Πρόσωπα άγνωστων πρωταγωνιστών των πρώτων ελληνικών κοινωνικών κινημάτων – Αγνωστες φωτογραφίες

Απλά, κάποιες φωτογραφίες προσώπων για τα οποία ενδεχομένως όλοι μας έχουμε διαβάσει αρκετά πράγματα, αλλά η εικόνα τους συχνά μας είναι άγνωστη. Πρόσωπα ιστορικά, κυρίως από τις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στα κοινωνικά κινήματα. Διαπιστώσαμε ότι για πολλά από τα πρόσωπα αυτά δεν κυκλοφορούν οι φωτογραφίες τους, ούτε στις μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου, ούτε καν -πολλές φορές- στα ιστορικά βιβλία. Σκεφτήκαμε, λοιπόν, να τις δημοσιεύσουμε, έτσι ώστε οι μορφές τους να γίνουν γνωστές, να συνδυαστούν τα πρόσωπα με τα ονόματα, και -γιατί όχι;- να μείνουν για να χρησιμοποιηθούν στην παγκόσμια εγκυκλοπαίδεια του διαδικτύου.

Από διάφορες πηγές. Εννοείται, κάθε διόρθωση ευπρόσδεκτη.

Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση, ενώ, επίσης, υπάρχουν όλες μετά την gallery, με τις λεζάντες τους.

 

Α. Χαϊτάς

Αβραάμ Μπεναρόγια (ανάμεσα στα δύο παιδάκια) και Συνδικαλιστές του Βόλου, 1921

Αβραάμ Μπεναρόγια, 1957

Αβραάμ Μπεναρόγια, 1978

Αθηνά Γαϊτάνου-Γιαννιού, δεκαετία 1920

Από αριστερά: Γιώργος Ασημίδης (ή Παντελής Κωνσταντινίδης) + Τάκης Φίτσιος + Παντελής Πουλιόπουλος + Φλουτσάκος + Σεραφείμ Μάξιμος + Μοναστηριώτης + Νικολινάκος + Λευτέρης Αποστόλου, 1926

Αύρα Θεοδωροπούλου

Γεώργιος Ζιούτος (Ζωιτόπουλος)

Γεώργιος Κωνσταντινίδης (Σκληρός)

Γεώργιος Φιλάρετος (Εκδότης του Ριζοσπάστη, δημοτικιστής, αντιμοναρχικός), δεκαετία του 1910

Γιώργος Κωνσταντινίδης ή Γλαύκος ή Γλαυκός ή Γιώργος Ασημίδης ή Παντελής Κωνσταντινίδης ή Ευσταθίου, 1931

Δαβίδ Ρεκανάτι (Ιδρυτικό μέλος της Φεντερασιόν και της Σοσιαλιστικής Νεολαίας και συντάκτης της Solidaridad Ovradera)

Ελευθέριος Σταυρίδης (με το παπιγιόν) + Γεώργιος Γεωργιάδης, 1920

Ευάγγελος Ευαγγέλου και Γιάννης Πετσόπουλος (δεξιά)

Ζακ Βεντούρα: Πρώτος γραμματέας της ΟΚΝΕ που βγήκε απ’ το συνέδριο, Νοέμβριος 1922

Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου + Ν. Ευαγγελόπουλος + Κ. Σκλάβος + Π. Γιατσόπουλος

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος (Λογοτέχνης, δημοτικιστής, σοσιαλιστής)

Κώστας Γκοβόστης 1904-1958: Προσωπογραφία [1958]

Κώστας Γκοβόστης, δεκαετία του 1920

Κώστας Ευτυχιάδης

Κώστας Ζάχος (Δικηγόρος, σοσιαλιστής και εκδότης του Εργάτη Βόλου), δεκαετία του 1920

Κώστας Θέος, δεκαετία του 1920

Κώστας Καστρίτης (Λουκάς Καρλιάφτης)

Κώστας Σπέρας Ο πρώην αναρχικός συνδικαλιστής, δεξιός τραμπούκος στο Εργατικό Κέντρο Αθηνών το 1925, μάρτυρας κατηγορίας κατά του ΚΚΕ για το Μακεδονικό το 1926, απόβλητος του Γ Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, εθνικιστής αργότερα και πολλά άλλα.

Λευτέρης Αποστόλου

Μανόλης Μανωλέας, απόστάτης, τη δεκαετία του 1930

Μαρία Σβώλου

Μήτσος Γιωτόπουλος ή Βίττε( Witte), δεκαετία του 1930

Μιχάλης Οικονόμου

Νικόλαος Γιαννιός (Δημοσιογράφος, πολιτικός, εκδότης σοσιαλιστικών εφημερίδων)

Νικόλαος Σαργολόγος

Νίκος Βαβούδης

Νώντας Γιαννακός (Δάσκαλος)

Παναγής Δημητράτος (Ιδρυτής της Σοσιαλιστικής Ενωσης Αθηνών)

Παστίας Γιατσόπουλος

Ρόκκος Χοϊδάς (Σοσιαλιστής, στέλεχος του ελληνικού παραρτήματος της Ανατολικής Δημοκρατικής Ομοσπονδίας)

Σάββας Χαϊτόπουλος

Σεραφείμ Μάξιμος

Σεραφείμ Μάξιμος και Παστίας Γιατσόπουλος

Σταύρος Βερούχης

Στέλιος Σκλάβαινας, δεκαετία του 1930

Ωρίων Αλεξάκης

Δημοσθένης Λιγδόπουλος

Μιχάλης Μπεζεντάκος, σε φωτογραφία από την εφημερίδα Ακρόπολις, 06/03/1932

Μιχάλης Μπεζεντάκος (Επάνω πρώτος αριστερά) και 4 άλλοι αρχειομαρξιστές, δεκαετία του 1920.

Από φυλλάδιο του Παλλαϊκού Μετώπου, 1935: Αη-Στράτης, Βουλευτής Χαλκογιάννης (αριστερά) και ο κόκκινος δήμαρχος Καβάλας και στέλεχος του ΚΚΕ Παρτσαλίδης (δεξιά)

Στο καράβι για τον Αη-Στράτη – Κώστας Βάρναλης (πρώτη σειρά με τον μπερέ), Δημήτρης Γληνός, Λουκάς Καρλιάφτης ή Κώστας Καστρίτης (μεσαία σειρά, 1ος αριστερά), 1935.

Η ηθοποιός Νίτσα Βιτσώρη-Τσαγανέα ήταν στέλεχος των τροτσκιστών και σύζυγος Βιτσιώρη! Από το βιβλίο του Κώστα Καστρίτη ‘ Ιστορία του μπολσεβικισμού-τροτσκισμού στην Ελλάδα Μέρος Α+Β, εκδόσεις Εργατική Πρωτοπορεία, κάπου στη δεκαετία του 1970 ή 1980.ΣΕΛ-112-113 –

Ο Παντελής Πουλιόπουλος το 1919: Φωτογραφία με χειρόγραφη αφιέρωση στον αδελφό του

Γιάννης Ταμτάκος τη δεκαετία του 1950.

Γιώργης Σιάντος: Την εποχή που επέστρεψε από το μέτωπο της Μικράς Ασίας Περίπου 1922-1925

Κώστας Βάρναλης και Δημήτρης Γληνός, 1934

Αναμνηστική φωτό με Σοσιαλιστές Συνδικαλιστές από πολλές χώρες του κόσμου: Αρχές του αιώνα (;)

Ακροναυπλία Κρατούμενοι, 1937

Ακροναυπλία [Πηγή: Αρχειολόγιο ΑΣΚΙ]

Παρτσαλίδης κά [Πηγή: Αρχειολόγιο ΑΣΚΙ]

Σοσιαλιστικό Κόμμα, ΕΤΣΕΔ Ελληνικό Τμήμα (ποιας;) Διεθνούς

Γενική Συνέλευση στο Μεταλλωρυχείον Λαυρίου, Ιούλιος 1926

Πρωτομαγιά 1930. Συνάντηση Σοσιαλιστικών Ομίλων Αρτεργατών Πατρών

Μάιος 1936, Θεσσαλονίκη: Εδώ εδολοφονήθη μια εργάτρια, Η Αναστασία Καρανικόλα

Σύνθημα στον τοίχο από εργάτες: Κάτω ο Μεταξάς Κάτω ο Σκυλακάκης, Ιούλιος 1936.

Φάκελος στην Ασφάλεια (για τα ηγετικά στελέχη).

Κώστας Κολιγιάννης

Δημήτρης Βλαντάς

Λεωνίδας Στρίγκος

Γιάννης Ιωαννίδης νεαρός

Απόστολος Γκρόζος, 1937

Δημήτρης Παρτσαλίδης ή Μόας

Γεώργιος Βοντίσιος ή Γούσιας

Μάνια Ζαχαριάδη

Κοινοβουλευτική ομάδα από το ‘Παλλαϊκό Μέτωπο’, 1936: Στέλιος Σκλάβαινας, Μήτσος Παρτσαλίδης, Γιώργος Σιάντος κά.

Σύμφωνα με το Χρονικό του εκδοτικού οίκου, Εκδόσεις Γκοβόστης, το πρώτο βιβλίο σε μονοτονικό ήταν το 1951: Μανόλης Τριανταφυλλίδης και Κώστας Γκοβόστης.

 

---

Α. Χαϊτάς

 

Αβραάμ Μπεναρόγια (ανάμεσα στα δύο παιδάκια) και Συνδικαλιστές του Βόλου, 1921

 

Αβραάμ Μπεναρόγια, [1957

 

Μπλόκο της Κοκκινιάς: Οι γερμανοτσολιάδες που μάτωσαν την πλατεία της Οσίας Ξένης, τα πτώματα στη μάντρα των εκτελέσεων και άλλες ιστορίες δωσιλογικής εθνικοφροσύνης: Φωτογραφίες

17 Αυγούστου 1944. Το μπλόκο της Κοκκινιάς. Από τις τέσσερις οργανώσεις του ΕΑΜ στον Πειραιά, το ΕΑΜ Κοκκινιάς ήταν η πιο δυνατή και η πιο μαζική. Εξι μήνες προσπαθούσαν Γερμανοί και ταγμασφαλήτες να πατήσουν πόδι, από το πρώτο μπλόκο, τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, το προσπαθούσαν, όμως ο οργανωμένος λαός με τα φρουραρχεία του ΕΛΑΣ τους απωθούσαν συνεχώς. Ετσι, χρειάστηκε μεγάλη προετοιμασία από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους, και συγκέντρωση μεγάλης δύναμης πυρός εκείνη τη μέρα του Αυγούστου για να καταφέρουν οι υποτακτικοί του Walter Schimana (Βάλτερ Σιμάνα) να πατήσουν πόδι στην Κοκκινιά.

Κάποιες σκηνές είχαμε περιγράψει στο άρθρο μας ‘Μιχάλης Νικολινάκος – Ο σεμνός ζεν πρεμιέ και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, από το μπλόκο της Κοκκινιάς στη μεγάλη οθόνη‘, και κάποιους πρωταγωνιστές στο άρθρο ‘Το δελτίο προγραφών και καταγγελιών με τους στοχοποιημένους από την ΟΠΛΑ προδότες – Η ‘κόκκινη βία’ [*] της εφημερίδας ‘Κατηγορώ’, έκδοση της ΚΟΑ του ΚΚΕ, Αθήνα, 1944‘

Ας δούμε μερικές ιστορίες από εκείνες τις μέρες.

# Αυτή η φωτογραφία δείχνει μια μονάδα των Ταγμάτων Ασφαλείας Αθηνών με τους διοικητές τους Ιωάννη Πλυτζανόπουλο και Γ. Σγούρο:

1944: Γερμανοτσολιάδες, Ιωάννης Πλυτζανόπουλος, Γ. Σγούρος και πιθανόν Θ. Σγούρος (Μπέμπης) πιθανόν πριν το μπλόκο στην Κοκκινιά.

 

Διόλου απίθανο να εικονίζονται οι συγκεκριμένοι άνδρες του Βάλτερ Σιμάνα που αιμοτοκύλισαν τη συνοικία εκείνη τη μέρα του Αυγούστου του 1944. Αντιμετώπισαν αντίσταση, όμως.

# Ενα από τα φρουραρχεία του ΕΛΑΣ στις 17 Αυγούστου 1944. Μια ταράτσα στην οδό Κυδωνιών (σημερινή Πέτρου Ράλλη). ΕΛΑΣίτες που αμύνονται στήνουν μυδράλλιο.

Φωτογραφία ντοκουμέντο: Μια ταράτσα στην οδό Κυδωνιών (σημερινή Πέτρου Ράλλη). ΕΛΑΣίτες στήνουν μυδράλλιο έτοιμοι να αμυνθούν.

1976-2000 – Συλλογή φωτογραφιών από 25 χρόνια διαδηλώσεων και συγκρούσεων με τα ΜΑΤ και με τους «αγανακτισμένους πολίτες»

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες].

 

Μια αναδρομή, για ιστορικούς λόγους, στις κινητοποιήσεις της Μεταπολίτευσης, μεταξύ 1976 και 2000 -ως γνωστόν, μετά κυριάρχησε το ίντερνετ και από κει και μετά, λίγο-πολύ όλα βρίσκονται στο διαδίκτυο. Συμπεριλαμβάνονται οι περισσότερες από τις μεγάλες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, όπως και πολλές συγκρούσεις με τα ΜΑΤ (αλλά και τις αύρες της εποχής) και όλες τις άλλες ‘υποδιευθύνσεις αποκατάστασης τάξεως’. Επίσης, οι πρώτες εμφανίσεις των λεγόμενων ‘αγανακτισμένων πολιτών’, που ήταν συχνά φασίστες και χρυσαβγίτες που κρύβονταν πίσω από τα ΜΑΤ και έδιναν ένα χεράκι όποτε έβρισκαν ευκαιρία.

Οι πανκς τα σπάνε. Πρωτοσέλιδο Οκτώβριος 1984. Επιχειρήσεις Αρετή του Μποσινάκης

 

Με χρονολογική σειρά:
 

– Οι μεγάλες απεργίες ενάντια στον ‘Νόμο Λάσκαρη’ (Νόμος 330) τον Μάιο του 1976, συν ο θάνατος τον ίδιο μήνα του μαθητή Σιδέρη Ισιδωρόπουλου συν ο θάνατος της πλανόδιας μικροπωλήτριας (‘ζητιάνα’ τη χαρακτήρισε η επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση) Αναστασίας Τσιβίκα
– Ολοι οι επεισοδιακοί εορτασμοί του Πολυτεχνείου, όπως του 1977, του 1980 με τον θάνατο της Σταματίνας Κανελλοπούλου και του Ιάκωβου Κουμή, το 1991 με τις προηγηθείσες μαθητικές πορείες, τις συμπλοκές και την πολιορκία του ΕΜΠ από αγανακτισμένους φασίστες που εμπόδιζαν την έξοδο και τον εμπρησμό της πρυτανείας του Πολυτεχνείου με τις συλλήψεις περισσότερων από 500 ατόμων, του 1995 με το διάσημο ‘κάψιμο σημαίας’, την άρση του ασύλου στο ΕΜΠ, την εμφάνιση ‘Αγανακτισμένων πολιτών’ και τη σύλληψη οκτώ μελών της ‘Χρυσής Αυγής’ έξω από το ΕΜΠ (αφέθηκαν ελεύθεροι, φυσικά).
– Οι κινητοποιήσεις ενάντια στο Νόμο 815 (και στη Θεσσαλονίκη)
– Οι συγκρούσεις στο Μαρούσι, οι λεγόμενες ‘για τη χαβούζα’
– Οι ‘Επιχειρήσεις Αρετή’ και άλλες προσπάθειες επεμβάσεων στα Εξάρχεια των Μποσινάκη, Τζανάκη, Αρκουδέα
– Η πρώτη και η δεύτερη κατάληψη του Χημείου
– O θάνατος του Μιχάλη Καλτεζά και οι διαδηλώσεις για τη δίκη και την αθώωση του δολοφόνου του Αθανάσιου Μελίστα
– Οι επισκέψεις του Γάλλου φασίστα Ζαν Μαρί Λεπέν και τα επεισόδια στο Caravel
– Οι επισκέψεις Σουλτς, Ντεκλέρκ, Μπους, Κλίντον
– Διάφορα επεισόδια και οδομαχίες σε φοιτητικές εκλογές, στη Βουλή και σε συναυλίες
– Ο εμπρησμός του κτιρίου ‘Κάπα Μαρούση’ με τους τρεις νεκρούς και ο θάνατος του Τούρκου πρόσφυγα Σουλεϊμάν Ακιάρ
– Η δολοφονία Τεμπονέρα
– Οι ιδιωτικοποιήσεις της ΕΑΣ
– Απεργίες καθηγητών για το ΑΣΕΠ και μαθητών για διάφορους νόμους και εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις
– Και τέλος, φτάνοντας στο 1999, οι διαδηλώσεις ενάντια στο ΝΑΤΟ για το Κόσοβο στην Πρεσβεία των ΗΠΑ και στο 2000 με οδομαχίες (για τις οποίες δεν θυμόμαστε το λόγο, αλλά τις βάλαμε κι αυτές).
– Στο τέλος, δυο στιγμιότυπα από την Πλατεία Αριστοτέλους Θεσσαλονίκη, όταν οι ναζί επιχείρησαν να βγουν απ’ τις τρύπες τους, κάποια πρωτοσέλιδα με αίσθηση του σενς οφ χούμορ (νοτ), τα χαρακτηριστικά πανό όπως εκείνα που «Είναι ο Ανθός της Ελληνικής Νεολαίας», και οι δύο σημαντικότερες, ίσως, στιγμές της 40ετίας.

«Ο ανθός της Ελληνικής Νεολαίας», Ιανουάριος 1990, αθώωση Μελίστα..

 

Παρεμπιπτόντως, μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι και η εξέλιξη των ενδυματολογικών επιταγών της υπηρεσίας, σχετικά με την αμφίεση και των εξοπλισμό των ΜΑΤ και των άλλων δυνάμεων καταστολής. Από το σκαρπίνι με το παντελόνι καμπάνα στους σημερινούς σιδερόφρακτους Ρόμποκοπ, είναι ενδιαφέρουσα η παρατήρηση των αλλαγών.

Ακολουθούν οι φωτογραφίες, από πολλές και διάφορες πηγές (και από ένα torrent που κυκλοφορούσε αδέσποτο πριν χρόνια). Να σημειώσουμε μόνο πως επειδή ήταν εξαιρετικά δύσκολο να δοθούν πλήρεις περιγραφές και λεζάντες σε τόσες πολλές φωτογραφίες, όποιος θέλει συγκεκριμένες πληροφορίες για κάθε μία απ’ αυτές, θα πρέπει να αρκεστεί στην ονομασία του αρχείου. Κάνοντας click για μεγέθυνση, εμφανίζεται από κάτω το όνομα του αρχείου. Στο πρώτο τμήμα του ονόματος είναι η ημερομηνία (με προσέγγιση μήνα, όπου δεν υπάρχει η ακριβής ημέρα), και στο υπόλοιπο η τοποθεσία (όπου παραλείπεται, εννοείται είναι η Αθήνα), το γεγονός και ίσως λίγες λέξεις-κλειδιά ακόμα.
Τέλος, εννοείται πως σίγουρα θα έχουν γίνει λάθη, ζητάμε συγγνώμη γι’ αυτό, και παρακαλούμε όποιος μπορεί να μας διορθώσει να το κάνει, και όποιος έχει κάποιον λόγο να μην υπάρχει δημόσια κάποια φωτογραφία ας μας ειδοποιήσει με τους γνωστούς τρόπους επικοινωνίας κι εμείς θα την αφαιρέσουμε ευχαρίστως, χωρίς πολλές-πολλές ερωτήσεις. Σαφώς, υπάρχει και η εμπειρία και όσοι ήλθαν σε επαφή μαζί μας έπειτα από τη δημοσίευση αυτού εδώ του ντοκουμέντου, κι αυτοί γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν.

Απόρρητη έκθεση της Ασφάλειας, 1983 – Πως φακέλωναν κόμματα και εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις

Διαβάσαμε πρόσφατα πως πρόκειται να ανοίξουν τα αρχεία της Ελληνικής Αστυνομίας . Πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη, και ελπίζουμε να κρατήσουν τον λόγο τους. Στο μεταξύ, δημοσιεύουμε μια απόρρητη έκθεση της Γενικής Ασφάλειας, φως φανάρι πως προέκυψε από παρακολουθήσεις, με αντικείμενο εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και οργανώσεις της εποχής. Περιγράφονται, όπως θα δείτε, με την σειρά μαοϊκά και μ-λ κόμματα (δυστυχώς λείπουν οι πρώτες σελίδες), τροτσκιστικά κόμματα και οργανώσεις, η Β’ Πανελλαδική, κατόπιν στην ‘Νέα επαναστατική αριστερά’ ο συντάκτης εντάσσει την ΕΟ 17Ν, τον ΕΛΑ, την ομάδα ‘Ιούνης 78’ κ.ο.κ., κατόπιν περνάει σε ‘μηδενιστές’ και αναρχοαυτόνομους, οικολόγους, μέχρι και τις Επιτροπές για τον Στρατό. Δεν του ξέφυγαν του συντάκτη ούτε οι καφετέριες που σύχναζαν οι αναρχικοί (σ. 35), ούτε όσοι έκαναν παρέα με τον Λεωνίδα Χρηστάκη, ούτε όσοι περνούσαν απ’ το βιβλιοπωλείο ‘Ελεύθερος Τύπος’. Στη σελίδα 36 μαθαίνουμε και για μια νέα ‘τάση αναρχικών’, τα φρικιά.

Από τη πρώτη σελίδα. Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, Υπηρεσία Πληροφοριών

 

Η έκθεση αυτή χρησιμοποιούνταν μέχρι και τη δεκαετία του 2000, από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, και αξιοποιήθηκε και στις αρχές της δεκαετίας, όταν οι αξιωματικοί πάσχιζαν να βγάλουν άκρη με τα ιδεολογικά της ‘τρομοκρατίας’, 17Ν κ.λπ. Μέχρι τότε, οι αξιψματικοί της Αστυνομίας δεν είχαν ιδέα για τις διαφορές εντός του εξωκοινοβουλευτικού χώρου: Ολοι κομμουνιστές και αναρχικοί ήταν. Επρεπε να αναλάβει ο Διώτης που είχε περάσει απ’ την ΚΝΕ για να αρχίζουν να καταλαβαίνουν ποια είναι η διαφορά του τροτσκιστή απ’ τον μαοϊκό.

Η Χρυσή Αυγή μπροστά στη Δικαιοσύνη – Η κάθαρση σε αναμονή (Συνέντευξη Δημήτρη Ψαρρά στο left.gr 2015-03-10)

Η Χρυσή Αυγή μπροστά στη Δικαιοσύνη. Η κάθαρση σε αναμονή

Το μαχαίρι που περισυνέλεξε ο αστυνομικός μάρτυρας και με το οποίο δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας [Από 2015-11-04-ΕΦΗΜ-ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ – Μαρία Δήμα – Ντοκουμέντο ΕφΣυν Το μαχαίρι της δολοφονίας].

 

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα Left.gr και το άρθρο της Τρίτης 10 Μαρτίου 2015 με τίτλο ‘Συνέντευξη του Δημήτρη Ψαρρά στο left.gr: Η Χρυσή Αυγή μπροστά στη Δικαιοσύνη. Η κάθαρση σε αναμονή‘, όπως γράφει ο Αγγελος Καλοδούκας:

– Δείτε την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη με ένα άνθρωπο που γνωρίζει πολύ καλά την υπόθεση Χρυσή Αυγή…

 

 

Η Χρυσή Αυγή μπροστά στη Δικαιοσύνη. Η κάθαρση σε αναμονή
Ερωτήσεις-βίντεο: Άγγελος Καλοδούκας

Δημήτρης Ψαρράς – Το αντιφασιστικό κίνημα και η δίκη της ΧΑ (Παρέμβαση στην εκδήλωση της συλλογικότητας «Ανήσυχοι Γονείς» στη Νέα Σμύρνη 2014-12-04)

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα «JailGoldenDawn, Πρωτοβουλία Δικηγόρων για την Πολιτική Αγωγή του Αντιφασιστικού Κινήματος»

[Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τη βάση της ομιλίας του Δημήτρη Ψαρρά στην εκδήλωση που διοργάνωσε η συλλογικότητα “Ανήσυχοι Γονείς” στη Νέα Σμύρνη στις 4 Δεκέμβρη 2014. Κρατήσαμε ακέραια τα κατ’ ανάγκην προφορικά του στοιχεία, αλλά το δημοσιεύουμε γιατί αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη μέχρις στιγμής παρέμβαση για την ανάγκη να παρέμβει το αντιφασιστικό κίνημα στην δίκη της Χρυσής Αυγής. Ευχαριστούμε τον Δημήτρη για την παραχώρηση του κειμένου].

 

Σκίτσο του Θανάση Πέτρου

Το αντιφασιστικό κίνημα και η δίκη της ΧΑ

Τις μέρες αυτές περιμένουμε την απόφαση του συμβουλίου εφετών για την υπόθεση της Χρυσής Αυγής. Ήδη η υπόθεση έχει αργήσει πολύ. Και αν σκεφτεί κανείς ότι το δεκαοκτάμηνο από τις πρώτες προφυλακίσεις ολοκληρώνεται στα τέλη Μαρτίου, γίνεται κατανοητό ότι ο χρόνος που μένει έχει πλέον περιοριστεί ασφυκτικά.

Αυτή η καθυστέρηση δεν είναι ουδέτερη ούτε τυχαία. Είναι σημάδι της δυσκολίας που αντιμετωπίζει η οργανωμένη ελληνική πολιτεία σε όλες τις εκφάνσεις της μπροστά στην πρωτοφανή θεσμική πρόκληση: την αντιμετώπιση δηλαδή ως εγκληματικής οργάνωσης ενός τυπικού πολιτικού κόμματος, το οποίο παίρνει μέρος σε εκλογικές αναμετρήσεις από το 1994, επί είκοσι δηλαδή χρόνια. Η δυσκολία αυτή φτάνει σε όρια παραλογισμού, από τη στιγμή που η εισαγγελία (η οποία στο ισχύον σύστημα λειτουργεί ως ενιαία αρχή) από τη μια μεριά θεωρεί το σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χρυσής Αυγής ηγετικά στελέχη της εγκληματικής οργάνωσης, από την άλλη μεριά επιτρέπει τη συμμετοχή της οργάνωσης στις πρόσφατες εκλογές, θεωρώντας την κανονικό και νόμιμο πολιτικό κόμμα.

Τι έκαναν οι καταληψίες φοιτητές το πρώτο μεσημέρι της κατάληψης του Πολυτεχνείου και τι έκαναν οι χρυσαυγίτες και οι τραμπούκοι από το «Κόμμα 4ης Αυγούστου» την τελευταία νύχτα του Πολυτεχνείου

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Οι σύνδεσμοι προς τις ιστοσελίδες των νεοναζί οδηγούν σε αντίγραφα αυτών· δεν τους χαρίζουμε κλικ και επισκεψιμότητα.].

Μια μάλλον σπάνια -και σίγουρα αναπάντεχη- φωτογραφία από το μεσημέρι της πρώτης μέρας της κατάληψης του Πολυτεχνείου, άρεσε πολύ στους διαδικτυακούς μας φίλους στα κοινωνικά δίκτυα (ίσως γιατί οι συμπολίτες μας έχουν ανάγκη από ελπίδα κι αισιοδοξία -ή ίσως γιατί ακόμα, «επανάσταση που δεν θα μπορώ να χορεύω, δεν θέλω να είμαι μέρος της», όπως είχε πει εκείνη η μεγάλη φυσιογνωμία), κι έτσι σκεφτήκαμε, θα ήταν καλή ιδέα να την ανεβάσουμε στο μπλογκ, ώστε να μείνει -ελπίζουμε- στην παγκόσμια εγκυκλοπαίδεια του ίντερνετ:

Προαύλιο Πολυτεχνείου, μεσημέρι πρώτης μέρας της κατάληψης, Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 1973. Φοιτητές χορεύουν και τραγουδάνε και χτυπάνε παλαμάκια.

 

Αυτό έκαναν οι θιασώτες της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, οι φοιτητές και οι εξεγερμένοι. Τι να έκαναν, άραγε, οι θιασώτες του μίσους και του θανάτου, δηλαδή οι φασίστες, οι τραμπούκοι και οι δολοφόνοι και μαχαιροβγάλτες (όπως αποδείχτηκε αργότερα), που τότε βρίσκονταν στον περίγυρο της φασιστικής οργάνωσης ‘Κόμμα 4ης Αυγούστου‘ του Πλεύρη;;; Και, μιας και δεν συνηθίζουμε να κάνουμε ολόκληρη ανάρτηση για μία και μόνη φωτογραφία [Σ.Σ.: Μια φορά που το κάναμε, νομίζουμε άξιζε τον κόπο, για εκείνη την …’Μια συγκλονιστική (αντιπολεμική) φωτογραφία που αξίζει εκατομμύρια λέξεις, άσχετα αν ήταν καλλιτεχνική ή αυθεντική‘], ας συμπληρώσουμε την ιστορία με την απάντηση στο ερώτημα αυτό, που άλλωστε την είχαμε υποσχεθεί, εδώ στη ‘Σκηνή Τρίτη #03: 23 προς 24 Ιουλίου 1974, ΕΑΤ-ΕΣΑ, Βρετανική Πρεσβεία, Αεροδρόμιο Ελληνικού (Από τις Εννιά συν μία άγνωστες ακτινογραφίες του ναζιστικού ζόμπι)‘, αλλά ευτυχώς, στο μεταξύ ο φίλος Δημήτρης Ψαρράς φρόντισε και είπε την ιστορία πολύ καλύτερα απ’ ό,τι θα την έλεγε ο οποιοσδήποτε· άλλωστε, ήταν ο ίδιος του μέσα στο Πολυτεχνείο, και μέλος, μάλιστα, της Συντονιστικής Επιτροπής, για λογαριασμό της Αρχιτεκτονικής Σχολής.
Και για να είμαστε συγκεκριμένοι, εννοούμε τα μέλη του Κ4Α: ο υπερσαχΑριος δραβίδας (google it, έτσι τον αποκαλεί ο πρώην υπαρχηγός του Γκέκας) Φίρερ Νίκος Μιχαλολιάκος, ο Ιων Φιλίππου (Γιάννης Περδικάρης) και ο Αριστοτέλης Καλέντζης αλλά και άγνωστός μας Ηλίας Τσιαπούρης ή Τσαπούρας.

Ακολουθεί το άρθρο του Δημήτρη Ψαρρά από την ‘Εφημερίδα των Συντακτών‘, 15/11/2013

Οι «χρυσαυγίτες» στο Πολυτεχνείο του ’73

Ο στενός συνεργάτης του Μιχαλολιάκου Γιάννης Περδικάρης στο βιβλίο του «Χρυσή Αυγή – Πολιτικός Οδοδείκτης», που το υπογράφει με το ψευδώνυμο Ιων Φιλίππου, αποκαλύπτει τη δολοφονική και παρακρατική δράση των νεοφασιστών

Μια στιγμή απόλυτου κακού και μια στιγμή απόλυτου καλού, απ’ τα χρόνια της Κατοχής + Συν η αποκάλυψη ενός μαγικού μυστικού: Ποιο είναι το απόλυτο αντικαταθλιπτικό;;;

Ενας φίλος που έφυγε από κοντά μας, μας είχε εμπιστευτεί ένα μοναδικό μυστικό. Ενα μαγικό. Ηταν κάτι, και συγκεκριμένα ένα μικρό κομματάκι χαρτί, με μαγικές ιδιότητες. Οπως έλεγε, περνούσε από χέρι σε χέρι επί 70 χρόνια, για να φτάσει τώρα εδώ σε μας και στο μπλογκ μας. Ο μύθος λέει πως όλ’ αυτά τα χρόνια, όποιος τυχερός το είχε το χαρτάκι στην κατοχή του και το κοιτούσε, ανεξάρτητα πόσο στεναχωρημένος ήταν, ανεξάρτητα αν ήταν στα down του και σε κατάθλιψη, πάντα -μα πάντα- αυτό το χαρτάκι θα του έφτιαχνε τη διάθεση, θα τον έκανε να χαμογελάσει (ή να γελάσει) και θα τον γέμιζε αισιοδοξία. Με εγγυημένη απόδοση 100%.
Απίστευτο, σωστά; Πως να πιστέψει κανείς κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;

Κι όμως, είναι αλήθεια 1.000%, είναι μια πραγματικότητα και μπορούμε να βρούμε δεκάδες μάρτυρες από τους φίλους και τους γνωστούς μας που μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

Ομως, πως έφτασε αυτό το χαρτί σε εμάς; Ποια είναι η διαδρομή του; Και ποιες οι μαγικές του ιδιότητες;
Θα πρέπει, πρώτα, να πάμε 70 χρόνια πίσω, μέσα στην Κατοχή, και να θυμηθούμε τα ‘Αετόπουλα’.

Ο Δεκάλογος των Αετόπουλων (1944).

 

Στα χωριά της ορεινής Ευρυτανίας και όλης της Ελλάδας του 1941-1944, τα παιδιά δεν πήγαιναν σχολείο σ’ όλη τη διάρκεια της Κατοχής. Πολλά απ’ αυτά τα παιδιά κυκλοφορούσαν ξυπόλητα, κρύωναν και βρέχονταν. Και πεινούσαν. Αν η πρώτη προτεραιότητα είναι η επιβίωση, τότε η μόρφωση μάλλον έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Οχι όμως και για τους υπεύθυνους της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ, που μαζί με τον αγώνα ενάντια στον κατακτητή, μαζί με τον αγώνα ενάντια στην πείνα, είχαν στην ίδια υψηλή προτεραιότητα και τη μόρφωση και τη φροντίδα των παιδιών. Ετσι, με πρωτοβουλία της Γραμματείας Παιδείας της ΠΕΕΑ (ξανα)φτιάχτηκαν και (ξανα)λειτούργησαν τα σχολεία σ’ όλη την Ελεύθερη Ελλάδα. Ιδρύθηκαν ακόμη και Παιδικοί Σταθμοί. Στην Ευρυτανία μόνο, λειτούργησαν 35 Παιδικοί Σταθμοί/Παιδικές Χαρές/»Φωλιές για τ’ Αετόπουλα». Το έργο αυτό των οργανώσεων του ΕΑΜ ήταν πραγματικά τεράστιο. Μπορεί να έκαναν μάθημα στην ύπαιθρο, επειδή τα σχολεία τα είχαν κάψει οι Γερμανοί, μπορεί η διατροφή τους να μην ήταν επαρκής, αλλά οι δάσκαλες σαν την Ναυσικά και την Μαργαρίτα των Αετόπουλων όπως ο Παναγιώτης ή/και ο Καπετάν-Γαρίδας (βλέπε παρακάτω), με την καθοδήγηση μεγάλων παιδαγωγών όπως η Ρόζα Ιμβριώτη, ο Μιχάλης Παπαμαύρος, ο Κώστας Σωτηρίου κ.ά. και υπό την εποπτεία του Γραμματέα Παιδείας της ΠΕΕΑ, καθηγητή Πέτρου Κόκκαλη, έσωσαν αυτά τα παιδιά και τους έδωσαν ελπίδα και μόρφωση και τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον.

Γιώργος Κηρύκου (1955-1993) – Μια απ’ τις πολλές ιστορίες των άγνωστων «ανώνυμων» ανιδιοτελών αγωνιστών του Πολυτεχνείου

Ονομαζόταν Γιώργος Κηρύκου, καταγόταν από την Ικαρία, ένα από τα 5 παιδιά της οικογένειάς του, και το 1973 ήταν 18 χρονών.Είχε έλθει στην Αθήνα να βρει την τύχη του και δούλευε περιστασιακά οικοδόμος και ελαιοχρωματιστής. Η μεγάλη του αγάπη, όμως, ήταν η μουσική και η κιθάρα. Εραιστέχνης μουσικός, έφτιαχνε στιχάκια και τα έντυνε με τα ακόρντα της κιθάρας του.

Η φωτογραφία που τον δείχνει ανεβασμένο στην πύλη του Πολυτεχνείου, ανεμίζοντας την ελληνική σημαία και φωνάζοντας συνθήματα ‘Κάτω η χούντα‘ και ‘Επανάσταση λαέ‘, είναι πασίγνωστη. Τότε ήταν αρραβωνιασμένος με μια φοιτήτρια.

Γιώργος Κηρύκου (1955-1993). Πύλη Πολυτεχνείου, 16/11/1973

 

Μετά τα γεγονότα, συνελήφθη από τα όργανα της χούντας, κρατήθηκε στο Χαϊδάρι και βασανίστηκε. Οι γονείς του είχαν χάσει τα ίχνη του, δεν ήξεραν εάν είναι ζωντανός ή όχι. Τελικά, κατάφερε να επικοινωνήσει με την αρραβωνιαστικιά του μέσω ενός φαντάρου, κι εκείνη έσετιλε γράμμα στην Ικαρία για να πει στην οικογένεια ότι είναι ζωντανός.

Αργότερα μπαρκάρισε στα καράβια, ξαναγύρισε γιατί ήταν ‘παράνομος’, πήγε στην Αμερική, παντρεύτηκε, έκανε έναν γιο, και δούλευε μουσικός στην Αστόρια. Χώρισε, γύρισε στην Ικαρία στην μάνα του και στις αδελφές του, έκανε έναν δεύτερο γάμο, και έκανε μαθήματα κιθάρας σε παιδιά. Το παρατσούκλι του ήταν ‘Αλμπάνο‘

Το καλοκαίρι του 1993, με τις φοβερές πυρκαγιές στο νησί που κόστισαν 13 νεκρούς, σε ηλικία 38 ετών, μαζί με δυο φίλους του, βοηθούσε να αντιμετωπιστεί η καταστροφή. Οταν άκουσε για 4 γέροντες εγκλωβισμένους που κινδύνευε η ζωή τους, πήγε εκεί. Προσπάθησε να σώσει μια γριούλα από την φωτιά, την πήρε στην πλάτη του για να την μεταφέρει, όμως ο αέρας άλλαξε κατεύθυνση και η φωτιά γύρισε. Εγκλωβίστηκαν όλοι εκεί, κι εκεί έχασε τη ζωή του.

Αυτή ήταν, εν συντομία, η ιστορία του Γιώργου Κηρύκου. Αλλά δεν είναι η ιστορία του Γιώργου Κηρύκου μόνο. Είναι και η ιστορία των χιλιάδων άγνωστων ‘ανώνυμων’ ανιδιοτελών αγωνιστών του Πολυτεχνείου, που ποτέ δεν ζήτησαν τίποτε και ποτέ δεν εξαργύρωσαν εκείνους τους αγώνες.

Νέες αποκαλύψεις για το παρελθόν της Χρυσής Αυγής από τον Ιό (άρθρο «Οι «δικές μας» τυφλές βόμβες» στην Εφημερίδα των Συντακτών, 2013-04-20) και τον Ματτέο Αλμπανέζε (άρθρο «Οι Ιταλοί νεοφασίστες και η ελληνική χούντα» στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ της ΑΥΓΗΣ, 2013-04-21)

Η δημοσιογραφική ομάδα του “Ιού”, στην «Εφημερίδα των Συντακτών», Σάββατο 20 Απριλίου 2013, σε μια εξαιρετική έρευνα για το παρελθόν της ναζιστικής συμμορίας, με τίτλο «Οι «δικές μας» τυφλές βόμβες» και ο Ιταλός ερευνητής Ματτέο Αλμπανέζε (Matteo Albanese), στα «Ενθέματα» της «Αυγής», Κυριακή 21 Απριλίου 2013, με τίτλο «Φασισμός, δημοκρατία και νεοφιλελευθερισμός, Οι Ιταλοί νεοφασίστες και η ελληνική χούντα«. Και τα δύο άρθρα περιέχουν παραπομπές στην πρόσφατη αποκάλυψη του ιστολογίου μας «Οταν η Χρυσή Αυγή προσχωρούσε στη νεοναζιστική Διεθνή «Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη» και στη «Διακήρυξη της Βαρκελώνης», 1981»

Πρώτα η έρευνα του «Ιού»:

Οι «δικές μας» τυφλές βόμβες

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

Η δικτατορία των συνταγματαρχών μάς κληροδότησε μια οργάνωση-«φάντασμα», τη Νέα Τάξη. Η δράση της ξεκινά από την περίοδο της χούντας, περνά στη μεταπολίτευση και φτάνει, χωρίς κανείς να το καταλάβει, μέχρι σήμερα

Γράφει ο ΙΟΣ 

Σύμφωνα με τα ευρήματα του FBI, οι βομβιστικοί μηχανισμοί που προκάλεσαν το αιματηρό τυφλό χτύπημα τη Δευτέρα στον Μαραθώνιο της Βοστόνης περιείχαν καρφιά και μπίλιες από ρουλεμάν. Αυτός είναι ο λόγος που υπήρξε τόσο φονικός ο απολογισμός των εκρήξεων. Τα ατσάλινα κομμάτια πετάχθηκαν σαν θραύσματα όλμων και προκάλεσαν όχι μόνο νεκρούς αλλά και πολλούς τραυματίες, από τους οποίους αρκετοί υπέστησαν ακρωτηριασμό.

Το λογότυπο της New European Order από την Wikipedia

 

Δεν μας είναι άγνωστες αυτού του είδους οι βόμβες. Παρόμοιοι βομβιστικοί μηχανισμοί είχαν τοποθετηθεί σε δύο κινηματογράφους της Αθήνας που έπαιζαν σοβιετικές ταινίες το 1978. Η πρώτη βόμβα είχε τοποθετηθεί στον κινηματογράφο «Ελλη», το Σάββατο 11.3.1978. Το σημείο όπου είχαν επιλέξει οι δράστες να τοποθετήσουν τη βόμβα και η ώρα που είχε ρυθμιστεί να εκραγεί ο μηχανισμός δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τους σκοπούς τους. Ηθελαν ασφαλώς να προκαλέσουν πολλά θύματα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση των αρχών, η βόμβα ήταν πολύ μεγάλης ισχύος, ενώ στο εσωτερικό της υπήρξαν μεταλλικά κομμάτια για να προκληθεί μεγαλύτερη βλάβη στα θύματα. Η δεύτερη βόμβα εξερράγη στον κινηματογράφο «Ρεξ», στις 20.6.1978. Ο μηχανισμός ήταν παρόμοιος, μόνο που αυτή τη φορά είχαν τοποθετηθεί στο εσωτερικό της μπίλιες από ρουλεμάν. Ο απολογισμός των τραυματιών έφτασε τους δεκαπέντε.