Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
Τα γεγονότα: Ο εθνικισμός διαλύει μια χώρα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #04)
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.
Η σημερινή ενότητα έχει τίτλο: ‘Τα γεγονότα: Ο εθνικισμός διαλύει μια χώρα’
— $$$ Τα γεγονότα: Ο εθνικισμός διαλύει μια χώρα
Θα αποδείξουμε ότι η Δύση δεν διέλυσε τη χώρα. Επωφελήθηκε, ναι. Παρενέβη για να μπει στο υπογάστριο της Ρωσίας, ναι. Βομβάρδισε για να ομαλοποιηθεί η κατάσταση και να ανοίξουν κατόπιν οι αγορές μια ώρα αρχίτερα και να αποικιοποιήσει μια χώρα έτοιμη με έτοιμους ‘δυτικού τύπου’ καταναλωτές, ναι. Ομως δεν την επεδίωξε τη διάλυση. Αντίθετα, και οι ΗΠΑ, και πολύ περισσότερο η ΕΕ και η Γερμανία, προσπαθούσαν μέχρι την τελευταία στιγμή να μείνει ενωμένη. Φυσικά αργότερα, και όπλα πούλησαν και υποδαύλισαν το αρχικό μίσος, έτσι κάνουν τα μεγάλα σοβαρά κράτη, κοιτάνε από κάθε κατάσταση να ωφεληθούν.
Αλλά δεν τη διέλυσαν.
Είναι ένα άριστα φιλοτεχνημένο ψέμα, το οποίο λόγω έλλειψης ουσιαστικού αντίλογου, θεωρείται πλέον αυταπόδεικτη αλήθεια. Αλλά δεν είναι.
Τη Γιουγκοσλαβία τη διέλυσε ο εθνικισμός.
Σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία αν τυχόν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης ισχυριστούν ότι μπερδεύουν την μετέπειτα υποστήριξη της Γερμανίας στις δύο νέες χώρες (Κροατία και Σλοβενία) με την ανύπαρκτη υποκίνηση της απόσχισής τους πριν· άλλο το ένα, άλλο το άλλο, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη ότι οι Γερμανοί δήθεν ‘υποκινητές’ καθυστέρησαν πάνω από έξι μήνες να τις αναγνωρίσουν, ενώ οι ΗΠΑ καθυστέρησαν ακόμη περισσότερο τις αναγνωρίσεις, -περισσότερο ακόμη και από τη Ρωσία-, έκαναν σχεδόν ένα χρόνο, και μόνο όταν διαπίστωσαν ότι η Βοσνία θα γίνει κι αυτή στόχος των Σέρβων.
Στ’ αλήθεια, λοιπόν, η Δύση ήταν εχθρική στη Γιουγκοσλαβία και είχε απ’ την αρχή σκοπό να την κάνει κομμάτια και ‘ιμπεριαλιστικό σφαγείο των λαών’; Οι ‘αριστεροί’ φίλοι του δικτάτορα Μιλόσεβιτς θα έχουν πάρα πολλή δουλειά μέχρι να βρουν στοιχεία για να αποδείξουν αυτόν τον ισχυρισμό. Ας τους βοηθήσουμε να δουν την (συγγνώμη) τύφλα τους, πιάνοντας το νήμα απ’ την αρχή.
‘Welcome to Sarajevo’: Η κλασική φωτογραφία του Ron Haviv από την πολιορκία του Σαράγεβο 1992-1995. Οταν το πολυπολιτισμικό, σοφιστικέ και πολύπλοκο Σαράγεβο της ανοχής και της διαφορετικότητας αντιστεκόταν και πολεμούσε τη βαρβαρότητα, το φασισμό και τον εθνικισμό.
Κανείς, λοιπόν, από τους συμπατριώτες μας ‘αριστερούς’ δημοσιολογούντες, όπως οι προηγούμενοι (‘αριστεροί αντιιμπεριαλιστές’ συνήγοροι των Σέρβων), φαίνεται δεν το πήρε είδηση ότι ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς είχε αφαιρέσει τον όρο ‘Σοσιαλιστική’ από τον πλήρη τίτλο ‘Socijalisticka Federativna Republika Jugoslavija’ ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1990. Ηταν η φυσιολογική κατάληξη ενός σταλινικού εξουσιοφρενούς γραφειοκράτη που μεταβλήθηκε σε μία νύχτα από κομμουνιστής σε εθνικιστή, αφού μοναδικός του στόχος ήταν η διαιώνιση της εξουσίας του. Ο αμέσως επόμενος σταθμός σ’ αυτή την καθοδική πορεία θα ήταν το αιματοκύλισμα της ίδιας του της πατρίδας και η μετατροπή της μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια από κανονικό κράτος με εθνική υπερηφάνεια σε ένα απέραντο σφαγείο, αλλά και σε αρχηγείο της μαφίας των ολιγαρχών.
Πως έφτασε εκεί, όμως;
Η ιστορία της σύγχρονης Γιουγκοσλαβίας (πρέπει να) ξεκινά από το μνημόνιο (‘μεμοράντουμ’) της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών του 1986, «ένα θανατηφόρο σωβινιστικό πολεμικό μανιφέστο, κατάλληλο μόνο για Σέρβους κομισσάριους», σύμφωνα με τον έντιμο και αργότερα δολοφονημένο από τον Μιλόσεβιτς Ivan Stambolic, τότε Πρόεδρο της Σερβίας. Και πράγματι, αυτό ακριβώς ήταν: Μια ακατέργαστη άσχημη κλασική θεωρία συνωμοσίας γραμμένη με περίτεχνο τρόπο από τους μεγαλύτερους Σέρβους εθνικιστές διανοούμενους της εποχής.
Το Μνημόνιο καλούσε για αλλαγές στη χώρα υπέρ των Σέρβων –καμουφλαρισμένες σαν «αλλαγές για το καλό της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας»- και κατέληγε πως ένα πρώτο βήμα θα ήταν η ενσωμάτωση στη Σερβία του Κοσόβου και της Βοϊβοντίνας και η ανάκληση των προνομίων των Αλβανών και των άλλων μειονοτήτων. Η πρώτη κίνηση θα έπρεπε να είναι «η άμεση αντεπίθεση στο Κόσοβο για να διευθετηθεί η αδικία και να γίνει ένα καλό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την εκεί αλβανική πλειοψηφία», και μάλιστα με «μεθόδους καθαρά επαναστατικές» (διάβαζε βίαιες) και με «ανοιχτές συγκρούσεις και έκφραση ανταγωνιστικών θέσεων», αφού ο πληθυσμιακός συσχετισμός στην περιοχή ήταν εις βάρος των Σέρβων. Οπως κι έγινε. Με αυτό ξεκίνησε η νέα ‘Μεγάλη σερβική ιδέα’, ενώ άλλοι ήταν οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους το Μνημόνιο υιοθετήθηκε αμέσως από τους Σέρβους εθνικιστές: Επειδή δεν ήξεραν πως θα ξεμπλέξουν από την οικονομική κρίση, ούτε ποιοι και πόσο θα πληρώσουν για την υπερχρέωση της Γιουγκοσλαβίας στις δυτικές τράπεζες και το ΔΝΤ, κι επειδή ουσιαστικά ήθελαν τους υλικούς πόρους και ολόκληρη τη χώρα για τον εαυτό τους.
Το Μνημόνιο ήταν ένα εθνικιστικό κάλεσμα για απρόκλητη επίθεση και για πόλεμο.
Κατόπιν, είχαμε την εφαρμογή στην πράξη του σχεδίου για την κυριαρχία της Σερβίας επάνω στις άλλες περιοχές. Το σχέδιο ξεκίνησε με τις ομιλίες του Μιλόσεβιτς στο Κόσοβο για την κατάσταση εκεί την περίοδο 1987-1989. Γνωρίζουμε σήμερα πως τα γεγονότα εκείνα ήταν προσχεδιασμένες προβοκάτσιες με κινητοποίηση Σέρβων κομματικών αξιωματούχων, σε συνεννόηση με τις μυστικές υπηρεσίες και τους έμπιστους του Μιλόσεβιτς στον στρατό. Οι ίδιοι Σέρβοι αχυράνθρωποι του Μιλόσεβιτς ομολογούν σήμερα στην κάμερα ότι είχαν πάρει εντολές να δημιουργήσουν επεισόδια και να στήσουν υπερθέαμα για τις βραδινές ειδήσεις, σε συνεργασία με τα (ειδοποιημένα) τρία κρατικά τηλεοπτικά κανάλια, με στόχο την ηρωοποίηση του μεγάλου ηγέτη των Σέρβων Μιλόσεβιτς.
Μία χαρακτηριστική στιγμή στην Ιστορία της σύγχρονης Γιουγκοσλαβίας ήταν η περίφημη φράση του Μιλόσεβιτς μπροστά στις κάμερες τον Ιούνιο του 1987 στο Gazimestan του Κοσόβου «Κανείς δεν θα τολμήσει να σε χτυπήσει ξανά» προς έναν στημένο προβοκάτορα Σέρβο του Κοσόβου ο οποίος τον πλησίασε μέσα από το πλήθος που διαδήλωνε εναντίον όχι μόνο των Αλβανών, που είχαν αρχίσει «να γίνονται πολλοί και να χειραφετούνται», αλλά δήθεν και εναντίον της κρατικής πολιτικής επειδή -υποτίθεται- ευνοούσε τους Αλβανούς και παραμελούσε τους Σέρβους του Κοσόβου (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 02.40′, για την ακρίβεια, από ένα αισχρό προπαγανδιστικό βίντεο, και εδώ, στο 08.18′, η αποκάλυψη της αλήθειας και τα πραγματικά γεγονότα):
Το σχέδιο βήμα-βήμα: Παρκάρουν πρώτα δύο φορτηγά γεμάτα πέτρες, οι οποίες την κατάλληλη στιγμή θα εκτοξεύονταν κατά των Κοσοβάρων αστυνομικών, με σκοπό να προκαλέσουν την αντίδρασή τους. Κατόπιν, οι Σέρβοι εγκάθετοι αρχίζουν να φωνάζουν, ο Μιλόσεβιτς βγαίνει έξω απ’ το κτίριο δήθεν για να δει τι γίνεται. Στέκεται για να κοιτάξει στην κλασική του πόζα με το πηγούνι ψηλά και τα μάτια στον ορίζοντα, «έλα, μίλα» λέει στον Σέρβο ηλικιωμένο. «Μας χτυπάνε, μας δέρνουν, η Αστυνομία χτυπάει γυναίκες και παιδιά, οι Αλβανοί μπήκαν ανάμεσά μας, χτυπάνε, πως τους αφήνετε να μας χτυπάνε;», απαντάει ο μιλημένος προβοκάτορας.
Και τότε, ήρθε η φράση που θα άλλαζε όλη την ιστορία της χώρας, -ουσιαστικά ένα ψέμα, μια κατασκευή σε μια άψογα σκηνοθετημένη παράσταση από τους ανθρώπους του Μιλόσεβιτς: «Κανείς δεν θα τολμήσει να σε χτυπήσει ξανά» (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 11.29′).
Η φράση αυτή, ειπωμένη στο Κόσοβο, στο ‘λίκνο του σερβικού πολιτισμού’, ξυπνούσε μνήμες από τους αιώνες σκλαβιάς του σερβικού έθνους κάτω από την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ετσι ο Μιλόσεβιτς, με την συνεχή επανάληψη της φράσης αυτής και της σχετικής αφήγησης από τα πλήρως ελεγχόμενα ΜΜΕ περί θυματοποιημένων Σέρβων που απειλούνται από όλους, κατόρθωσε να γίνει κάτι σαν εθνικός ήρωας. Για τα επόμενα χρόνια, ο Μιλόσεβιτς θα παίζει συνεχώς το χαρτί του Κοσόβου και την υποτιθέμενη ‘θυματοποίηση’ των Σέρβων από τους Αλβανούς πρώτα και κατόπιν και από τις άλλες εθνότητες, ενώ γρήγορα, παίζοντας με τις ‘εθνικές μνήμες’, η ‘θυματοποίηση’ θα μετονομαστεί ‘γενοκτονία‘, και όχι τυχαία. ‘Γενοκτονία’ είναι η λέξη που κυριάρχησε όχι μόνο επί 50 χρόνια στην εθνική αφήγηση για τα γεγονότα του Β’ΠΠ (λ.χ. «γενοκτονία εκατοντάδων χιλιάδων Σέρβων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Γιασένοβατς όπου εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι σφαγιάστηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ από τους Ουστάσι»), αλλά και επί 600 χρόνια στην αφήγηση για την σύγκρουση του 1389 και τη μάχη του Κοσόβου («γενοκτονία των Σέρβων από τους Οθωμανούς των οποίων την παράδοση συνεχίζουν οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι Βόσνιοι και Αλβανοί»).
Ο Μιλόσεβιτς, για την επέτειο των 600 ετών από την μάχη του Κοσόβου, δίνει εντολή να γυριστεί κινηματογραφική ταινία που θα αναπαριστά τη μάχη, ‘ξεχνώντας’ όμως πολύ βολικά να συμπεριλάβει στα στρατεύματα του πρίγκηπα Λάζαρου και τους Αλβανούς που πολέμησαν εναντίον των Οθωμανών, όπως ‘ξέχασε’ και τους Βόσνιους και τους Κροάτες και όλες τις άλλες εθνότητες του μικτού στρατού της σερβικής παράταξης. Η ταινία παίζει σε συνεχείς επαναλήψεις σε όλα τα κανάλια της καθεστωτικής τηλεόρασης (δεν υπήρχαν ιδιωτικά κανάλια τότε). Στην ημέρα της επετείου, τον Ιούνιο του 1989, διοργανώνει μεγάλο συλλαλητήριο στο οποίο καταφθάνουν 2.000.000 Σέρβοι απ’ όλο τον κόσμο και δίνει μια εμπρηστική ομιλία με την οποία καλεί τον Σερβικό λαό ‘στα όπλα’ για τις νέες μάχες που έρχονται.
Είναι χαρακτηριστική η ιστορία με τον Σέρβο του Κοσόβου Djordje Martinovic και την υποτιθέμενη ανασκολόπηση από ‘Αλβανόφωνους’ (κατά την ορολογία του ελληνικού βούρκου) συμπατριώτες του με ένα μπουκάλι. Αν και ποτέ δεν αποδείχτηκε αν επρόκειτο πράγματι για επίθεση και κακοποίηση ή αν ο παθών το είχε προκαλέσει ο ίδιος στον εαυτό του παίζοντας σεξουαλικά παιχνίδια, το περιστατικό αυτό, για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ, ήταν καθοριστικό για την Ιστορία της χώρας.
Δύο στοιχεία της ιστορίας αυτής είναι ιδιαιτέρως κρίσιμα. Το πρώτο είναι η παραφιλολογία περί ‘ανασκολόπησης’ και οι μνήμες που ξύπνησε η αναφορά αυτή, αφού στην σερβική εθνική αφήγηση αυτή η μέθοδος (‘παλούκωμα’ από τον πρωκτό στον σβέρκο με τρόπο ώστε να μην πειραχτούν άλλα όργανα και το θύμα να υποφέρει επί μέρες κρεμασμένο ανάποδα) ήταν το πιο χαρακτηριστικό βασανιστήριο από τους Τούρκους. Ετσι, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, το αντιτουρκικό μίσος εύκολα παραλλάχτηκε σε αντιαλβανικό και αντιμουσουλμανικό, και με υπερβολές του τύπου «αυτό είναι το αρχέτυπο των σερβικών παθών, ο Σέρβος που υποφέρει από την αλβανική, μουσουλμανική, οθωμανική κ.λπ. διαβολική κακία» ή πως ήταν «ένα νέο Γιασένοβατς για έναν άνθρωπο», το θέμα απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα επί μήνες ολόκληρους. Τέτοια έκταση είχε πάρει, ώστε ο αγρότης μεταφέρθηκε στο ανώτερο ιατρικό ίδρυμα της χώρας, την Στρατιωτική Ιατρική Σχολή του Βελιγραδίου για να εξεταστεί από καθηγητές Ιατρικής, ένας από καθεμιά από τις έξι δημοκρατίες, για λόγους αντικειμενικότητας, και αργότερα και από δεύτερη ανώτατη επιτροπή του κράτους, ενώ στην υπόθεση αναμείχτηκαν όχι μόνο η Αστυνομία αλλά και οι μυστικές υπηρεσίες, ακόμη και οι στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες. Ακολούθησαν διαδηλώσεις, δημόσια debate, δηλώσεις ψυχιάτρων για την ‘κλίση των μουσουλμάνων να βασανίζουν μέσω σοδομισμού’ και εγκληματολόγων για τα ‘δολοφονικά ένστικτα των Αλβανών’ (παρότι το Κόσοβο ήταν η περιοχή με την μικρότερη εγκληματικότητα σε όλη τη χώρα και με το μικρότερο ποσοστό σεξουαλικών εγκλημάτων και δολοφονιών -μόνο πέντε διακοινοτικοί φόνοι σε ολόκληρη τη δεκαετία). Εγιναν πρωτοσέλιδα, γράφτηκαν τραγούδια και θεατρικά έργα, φτιάχτηκαν πίνακες ζωγραφικής, έπαιζε συνεχώς σε δελτία ειδήσεων και talk-show, με λίγα λόγια μια ατελείωτη παράνοια επάνω σε ένα ασήμαντο γεγονός.
Και το δεύτερο στοιχείο ήταν πως η υπόθεση χρησιμοποιήθηκε από το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας, την Σερβική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών. Ηταν το παράδειγμα που έψαχναν για να ‘ντύσουν’ με αυτό το περιβόητο Memorandum.
Ετσι, κανείς πλέον δεν εστίαζε στις πραγματικές ρίζες του προβλήματος, οι οποίες ήταν ασφαλώς υλικές και οικονομικές, και κανείς δεν θυμόταν πλέον την πραγματική αιτία όλων των διενέξεων: Την ταχύτατη πτώση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων του Κοσόβου (που ακολουθούσε την ανάλογη πτώση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων όλης της χώρας) μέσα σε μια δεκαετία και την τρομακτική ανεργία, η οποία ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν τριπλάσια από τον εθνικό μέσο όρο, ενώ το 1991 θα έφτανε στο ανεξέλεγκτο 80%, με τους μισούς ανέργους να ανήκουν στην ανώτερη και ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης. Ενα μικρό παράδειγμα με αριθμούς δίνει μια εικόνα: Το 1989, οι Αλβανοί αποτελούσαν το 90% του πληθυσμού του Κοσόβου, και για κάθε 1.000 κατοίκους υπήρχαν 490 θέσεις εργασίας κατειλημμένες από Σέρβους ή Μαυροβούνιους και μόλις 106 θέσεις εργασίας κατειλημμένες από Αλβανούς. Από τους υπόλοιπους περίπου 400, οι 340 ήταν άνεργοι Αλβανοί, περίπου 20 θέσεις εργασίας ανήκαν σε ‘άλλους’ ή ‘Γιουγκοσλάβους’ και περίπου 40 ήταν οι άνεργοι από όλες τις άλλες εθνότητες. Δέκα χρόνια μετά, αυτοί οι τρομακτικοί αριθμοί είχαν χειροτερέψει ακόμα περισσότερο, και αυτοί που πλήρωναν το βαρύτερο τίμημα ήταν τα φτωχότερα και πιο αδύναμα στρώματα του πληθυσμού. Το ίδιο συνέβη και στις άλλες εθνότητες, μέχρι που το σκηνικό άλλαξε όταν στο προσκήνιο βρέθηκε το εθνικιστικό μίσος και η σωβινιστική παράνοια.
Ο Μιλόσεβιτς, βλέποντας ότι το χαρτί του Κοσόβου λειτουργεί, θα χρησιμοποιήσει την ίδια τακτική και με τις άλλες Δημοκρατίες. Οι πόλεμοί του ήταν τεχνητοί πόλεμοι. Ο μέχρι το 1987 Πρόεδρος της Σερβίας Ivan Stambolic, ο άνθρωπος που προώθησε τον μικρό Σλόμπονταν στην κορυφή της εξουσίας, περιγράφει στο βιβλίο του την έκπληξή του όταν συνειδητοποίησε πως ο προστατευόμενος του Μιλόσεβιτς δεν νοιαζόταν για τίποτε άλλο παρά μόνο για την διαιώνιση της εξουσίας του: Ούτε η Ομοσπονδία τον ενδιέφερε, ούτε ο σοσιαλισμός, ούτε οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Η όγδοη Σύνοδος του κόμματος (Σεπτέμβριος του 1987), η οποία ήταν η αρχή της υλοποίησης της επιβολής ενός κομματικού εθνικιστικού μηχανισμού στην Ομοσπονδία, όταν οι πρώην σταλινικοί έγιναν σε μια νύχτα εθνικιστές, σήμανε και την καταστροφή της χώρας και την διολίσθηση στην φρίκη του πολέμου.
Η περίφημη ‘αντισερβική ιμπεριαλιστική συνωμοσία’ ΗΠΑ, Δύσης, Ισλάμ, Βατικανού, Σιωνισμού, Κροατών, Αλβανών, Βόσνιων, μουτζαχεντίν, Αλ-Κάιντα, Γερμανίας, Τουρκίας, Σόρος, Εβραιομασόνων, Σαουδικής Αραβίας, φονταμενταλισμού κ.λπ. όπως και όλα τα ‘μουσουλμανικά τόξα’ και όλες οι ‘γερμανικές αψίδες’ βρίσκονταν μόνο στη φαντασία των Σέρβων εθνικιστών ηγετών και των στρατηγών του σερβικού στρατού, και ίσως όχι σε όλους. Αντίθετα, πέρα από ψέματα και κατασκευές, υπάρχουν πλέον οι απτές αποδείξεις πως ο Μιλόσεβιτς προμελετημένα και με σχέδιο οδήγησε την κατάσταση εκεί που ήθελε, σε τέσσερα διακριτά στάδια:
– Πρώτος στόχος, και αφού έστειλε στο περιθώριο τον άνθρωπο που τον ανέδειξε και τον βοήθησε να ανεβεί στα υψηλότερα αξιώματα του κόμματος και του κράτους, τον μέντορά του και μέχρι το 1987 Πρόεδρο της Σερβίας Ivan Stambolic (τον οποίο αργότερα δολοφόνησε), ήταν ο πλήρης έλεγχος της Σερβίας. Αυτό το κατόρθωσε, μεταξύ άλλων, και με τον προσεταιρισμό της πανίσχυρης Ορθόδοξης Εκκλησίας, της Σερβικής Ακαδημίας και της Ενωσης Λογοτεχνών και με τον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ, τα οποία ανέλαβαν να αναδείξουν μια πλαστή εικόνα θυματοποίησης του σερβικού πληθυσμού με εικόνες από τη δεκαετία του 1940 και τον Β’ΠΠ και με συνεχή ψέματα και κατασκευασμένες ειδήσεις.
– Δεύτερο στάδιο, η κυριαρχία της Σερβίας επάνω στις άλλες περιοχές, αρχίζοντας από τη Βοϊβοντίνα και το Κόσοβο, όπου εύκολα μπόρεσε να αλλάξει τις ηγεσίες αλλά και να κινητοποιήσει τους σερβικούς πληθυσμούς να βγουν στο δρόμο με το σύνθημα ‘Δυνατή Σερβία, δυνατή Γιουγκοσλαβία’.
– Τρίτος στόχος η κατεδάφιση του συντάγματος του 1974 και τα προνόμια που αυτό έδινε στις άλλες δημοκρατίες.
– Και τέταρτο και τελευταίο στάδιο η ‘σερβοποίηση’ της Γιουγκοσλαβίας, ώστε να γίνει ‘Σερβοσλαβία’, με δήθεν αποκεντρωμένες και ‘δημοκρατικές’ νεοφιλελεύθερες αλλαγές και με την υιοθέτηση της οικονομίας της αγοράς.
Ολα αυτά, με μια πρωτοφανή για τα γιουγκοσλαβικά δεδομένα, προσωπολατρεία, ανώτερη και συστηματικότερη ακόμη κι από εκείνη του Τίτο, με το πορτρέτο του ‘εθνικού ηγέτη και σωτήρα των Σέρβων Σλόμπο’ σε κάθε γωνιά και σε κάθε δρόμο. Ολα αυτά, τα ονόμασε ευφημιστικά ‘αντιγραφειοκρατική επανάσταση’ και αυτό ήταν το σύνθημα με το οποίο κατόρθωσε να ξεσηκώσει τους συμπατριώτες του. Παρουσίαζε τους ηγέτες των άλλων Δημοκρατιών σαν προδότες που δήθεν δεν ήθελαν αλλαγές, ενώ στην πραγματικότητα ήθελε να τους δυσφημήσει και να τους εξουδετερώσει ώστε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του κράτους και των κομματικών μηχανισμών.
Ομως τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα.
Τον Δεκέμβριο του 1989, ο Μιλόσεβιτς διακόπτει τις σχέσεις Σερβίας-Σλοβενίας με αφορμή μια απόφαση της Λουμπλιάνα να απαγορεύσει να έρθουν στην πόλη οι περιφερόμενοι κομματικοί Σέρβοι του, οι οποίοι προηγουμένως είχαν περάσει από το Κόσοβο, τη Βοϊβοντίνα και το Μαυροβούνιο, για να διαμαρτυρηθούν για την ‘καταπίεση και την γενοκτονία των Σέρβων’. Εκβιάζει, βγάζοντας στους δρόμους του Βελιγραδίου, εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους, και πετυχαίνει να του δοθούν έκτακτες εξουσίες επάνω στο Κόσοβο. Μόλις το κατορθώνει, ακριβώς την επόμενη μέρα στέλνει στρατό στην Πρίστινα, με τηλεοπτική κάλυψη και με όλα τα κανάλια τηλεόρασης να παίζουν εναλλάξ την ταινία για την μάχη του Κοσόβου του 1389 με τα δελτία ειδήσεων με τις φάλαγγες των τανκς να κυριεύουν το Κόσοβο.
Στη Σλοβενία, βρίσκει άλλη μία αφορμή, από τη μη συμμόρφωση σε λογοκριτικές παρεμβάσεις ενός νεολαιίστικου πολιτικού περιοδικού, του ‘Mladina‘, που σατιρίζει τα ταμπού της γιουγκοσλαβικής κοινωνίας, να στείλει τις ελίτ μάχιμες μονάδες του ομοσπανδιακού στρατού δήθεν για να κάνουν γυμνάσια. Βάζει την κρατική τηλεόραση να παρουσιάσει τους Σλοβένους κομμουνιστές σαν προδότες και αποσχιστές. Οταν το περιοδικό δημοσιεύει αποσπάσματα από πρακτικά συνεδρίασης του Μιλόσεβιτς με τους αρχηγούς του στρατού όπου συζητάνε να παρουσιάσουν τους φοιτητές εκδότες του περιοδικού σαν … πράκτορες της CIA, ζητάει πλήρη υποταγή της Σλοβενίας και εν λευκώ επιταγή να χειριστεί αυτός όλα τα θέματα της Δημοκρατίας. Ο Μιλόσεβιτς, βλέποντας πολύ μακριά, δίνει την ίδια μέρα εντολή ώστε το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων συναλλάγματος της κεντρικής τράπεζας της ομοσπονδίας, πολλά δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα, να δοθούν παράνομα στη Σερβία. Προκηρύσσει έκτακτο συνέδριο του κόμματος, τοποθετεί πρόεδρο του συνεδρίου τον προστατευόμενό του Σέρβο Momir Bulatovic (σε λίγους μήνες θα διοριζόταν Πρόεδρος του Μαυροβουνίου) με εντολή να μην δεχτεί καμία από τις προτάσεις των Σλοβένων. Απορρίπτει όλες τις προτάσεις των Σλοβένων αντιπροσώπων, τους δίνει να καταλάβουν ότι υπάρχει μόνο μία λύση: Να του δώσουν πλήρη εξουσία, αλλιώς θα μιλήσουν τα όπλα (οι στρατιωτικές δυνάμεις βρίσκονται ακόμη στο έδαφος της Σλοβενίας παρότι οι ασκήσεις ‘για απόκρουση ενδεχόμενης εισβολής από το εξωτερικό’ είχαν λήξει προ πολλού) κι έτσι τους αναγκάζει να αποχωρήσουν από το συνέδριο. Μετά τους Κοσοβάρους ‘προδότες’ στο νότιο άκρο, o Μιλόσεβιτς έχει τους ‘προδότες’ που θέλει και στο βόρειο άκρο, τους Σλοβένους. Στη συνέχεια του συνεδρίου, στρέφεται στους Κροάτες. Τους ρωτάει «τι θέλουν» και η κροατική αντιπροσωπεία του απαντά ευθέως «μια ενωμένη Γιουγκοσλαβία, δεν μπορείς να προχωρήσεις χωρίς τους Σλοβένους». Ο Μιλόσεβιτς αρνείται κάθε συμβιβασμό, κι έτσι διώχνει και τους Κροάτες απ’ το συνέδριο. Τώρα οι ‘προδότες’ είναι τρεις κι έτσι μπορεί να βγει στην τηλεόραση και να καταγγείλει ‘συνωμοσίες και σχέδια από πεμπτοφαλλαγγίτες’.
Κι έτσι γίνεται. Η τηλεόραση παίζει ξανά και ξανά τις σκηνές με τα αποσπάσματα από τις ομιλίες των Σλοβένων ηγετών, εναλλάξ με (τι άλλο;) την ταινία για την μάχη του Κοσόβου του 1389. Ο Μιλόσεβιτς βρίσκει ευκαιρία και διατάζει τον αφοπλισμό των τοπικών πολιτοφυλακών σε Σλοβενία και Κροατία, εκτός από εκείνες στις οποίες οι Σέρβοι ήταν πλειοψηφία.
Τον Ιούνιο του 1990 ο Μιλόσεβιτς έχει ήδη αποφασίσει την βίαια αποβολή των δύο δημοκρατιών από τα ανώτατα κρατικά συλλογικά όργανα. Προηγουμένως, τον Φεβρουάριο 1990 έχει ήδη δημιουργήσει σερβικό αυτονομιστικό κόμμα εντός της Κροατίας, στην Κράινα. Οι συνεδριάσεις της Ενωσης Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών (το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας) γίνονται χωρίς τη συμμετοχή αντιπροσώπων από την Κροατία, τη Σλοβενία, τη Β-Ε και τη ΛΔ της Μακεδονίας, δηλαδή συμμετέχουν μόνο τα μέλη της άμεσης επιρροής του Μιλόσεβιτς. Η χώρα είχε ήδη μεταβληθεί -ανεπαίσθητα για την πλειοψηφία των πολιτών της- σε δικτατορία, με τις Ενοπλες Δυνάμεις σε καθοριστικό ρόλο για την μορφή των εξελίξεων. Σε συνάντησή του Μιλόσεβιτς με τον Νο 2 του καθεστώτος, μέλος της συλλογικής Γιουγκοσλαβικής Προεδρίας Borisav Jovic και με τον Σέρβο υπουργό Αμυνας και ανώτατο διοικητή των γιουγκοσλαβικών ενόπλων δυνάμεων στρατηγό Veljko Kadijevic, αποφασίζουν από κοινού να εκδιώξουν τις δύο δημοκρατίες αλλά να το κάνουν να φανεί έτσι ώστε να δοθεί η εντύπωση ότι ήταν απόφαση των άλλων. Σκοπός τους είναι να ξεφορτωθούν τις άλλες δημοκρατίες (και τις πιθανές απαιτήσεις τους στα περιουσιακά στοιχεία της χώρας) αλλά να κρατήσουν τους δήμους εκείνους στους οποίους υπάρχουν σημαντικά κρατικά οικονομικά φιλέτα και, δευτερευόντως, σημαντικός σερβικός πληθυσμός. Ο ραδιούργος Μιλόσεβιτς έριξε μερικές ιδέες πως θα το προπαγανδίσουν αυτό καλύτερα ώστε να πετύχουν να φανεί πως δήθεν οι σερβικές μειονότητες στην Κροατία και στην Βοσνία απειλούνται, και άρα δικαιολογούνται να αποσχιστούν, ενώ παράλληλα θα βάλει στον στρατό Σέρβους μυημένους στα σχέδια σε όλες τις θέσεις-κλειδιά ώστε να επιτύχει στη συνέχεια ‘full control’ και στη Βοσνία.
Τόση ήταν η αγάπη τους, λοιπόν, για την ‘ενωμένη Γιουγκοσλαβία’ ώστε εξώθησαν τη Σλοβενία στα άκρα, να ζητήσει όχι ειδικό καθεστώς ή απόσχιση, αλλά σεβασμό του συντάγματος της και των θεμελιωδών αρχών της Ομοσπονδίας. Ο στόχος είναι να χρησιμοποιήσουν τη δυσφορία των Σλοβένων σαν δήθεν απόδειξη της ‘προδοσίας’, κι έτσι, με αυτό σαν δικαιολογία να εστιάσουν κατόπιν στην Κροατία, η οποία την περίοδο 1987-1989 δεν είχε ακόμη προσχωρήσει στον εθνικιστικό παρανοϊκό κατήφορο. Κατόπιν, στόχος είναι να προκαλέσουν την Κροατία (και με προβοκάτσιες όπως το στήσιμο σερβικών ‘Serbs only’ check-points) να αντιδράσει και να αμυνθεί, ώστε να βρουν την δικαιολογία να της αποσπάσουν την Κράινα και τις άλλες περιοχές στις οποίες κατοικούν έστω και ελάχιστοι Σέρβοι. Και τελικός στόχος, να προχωρήσουν στη δημιουργία της Μεγάλης Σερβοσλαβίας, αφού τη ΛΔ της Μακεδονίας τη θεωρούσαν δεδομένη και πως «δεν θα έφευγε διότι δεν είχε που να πάει». Στις σχετικές συνεδριάσεις της προεδρίας της Ομοσπονδιακής ακόμα Γιουγκοσλαβίας, ο Μιλόσεβιτς θα αποκλείσει τους εκπροσώπους των άλλων δημοκρατιών της οκταμελούς προεδρίας με την δικαιολογία πως η ατζέντα της ημέρας δεν τους αφορά, αφού περιλαμβάνει μόνο σερβικά θέματα. Οταν οι εκπρόσωποι των άλλων εθνοτήτων στο κόμμα και στην συλλογική προεδρία τον προειδοποιούν ότι με αυτά που κάνει, όχι μόνο παραβιάζει το Σύνταγμα και τις αρχές του κράτους, αλλά και ότι έτσι θα διαλύσει τη χώρα, αυτός απαντά «θα κάνω ό,τι πρέπει για τα συμφέροντα των Σέρβων και δεν με νοιάζει τι λέει το Σύνταγμα». Αυτά όλα, με λεπτομέρειες από τα πρακτικά των συναντήσεων, έχουν τυπωθεί στα αυτοβιογραφικά βιβλία των δύο αξιωματούχων, Jovic και Kadijevic, εκδόσεις του κρατικού σερβικού εκδοτικού οίκου Politika.
Τον Ιούλιο του 1990 ο Μιλόσεβιτς, η σύζυγός του και οι στενοί του συνεργάτες στο κόμμα και στην εξουσία ανακοινώνουν την ίδρυση του ‘νέου’ τους κόμματος. Ονομαζόταν ‘Σοσιαλιστικό Κόμμα της Σερβίας’ (SPS) και ήταν το διάδοχο σχήμα της ‘Ενωσης Σέρβων Κομμουνιστών’, δηλαδή του σερβικού ΚΚ (όπως η ‘Ενωση Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών’ ήταν το γιουγκοσλαβικό ΚΚ του Τίτο). Το κόμμα, όμως, δεν είχε καμία σχέση ούτε με τον κομμουνισμό, τον οποίο αποκηρύσσει και για τον οποίο υπόσχεται πως θα αποκαταστήσει όλες τις αδικίες του, ούτε με τον σοσιαλισμό. Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του SPS, οι δημιουργοί του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και Borisav Jovic δήλωναν σε όλους τους τόνους την αφοσίωσή τους στην ‘ελεύθερη αγορά’. Το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως στη διάρκεια της πολυετούς διακυβέρνησης της χώρας απ’ το SPS και τους συμμάχους του μεγάλωσε ιλιγγιωδώς το χάσμα ανάμεσα στους ελάχιστους πλούσιους και στους άπειρους φτωχούς, ενώ ταυτόχρονα διαλύθηκε ο δημόσιος τομέας, έληξε η δωρεάν υγεία, κατέρρευσαν οι συγκοινωνίες και συρρικνώθηκε η δωρεάν παιδεία, ενώ το πάνω χέρι στο χρήμα και στην εξουσία πήγε σε μια μικρή κάστα μαυραγοριτών, λαθρεμπόρων, μαφιόζων και ολιγαρχών φίλων του καθεστώτος, όλα αυτά είναι απολύτως σχετικά και σε ευθεία συνάρτηση με την εθνικιστική υστερία και την φιλοπολεμική ατμόσφαιρα που ο Μιλόσεβιτς καλλιέργησε ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Θα αναφερθούμε στις οικονομικές πτυχές και στην συνέχεια, ωστόσο αξίζει πρώτα να συνεχίσουμε με τα ‘εθνικά ζητήματα’:
Στην πρώτη ‘Καταιγίδα της ερήμου’, λοιπόν, η Γιουγκοσλαβία είχε ταχθεί με το μέρος των ΗΠΑ και είχε βοηθήσει ώστε να εκδιωχθούν οι Ιρακινοί και ο Σαντάμ από το Κουβέιτ. Ο ίδιος ο πρόεδρος της χώρας και στενός συνεργάτης του Μιλόσεβιτς Borisav Jovic τον Οκτώβριο του 1990 συναντήθηκε με τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, και με μεγάλη χαρά εμφανίστηκε μαζί του στις κάμερες για να δηλώσει ότι έχει ακυρώσει τα συμβόλαια με το Ιράκ για την συντήρηση και επισκευή 16 αεροσκαφών MiG της ιρακινής αεροπορίας και ότι είχε ήδη διαλύσει μερικά από αυτά (περιουσία του Ιράκ) που είχαν σταλεί στο Βελιγράδι για συντήρηση. Ταυτόχρονα δήλωνε ότι η χώρα του ήταν η μόνη από τις ανατολικές που είχε αναπτύξει και εγκαθιδρύσει ‘οικονομία της αγοράς’ και ζητούσε τη βοήθεια των κακών ΗΠΑ για να περάσει σε καθεστώς πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς. Ο πρόεδρος Μπους τον ευχαρίστησε που συντάσσεται με τον ‘ελεύθερο κόσμο’, όχι μόνο στην καταδίκη του Ιράκ και στην απελευθέρωση του Κουβέιτ, αλλά και σε όλα τα βασικά ζητήματα που διακρίνουν τη Δύση απ’ την Ανατολή (Και αν βρείτε έναν Ελληνα φιλοτσέτνικ που να το θυμάται ή μάλλον να το ξέρει αυτό, θα του κάνουμε άγαλμα).
Σ’ αυτήν την λεπτομέρεια ίσως κρύβεται και η εξήγηση ενός μεγάλου μυστηρίου, για το οποίο αποκλείεται να δώσουν απάντηση οι φίλοι του σερβικού επεκτατισμού: Πως εξηγούν το γεγονός ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια πολέμου, ούτε μία βόμβα, ούτε μία ρουκέτα δεν είχε πέσει σε σερβικό έδαφος, από το 1991 μέχρι το φθινόπωρο του 1995; Και ότι η πρώτη βόμβα σε σερβικό έδαφος έπεσε οχτώ (το ξαναγράφουμε: ΟΧΤΩ) ολόκληρα χρόνια μετά την διάλυση της χώρας τον Μάρτιο του 1991;
Δεν θα σας απαντήσουν.
Η απάντηση είναι πολύ απλή και θα την ανακαλύψει ο αναγνώστης στη συνέχεια, αν δει απλά και μόνο τα γεγονότα.
Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο και καμία ‘δυτική συνωμοσία’. Η πολιτική των ΗΠΑ ήταν από το 1948 υπέρ μιας ενωμένης, σταθερής Γιουγκοσλαβίας, και ακόμη και μέσα στην τελευταία και πολύ έντονη σε γεγονότα περίοδο του Ψυχρού Πολέμου τη δεκαετία του 1980, ο Ρόναλντ Ρήγκαν -και ο Τζορτζ Μπους ο Α’ αργότερα- με το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ το ξεκαθάρισαν σε ολόκληρη την αλυσίδα εξουσίας εντός της κυβέρνησης των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων και των μυστικών υπηρεσιών.
Δείτε την ‘Top Secret Sensitive’ (πιο απόρρητη δεν γίνεται) Ντιρεκτίβα 133, την ‘National Security Decision Directive 133’ του National Security Council, με την υπογραφή του Ρήγκαν και αποδέκτες υπουργεία και παράγοντες που καθορίζουν την εξωτερική πολιτική, με θέμα ‘United States Policy towards Yugoslavia’, 14/03/1984. Απόρρητο έγγραφο, που αποχαρακτηρίστηκε πολλά χρόνια μετά, και δείχνει τις πραγματικές κατευθυντήριες γραμμές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Οσο και να ψάξει κανείς ανάμεσα στις γραμμές του, όσο και να προσπαθήσει να διαστρεβλώσει την γραφειοκρατική του γλώσσα, δεν υπάρχει αμφιβολία, και πιο καθαρά δεν γίνεται: «Το συμφέρον των ΗΠΑ είναι μια σταθερή, ανεξάρτητη από την ΕΣΣΔ και όσο κοντύτερα στη Δύση, ενωμένη και ακέραια Γιουγκοσλαβία». Ούτε λέξη για διάλυση ή για υποκίνηση αποσχιστικών τάσεων -ούτε καν σαν υπαινιγμός ή σαν θεωρητικό ενδεχόμενο.
‘United States Policy towards Yugoslavia’, 14/03/1984. National Security Decision Directive 133. Απόρρητο έγγραφο: «Το συμφέρον των ΗΠΑ είναι μια σταθερή, ενωμένη και ακέραια Γιουγκοσλαβία».
National Security Decision Directive 133, με θέμα ‘United States Policy towards Yugoslavia’, 14/03/1984. Απόρρητο έγγραφο: «Το συμφέρον των ΗΠΑ είναι μια σταθερή, ενωμένη και ακέραια Γιουγκοσλαβία».
Απόρρητο έγγραφο: «Το συμφέρον των ΗΠΑ είναι μια σταθερή, ενωμένη και ακέραια Γιουγκοσλαβία». National Security Decision Directive 133, με θέμα ‘United States Policy towards Yugoslavia’, 14/03/1984.
Οταν ο βετεράνος πολιτικός και διπλωμάτης Lawrence Eagleburger, γνώστης των γιουγκοσλαβικών θεμάτων από τη δεκαετία του 1960 (γνωστός και με το παρωνύμιο ‘ο Λόρενς της Μακεδονίας’) ανάλαβε καθήκοντα σαν αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του προέδρου Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου, τον Ιανουάριο του 1989, στις ακροάσεις της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας που θα ενέκρινε τον διορισμό του, δήλωσε για τον Μιλόσεβιτς: «Δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό μου ότι ο Μιλόσεβιτς είναι, από την άποψη της οικονομίας, απόλυτα προσανατολισμένος στη Δύση και στην οικονομία της αγοράς».
Τον Σεπτέμβριο του 1990, δηλαδή σχεδόν έναν χρόνο προτού ανακηρύξουν την ανεξαρτησία τους η Σλοβενία και η Κροατία, ο Μιλόσεβιτς αλλάζει το σύνταγμα ώστε να εγγυάται «την εδαφική ακεραιότητα της Σερβίας και την προστασία όλων των Σέρβων, ανεξάρτητα σε ποια περιοχή κατοικούσαν». Προσέξτε το αυτό, μόνο ‘των Σέρβων’. Οι άλλες εθνικότητες ήδη είχαν μπει στην Β’ κατηγορία. Και συνεχίζει τις αλλαγές, με το Πρώτο άρθρο του νέου Συντάγματος να λέει:
«Η Δημοκρατία της Σερβίας καθορίζει και εγγυάται: Α. Την κυριαρχία, ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Δημοκρατίας της Σερβίας και της διεθνούς θέσης της καθώς και τις σχέσεις της με τα άλλα κράτη και διεθνείς οργανισμούς […]»
Μαζί, ανακαλεί την αυτονομία της Βοϊβοντίνα και του Κοσόβου και προσαρτά τις δύο περιοχές στην Σερβία. Μ’ αυτό τον τρόπο -ισχυρίζεται- αποκαθιστά τη μεγάλη αδικία εναντίον των Σέρβων που είχαν διαπράξει οι κομμουνιστές, όταν για λόγους ισορροπίας (για να είναι όλες οι Δημοκρατίες σχετικά ίσες σε έκταση και πληθυσμό) είχαν ‘αποσπάσει’ από την αχανή και συγκριτικά τεράστια Σερβία τις δύο περιοχές, δίνοντας τες καθεστώς αυτονομίας. Ομως, διατηρεί τις δύο θέσεις αντιπροσώπων της Βοϊβοντίνα και του Κοσόβου στη συλλογική προεδρία, ώστε να έχει τις ψήφους τους στο χέρι.
Τον επόμενο μήνα, τον Οκτώβριο του 1990, ο ΟΗΕ, οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ενωση -με τη Γερμανία να πρωτοστατεί-, πιέζουν τον Μιλόσεβιτς να μην διαλύσει τη χώρα και του προσφέρουν βοήθεια για να την κρατήσει ενωμένη, ενώ Σλοβενία και Κροατία του προτείνουν να προχωρήσουν σε μια συνομοσπανδία. Η απάντησή του Μιλόσεβιτς, που ήδη είχε αντικαταστήσει πραξικοπηματικά τις ηγεσίες σε Κόσοβο, Βοϊβοντίνα και Μαυροβούνιο ώστε να έχει μαζί με τη δική του ψήφο τις 4 από τις 8 ψήφους στο ανώτατο προεδρικό συμβούλιο της χώρας, ήταν να … εγκαταστήσει τελωνεία στα εσωτερικά σύνορα των δημοκρατιών και να επιβάλλει φόρους σε όλα τα αγαθά που διακινούνταν από τις δύο δημοκρατίες προς τη Σερβία. Δύο εβδομάδες μετά, Σλοβενία και Κροατία επανέρχονται στην ιδέα της συνομοσπονδίας, με νέα, βελτιωμένη για τα σερβικά συμφέροντα, πρόταση. Ο Μιλόσεβιτς αρνείται ξανά. Οι ηγέτες των Δημοκρατιών είτε θα παραιτούνταν, είτε θα συλλαμβάνονταν με την κατηγορία της προδοσίας.
Το πιο σημαντικό επίτευγμα του Μιλόσεβιτς, βέβαια, αυτό το διάστημα ήταν η κρυφή ενίσχυση των Σέρβων που ζούσαν στις άλλες δημοκρατίες, η μυστική τροφοδοσία τους με όπλα του ομοσπονδιακού στρατού, η δημιουργία οδοφραγμάτων και check-points εντός του εδάφους των άλλων δημοκρατιών, η υποκίνηση ανακήρυξης ‘αυτόνομων σερβικών περιοχών’ ήδη από το 1990 και η υποκίνηση βίαιων ταραχών εκ μέρους των μειονοτικών Σέρβων στις άλλες περιοχές, μέσω εγκαθίδρυσης και εξοπλισμού τοπικών αυτονομιστικών ‘κυβερνήσεων’ και παρανόμων δημοψηφισμάτων για ‘αυτονομία’, διάβαζε ‘απόσχιση‘. Είχε ανοίξει η όρεξη των τσέτνικ και των υπόλοιπων μοναρχικών συνοδοιπόρων τους και ετοιμάζονταν ώστε να καταλάβουν με τα όπλα όσο μεγαλύτερα κομμάτια της χώρας μπορούσαν. Πολύ χαρακτηριστικές της εποχής οι μικρές αγγελίες σε σερβικά έντυπα, σύμφωνα με τις οποίες ζητούνταν πρώην στρατιώτες και έφεδροι αξιωματικοί, όλων των ειδικοτήτων, με πιο περιζήτητη εκείνη του ελεύθερου σκοπευτή (σνάιπερ), με ιδιαίτερα υψηλές απολαβές και μπόνους, ακόμα και για ‘απασχόληση’ εκτός συνόρων μόνο τα Σαββατοκύριακα! Δείτε το ‘έργο’ τους εδώ, -προειδοποιούμε είναι πολύ σκληρές εικόνες, ειδικά εκείνες με παιδιά: http://bosnian-genocide-1992-1995.blogspot.gr/2011/07/sarajevo-massacres-during-bosnian.html
Η επιβολή των σερβικών ‘θέλω’ επάνω στις άλλες κοινότητες άρχισε να γίνεται πλέον μέσω φανερής ‘θεσμικής’ βίας από την πλευρά των Σέρβων -κι όχι με κρυφές προβοκάτσιες όπως γινόταν μέχρι τότε. Το ίδιο διάστημα, το κοινοβούλιο της Βοσνίας έβαζε σε ψηφοφορία το ζήτημα αν θα πρέπει να μείνουν στην ενιαία χώρα ή να ανακηρύξουν ανεξαρτησία, και ψήφιζαν ‘να μείνουν’, γεγονός που σημαίνει πως οι Βόσνιοι οδηγήθηκαν πολύ αργότερα και παρά τη θέλησή τους στο να ανεξαρτητοποιηθούν και να εγκαταλείψουν την ομοσπονδία, όπως έγινε δύο ολόκληρα χρόνια αργότερα, κι αυτό επειδή η σερβική επιθετικότητα δεν τους άφηνε άλλη επιλογή.
Η διεθνής κοινότητα, η ΕΟΚ και οι ΗΠΑ έχουν προειδοποιήσει επανειλημμένα τον Μιλόσεβιτς ήδη από τον Ιανουάριο του 1991 να μην χρησιμοποιήσει τον Ομοσπονδιακό Γιουγκοσλαβικό Στρατό (JNA) «για οποιονδήποτε λόγο» εσωτερικά. Ομως, την 1η Μαρτίου 1991, πέφτουν οι πρώτες σφαίρες στην Κροατία. Οι αυτονομιστές της ‘Σερβικής Δημοκρατίας της Κράινα’ αφοπλίζουν έναν αστυνομικό σταθμό στο Pakrac, η κροατική αστυνομία αντιδρά και τον ανακαταλαμβάνει, και τελικά ο ομοσπονδιακός γιουγκοσλαβικός στρατός έρχεται για να επιβάλλει αιματηρά την τάξη.
Στις 9 Μαρτίου 1991 ο Μιλόσεβιτς κατασκευάζει εκ του μηδενός μία ακόμη ‘απειλή’. Σε μια ειρηνική συγκέντρωση στο Βελιγράδι, στην οποία οι διαδηλωτές ζητούν ειρήνη, περισσότερη ελευθερία της έκφρασης και δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, στέλνει άρματα μάχης και στρατό για να χτυπήσουν τον συγκεντρωμένο κόσμο. Ο διοικητής του Γενικού Επιτελείου του JNA Blagoje Adzic ηχογραφείται την ώρα που τηλεφωνεί στην ηγεσία της Αστυνομίας και την διατάσσει να «χτυπήσει τους διαδηλωτές μέχρι να λιώσουν». Και πράγματι, έτσι γίνεται. Η αστυνομία εκτοξεύει πρώτα ένα δακρυγόνο στο συγκεντρωμένο πλήθος που τρέχει να διαφύγει, αλλά πέφτει επάνω στον κλοιό που είχε ετοιμαστεί από στρατό και αστυνομία. Αποτέλεσμα, δύο νεκροί και τουλάχιστον 76 τραυματίες.
Ο Μιλόσεβιτς, προτού ακόμα τελειώσουν τα επεισόδια, βγαίνει στην τηλεόραση με τον έτοιμο από μέρες λόγο του για να καταγγείλει τις «δυνάμεις του χάους που βάζουν σε κίνδυνο την σημαντικότερη κατάκτηση και το πιο ακριβό περιουσιακό στοιχείο της χώρας, την ειρήνη, την τάξη και την ασφάλεια», και υπόσχεται πως θα χτυπήσει τις δυνάμεις αυτές με όλη του την ισχύ. Ο ρόλος του ‘σωτήρα των Σέρβων’ σε μία ακόμη θεατρική πράξη.
Την επόμενη μέρα συγκαλείται το ανώτατο συμβούλιο του κράτους, η συλλογική προεδρία μαζί με την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, όχι όμως στο προεδρικό μέγαρο, αλλά στο γιουγκοσλαβικό Πεντάγωνο, με στόχο των εκφοβισμό των πολιτικών από τις άλλες Δημοκρατίες. Ο Νο 2 και στενός συνεργάτης του Μιλόσεβιτς Borisav Jovic και ο Σέρβος υπουργός Αμυνας και ανώτατος διοικητής του Γενικού Επιτελείου στρατηγός Veljko Kadijevic ζητούν από τους αντιπροσώπους των άλλων Δημοκρατιών να δώσουν την συγκατάθεσή τους για να κηρυχτεί ‘κατάσταση εκτάκτου ανάγκης’ (δηλαδή στρατιωτικός νόμος, πραξικόπημα) επειδή υποτίθεται η χώρα δέχεται επίθεση «από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς» κι επειδή το «ύπουλο σχέδιο να καταστραφεί η χώρα βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη». Για πρώτη φορά η συνεδρίαση γίνεται με κάμερες να καταγράφουν όλους τους παριστάμενους από πέντε διαφορετικά σημεία και με τις οδηγίες σκηνοθέτη. Κάθε αντίδραση των συνέδρων μαγνητοσκοπείται και υπόκειται σε μοντάζ, ειδικά την ώρα της ψηφοφορίας. Ο Κροάτης αντιπρόσωπος προειδοποιεί τον στρατηγό-υπουργό Αμυνας Kadijevic πως η χρήση του στρατού θα φέρει εμφύλιο πόλεμο αλλά οι Σέρβοι συντομεύουν την συνεδρίαση δίνοντας τελεσίγραφο: «Είτε ψηφίζετε για στρατιωτικό νόμο, είτε είστε υπεύθυνοι για ό,τι ακολουθήσει». Στην πραγματικότητα οι Σέρβοι απαιτούν λευκή επιταγή ώστε με τη χρήση του στρατού να επιβάλλουν τους δικούς τους ανθρώπους σε όλες τις δημοκρατίες. Χρειάζονται πέντε ψήφους για την πλειοψηφία, όμως οι Σέρβοι παίρνουν μόνο τέσσερις (των αντιπροσώπων του Μαυροβουνίου, της Βοϊβοντίνα, του Κοσόβου και του Σέρβου προέδρου Borisav Jovic), αφού η κρίσιμη ψήφος του Βόσνιου αντιπρόσωπου Bogic Bogicevic, που, αν και Σέρβος, ψήφισε ενάντια στα σερβικά σχέδια, καλώντας για άλλη μια φορά όλους σε συνεννόηση και αψηφώντας και τον στρατό και τη σερβική ηγεσία. Το σερβικό σχέδιο αποτυχαίνει και η συνεδρίαση λύεται χωρίς αποτέλεσμα.
Τότε, στις 15 Μαρτίου του 1991, είναι ο Μιλόσεβιτς αυτός που βγαίνει στην κρατική τηλεόραση (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 41.14′) και δηλώνει κατηγορηματικά στο διάγγελμά του πως «η Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει πλέον» και πως «δεν πρόκειται από εκείνη τη στιγμή και μετά να αναγνωρίσει οποιαδήποτε απόφαση της συλλογικής προεδρίας της Γιουγκοσλαβίας», ενώ παράλληλα δίνει κρυφά εντολή ώστε όλες οι ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας της χώρας (της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας, ακόμα) να τεθούν σε κατάσταση ύψιστης ετοιμότητας «για την προστασία των συμφερόντων της Δημοκρατίας της Σερβίας και του σερβικού λαού», και βεβαιώνεται πως σε όλες τις σημαντικές θέσεις ένστολων και ένοπλων βρίσκονται μόνο Σέρβοι –να λοιπόν ποιος ετοίμαζε πόλεμο και ποιος οδήγησε τη χώρα στην χειρότερη ανωμαλία, επειδή είχε επεκτατικά όνειρα. Ό,τι δεν μπόρεσαν οι Σέρβοι να καταφέρουν διά της ‘νομίμου οδού’ των εκβιασμών στη συλλογική προεδρία της Γιουγκοσλαβίας, το κατάφεραν εντέλει πραξικοπηματικά. Τώρα, πλέον, οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας δεν χρειάζεται να υπακούν στην συλλογική πολιτική ηγεσία των οκτώ Δημοκρατιών. Ολόκληρος ο JNA είναι στα χέρια του παρανοϊκού δικτάτορα και των εθνικιστών φίλων του, οι οποίοι του δίνουν το πράσινο φως να ξεκινήσει επιχειρήσεις έξω από τα εσωτερικά σύνορα της Σερβίας. Η διεθνής κοινότητα, η ΕΟΚ και οι ΗΠΑ απευθύνουν και πάλι έκκληση στον Σέρβο ηγέτη να μην χρησιμοποιήσει τις Ενοπλες Δυνάμεις και να προχωρήσει σε συνομιλίες για τη λύση των διαφορών με τις άλλες Δημοκρατίες. Αλλά οι Σέρβοι έχουν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους. Μιλόσεβιτς και Jovic στέλνουν κρυφά τον Σέρβο στρατηγό-υπουργό Αμυνας Veljko Kadijevic στην σοβιετική ακόμα Μόσχα για να διερευνήσουν τις προθέσεις της ΕΣΣΔ σε μια πιθανή αντιπαράθεση με την Δύση. Οι σκληροπυρηνικοί Ρώσοι που βρίσκονται στην ηγεσία του σοβιετικού Υπουργείου Αμυνας υπόσχονται στον Kadijevic πως θα σταθούν στο πλευρό των Σέρβων, τον καθησυχάζουν πως δεν έχει να φοβάται τίποτε από τη Δύση αν ο Μιλόσεβιτς στείλει στρατεύματα στην Κροατία και αν επιχειρήσει να ρίξει τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις των άλλων Δημοκρατιών. Επίσης, διαβεβαιώνουν τους Σέρβους ότι μπορούν να αγνοήσουν τις προειδοποιήσεις της Δύσης, και σαν δείγμα της επικείμενης αντιδυτικής συνεργασίας, δίνουν στον Kadijevic ολόκληρο το σχετικό υλικό των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών. Με τέτοιο σύμμαχο, οι Σέρβοι πιστεύουν ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός.
Σύμφωνα με το περιοδικό ‘NIN’ του Βελιγραδίου, 12 Απριλίου 1991, τα λόγια του Μιλόσεβιτς στη σερβική Βουλή τον Μάρτιο του 1991 ήταν αυτά ακριβώς:
«Το ζήτημα των συνόρων είναι ζωτικής σημασίας για ένα κράτος. Οπως ξέρετε, είναι πάντα οι δυνατοί που καθορίζουν ποια είναι τα σύνορα, και ποτέ οι αδύναμοι. Γι’ αυτό, πρέπει να είμαστε δυνατοί. […] Μίλησα με τους ανθρώπους μας στο Κνιν [Σ.Σ. Εννοεί στην Κράινα στην Κροατία] και στη Βοσνία. Η πίεση πάνω τους είναι μεγάλη […] Μήπως θα έπρεπε να προαναγγείλουμε στο ραδιόφωνο όσα σκοπεύουμε να κάνουμε; Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αν πρέπει να πολεμήσουμε, θα πολεμήσουμε πραγματικά. Ελπίζω να μην είναι πολλοί εκείνοι που θα μας αντιταχθούν. Μπορεί στην οικονομία να μην τα πηγαίνουμε καλά, τουλάχιστον όμως ξέρουμε πολύ καλά να πολεμάμε [Χειροκρότημα]».
«We have to ensure that we have unity in Serbia if we want as the Republic which is the biggest and the most numerous, to dictate the further course of events. Those questions of borders are, therefore, citical questions for a state. And the borders, as you know, are always dictated by the strong, never by the weak. Consequently, what is essential is that we have to be strong».
Οι θηριωδίες με τις εθνικές εκκαθαρίσεις που είχαν ξεκινήσει τόσο νωρίς όσο το καλοκαίρι του 1990, σε λίγο θα γενικευθούν. Τα εδάφη των άλλων είναι πολύτιμα, όπως είναι και οι πόροι τους, τα εργοστάσια, και κάθε περιουσιακό στοιχείο, και τα ήθελαν όλα μόνο για τον εαυτό τους και την ‘Μεγάλη Σερβία’. Και η φασιστική ‘ιδεολογία’ των τσέτνικ, όχι μόνο έχει αναστηθεί απ’ την εν υπνώσει κατάσταση στην οποία βρισκόταν επί 45 σχεδόν χρόνια, αλλά είναι ήδη έτοιμη στις αρχές του 1991 να επαναλάβει τα εγκλήματα του Β’ΠΠ. Μάιος 1991, δηλαδή πέντε μήνες πριν την θυελλώδη συνεδρίαση στη Βουλή της Βοσνίας, όταν ο Κάρατζιτς απείλησε «προσέξτε καλά εσείς οι μουσουλμάνοι γιατί θα εξαφανιστείτε» και ο Ιζετμπέγκοβιτς απάντησε «όχι, κανείς δεν θα εξαφανιστεί», το εθνικιστικό και εξτρεμιστικό σερβικό εθνικό κόμμα Serb Democratic Party (SDS) του Κάρατζιτς είχε ήδη πάρει τις αποφάσεις του κι έχει ετοιμάσει μιλίτσιες και στρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου για τη μεγάλη επίθεση. Σε ένα σπάνιο βίντεο εκείνων των ημερών, Κάρατζιτς, Σέσελι και οι οπαδοί τους σε μυστικό πανεθνικό αντάμωμα τσέτνικ οπλισμένων μέχρι τα δόντια, μέσα στο δάσος έξω απ’ το Σαράγεβο, την ημέρα του Αγίου Γεωργίου, 06 Μαΐου 1991:
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Στην ομιλία του ο Σέσελι μιλάει για την γραμμή ‘Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica’, το νόημα της οποίας είναι πως από τα σύνορα με Αλβανία, Ελλάδα και Βουλγαρία μέχρι τα σύνορα με την Ιταλία και την Αυστρία, όλοι οι κάτοικοι είναι εθνικά Σέρβοι και πως ορισμένοι απ’ αυτούς έτυχε να αλλάξουν θρησκεία και να γίνουν καθολικοί και μουσουλμάνοι. Σύμφωνα με αυτό το κλασικό και πανάρχαιο εθνικιστικό δόγμα, που λίγο-πολύ απαντάται σε όλους τους λαούς με διάφορες μορφές, όπου υπάρχει τάφος Σέρβου, τότε το έδαφος εκεί πρέπει να ανήκει δικαιωματικά στο σερβικό έθνος.
Είναι η εποχή που υποτίθεται πως ακόμη συζητάνε με τις άλλες κοινότητες για το μέλλον της Βοσνίας, όμως αυτοί έχουν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους και οπλίζονται μέχρι τα δόντια για την τελική έφοδο. Στον σκληρό τσέτνικ βοϊβόδα Σέσελι, τον ηγέτη του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, ο οποίος επί έναν ολόκληρο χρόνο μυστικά στρατολόγησε, με την πλήρη συμπαράσταση και χρηματοδότηση του επίσημου κράτους, δεκάδες χιλιάδες Σέρβους για τη μιλίτσια του, οφείλεται η έμπνευση για την ‘λεκτική’ τακτοποίηση του πιο κρίσιμου ζητήματος ολόκληρου του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, σε ολόκληρη τη δεκαετία του 1990: Πρόκειται για μία λεπτομέρεια -θα έλεγε κανείς- αλλά τόσο καθοριστική όσο και το ύψος των ποινών που λογικά περιμένουν στη Χάγη τους Μλάντιτς και Κάρατζιτς (και τον Μιλόσεβιτς, αν δεν πέθαινε). Οταν όλοι στη Σερβία το 1991, και ανάμεσά τους και ο φασίστας τότε Ντουκ Ντράσκοβιτς, μέσα στο πνεύμα εθνικής ανάτασης και εθνικιστικού παροξυσμού που τους είχε καταλάβει, πίεζαν και περίμεναν να αλλάξει ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός JNA όνομα και να γίνει ‘Εθνικός Στρατός της Σερβίας’ ή ‘Εθνικός Στρατός των Σέρβων’, ο Σέσελι επέμενε και τελικά κατόρθωσε να πείσει τον Μιλόσεβιτς να ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ το όνομα, και να παραμείνει ‘Γιουγκοσλαβικός Στρατός’, αφού ξεφορτωθεί, βέβαια, τα κόκκινα αστέρια και τα σφυροδρέπανα και άλλα τέτοιες κομμουνιστικές αηδίες. Μαζί με τον Μιλόσεβιτς και με τον Νο 2 του καθεστώτος Borisav Jovic έριξαν, επίσης, την ιδέα να μετακινηθούν όλοι οι στρατιώτες του JNA που προέρχονται από τη Σερβία και το Μαυροβούνιο πίσω στη Σερβία και το Μαυροβούνιο, και να μετακινηθούν όλοι οι στρατιώτες του JNA που προέρχονταν από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Ο Jovic αργότερα αποκάλυψε ότι ο Μιλόσεβιτς υποσχέθηκε να πληρώσει όλα τα έξοδα και να καλύψει οικονομικά ολόκληρο το κόστος για τον ‘νέο στρατό’ των Σερβοβόσνιων που ακόμα δεν ονομαζόταν VRS (Vojska Republike Srpske).
Ο πονηρός Σέσελι είχε πιάσει το νόημα από την πρώτη στιγμή: Διότι αν ο στρατός ήταν ‘Σερβικός Στρατός’, τότε κάθε κίνησή του εκτός των συνόρων της Σερβίας θα χαρακτηριζόταν επιθετική ενέργεια και επεκτατισμός και επίθεση σε άλλα κράτη, και όλος ο κόσμος, από την τελευταία εφημερίδα μέχρι τα Ηνωμένα Εθνη, θα τους χαρακτήριζε εισβολείς και επιδρομείς. Ενώ αν παρέμεινε ‘Γιουγκοσλαβικός Στρατός’ και ‘JNA’, θα μπορούσαν οι επιτιθέμενοι να επικαλεστούν ‘εμφύλιο πόλεμο’ ή/και ‘αμυντικό πόλεμο’ ακόμη, όπως και έκαναν. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι και το βασικό τους επιχείρημα όλα αυτά τα χρόνια, από το 1991 μέχρι τώρα; Ολοι οι άλλοι μιλάνε για εισβολή και απρόκλητη επίθεση, εκτός από την σερβική γραμμή υπεράσπισης που αδιάντροπα προσπαθεί να πείσει πως ήταν ‘εμφύλιος’ ή ‘άμυνα από εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις’ ή και ‘αγώνας για την επιβίωση του σερβικού έθνους’, ακόμη.
Σε όλο αυτό το διάστημα, 4.000 αξιωματικοί καριέρας που υπηρετούσαν στον JNA στο κράτος της πρώην Γιουγκοσλαβίας (Σερβία-Μαυροβούνιο) στάλθηκαν στην Republika Srpska για να επανδρώσουν τα επιτελεία του VRS και για να βοηθήσουν στα σχέδια των Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς και Μλάντιτς για την ‘Μεγάλη Σερβία’, ενώ η σερβοβοσνιακή οντότητα ελάμβανε απεριόριστη οικονομική και τεχνική βοήθεια από την μητέρα Σερβία, γεγονός που είχε αποφασιστεί στο υψηλότερο δυνατό κρατικό επίπεδο, δηλαδή στο Ανώτατο Συμβούλιο Αμυνας της Σερβίας που συνεδρίασε ασυνήθιστα πολλές φορές την περίοδο Μαΐου-Σεπτεμβρίου 1995 (γεγονότα της Σρεμπρένιτσα) με την παρουσία του Μλάντιτς. Ο Μλάντιτς τυπικά ανήκε σε στρατό άλλης χώρας -αλλά έπρεπε να λάβει τρεις προαγωγές μεταξύ 1991 και 1994 εντός του γιουγκοσλαβικού στρατού για να μπορέσει να ηγηθεί του σερβοβοσνιακού στρατού.
Λογικά, δεν πρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες για το ποιοι ήταν οι πραγματικοί συνωμότες και ποιοι ήθελαν να διαλύσουν τη χώρα για τα συμφέροντά τους, όμως δείτε τη συνέχεια. Τον Απρίλιο του 1991, η εφημερίδα Borba δημοσιεύει μεγάλη πανεθνική δημοσκόπηση, στην οποία φαίνεται ότι σε όλες τις δημοκρατίες η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τάσσονται υπέρ της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, εκτός από την Σλοβενία που και πάλι το ποσοστό δεν είναι πλειοψηφικό, αλλά είναι εξίσου μεγάλο, 40%. Τον Μάιο του 1991, ο Μιλόσεβιτς αρνείται να αναγνωρίσει τον Κροάτη Stipe Mesic σαν πρόεδρο της χώρας, σύμφωνα με την ‘κυκλική προεδρία των έξι δημοκρατιών’ και στη θέση του τοποθετεί σαν Πρόεδρο τον Μαυροβούνιο Branko Kostic, μέλος της φιλικής στον Μιλόσεβιτς κυβέρνησης της μικρής Δημοκρατίας του Μαυροβουνίου και μαριονέτα των Σέρβων, ουσιαστικά.
Στον Σλοβένο Πρόεδρο Milan Kucan ο Μιλόσεβιτς, που έχει ήδη αλλάξει το Σύνταγμα υπέρ της Σερβίας, προτείνει μια άλλου είδους ανταλλαγή: «Δώσε μου το ΟΚ να μπορέσω να αλλάξω περαιτέρω το Σύνταγμα ώστε δικαίωμα ανεξαρτησίας να μην έχουν μόνο οι Δημοκρατίες αλλά και οι εθνότητες, κι εγώ σου δίνω τη Σλοβενία». Ο Kucan αρνείται κι ο Μιλόσεβιτς απαντάει «Εγώ θα το αλλάξω το Σύνταγμα ούτως ή άλλως». Αφήνει τη Σλοβενία να πάρει το δρόμο της και στρέφεται στην Κροατία.
Οπως είδαμε, μια ιδέα, να κηρύξουν στρατιωτικό νόμο και να προσπαθήσουν πραξικοπηματικά και με τη χρήση του στρατού να ανατρέψουν τα αποτελέσματα των εκλογών στις Δημοκρατίες δεν προχώρησε διότι ενώ οι Μιλόσεβιτς-Γιόβιτς είχαν τις 4 από τις 8 ψήφους και άρα χρειάζονταν άλλη μία για να το επιτύχουν δημόσια και στο φως της μέρας, τελικά ο Σερβοβόσνιος αντιπρόσωπος στη συλλογική προεδρία που τον είχαν σίγουρο, δεν συμφώνησε. Κι έτσι αποφάσισαν να κινηθούν παρασκηνιακά και με δόλο στον δρόμο που ήδη γνωρίζουμε από τα γεγονότα.
Από εκείνη τη δραματική συνεδρίαση, έπρεπε να περάσει σχεδόν μισός χρόνος ακόμη, για να φτάσουμε στο καλοκαίρι-φθινόπωρο του 1991, για να δούμε την Σλοβενία και την Κροατία να διεξάγουν τα δημοψηφίσματα για ανεξαρτησία, και πάλι με τον όρο «εκτός κι αν βρεθεί άλλη λύση για τον ομοσπονδιακό χαρακτήρα της χώρας». Προηγουμένως, την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1991, οι πρόεδροι της Β-Ε Αλία Ιζετμπέγκοβιτς και της ΛΔ της Μακεδονίας Κίρο Γκλιγκόροφ προσπάθησαν να πείσουν τον Μιλόσεβιτς να δεχτεί ένα σχέδιο για να παραμείνει η Γιουγκοσλαβία ενωμένη, έστω και περισσότερο αποκεντρωμένη απ’ ό,τι μέχρι τότε, προς όφελος των Σέρβων. Στο σχέδιο αυτό συμφωνούσαν και οι Κροάτες και οι Σλοβένοι, αλλά ο Μιλόσεβιτς αρνείται και πάλι. Ο Τούτζμαν, έχοντας στο μυαλό του το πως θα μπορέσει η Κροατία να επωφεληθεί την ‘επόμενη μέρα’, συναντιέται με τον Μιλόσεβιτς για να συζητούσαν τη μοιρασιά της Βοσνίας, και ίσως και ολόκληρης της χώρας. Ο Μιλόσεβιτς συμφωνεί φαινομενικά, όμως στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει τα εδάφη της Κροατίας στα οποία κατοικούσαν Σέρβοι, κι αυτά δεν θα τα παρατούσε εύκολα, αφού ήταν απαραίτητα για τη ‘Μεγάλη Σερβία’ που υποσχέθηκε. Μπροστά στις κάμερες είναι καθησυχαστικός, αλλά κρυφά δίνει εντολή να ξεκινήσει η επίθεση στην Κροατία. Σκοπός του είναι να προκαλέσει την κροατική αντίδραση, να φανεί ότι η Κροατία τίθεται απέναντι στον ομοσπονδιακό στρατό κι έτσι να καταλάβει το ένα τρίτο της χώρας του Τούτζμαν που ορέγεται.
Στέλνει τον άγνωστο μέχρι τότε συνταγματάρχη Ράτκο Μλάντιτς στην Σλαβονία (ανατολική Κροατία) με αντικειμενικό στόχο «να προστατεύσει» τη σερβική μειονότητα και να βοηθήσει στρατιωτικά τον τοπικό Σέρβο αυτονομιστή ηγέτη (και αργότερα Πρόεδρο της ‘Σερβικής Δημοκρατίας της Κράινα’, RSK) Milan Martic, ο οποίος είχε ανακηρύξει την «ένωση της Κράινα με τη μητέρα Σερβία» και είχε εκδώσει τελεσίγραφα στις κροατικές αρχές να εγκαταλείψουν τους σταθμούς της Αστυνομίας και κάθε άλλο δημόσιο κτίριο στις διαμφισβητούμενες πόλεις σε όλο το μήκος των συνόρων Κροατίας-Σερβίας. Μία προς μία, όλες οι πόλεις και όλα τα χωριά πέφτουν στα χέρια του Μλάντιτς και των αυτονομιστών. Αλλάζουν όλες τις πινακίδες με σερβικές, και αρχίζουν την εκδίωξη των μη σερβικών πληθυσμών. Η επίθεση της Σερβίας στην Κροατία και ο πόλεμος (‘πόλεμος’, αλλά πόλεμος εναντίον των αμάχων, κυρίως) που θα στοιχίσει τόσα πολλά σε όλους, αρχίζει και επίσημα. Ταυτόχρονα, χάρη στην συνδυασμένη κοινή επίθεση των εξοπλισμένων από το Βελιγράδι παραστρατιωτικών του Αρκάν και του Σέσελι με τα στρατεύματα του Μλάντιτς, ένας νέος όρος αρχίζει να κυριαρχεί, ο όρος ‘εθνοκάθαρση’ (‘ethnic cleansing’). Οπως γράφαμε στο υποκεφάλαιο ‘Ξεκλειδώνοντας τα πρώτα μυστικά για να ανοίξει ξανά η έρευνα (Μια πρώτη γνωριμία με τα πρόσωπα της υπόθεσης)‘:
«Ο όρος ‘εθνοκάθαρση‘ (‘ethnic cleansing’), σαν ιστορική υποδήλωση, υπήρχε, ασφαλώς, από τον Β’ ΠΠ και την ‘τελική λύση’ των Ναζί. Γλωσσικά, όμως, μπήκε στη ζωή μας, πρώτα κατά τις συγκρούσεις στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν οι Αζέροι προσπαθούσαν να διώξουν τους Αρμένιους από την περιοχή εκείνη της ΕΣΣΔ (‘etnicheskoye chish cheniye’), κυρίως όμως έγινε μέρος του καθημερινού μας λεξιλογίου λόγω των γεγονότων στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1991, άλλοι λένε από το Reuters στις 31/07/1991, άλλοι λένε από την Washington Post δύο μέρες αργότερα, για να περιγράψει τις βίαιες ενέργειες των Σέρβων στα πλαίσια του ‘πολέμου με όλα τα μέσα’, με τελικό στόχο να δημιουργήσουν ‘εθνικά καθαρές’ περιοχές σε εκείνα τα εδάφη που διεκδικούσαν σαν σερβικά (βλ. (Βλ. Tim Allen & Jean Seaton (Επιμέλεια), The Media of Conflict: War Reporting and Representations of Ethnic Violence, εκδόσεις Zed Books, 1999, σ. 152).
Ολη η ανθρωπότητα παρακολουθεί από τους δέκτες της ολόκληρα χωριά να ξεκληρίζονται με εξαιρετικά βίαιο τρόπο. Κάθε φορά που ένα χωριό ανακαταλαμβάνεται από τους Κροάτες, οι εικόνες που αφήνουν πίσω τους οι Σέρβοι έχουν ένα συγκεκριμένο μήνυμα: Οι άντρες και οι έφηβοι όλοι νεκροί, πυροβολημένοι στο πρόσωπο, χτυπημένοι από πίσω με τσεκούρι και συχνά καμμένοι, (πολύ σκληρές σκηνές από βίντεο εδώ, στο 29.30′), και όλα τα γυναικόπαιδα σε φορτηγά, τρακτέρ ή βάρκες να αναχωρούν ως πρόσφυγες. Η διεθνής κοινή γνώμη αρχίζει και συνηθίζει στις εικόνες αυτές, αλλά και στην σερβική αλαζονεία και στο αίσθημα ατιμωρησίας που θα ξεδιπλωθεί όλα τα επόμενα χρόνια, οδηγώντας ελεύθερα από τη μια θηριωδία στην αμέσως επόμενη (και χειρότερη), μέχρι την μεγάλη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα). Οι Σέρβοι αυτονομιστές της Κράινα απαγορεύουν απεσταλμένους της διεθνούς κοινότητας να επισκεφτούν τα εδάφη που έχουν κατακτήσει παράνομα και με τη βία.
Οι χώρες της Δύσης που εκείνη την στιγμή επιδίωκαν το αδιαίρετο της Γιουγκοσλαβίας, αφού κυρίως τους ένοιαζαν να αποπληρωθούν τα δάνεια και να ανοίξουν οι αγορές, δημόσια δηλώνουν και πάλι, με πρώτη τη Γερμανία, την υποστήριξή τους για μια ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Η ΕΟΚ, που θέλει να δείξει στους Αμερικανούς ότι μπορεί να κανονίσει μόνη της τις δουλειές της στη δική της αυλή, θεωρεί τις δηλώσεις προθέσεων για ανεξαρτησία των δύο χωρών σαν ‘μονομερείς ενέργειες’ και κάθε άλλο παρά τις επιδοκιμάζει. Αντιθέτως, σταματάει οποιαδήποτε άμεση επαφή με τους αντιπροσώπους Σλοβενίας και Κροατίας, και στέλνει τρεις υπουργούς Εξωτερικών να εξομαλύνουν την κατάσταση και, κυρίως, να πείσουν όλους ότι ο πόλεμος δεν συμφέρει κανέναν. Η Γερμανία καλεί τα εμπλεκόμενα μέρη να καθίσουν ξανά στο τραπέζι του διαλόγου και προσφέρεται να βοηθήσει την προσπάθεια. Υπο την αιγίδα της ΕΟΚ, υπογράφεται η ‘συμφωνία του Brioni‘ (πρόκειται για τα κροατικά νησιά Brijuni) μεταξύ Σλοβενίας, Κροατίας και Σερβίας, με την οποία συμφωνείται να μην προωθηθεί καμία ανεξαρτησία (και, ας σκεφτούμε εδώ, ότι έπρεπε να περάσει σχεδόν άλλος ένας χρόνος και να φτάσουμε στο 1992, για να δούμε τη Βοσνία να κάνει λόγο για τη δική της ανεξαρτησία, κάνοντας το σχετικό δημοψήφισμα), όμως το ίδιο απόγευμα της υπογραφής της συμφωνίας οι Σέρβοι βομβαρδίζουν το Osijek της Κροατίας, και προτού περάσουν δύο εβδομάδες εξαπολύουν την ‘Επιχείρηση Stinger’ στην κροατική Κράινα. Λίγο μετά σπάνε ξανά την ανακωχή επιτιθέμενοι στο Βούκοβαρ, σε μια πολιορκία που θα κρατούσε τρεις μήνες.
Και πάλι, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καλούσε την Σλοβενία και την Κροατία να μην προχωρήσουν με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους.
Ο αντιπρόεδρος της Σερβικής Βουλής Borivoje Petrovic δηλώνει με την επίσημη ιδιότητά του πως πλέον ο στόχος τους είναι «όλοι οι Σέρβοι να ζουν σε ένα και μόνο κράτος, άσχετα αν αυτό θα ονομάζεται Γιουγκοσλαβία ή Ηνωμένες Πολιτείες της Σερβίας». Αυτό φάνηκε αμέσως με την έναρξη των βομβαρδισμών στην Κροατία. Αμέσως, ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός JNA καταλαμβάνει με αιματηρό τρόπο το Βούκοβαρ. Βρισκόμαστε πλέον 19 μήνες μετά την ντεφάκτο διάλυση της χώρας με πρωτοβουλία και ευθύνη του Μιλόσεβιτς και της τσέτνικ κλίκας του. Και όμως, μέχρι στιγμής δεν είδαμε τη Δύση να έχει παρέμβει πουθενά, παρά μόνο με ειρηνικούς σκοπούς και για την αποκλιμάκωση των συγκρούσεων. Οπως σημειώσαμε στην αρχή του κειμένου, η περίφημη «δυτική υποκίνηση για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» είναι ένας μεγάλος μύθος, για τον οποίον δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο, πάρα μόνο εικασίες και άσχημη προπαγάνδα.
Αντιθέτως, αρχές Σεπτεμβρίου του 1991 συγκαλείται μεγάλη ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη στη Χάγη, με τη συμμετοχή όλων των Ευρωπαίων Υπουργών Εξωτερικών και των προέδρων των έξι Δημοκρατιών. Ο Μιλόσεβιτς απαντάει στη σχετική ερώτηση του διαμεσολαβητή Λόρδου Κάρρινγκτον, και διαβεβαιώνει πολλές φορές ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με την ανεξαρτησία της Κροατίας, ενώ την ίδια στιγμή ο γιουγκοσλαβικός στρατός ετοιμάζεται να χτυπήσει και την ιστορική και προστατευόμενη από την UNESCO πόλη Ντουμπρόβνικ της Δαλματίας (νότια Κροατία), κοντά στο Μαυροβούνιο. Ολοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι ο Μιλόσεβιτς δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης και ότι ποτέ δεν κρατάει το λόγο του, και όλοι έχουν την υποψία ότι απλά κερδίζει χρόνο για να θέσει όλα τα εμπλεκόμενα μέρη προ τετελεσμένων γεγονότων. Και όμως κανείς από τη Δύση δεν παίρνει κάποια πρωτοβουλία για να τον σταματήσει με τον τρόπο που καταλαβαίνει. Θα διαπιστώσουν τη διπλοπροσωπία του με τον χειρότερο τρόπο στα επόμενα χρόνια, όταν θα παρατηρούν από μακριά να σπάει όλες τις ανακωχές και όλες τις συμφωνίες, να απορρίπτει και να σαμποτάρει όλα τα σχέδια ειρήνης για να κερδίζει χρόνο να ετοιμάζει την επόμενη σφαγή, αλλά εκείνο το ‘Ποτέ ξανά’ που όλοι νόμιζαν πως επιτέλους, 50 χρόνια μετά τον Β’ΠΠ, θα επικρατήσει στην πολιτισμένη Ευρώπη, θα διαψευστεί με τον χειρότερο τρόπο.
Αλλος ένας μύθος, εκείνος που λέει συγκεκριμένα ότι «πίσω από τις αποσχίσεις ήταν η Γερμανία», βλέπουμε ότι είναι δύσκολο να αποδομηθεί στην Ελλάδα. Αφού το έλεγε η τηλεόραση, πως μπορεί να είναι λάθος; Κι όμως, η Γερμανία αναγνώρισε τις δύο χώρες πολύ αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1991, και μόνο μετά τη μεταστροφή της κοινής γνώμης, όταν μαθεύτηκαν οι άγριες σφαγές από τους Σέρβους σε συνδυαστικές επιχειρήσεις παραστρατιωτικών του Αρκάν και του Σέσελι και δυνάμεων του επίσημου Γιουγκοσλαβικού Στρατού, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη τότε Ράτκο Μλάντιτς, εντός της Κροατίας: Αγριες σφαγές, όπως των περίπου 100 αμάχων και αστυνομικών στo χωριό Dalj, των 264 αμάχων στο Βούκοβαρ, 43 στο χωριό Vocin, 83 αμάχων στο χωριό Bacin, 67 στο χωριό Skabrnja, 70 στο χωριό Lovas, 37 στο Erdut και αμέτρητων μικρότερων άλλων σε ολόκληρη την κροατική περιφέρεια. Δύο χρόνια μετά. Και ακόμη η Κροατία δεν έχει καλέσει επιστράτευση, σε αντίθεση με τη Σερβία, η οποία, πέρα από τις μυστικές στρατολογήσεις παραστρατιωτικών, διατάζει πανγιουγκοσλαβική επιστράτευση, κατά παράβαση του ομοσπονδιακού Συντάγματος. Φαίνεται όλοι οι (υποτιθέμενοι και ανύπαρκτοι) Γερμανοί σύμβουλοί της Κροατίας, αυτοί που δήθεν «υποκινούσαν την ανεξαρτητοποίησή της», θα πρέπει να ήταν εντελώς άχρηστοι και ηλίθιοι, αφού ούτε αυτή την απλή συμβουλή δεν μπόρεσαν να της δώσουν. Φυσικά, αστειευόμαστε. Απλά, αποδεικνύεται και πάλι πως δεν υπήρξε καμία ‘γερμανική υποκίνηση’.
Μέχρι τότε, η Γερμανία προσπαθούσε για ειρηνική επίλυση του προβλήματος στα πλαίσια της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, χάρη στις μεταπολεμικά παραδοσιακές καλές σχέσεις των δύο χωρών, ειδικά από το 1970 και μετά, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών Χανς Ντίτριχ Γκένσερ (Hans-Dietrich Genscher) προσπαθούσε και συμβούλευε Κροάτες και Σλοβένους σε επίσημες συναντήσεις μέχρι και τον Ιούνιο του 1991 να μην προχωρήσουν σε ανακήρυξη ανεξαρτησίας· μάλιστα, το ψήφισμα του ΟΑΣΕ, με το οποίο τα ευρωπαϊκά κράτη καλούσανε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να εργαστούν για την ενότητα και την εδαφική ακεραιότητα της Γιουγκοσλαβίας και να μην προχωρήσουν σε μονομερείς ενέργειες, ήταν ο ίδιος ο Γκένσερ που το είχε συντάξει, όπως είχε συντάξει και το ανάλογο ψήφισμα της γερμανικής βουλής. Και δεν επρόκειτο μόνο για προσωπική προτίμηση του Γκένσερ· ολόκληρη η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας υποστήριζε σχεδόν δογματικά την ενότητα της Γιουγκοσλαβίας. Τον Δεκέμβριο του 1989, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ είπε στον πρόεδρο της γιουγκοσλαβικής συλλογικής προεδρίας Janez Drnovsek ότι η σταθερότητα της χώρας αποτελεί αναντικατάστατο παράγοντα στην σταθερότητα των Βαλκανίων και της Ευρώπης. Ο Γερμανός Πρόεδρος Richard von Weizsaecker, στην ίδια επίσκεψη διαβεβαίωσε την γιουγκοσλαβική αντιπροσωπεία για την υποστήριξή του σε μια σταθερή συγκεντρωτική Γιουγκοσλαβία. Και έναν χρόνο αργότερα, ο Γκένσερ επιβεβαίωνε στον Γιουγκοσλάβο ομόλογό του Budimir Loncar την γερμανική υποστήριξη «στην ακεραιότητα της Γιουγκοσλαβίας και την αντίθεσή του σε όλες τις αποσχιστικές τάσεις, που θα μπορούσαν να αποδειχτούν ζημιογόνες και να κοστίσουν πολύ», όπως ήταν ακριβώς τα λόγια του τον Δεκέμβριο του 1990. Και αυτή η αντίθεση στη διάλυση και η υποστήριξη σε μια ενιαία και σταθερή Γιουγκοσλαβία από την πλευρά της Γερμανίας συνεχίστηκε μέχρι τον Ιούλιο του 1991. Τότε, ο Γκένσερ επισκέφτηκε το Βελιγράδι, όπου βλέποντας τα γεγονότα με τον δεκαήμερο πόλεμο στη Σλοβενία, και διαπιστώνοντας την αδιαλλαξία Μιλόσεβιτς και την απροθυμία του να σταματήσει την στρατιωτική επιθετικότητα του JNA, οδηγήθηκε σε σταδιακή μετατόπιση υπέρ της Κροατίας και της Σλοβενίας, και τελικά στην αντιστροφή της παραδοσιακής πολιτικής της Γερμανίας κατά 180 μοίρες. Τότετάχθηκε η Γερμανία υπέρ της αναγνώρισης της Σλοβενίας και υπέρ της ανεξαρτησίας της Κροατίας, ενώ η ΕΟΚ θα χωριζόταν σε δύο ρεύματα ως προς την αναγνώριση, υπέρ και κατά..
Κατά τάχθηκαν η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και φυσικά και οι ΗΠΑ. Μάλιστα, ήταν αντίθετες με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας σε τέτοιο σημείο ώστε να αρνηθούν κάθετα να πουλήσουν στην Κροατία τα όπλα που ζητούσε για την υπεράσπιση των εδαφών της. Αυτά είναι τα γεγονότα, όλοι στην αρχή ήταν κατά, -και όχι υπέρ της ανεξαρτησίας, όπως νομίζει στην Ελλάδα ολόκληρο το ΚΚΕ και ο μισός ΣΥΡΙΖΑ.
Και όταν η ‘αντιιμπεριαλιστική αριστερά’ συζητάει αυτά τα θέματα, πλήρης σιωπή για το τι γινόταν αυτούς τους έξι μήνες, από το καλοκαίρι μέχρι τον Δεκέμβριο του 1991: Επί έξι μήνες βομβαρδίζονταν η Κροατία από τους Σέρβους με αποτέλεσμα το ένα τρίτο της Κροατίας να αδειάσει από Κροάτες και να καταληφθεί στρατιωτικά από τους πανέτοιμους για πόλεμο Σέρβους, –‘εθνοκάθαρση’ ονομάζεται, με θύματα αμάχους, και ακόμα η αναγνώριση από την διεθνή κοινότητα δεν ερχόταν. Ακόμη και μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας των δύο νέων χωρών, ήταν η Γερμανία που πίεζε τον ΟΑΣΕ, την ΕΟΚ και το Ευρωκοινοβούλιο να εργαστούν προς την κατεύθυνση της πίεσης για την επανέναρξη των συνομιλιών ανάμεσα στους γιουγκοσλαβικούς παράγοντες, ώστε με σεβασμό στις αρχές της Συνδιάσκεψης των Παρισίων και με προοπτική την ενότητα και την μη αλλαγή συνόρων να συνεχίσει να υπάρχει η Γιουγκοσλαβία όπως την ήξερε ο κόσμος μέχρι τότε. Και ενώ από τον Αύγουστο του 1991 μέχρι το τέλος του έτους, συνεχείς επαναλαμβανόμενες πρωτοβουλίες της ΕΟΚ και του ΟΗΕ προσπαθούν για την ειρηνική διευθέτηση των ζητημάτων, ενώ καταγγέλλουν και προειδοποιούν τους Σέρβους και τα σερβικά τμήματα του ομοσπονδιακού στρατού, που κινούνται παράνομα και αντισυνταγματικά, να μην χρησιμοποιήσουν στρατιωτικά μέσα για την επίλυση των προβλημάτων, η απάντηση των Σέρβων έρχεται με τον πιο επίσημο τρόπο:
Τον Οκτώβριο του 1991, ο αντιπρόεδρος του κόμματος του Μιλόσεβιτς Mihailo Markovic ανακοινώνει την ‘Νέα Μεγάλη Σερβία’ που θα αντικαθιστούσε την Γιουγκοσλαβία, με τα εδάφη της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, της ‘ενωμένης Βοσνίας και Κράινα’ και του Κοσόβου και της Βοϊβοντίνας.
Το σχέδιο για τη δημιουργία της Μεγάλης Σερβίας και για την ενοποίηση όλων των εδαφών στα οποία κατοικούσαν Σέρβοι σε πλήρη εξέλιξη. Φωτογραφία-ντοκουμέντο, τραβηγμένη στην εκκαθαρισμένη εθνικά Bijeljina το 1995. Από αριστερά, Stojan Zupljanin (διοικητής σερβοβοσνιακών αστυνομικών δυνάμεων στην Κράινα και στη Μπάνια Λούκα της Republika Srpska και σύμβουλος του Κάρατζιτς, είχαν δημοσιευτεί φωτογραφίες του, ενώ ήταν καταζητούμενος, να κρύβεται στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου στο Αγιο Ορος, καταδικασμένος σήμερα σε 22 χρόνια), Jovica Stanisic (ο ένας από τους δύο επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Σερβίας), Momcilo Krajisnik (πρόεδρος της Βουλής των Σέρβων της Βοσνίας), Franko Simatovic (ο άλλος αρχηγός των Μυστικών Υπηρεσιών της Σερβίας), Radovan Karadzic, Milan Martic (Πρόεδρος της ‘Σερβικής Δημοκρατίας της Κράινα’) και ο Dragan Kijac (επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Republika Srpska και αργότερα Υπουργός Δημόσιας Τάξης του Κάρατζιτς).
Αν κάποιος θέλει να δει λεπτό-λεπτό τις διεργασίες εντός της ΕΟΚ και εντός της γερμανικής διπλωματίας εκείνη την εποχή, εκτός από το βιβλίο του Hans Dietrich-Genscher, υπάρχει και το βιβλίο του Γερμανού αξιωματούχου της Διεύθυνσης Νοτιοανατολικής Ευρώπης του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας Michael Libal με τίτλο ‘Limits of Persuasion: Germany and the Yugoslav Crisis, 1991-1992’, Praeger Publishers, 1997· διαβάστε σχετικά εδώ. https://www.h-net.org/reviews/showrev.php?id=2795
Ενα ακόμη εξαιρετικό βιβλίο, που διαλύει όλους τους μύθους και παρουσιάζει αδιαμεσολάβητα τα πραγματικά γεγονότα και δίνει την μεγαλύτερη εικόνα, είναι το βιβλίο του Josip Glaurdic με τίτλο ‘The Hour of Europe: Western Powers and the Breakup of Yugoslavia’, Yale University Press, New Haven and London, 2011, για το οποίο μια πολύ καλή παρουσίαση υπάρχει εδώ. https://greatersurbiton.wordpress.com/2012/03/14/the-west-and-the-break-up-of-yugoslavia-a-groundbreaking-new-study/
Είναι σχεδόν παρανοϊκό: Ο Μιλόσεβιτς επιτίθεται στην Κροατία πολύ πριν ανεξαρτητοποιηθεί και πολύ πριν αναγνωριστεί από τη Δύση, κι όμως οι Ελληνες φιλοτσέτνικ ‘αντιιμπεριαλιστές’ χρησιμοποιούν σαν ‘δικαιολογία’ για τα σερβικά αίσχη (τα οποία, μάλιστα, τα παρουσιάζουν και σαν ‘άμυνα’ των Σέρβων) την αναγνώριση της Κροατίας (και της Σλοβενίας) που συνέβη 1,5 χρόνο αργότερα!
Τον επόμενο χρόνο, η σερβική εθνικιστική κλίκα είναι αυτή που επιτίθεται, επίσης πολύ πριν αναγνωριστεί η Βοσνία από τη Δύση, κι όμως, και εδώ οι Ελληνες αρνητές υποστηρίζουν ότι η μεθύστερη αναγνώριση προκάλεσε την επίθεση στην πολυεθνική Βοσνία, και ότι ήταν κι αυτή ‘αμυντική ενέργεια’!
Και πολλά χρόνια αργότερα, στο Κόσοβο, πρώτα ο Μιλόσεβιτς το 1998 και τους πρώτους μήνες του 1999 έστειλε παραστρατιωτικούς αλλά και επίσημες σερβικές δυνάμεις για να επιδοθούν σε εθνικές εκκαθαρίσεις και να ανοίξουν ξανά μαζικούς τάφους στην καμπάνια κατατρομοκράτησης του πληθυσμού, κινήσεις που προκάλεσαν την παρέμβαση της Δύσης (αν και δεν ήταν η μοναδική αιτία των βομβαρδισμών), κι όμως και εδώ η δικαιολογία είναι πως οι Δυτικοί προκάλεσαν το μακελειό.
[Σ.Σ.: Το Κόσοβο αξίζει ξεχωριστό άρθρο, μιας που είναι αρκετά διαφορετική ιστορία σε σχέση με τον πόλεμο 1991-1995, σε πολλά σημεία, ωστόσο κάποιοι αριθμοί τους οποίους ο ελληνικός βούρκος αγνοεί αρκούν για να δώσουν μια εικόνα: Σύμφωνα με την ανεξάρτητη καταμέτρηση του ‘Kosovo Memory Book‘ από το σερβικό ‘Humanitarian Law Centre‘, οι συνολικοί νεκροί ήταν 10.415 Αλβανοί, 2.197 Σέρβοι, 528 Ρομά, Βόσνιοι και άλλοι μη Αλβανοί. Από αυτούς, 8.661 νεκροί ήταν άμαχοι Αλβανοί, 1.797 Σέρβοι και 447 Ρομά, Βόσνιοι και άλλοι. Οι υπόλοιποι ήταν στρατιώτες και ένστολοι, δηλαδή περίπου 1.750 Αλβανοί και 400 Σέρβοι. Από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, ο φόρος αίματος που πλήρωσε η Σερβία ήταν περίπου 500 νεκροί, εκ των οποίων οι 300 στην περιοχή του Κοσόβου και οι 200 σε όλες τις άλλες περιοχές της Σερβίας. Περισσότερα για τους μαζικούς τάφους και τις προσπάθειες συγκάλυψης των ομαδικών εκτελέσεων στην σελίδα του ειδικού επί των βαλκανικών θεμάτων Roger Lippman, και για την -κατά Μιλόσεβιτς- ‘τελική λύση’ του προβλήματος του Κοσόβου, στην έκθεση του 2000 ‘The Kosovo Report‘ της ‘Independent International Commission on Kosovo‘].
Οσο λογικός μπορεί να είναι ένας ισχυρισμός ο οποίος δεν θα έκανε καμία αναφορά στο Ολοκαύτωμα και θα προσπαθούσε να μας πείσει πως οι βομβαρδισμοί των συμμάχων στην Γερμανία είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για τη Shoah επειδή προκάλεσαν ή επιτάχυναν τη δημιουργία θαλάμων αερίων για την εξόντωση των Εβραίων, άλλο τόσο λογικό είναι και το να πει κανείς ότι η αιματηρή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας συνέβη λόγω των βομβαρδισμών και των παρεμβάσεων των δυτικών χωρών, 4 και 8 χρόνια ΜΕΤΑ την έναρξη των αιματηρών εθνικών εκκαθαρίσεων κάθε φορά! Δε συνέβη αυτό, πως να το κάνουμε. Πρώτα ξεκίνησε απρόκλητα η σερβική πολεμική μηχανή και οι ‘αμυνόμενοι’ Σέρβοι επεκτατιστές να ισοπεδώνουν, να καίνε, να σκοτώνουν και να βιάζουν (πρώτη φορά ο βιασμός έγινε κανονικό ‘θεσμικό’ όπλο με τη σύμφωνη γνώμη του Επιτελείου), και πολύ μετά επενέβη η Δύση.
Οπως έχουμε πει, τη Γιουγκοσλαβία δεν τη διέλυσε ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο ιμπεριαλισμός. Τη διέλυσε ο εθνικισμός. Ο καπιταλισμός επωφελήθηκε αργότερα.
Φυσικά, η χώρα είχε χρεωκοπήσει (και όχι μόνο οικονομικά) και οι παλιές ελίτ έψαχναν τρόπο να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να εξασφαλίσουν πόρους και υλικά οφέλη στη νέα εποχή ώστε να γίνουν και επίσημα οι νέες ‘αστικές τάξεις’ στις νέες εθνικές αγορές, κι έτσι η αναβίωση εθνοφυλετικού και θρησκευτικού μίσους και το blame game ήταν η καλύτερη (και η πιο προδοσοφόρα) εφεύρεση που θα μπορούσαν να σκεφτούν, πρώτα ο ηγέτης της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και στη συνέχεια και ο αντίστοιχος της Κροατίας Φράνιο Τούτζμαν. Ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν ο συνεχιστής της τιτοϊκής σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης. Ηταν ο νεκροθάφτης της -και θα το αποδείξουμε στη συνέχεια. Εκεί ακριβώς επενέβησαν οι Δυτικοί (αλλά και η Ρωσία) και φυσικά προώθησαν τα συμφέροντά τους -όπως ήταν φυσικό, αφού αυτό κάνουν οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις-, αλλά πολύ μετά τη διάλυση, την οποία ανακοίνωσε ο Μιλόσεβιτς αυτοπροσώπως πολύ πριν αρχίσει τις εχθροπραξίες, τον Μάρτιο του 1991 (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 41.14′).
Η Δύση ποτέ δεν είχε ενιαία, ούτε σταθερή στάση απέναντι στη διάλυση. Ανάλογα με την εποχή και τις εξελίξεις:
– Αν είχε ελπίδες οι αποπληρωμές των δανείων να γίνουν με ενωμένη τη χώρα, τότε ήταν υπέρ της ακεραιότητας της χώρας με κάθε μέσο.
– Αν το άνοιγμα νέων αγορών προϋπέθετε εθνικά οργανωμένα κράτη, τότε ήταν υπέρ της σταθεροποίησης στα παλιά εσωτερικά σύνορα.
– Αν το κόστος ήταν μικρότερο, και προκειμένου να μην σπαταλήσουν πολλά σε άχρηστες και μη προσοδοφόρες ‘επιχειρήσεις ειρήνης και σταθεροποίησης’, τότε προωθούσαν την καντονοποίηση.
Αυτό ακριβώς δεν μπορούν να εννοήσουν οι εγχώριες ‘αντιιμπεριαλιστικές’ αναλύσεις της κακιάς ώρας: Δεν υπήρχε καμία ‘αντισερβική ιμπεριαλιστική συνωμοσία’. Ηταν, κάθε φορά, τα συμφέροντα μίας μερίδας ιμπεριαλιστικών παραγόντων εναντίον κάποιας άλλης: Ευρώπη ενάντια στην Αμερική, Γαλλία και Αγγλία ενάντια σε Γερμανία, Ιταλία ενάντια σε Ελλάδα, Ρωσία ενάντια σε ΕΟΚ και ΗΠΑ κ.ο.κ. Και φαίνεται ότι ειδικά στην περίπτωση της Σερβίας, η δημαγωγία, ο εθνολαϊκισμός και η ρητορική της δήθεν ‘υπεράσπισης’ του έθνους, με τις θεωρίες συνωμοσίας και την κινδυνολογία, όχι μόνο λειτούργησαν, αλλά λόγω της διστακτικότητας της Δύσης και του αισθήματος ατιμωρησίας που αυτή δημιούργησε, επανατροφοδότησαν το εθνικιστικό μίσος με αποτέλεσμα συνεχώς κλιμακούμενα όργια βίας και σφαγών με αποκορύφωμα το μεγάλο μακελειό στη Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995.
Τότε ακριβώς (και αφού οι αμετανόητοι Σέρβοι έδειξαν για τελευταία φορά τα δόντια τους κατά την σφαγή στην αγορά Markale τον Αύγουστο του 1995) αποφάσισε η Δύση να επέμβει δυναμικά, και πράγματι μέσα σε ένα μήνα ο -καταδικασμένος πλέον από το Διεθνές Δικαστήριο- ηγέτης των Σερβοβόσνιων και εγκληματίας πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς εκλιπαρούσε να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και έσπευδε από την ψευτοπρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska, στο εξής RS) Πάλε στο μέγαρο του Μιλόσεβιτς στο Βελιγράδι, για να εξουσιοδοτήσει τον μέντορα-αφέντη του να διαπραγματευτεί με τις άλλες ηγεσίες και με τη Δύση και να σώσει ό,τι προλάβαινε να σώσει. Οι Σέρβοι καταλάβαιναν ότι δεν τους έπαιρνε άλλο και ότι ο χρόνος τους είχε τελειώσει, κι έτσι, ο Μιλόσεβιτς σερνόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων του Dayton, έχοντας χάσει τον τρίτο κατά σειρά πόλεμο -αν και ο καιροσκοπισμός του θα οδηγούσε εντός ολίγου τον σερβικό λαό και σε έναν τέταρτο πόλεμο, εκείνον του Κοσόβου, και μαζί και σε μία τέταρτη τραγωδία.
Αυτή είναι η ιστορία σε λίγες γραμμές.
Οχι, οι Σέρβοι δεν ήταν σε άμυνα, ούτε αντιμετώπισαν ποτέ κάποια ‘συνωμοσία’ από κάποιο ‘τόξο’ ή κάποιο ‘σχέδιο από το εξωτερικό’. Το εγκληματικό επεκτατικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς και των τσέτνικ, το οποίο είναι υπεύθυνο για τέσσερις πολέμους (κατά της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Κοσόβου), προετοίμαζε από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 την εγκληματική πολιτική του που κατέληξε σε θηριωδίες. Οι Σέρβοι ήταν αποφασισμένοι, προετοιμασμένοι και έδρασαν ταχύτατα. Τελικά, η υπόθεση γύρισε μπούμερανγκ στον απλό Σέρβο και κατέληξε τραγωδία για όλους. Θα πρέπει να είναι υπερήφανοι για την κατάληξη αυτή, ειδικά εκείνοι που ενίσχυσαν τους σφαγείς στο έγκλημα των εγκλημάτων, στην κρατικά σχεδιασμένη ρατσιστική βία εναντίον ολόκληρων κοινοτήτων εκατομμυρίων αθώων αμάχων.
Διαβάστε τις νέες μεγάλες έρευνες του XYZ Contagion με θέμα ‘Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘:
– ‘Νέα αποκλειστικά στοιχεία για την συμμετοχή Ελλήνων υπηκόων στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα: Οι δεσμοί αίματος του ελληνικού με τον σερβικό εθνικισμό και της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς με τη Χρυσή Αυγή’ https://xyzcontagion.wordpress.com/srebrenica-more-evidence/
Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/10/yugo-10/
Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς + Προτεινόμενη βιβλιογραφία https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/11/yugo-11/
Δείτε επίσης: Φάκελος Σρεμπρένιτσα
Είπαμε ότι θα στείλουμε στον εισαγγελέα τους Ελληνες εθελοντές φασίστες που πήγαν το 1995 στη Βοσνία να βοηθήσουν τους Σέρβους στις σφαγές αθώων και αμάχων και στις εθνικές εκκαθαρίσεις όπως στην Σρεμπρένιτσα -και το κάναμε. Τους στείλαμε στον εισαγγελέα.
Και μάλλον κάναμε καλά, αφού οι αμετανόητοι εξακολουθούν να εξυμνούν ανατριχιαστικά την γενοκτονία στη Σρεμπρένιτσα και τα εγκλήματα πολέμου, λ.χ.
# Χρυσαυγίτες εγκωμιάζουν γενοκτονίες και ρατσιστικές σφαγές και υπόσχονται «Noz, zica, Srebrenica» («Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα»)’: Ποιοι είναι οι Σέρβοι νεοναζί επισκέπτες της οργάνωσης;;; https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/03/25/golden-dawn-hymn-noz-zica-srebrenica/
Και ο τελικός στόχος, που ομολογουμένως κανείς δεν περίμενε να συμβεί εύκολα, ήταν να γραφτεί απ’ τη δουλειά μας αναφορά στον εισαγγελέα. Τελικά δεν χρειάστηκε· οι στόχοι όλοι, όμως, επετεύχθησαν, και μία βδομάδα μάλιστα μετά την δημοσίευση της έρευνας, στις 22 Ιουνίου 2015, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών κινήθηκε και διέταξε προκαταρκτική εξέταση για το θέμα της συμμετοχής Ελλήνων υπηκόων στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα:
Εισαγωγή & Ντοκουμέντο #01: Η μαρτυρία του αστυνομικού που είδε στα χέρια των εθελοντών τις φωτογραφίες με τους σφαγμένους μουσουλμάνους (Από τη σειρά ‘Νέα αποκλειστικά στοιχεία: Τι άλλο έκαναν οι Ελληνες εθελοντές στη Σρεμπρένιτσα’) https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/07/01/srebrenica-more-evid-01/
Ντοκουμέντο #02: Η φωτογραφία που αποδεικνύει ότι ο Ράτκο Μλάντιτς συναντήθηκε με την ΕΕΦ και τον Σερβοβόσνιο διοικητή της Zβόνκο Μπάγιαγκιτς μέσα στη Σρεμπρένιτσα, λίγο πριν ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του VRS διατάξει την εκτέλεση των αμάχων στο γήπεδο της Nova Kasaba https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/07/02/srebrenica-more-evid-02/
Ντοκουμέντο #04: Ο Α2 αξιωματικός του VRS Vujadin Popovic επιβεβαιώνει το περιστατικό με τους Ελληνες εθελοντές και την κάμερα και την διαταγή να εκτελεστούν οι αιχμάλωτοι και οι άμαχοι που φωτογραφίζονταν από την ΕΕΦ στο γήπεδο της Nova Kasaba https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/07/04/srebrenica-more-evid-04/
Ντοκουμέντο #07: Η επιβεβαίωση: Τα μέλη του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ προμηθεύτηκαν πλαστές ταυτότητες από τον πρώην υφυπουργό Εσωτερικών του Μιλόσεβιτς για να διαφύγουν και να κρυφτούν στη Σερβία μετά το έγκλημα πολέμου στην Σρεμπρένιτσα https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/07/07/srebrenica-more-evid-07/
Ντοκουμέντο #08: Επισκέπτες για τη ναζιστική οργάνωση ‘Χρυσή Αυγή’ από την Σερβία: Σημαίες των τσέτνικ, πορτρέτα του Αρκάν και Χρυσαυγίτες που εγκωμιάζουν γενοκτονίες και ρατσιστικές σφαγές και υπόσχονται ‘Noz, zica, Srebrenica’ (‘Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα’) https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/07/08/srebrenica-more-evid-08/
Ντοκουμέντο #10: Ο τσέτνικ βοϊβόδας διοικητής της ΕΕΦ Ταγματάρχης Zβόνκο Μπάγιαγκιτς, ο Ράτκο Μλάντιτς και ο Ράντοβαν Κάρατζιτς σε κρυφή συγκέντρωση πίνουν ‘εις υγείαν του στόχου για τη Μεγάλη Σερβία’ (‘Velika Srbija’): Ενα ακόμη χαμένο φιλμ https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/07/10/srebrenica-more-evid-10/
Από το 2015, με απόφαση του ΟΗΕ καθιερώθηκε Διεθνής Ημέρα για τα Θύματα των Γενοκτονιών, κι εμείς έχουμε σκοπό να την θυμόμαστε κάθε 9η Δεκεμβρίου. Srebrenica, Don’t Forget 11 July 1995.
Απάντηση, 15/07/2015, στην ερώτηση υπ’ αριθμόν 3867/25-06-2015 των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Καραγιαννίδη Χρήστου και Κατριβάνου Βασιλικής προς τον υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με θέμα ‘Σχετικά με τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα’.
[02 Ιουλίου 2015]
Σχηματίστηκε αυτεπαγγέλτως η ποινική δικογραφία ΑΒΜ Ω2015/89 κατά παντός υπευθύνου, με αντικείμενο την συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα. Η δικογραφία χρεώθηκε σε Εισαγγελέα για τη διενέργεια αυτοπρόσωπης προκαταρκτικής εξέτασης, και την ανάκριση έχει αναλάβει η εισαγγελέας η αρμόδια για τα ρατσιστικά εγκλήματα Ελένη Τουλουπάκη.
Με την ένδειξη ‘Ω’ είναι οι εμπιστευτικές δικογραφίες που χειρίζονται οι ίδιοι/ες οι εισαγγελείς.
Σχετικό έγγραφο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών: 168.696/02-07-2015.
Το σχετικό με αριθμό εισερχ. πρωτ. 29719/22-06-2015 αφορά το δημοσίευμα της εφημερίδας ‘Εθνος’ με τίτλο ‘Εγκλήματα πολέμου με τη σφραγίδα της Χρυσής Αυγής – Τα ελληνικά τάγματα πολέμου που μάτωσαν τη Σρεμπρένιτσα’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/06/17/maria-lefteris-ethnos-tagmata-matosan-srebrenica
Ερώτηση υπ’ αριθμόν 3867/25-06-2015 των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Καραγιαννίδη Χρήστου και Κατριβάνου Βασιλικής προς τον υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με τίτλο ‘Σχετικά με τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα’.
Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, Γραφείο Διευθύνοντος, Δελτίο Τύπου: Με αφορμή δημοσίευμα στο Εθνος, διατάχθηκε προκαταρκτική εξέταση για το θέμα της συμμετοχής Ελλήνων υπηκόων στη Σρεμπρένιτσα, 22 Ιουνίου 2015.
Από το Γραφείο Διευθύνοντος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνώνεκδόθηκε το εξής Δελτίο Τύπου, με ημερομηνία 22/06/2015:
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Με αφορμή δημοσίευμα της εφημερίδας ‘Εθνος της Κυριακής’ της 14/06/2015 που αφορούσε εγκλήματα πολέμου που διαπράχθησαν στη Σρεμπρένιτσα και στα οποία φέρονται να συμμετείχαν και Ελληνες υπήκοοι, διατάχθηκε προκαταρκτική εξέταση. Επισημαίνεται ότι είχε διενεργηθεί και το έτος 2004 από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών έρευνα για το ίδιο ζήτημα που είχε ανατεθεί στην Εισαγγελέα κ. Αθηνά Θεοδωροπούλου από την οποία όμως δεν προέκυψε η ταυτότητα των δραστών.
Με λίγα λόγια, και αν καταλάβαμε σωστά, λέει ότι η έρευνα του 2005 είχε μεν διαγνώσει αδικήματα, αλλά δεν προσωποποιήθηκαν οι ευθύνες. Αυτή τη φορά, και με τα νέα στοιχεία που ήρθαν στο φως, αυτός ο στόχος έρχεται πιο κοντά. Αυτή τη φορά, προφανώς λόγω της δημοσιότητας από την 5η μεγάλη έρευνα για τη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή, οι ευθύνες είναι πιο εύκολο -και υπάρχουν πολλές προϋποθέσεις για- να αποδοθούν σε συγκεκριμένα πρόσωπα (ελπίζουμε δηλαδή) -όπως λέει χαρακτηριστικά «δεν προέκυψε η ταυτότητα των δραστών».
Ολες οι δικαστικές εξελίξεις της υπόθεσης θα καταγράφονται στην εξής σελίδα, η οποία βρίσκεται στην στήλη ‘Srebrenica’, στο menu της front-page: Δικαστικές εξελίξεις στην υπόθεση της συμμετοχής Ελλήνων υπηκόων στη Σρεμπρένιτσα https://xyzcontagion.wordpress.com/justice-for-srebrenica/
[ΤΕΛΟΣ UPDATE]
Η είδηση μεταδόθηκε σε πολλά συμβατικά και εμπορικά ΜΜΕ και πόρταλ, όπως λ.χ. (τυχαία παραδείγματα):
Το 2000 υπήρχαν 161 εντάλματα σύλληψης, 25 εκ των οποίων δεν είχαν εκτελεστεί· το 2011, στις 22 Ιουλίου, ακριβώς 16 χρόνια μετά, με την σύλληψη του τελευταίου καταζητούμενου Goran Hadzic, δεν υπήρχε ούτε ένας φυγόδικος, όλοι είχαν περάσει την πόρτα του δικαστηρίου (Ηλθεν η ώρα σας).
Λίγα λόγια απ’ το ιστορικό της υπόθεσης:
Με την ευκαιρία, πρέπει να πούμε εδώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αναγνώστες μας, που έδειξαν την εμπιστοσύνη τους στη δουλειά μας με πολλούς τρόπους, αλλά και με την κατακόρυφη αύξηση των επισκέψεων, γύρω στις 200.000 σε λιγότερο από από έναν μήνα, και να σημειώσουμε, επίσης, ότι οι συντάκτες του XYZ Contagion (πρέπει να) είναι ικανοποιημένοι και υπερήφανοι από όσα φάνηκαν όλο αυτό το διάστημα με αφορμή και επίκεντρο την εξαιρετικά σημαντική ιστορία της Σρεμπρένιτσα:
Στα πλαίσια της δημοσίευσης της έρευνας μας για την Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή ‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα‘, πρώτα σκεφτήκαμε να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας μερικές πτυχές από τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο πόλεμο:
Κατόπιν, προσπαθήσαμε ώστε η λέξη ‘Σρεμπρένιτσα’ να εμφανιστεί στην δημόσια συζήτηση, συνεπώς και να ανεβεί στην ιεράρχηση των μηχανών αναζήτησης, κι έτσι αποφασίσαμε να γράψουμε άρθρα για να θυμηθούν ή για να μάθουν τα γεγονότα όσοι και όσες ενδιαφέρονταν.
Στην Αυγή, 14/06/2015:
# ‘Στρατής Μπουρνάζος – Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα και ο ρόλος των Ελλήνων εθελοντών, Είκοσι χρόνια από τη σφαγή, Μια αποκαλυπτική έρευνα του ιστολογίου ΧΥΖ Contagion (άρθρο στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ της ΑΥΓΗΣ 2015-06-14)’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/06/15/bournazos-sfagi-enthemata/
Σε αυτήν την προσπάθεια να δείξουμε την ελληνική συμμετοχή, σαν ένα άγος, σαν μια βαριά ντροπή που βαραίνει δομικά την πολιτική και δημόσια ζωή της χώρας μας, προσπαθώντας παράλληλα να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι χωρίς να χαριστούμε σε κανένα, όπως σημείωσε και η Αυγή, 28/06/2015:
# ‘Ποιος θυμάται τη Σρεμπρένιτσα;;; (Σχόλιο στην στήλη ‘Ρήσεις & Παραπολιτικά’ της κυριακάτικης Αυγής, 28/06/2015)’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/06/28/poios-thumatai-ti-srebrenica-avgi-parapolitiko/
… ή τον Χριστόφορο Κάσδαγλη από το περιοδικό ‘4 Τροχοί’ (άρθρο στο τεύχος Ιουλίου 2015, στήλη ‘Αντίλογος – Εφημερίδα αμφισβήτησης’)
# ‘Χριστόφορος Κάσδαγλης – Η ελληνική πτυχή μιας σφαγής (άρθρο στο περιοδικό ‘4 Τροχοί’, τεύχος Ιουλίου 2015, στήλη Αντίλογος – Εφημερίδα αμφισβήτησης)’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/07/09/kasdaglis-4-troxoi-srebrenica-2015-july/
… ή το περιοδικό ‘Athens Review of Books’, ειδικά για τις φωτογραφίες που ανακαλύψαμε.
# ‘Filip David – Η Σρεμπρένιτσα τότε και σήμερα (Αρθρο στο περιοδικό Athens Review of Books, τεύχος #064, Ιούλιος-Αύγουστος 2015, Μετάφραση Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης)’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/08/01/filip-david-srebrenica-64-arb/
Αν και έπρεπε να ξεπεράσουμε πολλούς σκοπέλους από πολλά χρόνια παραπληροφόρησης και μονόπλευρης κάλυψης των γεγονότων, όπως λ.χ. ένα παράδειγμα εδώ:
# ‘Η πλαστογραφία 19χρονου ψεκασμένου Σέρβου ακροδεξιού ψευτοδημοσιογράφου με τη μαϊμού συνέντευξη του πρώην πράκτορα της CIA για τη Γιουγκοσλαβία και τα ερωτηματικά για τα έγκριτα ΜΜΕ’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/11/30/robert-baer-ignatiou-savvidis-fake/
… τελικά, οι στόχοι μας σαν ερευνητικό ιστολόγιο που κάτι έχει να πει επιτεύχθηκαν, ίσως και με το παραπάνω:
Υπήρξε στις 25/06/2015
# ‘Ερώτηση Βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ: Σχετικά με τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα, 25 Ιουνίου 2015’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/06/25/erotisi-srebrenica-syriza-vouli/
Και για όποιον/α θέλει το υλικό σε έντυπη μορφή, στο αρχείο pdf περιέχονται όλες οι σελίδες της έρευνας, με τις εικόνες, τα URL των βίντεο και με όλα τα λινκ στο τέλος κάθε κεφαλαίου, υπό μορφή παραπομπών:
# ‘Srebrenica – Η 5η μεγάλη έρευνα για τη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή’ https://xyzcontagion.wordpress.com/?attachment_id=6384
Τέλος, όλες μας οι αποκαλύψεις συνοδεύονταν από μια σειρά δυσεύρετων φιλμ και βίντεο, τα οποία σκονίζονταν επί χρόνια σε κάποιες αποθήκες στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Τα ‘ξεθάψαμε’ και τα παρουσιάσαμε για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό:
# Η PlayList του XYZ Contagion στο YouTube: Srebrenica Massacre by XYZ Contagion https://www.youtube.com/playlist?list=PLir9jywufW_wIkujp0cV_-T09wZ7-tHAm
Ενα μεγάλο ευχαριστώ για το συναρπαστικό ταξίδι, και … συνεχίζουμε!
Greek Volunteers and Golden Dawn members during operations in the Srebrenica massacre, July 1995
Two video scenes taken from unpublished, forgotten footage filmed by well-known international news agencies, like Associated Press, during the operations of the Bosnian Serb troops and paramilitaries in July of 1995 in Srebrenica. These reports were aired in July 1995 on TV stations all over the world and especially on Dutch national television.
From an XYZ Contagion study, based on 20 years of research, entitled:
‘The Srebrenica massacre, the Greek Volunteer Guard (EEF) and the involvement of Golden Dawn,’ which contains exclusive new evidence presented for the first time in Greece and internationally.
This study contains evidence that proves that Golden Dawn members and functionaries and other Greeks fascists of the so-called Greek Volunteer Guard (EEF) were actually there. Not simply ‘somewhere near Srebrenica’, but they were at the exact locations, at the football fields and meadows and abandoned warehouses, while the mass executions of 8,000+ POWs and unarmed civilians took place, at the exact time of the killings.
On 11 July 1995, ten members of the Greek Volunteer Guard and an eleventh Greek serving in a death squad unit invaded Srebrenica, along with Ratko Mladic’s troops and paramilitaries. Five of them can be seen at 00:17 in the footage. Their names are Spyros Tzanopoulos (EEF sergeant and member of the central committee of the neonazi Golden Dawn gang), Anna Florin, K. Kyriakidis, G. Lymperidis and Charalambos Dimoulas. The same five men, together with another two Greeks, Tryfonas Vasiliadis (EEF deputy commander) and Dimitris Zavitsanos (EEF master sergeant) can be seen at 00:44 of the footage.
Also in the area around the same time was the EEF’s Greek commander Antonios Mitkos, as can be seen at 02:50 in a photograph along with the EEF’s Serb commander, who used the pseudonym Duga Puska, and Ratko Mladic himself.
You can see a photo of all ten of them at 01:10. The names of the other two volunteers were Konstantinos Kaltsounis and Vasilios Schizas, who can be seen again at 02:37 in the video, joking around with a pig’s head, meant as an insult to Muslims.
There’s also a photograph of them, at 01:28, which was taken on the actual street where Mladic’s troops entered Srebrenica that 11 July 1995.
The 11th Greek who participated in the invasion of Srebrenica was Angelos Latsios (aka Andjelko Todorovic), a completely different story. He was a member, along with another Greek, of an elite death squad, the notorious 10th Sabotage Detachment. The 10. Diverzantski Odred carried out 1,200 executions of Bosniaks in 5 hours, for 5 deutschmarks a head. The 10th SD was under the direct orders of infamous war criminals like Mladic, Tolimir, Salapura, Beara, Pelemis, Franc Kos, etc. This squad had ‘contracts with a licence to kill’, according to the Humanitarian Law Center (Fond za Humanitarno Pravo) dossier on the 10th SD (entitled ‘Dosije: 10. diverzantski odred Glavnog staba vojske Republike Srpske’, Sarajevo, August 2011).
In the above video, you can see footage of them on their way to organise ambushes and burn houses, again along with paramilitary soldiers. Insignia can be seen of both the EEF and the elite death Squad, the 10th SD, as smoke rises from the background, a clear sign that some houses had been set on fire a short time before. Next, there’s footage of a squad of 7 EEF members on the day of the killings, 13 July, again along with the notorious 10th SD paramilitary death squad. Four members of this squad were convicted to 40-43 years’ imprisonment for war crimes and mass executions of unarmed civilians at the exact same football field where, on the same day and around the same time, the Greek volunteers and their Serb commander were present, taking photographs of prisoners (or dead prisoners).
The security chief of the Bosnian Serb Army (VRS), the military intelligence chief and other officers were there too. They have all been convicted. The security chief demanded that the photographs be handed up because they were evidence of the massacre, but Mladic had ordered that nothing was to be documented. The Serb commander of the EEF refused to give him these photographs. So, these images probably exist. Can they be the same photographs depicting the corpses of Muslim civilians that the Greek police uncovered in 2003 during a search of the home of a former volunteer who was being investigated for smuggling drugs and weapons?
Δείτε επίσης:
Ελληνες εθελοντές και χρυσαυγίτες από την ΕΕΦ σε επιχειρήσεις στην Σρεμπρένιτσα, Ιούλιος 1995
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Το φορετό σήμα της ΕΕΦ με τον δικέφαλο αετό και τον ήλιο της Βεργίνας, που φοράνε στα μανίκια τους, δεν αφήνει καμία αμφιβολία. Πρόκειται για άντρες της ΕΕΦ.
Διακρίνονται όλοι όσοι έλαβαν μέρος στην πτώση της Σρεμπρένιτσα, εκτός από τον Βασίλη Σχιζά, που φαίνεται δεν τον έπιασε η κάμερα (υπάρχει, όμως, σε άλλη φωτογραφία από εκείνη τη μέρα, όταν μαζί με δύο άλλους κάνουν κάτι αηδιαστικά αστεία με μια κεφαλή γουρουνιού, ύψιστη προσβολή για τους Μουσουλμάνους), και τον διοικητή της ΕΕΦ Αντώνη Μήτκο με τον βοηθό του Καλτσούνη Κωνσταντίνο, που εκείνες τις ώρες, σύμφωνα με στοιχεία από τις δίκες στο Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, συνόδευαν στις μετακινήσεις του τον Σερβοβόσνιο διοικητή της ΕΕΦ και υψηλόβαθμο στέλεχος-κλειδί στον σερβοβοσνιακό στρατό Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς (Zvonko Bajagic) ή ‘Duga puska’.
Στη σκηνή από την ολλανδική δημόσια τηλεόραση, βλέπουμε τους Ελληνες της ΕΕΦ, να ετοιμάζονται για διασπορά στις περιοχές γύρω απ’ την Σρεμπρένιτσα όπου είχαν καταφύγει οι άντρες πρόσφυγες και οι υπερασπιστές της πόλης. Πρόκειται για επιχειρήσεις, κυρίως για στήσιμο ενεδρών κυνηγιού μουσουλμανικών κεφαλών, από σερβικά αποσπάσματα θανάτου, όπως αποδείχτηκε τις επόμενες μέρες.
Διακρίνεται να περνάει δεύτερος ο χρυσαυγίτης λοχίας της ΕΕΦ Σπύρος Τζανόπουλος, τρίτος ο Ελληνορουμάνος Αννα Φλορίν και οι άλλοι τρεις είναι οι Κυριακίδης Κ., Λυμπερίδης Γ. και Δημουλάς Xαράλαμπος.
Στη δεύτερη σκηνή του Associated Press (απ’ το 0.44′ και μετά), την ίδια μέρα, διακρίνονται οι άνδρες της ΕΕΦ μαζί με ένοπλους και άλλους παραστρατιωτικούς από το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ (10 Diverzantski Odred, 10th Sabotage Detachment). Πρώτος περνάει ο υποδιοικητής Βασιλειάδης Τρύφων, ο οποίος αποστρέφει ελαφρώς το πρόσωπό του μόλις αντιλαμβάνεται την κάμερα, ποιος ξέρει για ποιο λόγο. Ακολουθούν ο χρυσαυγίτης λοχίας της ΕΕΦ Σπύρος Τζανόπουλος, ο Ελληνορουμάνος Αννα Φλορίν, οι Κυριακίδης Κ., Λυμπερίδης Γ., Δημουλάς Xαράλαμπος, και τελευταίος με το τσιγάρο ο αρχιλοχίας της ΕΕΦ Ζαβιτσάνος Δημήτριος.
Το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ, στο οποίο υπερήφανα υπηρετούσαν δύο από τους Ελληνες της ΕΕΦ, ο ένας εκ των οποίων ήταν ο Αγγελος Λάτσιος, ήταν η πιο αιμοσταγής μισθοφορική παραστρατιωτική μονάδα (1.200 εκτελέσεις σε 5 ώρες, προς 5 μάρκα το κεφάλι, μόνον οι 4 απ’ αυτούς έφαγαν 142 χρόνια φυλακή για εγκλήματα πολέμου).
Η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά, οι Λύκοι του Δρίνου και το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ στην Σρεμπρένιτσα
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Σκηνές από το Associated Press και το France 2 από τις επιχειρήσεις στην Σρεμπρένιτσα, 11 Ιουλίου 1995: Η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά, οι Λύκοι του Δρίνου και το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ σε ενέδρες, πυρπόληση σπιτιών, μεταφορά εξοπλισμού και άλλες επιχειρήσεις γύρω και μέσα στην Σρεμπρένιτσα. Στην επιχείρηση κατάληψης της Σρεμπρένιτσα, φτιάχτηκαν ειδικά και έκτακτα σώματα, αποκλειστικά για τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Λ.χ. ο αντισυνταγματάρχης Παντούρεβιτς της Zvornik Brigade έφτιαξε ένα επίλεκτο σχηματισμό με το όνομα TG-1 (Tactical Group 1) και υπέδειξε για διοικητή τον λοχαγό Milan Jolovic (με το ψευδώνυμο Legenda), τον διοικητή των ‘Λύκων του Δρίνου’, ο οποίος διακρίνεται με τα γυαλιά ηλίου. Διακρίνονται, επίσης, τα μέλη της ΕΕΦ Τζανόπουλος, Σχιζάς, Φλορίν, Ζαβιτσάνος κά. στο στρατόπεδο, μαζί με τους ‘Λύκους τους Δρίνου’ να μεταφέρουν εξοπλισμό.
Διαβάστε:
Η πέμπτη μεγάλη μας έρευνα με τίτλο ‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα‘, για την οποία χρειάστηκαν 20 χρόνια συστηματικής ενασχόλησης, συν 15 μήνες για να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά και σε ένα ενιαίο κείμενο, εν είδει μονογραφίας, το οποίο εστιάζει ιδιαίτερα στην ελληνική εμπλοκή στο έγκλημα αυτό.
Εχει δημοσιευτεί σε δύο versions, μια σύντομη (ή ορθότερα, συντομευμένη) που ανοίγει στο λινκ:
Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα – Το πλήρες κείμενο https://xyzcontagion.wordpress.com/srebrenica/
Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Μια σύνθεση έξι λεπτών με όλα τα σημεία-κλειδιά αυτής της ντροπιαστικής ιστορίας, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αυτόνομα.
Βαθμολογία:
Αν σας άρεσε ή/και το βρήκατε χρήσιμο, μπορείτε να το μοιραστείτε, περαιτέρω:
50 σκέψεις σχετικά με το “Τα γεγονότα: Ο εθνικισμός διαλύει μια χώρα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #04)”
O Eθνικισμός είναι η συλλογική προέκταση του ατομικού εγωισμού.
Όπως ο εγωιστής δεν μπορεί να έχει φίλους και υγιή επικοινωνία με κανέναν, αφού σκέπτεται με προκλητικό τρόπο μόνο τον εαυτό του και αδικεί τους γύρω του, έτσι χαντακώνονται και οι λαοί που κυριεύονται από τον Εθνικισμό, αποκτούν αλαζονεία που δεν εδράζεται σε καμία πραγματικότητα, τρέφονται με μίσος για τους άλλους, γεννούν εχθρούς, έχουν ανάγκη από εχθρούς που τελικά αυτοί γίνονται πολλοί και δυνατοί και τους πνίγουν.
![[XYZ Contagion] - Logo in Twitter with 9+1 plus Together Against Antisemitism Λογότυπο Twitter XYZ Contagion [27 Ιαν 2019] + Facebook+Site [20 Απρ 2023]](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2023/04/xyz-contagion-logo-in-twitter-with-91-plus-together-against-antisemitism-ce9bcebfceb3cf8ccf84cf85cf80cebf-facebook-ce9acebbceadcf89cebd-ce99cf89ceb1cebdcebdceafceb4ceb7cf82-twitter-xyz-c.jpg?w=270){kind=logo}
XYZ Contagion 
O Eθνικισμός είναι η συλλογική προέκταση του ατομικού εγωισμού.
Όπως ο εγωιστής δεν μπορεί να έχει φίλους και υγιή επικοινωνία με κανέναν, αφού σκέπτεται με προκλητικό τρόπο μόνο τον εαυτό του και αδικεί τους γύρω του, έτσι χαντακώνονται και οι λαοί που κυριεύονται από τον Εθνικισμό, αποκτούν αλαζονεία που δεν εδράζεται σε καμία πραγματικότητα, τρέφονται με μίσος για τους άλλους, γεννούν εχθρούς, έχουν ανάγκη από εχθρούς που τελικά αυτοί γίνονται πολλοί και δυνατοί και τους πνίγουν.
Υπέροχη δουλειά – χαράς το κουράγιο σου!