Αυγούστου του 1992 από το σερβικό πυροβολικό που πολιορκούσε το Σαράγεβο από τους γύρω λόφους. Η φωτιά μαινόταν επί τρεις ημέρες. Φιλοξενούσε σπάνια χειρόγραφα και παλαίτυπα και μια μοναδική συλλογή με εκδόσεις, ορισμένες από τα μέσα του 19ου αιώνα, μεταξύ των οποίων και 1,5 εκατομμύριο τόμους και πάνω από 155.000 σπάνια βιβλία και χειρόγραφα. Το μνημείο κάηκε ολοσχερώς και μαζί και ό,τι φιλοξενούσε στα ράφια του. Οταν ορισμένοι πολίτες και βιβλιοθηκονόμοι προσπάθησαν να σώσουν κάποια βιβλία, ενώ βάλλονταν από πυρά ελεύθερων σκοπευτών, τουλάχιστον ένα άτομο έχασε τη ζωή του στην προσπάθεια.
Το χειρότερο, ίσως, παράδειγμα ήταν η γέφυρα των 540 ετών του Μόσταρ, η Stari Most (Η Παλιά Γέφυρα). Είχε πληγεί το 1992 από το σερβικό πυροβολικό. Καταστράφηκε πλήρως το Νοέμβριο του 1993 από Κροάτες της Βοσνίας, η ηγεσία των οποίων καταδικάστηκε σε πολύχρονες ποινές για το έγκλημα αυτό, όπως ο στρατηγός του HVO και αργότερα υφυπουργός Αμυνας της Κροατίας Slobodan Praljak που είχε δηλώσει «αυτές οι πέτρες δεν έχουν καμία αξία». Μέχρι το 1993, η Παλιά Γέφυρα ένωνε τους λαούς. Οταν ξαναφτιάχτηκε το 2004, η πόλη ήταν πλέον χωρισμένη σε κροατικό και μουσουλμανικό τομέα, και οι κάτοικοι της μιας πλευράς ποτέ δεν πήγαιναν στην άλλη.
Ετσι, σε όλες τις σημαντικές δίκες στο ΔΠΔΧΓ, το δικαστήριο αφιερώνει κάποιες συνεδριάσεις σε αυτήν την πτυχή, και σε κάθε υπόθεση καλούνται να καταθέσουν ειδικοί. Ενας συγκεκριμένος εξειδικευμένος εμπειρογνώμονας, ο καθηγητής Andras Riedlmayer, συνεργάτης του Harvard και του MIT, και ειδικός στα οθωμανικά μνημεία και στα κτίσματα των μεσαιωνικών χρόνων της βαλκανικής χερσονήσου, σε κάθε δίκη καταθέτει την αναφορά και τα πορίσματα από την κάθε φορά επικαιροποιημένη version της έρευνάς του με τίτλο ‘Destruction of Cultural Heritage in BiH, A post-war survey of destruction of non-Serb cultural heritage during the 1992-1995 war‘. Πρόκειται για τιτάνιο έργο: Ο καθηγητής αυτός περιηγείται εδώ και δεκαετίες σε όλόκληρη την πρώην Γιουγκοσλαβία, και ειδικότερα στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη, και καταγράφει λεπτομερώς όλα τα μνημεία, ενώ παράλληλα κάνει δουλειά ντετέκτιβ για να βρει στοιχεία σχετικά με την καταστροφή τους. Συλλέγει μαρτυρίες, ανοίγει στρατιωτικά αρχεία, βρίσκει δημοσιογράφους που έχουν φωτογραφήσει τα μνημεία και εξετάζει το οπτικό υλικό τους, και φυσικά, κάνει επιτόπου αυτοψίες. Με αυτόν τον τεράστιο όγκο αφοσιωμένης δουλειάς, έχει δημιουργηθεί πλέον μια τεράστια Βάση Δεδομένων που περιέχει άπειρες πληροφορίες. Σε μια πολύ σημαντική κατάθεσή του το 2006 ενώπιον του ανώτερου Διεθνούς Δικαστηρίου International Court of Justice (ICJ), στην υπόθεση ‘Βοσνία-Ερζεγοβίνη εναντίον Σερβίας-Μαυροβουνίου’ για την τεκμηρίωση του εγκλήματος της γενοκτονίας, δήλωσε πως, σύμφωνα με τις αυτοψίες του, στις σερβοκρατούμενες περιοχές της Β-Ε δεν υπήρχε ούτε ένα ισλαμικό κτίσμα λατρείας που να μην είχε υποστεί καταστροφές, και ότι σε 26 δήμους, τους οποίους εξέτασε, καταμέτρησε γύρω στα 1.000 γκρεμισμένα τζαμιά και μιναρέδες και γύρω στις 300 κατεστραμμένες καθολικές εκκλησίες και μοναστήρια. Οι αριθμοί στα τέλη του 2015 έχουν αυξηθεί σε 1.200 τζαμιά και 380 εκκλησίες και μοναστήρια. Ιδιαίτερη σημασία έχει η στατιστική καταγραφή των μιναρέδων στο 70% της Β-Ε το οποίο βρισκόταν υπό σερβικό έλεγχο την περίοδο 1991-1995, μέχρι την υπογραφή της συμφωνίας του Dayton, δηλαδή (η οποία μάλιστα στο παράρτημα 8 μεριμνούσε για την ανακατασκευή των κατεστραμμένων μνημείων): Σε αυτό το 70% της χώρας, καταστράφηκαν όλοι οι μιναρέδες, με την εξαίρεση μόνο ενός, στο χωριό Baljvine, στην περιοχή Mirkonjic Grad, όπου οι Σερβοβόσνιοι χωρικοί προστάτευσαν ενεργά τους μουσουλμάνους γείτονές τους και το τζαμί τους. Δείτε το υποδειγματικό ελπιδοφόρο ντοκιμαντέρ του BIRN BiH TV Justice με τίτλο ‘Baljvine – The village where there was never been a war’, εδώ.
Επίσης, 100 ορθόδοξες εκκλησίες έχουν υποστεί ζημιές, κυρίως στο Κόσοβο, κι ο μικρός αυτός αριθμός είναι λογικός διότι οι Σέρβοι δεν αντιμετώπισαν εισβολείς στο δικό τους έδαφος, συνεπώς οι θρησκευτικοί τους χώροι δεν υπέστησαν μεγάλες ζημιές. Ολα τα κατεδαφισμένα τζαμιά μετατράπηκαν σε χώρους στάθμευσης, πάρκα, γήπεδα, χλοοτάπητες ή σε χώρους υγειονομικής ταφής και χωματερές.
Την τελευταία φορά που ο Riedlmayer πήγε στη Χάγη ήταν τον Απρίλιο του 2013 για να καταθέσει στη δίκη Μλάντιτς, σχετικά και με την τύχη των πολιτιστικών μνημείων της Σρεμπρένιτσα. https://iwpr.net/global-voices/mladic-trial-witness-wartime-desecrations-bosnia
«Riedlmayer identified the remnants of a mosque in the town of Srebrenica from two photographs, the first taken by Amnesty International researchers in March 1995 and the second by the witness himself in July 2002.
In the first photo, he noted, ‘you can see the blasted minaret… and you can see the building is simply gone. It used to be several stories high. The roof has landed on top of the foundation.‘
In the second photo, from 2002, ‘the site is empty. There is a ritual deposit of garbage at the site.‘
‘Why do you call that a ritual deposit of garbage?‘ the prosecutor asked.
‘Because we are in the centre of Srebrenica in the main market square and the garbage is at the site of the mosque. It doesn’t strike me as [the] logical place for a town dump,‘ Riedlmayer said.
He said rubbish was often found in locations where mosques had been damaged or destroyed, including at the Kukavica mosque in the eastern town of Foca. Riedlmayer said he had analysed photographs showing heaps of trash at the Foca site, including what he identified as a pig’s skull».
«Στις 11 Ιουλίου 1995, και τα πέντε τζαμιά στη Σρεμπρένιτσα ήταν όρθια. Με την επιδρομή των Σέρβων, στις 17 του μηνός δεν υπήρχε ούτε ένα όρθιο, όλα είχαν κατεδαφιστεί».
Ασφαλώς, (πρέπει να) μας ενδιαφέρει η κατάθεσή του ειδικού, ειδικά αφού λόγω των 7+1 αδιαμφισβήτητων στοιχείων που είχαμε παραθέσει στο υποκεφάλαιο ‘Ερωτήματα (όχι μόνο για τη συνείδησή μας)’ στο Β’ Μέρος, είχαμε αποδείξει την ευθύνη των Ελλήνων της ΕΕΦ στην καταστροφή του μιναρέ του τζαμιού που ονομάζεται ‘Bijela dzamija‘ (‘Λευκό Τζαμί’) και είναι γνωστό και ως ‘Hadzi Skender-begova dzamija’.
Από αυτήν την κατάθεση-αναφορά, απομονώνουμε τα σημεία με ελληνικό ενδιαφέρον, δηλαδή τα σημεία 49, 95 και 96, τα οποία βρίσκονται στις σελίδες 25 και 39 στην αγγλική έκδοση (ή 62 και 76 στην σερβική έκδοση).
Η κατάθεση του ειδικού Andras Riedlmayer στη δίκη Μλάντιτς, ‘Expert testimony in Mladic trial’, Απρίλιος 2013. Οι γουρουνοκεφαλές δεν είναι τυχαίο γεγονός. Οπως και στην Ελλάδα του 2016, που λόγω της προσφυγικής κρίσης έχουν πολλαπλασιαστεί τα σχετικά περιστατικά, έτσι και στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη και στο Κόσοβο της δεκαετίας του 1990, η προσβολή και η εχθρική πράξη με τις γουρουνοκεφαλές είχε συγκεκριμένο αποδέκτη και συγκεκριμένο αυτουργό. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο το γεγονός πως μέχρι το 1991 τα τζαμιά, οι συναγωγές και οι καθολικές και ορθόδοξες εκκλησίες χτίζονταν πολύ κοντά η μία στην άλλη. Η αρχιτεκτονική διαρρύθμιση ήταν εσκεμμένη και αποτελούσε πολιτική πράξη. Σύμφωνα με τον καθηγητή Riedlmayer «οι άνθρωποι που δεν αντέχουν ο ένας τον άλλο, δεν θα χτίσουν τα σπίτια τους και τα πιο σημαντικά θρησκευτικά και κοσμικά μνημεία τους στη σκιά των σπιτιών και των μνημείων των άλλων. Η μακρά παράδοση των κοινοτήτων της Β-Ε να χτίζουν τα θρησκευτικά τους μνημεία πολύ κοντά το ένα στο άλλο ήταν αποτέλεσμα της κουλτούρας συμβίωσης και ανοχής στο διαφορετικό της πολυεθνικής Β-Ε. Η σκόπιμη και βίαια διακοπή της παράδοσης αυτής το 1991 και σε όλη τη διάρκεια του πολέμου 1992-1995 και η εσκεμμένη, συστηματική και εκτεταμένη καταστροφή ήταν αποτέλεσμα της στοχοποίησης αυτής ακριβώς της συμβίωσης με σκοπό να εξαφανίσει την πολιτιστική και θρησκευτική κληρονομιά των στοχευμένων κοινοτήτων».
Από τα δύο τελευταία μαθαίνουμε ότι στα αρχεία με τα τεκμήρια από τις δίκες της Χάγης και στην σχετική Βάση Δεδομένων που αναφέραμε προηγουμένως υπάρχει οπτικό υλικό από τις ημέρες της καταστροφής του μιναρέ της Σρεμπρένιτσα, ακριβώς όταν η ΕΕΦ και το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ επιδίδονταν στο θεάρεστο ορθόδοξο έργο του γκρεμίσματος του. Συγκεκριμένα, ο καθηγητής Riedlmayer λέει ότι βρήκε τον Σέρβο φωτορεπόρτερ Dordo Vukoje του περιοδικού ‘Srpska rec’ του Βελιγραδίου, το οποίο στο τεύχος #129, της 31/07/1995 είχε δημοσιεύσει (σε μεγάλη αντίθεση με το κλίμα που κυριαρχούσε τότε στα σερβικά ΜΜΕ) φωτογραφίες και δύο άρθρα δικά του και του δημοσιογράφου Aleksandar Cotric με θέμα την έρημη πόλη Σρεμπρένιτσα, την οποία είχαν επισκεφτεί στις 19/07/1995, και τον καταστραμμένο μιναρέ. Τα άρθρα είχαν τους εξής τίτλους [Cover title]: Na licu mesta: Grad duhova [On the spot: A ghost town]; [Title]: Eksklusivno: Srebrenica: ‘Povratak Nemanjicima’ [Exclusive: Srebrenica: ‘Return to the Nemanjids’]’ και μπορείτε να τα δείτε παρακάτω. Ο φωτορεπόρτερ έδωσε κατάθεση στον καθηγητή, και όλα μαζί αυτά τα στοιχεία υπάρχουν στη Βάση Δεδομένων με κωδικούς ERN 0706-6013, ERN 0706-6047, ERN 0706-6048, ERN 0706-6051, ERN 0684-0916 και ERN 0684-0919 ή ‘item 28807’ στην Βάση Δεδομένων των τεκμηρίων του ICTY.
«[p. 10] […] We approach a half-destroyed mosque (see photo). The minaret is broken
in half and turned into chunks of concrete. We find out that the mosque was blown up
a few hours earlier, which is why there is so much shattered glass, rebar and bricks on
the street. The soldiers warn us and tell us to move away because they are in the midst
of placing the explosives to finish up the destruction. The photo reporter of ‘Srpska
Rec’ [Dordo Vukoje] manages to stealthily take a photo of the mosque from the car,
just before [the mosque] is blown up. While returning to Belgrade, we listen in the car
to the news on the Serb radio [broadcast] from Pale. The announcer, in an ecstatic
voice, promises that «Serb Srebrenica will once again shine as in the era of the
Nemanjids [medieval rulers of Serbia]». This may be! However, Srebrenica and all of
Bosnia have without any doubt already been brought back to the Middle Ages».
– Πηγή: Περιοδικό Srpska Rec (Belgrade), no. #129, 31/07/1995: [Cover title]: Na licu mesta:
Grad duhova [On the spot: A ghost town]; [Title]: Eksklusivno: Srebrenica: ‘Povratak
Nemanjicima’ [Exclusive: Srebrenica: ‘Return to the Nemanjids’], p. 10. Author: Aleksandar Cotric; photographer: Dordo Vukoje (ERN 0706-6048 to 0706-6051).
Statement by Dordo Vukoje, 13/09/2012 ERN 0684-0916 to 0684-0919.
On the spot: A ghost town, Srebrenica: ‘Return to the Nemanjids’, Περιοδικό ‘Srpska rec’ του Βελιγραδίου, τχ #129, άρθρο του φωτογράφου Dordo Vukoje και του δημοσιογράφου Aleksandar Cotric.
On the spot: A ghost town, Srebrenica: ‘Return to the Nemanjids’, Περιοδικό ‘Srpska rec’ του Βελιγραδίου, τχ #129, άρθρο του φωτογράφου Dordo Vukoje και του δημοσιογράφου Aleksandar Cotric.
On the spot: A ghost town, Srebrenica: ‘Return to the Nemanjids’, Περιοδικό ‘Srpska rec’ του Βελιγραδίου, τχ #129, άρθρο του φωτογράφου Dordo Vukoje και του δημοσιογράφου Aleksandar Cotric.
On the spot: A ghost town, Srebrenica: ‘Return to the Nemanjids’, Περιοδικό ‘Srpska rec’ του Βελιγραδίου, τχ #129, άρθρο του φωτογράφου Dordo Vukoje και του δημοσιογράφου Aleksandar Cotric.
On the spot: A ghost town, Srebrenica: ‘Return to the Nemanjids’, Περιοδικό ‘Srpska rec’ του Βελιγραδίου, τχ #129, άρθρο του φωτογράφου Dordo Vukoje και του δημοσιογράφου Aleksandar Cotric.
On the spot: A ghost town, Srebrenica: ‘Return to the Nemanjids’, Περιοδικό ‘Srpska rec’ του Βελιγραδίου, τχ #129, άρθρο του φωτογράφου Dordo Vukoje και του δημοσιογράφου Aleksandar Cotric.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: On the spot: A ghost town, Srebrenica: ‘Return to the Nemanjids’, Περιοδικό ‘Srpska rec’ του Βελιγραδίου, τχ #129, άρθρο του φωτογράφου Dordo Vukoje και του δημοσιογράφου Aleksandar Cotric.
Ο δεύτερος δημοσιογράφος τον οποίο αναζήτησε ο Riedlmayer ήταν ο Zoran Petrovic, ο οποίος είχε κάνει λήψεις με κάμερα στον πεσμένο μιναρέ. Το βίντεο και η κατάθεση του Σέρβου δημοσιογράφου βρίσκονται στα τεκμήρια με τους κωδικούς ERN 0706-5968 έως ERN 0706-6007 και ERN 0706-6054 έως ERN 0706-6058. Κατορθώσαμε, με πολύ κόπο, είν’ η αλήθεια, και βρήκαμε όλα αυτά τα τεκμήρια, και τα παραθέτουμε στη συνέχεια.
Από το σημείο 49 της έκθεσης Riedlmayer μαθαίνουμε κάτι επίσης ενδιαφέρον που ίσως και να εξηγεί κι εκείνη την φωτογραφία με τα μέλη της ΕΕΦ να κάνουν αηδιαστικά αστεία με μια γουρουνοκεφαλή.
Λέει ότι πολύ συχνά στις αυτοψίες του στα γκρεμισμένα μνημεία βλέπει να εναποθέτουν σκουπίδια, μπάζα και άλλα άχρηστα πράγματα στα κτίσματα που κάποτε ήταν τζαμιά και ισλαμικοί χώροι λατρείας, και μεταξύ των σκουπιδιών, συχνά βλέπει και γουρουνοκεφαλές. Ολα αυτά, αφού βέβαια τα τζαμιά έχουν ληστευθεί και λεηλατηθεί.
Σρεμπρένιτσα, Βοσνία, αμέσως μετά την πτώση της πόλης. Μέλη της ΕΕΦ διασκεδάζουν κάνοντας πλάκα με ένα κεφάλι γουρουνιού (ύψιστη προσβολή για κάποιον πιστό της ισλαμικής θρησκείας), σε μια πόλη άδεια με τους Μουσουλμάνους κατοίκους της δολοφονημένους ή διωγμένους.
Μάλιστα, πρόσφατα (Αύγουστος 2015) διαβάσαμε ότι στη δίκη Μλάντιτς κατέθεσε επί διήμερο ένας πρώην επιτελής του, ο διοικητής Πυροβολικού του Πρώτου Σώματος Στρατού της Κράινα (First Krajina Corps), ο Dragan Gojkovic. Στην σχετική ερώτηση του εισαγγελέα για την καταστροφή των 94 μιναρέδων στη διάρκεια του πολέμου 1992-1995 [Σ.Σ.: Καταστράφηκαν επίσης άλλα 1.600 κτίσματα ισλαμικής θρησκείας και παράδοσης και άλλα 600 της καθολικής θρησκείας], ο Gojkovic επιβεβαίωσε ότι πράγματι τα μνημεία αυτά καταστρέφονταν με «εγκληματικό τρόπο, χωρίς κάποιο σύστημα ή κάποια σειρά», ότι «κακώς χρησιμοποιούνταν εκρηκτικά, αφού θα μπορούσαν να γκρεμιστούν και με μηχανικά μέσα», και ότι στις περισσότερες περιπτώσεις «η χρήση εκρηκτικών είχε σαν αποτέλεσμα να ισοπεδώνονται ολόκληρα κτίρια» χωρίς αυτό να ήταν απαραίτητο. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν τα πατριωτάκια μας, τα Ελληνόπουλα της ΕΕΦ;
– Πηγή: Radosa Milutinovic, BIRN BiH, The Hague, Mladic Witness: Bosnian Serb Army ‘Didn’t Destroy Mosques’, 11/08/2015 http://www.justice-report.com/en/articles/mladic-witness-bosnian-serb-army-didn-t-destroy-mosques
Παρουσιάζουμε όλα τα τεκμήρια που αναφέρθηκαν:
Ο μιναρές από το ‘Λευκό Τζαμί’ (Bijela dzamija) της Σρεμπρένιτσα, γνωστό και ως το ‘Τζαμί του Χατζή-Σκεντέρ Μπέη’ (‘Hadzi Skender-begova dzamija’) όπως ήταν τη δεκαετία του 1950.
Ημερομηνία 14 Ιουλίου 1995, ώρα περίπου 14.00. Screen shot από το φιλμ του Zoran Petrovic. Σέρβοι στρατιώτες ποζάρουν μπροστά από το τζαμί Carsijska Mosque, το οποίο ακόμη είναι άθικτο.
Ημερομηνία 14 Ιουλίου 1995, ώρα περίπου 14.00. Screen shot από το φιλμ του Zoran Petrovic. Σέρβοι στρατιώτες ποζάρουν μπροστά από το τζαμί Carsijska Mosque, το οποίο ακόμη είναι άθικτο.
Ημερομηνία 14 Ιουλίου 1995, ώρα περίπου 14.00. Screen shot από το φιλμ του Zoran Petrovic. Σέρβοι στρατιώτες ποζάρουν μπροστά από το τζαμί Carsijska Mosque, το οποίο ακόμη είναι άθικτο.
Ημερομηνία 14 Ιουλίου 1995, ώρα περίπου 14.00. Screen shot από το φιλμ του Zoran Petrovic. Σέρβοι στρατιώτες ποζάρουν μπροστά από το τζαμί Carsijska Mosque, το οποίο ακόμη είναι άθικτο.
Ημερομηνία 14 Ιουλίου 1995, ώρα περίπου 14.00. Screen shot από το φιλμ του Zoran Petrovic. Σέρβοι στρατιώτες ποζάρουν μπροστά από το τζαμί Carsijska Mosque, το οποίο ακόμη είναι άθικτο.
Η φωτογραφία αυτή είναι παρμένη στις 19/07/1995, λίγο μετά την καταστροφή του μιναρέ και μισή ώρα πριν την ολοκληρωτική κατεδάφιση ολόκληρου του τζαμιού. Δημοσιεύτηκε στις 31/07/1995 στο περιοδικό ‘Srpska rec’ του Βελιγραδίου, τχ #129, σε άρθρο του φωτογράφου Dordo Vukoje και του δημοσιογράφου Aleksandar Cotric. Επειδή απαγορευόταν η λήψη φωτογραφιών, τραβήχτηκε κρυφά μέσα από το αυτοκίνητο. Είναι το τεκμήριο με κωδικό ERN 0706-6024 στη δίκη Μλάντιτς. Ο καθηγητής Riedlmayer σημειώνει σχετικά: «The Carsijska mosque, viewed from WSW. In this photo, the main prayer hall of the mosque is still standing, but its minaret has been destroyed by a blast. Part of the shaft of the toppled minaret can be seen at left, leaning against the wall of the mosque. Chunks of rubble can be seen scattered across the market square. This photo was published in the bi-weekly Srpska rec, no. 129 (31/07/1995), p. 9, with the caption: ‘Poslednji snimak srebrenicke dzamije. Pola sata kasnije pretvorena je u prah i pepeo’. (‘Last photo of the mosque in Srebrenica. Half an hour later it was reduced to rubble’).
Μάρτιος 1996. Ο μιναρές στο τζαμί εντελώς κατεστραμμένος.
Μάιος 1997. Η λήψη από το Νότο κοιτάζοντας προς το Βορρά. Το ‘Λευκό Τζαμί’ (Bijela dzamija) της Σρεμπρένιτσα, γνωστό και ως το ‘Τζαμί του Χατζή-Σκεντέρ Μπέη’ (‘Hadzi Skender-begova dzamija’) ισοπεδωμένο. Στο βάθος η ορθόδοξη εκκλησία, η οποία δεν έχει πάθει καμία ζημιά. Σε αυτό το σημείο υψώθηκαν από την ΕΕΦ οι γνωστές τέσσερις σημαίες, ελληνική, σερβική, του Βυζαντίου και της Βεργίνας.
Φωτογραφία από το Δεκέμβριο του 1999: Το ‘Λευκό Τζαμί’ (Bijela dzamija) της Σρεμπρένιτσα, γνωστό και ως το ‘Τζαμί του Χατζή-Σκεντέρ Μπέη’ (‘Hadzi Skender-begova dzamija’). Μόνο οι τοίχοι έχουν μείνει.
Ιούλιος 2002. Ο μιναρές στο τζαμί της Σρεμπρένιτσα στέκει με τις σκαλωσιές, περιμένοντας να αποκατασταθεί, μετά την καταστροφή του από Σέρβους και Ελληνες παραστρατιωτικούς τον Ιούλιο του 1995. Αυτά είναι τα αποτελέσματα από το φυλετικό και το θρησκευτικό μίσος. Οι ίδιοι κόμπαζαν στις εφημερίδες για αυτό το θεάρεστο έργο τους.
Δήμος Σρεμπρένιτσα, Ιούλιος 2002. Η πινακίδα για το έργο αποκατάστασης του κατεστραμμένου μιναρέ και του τζαμιού.
Φωτογραφία του 2013. Από αριστερά προς τα δεξιά: Το ανακαινισμένο, ή καλύτερα, ξαναχτισμένο, White Mosque (Bijela dzamija), το ξαναχτισμένο Carsijska Mosque και η Σερβική Ορθόδοξη εκκλησία. Ολα χτισμένα στο κέντρο της πόλης, και σε πολύ μικρή ακτίνα απόστασης το ένα με το άλλο, δείγμα πως η ανοχή στη διαφορετικότητα και η συμβίωση επανέρχονται σιγά-σιγά.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Οψεις του μιναρέ που κατάστρεψαν οι Ελληνες της ΕΕΦ. Η πρώτη φωτογραφία είναι από τη δεκαετία του 1950 και δείχνει πως ήταν ο μιναρές όταν λειτουργούσε. Οι επόμενες πέντε έχουν ημερομηνία 14/07/1995, ώρα 2.00 το μεσημέρι. Το τζαμί είναι άθικτο ακόμα. Η έβδομη φωτογραφία είναι παρμένη στις 19/07/1995, λίγο μετά την καταστροφή του μιναρέ και μισή ώρα πριν την ολοκληρωτική κατεδάφιση ολόκληρου του τζαμιού. Δημοσιεύτηκε στις 31/07/1995 στο περιοδικό ‘Srpska rec’ του Βελιγραδίου, τχ #129, σε άρθρο του φωτογράφου Dordo Vukoje και του δημοσιογράφου Aleksandar Cotric. Επειδή απαγορευόταν η λήψη φωτογραφιών, τραβήχτηκε κρυφά μέσα από το αυτοκίνητο. Οι επόμενες τρεις είναι από τις χρονιές 1996-1999, και το τζαμί είναι εντελώς κατεστραμμένο, μόνο υπολείμματα τοίχων. Σε εκείνη του 1997, φαίνεται στο βάθος και η ορθόδοξη εκκλησία. Οι επόμενες δύο είναι από το 2002 και δείχνουν τις εργασίες αποκατάστασης του μνημείου. Η τελευταία είναι από το 2013, με το ανακαινισμένο, ή καλύτερα, ξαναχτισμένο, White Mosque (Bijela dzamija), το ξαναχτισμένο Carsijska Mosque και την Σερβική Ορθόδοξη εκκλησία. Ολα χτισμένα στο κέντρο της πόλης, και σε πολύ μικρή ακτίνα απόστασης το ένα με το άλλο, δείγμα πως η ανοχή στη διαφορετικότητα και η συμβίωση επανέρχονται σιγά-σιγά.
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.
Η σημερινή προτελευταία ενότητα έχει τίτλο: ‘Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις’. Τμήματά της ίσως έχουν συμπεριληφθεί στο κείμενο με τίτλο ‘Ολη η αλήθεια για τη Σρεμπρένιτσα‘.
— $$$ Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται πολιορκούμενοι με τους συγγενείς τους τη μια μέρα, φωτογραφίζονται αιχμάλωτοι από δορυφόρους την επομένη, εξαφανίζονται και δηλώνονται αγνοούμενοι την τρίτη, και τέλος ταυτοποιούνται μέσω DNA σε μαζικούς τάφους με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Αλλη μια συγκλονιστική άγνωστη φωτογραφία από τις μέρες της Σρεμπρένιτσα: Αιχμάλωτοι Μουσουλμάνοι βγαίνουν με τα χέρια ψηλά, δήθεν για «να περάσουν από ανακρίσεις» όπως είχε υποσχεθεί ο Μλάντιτς στον Ερυθρό Σταυρό και στον ΟΗΕ. Γύρω τα υπάρχοντά τους σε στοίβες («δεν θα τα ξαναχρειαστούν», όπως είχε πει ο τσέτνικ στον Κυανόκρανο). Εντός ολίγου, όλοι θα είναι νεκροί. Φωτογραφία Art ZAMUR/GAMMA.
Πρέπει να σημειωθεί ότι αν και η Σρεμπρένιτσα έχει μονοπωλήσει την συζήτηση σχετικά με την σερβική γενοκτονική επιθετικότητα (στην Ελλάδα ούτε καν αυτό έγινε), στην πραγματικότητα δεν ήταν η πιο πολύνεκρη εκδήλωση της επιθετικότητας αυτής: Προηγούνται αριθμητικά οι αρχικές επιχειρήσεις της πρώτης άνοιξης του πολέμου το 1992, σε πολλές ταυτόχρονα περιοχές της Βοσνίας, και, φυσικά, η πολιορκία του Σαράγεβο, όταν το νεκροταφεία είχε γεμίσει και ο Δήμος αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει για νέα νεκροταφεία τα δεκάδες γήπεδα και τις άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις που είχαν φτιαχτεί για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 1984. Σ’ αυτά τα δύο κεφάλαια του πολέμου, τα μαζικά εγκλήματα και οι νεκροί άμαχοι, οι βιασμένες γυναίκες και τα νεκρά παιδιά ήταν πολύ περισσότερα σε σύγκριση με την Σρεμπρένιτσα.
Ας εστιάσουμε στις αποδείξεις. Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς όλες τις κατηγορίες αποδείξεων. Εκτός από το αδιανόητο γεγονός της επαναταφής των πτωμάτων (οι Σέρβοι ξέθαψαν τα πτώματα από τους μαζικούς τάφους και τα έθαψαν αλλού, ώστε να μην βρεθούν και να καταστραφούν έτσι οι αποδείξεις, τακτική που ξαναχρησιμοποήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα και στο Κόσοβο), έχουμε:
Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/10/yugo-10/
Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς + Προτεινόμενη βιβλιογραφία https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/11/yugo-11/
[Σ.Σ.: Απαραίτητη σημείωση: Επειδή οι συντάκτες του XYZ Contagion έχουν αλλεργία με τις γενικεύσεις, τις ρατσιστικές κρίσεις και τις συλλήβδην δαιμονοποιήσεις, πρέπει να διευκρινίσουμε ξανά πως όπου υπάρχει ο όρος ‘οι Σέρβοι’ ή ‘η σερβική πλευρά’ δεν εννοούμε ολόκληρο το σερβικό λαό και το σερβικό έθνος, ούτε όλους τους πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας με σερβική καταγωγή. Εννοούμε εκείνες τις ελίτ στο σερβικό κράτος, οι οποίες, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους και πάνω απ’ όλα την ‘Μεγάλη Σερβία’, συνέστησαν ‘εγκληματική οργάνωση’ (‘Joint Criminal Enterprise’ στην σχετική ορολογία) και προέβησαν στα γνωστά εγκλήματα, όπως επίσης και όλους εκείνους που υποστήριξαν ή υποκίνησαν τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό και παρείχαν υλική βοήθεια και ψυχική συνδρομή σε αυτόν. Και, ασφαλώς, υπάρχουν κλιμακώσεις στην κατανομή ευθυνών: Δεν είναι το ίδιο ο υψηλόβαθμος κρατικός αξιωματούχος που έχει σκοπό να γίνει ολιγάρχης και για αυτό συνεργάζεται με τον μαφιόζο που οργανώνει παραστρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου και πλιάτσικου, σε σύγκριση με τον απλό ανώνυμο Σέρβο που πίστεψε όλες τις κινδυνολογίες και τα συνωμοσιολογικά σενάρια της τηλεόρασης του Μιλόσεβιτς και τελικά πήγε να καταταγεί εθελοντής. Βέβαια, η τραγική μοίρα για τα θύματα και τους διωκόμενους είναι ευθύνη και αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας όλων των παραπάνω μελών της εν λόγω Joint Criminal Enterprise για την επίτευξη των κοινών εγκληματικών τους στόχων, αναμφισβήτητα, ωστόσο το ποσοστό ευθύνης είναι διαφορετικό ανά περίπτωση.
Υποστηρίζουμε ότι την περίοδο 1987 έως (τουλάχιστον) 1995 στη Σερβία συγκροτήθηκε το μεγαλύτερο και πιο αιματηρό εθνικιστικό κίνημα στη μεταπολεμική Ευρώπη και ότι ο λόγος για τον οποίο αυτό το φασιστικό κίνημα υποστηρίχτηκε από την Ελλάδα, και μάλιστα σε ποσοστά της τάξης του 99%, οφείλεται στο γεγονός πως οι Ελληνες, πλήρως παραπληροφορημένοι από την ιδιωτική τηλεόραση και όμηροι ενός μεσαιωνικού φανατισμού, είδαν στο πρόσωπο του ‘Σέρβου ορθόδοξου αδερφού’ τον τιμωρό που θα έπαιρνε εκδίκηση από Τούρκους, Αλβανούς και ‘Σκοπιανούς’ και αυτόν που θα έδινε ένα μάθημα στη Δύση -και θα τα αποδείξουμε όλα αυτά στη συνέχεια, στοχεύοντας στο να αναδείξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του θέματος.
Μιλώντας για γενικεύσεις και δαιμονοποιήσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι δεν πρόκειται να απαντήσουμε στα γνωστά γελοία ‘επιχειρήματα’ πως δήθεν όποιος δείχνει τις ευθύνες του ολοκληρωτικού μεγαλοϊδεατικού καθεστώτος Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς, την ίδια στιγμή «παίζει το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και δικαιολογεί τις ‘ανθρωπιστικές επεμβάσεις’». Γι’ αυτόν τον αστείο ισχυρισμό, που συχνά συνοδεύεται από ανάλογη συκοφαντία τύπου «πληρωμένοι από το ΝΑΤΟ» κ.λπ., δεν αξίζει να σπαταλήσει κανείς ούτε ένα λεπτό, ειδικά με ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι πάρα πολύ απλό: Το ενδεχόμενο να είναι δύο τα καθάρματα σε μία σύγκρουση (ΚΑΙ το ΝΑΤΟ, ΚΑΙ το καθεστώς Μιλόσεβιτς), άραγε δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των τηλεθεατών οπαδών του δήθεν αριστερού ‘αντιιμπεριαλισμού’;].
Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ
Σαράγεβο. Φωτογραφία του Chris Leslie. Graffiti in downtown Sarajevo about Srebrenica. In July 1995 over 8000 men and boys were massacred by Bosnian Serb forces.
— $$$ Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα
Αμέσως μετά την πρόσφατη καταδίκη Κάρατζιτς, ολόκληρη σχεδόν η δημόσια σφαίρα θυμήθηκε μεν τη Γιουγκοσλαβία, όχι όμως για τους πολέμους 1991-1995 και την εθνοκάθαρση ή την Σρεμπρένιτσα, αλλά … για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999. Και βρήκε ευκαιρία, πάλι, ο μέσος Ελλην να δείξει το μίσος του για τη Δύση (και το ‘ισλαμικό τόξο’, δηλαδή τους ‘Τούρκους’, Αλβανούς, Βόσνιους, ‘Σκοπιανούς’, δεν έχει σημασία). Οπως επίσης και την πλήρη απάθεια ή άγνοιά του για τα πάνω από 100.000 θύματα των πρώτων πολέμων. Αλλά και στην υπόθεση του Κοσόβου που θυμήθηκαν, όλοι εστίασαν στα 500 θύματα που είχαν οι Σέρβοι από τις βόμβες του ΝΑΤΟ, και ουδείς στους περίπου 10.000 αμάχους Αλβανούς που πήγαν από τη συμμορία του Μιλόσεβιτς πριν να ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί. Κουβέντα και για το γεγονός πως τότε, το 1999, τη Σερβία συγκυβερνούσε σαν αντιπρόεδρος ο νεοναζί τσέτνικ Σέσελι, που ομολόγησε ανοιχτά ότι ετοίμαζε ‘Τελική Λύση’ για το αλβανικό πρόβλημα. Κουβέντα και για το γεγονός πως τον κοσοβάρικο άγριο εθνικισμό τον εξέθρεψε ο προϋπάρχων σερβικός εθνικισμός, όταν ο Μιλόσεβιτς επέλεξε το 1986-1987 να παίξει το χαρτί της δήθεν θυματοποίησης, όταν αποφάσισε να ανακαλέσει τα προνόμια του Κοσσυφοπεδίου (εκπαίδευση, γλώσσα, ΜΜΕ, αιρετή τοπική διοίκηση κ.ο.κ.), για να στρέψει την προσοχή του κόσμου από την οικονομική κρίση και την μεγάλη πτώση του βιοτικού του επιπέδου, λόγω των (καπιταλιστικών) του ‘μεταρρυθμίσεων’, προς το ‘εθνικό καθήκον’ να ‘σωθεί το σερβικό έθνος’ από την ‘σιωπηρή γενοκτονία των Σέρβων από τους Αλβανούς’, που έκαναν πολλά παιδιά. Κουβέντα πως όλη η ιστορία του Κοσόβου άρχισε στη δεκαετία του 1980, μετά το θάνατο του Τίτο. Μέχρι τότε, οι Αλβανοί είχαν δικαιώματα και δουλειές, και γι’ αυτό επί Μιλόσεβιτς διαδήλωναν οι εκεί εργάτες με πορτρέτα του Τίτο και γιουγκοσλαβικές σημαίες με το κόκκινο αστέρι στα χέρια και τραγουδούσαν εν χορώ ‘Γιουγκοσλαβία, Γιουγκοσλαβία’. Οταν, όμως ο Μιλόσεβιτς ανακάλεσε τα δικαιώματά τους, άλλαξε την ηγεσία, σκότωσε 24 απεργούς, έστησε προβοκατόρικα επεισόδια για να έχει δικαιολογία να στείλει στρατό εκεί (μιλάμε για το 1989-1990 τώρα) και απέλυσε 13.000 Αλβανούς εργάτες από τα ορυχεία Trepca και το σύνολο σχεδόν του υπόλοιπου εργατικού δυναμικού της περιοχής για να το αντικαταστήσει με Σέρβους, και να φτάσει έτσι η ανεργία στο 90%, τι θα περίμενε κανείς; Οτι δεν θα δημιουργηθεί εθνοφυλετικό και θρησκευτικό μίσος ανάμεσα στις δυο κοινότητες; Ειδικά όταν όλοι γνωρίζουν ότι οι υλικοί λόγοι και οι ανάγκες των ανθρώπων με σάρκα και οστά καθορίζουν τα γεγονότα, και όχι οι ανοησίες για το «λίκνο του σερβικού πολιτισμού» και για την «πνευματικότητα» των 5-10 μοναστηριών εκεί; Στα ορυχεία αυτά, στα οποία στη δεκαετία του 1990 δούλευαν μόνο Σέρβοι, έποικοι Σέρβοι και κάποιοι Βόσνιοι αιχμάλωτοι των Σέρβων, μεταφέρονταν με φορτηγά, και κατόπιν καίγονταν πτώματα δολοφονημένων Αλβανών αμάχων, για να μην βρεθούν ποτέ, όπως είχαν γράψει οι εφημερίδες Μοντ και Ομπσέρβερ το 1999. Αυτά όλα, είναι βέβαιο, δεν γράφτηκαν πουθενά αυτές τις μέρες. Και είναι λογικό.
Διότι, μέσες άκρες, αυτό γνωρίζει ο μέσος Ελληνας όταν του μιλάει κανείς για τη Γιουγκοσλαβία: Το ΝΑΤΟ, που βομβάρδισε τη Σερβία το 1999. Τίποτε άλλο. Και από κει και μετά, όλες οι ‘αναλύσεις’, από δεξιά κι αριστερά, βασίζονται κυρίως στη φαντασία, στους ευσεβείς πόθους και στις θεωρίες συνωμοσίας. Και όλα, μέσα από τα μονόπλευρα σερβικά φίλτρα πληροφόρησης. Είμαστε ο λαός με τις περισσότερεις εκδόσεις στα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. Και αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Γι’ αυτό μας άρεσε τόσο πολύ το παραμυθάκι με τους ‘ορθόδοξους αδερφούς’ που μάχονται ενάντια σε Τούρκους και σε ιμπεριαλιστές. Αλλά δεν ήταν αλήθεια.
«Οσο κι αν αυτό ξαφνιάζει όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το τέλος της Γιουγκοσλαβίας γράφτηκε το 1991 από τους Γερμανούς και λοιπούς δυτικούς μας εταίρους, η ωμή αλήθεια είναι πως τη διάλυση της τιτοϊκής πολυεθνικής κληρονομιάς ευαγγελίστηκαν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι Σέρβοι εθνικιστές που σήμερα παρουσιάζονται από κάποιους σαν οι ύστατοι, απεγνωσμένοι, υπερασπιστές της!»
Η επινοημένη αφήγηση του εθνικιστικού καθεστώτος των Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς για τη δεκαετία του 1990, πως δήθεν «η κακιά δύση επιτέθηκε στους καλούς και αμυνόμενους Σέρβους και διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία» κ.ο.κ., ήταν ένας προπαγανδιστικός μύθος, που όμοιός του μάλλον δεν υπήρξε άλλος στο τέλος του 20ού αιώνα. Είχε στόχο να δικαιολογηθούν οι Σέρβοι θύτες:
– για την προμελετημένη δολοφονία πάνω από 8.000 Βόσνιων Μουσουλμάνων ανδρών και αγοριών της Σρεμπρένιτσα, μέσω οργανωμένων και προσχεδιασμένων μαζικών εκτελέσεων.
– για τις εθνοκαθάρσεις, στις οποίες οι Σέρβοι εθνικιστές είναι υπεύθυνοι για το θάνατο πάνω από 100.000 ανθρώπους και για την προσφυγοποίηση πάνω από 3.000.000 αμάχων (ενώ αντίθετα, οι απώλειες των επιτιθέμενων και υπεροπλισμένων Σέρβων ήταν ελάχιστες χιλιάδες, οι περισσότεροι στην πρώτη γραμμή, εκ των οποίων μόλις και μετά βίας ο αριθμός των αμάχων Σέρβων έφτανε σε τετραψήφιο αριθμό),
– για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την αιχμαλωσία δεκάδων χιλιάδων Βόσνιων Μουσουλμάνων και Κροατών της Βοσνίας, σε συνθήκες διαβίωσης που αποσκοπούσαν στη φυσική τους εξόντωσή,
– για την εισβολή και ισοπέδωση και αντικατάσταση πληθυσμού ολόκληρων χωριών, συστηματικά και ένα προς ένα, μέσω της τρομοκρατίας (πολιορκία, περικύκλωση, κατάληψη, κατοχή και εξόντωση),
– για τις πολιορκίες στο Σαράγεβο και άλλες πόλεις μεταξύ Απριλίου 1992 και Νοεμβρίου 1995, επί 3 ή 4 χρόνια,
– για τις δολοφονίες αμάχων και αθώων πολιτών, πράξεις που αποτελούσαν τμήμα της εκστρατείας τρομοκράτησης, μέσω ελεύθερων σκοπευτών και χρήσης βαρέων πυροβόλων,
– για τους νοικιασμένους σνάιπερ που έριχναν σε παιδιά (1.601 παιδιά νεκρά μόνο στο Σαράγεβο),
– για τον βομβαρδισμό σχολείων και νοσοκομείων,
– για το πλιάτσικο που ακολουθούσε πάντα τις σφαγές αμάχων από τους ‘γενναίους’ Σέρβους,
– για την εκβιαστική ομηρία Κυανόκρανων και αξιωματούχων του ΟΗΕ,
με λίγα λόγια για την επεκτατική επιθετικότητα και τον εξοντωτικό ρατσισμό στη χειρότερη μορφή του.
Οποιος μιλάει για τα γεγονότα στην πρώην Γιουγκοσλαβία και ‘ξεχνάει’ να αναφέρει τη λέξη ‘Μεγάλη Σερβία’, όποιος αποφεύγει να μιλήσει για το οργανωμένο σχέδιο εθνοκαθάρσεων, όποιος επιδεικτικά αγνοεί το μνημόνιο (‘μεμοράντουμ’) του 1986 της Σερβικής Ακαδημίας, το RAM Plan, τη γραμμή ‘Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica’, τους ‘έξι στρατηγικούς στόχους του σερβικού έθνους’, το έγγραφο με τον τίτλο ‘Variants A and B’, -και ειδικά για το θέμα Βοσνία και Σρεμπρένιτσα-, το τελεσίγραφο της 17 Απριλίου 1992, τη ‘ντιρεκτίβα 7’ και τη ‘ντιρεκτίβα 7.1’, και φυσικά όποιος ‘ξεχνάει’ να μιλήσει για τη ‘Velika Srbija’, τότε είτε δεν ξέρει τα γεγονότα, είτε είναι συνειδητός παραχαράκτης που προσπαθεί να κρύψει το επεκτατικό σχέδιο της σερβικής ηγεσίας να διαλύσει τη χώρα και να καταλάβει τα καλύτερα κομμάτια για τον εαυτό της, αφού πρώτα προβεί στα χειρότερα -ναζιστικού τύπου- εγκλήματα: Επεκτατική επιθετικότητα, με μέσο τον εξοντωτικό ρατσισμό, στη χειρότερη μορφή τους.
Τη Γιουγκοσλαβία δεν τη διέλυσε ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο ιμπεριαλισμός. Τη διέλυσε ο εθνικισμός. Ο καπιταλισμός επωφελήθηκε αργότερα.
Φυσικά, η χώρα είχε χρεωκοπήσει (και όχι μόνο οικονομικά) και οι παλιές ελίτ έψαχναν τρόπο να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να εξασφαλίσουν πόρους και υλικά οφέλη στη νέα εποχή ώστε να γίνουν και επίσημα οι νέες ‘αστικές τάξεις’ στις νέες εθνικές αγορές, κι έτσι η αναβίωση εθνοφυλετικού και θρησκευτικού μίσους και το blame game ήταν η καλύτερη (και η πιο προδοσοφόρα) εφεύρεση που θα μπορούσαν να σκεφτούν, πρώτα ο ηγέτης της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και στη συνέχεια και ο αντίστοιχος της Κροατίας Φράνιο Τούτζμαν. Ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν ο συνεχιστής της τιτοϊκής σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης. Ηταν ο νεκροθάφτης της -και θα το αποδείξουμε στη συνέχεια. Εκεί ακριβώς επενέβησαν οι Δυτικοί (αλλά και η Ρωσία) και φυσικά προώθησαν τα συμφέροντά τους -όπως ήταν φυσικό, αφού αυτό κάνουν οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις-, αλλά πολύ μετά τη διάλυση, την οποία ανακοίνωσε ο Μιλόσεβιτς αυτοπροσώπως πολύ πριν αρχίσει τις εχθροπραξίες, τον Μάρτιο του 1991 (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 41.14′).
Η Δύση ποτέ δεν είχε ενιαία, ούτε σταθερή στάση απέναντι στη διάλυση. Ανάλογα με την εποχή και τις εξελίξεις:
– Αν είχε ελπίδες οι αποπληρωμές των δανείων να γίνουν με ενωμένη τη χώρα, τότε ήταν υπέρ της ακεραιότητας της χώρας με κάθε μέσο.
– Αν το άνοιγμα νέων αγορών προϋπέθετε εθνικά οργανωμένα κράτη, τότε ήταν υπέρ της σταθεροποίησης στα παλιά εσωτερικά σύνορα.
– Αν το κόστος ήταν μικρότερο, και προκειμένου να μην σπαταλήσουν πολλά σε άχρηστες και μη προσοδοφόρες ‘επιχειρήσεις ειρήνης και σταθεροποίησης’, τότε προωθούσαν την καντονοποίηση.
Αυτό ακριβώς δεν μπορούν να εννοήσουν οι εγχώριες ‘αντιιμπεριαλιστικές’ αναλύσεις της κακιάς ώρας: Δεν υπήρχε καμία ‘αντισερβική ιμπεριαλιστική συνωμοσία’. Ηταν, κάθε φορά, τα συμφέροντα μίας μερίδας ιμπεριαλιστικών παραγόντων εναντίον κάποιας άλλης: Ευρώπη ενάντια στην Αμερική, Γαλλία και Αγγλία ενάντια σε Γερμανία, Ιταλία ενάντια σε Ελλάδα, Ρωσία ενάντια σε ΕΟΚ και ΗΠΑ κ.ο.κ. Και φαίνεται ότι ειδικά στην περίπτωση της Σερβίας, η δημαγωγία, ο εθνολαϊκισμός και η ρητορική της δήθεν ‘υπεράσπισης’ του έθνους, με τις θεωρίες συνωμοσίας και την κινδυνολογία, όχι μόνο λειτούργησαν, αλλά λόγω της διστακτικότητας της Δύσης και του αισθήματος ατιμωρησίας που αυτή δημιούργησε, επανατροφοδότησαν το εθνικιστικό μίσος με αποτέλεσμα συνεχώς κλιμακούμενα όργια βίας και σφαγών με αποκορύφωμα το μεγάλο μακελειό στη Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995.
Τότε ακριβώς (και αφού οι αμετανόητοι Σέρβοι έδειξαν για τελευταία φορά τα δόντια τους κατά την σφαγή στην αγορά Markale τον Αύγουστο του 1995) αποφάσισε η Δύση να επέμβει δυναμικά, και πράγματι μέσα σε ένα μήνα ο -καταδικασμένος πλέον από το Διεθνές Δικαστήριο- ηγέτης των Σερβοβόσνιων και εγκληματίας πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς εκλιπαρούσε να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και έσπευδε από την ψευτοπρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska, στο εξής RS) Πάλε στο μέγαρο του Μιλόσεβιτς στο Βελιγράδι, για να εξουσιοδοτήσει τον μέντορα-αφέντη του να διαπραγματευτεί με τις άλλες ηγεσίες και με τη Δύση και να σώσει ό,τι προλάβαινε να σώσει. Οι Σέρβοι καταλάβαιναν ότι δεν τους έπαιρνε άλλο και ότι ο χρόνος τους είχε τελειώσει, κι έτσι, ο Μιλόσεβιτς σερνόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων του Dayton, έχοντας χάσει τον τρίτο κατά σειρά πόλεμο -αν και ο καιροσκοπισμός του θα οδηγούσε εντός ολίγου τον σερβικό λαό και σε έναν τέταρτο πόλεμο, εκείνον του Κοσόβου, και μαζί και σε μία τέταρτη τραγωδία.
Αυτή είναι η ιστορία σε λίγες γραμμές.
Οχι, οι Σέρβοι δεν ήταν σε άμυνα, ούτε αντιμετώπισαν ποτέ κάποια ‘συνωμοσία’ από κάποιο ‘τόξο’ ή κάποιο ‘σχέδιο από το εξωτερικό’. Το εγκληματικό επεκτατικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς και των τσέτνικ, το οποίο είναι υπεύθυνο για τέσσερις πολέμους (κατά της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Κοσόβου), προετοίμαζε από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 την εγκληματική πολιτική του που κατέληξε σε θηριωδίες. Οι Σέρβοι ήταν αποφασισμένοι, προετοιμασμένοι και έδρασαν ταχύτατα. Τελικά, η υπόθεση γύρισε μπούμερανγκ στον απλό Σέρβο και κατέληξε τραγωδία για όλους. Θα πρέπει να είναι υπερήφανοι για την κατάληξη αυτή, ειδικά εκείνοι που ενίσχυσαν τους σφαγείς στο έγκλημα των εγκλημάτων, στην κρατικά σχεδιασμένη ρατσιστική βία εναντίον ολόκληρων κοινοτήτων εκατομμυρίων αθώων αμάχων:
Αν ήταν εθνοκάθαρση ή γενοκτονία, μικρή σημασία έχει, και προτιμότερο να μην μπλέξουμε πάλι με τους ορισμούς. Είναι γεγονός πως στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1992, με το ψήφισμα A/RES/47/121, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είχε κατηγορηματικά χαρακτηρίσει την εθνοκάθαρση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τη λέξη ‘γενοκτονία‘ («in pursuit of the abhorrent policy of ‘ethnic cleansing’, which is a form of genocide»). http://www.un.org/documents/ga/res/47/a47r121.htm
Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και δύο διεθνή δικαστήρια που ίδρυσε ο ΟΗΕ για να δικάζουν εγκληματίες πολέμου, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) και το International Court of Justice (ICJ). Το ίδιο και με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (European Court of Human Rights, ΕΔΑΔ). Ολοι αυτοί οι κορυφαίοι διεθνείς οργανισμοί των Ηνωμένων Εθνών μελέτησαν όλα τα στοιχεία και βρήκαν όλες τις αποδείξεις -και υπογραμμίζουμε ξανά την πολύ σημαντική για τη Δικαιοσύνη φράση ‘Beyond reasonable doubt‘-, για να χαρακτηρίσουν με τον όρο ‘γενοκτονία’ την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, και, μέχρι σήμερα, δικάζουν και καταδικάζουν, με την κατηγορία της ‘γενοκτονίας’. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χαρακτήρισε με τον όρο αυτό και ολόκληρο τον πόλεμο 1992-1995 στην Βοσνία.
Από το 2015, με απόφαση του ΟΗΕ καθιερώθηκε Διεθνής Ημέρα για τα Θύματα των Γενοκτονιών, κι εμείς έχουμε σκοπό να την θυμόμαστε κάθε 9η Δεκεμβρίου. Μπορεί να χρησιμοποιούμε τη λέξη ‘ανθρωποσφαγή’ για την Σρεμπρένιτσα -περισσότερο για λόγους αποφυγής υποβάθμισης του εγκλήματος των εγκλημάτων, του Ολοκαυτώματος-, όμως ολόκληρος ο πόλεμος 1991-1995 με όλα του τα επεισόδια εις βάρος ειδικά των Βόσνιων έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας. Μα και στην ‘εθνοκάθαρση’ να μείνει κανείς, όταν συμβαίνει βιομηχανικά σε εκατοντάδες περιοχές, με σχέδιο και προετοιμασία, όπως συνέβη στη Βοσνία το 1992-1995, ποιος μπορεί να διακρίνει τη διαφορά επί της ουσίας;
Κι όσο κι αν φανεί παράξενο σε ορισμένους, εμείς, που είμαστε εναντίον του καθεστώτος Μιλόσεβιτς και τσέτνικ, μπορεί να του κάνουμε σκληρή κριτική, ακριβώς και μόνο, όμως, διότι είμαστε υπέρ του σερβικού λαού, όπως πολύ εύστοχα έχει σημειώσει και ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης στον πρόλογό του στο βιβλίο του Σταύρου Τζίμα ‘Η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και οι ελληνικές φαντασιώσεις, Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία’, εκδόσεις Επίκεντρο, 2014:
«Ο πόλεμος άρχισε τον Ιούλιο του 1991, με τον τεχνητό πόλεμο υπεράσπισης των συνόρων της Γιουγκοσλαβίας, στη Σλοβενία, για να επιστρέψει ο σερβικός στρατός στις περιοχές της Κράινα, στην Κροατία, και να καταλάβει το 28% του εδάφους της έως τα τέλη του έτους. Αφού τον Ιανουάριο του 1992, με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ, υπογράφτηκε ανακωχή, ο σερβικός στρατός κινήθηκε προς τη Βοσνία, όπου από τον Απρίλιο έως το τέλος του έτους κατέλαβε το 70% των εδαφών, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση. Ουσιαστικά πόλεμος με την αντιπαράθεση στρατευμάτων δεν έγινε ποτέ στη Γιουγκοσλαβία. Ηταν πόλεμος εναντίον αμάχων κατευθυνόμενος από τα γραφεία. Ολη εκείνη η συνωμοσιολογία για προετοιμασία των Κροατών και των μουσουλμάνων, για τόξα και γερμανική βοήθεια δεν άξιζαν ούτε για ανέκδοτα.
Η μόνη πλευρά που ήταν προετοιμασμένη και έδρασε ταχύτατα χωρίς να βρει αντίσταση ήταν η σερβική, γι’ αυτό και κατέλαβε τόσο σύντομα τα εδάφη στην Κροατία και τη Βοσνία.
[…]
Δυστυχώς ακόμα και όταν ο χειραγωγός Μιλόσεβιτς κατάλαβε τα όριά του και συγκρούστηκε με τα προϊόντα του Κάρατζιτς και Μλάντιτς το 1994, οι Έλληνες πολιτικοί και τα ΜΜΕ στράφηκαν εναντίον του, αφού φαντασιώνονταν ότι εγκαταλείπει τη μάχη κατά του ιμπεριαλισμού. Τελικά, αποδείχθηκε ότι όλη αυτή η αγάπη για τον Μιλόσεβιτς και τους Σέρβους ήταν καταστροφική, αφού έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα: την υποβάθμιση της Σερβίας, τον ακρωτηριασμό της, την οικονομική και κοινωνική επιστροφή της σε περασμένες δεκαετίες και την επιβάρυνσή της με εγκλήματα στο όνομά της.
Αποδείχθηκε ότι αυτοί που ήταν κατά του Μιλόσεβιτς και της πολιτικής του ήταν οι καλύτεροι υποστηρικτές των συμφερόντων του σερβικού λαού. Αυτά για την ιστορία, όπου αποδείχθηκε, μια ακόμη φορά, ότι ο φανατισμός, η ιδεολογική βεβαιότητα και αποκλειστικότητα είναι εγγύηση αποτυχίας, όπως τα παραδείγματα του ναζισμού και του σταλινισμού το επιβεβαιώνουν».
– Πηγή: Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης, Πρόλογος στο βιβλίο του Σταύρου Τζίμα Η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και οι ελληνικές φαντασιώσεις, Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία, εκδόσεις Επίκεντρο, 2014. http://www.epikentro.gr/PDF.php?pdf=9789604585571-E02
Ο λόγος για τον οποίο πρέπει να μας ενδιαφέρει αυτή η ιστορία της δεκαετίας του 1990 είναι προφανής. Μας αφορά, και όχι μόνο γιατί όλα αυτά συνέβησαν στην αυλή μας. Ούτε επειδή είδαμε να συμβαίνουν γεγονότα που έφερναν στο νου τις θηριωδίες του Β’ΠΠ, μόλις πενήντα χρόνια μετά, και μάλιστα σε ευρωπαϊκό έδαφος, ενώ η διεθνής κοινότητα στάθηκε ανίκανη να τηρήσει εκείνο το ‘Ποτέ ξανά’.
Θέλουμε να αποκλείσουμε την περίπτωση να πει πάλι κάποιος «Δεν ήξερα». Ηξερες.
Εμείς κάναμε μια πρώτη προσπάθεια να τελειώσει η εποχή που μόνο η μία πλευρά μονοπωλούσε την πληροφόρηση και μας φόρτωνε ψέματα και προπαγάνδα, και να βοηθήσουμε εκείνους που ψάχνουν την επιμελώς κρυμμένη αλήθεια να την πλησιάσουν επιτέλους, έπειτα από 25 χρόνια ελληνικών φαντασιώσεων και φιλοφασιστικής πλαστογράφησης της Ιστορίας, από δεξιά κι από αριστερά, βλ. ‘Η πέμπτη μεγάλη έρευνα: Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής‘.
[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές.
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι.
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Ολοι όρθιοι πίνουν.
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Ράντοβαν Κάρατζιτς, Μομτσίλο Κράιζνικ, Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, τα μέλη της Χρυσής Αυγής Κουσουμβρής Σωκράτης, Μπέλμπας Απόστολος και Μαυρογιαννάκης Μιχαήλ, και οι Μήτκος Αντώνης, Ζαβιτσάνος Δημήτρης, Φλορίν Αννα, Μουρατίδης Γιώργος, Σπουργίτης Ελευθέριος, Μαρονικολάκης Ιδομενέας, Δημητρίου Χρήστος κά.
[Σ.Σ.: Απαραίτητη σημείωση: Επειδή οι συντάκτες του XYZ Contagion έχουν αλλεργία με τις γενικεύσεις, τις ρατσιστικές κρίσεις και τις συλλήβδην δαιμονοποιήσεις, πρέπει να διευκρινίσουμε ξανά πως όπου υπάρχει ο όρος ‘οι Σέρβοι’ ή ‘η σερβική πλευρά’ δεν εννοούμε ολόκληρο το σερβικό λαό και το σερβικό έθνος, ούτε όλους τους πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας με σερβική καταγωγή. Εννοούμε εκείνες τις ελίτ στο σερβικό κράτος, οι οποίες, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους και πάνω απ’ όλα την ‘Μεγάλη Σερβία’, συνέστησαν ‘εγκληματική οργάνωση’ (‘Joint Criminal Enterprise’ στην σχετική ορολογία) και προέβησαν στα γνωστά εγκλήματα, όπως επίσης και όλους εκείνους που υποστήριξαν ή υποκίνησαν τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό και παρείχαν υλική βοήθεια και ψυχική συνδρομή σε αυτόν. Και, ασφαλώς, υπάρχουν κλιμακώσεις στην κατανομή ευθυνών: Δεν είναι το ίδιο ο υψηλόβαθμος κρατικός αξιωματούχος που έχει σκοπό να γίνει ολιγάρχης και για αυτό συνεργάζεται με τον μαφιόζο που οργανώνει παραστρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου και πλιάτσικου, σε σύγκριση με τον απλό ανώνυμο Σέρβο που πίστεψε όλες τις κινδυνολογίες και τα συνωμοσιολογικά σενάρια της τηλεόρασης του Μιλόσεβιτς και τελικά πήγε να καταταγεί εθελοντής. Βέβαια, η τραγική μοίρα για τα θύματα και τους διωκόμενους είναι ευθύνη και αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας όλων των παραπάνω μελών της εν λόγω Joint Criminal Enterprise για την επίτευξη των κοινών εγκληματικών τους στόχων, αναμφισβήτητα, ωστόσο το ποσοστό ευθύνης είναι διαφορετικό ανά περίπτωση.
Υποστηρίζουμε ότι την περίοδο 1987 έως (τουλάχιστον) 1995 στη Σερβία συγκροτήθηκε το μεγαλύτερο και πιο αιματηρό εθνικιστικό κίνημα στη μεταπολεμική Ευρώπη και ότι ο λόγος για τον οποίο αυτό το φασιστικό κίνημα υποστηρίχτηκε από την Ελλάδα, και μάλιστα σε ποσοστά της τάξης του 99%, οφείλεται στο γεγονός πως οι Ελληνες, πλήρως παραπληροφορημένοι από την ιδιωτική τηλεόραση και όμηροι ενός μεσαιωνικού φανατισμού, είδαν στο πρόσωπο του ‘Σέρβου ορθόδοξου αδερφού’ τον τιμωρό που θα έπαιρνε εκδίκηση από Τούρκους, Αλβανούς και ‘Σκοπιανούς’ και αυτόν που θα έδινε ένα μάθημα στη Δύση -και θα τα αποδείξουμε όλα αυτά στη συνέχεια, στοχεύοντας στο να αναδείξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του θέματος.
Μιλώντας για γενικεύσεις και δαιμονοποιήσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι δεν πρόκειται να απαντήσουμε στα γνωστά γελοία ‘επιχειρήματα’ πως δήθεν όποιος δείχνει τις ευθύνες του ολοκληρωτικού μεγαλοϊδεατικού καθεστώτος Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς, την ίδια στιγμή «παίζει το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και δικαιολογεί τις ‘ανθρωπιστικές επεμβάσεις’». Γι’ αυτόν τον αστείο ισχυρισμό, που συχνά συνοδεύεται από ανάλογη συκοφαντία τύπου «πληρωμένοι από το ΝΑΤΟ» κ.λπ., δεν αξίζει να σπαταλήσει κανείς ούτε ένα λεπτό, ειδικά με ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι πάρα πολύ απλό: Το ενδεχόμενο να είναι δύο τα καθάρματα σε μία σύγκρουση (ΚΑΙ το ΝΑΤΟ, ΚΑΙ το καθεστώς Μιλόσεβιτς), άραγε δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των τηλεθεατών οπαδών του δήθεν αριστερού ‘αντιιμπεριαλισμού’;].
— $$$ Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται πολιορκούμενοι με τους συγγενείς τους τη μια μέρα, φωτογραφίζονται αιχμάλωτοι από δορυφόρους την επομένη, εξαφανίζονται και δηλώνονται αγνοούμενοι την τρίτη, και τέλος ταυτοποιούνται μέσω DNA σε μαζικούς τάφους με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Αλλη μια συγκλονιστική άγνωστη φωτογραφία από τις μέρες της Σρεμπρένιτσα: Αιχμάλωτοι Μουσουλμάνοι βγαίνουν με τα χέρια ψηλά, δήθεν για «να περάσουν από ανακρίσεις» όπως είχε υποσχεθεί ο Μλάντιτς στον Ερυθρό Σταυρό και στον ΟΗΕ. Γύρω τα υπάρχοντά τους σε στοίβες («δεν θα τα ξαναχρειαστούν», όπως είχε πει ο τσέτνικ στον Κυανόκρανο). Εντός ολίγου, όλοι θα είναι νεκροί. Φωτογραφία Art ZAMUR/GAMMA.
Πρέπει να σημειωθεί ότι αν και η Σρεμπρένιτσα έχει μονοπωλήσει την συζήτηση σχετικά με την σερβική γενοκτονική επιθετικότητα (στην Ελλάδα ούτε καν αυτό έγινε), στην πραγματικότητα δεν ήταν η πιο πολύνεκρη εκδήλωση της επιθετικότητας αυτής: Προηγούνται αριθμητικά οι αρχικές επιχειρήσεις της πρώτης άνοιξης του πολέμου το 1992, σε πολλές ταυτόχρονα περιοχές της Βοσνίας, και, φυσικά, η πολιορκία του Σαράγεβο, όταν το νεκροταφεία είχε γεμίσει και ο Δήμος αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει για νέα νεκροταφεία τα δεκάδες γήπεδα και τις άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις που είχαν φτιαχτεί για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 1984. Σ’ αυτά τα δύο κεφάλαια του πολέμου, τα μαζικά εγκλήματα και οι νεκροί άμαχοι, οι βιασμένες γυναίκες και τα νεκρά παιδιά ήταν πολύ περισσότερα σε σύγκριση με την Σρεμπρένιτσα.
Ας εστιάσουμε στις αποδείξεις. Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς όλες τις κατηγορίες αποδείξεων. Εκτός από το αδιανόητο γεγονός της επαναταφής των πτωμάτων (οι Σέρβοι ξέθαψαν τα πτώματα από τους μαζικούς τάφους και τα έθαψαν αλλού, ώστε να μην βρεθούν και να καταστραφούν έτσι οι αποδείξεις, τακτική που ξαναχρησιμοποήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα και στο Κόσοβο), έχουμε:
– Μαρτυρίες από επιζώντες και αυτόπτες μάρτυρες
– Επίσημες αναφορές διεθνών οργανισμών που βρέθηκαν στην καρδιά των γεγονότων και κράτησαν χρονικό και ημερολόγια
– Η επίσημη αναφορά της ίδιας της σερβοβοσνιακής κρατικής οντότητας, της Republika Srpska το 2004, στην οποία περιγράφονται λεπτομερώς τα γεγονότα της σφαγής και παρουσιάζεται κατάλογος 7.800 Βοσνίων που εκτελέστηκαν
– Στοιχεία forensics και εγκληματολογικού τύπου, αφού κάθε νεκρός αντιμετωπίστηκε σαν θύμα δολοφονίας, και κάθε τάφος σαν ξεχωριστή crime scene, όπως θα έκανε η αστυνομία και τα CSI της σε μια συμβατική δολοφονία· γι’ αυτό τον λόγο εξετάστηκαν το έδαφος, η χλωρίδα, η περιεκτικότητα σε μέταλλα και άλλα χημικά του εδάφους και όλες οι άλλες παράμετροι που εξετάζονται σε κάθε έγκλημα, ακριβώς όπως συνηθίζεται στις δυτικές χώρες έπειτα από κάθε δολοφονία
– Υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στις εκτελέσεις και βρέθηκαν αργότερα στο έδαφος ή στους τάφους, όπως π.χ. βλήματα, κάλυκες από σφαίρες, κομμάτια υφάσματος για να σκεπάζουν τα μάτια και σύρματα, καλώδια ή κομμάτια υφάσματος για χειροπέδες
– Μαρτυρίες, έγγραφα, διαταγές, log-book και άλλα στοιχεία για την προετοιμασία των οχημάτων που χρειάζονταν για τον εκτοπισμό των γυναικόπαιδων και την μεταφορά των μελλοθανάτων. Π.χ. ο αξιωματικός του Γενικού Επιτελείου των Σερβόβοσνιων Petar Skrbic κατέθεσε ενόρκως για την διαταγή της 11ης Ιουλίου 1995, από τον ίδιο τον Μλάντιτς αυτοπροσώπως, με την οποία έστειλε «50 λεωφορεία σε ένα στάδιο στο Bratunac» (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 24.01′).
– Φωτογραφίες και βίντεο από τους χώρους των γεγονότων, όπως τα φιλμ του Σέρβου δημοσιογράφου Ζόραν Πέτροβιτς και του ερασιτέχνη νεαρού απ’ την Σρεμπρένιτσα, με κορυφαίο όλων το βίντεο με τους παραστρατιωτικούς Scorpions να εκτελούν τους έξι νεαρούς μουσουλμάνους στο Trnovo. «Η αλήθεια έσπασε τα μούτρα μας, οδυνηρή και ανελέητη», είχε γράψει η σερβική Politika στις 04/06/2005, όταν προβλήθηκε το βίντεο στην εθνική τηλεόραση. Η σερβική Δικαιοσύνη έσωσε την τιμή των έντιμων Σέρβων όταν καταδίκασε μετά δύο χρόνια τους συγκεκριμένους Scorpions (αλλά όχι σε τόσο αυστηρές ποινές).
– Τα φιλμ και οι μαρτυρίες από την βάση του ΟΗΕ στο Ποτοτσάρι και τα φιλμ και οι μαρτυρίες από την Τούζλα, όταν έφτασαν εκεί τα λεωφορεία που έβαλε ο Μλάντιτς για να εκκενώσει την Σρεμπρένιτσα: Στα πρώτα διακρίνονται άνδρες και αγόρια, στα δεύτερα ούτε ένας, έχουν εξαφανιστεί όλοι, σαν να άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Ενδιάμεσα υπάρχουν οι σκηνές της ‘διαλογής’, όταν οι άνδρες περπάτανε στην σειρά δίπλα από τα λεωφορεία κι αν τυχόν κανείς πάει να λοξοδρομήσει, οι ένοπλοι Σέρβοι του βάζουν τις φωνές και τον επαναφέρουν στη σειρά. Για ποιο λόγο άνδρες και αγόρια δεν έφτασαν ποτέ στην Τούζλα, όπως είχε υποσχεθεί σε όλον τον κόσμο πάνω από δέκα φορές ο ανδρείος Μλάντιτς; Διότι κατέληξαν όλοι νεκροί, είναι πολύ απλό.
– Εκθέσεις εμπειρογνωμόνων όπως λ.χ. οι στρατιωτικοί αναλυτές που εμβάθυναν λεπτομερώς στις στρατιωτικές επιχειρήσεις χρησιμοποιώντας έγγραφα του σερβοβοσνιακού στρατού ή οι αναλυτές δορυφορικών φωτογραφιών ή οι ειδικοί επί των καταστροφών των μνημείων
– Οπτικό υλικό από δορυφόρους, στο οποίο, μεταξύ άλλων, φαίνονται πεντακάθαρα άνθρωποι συγκεντρωμένοι σε γήπεδα και άλλους χώρους, κομβόι λεωφορείων να τους μεταφέρουν στους χώρους εκτελέσεων, κατόπιν πτώματα στο έδαφος και στο τέλος φρεσκοσκαμμένοι μαζικοί τάφοι· με αυτή την σύγκριση φωτογραφιών βρέθηκαν τον πρώτο χρόνο των ερευνών πάνω από 30 δευτερεύοντες μαζικοί τάφοι στους οποίους δεν ήταν σπάνιο να υπάρχουν όχι ολόκληρα πτώματα: αλλά μόνο ανθρώπινα μέλη και υπολείμματα πτωμάτων λόγω της μεθόδου θανάτωσης (π.χ. βολές από αντιαεροπορικά) και των εργασιών από μεγάλα εκσκαπτικά μηχανήματα κατά την εκταφή και επαναταφή των πτωμάτων. Βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών είχε πυροβοληθεί στην πλάτη και στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Και μόνο το γεγονός πως όλοι αυτοί οι -φωτογραφημένοι και στη γη και από δορυφόρους- εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγες μέρες και κανείς δεν τους είδε ξανά και τα ονόματά τους μπήκαν σε καταλόγους αγνοουμένων οργανισμών όπως του Ερυθρού Σταυρού, και μόνο αυτό φτάνει για να καταλάβει κανείς ποια ήταν η μοίρα τους: Οταν ρωτούσαν τους Σέρβους, εκείνοι απαντούσαν πως δεν ήξεραν. Βρέθηκαν όμως μετά από πολλά χρόνια κάτω από το έδαφος, τόσο απλά.
[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].
Image 1 Date: July 12, 1995 Subj: Potocari: Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: National Security Archive FOIA Request This overhead surveillance photographic image from July 12 1995 shows a group of people assembled near a roadway in Potocari, a town near Srebrenica, within the ‘safe area’ enclave.
Image 2 Date: July 13, 1995 Subj: Overview: Potocari, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This image shows various landmarks in the town of Potocari, located in the Srebrenica ‘safe area’ enclave on July 13, 1995, including a line of buses and trucks on the road outside of the UN base.
Image 3 Date: July 13, 1995 Subj: Bus Convoy, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY). One of the images US Ambassador to the UN Madeleine Albright presented to the UN Security Council as evidence of human rights violations in August 1995. As a result, the international community started to put together the pieces about the fate of nearly 8,000 men and boys massacred in Srebrenica beginning on July 11, 1995. The image shows a convoy of white buses traveling to and from a football [soccer] field, where groups of prisoners are assembled. Christian Science Monitor reporter David Rohde wrote about this image, a photocopy of which he used to visit the Nova Kasaba site as described in his article ‘Evidence Indicates Bosnia Massacre’ on August 18, 1995: «US officials first made public charges about alleged atrocities by Bosnian Serbs in this area on Aug. 10. In a closed session of the UN Security Council, US ambassador to the UN Madeleine Albright said that as many as 2,700 Bosnian Muslims might have been hastily executed and buried in shallow graves. In a dramatic presentation of evidence, Ms. Albright displayed spy plane and satellite photos of an area in the small farming village of Nova Kasaba, about 14 miles west of Srebrenica. ‘Before’ photos showed prisoners crowded into a soccer field and undisturbed earth in an empty field a half mile away [Image 3]. ‘After’ photos from a few days later show no prisoners and three areas of disturbed earth in outlying fields that resemble mass graves.»
Date: July 13, 1995 Subject: Areas of Disturbed Earth, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This image taken on July 13, 1995 shows the ‘before’ image of the July 27, 1995 ‘after’ image that shows areas of disturbed earth.
Image 5 Date: July 13, 1995 Subject: Buses and Trucks Lined Up, Potocari, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This document, (a zoomed in version of Image 2) shows the lines of buses and trucks on the road outside of the UN base.
Image 6 Date: July 27, 1995 Subject: Disturbed Earth: Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) Overhead surveillance of disturbed earth signaling the location of mass graves where Srebrenica victims were buried. This is a close up of the left section marked on Image 7.
Image 7 Date: July 27, 1995 Subject: Areas of Disturbed Earth: Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) An overhead image of Nova Kasaba identifies two areas of ‘disturbed earth,’ indicating the possibility of mass graves.
Η κλασική φωτογραφία από την περιοχή Pilica, 55 χιλιόμετρα ανατολικά της Τούζλα, στις 18 Σεπτεμβρίου 1996. Οι ερενυητές του ΔΠΔΧΓ βρίσκουν σωρό από πτώματα με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και τα μάτια καλυμμένα με ύφασμα.
Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Βόσνιοι κρατούμενοι περιμένουν την εκτέλεσή τους. Στο βάθος λεωφορεία που τους μεταφέρουν στους τόπους εκτελέσεως. Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
Περιοχή Bratunac, Σρεμπρένιτσα Βοσνίας. Μαζικοί τάφοι. Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Σε όλη την κοιλάδα βρίσκονταν διάσπαρτα προσωπικά αντικείμενα και απομεινάρια ρούχων [Σ.Σ.: των αιχμαλώτων και των άοπλων Βόσνιων]. Δεν υπήρχαν πτώματα· προφανώς τα όρνεα θα είχαν εξαφανίσει τυχόν ανθρώπινα υπολείμματα, από τότε», δήλωσε ο Jamie Adam, από το Κέντρο για δράση εναντίον των Ναρκών των Ηνωμένων Εθνών για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (UN Mine Action Centre for Bosnia-Hercegovina). Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
Μια συγκλονιστική δορυφορική φωτογραφία από το ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Nova Kasaba, ακριβώς στις 14.00 της 13ης Ιουλίου 1995. Το πυκνό ορθογώνιο στη μέση της εικόνας δείχνει τους εκατοντάδες κρατούμενους να στοιβάζονται ενώ περιμένουν να εκτελεστούν. Στην ευρύτερη περιοχή, ακόμα ανακαλύπτονται μαζικοί τάφοι, αφού οι Σέρβοι ξέθαβαν τα πτώματα και τα έθαβαν ξανά αλλού, μακριά, μέχρι και στο Βελιγράδι βρέθηκαν υπολείμματα πτωμάτων από θύματα της Σρεμπρένιτσα. Εδώ σταμάτησαν οι Ελληνες της ΕΕΦ, συνοδεύοντας στις μετακινήσεις του τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και εδώ έπαιρναν φωτογραφίες, τις ίδιες στιγμές, σύμφωνα με τα στοιχεία που κατατέθηκαν στο ΔΠΔΧΓ, κατά τις οποίες αιχμάλωτοι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, γονατισμένοι και με δεμένα τα χέρια στην πλάτη, περίμεναν να εκτελεστούν. Θα τους ρωτήσει ποτέ κανένας τι ακριβώς συνέβη στο σφαγείο αυτό;;;
Σε αυτό το σημείο της Βοσνίας, στην περιοχή Nova Kasaba της Σρεμπρένιτσα, όπου ανακαλύπτονται ακόμα μαζικοί τάφοι, βρέθηκαν μαζί με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες οι Ελληνες εθελοντές, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Απόρρητες φωτογραφίες από δορυφόρο. Εδωσαν τα πρώτα στοιχεία για τους μαζικούς τάφους στη Nova Kasaba, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1995. Οι εφτά πρώτες (‘The Bosnian War Cables’) δείχνουν διαδοχικά όλη τη σειρά των γεγονότων ‘before and after’. Κρατούμενοι συγκεντρωμένοι σε γήπεδα, φορτηγά και λεωφορεία να πηγαινοέρχονται, κατόπιν πτώματα στη σειρά και στο τέλος φρεσκοσκαμμένο έδαφος, δηλαδή άνοιγμα μαζικών τάφων και βιαστικό παράχωμα.
– Μαρτυρίες από αυτόπτες μάρτυρες-μέλη διεθνών οργανισμών· μόνο ο ΟΗΕ έχει εκδόσει 104 από αυτές
– Διαταγές, σχέδια επιχειρήσεων και επίσημα έγγραφα της σερβικής πλευράς για κινήσεις μονάδων, ανθρώπων και οχημάτων, όπως επίσης και η καταγραφή των υλικών μέσων που χρησιμοποιήθηκαν.
– Απουσία διαταγών και εγγράφων από την σερβική πλευρά που να δείχνει ότι εναντιώθηκαν στα εγκλήματα ή ότι προσπάθησαν να τα εμποδίσουν ή έστω ότι θέλησαν αργότερα να τιμωρήσουν τους ενόχους
– Δημογραφικά στοιχεία, λ.χ. συγκριτικά, οι αριθμοί κατοίκων από την απογραφή του 1991, οι αναφορές από τις μετακινήσεις προσφύγων την περίοδο 1992-1995, οι κατάλόγοι αγνοουμένων διεθνών οργανισμών, οι τελικοί εκλογικοί κατάλόγοι των εκλογών του 1996 κά· η σύγκριση όλων αυτών δείχνει με σαφήνεια ότι πράγματι πάνω από 8.000 μουσουλμάνοι κάτοικοι της περιοχής εξαφανίστηκαν από προσώπου γης -αλλά βρέθηκαν τελικά σε μαζικούς τάφους
– Υποκλαπείσες συνομιλίες, είτε μεταξύ των ανώτερων πολιτικών παραγόντων των Σέρβων και των Σερβοβόσνιων με την ηγεσία του στρατεύματος, είτε μεταξύ ανώτατων αξιωματικών την στιγμή των επιχειρήσεων: λ.χ. ο στρατηγός Radislav Krstic να ενημερώνει στις 13 Ιουλίου πως «έχουμε ήδη 6.000 αιχμαλώτους», αριθμό που επιβεβαιώνει ο συνταγματάρχης Radislav Jankovic την επόμενη μέρα μιλώντας με Ολλανδό Κυανόκρανο ή τα γνωστά μας «3.500 πακέτα» του Krstic όταν παραπονιόταν στον επιτελάρχη Ασφαλείας συνταγματάρχη Ljubisa Beara πως δεν είχε αρκετά χέρια για «να τα παραδώσει» ή την διαταγή του Krstic προς τον υποδιοικητή της Ταξιαρχίας Ζβόρνικ Dragan Obrenovic «Πρέπει να τους σκοτώσετε όλους. Δεν χρειαζόμαστε κανένα ζωντανό, ούτε ένας να μην μείνει ζωντανός» («Nijednog zivog nemoj da ostavljas») …
… ή τέλος, την χαρακτηριστικότερη φράση του Κάρατζιτς προς τον Σέρβο πολιτικό διοικητή της Σρεμπρένιτσα (και αργότερα αντιπρόεδρο του κόμματος SDS του Κάρατζιτς, καταδικασμένος κι αυτός σε δέκα χρόνια κάθειρξη) Miroslav Deronjic, παρουσία του επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Σερβίας Jovica Stanisic, τις παραμονές της πτώσης της Σρεμπρένιτσα: http://srebrenica-genocide.blogspot.gr/2009/08/karadzic-trial-ready-kill-them-all.html
«Μίροσλαβ, όλοι πρέπει να πεθάνουν. Σκότωσε τους όλους, κάθε έναν που πέφτει στα χέρια σου, όποιον βρεις εκεί, πρέπει να πεθάνει» («Miroslav, they must all be killed. All and every one you find there, all those that fall into your hands»).
Εχοντας αυτή τη φράση του στο μυαλό, λίγες μέρες αργότερα ο μεθυσμένος Deronjic μάλωνε με τον επίσης μεθυσμένο Ljubisa Beara σχετικά με το που και πως θα εξοντώσουν τους κρατούμενους. Ο ένας επέμενε προβάλλοντας τις διαταγές που είχε απ’ τον Κάρατζιτς, κι ο άλλος τις αντίστοιχες του Μλάντιτς, -οι ίδιοι τους τα έχουν καταθέσει αυτά ενόρκως, εδώ. Και σύμφωνα με την κατάθεση του ίδιου του Deronjic στο ΔΠΔΧΓ, όταν τηλεφώνησε στον Κάρατζιτς εκείνη τη μέρα της πτώσης της Σρεμπρένιτσα για να συζητήσουν τι πρέπει να κάνει με μια άλλη μεγάλη ομάδα αιχμαλώτων στο Bratunac, ο Κάρατζιτς απάντησε:
«Κάποιος θα έλθει εκεί σύντομα με διαταγές για την τύχη τους».
Πράγματι, ήλθε ο Vujadin Popovic (αυτός που ζητούσε απ’ τους Ελληνες εθελοντές να του παραδώσουν την κάμερα στο γήπεδο της Nova Kasaba για να καταστρέψει τις φωτογραφίες τους, ο Chief of Security του Σώματος Στρατού Ντρίνα του σερβοβοσνιακού στρατού, καταδικασμένος κι αυτός σε ισόβια κάθειρξη) και είπε:
«Εχουμε διαταγές από πολύ ψηλά, όλοι οι αιχμάλωτοι πρέπει να εκτελεστούν».
– Ομολογίες μεταμελημένων κατηγορουμένων και ομολογίες με μεγάλες λεπτομέρειες όσων δήλωσαν ‘ένοχοι’ στο ΔΠΔΧΓ, μεταξύ των οποίων και κατηγορούμενοι από τα υψηλότερα κλιμάκια, λ.χ. οι στρατηγοί του Μλάντιτς και η αντιπρόεδρος του (και αργότερα πρόεδρος των Σερβοβόσνιων) Μπιλιάνα Πλάβσιτς. http://www.icty.org/en/content/statements-guilt
Μέχρι κι ο ίδιος ο –καταδικασμένος, πλέον, επίσημα για τη γενοκτονία-, Κάρατζιτς, την παραμονή της απαγγελίας της ετυμηγορίας εναντίον του (23/03/2016), παραδέχεται τα εγκλήματα που συνέβησαν τότε, παραδέχεται ακόμη και ότι αδιαμφισβήτητα οι εκτελεσμένοι από τους Σέρβους στη Σρεμπρένιτσα δολοφονήθηκαν εν αιχμαλωσία με τα χέρια δεμένα («who are undisputed victims with ligatures»), αλλά λέει, βέβαια, πως έχει «καθαρή συνείδηση». Η υπερασπιστική του γραμμή ήταν, αν αυτό σας θυμίζει κάτι, πως, ναι, «εγκλήματα συνέβησαν», αλλά δεν ευθύνομαι γι’ αυτά, ούτε εγώ, ούτε το κόμμα μου, ούτε η οργάνωσή μου, ούτε ο στρατός μου και οι δομές του αποσχιστικού κράτους στο οποίο ήμουν ηγέτης. Ευθύνονται μεμονωμένοι κακοποιοί, που τα έκαναν στο όνομα της σερβικής ιδέας, συν κάποιοι ανεξέλεγκτοι πλιατσικολόγοι παραστρατιωτικοί. Μπορεί οι αποδείξεις εναντίον του να ήταν χιλιάδες, αλλά ο δήμιος προτιμούσε να επιμένει, ‘τυχαία μεμονωμένα περιστατικά’. Αυτό, όμως, μάλλον δεν ήταν αρκετό για το Διεθνές Δικαστήριο, του οποίου η δουλειά όλα αυτά τα χρόνια ήταν πραγματικά τιτάνια, κι έτσι η ετυμηγορία ήταν αυτή που έπρεπε. Οταν τα θύματα έδιναν καταθέσεις στο Δικαστήριο της Χάγης και εξιστορούσαν πως είχαν χάσει όλα τα μέλη της οικογένειας τους, ο αμετανόητος ψυχρός δολοφόνος όχι μόνο δεν έδειχνε κανένα σημάδι μεταμέλειας, αλλά κατηγορούσε κι από πάνω τα θύματα, πως δήθεν έθαβαν κενά φέρετρα για να τον κάνουν να φαίνεται κακός. Δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη ύβρις από αυτήν, απέναντι στις γυναίκες που άφησε χήρες και χωρίς παιδιά.
– Απειρα άλλα γεγονότα που συνθέτουν την μεγάλη εικόνα, λ.χ. οι χήρες και οι γονείς ανδρών και αγοριών που εξαφανίστηκαν και που θεωρούνταν αγνοούμενοι για πολλά χρόνια μέχρι σιγά-σιγά να βρεθούν σχεδόν όλοι και να συμπληρωθούν οι κατάλογοι των νεκρών μέσω ταυτοποιήσεων DNA, οι ιστορίες των οικογενειών τους, η άρνηση των Σέρβων να ερευνήσουν τις τύχες των χαμένων ανθρώπων και των γεγονότων εν γένει (αφού ήξεραν ότι ήταν ένοχοι και είχαν ήδη μεταφέρει τα πτώματα σε δευτερεύοντες τάφους για να μην βρεθούν) και άλλα πολλά.
Ολα αυτά, αν τα βάλει κανείς το ένα δίπλα στα άλλα, συνθέτουν μια πλήρη εικόνα των πραγματικών γεγονότων, αφού κάθε στοιχείο της υπόθεσης ταιριάζει απόλυτα με όλα τα υπόλοιπα και όλα μαζί δίνουν μια ενιαία αδιαμφισβήτητη αφήγηση, ώστε όλα μαζί να βγάζουν το ένα και μοναδικό αληθινό νόημα: «Τους σκοτώνουμε όλους, διότι αν τους αφήσουμε ζωντανούς, αύριο-μεθαύριο θα ξαναπάρουν τα όπλα». Αντίθετα, οι αρνητές απλά προσπαθούν να εστιάσουν αποσπασματικά σε επιμέρους μικρά ζητήματα με σκοπό να αμφισβητηθεί συνολικά η πεντακάθαρη εικόνα των γεγονότων που προκύπτει από τα πορίσματα με τις αμέτρητες αποδείξεις (θυμηθείτε εδώ και τις παρόμοιες τακτικές των αρνητών του Ολοκαυτώματος). Επειδή, λοιπόν, είναι λογικό η αφήγηση που προκύπτει από την αποσπασματική και επιλεκτική χρήση στοιχείων να είναι απολύτως αδύναμη και χωρίς κεντρική ιδέα, το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους είναι να παράγονται αυτοαναιρούμενα και αντιφατικά και αλληλοσυγκρουόμενα θεωρητικά σχήματα χωρίς αποδείξεις και χωρίς αντιστοίχιση με τα γεγονότα. Ο ορισμός της αυτογελοιοποίησης.
Επιπροσθέτως, οι αρνητές και οι υποστηρικτές εγκληματιών, ακριβώς όπως συμβαίνει και με την άρνηση του Ολοκαυτώματος, πρέπει να βρίσκονται σε μεγάλη ‘σύγχυση’. Ετσι, μπορεί κανείς να ακούσει τα εξής, στην ίδια ομιλία ή στο ίδιο κείμενο, λ.χ. του απόντα στην Σρεμπρένιτσα (αλλά αυτοαποκαλούμενου … ‘βετεράνου’) Κυριάκου Καθάριου:
Πρωθυστερόγραφο: Το κείμενο που ακολουθεί είναι η συντομευμένη version της πέμπτης μεγάλης έρευνας του XYZ Contagion με θέμα ‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα‘. Ο,τι ακολουθεί, βλέπει το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αλλά -επιτρέψτε μας-, και διεθνώς, αφού και οι ξένοι δημοσιογράφοι που έχουν ασχοληθεί με το θέμα ποτέ δεν έφτασαν τόσο μακριά όσο το XYZ Contagion σήμερα.
Συμπεριλαμβάνονται όσα υποκεφάλαια της έρευνας βλέπετε πιο κάτω με έντονα γράμματα, στον συνολικό κατάλογο περιεχομένων της πλήρους version της έρευνας.
Δεν περιλαμβάνονται οι ενότητες με το ιστορικό πλαίσιο, με την περιγραφή των γεγονότων και τις στρατιωτικές και επιχειρησιακές πτυχές, με το πολιτικό πλαίσιο, με τους αρνητές και αναθεωρητές της γενοκτονίας, με τις νομικές περιπέτειες και τις συλλήψεις των εθελοντών μετά την επιστροφή τους στην Ελλάδα και με τις πολιτικές απόψεις μας για το θέμα.
Αν θέλετε να διαβάσετε την πλήρη version, υπάρχει δημοσιευμένη στο άρθρο μας με τίτλο:
‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα – Το πλήρες κείμενο‘ https://xyzcontagion.wordpress.com/srebrenica/
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
— Ξεκλειδώνοντας τα πρώτα μυστικά για να ανοίξει ξανά η έρευνα (Μια πρώτη γνωριμία με τα πρόσωπα της υπόθεσης)
— Flashback #1 – «Ελληνες ύποπτοι» στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία και Ελληνες μισθοφόροι στο πιο αιμοσταγές Απόσπασμα Θανάτου του πολέμου στη Βοσνία
– Flashback #2 – Ποινικές υποθέσεις εθελοντών μετά την επιστροφή τους
– Οι πολλές μορφές της ελληνικής βοήθειας στον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό και στις πρακτικές της εθνοκάθαρσης
— Σε ποιο βαθμό ήταν εθνικοσοσιαλιστική η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά ΕΕΦ;;; Εξαγωγή χρυσαυγιτισμού σε ‘πατριωτικό περιτύλιγμα’ – «Για τη Λευκή Φυλή και την Ορθοδοξία, ενάντια στον Τούρκο και στον Εβραίο υπάνθρωπο»
— Τα δώρα του Αγιου Βασίλη στους Ελληνες κυνηγούς Μουσουλμάνων – Ενα θέαμα για όλη την οικογένεια, γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι
— Η Πινακοθήκη των εθελοντών: Οταν έβγαιναν σε τακτική βάση στην τηλεόραση και στις εφημερίδες
— Οι Ελληνες της ΕΕΦ γιορτάζουν: Πάσχα με τον Κάρατζιτς, Πρωτοχρονιά με τον Μλάντιτς. Των Αγίων Πέτρου και Παύλου, στις 12 Ιουλίου 1995, με ποιους πέρασαν τη γιορτή;;;
– Διάρθρωση του στρατού και ιεραρχία: Τα πρόσωπα-κλειδιά της ανθρωποσφαγής στην Σρεμπρένιτσα και οι συναντήσεις τους με τον Μπάγιαγκιτς και την ΕΕΦ
– Σρεμπρένιτσα: Τα γεγονότα της πρώτης συστηματικής εξολόθρευσης (γενοκτονία, κατά τον ΟΗΕ) στον ευρωπαϊκό χώρο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
– Η μεγάλη σφαγή: Selection, εν ψυχρώ εκτελέσεις βιασμοί, ακρωτηριασμοί, βασανιστήρια και θάψιμο ανθρώπων ζωντανών
— Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς (Zvonko Bajagic), διοικητής της ΕΕΦ και υψηλόβαθμος αξιωματικός σε θέση-κλειδί του σερβοβοσνιακού στρατού: Ο χαρακτηρισμένος από το 1992 ως εγκληματίας πολέμου ‘φιλέλλην’ πολέμαρχος και νονός του εγκλήματος, στη ‘μαύρη λίστα’ του FBI. Βίος και πολιτεία
— Τι συνέβη στο γήπεδο της περιοχής Nova Kasaba, ποιους συνάντησαν και από που πέρασαν οι Ελληνες εθελοντές και ο Σερβοβόσνιος διοικητής της ΕΕΦ;;;
– Τι γνωρίζει η ελληνική κοινή γνώμη μέχρι σήμερα. Δημόσιες ομολογίες και επίσημες εκθέσεις που κάνουν λόγο για συμμετοχή των Ελλήνων της ΕΕΦ στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα
— Οι επιβαρυντικές για την ΕΕΦ καταθέσεις του Zβόνκο Μπάγιαγκιτς στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, υπέρ Παντούρεβιτς το 2009 και υπέρ Κάρατζιτς το 2013
— Αλλες αποδείξεις και μαρτυρίες για τη δράση των Ελλήνων Εθελοντών της ΕΕΦ τις ημέρες της κατάληψης και της σφαγής στην Σρεμπρένιτσα. Νέα στοιχεία
— Κι άλλα άγνωστα στοιχεία για την δράση της ΕΕΦ, για πρώτη φορά στο φως στην Ελλάδα – Τι γνωρίζουν οι Βόσνιοι ερευνητές
— Συμμετοχή σε αποσπάσματα θανάτου: Με πυροβολικό, βαρέα όπλα και ενέδρες ενάντια στους τρομοκρατημένους Μουσουλμάνους που έψαχναν διαφυγή, «Νιώθαμε ικανοποιημένοι όταν σκοτώναμε Μουσουλμάνους, αφήναμε σε 13 λεπτά 300 νεκρούς»
– Μετά την αποχώρηση της ΕΕΦ από τα μέτωπα του πολέμου και τις δοσοληψίες με τη Δικαιοσύνη
— Ερωτήματα (όχι μόνο για τη συνείδησή μας)
– Οι Ελληνες εθελοντές της ΕΕΦ: Και αρνητές της εθνοκάθαρσης
– Ποιο κόμμα υποστηρίζει η ΕΕΦ στα κοινωνικά δίκτυα: Επιτρέπεται ο εγκωμιασμός εγκλημάτων (και ειδικότερα, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου) σε κοινή θέα;;;
– Το πρώτο βίντεο που δείχνει άνδρες της ΕΕΦ μαζί με τους αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς, της σφαγής στη Σρεμπρένιτσα. Οταν η ‘επικρότηση’ δίνει την θέση της στην χαρά της ‘εκπυρσοκρότησης’
— Βιβλιογραφία – Φιλμογραφία – Προτάσεις
Προτρέπουμε κάθε κάτοχο, διαχειριστή ή αρθρογράφο προοδευτικής ή κινηματικής μη εμπορικής ιστοσελίδας, portal, ενημερωτικού ΜΜΕ ή ιστολογίου που θεωρεί ότι η χώρα μας αδιαφόρησε γι’ αυτό το ύψιστο ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν έπραξε όσα όφειλε, κάθε αρθρογράφο που έχει τη δυνατότητα να δημοσιεύει απόψεις και ρεπορτάζ σε portal, website, ιστότοπους ΜΜΕ, blog κά., κάθε αντιφασίστα και αντιεθνικιστή, κάθε υπερασπιστή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και όλους όσους αυτό το κείμενο τους κάνει να θυμώνουν ή τους αγγίζει με οποιοδήποτε τρόπο, να αναδημοσιεύσουν και να χρησιμοποιήσουν ό,τι θεωρούν σκόπιμο από την παρούσα εργασία, ευχής έργον -και επιθυμία μας-, ελεύθερα και χωρίς κανέναν περιορισμό εκτός από την αυτονόητη αναφορά της πηγής με ενεργό link προς το παρόν κείμενο. Μπορείτε να αντιγράψετε και να χρησιμοποιήσετε είτε ολόκληρο το κείμενο, είτε κεφάλαια ή τμήματα αυτού, είτε τα βίντεο, είτε τις φωτογραφίες με τις λεζάντες τους, είτε αποσπάσματα, για να γράψετε και να δημοσιεύσετε στα δικά σας ΜΜΕ οτιδήποτε θα μπορούσε να πιέσει προς την κατεύθυνση της περαιτέρω έρευνας και ενασχόλησης με αυτό το -ντροπιαστικό για την Ελλάδα και τους πολίτες της- ζήτημα. Κάθε βοήθεια στην διάχυση των αποκαλύψεων, των στοιχείων και των πληροφοριών και κάθε ανακίνηση του θέματος ώστε να φτάσει όσο πιο κοντά γίνεται στους αξιωματούχους και στους επαγγελματίες λειτουργούς μιας εκ των τεσσάρων εξουσιών της χώρας μας είναι ευπρόσδεκτες. Σε σχέση με εμπορικά ΜΜΕ και portal και με όσα φιλοξενούν διαφημίσεις, παρακαλούμε επικοινωνήστε προηγουμένως με τους συντάκτες μας, αφού πρώτα υπενθυμίσουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του συνόλου του άρθρου -ευχαριστούμε.
Short version: Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα
Δύο κράτη έχουν την χειρότερη φήμη διεθνώς σχετικά με την στάση που κράτησαν στα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα, που όπως ξέρουμε είναι η μοναδική περίπτωση πολεμικής θηριωδίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη σε τέτοια ασύλληπτη κλίμακα, ώστε να χαρακτηριστεί σύμφωνα με την πάγια νομολογία του ΟΗΕ με τον όρο ‘γενοκτονία‘. Η Ρωσία και η Ελλάδα. Δεν ήταν μόνο η πολύπλευρη βοήθεια που πρόσφεραν στους επιτιθέμενους Σέρβους και Σερβοβόσνιους. Από τις χώρες αυτές ξεκίνησαν και πήγαν στα καυτά μέτωπα των συγκρούσεων -αλλά και των θηριωδιών που έγιναν κατά παράβαση των νόμων και των ηθών του πολέμου- ένοπλοι. Ενοπλοι που μάτωσαν τα χέρια τους, μαζί με τους Σέρβους ομοϊδεάτες τους, πιθανόν και με αίμα αθώων. Η Ελλάδα ποτέ δεν καταδίκασε καθαρά και κρυστάλλινα τα σερβικά εγκλήματα πολέμου, ούτε βοήθησε ποτέ ουσιαστικά το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Και, βεβαίως, ενώ οι ελληνικές αρχές γνώριζαν απ’ την πρώτη στιγμή για αυτήν την ‘εξαγωγή πολεμιστών’, αφού η κοινή γνώμη βομβαρδιζόταν από υμνητικά δημοσιεύματα και εκπομπές, δεν έκαναν απολύτως τίποτε για το ζήτημα αυτό, αν δεν τους διευκόλυναν κιόλας. Η Ρωσία δεν ανήκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση, κι έτσι η χώρα μας είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που είναι δακτυλοδεικτούμενη στην Ευρώπη και διεθνώς, για την μεγάλη ντροπή της ανθρωποσφαγής 8.000 αόπλων, κρατουμένων και αιχμαλώτων. Αυτή η ντροπή (πρέπει να) βαραίνει τη συνείδηση κάθε δημοκρατικού πολίτη αυτής της χώρας, αφού στη χώρα μας, αναμφισβήτητα, αναλογούν πολλά μερίδια ευθύνης για τις εξελίξεις που οδήγησαν στο αδιανόητο απάνθρωπο μακελειό. Κανείς -εκτός από τους αρνητές της γενοκτονίας- δεν διανοείται να αμφισβητήσει σήμερα εκείνα τα τραγικά γεγονότα· ακόμη και οι ίδιοι οι Σέρβοι τα παραδέχονται: Επρόκειτο για έγκλημα πολέμου, και, ό,τι κι αν ενδέχεται να ήταν αυτοί οι 8.000 άνθρωποι -ακόμη και αφοπλισμένοι στρατιώτες να ήταν (ένα μικρό ποσοστό στην πραγματικότητα)-, δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο η μαζική και βιομηχανικού τύπου προσχεδιασμένη εξόντωσή τους στα πλαίσια του σχεδίου της σερβικής εθνοκάθαρσης εναντίον των μη σερβικών πληθυσμών της ανατολικής Βοσνίας.
Από σήμερα, ίσως να υπάρχει κάτι πολύ ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να ξεπλυθεί η ντροπή. Εξηγούμαστε στη συνέχεια, με το παρόν σημείωμα, που έχει κι έναν ‘κρυφό’ σκοπό: Να σας εξαγριώσει. Αν πιστεύετε στη Δικαιοσύνη και στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, πρέπει να εξοργιστείτε με ό,τι ακολουθεί.
Η νέα έρευνα του XYZ Contagion γράφτηκε με βασικό σκοπό να απαντήσει σε κάποια δύσκολα ερωτήματα:
– Ποιος ήταν ο ρόλος των Ελλήνων εθελοντών στα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα, αλλά και στον ευρύτερο πόλεμο στη Βοσνία, και σε τι είδους επιχειρήσεις και «έκτροπα» (όπως τα αποκαλούν οι ίδιοι) συμμετείχαν;;;
– Σε ποιο βαθμό ήταν εθνικοσοσιαλιστική/χρυσαυγίτικη η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά ΕΕΦ και ποια ακριβώς ήταν τα κίνητρα και η κυρίαρχη ‘ιδεολογία’ ανάμεσά τους;;;
– Ποιο ήταν το προφίλ των Ελλήνων εθελοντών, ποια πρόσωπα συμμετείχαν και τι είδους χαρακτηριστικά είχαν;;;
– Ποιος ακριβώς ήταν ο βίος και η πολιτεία του warlord μαφιόζου και χαρακτηρισμένου εγκληματία πολέμου Σερβοβόσνιου διοικητή τους;;;
– Τι απέγιναν όλοι αυτοί μετά τη λήξη του πολέμου και γιατί είναι αδικαιολόγητη η στάση της χώρας μας σε όλο αυτό ζήτημα;;;
Θα αποδείξουμε με στοιχεία, ντοκουμέντα, μαρτυρίες και κινηματογραφικά και φωτογραφικά τεκμήρια, για πρώτη φορά στην Ελλάδα -και επιτρέψτε μας, και διεθνώς- ότι οι Ελληνες εθελοντές χρυσαυγίτες, φασίστες και άλλοι ήταν παρόντες όλες τις μέρες εκείνης της εβδομάδας των θηριωδιών στην Σρεμπρένιτσα. Οχι γενικά κι αόριστα, απλά ‘στη Σρεμπρένιτσα’ ή κάπου παραδίπλα, σε κάποιο τυχαίο σημείο μέσα στην πόλη. Ηταν παρόντες εκεί ακριβώς, στα χωράφια και στις αποθήκες και στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, την ώρα που γίνονταν οι άγριες μαζικές εκτελέσεις δεμένων κρατουμένων και αιχμαλώτων, ακριβώς στα σημεία συγκέντρωσης και εξόντωσης των Βόσνιων Μουσουλμάνων, εκεί που πήγαιναν τους άντρες και τα αγόρια και κατόπιν άνοιγαν μαζικούς τάφους.
[Σ.Σ.: Η λέξη ‘Μουσουλμάνος’ και ‘Μουσουλμάνοι’ όπου είναι με κεφαλαίο ‘Μ’ σημαίνει ‘Βόσνιος Μουσουλμάνος‘, δηλαδή δηλώνει την ξεχωριστή εθνική ταυτότητα που καθιερώθηκε στη δεκαετία του 1960 στην Γιουγκοσλαβία, ενώ όπου είναι με μικρό ‘μ’ δηλώνει τον πιστό της μουσουλμανικής θρησκείας].
Και μαζί τους βρίσκονταν ένα πολύ σκοτεινό πρόσωπο. Ο Σερβοβόσνιος διοικητής της μονάδας τους, του οποίου τον βίο και την πολιτεία εξετάζουμε εξαντλητικά, αλλά και ο Α2 αξιωματικός Ασφαλείας του Σώματος Στρατού στο οποίο ανήκαν, εκείνου που εκκαθάρισε εθνικά όλη την Ανατολική Βοσνία. Και μάλιστα αυτός ο Α2 ασχολήθηκε εκείνη την κρίσιμη ώρα των επιχειρήσεων ειδικά με τους Ελληνες (θαρρείς δεν είχε άλλη δουλειά να κάνει) για κάποιον πολύ σημαντικό λόγο: Για να καταστρέψει στοιχεία που αποδείκνυαν την θηριωδία. Ναι, καλά καταλάβετε, στοιχεία που είχαν οι Ελληνες στα χέρια τους.
Και έκαναν και πολλά άλλα πράγματα, ενώ δίπλα τους υπήρχαν πάντα Σερβοβόσνιοι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί (τους κατονομάζουμε έναν προς έναν και με τις ιδιότητες τους), αλλά και παραστρατιωτικοί του Αρκάν και του Σέσελι, όπως και η συμμορία-διμοιρία Bijeljina του διαβόητου αιμοσταγούς μισθοφορικού 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ (από 43 χρόνια κάθειρξη για εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία, 1.200 εκτελέσεις σε 5 ώρες, προς 5 μάρκα το κεφάλι, μόνον οι 4 απ’ αυτούς έφαγαν 142 χρόνια φυλακή για εγκλήματα πολέμου), στο οποίο υπερήφανα υπηρετούσαν και δύο Ελληνες της ΕΕΦ.
Θα αναδείξουμε για πρώτη φορά τη φυσιογνωμία των πρωταγωνιστών αυτής της άγνωστης για το ελληνικό κοινό υπόθεσης -αλλά και τα πρόσωπα της Χρυσής Αυγής που συμμετείχαν καθοριστικά-, φέρνοντας στο φως μια σειρά από μυστικά και κρυφές πτυχές της ιστορίας, που όλοι αυτοί σήμερα θα προτιμούσαν μάλλον να είχαν ξεχαστεί.
Κατορθώσαμε να βρούμε και φέρνουμε στο φως, εκτός από το σύνολο ίσως των φωτογραφιών (πάνω από 100), και γύρω στα 10-12 φιλμ και βίντεο από τη Βοσνία, με πρωταγωνιστές τα Ελληνόπουλα που μας έκαναν διάσημους σε όλο τον κόσμο, θαμμένα σε συρτάρια και σε αποθήκες, που ίσως κανείς δεν τα είχε δει ποτέ μετά το 1995: Πολεμικές επιχειρήσεις, διασπορά για θέση μάχης, τελετές εντός των στρατοπέδων με άλλες μιλίτσιες, ακόμη και εκκλησιασμούς, επινίκια γεύματα μετά την πτώση της Σρεμπρένιτσα, ή και γλέντια και ξεφαντώματα με τον εγκληματία πολέμου στρατηγό Μλάντιτς!
Οι μαζικές δολοφονίες στα πλαίσια των σερβικών πρακτικών εθνοκάθαρσης δεν είναι θέμα προς συζήτηση. Είναι γεγονός που έχει τεκμηριωθεί νομικά, ιστορικά και επιστημονικά, και με forensics στοιχεία, δηλαδή. Ηταν ένα προμελετημένο και πολύ καλά σχεδιασμένο μαζικό έγκλημα. Είναι αδύνατο για οποιονδήποτε στρατό να εκτελέσει μέσα σε λίγες μέρες 7.000 ή 8.000 ανθρώπους, αν δεν έχει λάβει κάθε φροντίδα προηγουμένως και αν δεν έχει οργανώσει με άρτιο τρόπο το προσωπικό και την προμήθεια όπλων, πυρομαχικών, οχημάτων, καυσίμων, τροφίμων, χώρων κατάκλισης, εστίασης και κράτησης και αν δεν έχει μοιράσει εκ των προτέρων ρόλους και αρμοδιότητες σε όλους τους συμμετέχοντες, που στην περίπτωση της Σρεμπρένιτσα ανέρχονταν -μόνο οι ένοπλοι- σε 25.000 άτομα. Υπάρχουν, βέβαια, αρνητές και ‘αναθεωρητές’ της γενοκτονίας που ισχυρίζονται κατά περίπτωση αλλοπρόσαλλα πράγματα, -όταν δεν εγκωμιάζουν τη σφαγή-, άλλοτε ότι δολοφονίες αμάχων δεν έγιναν καθόλου, άλλοτε ότι οι εκτελέσεις αιχμαλώτων συνέβησαν μεν, αλλά ήταν δήθεν μια αυθόρμητη αντίδραση απ’ την πλευρά των Σέρβων, όμως αυτές οι ανοησίες έχουν καταπέσει πέρα από κάθε αμφιβολία από τα πορίσματα όλων των μεγάλων διεθνών οργανισμών και από χιλιάδες άλλες αποδείξεις. Ηταν ένα μαζικό και βιομηχανικού τύπου και οργάνωσης έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Το σημαντικό είναι να κατανοήσουμε τι ακριβώς είχε συμβεί εκεί, και να πάρουμε μαθήματα για το μέλλον. Στο τέλος του κειμένου, και αφού οι αναγνώστες θα έχουν δει ήδη -πιστεύουμε- την μεγαλύτερη και καλά κρυμμένη εικόνα, θέτουμε μια σειρά ερωτημάτων. Ελπίζουμε να φτάσουν στα αυτιά εκείνων των επαγγελματιών λειτουργών της χώρας μας, που θα έπρεπε ήδη να έχουν ασχοληθεί με το θέμα, και για τους οποίους πιστεύουμε ότι τμήμα της δουλειάς που θα έπρεπε εκείνοι να κάνουν εδώ και χρόνια, αναγκαστήκαμε, τελικά, να την κάνουμε εμείς, οι *ερασιτέχνες*.
— $$$ Ξεκλειδώνοντας τα πρώτα μυστικά για να ανοίξει ξανά η έρευνα (Μια πρώτη γνωριμία με τα πρόσωπα της υπόθεσης)
«Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Δύο ονόματα. Ενα κράτος, δύο οντότητες, τρεις εθνότητες και αρκετές μειονότητες, δέκα καντόνια, έντεκα σημαίες».
Ο όρος ‘εθνοκάθαρση‘ (‘ethnic cleansing’), σαν ιστορική υποδήλωση, υπήρχε, ασφαλώς, από τον Β’ ΠΠ και την ‘τελική λύση’ των Ναζί. Γλωσσικά, όμως, μπήκε στη ζωή μας, πρώτα κατά τις συγκρούσεις στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν οι Αζέροι προσπαθούσαν να διώξουν τους Αρμένιους από την περιοχή εκείνη της ΕΣΣΔ (‘etnicheskoye chish cheniye’), κυρίως όμως έγινε μέρος του καθημερινού μας λεξιλογίου λόγω των γεγονότων στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1991, άλλοι λένε από το Reuters στις 31/07/1991, άλλοι λένε από την Washington Post δύο μέρες αργότερα, για να περιγράψει τις βίαιες ενέργειες των Σέρβων στα πλαίσια του ‘πολέμου με όλα τα μέσα’, με τελικό στόχο να δημιουργήσουν ‘εθνικά καθαρές’ περιοχές σε εκείνα τα εδάφη που διεκδικούσαν σαν σερβικά (βλ. (Βλ. Tim Allen & Jean Seaton (Επιμέλεια), The Media of Conflict: War Reporting and Representations of Ethnic Violence, εκδόσεις Zed Books, 1999, σ. 152). Τελικά καθιερώθηκε τον Μάιο του 1992, όταν η εκπρόσωπος τύπου του State Department της κυβέρνησης Bush Margaret D. Tutwiler τον χρησιμοποίησε, με λίγο παράξενο τρόπο είν’ αλήθεια, στο καθημερινό briefing, επειδή της άρεσε -είπε- όταν τον διάβασε σε μια ανταπόκριση από τη Γιουγκοσλαβία. Η ακριβής φράση της ήταν «we are concerned about reports that Serb forces there have begun to remove non-Serbs in an ethnic, quote, cleansing, unquote, operation». Μετά από λίγα λεπτά, στην ίδια ενημέρωση, τα εισαγωγικά στη λέξη ‘cleansing’ έφυγαν (δείτε εδώ με ποιον τρόπο) και αμέσως μετά, χάρη στην επιρροή της Tutwiler, ο όρος εμφανίστηκε σε επίσημη ομιλία του προέδρου George Bush του πρεσβύτερου για το γιουγκοσλαβικό.
Γνωρίζουμε, λοιπόν, ότι οι Σέρβοι στην προσπάθειά τους αυτή, είχαν και πολυεπίπεδη ‘ελληνική βοήθεια’. Μία μορφή βοήθειας ήταν και ο ‘ένοπλος εθελοντισμός’:
Αυτή είναι μια φωτογραφία από την 11η Ιουλίου 1995, ημέρα της κατάληψης της Σρεμπρένιτσα από τις σερβοβοσνιακές δυνάμεις και τους παραστρατιωτικούς του αρχιστράτηγου του σερβοβοσνιακού στρατού Vojska Republike Srpske (VRS) Ράτκο Μλάντιτς (Ratko Mladic). Δεξιά, βλέπουμε το στέλεχος της Χρυσής Αυγής, Σπύρο Τζανόπουλο, 26 χρονών τότε. Ο Τζανόπουλος ήταν λοχίας στην Ελληνική Εθελοντική Φρουρά (ΕΕΦ), μια ιδιαίτερη μονάδα από Ελληνες εθελοντές, με Σερβοβόσνιο διοικητή, που ανήκε οργανικά, από τις αρχές του 1995, στον τακτικό σερβοβοσνιακό στρατό, και συγκεκριμένα στην Ταξιαρχία Βλασένιτσα (1st Vlasenica Light Infantry Brigade) του -υπεύθυνου για τις σφαγές- Σώματος Στρατού Ντρίνα (Drina Corps). Σύμφωνα με την ίδια την ΕΕΦ, σε επιστολή του εκπροσώπου της στην Ελευθεροτυπία, αμέσως μετά τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα:
«Η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά δημιουργήθηκε τον Μάρτιο του 1995 στην πόλη Βλασένιτσα της Δημοκρατίας της Σερβίας από μερικούς Ελληνες εθελοντές και με τον καιρό συγκέντρωσε το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων Εθελοντών της Δημοκρατίας αυτής· Εθελοντών, οι οποίοι οδηγούμενοι από ιδεολογικά κίνητρα και μόνο, προωθούν και προάγουν στο έπακρο τις ελληνοσερβικές σχέσεις των αδελφών αυτών λαών».
Βέβαια, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ήταν σύμπτωση το γεγονός πως και το επίσημο όνομα των ‘Τίγρεων’ του Αρκάν (Arkan, Ζέλικο Ραζνάτοβιτς, Zeljko Raznatovic) ήταν ‘Σερβική Εθελοντική Φρουρά’, αλλά ας επιστρέψουμε καλύτερα στη φωτογραφία: Τέταρτος από δεξιά, στην άλλη άκρη της σημαίας της Βεργίνας, διακρίνεται ο αρχιλοχίας της μονάδας αυτής των Ελλήνων Εθελοντών, ο 29χρονος τότε Δημήτρης Ζαβιτσάνος. Μια ωραία στυλιστική πινελιά, η κορδέλα στο μέτωπο, εμπνευσμένη από τον (ή και φόρος τιμής, ίσως στον) θρυλικό John Rambo, της γνωστής σειράς ταινιών. Ανάμεσα στους δύο υπαξιωματικούς της ΕΕΦ, διακρίνονται άλλα δύο μέλη της ΕΕΦ, όπως επίσης και άλλοι δύο ή τρεις στα δεξιά τους -ήταν οκτώ εκείνη τη μέρα, σ’ εκείνο το δρόμο της Σρεμπρένιτσα, και δέκα συνολικά στην ευρύτερη περιοχή:
Σρεμπρένιτσα Βοσνίας, 11 Ιουλίου 1995, την ημέρα της πτώσης της πόλης και της αρχής της μεγαλύτερης ανθρωποσφαγής από τον Β’ ΠΠ. Πρόκειται για σημείο προέλασης προς την πόλη των Σερβοβόσνιων, από όπου προηγουμένως έχει περάσει ο Μλάντιτς με το επιτελείο του και τους αρχηγούς των παραστρατιωτικών του. Διακρίνονται το τότε στέλεχος της Χρυσής Αυγής, Τζανόπουλος Σπύρος (λοχίας της ΕΕΦ), ο Ζαβιτσάνος Δημήτριος (αρχιλοχίας της ΕΕΦ) και μαζί τους -άλλοι φαίνονται κι άλλοι όχι- βρίσκονται οι Βασιλειάδης Τρύφων, Φλορίν Αννα (Ελληνορουμάνος), Σχιζάς Βασίλης, Κυριακίδης Κ., Λυμπερίδης Γ. και Δημουλάς Xαράλαμπος.
Αυτήν την συγκεκριμένη και πολύ πετυχημένη στυλιστική επιλογή σε στυλ Rambo την πρόσεξαν και κάποιοι άλλοι εκείνη τη μέρα. Την πρόσεξαν Κυανόκρανοι στρατιώτες της UNPROFOR και γιατροί από την οργάνωση ‘Γιατροί Χωρίς Σύνορα’, σύμφωνα με την έκθεση του ολλανδικού Netherlands Institute for War Documentation NIOD (Ολλανδικό Ινστιτούτο Πολεμικής Τεκμηρίωσης), η οποία μέσα σε 3.368 σελίδες αποδεικνύει την ολιγωρία του ολλανδικού τάγματος DutchBat (Dutch Battalion) των Κυανόκρανων του ΟΗΕ να προστατέψουν τον άμαχο πληθυσμό του θύλακα. Οταν η έκθεση αυτή εκδόθηκε το 2002, οδήγησε στην παραίτηση της τότε ολλανδικής κυβέρνησης του Βιμ Κοκ. Το απόσπασμα από την έκθεση είναι αποκαλυπτικό:
«Ο υποδιοικητής του Dutch Battalion, ταγματάρχης R.A. Franken και Ολλανδοί Κυανόκρανοι παρατήρησαν ότι ο τακτικός σερβοβοσνιακός στρατός με τις επαγγελματικές στολές που είχε προωθηθεί από το Βορρά τις πρώτες μέρες είχε αντικατασταθεί από δεύτερης και τρίτης υποστάθμης αποβράσματα. Πολλοί Ολλανδοί Κυανόκρανοι είδαν τύπους σε στυλ Rambo, που ανήκαν σε διάφορα παραστρατιωτικά αποσπάσματα. Είδαν, συγκεκριμένα, άνδρες των ‘Λύκων του Δρίνου’ (‘Drina Wolves’), και, επίσης, έναν στρατιώτη από τους ‘Λευκούς Αετούς’ (‘White Eagles’) του Βόγιτσλαβ Σέσελι (Vojislav Seselj). Μαυροβούνιοι και Ελληνες μισθοφόροι βρίσκονταν ανάμεσα στα στρατιωτικά αποσπάσματα που αναπτύχθηκαν σε ολόκληρη την περιοχή του Potocari»
«The notion that all VRS troops on the spot followed uniform guidelines does not seem tenable. In that context, the composition of the units operating in Potocari is important. Franken and many other Dutchbat members noticed that the professional-looking troops who moved in from the north on July 12 were replaced by ‘second and third-echelon scum’ fairly soon after that. Many Dutchbat soldiers talked about ‘Rambo types’, who belonged to various paramilitary units. They saw many Drina Wolves, in particular, but one soldier also recognised White Eagles from the Serb nationalist Seselj.
Montenegrins and even Greek mercenaries were also found among the soldiers who spread all over Potocari».
– Πηγή: Netherlands Institute for War Documentation NIOD (JCH Blom, P. Romijn, N. Bajalica, G. Duijzings, T. Frankfort, BGJ de Graaff, AE. Kersten, PCM Koedijk, DCL Schoonoord, R. van Uye, C. Wiebes), Srebrenica: een ‘veilig’ gebied, Reconstructie, achtergronden, gevolgen en analyses van de val van een Safe Area (στα ολλανδικά), Amsterdam, 2002, σ. 2669 http://discovery.ucl.ac.uk/37544/ http://www.niod.nl/en/niod-history/srebrenica
Σελίδα 2269 της ολλανδικής έκδοσης της έκθεσης του NIOD: «Ολλανδοί Κυανόκρανοι είδαν αποβράσματα που είχαν αντικαταστήσει τον τακτικό σερβοβοσνιακό στρατό με τις επαγγελματικές στολές, και είδαν επίσης και τύπους σε στυλ Rambo, που ανήκαν σε διάφορα παραστρατιωτικά αποσπάσματα. Είδαν, συγκεκριμένα, άνδρες των ‘Λύκων του Δρίνου’ (‘Drina Wolves’), και, επίσης, έναν στρατιώτη από τους ‘Λευκούς Αετούς’ (‘White Eagles’) του Σέρβου εθνικιστή φασίστα Βόγιτσλαβ Σέσελι (Vojislav Seselj). Μαυροβούνιοι και Ελληνες μισθοφόροι βρίσκονταν ανάμεσα στα στρατιωτικά αποσπάσματα που αναπτύχθηκαν σε ολόκληρη την περιοχή του Potocari». Στην πραγματικότητα, οι παρόντες παραστρατιωτικοί ήταν επίσης (εκτός από τους παραπάνω) και μέλη από τους ‘Τίγρεις’ του Αρκάν και από τη Διμοιρία Bijeljina (1st Bijeljina Platoon) του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ (10th Sabotage Detachment) των Milorad ‘Miso’ Pelemis, Franc Kos και Stanko Kojic -εύκολα τους μπερδεύει κανείς λόγω των πολυτελών στολών τους-, συν οι Ελληνες εθελοντές.
Αλλο ένα απόσπασμα από την έκθεση του ολλανδικού NIOD, σύμφωνα με το οποίο οι Ελληνες εθελοντές της ΕΕΦ εθεάθησαν στη Σρεμπρένιτσα μαζί με 200-300 από τους παραστρατιωτικούς ‘Τίγρεις’ του Αρκάν, και τον ίδιο τον Αρκάν.
«Moreover, a detachment of Greek volunteers formed part of the Drina Corps. There were possibly also two to three hundred Arkan Tigers involved, who were under the control of the Serbian Ministry of Foreign Affairs. A Medecins Sans Frontieres worker was certain that she saw Arkan together with Mladic after the fall in Srebrenica. Mladic had taken the opportunity to ask Arkan if he wanted to introduce himself to Medecins Sans Frontieres. Unlike in 1992, however, she saw no actions of Arkan Tigers.
– Πηγή: Netherlands Institute for War Documentation NIOD (JCH Blom, P. Romijn, N. Bajalica, G. Duijzings, T. Frankfort, BGJ de Graaff, AE. Kersten, PCM Koedijk, DCL Schoonoord, R. van Uye, C. Wiebes), Srebrenica: een ‘veilig’ gebied, Reconstructie, achtergronden, gevolgen en analyses van de val van een Safe Area (στα ολλανδικά), Amsterdam, 2002, σ. 2071
– Interview Emira Selimovic, 21/10/1998. http://www.juliagorin.com/images/niod/p3_c05_s011_b01.html#_ftn13
Σελίδα 2071 της ολλανδικής έκδοσης της έκθεσης του NIOD: Οι ‘Γιατροί Χωρίς Σύνορα’ είδαν παραστρατιωτικούς του Αρκάν και άλλοι δυτικοί είδαν μέλη του 10th Sabotage Detachment των Milorad ‘Miso’ Pelemis, Franc Kos και Stanko Kojic, και Ελληνες εθελοντές (παραστρατιωτικούς).
Ανακεφαλαιώνοντας, στην πραγματικότητα, και αφού εύκολα τους μπερδεύει κανείς λόγω των πολυτελών στολών τους, οι παρόντες παραστρατιωτικοί σε ολόκληρη την περιοχή της Σρεμπρένιτσα και του Potocari (στη βάση των Κυανόκρανων που συνέρρευσαν για προστασία 25.000 πρόσφυγες) ήταν άνδρες των ‘Λύκων του Δρίνου’, άνδρες από τους ‘Λευκούς Αετούς’ του Σέρβου εθνικιστή φασίστα Βόγιτσλαβ Σέσελι (Vojislav Seselj), άνδρες από τους ‘Τίγρεις’ του Αρκάν, η Διμοιρία Bijeljina (1st Bijeljina Platoon) από το διαβόητο 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ (10 Diverzantski Odred, 10th Sabotage Detachment) των ψυχρών εκτελεστών Milorad ‘Miso’ Pelemis, Franc Kos και Stanko Kojic, -για τους οποίους θα μιλήσουμε αναλυτικότερα στη συνέχεια, αφού υπηρετούσαν εκεί και Ελληνες-, και φυσικά η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά. Ολος ο καλός ο κόσμος.
Σ’ αυτό το σημείο, πρέπει να σημειωθεί πως όταν μιλάμε για Σέρβους παραστρατιωτικούς, μιλάμε για πολύ άγριες περιπτώσεις. Ηταν εκείνοι οι εθελοντές-μισθοφόροι, που έκαναν ετήσια ή διετή συμβόλαια, με υψηλό μισθό και παροχές. Προτιμούσαν και κατατάσσονταν στις συγκεκριμένες παραστρατιωτικές συμμορίες διότι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κάνουν τη ‘βρώμικη δουλειά’ που ο τακτικός στρατός απέφευγε να κάνει. Εγκληματολόγοι, στρατιωτικοί αναλυτές και ανακριτές στη Χάγη συμφωνούν ότι λ.χ. αυτός εδώ ή αυτός εδώ που, όπως όλοι μετά τον πρώτο φόνο, απολάμβαναν τις ειδεχθείς δολοφονίες, συχνά μετά βιασμού, δεν ήταν η εξαίρεση· ήταν ο κανόνας στις σερβικές συμμορίες με τα φανταχτερά ονόματα (Τίγρεις, Κίτρινες Σφήκες, Σκορπιοί, Πάνθηρες, Λευκοί Αετοί, Λύκοι του Δρίνου, Σερβική Φρουρά κ.λπ). Μια συνέντευξη από ένα μέλος του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ μας λύνει τις απορίες, μεταξύ πολλών άλλων, και για τις αποδοχές τους σε μάρκα και χρυσό.
Αλλη μια φωτογραφία από την ίδια εκείνη μέρα που άρχισαν οι σφαγές αόπλων και αιχμαλώτων σε αυτό το γεγονός που χαρακτηρίστηκε από τα Ηνωμένα Εθνη με τον όρο ‘γενοκτονία’.
Βλέπουμε στο κέντρο τον στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς, αριστερά (όπως κοιτάμε εμείς) τον Σερβοβόσνιο διοικητή της ΕΕΦ που είχε το πολεμικό ψευδώνυμο ‘Duga puska’ (Long Barrel), και δεξιά τον Ελληνα διοικητή της ΕΕΦ, τον 26χρονο τότε Αντώνη Μήτκο από την Ορεστιάδα, επικεφαλής του ελληνικού αποσπάσματος από τον Μάρτιο του 1995. Για την ακρίβεια, μόλις ο Μλάντιτς έδωσε διαταγή όλοι οι Ελληνες εθελοντές να συγκεντρωθούν σε μια μονάδα και να ενταχθούν στον τακτικό σερβοβοσνιακό στρατό, ο Μήτκος εκλέχτηκε επικεφαλής της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς ΕΕΦ από τους συμμαχητές του, και πήρε τον βαθμό του υπολοχαγού. Αργότερα, μετά τη Σρεμπρένιτσα, προήχθη σε λοχαγό με διαταγή του ίδιου του αρχιστράτηγου Ράτκο Μλάντιτς, προφανώς για τις υπηρεσίες του και για τον ζήλο της ΕΕΦ στη διάρκεια της επιχείρησης κατάληψης της πόλης.
Σρεμπρένιτσα Βοσνίας, 11 Ιουλίου 1995, την ημέρα της πτώσης της πόλης και της αρχής των σφαγών. Διακρίνονται ο Ράτκο Μλάντιτς, ο Σερβοβόσνιος διοικητής της ΕΕΦ με το πολεμικό ψευδώνυμο ‘Duga puska‘ και ο Ελληνας διοικητής της ΕΕΦ Μήτκος Αντώνιος, ενώ γύρω-γύρω διακρίνονται οι σωματοφύλακες του Μλάντιτς.
Η φωτογραφία αυτή συμφωνεί με τις καταθέσεις τις οποίες έδωσε ο Σερβοβόσνιος διοικητής της ΕΕΦ ‘Duga puska’ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία, σαν μάρτυρας υπεράσπισης μιας σειράς καταδικασμένων Σερβοβόσνιων εγκληματιών πολέμου. Στις καταθέσεις αυτές, ο διοικητής της ΕΕΦ περιγράφει τις κινήσεις του εκείνες τις μέρες της πτώσης της Σρεμπρένιτσα και των άγριων μαζικών εκτελέσεων άοπλων και αιχμαλώτων, περιγράφει τις συναντήσεις τους με τον Μλάντιτς και άλλους υψηλόβαθμους Σερβοβόσνιους αξιωματικούς, και σημειώνει πως στις μετακινήσεις του αυτές στις περιοχές των εκτελέσεων συνοδευόταν από Ελληνες εθελοντές. Συνέχεια ανάγνωσης «Short version: Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα»→
Βαθμολογία:
Αν σας άρεσε ή/και το βρήκατε χρήσιμο, μπορείτε να το μοιραστείτε, περαιτέρω:
![[XYZ Contagion] - Logo in Twitter with 9+1 plus Together Against Antisemitism Λογότυπο Twitter XYZ Contagion [27 Ιαν 2019] + Facebook+Site [20 Απρ 2023]](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2023/04/xyz-contagion-logo-in-twitter-with-91-plus-together-against-antisemitism-ce9bcebfceb3cf8ccf84cf85cf80cebf-facebook-ce9acebbceadcf89cebd-ce99cf89ceb1cebdcebdceafceb4ceb7cf82-twitter-xyz-c.jpg?w=270){kind=logo}
![Image 3 Date: July 13, 1995 Subj: Bus Convoy, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY). One of the images US Ambassador to the UN Madeleine Albright presented to the UN Security Council as evidence of human rights violations in August 1995. As a result, the international community started to put together the pieces about the fate of nearly 8,000 men and boys massacred in Srebrenica beginning on July 11, 1995. The image shows a convoy of white buses traveling to and from a football [soccer] field, where groups of prisoners are assembled. Christian Science Monitor reporter David Rohde wrote about this image, a photocopy of which he used to visit the Nova Kasaba site as described in his article 'Evidence Indicates Bosnia Massacre' on August 18, 1995: «US officials first made public charges about alleged atrocities by Bosnian Serbs in this area on Aug. 10. In a closed session of the UN Security Council, US ambassador to the UN Madeleine Albright said that as many as 2,700 Bosnian Muslims might have been hastily executed and buried in shallow graves. In a dramatic presentation of evidence, Ms. Albright displayed spy plane and satellite photos of an area in the small farming village of Nova Kasaba, about 14 miles west of Srebrenica. 'Before' photos showed prisoners crowded into a soccer field and undisturbed earth in an empty field a half mile away [Image 3]. 'After' photos from a few days later show no prisoners and three areas of disturbed earth in outlying fields that resemble mass graves.»](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2016/03/1995-07-13-nova-kasaba-people-at-football-field-cf80cebfceb4cebfcf83cf86ceb1ceb9cf81ceb9cebacf8c-ceb3ceaecf80ceb5ceb4cebf-cebcceb5-cebacf81ceb1.jpg?w=356&resize=356%2C280&h=280#038;h=280 "1995-07-13 - Nova Kasaba - People at football field - Ποδοσφαιρικό γήπεδο με κρατούμενους συγκεντρωμένους - Bus Convoy - Football field + Groups of prisoners - Satellite by NSA - IAMGE 1 - 19950713 nova kasaba prisoners")
![Περιοχή Bratunac, Σρεμπρένιτσα Βοσνίας. Μαζικοί τάφοι. Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Σε όλη την κοιλάδα βρίσκονταν διάσπαρτα προσωπικά αντικείμενα και απομεινάρια ρούχων [Σ.Σ.: των αιχμαλώτων και των άοπλων Βόσνιων]. Δεν υπήρχαν πτώματα· προφανώς τα όρνεα θα είχαν εξαφανίσει τυχόν ανθρώπινα υπολείμματα, από τότε», δήλωσε ο Jamie Adam, από το Κέντρο για δράση εναντίον των Ναρκών των Ηνωμένων Εθνών για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (UN Mine Action Centre for Bosnia-Hercegovina). Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2015/05/1995-07-25-bratunac-cf83cf81ceb5cebccf80cf81ceadcebdceb9cf84cf83ceb1-ceb2cebfcf83cebdceafceb1-satellite-photo-mass-graves-exhumation-1995-10-25-ceb4.jpg?w=471&resize=471%2C471&h=471#038;h=471&crop=1 "1995-07-25 - Bratunac Σρεμπρένιτσα Βοσνία - Satellite photo - Mass graves Exhumation + 1995-10-25 - Δορυφορική φωτογραφία - Excavator + Trench - _76299234_000142558-1")
