Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
Οσοι τυχόν θέλουν να ενημερωθούν για τις εξελίξεις ή έχουν χάσει επεισόδια από τις δημοσιεύσεις μας μετά τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2015, στην εισαγωγή από το πρώτο δημοσίευμα αυτής της σειράς (‘Η μαρτυρία του αστυνομικού που είδε στα χέρια των εθελοντών τις φωτογραφίες με τους σφαγμένους μουσουλμάνους’) θα μάθουν όσα χρειάζονται. Το προηγούμενο και το επόμενο δημοσίευμα-ντοκουμέντο βρίσκεται (ή θα βρίσκεται) αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Για γρήγορη πρόσβαση, ολόκληρη η νέα αυτή σειρά σε αντίστροφη χρονολογική ταξινόμηση (πρώτα τα νεότερα), κάτω από την κατηγορία ‘Τι άλλο έκαναν οι Ελληνες εθελοντές στη Σρεμπρένιτσα‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και, φυσικά, την ελληνική εμπλοκή.
Το σημερινό report έχει τίτλο:
Ντοκουμέντο #10: Ο τσέτνικ βοϊβόδας διοικητής της ΕΕΦ Ταγματάρχης Zβόνκο Μπάγιαγκιτς, ο Ράτκο Μλάντιτς και ο Ράντοβαν Κάρατζιτς σε κρυφή συγκέντρωση πίνουν ‘εις υγείαν του στόχου για τη Μεγάλη Σερβία’ (‘Velika Srbija’): Ενα ακόμη χαμένο φιλμ
«# Σύντομα, ο Μπάγιαγκιτς πέρασε από το τοπικό στρατιωτικό σώμα στο αμέσως ανώτερο που είχε την ευθύνη ‘για την ειρήνη’ σε ολόκληρη την επαρχία (στο αντίστοιχο της Μεραρχίας, θα λέγαμε), προήχθη σε κανονικό αξιωματικό του σερβοβοσνιακού στρατού, απέκτησε το πολεμικό ψευδώνυμο ‘Duga puska’ (Long Barrel), πέρασε σε ακόμα πιο υπεύθυνο και ανώτερο πόστο σε επίπεδο Σώματος Στρατού, και έγινε πρόσωπο κλειδί στο διαβόητο Drina Corps. Ηταν ο αξιωματικός υπεύθυνος για τον εφοδιασμό, την τροφοδοσία, τα logistics, που λένε στα ελληνικά. Και μόνο η τροφοδοσία με καύσιμα από την Σερβία και το Μαυροβούνιο για τον στρατό της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας, που ήταν ίσως η πιο σημαντική δουλειά εν μέσω πολέμου και εν μέσω εμπάργκο, φτάνει για να καταλάβει πόσο έμπιστο και αξιόπιστο στέλεχος του στρατού των Κάρατζιτς-Μλάντιτς και του Drina Corps θεωρούνταν -και ήταν. Ηταν αυτός που κανόνιζε να φτάνουν αδιαλείπτως στα οχήματα του στρατού χιλιάδες τόνοι καυσίμων, με όλους τους τρόπους (με δωρεές από τον ίδιο και από εθνικά σκεπτόμενους Σέρβους επιχειρηματίες, από δήμους και από άλλους μυστικούς χορηγούς, λαθρεμπόριο αλλά κυρίως με σπάσιμο του εμπάργκο μέσω των λιμανιών του Μαυροβουνίου ή μέσω Αλβανίας, μια πολύ επικερδής επιχείρηση, ειδικά για πολλούς Ελληνες από την ιδιωτική, αλλά και από την ‘κρατική πρωτοβουλία’), και να περνάνε τον ποταμό Ντρίνα από τις γέφυρες-σχεδίες, συνήθως νύχτα. Αυτή του η σημαντική θέση εξηγεί την άνεση που είχε να συνομιλεί όποτε ήθελε με τους Κάρατζιτς και Μλάντιτς, όπως εξηγεί και την γρήγορη ανέλιξη στην στρατιωτική ιεραρχία.
Είναι χαρακτηριστικό πως στην κατάθεσή του το 2009, σαν μάρτυρας υπεράσπισης υπέρ του καταδικασμένου εγκληματία πολέμου Βίνκο Παντούρεβιτς, ο Μπάγιαγκιτς λέει ψέματα πως αποστρατεύτηκε έπειτα από 6-7 χρόνια θητείας με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Ο κατήγορος παρουσίασε στοιχεία πως ήδη από το 1993 είχε προαχθεί τιμητικά στον βαθμό του λοχαγού από τον στρατηγό Zivanovic, διοικητή του Σώματος Στρατού Ντρίνα:
«Since the first days of the battle of the Serbian people, the above named has engaged himself to the utmost as well as his family, relatives, and friends, selflessly dedicating himself to materially equipping the Serbian soldiers and units. Since the day of the formation of the corps, he has been put in a very responsible position, which he maintains very successfully. As is the nature of this work to handle goods of high material […] a person of weaker morals would succumb to temptation; however, we may proudly state that Zvonko is a truly honourable Serb, whose decency honouring orthodoxy manifests the guiding star towards the salvation and victory of the Serbian people. All those sincerely wishing well to the Serbian people can regard an ideal in the character of Zvonko Bajagic. This command recommends to the Superior Command to promote the above named to the rank of reserve’s captain 1st class of the Army of Republika Srpska. The rank we are recommending will be given to a man who will never and nowhere underestimate or belittle it». http://www.ictytranscripts.org/trials/popovic/090309ED.htm
Οσο περνούσε ο καιρός, και όσο φούντωνε ο πόλεμος, ο Ζβόνκο μάζευε βαθμούς κι έτσι έφτασε στον βαθμό του Ταγματάρχη. Εγινε ό,τι έγινε με τον πόλεμο, κάποτε αυτός τελείωσε, ο Ζβόνκο αποστρατεύτηκε τον Ιούλιο του 1996, και ήδη από τον ίδιο χρόνο, τον βρίσκουμε να κατέχει σημαντικά αξιώματα τόσο στη γενέτειρά του την Βλασένιτσα, την οποία ποτέ δεν εγκατάλειψε, όσο και σε εθνικό επίπεδο, στον κρατικό μηχανισμό της Republika Srpska και στο εθνικιστικό κόμμα SDS.».
Σρεμπρένιτσα Βοσνίας, 11 Ιουλίου 1995, την ημέρα της πτώσης της πόλης και της αρχής των σφαγών. Διακρίνονται ο Ράτκο Μλάντιτς, ο Σερβοβόσνιος διοικητής της ΕΕΦ με το πολεμικό ψευδώνυμο ‘Duga puska’ και ο Ελληνας διοικητής της ΕΕΦ Μήτκος Αντώνιος, ενώ γύρω-γύρω διακρίνονται οι σωματοφύλακες του Μλάντιτς.
Βλέπουμε πως όταν ήταν υποχρεωμένος να καταθέσει επίσημα, τα αρνούνταν όλα: Ισχυριζόταν ότι ήταν ένας απλός στρατιώτης, ενταγμένος στους σερβικούς οργανισμούς απλά γιατί ήταν ‘πατριώτης’ και πίστευε στον ‘σερβικό σκοπό’. Αυτό το τροπάριο πήγε να επαναλάβει και στο ΔΠΔΧΓ, όπως προκύπτει από τα παραπάνω, μέχρι που ο κατήγορος παρουσίασε έγγραφα με τα οποία πιστοποιούνταν ότι ήταν τελικά υψηλόβαθμος αξιωματικός, και μάλιστα σε θέση-κλειδί του σερβοβοσνιακού στρατού ήδη από το 1993.
Οταν όμως δεν βρισκόταν κάτω από την πίεση αυτή, τότε έβρισκε τον πραγματικό του εαυτό, και δήλωνε περήφανος που φορούσε τα σερβικά διάσημα. Και όχι μόνο τα απλά insignia, αλλά και τα παράσημα με τα οποία είχε τιμηθεί από την ηγεσία των Κάρατζιτς και Μλάντιτς. Ετσι, τον βλέπουμε σε ένα ντοκιμαντέρ του 2012 της σερβοβοσνιακής τηλεόρασης (Radio Television Republika Srpska, PTPC) με τίτλο ‘Zakletva’ (‘Ορκος’), στο οποίο εξεταζόταν η ιστορία της δημιουργίας και η μετέπειτα δράση του στρατού των Σερβοβόσνιων Vojska Republike Srpske (VRS), να δηλώνει στην κάμερα πόσο περήφανος ήταν σαν αξιωματικός του VRS, και πόσο του αρέσει που έγινε τμήμα αυτής της κληρονομιάς και πόσο χαίρεται που θα την περάσει στις επόμενες γενιές. Μάλιστα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι πρώην αξιωματικοί που μιλάνε στο ντοκιμαντέρ αυτό εμφανίστηκαν φορώντας απλά τα πολιτικά τους ρούχα, μόνο ο Μπάγιαγκιτς, του οποίου η συνέντευξη παίχτηκε μάλιστα στον επίλογο του φιλμ, εμφανίστηκε φορώντας τα παραδοσιακά σερβικά ρούχα και τον απαραίτητο χαρακτηριστικό σερβικό εθνικό καπέλο Sajkaca, που αποτελεί παράλληλα και το επίσημο πηλήκιο του στρατού των Σερβοβόσνιων.
Για να μπορέσει να κρεμάσει στην στολή και να επιδείξει με αυτόν τον τρόπο και τα παράσημα, τους μεγαλόσταυρους και όλες τις άλλες διακρίσεις που έλαβε από τον σερβοβοσνιακό στρατό, όπως μπορούμε να δούμε στο απόσπασμα από το φιλμ:
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Ο διοικητής της ΕΕΦ Zβόνκο Μπάγιαγκιτς (Zvonko Bajagic) δηλώνει στην κάμερα πόσο περήφανος ήταν σαν αξιωματικός του VRS, και πόσο του αρέσει που έγινε τμήμα αυτής της κληρονομιάς και πόσο χαίρεται που θα την περάσει στις επόμενες γενιές. Μάλιστα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι πρώην αξιωματικοί που μιλάνε στο ντοκιμαντέρ αυτό εμφανίστηκαν φορώντας απλά τα πολιτικά τους ρούχα, μόνο ο Μπάγιαγκιτς, του οποίου η συνέντευξη παίχτηκε μάλιστα στον επίλογο του φιλμ, εμφανίστηκε φορώντας τα παραδοσιακά σερβικά ρούχα και τον απαραίτητο χαρακτηριστικό σερβικό εθνικό καπέλο Sajkaca, που αποτελεί παράλληλα και το επίσημο πηλήκιο του στρατού των Σερβοβόσνιων. Για να μπορέσει να κρεμάσει στην στολή και να επιδείξει με αυτόν τον τρόπο και τα παράσημα, τους μεγαλόσταυρους και όλες τις άλλες διακρίσεις που έλαβε από τον σερβοβοσνιακό στρατό, όπως μπορούμε να δούμε στο απόσπασμα από το φιλμ.
Πρωτοχρονιά 1996. Στο αρχηγείο του σερβοβοσνιακού στρατού του Μλάντιτς, στο Han Pijesak, μια όμορφη γιορτή με τον Μλάντιτς στο τσακίρ-κέφι, φορώντας ελληνικό τσολιαδίστικο φέσι και τον Αντώνη Μήτκο να διασκεδάζουν και να χορεύουν. Το φέσι του τσολιά συναντάει την Sajkaca και τα 4 κυριλλικά ‘C’ του σερβικού σταυρού («Samo sloga Srbina spasava», «μόνο η ενότητα θα σώσει τους Σέρβους»).
Οσοι τυχόν θέλουν να ενημερωθούν για τις εξελίξεις ή έχουν χάσει επεισόδια από τις δημοσιεύσεις μας μετά τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2015, στην εισαγωγή από το πρώτο δημοσίευμα αυτής της σειράς (‘Η μαρτυρία του αστυνομικού που είδε στα χέρια των εθελοντών τις φωτογραφίες με τους σφαγμένους μουσουλμάνους’) θα μάθουν όσα χρειάζονται. Το προηγούμενο και το επόμενο δημοσίευμα-ντοκουμέντο βρίσκεται (ή θα βρίσκεται) αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Για γρήγορη πρόσβαση, ολόκληρη η νέα αυτή σειρά σε αντίστροφη χρονολογική ταξινόμηση (πρώτα τα νεότερα), κάτω από την κατηγορία ‘Τι άλλο έκαναν οι Ελληνες εθελοντές στη Σρεμπρένιτσα‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και, φυσικά, την ελληνική εμπλοκή.
Το σημερινό report έχει τίτλο:
Ντοκουμέντο #07: Η επιβεβαίωση: Τα μέλη του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ προμηθεύτηκαν πλαστές ταυτότητες από τον πρώην υφυπουργό Εσωτερικών του Μιλόσεβιτς για να διαφύγουν και να κρυφτούν στη Σερβία μετά το έγκλημα πολέμου στην Σρεμπρένιτσα
Στο 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ (από 43 χρόνια κάθειρξη για εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία, 1.200 εκτελέσεις σε 5 ώρες, προς 5 μάρκα το κεφάλι, μόνον οι 4 απ’ αυτούς έφαγαν 142 χρόνια φυλακή για εγκλήματα πολέμου) υπηρετούσε ο μισθοφόρος και μέλος της ΕΕΦ Αγγελος Λάτσιος με την πλαστή ταυτότητα στο όνομα ‘Andjelko Todorovic‘. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι πρόσφατα (Φεβρουάριος 2016) ένα ακόμα μέλος της αιμοσταγούς μιλίτσιας, ο Brano Gojkovic, δήλωσε ‘ένοχος’ στα σερβικά δικαστήρια και καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση για τη δολοφονία 800 κρατουμένων, η είδηση εδώ, αν και τα δέκα μόλις χρόνια της ποινής άφησαν τις οικογένειες των θυμάτων και πολλούς ακόμα εξαιρετικά ανικανοποίητους, ειδικά επειδή στη συμφωνία με τον Εισαγγελέα δεν συμπεριλαμβανόταν η κατάθεση στοιχείων εκ μέρους του ώστε να απαγγελθούν κατηγορίες και σε τρεις ακόμη δολοφόνους που κυκλοφορούν ελεύθεροι και δίνουν συνεντεύξεις στην σερβική TV (Zoran Obrenovic με το ψευδώνυμο Manjiv, Dragomir Pecanac και ο διοικητής του Αποσπάσματος, Milorad ‘Miso’ Pelemis). http://www.justice-report.com/en/articles/bosnian-prosecution-unhappy-with-gojkovic-plea
Οι γενναίοι εκτελεστές του διαβόητου αποσπάσματος θανάτου χρησιμοποιούσαν πλαστές ταυτότητες, με τις οποίες τους εφοδίασε το υπουργείο Εσωτερικών του Μιλόσεβιτς, και μετά τη Σρεμπρένιτσα, για να διαφύγουν από τα εδάφη της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska, RS) στη Σερβία.
Ο Λάτσιος βρίσκονταν στην πρώην Γιουγκοσλαβία συνολικά, από το 1993 ως το 2007, εκτός από το διάστημα που πήγε μισθοφόρος στο πλευρό του Σεσέκο Μομπούτου στο Κογκό. Οπως θα θυμάστε, είχε παντρευτεί Σέρβα, είχε κάνει και παιδί μαζί της, είχε δουλέψει πορτιέρης στα μαγαζιά του Αρκάν στο Βελιγράδι, και τελικά απελάθηκε στα ελληνομακεδονικά σύνορα το 2007. Στο μεταξύ συμμετείχε σαν σωματοφύλακας στην ομάδα ασφαλείας του Μλάντιτς όταν αυτός ήταν καταζητούμενος και έβγαινε βόλτες στο Βελιγράδι, και -σύμφωνα με τον ίδιο- αυτός ήταν ο λόγος που ανακρίθηκε δύο φορές από τις μυστικές υπηρεσίες της Σερβίας.
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Δύο σκηνές ακόμη, τις οποίες βρήκαμε στα αρχεία των τεκμηρίων του ICTY. Αποδεικνύεται ότι υπάρχουν κι άλλα βίντεο με το αιμοσταγές 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ, εκτός από όσα είχε φέρει στο φως το XYZ Contagion το καλοκαίρι του 2015 (δείτε το βίντεο ‘Στρατόπεδο Vlasenica, Τελετή Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, ΕΕΦ, στρατηγός Krstic και 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ‘). Αυτή η τελετή είχε λάβει χώρα στο στρατόπεδο στο οποίο συστεγάζονταν και συνεκπαιδεύονταν η ΕΕΦ και το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ, στη Vlasenica, στις 14 Οκτωβρίου 1995, λίγο μετά τη Σρεμπρένιτσα, στην επέτειο του ενός έτους από τη δημιουργία της μονάδας. Ο στρατηγός Radislav Krstic (καταδικασμένος σε 46 χρόνια φυλάκιση) παραδίδει τελετουργικά τη σημαία -και καινούργια όπλα- στο 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ των ψυχρών εκτελεστών Milorad ‘Miso’ Pelemis, Franc Kos και Stanko Kojic. Οι οκτώ που συμμετείχαν στη μαζική σφαγή στο Branjevo, και ανάμεσά τους και οι Franc Kos, Stanko Kojic, Brano Gojkovic, Aleksandar Cvetkovic και Drazen Erdemovic πήραν όλοι έκτακτη προαγωγή και μετάλλια και διακρίσεις ενώ και ολόκληρη η μονάδα τιμήθηκε με αριστείο για την επιτυχή ολοκλήρωση όλων των αποστολών που της ανατέθηκαν. Διακρίνονται επίσης να παρακολουθούν σαν θεατές, ακουμπισμένοι σε ένα όχημα, ο Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς και άλλοι δύο που θα μπορούσαν να είναι από την ΕΕΦ. Διόλου απίθανο ανάμεσα στους τιμώμενους σφαγείς να βρίσκεται και το μέλος της ΕΕΦ Αγγελος Λάτσιος, το μοναδικό Ελληνόπουλο που το όνομά του φιγουράρει στις λίστες με τα ονόματα των μελών του πιο αιμοσταγούς μισθοφορικού Αποσπάσματος Θανάτου του σερβοβοσνιακού στρατού (πέντε μάρκα το κεφάλι) των πιο απάνθρωπων εκτελεστών και εγκληματιών πολέμου σε ολόκληρο τον γιουγκοσλαβικό πόλεμο της δεκαετίας του 1990.
«# Θα έλθουν οι ελληνικές αρχές σε επαφή με τις αρχές της Βοσνίας ή/και της Republika Srpska ή/και με τον δικηγόρο και συγγραφέα Aziz Tafro για να διερευνηθεί αν αληθεύουν οι πληροφορίες που θέλουν κάποιους εθελοντές να έχουν παραμείνει στην Σερβοβοσνιακή Δημοκρατία, να έχουν πάρει την υπηκοότητα της χώρας και να απολαμβάνουν συντάξεις και επιδόματα;;; Ενα απόρρητο έγγραφο που ήρθε στη δημοσιότητα κατά τη διάρκεια της εκδίκασης της υπόθεσης του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ, αποδεικνύει ότι πολύ νωρίς, ήδη από τα τέλη 1995 ή αρχές 1996, ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του στρατού της Σερβοβοσνιακής Δημοκρατίας Petar Salapura ζητούσε επιτακτικά από τον υπουργό Εσωτερικών (MUP) της Republika Srpska να μεριμνήσει ώστε να εκδοθούν πλαστές ταυτότητες για τους αλλοεθνείς που ήταν μέλη του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ ή για όσους καταζητούνταν, ώστε να φυγαδευτούν στην Σερβία.
Request to issue falsified personal identification documents to eight members of the 10th Sabotage Detachment
On 16 January 1996 Petar Salapura sent a telegram to the Ministry of the Interior (MUP) of Republika Srpska directly asking them to issue personal identification documents to eight members of the 10th Sabotage Detachment so that they could escape to Serbia:
«Considering that we have a group of members in the 10 Sabotage Detachment who are foreign citizens or are on the list of individuals who have been indicted by the Hague Tribunal, we ask that you order the Bijeljina MUP to issue personal IDs with Serbian first and last names to these individuals, or with different first and last names for Serbian nationals. There are 8 (eight) such individuals».
Οι αλλοεθνείς που υπηρετούσαν στο Απόσπασμα δεν ήταν και τόσοι πολλοί. Εύκολα μπορεί κανείς να βρει όλα τα ονόματά τους.
Σελίδες 21 και 57 της σερβικής έκδοσης ή σελίδες 25 και 64 της αγγλικής έκδοσης. Από την έκθεση της οργάνωσης Humanitarian Law Center, με τίτλο ‘Dossier The 10th Sabotage Detachment of the Main Staff of the Army of Republika Srpska’, έκδοση Humanitarian Law Center, Αύγουστος 2011. Ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του στρατού της Σερβοβοσνιακής Δημοκρατίας Petar Salapura ζητούσε επιτακτικά από τον υπουργό Εσωτερικών (MUP) της Republika Srpska να μεριμνήσει ώστε να εκδοθούν πλαστές ταυτότητες για τους αλλοεθνείς που ήταν μέλη του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ ή για όσους καταζητούνταν, ώστε να φυγαδευτούν στην Σερβία.
[…]
## Διαβάστε, παρακαλώ, πολύ προσεκτικά αυτήν εδώ την συνέντευξη στον Σταύρο Τζήμα, έναν, κατά την γνώμη μας, από τους λίγους ανθρώπους στην Ελλάδα που ξέρει τόσα πολλά για το γιουγκοσλαβικό, αν και όπως είδαμε στο τελευταίο του βιβλίο, θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερη δουλειά στον συνδυασμό των στοιχείων και των πληροφοριών που είχε στη διάθεσή του. Στη συνέντευξη αυτή, ο προσεκτικός αναγνώστης ήδη θα έχει καταλάβει ποιο ακριβώς πρόσωπο είναι αυτό που λέει λ.χ. ότι «ο Μλάντιτς του ανέθεσε τον ρόλο του εκπαιδευτή στην υπό συγκρότηση ομάδα καταδρομών του σερβοβοσνιακού στρατού από την οποία προέκυψε η ‘μοίρα ειδικών αποστολών’ υπό την άμεση διοίκηση του στρατηγού» ή ότι αυτός και η ομάδα του ήταν ο πρώτος που μπήκε στη Σρεμπρένιτσα, και όχι οι επιδειξίες ποζεράδες άκαπνοι της ΕΕΦ που «εισήλθαν αργότερα για επίδειξη».
Βέβαια, όλοι μας πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως κριτικοί με τους καθ’ έξη και κατά συρροή ‘ηρωες’ ψεύτες του βοσνιακού εμφυλίου. Υπάρχει ένα σημείο, όμως, που ίσως αξίζει να διερευνηθεί ιδιαιτέρως. Και έχει να κάνει με την μετέπειτα διαδρομή του συγκεκριμένου. Δεν μπορούμε, ούτε θέλουμε να μπούμε σε αυτά τα χωράφια, και πιστεύουμε δεν είμαστε απ’ αυτούς που μετράνε την σκιά τους παραπάνω απ’ το μπόι τους, όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το εξής: Ποιος είχε υπογράψει στη φωτογραφία του διμοιρίτη Stanko Kojic με έναν Grk (Ελληνας), δηλαδή στο τεκμήριο με τον κωδικό O1-35, στη δίκη των Franc Kos, Stanko Kojic et al.του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ;;; http://www.kathimerini.gr/308339/article/epikairothta/politikh/aggelos-o-filos-toy-strathgoy-mlantits».
Ετυμηγορία εναντίον Franc Kos, Stanko Kojic et al, των τεσσάρων του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ (10th Sabotage Detachment) που καταδικάστηκαν από 40-43 χρόνια κάθειρξη ο καθένας. Το τεκμήριο με τον κωδικό O1-35 ήταν μια φωτογραφία του Stanko Kojic με έναν Grk (Ελληνα). Γνωρίζουμε ότι την ευθύνη για το γνωστό γεγονός της καταστροφής του μιναρέ και του τζαμιού της Σρεμπρένιτσα την ‘διεκδικούν’ τόσο το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ όσο και οι άνδρες της ΕΕΦ. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι στις επίσημες λίστες των μελών του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ υπάρχει και ένας τουλάχιστον Ελληνας (πιθανώς και δύο) με το όνομα Αγγελος Λάτσιος (πιθανόν του Παναγιώτη).
Η διαφυγή των καθαρμάτων του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ μέσω πλαστών ταυτοτήτων με την ευγενική χορηγία των σερβικών μυστικών υπηρεσιών ήταν κοινός τόπος για όσους είχαν ασχοληθεί με την μετέπειτα πορεία ατιμωρησίας των ανθρώπων που σκότωναν για 5 μάρκα το κεφάλι, 1.200 εκτελέσεις σε 5 ώρες. Γεγονός που επιβεβαιώθηκε πρόσφατα, στις 13/11/2015, στη δίκη του Μλάντιτς, με τον χαρακτηριστικότερο τρόπο, και από τον πιο αρμόδιο άνθρωπο: Καταθέτοντας για την υπεράσπιση του σφαγέα στρατηγού, ο επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Republika Srpska και αργότερα Υπουργός Δημόσιας Τάξης του Κάρατζιτς Dragan Kijac δήλωσε πως το 1996, έπειτα από αίτημα του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του στρατού της Σερβοβοσνιακής Δημοκρατίας Petar Salapura, που είδαμε προηγουμένως, είχε προμηθεύσει με πλαστές ταυτότητες τον Drazen Erdemovic και άλλα επτά μέλη του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ, με σκοπό να διαφύγουν στη Σερβία. [Σ.Σ.: Αναφέρεται με το δεύτερο αγγλικό όνομά του, ‘Tenth Reconnaissance Unit’, και εννοεί φυσικά το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ].
«Testifying in defence of Ratko Mladic, former Bosnian Serb deputy interior minister Dragan Kijac said that in 1996 he gave fake identification cards to Srebrenica massacre suspects so they could flee to Serbia.
Kijac testified at the Hague Tribunal on Thursday that he was ordered to give fake identification cards to eight former members of the Bosnian Serb Army’s Srpska Tenth Reconnaissance Unit so they could escape potential prosecution.
He said he received the order from Petar Salapura, the former commander of the Bosnian Serb Army Main Headquarters’ information section.
The order, which prosecutor Arthur Traldi presented to the witness in the courtroom, stated that fact identification cards were needed by ‘persons indicted by the Hague Tribunal’.
At that time, only Mladic and Bosnian Serb political leader Radovan Karadzic were charged with war crimes by the UN-backed court in The Hague.
Kijac said that assisting the fugitives was ‘totally fine’.
‘In 1996 I had no obligation to cooperate with the Tribunal,‘ he said.
Among those given fake identification, Kijac admitted, was Drazen Erdemovic, who in 1996 admitted to taking part in the killings of over 1,000 Bosniaks in a village near Zvornik after the fall of Srebrenica.
Prosecutor Traldi also showed Kijac an order in which Mladic authorised Erdemovic and three other soldiers to travel to Serbia in 1996. The witness said he ‘had no knowledge’ about who they were.
Asked by presiding judge Alphons Orie if he knew that by giving fake identification to suspects he was ‘obstructing the Tribunal’, Kijac replied: ‘From this perspective, yes … But I was just acting under the law at that time».
– Πηγή: Bosnian Serb Official Admits Helping Srebrenica Fugitives, Balkan Insight, 13/11/2015 http://www.balkaninsight.com/en/article/mladic-witness-admits-helping-srebrenica-fugitives-11-12-2015
Μένει να διευκρινιστεί αν στο κύκλωμα αυτό υπήρχε συμμετοχή και του Λάτσιου. Κάποιος που είχε πλαστή ταυτότητα από το 1994 ή 1995, είναι απολύτως απίθανο να κυκλοφορεί μετά τη Σρεμπρένιτσα με το πραγματικό του όνομα, το οποίο φαινόταν ασφαλώς από χιλιόμετρα μακριά ότι δεν είναι γιουγκοσλαβικό. Ο υφυπουργός υπεύθυνος για τις μυστικές υπηρεσίες το επιβεβαίωσε μόλις πριν λίγες εβδομάδες. Μένει να δούμε πόσα θα θελήσει να μάθει για την υπόθεση αυτή η Ελληνική Δικαιοσύνη.
Ημερομηνία 10 Ιουλίου 1995: Η διαταγή του διοικητή του του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ Milorad ‘Miso’ Pelemis, υπογεγραμμένη και από τον διμοιρίτη Franc Kos, σύμφωνα με την οποία οι 26 άντρες της μονάδας που αναφέρονται σε αυτήν διατάσσονται από το Γενικό Επιτελείο του VRS (δηλαδή από τον Μλάντιτς) να προελάσουν στην κατεύθυνση του δρόμου Bijeljina-Vlasenica-Bratunac προς τη Σρεμπρένιτσα.
Οσοι τυχόν θέλουν να ενημερωθούν για τις εξελίξεις ή έχουν χάσει επεισόδια από τις δημοσιεύσεις μας μετά τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2015, στην εισαγωγή από το πρώτο δημοσίευμα αυτής της σειράς (‘Η μαρτυρία του αστυνομικού που είδε στα χέρια των εθελοντών τις φωτογραφίες με τους σφαγμένους μουσουλμάνους’) θα μάθουν όσα χρειάζονται. Το προηγούμενο και το επόμενο δημοσίευμα-ντοκουμέντο βρίσκεται (ή θα βρίσκεται) αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Για γρήγορη πρόσβαση, ολόκληρη η νέα αυτή σειρά σε αντίστροφη χρονολογική ταξινόμηση (πρώτα τα νεότερα), κάτω από την κατηγορία ‘Τι άλλο έκαναν οι Ελληνες εθελοντές στη Σρεμπρένιτσα‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και, φυσικά, την ελληνική εμπλοκή.
Δείτε πρώτα:
Ελληνες εθελοντές και χρυσαυγίτες από την ΕΕΦ σε επιχειρήσεις στην Σρεμπρένιτσα, Ιούλιος 1995
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Το φορετό σήμα της ΕΕΦ με τον δικέφαλο αετό και τον ήλιο της Βεργίνας, που φοράνε στα μανίκια τους, δεν αφήνει καμία αμφιβολία. Πρόκειται για άντρες της ΕΕΦ.
Διακρίνονται όλοι όσοι έλαβαν μέρος στην πτώση της Σρεμπρένιτσα, εκτός από τον Βασίλη Σχιζά, που φαίνεται δεν τον έπιασε η κάμερα (υπάρχει, όμως, σε άλλη φωτογραφία από εκείνη τη μέρα, όταν μαζί με δύο άλλους κάνουν κάτι αηδιαστικά αστεία με μια κεφαλή γουρουνιού, ύψιστη προσβολή για τους Μουσουλμάνους), και τον διοικητή της ΕΕΦ Αντώνη Μήτκο με τον βοηθό του Καλτσούνη Κωνσταντίνο, που εκείνες τις ώρες, σύμφωνα με στοιχεία από τις δίκες στο Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, συνόδευαν στις μετακινήσεις του τον Σερβοβόσνιο διοικητή της ΕΕΦ και υψηλόβαθμο στέλεχος-κλειδί στον σερβοβοσνιακό στρατό Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς (Zvonko Bajagic) ή ‘Duga puska’.
Στη σκηνή από την ολλανδική δημόσια τηλεόραση, βλέπουμε τους Ελληνες της ΕΕΦ, να ετοιμάζονται για διασπορά στις περιοχές γύρω απ’ την Σρεμπρένιτσα όπου είχαν καταφύγει οι άντρες πρόσφυγες και οι υπερασπιστές της πόλης. Πρόκειται για επιχειρήσεις, κυρίως για στήσιμο ενεδρών κυνηγιού μουσουλμανικών κεφαλών, από σερβικά αποσπάσματα θανάτου, όπως αποδείχτηκε τις επόμενες μέρες.
Διακρίνεται να περνάει δεύτερος ο χρυσαυγίτης λοχίας της ΕΕΦ Σπύρος Τζανόπουλος, τρίτος ο Ελληνορουμάνος Αννα Φλορίν και οι άλλοι τρεις είναι οι Κυριακίδης Κ., Λυμπερίδης Γ. και Δημουλάς Xαράλαμπος.
Στη δεύτερη σκηνή του Associated Press (απ’ το 0.44′ και μετά), την ίδια μέρα, διακρίνονται οι άνδρες της ΕΕΦ μαζί με ένοπλους και άλλους παραστρατιωτικούς από το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ (10 Diverzantski Odred, 10th Sabotage Detachment). Πρώτος περνάει ο υποδιοικητής Βασιλειάδης Τρύφων, ο οποίος αποστρέφει ελαφρώς το πρόσωπό του μόλις αντιλαμβάνεται την κάμερα, ποιος ξέρει για ποιο λόγο. Ακολουθούν ο χρυσαυγίτης λοχίας της ΕΕΦ Σπύρος Τζανόπουλος, ο Ελληνορουμάνος Αννα Φλορίν, οι Κυριακίδης Κ., Λυμπερίδης Γ., Δημουλάς Xαράλαμπος, και τελευταίος με το τσιγάρο ο αρχιλοχίας της ΕΕΦ Ζαβιτσάνος Δημήτριος.
Το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ, στο οποίο υπερήφανα υπηρετούσαν δύο από τους Ελληνες της ΕΕΦ, ο ένας εκ των οποίων ήταν ο Αγγελος Λάτσιος, ήταν η πιο αιμοσταγής μισθοφορική παραστρατιωτική μονάδα (1.200 εκτελέσεις σε 5 ώρες, προς 5 μάρκα το κεφάλι, μόνον οι 4 απ’ αυτούς έφαγαν 142 χρόνια φυλακή για εγκλήματα πολέμου).
Το σημερινό report έχει τίτλο:
Ντοκουμέντο #06: Νέα βίντεο από ειδησεογραφικά πρακτορεία με τους εθελοντές της ΕΕΦ τις ημέρες των επιχειρήσεων, να φυλάνε σκοπιά και να μεταφέρουν εξοπλισμό
Μιλώντας για χαμένα βίντεο, μπορούμε σήμερα να παρουσιάσουμε άλλες δύο σκηνές από λήψεις πραγματικών γεγονότων, αυτή τη φορά, με πρωταγωνιστές και πάλι τους εθελοντές της ΕΕΦ. Πρόκειται για δύο σκηνές με ημερομηνία 11 Ιουλίου 1995, η πρώτη από ειδησεογραφική εκπομπή της σερβικής τηλεόρασης (Dnevnik SRT) και η δεύτερη από το γαλλικό κρατικό κανάλι France 2, αξιοποιώντας υλικό του Associated Press.
Στο πρώτο βίντεο, απλά φαίνεται ένας από τους γνωστούς μας εθελοντές, εκείνος με το μαντήλι (‘μπαντάνα’) στο κεφάλι να φυλάει κάπου σκοπιά και να παρατηρεί με άγχος τι συμβαίνει γύρω του.
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Αλλη μια σκηνή με πρωταγωνιστή μέλος της ΕΕΦ, αυτή τη φορά σε κοντινό πλάνο, από τις επιχειρήσεις της Σρεμπρένιτσα. Προέρχεται από ειδησεογραφική εκπομπή της σερβικής τηλεόρασης (Dnevnik SRT). Ασφαλείς πληροφορίες κάνουν λόγο για δύο ακόμη βίντεο, τα οποία θα πρέπει να αναζητηθούν από την ελληνική δικαιοσύνη. Το πρώτο μεταδόθηκε σε τοπικό κανάλι της Θεσσαλονίκης λίγες μέρες μετά την πτώση της Σρεμπρένιτσα και είχε γυριστεί στο τζαμί της πόλης. Το δεύτερο είχε βγει στον αέρα από την σερβική τηλεόραση SRT ακριβώς τις ημέρες της πτώσης της πόλης, όταν οι μαζικές εκτελέσεις δεν είχαν τελειώσει ακόμα.
Στο δεύτερο βίντεο διακρίνονται η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά, οι Λύκοι του Δρίνου (των οποίων το κανονικό όνομα ήταν ‘Podrinjre Detachment’) και το γνωστό μας από την συμμετοχή σε αυτό του εθελοντή Αγγελου Λάτσιου ή Andjelko Todorovic, αιμοσταγές και διαβόητο 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ (10 Diverzantski Odred), όλοι μαζί να παίρνουν μέρος σε επιχειρήσεις όπως ενέδρες, πυρπόληση σπιτιών, μεταφορά εξοπλισμού κά γύρω και μέσα στην Σρεμπρένιτσα.
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Σκηνές από το Associated Press και το France 2 από τις επιχειρήσεις στην Σρεμπρένιτσα, 11 Ιουλίου 1995: Η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά, οι Λύκοι του Δρίνου και το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ σε ενέδρες, πυρπόληση σπιτιών, μεταφορά εξοπλισμού και άλλες επιχειρήσεις γύρω και μέσα στην Σρεμπρένιτσα. Στην επιχείρηση κατάληψης της Σρεμπρένιτσα, φτιάχτηκαν ειδικά και έκτακτα σώματα, αποκλειστικά για τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Λ.χ. ο αντισυνταγματάρχης Παντούρεβιτς της Zvornik Brigade έφτιαξε ένα επίλεκτο σχηματισμό με το όνομα TG-1 (Tactical Group 1) και υπέδειξε για διοικητή τον λοχαγό Milan Jolovic (με το ψευδώνυμο Legenda), τον διοικητή των ‘Λύκων του Δρίνου’, ο οποίος διακρίνεται με τα γυαλιά ηλίου. Διακρίνονται, επίσης, τα μέλη της ΕΕΦ Τζανόπουλος, Σχιζάς, Φλορίν, Ζαβιτσάνος κά. στο στρατόπεδο, μαζί με τους ‘Λύκους τους Δρίνου’ να μεταφέρουν εξοπλισμό.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι Λύκοι του Δρίνου (που διακρίνονται μαζί με τους Ελληνες της ΕΕΦ στο δεύτερο βίντεο) με τα χαρακτηριστικά γαλάζια αλεξίσφαιρα γιλέκα και τα περιβραχιόνια στο αριστερό μπράτσο, με τα insignia στα σερβικά χρώματα μπλε-κόκκινο-άσπρο και το σήμα της μιλίτσιας, το κεφάλι του λύκου που ουρλιάζει, είναι ακριβώς τα ίδια πρόσωπα που εμφανίζονται στις σκηνές από την αναφορά και την ξεκούραση πριν την διασπορά για το στήσιμο ενεδρών, στο βίντεο του XYZ Contagion (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 0.47′), αλλά είναι επίσης ακριβώς οι ίδιοι άνδρες που συνόδευαν τον Μλάντιτς, μαζί με τον διοικητή τους Milan Jolovic (με το ψευδώνυμο Legenda), κατά τη θριαμβευτική είσοδο στη Σρεμπρένιτσα την 11η Ιουλίου 1995, στις πολύ γνωστές σκηνές με τον Μλάντιτς να βάζει τις φωνές στους υφιστάμενους του στρατηγούς «Γρήγορα στο Ποτοτσάρι, γρήγορα, Ποτοτσάρι, Μπρατούνατς, άηντε» (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 7.09′), ακριβώς με τα ίδια γιλέκα και με τα ίδια insignia. Μάλιστα, αμέσως μετά ακούγεται ο Μλάντιτς να συζητάει με τους επιτελείς του και να ρωτάει «για ποιον προορίζεται το φορτίο με τα πυρομαχικά;» και να του απαντάνε τα μέλη των Λύκων «για τον Legenda».
Οι παρακάτω φωτογραφίες και still-frames το αποδεικνύουν:
[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].
Οι Λύκοι του Δρίνου στην αναφορά. Σε πρώτο πλάνο, τα χαρακτηριστικά γαλάζια αλεξίσφαιρα γιλέκα και τα περιβραχιόνια στο αριστερό μπράτσο.
Οι Λύκοι του Δρίνου ξεκουράζονται πριν τις επιχειρήσεις και καπνίζουν.
Οι Λύκοι του Δρίνου ξεκουράζονται. Με τα γυαλιά ηλίου, ο διοικητής τους λοχαγός Milan Jolovic (με το ψευδώνυμο Legenda).
Οι Λύκοι του Δρίνου καθ’ οδόν για το στήσιμο ενεδρών, μαζί με την ΕΕΦ.
Οι Λύκοι του Δρίνου και εμπρησμοί σπιτιών. Σε πρώτο πλάνο, τα χαρακτηριστικά γαλάζια αλεξίσφαιρα γιλέκα και τα περιβραχιόνια στο αριστερό μπράτσο.
Ενας ακόμη Λύκος του Δρίνου, επάνω σε άρμα μάχης, γεμίζει τα πυρομαχικά του άρματος μάχης.
Ο αντισυνταγματάρχης Βίνκο Παντούρεβιτς (Vinko Pandurevic), καταδικασμένος σε 13 χρόνια κάθειρξη για εγκλήματα πολέμου, διοικητής της Ταξιαρχίας Ζβόρνικ στη οποία ανήκε οργανικά και η ΕΕΦ, και στο βάθος οι Λύκοι του Δρίνου, που έχουν σηκωθεί απ’ τις στιγμές ξεκούρασης και ετοιμάζονται να ‘ουρλιάξουν’, όπως ζητούσε ο Legenda.
Ωρα 16.00 στις 11 Ιουλίου 1995: Οι πρώτοι που μπαίνουν στην Σρεμπρένιτσα είναι οι συγκεκριμένοι Λύκοι του Δρίνου, κι εδώ αλληλοσυγχαίρονται με τον Μλάντιτς. Σε πρώτο πλάνο, τα χαρακτηριστικά γαλάζια αλεξίσφαιρα γιλέκα και τα περιβραχιόνια στο αριστερό μπράτσο.
Ωρα 16.00 στις 11 Ιουλίου 1995: Οι πρώτοι που μπαίνουν στην Σρεμπρένιτσα είναι οι συγκεκριμένοι Λύκοι του Δρίνου, κι εδώ αλληλοσυγχαίρονται με τον Μλάντιτς.
Ο λύκος που ουρλιάζει σε πρώτο πλάνο, στο περιβραχιόνιο του Milan Jolovic (Legenda). Μαζί με τον Μλάντιτς επιθεωρούν το στρατόπεδο της Βλασένιτσα τον Δεκέμβριο του 1995.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Βλέπουμε τα χαρακτηριστικά γαλάζια αλεξίσφαιρα γιλέκα και τα περιβραχιόνια στο αριστερό μπράτσο, με τα insignia στα σερβικά χρώματα μπλε-κόκκινο-άσπρο και το σήμα της μιλίτσιας, το κεφάλι του λύκου που ουρλιάζει. Αν εστιάσουμε στα πρόσωπα, είναι ακριβώς τα ίδια πρόσωπα σε όλα τα στιγμιότυπα, ακόμα και σε εκείνο με τον Συνταγματάρχη Παντούρεβιτς σκυφτό, διακρίνονται τα γαλάζια αλεξίσφαιρα στο βάθος.
Οσοι τυχόν θέλουν να ενημερωθούν για τις εξελίξεις ή έχουν χάσει επεισόδια από τις δημοσιεύσεις μας μετά τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2015, στην εισαγωγή από το πρώτο δημοσίευμα αυτής της σειράς (‘Η μαρτυρία του αστυνομικού που είδε στα χέρια των εθελοντών τις φωτογραφίες με τους σφαγμένους μουσουλμάνους’) θα μάθουν όσα χρειάζονται. Το προηγούμενο και το επόμενο δημοσίευμα-ντοκουμέντο βρίσκεται (ή θα βρίσκεται) αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Για γρήγορη πρόσβαση, ολόκληρη η νέα αυτή σειρά σε αντίστροφη χρονολογική ταξινόμηση (πρώτα τα νεότερα), κάτω από την κατηγορία ‘Τι άλλο έκαναν οι Ελληνες εθελοντές στη Σρεμπρένιτσα‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και, φυσικά, την ελληνική εμπλοκή.
Το σημερινό report έχει τίτλο:
Ντοκουμέντο #04: Ο Α2 αξιωματικός του Σώματος Στρατού Ντρίνα του σερβοβοσνιακού στρατού VRS, αντισυνταγματάρχης Vujadin Popovic επιβεβαιώνει το περιστατικό με τους Ελληνες εθελοντές και την κάμερα
Τι απέγιναν οι μελλοθάνατοι αιχμάλωτοι και άμαχοι που φωτογραφίζονταν από τους Ελληνες εθελοντές της ΕΕΦ στο γήπεδο της Nova Kasaba και τι αντίκρισαν οι άνθρωποι του ΟΗΕ και οι ερευνητές του Δικαστηρίου της Χάγης την επόμενη χρονιά;
Από τα επίσημα πρακτικά, διαπιστώνουμε ότι, αν και η μνήμη του είναι πολύ επιλεκτική και θυμάται μόνο ό,τι τον συμφέρει, δεν αρνείται το γεγονός πως ζήτησε την κάμερα, διότι σύμφωνα με τις διαταγές Μλάντιτς, δεν έπρεπε να υπάρχει απτή απόδειξη των εκτελέσεων, όπως π.χ. φιλμ και φωτογραφίες. Μάλιστα στην ερώτηση «γιατί έπρεπε να καταστρέψετε το φιλμ;» διακρίνεται μια ελαφρά σύγχυση (και σύγχιση) στα λεγόμενά του, και προσπαθεί να διορθώσει τα λόγια του. Ο κατήγορος την ξεδιαλύνει, «το φιλμ έπρεπε να καταστραφεί διότι γνωρίζατε ότι οι 800 κρατούμενοι επρόκειτο να δολοφονηθούν, και δεν θέλατε αυτές τις φωτογραφίες να κυκλοφορούν σαν απόδειξη ότι εκείνες τις στιγμές ήταν ακόμη ζωντανοί».
Από το τεκμήριο με κωδικό ‘IT-95-5/18:Karadzic and Mladic’, και ημερομηνία 05/11/2013, ‘Public Transcript of Hearing dated 5 November 2013, English’, 115 σελίδες, και περιγραφή ‘Κατάθεση του Vujadin Popovic, Εξέταση (Cross examination) από τον κατηγορο Julian Nicholls’, σχετικά με τον Zvonko Bajacic (Duga Puska) και τις κινήσεις του με τους Ελληνες εθελοντές της ΕΕΦ και την κάμερα, σελίδες 43040-43042.
Q. In the afternoon at Nova Kasaba -in the afternoon of 13 July at some point you were in Nova Kasaba and you see a field with about 800 prisoners on it; right?
A. That’s right.
Q. Do you remember running into Zvonko Bajagic, Duga Puska there?
A. That -I think they called him Duga Puska, but I don’t remember that, but I know that I was there, that I stopped the car, parked near the end of the football-pitch. I talked to Malinic -actually, I saw Malinic-
Q. Okay, okay –
A. I don’t remember seeing Zvonko. It’s probably this void in my memory, but I just don’t remember it.
Q. Well, maybe this will help you remember. He testified in this case that he was there and that he met you. That’s at T 41149 in this trial, 10 July this year. And his testimony is that you prevented pictures being taken of those captured Muslims and that one way or another you took the camera and exposed the film to the light because one of the people with Zvonko Bajagic was taking pictures of these Muslims and you stopped that, you destroyed the film. Do you remember that? Another void?
A. Well, do I remember it? I don’t, but if I did that and if he says that I did that, then maybe it is the truth. But I don’t remember that.
Q. Okay. Well –
A. I don’t know at what time. Give me some guide-line. I was there in the morning -actually, in all fairness there weren’t any prisoners there then. I left the APC there and then went to Vlasenica and then perhaps in the afternoon/early evening when I was going back from Vlasenica.
Q. You say, it’s in your -you say it’s when you saw Zoran Malinic there with 800 prisoners, Zvonko Bajagic says it’s in the afternoon. I’m not concerned about the exact time, I don’t see what that has to do with it, it’s when you’re there when you see the field full of prisoners. Now, why would you destroy that film? You said «maybe I did».
A. Well, I think that already then Mladic had ordered that prisoners -I mean that prisoners be moved from those places or Gvero’s order to provide security for them better and then that no filming be allowed. Perhaps that would be the only explanation. I don’t remember that particular act at all. Talking to the soldiers there, I remember that. I remember Mladic coming. This I really don’t remember.
Q. Okay. Well, let me suggest another explanation. You said that was the only possible explanation. Think about this possible explanation: That you knew all those men were going to be killed and you didn’t want photos of them floating around, so you destroyed the evidence that any of those men who happened to be photographed were alive at that field?
– Πηγή: International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia ICTY, Κατάθεση Vujadin Popovic υπέρ Κάρατζιτς, 05/11/2013 http://www.icty.org/x/cases/karadzic/trans/en/131105ED.htm
Αλλος ένας πιθανός μάρτυρας. Κατάθεση του Vujadin Popovic, Εξέταση από τον κατηγορο Julian Nicholls, σελίδα 43040. Πρώτα «δεν ξέρω, νομίζω ότι τον φώναζαν Duga Puska». Μετά από λίγο, αναφέρεται σε αυτόν σαν ‘Zvonko’.
«Αφού το λέει ο Ζβόνκο, ναι, τότε, το κατέστρεψα το φιλμ». Κατάθεση του Vujadin Popovic, Εξέταση από τον κατηγορο Julian Nicholls, σελίδα 43041.
«Ο Μλάντιτς είπε να μην υπάρχουν αποδείξεις, ε, εννοώ, όταν μετακινούσαμε τους κρατούμενους για να παραμείνουν ασφαλείς». Κατάθεση του Vujadin Popovic, Εξέταση από τον κατηγορο Julian Nicholls, σελίδα 43042
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Οι τρεις σελίδες 43040-43042 από την κατάθεση Vujadin Popovic υπέρ Κάρατζιτς, 05/11/2013. Εξέταση (Cross examination) από τον κατηγορο Julian Nicholls.
Εχοντας στα χέρια τον πρώτο τόμο από την απόφαση για τον Κάρατζιτς, με ημερομηνία 24/03/2016, μπορούμε να πούμε πλέον πως το περιστατικό με την ΕΕΦ, τον Μπάγιαγκιτς και τον Popovic έχει κυρωθεί και επίσημα, αφού αναφέρεται παραπάνω από μία φορές στην ετυμηγορία. Ετσι γράφεται η Ιστορία. Μπορούμε να δούμε τρία αποσπάσματα. Στο πρώτο, σελίδα 2144 βλέπουμε την περιγραφή του γεγονότος. Στο δεύτερο, το οποίο ασχολείται με το ταξίδι του Μπάγιαγκιτς στο Πάλε τη νύχτα 14 προς 15 Ιουλίου, για να συναντήσει τον Κάρατζιτς και να τον ενημερώσει για την πρόοδο των εκτελέσεων, το δικαστήριο είναι απολύτως βέβαιο πως, άσχετα με το τι κατέθεσαν, η συνάντησή τους είχε αυτό ακριβώς το αντικείμενο και πως γνώριζαν και οι δύο, αλλά προσπαθούν να εξαπατήσουν τους δικαστές. Και στο τρίτο, σελίδα 491, ο Ζβόνκο, από την πρώτη φορά που αναφέρεται, ανακηρύσσεται πανηγυρικά ο πλέον αναξιόπιστος, ανειλικρινής και ψεύτης από τους μάρτυρες. Μεγάλη τιμή για έναν άνθρωπο που υποχρέωνε ολόκληρο το δικαστήριο να ακούσει πριν κάθε του κατάθεση προσευχές και ευχές και άλλα παρόμοια παραπλανητικά θρησκευτικά, αν θυμάστε από τη βασική μας παρουσίαση του Ζβόνκο.
Από την ετυμηγορία εναντίον Κάρατζιτς, 24/03/2016, σελίδα 2144. Η περιγραφή του γεγονότος με την ΕΕΦ, την κάμερα, τον Μπάγιαγκιτς και τον Popovic.
Από την ετυμηγορία εναντίον Κάρατζιτς, 24/03/2016, σελίδα 2444-2445. Ο Zvonko Bajagic ήξερε τι συνέβαινε στη Σρεμπρένιτσα, ήξερε ότι δεν έπρεπε να υπάρχουν στοιχεία, και γι’ αυτό φόρτωσε το δικαστήριο τόσα ψέματα.
Από την ετυμηγορία εναντίον Κάρατζιτς, 24/03/2016, σελίδα 491. Χρυσό μετάλιο ο Zvonko Bajagic, σαν ο πλέον αναξιόπιστος, ανειλικρινής και ψεύτης από τους μάρτυρες
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Ο Zvonko Bajagic αναφέρεται πάνω από 50 φορές στις 2.615 σελίδες του πρώτου τόμου της απόφασης Κάρατζιτς, 24/03/2016
Τι απέγιναν οι μελλοθάνατοι αιχμάλωτοι και άμαχοι που φωτογραφίζονταν από τους Ελληνες εθελοντές της ΕΕΦ στο γήπεδο της Nova Kasaba και τι αντίκρισαν οι άνθρωποι του ΟΗΕ και οι ερευνητές του Δικαστηρίου της Χάγης την επόμενη χρονιά;
Περιοχή Nova Kasaba, στις 06 Ιουλίου 1996. Ενας ακόμη μαζικός τάφος. Η φωτογραφία προέρχεται από το ICTY και έχει λεζάντα «One of the graves at Nova Kasaba during an initial probe of the grave». Εδώ σταμάτησαν οι Ελληνες της ΕΕΦ, συνοδεύοντας στις μετακινήσεις του τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και εδώ έπαιρναν φωτογραφίες, τις ίδιες στιγμές, σύμφωνα με τα στοιχεία που κατατέθηκαν στο ΔΠΔΧΓ, κατά τις οποίες αιχμάλωτοι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, γονατισμένοι και με δεμένα τα χέρια στην πλάτη, περίμεναν να εκτελεστούν. Οπως οι συγκεκριμένοι που εικονίζονται στη φωτογραφία. Διόλου απίθανο να είχαν πάρει φωτογραφίες και από τους συγκεκριμένους εκτελεσμένους αιχμαλώτους. Στις υπηρεσίες forensics και διερεύνησης μαζικών τάφων υπάρχουν λεπτομερείς φάκελοι με όλα τα στοιχεία για κάθε θύμα χωριστά. Η ερώτηση παραμένει η ίδια: Θα ρωτήσει ποτέ κάποιος τους Ελληνες της ΕΕΦ τι ακριβώς συνέβη στο σφαγείο αυτό και τι είδαν;;;
Για γρήγορη πρόσβαση, ολόκληρη η νέα αυτή σειρά σε αντίστροφη χρονολογική ταξινόμηση (πρώτα τα νεότερα), κάτω από την κατηγορία ‘Τι άλλο έκαναν οι Ελληνες εθελοντές στη Σρεμπρένιτσα‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και, φυσικά, την ελληνική εμπλοκή.
Το σημερινό report έχει τίτλο:
Ντοκουμέντο #02: Η φωτογραφία που αποδεικνύει ότι ο Ράτκο Μλάντιτς συναντήθηκε με τον Σερβοβόσνιο διοικητή της ΕΕΦ Zβόνκο Μπάγιαγκιτς και τους Ελληνες συνοδούς του ΜΕΣΑ στη Σρεμπρένιτσα στις 13 Ιουλίου 1995, ενώ ήταν παρών και ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του στρατού της Σερβοβοσνιακής Δημοκρατίας συνταγματάρχης Petar Salapura ο οποίος διέταξε τους άνδρες από το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ να εκτελέσουν τους αιχμάλωτους στο γήπεδο της Nova Kasaba
Δεξιά ο Μλάντιτς, δεύτερος από δεξιά ο Μπάγιαγκιτς και αριστερά, πίσω από την γυναίκα, ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του στρατού της Σερβοβοσνιακής Δημοκρατίας Petar Salapura
Δεξιά ο Μλάντιτς, δεύτερος από δεξιά ο Μπάγιαγκιτς και αριστερά, πίσω από την γυναίκα, ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του στρατού της Σερβοβοσνιακής Δημοκρατίας Petar Salapura
Στο υποκεφάλαιο ‘Οι επιβαρυντικές για την ΕΕΦ καταθέσεις του Zβόνκο Μπάγιαγκιτς στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, υπέρ Παντούρεβιτς το 2009 και υπέρ Κάρατζιτς το 2013′ στο Β’ Μέρος, είχαμε δει, μεταξύ άλλων, την προσπάθεια του Σερβοβόσνιου διοικητή της ΕΕΦ Μπάγιαγκιτς να εξαπατήσει το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο σχετικά με τις τοποθεσίες στις οποίες βρέθηκε τις μέρες των μεγάλων σφαγών και σχετικά με τα πρόσωπα που τον συνόδευαν, δηλαδή τους Ελληνες εθελοντές. Σήμερα, μπορούμε να δούμε τη φωτογραφία που αποδεικνύει ότι, συνοδευόμενος από τους Ελληνες της ΕΕΦ, ο Μπάγιαγκιτς συναντήθηκε με τον Ράτκο Μλάντιτς ΜΕΣΑ στη Σρεμπρένιτσα στις 13 Ιουλίου 1995, ενώ ήταν παρών και ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του στρατού της Σερβοβοσνιακής Δημοκρατίας συνταγματάρχη Petar Salapura. Ο Salapura ήταν εκείνος ο οποίος διέταξε τους άνδρες από το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ (10 Diverzantski Odred, 10th Sabotage Detachment) να εκτελέσουν τους αιχμάλωτους στο γήπεδο της Nova Kasaba. Εκεί ακριβώς που πήγαν αμέσως μετά και εκεί που έλαβε χώρα το περιστατικό με την φωτογραφική μηχανή και τον αντισυνταγματάρχη του Α2 Vujadin Popovic, όταν ζητούσε απ’ τους Ελληνες εθελοντές να του παραδώσουν την κάμερα για να καταστρέψει τις φωτογραφίες που είχαν τραβήξει ενώ στο γήπεδο βρίσκονταν αιχμάλωτοι γονατισμένοι και δεμένοι πισθάγκωνα και με καλυμμένα τα μάτια τους, περιμένοντας την εκτέλεσή τους.
Για γρήγορη πρόσβαση, ολόκληρη η νέα αυτή σειρά σε αντίστροφη χρονολογική ταξινόμηση (πρώτα τα νεότερα), κάτω από την κατηγορία ‘Τι άλλο έκαναν οι Ελληνες εθελοντές στη Σρεμπρένιτσα‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και, φυσικά, την ελληνική εμπλοκή.
Σημειώνουμε για άλλη μια φορά, όλα αυτά τα κείμενα έχουν γραφτεί μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία της δεκαετίας του 1990. Δεν μπορούμε να χάνουμε το χρόνο μας με ατέρμονες συζητήσεις εξηγώντας τα αυτονόητα, και μάλιστα, συνήθως, σε ανθρώπους που ούτε καν τα γεγονότα φρόντισαν να μάθουν, συνεπώς δογματικοί και (όσοι θέλουν να μείνουν) αστοιχείωτοι, ας καταλάβουν ότι δεν κάνουν όλες οι σελίδες για όλους τους ανθρώπους, και καλύτερα ας μείνουν μακριά.
Το σημερινό report έχει τίτλο: ‘Εισαγωγή & Ντοκουμέντο #01: Η μαρτυρία του αστυνομικού που είδε στα χέρια των εθελοντών τις φωτογραφίες με τους σφαγμένους μουσουλμάνους’
Νέα αποκλειστικά στοιχεία για την συμμετοχή Ελλήνων υπηκόων στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα:
Οι δεσμοί αίματος του ελληνικού με τον σερβικό εθνικισμό και της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς με τη Χρυσή Αυγή
Εισαγωγή
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσουμε ορισμένα νέα ή/και συμπληρωματικά στοιχεία στην υπόθεση με την εμπλοκή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.
Θυμίζουμε:
# Η αρχική έρευνα (‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα’), https://xyzcontagion.wordpress.com/srebrenica/
Από το περιοδικό Athens Review of Books, τχ. #64, Ιούλιος-Αύγουστος 2015. Η μαρτυρία του δημοσιογράφου Μανώλη Βασιλάκη και η εμπειρία του από την εμπλοκή του στην προηγούμενη προανάκριση, εκείνη του 2005, η οποία είχε ανατεθεί στην Εισαγγελέα κ. Αθηνά Θεοδωροπούλου, δικογραφία ΑΒΜ Α2005/2734. Η προηγούμενη έρευνα του 2005 είχε μεν διαγνώσει αδικήματα, αλλά, «δεν προσωποποιήθηκαν οι ευθύνες». Δεν είναι ακριβές αυτό, και παρακάτω υπάρχει η απόδειξη. Θυμίζουμε την ‘Διακήρυξη των 200‘ του 2005.
Για όσους τυχόν έχουν χάσει επεισόδια από τις δημοσιεύσεις μας τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2015 και μετά, πρέπει να σημειώσουμε τις εξής εξελίξεις:
# Σχηματίστηκε αυτεπαγγέλτως (και χρεώθηκε σε Εισαγγελέα για τη διενέργεια αυτοπρόσωπης προκαταρκτικής εξέτασης) η ποινική δικογραφία ΑΒΜ Ω2015/89 κατά παντός υπευθύνου, με αντικείμενο την συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Είναι η δεύτερη φορά που σχηματίζεται δικογραφία. Η πρώτη δικογραφία ΑΒΜ Α2005/2734, επί υπουργού Δικαιοσύνης Αναστάση Παπαληγούρα (κυβέρνηση ΝΔ Κώστα Καραμανλή), η οποία είχε ανατεθεί στην Εισαγγελέα κ. Αθηνά Θεοδωροπούλου, έκλεισε, ως γνωστόν, διότι «δεν προέκυψε η ταυτότητα των δραστών». Με λίγα λόγια, η προηγούμενη έρευνα του 2005 είχε μεν διαγνώσει αδικήματα, αλλά, όπως αναφέρει η νέα ανακοίνωση «δεν προσωποποιήθηκαν οι ευθύνες», τότε. Ισχυρισμός που δεν είναι αληθής, αφού μέσα στο τότε Απαλλακτικό Βούλευμα αναφέρονται επτά ονόματα, τρία άγνωστα, και τέσσερα γνωστά. Αυτή τη φορά, και με τα νέα στοιχεία που φέραμε στο φως τον Ιούνιο του 2015 και με όσα συμπληρωματικά αποκαλύπτουμε σήμερα, υπάρχουν πολλές προϋποθέσεις για να αποδοθούν, επιτέλους, ευθύνες σε συγκεκριμένα πρόσωπα -ελπίζουμε δηλαδή.
Στη νέα δικογραφία, την ανάκριση έχει αναλάβει η εισαγγελέας η αρμόδια για τα ρατσιστικά εγκλήματα Ελένη Τουλουπάκη. Με την ένδειξη ‘Ω’ είναι οι εμπιστευτικές δικογραφίες τις οποίες χειρίζονται οι ίδιοι οι εισαγγελείς.
Το σχετικό έγγραφο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών είναι το υπ’ αριθμόν 168.696/02-07-2015. Το αναφερθέν σχετικό έγγραφο με αριθμό εισερχομένου πρωτωκόλλου 29719/22-06-2015 αφορά το δημοσίευμα στις 14/06/2015 της εφημερίδας ‘Εθνος‘ με τίτλο ‘Εγκλήματα πολέμου με τη σφραγίδα της Χρυσής Αυγής – Τα ελληνικά τάγματα πολέμου που μάτωσαν τη Σρεμπρένιτσα‘.
Ντοκουμέντο #01: Η μαρτυρία του αστυνομικού που είδε στα χέρια των εθελοντών τις φωτογραφίες με τους σφαγμένους μουσουλμάνους
Κουκουλοφόρος μέλος της Χρυσής Αυγής με στολή και διάσημα της ΕΕΦ.
Ακολουθεί η σειρά των νέων στοιχείων:
$$$ Η μαρτυρία του αστυνομικού που είδε στα χέρια των εθελοντών τις φωτογραφίες με τους σφαγμένους μουσουλμάνους
Το υποκεφάλαιο ‘Ερωτήματα (όχι μόνο για τη συνείδησή μας)’ στο Β’ Μέρος της αρχικής έρευνας, στην οποία είχαμε γνωρίσει τον Σερβοβόσνιο διοικητή της ΕΕΦ ταγματάρχη Zβόνκο Μπάγιαγκιτς (Zvonko Bajagic) και τον αξιωματικό Α2 του Σώματος Στρατού Ντρίνα του σερβοβοσνιακού στρατού VRS, αντισυνταγματάρχη Vujadin Popovic (καταδικασμένος κι αυτός σε ισόβια κάθειρξη), τελείωνε με αυτά τα λόγια:
«# Τέλος, που βρίσκονται οι φωτογραφίες που τράβηξαν οι Ελληνες εθελοντές (δύο γκρουπ ή δύο άτομα, δεν ξεκαθαρίζεται) από το ποδοσφαιρικό γήπεδο-στρατόπεδο συγκέντρωσης και μαζικής εκτέλεσης άοπλων και αιχμαλώτων, στην περιοχή Nova Kasaba;;; Μήπως είναι οι ίδιες φωτογραφίες από το ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας το Νοέμβριο του 2003, όταν ανακαλύφθηκαν από κλιμάκιο του ΣΔΟΕ, παρουσία εισαγγελικού λειτουργού, στο σπίτι του Σπουργίτη («περίπου 80 φωτογραφίες που θα έκαναν και τον πιο σκληρό ν’ ανατριχιάσει. Ηταν εικόνες από σφαγές άμαχων Μουσουλμάνων στη Βοσνία. Παιδιά, γυναίκες και άντρες, νέοι και γέροι όλοι νεκροί από σφαίρες και μαχαίρια»)
Θυμίζουμε ότι μιλάμε για το γήπεδο από το οποίο πέρασαν πολλές εκατοντάδες ή ίσως χιλιάδες κρατούμενοι και αιχμάλωτοι. Οσοι βρέθηκαν εκεί και έδωσαν αργότερα κατάθεση, όλοι μιλούσαν για ανθρώπους με δεμένα τα χέρια στην πλάτη, γονατισμένους και τρομοκρατημένους, να περιμένουν την εκτέλεσή τους. Ετσι εξηγείται το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του προϊστάμενου του Μπάγιαγκιτς για τις φωτογραφίες. Ενδιαφέρθηκε, και μάλιστα τις στιγμές της πιο σημαντικής επιχείρησης ολόκληρου του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ολόκληρος Αξιωματικός Ασφαλείας, ο δεύτερος σημαντικότερος στην ιεραρχία του Σώματος Στρατού Ντρίνα, ο Chief of Security Vujadin Popovic (ισόβια κάθειρξη), και απαιτούσε την κάμερα και τις φωτογραφίες. Θα ασχολούνταν ποτέ με φωτογραφίες ασήμαντες, και ειδικά εκείνες τις στιγμές;
Η ακριβής φράση του Μπάγιαγκιτς προς τον Popovic, όταν προσπαθούσε να τον πείσει να μην κατάσχει τη φωτογραφική μηχανή του Ελληνα εθελοντή ήταν «Μην την παίρνεις την κάμερα, δεν θα υπάρξουν ίχνη των λήψεων (‘shoot’) και το φιλμ θα καταστραφεί» («to ne bi trebalo da se radi, da ne bi ostalo traga o tom snimanju i da bi film trebalo da se osvijetli»), όπως μπορείτε να δείτε στη μαρκαρισμένη φράση, εδώ (από το άρθρο με τίτλο «Μπάγιαγκιτς: ‘Ο Κάρατζιτς δεν ήξερε τίποτε για τις εκτελέσεις στη Σρεμπρένιτσα’», «Bajagic: ‘Karadzic nije znao za ubistva u Srebrenici’», Agencije, 10/07/2013). http://www.glassrpske.com/novosti/vijesti_dana/Bajagic-Karadzic-nije-znao-za-ubistva-u-Srebrenici/lat/126179.html».
Οπως μπορείτε να δείτε στο print-screen από ανάρτηση σε κοινωνικό δίκτυο, ένας συνταξιούχος αστυνομικός δίνει τη δική του μαρτυρία, και μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο:
«Συγγνώμη αλλά δεν αντέχω. Όταν είχα συλλάβει 5-6 από δαύτους, (για άλλα εγκλήματα), θεωρώντας ότι οι Αστυνομικοί είμαστε σαν τα μούτρα τους, μου έφεραν άλμπουμ με φωτογραφίες-ντοκουμέντα, την ώρα που έσφαζαν ανθρώπους στη Σρεμπρένιτσα, για να τους θεωρήσω ήρωες, προκειμένου να τους φερθώ με επιείκεια … Ωχ, τι θυμάμαι τώρα … Οι συγκεκριμένοι ήταν όλοι Χρυσαυγίτες …».
Επιβεβαιώνονται, με αυτόν τον τρόπο, όλες οι προηγούμενες ενδείξεις σύμφωνα με τις οποίες οι φωτογραφίες αυτές πράγματι υπάρχουν. Μένει να αναζητηθούν.
Σχόλιο συνταξιούχου αστυνομικού στα κοινωνικά δίκτυα: «Συγγνώμη αλλά δεν αντέχω. Όταν είχα συλλάβει 5-6 από δαύτους, (για άλλα εγκλήματα), θεωρώντας ότι οι Αστυνομικοί είμαστε σαν τα μούτρα τους, μου έφεραν άλμπουμ με φωτογραφίες-ντοκουμέντα, την ώρα που έσφαζαν ανθρώπους στη Σρεμπρένιτσα, για να τους θεωρήσω ήρωες, προκειμένου να τους φερθώ με επιείκεια … Ωχ, τι θυμάμαι τώρα … Οι συγκεκριμένοι ήταν όλοι Χρυσαυγίτες …»
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.
Η σημερινή προτελευταία ενότητα έχει τίτλο: ‘Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις’. Τμήματά της ίσως έχουν συμπεριληφθεί στο κείμενο με τίτλο ‘Ολη η αλήθεια για τη Σρεμπρένιτσα‘.
— $$$ Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται πολιορκούμενοι με τους συγγενείς τους τη μια μέρα, φωτογραφίζονται αιχμάλωτοι από δορυφόρους την επομένη, εξαφανίζονται και δηλώνονται αγνοούμενοι την τρίτη, και τέλος ταυτοποιούνται μέσω DNA σε μαζικούς τάφους με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Αλλη μια συγκλονιστική άγνωστη φωτογραφία από τις μέρες της Σρεμπρένιτσα: Αιχμάλωτοι Μουσουλμάνοι βγαίνουν με τα χέρια ψηλά, δήθεν για «να περάσουν από ανακρίσεις» όπως είχε υποσχεθεί ο Μλάντιτς στον Ερυθρό Σταυρό και στον ΟΗΕ. Γύρω τα υπάρχοντά τους σε στοίβες («δεν θα τα ξαναχρειαστούν», όπως είχε πει ο τσέτνικ στον Κυανόκρανο). Εντός ολίγου, όλοι θα είναι νεκροί. Φωτογραφία Art ZAMUR/GAMMA.
Πρέπει να σημειωθεί ότι αν και η Σρεμπρένιτσα έχει μονοπωλήσει την συζήτηση σχετικά με την σερβική γενοκτονική επιθετικότητα (στην Ελλάδα ούτε καν αυτό έγινε), στην πραγματικότητα δεν ήταν η πιο πολύνεκρη εκδήλωση της επιθετικότητας αυτής: Προηγούνται αριθμητικά οι αρχικές επιχειρήσεις της πρώτης άνοιξης του πολέμου το 1992, σε πολλές ταυτόχρονα περιοχές της Βοσνίας, και, φυσικά, η πολιορκία του Σαράγεβο, όταν το νεκροταφεία είχε γεμίσει και ο Δήμος αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει για νέα νεκροταφεία τα δεκάδες γήπεδα και τις άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις που είχαν φτιαχτεί για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 1984. Σ’ αυτά τα δύο κεφάλαια του πολέμου, τα μαζικά εγκλήματα και οι νεκροί άμαχοι, οι βιασμένες γυναίκες και τα νεκρά παιδιά ήταν πολύ περισσότερα σε σύγκριση με την Σρεμπρένιτσα.
Ας εστιάσουμε στις αποδείξεις. Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς όλες τις κατηγορίες αποδείξεων. Εκτός από το αδιανόητο γεγονός της επαναταφής των πτωμάτων (οι Σέρβοι ξέθαψαν τα πτώματα από τους μαζικούς τάφους και τα έθαψαν αλλού, ώστε να μην βρεθούν και να καταστραφούν έτσι οι αποδείξεις, τακτική που ξαναχρησιμοποήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα και στο Κόσοβο), έχουμε:
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.
— $$$ Τα ρατσιστικά ψέματα της σερβικής προπαγανδιστικής μηχανής
Κυκλοφορεί μια ανιστόρητη άποψη πως το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία ICTY δικάζει και καταδικάζει αποκλειστικά και μόνο Σέρβους. Οποιοσδήποτε μπορεί να ψάξει στο διαδίκτυο και να δει ότι ένας τέτοιος ξεδιάντροπος ισχυρισμός είναι 100% ψέμα.
Πάρα πολλοί Κροάτες, Βόσνιοι και Αλβανοί έχουν καταδικαστεί και συνεχίζουν να καταδικάζονται. Υπάρχουν εξειδικευμένα πρακτορεία ειδήσεων όπως το Sense Agency και το BIRN, στα οποία βρίσκει κανείς καθημερινά πλήρη ενημέρωση για την τιμωρία των μη Σέρβων, είτε από το ICTY, είτε από τα αντίστοιχα τοπικά δικαστήρια. Το γεγονός ότι οι Σέρβοι ηγέτες έχουν την μερίδα του λέοντος στα κατηγορητήρια δεν οφείλεται σε μεροληψία: Οφείλεται (και είναι μια παραπάνω απόδειξη) στο αδιαμφισβήτητο γεγονός πως αυτοί ήταν οι επιτιθέμενοι, οι εισβολείς και οι τρομοκράτες. Μιλώντας για υποκρισία, ας μην ξεχνάμε ότι το 1995, με τις συμφωνίες του Dayton, ο Μιλόσεβιτς αναγνώρισε το ICTY και δεσμεύτηκε πως θα κυνηγήσει τους εγκληματίες πολέμου. Πολύ αργότερα μεταβλήθηκε σε πολέμιό του, όταν συνειδητοποίησε πως υπάρχουν ισχυρές πιθανότητες να δικαστεί κι ο ίδιος, σε μια δίκαιη δίκη στις πιο άνετες φυλακές της υφηλίου, προνόμιο που μάλλον δεν είχαν την τύχη να απολαύσουν τα θύματά του σε ολόκληρη τη δεκαετία του 1990, ούτε οι σφαγμένοι στη Σρεμπρένιτσα. Αρκεί εδώ να θυμηθούμε ποιοι ήταν οι πολέμιοι και ποιοι οι υποστηρικτές του ICTY σε Σερβία και Κροατία. Οι πρώτοι ήταν οι φασίστες και οι ακροδεξιοί των δύο χωρών, και οι δεύτεροι οι αντιεθνικιστές, οι δημοκράτες και οι αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολύ απλά.
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που αν ρωτήσει κάποιος 100 ανθρώπους στο δρόμο «πότε έγινε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και ποιοι πήραν μέρος», οι ενενήντα θα απαντήσουν «το 1999 και ήταν απ’ τη μια η ηρωικοί Σέρβοι αδελφοί μας κι απ’ την άλλη το ΝΑΤΟ και οι κατσαπλιάδες του UCK». Λογικότατον, αφού αυτό έδειχνε η τηλεόραση, και αφοί οι συγκρούσεις 1991-1995 (για όσους τυχόν τις ξέρουν) δεν ήταν κανονικός πόλεμος, αφού οι Σέρβοι κέρδιζαν και «έπαιρναν πίσω τα εδάφη που δικαιούνταν».
Είναι φυσιολογικό, συνεπώς, να είναι αρκετά δημοφιλής (σε όσους Ελληνες γνωρίζουν τη Σρεμπρένιτσα) ένας άλλος ισχυρισμός που προωθείται από την σερβική προπαγανδιστική μηχανή:
Πως η Σρεμπρένιτσα είναι «μουσουλμανική προβοκάτσια, απάτη, μύθος» (μερικοί θα πουν και «όπως το Ολοκαύτωμα») ή αντίποινα επειδή οι δυνάμεις του Νάσερ Οριτς σφαγίαζαν επί χρόνια Σέρβους αμάχους στα διπλανά χωριά -κάποιοι θα πουν «μαζί με εισαγόμενους μουτζαχεντίν».
Μια συγκλονιστική φωτογραφία από μαζικό τάφο, πριν την ανασκαφή του, Μάιος του 1996. Τα υπολείμματα από το πτώμα ενός εκτελεσμένου. Διακρίνονται τα οστά της λεκάνης του και το παντελόνι με τα παπούτισα, τα οποία δεν έχουν λειώσει (The remains of a slaughtered man lies in a mass gravesite where Serb forces attacked in Srebrenica, Bosnia and Herzegovina). Credit: Scott Peterson και Getty Images.
Για να τελειώνουμε πρώτα με το ρατσιστικό ισλαμοφοβικό παραμύθι με τους μουτζαχεντίν και με την υποτιθέμενη Αλ Κάιντα που έστειλε δήθεν χιλιάδες μαχητές να κόβουν κεφάλια Χριστιανών. Ή πως δήθεν στη Σρεμπρένιτσα οι εκτελέσεις των 8.000+ ήταν αντίποινα επειδή υποτίθεται το προηγούμενο διάστημα Μουτζαχεντίν με βάση τον αποκλεισμένο θύλακα έκαναν εξορμήσεις με τη βοήθεια των Κυανόκρανων και για να επιδοθούν σε γενοκτονία εναντίον των Σέρβων των διπλανών χωριών.
Πρόκειται για προπαγάνδα, γεμάτη ισλαμοφοβικά ψέματα και ρατσιστικές θεωρίες συνωμοσίας, -συγχωρέστε μας- για ηλίθιους. Προπαγάνδα που ούτε οι Σερβοβόσνιοι, ούτε ο Μιλόσεβιτς, ούτε ο Σέσελι πλέον δεν χρησιμοποιεί πια, αφού το ρατσιστικό κρυφό χαρτί-‘επιχείρημα’ τύπου ‘μουσουλμάνος=κακός=Τούρκος=βάρβαρος=τζιχαντιστής’ δεν πιάνει πλέον. Και πρέπει να χαρακτηρίσουμε ρατσιστικό αυτό το συγκεκριμένο παραμύθι διότι απ’ την αρχή, 25 χρόνια τώρα, εκεί στόχευε πάντα: Το υστερικό μίσος για την μουσουλμανική ταυτότητα να μετασχηματιστεί σε θανατηφόρο φυλετικό μίσος και να γίνει δικαιολογία για γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις. Αφού ο άλλος είναι μουσουλμάνος -και άσχετα, τώρα, αν απλά πρόκειται για ολόιδιους Σλάβους που εξισλαμίστηκαν για λόγους προστασίας πριν 500 χρόνια-, τότε υποχρεωτικά θα πρέπει να είναι και τζιχαντιστής, ταλιμπάν, φανατικός, τρομοκράτης που κόβει κεφάλια, σφάζει αμάχους και εξολοθρεύει γυναικόπαιδα.
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.
Η σημερινή ενότητα έχει τίτλο: ‘Εθνοκάθαρση και γενοκτονία σε ευρωπαϊκό έδαφος στον 20ό αιώνα: Οταν το ‘Ποτέ ξανά!’ ακουγόταν σαν ανέκδοτο’
— $$$ Εθνοκάθαρση και γενοκτονία σε ευρωπαϊκό έδαφος στον 20ό αιώνα: Οταν το ‘Ποτέ ξανά!’ ακουγόταν σαν ανέκδοτο
Οι δύο βασικότεροι τσέτνικ σύμμαχοι του Μιλόσεβιτς, ο Κάρατζιτς και ο Σέσελι, είχαν βρει τη λύση από πολύ νωρίς: «Θα εξαφανιστούν οι Βόσνιοι από προσώπου γης, και όχι μόνο φυσικά, σαν ανθρώπινες οντότητες αλλά και η υπόστασή τους σαν έθνος» είχε δηλώσει μέσα στο νόμιμο Κοινοβούλιο της Β-Ε ο πρώτος τον Οκτώβριο του 1991, και «Εχω τη λύση για το κροατικό πρόβλημα, θα κόψουμε τον λαιμό κάθε Κροάτη» ο δεύτερος την ίδια εποχή. Την ίδια λύση προέκρινε ο Σέσελι αργότερα και για τους Βόσνιους και για τους Αλβανούς, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι στον πόλεμο εναντίον των πρώτων είχε διαθέσει το σύνολο της παραστρατιωτικής μιλίτσιας του, τους ‘Λευκούς Αετούς’, ενώ στον πόλεμο κατά των δεύτερων οι λύσεις του ήταν πιο ραφιναρισμένες και με κρατική σφραγίδα, αφού ο Μιλόσεβιτς τον είχε χρίσει αναπληρωτή πρωθυπουργό το 1999, κατά την κρίση του Κοσόβου. Το ‘πρόγραμμα’ του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος του Σέσελι, έτσι όπως τυπώθηκε τόσο το 1991 (εδώ), όσο και το 1996 (εδώ), ήταν ένα πραγματικά ανατριχιαστικό κείμενο το οποίο μιλούσε ευθέως για την εξόντωση των ‘άλλων’, και ειδικά της Αλβανικής μειονότητας στο Κόσοβο, προκειμένου να γίνει πραγματικότητα το όνειρο μιας Θεοκρατικής Μεγάλης Σερβίας, η οποία, σημειωτέον, θα περιλάμβανε και την ‘Σερβική Μακεδονία’:
«[Στόχος μας είναι] ένα ανεξάρτητο κράτος, που θα αγκαλιάζει το σερβικό έθνος, ολόκληρο και ακέραιο, και μαζί όλα τα σερβικά εδάφη μέσα στα σύνορά του, και θα περιλαμβάνει εκτός από την κυρίως σημερινή Σερβία, και την σερβική Μακεδονία, το σερβικό Μαυροβούνιο, την σερβική Βοσνία, την σερβική Ερζεγοβίνη, το σερβικό Ντουμπρόβνικ, την σερβική Δαλματία, την σερβική Lika, το σερβικό Kordun, την σερβική Banija, την σερβική Σλαβονία και την σερβική Baranja […], και θα αποβάλλει, χωρίς καθυστέρηση, όλους, και τους 360.000 Αλβανούς και τους απογόνους τους, […] και με συγκεκριμένα μέτρα για την πλήρη εξόντωση όλων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, του πολιτισμού τους, της κοινωνίας τους, και όλων των παροχών προς αυτούς, στην ιδιοκτησία, στην εκπαίδευση, στην απασχόληση, στη βιομηχανία, στην κατοικία, και στην ίδια τους την ύπαρξη».
Και όσο κι αν φανεί παράξενο στους ‘αριστερούς φιλοσέρβους’, η Δύση τους Σέρβους βοήθησε σε αυτή την ιστορία, και όχι τα θύματά τους (όλους τους υπόλοιπους), και μάλιστα με παραπάνω από έναν τρόπο. Λ.χ. το σχέδιο του Σάιρους Βανς με το οποίο έληξε η σύντομη σύγκρουση μεταξύ Σερβίας και Κροατίας στο τέλος του 1991, προέβλεπε το οπλοστάσιο της πρώην Γιουγκοσλαβίας να πάει στους Σέρβους και όχι να μοιραστεί εξίσου σε όλες τις δημοκρατίες. Φυσικά, από την Σερβία μεταβιβάστηκε στους Σέρβους της Βοσνίας και της Κροατίας προς εκπλήρωση των αποσχιστικών τους τάσεων. Επίσης, όλα τα εργοστάσια κατασκευής όπλων βρίσκονταν κυρίως στην Σερβία. Σαν να μην έφταναν αυτά, με το εμπάργκο όπλων οι άλλες δημοκρατίες δεν μπορούσαν να οπλιστούν, κι έτσι η απαγόρευση έπληξε όλους πλην των Σέρβων, που κληρονόμησαν τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη. Η πλάστιγγα, ειδικά σε βαρέα όπλα, τεθωρακισμένα, αεροπλάνα και σύγχρονο εξοπλισμό, ήταν εξαιρετικά ανισοβαρής υπέρ των Σέρβων, που νόμιζαν πως με την υπεροπλία είχαν εύκολη δουλειά πλέον. Οπως είπαμε, ούτε οι Βόσνιοι στην αρχή ήθελαν να αποσχιστούν. Πολύ αργότερα (αρχές του 1992) το αποφάσισαν, διότι δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Σε εκείνο το σημείο, ήταν εμφανές ότι Σέρβοι και Κροάτες ήθελαν να μοιράσουν τη Βοσνία και να μην αφήσουν χώρο για τους Βόσνιους. Διόλου παράξενο που μετά απ’ όλα αυτά, ήταν οι εθνικιστές εκείνοι που είχαν επικρατήσει σχεδόν σε όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία. Οι εθνικισμοί ζουν και επικρατούν (ότ)αν αλληλοτροφοδοτούνται –όλοι το γνωρίζουν αυτό.
Ο διάσημος χάρτης της πολιορκίας του Σαράγεβο, 1992-1996. Στην περίμετρο του Σαράγεβο, 60 χιλιόμετρα συνολικά, είχαν στηθεί 2.100 πυροβόλα. Ενα πυροβόλο κάθε 30 μέτρα. Σύμφωνα με τον Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη, Αυγή 06/08/1995, αναλογούσαν 7 οβίδες σε κάθε κάτοικο της πόλης. Οι διεθνείς παρατηρητές του ΟΗΕ υπολόγισαν ότι η πόλη δέχτηκε τουλάχιστον 480.000 βλήματα κάθε είδους, από κατευθυνόμενους πυραύλους Maljutka μέχρι γομωμένες οβίδες και μεταποιημένες βόμβες (‘πριόνια’) και αντιαεροπορικά για τις βολές ρουτίνας, δηλαδή 430 κατά μέσο όρο την ημέρα για τα πρώτα δύο χρόνια, και 330 μέσο όρο συνολικά. Αποτέλεσμα, στις 1.460 ημέρες πολιορκίας (από 05 Απριλίου 1992 μέχρι 29 Φεβρουαρίου 1996), μετρήθηκαν 10.000 ολοσχερώς κατεστραμμένες κατοικίες και 100.000 με διαφόρων ειδών ζημιές, το 23% των υπόλοιπων κτιρίων με σοβαρές ζημιές και το 64% με μικρότερες, 298 βόμβες μόνο στο νοσοκομείο με αποτέλεσμα τον θάνατο 49 ατόμων από το ιατρικό προσωπικό το οποίο είχε να περιθάλψει καθημερινά 5-15 τραυματίες μόνο από βολές σνάιπερ, οι οποίοι έριξαν τουλάχιστον στο 40% των περίπου 70.000 παιδιών της πόλης, 8.000 εξορμήσεις της Πυροσβεστικής και πάνω από 150.000 πρόσφυγες, διότι η μέση ημερήσια ποσότητα φαγητού ανά άτομο ήταν μόλις 159 γραμμάρια και νερό -το οποίο πουλιόταν στη μαύρη αγορά, 10 γερμανικά μάρκα τα 30 λίτρα- υπήρχε μόνο στο 2% του συνολικού χρόνου της πολιορκίας, γεγονός που οδήγησε σε επιδημία τύφου και άλλων νόσων. Φυσικά, η χειρότερη συνέπεια της πολιορκίας ήταν ότι μετρήθηκαν όχι λιγότεροι από 11.541 νεκρούς, εκ των οποίων 1.601 παιδιά, και 57.000 τραυματίες, εκ των οποίων 14.888 παιδιά, ανάμεσά τους 3.378 με βαριά τραύματα και 355 με μόνιμη αναπηρία. Στην πολιορκία του Γκόραζντε, πάλι, ο φόρος αίματος ήταν 4.500 νεκροί άμαχοι στις 1.300 μέρες πολιορκίας. Το ψωμί στις πολιορκημένες πόλεις έφτασε να κοστίζει 250 γερμανικά μάρκα το κιλό.
Είναι, επίσης, λάθος για τους συμπατριώτες μας φιλοσέρβους να πιστεύουν ότι κάποιο δικαίωμα για να αποσχιστούν ‘χαρίστηκε’ από την διεθνή κοινότητα σε Κροάτες, Σλοβένους, Μακεδόνες και Βόσνιους.
Η αλήθεια είναι ότι ΑΦΟΥ οι Σέρβοι διέλυσαν πρώτα τη χώρα, ΜΕΤΑ η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε πως οι έξι δημοκρατίες αποτελούν όλες συνέχεια της Γιουγκοσλαβίας και τους αναγνωρίστηκε δικαίωμα συνέχισης ύπαρξης. Κι αυτό, ΜΟΝΟ στα προϋπάρχοντα σύνορα μεταξύ των έξι δημοκρατιών. Κανείς -εκτός από τους πραγματικά επεκτατιστές Σέρβους- δεν συζητούσε για αλλαγή των υφιστάμενων συνόρων εντός των νέων κρατών. Γι’ αυτό και δεν αναγνωρίστηκε δικαίωμα λ.χ. των Κροατών της Βοσνίας ή των Σέρβων της Κροατίας ή των Αλβανών της Μακεδονίας και του Μαυροβουνίου ή των Ούγγρων της Βοϊβοντίνα ή των Αλβανών του Κοσόβου (τότε) να αποσχιστούν. Στην ίδια λογική, δεν ετίθετο θέμα και των Σέρβων της Βοσνίας να αποσχιστούν. Ομως αυτοί, αγνοώντας για άλλη μια φορά τη διεθνή κοινότητα και χωρίς την παραμικρή καλή πίστη απέναντι στους πρώην συμπατριώτες τους, απαιτούσαν την ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΟΡΩΝ εντός των νέων δημοκρατιών.
Και, στην πραγματικότητα, τελικά τι έγινε;
Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/10/yugo-10/
Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς + Προτεινόμενη βιβλιογραφία https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/11/yugo-11/
[Σ.Σ.: Απαραίτητη σημείωση: Επειδή οι συντάκτες του XYZ Contagion έχουν αλλεργία με τις γενικεύσεις, τις ρατσιστικές κρίσεις και τις συλλήβδην δαιμονοποιήσεις, πρέπει να διευκρινίσουμε ξανά πως όπου υπάρχει ο όρος ‘οι Σέρβοι’ ή ‘η σερβική πλευρά’ δεν εννοούμε ολόκληρο το σερβικό λαό και το σερβικό έθνος, ούτε όλους τους πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας με σερβική καταγωγή. Εννοούμε εκείνες τις ελίτ στο σερβικό κράτος, οι οποίες, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους και πάνω απ’ όλα την ‘Μεγάλη Σερβία’, συνέστησαν ‘εγκληματική οργάνωση’ (‘Joint Criminal Enterprise’ στην σχετική ορολογία) και προέβησαν στα γνωστά εγκλήματα, όπως επίσης και όλους εκείνους που υποστήριξαν ή υποκίνησαν τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό και παρείχαν υλική βοήθεια και ψυχική συνδρομή σε αυτόν. Και, ασφαλώς, υπάρχουν κλιμακώσεις στην κατανομή ευθυνών: Δεν είναι το ίδιο ο υψηλόβαθμος κρατικός αξιωματούχος που έχει σκοπό να γίνει ολιγάρχης και για αυτό συνεργάζεται με τον μαφιόζο που οργανώνει παραστρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου και πλιάτσικου, σε σύγκριση με τον απλό ανώνυμο Σέρβο που πίστεψε όλες τις κινδυνολογίες και τα συνωμοσιολογικά σενάρια της τηλεόρασης του Μιλόσεβιτς και τελικά πήγε να καταταγεί εθελοντής. Βέβαια, η τραγική μοίρα για τα θύματα και τους διωκόμενους είναι ευθύνη και αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας όλων των παραπάνω μελών της εν λόγω Joint Criminal Enterprise για την επίτευξη των κοινών εγκληματικών τους στόχων, αναμφισβήτητα, ωστόσο το ποσοστό ευθύνης είναι διαφορετικό ανά περίπτωση.
Υποστηρίζουμε ότι την περίοδο 1987 έως (τουλάχιστον) 1995 στη Σερβία συγκροτήθηκε το μεγαλύτερο και πιο αιματηρό εθνικιστικό κίνημα στη μεταπολεμική Ευρώπη και ότι ο λόγος για τον οποίο αυτό το φασιστικό κίνημα υποστηρίχτηκε από την Ελλάδα, και μάλιστα σε ποσοστά της τάξης του 99%, οφείλεται στο γεγονός πως οι Ελληνες, πλήρως παραπληροφορημένοι από την ιδιωτική τηλεόραση και όμηροι ενός μεσαιωνικού φανατισμού, είδαν στο πρόσωπο του ‘Σέρβου ορθόδοξου αδερφού’ τον τιμωρό που θα έπαιρνε εκδίκηση από Τούρκους, Αλβανούς και ‘Σκοπιανούς’ και αυτόν που θα έδινε ένα μάθημα στη Δύση -και θα τα αποδείξουμε όλα αυτά στη συνέχεια, στοχεύοντας στο να αναδείξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του θέματος.
Μιλώντας για γενικεύσεις και δαιμονοποιήσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι δεν πρόκειται να απαντήσουμε στα γνωστά γελοία ‘επιχειρήματα’ πως δήθεν όποιος δείχνει τις ευθύνες του ολοκληρωτικού μεγαλοϊδεατικού καθεστώτος Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς, την ίδια στιγμή «παίζει το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και δικαιολογεί τις ‘ανθρωπιστικές επεμβάσεις’». Γι’ αυτόν τον αστείο ισχυρισμό, που συχνά συνοδεύεται από ανάλογη συκοφαντία τύπου «πληρωμένοι από το ΝΑΤΟ» κ.λπ., δεν αξίζει να σπαταλήσει κανείς ούτε ένα λεπτό, ειδικά με ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι πάρα πολύ απλό: Το ενδεχόμενο να είναι δύο τα καθάρματα σε μία σύγκρουση (ΚΑΙ το ΝΑΤΟ, ΚΑΙ το καθεστώς Μιλόσεβιτς), άραγε δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των τηλεθεατών οπαδών του δήθεν αριστερού ‘αντιιμπεριαλισμού’;].
Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ
Σαράγεβο. Φωτογραφία του Chris Leslie. Graffiti in downtown Sarajevo about Srebrenica. In July 1995 over 8000 men and boys were massacred by Bosnian Serb forces.
— $$$ Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα
Αμέσως μετά την πρόσφατη καταδίκη Κάρατζιτς, ολόκληρη σχεδόν η δημόσια σφαίρα θυμήθηκε μεν τη Γιουγκοσλαβία, όχι όμως για τους πολέμους 1991-1995 και την εθνοκάθαρση ή την Σρεμπρένιτσα, αλλά … για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999. Και βρήκε ευκαιρία, πάλι, ο μέσος Ελλην να δείξει το μίσος του για τη Δύση (και το ‘ισλαμικό τόξο’, δηλαδή τους ‘Τούρκους’, Αλβανούς, Βόσνιους, ‘Σκοπιανούς’, δεν έχει σημασία). Οπως επίσης και την πλήρη απάθεια ή άγνοιά του για τα πάνω από 100.000 θύματα των πρώτων πολέμων. Αλλά και στην υπόθεση του Κοσόβου που θυμήθηκαν, όλοι εστίασαν στα 500 θύματα που είχαν οι Σέρβοι από τις βόμβες του ΝΑΤΟ, και ουδείς στους περίπου 10.000 αμάχους Αλβανούς που πήγαν από τη συμμορία του Μιλόσεβιτς πριν να ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί. Κουβέντα και για το γεγονός πως τότε, το 1999, τη Σερβία συγκυβερνούσε σαν αντιπρόεδρος ο νεοναζί τσέτνικ Σέσελι, που ομολόγησε ανοιχτά ότι ετοίμαζε ‘Τελική Λύση’ για το αλβανικό πρόβλημα. Κουβέντα και για το γεγονός πως τον κοσοβάρικο άγριο εθνικισμό τον εξέθρεψε ο προϋπάρχων σερβικός εθνικισμός, όταν ο Μιλόσεβιτς επέλεξε το 1986-1987 να παίξει το χαρτί της δήθεν θυματοποίησης, όταν αποφάσισε να ανακαλέσει τα προνόμια του Κοσσυφοπεδίου (εκπαίδευση, γλώσσα, ΜΜΕ, αιρετή τοπική διοίκηση κ.ο.κ.), για να στρέψει την προσοχή του κόσμου από την οικονομική κρίση και την μεγάλη πτώση του βιοτικού του επιπέδου, λόγω των (καπιταλιστικών) του ‘μεταρρυθμίσεων’, προς το ‘εθνικό καθήκον’ να ‘σωθεί το σερβικό έθνος’ από την ‘σιωπηρή γενοκτονία των Σέρβων από τους Αλβανούς’, που έκαναν πολλά παιδιά. Κουβέντα πως όλη η ιστορία του Κοσόβου άρχισε στη δεκαετία του 1980, μετά το θάνατο του Τίτο. Μέχρι τότε, οι Αλβανοί είχαν δικαιώματα και δουλειές, και γι’ αυτό επί Μιλόσεβιτς διαδήλωναν οι εκεί εργάτες με πορτρέτα του Τίτο και γιουγκοσλαβικές σημαίες με το κόκκινο αστέρι στα χέρια και τραγουδούσαν εν χορώ ‘Γιουγκοσλαβία, Γιουγκοσλαβία’. Οταν, όμως ο Μιλόσεβιτς ανακάλεσε τα δικαιώματά τους, άλλαξε την ηγεσία, σκότωσε 24 απεργούς, έστησε προβοκατόρικα επεισόδια για να έχει δικαιολογία να στείλει στρατό εκεί (μιλάμε για το 1989-1990 τώρα) και απέλυσε 13.000 Αλβανούς εργάτες από τα ορυχεία Trepca και το σύνολο σχεδόν του υπόλοιπου εργατικού δυναμικού της περιοχής για να το αντικαταστήσει με Σέρβους, και να φτάσει έτσι η ανεργία στο 90%, τι θα περίμενε κανείς; Οτι δεν θα δημιουργηθεί εθνοφυλετικό και θρησκευτικό μίσος ανάμεσα στις δυο κοινότητες; Ειδικά όταν όλοι γνωρίζουν ότι οι υλικοί λόγοι και οι ανάγκες των ανθρώπων με σάρκα και οστά καθορίζουν τα γεγονότα, και όχι οι ανοησίες για το «λίκνο του σερβικού πολιτισμού» και για την «πνευματικότητα» των 5-10 μοναστηριών εκεί; Στα ορυχεία αυτά, στα οποία στη δεκαετία του 1990 δούλευαν μόνο Σέρβοι, έποικοι Σέρβοι και κάποιοι Βόσνιοι αιχμάλωτοι των Σέρβων, μεταφέρονταν με φορτηγά, και κατόπιν καίγονταν πτώματα δολοφονημένων Αλβανών αμάχων, για να μην βρεθούν ποτέ, όπως είχαν γράψει οι εφημερίδες Μοντ και Ομπσέρβερ το 1999. Αυτά όλα, είναι βέβαιο, δεν γράφτηκαν πουθενά αυτές τις μέρες. Και είναι λογικό.
Διότι, μέσες άκρες, αυτό γνωρίζει ο μέσος Ελληνας όταν του μιλάει κανείς για τη Γιουγκοσλαβία: Το ΝΑΤΟ, που βομβάρδισε τη Σερβία το 1999. Τίποτε άλλο. Και από κει και μετά, όλες οι ‘αναλύσεις’, από δεξιά κι αριστερά, βασίζονται κυρίως στη φαντασία, στους ευσεβείς πόθους και στις θεωρίες συνωμοσίας. Και όλα, μέσα από τα μονόπλευρα σερβικά φίλτρα πληροφόρησης. Είμαστε ο λαός με τις περισσότερεις εκδόσεις στα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. Και αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Γι’ αυτό μας άρεσε τόσο πολύ το παραμυθάκι με τους ‘ορθόδοξους αδερφούς’ που μάχονται ενάντια σε Τούρκους και σε ιμπεριαλιστές. Αλλά δεν ήταν αλήθεια.
«Οσο κι αν αυτό ξαφνιάζει όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το τέλος της Γιουγκοσλαβίας γράφτηκε το 1991 από τους Γερμανούς και λοιπούς δυτικούς μας εταίρους, η ωμή αλήθεια είναι πως τη διάλυση της τιτοϊκής πολυεθνικής κληρονομιάς ευαγγελίστηκαν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι Σέρβοι εθνικιστές που σήμερα παρουσιάζονται από κάποιους σαν οι ύστατοι, απεγνωσμένοι, υπερασπιστές της!»
Η επινοημένη αφήγηση του εθνικιστικού καθεστώτος των Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς για τη δεκαετία του 1990, πως δήθεν «η κακιά δύση επιτέθηκε στους καλούς και αμυνόμενους Σέρβους και διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία» κ.ο.κ., ήταν ένας προπαγανδιστικός μύθος, που όμοιός του μάλλον δεν υπήρξε άλλος στο τέλος του 20ού αιώνα. Είχε στόχο να δικαιολογηθούν οι Σέρβοι θύτες:
– για την προμελετημένη δολοφονία πάνω από 8.000 Βόσνιων Μουσουλμάνων ανδρών και αγοριών της Σρεμπρένιτσα, μέσω οργανωμένων και προσχεδιασμένων μαζικών εκτελέσεων.
– για τις εθνοκαθάρσεις, στις οποίες οι Σέρβοι εθνικιστές είναι υπεύθυνοι για το θάνατο πάνω από 100.000 ανθρώπους και για την προσφυγοποίηση πάνω από 3.000.000 αμάχων (ενώ αντίθετα, οι απώλειες των επιτιθέμενων και υπεροπλισμένων Σέρβων ήταν ελάχιστες χιλιάδες, οι περισσότεροι στην πρώτη γραμμή, εκ των οποίων μόλις και μετά βίας ο αριθμός των αμάχων Σέρβων έφτανε σε τετραψήφιο αριθμό),
– για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την αιχμαλωσία δεκάδων χιλιάδων Βόσνιων Μουσουλμάνων και Κροατών της Βοσνίας, σε συνθήκες διαβίωσης που αποσκοπούσαν στη φυσική τους εξόντωσή,
– για την εισβολή και ισοπέδωση και αντικατάσταση πληθυσμού ολόκληρων χωριών, συστηματικά και ένα προς ένα, μέσω της τρομοκρατίας (πολιορκία, περικύκλωση, κατάληψη, κατοχή και εξόντωση),
– για τις πολιορκίες στο Σαράγεβο και άλλες πόλεις μεταξύ Απριλίου 1992 και Νοεμβρίου 1995, επί 3 ή 4 χρόνια,
– για τις δολοφονίες αμάχων και αθώων πολιτών, πράξεις που αποτελούσαν τμήμα της εκστρατείας τρομοκράτησης, μέσω ελεύθερων σκοπευτών και χρήσης βαρέων πυροβόλων,
– για τους νοικιασμένους σνάιπερ που έριχναν σε παιδιά (1.601 παιδιά νεκρά μόνο στο Σαράγεβο),
– για τον βομβαρδισμό σχολείων και νοσοκομείων,
– για το πλιάτσικο που ακολουθούσε πάντα τις σφαγές αμάχων από τους ‘γενναίους’ Σέρβους,
– για την εκβιαστική ομηρία Κυανόκρανων και αξιωματούχων του ΟΗΕ,
με λίγα λόγια για την επεκτατική επιθετικότητα και τον εξοντωτικό ρατσισμό στη χειρότερη μορφή του.
Οποιος μιλάει για τα γεγονότα στην πρώην Γιουγκοσλαβία και ‘ξεχνάει’ να αναφέρει τη λέξη ‘Μεγάλη Σερβία’, όποιος αποφεύγει να μιλήσει για το οργανωμένο σχέδιο εθνοκαθάρσεων, όποιος επιδεικτικά αγνοεί το μνημόνιο (‘μεμοράντουμ’) του 1986 της Σερβικής Ακαδημίας, το RAM Plan, τη γραμμή ‘Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica’, τους ‘έξι στρατηγικούς στόχους του σερβικού έθνους’, το έγγραφο με τον τίτλο ‘Variants A and B’, -και ειδικά για το θέμα Βοσνία και Σρεμπρένιτσα-, το τελεσίγραφο της 17 Απριλίου 1992, τη ‘ντιρεκτίβα 7’ και τη ‘ντιρεκτίβα 7.1’, και φυσικά όποιος ‘ξεχνάει’ να μιλήσει για τη ‘Velika Srbija’, τότε είτε δεν ξέρει τα γεγονότα, είτε είναι συνειδητός παραχαράκτης που προσπαθεί να κρύψει το επεκτατικό σχέδιο της σερβικής ηγεσίας να διαλύσει τη χώρα και να καταλάβει τα καλύτερα κομμάτια για τον εαυτό της, αφού πρώτα προβεί στα χειρότερα -ναζιστικού τύπου- εγκλήματα: Επεκτατική επιθετικότητα, με μέσο τον εξοντωτικό ρατσισμό, στη χειρότερη μορφή τους.
Τη Γιουγκοσλαβία δεν τη διέλυσε ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο ιμπεριαλισμός. Τη διέλυσε ο εθνικισμός. Ο καπιταλισμός επωφελήθηκε αργότερα.
Φυσικά, η χώρα είχε χρεωκοπήσει (και όχι μόνο οικονομικά) και οι παλιές ελίτ έψαχναν τρόπο να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να εξασφαλίσουν πόρους και υλικά οφέλη στη νέα εποχή ώστε να γίνουν και επίσημα οι νέες ‘αστικές τάξεις’ στις νέες εθνικές αγορές, κι έτσι η αναβίωση εθνοφυλετικού και θρησκευτικού μίσους και το blame game ήταν η καλύτερη (και η πιο προδοσοφόρα) εφεύρεση που θα μπορούσαν να σκεφτούν, πρώτα ο ηγέτης της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και στη συνέχεια και ο αντίστοιχος της Κροατίας Φράνιο Τούτζμαν. Ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν ο συνεχιστής της τιτοϊκής σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης. Ηταν ο νεκροθάφτης της -και θα το αποδείξουμε στη συνέχεια. Εκεί ακριβώς επενέβησαν οι Δυτικοί (αλλά και η Ρωσία) και φυσικά προώθησαν τα συμφέροντά τους -όπως ήταν φυσικό, αφού αυτό κάνουν οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις-, αλλά πολύ μετά τη διάλυση, την οποία ανακοίνωσε ο Μιλόσεβιτς αυτοπροσώπως πολύ πριν αρχίσει τις εχθροπραξίες, τον Μάρτιο του 1991 (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 41.14′).
Η Δύση ποτέ δεν είχε ενιαία, ούτε σταθερή στάση απέναντι στη διάλυση. Ανάλογα με την εποχή και τις εξελίξεις:
– Αν είχε ελπίδες οι αποπληρωμές των δανείων να γίνουν με ενωμένη τη χώρα, τότε ήταν υπέρ της ακεραιότητας της χώρας με κάθε μέσο.
– Αν το άνοιγμα νέων αγορών προϋπέθετε εθνικά οργανωμένα κράτη, τότε ήταν υπέρ της σταθεροποίησης στα παλιά εσωτερικά σύνορα.
– Αν το κόστος ήταν μικρότερο, και προκειμένου να μην σπαταλήσουν πολλά σε άχρηστες και μη προσοδοφόρες ‘επιχειρήσεις ειρήνης και σταθεροποίησης’, τότε προωθούσαν την καντονοποίηση.
Αυτό ακριβώς δεν μπορούν να εννοήσουν οι εγχώριες ‘αντιιμπεριαλιστικές’ αναλύσεις της κακιάς ώρας: Δεν υπήρχε καμία ‘αντισερβική ιμπεριαλιστική συνωμοσία’. Ηταν, κάθε φορά, τα συμφέροντα μίας μερίδας ιμπεριαλιστικών παραγόντων εναντίον κάποιας άλλης: Ευρώπη ενάντια στην Αμερική, Γαλλία και Αγγλία ενάντια σε Γερμανία, Ιταλία ενάντια σε Ελλάδα, Ρωσία ενάντια σε ΕΟΚ και ΗΠΑ κ.ο.κ. Και φαίνεται ότι ειδικά στην περίπτωση της Σερβίας, η δημαγωγία, ο εθνολαϊκισμός και η ρητορική της δήθεν ‘υπεράσπισης’ του έθνους, με τις θεωρίες συνωμοσίας και την κινδυνολογία, όχι μόνο λειτούργησαν, αλλά λόγω της διστακτικότητας της Δύσης και του αισθήματος ατιμωρησίας που αυτή δημιούργησε, επανατροφοδότησαν το εθνικιστικό μίσος με αποτέλεσμα συνεχώς κλιμακούμενα όργια βίας και σφαγών με αποκορύφωμα το μεγάλο μακελειό στη Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995.
Τότε ακριβώς (και αφού οι αμετανόητοι Σέρβοι έδειξαν για τελευταία φορά τα δόντια τους κατά την σφαγή στην αγορά Markale τον Αύγουστο του 1995) αποφάσισε η Δύση να επέμβει δυναμικά, και πράγματι μέσα σε ένα μήνα ο -καταδικασμένος πλέον από το Διεθνές Δικαστήριο- ηγέτης των Σερβοβόσνιων και εγκληματίας πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς εκλιπαρούσε να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και έσπευδε από την ψευτοπρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska, στο εξής RS) Πάλε στο μέγαρο του Μιλόσεβιτς στο Βελιγράδι, για να εξουσιοδοτήσει τον μέντορα-αφέντη του να διαπραγματευτεί με τις άλλες ηγεσίες και με τη Δύση και να σώσει ό,τι προλάβαινε να σώσει. Οι Σέρβοι καταλάβαιναν ότι δεν τους έπαιρνε άλλο και ότι ο χρόνος τους είχε τελειώσει, κι έτσι, ο Μιλόσεβιτς σερνόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων του Dayton, έχοντας χάσει τον τρίτο κατά σειρά πόλεμο -αν και ο καιροσκοπισμός του θα οδηγούσε εντός ολίγου τον σερβικό λαό και σε έναν τέταρτο πόλεμο, εκείνον του Κοσόβου, και μαζί και σε μία τέταρτη τραγωδία.
Αυτή είναι η ιστορία σε λίγες γραμμές.
Οχι, οι Σέρβοι δεν ήταν σε άμυνα, ούτε αντιμετώπισαν ποτέ κάποια ‘συνωμοσία’ από κάποιο ‘τόξο’ ή κάποιο ‘σχέδιο από το εξωτερικό’. Το εγκληματικό επεκτατικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς και των τσέτνικ, το οποίο είναι υπεύθυνο για τέσσερις πολέμους (κατά της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Κοσόβου), προετοίμαζε από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 την εγκληματική πολιτική του που κατέληξε σε θηριωδίες. Οι Σέρβοι ήταν αποφασισμένοι, προετοιμασμένοι και έδρασαν ταχύτατα. Τελικά, η υπόθεση γύρισε μπούμερανγκ στον απλό Σέρβο και κατέληξε τραγωδία για όλους. Θα πρέπει να είναι υπερήφανοι για την κατάληξη αυτή, ειδικά εκείνοι που ενίσχυσαν τους σφαγείς στο έγκλημα των εγκλημάτων, στην κρατικά σχεδιασμένη ρατσιστική βία εναντίον ολόκληρων κοινοτήτων εκατομμυρίων αθώων αμάχων:
Αν ήταν εθνοκάθαρση ή γενοκτονία, μικρή σημασία έχει, και προτιμότερο να μην μπλέξουμε πάλι με τους ορισμούς. Είναι γεγονός πως στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1992, με το ψήφισμα A/RES/47/121, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είχε κατηγορηματικά χαρακτηρίσει την εθνοκάθαρση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τη λέξη ‘γενοκτονία‘ («in pursuit of the abhorrent policy of ‘ethnic cleansing’, which is a form of genocide»). http://www.un.org/documents/ga/res/47/a47r121.htm
Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και δύο διεθνή δικαστήρια που ίδρυσε ο ΟΗΕ για να δικάζουν εγκληματίες πολέμου, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) και το International Court of Justice (ICJ). Το ίδιο και με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (European Court of Human Rights, ΕΔΑΔ). Ολοι αυτοί οι κορυφαίοι διεθνείς οργανισμοί των Ηνωμένων Εθνών μελέτησαν όλα τα στοιχεία και βρήκαν όλες τις αποδείξεις -και υπογραμμίζουμε ξανά την πολύ σημαντική για τη Δικαιοσύνη φράση ‘Beyond reasonable doubt‘-, για να χαρακτηρίσουν με τον όρο ‘γενοκτονία’ την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, και, μέχρι σήμερα, δικάζουν και καταδικάζουν, με την κατηγορία της ‘γενοκτονίας’. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χαρακτήρισε με τον όρο αυτό και ολόκληρο τον πόλεμο 1992-1995 στην Βοσνία.
Από το 2015, με απόφαση του ΟΗΕ καθιερώθηκε Διεθνής Ημέρα για τα Θύματα των Γενοκτονιών, κι εμείς έχουμε σκοπό να την θυμόμαστε κάθε 9η Δεκεμβρίου. Μπορεί να χρησιμοποιούμε τη λέξη ‘ανθρωποσφαγή’ για την Σρεμπρένιτσα -περισσότερο για λόγους αποφυγής υποβάθμισης του εγκλήματος των εγκλημάτων, του Ολοκαυτώματος-, όμως ολόκληρος ο πόλεμος 1991-1995 με όλα του τα επεισόδια εις βάρος ειδικά των Βόσνιων έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας. Μα και στην ‘εθνοκάθαρση’ να μείνει κανείς, όταν συμβαίνει βιομηχανικά σε εκατοντάδες περιοχές, με σχέδιο και προετοιμασία, όπως συνέβη στη Βοσνία το 1992-1995, ποιος μπορεί να διακρίνει τη διαφορά επί της ουσίας;
Κι όσο κι αν φανεί παράξενο σε ορισμένους, εμείς, που είμαστε εναντίον του καθεστώτος Μιλόσεβιτς και τσέτνικ, μπορεί να του κάνουμε σκληρή κριτική, ακριβώς και μόνο, όμως, διότι είμαστε υπέρ του σερβικού λαού, όπως πολύ εύστοχα έχει σημειώσει και ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης στον πρόλογό του στο βιβλίο του Σταύρου Τζίμα ‘Η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και οι ελληνικές φαντασιώσεις, Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία’, εκδόσεις Επίκεντρο, 2014:
«Ο πόλεμος άρχισε τον Ιούλιο του 1991, με τον τεχνητό πόλεμο υπεράσπισης των συνόρων της Γιουγκοσλαβίας, στη Σλοβενία, για να επιστρέψει ο σερβικός στρατός στις περιοχές της Κράινα, στην Κροατία, και να καταλάβει το 28% του εδάφους της έως τα τέλη του έτους. Αφού τον Ιανουάριο του 1992, με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ, υπογράφτηκε ανακωχή, ο σερβικός στρατός κινήθηκε προς τη Βοσνία, όπου από τον Απρίλιο έως το τέλος του έτους κατέλαβε το 70% των εδαφών, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση. Ουσιαστικά πόλεμος με την αντιπαράθεση στρατευμάτων δεν έγινε ποτέ στη Γιουγκοσλαβία. Ηταν πόλεμος εναντίον αμάχων κατευθυνόμενος από τα γραφεία. Ολη εκείνη η συνωμοσιολογία για προετοιμασία των Κροατών και των μουσουλμάνων, για τόξα και γερμανική βοήθεια δεν άξιζαν ούτε για ανέκδοτα.
Η μόνη πλευρά που ήταν προετοιμασμένη και έδρασε ταχύτατα χωρίς να βρει αντίσταση ήταν η σερβική, γι’ αυτό και κατέλαβε τόσο σύντομα τα εδάφη στην Κροατία και τη Βοσνία.
[…]
Δυστυχώς ακόμα και όταν ο χειραγωγός Μιλόσεβιτς κατάλαβε τα όριά του και συγκρούστηκε με τα προϊόντα του Κάρατζιτς και Μλάντιτς το 1994, οι Έλληνες πολιτικοί και τα ΜΜΕ στράφηκαν εναντίον του, αφού φαντασιώνονταν ότι εγκαταλείπει τη μάχη κατά του ιμπεριαλισμού. Τελικά, αποδείχθηκε ότι όλη αυτή η αγάπη για τον Μιλόσεβιτς και τους Σέρβους ήταν καταστροφική, αφού έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα: την υποβάθμιση της Σερβίας, τον ακρωτηριασμό της, την οικονομική και κοινωνική επιστροφή της σε περασμένες δεκαετίες και την επιβάρυνσή της με εγκλήματα στο όνομά της.
Αποδείχθηκε ότι αυτοί που ήταν κατά του Μιλόσεβιτς και της πολιτικής του ήταν οι καλύτεροι υποστηρικτές των συμφερόντων του σερβικού λαού. Αυτά για την ιστορία, όπου αποδείχθηκε, μια ακόμη φορά, ότι ο φανατισμός, η ιδεολογική βεβαιότητα και αποκλειστικότητα είναι εγγύηση αποτυχίας, όπως τα παραδείγματα του ναζισμού και του σταλινισμού το επιβεβαιώνουν».
– Πηγή: Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης, Πρόλογος στο βιβλίο του Σταύρου Τζίμα Η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και οι ελληνικές φαντασιώσεις, Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία, εκδόσεις Επίκεντρο, 2014. http://www.epikentro.gr/PDF.php?pdf=9789604585571-E02
Ο λόγος για τον οποίο πρέπει να μας ενδιαφέρει αυτή η ιστορία της δεκαετίας του 1990 είναι προφανής. Μας αφορά, και όχι μόνο γιατί όλα αυτά συνέβησαν στην αυλή μας. Ούτε επειδή είδαμε να συμβαίνουν γεγονότα που έφερναν στο νου τις θηριωδίες του Β’ΠΠ, μόλις πενήντα χρόνια μετά, και μάλιστα σε ευρωπαϊκό έδαφος, ενώ η διεθνής κοινότητα στάθηκε ανίκανη να τηρήσει εκείνο το ‘Ποτέ ξανά’.
Θέλουμε να αποκλείσουμε την περίπτωση να πει πάλι κάποιος «Δεν ήξερα». Ηξερες.
Εμείς κάναμε μια πρώτη προσπάθεια να τελειώσει η εποχή που μόνο η μία πλευρά μονοπωλούσε την πληροφόρηση και μας φόρτωνε ψέματα και προπαγάνδα, και να βοηθήσουμε εκείνους που ψάχνουν την επιμελώς κρυμμένη αλήθεια να την πλησιάσουν επιτέλους, έπειτα από 25 χρόνια ελληνικών φαντασιώσεων και φιλοφασιστικής πλαστογράφησης της Ιστορίας, από δεξιά κι από αριστερά, βλ. ‘Η πέμπτη μεγάλη έρευνα: Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής‘.
[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές.
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι.
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Ολοι όρθιοι πίνουν.
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές. Στο τραπέζι
Πάσχα με τον Κάρατζιτς. Απρίλιος 1994, Πάλε, στην έδρα των Κάρατζιτς και Κράιζνικ. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς παρασημοφορεί Ελληνες εθελοντές.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Ράντοβαν Κάρατζιτς, Μομτσίλο Κράιζνικ, Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, τα μέλη της Χρυσής Αυγής Κουσουμβρής Σωκράτης, Μπέλμπας Απόστολος και Μαυρογιαννάκης Μιχαήλ, και οι Μήτκος Αντώνης, Ζαβιτσάνος Δημήτρης, Φλορίν Αννα, Μουρατίδης Γιώργος, Σπουργίτης Ελευθέριος, Μαρονικολάκης Ιδομενέας, Δημητρίου Χρήστος κά.
![[XYZ Contagion] - Logo in Twitter with 9+1 plus Together Against Antisemitism Λογότυπο Twitter XYZ Contagion [27 Ιαν 2019] + Facebook+Site [20 Απρ 2023]](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2023/04/xyz-contagion-logo-in-twitter-with-91-plus-together-against-antisemitism-ce9bcebfceb3cf8ccf84cf85cf80cebf-facebook-ce9acebbceadcf89cebd-ce99cf89ceb1cebdcebdceafceb4ceb7cf82-twitter-xyz-c.jpg?w=270){kind=logo}
XYZ Contagion 