Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
Η τέταρτη μεγάλη έρευνα για τη Χρυσή Αυγή και την ιστορία της Ακροδεξιάς
[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Οι σύνδεσμοι προς τις ιστοσελίδες των νεοναζί οδηγούν σε αντίγραφα αυτών· δεν τους χαρίζουμε κλικ και επισκεψιμότητα.].
# Χρυσή Αυγή: Η κρυφή ιεραρχία, η πραγματική ηγεσία, το ‘χρίσμα’ για τα μυημένα μέλη και οι δοκιμασίες πριν τις τελετές μύησης (επιθέσεις σε ανύποπτους ‘εχθρούς της ράτσας’) [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #03] https://xyzcontagion.wordpress.com/2014/04/24/kryfa-03-ierarxia-teletes/
# Τα σχέδια της Χρυσής Αυγής για το Πολίτευμα, όπως ακούστηκαν μέσα στο Πολιτικό της Γραφείο: «Στόχος μας η κατάργηση της Δημοκρατίας και η κατίσχυση της ‘Πολιτείας’ (=του Ράιχ)» [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #02] https://xyzcontagion.wordpress.com/2014/01/07/kryfa-02-sxedia-xa-politevma/
Στην εισαγωγή του τελευταίου λινκ υπάρχει το σκεπτικό αυτής της νέας σειράς, συνεπώς εδώ θα θυμίσουμε μόνο πως όλα τα άρθρα της νέας κατηγορίας ‘Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά‘ θα βρίσκονται σε αυτό εδώ το λινκ, μαζί με κάποιες προηγούμενες δημοσιεύσεις μας, οι οποίες -όπως τουλάχιστον σημειώνουν πολλοί- έχουν βοηθήσει στην ενημέρωση του κόσμου για το πραγματικό ποιόν της οργάνωσης, έχουν χρησιμεύσει στην ιδεολογική θωράκιση του αντιφασιστικού κινήματος και έχουν χρησιμοποιηθεί στον δημόσιο λόγο αρκετά, όπως αυτές για τα εκρηκτικά και τα όπλα του Φύρερ Μιχαλολιάκου κατά την δεκαετία του 1970 (κλικ εδώ), ή για την προσχώρηση της ναζιστική γκρούπας στην Νεοναζιστική Διεθνή ήδη από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της (κλικ εδώ), ή για το (ανύπαρκτο) επάγγελμα του Φίρερ της ναζιστικής γκρούπας (κλικ εδώ), ή για τον ταγματασφαλήτη πατέρα του, όπως και για τους δωσίλογους, προδότες, χίτες και τ/αλήτες προγόνους όλων των ηγετικών στελεχών (κλικ εδώ), ή για την υπόγεια χρηματοδότησή της από μεγάλα κόμματα (κλικ εδώ) ή για την στρατολόγηση ανηλίκων (κλικ εδώ), ή για τη διπλή γλώσσα («Είμαστε εθνικοσοσιαλιστές και δεν αλλάζουμε, αλλά θα παριστάνουμε τους ‘εθνικιστές’ για τον χαζό κόσμο») και εξαπάτηση των ψηφοφόρων (κλικ εδώ), ή για την 21η Δεκεμβρίου σαν παγανιστική-μυστικιστική-ναζιστική ημέρα μύησης-ορκωμοσίας νέων μελών της Χρυσής Αυγής (κλικ εδώ), ή για τις ανατριχιαστικές αντιλήψεις της -μεταμφιεσμένης αλλά πάντα εθνικοσοσιαλιστικής- Χρυσής Αυγής για τον Χριστιανισμό και για τον ρόλο της γυναίκας (κλικ εδώ), ή για τις απόψεις της ΧΑ (ευθανασία και στείρωση) για τα «άτομα με ειδικές ανάγκες, επιληπτικούς, αλκοολικούς και τοξικομανείς» και την ‘ευγονική αναγκαιότητα’, την ‘διοικητική ιατρική’ και το ‘Aufartung’ (κλικ εδώ), αλλά και ένα σημείωμα με θέμα την εμπειρία άλλων χωρών στην αντιμετώπιση αντικοινοβουλευτικών ναζιστικών εγκληματικών συμμοριών όπως η ΧΑ (κλικ εδώ), όπως και η μοναδική ‘Ανοιχτή επιστολή από τον πατέρα ενός εγκαίρως αποχωρήσαντα χρυσαυγίτη προς τους γονείς εκείνους που έχουν τα παιδιά τους στην Χρυσή Αυγή‘ κ.ο.κ. Μπορείτε να το κάνετε ‘bookmark‘, για γρήγορη πρόσβαση, και με την ευκαιρία, εδώ βρίσκεται και μια ανακεφαλαίωση με πολλές από τις προηγούμενες έρευνες. Φάκελος Χρυσή Αυγή στο XYZ Contagion – Ολες οι έρευνες και τα άρθρα https://xyzcontagion.wordpress.com/fakelos-xa-page-all-articles/
Είπαμε πολλά, αλλά απαραίτητα, συνεπώς ας περάσουμε τώρα στο κυρίως θέμα. Τίτλος του τέταρτου άρθρου:
Η Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και οι κρυφές χρηματοδοτήσεις: Νέα στοιχεία
Εννιά συν μία άγνωστες σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή
Μια ακτινογραφία της μεταμφίεσης του ναζιστικού ζόμπι
[Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #04]
Ας μας επιτραπεί να κάνουμε μια πρόταση, πρώτα, στους επισκέπτες του ιστολογίου, την εξής: Θα ήταν καλή ιδέα να διαβαστεί πρώτα ένα είδος εισαγωγής που είχαμε γράψει πριν λίγο καιρό (‘Εκατό χρόνια φασιστικές οργανώσεις: Μικρή συμβολή στην περιοδολόγηση + Κάποιες σκέψεις για τις αιτίες της εκτίναξης της Χρυσής Αυγής‘), σαν προοίμιο του παρόντος άρθρου, έτσι ώστε ο αναγνώστης να έχει μια όσο το δυνατόν αναλυτική (και συνθετική) εποπτεία του ιστορικού παρελθόντος του φαινομένου, μαζί με τη γνώμη μας και την ανάλυση για το φαινόμενο της εκτίναξης της Χρυσής Αβγής.
Αν λ.χ. έπρεπε ποτέ να διαλέξουμε ένα μόνο κείμενο που να απαντάει στην ερώτηση ‘Τι ακριβώς είναι η Χρυσή Αυγή;;;‘, θα διαλέγαμε αυτό εδώ, το οποίο, μάλιστα, είναι γραμμένο από τους ίδιους, εν είδει μανιφέστου. Είναι από το τχ #5, Μάιος 1981, και μέσα γράφουν, με αρκετή έπαρση και με θυμό, ίσως, γιατί «είμαστε παγανιστές, ναζιστές, τυχοδιώκτες, αναρχικοί, εξτρεμιστές». Το παράξενο είναι, πως τις ίδιες ακριβώς φράσεις φέρεται να είχε χρησιμοποιήσει 12 χρόνια πριν, το 1969, ο φασίστας του ΕΣΕΣΙ Γιώργος Βεντούρης (θα μιλήσουμε στη συνέχεια γι’ αυτούς τους φασίστες), σε μια ενδοφασιστική διαμάχη στην Ιταλία. Αυτό μπορεί να εξηγείται μόνο με δύο τρόπους: Είτε ο Βεντούρης ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της ΧΑ και ξαναέγραψε το 1981 όλα όσα είχε πει το 1969, είτε το λογύδριο-μανιφέστο αυτό είχε δημοσιευτεί και υπήρχε εκ των προτέρων κάπου, και οι νεοναζί το ανασύρουν και το χρησιμοποιούν κατά το δοκούν.
«Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι που για διαφορετικούς λόγους και αιτίες ο καθένας ρίχνουν λάσπη εναντίον τού περιοδικού μας και των ανθρώπων πού μοχθούν για την έκδοσί του.
Μας κατηγορούν ότι είμαστε Παγανιστές, Ναζιστές, τυχοδιώκτες, αναρχικοί, εξτρεμιστές κτλ.
Ισως περιμένετε ότι με αυτό το άρθρο έχουμε σκοπό να απολογηθούμε και να ανατρέψουμε τα ηλίθια επιχειρήματα των διαφόρων δεκαρολόγων κατηγόρων μας που την μια μέρα εμφανίζονται Μεταξικοί, την άλλη Χουντικοί και την επομένην Βασιλικοί. Απεναντίας θα στηρίξουμε τις κατηγορίες τους δηλώνοντας όμως την πραγματική αιτιολογία κάθε χαρακτηρισμού πού μάς αποδίδουν.
Είμαστε παγανιστές γιατί η ύπαρξίς μας σέβεται και πορεύεται πάνω στους τόνους της μουσικής των φυσικών νόμων χωρίς να αγνοή την μαγεία του απρόβλεπτου, την μοναδικότητα της στιγμής και τον θετικό υποκειμενισμό τού ανθρώπου- στοιχείου της φύσεως. Είμαστε παγανιστές γιατί είμαστε Ελληνες, γιατί μας είναι αδύνατο να παραδεχθούμε άλλες άξιες εκτός από αυτές πού απορρέουν από το θαύμα τού Ελληνικού Πνεύματος. Είμαστε παγανιστές γιατί στη θέσι των ηρώων και των φιλοσόφων μας δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βάλουμε προφήτες σκοτεινούς και βασιλιάδες αιμοσταγείς ενός άξεστου νομαδικού λαού. Είμαστε παγανιστές γιατί στην καλύτερη αντίθετη περίπτωσι θα συναντούσαμε τον θάνατο με την μορφή της ευτυχισμένης γαλήνης τού παραδείσου.
Είμαστε Ναζιστές […], γιατί μέσα στο θαύμα τής Γερμανικής Επαναστάσεως τού 1933 είδαμε την Δύναμι πού θα λυτρώση την ανθρωπότητα από την εβραϊκή σαπίλα, είδαμε την Δύναμη που θα μας οδηγήση σε μια καινούργια Ευρωπαϊκή αναγέννησι, είδαμε την λαμπερή αναβίωσι των αρχέγονων ενστίκτων της φυλής, είδαμε μία δυναμική φυγή από τον εφιαλτικό βιομηχανικό μαζάνθρωπο σέ έναν νέο και ταυτόχρονα αρχαίο και Αιώνιο τύπο ανθρώπου, τον άνθρωπο τής φιλοσοφίας και του πολέμου, τον άνθρωπο της Γης και τού Αίματος, τον άνθρωπο των ηρώων και των ημιθέων, τον αγνό αφελή και βίαιο άνθρωπο του Μύθου και των ενστίκτων.
Είμαστε τυχοδιώκτες γιατί θέλουμε να φέρουμε μία δημιουργική αλλαγή, μία κυριολεκτική ανατροπή της σημερινής τυραννίας της Λογικής και αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνη παρά μόνον με μία παράλογη Πίστι σέ ένα πεπρωμένο πού θα στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις ιλιγγιώδεις εναλλαγές των διαθέσεων της βουλήσεως ενός απρόσωπου συλλογικού ασυνειδήτου.
Είμαστε αναρχικοί γιατί είμαστε ασυμβίβαστοι και φανατικοί και γιατί η μοναδική περίπτωσι να συνέβαινε το αντίθετο δεν ισχύει σήμερα. Είμαστε αναρχικοί και θα είμαστε μέχρι την στιγμή που θα κυριαρχήση η Αρχή τής Εθνικοσιαλιστικής Εξουσίας.
Είμαστε εξτρεμιστές γιατί μάθαμε να αγαπούμε και να μισούμε χωρίς μέτρο, αβυσσαλέα και αιώνια. Είμαστε εξτρεμιστές γιατί πιστεύουμε στην Αρετή και όχι στην Ηθική, στον πόλεμο και όχι στην ειρήνη. Είμαστε εξτρεμιστές γιατί η Ιστορία γράφεται από παράτολμους δημιουργούς με μεταφυσικές παρορμήσεις και όχι από φιλήσυχα ανθρωπάκια υπηρέτες της Εβραϊκής σαπίλας» Πηγή: Περιοδικό Χρυσή Αυγή, ‘Εμείς’, τχ#5, Μάιος 1981.
Τα παραπάνω γράφονταν τον Μάιο του 1981. Ακριβώς 25 χρόνια αργότερα, ο Μιχαλολιάκος νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει στα μέλη της γκρούπας του για ποιους λόγους πρέπει να αποφεύγουν να χρησιμοποιούν τους όρους ‘εθνικοσοσιαλισμός’ και ‘εθνικοσοσιαλιστές’ και γιατί πρέπει να μεταμφιεστούν για κάποιο χρονικό διάστημα σε ‘εθνικιστές’:
«[…] παλαιότερα, πριν από χρόνια, χρησιμοποιείτο στα κείμενα του Κινήματός μας ο όρος εθνικοσοσιαλισμός. Το γεγονός ότι τώρα χρησιμοποιούμε τους όρους εθνικισμός, λαϊκός εθνικισμός και κοινωνικός εθνικισμός[Σ.Σ.: όπου ‘κοινωνικός εθνικισμός’ = ‘Nationalsozialismus‘] δεν σημαίνει ότι αλλάξαμε ιδέες. Απλά, θεωρούμε περισσότερο πολιτικά δόκιμο το να χρησιμοποιούμε τους όρους αυτούς, γιατί είναι γεγονός ότι ο όρος ‘εθνικοσοσιαλισμός’ προκαλεί παρανοήσεις μετά από έναν ωκεανό προπαγάνδας εξήντα ολόκληρων ετών». Πηγή: Εφημερίδα Χρυσή Αυγή, 06/04/2006, ‘Εθνικιστές ή ναζιστές;;; Αρνούμεθα το ιστορικό ψεύδος των «καλών» συμμάχων και των «κακών» φασιστών’.
Δεν χρειάζονται παραπάνω εξηγήσεις, όταν οι ίδιοι τους, μέσα στο επίσημο όργανό τους ομολογούν αυτό το κρυφτούλι, αυτή τη μεταμφίεση και τη διπλή γλώσσα. Αυτή τη διαδρομή των 35 περίπου ετών, πάντα πιστοί και αμετανόητοι ναζιστές, θα ιχνογραφήσουμε στο παρόν σημείωμα αυτό: Θα ασχοληθούμε από πολλούς δρόμους με τις κρυφές πτυχές της ιστορίας της ναζιστικής συμμορίας: Θα εστιάσουμε πρώτον, στη δράση του φασιστικού κρατικοπαρακράτους, δίπλα και μέσα στην οργάνωση, και ταυτόχρονα, στις πιθανές πηγές χρηματοδότησης. Και θα δούμε πως αυτοί οι δύο δρόμοι τέμνονται σε πολλά σημεία, μέχρι τον τελικό σκοπό τους, που δεν είναι άλλος από την κατάργηση του πολιτεύματος και την εγκαθίδρυση ενός σκληρού ολοκληρωτικού μονοκομματικού ναζιστικού τύπου κράτος, όπως έχουμε δείξει και εδώ, ‘Τα σχέδια της Χρυσής Αυγής για το Πολίτευμα, όπως ακούστηκαν μέσα στο Πολιτικό της Γραφείο: «Στόχος μας η κατάργηση της Δημοκρατίας και η κατίσχυση της ‘Πολιτείας’ (=του Ράιχ)» [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #02]‘, 07/01/2014
Ακολουθούν εννιά συν μία άγνωστες σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς, που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή: Μια ακτινογραφία της μεταμφίεσης του ναζιστικού ζόμπι.
# Σκηνή Ογδοη: Από την οδό Φιλολάου, Παγκράτι στο μέγαρο της Μεσογείων
# Σκηνή Ενατη: Από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου στο Σήμερα, Connecting the dots
# Σκηνή Δέκατη και Τελική-Αυλαία: Ας συνοψίσουμε (Το παζλ συμπληρώνεται;;;) + Αντί επιλόγου + Υστερόγραφο: Η ομολογία για την μεταμφίεση, τη διπλή γλώσσα και το κρυφτούλι με την πραγματική τους ταυτότητα.
Θα δημοσιεύεται μία ‘Σκηνή’ κάθε μέρα, και με την ολοκλήρωση, οι 10 σκηνές θα αποτελέσουν ένα ενιαίο κείμενο-πανόραμα 🙂
Ολοι έχουμε ακούσει για τις επαγγελματικές ασχολίες του μεγαλοστελέχους της ΧΑ Ηλία Παναγιώταρου -τουλάχιστον πριν πάρει το άτοκο δάνειο που δικαιούνται οι βουλευτές, απλά και μόνο επειδή είναι βουλευτές, -όλοι οι βουλευτές -ακόμη κι εκείνοι που βρίζουν τους άλλους βουλευτές για τα … προνόμιά τους. Από την εποχή που ήταν γνωστός ως ‘Rabbit‘ στις εξέδρες των φανατικών του Παναθηναϊκού, αλλά και αργότερα με την χρυσαβγίτικης παραλλαγής γηπεδική ‘ακτιβίστικη’ οργάνωση-συμμορία ‘Γαλάζια Στρατιά‘, ο Παναγιώταρος διατηρούσε επιχείρηση με το όνομα ‘Φάλαγγα‘, δίπλα ακριβώς από τα γραφεία του συνδέσμου παναθηναϊκών οπαδών του Κολωνού. Η ‘Φάλαγγα’ πουλούσε στρατιωτικά ρούχα, στολές, γιλέκα, καπέλα και άλλα τέτοιου είδους στρατιωτικής και αστυνομικής χρήσεως προϊόντα και φασιστογκάτζετ, σε χρυσαβγίτες ένστολους ή με πολιτικά, σε οπαδούς ομάδων και σε μέλη του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας [1].
Διαφήμιση του μαγαζιού του Παναγιώταρου στην οδό Μαραθωνομάχων σε περιοδικό-έκδοση του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης για τους Ειδικούς Φρουρούς.
Σαφώς, πρόκειται για μια υπερβολικά κερδοφόρο επιχειρηματική-πατριωτική δραστηριότητα. Τα μπλουζάκια κόστιζαν 50 σεντς, η ‘αγανακτισμένη ξανθιά’ του Αγίου Παντελεήμονα Θέμις Σκορδέλη έσκιζε τις ετικέτες ‘Made in Pakistan‘, και έφταναν να πωλούνται στο αντίστοιχο των 20 δολαρίων, σύμφωνα και με την έκθεση της οργάνωσης ‘Human Rights First’.
Για τις δουλειές του Παναγιώταρου με την ΕΛΑΣ ή/και τους άντρες και γυναίκες της, ο Νίκος Ξυδάκης, σε ημερίδα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ για το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής (‘Τα ΜΜΕ και το φαινόμενο του νεοναζισμού’), το Μάρτιο του 2013, είχε σημειώσει:
«Ο νεοναζισμός παγκοσμίως διαθέτει έναν ισχυρό αισθητικό κώδικα με εκφάνσεις σατανισμού, μέταλ και πανκ. Ολόκληρες βιομηχανίες παράγουν φορεσιές που έλκουν τους νέους. Ενας Ελληνας βουλευτής της Χρυσής Αυγής είναι ο εισαγωγέας και, ταυτόχρονα, ο προμηθευτής της ΕΛΑΣ. Επιπλέον, η Χρυσή Αυγή διαπλέκεται στενά με φονιάδες, κυκλώματα της νύχτας. Δυστυχώς, το ρεπορτάζ στα ελληνικά ΜΜΕ είναι ισχνό ή ανύπαρκτο» [2].
Επάνω: Αυτή η συγκεκριμένη φωτογραφία βρέθηκε στον υπολογιστή του Μιχαλολιάκου με την ονομασία ‘Παναγιώταρος ΝΟΠΟ’, όπως διαβάζουμε στις ερωταποκρίσεις κατά την απολογία του Παναγιώτη Ηλιόπουλου, στις 11/01/2014. Στη ΝΟΠΟ βρέθηκαν σύσσωμοι οι καλεντζικοί ‘Νέοι Εθνικοσοσιαλιστές‘ της ‘Αντικομμουνιστικής Οργάνωσης Νέων Πειραιώς‘ (ΑΟΝΠ, διάσπαση της ΟΝΝΕΔ), αλλά και όσοι ήταν παναθηναϊκοί στην μαθητική παράταξη ‘Ελεύθεροι Μαθητές‘ που είχε ιδρύσει ο Μαυρουδής Βορίδης στο Κολλέγιο Αθηνών, που αργότερα τον ακολούθησαν και στη Νεολαία ΕΠΕΝ. Κάτω: Πανό της ΝΟΠΟ ‘Burn the port – Kill the reds‘ με υπογραφή ‘PatiSSia’ και την νεκροκεφαλή των SS. Οι εμπνευστές του προφανώς δεν γνώριζαν ότι στο γήπεδο του Παναθηναϊκού λειτουργούσε ένοπλος αντιστασιακός πυρήνας επί Κατοχής και ότι εκεί υψώθηκε συμμαχική σημαία προτού φύγουν οι Γερμανοί ναζί απ’ την Αθήνα.
Στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ της 12ης Φεβρουαρίου 2005, ο αρχιναζί χρυσαβγίτης, αρχηγός και ιδρυτής της ‘Γαλάζιας Στρατιάς’ και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του τότε κόμματος-μαϊμού του Μιχαλολιάκου ‘Πατριωτική Συμμαχία‘ έκανε μια αξιοπερίεργη δήλωση, μπροστά στην κάμερα και μέσα σε ένα κατάστημα με στρατιωτικά είδη: Δήλωσε ότι συνεργαζόταν με τον Απόστολο Βαβύλη, ότι είχαν συνεταιριστεί, και ότι ο Βαβύλης έκανε παραγγελίες στον Παναγιώταρο με τελευταία τους, μάλιστα, δουλειά κάποια τζόκεϊ-καπέλα με το σήμα του Πανάγιου Τάφου των Ιεροσολύμων, όταν ο Βαβύλης είχε μεταφέρει τις μπίζνες του στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και είχε αναλάβει δουλειές security εκεί, όπως βλέπαμε και στα βίντεο τότε [3]. Ηταν η εποχή που τα δελτία και οι πρώτες σελίδες των εφημερίδων ασχολούνταν αποκλειστικά με αυτό το σκοτεινό πρόσωπο· καταδικασμένος έμπορος ναρκωτικών σε κάθειρξη 13 ετών για εισαγωγή και μεταφορά 1,5 κιλού ηρωίνης ενώ στην τσέπη του βρισκόταν συστατική επιστολή του Χριστόδουλου, ιθύνων νους πίσω από παραδικαστικά και παραεκκλησιαστικά κυκλώματα, πληροφοριοδότης της Ασφάλειας και των μυστικών υπηρεσιών, επαφές και εκδουλεύσεις από τον ίδιο τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, αλλά -κυρίως- σχέσεις με πολλές μυστικές υπηρεσίες και με πολλές εταιρείες όπλων και προμηθευτής οπλικών συστημάτων και εξοπλισμού την ίδια ώρα που υπήρχε διεθνές ένταλμα σύλληψης της Ιντερπόλ εναντίον του [4].
Δύο ειδήσεις είχαν ξεχωρίσει τότε:
– Μια αναφορά σε μια επιταγή που είχε σταλεί πριν από χρόνια στον Κώστα Πλεύρη -γινόταν λόγος για γεγονός του 1999. Θυμίζουμε ότι τότε ο Πλεύρης συνεργαζόταν εκλογικά με την ΧΑ στο σχήμα ‘Πρώτη Γραμμή‘ και ότι στο ψηφοδέλτιό της, μαζί με τον Πλεύρη βρίσκονταν και τα ονόματα των Μιχαλολιάκου και Μιχαήλ-Αβράμη Αρβανίτη [Σ.Σ.: Μα πως αντέχει να ζει με ένα τέτοιο εβραιοαρβανίτικο ονοματεπώνυμο;;; :)]
– Και πολλές τεκμηριωμένες αναφορές σε επιχειρήσεις εμπορίας όπλων και στρατιωτικών ειδών -περισσότερες από μία-, στις οποίες είχε ενεργή συμμετοχή ο Βαβύλης.
«Ποιος είναι ο Απόστολος Βαβύλης
Δίπλα ακριβώς από το Αστυνομικό Μέγαρο της Αθήνας, στην οδό Δημητσάνης 16, λειτουργούσε κατάστημα εμπορίας ειδών οπλισμού με την επωνυμία ‘Κωνσταντινίδης Χριστόφορος – Αρμαντίλο Θωράκισις ΟΕ‘. Στην εταιρεία εκτός του Κωνσταντινίδη μετείχε ο Γ********τ Κ***********κ, γεννημένος στην Αθήνα και κάτοικος Αθήνας και η μητέρα του Βαβύλη, Αλεξάνδρα, κάτοικος Βόλου. Πέθανε όμως ο εκπρόσωπος της εταιρείας Ανάργυρος Συμεωνίδης από έμφραγμα του μυοκαρδίου το 1996 και η εταιρεία συνέχισε να λειτουργεί με άλλη επωνυμία και άλλους εταίρους. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Σ*******ς Μ******ς, ο οποίος υπέγραψε ως μάρτυρας το 2000 για να εκδοθεί πλαστό δελτίο ταυτότητος του Βαβύλη. Η εταιρεία λειτουργεί και σήμερα με εκπρόσωπο τον Κ*********ο Λ*****α, κάτοικο Βριλησσίων Αττικής
[…]
Μετά την αρχική σύλληψή του ο Βαβύλης είχε πολυτάραχη διαδρομή αλλά και εμφανή αυτοπρόσωπη παρουσία σε υπηρεσίες του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης ως το φθινόπωρο του 1997. Εμφανιζόταν ως εκπρόσωπος μια ιρλανδικής εταιρείας η οποία προμήθευε το Υπουργείο με υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Ο Βαβύλης εμφανιζόταν επίσης ως νόμιμος εκπρόσωπος της εταιρείας ‘Thorne Developments‘ ενώ πληρεξούσιοι της εταιρείας εμφανίστηκαν οι Ι********ς Χ************ς και Χ*********ς Κ************ς» [5].
Ο Βαβύλης ως αντιπρόσωπος της εταιρείας ‘Thorne Developments LTD’ που ο ίδιος είχε ιδρύσει, είχε καταφέρει να κλείσει συμβόλαια με το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης με αντικείμενο εξοπλιστικά συστήματα για την Ελληνική Αστυνομία, όπως το ηλεκτρονικό σύστημα ‘τζάμερ’ που εξουδετερώνει τα τηλεχειριστήρια σε μεγάλη απόσταση από το αυτοκίνητο που το φέρει, προς αποφυγή τηλεχειριζόμενων εκρηκτικών μηχανισμών. Συνεργάτης του (‘ενδιάμεσος’) στις πωλήσεις προς την ΕΛΑΣ ήταν ο παλιός ΠΑΚίτης στη Σουηδία και μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ Ντίνος Μπαλέρμπας, ο οποίος -όλως τυχαίως- υπηρετούσε και σαν ειδικός σύμβουλος του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης Σήφη Βαλυράκη. Στην εταιρεία αυτή, συνεργαζόταν και με τον Χ*******ο Κ***********η της εταιρείας όπλων στην οδό Δημητσάνας 16. Συνεργαζόταν, επίσης, και με τον Ι******η Χ***********η. Μαζί προωθούσαν αυτού του είδους τον εξοπλισμό για λογαριασμό ισραηλινών εταιρειών οπλικών συστημάτων. Το 1997 έκλεισαν μαζί άλλα δύο συμβόλαια, αυτή τη φορά για προμήθειες των ΕΚΑΜ, όπως είχε συμβεί και το 1995, ενώ όλο αυτό το διάστημα υπήρχε εναντίον του διεθνές ένταλμα σύλληψής του, που είχε εκδώσει η ιταλική Ιντερπόλ διότι σε βάρος του υπήρχε -άλλη- καταδικαστική απόφαση σε εφτά χρόνια κάθειρξη, από δικαστήριο της Βενετίας, για εμπόριο ναρκωτικών.
Τον Ι******η Χ***********η, παλιό μέλος του ΠΑΣΟΚ μέχρι το 1996 που αποχώρησε, αργότερα γραμματέας και μέλος Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος ‘Δημοκρατικοί’ και το 2012 υποψήφιος της ‘Δημιουργίας Ξανά’ από όπου αποχώρησε πάλι με καταγγελίες, θα τον ξανασυναντήσουμε σε μια ‘επιτροπή ακτιβισμού’ της ομάδας ‘Παρεμπόριο STOP‘, η οποία επιδιδόταν σε πογκρόμ εναντίον μεταναστών μικροπωλητών, μαζί με διακεκριμένους χρυσαβγίτες και άλλους ακροδεξιούς, όπως τους δικηγόρους της ΧΑ Τάσο Δημητρακόπουλο και Γιάννη Ζωγράφο, τον υπαρχηγό Δημήτρη Ζαφειρόπουλο, τον υποψήφιο με τον χρυσαβγίτικο συνδυασμό του Ζαφειρόπουλου ‘Αυγή για την Αθήνα’ στις δημοτικές εκλογές του 2006 και αρθρογράφο στον ‘Ελεύθερο Κόσμο’ Ευάγγελο Χανιώτη και πολλούς άλλους (κλικ εδώ) [5α].
Ο άλλος πληρεξούσιος της εταιρείας ήταν, όπως είδαμε, ο Χ*********ς Κ***********ς. Εκτός από την εταιρεία ‘Αρμαντίλο‘, Δημητσάνας 16, δίπλα στη ΓΑΔΑ, μια άλλη επιχείρηση εμπορίας περιστρόφων και πιστολιών με την οποία σχετίζονταν τα συμφέροντα Βαβύλη και συνεργατών (‘βιτρίνα’, κατά το ‘Βήμα’) είχε αναφερθεί τότε από τον συντάκτη της εφημερίδας ‘Βήμα’ Βασίλη Λαμπρόπουλο, και είχε τη λέξη ‘Tactical‘ στον τίτλο της. Μια άλλη εταιρεία *με το ίδιο πάντα αντικείμενο- λεγόταν ‘ΑΤΕΚ‘, και όλες μαζί είχαν ένα ακόμη κοινό σημείο, για το οποίο θα επανέλθουμε στη συνέχεια του κειμένου [6].
Την ίδια εποχή, κάποιος άλλος θεοσεβέστατος με προφίλ πανομοιότυπο με το προφίλ του Βαβύλη (μεγάλες άκρες στην Εκκλησία και στο Αγιο Ορος, και βαθιά διείσδυση στις αστυνομικές υπηρεσίες) επιχειρούσε, σύμφωνα με το ‘Ποντίκι’, 23/10/2008, να πουλήσει στο Υπουργείο Δημόσια Τάξης παρόμοιο ακριβό εξοπλισμό:
«[…] καταγγελία πως ο Πάλλης προσπάθησε να κάνει εισαγωγή θωρακισμένων αυτοκινήτων για χρηματαποστολές, αλλά και όπλων, εκμεταλλευόμενος τον βαθμό διείσδυσής του στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης την εποχή που με την ευλογία του μοναχού Εφραίμ εμφανιζόταν και ως οικονομικός διαχειριστής της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου.
Μετά την αποκάλυψη των κρυφών φορτίων στις εγκαταστάσεις του μουσείου, επανέρχονται στο προσκήνιο παλαιότερες καταγγελίες που καταλόγιζαν στον Πάλλη ότι σχετίζεται με πρώην και νυν αξιωματικούς της αστυνομίας, οι οποίοι υπήρξαν, μεταξύ άλλων, και πράκτορες της ΕΥΠ και στελέχωσαν κάποτε το γραφείο που χειρίστηκε την υπόθεση του Απόστολου Βαβύλη» [6α].
Σημειώστε τα ονόματα που αναφέρθηκαν παραπάνω. Οσο ξεδιπλώνεται το κουβάρι, θα μας χρειαστούν· προηγουμένως, και για να γίνουν κατανοητές οι ιστορικές διαδρομές προσώπων και καταστάσεων που μας οδήγησαν στη σημερινή εκτίναξη της ναζιστικής συμμορίας και στο αυγό του φιδιού, θα πρέπει να κάνουμε μερικά απαραίτητα φλας-μπακ .
Ο Rabbit ανάμεσα σε παναθηναϊκούς, προφανώς φιλοΝΟΠΟ, αν κρίνει κανείς από τους κέλτικους σταυρούς, τους ναζιστικούς αετούς και τα πορτρέτα του Μουσολίνι, πρόκειται μάλλον για επίσκεψη σε ιταλικό φιλοφασιστικό σύνδεσμο, αντίστοιχο της ΝΟΠΟ. Ολοι πιθανοί πελάτες της ‘Φάλαγγας’.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σκηνής Πρώτης
[1] Η συγκεκριμένη επαγγελματική δραστηριότητα, δηλαδή η πώληση στρατιωτικών ειδών και παρεμφερούς εξοπλισμού, φαίνεται πως είναι πολύ ελκυστική για τα μέλη της Χρυσής Αβγής. Λόγου χάρη, και ο υποψήφιός τους στα Γιάννενα, Ιάσων Μπίμπος, (καταδικασμένος σε 12 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή για απρόκλητη έμπρακτη εξύβριση κατά συρροή και αργότερα κατηγορούμενος για πλαστές πινακίδες), στον ίδιο τομέα δραστηριοποιείται· βλ. TVXS.gr, ‘Ποινή φυλάκισης με αναστολή στον υποψήφιο της ΧΑ στα Ιωάννινα’, 25/09/2013. http://tvxs.gr/news/ellada/poini-fylakisis-me-anastoli-se-ypopsifio-tis-xa-gia-biaiopragia-kata-prosaxthenton // Σχετικά με την ελκυστικότητα, είναι απολύτως λογικό, αφού, όπως μάθαμε από τις καταθέσεις στην υπόθεση Παύλου Φύσσα, η αγορά πλήρους στολής με όλα τα σύνεργα της δουλειάς, κοστίζει στα μέλη μεγάλα τριψήφια νούμερα και είναι ουσιαστικά υποχρεωτική, αν θέλει κανείς να κατεβαίνει στον δρόμο σε ομοιόμορφη (παρα)στρατιωτική παράταξη με όλα τα διάσημα των Ταγμάτων Εφόδου. Στη συνέχεια θα δούμε πως τέτοιου είδους εταιρείες ακμάζουν δίπλα και μέσα στη ναζιστική παραστρατιωτική οργάνωση με τις στολές παραλλαγής και με τον οπλισμό κάθε είδους.
[2] Βλ. Γεωργία Δάμα, ‘«Οπιο των απεγνωσμένων ο φασισμός και ο ρατσισμός», Ημερίδα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ για τη Χρυσή Αυγή’, Ελευθεροτυπία, 08/03/2013 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=349059
[3] Μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ της 12/05/2005
[4] Για όποιον δεν θυμάται (ή δεν ξέρει) τη δράση του Βαβύλη (ή Απόστολος Φωκάς ή μοναχός Ραφαήλ Γρηγοριάτης ή ‘Μπίζι’), εδώ ένα περιεκτικό άρθρο από τα ‘Νέα‘, τις μέρες που μαθεύτηκε ότι επίκειται η έκδοσή του από τις αρχές της Ιταλίας, όπου κρατούνταν, στις αρχές της Ελλάδας
Εφημερίδα Τα Νέα, 06/02/2006
// Περισσότερα και λεπτομερέστερα για τη δράση του, βλ. ‘Οι τέσσερις εποχές του Απόστολου Βαβύλη’, περιοδικό Fantomas, τχ #3, Ιούνιος 2006.
[5] ΣΚΑΪ, ‘Ποιος είναι ο Απόστολος Βαβύλης’, 10/02/2005 http://www.skai.gr/news/greece/article/6912/Ποιος-είναι-ο-Απόστολος-Βαβύλης/ // Μια ιδιαίτερη λεπτομέρεια: Ο Βαβύλης είχε πλαστό δελτίο ταυτότητας το οποίο εξέδωσε το Αστυνομικό Τμήμα Καπανδριτίου βάσει πλαστών πιστοποιητικών που είχε προσκομίσει εκεί το 2000. Για την έκδοσή της, συνέδραμε και ο απόστρατος ταξίαρχος της ΕΛΑΣ Ιωάννης Τριανταφυλλάκης. Η Ασφάλεια το 2002 σχημάτισε δικογραφία σε βάρος του αποστράτου, του Βαβύλη και των δυο μαρτύρων που χρησιμοποίησε. Ο δεύτερος μάρτυρας ήταν ο ιερομόναχος Ιωνάς, πραγματικό όνομα Γεώργιος Μούρτος. Είναι προς διερεύνηση η σειρά των απίστευτων συμπτώσεων: Πόσα σημαντικά πρόσωπα στην ιστορία της ελληνικής φασιστικής ακροδεξιάς είχαν αυτό το μάλλον σπάνιο επώνυμο, ‘Μούρτος‘;;; Η απάντηση σ’ αυτόν τον ιστορικό γρίφο, στην συνέχεια.
[6] Για μια συνολική ανασκόπηση των σχέσεων Βαβύλη-Παναγιώταρου και για τη διαδρομή των εταιρειών ‘Tactical’ και ‘Φάλαγγα’, βλ. εφημερίδα ‘Παραπολιτικά’, άρθρο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, «Οι σχέσεις Παναγιώταρου-Βαβύλη και τα σενάρια διασύνδεσης με ξένες μυστικές υπηρεσίες, Η ‘Tactical’, η ‘Φάλαγγα’ και οι business με την Αστυνομία και τις Ενοπλες Δυνάμεις», 23/11/2013
Συμβουλές από τη Γαλάζια Στρατιά για τεχνικές διείσδυσης στην κερκίδα και στο πλήθος των οπαδών, από την θυγατρική ‘μουσικόφιλη’ οργάνωση ‘Blood & Honour Hellas‘, τχ #25, Μάρτιος 2010. Μαζί, banner για την απελευθέρωση του Ματίας Φίσερ, αρχηγού του ναζιστικού ‘Freies Netz Sud‘, επίσημου καλεσμένου στη Βουλή της ναζιστικής συμμορίας το 2013 (όταν έλεγαν ψέματα πως οι νεοναζί επισκέπτες ήταν απλοί δημοσιογράφοι) και στην πορεία για τα Ιμια τον Φεβρουάριο του 2014. Το ναζιστικό κόμμα ‘Freies Netz Sud’ (‘Ελεύθερο Δίκτυο του Νότου’) απαγορεύτηκε απ’ τις αρχές της Βαυαρίας τον Ιούλιο του 2014· βλ. ‘Απαγορεύθηκε νεοναζιστικό κόμμα στη Βαυαρία’, Καθημερινή, 24/07/2014, κλικ εδώ.
Στις 4 Ιουλίου 1964, παρακρατικοί εισβάλλουν στη Βουλή μετά από προεκλογική συγκέντρωση του υποψήφιου δήμαρχου της ΕΡΕ Γεωργίου Πλυτά στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Πρόκειται για εκείνο το επεισόδιο που έμεινε γνωστό διότι συμμετείχε σ’ αυτό και ο Ρένος Αποστολίδης, που ήταν τότε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο Πλυτά. Ενας από τους ακραίους ΕΚΟΦίτες ήταν ένας νεαρός φοιτητής, υψηλόβαθμο στέλεχος της ΕΚΟΦ και υπεύθυνος υποψηφίων φοιτητών (πόστο άκρως εμπιστευτικό και υπεύθυνο) με το όνομα Παναγιώτης (Τάκης) Μιχαλόλιας [7]. Ενας άλλος ήταν ο Γιώργος Βεντούρης, ακραιφνής εθνικοσοσιαλιστής-παγανιστής και αργότερα ηγέτης της ναζιστικής τάσης των φασιστών Ελλήνων φοιτητών της Ιταλίας ΕΣΕΣΙ (Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας) και ηγετικό στέλεχος των Ιταλών φασιστών του FUAN (Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικιστικής Δράσης, Movimento Soziale Italiano). Λίγες μέρες αργότερα, διεξάγεται η δίκη για αυτή την εισβολή παρακρατικών στη Βουλή. Επικρατεί ένταση. Σύμφωνα με την κατάθεση ενός αξιωματικού της Γενικής Ασφάλειας, η εισβολή στη Βουλή οργανώθηκε από παρακρατικές οργανώσεις, όπως ο φιλοναζιστικός «Ομιλος Εθνικής Αναγεννήσεως» σε συνεργασία με την ΕΚΟΦ. Στο ακροατήριο βρίσκονται πολλοί ΕΚΟΦίτες και παρακρατικοί για να συμπαρασταθούν στους κατηγορούμενους, μεταξύ των οποίων:
– ο Ρένος Αποστολίδης, βεβαίως, ως κύριος κατηγορούμενος,
– ο Παναγιώτης (Τάκης) Μιχαλόλιας, επίσης ως κατηγορούμενος,
– ένας παρακρατικός γνωστός ως ‘Πεθαμένος‘, τρόφιμος φυλακών και ιδιοκτήτης καμπαρέ,
– ένα στέλεχος μιας νεοφασιστικής οργάνωσης με το όνομα ‘Εθνική Κοινωνική Αναγέννησις‘ των τεταρτοαυγουστιανών Ντασκάκη και Φαντόπουλου [8], που έβγαζε μια φασιστική εφημερίδα με τον τίτλο ‘Ο Αγών’ (‘Kampf’), με κονδύλια της ΚΥΠ και με την στήριξη του -παλιού πρωτοπαλίκαρου του Γεωργίου Γρίβα- Χίτη βουλευτή της ΕΡΕ και προσωπικού φίλου όλων των συνωμοτών χουντικών συνταγματαρχών Νίκου Φαρμάκη [8α],
– και ο εκδότης μιας εφημερίδας ‘Νέμεσις‘ Π. Τριαντόπουλος, στέλεχος επί Κατοχής της προδοτικής ΕΣΠΟ και ανοιχτά γκεσταπίτης με όπλο και με γερμανική άδεια να σκοτώνει, και πρόεδρος το 1964 της ‘Ενώσεως Αγωνιστών Εθνικής Αντιστάσεως και Οπλαρχηγών Ελλάδος‘, καταδικασμένος δύο φορές σε ισόβια δεσμά από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων για ‘εθνική αναξιότητα και συνεργασία με τον εχθρό‘, αλλά πολύ γρήγορα αποφυλακισμένο [8β].
Ξεχωρίζουν, όμως, ως συμπαραστάτες στους φασίστες τραμπούκους κατηγορούμενους, τρεις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες:
– ο … Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, -ναι, ο μεταξικός υπουργός ‘του ρετσινόλαδου’-,
– ο πρόεδρος της ΕΚΟΦ την περίοδο 1963-1966 Στάθης,
– και ένας νεαρός χιτλερικός, με το όνομα Λογγίνος Παξινόπουλος [9].
Μια φωτογραφία από τη δεκαετία του 1930, για την οποία θα μπορούσε να πει κανείς πως απεικονίζει στιγμές γέννησης του ακροδεξιού παρακράτους, του ίδιου που έχει επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας. Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης σε καταυλισμό, μαζί με Τάγματα Εργασίας.
‘Χιτλερικοί στην Ελλάδα του 1960;;;’, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Ναι, βέβαια. Δεν ήταν μόνοι οι δωσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών, -που όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν για τις προδοτικές πράξεις τους, αλλά αντίθετα αναβαπτίστηκαν στα ιερά αντικομμουνιστικά νάματα της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης-, όπως οι οργανώσεις ‘Εθνικής Αντιστάσεως’ τύπου ‘Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδος‘ (με αρχηγούς τους διοικητές των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου επί Κατοχής Θεόδωρο Παπαδόγκωνα και Γ. Δημόπουλο),των ‘Εθνικοφρόνων Ελασιτών‘ (δήθεν Ελασιτών, ασφαλώς) και των ‘Συνδέσμων Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής αντιστάσεως‘ [10], τις οποίες έμαθε όλη η Ελλάδα μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, μόλις λίγα χρόνια μετά την Κατοχή, στην Ελλάδα του 1960 υπήρχαν όντωςοπαδοί του Χίτλερ. Οι οργανώσεις τους είχαν ονόματα όπως ‘Φασιστική Οργάνωσις’, ‘Αρειοι’, ‘Κυανή Φάλαγξ’, ‘Εγγυηταί του Βασιλέως’, ‘Ελληνοκράτες’, ‘Εθνικόν Φως’, ‘Μακέλλην’, ‘Νεολαία Κιωνοκράνων’ (;;;), ‘Εθνική Μαχητική Ομάς Η Μαύρη Χειρ’, αλλά και ‘Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών’ (ΝΟΑ), που εμφανιζόταν ως παράρτημα της … Κου Κλουξ Κλαν, και πολλές άλλες. Μάλιστα, στις αρχές του 1963, αυτού του τύπου οι φασιστικές-παρακρατικές οργανώσεις ένιωθαν τόσο δυνατές και τόσο ‘κράτος εν κράτει’ ώστε δεν δίστασαν να κάνουν και … συνέδριο (!!!), με τη συμμετοχή, μάλιστα, και στελεχών της ΕΚΟΦ [10α], την εβδομάδα πριν τη δολοφονία Λαμπράκη, για να ζητήσουν από το κράτος και τις υπηρεσίες περισσότερα «μέσα και υποστήριξη», διάβαζε χρήματα, εξοπλισμό και προσβάσεις στους διαδρόμους των ένοπλων και κρατικών υπαλλήλων-καθοδηγητών τους. Μόνο το γεγονός της δολοφονίας ανέκοψε αυτή τους την πορεία.
Από το περιοδικό ‘Δρόμοι της Ειρήνης’, τχ #66, Ιούνιος 1963, άρθρο του Κ. Ιωάννου με τίτλο ‘Σφηκοφωλιές’. Η Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών (ΝΟΑ) αναλαμβάνει να στρατολογήσει μέλη για λογαριασμό της Κου Κλουξ Κλαν «εναντίον των εβραϊκών σχεδίων». Διεύθυνση της ΝΟΑ είναι η διεύθυνση της ΚΚΚ και του μεγαλοστελέχους και ‘στρατιωτικού συμβούλου’ της Οράτιου Σέρμαν Μίλλερ. Ο Μίλλερ είχε επισκεφτεί τουλάχιστον άλλες δυο φορές την Ελλάδα, το 1960 και το 1961, για επαφές με τους εδώ φασίστες και για να εξετάσουν μαζί το ενδεχόμενο η ΝΟΑ και οι Ελπιδοφόροι να γίνουν μια νέα οργάνωση, αντιπρόσωπος της Κου Κλουξ Κλαν στην Ελλάδα. Την τρίτη φορά, την άνοιξη του 1963, συνοδευόταν από τον ‘Χάουπτμαν Φύρερ’ (Συνταγματάρχη) Ζίγκφριντ Τσόγκλμαν, πρώην αξιωματικό των SS, συνεργάτη του Χάιντριχ, εκτελεστή της ‘τελικής λύσης’ στην Τσεχοσλοβακία και αργότερα βουλευτή στη Γερμανική Βουλή. Οι επαφές έγιναν στην οικία του παλιού Χίτη και προσωπικού φίλου όλων των συνωμοτών χουντικών συνταγματαρχών Νίκου Φαρμάκη, βουλευτή της ΕΡΕ και χρηματοδότη μέσω μυστικών κονδυλίων της ΚΥΠ της εφημερίδας ‘Ο Αγών’ (‘Kampf’), που είδαμε προηγουμένως.
Και ανάμεσά τους, όπως είπαμε, υπήρχαν καθαροί χιτλερικοί. Οπως π.χ. η ‘Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών‘ που σύμφωνα με το περιοδικό ‘Δρόμοι της Ειρήνης‘, είχε κάνει βανδαλισμούς και είχε χαράξει σβάστικες στο κτίριο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, την ίδια μέρα που νεοναζί χάραζαν αγκυλωτούς σταυρούς σε σπίτια Εβραίων στην Φραγκφούρτη. Απείλησε με θάνατο τον πρόεδρο της Κοινότητας κ. Φριζή και τον πρόεδρο της Ισραηλιτικής Λέσχης Μ. Οσμο. Εστειλε απειλητικές επιστολές στον (με εβραϊκή καταγωγή) Κάρολο Κουν, στον Δημήτρη Μυράτ και την Σμαρούλα Γιούλη επειδή οι θίασοι τους ανέβαζαν αντιναζιστικά αντιπολεμικά έργα. Για τον ίδιο λόγο, έκαψε το θέατρο ‘Ορφεύς’ στην Κέρκυρα. Απειλούσε εφημερίδες, κόμματα, οργανώσεις, ακόμη και δεξιούς στρατηγούς της Αντίστασης [10β].
Απειλητική επιστολή εναντίον του απόστρατου (ΕΔΕΣίτη) στρατηγού Νικόλαου Κοσίντα, με υπογραφή ΝΟΑ, ‘Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών, παράρτημα της Κου Κλουξ Κλαν’. Από την ταινία ‘100 ώρες του Μάη’ των Δήμου Θέου και Φώτου Λαμπρινού, 1963-1964. Ο Κοσίντας απειλήθηκε από την ΝΟΑ-ΚΚΚ να μην μιλήσει στην εκδήλωση την ημέρα της επετείου της εισβολής των ναζί στην Αθήνα, της ‘Πανελληνίου Ενώσεως Θυμάτων Γερμανικής Κατοχής Ο Φοίνιξ‘, μιας οργάνωσης που αγωνιζόταν για την αναγνώριση της (πραγματικής) Εθνικής Αντίστασης.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ:Απειλητική επιστολή εναντίον του απόστρατου (ΕΔΕΣίτη) στρατηγού Νικόλαου Κοσίντα, με υπογραφή ΝΟΑ, ‘Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών, παράρτημα της Κου Κλουξ Κλαν’. Από την ταινία ‘100 ώρες του Μάη’ των Δήμου Θέου και Φώτου Λαμπρινού, 1963-1964. Ο Κοσίντας απειλήθηκε από την ΝΟΑ-ΚΚΚ να μην μιλήσει στην εκδήλωση την ημέρα της επετείου της εισβολής των ναζί στην Αθήνα, της ‘Πανελληνίου Ενώσεως Θυμάτων Γερμανικής Κατοχής Ο Φοίνιξ‘, μιας οργάνωσης που αγωνιζόταν για την αναγνώριση της (πραγματικής) Εθνικής Αντίστασης.
Αλλά δεν ήταν οι μοναδικοί νεοναζί, αντισημίτες και χιτλερόφιλοι στους νυχτερινούς δρόμους της Αθήνας και της επαρχίας. Στις 5 Ιανουαρίου 1960, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων απασχολούσε ένα πρωτοφανές κύμα επιθέσεων και βανδαλισμών, με χιτλερικές υπογραφές, στα κτίρια των Εβραϊκών Κοινοτήτων και Συναγωγών σε πολλές ακόμα πόλεις της Ελλάδας, εκτός απ’ την Αθήνα (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ρόδος, Χαλκίδα κ.ά., ακόμη και στον Αερολιμένα Ελληνικού) [11].
Ελευθερία, 05/01/1960, Εξηπλώθη εις 12 χώρας ο αντισημιτισμός, Εκδηλώσεις και εις Αθήνας
Κόκκινοι αγκυλωτοί σταυροί, συνθήματα ‘Να καούν οι Εβραίοι‘, απειλές, εμπρησμοί και άλλες παρόμοιες ενέργειες έδειχναν ότι είχε φτάσει και στην Ελλάδα το πρώτο μεταπολεμικά σημαντικό αντισημιτικό-νεοναζιστικό ξέσπασμα που σημειώθηκε σε 400 πόλεις σε όλον τον κόσμο εκείνη την εποχή -αυτό που έμεινε γνωστό σαν ‘Η επιδημία της σβάστικας‘. Είχε ξεκινήσει στα Χριστούγεννα του 1959 στη Δυτική Γερμανία από μέλη της νεοναζιστικής οργάνωσης ‘Γερμανικό Ράιχ‘ και επεκτάθηκε το αμέσως επόμενο διάστημα στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στη Νότια Αφρική, στο Ισραήλ και στη Λατινική Αμερική, με τελικό απολογισμό σχεδόν 2.500 κρούσματα. Στην Ελλάδα, οι νεολαίες της Αριστεράς και του Κέντρου, με κοινές ανακοινώσεις τους, καταδίκαζαν τους φυλετικού χαρακτήρα βανδαλισμούς και ζητούσαν τη διάλυση των νεοφασιστικών οργανώσεων, όπως αυτές στις οποίες ήταν μέλη οι Μιχαλόλιας και Παξινόπουλος [12].
Ελευθερία, 06/01/1960, Ναζισταί οι δράσται του αντισημιτισμού, Εκδηλώσεις και εις Θεσσαλονίκη
# Τον δικηγόρο Τάκη Μιχαλόλια, για τον οποίο θα μιλήσουμε και παρακάτω, τον γνωρίζουν όλοι, χάρη (και) στον αδελφό του Νίκο Μιχαλολιάκο. ‘Συναγωνιστής’ του Μιχαλόλια στα υψηλότερα κλιμάκια της ΕΚΟΦ ήταν και ο Στάθης. Ο Στάθης διαδέχτηκε στην προεδρία της ΕΚΟΦ τον διαβόητο Παύλο Μανωλόπουλο (αργότερα διορίστηκε νομάρχης και υπουργός της χούντας), όταν εκείνος αναβαθμίστηκε στη θέση του προέδρου στη Νεολαία της ΕΡΕ και είχε βλέψεις και για βουλευτής [13]. Ηταν η εποχή που η ΕΚΟΦ, έχοντας χάσει τον έλεγχο στους φοιτητικούς συλλόγους, κατέφυγε στην τακτική των προσφυγών και των μηνύσεων κατά των φοιτητικών συλλόγων και των συνδικαλιστών φοιτητών του Κέντρου και της Αριστεράς για δήθεν παρατυπίες στις φοιτητικές εκλογές, αλλά και κατά μεμονωμένων φοιτητών, εφημερίδων και δημοσιογράφων για ‘συκοφαντική δυσφήμηση’, θεωρώντας, δηλαδή προσβλητικούς και συκοφαντικούς τους χαρακτηρισμούς εναντίον της. Επί τρία σχεδόν χρόνια, από την άνοιξη του 1963 μέχρι το φθινόπωρο του 1965, η ηγεσία της ΕΚΟΦ και ο Στάθης, που υποτίθεται ήταν το άγνωστο και ‘άφθαρτο’ νέο πρόσωπο, σε αντίθεση με τον παλιό και φθαρμένο -και γνωστό τραμπούκο- Παύλο Μανωλόπουλο, έχοντας υποτίθεται το ‘δικαίωμα’ να ‘αγανακτεί’ κάθε φορά που η ΕΚΟΦ ‘καθυβριζόταν’ ως αυτό που πραγματικά ήταν -φασιστική-, έσερναν σε δίκες ολόκληρους φοιτητικούς συλλόγους, όπως π.χ. της Φυσικομαθηματικής με προσωπική μήνυση του Στάθη, αλλά και φοιτητές, μεμονωμένα, όπως τον Γενικό Γραμματέα της ΕΦΕΕ Γιάννη Γιαννουλόπουλο, όπως και εφημερίδες με τους δημοσιογράφους τους, π.χ. τα Νέα, την Αυγή και τη Μεσημβρινή. Στις δίκες αυτές, στις οποίες η ΕΚΟΦ έχανε συνεχώς, δικηγόρος τους ήταν ο Γεώργιος Αλφαντάκης [14]. Ο Αλφαντάκης, γνωστό πρόσωπο της ακροδεξιάς, είχε γίνει γνωστός από την περίφημη φωτογραφία με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και τους 8 ΕΚΟΦίτες που είχαν εισβάλει και είχαν σπάσει τα γραφεία της εφημερίδας ‘Μακεδονίας’ στη Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο του 1960, και κατόπιν είχαν αθωωθεί απ’ το δικαστήριο παρά τις σοβαρές κατηγορίες που αντιμετώπιζαν -εκτός απ’ τον Αλφαντάκη, είχαν επισκεφτεί τον Εθνάρχη και οι Αγγελος Μπρατάκος, Παύλος Μανωλόπουλος, Αχιλλέας Καραμανλής, Νίκος Κατσαρός (ο πρώην πρόεδρος του ‘Δημόκριτου’) κά.
Μακεδονία, 29/12/1960, «Πριν εκστρατεύσουν εις Θεσσαλονίκην, οι οργανώσαντες την παρασυναγωγή της ΕΡΕ έλαβον τας ευλογίας του πρωθυπουργού των κ. Καραμανλή». Ο Κ. Καραμανλής περιστοιχίζεται από αρκετούς από τους συλληφθέντες της Θεσσαλονίκης. Ο Αλφαντάκης κάτω αριστερά. Διαβάζουμε στη λεζάντα: «1) Δημ. Καρέλας, αντιπρόεδρος του συνεδρίου, μέλος της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 2) Αγγελος Μπρατάκος, εκ των ηγετών της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 3) Φωτ. Παπαγεωργίου, πρόεδρος του συνεδρίου. 4) Χάρης Καρατζάς, στέλεχος της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 5) Παύλος Μανωλόπουλος, πρόεδρος της ΕΚΟΦ. 6) Αχιλλέας Καραμανλής. 7). Γ. Βλάχος, στέλεχος νεολαίας ΕΡΕ. 8) Γ. Αλεφαντάκης [sic]. Στη φωτογραφία διακρίνονται επίσης οι Χρ. Φύσσας, γενικός γραμματέας του συνεδρίου και Νίκος Κατσαρός, μέλος του ΔΣ της ΕΚΟΦ». Κλικ για μεγέθυνση, αξίζει να διαβαστούν και τα δύο άρθρα κάτω-κάτω, για τα μυστικά κονδύλια προς την ΕΚΟΦ
Ο Αλφαντάκης ήταν, μεταξύ άλλων, στην πολύχρονη σταδιοδρομία του, πρόεδρος της Νεολαίας της ΕΡΕ, αρθρογράφος στην ΕΚΟΦίτικη και χρηματοδοτούμενη από μυστικά ΚΥΠατζίδικα κονδύλια εφημερίδα ‘Ηχώ των Σπουδαστών‘, συνήγορος ΕΚΟΦιτών και της ίδιας της ΕΚΟΦ, όπως είπαμε, συνήγορος του Δημήτριου Ιωαννίδη (που τον προόριζε, μάλιστα, για αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του μετά την ανατροπή Παπαδόπουλου στις 25 Νοεμβρίου 1973) [15], συνήγορος των πρωταιτίων της 21ης Απριλίου, συνήγορος των βασανιστών του ΕΑΤ-ΕΣΑ, αλλά και υποψήφιος με το πρώτο ακροδεξιό κόμμα μετά τη πτώση της χούντας, την ΕΔΕ του Πέτρου Γαρουφαλιά στις εκλογές του 1974. Δεν είναι άγνωστο πρόσωπο, αλλά θα μας απασχολήσει στη συνέχεια και σε μια άλλη από τις πτυχές που εξετάζουμε.
# Αλλά και ο Παξινόπουλος δεν είναι άγνωστο όνομα -ειδικά για τους αναγνώστες του ιστολογίου μας. Ηταν φίλος (κι αυτός και η αδελφή του) και συγκατηγορούμενος του Μιχαλολιάκου στις υποθέσεις με τις βόμβες της δεκαετίας του 1970. Για να είμαστε ακριβείς, το όνομά του εμφανίζεται πάμπολλες φορές στη δεκαετία του 1970, σχεδόν σε κάθε υπόθεση που εμπλέκει παρακράτος, εκρηκτικά και όπλα [16], -τρεις από αυτές τις υποθέσεις θα δούμε στη συνέχεια, κυρίως για να εστιάσουμε στα πολύ γνωστά ονόματα των ‘συναγωνιστών’ του, στη μεγάλη παρέα που αργότερα ήταν οι συνιδρυτές της Χρυσής Αβγής. Στη Μεταπολίτευση, ήταν ήδη σχεδόν μυθικό πρόσωπο, καθώς ήταν από τους πρώτους καθαρά χιτλερικούς, ήδη από το 1963. Γεννημένος το 1943, γιος αξιωματικού, στέλεχος των ομάδων κρούσης των ‘Ελπιδοφόρων‘ [17] και Τομεάρχης Αμπελοκήπων της οργάνωσης ‘Αντικομμουνιστική Σταυροφορία‘, δηλαδή του αθηναϊκού αντίστοιχου της οργάνωσης των Φον Γιοσμά-Γκοτζαμάνη-Εμμανουηλίδη της δολοφονίας Λαμπράκη, στην οποία (οργάνωση) στέλεχος στα τμήματα της Αθήνας ήταν ο ταγματάρχης των κατοχικών Ταγμάτων Ασφαλείας και υποδιοικητής του ευζωνικού Συντάγματος Αθηνών Παναγιώτης Κυριακού, ενώ επικεφαλής της ήταν ο Θεόδωρος Παπαδόγκωνας, επίσης ταγματασφαλήτης αξιωματικός των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου και αδελφός του αρχηγού όλων των μονάδων των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου Διονύσιου Παπαδόγκωνα [18]. Οπως και η συμμορία των Φον Γιοσμά-Γκοτζαμάνη-Εμμανουηλίδη στη Θεσσαλονίκη, ο Παξινόπουλος χρησιμοποιήθηκε από την Αστυνομία σαν ‘έκτακτος αστυφύλαξ’ κατά την επίσκεψη του Ντε Γκολ στην Αθήνα, οι γνωστές ‘συμμορίες της καρφίτσας’. Ο Παξινόπουλος, επίσης, κυκλοφορούσε -και όχι μόνο τις Απόκριες- με χιτλερική στολή, μπότες, μαστίγιο και ένα μεγαλόσωμο σκυλί με το όνομα ‘Θωρ‘ [19], είχε διατελέσει μέλος της προσωπικής φρουράς του διαδόχου Κωνσταντίνου κατά τη διάρκεια των προσκοπικών εκδηλώσεων ‘Τζάμπορι’ (ο Κοκός ήταν η ΑΜ ο αρχηγός των Προσκόπων, ενώ ο Παξινόπουλος είχε σχέσεις με τον προσκοπισμό), ενώ η φιλενάδα του είχε συλληφθεί ως η αρχηγίνα πενταμελούς σπείρας διαρρηκτών το Νοέμβριο του 1963. Ολα αυτά, βέβαια, μαθεύτηκαν μετά από την υπόθεση που απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα και τις έκτακτες εκδόσεις των εφημερίδων το βράδυ της 01/10/1963: Οπως έγραφαν τα ‘Νέα‘ και η ‘Αθηναϊκή‘ σε έκτακτα φύλλα:
«Ο ‘διεπόμενος από ναζιστικάς πεποιθήσεις Παξινόπουλος’ συνελήφθη ως κάτοχος μυστικού οπλοστασίου που βρισκόταν σε δώμα στην ταράτσα της οικίας του, Δημητσάνας 16, το οποίο περιελάμβανε μεταξύ άλλων: Αυτόματο όπλο τύπου ‘Στεν’, 4 τυφέκια, 10 περίστροφα, 5 χειροβομβίδες ‘Μιλλς’, ένα κιβώτιο φυσίγγια, 15 ξίφη και μαχαίρια, κράνη, μαστίγια και άλλο πολεμικό υλικό. Το εσωτερικό του οπλοστασίου ήταν διακοσμημένο με [Σ.Σ.: τι άλλο;;;] φωτογραφίες του Χίτλερ, των επιτελών του, αξιωματικών των Ες-Ες, του Μπόρμαν, χιτλερικές σημαίες, σκηνές πολέμου κ.λπ. Η πρόσοψη της σοφίτας ήταν βαμμένη κόκκινη, και στο κέντρο της υπήρχαν ζωγραφισμένοι αγκυλωτοί σταυροί, αγχόνες, συνθήματα ‘Αίμα-Τιμή, Ράιχ, Θάνατος, Χάιλ-Χίτλερ, Ες-Ες’ κ.λπ, νεκροκεφαλές, και εμβλήματα του τρίτου Ράιχ και της οργάνωσής του, της ‘Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας‘. Μαζί βρέθηκε και μια ταυτότητα της οργάνωσης. [Σ.Σ.: Οχι, η περιγραφή δεν είναι από το ρεπορτάζ για τις έρευνες στο σπίτι του Χρήστου Παππά στα τέλη του 2013· είναι από τον Οκτώβριο του 1963]. Ο Παξινόπουλος δεν άνοιξε αμέσως στον εισαγγελέα, κλειδώθηκε μέσα, έκαιγε χαρτιά και έγγραφα, ενώ απειλούσε να αυτοκτονήσει με μια χειροβομβίδα, παρασέρνοντας στο θάνατο μαζί και τα όργανα της τάξης που βρίσκονταν έξω από την πόρτα» [20].
Μακεδονία, 04/10/1963, Προεφυλακίσθη ο διατηρών οπλοθήκην παρακρατικής οργανώσεως Λογγίνος Παξινόπουλος
Ο Παξινόπουλος, που άλλοτε δήλωνε σπουδαστής, άλλοτε άνεργος, άλλοτε εισοδηματίας (είχε κληρονομιά ακίνητα που τα νοίκιαζε) και άλλοτε … πρόσκοπος, ισχυρίστηκε ότι ο οπλισμός ήταν απλά ενθύμια.
«Ανεκοινώθη εκ του υφυπουργείου Εσωτερικών, σχετικώς με τα αναγραφέντα […] περί αποκαλύψεως οπλοστασίου ανήκοντος εις παρακρατικήν οργάνωσιν, ότι […] ο Παξινόπουλος υπεστήριξεν ότι επρόκειτο περί ενθυμίων ανηκόντων εις τον πατέρα του Παξινόπουλον Σπυρίδωνα, αντισυνταγματάρχην του ελληνικού στρατού. [Ο καταγγείλας αυτόν Δημήτριος Χαλκιαδάκης] κατέθεσεν εις τον εισαγγελέα ότι ο Παξινόπουλος ήτο ηγετικόν στέλεχος φασιστικής οργανώσεως, της ‘Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας’, ο ίδιος όμως ο Παξινόπουλος είπεν ότι εις ουδεμίαν παρακρατικήν οργάνωσιν ανήκει και ότι είναι μόνον πρόσκοπος» [21].
Οδός Πανεπιστημίου, 23 Μαρτίου 1963. Το τμήμα Νέων των Ελπιδοφόρων παρελαύνει με πλήρεις στολές, διάσημα, αμφιμασχάλια και εξαρτύσεις, κατόπιν εγκυκλίου του Υπουργείου Παιδείας και του υπουργού Γεωργίου Ράλλη. Ο ομαδάρχης τους με πολιτικά δίπλα στον αστυφύλακα. Στην ίδια παρέλαση μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, συμμετείχε και άλλο άγημα, των λεγομένων ‘Μελανοχιτώνων‘, επίσης με επίσημη άδεια απ’ το υπουργείο. Η φωτογραφία από το περιοδικό ‘Δρόμοι της Ειρήνης‘. Την ίδια στιγμή, αντιπροσωπεία σπουδαστών που προσπάθησε να καταθέσει στεφάνι στο άγαλμα του Ρήγα Φεραίου στα Προπύλαια δέχτηκε επίθεση από αστυφύλακες. Ποδοπάτησαν το στεφάνι και ακολούθησαν τραμπουκισμοί και συλλήψεις.
Αργότερα, κατά την προανάκριση, μαθεύτηκαν και ορισμένα ακόμη από τα κατορθώματα του Παξινόπουλου: Οτι είχε πυροβολήσει μέσα στο σπίτι του συναγωνιστή του Απόστολου Δρακωτού και ότι το βλήμα ανευρέθη από την Αστυνομία [22], ότι τον Απρίλιο του 1962 είχαν πάει μαζί οπλισμένοι σε προεκλογική συγκέντρωση του Γεωργίου Παπανδρέου στην οδό Πανεπιστημίου, όπου είχαν γίνει σκοπούμενα επεισόδια από παρακρατικούς, και ότι τα (ενεργά) όπλα τα χρειάζονταν ώστε να τα χρησιμοποιήσουν σαν ‘μέσο εκφοβισμού’ για τους κομμουνιστάς που θα συνελάμβαναν (αυτοί οι πολίτες) και ότι αυτές οι δραστηριότητες τους γίνονταν εν γνώσει του τοπικού ΙΔ’ Αστυνομικού Τμήματος [23].
Ελευθερία, 05/10/1963, Αστυνομικοί πιέζουν μάρτυρα διά να αποσιωπήση στοιχεία σχετικά με παρακρατικάς οργανώσεις (Δρακωτός, φίλος του Λογγίνου Παξινόπουλου)
Τελικά, μετά τον θόρυβο και τη δημοσιότητα [Σ.Σ.: κοιτάχτε ομοιότητες, τώρα], οι ‘Ελπιδοφόροι Αμπελοκήπων‘ έκλεισαν τα γραφεία τους, κατέβασαν τις ταμπέλες, πήραν όλα τα έπιπλα, έβαλαν φωτιά στο αρχείο της οργάνωσης και διαλύθηκαν μέσα στην γενική κατακραυγή. Ο Παξινόπουλος δικάστηκε σε 4 μήνες φυλάκιση στις 21/3/1964 [24], αλλά σύντομα ήταν ελεύθερος να συνεχίσει τη δράση του, όπως κι έκανε αμέσως μετά, κατά τη δίκη που αναφέραμε προηγουμένως, εκεί που έκανε νοήματα και αντάλλασσε χαρτάκια με τους κατηγορούμενους φασίστες υπό το βλέμμα του βουλευτή τότε της ΕΡΕ Μανιαδάκη. Αλλωστε, οι κατηγορούμενοι ήταν φίλοι του, όπως προέκυψε κατά τη δίκη [25]:
Ελευθερία, 09/07/1963, Δίκη των επιτιθέντων κατά της Βουλής τρομοκρατών της ΕΡΕ
Εξις, δευτέρα φύσις, όπως λέγεται, και ειδικά όταν πρόκειται για όπλα, κι έτσι τον Ιανουάριο του 1965 ο Παξινόπουλος συνελήφθη ξανά για κατοχή περιστρόφου και καταδικάστηκε ‘και πάλι’ σε 2,5 μήνες φυλάκιση [26].
Ελευθερία, 30/01/1966. Αλλη μία καταδίκη για όπλα και πάλι
Για τα πεπραγμένα του Παξινόπουλου στη διάρκεια της δικτατορίας: Μαθαίνουμε ότι διετέλεσε διοικητής του χουντικού ένοπλου παραστρατιωτικού σώματος των ‘Αλκίμων‘ [27], το οποίο ήταν έμπνευση και δημιούργημα -στην τελική τους μορφή- του Κώστα Πλεύρη, όπως γράφει ο ίδιος στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο, με σκοπό να «απετέλει τον σιδηρούν βραχίονα του καθεστώτος». Ο Πλεύρης είχε κάνει την πρόταση στους Παπαδόπουλο και Ασλανίδη, αυτοί του έδωσαν την άδεια και την χρηματοδότηση και τα όπλα (π.χ. 500 καραμπίνες ‘Ρέμινγκτον’) για να προχωρήσει αλλά χωρίς να φαίνεται, κι έτσι στην διοίκησή τους μπήκαν στελέχη της οργάνωσης του Πλεύρη ‘Κίνημα 4ης Αυγούστου’ (Κ4Α), το μοναδικό κόμμα που η δικτατορία είχε επιτρέψει να λειτουργεί [28].
«Αναμφιβόλως η οργάνωσις των Αλκίμωνεξουσιάζετο απολύτως από εμάς», γράφει ο Πλεύρης. «Είδαμε την ευκαιρίαν εξορμήσεως προς την μάζαν των νέων και την αξιοποιήσαμε εντατικώς. Υπέβαλα στον Ασλανίδη λεπτομερές πρόγραμμα εκπαιδεύσεως των Αλκίμων, που επεδιώξαμε να την καταστήσωμεν παραστρατιωτικήν οργάνωσιν, που θα απετέλει τον λαϊκόν σιδηρούν βραχίονα του καθεστώτος».
Σεπτέμβριος 1969, Αλκιμοι σε τελετή ορκωμοσίας (επάνω) και σε παρέλαση στην Οδό Πανεπιστημίου (κάτω)
Συνεπώς, καλύτερο περιβάλλον από τους Αλκιμους δεν μπορούσε να υπάρξει για τον Παξινόπουλο την περίοδο της δικτατορίας. Ομως, ο Παξινόπουλος και οι συλλήψεις του στην επόμενη δεκαετία, αυτήν του 1970, είναι που θα μας απασχολήσουν περισσότερο στη συνέχεια (όποτε και εάν συλλαμβάνονταν, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις ήταν καταζητούμενος). Οι προσεκτικοί αναγνώστες ίσως έχουν κάνει ήδη τον συνδυασμό δύο μικρών λεπτομερειών, όμως -πιστεύουμε- και αυτοί, και όσοι δεν connect τις μέχρι στιγμής dots, θα δουν προς το τέλος της ανάγνωσης πως συμπληρώνονται τα κομμάτια του πολύπλοκου παζλ με την μεγαλύτερη εικόνα που υποσχεθήκαμε στην αρχή.
Στο σημείο αυτό -και για χάρη του παζλ-, να μην ξεχάσουμε να σημειώσουμε ότι ο πρόεδρος της ΕΚΟΦ Στάθης ήταν εν έτει 2014 υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ναζιστική συμμορία, η οποία με περηφάνια αναγράφει αυτόν του τον τίτλο στο βιογραφικό που παρουσίασε, όπως επίσης και στη διαδικτυακή τηλεόραση της ΧΑ, ο Κασιδιάρης όταν τον παρουσίασε και απαριθμούσε τους τίτλους του, την ιδιότητα ‘πρόεδρος της ΕΚΟΦ‘ είπε πρώτη-πρώτη [29]. Οπως θα δούμε και στη συνέχεια, όλα τα πράγματα στο ελληνικό ακροδεξιό κρατικοπαρακράτος, κύκλους κάνουν και δεν είδαμε ακόμη ούτε καν τους πρώτους από αυτούς.
Αρθρο του Ανδρέα Λεντάκη στο περιοδικό ‘Τετράδια Δημοκρατίας‘, τχ #2, Δεκέμβριος 1963 με αναφορές στον Λογγίνο Παξινόπουλο και στις νεοφασιστικές οργανώσεις
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σκηνής Δεύτερης
[7] Νίκος Χασαπόπουλος, Χρυσή Αυγή, Η ιστορία, τα πρόσωπα και η αλήθεια, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα, 2013, σ. 12 // Ανδρέας Λεντάκης, Το παρακράτος και η 21η Απριλίου, εκδόσεις Προσκήνιο, Αθήνα, 2000, σ. 401
[8] Σταύρος Ζορμπαλάς, Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα (1967-1974), εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1978, σ. 34
[8α] Για την προσωπική φιλία πολύ πριν την 21η Απριλίου 1967 και τις σχέσεις χουντικών συνωμοτών και Νίκου Φαρμάκη (ένα πολύ σκοτεινό πρόσωπο που βρισκόταν πάντα στα παρασκήνια πίσω από τα θέατρα των γεγονότων σχεδόν σε κάθε στιγμή ανωμαλίας από τη δεκαετία του 1940 μέχρι την Μεταπολίτευση), βλ. Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, ‘Η ομάδα Παπαδόπουλου στην τελική ευθεία προς την εξουσία’, στο Συλλογικό & Βαγγέλης Καραμανωλάκης (επιμέλεια), ‘Η στρατιωτική δικτατορία 1967-1974’, σειρά ‘Εξι στιγμές του 20ού αιώνα’, Νο #06, εκδόσεις ΔΟΛ 2010, σ. 70
[8β] Για τον Τριαντόπουλο βλ. ‘Προδότες και εγκληματίες‘, εκδόσεις Ριζοσπάστης, ανατύπωση Κόκκινη Σημαία, Θεσσαλία, 1944, σσ. 10 και 16
[9] Λεντάκης, σ. 230
[10] Ζορμπαλάς, σσ. 34-35 // Βλ. και την ημιπαράνομη τότε μικρού μήκους ταινία-δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ των Δήμου Θέου και Φώτου Λαμπρινού ‘100 ώρες του Μάη’, 1963-1964 https://www.youtube.com/watch?v=7dzo-qhsjVo
[10α] Για το συνέδριο των παρακρατικών, βλ. αλληλογραφία του αρχηγού της ‘Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας Πειραιώς’ Σ. Σαραντάκου με τον επικεφαλής του Πολιτικού Γραφείου του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, Πασχάλη Κόντα στο Κώστας Παπαϊωάννου, Πολιτική δολοφονία, Υπόθεση Λαμπράκη, Θεσσαλονίκη 1963, εκδόσεις Ποντίκι, Αθήνα, 1993, σ. 63· παρόμοιο έγγραφο με παρόμοιες απαιτήσεις και προτάσεις προς τον Κόντα είχε στείλει και ο Φον Γιοσμάς.
[10β] Για τη ΝΟΑ και τον Σέρμαν Μίλλερ, βλ αναλυτικά Γιάννης Βούλτεψης, Υπόθεση Λαμπράκη, Τόμος Α’, Η Μάχη, Θεσσαλονίκη 1963, Β’ έκδοση, εκδόσεις Αλκυών, Αθήνα, 1998, σ. 47 κ.έ.
[11] Βλ. λ.χ. εφημερίδες Ελευθερία και Νέα, 5,6,7 και 10/01/1960
[12] Για το παγκόσμιο αντισημιτικό-νεοναζιστικό ξέσπασμα τέλη 1959, αρχές 1960 βλ. Δημήτρης Ψαρράς, Το μπεστ σέλερ του μίσους, Τα ‘πρωτόκολλα των σοφών της Σιών’ στην Ελλάδα, 1920-2013, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 2013, σ. 196 κ.έ.
[17] Οργάνωση ‘Σώμα Ελπιδοφόρων Νέων – ΣΕΝ‘, η από το 1957 μετεξέλιξη της ‘Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας‘ και κατόπιν ‘Πανελλήνιος Ελπιδοφόρος Ενωσις‘, γνωστή και σαν ‘ΟΕΝ-ΣΕΝ‘· αντιπρόεδρος της ήταν ο μεγαλοβιομήχανος Χρίστος Μίχαλος, αργότερα υπουργός της χούντας και πατέρας του σύγχρονου μας Κωνσταντίνου Μίχαλου, προέδρου του ΕΒΕΑ· βλ Λεντάκης, σ. 285 // Ζορμπαλάς, σ. 35 και 136
[18] Βλ. Τάσος Κωστόπουλος, Η αυτολογοκριμένη μνήμη, Τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη, εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα, 2005, σ. 76 // Για τον ‘Σύνδεσμο Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος‘, βλ. Στράτος Δορδανάς, Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη, Επιβιώσεις του δοσιλογισμού στη Μακεδονία, 1945-1974, εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήνα, 2011, σσ. 285 κ.έ. και 303 κ.έ., ουσιαστικά τα άπαντα για τον Φον Γιοσμά αλλά και για τον γιο του Αλέξανδρο, υποψήφιο με το ΛάΟΣ το 2007 και με τη ναζιστική συμμορία το 2014 // Μένοντας στο ίδιο θέμα, στη δράση του Φον Γιοσμά, ένα από τα πιο άθλια βιβλία-λιβελογραφήματα όλων των εποχών μπορεί να χαρακτηριστεί το βιβλίο του γαμπρού του Γιοσμά, Αρχιμήδη Σταμπολίδη με τίτλο ‘Ποιος δεν εσκότωσε τον Λαμπράκην’, εκδόσεις Ερωδιός, Θεσσαλονίκη, 2008, σύμφωνα με το οποίο ο Γιοσμάς ήταν τελικά μεγάλος πατριώτης (ούτε μία σειρά για τα πεπραγμένα επί Κατοχής) και για όλα τα άλλα έφταιγαν οι κομμουνισταί που ήσαν εθνοπροδόται.
[29] Ιστοσελίδα 902.gr, ‘Χρυσή Αυγή: Πρωτομάστορες στη διαστρέβλωση’, 28/04/2014
«Στη διαδικτυακή εκπομπή της Χρυσής Αυγής (22/04/14) ο Ηλίας Κασιδιάρης απέδειξε το ταλέντο του στο ψέμα και στη διαστρέβλωση. Ανέφερε λοιπόν: ‘Να μην παραλείψω να αναφερθώ και στον Επαμεινώνδα Στάθη τον πρώην διευθυντή της ορθοπεδικής κλινικής του νοσοκομείου Ευαγγελισμός και πρώην πρόεδρος της ΕΚΟΦ (Εθνικής Κοινωνικής Οργάνωσης Φοιτητών). Αυτό λέει πολλά σε όσους έζησαν εκείνες τις δεκαετίες του ’60 με την κόκκινη τρομοκρατία στα πανεπιστήμια’».
@@@ Σκηνή Τρίτη: 23 προς 24 Ιουλίου 1974, ΕΑΤ-ΕΣΑ, Βρετανική Πρεσβεία, Αεροδρόμιο Ελληνικού
Την ημέρα που η Ελλάδα φαινόταν ότι θα μπορούσε να απαλλαχτεί οριστικά από το δικτατορικό καθεστώς, και ενώ ο κόσμος περιμένει την άφιξη του Καραμανλή, πανηγυρίζοντας την πτώση της χούντας, μια ομάδα νεαρών εθνικοσοσιαλιστών από την οργάνωση ‘Κόμμα 4ης Αυγούστου’ (Κ4Α) του Κώστα Πλεύρη -η μοναδική οργάνωση/κόμμα που επιτρεπόταν η λειτουργίας της επί χούντας, όπως είπαμε-, οπλισμένοι με τα απαραίτητα σύνεργα ‘της δουλειάς’ και με ένα σχεδιάγραμμα του οικήματος, αναρριχώνται στα κάγκελα της Πρεσβείας της Μεγάλης Βρετανίας, με σκοπό να την κάψουν. Τους αντιλαμβάνεται, όμως, μια αστυνομική περίπολος και τους συλλαμβάνει. Στη διαδρομή για το τμήμα, ένας από αυτούς ξεφορτώνεται το χαρτί με το σκαρίφημα, κι έτσι τελικά, και με δεδομένη τη φασαρία και τη ‘διασάλευση της τάξεως’ εκείνης της βραδιάς, αφήνονται ελεύθεροι [30].
Τις ώρες εκείνες, ο μέντοράς τους και αρχηγός του Κ4Α Πλεύρης μεταφερόταν από το ΚΕΣΑ στου Παπάγου όπου βρισκόταν κρατούμενος, προς το ΕΑΤ/ΕΣΑ. Ο Πλεύρης, ιδιαίτερος και κουμπάρος του παλιού αξιωματικού του αποσπάσματος Βρεττάκου -ουσιαστικά ταγματασφαλήτη- Ιωάννη Λαδά [31], είχε δοθεί ψυχή τε και σώματι στην επιτυχία της ‘Επαναστάσεως’ από διάφορα πόστα, -όπως και άλλα μέλη του Κ4Α-, αλλά κάποια στιγμή τον Μάιο του 1974 είχε βρεθεί σε δυσμένεια από τους ιωαννιδικούς. Δυστυχώς για τον Πλεύρη, ο Λαδάς δεν ήταν πλέον ισχυρός και δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα για να προστατεύσει τον κουμπάρο του. Είχε προσπαθήσει, βέβαια, και είχε απευθυνθεί στον στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο, αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων μετά τη μεταβολή της 25ης Νοεμβρίου 1973 και την επικράτηση του Ιωαννίδη, και τον είχε παρακαλέσει να δεχτεί τον «ιδιώτην Πλεύρην», διότι «ήτο της απολύτου εμπιστοσύνης του». Ο Μπονάνος δέχτηκε τον Πλεύρη, τον ρώτησε τι ήθελε, αυτός απάντησε ότι «ηγείται μιας μαχητικής οργανώσεως που έχει προσφέρει εθνικόν έργον και ότι τίθεται μαζί με την ομάδα του εις την υπηρεσία των Ενόπλων Δυνάμεων», ο Μπονάνος τον ευχαρίστησε και του απάντησε ότι «αι Ενοπλαι Δυνάμεις είναι πολύ καλά οργανωμέναι και δεν έχουν ανάγκην οποιασδήποτε ενισχύσεως, και μάλιστα υπό ιδιωτών». Ο Πλεύρης έφυγε άπραγος, ο Μπονάνος ενημέρωσε τον υπασπιστή-γραμματέα του ταγματάρχη Γεράσιμο Ματάτση πως δεν επιτρέπει να ξαναπατήσει ο ιδιώτης το πόδι του μέσα στο ΓΕΣ, και πως δεν πρέπει να του έχει κανείς εμπιστοσύνη, και ο γραμματέας ενημέρωσε τον Μπονάνο πως, σύμφωνα με τα όσα έμαθε, ούτε ο Ιωαννίδης είχε εμπιστοσύνη στον ιδιώτη Πλεύρη, κι έτσι, λίγο αργότερα, το αποτέλεσμα ήταν ο Πλεύρης να συλληφθεί (αφού πρώτα είχε ειδοποιηθεί) μαζί με άλλα στελέχη του Κ4Α [32].
Με τα γεγονότα του Ιουλίου του 1974, είχε έλθει η ώρα να απελευθερωθούν όλοι οι κρατούμενοι του καθεστώτος, κι εκεί, στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, μόλις οι ιωαννιδικοί αξιωματικοί είδαν τον Πλεύρη, τον κάλεσαν στο γραφείο τους για να τους … διαφωτίσει σχετικά με το τι προβλέπει πως θα γίνει (!!!) και για να τους … δώσει συμβουλές σχετικά με το τι θα πρέπει να πράξουν. Ο Πλεύρης τους συμβούλεψε να εκτελέσουν (!!!) όλους τους πολιτικούς, αλλά και όλους τους χουντικούς που τυχόν θα διαφωνούσαν για ένα καινούργιο πραξικόπημα. Τους προέτρεψε να κινηθούν αμέσως προς το Προεδρικό Μέγαρο όπου συνεδρίαζαν ο Καραμανλής και οι άλλοι πολιτικοί που συμμετείχαν κατόπιν στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τον χουντικό Πρόεδρο -μαριονέτα του Ιωαννίδη-, Γκιζίκη και τους χουντικούς αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων και των τριών όπλων (Μπονάνος, Γαλατσάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου), να τους συλλάβουν ή/και να τους εκτελέσουν επί τόπου αν δεν συμφωνήσουν σε καινούργιο στρατιωτικό νόμο. Μάλλον δεν εισακούστηκε, ήταν κι ο Ιωαννίδης εξαφανισμένος από μέρες, κι έτσι βγήκε απλά από την πόρτα, πήρε ένα ταξί και κατευθύνθηκε στο σπίτι του Λαδά. Την άλλη μέρα, πήγε στα γραφεία του Κ4Α, τα οποία βρήκε, λέει, κατεστραμμένα, και ο λόγος ήταν, λέει, το μίσος που έτρεφε γι’ αυτόν ο Εβραίος γαμπρός του Ιωαννίδη, ο γιατρός Αλαζράκης [33].
Από τα γραφεία του Κ4Α, πάντως, είχαν ξεκινήσει αυτοί οι τρεις επίδοξοι προβοκάτορες που ήθελαν να κάψουν την βρετανική Πρεσβεία, τη νύχτα της πτώσης της χούντας. Ηταν οι γνωστοί μας Νίκος Μιχαλολιάκος, Αριστοτέλης Καλέντζης και Γιάννης Περδικάρης. Ο τελευταίος ίσως δεν είναι τόσο γνωστός. Ισως τον έχετε συναντήσει με το ψευδώνυμο ‘Ιων Φιλίππου‘, με το οποίο υπογράφει τα βιβλία του. Πρόκειται για έναν συνεπή ‘συναγωνιστή’ του Μιχαλολιάκου και, ασφαλώς, … χρυσαβγίτη, επί 40 και πλέον έτη, από το 1972 και τις μέρες του Κ4Α μέχρι τις μέρες μας. Συνιδρυτής, ουσιαστικά, της Χρυσής Αβγής, βασικός ‘θεωρητικός ιδεολογικός καθοδηγητής’, κύριος αρθρογράφος στο περιοδικό σε ολόκληρη την περίοδο 1982-1990 και συγγραφέας πολλών από τα λεγόμενα ‘ιδεολογικά’ κείμενά της την περίοδο 1980-1990 (ιδεολογικές διακηρύξεις, εσωτερικοί κανονισμοί, καταστατικά κ.λπ). Το 1991 χωρίζουν οι δρόμοι τους, παραμένει παρατηρητής -αλλά και δημόσιος υπερασπιστής- της ΧΑ μέχρι το 2010, οπότε και επανεντάσσεται στην οργάνωση με τον ρόλο του βασικού ‘πολιτικού αναλυτή και αρθρογράφου’, σύμφωνα με το απολογιστικού τύπου βιβλίου που εξέδωσε πρόσφατα από τις εκδόσεις ‘Ηλεκτρον’ του μέντορά του Κώστα Πλεύρη [34].
Είπαμε τις λέξεις ‘μέντορας’ (των τριών εθνικοσοσιαλιστών), ‘Πλεύρης’ και ‘Μανιαδάκης’ προηγουμένως. Οπως οι τωρινοί ναζί έχουν μέντορα τον Πλεύρη, έτσι και ο Πλεύρης όφειλε την αντικομμουνιστική και παρακρατική εκπαίδευση (‘σχολείον πολιτικής’ την ονομάζει ο ίδιος) στον Μανιαδάκη:
«Ωφελήθημεν τα μέγιστα από τας συζητήσεις με τον Μανιαδάκην, τον δαιμόνιον υπουργόν Ασφαλείας του Μεταξά. Τον επεσκεπτόμεθα στην οικίαν του, στην οδό Νοταρά τα απογεύματα και όλοι μαζί επηγαίναμε μετά στο Green Park στην οδό Μαυρομματαίων, όπου δίπλα στο τζάκι μας διηγείτο, μας διηγείτο κι εμείς εκρεμόμεθα από τα χείλη του. Εις εκείνο το ζαχαροπλαστείο η συντροφιά του Μανιαδάκη απετέλει σχολείο πολιτικής. Μετείχον ο Πιπινέλης, ο Αντωνέλλος, ο Σταθάς, ο Μπαλάσκας (Βίγλαρης), ο Κουτσούρης, ο Σπυρόπουλος, ο Κατσούλος, ο Μιχάλης ο Κλης και άλλαι [Σ.Σ.: ;;;] προσωπικότηται [Σ.Σ.: ;;;] της δημόσιας ζωής, που ανέλυαν τα πολιτικά γεγονότα ή ανεφέροντο στο παρελθόν κι εμείς εδιδασκόμεθα. Αληθώς υπήρξε Σχολή Μανιαδάκη, όπου εμάθαμε διά την πολιτικήν περισσότερα απ’ όσα εμάθαμε στην Πάντειο Σχολήν Πολιτικών Επιστημών (ΠΑΣΠΕ), όπως ελέγετο τότε το Πάντειον Πανεπιστήμιον» [35].
Εκδήλωση του Κ4Α το 1966 στη Θεσσαλονίκη. Από αριστερά: Σπύρος Μανωλόπουλος, Δημήτρης Δημόπουλος, Κώστας Πλεύρης και Ανδρέας Δενδρινός
Τα ίδια συναισθήματα και την ίδια εκτίμηση που έδειχνε ο Πλεύρης στον Μανιαδάκη θα έπρεπε -λογικά- να δείχνουν και οι μαθητές (στον ναζισμό) του Πλεύρη προς τον Πλεύρη -ή, τουλάχιστον, αυτό θα περίμεναν οι ηγέτες του Κ4Α, όπως θα δούμε παρακάτω (αλλά, όπως αποδείχτηκε, συχνά-πυκνά έρχονταν σε σύγκρουση, προτού τα ξαναβρούν, προτού ξαναμαλώσουν, προτού τα ξαναβρούν κ.ο.κ.):
«Το Κ4Α υπήρξε το μητρικό εθνικιστικό κίνημα της μεταπολεμικής Ελλάδος. Ολες οι σημερινές εθνικιστικές συσπειρώσεις στην χώρα είναι κατ’ ουσίαν θυγατρικές του Κ4Α, το όποιο παραμένει για όλους υποδειγματική οργάνωσις-οδηγός» [38].
Ο Δημήτρης Δημόπουλος σε εκδήλωση του Κ4Α, την δεκαετία του 1960, πριν αναλάβει τη γενική γραμματεία στο υπουργείο της χούντας. Οταν το 1994, σαν υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΕΠΕΝ είχε κατηγορήσει τη ΧΑ για ‘σκληρό ναζισμό’, ο Μιχαλολιάκος από τις σελίδες της εφημερίδας τους, 17/06/1994, τον κάρφωσε πως είχε γράψει βιβλίο με σκληρές εθνικοσοσιαλιστικές θέσεις και ‘προέτρεψε’ την ΕΠΕΝ «να είναι προσεκτικοί στους χαρακτηρισμούς της για τη ΧΑ» -αυτό το φαινόμενο είναι διαχρονικό και με καθολική ισχύ στο χώρο της ακροδεξιάς: άπαντες καρφώνουν άπαντες τους πρώην συναγωνιστές τους σε κάθε πιθανή ευκαιρία· χιλιάδες τα παραδείγματα -θυμηθείτε μόνο πόσους κάρφωσαν κατά την απολογία τους στη Βουλή οι Μιχαλολιάκος και Παππάς-όποιον έτυχε να τους πει ‘καλημέρα’, ουσιαστικά.
Δημήτρης Δημόπουλος
Και ο ίδιος ο Πλεύρης:
«Η σημαία του Κ4Α δεν υπεστάλη. Απλώς έπαυσε η κομματική δράσις. Ωλοκληρώθη όμως ένα μορφωτικό έργο, που δημιουργεί έθνικιστάς με σταθεράς ιδεολογικάς Βάσεις» [39].
~1966, Κόμμα 4ης Αυγούστου Κ4Α, ο Κώστας Πλεύρης και τα στελέχη του
Αλλά και ο Μιχαλολιάκος υμνούσε συχνά-πυκνά τον δάσκαλο των δασκάλων του, τον Μανιαδάκη:
«[…] Ηταν αυτός πάλι που πήρε την πρωτοβουλία για την ίδρυση του Κόμματος της 4ης Αυγούστου, που αποτέλεσε την κιβωτό για κάθε εθνικιστικό κίνημα που υπάρχει σήμερα», γράφει ο Μιχαλολιάκος μετά από ένα μνημόσυνο στον τάφο του Μεταξά που οργάνωσε η Χρυσή Αυγή στις 28/10/1996, στη λήξη του οποίου οι συγκεντρωμένοι, αφού τελείωσαν με τον ‘ύμνο της 4ης Αυγούστου’ («Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα …») επάνω από τον τάφο του Μεταξά, κατευθύνθηκαν στον τάφο του Μανιαδάκη, όπου ο Μιχαλολιάκος έβγαλε λόγο [40]. Αλλά και όταν, στα απολογιστικά του βιβλία, μνημονεύει τους πριν απ’ αυτόν μεγάλους Ελληνες άνδρες, από την μεταπολεμική Ελλάδα, θα επιλέξει μόλις δύο: τον Μανιαδάκη και τον … Τουρκοβασίλη (!!!) [41]. Διόλου παράξενο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ίσως η μοναδική κομματική έκφραση της σκληρής ακροδεξιάς κατά την μεταπολεμική περίοδο, εκτός από το ‘Εθνικό Κόμμα Χιτών‘ και την ‘Κίνηση Εθνικής Αναδημιουργίας‘ του Γεωργίου Γρίβα (και εννοούμε εδώ όσους ακροδεξιούς και αντικομμουνιστές δεν είχαν ενταχθεί στα μεγάλα αστικά κόμματα εξουσίας) είχε φορείς και ηγέτες της ακριβώς αυτά τα δύο πρόσωπα, τον Μανιαδάκη και τον Θεόδωρο Τουρκοβασίλη, πρώτα με τη συνεργασία τους κατά τις εκλογές του 1950 στην ‘Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξη‘, σύμπραξη του ‘Κόμματος Εθνικής Αναγεννήσεως‘ του Μανιαδάκη με το ‘Κόμμα Εθνικοφρόνων‘ του Τουρκοβασίλη, και στη συνέχεια με το ‘Κόμμα Αρχών Ιωάννου Μεταξά‘, το 1956, που πήρε μόλις 0,11%, γεγονός που οδήγησε τον Μανιαδάκη να ενταχθεί στην ΕΡΕ, όπως άλλωστε και άλλα εκλεκτά στελέχη του μεταξικού καθεστώτος (Αριστείδης Δημητράτος, Ευάγγελος Καλαντζής, Ανδρέας Αποστολίδης κά) [41α].
Φωτογραφία απ’ την κηδεία του Μανιαδάκη, δυστυχώς δεν έχουμε, οπότε ας βάλουμε μία απ’ την κηδεία του έτερου μεγάλου ινδάλματος, του Γεωργίου Παπαδοπούλου· Πλεύρης (με το σηματάκι της ‘Πρώτης Γραμμής’ στο πέτο), Παττακός και Ανδρεουλάκος, όλο το φάσμα της δεξιάς, με λίγα λόγια, στις 30/06/1999 αποχαιρετούν τον μεγάλο ηγέτη τους. Κάπου παραδίπλα βρίσκεται και ο Μιχαλολιάκος.
Δικαιολογημένος ο θαυμασμός των Πλεύρη-Μιχαλολιάκου στον Μανιαδάκη. Αυτός ήταν που είχε καταφέρει να συλλάβει 45.000 (!!!) «κομμουνιστές» (προφανώς και «ύποπτους για κομμουνισμόν»), την εποχή της παντοκρατορίας του, επί Μεταξά, ενώ οι ‘δηλώσεις μετανοίας’ έφταναν τις 47.000 ήδη, μόνον μέχρι τον Ιούνιο του 1939 [42]. Αυτό το κατόρθωμα επετεύχθη χάρη στη βοήθεια της ναζιστικής Γερμανίας: Εκεί έστελνε ο Μανιαδάκης τους αστυνομικούς του της ‘Υπηρεσίας Διώξεως Κομμουνισμού‘ της Γενικής και της Ειδικής μεταξικής Ασφάλειας για μετεκπαίδευση και μεταφορά τεχνογνωσίας από τη ναζιστική Γερμανία στη μεταξική Ελλάδα [43]. Ολοι οι γενικοί διοικητές και υποδιοικητές Αστυνομίας και Χωροφυλακής σε Αθήνα και Πειραιά, όλοι οι αστυνομικοί διευθυντές και πολλά ακόμη υψηλόβαθμα στελέχη ήταν «πλήρεις συμπαθείας» για τους Γερμανούς συναδέλφους τους και «εργάζονταν στενότατα» μαζί τους. Ο ίδιος ο Χίμλερ, αυτοπροσώπως, προσκάλεσε τον Μανιαδάκη και όποιους αξιωματικούς της Αστυνομίας θα επέλεγε, για να παραστούν στο συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στη Νυρεμβέργη, τον Σεπτέμβριο του 1937, καθώς και σε κοινές μυστικές ελληνογερμανικές ‘συνδιασκέψεις εργασίας’ με στόχο την βελτίωση των μεθόδων για την ‘καταπολέμηση του κομμουνισμού’ [44]. Ο Μανιαδάκης στην ευχαριστήρια επιστολή του προς τον αρχηγό της Γκεστάπο, που τον διάλεξε σαν τον μοναδικό «Ελληνα φιλοξενούμενό του» στο συνέδριο των Ναζί, του έγραφε πόσο ευχαριστημένος ήταν που ο συνάδελφός του στη Γερμανία τους μετέφερε τεχνογνωσία και τους μάθαινε νέες αποτελεσματικές μεθόδους στον αγώνα ενάντια στον «κοινό θανάσιμο εχθρό», τον κομμουνισμό και πόσο ενδιαφέρον είχαν οι οδηγίες του Χίμλερ στο στήσιμο «στρατοπέδων συγκέντρωσης, στρατοπέδων εργασίας ειδικά για κομμουνιστές και οι γνώσεις που απέκτησαν για τα ‘νέα συστήματα μεταχειρίσεως και απομονώσεως κρατουμένων’» [45]. Ολοι αυτοί οι γερμανοεκπαιδευμένοι και γερμανόγλωσσοι αξιωματικοί του Μανιαδάκη, με την έλευση των Γερμανών πέρασαν στη δικαιοδοσία της γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης, λ.χ. ο διαβόητος Παξινός, την ίδια στιγμή που όλοι οι πολιτικοί εξόριστοι και οι πολιτικοί κρατούμενοι της 4ης Αυγούστου παραδίδονταν από τους Ελληνες δεσμοφύλακές τους στα στρατεύματα κατοχής.
Αργότερα, λίγο πριν την 21η Απριλίου του 1967, όταν η ‘μεγάλη χούντα’ των στρατηγών σχεδίαζε την υλοποίηση της δικιάς της συνωμοσίας για την εγκαθίδρυση δικτατορίας (άσχετα που την πρόλαβε η ‘μικρή χούντα’ των συνταγματαρχών), ήταν το σπίτι του Μανιαδάκη εκείνος ο μυστικός χώρος που συνεδρίαζαν κρυφά οι στρατηγοί του Κοκού και της Φρειδερίκης, προσπαθώντας να διευρύνουν τη συνωμοσία τους και με μη στρατιωτικούς φιλοδικτατορικούς παράγοντες. Εκεί συναντιόταν ο Σπαντιδάκης και οι στρατηγοί με τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλλια (αργότερα πρωθυπουργό του πραξικοπήματος) και με τον πρωθιερέα των ανακτόρων Ιερώνυμο Κοτσώνη (αργότερα αρχιεπίσκοπο της δικτατορίας) [46].
Γίνεται, λοιπόν, να μην τον θαυμάζουν τον Μανιαδάκη οι πολιτικοί του απόγονοι και συνεχιστές του έργου του;;; Εδώ η χούντα είχε αποφασίσει να του είχε στήσει ολόκληρο ανδριάντα στην Κόρινθο [47]. Πως θα ήταν δυνατόν να μην τον τιμούν οι άξιοι συνεχιστές και θαυμαστές του έργου του;;;
Επιστολή Χίμλερ προς Μανιαδάκη με ημερομηνία 05/05/1937
Οσα διδάχτηκε, λοιπόν, ο Πλεύρης από τον Μανιαδάκη, αυτά -και ίσως πολύ περισσότερα- μεταλαμπάδευσε στα άγρια και ασυγκράτητα πουλέν του. Ο Μιχαλολιάκος σε συνέντευξή του το 1994, είχε πει ότι ήταν, όχι μόνο μέλος του Κ4Α, αλλά και ‘τομεάρχης της 4ης Αυγούστου’ [48]. Οταν ο εθνικοσοσιαλιστής δάσκαλος δίνει συμβουλές σε ανώτερους αξιωματικούς για δολοφονίες ή, έστω για ‘εκτελέσεις’ πολιτικών (όπως ο Πλεύρης προς τους ιωαννιδικούς αξιωματικούς τη βραδιά της Μεταπολίτευσης), λογικό είναι και οι εθνικοσοσιαλιστές μαθητές να πηγαίνουν να κάψουν τις ξένες πρεσβείες. Αυτού του είδους τα μαθήματα-προβοκάτσιες πήγαν να εφαρμόσουν στην πράξη, όταν προσπάθησαν τον εμπρησμό της Βρετανικής Πρεσβείας. Βέβαια, δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που θα μεγαλουργήσουν οι νεαροί μαθητεύοντες στον εθνικοσοσιαλισμό σε τέτοιου είδους δράσης. Και την βραδιά του Πολυτεχνείου [Σ.Σ.: Για αυτό το θέμα, για το τι έκαναν οι πρώιμοι χρυσαβγίτες στις 15-17 Νοεμβρίου 1973, θ’ αφιερώσουμε, σύντομα, ξεχωριστή ανάρτηση με πολλές λεπτομέρειες, αν και ήδη έχει γίνει λόγος στις εφημερίδες], αλλά και σε πολλές άλλες μέρες τα χρόνια που ακολούθησαν, οι φασίστες του κύκλου αυτού προχώρησαν σε αξιοσημείωτες -παράνομες και τρομοκρατικές- πράξεις. Και, βεβαίως, συναντήθηκαν σ’ αυτές τις πράξεις βίας τους (αλλά και σε … πάρτι!!!) με τον Παξινόπουλο.
Περιοδικό Αντί, τχ #75, Απρίλιος 1975, Προπύλαια 25η Μαρτίου 1975, «Ο δυναμικός Μιχαλολιάκος γνωστός τεταρτοαυγουστιανός […]»
[31] Ο Λαδάς επί Κατοχής υπηρετούσε σαν ανθυπολοχαγός στον ‘Ελληνικό Στρατό‘ (ΕΣ) του συνταγματάρχη Αθανάσιου Γιαννακόπουλου υπό τον ίλαρχο Λεωνίδα Βρεττάκο, βλ. Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, ‘Γεώργιος Παπαδόπουλος, Τάγματα Ασφαλείας και «Χ», Μια απόπειρα συγκέντρωσης και επανεκτίμησης του παλαιότερου και νεότερου τεκμηριωτικού υλικού’, περιοδικό Αρχειοτάξιο, τχ #8, Μάιος 2006, εκδόσεις Θεμέλιο, σ. 132 // βλ. επίσης Ιωάννης Λαδάς, Αναμνήσεις από την Εθνική Αντίσταση και την καταστολή της κομμουνιστικής ανταρσίας 1941-1949, εκδόσεις Ηλεκτρον, Αθήνα, 2006 // Για τις σχέσεις Πλεύρη-Λαδά, βλ. Ιστολόγιο XYZ Contagion, ‘Κώστας Πλεύρης, ο εκλεκτός της χούντας και του Ιωάννη Λαδά, επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΛάΟΣ’, 24/05/2012 https://xyzcontagion.wordpress.com/2012/05/24/kostas-plevris-ladas-laos/
[32] Πλεύρης, σ. 586 // Για την συνάντηση Μπονάνου-Πλεύρη, βλ. Γρηγόριος Μπονάνος, Η αλήθεια, 21η Απριλίου, 25η Νοεμβρίου, Κυπριακό, Αυτοέκδοση, Αθήνα, 1986, σ. 178 // Ο Ματάτσης ήταν επίσης ο σύνδεσμος των Ιωαννίδη-Μπονάνου με τους πολιτικούς εκείνους που δέχονταν και συζητούσαν το ενδεχόμενο ‘γεφυροποιήσεως’ με τη χούντα, όπως οι Ευάγγελος Αβέρωφ, Πέτρος Γαρουφαλιάς, Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, Απόστολος Κακλαμάνης κ.ά.
[33] Πλεύρης, σ. 600
[34] Φιλίππου (Περδικάρης), σ. 29 // Για τον Περδικάρη βλ. και Ιστολόγιο XYZ Contagion, ‘Τα σχέδια της Χρυσής Αυγής για το Πολίτευμα, όπως ακούστηκαν μέσα στο Πολιτικό της Γραφείο: «Στόχος μας η κατάργηση της Δημοκρατίας και η κατίσχυση της ‘Πολιτείας’ (=του Ράιχ)» [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #02]’, 07/01/2014 https://xyzcontagion.wordpress.com/2014/01/07/kryfa-02-sxedia-xa-politevma/ // Οι εκδόσεις ‘Ηλεκτρον’ φέρονται ως ο προσωπικός εκδοτικός οίκος του Πλεύρη, όμως υπάρχουν δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία συνιδιοκτήτης είναι ο Σπυρίδων-Αδωνις Γεωργιάδης, αφού μέτοχοι στην ΕΠΕ φέρονται συνεργάτες ή/και υπάλληλοι της απολύτου εμπιστοσύνης του:
Οι άνθρωποι του Αδ-όνειδος στη μετοχική σύνθεση της ΕΠΕ.
[41α] Για την μεταπολεμική διαδρομή του Τουρκοβασίλη και τους αγώνες του για τη δικαίωση του δωσιλογισμού ήδη από τη Βουλή του 1946, βλ. Στράτος Δορδανάς, Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη, σσ. 223-227 και 402-404· επίσης Τάσος Κωστόπουλος, Η αυτολογοκριμένη μνήμη, σ. 100 και 107
[42] Βλ. Παύλος Νεφελούδης, Στις πηγές της κακοδαιμονίας, Τα βαθύτερα αίτια της διάσπασης του ΚΚΕ 1918-1968, Επίσημα κείμενα και προσωπικές εμπειρίες, εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα, 1974, σ. 121 // Τα μέλη του ΚΚΕ στα τέλη του 1935 αποκλείεται να ήταν πάνω από τον ήδη υπερβολικό αριθμό των 17.500· βλ. Αγγελος Ελεφάντης, Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης, ΚΚΕ και αστισμός στον μεσοπόλεμο, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα, 1976, σ. 289 // Ο αριθμός των 47.000 δηλωσιών δίνεται από τον ίδιο τον Μανιαδάκη· βλ. Κομνηνός Πυρομάγλου, ‘Αι δηλώσεις μετανοίας, Δύο επίσημα εμπιστευτικά έγγραφα (=του Υφυπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας)’, περιοδικό Ιστορική Επιθεώρησις, τχ #3, Φεβρουάριος 1964, σσ. 49-63 // Ο Πυρομάγλου εκτιμά ότι ο συνολικός αριθμός δηλώσεων μετανοίας μέχρι τον Μάρτιο του 1941 φτάνει τις 90.000· στο ίδιο, σ. 59
[43] Μπέττυ Βακαλοπούλου, Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα, σ. 279· πρόκειται για πρόσθετο κεφάλαιο στην ελληνική μετάφραση του βιβλίου του Γκιουζέπε Γκάντι (Giuseppe Gaddi), Ο νεοφασισμός στην Ευρώπη, εκδόσεις Νέα Σύνορα, Αθήνα, 1975
[44] Γιάννης Ανδρικόπουλος, Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού (Στρατός και πολιτική), εκδόσεις Διογένης, Αθήνα, 1977, σ. 27
[45] Για την αλληλογραφία Χίμλερ-Μανιαδάκη το 1937, βλ. τις επιστολές που αντάλλαξαν στο Ανδρικόπουλος, όπ, σ. 88
[46] Γιάννης Κάτρης, Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα 1960-1970, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 1974 σ. 238
@@@ Σκηνή Τέταρτη: Ιανουάριος 1977, Παγκράτι ξανά, Βόμβες σε βιβλιοπωλεία και κινηματογράφους
Ξημερώματα Σαββάτου 29/01/1977, απέναντι από τον Προφήτη Ηλία, στο Παγκράτι, Ανακρέοντος 2, ο δημοσιογράφος Νίκος Κακαουνάκης δέχεται τραμπούκικη επίθεση σε ενέδρα που του είχαν στήσει άγνωστοι. Τον χτύπησαν και τον έριξαν στον ασβεστόλακκο που υπήρχε στην απέναντι ανεγειρόμενη οικοδομή. Ο Κακαουνάκης, τότε, έψαχνε με ιδιαίτερη επιμονή τα κρυφά μυστικά των χουντικών, τα έγραφε στις εφημερίδες, τα είχε εκδώσει σε βιβλίο, πήγαινε σε δίκες και γενικά ήταν μια ενοχλητική παρουσία για τους πάσης φύσεως ακροδεξιούς, ένστολους και μη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δημοσιογράφοι είχαν δεχτεί δολοφονικές επιθέσεις. Το ίδιο είχε συμβεί στις 26/03/1975, μέσα στα δικαστήρια (!!!) όταν ‘άγνωστοι’, αστυνομικοί και ‘άγνωστοι’ αστυνομικοί είχαν επιτεθεί σε δικαστικούς ρεπόρτερ, μεταξύ των οποίων ήταν ο Κακαουνάκης και ο Σπύρος Καρατζαφέρης [49], τα ίδια είχαν συμβεί και στις 20/01/1977 όταν δικαζόταν ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, εκδότης του χουντοβασιλικού ‘Ελεύθερου Κόσμου‘ [50], τα ίδια και χειρότερα και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα συνέβησαν και στην κηδεία του αρχιβασανιστή Ευάγγελου Μάλλιου, στις 16/12/1976, όπου 6 δημοσιογράφοι στάλθηκαν στο νοσοκομείο, ορισμένοι σε πολύ σοβαρή κατάσταση [51].
Οπως κατέθεσε στη δίκη ένα από τα θύματα, ο Μιχάλης Δημητρίου,
«Μου επιτέθηκε μια ομάδα με επικεφαλής τους Καλέντζη, Γερονικολάου και Μιχαλιολάκο και άρχισαν να με χτυπούν σε όλα τα σημεία του σώματος. Σταμάτησαν μόνο όταν είδαν ότι έβγαζα αίμα από το στόμα. Τότε κάποιος από αυτούς φώναξε: ‘Αφήστε τον. Τον σκοτώσαμε τον πούστη’».
Για τις επιθέσεις αυτές, πολύ αργότερα, το 2013, ο Καλέντζης ισχυρίστηκε ότι δράστης ήταν αποκλειστικά αυτός, μόνος του [52]. Η επίθεση, όμως, στον Κακαουνάκη, αυτή με τον ασβεστόλακκο, είχε μείνει ανεξιχνίαστη· τουλάχιστον μέχρι τον Μάιο του 2013, οπότε και υπήρξε ομολογία της ‘ανάληψης ευθύνης’.
Μετά την επίθεση, οι δημοσιογράφοι έκαναν συνέλευση στην ΕΣΗΕΑ για να δουν πως θα μπορούσαν να βοηθήσουν στις έρευνες και στις ανακρίσεις για να βρεθούν οι ένοχοι. Ο Σπύρος Καρατζαφέρης έκανε μια αποκάλυψη: Τον πλησίασε στην ‘Ελευθεροτυπία‘ ένας νεαρός νεοφασίστας, του έδειξε πλαστή αστυνομική ταυτότητα και του υποσχέθηκε να κάνει αποκαλύψεις και να πει ονόματα. Του είπε ότι επειδή είχε κάνει κάποια μικροαδικήματα, ‘κάποιοι’ τον ‘εκβίαζαν’ και τον ‘υποχρέωναν’ να κάνει διάφορες βρωμοδουλειές, να συμμετέχει σε εκδηλώσεις χουντικών και σε βίαια επεισόδια, ξυλοδαρμούς κ.λπ. Φεύγοντας, του έπεσε και ένα … πιστόλι. Οπως μαθεύτηκε αργότερα, ονομαζόταν Δημοσθένης Γρίβας, ήταν νεοφασίστας και χαφιές της Ασφάλειας, έκανε μικροαπάτες μέχρι που συνελήφθη στις 09/10/1979 επειδή παρίστανε τον αστυνομικό, επειδή πουλούσε ή προσπαθούσε να πουλήσει προστασία σε νυχτερινά μαγαζιά κι επειδή χρησιμοποιούσε αστυνομική ταυτότητα για να ξεμοναχιάζει κορίτσια, να τα πηγαίνει δήθεν για ‘εξακρίβωση στοιχείων’, και σε πολλές περιπτώσεις να τα βιάζει. Τελικά προφυλακίστηκε και στην συνέχεια καταδικάστηκε σε πολλά χρόνια κάθειρξη.
Ενα από τα θύματά του ήταν και η αδελφή του Λογγίνου Παξινόπουλου, της οποίας το μικρό όνομα αρχίζει από ‘Θ’ [53].
Ο ημιπαράφρων φασίστας Δημοσθένης Γρίβας σε φωτογραφία του 1979
Βλέπουμε συνεπώς, πως, -μαζί με άλλους, όπως π.χ. ο Αθανάσιος Καρακατσάνης και Νικόλαος Τσάμης-, οι Μιχαλολιάκος, Καλέντζης, Γιαννόπουλος, Περδικάρης, Παξινόπουλος και Θ. Παξινοπούλου ήταν μια μεγάλη παρέα με κοινό σημείο τους τις ακροδεξιές πεποιθήσεις και δράσεις. Αυτό σημαίνει, πως ότανδεν έδερναν δημοκρατικούς πολίτες, ότανδεν συμμετείχαν σε βίαια επεισόδια, όταν δεν συλλαμβάνονταν για όπλα και εκρηκτικά (εάν και όποτε συνέβαινε αυτό, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις διέφευγαν της σύλληψης και οι αρχές καταζητούσαν ορισμένους απ’ αυτούς), έκαναν και … πάρτι. Λογικότατον, καθώς ήταν νεαρά παιδιά.
ΕΠΑΝΩ:Εκρηξη βόμβας στον κινηματογράφο ΡΕΞ, 20/06/1978, με 15 σοβαρά τραυματίες. Γινόταν προβολή σοβιετικής ταινίας, Φωτογραφία Ελληνικός Οργανισμός Φωτορεπορτάζ. ΚΑΤΩ: Το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη, 21/06/1978, ‘Τρομοκρατική αιματηρή εξόρμηση παρακρατικών’.
Σε ένα τέτοιο πάρτι, που είχε διοργανώσει ο Παξινόπουλος στο σπίτι του, Δημητσάνας 16, είχε πει ο -κατηγορούμενος για τις βόμβες του Ιουλίου 1978- Θανάσης Καρακατσάνης ότι γνώρισε τον Παξινόπουλο, ενώ παρών ήταν και ο Μιχαλολιάκος, μεταξύ άλλων [54]. Λίγο αργότερα, όπως έχουμε γράψει αναλυτικά, είχαν συλληφθεί όλοι οι παραπάνω αναφερόμενοι άρρενες της παρέας. Οι δύο πρώτοι που είχαν συλληφθεί ήταν οι Μιχαλολιάκος και Καρακατσάνης, και οι δυο ΔΕΑ (=Δόκιμοι Εφεδροι Αξιωματικοί) του Πεζικού, τότε.
1978, ο Νίκος Μιχαλολιάκος με στολή ΔΕΑ (δόκιμου εφέδρου αξιωματικού). Ατιμάζει το εθνόσημο που φέρει τα σύμβολα της Ελληνικής Δημοκρατίας στην οποία δεν πιστεύει και θέλει να καταστρέψει.
Ομοίως, σε πάρτι πήγαιναν, πάλι με τον Καρακατσάνη, καθώς ήταν φίλοι, όπως είπε ο Μιχαλολιάκος στη ‘Β’ συμπληρωματική κατάθεσή‘ του:
«Β’ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ
‘Εν Αθήναις τη 27/7/1978 ημέρα Πέμπτην και ώραν 23.10 ενώπιον ημών του Υπαστυνόμου Α’ Γαρδίκα Χρήστου παρουσία και του ως 2ου ανακριτικού υπαλλήλου προσληφθέντος Υπαστυνόμου Α’ Κοκκονάκη Γεωργίου ενεφανίσθη ο κληθείς μάρτυς ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ όστις ερωτηθείς περί της ταυτότητός του εδήλωσεν ότι ονομάζεται ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ του Γεωργίου και της Ουρανίας, (επαγγέλεται τον) υπηρετεί εις τον στρατόν ως Δ.Ε.Α., εγεννήθη εις Αθήνας Επαρχίας Αττικής Νομού Αττικής και κατοικεί εις Μυτιλήνην Λόχος Διοικήσεως 22 Λ.Τ.Ε. και μονίμως Φιλολάου 147 συνοικία ή προάστειον Παγκράτι, τυγχάνει άγαμος, γενν. 1957 Ελλην. Τα ανωτέρω στοιχεία ταυτότητός του προκύπτουσιν εκ του επιδειχθέντος εις ημάς υπ’ αριθ. 6482 δελτίου ταυτότητος εκδοθέντος την 23-11-77 υπό της Σ.Ε.Α.Π.
Αύγουστος 1978, μετά τις συλλήψεις. Ο λόγος που ο «σκληρός» Μιχαλολιάκος φορτώνει με τόσο «προσβλητικές» για νεοφασίστα κατηγορίες τον Ηλιόπουλο είναι γιατί «είναι πράκτωρ και κομμουνιστής», όπως είχε καταθέσει.
‘Ερώτηση: Τι έχεις να καταθέσεις συμπληρωματικώς προς την υπό ιδίαν ημερομηνίαν δοθείσαν κατάθεσιν;;; Απάντηση: Δεν έχω να καταθέσω τίποτασυμπληρωματικώς.
[…] Ερώτηση: Μπορείς να αναφέρεις τα ονόματα αυτών των ατόμων και να μας πεις τις μετ’ αυτών σχέσεις σου;;; Απάντηση: […] έχει πλούσια δισκοθήκη και διά αυτό έχω πάει 5-6 φορές στο σπίτι του για να ακούσω δίσκους […] Ονομάζεται ΤΣΑΜΗΣ Νικόλαος [Σ.Σ.: Καταδίδει τρίτο] . Μένουμε στον ίδιο δρόμο στην οδό Φιλολάου και είμαστε φίλοι από το 1974. Πολιτικώς και αυτός έχει εθνικοσοσιαλιστικάς ιδέας. Ο Τσάμης κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να υπηρετεί στην Λήμνο, είναι έφεδρος αξιωματικός της ΣΕΑΠ […] Θανάσης πιθανώς είναι ο ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ[Σ.Σ.: Δίνει έβδομο]. Αιμίλιος πρέπει να είναι ο ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ[Σ.Σ.: Δίνει όγδοο]. Με τους ανωτέρω είμαι γνωστός και με τους Νικητέα, Τσάμη, Παπουτσά και Καρακατσάνη είμαι και φίλος»» [55].
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ:Συμπληρωματική κατάθεση Μιχαλολιάκου, 27/07/1978, προτού να συλληφθούν οι υπόλοιποι δράστες.
Ηταν η υπόθεση εκείνη, στην οποία είχε ασκηθεί εναντίον τους ποινική δίωξη με τον νέο -τότε- νόμο 774/78 ‘περί καταστολής της τρομοκρατίας και προστασίας του Δημοκρατικού πολιτεύματος‘ (κι άλλη ομοιότητα με τα σημερινά, κι άλλη σύμπτωση). Τελικά οι Παξινόπουλος, Γιαννόπουλος και Καρακατσάνης, που είχαν προφυλακιστεί, απαλλάχτηκαν με βούλευμα, ενώ ο Μιχαλολιάκος καταδικάστηκε σε 13 μήνες φυλάκιση. Και οι ομοιότητες συνεχίζονται: Στο κατηγορητήριο, εκτός από εκρηκτικά και βόμβες, υπήρχαν και αναφορές για κατασχεμένα ‘εμβλήματα, φωτογραφίες με στολή Ες-Ες, προκηρύξεις και διακηρύξεις αρχών’ [56]. Μερικά πράγματα, δεν αλλάζουν ποτέ.
Ριζοσπάστης, Δευτέρα 01/08/1978, «Κατασχέθηκαν φωτογραφίες με στολές των Ες-Ες, προκηρύξεις και διακηρύξεις αρχών».
Οπως δεν άλλαξε κι ο Καρακατσάνης. Θα τον συναντήσουμε να απασχολεί ξανά τα ΜΜΕ πολύ πρόσφατα, τον Δεκέμβριο του 2012, όταν το όνομά του (αλλά και μια ιδιότητά του, αυτή του ‘εκπαιδευτή μελών της ΧΑ‘) αναφέρθηκε σε μια είδηση με επιθέσεις χρυσαβγιτών στο Βόλο [57].
Τελικά, το συμπέρασμα είναι ένα: Αυτές είναι φιλίες. Σφυρηλατούνται σε ‘αγώνες‘ (και σε πάρτι) και διαρκούν 35 και 40 χρόνια, όταν οι φίλοι φτάνουν τα 55 και τα 60 χρόνια. Λ.χ. ο Νικόλαος Τσάμης τον οποίο ο Μιχαλολιάκος έδωσε στεγνά στην ‘Β’ συμπληρωματική κατάθεσή’ του το 1978, αργότερα, στις πρώτες εκλογές στις οποίες συμμετείχε η ΧΑ, στις ευρωεκλογές του 1994, τοποθετήθηκε υποψήφιος στο χρυσαβγίτικο ευρωψηφοδέλτιο, αν και στο μεσοδιάστημα είχε φύγει από τον κύκλο του Μιχαλολιάκου και είχε περάσει στο αντίπαλο περιοδικό ‘Αντίδοτο’:
Το ευρωψηφοδέλτιο της ΧΑ στις Ευρωεκλογές του 1994
Δεν μπορούμε να πούμε, όμως το ίδιο, και για τις (λυκο)φιλίες Μιχαλολιάκου-Πλεύρη (λυκοφιλία που αναζωπυρώθηκε στις Ευρωεκλογές του 1999, όταν κατέβηκαν μαζί σαν ‘Πρώτη Γραμμή‘ στις εκλογές για να πάρουν 48.532 ψήφους ή 0,75% [58]) ή για τις λυκοφιλίες Πλεύρη-Καλέντζη, οι οποίες πέρασαν, πραγματικά, από πολύ μεγάλες δοκιμασίες. Βλέπετε, στη δίκη που έγινε τον Οκτώβριο του 1977 για την υπόθεση με τα όπλα του Φεβρουαρίου 1977, ο Πλεύρης, που κατηγορούνταν για ηθική αυτουργία, αθωώθηκε, όπως χωρίς απώλειες βγήκαν από την περιπέτεια αυτή και οι Μιχαλολιάκος και Παξινόπουλος, ενώ ο Καλέντζης που αντιμετώπιζε την κατηγορία του βομβιστή, καταδικάστηκε σε 12 χρόνια [59].
Αριστερά: Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης (πίσω αριστερά), ο Αριστοτέλης Καλέντζης (μπροστά αριστερά) και οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι στο δικαστήριο για την υπόθεση με τα εκρηκτικά και τις βόμβες, 05/10/1977. Δεξιά: Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης ενώ αγορεύει και αρνείται τις κατηγορίες.
Ειρωνεία της τύχης, το γεγονός πως ο Πλεύρης είχε συλληφθεί για την συγκεκριμένη υπόθεση ενώ είχε κληθεί να καταθέσει για την επίθεση στον Νίκο Κακαουνάκη [60]. Στη συνέχεια, ο Καλέντζης γράφει βιβλίο μέσα από τις φυλακές, στο οποίο κατηγορεί τον Πλεύρη για «σεσημασμένο ρουφιάνο, χαζοχαφιέ της ΚΥΠ, αργυρώνητο απατεωνίσκο, χαφιέ της πεντάρας» κ.λπ. [61]. Ο Πλεύρης απαντάει με μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, για ν’ αποδείξει ότι «ουδέποτε υπήρξε χαφιές της ΚΥΠ και ουδέποτε κατέδωσε νέους εθνικιστάς». Ο Καλέντζης απαντάει με νέο βιβλίο, στο οποίο δημοσιεύει και ντοκουμέντα με τις καταθέσεις Πλεύρη στις οποίες υπάρχουν όλα τα προηγούμενα ονόματα [62], όπως βλέπουμε και στα παρακάτω έγγραφα:
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ:Καταθέσεις Πλεύρη, Χριστάκη, Κουτούζη, Κρεμμυδά για την υπόθεση Καλέντζη-Πλεύρη.
Η πρώτη-πρώτη καταγγελία Καλέντζη πως ο Πλεύρης είναι «σιχαμερός χαζοχαφιές» βρίσκεται και σε ένα από τα πολύ πρώτα τεύχη του περιοδικού της ΧΑ, και συγκεκριμένα το τεύχος #3, Φεβρουάριος 1981. Εδώ η σχετική παρουσίαση διά χειρός Μιχαλολιάκου:
Περιοδικό Χρυσή Αυγή, τχ #3, Φεβρουάριος 1981, Τότε ο Μιχαλολιάκος υποστήριζε τον Καλέντζη και ήταν στο πλευρό του όταν αποκαλούσε ‘χαζοχαφιέ’ τον Πλεύρη· αργότερα μίσησε θανάσιμα τον Καλέντζη, και τα ξαναβρήκε με τον Πλεύρη, μέχρι να τον ξαναμισήσει, να τα ξαναβρούν, να τον ξαναμισήσει κ.ο.κ.
Οι καταγγελίες του Καλέντζη για τον Πλεύρη και τη συνεργασία του με τις αρχές ασφαλείας και με την ΚΥΠ τελικά επιβεβαιώθηκαν (και) από το ημερολόγιο του Διευθυντή των Φυλακών Κορυδαλλού Ιωάννη Παπαθανασίου, το οποίο δημοσίευσε ο Γιώργος Τράγκας σε βιβλίο [63].
Επτά χρόνια μετά, η βεντέτα καλά κρατεί. Εδώ, συνέντευξη του Καλέντζη στον μετέπειτα βοριδικό, καρατζαφερικό και νυν χρυσαβγίτη Χρήστο Χαρίτο, στο εθνικοσοσιαλιστικό περιοδικό της δεκαετίας του 1980 ‘Αντίδοτο’, τχ #16, Οκτώβριος 1988. Εν μέσω εθνικοσοσιαλιστικών ασυναρτησιών, ο Καλέντζης καρφώνει γι’ άλλη μια φορά τους πρώην ‘συναγωνιστές’ του.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σκηνής Τέταρτης
[49] Γιώργος Κρεμμυδάς, Οι άνθρωποι της δικτατορίας μετά τη χούντα, εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα, 1984, σ. 59
[50] Κρεμμυδάς, σ. 165
[51] Κρεμμυδάς, σ. 140
[52] Εκπομπή του AlphaTV, 10/10/2013, με τον Αντώνη Σρόιτερ ‘Αυτοψία’, με θέμα ‘Ο Ελληνας Φύρερ, Το παρελθόν του Μιχαλολιάκου’
[55] Βλ. Ιστολόγιο XYZ Contagion, Οι επωμίδες και τα εκρηκτικά του Νίκου Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής – Ψεύτης, βλαξ, καταδότης και Γιώτα-4, 04/05/2012 https://xyzcontagion.wordpress.com/2012/05/04/epomides-ekriktika-mixaloliakos/ // Στο τέλος του άρθρου υπάρχει αρχείο pdf με την εν λόγω κατάθεση του Νίκου Μιχαλολιάκου. http://www.scribd.com/doc/92309646 // Φωτοτυπία της κατάθεσης βρίσκεται και στο βιβλίο του Χάρη Κουσουμβρή, Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Ερεβος, Πειραιάς, 2004, σσ. 133-136· βρίσκεται εδώ: Ιστολόγιο XYZ Contagion, Δύο πρώην υπαρχηγοί της Χρυσής Αυγής συμφωνούν: Η Νέα Δημοκρατία τύπωνε τα φυλλάδιά μας, 18/03/2012 https://xyzcontagion.wordpress.com/2012/03/18/ypagrhxoi-xrysh-avgh-nea-dimokratia/ http://www.megafileupload.com/en/file/453211/Gkremizontas-pdf.html // Είναι γνωστό ότι οι χρυσαυγίτες δεν φημίζονται για την ευφυΐα τους, και πράγματι βλέπουμε εδώ ότι ο Κουσουμβρής, ενώ κατηγορεί τον Νίκο Μιχαλολιάκο για καταδότη, ο ίδιος δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι ο Νίκος Μιχαλολιάκος έδωσε τους συναγωνιστές του την προηγούμενη ημέρα, δηλαδή ΠΡΟΤΟΥ αυτοί συλληφθούν, μιας που μπέρδεψε την ημερομηνία 27/07/1978 και την νόμισε για 27/07/1979. Ομως Πέμπτη έπεφτε η 27η Ιουλίου 1978 και όχι 1979.
[57] Βλ. Κίνηση ‘Απελάστε το ρατσισμό’, Ποιος ειναι ο 55χρονος χρυσαυγίτης του Βόλου;;;, 27/12/2012 http://www.kar.org.gr/2012/12/27/
[58] Βλ. Γιάννης Κολοβός, Ακρα Δεξιά και Ριζοσπαστική Δεξιά στην Ελλάδα και στην Δυτική Ευρώπη, 1974-2004, εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα, 2005, σσ. 97 και Παράρτημα
[59] Κρεμμυδάς, σ. 159 και 245
[60] Πλεύρης, σ. 693
[61] Αριστοτέλης Καλέντζης, Δημοκρατία 80 Κάτεργο, εκδόσεις ΑΜΗΝΘΥΣ, 1980 [Σ.Σ.: Οπου ‘ΑΜΗΝΘΥΣ’=ανάποδο ‘ΣΥΝΘΗΜΑ’, δηλαδή ‘SIGNAL’, το όνομα του ναζιστικού περιοδικού που κυκλοφορούσε στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής, κάποια τεύχη του οποίου ανατύπωσε η Χρυσή Αυγή γύρω στο 2003].
[62] Αριστοτέλης Καλέντζης, Η μαύρη βίβλος του Κώστα Πλεύρη, χτε, χχ
@@@ Σκηνή Πέμπτη: Νοέμβριος 1977, προεκλογική περίοδος, Ιταλία, Γραφεία Εθνικής Παράταξης στον Πύργο Αθηνών, Φυλακές Κορυδαλλού, Ξενοδοχείο ‘Caravel’
Την ώρα που Πλεύρης, Καλέντζης, Γιαννόπουλος, Μιχαλολιάκος και Παξινόπουλος είχαν συνεχόμενα μπλεξίματα με την Δικαιοσύνη και έλυναν τις διαφορές τους, στον 17ο όροφο του ‘Πύργου Αθηνών’, σε έναν ολόκληρο όροφο 400 τετραγωνικών μέτρων, παρατηρούνταν ασυνήθιστα μεγάλη κίνηση, κυρίως τριών ομάδων ανθρώπων που εργάζονταν προεκλογικά: δικηγόρων, εκδιωχθέντων αξιωματικών και νεαρών νεοφασιστών. Εκεί βρίσκονταν τα κεντρικά γραφεία της χουντοβασιλικής ‘Εθνικής Παράταξης’ του Στέφανου Στεφανόπουλου. Οι πολλές διαδρομές των δικηγόρων γίνονταν μεταξύ των γραφείων αυτών και των Φυλακών Κορυδαλλών. Στις Φυλακές, στην ‘ιδιαίτερη πτέρυγα’ κρατούνταν δύο ειδών έγκλειστοι: οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος και οι συλληφθέντες για φασιστικές τρομοκρατικές πράξεις, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν κι αυτοί ‘κρατούμενοι ειδικής κατηγορίας’. Αγνωστο πως, η ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης είχε επιτρέψει αυτή τη συνύπαρξη στο ‘Ξενοδοχείο‘, και δεν τοποθέτησε τους νεοφασίστες μαζί με τον γενικό ποινικό πληθυσμό των φυλακών, όπως έκανε με τους ‘αναρχοαριστερούς’. Ετσι, συνέβαιναν σπαρταριστά επεισόδια: Οι νεοναζί, παριστάνοντας τους ‘θεωρητικούς’ της ακροδεξιάς και φορώντας σβάστικες και χακί στρατιωτικές στολές και αφήνοντας χιτλερικά μουστάκια, έκαναν μαθήματα στους χουντικούς αξιωματικούς, τους ορμήνευαν ‘τι δεν έπραξαν καλά’ και τους πίεζαν ‘να παραδεχτούν τα λάθη τους’ [64]. Οι χουντικοί, όμως, παρότι εκνευρίζονταν με τα ‘τσογλάνια‘, είχαν άλλες σκοτούρες. Επρεπε ν’ ασχοληθούν και να συντονίσουν τον προεκλογικό αγώνα της ‘Εθνικής Παράταξης‘. Μάλιστα, είχε κηρυχτεί και ανακωχή μεταξύ παπαδοπουλικών και ιωαννιδικών. Το κύριο θέμα ήταν η αμνηστία, και οι ασυνήθιστα πολλές διαδρομές δικηγόρων που προαναφέραμε, γίνονταν διότι η ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης είχε δώσει διαταγές στον Διευθυντή των φυλακών Παπαθανασίου να διευκολύνει τις επαφές μεταξύ δικηγόρων και εγκλείστων, σε τέτοιο σημείο ώστε η αίθουσα επισκεπτηρίου να μοιάζει με προεκλογικό κέντρο της ‘Εθνικής Παράταξης’ [65].
Η ‘Εθνική Παράταξη’ ήταν μια προσπάθεια να βρεθούν κάτω από την ίδια στέγη οι ευρισκόμενοι δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας, όλων των αποχρώσεων. Το ακροατήριο στο οποίο απευθυνόταν περιελάμβανε από αστούς ακροδεξιούς και δεξιούς-βασιλικούς απογοητευμένους, χουντικούς εντός κι εκτός του στρατεύματος και των Σωμάτων Ασφαλείας, ‘σταγονίδια’, ελληνοκεντριστές, εθνικιστές, εθνικοσοσιαλιστές και φασίστες μέχρι βομβιστές, κακοποιούς και ανθρώπους της νύχτας και του υποκόσμου. Συμμετείχε, επίσης, μια ομάδα ακροδεξιών και φασιστών που εκφράζονταν μέσα από το ‘εθνικιστικό’ (εθνικοσοσιαλιστικό) περιοδικό ‘Κίνημα’ (αργότερα συνιδρυτές του φασιστικού ΕΝΕΚ), στην έκδοση του οποίου συμμετείχε και ο Τάκης Μπαλτάκος, ο ΓΓ της κυβέρνησης Σαμαρά και φίλος του Μιχαλολιάκου από το 1973 και τα χρόνια της ΕΟΚΑ Β και μετά [66], αυτός που συνομιλούσε με τους νεοναζί και κάρφωνε τον φίλο του πρωθυπουργό Σαμαρά στον Κασιδιάρη. Μια άλλη κατηγορία ακροδεξιών που συστρατεύτηκαν με την ‘Εθνική Παράταξη’ -με κάποια ειδικά χαρακτηριστικά- ήταν όσοι συμμετείχαν στα δίκτυα που δημιουργήθηκαν στην Ιταλία από τις επαφές Ελλήνων φασιστών με τους Ιταλούς ομοϊδεάτες τους και με την χουντική ΚΥΠ στον ρόλο του καταλύτη, όπως ο κύκλος των φασιστών που βρίσκονταν στον ΕΣΕΣΙ (Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας) [67], στους οποίους ηγετικό στέλεχος ήταν ο Τάκης Μιχαλόλιας (Παναγιώτης Μιχαλολιάκος, γνωστός ήδη από την ΕΚΟΦ και από το 1963) [68], αδερφός και σημερινός συνήγορος του Φύρερ της χρυσαβγίτικης ναζιστικής συμμορίας. Ο ΕΣΕΣΙ, με ιδιαίτερο προσωπικό διάταγμα του Παπαδόπουλου από τον Ιούλιο του 1967, δηλαδή μόλις 2-3 μήνες μετά το πραξικόπημα, πέρασε στην άμεση δικαιοδοσία της ΚΥΠ. Αμεσοι στόχοι του ΕΣΕΣΙ ήταν η παρακολούθηση των αντιφασιστών φοιτητών στην Ιταλία και στο εξωτερικό, η σύνταξη αναφορών για τη δράση τους για λογαριασμό της ΚΥΠ, η συγκέντρωση πληροφοριών για λογαριασμό των μυστικών υπηρεσιών και η συνεργασία και η συντονισμένη δράση με τις ιταλικές νεοφασιστικές οργανώσεις, στη βάση της ‘στρατηγικής της έντασης‘ -δράσεις που συμπεριλάμβαναν από επιθέσεις σε εβραϊκές συναγωγές, μαφιόζικα χτυπήματα, βία και επιθέσεις σε δημοκρατικούς αγωνιστές μέχρι και τρομοκρατικά χτυπήματα που έφταναν μέχρι και σε βομβιστικές επιθέσεις με νεκρούς. Είναι χαρακτηριστικό, επίσης, και αξίζει να σημειωθεί ότι υπήρχαν μέλη του ΕΣΕΣΙ (εννοείται, Ελληνες) που κυκλοφορούσαν στα ιταλικά πανεπιστήμια την περίοδο 1968-1973 με στολές βαθμοφόρων των Waffen-SS (!!!) [69].
Η ιταλική Γερουσία ερευνούσε τις σχέσεις των Ελλήνων φασιστών του ΕΣΕΣΙ με τους Ιταλούς συναδέλφους και ομοϊδεάτες τους, όπως τον Pino Rauti και τον Stefano Delle Chiaie και τις οργανώσεις τους όπως την Ordine Nuovo και την Avanguardia Nazionale. Εδώ μια σελίδα από την έκθεση της ερευνητικής επιτροπής της ιταλικής Γερουσίας για τα αιματηρά γεγονότα της περιόδου της «στρατηγικής της έντασης» και τον ρόλο της Ordine Nuovo (Senato della Repubblica, Camera dei Deputati, «Commissione Parlamentare d’Inchiesta sul Terrorismo in Italia e sulle Cause della Mancata Individuazione dei Responsabili delle Stragi», 26/04/2001) [70], προσβάσιμη στον ιστότοπο της Γερουσίας.
Για τις σχέσεις του Πίνο Ράουτι και των άλλων Ιταλών φασιστών-τρομοκρατών με τον Κώστα Πλεύρη και για τα απανωτά ταξίδια τους από και προς τις δύο χώρες, θα διαβάσετε στα βιβλία του Νίκου Κλειτσίκα και αλλού (όπως και για εκείνο το περίφημο εκπαιδευτικό ταξίδι στην Κέρκυρα το Πάσχα του Απριλίου του 1968)· εδώ μας ενδιαφέρουν κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα από εκείνη την εποχή, όπως ο -αργότερα γνωστός υπαρχηγός και μέντορας του Καρατζαφέρη- Σπύρος Σταθόπουλος που σπούδαζε στη Νάπολη [71], ο -αργότερα υποψήφιος με ΕΝΕΚ και Χρυσή Αυγή, όταν είχε μεταλλαχτεί σε ‘Πατριωτική Συμμαχία’- Θεόδωρος Καραμπέτσος που σπούδαζε στη Μοδένα [72], ο Γιώργος Βεντούρης, που είδαμε προηγουμένως (αρχηγός της εθνικοσοσιαλιστικής τάσης) στη Ferrara [73] και ο Γιάννης Μούρτος στο Belluno [74]. Ο Μιχαλόλιας με τον Σπύρο Σταθόπουλο και τον Θεόδωρο Καραμπέτσο προχώρησαν τον Οκτώβριο του 1976 στη δημιουργία μιας πολιτικής κίνησης με το όνομα ‘Πατριωτικός Σύνδεσμος Αθηνών Ιωάννης Καποδίστριας‘ και στην έκδοση του περιοδικού-δημοσιογραφικού οργάνου ‘Νέα Ενιαία Δεξιά‘, το οποίο τάχθηκε με την ‘Εθνική Παράταξη’ στις εκλογές του Νοεμβρίου 1977. Μεταξύ των στελεχών του ‘Ιωάννη Καποδίστρια’, σύμφωνα με το περιοδικό ‘Αντί‘, φέρεται να είναι και ο μικρός αδελφός Νίκος Μιχαλολιάκος [75]
Αρχές δεκαετίας του 1970, το 1ο συνέδριο της ΕΣΕΣΙ στην Ιταλία.
Αν κάποιος θελήσει να χαρτογραφήσει την ελληνική ακροδεξιά την εποχή της Μεταπολίτευσης, θα διαπιστώσει εύκολα ότι δομικό της πρόβλημα ήταν η αδυναμία συνένωσης όλων αυτών των τάσεων. Σε αυτό το σκηνικό, είναι φυσικό το ότι οι νεαρότεροι, οι πιο ακραίοι και οι πιο εθνικοσοσιαλιστές ένιωθαν εγκλωβισμένοι [76]. Ολοι, όμως, βρίσκονταν με έναν κοινό παρονομαστή: Την απέχθεια για τη νεόδμητη Δημοκρατία, την αντίθεση στην αποχουντοποίηση, και προέκταση αυτών, τις προσπάθειες για την κατάργηση της Δημοκρατίας, -με ή χωρίς επαναφορά στο προηγούμενο στρατοκρατικό καθεστώς, -με ή χωρίς τον Βασιλιά παρόντα, και κατά συνέπεια, ένας από τους κοινούς στόχους όλων ήταν και η αποφυλάκιση των εγκλείστων χουντικών [77]. Μέσα σε μια 9ετία, με τη φιλολογία για πιθανό πραξικόπημα, -πραγματικό, φανταστικό ή της ‘πιτζάμας’- στην ημερήσια διάταξη, οι πρώιμοι νεοναζί της Μεταπολίτευσης ποτέ δεν διέκοψαν τους δεσμούς με την παραδοσιακή βασιλοχουντική εθνικοφροσύνη. Δεσμοί που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι την τιμητική πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΧΑ στις εκλογές του 2012 την κατείχε ο Χρήστος Παππάς και την τιμητική τελευταία θέση του ίδιου ψηφοδελτίου την κατείχε ο Ηλίας Παππάς, πατέρας του Χρήστου Παππά. Ο Ηλίας Παππάς, πραξικοπηματίας της 21ης Απριλίου 1967 και μέλος της χουντικής ‘Επαναστατικής Επιτροπής’, καταχρηστικά αναφέρεται ως ‘στρατηγός’ από τη ναζιστική συμμορία -η αλήθεια είναι ότι είχε αποταχθεί ατιμωτικά όταν ήταν συνταγματάρχης, λόγω συμμετοχής στο ‘πραξικόπημα της πιτζάμας‘ το 1975, αν και αργότερα, εκμεταλλευόμενος ένα παραθυράκι του νόμου, μπόρεσε να επανέλθει. Ηταν ο πρώτος στη σχετική λίστα με τα ονόματα της ομάδας των 140 αξιωματικών που αποτάχθησαν όλοι ατιμωτικά στις 15/03/1975, λόγω συμμετοχής σ’ αυτό το ‘πραξικόπημα της πιτζάμας’ στις 24-25/02/1975, όταν είχαν συλληφθεί και άλλοι 37 αξιωματικοί, από το βαθμό του υποστράτηγου μέχρι το βαθμό του υπολοχαγού, από τον Νικόλαο Ντερτιλή μέχρι τον Παρασκευά Μπόλαρη [78]. Λίγες μέρες μετά, στη γιορτή της 25ης Μαρτίου 1975, στη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης, νεοφασίστες με αρχηγούς τον Καλέντζη και τον Ιωάννη Μάγκο, ντυμένοι με μαύρα μπουφάν, δερμάτινο εξοπλισμό και γάντια, δεν δίστασαν να επιτεθούν και να κακοποιήσουν δημοκρατικούς πολίτες και νέους επειδή δεν τους πολυάρεσε που μοίραζαν φυλλάδια πολιτικού περιεχομένου. Οι αστυνομικοί συνέλαβαν τους φασίστες (ο Μάγκος καταδικάστηκε σε 4 μήνες φυλάκιση) αλλά και τους … δημοκρατικούς πολίτες.
Σπύρος Σταθόπουλος (αριστερά, πέθανε το 2012), Θεόδωρος Καραμπέτσος (κέντρο, πέθανε το 2014) σε φωτογραφίες του 1976 και Γιώργος Βεντούρης (δεξιά) σε φωτογραφία του 1969.
Κι έτσι, όλοι αυτοί οι φασίστες και ακροδεξιοί όλων των αποχρώσεων, μαζί με ένστολους νοσταλγούς της χούντας από τον Στρατό και τα Σώματα Ασφαλείας, –όλοι ανυπόληπτοι στα μάτια της κοινής γνώμης και των πολιτών και όλοι φοβισμένοι εξαιτίας της δράσης της ΕΟ 17Ν που είχε βάλει στο στόχαστρο πολλούς δικούς τους-, όλοι βρήκαν στέγη στο κόμμα του Στεφανόπουλου, αν και ποτέ δεν έπαψαν να πιστεύουν στον φασισμό και στον χιτλερισμό. Δείτε π.χ. στο λογότυπο του περιοδικού τους ‘Νέα Ενιαία Δεξιά‘ την παλάμη αριστερά. Ευκρινές το μήνυμα.
Το εξώφυλλο του περιοδικού ‘Νέα Ενιαία Δεξιά‘, τεύχος #2-3, Δεκέμβριος 1976. Η (μάλλον άσχετη γραφιστικά) παλάμη σε χιτλερικό χαιρετισμό έχει λόγο που βρίσκεται πάνω από τη γραφιστική σύνθεση με το σφυροδρέπανο.
Ο Στεφανόπουλος βρέθηκε ξαφνικά περιτριγυρισμένος από αξιωματικούς, -οι περισσότεροι ΚΥΠατζήδες, που είχαν σταλεί από τους Παπαδόπουλο και Ιωαννίδη-, από τους νεοφασίστες νεολαίους που προαναφέραμε, εκ των οποίων και πολλούς της ΕΝΕΠ (Ελληνική Νεολαία Εθνικής Παρατάξεως) και από δικηγόρους που πληρώνονταν ατελείωτες ώρες εργασίες για να πετύχουν την αμνηστία. Υπήρχαν και αρκετοί παραζαλισμένοι βασιλικοί, που δεν ήξεραν που ν’ αναζητήσουν στέγη, καθώς οι διαφορές τους με τους χουντικούς που έδιωξαν τον Κοκό ήταν πολλές. Ο Στεφανόπουλος δυσανασχετούσε, αλλά αν μπορούσε, ας έκανε κι αλλιώς.
Δύο πρόσωπα που περνούσαν την πόρτα των γραφείων ξεχώριζαν. Ο πρώτος ήταν ο εκπρόσωπος των βασιλικών Αλέξανδρος Κουντουράς. Πρώην αξιωματικός (και πατέρας της βουλευτίνας-μοντέλου Ελενας Κουντουρά, παρεμπιπτόντως), επικεφαλής της βασιλικής παράταξης κατά το Δημοψήφισμα για το πολιτειακό του 1974 μαζί με τον Γεώργιο Κουρούκλη (θείο της ηθοποιού Ζωής Λάσκαρη, παρεμπιπτόντως), και αρχηγός της ‘Βασιλικής Εθνικής Οργανώσεως’ (ΒΕΟ), ήτις τελικώς ωνομάσθη ‘Βυζαντινή Εθνική Οργάνωσις’, λόγω κάποιων προβλημάτων με την δικαστική της αναγνώριση από τη χρήση της λέξης ‘Βασιλική’ στον τίτλο της. Η ΒΕΟ είχε τα γραφεία της αργότερα στην οδό Σολωμού 74, -ω ναι, ακριβώς στο ίδιο κτίριο με τη ναζιστική συμμορία!!! [79].
Ο δεύτερος ήταν ο χρηματοδότηςτης ‘Εθνικής Παράταξης’. Αυτός ο πολυεκατομμυριούχος που είχε παραχωρήσει τον όροφο των 400 τ.μ. στον ‘Πύργο Αθηνών’ στην ‘Εθνική Παράταξη’ [80]. Ηταν ο μεγαλοεφοπλιστής Γιάννης Θεοδωρακόπουλος. Αυτός πρέπει να ήταν πολύ καλός και ανιδιοτελής άνθρωπος.
# Ηταν αυτός ο βιομήχανος που οργάνωσε την περίοδο της Κατοχής, τον Απρίλιο του 1944, τη φυγάδευση του Γεωργίου Παπανδρέου προς τη Μέση Ανατολή (για να ορκιστεί πρωθυπουργός των Αγγλων και του Βασιλέως Γεωργίου του Β’), μαζί με τον βασιλόφρονα εκδότη του φιλοβασιλικού εντύπου ‘Ελληνικόν Αίμα’, Λάζαρο Πηνιάτογλου, αφού, ασφαλώς, ο Παπανδρέου διαβεβαίωσε τους οικονομικούς, βιομηχανικούς και φιλοβασιλικούς πολιτικούς κύκλους και τον εκπρόσωπο του Βασιλέως στην Αθήνα πρώην Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο ότι θα εργαζόταν για την διατήρηση του καθεστώτος και την συντριβή του ΕΑΜικού κινήματος [81].
# Στη χούντα, δεν είχε απλά καλές σχέσεις με τους πραξικοπηματίες -όπως όλοι, άλλωστε, οι εφοπλιστές («οι καλύτεροι Ελληνες» κατά τον Γεώργιο Παπαδόπουλο), που πολλαπλασίασαν τα κέρδη τους και εκμηδένισαν τους φόρους τους προς το ελληνικό κράτος, χάρη στους κατ’ εξαίρεση και χαριστικούς νόμους της χούντας υπέρ του εφοπλιστικού κεφαλαίου, με τα -κυριολεκτικά!!!- θαλασσοδάνεια, τις φοροαπαλλαγές και την διά νόμου αύξηση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας των ναυτεργατών από 40 σε 56, χωρίς καμία συνδικαλιστική κάλυψη, ασφαλώς, αφού ο συνδικαλισμός απαγορευόταν. Ο Θεοδωρακόπουλος είχε τέτοια επιρροή στα υψηλότερα κλιμάκια της χούντας, ώστε να φτάσει ακόμα και στο σημείο να ζητήσει -και να πετύχει- να καταργηθούν συμβάσεις και να απορριφθούν συμφωνίες της χούντας με ξένους εφοπλιστές, τότε που χαρίζονταν ελληνικές σημαίες άνευ ανταλλάγματος στο ξένο εφοπλιστικό κεφάλαιο, στην προσπάθεια της χούντας να παρουσιάσει το δικό της success story με την δήθεν ανάπτυξη της ελληνικής ναυτιλίας [82].
# Αργότερα, στη Μεταπολίτευση, δεν ήταν μόνο που έδινε δουλειά και προσλάμβανε στις επιχειρήσεις του και στα ξενοδοχεία του εκδιωχθέντες χουντικούς ένστολους από τον στράτευμα και τα Σώματα Ασφαλείας, όπως π.χ. τον πρώην αστυφύλακα Σταυράκη Αθανάσιο, που είχε φυλακιστεί για την σφαγή του Πολυτεχνείου και που μετά την αποφυλάκισή του εργαζόταν στο ξενοδοχείο ‘Caravel’ [83] -και, πράγματι, ο Θεοδωρακόπουλος δεν ήταν ο μοναδικός απ’ τους ευνοημένους απ’ τη χούντα επιχειρηματίες που προσέφεραν αργότερα δουλειά ακόμη και σε βασανιστές [84].
# Φαίνεται ότι ο Θεοδωρακόπουλος πάντα είχε ανοιχτές τις αγκάλες του (και τους τραπεζικούς του λογαριασμούς) για πάσης φύσεως ακροδεξιούς. Ηταν και ‘ιδεολόγος’ ο ίδιος του, αναμφίβολα. Συμμετείχε ως ομιλητής στην «Ιδεολογική Συνδιάσκεψη ΕΝΕΠ εις ξενοδοχείο Κάραβελ, 1978. Ομιλητής Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, Ιδιοκτήτης ‘Κάραβελ’», διαβάζουμε επί λέξει [85].
# Προηγουμένως, η συνδιάσκεψη της ΕΝΕΠ (της οποίας τα γραφεία ήταν επίσης ευγενική παραχώρηση του Θεοδωρακόπουλου) και η συνέντευξη τύπου με την οποία ανακοίνωσαν την συστράτευσή τους στην ‘Εθνική Παράταξη’, έλαβε χώρα, επίσης, στο ‘Caravel’ [86], όπως θυμάται ο τότε ΕΝΕΠ και ‘Κίνημα’, αργότερα ΕΝΕΚ, μετέπειτα ΛάΟΣ, ιδιοκτήτης του φιλοφασιστικού εκδοτικού οίκου ‘Νέα Θέσις’, Γιάννης Σχοινάς.
# Ακόμα πιο πριν, από τις αρχές του 1977, ήταν τέτοια η φήμη του ‘Caravel‘ ως κέντρο συνάντησης χουντοβασιλικών και συνωμοτών, ώστε υπάρχουν ακόμα και ‘χιουμοριστικές’ αναφορές στα έντυπα των ακροδεξιών περί αυτού, όπως σε ένα χρονογράφημα του Θόδωρου Καραμπέτσου με τίτλο ‘Ελλάς Ελλήνων Χουντοκτόνων – Συνωμοσίες χουντοβασιλικές’ στη στήλη του ‘Κουλτούρα με πολύ απλά λόγια’ στο περιοδικό ‘Νέα Ενιαία Δεξιά’ που έβγαζαν με τους Σταθόπουλο-Μιχαλόλια που είδαμε προηγουμένως, στο οποίο ο γνωστός ακροδεξιός κάνει πλακίτσες και εντελώς ηλίθια inside jokes (που έχουν σκοπό, όμως, να παραπλανήσουν και να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη επάνω στο θέμα των υπαρκτότατων συνωμοσιών που αντιμετώπιζε η νεότευκτη Δημοκρατία), αστειάκια του στυλ:
«[…] ντετεκτιβομανής συνεργάτης απογευματινής ελευθεροπρώκτου [;;;] εφημερίδος που κατασκόπευε από διπλανό τραπεζάκι εντός του Caravel πληροφορεί τον κόσμο για συνωμοσίες που ετοιμάζουν παπαδοπουλικοί, ιωαννιδικοί, μακαρεζικοί, λαδικοί, χουντοβασιλικοί με σκοπό να ρίξουν τον Κάπα-Κάπα (Καραμανλής σύμφωνα με τον διεθνή φασιστικό κώδικα που έγραψε και διόρθωσε λίγο πριν πεθάνει ο στρατηγός Φραντσίσκο Φράνκο)» (!!!) [87].
Από τα ωραία χρόνια της ΕΠΕΝ: Ο Μάκης Βορίδης, ο Σπύρος Σταθόπουλος και ο ευρωβουλευτής της ΕΠΕΝ την περίοδο 1984-1988, Χρύσανθος Δημητριάδης στο ξενοδοχείο Caravel
# Η ιδρυτική συγκέντρωση της παπαδοπουλικής ΕΠΕΝ, στις 30 Ιανουαρίου του 1984, γίνεται (που αλλού;;;) στο ‘Caravel‘ [88]. Διαβάζουμε:
«Την Κυριακή 29 Γενάρη 1984 γίνεται στο ξενοδοχείο ‘Κάραβελ’ συγκέντρωση ‘Παπαδοπουλικών’ χουντικών με οργανωτή την ΕΠΕΝ (Εθνική Πολιτική Ενωσις) που αναγγέλλει την μετατροπή της από σωματείο σε πολιτικό κόμμα. Στην συγκέντρωση ακούγεται μαγνητοφωνημένο μήνυμα του ισοβίτη Γεωργίου Παπαδόπουλου που καλεί τους οπαδούς του να ενταχθούν στις τάξεις του κόμματος που θα ιδρυθεί, για να ‘σώσει’ πάλι την Ελλάδα! Η κασέτα γράφτηκε στη φυλακή και βγήκε από το δικηγόρο του, Παναγιώτη Μιχαλόλια, στέλεχος της χουντικής ΕΠΕΝ. Ο Μιχαλόλιας (έχει αλλάξει το όνομά του) είναι αδελφός του Νικόλαου Μιχαλολιάκου, που δικάστηκε σαν βομβιστής και καταδικάστηκε για κατοχή εξαρτημάτων πυροδοτικών μηχανισμών και κατηγορήθηκε για τραυματισμούς δημοσιογράφων στην κηδεία του Μάλλιου αλλά … δεν δικάστηκε, χωρίς να απαλλαγεί με βούλευμα!!! Επίσης, ο Π. Μιχαλόλιας είναι εξάδελφος του Βασίλη Μιχαλολιάκου, γραμματέα της ΟΝΝΕΔ, της νεολαίας της ‘Νέας Δημοκρατίας’. Για το πως έχουν την άνεση οι ισοβίτες πρωταίτιοι πραξικοπηματίες να κάνουν ηχογραφήσεις μηνυμάτων και να στέλνουν στους νοσταλγούς τους, έγινε μεγάλος θόρυβος στον τύπο. Υποτίθεται ότι διατάχθηκαν κάποιες έρευνες, αλλά δεν καταλογίστηκαν ευθύνες σε κανένα. Από την πλευρά τους παράγοντες της ΕΠΕΝ υποστήριξαν ότι τα μαγνητόφωνα και οι κασέτες βρίσκονται στην κατοχή των χουντικών με την άδεια του Υπουργείου της Δικαιοσύνης.
Για το μήνυμα έγινε και δικαστική έρευνα. Η υποδιεύθυνση της Γενικής Ασφάλειας έστειλε στην Εισαγγελία το κείμενο του ‘μηνύματος Παπαδόπουλου’, αλλά ύστερα από μελέτη η σχετική δικογραφία μπήκε στο αρχείο.
Στις 21 Φλεβάρη έγινε γνωστό, ότι ο Εισαγγελέας Ν. Σίγουρας, που αποφάσισε την θέση στο αρχείο της δικογραφίας, για το μήνυμα, διατύπωσε σκεπτικό για την απόφασή του αυτή, σύμφωνα με το οποίο: από τη θέση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, οποιοδήποτε κείμενό του δεν είναι ικανό να προκαλέσει ανησυχία ή φόβο στους πολίτες, να κλονίσει την εμπιστοσύνη του κοινού ή να διαταράξει τις διεθνείς σχέσεις της χώρας» [89].
Και ο Βορίδης στο Caravel, στα χρόνια της ΕΠΕΝ. Εδώ στο βήμα, μπροστά από το πορτρέτο του Γεωργίου Παπαδόπουλου.
# Στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1984, όλη η προεκλογική και μετεκλογική δραστηριότητα και οι εκδηλώσεις της ΕΠΕΝ γίνονταν, ομοίως, στο ‘Caravel‘. Να σημειώσουμε εδώ, ότι στις Ευρωεκλογές του 1984, οι Μιχαλόλιας και Σταθόπουλος θα είναι υποψήφιοι στο ψηφοδέλτιο της ΕΠΕΝ, ενώ ο Καραμπέτσος (που είχε περάσει προηγουμένως και από το ΚΕΜΕ-Κίνημα Ελλήνων Μεταρρυθμιστών του χουντικού υπουργού Κωνσταντίνου Θάνου) θα προτιμήσει το ψηφοδέλτιο του ΕΝΕΚ, στην τελευταία τιμητική θέση του οποίου θα βρεθεί ο Πλεύρης. Ο Μιχαλολιάκος, με εντολή του Παπαδόπουλου, θα αναλάβει την ηγεσία της Νεολαίας ΕΠΕΝ, όπως όλοι γνωρίζουμε [90]. Γι’ αυτό το λόγο, είχε διαλύσει τη ΧΑ που είχε ιδρυθεί στα τέλη του 1980, ως γνωστόν, και είχε σταματήσει την έκδοση του ομώνυμου περιοδικού, αν και τελικά οι περισσότεροι σκληροί εθνικοσοσιαλιστές δεν τον ακολούθησαν στην ΕΠΕΝ [91].
# Τέλος (αλλά σε αυτό θα επανέλθουμε), που μπορεί να έγινε το Β’ συνέδριο της ναζιστικής οργάνωσης το 1992, λέτε;;; Σωστά, στο ‘Caravel’.
Ο εφοπλιστής, λοιπόν, βρισκόταν πάντα σε απόσταση αναπνοής από πάσης φύσεως ακροδεξιά εγχειρήματα, αλλά όχι μόνο ελληνικού ενδιαφέροντος. Στις 4 και 5 Δεκεμβρίου του 1984, στην Αθήνα γινόταν ένα συνέδριο της (αυτοαποκαλούμενης) ‘Ευρωπαϊκής Δεξιάς‘, δηλαδή της συμμαχίας της χουντικής ΕΠΕΝ, του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος του φασίστα Τζόρτζιο Αλμιράντε και του Εθνικού Μετώπου του φασίστα Ζαν Μαρί Λεπέν, που συνέπιπτε με την πρώτη πανελλήνια σύνοδο της ΕΠΕΝ [92].
Φιλοξενούμενοι του εφοπλιστή Θεοδωρακόπουλου: Αφίσα για το συνέδριο της Ευρωπαϊκή Δεξιάς, που συνέπιπτε με την πρώτη πανελλήνια σύνοδο της ΕΠΕΝ, μαζί με το MSI του Τζόρτζιο Αλμιράντε και το Εθνικό Μέτωπο του Ζαν Μαρί Λεπέν. Προσέξτε τα πανομοιότυπα λογότυπα.
Αλλωστε, ο Λεπέν πάντα στο ‘Caravel‘ προτιμούσε να μένει, όταν ερχόταν στην Ελλάδα, και εκεί έκανε και τις συναντήσεις του με τον Μιχαλολιάκο, όταν ακόμη υπήρχε αμοιβαίος έρωτας μεταξύ της οργάνωσης ΧΑ και του κόμματος του Λεπέν, προτού, δηλαδή ο τελευταίος επιλέξει, τελικά, για εκπρόσωπό του στην Ελλάδα τον Βορίδη [93]. Τον Δεκέμβριο του 1984, κατά τις εργασίες της πρώτης πανελλήνιας συνόδου της ΕΠΕΝ στο γήπεδο Σπόρτινγκ, παρουσία του Λεπέν, ο Μιχαλολιάκος πραγματοποίησε ομιλία με θέμα ‘Το μέλλον της Ευρώπης και η Νεολαία’.
Ειδική έκδοση της ΕΠΕΝ για την επίσκεψη Λεπέν στην Αθήνα, ~1986
Κατά την επίσκεψη εκείνη του Λεπέν στη χώρα μας, είχαν συμβεί εκτεταμένα επεισόδια (και) ακριβώς μπροστά στο ‘Caravel’.
Ας κάνουμε ένα διάλειμμα, προτού προχωρήσουμε με τα υπόλοιπα που έχουμε να πούμε για τις υπόγειες σχέσεις της ναζιστικής συμμορίας, βλέποντας μια σειρά φωτογραφιών από εκείνες τις βραδιές:
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ:Επίσκεψη Λεπέν στο Κάραβελ, 4 και 5 Δεκεμβρίου 1984, μπάχαλα και συγκρούσεις.
Ο Βορίδης, ενώ βρισκόταν στον μήνα του μέλιτος με το λεπενικό Εθνικό Μέτωπο και τους Λεπέν και Καρλ Λανγκ, δηλώνει ότι με την Χρυσή Αβγή «δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα», ούτε θυμώνει αν κάποιος τον συνδέει με τη ΧΑ. Βέβαια, δεν ξέρει, είναι ρατσιστές, δεν είναι ρατσιστές, «αν είναι ρατσιστές, δεν ξέρω», πιστεύουν στον φυλετισμό, δεν πιστεύουν στον φυλετισμό [Σ.Σ.: ‘φυλετισμός‘, με τη ναζιστική έννοια, ασφαλώς, ‘racialism’, ο λεγόμενος ‘european racialism‘ των ναζί], πάντως σημασία έχει ότι δεν βλέπει τίποτα κακό στη ναζιστική συμμορία για να σταθεί απέναντι ή για να αρνηθεί συσχετισμούς μαζί του [93α]. Αυτά όλα, μόλις το 2002, όχι και τόσο παλιά, δηλαδή, όταν την καρδιά του Λεπέν διεκδικούσαν και τα τρία κόμματα της φασιστικής δεξιάς, ΛάΟΣ, ΧΑ και Εθνικό Μέτωπο.
Τέλος, και για χάρη της ιστορικής συνέχειας, θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ, ότι οι εφοπλιστές ποτέ δεν ήταν αδιάφοροι για τα τεκταινόμενα στους χώρους του φασιστικού κρατικοπρακράτους. Εκλεκτός συνάδελφος και φίλος του Θεοδωρακόπουλου ήταν και ο Ανδρέας Ποταμιάνος, στο σπίτι του οποίου, στο Κολωνάκι, Στησιχόρου 10, έγινε στις 17 Σεπτεμβρίου 1965 η μαζική εξαγορά-δωροδοκία των 6 τελευταίων αποστατών βουλευτών, υπό την εποπτεία του Πέτρου Γαρουφαλιά. Οι έξι, αφού πήραν όλες τις εγγυήσεις ότι θα γίνουν και πλούσιοι (γύρω στις 200.000 δολάρια το κεφάλι) και υπουργοί, βάδισαν τα 100 μέτρα μέχρι το παλάτι, για να συναντήσουν τον -αργότερα ηγέτη της ‘Εθνικής Παράταξης’- Στέφανο Στεφανόπουλο και τους άλλους αρχαιότερους αποστάτες υπουργούς, και για να ορκιστούν υπό το βλέμμα του Κοκού και της Φρειδερίκης [94]. Σύμφωνα με τους αρχιτέκτονες της συνωμοσίας για την Αποστασία του 1965 Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και Κωνσταντίνο Χοϊδά (ήταν ο βασιλικός σύμβουλος και πραγματικός συντάκτης των επιστολών Κωνσταντίνου προς τον Γεώργιο Παπανδρέου στα Ιουλιανά του 1965), η όλη επιχείρηση εξαγοράς των αποστατών βουλευτών θα κόστιζε γύρω στα 15.000.000 δολάρια, και αυτό το ποσό ζήτησαν απ’ τους εφοπλιστές. Τελικά χρειάστηκαν λιγότερα από 10.000.000 δολάρια. Τα κέρδη, όμως, των εφοπλιστών, μόνον από τους χαριστικούς νόμους της μεταϊουλιανής ανώμαλης κατάστασης έφτασαν στα 150-200.000.000 δολάρια [95]. Την περίοδο της χούντας,Ποταμιάνος και Θεοδωρακόπουλος τιμήθηκαν με ιδιαίτερη τιμητική διάκριση από τα χέρια του ίδιου του Παπαδόπουλου [96]. Παράλληλα, ο Ποταμιάνος, με το ψευδώνυμο ‘Αινείας‘, ήταν ο βασικός χρηματοδότης της ΕΟΚΑ Β’ και του Γεώργιου Γρίβα, αλλά και σύνδεσμος μεταξύ του ταξίαρχου Δημήτριου Ιωαννίδη και της ηγεσίας της ΕΟΚΑ Β’. Αφού είχε θέσει τα καράβια του στη διάθεση του Γρίβα ήδη δυο φορές, μία το 1964 για να μεταφερθούν κρυφάαπό τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου 3.000 οπλίτες για την στελέχωση της Μεραρχίας Κύπρου [97], και μία το 1971, για να φυγαδεύσει τον Γρίβα κρυφά στη Μεγαλόνησο, όταν η ΕΟΚΑ Β’ ξεκίνησε εκ νέου την τρομοκρατική της δράση, ήταν πάλι με τα δικά του καράβια που στέλνονταν όπλα, εκρηκτικά και χρήματα, στο δρομολόγιο Πειραιάς-Λεμεσός. Και ήταν, επίσης, στο δικό του γραφείο στον Πειραιά που ετοιμάστηκαν σχέδια για τη δολοφονία του Μακάριου [98]. Ακόμα, στα γραφεία της ΕΟΚΑ Β’ στην Αθήνα (οργάνωση ΕΣΕΑ, εκεί που συναντήθηκαν το 1973 Μπαλτάκος και Μιχαλολιάκος, όπως είδαμε προηγουμένως), τα οποία πληρώνονταν από τον Ποταμιάνο, έλαβαν χώρα οι διαβουλεύσεις για την διχογνωμία σχετικά με τον τόπο ταφής του Γρίβα, αν θα ήταν η Αθήνα ή η Κύπρος, και εκεί, επίσης, γίνονταν οι διεργασίες για το ζήτημα της διαδοχής στην ηγεσία της ΕΟΚΑ Β’, μετά το θάνατο του Γρίβα, στις αρχές του 1974. Οι εφοπλιστές με όλους φρόντιζαν να τα έχουν καλά, κι έτσι δεν προκαλεί εντύπωση που αρκετά χρόνια αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1995, όταν γιορτάζονταν τα 900 χρόνια από την συγγραφή της ‘Αποκάλυψης’ στην Πάτμο -επιθυμία της Δήμητρας Λιάνη που έσπευσε να ικανοποιήσει με τον πλέον θεσμικό τρόπο ο Ανδρέας Παπανδρέου-, πολλά κότερα και θαλαμηγοί εφοπλιστών στο λιμάνι της Πάτμου φιλοξενούν την αφρόκρεμα της πασοκαρίας (και τους δανειστές του Ανδρέα που τον ενίσχυσαν οικονομικά για να χτίσει τη βίλα της οδού Αγράμπελης), που παίζει αμέριμνα μπιρίμπα στο ειδυλλιακό περιβάλλον της φιλοξενίας των εφοπλιστών. Ανάμεσά τους, ντυμένος … ναυτάκι -αν θυμάστε την ναυτική του περιβολή-, ανεβοκατεβαίνει τη σκάλα της θαλαμηγού του (σορπράιζ!!!) εφοπλιστή Ποταμιάνου ο ίδιος ο Ανδρέας, αν και κανένας δεν είχε προσέξει τις ειδικές ράμπες που είχαν φτιαχτεί για τον Ανδρέα, καθώς μετά από την εγχείρησή του στο Χέρφιλντ, οι δυνάμεις του είχαν αρχίσει να τον εγκαταλείπουν σιγά-σιγά -και αυτό αποδείχτηκε εκείνη τη μέρα, όταν με την δικαιολογία της ‘τροφικής δηλητηρίασης’ και με τη βοήθεια του προσωπικού του Ποταμιάνου μεταφέρθηκε άρον-άρον στην Αθήνα και στο ιδιωτικό νοσοκομείο που είχε στηθεί στη ‘ροζ βίλα’ [98α].
Μπροστά στα υλικά τους συμφέροντα, δεν παίζει κανένα ρόλο το χρώμα των πολιτικών δυνάμεων με τις οποίες αναπτύσσουν σχέσεις οι εφοπλιστές για να πετύχουν τους οικονομικούς τους στόχους. Διόλου σύμπτωση, λοιπόν, που καιο Ποταμιάνος στη Μεταπολίτευση κατηγορήθηκε από τον προοδευτικό τύπο ότι χρηματοδοτούσε νεοφασιστικές οργανώσεις [99], το ίδιο, δηλαδή, που έκανε και ο Θεοδωρακόπουλος. Αυτού του είδους τα έξοδα από την πλευρά του εφοπλιστικού κεφαλαίου δεν γίνονται απλά και μόνο επειδή στους εφοπλιστές αρέσει η ακροδεξιά ‘ιδεολογία’. Αυτού του είδους τα έξοδα από την πλευρά του εφοπλιστικού κεφαλαίου αποτελούν την καλύτερη επένδυση για τα συμφέροντά τους [99α].
Η τρίτη κατά σειράν κυβέρνηση που στηρίχτηκε στους αποστάτες που αποσκίρτησαν από την Ενωση Κέντρου. Ο πρωθυπουργός Στέφανος Στεφανόπουλος, οι αποστάτες («Η απόσπασις των αναγκαίων βουλευτών έγινε με εξαγορά, με εξαγορά συνειδήσεων, με υπουργοποίηση ανθρώπων που ποτέ δεν θα εγίνοντο υπουργοί, υπό άλλας συνθήκας», σημείωνε αργότερα ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος), και πίσω, κοντεύει να τρελαθεί απ’ τη χαρά του, ο Μητσοτάκης.
Ετσι, λοιπόν, είναι απολύτως λογικό και δεν απαιτούνται και πολλές-πολλές εξηγήσεις το να βλέπει κανείς τη ΧΑ να χαριεντίζεται με το εφοπλιστικό κεφάλαιο, να το υποστηρίζει -ακόμη και από επιθέσεις τρίτων που δεν την αφορούν άμεσα- και να εργάζεται επιμελώς για τα συμφέροντά του. Είχαν αφιερώσει πολλά άρθρα με ύμνους στον Αριστοτέλη Ωνάση, δήθεν διότι, λέει, οι αντίπαλοί του ήταν «ανθελληνικές εταιρείες σιωνιστικών συμφερόντων», ενώ στην πραγματικότητα τον θαύμαζαν διότι την εποχή του Β’ΠΠ, το FBI τον είχε στο στόχαστρο ως ύποπτο για παράνομη μεταφορά πετρελαίου στη ναζιστική Γερμανία (σπάσιμο εμπάργκο) και διότι επί χούντας ήταν στενός συνεργάτης των συνταγματαρχών και εμπνευστής «σχεδίου ολοκληρωτικής εκβιομηχάνισης» της Ελλάδας. Ομοίως, ο Παναγιώταρος υπερασπίστηκε τον Λάτση και την δωρεά (ή ‘δωρεά‘) του Ιδρύματός του στην υπόθεση του πλωτού μουσείου. Το ίδιο συμπέρασμα βγαίνει και από την υπερψήφιση από τη ΧΑ των φορολογικών ελαφρύνσεων των ΠΑΕ, που ως γνωστόν ανήκουν κυρίως σε εφοπλιστές, το ίδιο κι απ’ το γεγονός πως όλη η κοινοβουλευτική παρουσία του χρυσαβγίτη βουλευτή Νίκου Κούζηλου περιορίζεται στο να καταθέτει -ακόμη και προφυλακισμένος- ερωτήσεις στη Βουλή που σχεδόν αποκλειστικά αφορούν τα συμφέροντα των εφοπλιστών, το ίδιο και από την συνολική δράση της στην περίπτωση της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης στο Πέραμα [Σ.Σ. Θα μιλήσουμε στη συνέχεια αναλυτικότερα και γι’ αυτήν αλλά και για τις ευρύτερες οικονομικές σχέσεις της ΧΑ με το εφοπλιστικό κεφάλαιο].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σκηνής Πέμπτης
[64] Τράγκας, σ. 242
[65] Τράγκας, σ. 248
[66] Ομιλία Μιχαλολιάκου στη Βουλή των Ελλήνων, 04/06/2014· βλ. και Νίκος Μιχαλολιάκος κά, ‘Δεν μας λυγίζει τίποτα, Οι ομιλίες των πολιτικών κρατουμένων της Χρυσής Αυγής’, εκδόσεις Χρυσή Αυγή, Αθήνα, 2014, σ. 22:
«Εγώ γνωρίζω προσωπικά ότι αυτά που είπε ο Μπαλτάκος στον συναγωνιστή μου Κασιδιάρη είναι αληθινά, γιατί μου τα είχε πει και μένα δια ζώσης. Γιατί τον Μπαλτάκο δεν το ξέρει κανείς σας νωρίτερα από ό,τι τον ξέρω εγώ. Εγώ γνώρισα τον Μπαλτάκο ως μαθητής σε εθνικιστικούς αγώνες το 1973, -το 1973!!!- στο γραφείο της ΕΟΚΑ Β’, που αντιπροσώπευε τον Στρατηγό Γρίβα Διγενή, και μετά στο εθνικιστικό κίνημα».
[67] Αλέξανδρος Κουτούζος, Που πήγαν κείνα τα παιδιά …, ΕΣΕΣΙ Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας, εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήνα, 1989 // βλ. και Νίκος Κλειτσίκας, Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα και ο αντιδικτατορικός αγώνας στην Ιταλία, εκδόσεις Προσκήνιο, Αθήνα, 2000 http://www.nikosklitsikas.gr/italia.html // βλ. επίσης Νίκος Κλειτσίκας & Andrea Speranzoni, Φαινόμενα Τρομοκρατίας, Ο ελληνικός νεοφασισμός μέσα από τα αρχεία των Μυστικών Υπηρεσιών, εκδόσεις Προσκήνιο-Αγγελος Σιδεράτος, Αθήνα 2003 http://www.nikosklitsikas.gr/terrorismo_gr.html // δείτε επίσης Ομάδα ΓΤΠ (Γραφιάδες των Πόλεων), ‘Πού πήγαν κείνα τα φασιστάκια *’, στο ιστολόγιο //ΠαραλληλοΓράφος//, 19/06/2013 http://parallhlografos.wordpress.com/2013/06/19/ ήhttp://www.scribd.com/doc/151465035/ // Ιός, ‘Οι «δικές μας» τυφλές βόμβες’, Εφημερίδα των Συντακτών, 21/04/2013
http://www.efsyn.gr/?p=42906
[70] Ολόκληρη η έκθεση της ερευνητικής επιτροπής της ιταλικής Γερουσίας για τα αιματηρά γεγονότα της περιόδου της «στρατηγικής της έντασης» και τον ρόλο της Ordine Nuovo (Senato della Repubblica, Camera dei Deputati, «Commissione Parlamentare d’Inchiesta sul Terrorismo in Italia e sulle Cause della Mancata Individuazione dei Responsabili delle Stragi», 26/04/2001), προσβάσιμη στον ιστότοπο της Γερουσίας: http://www.senato.it/documenti/repository/leggi_e_documenti/raccoltenormative/
[71] Σπύρος Σταθόπουλος, βιογραφικό από τον ίδιο:
«Επί εικοσαετία στέλεχος του MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα) και της ‘Alleanza Nazionale‘. Μαθήτευσε μαζί με τους γνωστούς φασίστες Τζιανφράνκο Φίνι και Giorgio Almirante και μέσα στη Λαϊκή Εθνικοκοινωνική Τάση (Ordine Nuovo) του Pino Rauti. Από τα ιδρυτικά στελέχη της Costituente Europea, ιδρυτής και Πρόεδρος (1967-1971) της LEGA-ΕΣΕΣΙ (Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Ιταλίας-Δυτικής Ευρώπης).
Νοσταλγική συνάντηση φασιστών μετά από πολλά χρόνια, στην Ιταλία, 27/03/1990, από αριστερά, Σπύρος Σταθόπουλος, Πίνο Ράουτι του MSI και Πολύδωρος Δάκογλου του ΕΝΕΚ
Αρθρογραφούσε σε ιταλικές και ελληνικές φασιστικές εφημερίδες και περιοδικά όπως η ‘Νέα Δεξιά‘, ο ‘Ελεύθερος Κόσμος’ και ο ‘Ελληνικός Κόσμος’. Εκ των ιδρυτών και πρώτος πρόεδρος των πατριωτικών συνδέσμων ‘Ιωάννης Καποδίστριας‘ και στη συνέχεια ιδρυτικό στέλεχος του ΚΕΜΕ (Κίνημα Ελλήνων Μεταρρυθμιστών) του χουντικού υπουργού Κωνσταντίνου Θάνου. Αργότερα ιδρυτικό στέλεχος και στην κεντρική διοίκηση της ΕΠΕΝ, όπως και προηγουμένως της ‘Εθνικής Παρατάξεως‘. Υπήρξε ακόμη βασικό ιδρυτικό στέλεχος της ‘Εθνικής Συμπαρατάξεως’ (ΕΝΕΚ-ΕΣΕΣΙ-Κόμμα Ελληνισμού) και της ‘Πρώτης Γραμμής’ του Κώστα Πλεύρη. Στον ΛάΟΣ σύμβουλος Ιδεολογικού του πρόεδρου Γιώργου Καρατζαφέρη και γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής, μέλος του Πολιτικού Γραφείου, της Εκτελεστικής Γραμματείας, υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων» κ.λπ. κ.λπ.
// Φυσικά, όταν πέθανε τον Δεκέμβριο του 2012, οι χρυσαβγίτες έσπευσαν να τον αποχαιρετίσουν σαν δικό τους άνθρωπο και ‘συναγωνιστή’: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/kalo-tajidi-sunagwnisth-spuro // Για την ιταλική περίοδο του Σταθόπουλου, βλ. και Τάκης Καμπύλης, ‘Ο,τι μένει από τη λάσπη’, Καθημερινή, 05/04/2009
«Στις 12 Δεκεμβρίου 1969 βόμβα νεοφασιστών σκορπίζει τον τρόμο και τον θάνατο στο Μιλάνο. Λίγα χρόνια μετά, ο εφέτης ανακριτής Guido Salvini αναζητώντας την άκρη θα συντάξει έναν κατάλογο από 124 άτομα, μέλη της λεγόμενης ‘Μαύρης Διεθνούς‘, με τα οποία βρίσκονταν σε επαφή κορυφαίοι Ιταλοί νεοφασίστες. Ανάμεσά τους έξι Ελληνες: ο Τηλέμαχος Κομπής ή Κομπές (στέλεχος της οργάνωσης ‘4η Αυγούστου’ που είχε ιδρύσει ο Πλεύρης), ο Ανδρέας Δενδρινός υπαρχηγός του Πλεύρη και δεξί του χέρι στην περίοδο της Χούντας στον Λαδά, ο Μηνάς Μηνασσιάν επίσης στέλεχος της ‘4ης Αυγούστου’, ο Δημήτριος Ναστούλης ο οποίος είχε φυλακιστεί για τη συμμετοχή του στη νεοφασιστική Ordine Nuovo, ο Σπυρίδων Σταθόπουλος επίσης μέλος της οργάνωσης του Πλεύρη. Και βέβαια στη θέση 98 φιγουράρει το όνομα του Κώστα Πλεύρη. (Το συγκεκριμένο έγγραφο-ντοκουμέντο προέρχεται από έρευνα του συγγραφέα Νίκου Κλειτσίκα. Από την ίδια έρευνα προέκυψε και μια σειρά άλλων ντοκουμέντων για τις επαφές του Πλεύρη την περίοδο της Χούντας και των σχέσεών του με Ιταλούς νεοφασίστες)».
Οπως είχε δηλώσει μέσα στη Βουλή ο τότε Υπουργός Δημοσίας Τάξεως Σόλων Γκίκας, 04/07/1975: «Δεν είναι σοβαρή οργάνωση η «Νέα Τάξις» αφού δεν έχει γραφεία με τηλέφωνο». Σόλων Γκίκας, ο καραμανλικός Υπουργός Δημοσίας Τάξεως: Ηταν ο ίδιος που επί χούντας αρθρογραφούσε στον «Ελεύθερο Κόσμο» χαρακτηρίζοντας την «επανάστασιν» της 21ης Απριλίου «προϊόν αδηρίτου εθνικής ανάγκης» και συμβουλεύοντας τον ελληνικό λαό να ψηφίσει «υπέρ του συντάγματος» του Παπαδόπουλου.
[72] Ο Καραμπέτσος (βασικός ομιλητής στο Γ’ συνέδριο της ναζιστικής συμμορίας το 1995) ήταν αργότερα μόνιμος αρθρογράφος στον ‘Στόχο’ και στην εφημερίδα της ΧΑ· ήταν υποψήφιος στις ευρωεκλογές του 1981 με το ΚΕΜΕ (Κίνημα Ελλήνων Μεταρρυθμιστών) του χουντικού υπουργού Κωνσταντίνου Θάνου και υπεύθυνος της εφημερίδας του ΚΕΜΕ ‘Μεταρρύθμιση‘· στις ευρωεκλογές του 1984 ήταν υποψήφιος του ΕΝΕΚ· στις ευρωεκλογές του 2004 ήταν υποψήφιος της ΧΑ με το σχήμα ‘Πατριωτική Συμμαχία‘ στην προτελευταία τιμητική θέση του ευρωψηφοδελτίου, με την τελευταία τιμητική θέση να καταλαμβάνεται από τον υπουργό της χούντας Σπύρο Ζουρνατζή, βλ. εφημερίδα Χρυσή Αυγή, «Το ψηφοδέλτιο της ‘Πατριωτικής Συμμαχίας’», 27/05/2004, τχ #523· όπως και με τον Σταθόπουλο, όταν πέθανε τον Ιούνιο του 2014, οι χρυσαβγίτες έσπευσαν να τον αποχαιρετίσουν σαν δικό τους άνθρωπο και ‘συναγωνιστή’· μπορεί ο Καραμπέτσος να είχε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους πάσης φύσεως εθνικοσοσιαλιστές, ακόμη και σε αυτούς του ‘Μαύρου Κρίνου‘, στην πραγματικότητα για το μόνοτο οποίο θα μείνει να τον θυμόμαστε είναι ένα αστείο αφήγημα, κάτι μεταξύ αυτοβιογραφίας και κατασκοπευτικού μυθιστορήματος τύπου Ζεράρ ντε Βιλιέ, που είχε γράψει το 1988, με ήρωα τον εαυτό του στον ρόλο ενός ακροδεξιού … Τζέημς Μποντ ή Μάλκο Λίνγκε, δήθεν υπερπράκτορα, όπου υποτίθεται ότι καταδιώκεται από μυστικές υπηρεσίες Ανατολής και Δύσης, και ρίχνει στο κρεβάτι ‘κόκκινες’ πρακτόρισσες που δήθεν πάνε να τον αποπλανήσουν για να του κλέψουν χουντικά μυστικά, αλλά αυτός ήταν τόσο γάτος που τις έπαιρνε πρώτος χαμπάρι· βλ. το απολαυστικό κείμενο του Ιού, ‘Η χούφτα των αγωνιστών’ στο «Η λογοτεχνία των Ελλήνων νεοφασιστών: Η Νέα ‘Στρατευμένη’ Τέχνη», Ελευθεροτυπία, 17/01/1999 http://www.iospress.gr/ios1999/ios19990117b.htm
[73] Αφιέρωμα στον Βεντούρη υπάρχει στο ναζιστικό-εθνομπολσεβίκικο περιοδικό ‘Αντίδοτο’, τχ #32, 1992.
[74] Η απάντηση στην σειρά των απίστευτων συμπτώσεων της σημείωσης #5 στην ‘Σκηνή Πρώτη‘: Πόσα σημαντικά πρόσωπα στην ιστορία της ελληνικής φασιστικής ακροδεξιάς είχαν αυτό το μάλλον σπάνιο επώνυμο, ‘Μούρτος’;;; Ούτε ένα, ούτε δύο: Πέντε. Προφανώς, είναι θέμα της ιστορικής έρευνας να λύσει αυτόν τον γρίφο -ή αυτές τις συμπτώσεις: Συνεπώς, εξετάζεται η συγγενική σχέση του ΕΣΕΣίτη Ιωάννη Μούρτου Α) με τον αποθανόντα χρυσαβγίτη ταξίαρχο και μέλος της ΧΑ ενώ ήταν εν ενεργεία αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού Δημήτριο Μούρτο, Β) με τον ιερομόναχο Ιωνά, πραγματικό όνομα Γεώργιος Μούρτος, συνεργάτη του Απόστολου Βαβύλη, Γ) με το στέλεχος της ΧΑ και μέλος του χρυσαβγίτικου ‘κύκλου των έφεδρων καταδρομέων’ εντός της ναζιστικής συμμορίας Νίκο Μούρτο του Ιωάννη και Δ) με τον άνθρωπο που επί Κατοχής, σε συνεννόηση με την Γενική Ασφάλεια, έβγαλε και δημοσίευσε το πλαστό κατά πολλούς ‘Δελτίο Εγκληματικότητας’ του Αρη Βελουχιώτη, αν πιστέψουμε τον ανώνυμο συγγραφέα της μπροσούρας ‘Προδότες και εγκληματίες’, εκδόσεις Ριζοσπάστης, ανατύπωση Κόκκινη Σημαία, Θεσσαλία, 1944, σ. 21.// Για τον χρυσαβγίτη ταξίαρχο, βλ. Ιός, Ο χρυσαυγίτης ταξίαρχος του … Παναθηναϊκού, Εφημερίδα των Συντακτών, 21/07/2013 http://www.efsyn.gr/?p=77810
Ταξίαρχος Δημήτριος Μούρτος, με την στολή και τα διάστημα, σε ελληνοπρεπή χαιρετισμό, προφανώς τιμώντας τον Θυρεό της Ελληνικής Δημοκρατίας, που τον σπούδασε και τον προσέλαβε στην υπηρεσία του ελληνικού λαού, για να «φυλάττει το Σύνταγμα, το Πολίτευμα και τους Νόμους του κράτους». Διόλου παράξενο αν κάποια στιγμή έδωσε και τον άλλο όρκο, εκείνον που βρέθηκε στο σπίτι του Παππά και λέει τα εξής:
«Ορκίζομαι να φυλάττω πίστιν εις το Μεγαλείο της Εθνικοσοσιαλιστικής Κοσμοθεωρίας, να αγωνισθώ με όλας μου τας δυνάμεις και αν χρειασθή να θυσιάσω ακόμη και τη ζωή μου μαχόμενος υπέρ των ιερών συμβόλων της φυλετικής Ιδέας. Ορκίζομαι ότι θα αγωνισθώ με όλας μου τας δυνάμεις διά την Νίκη του Εθνικοσοσιαλισμού, του οποίου Εθνικοσοσιαλισμού δι’ εμέ φορεύς είναι ο Λαϊκός Σύνδεσμος ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, εις τας γραμμάς του οποίου ορκίζομαι να είμαι ένας γενναίος, πειθαρχικός και πιστός Στρατιώτης. Ορκίζομαι ότι θα αγωνισθώ με φανατισμό και αποφασιστικότητα διά την εξόντωσι του βδελυρού, μισερού και αηδιαστικού εχθρού της φυλής, του παντοτεινού ενόχου της ιστορίας, του μοναδικού υπεύθυνου διά την παρακμήν της ράτσας μου και διά τον εκφυλισμό του πολιτισμού. Ορκίζομαι ότι θα αγωνισθώ με όλες μου τις δυνάμεις διά την οριστική συντριβή του Εβραίου υπανθρώπου. Εάν ποτέ προδόσω αυτόν τον όρκο, εύχομαι οι Συναγωνιστές μου να με τιμωρήσουν με τον πλέον σκληρό και απάνθρωπο τρόπο. Μάρτυρές μου ας είναι οι θεοί, οι θεοί των Ελλήνων που μου έδωσαν την ευτυχία να γεννηθώ σ’ αυτήν την ιερή Γη. Ζήτω η νίκη, Ζήτω ο Εθνικοσοσιαλισμός» Adolf Hitler»
Ο «Ορκος» Εθνικοσοσιαλιστικού Τάγματος «Λαϊκός Σύνδεσμος – Χρυσή Αυγή» με ημερομηνία 30/06/1983, βρέθηκε στο σπίτι του Παππά
[75] Περιοδικό Αντί, 05/03/1977, τχ. #066, άρθρο με τίτλο ‘Ιωάννης Καποδίστριας, ο … κομμουνιστοφάγος ή το νόμιμο παρακράτος’ // βλ. Ψαρράς, Η Μαύρη Βίβλος, σ. 48
[76] Βλ. και Τάσος Κατσιμάρδος, ‘Η ληξιαρχική πράξη γέννησης του νεοναζισμού’, στο Τάσος Κατσιμάρδος και Θοδωρής Ρουμπάνης (επιμ.), ‘Η ιστορία του νεοναζισμού στην Ελλάδα’, εκδόσεις Εθνος, 2013, σσ. 9-37
[77] Βλ και Dimitris Psarras (Δημήτρης Ψαρράς), The rise of the neo-Nazi party Golden Dawn in Greece, Neo-Nazi mobilization in the wake of the crisis (in English), εκδόσεις Rosa Luxemburg Stiftung, Βρυξέλες-Αθήνα, Αύγουστος 2014, σ. 7 // Επίσης, Ακης Κοσώνας, Οι φασιστικές οργανώσεις και η καταγωγή της ΕΠΕΝ, περιοδικό Αντί, τεύχος #258, 13/05/1984. Βρίσκεται και εδώ, Ιστολόγιο XYZ Contagion, Οι στενοί συγγενείς του Καρατζαφέρη – Φασιστικές, ναζιστικές, φιλοβασιλικές, φιλοχουντικές, ακροδεξιές οργανώσεις το 1984, 05/05/2011 https://xyzcontagion.wordpress.com/2011/05/05/fasistes-198-2/
[78] Κρεμμυδάς, σ. 54 κ.έ. // Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ηλίας Παππάς, λοχαγός του 2ου Επιτελικού Γραφείου του Αρχηγείου του Στρατού κατά την 21η Απριλίου 1967, και υπασπιστής/έμπιστος του νομιμόφρονος στρατηγού Πανουργιά, ο οποίος συνελήφθη εκείνη την μέρα και οδηγήθηκε στο ΓΕΣ, χαρακτηρίστηκε ‘προδότης‘ από τον προϊστάμενό του Πανουργιά, όταν οι δύο πρώην συνεργάτες αντίκρισαν ο ένας τον άλλο. Την επομένη του πραξικοπήματος, ο Παππάς (αυτο)διορίστηκε τοποτηρητής στην Τράπεζα της Ελλάδας. Βλ. Νίκος Κακαουνάκης, 2650 Μερόνυχτα συνωμοσίας, Παπαζήσης, Αθήνα, 1976, σ. 160
[79] Η ΒΕΟ διατηρεί και ιστοσελίδα: «Η ΒΕΟ υπό την Αρχηγίαν του Αλεξάνδρου Κουντουρά πλαισιωθείσα υπό πλείστων επιφανών Ελλήνων, έσχεν Εθνικήν Δράσιν παρούσαν εις όλας τας Εθνικάς εκδηλώσεις μετά την μεταπολίτευσιν του 1974» http://beo-gr.blogspot.gr/
[80] Τράγκας, σ. 248
[81] Ο Παπανδρέου κρυβόταν σε σπίτια βιομηχάνων και μεγαλογιατρών στο Κολωνάκι κά προτού ακολουθήσει τη διαδρομή Κολωνάκι, Λαύριο, Τσεσμέ, Σμύρνη, Αγκυρα, Αδανα, Κάιρο, για να παραδώσει ‘Υπόμνημα-Σχέδιο κυβερνητικού προγράμματος’ εναντίον της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ στον Αγγλο πρεσβευτή Ρέτζιναλντ Λίπερ στις 21/4/1944 και για να ορκιστεί πρωθυπουργός της εξόριστης κυβέρνησης την επομένη // Βλ. Κ.Λ. Κορέσσης, Γεώργιος Παπανδρέου, Η ζωή του, εκδόσεις Πλανήτης, χ.χ. ~1966, Τόμος Α’, σ. 173 // Για την πληροφορία σχετικά με τους δύο οργανωτές της φυγάδευσης του Παπανδρέου, βλ. Χρήστος Χατζηιωσήφ, ‘Δεκέμβρης 1944, Τέλος και αρχή’ στο Συλλογικό, Ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα, Τόμος Γ2, Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, Κατοχή-Αντίσταση 1940-1945, εκδόσεις Βιβλιόραμα, 2007, σ. 384, όπου υπάρχει παραπομπή στο άρθρο του Α.Α. Αντωνακάκη, ‘Πως έφυγεν από την Ελλάδα ο κ. Παπανδρέου’, εφημερίδα Ανεξαρτησία, 18/10/1944 // Η τελευταία κατοικία-κρυψώνα του Γ. Παπανδρέου ήταν στην οδό Σόλωνος 18, στην οικία του διευθυντή του Πολιτικού του Γραφείου Αναστασίου Δρούλια, που ήταν και σταφιδέμπορος. Η ερωμένη του Δρούλια ήταν η περίφημη Λουίζα Κουν, Γερμανίδα υπάλληλος του Τμήματος Διαφώτισης και Προπαγάνδας της γερμανικής πρεσβείας και γραμματέας αξιωματικού της Γκεστάπο και διευθυντή της εταιρείας ‘Σουντ Εστ Εουροπ’. Με την απελευθέρωση, η Κουν φυλακίστηκε με τον νόμο περί δωσιλογισμού. Αφέθηκε ελεύθερη με προσωπική παρέμβαση του Παπανδρέου, και το γεγονός είχε καταγραφεί σαν μεγάλο σκάνδαλο το 1945. Και είναι λογική αυτή η ‘χάρη’ του Παπανδρέου προς την Κουν, καθώς ο Δρούλιας με τη βοήθεια της Κουν είχε αποκτήσει τεράστια περιουσία επί Κατοχής και ήταν πλέον από τους βασικούς κρυφούς χρηματοδότες του Παπανδρέου. Ομοίως, όταν ο ΕΛΑΣ της Πάτρας ζήτησε να κατάσχει τις τεράστιες ποσότητες φαρμάκων των φαρμακαποθηκών του γαμπρού της Κουν Βέρνερ Στόλτενοφ, ο Παπανδρέου ματαίωσε την κατάσχεση, αφού προηγουμένως είχε κατορθώσει να δοθεί ελληνική υπηκοότητα στον Στόλτενοφ. Είναι προφανές πως αυτές οι ‘χάρες’ του Παπανδρέου προς τους Γερμανούς πρώην κατακτητές και τους συνεργάτες τους μαυραγορίτες δωσίλογους είχαν άμεση σχέση με το γεγονός της επιτυχημένης διαφυγής του στη Μέση Ανατολή. Αλλωστε, η Γκεστάπο ποτέ δεν έκανε έρευνα στα σπίτια που κρυβόταν, όπως αυτά του Θεοδωρακόπουλου και του Δρούλια, και οι κακές γλώσσες λένε ότι δεν χρειαζόταν κάτι παρόμοιο αφού είχε λεπτομερή πληροφόρηση για τις κινήσεις του από την ίδια την Κουν (δηλαδή από την Γκεστάπο αυτοπροσώπως), από το σπίτι της οποίας έφυγε εκείνον τον Απρίλιο του 1944· βλ. περισσότερα στο Νίκος Καρκάνης, Οι δοσίλογοι της κατοχής, Δίκες παρωδία (Ντοκουμέντα αποκαλύψεις μαρτυρίες), εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1982, σ. 89 κ.έ. // Για τον όρκο του Παπανδρέου ενώπιον του Χρύσανθου, βλ. Γιώργος Καραγιάννης, Εκκλησία και κράτος 1833-1997, Ιστορική επισκόπηση των σχέσεων τους, εκδόσεις Ποντίκι, 1997, σ. 67
[82] Ζορμπαλάς, σ. 171
[83] Κρεμμυδάς, σ. 279:
«Σταυράκης Αθανάσιος, πρώην αστυφύλακας: Τον Αύγουστο του 1975 παραπέμφθηκε σε δίκη για το Πολυτεχνείο. Στις 30/12/75 καταδικάστηκε από το Πενταμελές Εφετείο, σε κάθειρξη 10 χρόνων. Κάνει αίτηση αναίρεσης, αλλά στις 07/06/1976 ο αντεισαγγελέας του Αρειου Πάγου κ. X. Μουστάκης προτείνει την απόρριψή της και τελικά απορρίφθηκε. Τώρα έχει αποφυλακιστεί. Δουλεύει στο ‘Κάραβελ’ του Θεοδωρακόπουλου».
[84] Εξηγεί ο Δημήτρης Ψαρράς, συνδέοντας τις τελείες:
«[…] η σχέση της οργάνωσης ΧΑ με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα είναι μια ελληνική ιδιοτυπία. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας το καθεστώς έλαβε μια σειρά σκανδαλώδη μέτρα υπέρ των συμφερόντων του Ωνάση, του Νιάρχου, του Λάτση, όλων των Ελλήνων εφοπλιστών. Με την πτώση της δικτατορίας κάποιοι από τους ισχυρούς αυτούς επιχειρηματίες εξακολούθησαν να στηρίζουν τα στελέχη της χούντας, ακόμα και τους βασανιστές της αστυνομίας, προσφέροντάς τους δουλειά σε υπηρεσίες ιδιωτικής αστυνομίας. Μέχρι σήμερα συμβαίνει αυτό, για τη Χρυσή Αυγή. Ας μην εκπλαγεί λοιπόν κανείς που στη βουλή η οργάνωση υπερασπίζεται με λύσσα τα συμφέροντα των εφοπλιστών και αρνείται να φορολογηθούν έστω και ελαφρά τα τεράστια υπερκέρδη τους».
«Η λεζάντα είναι αυτούσια από το site του υποψηφίου με την Χρυσή Αυγή στις εκλογές Μαΐου [Σ.Σ. και Ιουνίου] 2012, Δημοσθένη Πατριαρχέα, παλαιό στέλεχος της ΕΠΕΝ, συνεργάτη του χουντικού Πλεύρη και λοιπά (Αρχηγός της Νεολαίας της Βασιλικής Ενώσεως ΒΕΟ, μέλος της ηγεσίας της ΕΝΕΠ, της ΝΕΠ, της Νεολαίας ΕΠΕΝ, ιδρυτικό μέλος της ΕΠΕΝ, του Ελληνικού Μετώπου και της Πρώτης Γραμμής, υποψήφιος Νομαρχιακός και Δημοτικός Σύμβουλος και Βουλευτής, υποψήφιος με την Ελληνική Αυγή για την Αθήνα το 2010, υποψήφιος με τη Χρυσή Αυγή το 2014 κ.λπ.)»· βρίσκεται εδώ: http://wwwpatriarcheas.blogspot.gr
[86] Γιάννης Σχοινάς, Η ιστορία της ΕΝΕΠ και η δράση της:
«[Οι ενέργειες της ΕΝΕΠ] κορυφώθηκαν με την συνέντευξη τύπου της ΕΝΕΠ στο ξενοδοχείο Caravel […]. Ολοκληρώθηκαν τέλος με τα εγκαίνια των γραφείων της ΕΝΕΠ στον Πύργο των Αθηνών (προσφορά του μεγάλου φίλου και υποστηρικτή της Νεολαίας, Γιάννη Θεοδωρακόπουλου), όπου και πραγματοποιήθηκε η πρώτη ανοικτή συγκέντρωση της ΕΝΕΠ (και της ΕΠ)».
Χουντοβασιλικά αστειάκια, πλακίτσες και εντελώς ηλίθια inside jokes από τον Μάλκο Λίνγκε Καραμπέτσο
[88] Στάθης Τσιράς, Εθνος και ΛΑ.Ο.Σ Νέα Ακρα Δεξιά και Λαϊκισμός, εκδόσεις Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη, 2012, σ. 98
[89] Κρεμμυδάς, σ. 209 // βλ. και Χασαπόπουλος, Χρυσή Αυγή, Η ιστορία, τα πρόσωπα και η αλήθεια, σ. 21
[90] Χασαπόπουλος, Χρυσή Αυγή, Η ιστορία, τα πρόσωπα και η αλήθεια, σ. 21 // Ψαρράς, Η Μαύρη Βίβλος, σ. 47
[91] Βλ. και Τάσος Κατσιμάρδος, ‘Σε κάθε ευκαιρία μνημονεύουν τη χούντα’, στο Τάσος Κατσιμάρδος και Θοδωρής Ρουμπάνης (επιμ.), ‘Η Μαύρη Βίβλος του νεοναζισμού’, εκδόσεις Εθνος, 2013, σσ. 138.
[92] Βλ. Για την επίσκεψη Λεπέν στο Κάραβελ, βλ. Παντελής Μπουκάλας & Νίκος Ξυδάκης, ‘Η σύντομη νύχτα της αναρχίας Ή Φασισμός αντιφασισμός Οι όροι και τα όρια’, Δεκαπενθήμερος Πολίτης, τχ #29, 14/12/1984 // Πλήρης περιγραφή στο Μανόλο (Κασιμάτης), Οι κοινωνικοί αγώνες στην Ελλάδα των αντιεξουσιαστικών ομάδων κατά την οκταετία του ΠΑΣΟΚ 1981-1989, αυτοέκδοση, Αθήνα, 1989, σσ. 44-56 http://www.scribd.com/doc/29920279/
[93] Για την δεύτερη περίοδο του έρωτα μεταξύ ΧΑ-Μιχαλολιάκου και Λεπέν (η πρώτη ήταν το 1984-1985), αναφέρει σχετικά ο Δημήτρης Ψαρράς:
«Την ίδια περίοδο ο Λεπέν είχε συναντήσεις με τον Μιχαλολιάκο στο Κάραβελ, όπου διέμενε όταν ερχόταν στην Αθήνα. Οταν ο Βορίδης προσχώρησε στο ΛάΟΣ, ο Καρατζαφέρης τότε προσπαθούσε να αποτινάξει από πάνω του τον χαρακτηρισμό του ακροδεξιού, λέγοντας ότι δεν έχουν καμία σχέση με το γαλλικό ‘Εθνικό Μέτωπο‘. Ετσι, η Χρυσή Αυγή επιχείρησε να προσεταιριστεί τον Λεπέν. Υπάρχουν δημοσιεύματα στην εφημερίδα της με τα οποία προσπαθούσαν να εμφανιστούν ως γνήσιοι εκπρόσωποι του Λεπέν στην Ελλάδα. Δημοσιεύθηκαν και φωτογραφίες του Λεπέν με τον Μιχαλολιάκο. Πάντως, ισχύει ότι δεν ήταν η Χρυσή Αυγή το κόμμα με το οποίο είχε τις καλύτερες επαφές. Ωστόσο, περιοδικά της Χρυσής Αυγής πωλούνταν στο ετήσιο συνέδριο της Νεολαίας του ‘Εθνικού Μετώπου’ του Λεπέν. Υπάρχει δηλαδή μια υπόγεια σχέση, την οποία όσο και να την αρνείται ο Λεπέν, υπάρχουν τεκμήρια που την αποδεικνύουν».
[93α] Συνέντευξη του Μάκη Βορίδη στην Ελεύθερη Ωρα και στον Θεόδωρο Χατζηγώγο, ‘Πρέπει να συνεργαστούμε όλοι όσοι αγαπάμε την Ελλάδα’, εφημερίδα Ελεύθερη Ωρα, 17 και 18 Ιουνίου 2002· βρίσκεται ολόκληρη εδώ: http://www.e-grammes.gr/article.php?id=5114
[94] Εξι, σύμφωνα με όλες τις πηγές και τις εφημερίδες της εποχής, ήταν οι απαραίτητοι τελευταίοι αποστάτες για να συμπληρωθεί ο αριθμός των 151 βουλευτών και να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση Στεφανόπουλου. Οκτώ αναφέρει ο Κάτρης, από ένα σύνολο 10 υποψηφίων προς αποστασίαν εντός της οικίας Ποταμιάνου. Ισως συνυπολογίζει και τους Γαρουφαλιά και Στεφανόπουλο, όταν μιλάει για «κουστωδία των οκτώ ανά δυάδες», βλ. Κάτρης, σ. 220
[95] Κάτρης, σ.211
[96] Κ. Χατζιδάκης & Θ. Μίχος, Οι μεν και οι δε 1967-1974, εκδόσεις Τομή, Αθήνα, 1975, σ. 185-187· άλλα ονόματα εφοπλιστών στη μακριά λίστα με τις διά χειρός Παπαδόπουλου τιμητικές διακρίσεις ήταν αυτά των Αλαφούζου Αριστείδη, Βαρδινογιάννη Νικόλαου, οικογένειες Γουλανδρή, Εμπειρίκου, Περατικού, Λαιμού, Λιβανού, Νιάρχου, Πατέρα, Βερνίκου, Αγγελόπουλου, Λαναρά, Χατζηπατέρα, Μαμιδάκη κά.
[97] Σπύρος Παπαγεωργίου, Επιχείρηση Κοφίνου, Πώς διώχτηκε από την Κύπρο η Ελληνική Μεραρχία, Β’ έκδοση, εκδόσεις Κ. Επιφανίου, 1987, σ. 61
[98] Βλ. Μακάριος Δρουσιώτης, ΕΟΚΑ Β’ & CIA, Το ελληνοτουρκικό παρακράτος στην Κύπρο, εκδόσεις Αλφάδι, Λευκωσία, 2002, σ. 462 όπου το ευρετήριο για όλες τις αναφορές στο όνομα ‘Ανδρέας Ποταμιάνος’ // Μακάριος Δρουσιώτης, Η μεγάλη ιδέα της μικρής χούντας, Η ΕΟΚΑ Β’ και το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974. εκδόσεις Αλφάδι, Λευκωσία, 2010, σ. 446, όπου το ευρετήριο για όλες τις αναφορές στο όνομα ‘Ανδρέας Ποταμιάνος’.
[98α] Βλ. Γιώργος Λακόπουλος, Το μυθιστόρημα του ΠΑΣΟΚ, Πολιτικό αφήγημα, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα, 1999, σ. 257.
[99] Βακαλοπούλου, Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα, σ. 318
[99α] Βλ. Γεώργιος Κατσούλης, Το κατεστημένο στη νεοελληνική ιστορία, Ubi Pecunia Ubi Patria, εκδόσεις Νέα Σύνορα, Αθήνα, 1975, σ. 405 κ.έ.
@@@ Σκηνή Εκτη: Ιανουάριος 1979, Βόμβες, όπλα και εκρηκτικά ξανά
Τις ίδιες μέρες που ο Μιχαλολιάκος και οι παρέες τους δικάζονταν για τις βόμβες του Ιουλίου 1978, ο Παξινόπουλος είχε (και) άλλες σκοτούρες. Βλέπετε, κατά την τρίτη (μεταπολιτευτικά) σύλληψή του, ο Παξινόπουλος δεν ήταν τόσο τυχερός, όσο τις δυο προηγούμενες (υπόθεση όπλων και εκρηκτικών του Φεβρουαρίου 1977, είχε αθωωθεί, και υπόθεση με τις βόμβες του Ιουλίου 1978, είχε απαλλαγεί με βούλευμα), όπως είδαμε πιο πάνω. Τον Ιανουάριο του 1979, λοιπόν, την ίδια στιγμή που ο Μιχαλολιάκος δικαζόταν για τις βόμβες του Ιουλίου 1978 μαζί με τον Γεώργιο Ηλιόπουλο (Ζεύς) [Σ.Σ.: ένας από τους συνιδρυτές της Χρυσής Αυγής, σημερινός συντάκτης στρατιωτικών περιοδικών, λέγεται ότι είναι συγγενής του σημερινού βουλευτή της ΧΑ] [100], Αλέξανδρο Μαριούκλα κ.ά., ανακοινώνεται η εξάρθρωση τρομοκρατικής βομβιστικής ομάδας με το όνομα ‘Οργάνωσις Εθνικής Αποκαταστάσεως’ (ΟΕΑ), η οποία κινείται «εις τον φασιστικόν-ναζιστικόν χώρον» με δραστηριότητα από τον Εβρο ως τη Λακωνία. Από τους 13 ενεχόμενους, οι 9 είχαν συλληφθεί, ενώ καταζητούντανοι Λογγίνος Παξινόπουλος και Γεώργιος Μαριούκλας, αδελφός του Αλέξανδρου Μαριούκλα, καθώς και δύο ακόμα, που στον πορεία θα γίνουν τρεις, -σύνολο 5 οι καταζητούμενοι. Αυτή τη φορά, ο αριθμός των όπλων κ.λπ. που βρέθηκαν ήταν εντυπωσιακός. Χρειάστηκαν πολλά φιλμ για να φωτογραφηθούν, γι’ αυτό κι εμείς βάζουμε μερικές μόνο εδώ σε slide-show, για να μην πιάσουν ολόκληρη τη σελίδα:
Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.
Το οπλοστάσιο που βρέθηκε στην κατοχή της “Οργάνωσης Εθνικής Αποκαταστάσεως” (ΟΕΑ) των Πρωτοπαππά, Παναγόπουλου, Παξινόπουλου κά.
Το οπλοστάσιο που βρέθηκε στην κατοχή της “Οργάνωσης Εθνικής Αποκαταστάσεως” (ΟΕΑ) των Πρωτοπαππά, Παναγόπουλου, Παξινόπουλου κά.
Το οπλοστάσιο που βρέθηκε στην κατοχή της “Οργάνωσης Εθνικής Αποκαταστάσεως” (ΟΕΑ) των Πρωτοπαππά, Παναγόπουλου, Παξινόπουλου κά.
Το οπλοστάσιο που βρέθηκε στην κατοχή της “Οργάνωσης Εθνικής Αποκαταστάσεως” (ΟΕΑ) των Πρωτοπαππά, Παναγόπουλου, Παξινόπουλου κά.
Το οπλοστάσιο που βρέθηκε στην κατοχή της “Οργάνωσης Εθνικής Αποκαταστάσεως” (ΟΕΑ) των Πρωτοπαππά, Παναγόπουλου, Παξινόπουλου κά.
Το οπλοστάσιο που βρέθηκε στην κατοχή της “Οργάνωσης Εθνικής Αποκαταστάσεως” (ΟΕΑ) των Πρωτοπαππά, Παναγόπουλου, Παξινόπουλου κά.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ:Το οπλοστάσιο που βρέθηκε στην κατοχή της ‘Οργάνωσης Εθνικής Αποκαταστάσεως’ (ΟΕΑ) των Πρωτοπαππά, Παναγόπουλου, Παξινόπουλου κά.
Τελικά, 4 μέρες πριν την έναρξη της δίκης που είχε οριστεί για τις 19/03/1979, ο Παξινόπουλος εμφανίζεται αυθόρμητα για να δικαστεί μαζί με τους άλλους 10 κατηγορούμενους που βρίσκονταν ήδη στις φυλακές. Τις δύο επόμενες μέρες θα ανακαλυφτούν άλλα δύο οπλοστάσια. Αντιγράφουμε από το βιβλίο του Γιώργου Κρεμμυδά:
Ο Λογγίνος Παξινόπουλος σε φωτογραφία του 1979
«Στις 16 Μάρτη συλλαμβάνεται ο καταζητούμενος βομβιστής Απόστολος Πρωτοπαπάς στην οδό Αργους 32 στον Κολωνό. Στην κατοχή του βρίσκονται 12 χειροβομβίδες ‘Μιλς’, ένα αυτόματο ‘Τόμσον’ με σιγαστήρα, γεμιστήρες γεμάτες σφαίρες, τμήματα όπλων, άλλα πυρομαχικά και είδη μεταμφίεσης. Ο Πρωτοπαπάς πιάστηκε 15 μέτρα από την είσοδο της πολυκατοικίας που έμενε και πυροβολήθηκε για να τραυματιστεί ελαφρά από σφαίρα στο πόδι.
Την επόμενη μέρα 17 Μάρτη 1979 θα συλληφθεί, αλλά με πολλές σφαίρες στο κορμί του και ο δεύτερος καταζητούμενος βομβιστής Νικόλαος Παναγόπουλος. Η σύλληψή του έγινε στην οδό Εύβοιας 21 στην ταράτσα πενταώροφης πολυκατοικίας μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών, όπως ανακοινώθηκε.
Στην κατοχή του Παναγόπουλου, βρίσκεται ολόκληρο οπλοστάσιο: 59 αυτοσχέδιες βόμβες έτοιμες, 3.000 σφαίρες, 3 αυτόματα με σιγαστήρες, δοχεία με εκρηκτικές ύλες ‘Νόμπελ’, 48 χειροβομβίδες, 1 τουφέκι ‘Μ1’ του στρατού, 3 συσκευές ασύρματου, μία μεγάλη καπνογόνα βόμβα, επιβραδυντικοί εκρηκτικοί μηχανισμοί, εξαρτήματα εκρηκτικών, στιλέτα, αλεξίσφαιρα γιλέκα, υλικά μεταμφιέσεως, περούκες, γάντια κ.ά. Τελικά η δίκη της 19 Μάρτη αναβλήθηκε για τις 7 Μάη για να καθίσουν στο σκαμνί και οι δυο τραυματισμένοι κατηγορούμενοι Νικόλαος Παναγόπουλος και Απόστολος Πρωτοπαπάς. Οι δυο βομβιστές που ανακρίνονται ομολογούν και σειρά ληστειών, που διέπραξαν μαζί με τον Παναγιώτη Χασόγια» [101].
Ανάμεσα στις βαριές καμπάνες, ο Παναγόπουλος θα λάβει 25 χρόνια. Αποφυλακίστηκε, όμως, το 1994, για λόγους υγείας. Σε λίγους μήνες, τον Ιανουάριο του 1995, θα συλληφθεί εκ νέου, αφού σε γιάφκα που διατηρούσε στο Κουκάκι βρέθηκαν όπλα και εκρηκτικά [102]. Ο Παξινόπουλος θα καταδικαστεί σε 2,5 χρόνια φυλάκιση, που στο Εφετείο θα γίνουν 15 μήνες [103].
Μακεδονία, 12/06/1981, ο Λογγίνος Παξινόπουλος μαζί με άλλους γνωστούς ακροδεξιούς βομβιστές παρακρατικούς της εποχής· άλλη μια καταδίκη για βομβιστική δράση.
Μετά την αποφυλάκισή του, δεν μαθεύτηκε τίποτα, ούτε για τον Παξινόπουλο (μέχρι που πέθανε, αρκετά χρόνια αργότερα), ούτε για την αδελφή του. Μάλλον θ’ αποτραβήχτηκαν από τις νεανικές εθνικοσοσιαλιστικές τους παρέες, ζώντας σαν ‘εισοδηματίες’ από την ακίνητη περιουσία τους.
Ή μήπως όχι;;;
Πάντως, ο Παξινόπουλος ήταν ήδη και παρέμεινε επί μακρόν ένα σχεδόν μυθικό πρόσωπο στους κύκλους των βομβιστών τρομοκρατών νεοφασιστών της Μεταπολίτευσης (άσχετα, τώρα, αν η ομάδα του έβαζε βόμβες μέχρι και σε … οίκους ανοχής)· για την ακρίβεια, ό,τι ήταν ο Πλεύρης για τα ‘θεωρητικά‘ του ελληνικής κοπής εθνικοσοσιαλισμού, το ίδιο ακριβώς ήταν ο Παξινόπουλος για τα ‘ακτιβιστικά‘, με τα όπλα και τις βόμβες. Ο Παξινόπουλος, έχοντας ξεκινήσει την παρακρατική καριέρα του υπό το βλέμμα του Μανιαδάκη ως χιτλερικός, παρέα με τον Πλεύρη και τον Τάκη Μιχαλόλια (όπως είδαμε στην ‘Σκηνή Δεύτερη‘ και στην ‘Σκηνή Τέταρτη‘), και έχοντας περάσει από την διοίκηση των ένοπλων παπαδοπουλικών παραστρατιωτικών ‘Αλκίμων‘ επί χούντας, είχε συλληφθεί 5 φορές, είχε καταδικαστεί 3 φορές, ήταν συγκατηγορούμενος του Καλέντζη 2 φορές και συγκατηγορούμενος του Μιχαλολιάκου άλλες 2 φορές [104].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σκηνής Εκτης
[100] Χασαπόπουλος, Χρυσή Αυγή, Η ιστορία, τα πρόσωπα και η αλήθεια, σ. 15 // βλ. και Dimitris Psarras (Δημήτρης Ψαρράς), The rise of the neo-Nazi party Golden Dawn in Greece, σ. 16, όπου εκ παραδρομής αναφέρεται σαν ‘Παναγιώτης Ηλιόπουλος’ // Αριστοτέλης Καλέντζης σε διαδικτυακή συζήτηση που διοργάνωσε το περιοδικό ‘HotDoc’ και το ‘Κουτί της Πανδώρας’, ‘Hangout Χρυσή Αυγή, Β’ Μέρος’, 10/12/2012 http://www.youtube.com/watch?v=p2bJWJl3kp8 // Περιοδικά όπως τα λεγόμενα ‘αμυντικά περιοδικά’, όπως Αμυντικά Θέματα, Στρατηγική, Αμυνα & Διπλωματία, Ελληνική Αμυνα & Ασφάλεια, Πτήση, Δούρειος Ιππος κά, αλλά και ‘μεταφυσικά’ όπως Ιχώρ, Τρίτο Μάτι κ.λπ.: http://www.discounthobbyzone.com/index.php?cPath=3_24 // Δείγματα της θεματολογίας του, εδώ: http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=42432 // Παράδειγμα ‘Μέγας Αλέξανδρος, οι 300 και τα σύμβολά τους’, αλλά και -κλασικά- ‘Τα μυστικά όπλα του Γ’ Ράιχ’ και η μυθολογία των SS: http://www.scribd.com/doc/45604005/ // Στην κατάθεσή του για την υπόθεση των βομβών ο Μιχαλολιάκος κατηγορεί τον Γεώργιο Ηλιόπουλο ως «πράκτορα των εθνοπροδοτών στους κύκλους της εθνικιστικής παρατάξεως» που «ανήκει στο ΕΚΚΕ και επισκεπτόταν τα γραφεία της ΑΑΣΠΕ», την σπουδαστική παράταξη του ΕΚΚΕ. Αργότερα, βέβαια, θα τα ξαναβρούν και ο ‘Ζευς‘ θα είναι από τους βασικούς συνιδρυτές της ΧΑ και κύριος αρθρογράφος στο περιοδικό τους.
[101] Κρεμμυδάς, σ. 186 // Ο Χασόγιας δεν θα συλληφθεί ποτέ, βλ. Κρεμμυδάς, σ. 184 και 284
[102] Μανώλης Βασιλάκης & Λεωνίδας Βαλασόπουλος, ‘Ο χάρτης του νεοφασισμού στην Ελλάδα, Η κότα με τα χρυσά αυγά’, περιοδικό Αντί, Ιούλιος 1998
[103] Κρεμμυδάς, σ. 192 και 201
[104] Βλ. και Θοδωρής Ρουμπάνης, ‘Το μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων τη διετία 1977-1978’ και ‘Το φάντασμα της «Νέας Τάξης» στοιχειώνει την Αθήνα’ στο Τάσος Κατσιμάρδος και Θοδωρής Ρουμπάνης (επιμ.), ‘Η ιστορία του νεοναζισμού στην Ελλάδα’, εκδόσεις Εθνος, 2013, σσ. 59-79.
Ο Λογγίνος Παξινόπουλος την εποχή που ήταν διοικητής των χουντικών Αλκίμων του Κώστα Πλεύρη, 1969: Με στολή σε ασκήσεις σκοποβολής με πραγματικά όπλα (καραμπίνες Ρέμινγκτον).
12 Απριλίου 1992, Ξενοδοχείο ‘Caravel’ [Σ.Σ.: Που αλλού;;;]. Η Χρυσή Αυγή διεξάγει το Β’ συνέδριό της. Το πρώτο συνέδριο είχε γίνει στα γραφεία της οδού Κεφαλληνίας το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 1990 -σημαδιακή για τους νεοναζί ημερομηνία με ιδιαίτερο συμβολισμό, όπως άλλωστε και η ημέρα ίδρυσης του χρυσαβγίτικου τάγματος-‘στοάς’, πάλι η 9η-10η Φεβρουαρίου, που προηγήθηκε, το 1986 [105]-, κάτω από σβάστικες, ρούνους και σήματα των SS [106], χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, όπως θα ομολογήσει ο ίδιος ο Φύρερ λίγα χρόνια αργότερα σε ένα από τα αυτοβιογραφικά του βιβλία.
Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.
Στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, Μιχαλολιάκος, Παππάς, Περίανδρος και άλλοι, κάτω από τη σημαία με τον ρούνο Wolfsangel, το έμβλημα της 4ης Polizei Division των SS, που ήταν υπεύθυνη για τις σφαγές αμάχων σε Δίστομο και Κλεισούρα, Φωτογραφίες Nicos Economopoulos, Magnum Photos http://www.magnumphotos.com/Asset/-2TYRYDIX21B4.html
Στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, Μιχαλολιάκος, Παππάς, Περίανδρος και άλλοι, κάτω από τη σημαία με τον ρούνο Wolfsangel, το έμβλημα της 4ης Polizei Division των SS, που ήταν υπεύθυνη για τις σφαγές αμάχων σε Δίστομο και Κλεισούρα, Φωτογραφίες Nicos Economopoulos, Magnum Photos http://www.magnumphotos.com/Asset/-2TYRYDIX2BQU.html
Στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, Μιχαλολιάκος, Παππάς, Περίανδρος και άλλοι, κάτω από τη σημαία με τον ρούνο Wolfsangel, το έμβλημα της 4ης Polizei Division των SS, που ήταν υπεύθυνη για τις σφαγές αμάχων σε Δίστομο και Κλεισούρα, Φωτογραφίες Nicos Economopoulos, Magnum Photos http://www.magnumphotos.com/Asset/-2TYRYDIX2NG1.html
Στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, Μιχαλολιάκος, Παππάς, Περίανδρος και άλλοι, κάτω από τη σημαία με τον ρούνο Wolfsangel, το έμβλημα της 4ης Polizei Division των SS, που ήταν υπεύθυνη για τις σφαγές αμάχων σε Δίστομο και Κλεισούρα, Φωτογραφίες Nicos Economopoulos, Magnum Photos http://www.magnumphotos.com/Asset/-2TYRYDIX23LD.html
Ο Χρήστος Παππάς και ο Περίανδρος προσπαθούν να μιμηθούν τα σκετσάκια των Monty Python.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ:Στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, Μιχαλολιάκος, Παππάς, Περίανδρος και άλλοι, κάτω από τη σημαία με τον ρούνο Wolfsangel, το έμβλημα της 4ης Polizei Division των SS, που ήταν υπεύθυνη για τις σφαγές αμάχων σε Δίστομο και Κλεισούρα, Φωτογραφίες Nicos Economopoulos, Magnum Photos[107]. http://www.magnumphotos.com/C.aspx?VP3=SearchResult&STID=2S5RYDIQ9OB1
Το Β’ συνέδριο ήταν η πρώτη δημόσια συγκέντρωση [108] και έλαβε χώρα (που αλλού;;;) στο ξενοδοχείο ‘Caravel’. Στο μεταξύ, είχε απομακρύνει την φράξια του Γιάννη Περδικάρη, ο οποίος ήταν ο εκφραστής της ‘ιδεολογικής-θεωρητικής τάσης‘ και του ‘ενδοστρεφούς ακτιβισμού‘ [Σ.Σ.: τρέχα γύρευε τώρα, τι σημαίνει αυτό], σε αντίθεση με την εξωστρεφή ‘πολιτική τάση‘ του ίδιου του Μιχαλολιάκου, καθώς, όπως πίστευε ο Φύρερ, «είχε έρθει η ώρα για την άμβλυνση των ιδεολογικών θέσεων» και τον ‘πολιτικό’ αγώνα για την κυριαρχία στο πεζοδρόμιο [109]. Στον εξοβελισμό του Περδικάρη και της ομάδας του, ο Μιχαλολιάκος στηρίχτηκε στον Ιωάννη Γιαννόπουλο (τον οποίο θα ξεφορτωθεί το 1999) και στον ανερχόμενο τότε ‘σκληρό εθνικοσοσιαλιστή και σκληροτράχηλο μαχητή του δρόμου’ Αντώνη Ανδρουτσόπουλου ή Περίανδρο (τον οποίο, επίσης, θα ξεφορτωθεί αργότερα, με τα γνωστά γεγονότα των ετών 1998-2005 και τα όσα ακολούθησαν την δολοφονική επίθεση εναντίον του Δημήτρη Κουσουρή και των δυο άλλων αριστερών νέων) [110]. Ενδεικτικό είναι, ότι πριν την τελική ομιλία για το κλείσιμο του Μιχαλολιάκου, οι δύο προτελευταίοι ομιλητές ήταν ο Χρήστος Παππάς από την παλιά φρουρά και ο Περίανδρος από την καινούργια. Είχε έρθει η ώρα για μια στροφή, κι έτσι τα προηγούμενα 12 χρόνια σκληρού ναζισμού θα δώσουν τη θέση τους σε έναν … ακόμη σκληρότερο ναζισμό, ‘πολιτικό ακτιβισμό’ τον ονομάζουν, εναντίον των «λαθρομεταναστών εισβολέων, των αναρχοκαθεστωτικών συμμοριτών και των αριστερών συνοδοιπόρων» [111]. Το περιβάλλον ‘ευνοεί’ την ναζιστική συμμορία να βγει στο πεζοδρόμιο: από τη μια οι μετακινήσεις μεταναστών από τα βόρεια -κυρίως- σύνορα κι από την άλλη η έξαρση του εθνικισμού με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία κ.λπ.
Ξενοδοχείο Caravel, 12/04/1992, το Β’ συνέδριο της ΧΑ, Μιχαλολιάκος, Περίανδρος-Ανδρουτσόπουλος, ο Γερμανός νεοναζί Στβαν Εντβαντ και ο εκπρόσωπος του νεοναζιστικού κόμματος της Νότιας Αφρικής AWB.
Στο συνέδριο αυτό είχε μιλήσει ο Γερμανός νεοναζιστής Στβαν Εντβαντ, ο οποίος εν συνεχεία φυλακίστηκε στη Γερμανία [112] και είχε παραστεί εκπρόσωπος του νεοναζιστικού κόμματος της Νότιας Αφρικής AWB, το οποίο είναι υπέρμαχο της ‘λευκής κυριαρχίας’ [113].
Στα σχέδια για τη μεγάλη εξόρμηση, υπήρξε και η απόφαση για την κυκλοφορία εφημερίδας. Το εγχείρημα ήταν μεγάλο και χρειαζόταν χρήματα. Και, ω του θαύματος, βρέθηκαν με τη βοήθεια της Θεάς Τύχης. Κερδίσαμε το Λαχείο!!! Ας μην μας διαφεύγει στο σημείο αυτό, πως η δικαιολογία του ‘κερδισμένου λαχείου’ ήταν η πιο συνηθισμένη, από την εποχή των ταγματασφαλητών δωσίλογων και των μαυραγοριτών της Κατοχής. Χιλιάδες φορές είχε ακουστεί αυτή η φράση τα χρόνια εκείνα, όταν ένα οικόπεδο ή ένα σπίτι ανταλλάσσονταν για λίγα τρόφιμα, και αυτήν την παράδοση των ιδεολογικών (αν όχι και φυσικών, όπως θα δούμε παρακάτω) του προγόνων δεν θα μπορούσε παρά να την τηρήσει πιστά κι ο φυσικός απόγονος Μιχαλολιάκος. Βέβαια, δεν ήταν η πρώτη φορά που η εύνοια της τύχης λειτουργούσε σύμφωνα με το συμφέρον του τυχερού Μιχαλολιάκου, όπως θα δούμε και αλλού. Περιγράφει ο ίδιος, λίγα χρόνια μετά σε ένα από τα απολογιστικά του βιογραφήματα:
«[…] υπήρχε ένα βασικό εμπόδιο που πάντοτε σχεδόν υπάρχει στις τάξεις των εθνικιστών και αυτό ήταν η έλλειψη των υλικών μέσων για την πραγματοποίηση του σκοπού μας. Τότε, ένας από τους πλέον εκλεκτούς συναγωνιστές είχε την τύχη να κερδίσει ένα χρηματικό ποσό. Αμέσως παρουσιάσθηκε ενώπιόν μου και μου είπε ότι προσφέρει ένα εκατομμύριο ή και περισσότερα χρήματα εάν χρειασθούν για το κίνημά μας. Το απροσδόκητο αυτό έσοδο με οδήγησε στην απόφαση να ξεκινήσουμε την προσπάθεια για την έκδοση μιας εφημερίδας η οποία θα διακινείτο από το πρακτορείο τύπου και θα έφθανε σε κάθε γωνιά της Ελλάδος […] Σκοπός τακτικός ήταν μέσω ακριβώς της εφημερίδας να απευθυνθούμε στο λαό ολόκληρης της χώρας και μέσω της εφημερίδας να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα πολιτικό κόμμα» [114].
Και αλλού:
«Οταν αναγγείλαμε ότι η Χρυσή Αυγή πρόκειται να […], πίστεψαν πως λέμε ψέμματα!!! Το πρώτο που είπαν ήταν που θα βρούμε τα λεφτά. Το μυστικό ήταν κάποια χρήματα ενός σημαντικού στελέχους της Χρυσής Αυγής, του φίλου και συναγωνιστή Π.Ζ., που για καλή μας τύχη είχε κερδίσει σε ένα τυχερό παιχνίδι» [115].
Το όνομα του σημαντικού στελέχους της Χρυσής Αυγής, του «φίλου και συναγωνιστή Π.Ζ., που για καλή [μας] τύχη είχε κερδίσει σε ένα τυχερό παιχνίδι» είναι, κατά πάσα πιθανότητα, Παναγιώτης Ζουμπούλης, ο ίδιος που είχε ταξιδέψει το 1990 με τον Χρήστο Παππά στην Ισπανία για να συναντήσουν τον πρώην στρατηγό των Waffen-SS Λεόν Ντεγκρέλ και να φωτογραφηθούν μαζί του, φορώντας υπερήφανα τις ναζιστικές στολές:
Περιοδικό Χρυσή Αυγή, τεύχος Απριλίου 1990, Συνάντηση στη Μαδρίτη, στο σπίτι του Λεόν Ντεγκρέλ. Ταξίδεψαν για τη Χρυσή Αυγή Χρήστος Παππάς (αριστερά) και Παναγιώτης Ζουμπούλης (δεξιά, με τη ναζιστική περιβολή) [116].
Αλλά και αργότερα, πάλι, όταν έπρεπε να βρεθούν επειγόντως αξιοσέβαστα ποσά, για την ακρίβεια εκατομμύρια, η τυφλή Θεά Τύχη χτύπησε και πάλι την πόρτα της Χρυσής Αυγής. Θυμάται ο Μιχαλολιάκος τις προεργασίες για την συμμετοχή της ΧΑ στις Ευρωεκλογές της 12ης Ιουνίου 1994:
«[…] δεν είχαμε να κάνουμε με την έκδοση απλά ενός εντύπου, μιας προκηρύξεως ή το ενοίκιο ενός γραφείου. Είχαμε να κάνουμε με ολόκληρες εκλογές που απαιτούσαν εκατομμύρια δραχμές παράβολο, εκατοντάδες χιλιάδες για άλλες γραφειοκρατικές διαδικασίες και κάποια εκατομμύρια για την έκδοση [sic] των ψηφοδελτίων. Χρειαζόμασταν δηλαδή σύμφωνα με τους πρώτους υπολογισμούς τουλάχιστον 7-8 εκατομμύρια μόνο και μόνο για να μπορούμε τυπικά να συμμετάσχουμε στις εκλογές και χωρίς να εκδώσουμε ούτε μία προκήρυξη, ούτε μία αφίσα, ούτε ένα φέιγ-βολάν […] Τότε σαν από μηχανής θεός εμφανίστηκε ένας παλαιός συναγωνιστής που μας έφερε σε επαφή […] και κλείσαμε μια καταπληκτική τιμή […]» [117].
Παροιμιώδης η τύχη του Μιχαλολιάκου, όπως πάντα, άλλωστε. Λαχεία και ‘από μηχανής θεοί’. Φαίνεται πως είχε μονίμως την εύνοια της Θεάς Τύχης, όπως ακριβώς συνέβαινε και στη δεκαετία του 1970, με τις δικαστικές του περιπέτειες. Στην μία περίπτωση (επιθέσεις κατά δημοσιογράφων στην κηδεία Μάλλιου), ενώ θα παραπεμφθεί κανονικά, τελικά η δίκη του γι’ αυτόν θα χωριστεί όταν θα απουσιάσει από το δικαστήριο. Επειδή δεν είχε κλητευθεί νόμιμα και τελικά δεν θα εισαχθεί ποτέ για δίκη, χωρίς να απαλλαγεί με βούλευμα (!!!). Χώρια που χάθηκε στην πορεία και ο φάκελος της δικογραφίας. Στην άλλη περίπτωση (βόμβες Ιουλίου 1978) θα συλληφθεί με τον βαρύ αντιτρομοκρατικό Νόμο 774/78 ‘περί καταστολής της τρομοκρατίας και προστασίας του Δημοκρατικού πολιτεύματος’, αλλά στην πορεία θα παραπεμφθεί με άλλον, ελαφρύτερο Νόμο, περί όπλων και εκρηκτικών, τον Νόμο 495/76, μόνον για κατοχή. Στην συνέχεια, θα μειωθεί η ποινή του, χωρίς ο ίδιος να κάνει αναίρεση στην απόφαση· την αναίρεση την έκανε ο συγκατηγορούμενός του Αλέξανδρος Μαριούκλας, που τελικά δεν θα έχει κανένα όφελος, ενώ ο Μιχαλολιάκος θα δει την ποινή του να μειώνεται ακριβώς όσο χρειαζόταν για να αποφυλακιστεί!!! [118]. Τι τυχερός άνθρωπος!!!
Λίγους μήνες αργότερα, στο Γ’ Συνέδριο της ΧΑ, στις 2 Απριλίου 1995, τα πράγματα μοιάζουν λίγο διαφορετικά. Σημειώνει με νόημα ο Μιχαλολιάκος στο απολογιστικό του βιβλίο:
«Εν τω μεταξύ αναγγέλλουμε την ημερομηνία του Γ’ Συνεδρίου μας για τις 2 Απριλίου 1995 […] Εδώ αξίζει τον κόπο να σας αναφέρω ότι κατ’ αρχάς επιδιώξαμε να κλείσουμε μια αίθουσα του ξενοδοχείου ‘Κάραβελ’, στο οποίο είχαμε κάνει και το προηγούμενο συνέδριό μας. Ομως, ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου δεν είναι πλέον ο κ. Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος και έτσι όχι μόνο μας αρνούνται την αίθουσα, αλλά ειδοποιούν και την Αστυνομία λες και επρόκειτο να κάνουμε καμιά ληστεία!!!» [119].
Από την αποστροφή αυτή και μόνο, -αλλά και από όλα όσα έχουμε πει πιο πάνω, συνυπολογίζοντας και την εμφάνιση γι’ άλλη μια φορά του ονόματος ‘Θεοδωρακόπουλος‘-, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως δίπλα στη ΧΑ βρίσκονταν επιχειρηματίες, και ανάμεσά τους, κάποιοι από εκείνους που ο Μιχαλολιάκος είχε γνωρίσει κατά τη θητεία του στην ΕΠΕΝ.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σκηνής Εβδομης
[105] Βλ. Φιλίππου (Περδικάρης), σ. 35:
«Την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 1986, ημέρα ειδικά και προσεκτικά επιλεγμένη, ημέρα σύγκλισης ουρανού και γης, έλαβε χώρα η μυητική τελετή ίδρυσης του Εθνικοσοσιαλιστικού Τάγματος ‘Λαϊκός Σύνδεσμος – Χρυσή Αυγή’, από επτά επίσης προσεκτικά επιλεγμένα πρόσωπα, ταγμένους εθνικοσοσιαλιστές, υπό την ηγεσία του Νίκου Μιχαλολιάκου», σημειώνει ο Γιάννης Περδικάρης, αφού πρώτα περιγράφει τον χώρο, με τις σβάστικες και τα εθνικοσοσιαλιστικά εμβλήματα, σημαίες και αφίσες, και με τα «εμβατήρια να δονούν τον χώρο».
[106] Βλ. Νίκος Μιχαλολιάκος, Φυλακές Κορυδαλλού, 1-15 Ιανουαρίου, Λαϊκές Εθνικιστικές Εκδόσεις, Αθήνα, 2014, σ. 47 // Περιοδικό Χρυσή Αυγή, τχ #52, Μάρτιος 1990 // βλ. και φωτογραφίες στο Ιστολόγιο Χρυσή Αυγή Watch, Σβάστικες στα γραφεία, 04/04/2012 http://xa-watch.blogspot.gr/2012/04/blog-post_03.html // Οι φωτογραφίες από το πρώτο συνέδριο που διακινήθηκαν ευρέως:
Πρώτο συνέδριο της ΧΑ, 10/02/1990 στα γραφεία τους. Ο ρούνος Wolfsangel στον τοίχο ήταν, μεταξύ άλλων, και το έμβλημα της 4ης Polizei Division των SS, που ήταν υπεύθυνη για τις σφαγές αμάχων σε Δίστομο και Κλεισούρα, ενώ το ίδιο ακριβώς σήμα είχε και η ‘θρυλική’ (για τους ναζί και τους νεοναζί) 2η Μεραρχία Τεθωρακισμένων των SS ‘Das Reich’ που ευθύνεται για το τρομερό έγκλημα πολέμου, τη σφαγή 642 αμάχων στο χωριό Οραντούρ στη Γαλλία.
[108] Ο Μιχαλολιάκος τονίζει τη λέξη ‘δημόσια’ και την χρησιμοποιεί δύο φορές στην αφήγησή του, βλ Νίκος Μιχαλολιάκος, Εχθροί του καθεστώτος, σσ. 33 και 35 // Βλ. Μιχαλολιάκος, Φυλακές Κορυδαλλού, σ. 47, 54 και 59
[110] Για την υπόθεση Κουσουρή-Περίανδρου βλ. μεταξύ άλλων και Θοδωρής Ρουμπάνης, ‘Φάκελος «Περίανδρου» με υπόθεση Κουσουρή’ στο Τάσος Κατσιμάρδος και Θοδωρής Ρουμπάνης (επιμ.), ‘Η ιστορία του νεοναζισμού στην Ελλάδα’, εκδόσεις Εθνος, 2013, σσ. 88-97, όπου και διάλογοι συνακρόασης -από τον ‘κοριό’ της ΕΥΠ-, συνομιλία του Περίανδρου με τον συλληφθέντα, στην υπόθεση Παύλου Φύσσα, χρυσαβγίτη Γιάννη Τσουλάκο, σσ. 96-97.
[111] Φιλίππου (Περδικάρης), σ. 29 // Νίκος Κωνσταντίνου, Τα παιδιά με τα μαύρα, Πρόλογος Ν.Γ. Μιχαλολιάκου, εκδόσεις Χρυσή Αυγή, Αθήνα, 2013, σ. 28
[115] Νίκος Μιχαλολιάκος, Εναντίον όλων, 100 άρθρα στην Χρυσή Αυγή, εκδόσεις Ασκαλών, Αθήνα, 2001, σ. 5
[116] Σχετικά με τον Ντεγκρέλ, υπάρχει σπαρταριστό παρασκήνιο. Ολοι οι Ελληνες νεοναζί ήθελαν να τον συναντήσουν και να πετύχουν την επιδοκιμασία του και να βγουν φωτογραφία μαζί του. Μεσολαβητές για να το πετύχουν αυτό ήταν οι ‘συναγωνιστές’ τους Ισπανοί φασίστες του CEDADE (βλ. Ιστολόγιο XYZ Contagion, «Οταν η Χρυσή Αυγή προσχωρούσε στη νεοναζιστική Διεθνή ‘Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη’ και στη ‘Διακήρυξη της Βαρκελώνης’, 1981 (Συνεργασία του ιστολογίου μας με τα ‘Ενθέματα’ της κυριακάτικης ‘Αυγής’», 2013-03-31). Ομως, τις ίδιες προσβάσεις στα ίδια πρόσωπα στην Ισπανία είχαν, εκτός από το Μιχαλολιάκο, και οι νεοναζί του ανταγωνιστικού εθνικοσοσιαλιστικού περιοδικού ‘Αντίδοτο’, και ήταν φυσικό να υπάρχει κάποια αντιπαλότητα μεταξύ τους για το ποιος θα είναι ο πιο ‘έγκυρος’ συνομιλητής του Ντεγκρέλ. Το καλοκαίρι του 1986, ο Μιχαλολιάκος ταξίδεψε ξανά στην Ισπανία και συναντήθηκε με τον γραμματέα του CEDADE Christian Ruiz. Οπως θα περίμενε κανείς, δεν έχασε ευκαιρία να κακολογήσει -ίσως και να συκοφαντήσει- τον Γιάννη Σορώτο, εκδότη του ‘Αντίδοτου’, κι έτσι αυτός αναγκάστηκε να του απευθύνει ‘ανοικτή επιστολή’, έναν χρόνο μετά, για να τον επαναφέρει στην τάξη, αλλά και αργότερα, όταν κατάφερε να εξασφαλίσει συνέντευξη από τον γηραιό ναζί, αποκάλεσε «ψεύτικους, μη αξιόλογους χαρακτήρες και σκουπίδια» τους ανθρώπους της ΧΑ που είχαν πλησιάσει τον Ντεγκρέλ:
Περιοδικό Αντίδοτο, τχ #8, 1987, Ανοικτή επιστολή στον κ. Νίκο Μιχαλολιάκο από τον εκδότη του περιοδικού ‘Αντίδοτο’. Φαίνεται ότι από τότε ο Φύρερ φερόταν ως μεγάλος κουτσομπόλης, ανακατωσούρας και νεκροθάφτης. Μα όλους τους κακολογούσε;;; Λογικό που οι αντίπαλοι απαντάνε (τχ #22, 1989) με χαρακτηρισμούς όπως «ψεύτικοι, μη αξιόλογοι χαρακτήρες και σκουπίδια». Μικρή χαρακτηριστική λεπτομέρεια: Ο γιος του εκδότη του περιοδικού ‘Αντίδοτο’ Γιάννη Σορώτου, Νίκος, είναι σήμερα στέλεχος στη ΧΑ και υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο Κασιδιάρη.
@@@ Σκηνή Ογδοη: Από την οδό Φιλολάου, Παγκράτι στο μέγαρο της Μεσογείων
Είπαμε ‘πόρτα της Χρυσής Αυγής’, προηγουμένως, και μας ήλθαν στη μνήμη οι διαδρομές των αλλαγών στα κτίρια που νοίκιαζαν οι ναζιστές. Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή:
# 1980, Δεκέμβριος: Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού ΧΑ και στην 2η σελίδα με τις πληροφορίες της έκδοσης, «Συντάσσεται από επιτροπή» διαβάζουμε, όμως πως για διεύθυνση δίνεται η οδός Φιλολάου 147, Παγκράτι, εκεί δηλαδή που κατοικεί ο «υπεύθυνος συμφώνως τω νόμω» Μιχαλολιάκος.
# 1982, τέλη, η ΧΑ ανοίγει γραφεία στην Ζωοδόχου Πηγής 16, 2ος όροφος. Αυτή η διεύθυνση εμφανίζεται, πλέον, και σαν διεύθυνση έκδοσης του περιοδικού τους. Από τον Μάρτιο του 1983, δίνεται στο περιοδικό και διεύθυνση Θεσσαλονίκης, στην οδό Λάζαρου Αντωνιάδου 1. Ομως, το περιοδικό θα κλείσει -προσωρινά, όπως αποδείχτηκε- και η οργάνωση δεν θα μακροημερεύσει σ’ εκείνη τη φάση, καθώς θα μεσολαβήσει ένα ταξίδι του Μιχαλολιάκου στη Νότια Αφρική και λίγο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1984, ο Μιχαλολιάκος θα διακόψει τη λειτουργία της ΧΑ για να αναλάβει την αρχηγία της Νεολαίας της ΕΠΕΝ, θέση που θα κρατήσει μέχρι τον Ιανουάριο του 1985 [120].
Μαθήματα ‘Ιδεολογικής Επιμορφώσεως’ στα γραφεία της Ζωοδόχου Πηγής, τα χρόνια 1980-1983. Χιτλερόψυχοι με γελοία ψευδώνυμα και παρατσούκλια [121].
# 1985, στα τέλη του, ενοικιάζονται γραφεία στην οδό Κεφαλληνίας 52 και εκεί, στις 9 Φεβρουαρίου του 1986, «έλαβε χώρα η μυητική τελετή ίδρυσης του Εθνικοσοσιαλιστικού Τάγματος ‘Λαϊκός Σύνδεσμος – Χρυσή Αυγή’, από επτά επίσης προσεκτικά επιλεγμένα πρόσωπα, ταγμένους εθνικοσοσιαλιστές, υπό την ηγεσία του Νίκου Μιχαλολιάκου», όπως σημειώνει ο Γιάννης Περδικάρης, αφού πρώτα περιγράφει τον χώρο, με τις σβάστικες και τα εθνικοσοσιαλιστικά εμβλήματα, σημαίες και αφίσες, και με τα «εμβατήρια να δονούν τον χώρο» [122].
Στην εξώπορτα των γραφείων της Χρυσής Αυγής στην Κυψέλη. Ναζί skinhead και Oi που κόβουν λαρύγγια.
# 1993, στα τέλη, η ΧΑ μεταφέρεται στην οδό Γ’ Σεπτεμβρίου 19 [123].
# 1993-1996, ανοίγουν γραφεία πρώτα στον Βόλο (Ιάσονος και Κουταρέλια), και κατόπιν στα Χανιά, στην Πάτρα (Γούναρη και Ιωάννη Βλάχου 1), στην Καλαμάτα (Κωνσταντίνου Γεωργούλη 6), στην Καβάλα (Μεγ. Αλεξάνδρου 13), στη Λαμία (Ροζάκη Αγγελή 12), στη Σπάρτη, στη Ξάνθη (Μπρωκούμη 30), στη Λάρισα, στα Τρίκαλα (Νικοτσάρα 21) [124].
Ημερομηνία 3 Δεκεμβρίου 1993. Ενα μάλλον παράξενο θέαμα: Skinhead Oi, Nazi-Punks και ροκαμπιλάδες καταθέτουν στεφάνι τη μέρα του μνημοσύνου για τους «πεσόντες στου Μακρυγιάννη» κατά τα Δεκεμβριανά, στο Σύνταγμα Χωροφυλακής.
# 1994, Ιούλιος, η ΧΑ ανοίγει ένα ακόμη γραφείο, στην Αττική, Δαβάκη 41 στην Καλλιθέα [125].
# 1996 Ιανουάριος, άλλο ένα γραφείο στον Πειραιά, στην οδό Ηρώων Πολυτεχνείου (πρώην Βασιλέως Κωνσταντίνου).
# 1997 η ΧΑ μετακομίζει ξανά: Σολωμού 74, 2ος όροφος, καθώς είναι η ώρα του «πολιτικού ακτιβισμού» (τον ονομάζουν) για να κυριαρχήσουν στο πεζοδρόμιο εναντίον των «λαθρομεταναστών εισβολέων, των αναρχοκαθεστωτικών συμμοριτών και των αριστερών συνοδοιπόρων» [126] και λόγω αυτού, έπρεπε να βρίσκονται μέσα στο κέντρο της Αθήνας και όσο κοντύτερα στην Ομόνοια ήταν δυνατόν [127].
![[XYZ Contagion] - Logo in Twitter with 9+1 plus Together Against Antisemitism Λογότυπο Twitter XYZ Contagion [27 Ιαν 2019] + Facebook+Site [20 Απρ 2023]](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2023/04/xyz-contagion-logo-in-twitter-with-91-plus-together-against-antisemitism-ce9bcebfceb3cf8ccf84cf85cf80cebf-facebook-ce9acebbceadcf89cebd-ce99cf89ceb1cebdcebdceafceb4ceb7cf82-twitter-xyz-c.jpg?w=270){kind=logo}
![Μακεδονία, 29/12/1960, 'Πριν εκστρατεύσουν εις Θεσσαλονίκην, οι οργανώσαντες την παρασυναγωγή της ΕΡΕ έλαβον τας ευλογίας του πρωθυπουργού των κ. Καραμανλή'. Ο Κ. Καραμανλής περιστοιχίζεται από αρκετούς από τους συλληφθέντες της Θεσσαλονίκης. Ο Αλφαντάκης κάτω αριστερά. Διαβάζουμε στη λεζάντα: «1) Δημ. Καρέλας, αντιπρόεδρος του συνεδρίου, μέλος της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 2) Αγγελος Μπρατάκος, εκ των ηγετών της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 3) Φωτ. Παπαγεωργίου, πρόεδρος του συνεδρίου. 4) Χάρης Καρατζάς, στέλεχος της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 5) Παύλος Μανωλόπουλος, πρόεδρος της ΕΚΟΦ. 6) Αχιλλέας Καραμανλής. 7). Γ. Βλάχος, στέλεχος νεολαίας ΕΡΕ. 8) Γ. Αλεφαντάκης [sic]. Στη φωτογραφία διακρίνονται επίσης οι Χρ. Φύσσας, γενικός γραμματέας του συνεδρίου και Νίκος Κατσαρός, μέλος του ΔΣ της ΕΚΟΦ». Κλικ για μεγέθυνση, αξίζει να διαβαστούν και τα δύο άρθρα κάτω-κάτω, για τα μυστικά κονδύλια προς την ΕΚΟΦ](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2014/09/1960-12-29-cebcceb1cebaceb5ceb4cebfcebdceb9ceb1-cf83ceb5cebb-01-cf80cf81ceb9cebd-ceb5cebacf83cf84cf81ceb1cf84ceb5cf8dcf83cebfcf85cebd-ceb5.jpg?w=600&h=1767 "Μακεδονία, 29/12/1960, 'Πριν εκστρατεύσουν εις Θεσσαλονίκην, οι οργανώσαντες την παρασυναγωγή της ΕΡΕ έλαβον τας ευλογίας του πρωθυπουργού των κ. Καραμανλή'. Ο Κ. Καραμανλής περιστοιχίζεται από αρκετούς από τους συλληφθέντες της Θεσσαλονίκης. Ο Αλφαντάκης κάτω αριστερά. Διαβάζουμε στη λεζάντα: «1) Δημ. Καρέλας, αντιπρόεδρος του συνεδρίου, μέλος της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 2) Αγγελος Μπρατάκος, εκ των ηγετών της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 3) Φωτ. Παπαγεωργίου, πρόεδρος του συνεδρίου. 4) Χάρης Καρατζάς, στέλεχος της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 5) Παύλος Μανωλόπουλος, πρόεδρος της ΕΚΟΦ. 6) Αχιλλέας Καραμανλής. 7). Γ. Βλάχος, στέλεχος νεολαίας ΕΡΕ. 8) Γ. Αλεφαντάκης [sic]. Στη φωτογραφία διακρίνονται επίσης οι Χρ. Φύσσας, γενικός γραμματέας του συνεδρίου και Νίκος Κατσαρός, μέλος του ΔΣ της ΕΚΟΦ». Κλικ για μεγέθυνση, αξίζει να διαβαστούν και τα δύο άρθρα κάτω-κάτω, για τα μυστικά κονδύλια προς την ΕΚΟΦ")
![Περιοδικό Αντί, τχ #75, Απρίλιος 1975, Προπύλαια 25η Μαρτίου 1975, «Ο δυναμικός Μιχαλολιάκος γνωστός τεταρτοαυγουστιανός [...]»](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2014/09/1975-04-ceb1cf80cf81-ceb1cebdcf84ceb9-cf84cf87075-cf83ceb5cebb-015-cf80cf81cebfcf80cf8dcebbceb1ceb9ceb1-25ceb7-cebcceb1cf81cf84ceafcebfcf85.png?w=1108 "Περιοδικό Αντί, τχ #75, Απρίλιος 1975, Προπύλαια 25η Μαρτίου 1975, «Ο δυναμικός Μιχαλολιάκος γνωστός τεταρτοαυγουστιανός [...]»")
![Η ιταλική Γερουσία ερευνούσε τις σχέσεις των Ελλήνων φασιστών του ΕΣΕΣΙ με τους Ιταλούς συναδέλφους και ομοϊδεάτες τους, όπως τον Pino Rauti και τον Stefano Delle Chiaie και τις οργανώσεις τους όπως την Ordine Nuovo και την Avanguardia Nazionale. Εδώ μια σελίδα από την έκθεση της ερευνητικής επιτροπής της ιταλικής Γερουσίας για τα αιματηρά γεγονότα της περιόδου της «στρατηγικής της έντασης» και τον ρόλο της Ordine Nuovo (Senato della Repubblica, Camera dei Deputati, «Commissione Parlamentare d’Inchiesta sul Terrorismo in Italia e sulle Cause della Mancata Individuazione dei Responsabili delle Stragi», 26/04/2001) [70], προσβάσιμη στον ιστότοπο της Γερουσίας.](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2014/09/senatto-della-repubblica-commissione-parlamentare-d-inchiesta-sul-terrorismo-in-italia-xxiii-n-64-v-i-ii-2001-cf83ceb5cebb-213-ceb5cf83ceb5cf83ceb9-pino-rauti-stefano-dell.jpg?w=1108 "Η ιταλική Γερουσία ερευνούσε τις σχέσεις των Ελλήνων φασιστών του ΕΣΕΣΙ με τους Ιταλούς συναδέλφους και ομοϊδεάτες τους, όπως τον Pino Rauti και τον Stefano Delle Chiaie και τις οργανώσεις τους όπως την Ordine Nuovo και την Avanguardia Nazionale. Εδώ μια σελίδα από την έκθεση της ερευνητικής επιτροπής της ιταλικής Γερουσίας για τα αιματηρά γεγονότα της περιόδου της «στρατηγικής της έντασης» και τον ρόλο της Ordine Nuovo (Senato della Repubblica, Camera dei Deputati, «Commissione Parlamentare d’Inchiesta sul Terrorismo in Italia e sulle Cause della Mancata Individuazione dei Responsabili delle Stragi», 26/04/2001) [70], προσβάσιμη στον ιστότοπο της Γερουσίας")
