Ο «Μαύρος Ήλιος» των SS, οι ναζιστικοί χαιρετισμοί, και οι σημαίες της Χρυσής Αυγής: Από τις κερκίδες της Εθνικής στον εισαγγελέα: Η συμβολή του XYZ Contagion: Αρθρα στην Εφημερίδα των Συντακτών και στην Αυγή

Δείτε αυτές εδώ τις φωτογραφίες πρώτα: Εχουν ημερομηνία 18/11/2018, και είναι από τον αγώνα Ελλάδα-Εσθονία, στο ΟΑΚΑ:

 

ΟΑΚΑ, 18/11/2018: Αγώνας Ελλάδα-Εσθονία: Ναζιστικοί χαιρετισμοί και ο ‘Μαύρος Ηλιος’ των SS στην εξέδρα (Η αυθεντική φωτογραφία σε πολύ μεγάλη ανάλυση)

 

ΟΑΚΑ, 18/11/2018: Αγώνας Ελλάδα-Εσθονία: Σερβικές εθνικιστικές ‘αποσχιστικές’ σημαίες & ναζιστικοί χαιρετισμοί

 

ΟΑΚΑ, 18/11/2018: Αγώνας Ελλάδα-Εσθονία: Μια δυσάρεστη έκπληξη, που μας θυμίζει, όμως, ότι ο αντισημιτισμός υπάρχει παντού. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι: Ο συγκεκριμένος δεν αγαπάει τους Παλαιστίνιους. Απλά, μισεί περισσότερο (και πάνω απ’ όλα) τους Εβραίους.

 

Πρόκειται για νεοναζί, φασίστες και άλλους ακροδεξιούς. Μετά από τη δίκη της ναζιστικής συμμορίας, και μετά από την ‘έκθεση’ στο φως των δραστηριοτήτων των διαφόρων νεοναζιστικών μορφωμάτων τύπου Combat-18, Ανένταχτοι Μαιάνδριοι Εθνικιστές ΑΜΕ, Γαλάζια Στρατιά και αναρίθμητες άλλες, λογικά, θα περίμενε κανείς να μην πλέον τόσο προκλητικοί όσο παλαιότερα, τις εποχές της ανομίας και της ανοχής των κρατικών μηχανισμών απέναντί τους.

Ομως, όχι, εξακολουθούν να είναι προκλητικοί.

Και στις προκλήσεις αυτού του είδους, ο προοδευτικός, δημοκρατικός κόσμος απαντάει με τα νόμιμα όπλα του: Τον νόμο και τους άλλους κανονισμούς στους οποίους συμφωνήσαμε όλοι, σαν κοινωνία.

Fast Forward, τρεις μέρες μετά:

Με αυτήν εδώ την είδηση (‘Στον εισαγγελέα οι ναζιστικές προκλήσεις στο ΟΑΚΑ‘, Εφημερίδα των Συντακτών, 20/11/2018), το ερασιτεχνικό ιστολόγιο το οποίο διαβάζετε αυτή την στιγμή βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει πως έχει κάνει πλέον ‘καρέ του χρυσαβγίτη‘:

Είναι η τέταρτη φορά που ξεκινάει εισαγγελική έρευνα ή ΕΔΕ εναντίον νεοναζί, αποκλειστικά και μόνο από τη δουλειά των ανθρώπων αυτής εδώ της ιστοσελίδας.

Οι προηγούμενες υποθέσεις, χρονολογικά, ήταν η συμμετοχή Ελλήνων παραστρατιωτικών στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, η τρομοκρατική δράση της Combat-18 και ο πυρονόμος χρυσαβγίτης υβριστής της Μάγδας Φύσσα.

Και τώρα, οι συγκεκριμένοι νεοναζί πρόκειται να ιδρώσουν λίγο, στενάχωρα:

[UPDATE: Επίσημο: H UEFA ανακοίνωσε κι αυτή έρευνα για τα γεγονότα στο Ελλάδα-Εσθονία!, Gazzetta, 21/18/2018]

Η UEFA προειδοποιεί: Ρατσιστικό και νεοναζιστικό σύμβολο ο μαίανδρος της Χρυσής Αυγής

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Οι σύνδεσμοι προς τις ιστοσελίδες των νεοναζί οδηγούν σε αντίγραφα αυτών· δεν τους χαρίζουμε κλικ και επισκεψιμότητα.].

 

Διαβάζουμε ότι η ‘Γαλάζια Στρατιά‘ (δηλαδή το παράρτημα της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής του Νίκου Μιχαλολιάκου, που στρατολογεί μέλη στα γήπεδα, με επικεφαλής τον βουλευτή πλέον Ηλία Παναγιώταρο) πρόκειται να ταξιδέψει στην Πολωνία για τους αγώνες του EURO 2012 (αναλυτικά από την Μαρία Ψαρά στο ‘Εθνος’, Κυριακή 20 Μαΐου 2012, κλικ εδώ).

Το Δίκτυο ‘Ποδόσφαιρο ενάντια στον ρατσισμό στην Ευρώπη‘ (Football Against Racism in Europe, FARENET.org) στην προσπάθειά του να περιοριστούν συμβάντα όπως αυτή εδώ η ‘ανθρώπινη σβάστικα‘ από Κροάτες οπαδούς στην Ιταλία, έχει κυκλοφορήσει ένα εγχειρίδιο-οδηγό για τα ρατσιστικά και νεοναζιστικά σύμβολα στα γήπεδα.

Από την έκδοση του FAREnet ‘Racist and Neo-Nazis symbols in Football’.

 

Στο τμήμα του εγχειριδίου για την Ελλάδα υπάρχει μία και μοναδική εγγραφή. Και (σορπράιζ!!!) αφορά τον μαίανδρο της Χρυσής Αυγής, δηλαδή την ‘εξελιγμένη σβάστικα’, κατ’ αυτούς (το λινκ προς το εγχειρίδιο το βρήκαμε εδώ):

Δημήτρης Ψαρράς – Η κατοχή και οι «χούλιγκαν», Επεισόδια στο ποδόσφαιρο του 1944 (άρθρο στην «Ελευθεροτυπία» 2011-05-08)

Μεγάλη σύμπτωση. Αυτήν την περίοδο, στα πλαίσια της ενότητας «Ποδόσφαιρο και Πολιτική«, μελετάμε τα ποδοσφαιρικά της Κατοχής, και συγκεκριμένα τους φιλικούς αγώνες στη Θεσσαλονίκη, μεταξύ των ομάδων της πόλης, καθ’ υπόδειξη και με προτροπή των γερμανικών αρχών κατοχής. Φαίνεται ότι και ο Δημήτρης Ψαρράς, εκ των φορέων του “Ιού“, μελετάει το ίδιο θέμα. Ας δούμε, λοιπόν, το άρθρο του με τίτλο «Η κατοχή και οι «χούλιγκαν»«, από την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» της Κυριακής 08 Μαΐου 2011.

ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΤΟΥ 1944

Η κατοχή και οι «χούλιγκαν»

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΑ

«Ο αγών της προπαρελθούσης Κυριακής μεταξύ Αρεως-ΠΑΟΚ διεκόπη άνευ αποτελέσματος συνεπεία επεισοδίων. Είναι πολύ γνωστά, δυστυχώς, αυτά τα επεισόδια εις τον φίλαθλον κόσμον. Διότι είναι στερεότυπα. Συμβαίνουν συχνά, απ’ τα ίδια συνήθως πρόσωπα, τους ίδιους πάντοτε πρωταγωνιστάς».

Τα παραπάνω αποσπάσματα της εφημερίδας των δωσίλογων "Νέα Ευρώπη" θα μπορούσαν να φιλοξενούνται σε μια σύγχρονη εφημερίδα.

Το παραπάνω απόσπασμα θα μπορούσε να φιλοξενείται σε μια σύγχρονη εφημερίδα. Είναι όμως παρμένο από μια εφημερίδα που εκδιδόταν στη Θεσσαλονίκη ως προπαγανδιστικό όργανο των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων, τη «Νέα Ευρώπη». Ημερομηνία: 17 Ιουλίου 1944. Λίγες μέρες αργότερα θα γινόταν η απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ και η εφημερίδα θα υμνούσε τον Θεό που έσωσε τον Φύρερ και την Ελλάδα απ’ το χαμό.

Μαθαίνουμε λοιπόν ότι τα περιβόητα επεισόδια στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, που επιχειρεί να καταστείλει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία με τα γνωστά πενιχρά αποτελέσματα, έχουν ρίζα τόσο βαθιά ώστε ακόμα και οι γερμανοί κατακτητές δεν μπόρεσαν να τα ξεριζώσουν!

Ο τίτλος του ρεπορτάζ της κατοχικής εφημερίδας που υπογράφει ο «Νικ. Κον.» είναι «Γιατί δημιουργούνται τα «επεισόδια»» και σε υπότιτλο υποδεικνύονται και οι απαντήσεις

«Η έλλειψις αθλητικής αγωγής. Η ασυδοσία των ισχυρών παικτών. Χαρισμοί και μικροπολιτικαί των διοικούντων. Μικρές οι αιτίες των εκτρόπων και οι ίδιοι πάντοτε οι δημιουργοί».

Το κείμενο αναφέρεται και σε άλλα σημεία που μας θυμίζουν έντονα τη σημερινή κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως ο ρόλος των προπονητών και των παραγόντων:

Παναχαϊκή hoax – Ο μύθος για την ίδρυση της Παναχαϊκής από αναρχικούς

Η ίδρυση της Παναχαϊκής, εφημερίδα Φορολογούμενος 14 Ιουνίου 1891

 

«Κάλλιστοι νέοι της ημετέρας πόλεως, έθεντο κατ’ αυτάς τας βάσεις λαμπρού Σωματείου, Γυμναστικού, δηλονότι Συλλόγου εις ον έδωσαν τον τίτλον «Παναχαϊκός Γυμναστικός Σύλλογος» και τον τύπον παρομοίων Σωματείων. Του Συλλόγου τούτου, υπέρ ου ευχόμεθα τα βέλτιστα, Πρόεδρος εξελέχθη ο συμπολίτης ημών κ. Γεώργιος Τζίνης»
(Πηγή: Εφημερίδα Φορολογούμενος 14 Ιουνίου 1891)
[Σημείωση δική μας: Που να το ήξεραν οι ‘κάλλιστοι νέοι’ της εποχής, τα παιδιά των αστών, ότι μετά από 100 και απαραπάνω χρόνια, κάποιοι θα τους έβγαζαν με το έτσι θέλω ‘αναρχικούς και ανατρεπτικά στοιχεία’].

Στις τάξεις των οπαδών της Παναχαϊκής είναι διαδεδομένη η πεποίθηση (ορθότερα: η ψευδής εντύπωση) ότι η ομάδα Παναχαϊκή ιδρύθηκε το 1891 από αναρχικούς. Αυτή η φήμη έχει πάρει κατά καιρούς διάφορες μορφές:

• Η Παναχαϊκή ιδρύθηκε από αναρχικούς της Πάτρας
• Η Παναχαϊκή ιδρύθηκε από μέλη του ‘Δημοκρατικού Συλλόγου Πάτρας’
• Η Παναχαϊκή ήταν η βιτρίνα κάποιων αναρχικών της Πάτρας («οι αναρχικοί εμπλέκονται με τον σύλλογο για συγκάλυψη έναντι του κράτους και της καταστολής από την τοπική αστυνομία, ώστε υπό την κάλυψή του συλλογου να μπορούν να συνεχίσουν την πολιτική τους δράση και την πολιτική επιμόρφωση των εργατών και των άλλων πολιτών της πόλης»).

Μία ενδεικτική εκδοχή αυτού του μύθου βρίσκουμε στην … ‘Διακήρυξη αρχών – Ποιοι είμαστε’ του οπαδικού συνδέσμου Navajo, κλικ εδώ:

«Στα τέλη του 19ου αιώνα ιδρύονται στην Πάτρα τα πρώτα συνδικάτα και σύλλογοι, από εργάτες και διανοούμενους αστούς που είχαν γοητευτεί από τις αναρχικές και σοσιαλιστικές ιδέες, με προεξέχων αυτών τον Δημοκρατικό Σύλλογο Πάτρας, μέλη του οποίου συγκαταλέγονται ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του Παναχαϊκού Γυμναστικού Συλλόγου (1891), γι’ αυτό και η επιλογή των χρωμάτων κόκκινο/μαύρο».

Τίποτα από τα παραπάνω, όμως, δεν τεκμηριώνονται και από καμμία απολύτως πηγή.

Στο άρθρο αυτό εξετάζεται η φήμη αυτή καθ’ εαυτή (στην ουσία των ισχυρισμών της), αλλά και η διαδικασία διάδοσης της φήμης αυτής.

Δημοκρατικός Σύλλογος Πάτρας και Παναχαϊκή: Η ανύπαρκτη σχέση
Πράγματι, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα στην Πάτρα, ιδρύονται εργατικά συνδικάτα και πολιτικοί σύλλογοι. Ενα από αυτά ήταν και ο Δημοκρατικός Σύλλογος Πάτρας, μια εξαιρετικά ολιγάριθμη ομάδα. Οταν ιδρύθηκε τα μέλη της ήταν μόλις οκτώ (8). Στην ακμή της δραστηριότητας του ΔΣΠ τα μέλη ήταν δώδεκα (12). Επειτα από μία σύντομη δραστηριότητα δύο ετών, και μετά από μία δίωξη, ο Σύλλογος διαλύθηκε το 1877, και μόνον ένας εκ των μελών, ο Διονύσιος Αμπελικόπουλος, συνέχισε να έχει κάποια πολιτική δράση. Δεν έχει νόημα ασφαλώς να αναφερθούμε σε έναν σύλλογο που διαλύθηκε 14 ολόκληρα χρόνια πριν την ίδρυση της Παναχαϊκής, η οποία όπως ξέρουμε ιδρύθηκε το 1891. Κανένα από τα μέλη του ΔΣΠ δεν συγκαταλέγεται στα ιδρυτικά μέλη της Παναχαϊκής (Παναχαϊκός Γυμναστικός Σύλλογος), ούτε στα πρώτα Διοικητικά Συμβούλια.
(Πηγή: Μιχάλης Δημητρίου, Οι πρώτοι αναρχικοί στην Πάτρα, Περιοδικό Αντί, τεύχος 279, 18-01-1985)

[Σημείωση: Επειτα από τις συνεχείς μεταμορφώσεις του μύθου (όταν ο ένας ισχυρισμός καταρρίπτεται και όταν η τάδε πληροφορία αποδεικνύεται ανιστόρητη, οι διακινητές της φήμης εφευρίσκουν άλλον ισχυρισμό και επινοούν την δείνα πληροφορία), τώρα παρατηρήσαμε ένα άλλο φαινόμενο: Οι διακινητές του μύθου εντόπισαν τα ονόματα των 8 αυτών μελών του ΔΣΠ, και φυτεύουν κάποια ονόματα εδώ κι εκεί. Κι επειδή οι ‘πηγές’ τους είναι αποκλειστικά το διαδίκτυο, όπου ως γνωστόν γίνονται λάθη, βλέπουμε να μεταφέρονται αυτά τα λάθος ονόματα εδώ κι εκεί, κι έτσι εκτίθενται ακόμη μία φορά με τις λαθροχειρίες τους αυτές. Ομως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια].

Τα μαυροκόκκινα χρώματα της Παναχαϊκής
Είναι ακόμη αδύνατο, το μαυροκόκκινο να δηλώνει αναρχοσυνδικαλισμό, διότι στην Πάτρα δεν υπήρχαν αναρχοσυνδικαλιστές (υπήρχαν σοσιαλουτοπιστές στην αρχή και χριστιανοκοινωνιστές, κυρίως στη δεκαετία του 1890, και αναρχοσυνδικαλιστές συναντάμε στην Ελλάδα γύρω στο 1900), ενώ ακόμη, σύμφωνα με τον Murray Bookchin, η κοκκινόμαυρη σημαία χρησιμοποιήθηκε μόλις το 1910 για μικρό χρονικό διάστημα και από λίγους, και διαδόθηκε σαν σημαία των αναρχοσυνδικαλιστών στη δεκαετία του 1930.
(Πηγή: Murray Bookchin, The Spanish Anarchists, σελ.57).
Με λίγα λόγια είναι αδύνατο οι ιδρυτές της Παναχαϊκής, (όταν μάλιστα δεν υπήρχαν καν αναρχοσυνδικαλιστές στην Πάτρα), να διάλεξαν τα χρώματα που θα χρησιμοποιούσαν τουλάχιστον 20 χρόνια αργότερα οι αναρχοσυνδικαλιστές της Ισπανίας.

Σχέσεις Παναχαϊκής και αρχών
Αντίθετα υπάρχουν πολλές αναφορές για τις στενές σχέσεις του Συλλόγου με τις αρχές του κράτους
(Πηγή: Πολλά στοιχεία στο βιβλίο ‘Πατραϊκή Δημαρχία, 20ος Αιώνας‘, έκδοση του Δήμου Πατρέων)
ενώ και οι δύο ύμνοι της ομάδας, από το 1892 και το 1893, είναι στη λογική της ‘Μεγάλης Ιδέας’ (βλέπε παρακάτω).

Ενδεικτικά, αναφέρουμε (από πηγές της ίδιας της ομάδας):

• Η Παναχαϊκή έδινε φιλικά με Αγγλους ναύτες στρατιώτες, δηλαδή με τον στρατό της μεγαλύτερης αποικιοκρατικής δύναμης εκείνης της εποχής. Βέβαια, πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι τότε δεν υπήρχαν ποδοσφαιρικές ομάδες, και πιθανώς η Παναχαϊκή είναι ο πρώτος σύλλογος που έπαιξε ποδόσφαιρο. (Πηγή: Εφημερίδα Νεολόγος, 19 Ιανουαρίου 1899)
• Το Υπουργείο Προεδρίας, ο Δήμος Πατρέων, η Εκκλησία, οι βουλευτές του Νομού και άλλες κρατικές αρχές την επιχορηγούσαν σε όλη τη διάρκεια της προπολεμικής ζωής της ομάδας:.Παράδειγμα:

Συνεδρίασις Δήμου Πατρέων 5ης Μαρτίου 1928
«[…] Υποβάλλονται υπό του Προέδρου (…)
3. Ευχαριστήριον της Παναχαϊκής Γυμναστικής Ενώσεως Πατρών όσον αφορά την υπό του Δήμου επιχορήγησιν αυτής εξ 60.000 δραχμών»

Και

«Το Υπουργείο Παιδείας, που ήταν τότε η εποπτεύουσα αρχή για τις αθλητικές οργανώσεις, είδε με συμπάθεια την ίδρυση της Παναχαϊκής ΓΕ και με πρωτοβουλία του γράφηκε στον κρατικό προϋπολογισμό του οικονομικού έτους 1923-24 πίστωση 3.000 δρχ. για την ενίσχυση της. Συγχρόνως ο υπουργός με έγγραφο του προς τον νομάρχη συνέστησε να συγκροτηθεί επιτροπή από τοπικούς παράγοντες, η οποία να αναζητήσει πόρους για την ίδρυση Σταδίου στην Πάτρα. Πριν από μερικά χρόνια το Υπουργείο, δια στόματος Ιω. Χρυσάφη, είχε υποσχεθεί να διαθέσει το κράτος ποσό 400.000 δρχ. για αγορά οικοπέδου και κατασκευή σταδίου, εάν τα δύο αθλητικά σωματεία συγχωνευθούν και γίνουν οικονομικώς αυτάρκη.»
(Πηγή: Πατραϊκή Δημαρχία 20ος Αιώνας, έκδοση του Δήμου Πατρέων]

Και

«Προς συμπλήρωσιν της ιστορίας ούτως ειπείν, των μουσικών οργάνων, οφείλω να μνημονεύσω ευφήμως του ονόματος του βουλευτού της επαρχίας ημών κ. Α. Ρικάκη της ενεργεία του οποίου δις επετράπη ημίν υπό της Σ. Κυβερνήσεως η ατελής αυτών εισαγωγή. Ο τε σύλλογος και το συμβούλιον επανελημμένως εξέφρασαν τω κ. Ρικάκη την ευγνωμοσύνην αυτών ανθ’ ων ευ έπαθον».
(Πηγή: Παναχαϊκός Γυμναστικός Σύλλογος, Λογοδοσία περί των κατά το Β’ έτος πεπραγμένων 1892-1893, Αναγνωσθείσα τη 21 Μαΐου 1983 υπό Χρ. Π. Κορύλλου προέδρου εν Πάτραις 1893)

• Στις συνεδριάσεις συμμετείχαν οι αρχές της πόλης, Δήμαρχος, Νομάρχης κ.ο.κ. Ειδικά σε εκείνες τις συνεδριάσεις πριν τη συγχώνευση των δύο συλλόγων, και μάλιστα απείλησαν να διακόψουν την επιχορήγηση, σε περίπτωση που δεν ξεπεράσουν τις διαφωνίες τους για το όνομα του νέου συλλόγου. Η εφημερίδα ‘Νεολόγος’ χαρακτήρισε τα δύο σωματεία «νεκρά λείψανα παλαιάς αθλητικής παραζάλης». Υπενθύμισε ότι όλες οι προσπάθειες για τη συγχώνευση τους απέτυχαν λόγω διαφωνιών σε ασήμαντα θέματα. Τέλος υποστήριξε ότι πρέπει, εάν και τώρα δεν συνενωθούν, να διακόψει ο Δήμος κάθε επιχορήγησηπρος αυτά και να πάψουν οι συνδρομητές τους να πληρώνουν συνδρομές. (Πηγή: Νίκος E. Πολίτης, Πατραϊκός Αθλητισμός, Β΄ Τόμος, Από την εποχή του Τόφαλου έως την ίδρυση της Παναχαϊκής, Αχαϊκές Εκδόσεις, 1997)
• Είχαν την υποχρέωση να συντάσσουν ‘Εκθεση πεπραγμένων’ και ‘Λογοδοσία’ και να την υποβάλλουν στις αρχές.
• Οι ύμνοι της είναι 100% στη λογική της ‘Μεγάλης Ιδέας’.
• Η Εκκλησία παρίστατο σε όλες τις εκδηλώσεις των ομάδων, όπως είναι φυσικό.
• Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, οι παράγοντες του κράτους ήλθαν στην Πάτρα και αναζητούσαν αθλητές από την ομάδα για θα συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
• Ο Σύλλογος διατηρούσε και μουσική μπάντα (Φιλαρμονική) που έπαιζε εμβατήρια και εθνικοπατριωτικά θούρια σε παρελάσεις και εθνικές εορτές κ.λπ.

Η Αστυνομία προστατεύει την Παναχαϊκή:
Σε μια διένεξη που είχαν ενδοσυλλογικά, κάτι για το καταστατικό, ο Πολίτης γράφει σχετικά:

«Η διένεξη στους κόλπους του Παναχαϊκού δίχασε και την Πατραϊκή κοινωνία. Η αστυνομία φοβήθηκε μήπως την κρίσιμη συνέλευση ακολουθήσει ‘διασάλευσις τη τάξεως!!! Και για να προλάβει ενδεχόμενες συμπλοκές τοποθέτησε φρουρούς στο Γυμναστήριο και έβαλε νυκτερινές περιπόλους!!!»
(Πηγή: Νίκος E. Πολίτης, Πατραϊκός Αθλητισμός, Α΄ Τόμος, Η πρώτη δεκαετία 1891-1900, Αχαικές Εκδόσεις, 1994)

Η Παναχαϊκή απούσα από τους κοινωνικές αγώνες
Μία εφημερίδα σοσιαλιστική, κατηγορούσε το Σωματείο ότι είναι ‘αντιδραστικό’, της αστικής τάξης κ.λπ. την ίδια στιγμή που οι αστικές εφημερίδες της πόλης και της Ζακύνθου ζητούσαν τη δίωξη των ανατρεπτικών οργανώσεων, δηλαδή των αναρχικών, αλλά, όπως είναι φυσικό, δεν έλεγαν λέξη για την Παναχαϊκή.

Η μοναδική φορά που θα μπορούσε να πει κανείς κάτι ότι η συμπεριφορά της Παναχαϊκής θα μπορούσε να είχε και μια αγωνιστική/κοινωνική πτυχή είναι όταν το 1894 προτάθηκε στο Σύλλογο να λάβει μέρος σε ένα συλλαλητήριο για το δίκιο των σταφιδοπαραγωγών. Ομως με το επιχείρημα ότι ‘Πολιτική και αθλητισμός δεν έχουν καμμία σχέση‘, αποφασίστηκε να ΑΠΕΧΕΙ ο σύλλογος από το συλλαλητήριο.

Η υποτιθέμενη ‘βιτρίνα’
Υπάρχει το ‘επιχείρημα’ ότι δήθεν οι αναρχικοί είχαν σαν ‘κάλυψη’ την ομάδα για να αναπτύσσουν αναρχική πολιτική δραστηριότητα επειδή ‘τους κυνηγούσαν’. Η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφοερτική, για όποιον γνωρίζει έστω και ελάχιστα πράγματα για την ίδρυση αυτών των πρώτων σοσιαλιστικών κινήσεων. Οι αναρχικές/σοσιαλιστικές ομάδες της Πάτρας ήταν ολιγομελείς ομάδες, κλειστές με πολύ μικρή δραστηριότητα. Οι πατρινοί αναρχικοί ήταν εξαιρετικά ολιγάριθμοι. Ασφαλώς ήταν γνωστοί σε όλους και ειδικά στην αστυνομία. Ομοίως πασίγνωστοι, αλλά για άλλους λόγους ήταν οι παράγοντες της ομάδας, γιατροί, καθηγητές κ.λπ. ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας.

Είναι εντελώς χαζό λοιπόν το να φαντάζεται ο όποιος κάφρος οπαδός σήμερα ότι αυτοί οι δακτυλοδεικτούμενοι το πρωί έτρεχαν στα γήπεδα ή προπονούσαν ομάδες και το βράδυ έπαιρναν όλα τα συνομωτικά μέτρα για να συνεδριάσουν.

Ηταν δύο διαφορετικοί κόσμοι, οι ανατρεπτικές αυτές ομάδες και ο αθλητισμός, που δεν τέμνονταν, ούτε είχαν κάποιο σημείο επαφής.

Συμπέρασμα
Η Παναχαϊκή, όχι μόνο δεν είχε καμμία σχέση με τις σοσιαλιστικές/αναρχικές/ανατρεπτικές κινήσεις της Πάτρας των τελών του 19ου αιώνα, αλλά αντίθετα, ήταν δημιούργημα των αστών, όπως όλες οι ομάδες άλλωστε. Αστοί την δημιούργησαν, και αναπτύχθηκε με τη βοήθεια του κράτους και των αρχών. Ας μην ξεχνάμε ότι το νόημα του αθλητισμού σε εκείνα τα χρόνια ήταν η εκγύμναση για τη δημιουργία ικανών στρατιωτών.

Η διαδρομή του μύθου.
Οπως ξέρουμε αναρχικό κίνημα δεν υπήρχε στην Ελλάδα, για τουλάχιστον μία 50ετία, από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 έως τη Μεταπολίτευση. Δεν υπήρχαν αναρχικοί, ούτε οργανωμένοι, ούτε ανοργάνωτοι. Η επανεμφάνισή τους, κάπως μαζικά, τη δεκαετία του 1980, πολλές φορές (και μοιραία, θα λέγαμε) συνδέθηκε με άλλα νεολαιίστικα κινήματα, όπως αυτά των πανκ και των χούλιγκαν. Σύμφωνα με τη ‘λαογραφία’ του χώρου, το 1988 εμφανίστηκε ένα πανό σε μαυροκόκκινα χρώματα στην κερκίδα της Παναχαϊκής. Αυτός ο συγκεκριμένος οπαδός που το έφτιαξε, κατά δήλωσή του, ήταν χούλιγκαν, πάνκης και αναρχικός. Αργότερα υποστήριξε ότι τα μαυροκόκκινα χρώματα του πανό ήταν εκείνη η λεπτή γραμμή που ένωνε τους αναρχικούς της Πάτρας του, ας πούμε, 1888, με τους αναρχικούς πάνκ χούλιγκαν του 1988, δηλαδή έπειτα από 100 ολόκληρα χρόνια.
Για 100 ολόκληρα χρόνια, ποτέ κανένας δεν διανοήθηκε να συσχετίσει την Παναχαϊκή με το αναρχικό κίνημα, διότι όπως είπαμε ήταν δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Ομως, στις αρχές της 3ης χιλιετίας ήρθε το διαδίκτυο. Και μαζί τα διάφορα φόρουμ κ.λπ. όπου ο καθένας μπορεί να γράφει ανεξέλεγκτα ό,τι θέλει (και ορθώς).
Ετσι είδαμε στο athens.indymedia, για πρώτη φορά τη θεωρία περί ‘ίδρυσης της Παναχαϊκής από αναρχικούς‘. Βασικό στοιχείο αυτής της θεωρίας είναι τα μαυροκόκκινα χρώματα, την οποία θεωρία καταρρίψαμε με επιχειρήματα παραπάνω.
Εκτοτε, η ‘διαδρομή του μύθου’ αυτού (συγκεκριμένα για τα μαυροκόκκινα χρώματα), έχει υποστεί συνεχείς μεταμορφώσεις, όπως δείξαμε στην αρχή του άρθρου (ξέρετε τώρα, όταν δεν μας κάθεται ο ένας ισχυρισμός και η τάδε πληροφορία, εφευρίσκουμε άλλον ισχυρισμό και χρησιμοποιούμε τη δείνα πληροφορία).
Κάποια στιγμή, κάποιος ανώνυμος συντάκτης σε αθλητική εφημερίδα, διαβάζοντας κάπου αυτές τις φήμες, τις αναπαρήγαγε, γράφοντας ένα μικρό σχόλιο, επίσης χωρίς τεκμηρίωση και στοιχεία.

http://athens.indymedia.org/local/webcast/uploads/metafiles/anarxia_kai_panaxa3.jpg

Από κει και έπειτα, και αφού το ίντερνετ είναι απέραντο, βλέπουμε συνεχείς αναφορές στο μύθο αυτό, συχνά με αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες. Σε φόρουμ οπαδών, σε οπαδικές ιστοσελίδες και λοιπά. Εξακολουθεί όμως η ίδια κατάσταση, να μην υπάρχει οποιαδήποτε τεκμηριωμένη αναφορά στο όλο ζήτημα.
Τελευταίο θύμα αυτής της φήμης είναι και η ελληνική Βικιπαίδεια. Κάποιος οπαδός της Παναχαϊκής, κατά δήλωσή του αναρχικός, έχει προσθέσει στο λήμμα ‘Παναχαϊκή-Χρώματα‘ αυτόν τον ίδιο ισχυρισμό. Σε επικοινωνία μας με τη Βικιπαίδεια, στην οποία ζητούσαμε στοιχεία, ο ισχυρισμός διαγράφτηκε και στη θέση του μπήκε η φράση:

«Τα χρώματα της ομάδας είναι το κόκκινο και το μαύρο. Το κόκκινο από τα χρώματα του Παναχαϊκού και το μαύρο από τα χρώματα της ΓΕΠ»

Για να μετρήσουμε με το ρολόι, πόσο χρόνο θα πάρει για να επανέλθει ο ψευδής ισχυρισμός περί ‘ιδρύσεως της Παναχαϊκής από αναρχικούς’.

Τέλος, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τον μύθο τον διακινούν, ίσως αποκλειστικά, οι οπαδοί Navajo (και) στο φόρουμ τους, ενώ ο άλλος σύνδεσμος οπαδών της Παναχαϊκής, οι ‘Αχαιοί’ δεν ενστερνίζονται τίποτε σχετικό, όπως φαίνεται π.χ. εδώ, στο φόρουμ των ‘Αχαιών’. Επίσης, ούτε στον επίσημο ιστότοπο της ‘Παναχαϊκής’, στο official site, υπάρχει η παραμικρή αναφορά για αναρχικούς ιδρυτές της ομάδας, π.χ για την ιστορία της ομάδας, κλικ εδώ.

Και δυο λόγια προς τους οπαδούς (όχι μόνον της Παναχαϊκής, αλλά όλων των ομάδων)
Τώρα, το πως συμβιβάζεται, κάποιος να αυτοαποκαλείται ‘αναρχικός’, και ταυτόχρονα να δηλώνει ‘οπαδός‘ μιας ΠΑΕ, και να επιτρέπει στον εαυτό του και στους ομοϊδεάτες του να γίνονται μέρος και ενεργό μέλος μιας από τις πιο άθλιες ιστορίες του καπιταλισμού, εννοούμε τον χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, αυτό μπορεί να το απαντήσει μόνο η ψυχιατρική επιστήμη. Φαίνεται υπάρχουν αυτοαποκαλούμενοι ‘αναρχικοί’ που δεν τους ενοχλεί η δραστηριότητά τους να γίνεται άλλοθι, ούτε τους νοιάζει που συμμετέχουν και μπάινουν στο ίδιο κάδρο με καταστάσεις όπως το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, η προτροπή στη βία, οι εκβιασμοί, τα στημένα παιχνίδια, οι σχέσεις παρακρατικών κυκλωμάτων και ποδοσφαιρικών παραγόντων, ο εκφασισμός, οι στρατιές αφοσιωμένων ‘στρατιών‘ (γαλάζιων και άλλων). Ούτε τους ενδιαφέρει ότι ουσιαστικά στηρίζουν μια εταιρεία, σε ένα χώρο δυσώδη και αποκρουστικό, αυτόν του ποδοσφαίρου. Οι απατεώνες που διοικούν τις ΠΑΕ, σίγουρα, βλέπουν όλους αυτούς που τρέχουν ‘για την ομάδα’ και γελάνε. Τα λαμόγια υπάρχουν επειδή υπάρχουν οι οπαδοί.
Και το επιχείρημα τους «να μην χαρίσουμε το χώρο του γηπέδου στους φασίστες» μάλλον αποδεικνύει ότι υπάρχει ένα καινούργιο είδος αυτοαποκαλούμενων αναρχικών, αυτών που παλεύουν για την εξυγίανση της βρώμας και της αθλιότητας των γηπέδων, θα τους λέγαμε ‘ρεφορμιστές αναρχικοί υπέρ της καθαρής αθλιότητας στα γήπεδα’.

Την χαρακτηριστική αυτή αφίσα, hooligans και antifa, λέει, και Navajo αναρχία, φρόντισαν να την κρύψουν στο indymedia, μετά την αναφορά μας σε αυτήν.

 

Μια χαρακτηριστική αφίσα: Χούλιγκανς, λέει, και Antifa (αντιφασίστες) και Navajo, αναρχία και αυτονομία, κλικ και εδώ. Ενεργό τμήμα και άλλοθι ενός από τα πιο εκφασισμένα στηρίγματα των καθεστώτων, παρά τις αδιαμφισβήτητες καλές προθέσεις των παιδιών αυτών. Και, ασφαλώς, αν αληθεύει ότι συνεδριάζουν σε χώρο που τους έχει διατεθεί από την επίσημη Παναχαϊκή, είναι και αυτό ένα ζήτημα -το τονίζω, αν αληθεύει..

Η άλλη εκδοχή για τα χρώματα
Η άλλη εκδοχή για το κοκκινόμαυρο χρώμα της Παναχαϊκής, είναι ότι τα χρώματα προέρχονται από την κοκκινόμαυρη σημαία του Ανδρέα Λόντου, από την επανάσταση του 1821.
Επίσης, ένας τοπικός ερευνητής και γνώστης της ιστορίας της Παναχαϊκής λέει: «Τα χρώματα του Παναχαϊκού ήταν κόκκινο και μαύρο και της ΓΕΠ ήταν μαύρο με πράσινο. Στο έμβλημά της η Παναχαϊκή χρησιμοποίησε επιπλέον και το χρυσό».

Ερευνα
Για την υποτιθέμενη σχέση Παναχαϊκής και αναρχικών, δεν υπάρχει καμμία σχετική αναφορά,

• ούτε στη βιβλιογραφία για το σοσιαλιστικό κίνημα (Μοσκώφ, Κουτσούκαλης, Βουρνάς, Κατσούλης, Βεργόπουλος, Κορδάτος, Λιβιεράτος, Λεονταρίτης, Δημητρίου, Νούτσος, Ζεύγος, Σκληρός, Δημάκης, Καραμπίλιας),
• ούτε στη βιβλιογραφία για τον πατραϊκό αθλητισμό (Πολίτης, Σταθόπουλος, διάφορα αθλητικά λευκώματα),
• ούτε στις διάφορες ιστορίες της Πάτρας (Λάζαρης, Θωμόπουλος, Τριανταφύλλου, Μαρασλής, Πολίτης κ.λπ).

Ακόμη, δεν υπάρχει καμμία σχετική αναφορά στο σώμα των ακόλουθων εφημερίδων της εποχής:

Τοξότης, Αχαΐα, Ρήγας, Μέλλον, Νεολόγος Πατρών, Πελοπόννησος, Μοχλός, Φορολογούμενος, Πάτρα, Φοίνιξ, Φιλόδημος, Φως, Αξίνη, Εργάτης, Ελληνική Δημοκρατία.

Πηγές

• Γιάννης Κορδάτος, Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος, εκδόσεις Μπουκουμάνη, 1972
• Μιχάλης Δημητρίου, Οι πρώτοι αναρχικοί στην Πάτρα, Περιοδικό Αντί, τεύχος 279, 18-01-1985
• Μιχάλης Δημητρίου, Το ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα, Από τους ουτοπιστές στους μαρξιστές, εκδόσεις Γαβριηλίδη, Πλέθρον, Αθήνα, 1985
• Δημήτρης Λιβιεράτος, Κοινωνικοί αγώνες στην Ελλάδα (1923-1927), εκδόσεις Κομμούνα, 1985
• Δημήτρης Λιβιεράτος, Κοινωνικοί αγώνες στην Ελλάδα (1927-1931), εκδόσεις Κομμούνα, 1987
• Νίκος E. Πολίτης, Πατραϊκός Αθλητισμός, Α΄ Τόμος, Η πρώτη δεκαετία 1891-1900, Αχαικές Εκδόσεις, 1994
• Νίκος E. Πολίτης, Πατραϊκός Αθλητισμός, Β΄ Τόμος, Από την εποχή του Τόφαλου έως την ίδρυση της Παναχαϊκής, Αχαϊκές Εκδόσεις, 1997
• [Συλλογικό], 100 χρόνια Πατραϊκό ποδόσφαιρο,Λεύκωμα, Δήμος Πατρέων, Πάτρα 2006
• [Συλλογικό], Πατραϊκή Δημαρχία, 20ος Αιώνας, έκδοση του Δήμου Πατρέων
• Ισίδωρος Σιδερόπουλος, Το εργατικό κίνημα στο τέλος του 19ου αιώνα, Περιοδικό «Το Δόντι» σελ. 54-55, τεύχος 15, Ιούνης 2001
• Τάσος Σταθόπουλος, Αχαϊκό ποδόσφαιρο, 1891- 2010

Οι ύμνοι της Παναχαϊκής, που είναι 100% στη λογική της ‘Μεγάλης Ιδέας’:

Ποδοσφαιρικοί αγώνες «προς ενίσχυσιν και υπέρ των συμμοριοπλήκτων», Φθινόπωρο του 1949

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες].

Πρώτα μια εξαιρετικά σημαντική στιγμή:

Η μοναδική φορά που οι ολυμπιακοί οπαδοί πανηγύρισαν έξαλλα ΤΗΝ ΗΤΤΑ τους. Επαιζε Ολυμπιακός-Μικτή Μακρονήσου και το νικητήριο γκολ της άτυπης dream-team εθνικής των αριστερών ποδοσφαιριστών το έβαλε ο κανονικά ‘δικός τους’ Πειραιώτης παίκτης ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕ δήλωση μετανοίας. Οι ολυμπιακοί οπαδοί πήγαν στο γήπεδο της Λεωφόρου με την κρυφή ελπίδα να δουν ή να μιλήσουν από μακριά με κάποιον δικό τους εξόριστο, και το αποτέλεσμα του αγώνα βρισκόταν σε δεύτερη μοίρα. Ωστόσο, όταν το 1-1 έγινε 2-1 υπέρ της Μακρονήσου με γκολ του δικού τους Πειραιώτη παίκτη, όλοι οι ολυμπιακοί πανηγύρισαν τρελά.
Την ήττα τους.

Αθλητική Ηχώ, 27/01/1949: Ο Ολυμπιακός υπέκυψε στη Μικτή Μακρονήσου 2-1

 

Η συνέχεια του ρεπορτάζ και η ‘κριτική του αγώνος’ στις μέσα σελίδες.

Ναι και η ‘κριτική του αγώνος’ από τις μέσα σελίδες.Δαρίβας, Γεωργάτος και ο θρυλικός Παπαντωνίου του ΠΑΟ που επίσης δεν υπόγραψε, αλλά όταν αρνήθηκε να παίξει προς τιμήν της Φρειδερίκης, έφαγε πολύ ξύλο, και ίσως σε αυτό να οφείλεται ότι πέθανε νεότατος, μόλις 39 ετών, σύμφωνα με τον αδελφό του, επίσης παίκτη του ΠΑΟ.

 

Η ομάδα της Μακρονήσου με τους παίκτες του Ολυμπιακού, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, το 1949

Η ομάδα της Μακρονήσου με τους παίκτες του Ολυμπιακού, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, το 1949

 

Φθινόπωρο 1949. Ο Εμφύλιος έχει τελειώσει τυπικά, αλλά υπάρχουν ακόμη ‘ανταρτόπληκτοι‘ (ή ‘συμμοριόπληκτοι‘). Είναι οι κάτοικοι των χωριών που έχουν εκκενωθεί λόγω των πολεμικών επιχειρήσεων μεταξύ Εθνικού Στρατού και ΔΣΕ.

Ποδόσφαιρο στον Πόλεμο, στην Κατοχή και στον Εμφύλιο

Ποδόσφαιρο στον Πόλεμο, στην Κατοχή και στον Εμφύλιο
(του Νίκου Γ. Λεμονή από το ιστολόγιο ‘Το Αράουτ‘)

Στις 5 Ιανουάριου του 1941 στο γήπεδο της Λεωφόρου (που παρεμπιπτόντως είχε ήδη αποκτήσει προβολείς εξ Ηνωμένων Πολιτειών, πράγμα πρωτοπόρο για την εποχή) μια ομάδα επίλεκτων της Αθήνας κέρδισε με 4-2 του επίλεκτους του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος που βρισκόταν στην Ελλάδα, ενώ στις 9 Μαρτίου του 1941 πάλι οι επίλεκτοι της Αθήνας κέρδισαν στη Λεωφόρο με 6-2 τους επίλεκτους της Βρετανικής Αεροπορίας. Το πρώτο παιχνίδι το παρακολούθησαν 18 χιλιάδες θεατές και το δεύτερο 15 χιλιάδες.

Αύγουστος του 1944, στη Νίκαια, Πειραιάς. Η ομάδα της ΕΠΟΝ Πειραιά. Η φωτογραφία πρωτοδημοσιεύτηκε στο λεύκωμα του δημοσιογράφου Τάκη Σέρβου ‘…Που λες στον Πειραιά’.

 

Η χρονιά 1941-1942 είναι εκείνη με τη λιγότερη αγωνιστική δράση μέσα στα χρόνια της Κατοχής. Σήμερα γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι διοργανώθηκαν δύο αγώνες. Ο ένας ήταν ανάμεσα στον Ολυμπιακό Πειραιώς και τον Εθνικό Πειραιώς με αποτέλεσμα 4-0 υπέρ του πρώτου στον οποίο μάλιστα σκόραρε και ο Νίκος Γόδας που όπως θα δούμε πιο κάτω υπήρξε η πιο εμβληματική φιγούρα ποδοσφαιριστή στη δίνη των γεγονότων της εποχής. Ο άλλος δεν έγινε ποτέ. Νά γιατί: Ηδη από τις αρχές του 1942 οι αθλητές του στίβου οργανώθηκαν στην Ενωση Ελλήνων Αθλητών με σκοπό να διατηρήσουν μέσα στις συνθήκες τις εποχής μια υποτυπώδη έστω αθλητική δραστηριότητα και παράλληλα να ενισχύσουν τους συναθλητές τους που βρίσκονταν σε δύσκολη θέση λόγω ασθενειών ή της περίφημης κατοχικής πείνας. Σύντομα στην Ενωση προσχώρησαν και αθλητές άλλων αθλημάτων, μαζικά μάλιστα οι ποδοσφαιριστές. Η ένωση οργάνωσε στο γήπεδο της Λεωφόρου ένα φιλικό παιχνίδι ανάμεσα στον ΠΑΟ και την ΑΕΚ. Οι αντίπαλοι θα έπαιζαν πλήρεις και το γεγονός απετέλεσε όαση σε μια χρονιά που κάθε σχεδόν αθλητική δραστηριότητα είχε σταματήσει. Φυσικά η προσέλευση του κόσμου ήταν τεράστια και το ενδιαφέρον μεγάλο. Πολλοί θεατές δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν την είσοδό τους στο γήπεδο καθώς τα 15 χιλιάδες εισιτήρια που είχαν εκδοθεί έγιναν ανάρπαστα.

Νά πως αφηγείται ο αρχηγός της ΑΕΚ, ο Κλεάνθης Μαρόπουλος τα συμβάντα:

«Αποφασίσαμε να γίνει αυτός ο αγώνας από τη μια για να μαζικοποιήσουμε την Ενωση Ελλήνων Αθλητών κι από την άλλη για να ενισχύσουμε με τις εισπράξεις τούς φυματικούς συναθλητές μας που έλιωναν στο Νοσοκομείο ‘Σωτηρία’. O κόσμος, που είχε χρόνια να δει ποδόσφαιρο, γέμισε ασφυκτικά το γήπεδο της Λεωφόρου. Πάνω από 15.000 ήταν μέσα στο γήπεδο, ενώ πολλοί έμειναν απ’ έξω. Οι δύο ομάδες θα έπαιζαν με πλήρεις συνθέσεις. Λίγο πριν τον αγώνα, όπως είχαμε συμφωνήσει, φτιάξαμε μια επιτροπή από ποδοσφαιριστές και πήγαμε στο γραφείο του Απόστολο Νικολαΐδη, του πρόεδρου του ΠΑΟ. Στην επιτροπή ήταν ο Κρητικός από τον Παναθηναϊκό, ο Τζανετής κι εγώ. Ζητήσαμε από τον Νικολαΐδη να μας δώσει ένα μέρος από τις εισπράξεις, για να ενισχύσουμε τους φυματικούς. Μας απάντησε ότι δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει κάτι τέτοιο και μάλιστα μας ανακοίνωσε ότι διαιτητής στον αγώνα θα έπαιζε ένας Αυστριακός, αξιωματικός των δυνάμεων Κατοχής. Μετά από την απάντηση εκείνη, εμείς αποφασίσαμε να μην παίξουμε. Αν το κάναμε, θα ήταν σαν να συμφωνούσαμε με τους κατακτητές.
Βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο και οι δύο ομάδες μαζί, χαιρετίσαμε τους φιλάθλους, κι αντί ν’ αρχίσουμε τον αγώνα, ανεβήκαμε στις εξέδρες κι αρχίσαμε να εξηγούμε στον κόσμο τι ακριβώς είχε γίνει. Ο κόσμος δέχτηκε τις εξηγήσεις μας. Αυτό που επακολούθησε δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε. Αγανακτισμένοι οι φίλαθλοι όρμησαν στον αγωνιστικό χώρο και κυριολεκτικά δεν άφησαν τίποτε όρθιο. Οι ξύλινες εξέδρες ξηλώθηκαν, τα δοκάρια ξεριζώθηκαν, συνθήματα υπέρ των ποδοσφαιριστών και κατά του Απόστολου Νικολαΐδη αλλά και της διοίκησης του ΠΑΟ ακούγονταν. Τα επεισόδια πήραν έκταση και γρήγορα σχηματίστηκε αντιφασιστική διαδήλωση, που έφτασε μέχρι την Ομόνοια. Οι φίλαθλοι-διαδηλωτές διαλύθηκαν μόνο με την εμφάνιση των γερμανικών δυνάμεων Κατοχής…».

Ετσι, από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που ποτέ δεν έγινε, γεννήθηκε μια από τις πρώτες (αν όχι η πρώτη) αντικατοχικές διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Σήμερα, είναι θλιβερό, αλλά η στάση του Απόστολου Νικολαΐδη, η δική του άρνηση (και όχι των Γερμανών όπως μερικοί παρουσιάζουν) απόδοσης μέρους των εσόδων του αγώνα στους ασθενείς αθλητές του Νοσοκομείου ‘Σωτηρία’ και το γεγονός πως η διαδήλωση έγινε όχι μόνο εναντίον των κατακτητών, αλλά και εναντίον εκείνου, έχει αποσιωπηθεί.

Με αυτόν τον τρόπο ο Νικολαΐδης , μια από τις πιο σκοτεινές μορφές για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο, μένει ακόμα στο απυρόβλητο.

Ιός – Ναζί με στολή φιλάθλου (άρθρο για τη ‘Γαλάζια Στρατιά’ της Χρυσής Αυγής στην Ελευθεροτυπία 2001-12-01)

Η οργάνωση Παγκρατίου της Χρυσής Αυγής, όταν δεν δέρνει, αγωνίζεται για το … εθνικό μας ποδόσφαιρο.

Τα γραφεία της Γαλάζιας Στρατιάς ίδια με εκείνα της Χρυσής Αυγής, Σωκράτους 48.

 

Ενα άρθρο για την θυγατρική της ‘Χρυσής Αυγής’, την σχετική με τα αθλητικά γεγονότα, δηλαδή την ‘Γαλάζια Στρατιά‘ και τον επικεφαλής της, τον (βουλευτή πλέον) Ηλία Παναγιώταρο. Εχει τίτλο ‘Ναζί με στολή φιλάθλου‘, υπότιτλο ‘Η οργάνωση Παγκρατίου της «Χρυσής Αυγής», όταν δεν δέρνει, αγωνίζεται για το… εθνικό μας ποδόσφαιρο’ και είχε δημοσιευτεί 01 Δεκεμβρίου 2001.

Πραγματικά προφητικό.

Κλικ για μεγέθυνση …

… σε προβολή 1200×1550

 

Η οργάνωση Παγκρατίου της «Χρυσής Αυγής», όταν δεν δέρνει, αγωνίζεται για το… εθνικό μας ποδόσφαιρο

 

Ναζί με στολή φιλάθλου

«Τα μέλη της ‘Γαλάζιας Στρατιάς’ διαδήλωσαν την αντίθεσή τους» («ΕΘΝΟΣ», 21/11/2001)

ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΕΣ συνδέσεις των βραδινών ειδήσεων της 20ής Νοεμβρίου, με το ίδιο καθημερινό άγχος, πάλευαν να αποσπάσουν το μερίδιο τηλεθέασής τους από τα μηχανάκια της AGB. Μια αθλητική είδηση με εντυπωσιακή εικόνα εθνικού περιεχομένου ξεχώριζε. Την επομένη, στις αθλητικές, αλλά πλέον και στις πολιτικές εφημερίδες η ίδια είδηση (με τη γαλανόλευκη εικονογράφησή της) ασφαλώς θα ξαναζωντάνευε, για να εμπεδωθεί από το σύνολο των πολιτών: