Ο Κάρατζιτς και οι Ελληνες: Η ενοχή του Κάρατζιτς και η συλλογική μας αθωότητα (Συνεργασία του ιστολογίου μας με το περιοδικό The Books’ Journal, τεύχος #66, Μάιος 2016)

Από το The Books’ Journal που κυκλοφορεί, τχ#66, Μάιος 2016, κείμενο-συνεργασία, γραμμένο ειδικά για το περιοδικό από το XYZ Contagion με θέμα ‘Ο Κάρατζιτς και οι Ελληνες‘, και τίτλο ‘Η ενοχή του Κάρατζιτς και η συλλογική μας αθωότητα‘, διαφορετικό, ασφαλώς, από το κείμενο που είχε δημοσιευτεί εδώ, τέλη Μαρτίου, με αφορμή την καταδίκη του σφαγέα γιατρού ‘ΕΝΟΧΟΣ ο Κάρατζιτς! Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε υπέρ των θυμάτων της γενοκτονίας στη Βοσνία’.

The Books’ Journal, τεύχος #66, Μάιος 2016

 

Ο Κάρατζιτς και οι Ελληνες: Η ενοχή του Κάρατζιτς και η συλλογική μας αθωότητα

«ΡΚ: Πόσα πακέτα έχεις, δύο χιλιάδες;
ΜΝ: Τακτοποίησα δύο χιλιάδες τώρα και θα έχω κι άλλα μέχρι να νυχτώσει.
ΡΚ: Ολα τα πακέτα να παραδοθούν μέχρι τις 12 η ώρα αύριο. Στις αποθήκες. Οχι σ’ εκείνες τις αποθήκες, σε άλλες, αλλού. Μίροσλαβ, όλοι πρέπει να πεθάνουν. Σκότωσε τους όλους, κάθε έναν που πέφτει στα χέρια σου, όποιον βρεις εκεί, πρέπει να πεθάνει»
(Συνομιλία μεταξύ Κάρατζιτς και του υπαρχηγού του στη Σρεμπρένιτσα Miroslav Deronjic, στις 13 Ιουλίου 1995, την ώρα των επιχειρήσεων).

Στις 24 Μαρτίου, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) έκρινε τον πρώτο ηγέτη των Σέρβων της Βοσνίας Ράντοβαν Κάρατζιτς ένοχο για μία κατηγορία για γενοκτονία (στη Σρεμπρένιτσα) και εννέα ακόμη κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου, στην Γιουγκοσλαβία των ετών 1991-1995. Μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης, ο Κάρατζιτς είναι πλέον ο πιο υψηλόβαθμος πολιτικός που καταδικάζεται για γενοκτονία από διεθνές δικαστήριο στην Ευρώπη, και μάλιστα σε έναν πόλεμο που στοίχισε 130.000 ζωές, δημιούργησε πάνω από 3.000.000 πρόσφυγες και κατέστρεψε τις ζωές δεκάδων χιλιάδων βιασμένων γυναικών.

Η καταδίκη αυτή σηματοδοτεί το τελευταίο κεφάλαιο σε τρεις αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες Υβρεως και Νέμεσης, στην Ευρώπη του ‘Ποτέ ξανά’, και μάλιστα στο γύρισμα της χιλιετίας.

13 Μαΐου 1993. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο πρόεδρος της Εταιρείας ελληνοσερβικής φιλίας και βουλευτής Αρης Μουσιώνης και ο προσφάτως καταδικασθείς για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας Ράντοβαν Κάρατζιτς επιβεβαιώνουν την «πατροπαράδοτη ελληνοσερβική φιλία». Φωτογραφία ΑΠΕ.

 

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ

Η πρώτη ιστορία είναι το προσωπικό ταξίδι ενός φιλόδοξου θρησκόληπτου εθνικιστή. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που οδήγησε το μεγαλύτερο εθνικιστικό-φασιστικό κίνημα στην Ευρώπη μετά το 1945 σε μερικά από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα του 20ού αιώνα. Ψυχίατρος και αποτυχημένος ποιητής πριν τον πόλεμο, καταγόμενος από οικογένεια δωσιλόγων, ξέφυγε από την φτώχεια και την αφάνεια του χωριού του στο Μαυροβούνιο για να ενταχθεί τελικά στην πολιτική ελίτ της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ο σκληρός σωβινιστής, που πίστευε σε «ανώτερες και κατώτερες» φυλές, και ήταν ένας από τους βασικούς αρχιτέκτονες της εθνοκάθαρσης που υπέστησαν οι μη σερβικοί πληθυσμοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας, έγινε ο πρώτος πρόεδρος του σερβοβοσνιακού εθνικιστικού εξτρεμιστικού κόμματος SDS, ο πρώτος -αλλά μη εκλεγμένος- πρόεδρος της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska), και ο αρχηγός του στρατού των Σέρβων της Βοσνίας Vojska Republike Srpske (VRS), δηλαδή του στρατού εκείνου που βαρύνεται με χιλιάδες θηριωδίες και εγκλήματα πολέμου, και ήταν ό,τι πλησιέστερο στη ναζιστική πολεμική μηχανή μετά το Β’ΠΠ σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Advertisement

ΕΝΟΧΟΣ ο Κάρατζιτς! Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε υπέρ των θυμάτων της γενοκτονίας στη Βοσνία

 

[Σ.Σ.: Απαραίτητη σημείωση: Επειδή οι συντάκτες του XYZ Contagion έχουν αλλεργία με τις γενικεύσεις, τις ρατσιστικές κρίσεις και τις συλλήβδην δαιμονοποιήσεις, πρέπει να διευκρινίσουμε ξανά πως όπου υπάρχει ο όρος ‘οι Σέρβοι’ ή ‘η σερβική πλευρά’ δεν εννοούμε ολόκληρο το σερβικό λαό και το σερβικό έθνος, ούτε όλους τους πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας με σερβική καταγωγή. Εννοούμε εκείνες τις ελίτ στο σερβικό κράτος, οι οποίες, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους και πάνω απ’ όλα την ‘Μεγάλη Σερβία’, συνέστησαν ‘εγκληματική οργάνωση’ (‘Joint Criminal Enterprise’ στην σχετική ορολογία) και προέβησαν στα γνωστά εγκλήματα, όπως επίσης και όλους εκείνους που υποστήριξαν ή υποκίνησαν τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό και παρείχαν υλική βοήθεια και ψυχική συνδρομή σε αυτόν. Και, ασφαλώς, υπάρχουν κλιμακώσεις στην κατανομή ευθυνών: Δεν είναι το ίδιο ο υψηλόβαθμος κρατικός αξιωματούχος που έχει σκοπό να γίνει ολιγάρχης και για αυτό συνεργάζεται με τον μαφιόζο που οργανώνει παραστρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου και πλιάτσικου, σε σύγκριση με τον απλό ανώνυμο Σέρβο που πίστεψε όλες τις κινδυνολογίες και τα συνωμοσιολογικά σενάρια της τηλεόρασης του Μιλόσεβιτς και τελικά πήγε να καταταγεί εθελοντής. Βέβαια, η τραγική μοίρα για τα θύματα και τους διωκόμενους είναι ευθύνη και αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας όλων των παραπάνω μελών της εν λόγω Joint Criminal Enterprise για την επίτευξη των κοινών εγκληματικών τους στόχων, αναμφισβήτητα, ωστόσο το ποσοστό ευθύνης είναι διαφορετικό ανά περίπτωση.
Υποστηρίζουμε ότι την περίοδο 1987 έως (τουλάχιστον) 1995 στη Σερβία συγκροτήθηκε το μεγαλύτερο και πιο αιματηρό εθνικιστικό κίνημα στη μεταπολεμική Ευρώπη και ότι ο λόγος για τον οποίο αυτό το φασιστικό κίνημα υποστηρίχτηκε από την Ελλάδα, και μάλιστα σε ποσοστά της τάξης του 99%, οφείλεται στο γεγονός πως οι Ελληνες, πλήρως παραπληροφορημένοι από την ιδιωτική τηλεόραση και όμηροι ενός μεσαιωνικού φανατισμού, είδαν στο πρόσωπο του ‘Σέρβου ορθόδοξου αδερφού’ τον τιμωρό που θα έπαιρνε εκδίκηση από Τούρκους, Αλβανούς και ‘Σκοπιανούς’ και αυτόν που θα έδινε ένα μάθημα στη Δύση -και θα τα αποδείξουμε όλα αυτά στη συνέχεια, στοχεύοντας στο να αναδείξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του θέματος.
Μιλώντας για γενικεύσεις και δαιμονοποιήσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι δεν πρόκειται να απαντήσουμε στα γνωστά γελοία ‘επιχειρήματα’ πως δήθεν όποιος δείχνει τις ευθύνες του ολοκληρωτικού μεγαλοϊδεατικού καθεστώτος Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς, την ίδια στιγμή «παίζει το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και δικαιολογεί τις ‘ανθρωπιστικές επεμβάσεις’». Γι’ αυτόν τον αστείο ισχυρισμό, που συχνά συνοδεύεται από ανάλογη συκοφαντία τύπου «πληρωμένοι από το ΝΑΤΟ» κ.λπ., δεν αξίζει να σπαταλήσει κανείς ούτε ένα λεπτό, ειδικά με ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι πάρα πολύ απλό: Το ενδεχόμενο να είναι δύο τα καθάρματα σε μία σύγκρουση (ΚΑΙ το ΝΑΤΟ, ΚΑΙ το καθεστώς Μιλόσεβιτς), άραγε δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των τηλεθεατών οπαδών του δήθεν αριστερού ‘αντιιμπεριαλισμού’;].

 

ΕΝΟΧΟΣ ο Κάρατζιτς για δέκα κατηγορίες! Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε υπέρ των θυμάτων της γενοκτονίας στη Βοσνία

 

Σήμερα, 24 Μαρτίου του 2016, είναι μια σημαντική ημέρα για τη Δικαιοσύνη, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Ισονομία. Στις 14.00 ανακοινώθηκε η απόφαση για τον Ράντοβαν Κάρατζιτς (Radovan Karadzic) στο Μόνιμο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ή όπως είναι ο πλήρης τίτλος του, International Tribunal for the Prosecution of Persons Responsible for Serious Violations of International Humanitarian Law Committed in the Territory of the Former Yugoslavia since 1991, στο εξής ΔΠΔΧΓ ή ICTY). Ο 70χρονος πρώην ηγέτης των Σερβοβόσνιων θα είναι ο πιο υψηλόβαθμος πολιτικός σε ολόκληρη την πρώην Γιουγκοσλαβία που θα αναγκαστεί να σταθεί όρθιος ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, και να ακούσει την εναντίον του ετυμηγορία για τα εγκλήματά του, αφού ο Μιλόσεβιτς πέθανε κατά τη διάρκεια της δίκης, ενώ Τούτζμαν και Ιζετμπέγκοβιτς (ηγέτες της Κροατίας και της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, αντίστοιχα) πέθαναν κατά τη σύνταξη του κατηγορητηρίου.

Κατά την απονομή του μεταλλίου του ‘Λευκού Αγγέλου’ σε τέσσερα μέλη της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς ΕΕΦ, τον Απρίλιο του 1995, την ημέρα του Ορθόδοξου Πάσχα στο Πάλε της Βοσνίας, ο Κάρατζιτς φιλάει έναν Ελληνα εθελοντή και μέλος της ναζιστικής οργάνωσης, προφανώς με τον κλασικό σερβικό τρόπο, τρεις φορές σταυρωτά.

 

Ο σκληρός εθνικιστής Ράντοβαν Κάρατζιτς ήταν ο πρώτος ηγέτης των Σέρβων της Βοσνίας και της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska) και πρόεδρος του σερβοβοσνιακού εθνικιστικού εξτρεμιστικού κόμματος SDS. Καταγόταν από οικογένεια δωσιλόγων τσέτνικ του Μαυροβουνίου. Ο τσέτνικ πατέρας του είδε τον μικρό Ράντοβαν πρώτη φορά σε ηλικία πέντε ετών διότι ήταν φυλακή επειδή είχε βιάσει μια ξαδέρφη του. Ο μοναρχικός και αντικομμουνιστής Πρόεδρος της RS ήταν, επίσης, και αρχηγός (commander-in-Chief) του σερβοβοσνιακού στρατού των Σέρβων της Βοσνίας Vojska Republike Srpske (VRS), δηλαδή του στρατού εκείνου που βαρύνεται με χιλιάδες θηριωδίες και εγκλήματα πολέμου, και ήταν ό,τι πλησιέστερο στη ναζιστική πολεμική μηχανή μετά το Β’ΠΠ σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ο γιατρός και λογοτέχνης Ράντοβαν Κάρατζιτς, που πίστευε σε ‘ανώτερες και κατώτερες’ φυλές, ήταν ένας από τους βασικούς αρχιτέκτονες της γενοκτονίας στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και ο κύριος υπεύθυνος για την εθνοκάθαρση που υπέστησαν οι μη σερβικοί πληθυσμοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στον επεκτατικό πόλεμο 1991-1995. Και φυσικά, ήταν ο κύριος υπεύθυνος της μεγάλης σφαγής στη Σρεμπρένιτσα.

Σήμερα ήταν υποχρεωμένος να σηκωθεί όρθιος μπροστά στους δικαστές και στους εκπρόσωπους των θυμάτων και να ακούσει την ετυμηγορία, από τα χείλη του Νοτιοκορεάτη δικαστή O-Gon Kwon. Εντεκα κατηγορίες:

– Δύο για γενοκτονία, μία για τη Σρεμπρένιτσα το 1995, και μία για περιοχές όπως Vlasenica, Foca, Zvornik, Bratunac, Prijedor, Kljuc, Sanski Most το 1992 (σε αυτήν αθωώθηκε, αν και βρέθηκε ένοχος για εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας και για παραβίαση νόμων και ηθών πολέμου),
– Πέντε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας,
– Και τέσσερις για παραβίαση νόμων και ηθών πολέμου.

Η δίκη κράτησε πέντε ολόκληρα χρόνια, από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι την αγόρευση του εισαγγελέα τον Οκτώβριο του 2014 και κατέθεσαν πάνω από 500 μάρτυρες, ενώ τα τεκμήρια που εξετάστηκαν ένα προς ένα ανέρχονταν σε χιλιάδες.

Το δικαστήριο απέδειξε ότι ο Κάραζιτς έχει «ατομική ποινική ευθύνη»:

– για την προμελετημένη δολοφονία πάνω από 8.000 Βόσνιων Μουσουλμάνων ανδρών και αγοριών της Σρεμπρένιτσα, μέσω οργανωμένων και προσχεδιασμένων μαζικών εκτελέσεων.
– για τις εθνοκαθάρσεις, στις οποίες οι χασάπηδες Σέρβοι εθνικιστές είναι υπεύθυνοι για το θάνατο πάνω από 100.000 ανθρώπους και για την προσφυγοποίηση πάνω από 3.000.000 αμάχωνς (ενώ αντίθετα, οι απώλειες των επιτιθέμενων και υπεροπλισμένων σφαγέων Σέρβων ήταν ελάχιστες χιλιάδες, οι περισσότεροι στην πρώτη γραμμή, εκ των οποίων μόλις και μετά βίας ο αριθμός των αμάχων Σέρβων έφτανε σε τετραψήφιο αριθμό),
– για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την αιχμαλωσία δεκάδων χιλιάδων Βόσνιων Μουσουλμάνων και Κροατών της Βοσνίας υπό συνθήκες διαβίωσης που αποσκοπούσαν φυσική εξόντωσή τους,
– για την εισβολή και ισοπέδωση και αντικατάσταση πληθυσμού ολόκληρων χωριών, συστηματικά και ένα προς ένα, μέσω της τρομοκρατίας (πολιορκία, περικύκλωση, κατάληψη, κατοχή και εξόντωση),
– για τις πολιορκίες στο Σαράγεβο και άλλες πόλεις μεταξύ Απριλίου 1992 και Νοεμβρίου 1995, επί 3 ή 4 χρόνια,
– για τις δολοφονίες αμάχων και αθώων πολιτών, πράξεις που αποτελούσαν τμήμα της εκστρατείας τρομοκράτησης, μέσω ελεύθερων σκοπευτών και χρήσης βαρέων πυροβόλων,
– για τους νοικιασμένους σνάιπερ που έριχναν σε παιδιά (1.601 παιδιά νεκρά μόνο στο Σαράγεβο),
– για τον βομβαρδισμό σχολείων και νοσοκομείων,
– για το πλιάτσικο που ακολουθούσε πάντα τις σφαγές αμάχων από τους ‘γενναίους’ Σέρβους φασίστες,
– για την εκβιαστική ομηρία Κυανόκρανων και αξιωματούχων του ΟΗΕ.

Με λίγα λόγια για την επεκτατική επιθετικότητα και τον εξοντωτικό ρατσισμό στη χειρότερη μορφή του.

Μάρτυρες υπεράσπισης του Κάρατζιτς ήταν, μεταξύ άλλων, αναγνωρισμένοι εγκληματίες πολέμου όπως:

– ο υπαρχηγός του και πρόεδρος της Βουλής των Σέρβων της Βοσνίας Momcilo Krajisnik (Μομτσίλο Κάιζνικ),
– ο ολιγάρχης υπουργός του και φίλος του Μιλόσεβιτς και χρηματοδότης του στρατού του Πάλε Momcilo Mandic,
– οι στρατηγοί του Stanislav Galic και Dragomir Milosevic,
– ο Πρόεδρος της ‘Σερβικής Δημοκρατίας της Κράινα’ Milan Martic,

και πολλοί άλλοι, οι οποίοι έχουν ήδη καταδικαστεί για τις δικές τους προσωπικές ευθύνες στη γενοκτονία των ετών 1991-1995. Υπέρ του, κατέθεσε επίσης ο σημερινός Πρόεδρος της σερβοβοσνιακής οντότητας, ο Milorad Dodik, αθώωνοντας τον προκάτοχό του, γεγονός που σημαίνει πως, από την εποχή των εθνικών εκκαθαρίσεων, πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στην σερβοβοσνιακή ηγεσία της Republika Srpska. Συνεπώς, δύσκολα μπορεί να πει κανείς πως η ηγεσία της Republika Srpska μετακινήθηκε έστω και ελάχιστα από τα εθνικιστικά ‘ιδανικά’ του Κάρατζιτς, όλα αυτά τα 25 χρόνια. Ο Κάρατζιτς, που στην αρχή της δίκης είχε υποσχεθεί πως στην απολογία του στο τέλος θα αποδομήσει όλες τις εναντίον του κατηγορίες, τελικά αρκέστηκε να πει πως «οι μάρτυρες του είπαν όλα όσα χρειάζονταν για να αποδειχτεί η αθωότητά του», πως παραδέχεται τα εγκλήματα που συνέβησαν τότε, παραδέχεται ακόμη και ότι αδιαμφισβήτητα οι εκτελεσμένοι από τους Σέρβους στη Σρεμπρένιτσα δολοφονήθηκαν εν αιχμαλωσία με τα χέρια δεμένα («who are undisputed victims with ligatures»), αλλά πως έχει «καθαρή συνείδηση». Η υπερασπιστική του γραμμή ήταν, αν αυτό σας θυμίζει κάτι, πως, ναι, «εγκλήματα συνέβησαν», αλλά δεν ευθύνομαι γι’ αυτά, ούτε εγώ, ούτε το κόμμα μου, ούτε η οργάνωσή μου, ούτε ο στρατός μου και οι δομές του αποσχιστικού κράτους στο οποίο ήμουν ηγέτης. Ευθύνονται μεμονωμένοι κακοποιοί, που τα έκαναν στο όνομα της σερβικής ιδέας, συν κάποιοι ανεξέλεγκτοι πλιατσικολόγοι παραστρατιωτικοί. Μπορεί οι αποδείξεις εναντίον του να ήταν χιλιάδες, αλλά ο δήμιος προτιμούσε να επιμένει, ‘τυχαία μεμονωμένα περιστατικά’.