Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την «Πολιτική Αναδημοσιεύσεων«, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες].
Ρίγησε, σήμερα, ο κ. Δένδιας, και το είπε στο twitter. Είναι 27η Απριλίου, και όλο και κάπου θα διαβάσουμε κάτι σαν αυτό:
Επιχειρώντας να δώσει κουράγιο στους θλιμμένους Αθηναίους, ο εκφωνητής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος μετέδιδε με τη χαρακτηριστική ένρινη φωνή του τις τελευταίες ελεύθερες φράσεις που μπορούσαν να ακουσθούν:
Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι…
Έλληνες! Οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών.
Αδέλφια! Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου.
Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια.
Έλληνες! Ψηλά τις καρδιές!
Κι εμείς όλοι, πόσες φορές έχουμε ακούσει την τελευταία δραματική εκφώνηση του Κώστα Σταυρόπουλου, λίγο πριν εισέλθουν οι Γερμανοί στην Αθήνα, όπως και την άλλη, με το ‘πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν’ της 28ης Οκτωβρίου, που, παραδόξως, ηχητικά μοιάζει πολύ με το προηγούμενο: Ιδιος εκφωνητής, ίδιος φτιαχτός ‘θόρυβος’ σαν από παλιό δίσκο από πίσω, ίδιο συναίσθημα. Διότι φτιάχτηκαν μαζί.
Το χειρόγραφο του Κώστα Σταυρόπουλου με το ‘Πολεμικό Ανακοινωθέν 28ης Οκτωβρίου 1940’, «όπως το θυμόταν», όμως το 1966.
Το χειρόγραφο του Κώστα Σταυρόπουλου με την ‘τελευταία εκφώνηση’ πριν την είσοδο των Γερμανών στις 27 Απριλίου 1941, κι αυτό «όπως το θυμόταν», όμως το 1966.
Την αλήθεια, λοιπόν, αποκαλύπτει ο παλαίμαχος δημοσιογράφος, εκφωνητής και παραγωγός Γιώργος Κάρτερ στο βιβλίο του Έλληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση, Ιστορία κι ιστορίες’, εκδόσεις Καστανιώτη, 2004. Οταν το 1966 ετοίμαζε το ηχητικό ντοκιμαντέρ ‘Ο Μεγάλος Πόλεμος’, που κυκλοφόρησε σε δίσκο LP, δεν είχε τις ηχογραφήσεις αυτές, αφού πριν τον πόλεμο δεν υπήρχαν φωνογραφικά μηχανήματα, κι έτσι ζήτησε από τον Σταυρόπουλο να ηχογραφήσουν ξανά μαζί τα ανακοινωθέντα εκείνων των ημερών του 1940 και 1941. Ο Σταυρόπουλος έγραψε στο χαρτί ‘ό,τι θυμόταν‘, κι έτσι σήμερα πιστεύουμε όλοι ότι ακούμε τις αυθεντικές ηχογραφήσεις, κάθε 28η Οκτωβρίου και κάθε 27η Απριλίου. Συνέχεια ανάγνωσης «Ηχογράφηση του 1966 το υποτιθέμενο τελευταίο δραματικό ανακοινωθέν από το ραδιόφωνο, όταν οι Γερμανοί εισέρχονταν «εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια»»→
Βαθμολογία:
Αν σας άρεσε ή/και το βρήκατε χρήσιμο, μπορείτε να το μοιραστείτε, περαιτέρω:
Υπάρχει ένα θολό μη διευκρινισμένο σημείο. Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος Λενής, σύμφωνα με τη Wikipedia, «υπηρέτησε ως ιερέας της Ελληνικής Αστυνομίας από το έτος 1963 μέχρι το 1974». Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας «επί μία δεκαετία υπηρέτησε ως Πρεσβύτερος στο Σώμα της τότε Βασιλικής Χωροφυλακής, ως Ιεροκήρυκας του Σώματος». Και ο γνώστης των εκκλησιαστικών θεμάτων δημοσιογράφος Θωμάς Τσάτσηςμας πληροφορεί:
«[…] Άλλωστε οφείλει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα στη θητεία του στη θρησκευτική υπηρεσία της χωροφυλακής, (ναι, ναι της χωροφυλακής!) στη διάρκεια της δικτατορίας. Παρέμεινε στη θέση αυτή από το 1968 έως το 1976. Είναι κάτι που καταγράφει και στο βιογραφικό του, χωρίς όμως να προσδιορίζει χρονικά την περίοδο που ήταν ‘προϊστάμενος’ της θρησκευτικής υπηρεσίας των χωροφυλάκων, υπηρεσία που σήμερα έχει μετονομαστεί σε Θρησκευτική Υπηρεσία της Αστυνομίας. Αυτό όμως είναι ένα άλλο ξεχωριστό κεφάλαιο».
Από ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο, Γιάννης Γκίνης, ‘Ιεράρχες διάκονοι της χούντας‘, Α έκδοση 1978, Β’ έκδοση από τις εκδόσεις Βασδέκης, 1981, μαθαίνουμε τελικά ότι το επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος είχε γράψει τον Σεπτέμβριο του 1976, με αφορμή την χειροτονία του στην ανύπαρκτη Μητρόπολη Ταλαντίου, πως από ιεροκήρυξ είχε λάβει τον βαθμό του Μοιράρχου, και κατόπιν του Ταγματάρχου Χωροφυλακής:
Γιάννης Γκίνης, Ιεράρχες διάκονοι της χούντας, Β έκδοση, Βασδέκης, 1981, σελίδα 116. Βιογραφικό Αμβρόσιος Λενής.
Λόγω της επετείου της Εθνοσωτηρίου, μπορούμε να δούμε μερικά από όσα γράφει ο Γιάννης Γκίνης, πως λ.χ. συγκλονιζόταν ο τότε Αγιος Ταλαντίου, όχι από το πόσο είχαν υποφέρει τα θύματα των βασανιστηρίων της προσφιλούς του Χωροφυλακής, αλλά από τα «ατυχή συμβάντα εν τη ενασκήσει του υπερησιακών του καθήκοντος» που τους αμαύρωναν τον υπηρεσιακό τους φάκελο. Συνέχεια ανάγνωσης «Ταγματάρχης Χωροφυλακής Αμβρόσιος Λενής: Μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του παπα-Γιώργη Πυρουνάκη»→
Βαθμολογία:
Αν σας άρεσε ή/και το βρήκατε χρήσιμο, μπορείτε να το μοιραστείτε, περαιτέρω:
Τελειώνει, με το παρόν κείμενο, η νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή. Οι προηγούμενες ενότητες, για όποιον τυχόν ενδιαφέρεται, βρίσκονται εδώ:
Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/10/yugo-10/
Η σημερινή τελευταία ενότητα έχει τίτλο: ‘Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς’. Τμήματά της ίσως έχουν συμπεριληφθεί στο κείμενο με τίτλο ‘Ολη η αλήθεια για τη Σρεμπρένιτσα: Οι οκτώ συν μία αποδείξεις για το προσχεδιασμένο της οργανωμένης σφαγής‘. Μαζί, σήμερα, βιβλιογραφία και προτεινόμενα αναγνώσματα, ορισμένα εκ των οποίων υπάρχουν σε ψηφιακή μορφή και κατεβαίνουν από το XYZ Contagion, συν δύο μικρά σημειώματα, ‘Ενθετο #1: Μια ιστορία από τον πόλεμο του Κοσόβου‘ και ‘Ενθετο #2: Μια επιστολή στον Noam Chomsky‘.
— $$$ Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς
Είχαμε σημειώσει ότι πάντα μαζί με τα φασιστικά εγκλήματα, μαζί με τον ναζισμό, τις πρακτικές εθνοκάθαρσης και τα εγκλήματα πολέμου, πάει και η άρνηση όλων αυτών. Διαχρονικά. Στην πραγματικότητα, η άρνηση είναι τμήμα -και μάλιστα πολύ σημαντικό- των ίδιων των εγκλημάτων, είναι έγκλημα η ίδια. Οι αρνητές και οι υποστηρικτές εγκληματιών, και ειδικά όσοι εξ αυτών αμφισβητούν την σφαγή δήθεν ‘εξ αριστερών’ και όσοι, προκειμένου να δείξουν ‘αντιιμπεριαλιστικές’ και ‘αντιΝΑΤΟϊκές’ περγαμηνές, συντάσσονται με τους Σέρβους σωβινιστές και υποστηρίζουν τα εγκληματικά τους πολεμοχαρή καθεστώτα, ασφαλώς μπορούν να συνεχίσουν το άσχημο έργο τους, πηγαίνοντας αντίθετα με τα πορίσματα μιας τεράστιας σειράς διεθνών και ανεξάρτητων οργανισμών που έχουν τεκμηριώσει τις θηριωδίες λεπτό προς λεπτό και σημείο προς σημείο. Κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμά τους να συμμετέχουν ενεργά στην άρνηση και στην συγκάλυψη, από λ.χ. την Diana Johnstone, τον Edward Herman, τον Michael Parenti (ο οποίος διάλεξε τον Μιλόσεβιτς για να γράψει τον πρόλογο του βιβλίου του ‘To kill a nation, The attack on Yugoslavia’) ή από τους chomskyists και ‘αριστερούς’ αρνητές John Pilger, Ramsey Clark, William Blumand, Harold Pinter, Michel Chossudovsky και όλους τους άλλους ‘προοδευτικούς’ δεινόσαυρους που επέζησαν από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Χωρίς αμφιβολία, θα πρέπει πολύ να στεναχωρέθηκαν όταν έμαθαν πως ο βασικός τροφοδότης τους με αναθεωρητικές ανοησίες και πατριάρχης των αρνητών Stefan Karganovic συνελήφθη πρόσφατα για μεγάλα ποσά φοροδιαφυγής από τις δωρεές της κυβέρνησης του Milorad Dodik στον οργανισμό του ‘Srebrenica Historical Project’.
Ο φιλόσοφος και ο εθνικιστής γκουρού. Ο Noam Chomsky συμφωνεί με τον Dobrica Cosic στο θέμα του Κοσόβου. Ο Cosic ήταν ο ιδεολογικός αρχιτέκτονας των γιουγκοσλαβικών πολέμων και μέντορας και Νο 2 του Μιλόσεβιτς σε όλα τα ‘εθνικά θέματα’. Από εξώφυλλο του σερβικού περιοδικού NIN.
Ειδικά, ο Noam Chomsky, ο οποίος, ασφαλώς είναι αδιαμφισβήτητης αξίας διανοούμενος, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι πάντα καλά πληροφορημένος ή ότι έχει δίκιο σε ό,τι κι αν λέει, από τη στιγμή μάλιστα που δεν έχει καμία ειδίκευση στα βαλκανικά θέματα. Αρα μπορεί κι αυτός να κάνει λάθη, δεν είναι ο Πάπας. Ας μην ξεχνάμε και την υπόθεση στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν υπερασπίστηκε την ‘ελευθερία λόγου’ του Γάλλου αρνητή του Ολοκαυτώματος Robert Faurisson, και μόνο όταν εκείνος χρησιμοποίησε τις δηλώσεις του σαν πρόλογο σε βιβλίο του, ο Chomsky ένοιωσε την ανάγκη να εξηγήσει.
Εχοντας αυτό υπόψη, ίσως θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός και να το είχε σκεφτεί καλύτερα, όταν αποφάσιζε να συνταχθεί με τον πιο μαύρο φασισμό του τέλους του 20ού αιώνα, σε μια σειρά δηλώσεων.
Οταν το ακραία εξτρεμιστικό φασιστικό Σερβικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Σέσελι πραγματοποίησε συλλαλητήριο στο Βελιγράδι το Δεκέμβριο του 2006, ζητώντας την απελευθέρωση του χασάπη αρχηγού τους, ο Noam Chomsky έστειλε επιστολή υποστήριξης, η οποία είχε διαβαστεί δυνατά στην εκδήλωση (Der Tagesspiegel, 04/12/2006), ενώ εμφανίζεται να υπογράφει και σε επιτροπή συμπαράστασης για τα ‘ανθρώπινα δικαιώματα’ του Σέσελι.
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.
Η σημερινή προτελευταία ενότητα έχει τίτλο: ‘Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις’. Τμήματά της ίσως έχουν συμπεριληφθεί στο κείμενο με τίτλο ‘Ολη η αλήθεια για τη Σρεμπρένιτσα‘.
— $$$ Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται πολιορκούμενοι με τους συγγενείς τους τη μια μέρα, φωτογραφίζονται αιχμάλωτοι από δορυφόρους την επομένη, εξαφανίζονται και δηλώνονται αγνοούμενοι την τρίτη, και τέλος ταυτοποιούνται μέσω DNA σε μαζικούς τάφους με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Αλλη μια συγκλονιστική άγνωστη φωτογραφία από τις μέρες της Σρεμπρένιτσα: Αιχμάλωτοι Μουσουλμάνοι βγαίνουν με τα χέρια ψηλά, δήθεν για «να περάσουν από ανακρίσεις» όπως είχε υποσχεθεί ο Μλάντιτς στον Ερυθρό Σταυρό και στον ΟΗΕ. Γύρω τα υπάρχοντά τους σε στοίβες («δεν θα τα ξαναχρειαστούν», όπως είχε πει ο τσέτνικ στον Κυανόκρανο). Εντός ολίγου, όλοι θα είναι νεκροί. Φωτογραφία Art ZAMUR/GAMMA.
Πρέπει να σημειωθεί ότι αν και η Σρεμπρένιτσα έχει μονοπωλήσει την συζήτηση σχετικά με την σερβική γενοκτονική επιθετικότητα (στην Ελλάδα ούτε καν αυτό έγινε), στην πραγματικότητα δεν ήταν η πιο πολύνεκρη εκδήλωση της επιθετικότητας αυτής: Προηγούνται αριθμητικά οι αρχικές επιχειρήσεις της πρώτης άνοιξης του πολέμου το 1992, σε πολλές ταυτόχρονα περιοχές της Βοσνίας, και, φυσικά, η πολιορκία του Σαράγεβο, όταν το νεκροταφεία είχε γεμίσει και ο Δήμος αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει για νέα νεκροταφεία τα δεκάδες γήπεδα και τις άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις που είχαν φτιαχτεί για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 1984. Σ’ αυτά τα δύο κεφάλαια του πολέμου, τα μαζικά εγκλήματα και οι νεκροί άμαχοι, οι βιασμένες γυναίκες και τα νεκρά παιδιά ήταν πολύ περισσότερα σε σύγκριση με την Σρεμπρένιτσα.
Ας εστιάσουμε στις αποδείξεις. Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς όλες τις κατηγορίες αποδείξεων. Εκτός από το αδιανόητο γεγονός της επαναταφής των πτωμάτων (οι Σέρβοι ξέθαψαν τα πτώματα από τους μαζικούς τάφους και τα έθαψαν αλλού, ώστε να μην βρεθούν και να καταστραφούν έτσι οι αποδείξεις, τακτική που ξαναχρησιμοποήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα και στο Κόσοβο), έχουμε:
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.
$$$ Η Κράινα, η πρόβα τζενεράλε του Μλάντιτς, η παράνομη κατοχή (κατά τον ΟΗΕ) και η εκδίωξη των Σέρβων – Η τελευταία πράξη του δράματος
Το τελευταίο οχυρό του φιλοτσέτνικ που ενημερώνεται από τα μονόπλευρα σερβικά φίλτρα ενημέρωσης, από τους καναλάρχες με τις μπίζνες εκεί πάνω, από την ακροδεξιά και από τον Ριζοσπάστη, όταν όλα τα επιχειρήματα εξαντλούνται και αποδεικνύονται εντελώς αβάσιμα, είναι πάντα η λεγόμενη ‘εθνοκάθαρση στην Κράινα’. Ολοι θυμούνται τις εικόνες, με τους πρόσφυγες σε κομβόι να τρέχουν να γλυτώσουν από τον κροατικό στρατό εκείνες τις μέρες του Αυγούστου του 1995, ενώ πίσω τους σπίτια καίγονταν από όλμους πυροβολικού.
Πάντα, όταν βλέπει κανείς πρόσφυγες σφίγγεται το στομάχι του και ξυπνούν μνήμες. Και ο πόλεμος είναι κακό πράγμα.
Ομως εκείνες οι εικόνες έδειξαν ολόκληρη την ιστορία;;
Ενα απ’ τα παράξενα και τις εκπλήξεις που δοκιμάζει κάποιος όταν θελήσει να ασχοληθεί σε βάθος με την γιουγκοσλαβική τραγωδία. Ποιος μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό το αντικείμενο; Είναι τεκμήριο από τις δίκες της Χάγης, ‘Exhibit number PP962, Document ID: 86141, Υπόθεση Mladen Naletilic και Vinko Martinovic (IT-98-34), 25/03/2003’. Είναι ένα ξύλινο τουφέκι. Οι Σέρβοι (και οι συγκεκριμένοι κατηγορούμενοι στην υπόθεση αυτή) ανάγκαζαν τους Βόσνιους και τους Κροάτες αιχμαλώτους και κρατούμενους να φορούν ανά περίπτωση στολές με κροατικά ή σερβικά διακριτικά και να κρατούν τέτοια ξύλινα ομοιώματα όπλων. Και μετά τους έστελναν στην πρώτη γραμμή, απέναντι από τα βοσνιακά ή τα κροατικά στρατεύματα, ανά περίπτωση. Ετσι, με τη χρήση αυτού του δολώματος προκαλούσαν τα πυρά από την αντίθετη πλευρά και είχαν με ένα σμπάρο δύο ή και περισσότερα τρυγόνια. Και σκοτώνονταν ανέξοδα οι κρατούμενοι από πυρά των δικών τους, και προκαλούσαν προβοκάτσιες απέναντι σε Κροάτες και Βόσνιους. Το καρφί στην αριστερή άκρη μπορούσε και να χρησιμοποιηθεί σαν όργανο ακαριαίου χτυπήματος στο κρανίο του θύματος, σε περίπτωση ανάγκης. Πραγματικά διαβολικό.
Πρώτα, ας μας επιτραπεί να δηλώσουμε ότι θεωρούμε τον Τούτζμαν μεγάλο κάθαρμα και την επιχείρηση ‘Καταιγίδα’ (‘Operacija Oluja’) ένα τρομακτικό γεγονός. Θεωρούμε έγκλημα πολέμου την εξολόθρευση των ελάχιστων Σέρβων που έμειναν πίσω και δεν μπόρεσαν να φύγουν, όπως και τον εμπρησμό των κατοικιών τους, τον βομβαρδισμό των κομβόι και την χρήση βαρέων όπλων. Πρέπει κάθε δημοκρατικός πολίτης να είναι απόλυτα κάθετος σε αυτό, όπως επίσης πρέπει να απαιτεί και την τιμωρία εκείνων των Κροατών εγκληματιών πολέμου που παραβίασαν νόμους και ήθη του πολέμου και οδήγησαν αθώους ανθρώπους στον θάνατο -ακριβώς ό,τι ισχύει και στην περίπτωση των Σέρβων. Η αθώωση των στρατηγών Ante Gotovina και Mladen Markac δεν ήταν καλό σημάδι. Για τους ίδιους λόγους, ευχόμαστε να βρεθούν όλοι οι τάφοι όλων των αγνοούμενων, ανεξαρτήτως εθνικότητας, και φυσικά ευχόμαστε να ταυτοποιηθούν και οι υπόλοιποι 400 από τα συνολικά 1.081 πρόσωπα που έχουν βρεθεί μέχρι τα τέλη 2015, όπως και να εξακριβωθεί η τύχη των 1.591 πολιτών της Κροατίας, Σέρβων και Κροατών, που φέρονται να αγνοούνται από ολόκληρο τον σερβοκροατικό πόλεμο 1991-1995.
Ας δούμε τις λεπτομέρειες:
Πιστεύουμε αν ρωτήσουμε τυχαία εκατό σχολιαστές που τη γνωρίζουν, οι 99 θα απαντήσουν ότι η ‘εθνοκάθαρση στην Κράινα’ δημιούργησε 400.000 Σέρβους πρόσφυγες και είχε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς άμαχους και δεκάδες χιλιάδες αιχμαλώτους Σέρβους.
Οταν ακούει κανείς τέτοιους αριθμούς, και ειδικά από εκείνους που πολύ επιμελώς μειώνουν τα 8.000+ θύματα της Σρεμπρένιτσα στο μισό, ή και «στις 3.000 με 4.000, δηλαδή, εντάξει, καμιά 2.000-3.000 θα ήταν, ε, λίγο πάνω από 1.000, ούτε 1.000, μερικές εκατοντάδες», πρέπει να είναι λίγο υποψιασμένος. Οι κύκλοι των σοβαρών επιστημόνων και δημοσιογράφων έχουν πολύ πικρή πείρα από τα προπαγανδιστικά τεχνάσματα των απολογητών του καθεστώτος Μιλόσεβιτς-τσέτνικ. Το ίδιο συμβαίνεικαι με τους νεκρούς Σέρβους από τις επιδρομές των πολιορκούμενων μουσουλμάνων για αναζήτηση τροφής, με ή χωρίς τον Νάσερ Οριτς, γύρω από την Σρεμπρένιτσα, σε εκείνα τα χωριά που το 1991 ήταν αμιγώς ή πλειοψηφικά μουσουλμανικά και το 1995 κατοικούνταν εξ ολοκλήρου από Σέρβους έποικους: Το αυθεντικό νούμερο ήταν 119 νεκροί πολίτες ή/και άμαχοι στους συνολικά 650 νεκρούς, στα τρία χρόνια της πολιορκίας. Οι 119 άμαχοι έγιναν ταχυδακτυλουργικά το σύνολο, ήτοι «650 άμαχοι, δηλαδή 700 με 800, άρα κοντά 1.000, μετά πάνω από 1.000, ναι, 1.500, και τέλος ‘μερικές χιλιάδες’, έως και 4.000 με 5.000», και νάσου ο συμψηφισμός ή ακόμα χειρότερα το αναποδογύρισμα του ισοζυγίου. Το τελικό αποτέλεσμα είναι «σιγά μην έγινε γενοκτονία στη Σρεμπρένιτσα με τους ούτε καν 1.000 νεκρούς, ενώ η πραγματική γενοκτονία ήταν εναντίον των Σέρβων, πάνω από 5.000» στα τέσσερα χρόνια του πολέμου. Θυμηθείτε ότι η αφετηρία γι’ αυτό το αισχρό ψέμα ήταν όλοι κι όλοι 119 πολίτες, ότι έπεσαν όλοι σε ένοπλη σύγκρουση, ενώ πολλοί εξ αυτών ήταν οπλισμένοι σαν πολιτοφύλακες.
Κάτι παρόμοιο παρατηρήσαμε και με την Κράινα. Ξεκίνησε ο αριθμός στις 100.000 εκτοπισμένους, έγινε «πάνω από 100.000-120.000, δηλαδή 150.000, ούτως ειπείν 200.000, ε, πάνω από 250.000, ήτοι 300.000» και τελικά βγαίνει ο Λυκουρέζος στην τηλεόραση και μιλάει για 400.000, δηλαδή «μισό εκατομμύριο».
Ψυχραιμία. Η τηλεόραση σας είπε ψέματα και σας έκρυψε το 90% της ιστορίας. Μερικά από όσα δεν σας είπε:
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.
— $$$ Τα ρατσιστικά ψέματα της σερβικής προπαγανδιστικής μηχανής
Κυκλοφορεί μια ανιστόρητη άποψη πως το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία ICTY δικάζει και καταδικάζει αποκλειστικά και μόνο Σέρβους. Οποιοσδήποτε μπορεί να ψάξει στο διαδίκτυο και να δει ότι ένας τέτοιος ξεδιάντροπος ισχυρισμός είναι 100% ψέμα.
Πάρα πολλοί Κροάτες, Βόσνιοι και Αλβανοί έχουν καταδικαστεί και συνεχίζουν να καταδικάζονται. Υπάρχουν εξειδικευμένα πρακτορεία ειδήσεων όπως το Sense Agency και το BIRN, στα οποία βρίσκει κανείς καθημερινά πλήρη ενημέρωση για την τιμωρία των μη Σέρβων, είτε από το ICTY, είτε από τα αντίστοιχα τοπικά δικαστήρια. Το γεγονός ότι οι Σέρβοι ηγέτες έχουν την μερίδα του λέοντος στα κατηγορητήρια δεν οφείλεται σε μεροληψία: Οφείλεται (και είναι μια παραπάνω απόδειξη) στο αδιαμφισβήτητο γεγονός πως αυτοί ήταν οι επιτιθέμενοι, οι εισβολείς και οι τρομοκράτες. Μιλώντας για υποκρισία, ας μην ξεχνάμε ότι το 1995, με τις συμφωνίες του Dayton, ο Μιλόσεβιτς αναγνώρισε το ICTY και δεσμεύτηκε πως θα κυνηγήσει τους εγκληματίες πολέμου. Πολύ αργότερα μεταβλήθηκε σε πολέμιό του, όταν συνειδητοποίησε πως υπάρχουν ισχυρές πιθανότητες να δικαστεί κι ο ίδιος, σε μια δίκαιη δίκη στις πιο άνετες φυλακές της υφηλίου, προνόμιο που μάλλον δεν είχαν την τύχη να απολαύσουν τα θύματά του σε ολόκληρη τη δεκαετία του 1990, ούτε οι σφαγμένοι στη Σρεμπρένιτσα. Αρκεί εδώ να θυμηθούμε ποιοι ήταν οι πολέμιοι και ποιοι οι υποστηρικτές του ICTY σε Σερβία και Κροατία. Οι πρώτοι ήταν οι φασίστες και οι ακροδεξιοί των δύο χωρών, και οι δεύτεροι οι αντιεθνικιστές, οι δημοκράτες και οι αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολύ απλά.
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που αν ρωτήσει κάποιος 100 ανθρώπους στο δρόμο «πότε έγινε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και ποιοι πήραν μέρος», οι ενενήντα θα απαντήσουν «το 1999 και ήταν απ’ τη μια η ηρωικοί Σέρβοι αδελφοί μας κι απ’ την άλλη το ΝΑΤΟ και οι κατσαπλιάδες του UCK». Λογικότατον, αφού αυτό έδειχνε η τηλεόραση, και αφοί οι συγκρούσεις 1991-1995 (για όσους τυχόν τις ξέρουν) δεν ήταν κανονικός πόλεμος, αφού οι Σέρβοι κέρδιζαν και «έπαιρναν πίσω τα εδάφη που δικαιούνταν».
Είναι φυσιολογικό, συνεπώς, να είναι αρκετά δημοφιλής (σε όσους Ελληνες γνωρίζουν τη Σρεμπρένιτσα) ένας άλλος ισχυρισμός που προωθείται από την σερβική προπαγανδιστική μηχανή:
Πως η Σρεμπρένιτσα είναι «μουσουλμανική προβοκάτσια, απάτη, μύθος» (μερικοί θα πουν και «όπως το Ολοκαύτωμα») ή αντίποινα επειδή οι δυνάμεις του Νάσερ Οριτς σφαγίαζαν επί χρόνια Σέρβους αμάχους στα διπλανά χωριά -κάποιοι θα πουν «μαζί με εισαγόμενους μουτζαχεντίν».
Μια συγκλονιστική φωτογραφία από μαζικό τάφο, πριν την ανασκαφή του, Μάιος του 1996. Τα υπολείμματα από το πτώμα ενός εκτελεσμένου. Διακρίνονται τα οστά της λεκάνης του και το παντελόνι με τα παπούτισα, τα οποία δεν έχουν λειώσει (The remains of a slaughtered man lies in a mass gravesite where Serb forces attacked in Srebrenica, Bosnia and Herzegovina). Credit: Scott Peterson και Getty Images.
Για να τελειώνουμε πρώτα με το ρατσιστικό ισλαμοφοβικό παραμύθι με τους μουτζαχεντίν και με την υποτιθέμενη Αλ Κάιντα που έστειλε δήθεν χιλιάδες μαχητές να κόβουν κεφάλια Χριστιανών. Ή πως δήθεν στη Σρεμπρένιτσα οι εκτελέσεις των 8.000+ ήταν αντίποινα επειδή υποτίθεται το προηγούμενο διάστημα Μουτζαχεντίν με βάση τον αποκλεισμένο θύλακα έκαναν εξορμήσεις με τη βοήθεια των Κυανόκρανων και για να επιδοθούν σε γενοκτονία εναντίον των Σέρβων των διπλανών χωριών.
Πρόκειται για προπαγάνδα, γεμάτη ισλαμοφοβικά ψέματα και ρατσιστικές θεωρίες συνωμοσίας, -συγχωρέστε μας- για ηλίθιους. Προπαγάνδα που ούτε οι Σερβοβόσνιοι, ούτε ο Μιλόσεβιτς, ούτε ο Σέσελι πλέον δεν χρησιμοποιεί πια, αφού το ρατσιστικό κρυφό χαρτί-‘επιχείρημα’ τύπου ‘μουσουλμάνος=κακός=Τούρκος=βάρβαρος=τζιχαντιστής’ δεν πιάνει πλέον. Και πρέπει να χαρακτηρίσουμε ρατσιστικό αυτό το συγκεκριμένο παραμύθι διότι απ’ την αρχή, 25 χρόνια τώρα, εκεί στόχευε πάντα: Το υστερικό μίσος για την μουσουλμανική ταυτότητα να μετασχηματιστεί σε θανατηφόρο φυλετικό μίσος και να γίνει δικαιολογία για γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις. Αφού ο άλλος είναι μουσουλμάνος -και άσχετα, τώρα, αν απλά πρόκειται για ολόιδιους Σλάβους που εξισλαμίστηκαν για λόγους προστασίας πριν 500 χρόνια-, τότε υποχρεωτικά θα πρέπει να είναι και τζιχαντιστής, ταλιμπάν, φανατικός, τρομοκράτης που κόβει κεφάλια, σφάζει αμάχους και εξολοθρεύει γυναικόπαιδα.
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.
Η σημερινή ενότητα έχει τίτλο: ‘Ο ρόλος των ΜΜΕ και τα πραγματικά ψέματα της Δύσης’
Ο ρόλος των ΜΜΕ: Οι Ουστάσι Κροάτες, οι Τούρκοι φονταμενταλιστές μουτζαχεντίν Βόσνιοι, οι εγωιστές εκμεταλλευτές του γιουγκοσλαβικού νότου Σλοβένοι, οι ασήμαντοι Νότιοι Σέρβοι Μακεδόνες και οι καθυστερημένοι κοντοπίθαροι μουσουλμάνοι τρομοκράτες Αλβανοί
Ας δώσουμε το λόγο σε μια έντιμη σερβική φωνή και αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων εκ των έσω:
Γράφει η Σιμωνίδα Αργυράκου, που έζησε τα γεγονότααπό πρώτο χέρι, σαν αξιωματούχος στο σερβικό Διπλωματικό Σώμα:
‘Στη συνέχεια, στη Σερβία αναπτύχθηκε μια ολοκληρωτική εθνικιστική καμπάνια με πολλούς πρωταγωνιστές. Την ηγεσία του Μεγαλοσερβικού Κινήματος ανέλαβε το κόμμα του Μιλόσεβιτς, ενώ πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα ΜΜΕ, η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, γνωστοί συγγραφείς και αργότερα τα νεοφασιστικά κόμματα του Βόγισλαβ Σέσελι και Βουκ Ντράσκοβιτς. Όλοι αυτοί βομβάρδιζαν καθημερινά τους Σέρβους με μηνύματα μίσους, με ειδήσεις και αναλύσεις περί διαφόρων κινδύνων που τους απειλούν κλπ. Με υπομονή και επιμονή, αφού ξύπνησαν πρώτα την δυσπιστία, κατάφεραν να ξυπνήσουν και το μίσος απέναντι σε όλους τους άλλους μη-Σέρβους. Από ‘κει και πέρα, ο σερβικός λαός στην πλειοψηφία του άρχισε να αναπαράγει αυτά που άκουγε ή διάβαζε και όχι μόνο. Άρχισε σιγά-σιγά να αποδέχεται την ιδέα ότι ο πόλεμος είναι πράγματι αναγκαίος.
Η εκκλησία συνέβαλε οριστικά σε αυτή την καμπάνια. Ο πατριάρχης και οι μητροπολίτες σε σχεδόν όλες τις ομιλίες τους προειδοποιούσαν για τους κινδύνους από το Ισλάμ, το Βατικανό κλπ. Ο ‘μετριοπαθής’ Σέρβος πατριάρχης έλεγε ότι «για τους Σέρβους στην Κροατία δεν υπάρχει τρίτος δρόμος -ή θα πάρουν τα όπλα ή πρέπει να φύγουν». Το 1990, η Σερβική Εκκλησία ζήτησε από τις αρχές άδεια για να γίνουν ανασκαφές στους μαζικούς τάφους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και να κηδευτούν τα θύματα κοντά σε χριστιανικούς ναούς. Οι ανασκαφές, αντί να γίνουν σε μια ήρεμη και αξιοπρεπή ατμόσφαιρα, έγιναν παρουσία τηλεοπτικών καμερών, προβολέων, δημοσιογράφων, πολιτικών και πολλών άλλων. Η κρατική τηλεόραση μετέδωσε ζωντανά αυτές τις φρικτές εικόνες.
Με αυτό τον τρόπο, αναδεικνύοντας τα εγκλήματα που έγιναν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Κροάτες φασίστες ενάντια στους Σέρβους και ανοίγοντας τις ‘παλιές πληγές’, η Σερβική Εκκλησία καλούσε τους Σέρβους να πάρουν μέτρα προστασίας έναντι του δήθεν καινούριου κινδύνου· στην ουσία τους καλούσε να πάρουν εκδίκηση. Είναι ενδεικτικό ότι σε κανέναν από τους μαζικούς τάφους στη Σερβία δεν έγινε ανασκαφή -μόνο σε αυτούς που ήταν στην Κροατία και τη Βοσνία!
Τα ΜΜΕ υποστήριζαν σταθερά αυτή την πολιτική. Για παράδειγμα, προωθούσαν μεθοδικά την κατηγορία ότι η κυβέρνηση της Βοσνίας, με τη βοήθεια του Βατικανού και της Γερμανίας, θέλει να δημιουργήσει ένα «ισλαμικό φρούριο στην καρδιά της Ευρώπης», όπως έλεγαν, με σκοπό να «εξαφανίσει όλους τους Σέρβους».
Ο Μιλόσεβιτς άφηνε πρώτα τους πιο ακραίους πολιτικούς να μιλάνε για μια Σερβία μέχρι τη Βιέννη ή την Τεργέστη, και μετά ερχόταν ο ίδιος ο ηγέτης για να επιβεβαιώσει, με σοβαρό ύφος, ότι «όντως ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος και πρέπει να αμυνθούμε». Ενα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ομιλία του Μιλόσεβιτς στη σερβική Βουλή τον Απρίλιο του 1991:
«Το ζήτημα των συνόρων είναι ζωτικής σημασίας για ένα κράτος. Οπως ξέρετε, είναι πάντα οι δυνατοί που καθορίζουν ποια είναι τα σύνορα, και ποτέ οι αδύναμοι. Γι’ αυτό, πρέπει να είμαστε δυνατοί. […] Μίλησα με τους ανθρώπους μας στο Κνιν [Κροατία] και στη Βοσνία. Η πίεση πάνω τους είναι μεγάλη […] Μήπως θα έπρεπε να προαναγγείλουμε στο ραδιόφωνο όσα σκοπεύουμε να κάνουμε; Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αν πρέπει να πολεμήσουμε, θα πολεμήσουμε πραγματικά».
Η καμπάνια διήρκεσε χρόνια και έμοιαζε με πραγματική εθνικιστική υστερία. Και ενώ στα συλλαλητήρια που οργάνωνε το κόμμα του Μιλόσεβιτς ακούγονταν συνθήματα όπως «θα πιούμε το τούρκικο αίμα», η πολιτική ηγεσία της Σερβίας ετοιμαζόταν για πόλεμο’.
– Πηγή: Σιμωνίδα Αργυράκου, 16 χρόνια από τη γενοκτονία στη Σρεμπρένιτσα, Πώς και γιατί συνέβη; http://rnbnet.gr/details.php?id=2908
Ο Μιλόσεβιτς, έχοντας κατορθώσει να αποκτήσει σχεδόν την αποκλειστικότητα στη διαχείριση των ΜΜΕ (κανάλια, ραδιοσταθμοί, εφημερίδες, πρακτορεία ειδήσεων, πομποί αναμετάδοσης κ.λπ.), και έχοντας στα χέρια του έναν κρατικό μηχανισμό με 50 χρόνια εμπειρία στην διαστρέβλωση της αλήθειας κατ’ επιταγήν του μονοκομματικού κράτους, προώθησε μια πολύ επιτυχημένη προπαγανδιστική καμπάνια δαιμονοποίησης όλων των άλλων κοινοτήτων:
– Οι Κροάτες δεν ήταν πλέον Κροάτες αλλά Ustasha,
– οι Βόσνιοι δεν ήταν πια απλά οι μουσουλμάνοι συμπατριώτες τους με τους οποίους είχαν κερδίσει μαζί τον Β’ΠΠ πόλεμο αλλά Τούρκοι και φονταμενταλιστές γενίτσαροι (=εξισλαμισμένοι Σέρβοι κατωτέρων γονιδίων) μουτζαχεντίν,
– οι Σλοβένοι έγιναν «οι εγωιστές εκμεταλλευτές του γιουγκοσλαβικού νότου»,
– οι Μακεδόνες ήταν πλέον «μια ασήμαντη κοινότητα Νότιων Σέρβων»,
– και οι Αλβανοί δεν ήταν πλέον άλλος ένας λαός που ζούσε στην τιτοϊκή ‘Ενότητα και Αδελφότητα’ αλλά καθυστερημένοι και κοντοπίθαροι μουσουλμάνοι τρομοκράτες.
Και όλα αυτά, δεν ήταν αστεία ή ψυχαγωγικές εικόνες που απλά έπαιζαν στην τηλεόραση. Αυτού του είδους η προπαγάνδα, σε συνδυασμό με απολύτως κατασκευασμένες ‘ειδήσεις’ οδήγησαν πολλούς Σέρβους τηλεθεατές να καταταχθούν σε παραστρατιωτικές ομάδες και να επιδοθούν σε πραγματικά εγκλήματα πολέμου. Μάλιστα, το 2009, η Ειδική Εισαγγελία Εγκλημάτων Πολέμου της Σερβίας ξεκίνησε έρευνα κατά δημοσιογράφων και συγκεκριμένων ΜΜΕ (κρατική Σερβική Τηλεόραση RTS, καθημερινές κρατικές εφημερίδες του Βελιγραδίου Politika και Vecernje Novosti, κρατικό Πρακτορείο Ειδήσεων της Γιουγκοσλαβίας-Σερβίας Tanjug κ.ο.κ.) με την κατηγορία της υποκίνησης σε εγκλήματα πολέμου μέσω ρητορικής μίσους και κατασκευής ειδήσεων.
Ετσι είχαμε, την περίοδο 1991-1999:
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.
Η σημερινή ενότητα έχει τίτλο: ‘Εθνοκάθαρση και γενοκτονία σε ευρωπαϊκό έδαφος στον 20ό αιώνα: Οταν το ‘Ποτέ ξανά!’ ακουγόταν σαν ανέκδοτο’
— $$$ Εθνοκάθαρση και γενοκτονία σε ευρωπαϊκό έδαφος στον 20ό αιώνα: Οταν το ‘Ποτέ ξανά!’ ακουγόταν σαν ανέκδοτο
Οι δύο βασικότεροι τσέτνικ σύμμαχοι του Μιλόσεβιτς, ο Κάρατζιτς και ο Σέσελι, είχαν βρει τη λύση από πολύ νωρίς: «Θα εξαφανιστούν οι Βόσνιοι από προσώπου γης, και όχι μόνο φυσικά, σαν ανθρώπινες οντότητες αλλά και η υπόστασή τους σαν έθνος» είχε δηλώσει μέσα στο νόμιμο Κοινοβούλιο της Β-Ε ο πρώτος τον Οκτώβριο του 1991, και «Εχω τη λύση για το κροατικό πρόβλημα, θα κόψουμε τον λαιμό κάθε Κροάτη» ο δεύτερος την ίδια εποχή. Την ίδια λύση προέκρινε ο Σέσελι αργότερα και για τους Βόσνιους και για τους Αλβανούς, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι στον πόλεμο εναντίον των πρώτων είχε διαθέσει το σύνολο της παραστρατιωτικής μιλίτσιας του, τους ‘Λευκούς Αετούς’, ενώ στον πόλεμο κατά των δεύτερων οι λύσεις του ήταν πιο ραφιναρισμένες και με κρατική σφραγίδα, αφού ο Μιλόσεβιτς τον είχε χρίσει αναπληρωτή πρωθυπουργό το 1999, κατά την κρίση του Κοσόβου. Το ‘πρόγραμμα’ του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος του Σέσελι, έτσι όπως τυπώθηκε τόσο το 1991 (εδώ), όσο και το 1996 (εδώ), ήταν ένα πραγματικά ανατριχιαστικό κείμενο το οποίο μιλούσε ευθέως για την εξόντωση των ‘άλλων’, και ειδικά της Αλβανικής μειονότητας στο Κόσοβο, προκειμένου να γίνει πραγματικότητα το όνειρο μιας Θεοκρατικής Μεγάλης Σερβίας, η οποία, σημειωτέον, θα περιλάμβανε και την ‘Σερβική Μακεδονία’:
«[Στόχος μας είναι] ένα ανεξάρτητο κράτος, που θα αγκαλιάζει το σερβικό έθνος, ολόκληρο και ακέραιο, και μαζί όλα τα σερβικά εδάφη μέσα στα σύνορά του, και θα περιλαμβάνει εκτός από την κυρίως σημερινή Σερβία, και την σερβική Μακεδονία, το σερβικό Μαυροβούνιο, την σερβική Βοσνία, την σερβική Ερζεγοβίνη, το σερβικό Ντουμπρόβνικ, την σερβική Δαλματία, την σερβική Lika, το σερβικό Kordun, την σερβική Banija, την σερβική Σλαβονία και την σερβική Baranja […], και θα αποβάλλει, χωρίς καθυστέρηση, όλους, και τους 360.000 Αλβανούς και τους απογόνους τους, […] και με συγκεκριμένα μέτρα για την πλήρη εξόντωση όλων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, του πολιτισμού τους, της κοινωνίας τους, και όλων των παροχών προς αυτούς, στην ιδιοκτησία, στην εκπαίδευση, στην απασχόληση, στη βιομηχανία, στην κατοικία, και στην ίδια τους την ύπαρξη».
Και όσο κι αν φανεί παράξενο στους ‘αριστερούς φιλοσέρβους’, η Δύση τους Σέρβους βοήθησε σε αυτή την ιστορία, και όχι τα θύματά τους (όλους τους υπόλοιπους), και μάλιστα με παραπάνω από έναν τρόπο. Λ.χ. το σχέδιο του Σάιρους Βανς με το οποίο έληξε η σύντομη σύγκρουση μεταξύ Σερβίας και Κροατίας στο τέλος του 1991, προέβλεπε το οπλοστάσιο της πρώην Γιουγκοσλαβίας να πάει στους Σέρβους και όχι να μοιραστεί εξίσου σε όλες τις δημοκρατίες. Φυσικά, από την Σερβία μεταβιβάστηκε στους Σέρβους της Βοσνίας και της Κροατίας προς εκπλήρωση των αποσχιστικών τους τάσεων. Επίσης, όλα τα εργοστάσια κατασκευής όπλων βρίσκονταν κυρίως στην Σερβία. Σαν να μην έφταναν αυτά, με το εμπάργκο όπλων οι άλλες δημοκρατίες δεν μπορούσαν να οπλιστούν, κι έτσι η απαγόρευση έπληξε όλους πλην των Σέρβων, που κληρονόμησαν τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη. Η πλάστιγγα, ειδικά σε βαρέα όπλα, τεθωρακισμένα, αεροπλάνα και σύγχρονο εξοπλισμό, ήταν εξαιρετικά ανισοβαρής υπέρ των Σέρβων, που νόμιζαν πως με την υπεροπλία είχαν εύκολη δουλειά πλέον. Οπως είπαμε, ούτε οι Βόσνιοι στην αρχή ήθελαν να αποσχιστούν. Πολύ αργότερα (αρχές του 1992) το αποφάσισαν, διότι δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Σε εκείνο το σημείο, ήταν εμφανές ότι Σέρβοι και Κροάτες ήθελαν να μοιράσουν τη Βοσνία και να μην αφήσουν χώρο για τους Βόσνιους. Διόλου παράξενο που μετά απ’ όλα αυτά, ήταν οι εθνικιστές εκείνοι που είχαν επικρατήσει σχεδόν σε όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία. Οι εθνικισμοί ζουν και επικρατούν (ότ)αν αλληλοτροφοδοτούνται –όλοι το γνωρίζουν αυτό.
Ο διάσημος χάρτης της πολιορκίας του Σαράγεβο, 1992-1996. Στην περίμετρο του Σαράγεβο, 60 χιλιόμετρα συνολικά, είχαν στηθεί 2.100 πυροβόλα. Ενα πυροβόλο κάθε 30 μέτρα. Σύμφωνα με τον Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη, Αυγή 06/08/1995, αναλογούσαν 7 οβίδες σε κάθε κάτοικο της πόλης. Οι διεθνείς παρατηρητές του ΟΗΕ υπολόγισαν ότι η πόλη δέχτηκε τουλάχιστον 480.000 βλήματα κάθε είδους, από κατευθυνόμενους πυραύλους Maljutka μέχρι γομωμένες οβίδες και μεταποιημένες βόμβες (‘πριόνια’) και αντιαεροπορικά για τις βολές ρουτίνας, δηλαδή 430 κατά μέσο όρο την ημέρα για τα πρώτα δύο χρόνια, και 330 μέσο όρο συνολικά. Αποτέλεσμα, στις 1.460 ημέρες πολιορκίας (από 05 Απριλίου 1992 μέχρι 29 Φεβρουαρίου 1996), μετρήθηκαν 10.000 ολοσχερώς κατεστραμμένες κατοικίες και 100.000 με διαφόρων ειδών ζημιές, το 23% των υπόλοιπων κτιρίων με σοβαρές ζημιές και το 64% με μικρότερες, 298 βόμβες μόνο στο νοσοκομείο με αποτέλεσμα τον θάνατο 49 ατόμων από το ιατρικό προσωπικό το οποίο είχε να περιθάλψει καθημερινά 5-15 τραυματίες μόνο από βολές σνάιπερ, οι οποίοι έριξαν τουλάχιστον στο 40% των περίπου 70.000 παιδιών της πόλης, 8.000 εξορμήσεις της Πυροσβεστικής και πάνω από 150.000 πρόσφυγες, διότι η μέση ημερήσια ποσότητα φαγητού ανά άτομο ήταν μόλις 159 γραμμάρια και νερό -το οποίο πουλιόταν στη μαύρη αγορά, 10 γερμανικά μάρκα τα 30 λίτρα- υπήρχε μόνο στο 2% του συνολικού χρόνου της πολιορκίας, γεγονός που οδήγησε σε επιδημία τύφου και άλλων νόσων. Φυσικά, η χειρότερη συνέπεια της πολιορκίας ήταν ότι μετρήθηκαν όχι λιγότεροι από 11.541 νεκρούς, εκ των οποίων 1.601 παιδιά, και 57.000 τραυματίες, εκ των οποίων 14.888 παιδιά, ανάμεσά τους 3.378 με βαριά τραύματα και 355 με μόνιμη αναπηρία. Στην πολιορκία του Γκόραζντε, πάλι, ο φόρος αίματος ήταν 4.500 νεκροί άμαχοι στις 1.300 μέρες πολιορκίας. Το ψωμί στις πολιορκημένες πόλεις έφτασε να κοστίζει 250 γερμανικά μάρκα το κιλό.
Είναι, επίσης, λάθος για τους συμπατριώτες μας φιλοσέρβους να πιστεύουν ότι κάποιο δικαίωμα για να αποσχιστούν ‘χαρίστηκε’ από την διεθνή κοινότητα σε Κροάτες, Σλοβένους, Μακεδόνες και Βόσνιους.
Η αλήθεια είναι ότι ΑΦΟΥ οι Σέρβοι διέλυσαν πρώτα τη χώρα, ΜΕΤΑ η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε πως οι έξι δημοκρατίες αποτελούν όλες συνέχεια της Γιουγκοσλαβίας και τους αναγνωρίστηκε δικαίωμα συνέχισης ύπαρξης. Κι αυτό, ΜΟΝΟ στα προϋπάρχοντα σύνορα μεταξύ των έξι δημοκρατιών. Κανείς -εκτός από τους πραγματικά επεκτατιστές Σέρβους- δεν συζητούσε για αλλαγή των υφιστάμενων συνόρων εντός των νέων κρατών. Γι’ αυτό και δεν αναγνωρίστηκε δικαίωμα λ.χ. των Κροατών της Βοσνίας ή των Σέρβων της Κροατίας ή των Αλβανών της Μακεδονίας και του Μαυροβουνίου ή των Ούγγρων της Βοϊβοντίνα ή των Αλβανών του Κοσόβου (τότε) να αποσχιστούν. Στην ίδια λογική, δεν ετίθετο θέμα και των Σέρβων της Βοσνίας να αποσχιστούν. Ομως αυτοί, αγνοώντας για άλλη μια φορά τη διεθνή κοινότητα και χωρίς την παραμικρή καλή πίστη απέναντι στους πρώην συμπατριώτες τους, απαιτούσαν την ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΟΡΩΝ εντός των νέων δημοκρατιών.
Και, στην πραγματικότητα, τελικά τι έγινε;
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.
Η σημερινή ενότητα έχει τίτλο: ‘Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού’
— $$$ Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού
Ισως ο αναγνώστης έχει ακούσει έναν νέο χρυσαυγίτικο μύθο σύμφωνα με τον οποίο «κανένας Σέρβος δεν λιποτάκτησε όπως λιποτακτούν σήμερα οι Σύριοι λαθρομετανάστες». Εντάξει, από τις χρυσαυγίτικες γραφίδες ξέρουμε όλοι ότι παράγονται μόνο ψέματα, διαστρεβλώσεις και πλαστογραφίες. Στην πραγματικότητα, τόσο στον πρώτο πόλεμο 1991-1995, όσο και στον δεύτερο του Κοσόβου, πολλοί Σέρβοι είχαν αρνηθεί να καταταγούν και πολλές χιλιάδες φυγάδες είχαν βρει καταφύγιο στην Ελλάδα. Στον πόλεμο του Κοσόβου, για τον οποίο υπάρχουν κάποια αποσπασματικά στοιχεία, γνωρίζουμε ότι οι υποθέσεις φυγοστράτων στα στρατιωτικά δικαστήρια ήταν τουλάχιστον 23.000, και, μάλιστα, με την απειλή κάθειρξης 20 ετών «για προδοσία», όπως δημοσιεύτηκε από τη Διεθνή Αμνηστία. http://www.refworld.org/docid/3ae6a9cdc.html
Για τους πρώτους πολέμους 1991-1995 δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι αριθμοί σχετικά με τους αριθμούς λιποτακτών και φυγοστράτων, όμως γνωρίζουμε τα εξής:
Στην Ελευθεροτυπία, 20/07/1994, είχε δημοσιευτεί ένα άρθρο από την Ελληνική Επιτροπή Υπεράσπισης Λιποτακτών και Ανυπότακτων της πρώην Γιουγκοσλαβίας, με την υπογραφή των Σίσσυ Βωβού, Δημήτρη Σωτηρόπουλου και Γιάννη Φελέκη, με τίτλο ‘Πρώην Γιουγκοσλαβία: Ο μεγαλύτερος στρατός είναι οι λιποτάκτες‘. Μόνο το 24% όσων κλήθηκαν στα όπλα παρουσιάστηκαν. Στο Βελιγράδι το ποσοστό ήταν μόνο 12%. Ο αριθμός όσων αρνήθηκαν να καταταγούν είναι ένας μεγάλος εξαψήφιος αριθμός. Επίσημα στοιχεία δεν υπάρχουν διότι θα ήταν, πρώτον, σαν να παραδέχονται οι μιλιταριστές σωβινιστές εθνικιστές ηγέτες ότι η Σερβία συμμετέχει σε πόλεμο, και δεύτερον, σαν να παραδέχονται την αποτυχία των ‘ιδεών’ τους, πράγμα που θα οδηγούσε σε πνεύμα ηττοπάθειας και τραυματισμού του δήθεν ‘μαχητικού πνεύματος’. Γι’ αυτό, οι στρατιωτικές και πολιτικές αρχές προτιμούσαν να μιλάνε γενικά κι αόριστα για «φυγάδες με οικονομικά κίνητρα» που μετανάστευσαν στο εξωτερικό (κάποιοι τους υπολογίζουν σε 300.000) και να μην λένε κουβέντα για τους ανυπότακτους και τους λιποτάκτες. Στην πραγματικότητα, το κίνημα ενάντια στη στράτευση υπό τα σερβικά και τα σερβοβοσνιακά χρώματα, όπως και οι διαμαρτυρίες εφέδρων, οι μαζικές λιποταξίες και οι αποσκιρτήσεις από τα διάφορα μέτωπα, ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα, ειδικά την περίοδο 1991-1993. Οι γονείς των στρατιωτών εισέβαλλαν για διαμαρτυρίες μέσα στο Κοινοβούλιο ενώ έφεδροι που καλούνταν για επανακατάταξη και στρατεύσιμοι που καλούνταν για πρώτη φορά συχνά έκλειναν δρόμους, έκαναν μαζικές διαμαρτυρίες και απεργίες πείνας ενώ υπήρχαν και ολόκληρα χωριά που αρνήθηκαν με μαζική διαμαρτυρία να στρατευθούν στο σύνολό τους. Ενας Σέρβος έφεδρος στο Κνιν (Κράινα) έκλεψε ένα τανκ και το πήγε μέχρι το Βελιγράδι. Το πάρκαρε έξω από την ομοσπονδιακή Βουλή -και δεν ήταν ο μόνος που με ανορθόδοξες μεθόδους ήθελε να δείξει την αντίθεσή του στον πόλεμο. Στο χωριό Τρέζνιεβατς ανακήρυξαν την ‘Πνευματική Δημοκρατία της Πιτσαρίας Ζίτσερ’ (το όνομα της πιτσαρίας του χωριού) και ανάγκασαν με μη βίαια μέσα τις αρχές να ακυρώσουν τη στράτευση, παρότι κάποιοι διώχθηκαν και φυλακίστηκαν. Μια χαρακτηριστική στιγμή του αισθήματος δυσαρέσκειας μεταξύ των Σέρβων εφέδρων ήταν η ανταρσία τριών μεγάλων σωμάτων στρατού στη Μπάνια-Λούκα, επί πολλές μέρες, τον Σεπτέμβριο του 1993. Εκαναν κατάληψη στα κτίρια του επιτελείου και στην τοπική τηλεόραση και ζητούσαν να τιμωρηθούν οι λαθρέμποροι και οι μαυραγορίτες. Αν και δεν ήταν κίνηση σε αντιπολεμική κατεύθυνση, τη δουλειά της την έκανε. Σταμάτησε τον πόλεμο επί δέκα μέρες και ταπείνωσε τους ένστολους γραφειοκράτες, αφού αναγκάστηκαν στο τέλος να διαπραγματευτούν.
Το μεγαλύτερο, όμως, μυστικό των εξουσιοφρενών μιλιταριστών ήταν η τύχη των προσφύγων που έρχονταν στη Σερβία από τις εμπόλεμες περιοχές. Αυτοί, αν και προστατεύονταν από τις διεθνείς συμβάσεις, υποχρεώνονταν να επιστρέφουν στο μέτωπο και στην πρώτη γραμμή του πυρός. Αυτό συνέβαινε χωρίς διακοπή από το 1991 μέχρι και το φθινόπωρο του 1995 και την εθνική εκκαθάριση της Κράινα από τους Κροάτες. Ο στρατός κατοχής του Κάρατζιτς προσπαθούσε να συλλάβει τους άνδρες στρατεύσιμης ηλικίας προτού μπουν με τις οικογένειές του στη Νέα Γιουγκοσλαβία, ενώ οι υπηρεσίες του Μιλόσεβιτς περίμεναν στα τρία σημεία εισόδου στη Σερβία, προχωρούσαν σε συλλήψεις και κατόπιν έστελναν τους πρόσφυγες στις μονάδες του Μλάντιτς. Σημειώθηκαν ύποπτες δολοφονίες από Σέρβους στρατονόμους, ενώ όσοι αρνούνταν, καταδικάζονταν σε τουλάχιστον δέκα χρόνια κάθειρξη. Τα κυβερνητικά ΜΜΕ έδειχαν συνεχώς 500 πρόσφυγες από την πόλη Νις δήθεν ως εθελοντές που έκαναν όλο το μεγάλο ταξίδι μέχρι τη Σερβία μόνο για να ξαναγυρίσουν στο μέτωπο, ενώ ανεξάρτητα ραδιόφωνα και ξένοι ανταποκριτές διαβεβαίωναν ότι στάλθηκαν εκεί με τη βία και με την απειλή φυλακίσεων ή και εκτελεστικών αποσπασμάτων, ακόμα.
Η επόμενη μέρα του Σαράγεβο. Ο τοίχος από το ‘Welcome to Sarajevo’ (η κλασική φωτογραφία του Ron Haviv) βομβαρδισμένος.
Μικρές αριστερές οργανώσεις προσπαθούσαν να τους βοηθήσουν, σύμφωνα με τις αποφάσεις της Ευρωβουλής και του Συμβουλίου της Ευρώπης, οι οποίες όριζαν ότι λιποτάκτες και ανυπότακτοι ήταν ‘προστευόμενα πρόσωπα’. Οι ελληνικές αρχές, βέβαια, με τη βοήθεια της ΚΥΠ και με σερβικές ‘λίστες κατάταξης’ στα χέρια, τους έψαχναν, τους έβρισκαν ή τους απαγόρευαν την είσοδο, και όταν τους συλλάμβαναν, τους έστελναν πακέτο στον Μιλόσεβιτς και στον Κάρατζιτς.
Στην Κροατία, επίσης, υπήρξαν αντιπολεμικά κινήματα που προσπαθούσαν να βρουν το χώρο τους και να απευθυνθούν στην κοινωνία εν μέσω της εθνικιστικής παράνοιας. Π.χ. κάποιοι αναρχικοί, σρκετά φανζίν περιοδικά, οι ‘Μητέρες των Φαντάρων’ που πήγαιναν έξω από τα στρατόπεδα και ζητούσαν τους γιους τους πίσω, πανκ και underground μουσικές κοινότητες που μιλούσαν για συμβίωση, δίκτυα που υποστήριζαν Σέρβους εντός της Κροατίας να μην τους πάρουν τα σπίτια τους οι αρχές και άτυπες οργανώσεις πολιτών που βοηθούσαν λιποτάκτες και φυγόστρατους. Στη Βοσνία, το καλοκαίρι του 1992, σε ένα χωριό κοντά στο Γκόραζντε, συγκινεί ακόμα και σήμερα η ιστορία του Amir Reko ή ‘Makedonac’, ενός Βόσνιου πρώην αξιωματικού του JNA, ο οποίος με τη βοήθεια ενός Σέρβου συναδέλφου του, που διακινδύνεψε τη ζωή του γι’ αυτό, μπόρεσε να περάσει τα σύνορα προς το χωριό του στη Β-Ε, μόνο για να βρει ότι η μητέρα του και άλλα έξι μέλη της οικογένειας του είχαν δολοφονηθεί από Σερβοβοσνιακές δυνάμεις. Και παρά το σοκ, κατόρθωσε να αποτρέψει τη δολοφονία 44 Σέρβων συγχωριανών του από τους συμπολεμιστές του και υφισταμένους τους Βόσνιους που ζητούσαν εκδίκηση για τους δικούς τους νεκρούς -ένα συγκινητικό φιλμάκι με την ιστορία του ‘Μακεδόνα’, και με τους επιζώντες Σέρβους να τον ευχαριστούν για τη ζωή τους 20 χρόνια μετά, εδώ.
Μετά τη λύση της πολιορκίας του Σαράγεβο και την χαλάρωση της ασφυκτικής σερβικής λογοκρισίας, έγιναν, επίσης, γνωστές συγκινητικές ιστορίες Σέρβων κατοίκων που αρνούνταν να φύγουν ή να στρατευτούν και έμεναν στην πόλη, υπερασπιζόμενοι τον πολυεθνικό χαρακτήρα της, και έκρυβαν επί τρία ή τέσσερα χρόνια Κροάτες και μουσουλμάνους γείτονές τους. Σήμερα αυτοί οι Σέρβοι είναι σχεδόν ελεύθεροι να πουν τις ιστορίες τους σαν ‘Obicni heroji’ (‘Ordinary heroes’), όταν με κίνδυνο της ζωής τους έκρυψαν και έσωσαν αλλόθρησκους συμπολίτες τους. Αλλά και το αντίστροφο, πάλι, μετά τη λήξη του πολέμου: Σέρβοι που δεν ήθελαν να υπακούσουν στις εντολές των εθνικιστών του Κάρατζιτς να φύγουν από την πόλη καίγοντας τα πάντα πίσω τους, και κρύβονταν με τη βοήθεια Κροατών και μουσουλμάνων, αφού πλέον καταζητούνταν επειδή θεωρούνταν προδότες· αυτοί οι Σέρβοι και αυτή τους η στάση ήταν ό,τι χειρότερο για τους φασίστες του Πάλε, αφού αποδείκνυε στην πράξη τη δυνατότητα της συμβίωσης με τον ‘άλλο’.
Φυσικά, αποκλείεται ο Ελλην τηλεθεατής να το γνωρίζει αυτό, αλλά υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες Σερβοβόσνιοι που θεωρούσαν τους Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-σύζυγο Μιλόσεβιτς εγκληματίες και πολεμοκάπηλους φασίστες. Η εγκληματική τους οργάνωση μπορούσε να επιβληθεί και να τους κάνει να σιωπήσουν μόνο με την τρομοκρατία, τις φυλακίσεις και την αναγκαστική στρατολόγηση. Ηταν ένας μικρός εμφύλιος πόλεμος. Το καλοκαίρι του 1995 μεγάλωσε τόσο η απέχθεια στο καθεστώς του Πάλε, ώστε το στράτευμα του Μλάντιτς να έχει μειωθεί από 135.000 σε μόλις 75.000 και οι φαντάροι στην πρώτη γραμμή να καταριούνται πλέον τον Κάρατζιτς. Οι αντιεθνικιστές Σερβοβόσνιοι είχαν δημιουργήσει το ‘Φόρουμ Σέρβων Πολιτών’ της Β-Ε, με τη συμμετοχή μεγάλων προσωπικοτήτων, πολιτικών και διανοούμενων της χώρας, ακόμη και με βετεράνους παρτιζάνους του Β’ΠΠ, με σκοπό όλοι μαζί να καταγγείλουν σαν εγκληματίες και φασίστες τους Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς και Σέσελι. Εκπροσωπούσαν 160.000 με 200.000 Σέρβους που ήθελαν να παραμείνουν στην ενωμένη πολυεθνική Βοσνία και έλεγαν από την πρώτη στιγμή την αλήθεια, απέναντι στη μαύρη προπαγάνδα των τσέτνικ: Πως ο πόλεμος ήταν εισβολή και όχι ‘εμφύλιος’ ή ‘διακοινοτικός’. Στις περιοχές τους είχαν μείνει μόνο δύο ορθόδοξοι ιερείς (ο ένας ήταν μάλιστα στέλεχος και αντιπρόσωπος του Φόρουμ) και η έκκλησή τους στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία να στείλει περισσότερους απορρίφθηκε από τον Πατριάρχη Παύλο και τους μητροπολίτες που είχαν ταχθεί όλοι ανεξαιρέτως υπέρ των φασιστών τσέτνικ. Ο Πατριάρχης διοργάνωνε επίσημες εκκλησιαστικές τελετουργικές πομπές στους δρόμους του Βελιγραδίου, με τιμώμενο πρόσωπο τον αρχιμαφιόζο εγκληματία πολέμου Αρκάν και έστελνε ιερείς να λειτουργήσουν σε όλες τις παραστρατιωτικές μιλίτσιες πριν τις σφαγές αμάχων (θυμηθείτε και την αρχή του γνωστού βίντεο με τους Σκόρπιονς).
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.
Η σημερινή ενότητα έχει τίτλο: ‘Τα γεγονότα: Ο εθνικισμός διαλύει μια χώρα’
— $$$ Τα γεγονότα: Ο εθνικισμός διαλύει μια χώρα
Θα αποδείξουμε ότι η Δύση δεν διέλυσε τη χώρα. Επωφελήθηκε, ναι. Παρενέβη για να μπει στο υπογάστριο της Ρωσίας, ναι. Βομβάρδισε για να ομαλοποιηθεί η κατάσταση και να ανοίξουν κατόπιν οι αγορές μια ώρα αρχίτερα και να αποικιοποιήσει μια χώρα έτοιμη με έτοιμους ‘δυτικού τύπου’ καταναλωτές, ναι. Ομως δεν την επεδίωξε τη διάλυση. Αντίθετα, και οι ΗΠΑ, και πολύ περισσότερο η ΕΕ και η Γερμανία, προσπαθούσαν μέχρι την τελευταία στιγμή να μείνει ενωμένη. Φυσικά αργότερα, και όπλα πούλησαν και υποδαύλισαν το αρχικό μίσος, έτσι κάνουν τα μεγάλα σοβαρά κράτη, κοιτάνε από κάθε κατάσταση να ωφεληθούν.
Αλλά δεν τη διέλυσαν.
Είναι ένα άριστα φιλοτεχνημένο ψέμα, το οποίο λόγω έλλειψης ουσιαστικού αντίλογου, θεωρείται πλέον αυταπόδεικτη αλήθεια. Αλλά δεν είναι.
Τη Γιουγκοσλαβία τη διέλυσε ο εθνικισμός.
Σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία αν τυχόν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης ισχυριστούν ότι μπερδεύουν την μετέπειτα υποστήριξη της Γερμανίας στις δύο νέες χώρες (Κροατία και Σλοβενία) με την ανύπαρκτη υποκίνηση της απόσχισής τους πριν· άλλο το ένα, άλλο το άλλο, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη ότι οι Γερμανοί δήθεν ‘υποκινητές’ καθυστέρησαν πάνω από έξι μήνες να τις αναγνωρίσουν, ενώ οι ΗΠΑ καθυστέρησαν ακόμη περισσότερο τις αναγνωρίσεις, -περισσότερο ακόμη και από τη Ρωσία-, έκαναν σχεδόν ένα χρόνο, και μόνο όταν διαπίστωσαν ότι η Βοσνία θα γίνει κι αυτή στόχος των Σέρβων.
Στ’ αλήθεια, λοιπόν, η Δύση ήταν εχθρική στη Γιουγκοσλαβία και είχε απ’ την αρχή σκοπό να την κάνει κομμάτια και ‘ιμπεριαλιστικό σφαγείο των λαών’; Οι ‘αριστεροί’ φίλοι του δικτάτορα Μιλόσεβιτς θα έχουν πάρα πολλή δουλειά μέχρι να βρουν στοιχεία για να αποδείξουν αυτόν τον ισχυρισμό. Ας τους βοηθήσουμε να δουν την (συγγνώμη) τύφλα τους, πιάνοντας το νήμα απ’ την αρχή.
‘Welcome to Sarajevo’: Η κλασική φωτογραφία του Ron Haviv από την πολιορκία του Σαράγεβο 1992-1995. Οταν το πολυπολιτισμικό, σοφιστικέ και πολύπλοκο Σαράγεβο της ανοχής και της διαφορετικότητας αντιστεκόταν και πολεμούσε τη βαρβαρότητα, το φασισμό και τον εθνικισμό.
Κανείς, λοιπόν, από τους συμπατριώτες μας ‘αριστερούς’ δημοσιολογούντες, όπως οι προηγούμενοι (‘αριστεροί αντιιμπεριαλιστές’ συνήγοροι των Σέρβων), φαίνεται δεν το πήρε είδηση ότι ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς είχε αφαιρέσει τον όρο ‘Σοσιαλιστική’ από τον πλήρη τίτλο ‘Socijalisticka Federativna Republika Jugoslavija’ ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1990. Ηταν η φυσιολογική κατάληξη ενός σταλινικού εξουσιοφρενούς γραφειοκράτη που μεταβλήθηκε σε μία νύχτα από κομμουνιστής σε εθνικιστή, αφού μοναδικός του στόχος ήταν η διαιώνιση της εξουσίας του. Ο αμέσως επόμενος σταθμός σ’ αυτή την καθοδική πορεία θα ήταν το αιματοκύλισμα της ίδιας του της πατρίδας και η μετατροπή της μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια από κανονικό κράτος με εθνική υπερηφάνεια σε ένα απέραντο σφαγείο, αλλά και σε αρχηγείο της μαφίας των ολιγαρχών.
Πως έφτασε εκεί, όμως;
Η ιστορία της σύγχρονης Γιουγκοσλαβίας (πρέπει να) ξεκινά από το μνημόνιο (‘μεμοράντουμ’) της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών του 1986, «ένα θανατηφόρο σωβινιστικό πολεμικό μανιφέστο, κατάλληλο μόνο για Σέρβους κομισσάριους», σύμφωνα με τον έντιμο και αργότερα δολοφονημένο από τον Μιλόσεβιτς Ivan Stambolic, τότε Πρόεδρο της Σερβίας. Και πράγματι, αυτό ακριβώς ήταν: Μια ακατέργαστη άσχημη κλασική θεωρία συνωμοσίας γραμμένη με περίτεχνο τρόπο από τους μεγαλύτερους Σέρβους εθνικιστές διανοούμενους της εποχής.
![[XYZ Contagion] - Logo in Twitter with 9+1 plus Together Against Antisemitism Λογότυπο Twitter XYZ Contagion [27 Ιαν 2019] + Facebook+Site [20 Απρ 2023]](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2023/04/xyz-contagion-logo-in-twitter-with-91-plus-together-against-antisemitism-ce9bcebfceb3cf8ccf84cf85cf80cebf-facebook-ce9acebbceadcf89cebd-ce99cf89ceb1cebdcebdceafceb4ceb7cf82-twitter-xyz-c.jpg?w=270){kind=logo}
XYZ Contagion 