Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
[Σ.Σ.: Απαραίτητη σημείωση: Επειδή οι συντάκτες του XYZ Contagion έχουν αλλεργία με τις γενικεύσεις, τις ρατσιστικές κρίσεις και τις συλλήβδην δαιμονοποιήσεις, πρέπει να διευκρινίσουμε ξανά πως όπου υπάρχει ο όρος ‘οι Σέρβοι’ ή ‘η σερβική πλευρά’ δεν εννοούμε ολόκληρο το σερβικό λαό και το σερβικό έθνος, ούτε όλους τους πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας με σερβική καταγωγή. Εννοούμε εκείνες τις ελίτ στο σερβικό κράτος, οι οποίες, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους και πάνω απ’ όλα την ‘Μεγάλη Σερβία’, συνέστησαν ‘εγκληματική οργάνωση’ (‘Joint Criminal Enterprise’ στην σχετική ορολογία) και προέβησαν στα γνωστά εγκλήματα, όπως επίσης και όλους εκείνους που υποστήριξαν ή υποκίνησαν τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό και παρείχαν υλική βοήθεια και ψυχική συνδρομή σε αυτόν. Και, ασφαλώς, υπάρχουν κλιμακώσεις στην κατανομή ευθυνών: Δεν είναι το ίδιο ο υψηλόβαθμος κρατικός αξιωματούχος που έχει σκοπό να γίνει ολιγάρχης και για αυτό συνεργάζεται με τον μαφιόζο που οργανώνει παραστρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου και πλιάτσικου, σε σύγκριση με τον απλό ανώνυμο Σέρβο που πίστεψε όλες τις κινδυνολογίες και τα συνωμοσιολογικά σενάρια της τηλεόρασης του Μιλόσεβιτς και τελικά πήγε να καταταγεί εθελοντής. Βέβαια, η τραγική μοίρα για τα θύματα και τους διωκόμενους είναι ευθύνη και αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας όλων των παραπάνω μελών της εν λόγω Joint Criminal Enterprise για την επίτευξη των κοινών εγκληματικών τους στόχων, αναμφισβήτητα, ωστόσο το ποσοστό ευθύνης είναι διαφορετικό ανά περίπτωση.
Υποστηρίζουμε ότι την περίοδο 1987 έως (τουλάχιστον) 1995 στη Σερβία συγκροτήθηκε το μεγαλύτερο και πιο αιματηρό εθνικιστικό κίνημα στη μεταπολεμική Ευρώπη και ότι ο λόγος για τον οποίο αυτό το φασιστικό κίνημα υποστηρίχτηκε από την Ελλάδα, και μάλιστα σε ποσοστά της τάξης του 99%, οφείλεται στο γεγονός πως οι Ελληνες, πλήρως παραπληροφορημένοι από την ιδιωτική τηλεόραση και όμηροι ενός μεσαιωνικού φανατισμού, είδαν στο πρόσωπο του ‘Σέρβου ορθόδοξου αδερφού’ τον τιμωρό που θα έπαιρνε εκδίκηση από Τούρκους, Αλβανούς και ‘Σκοπιανούς’ και αυτόν που θα έδινε ένα μάθημα στη Δύση -και θα τα αποδείξουμε όλα αυτά στη συνέχεια, στοχεύοντας στο να αναδείξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του θέματος.
Μιλώντας για γενικεύσεις και δαιμονοποιήσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι δεν πρόκειται να απαντήσουμε στα γνωστά γελοία ‘επιχειρήματα’ πως δήθεν όποιος δείχνει τις ευθύνες του ολοκληρωτικού μεγαλοϊδεατικού καθεστώτος Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς, την ίδια στιγμή «παίζει το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και δικαιολογεί τις ‘ανθρωπιστικές επεμβάσεις’». Γι’ αυτόν τον αστείο ισχυρισμό, που συχνά συνοδεύεται από ανάλογη συκοφαντία τύπου «πληρωμένοι από το ΝΑΤΟ» κ.λπ., δεν αξίζει να σπαταλήσει κανείς ούτε ένα λεπτό, ειδικά με ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι πάρα πολύ απλό: Το ενδεχόμενο να είναι δύο τα καθάρματα σε μία σύγκρουση (ΚΑΙ το ΝΑΤΟ, ΚΑΙ το καθεστώς Μιλόσεβιτς), άραγε δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των τηλεθεατών οπαδών του δήθεν αριστερού ‘αντιιμπεριαλισμού’;].
— $$$ Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται πολιορκούμενοι με τους συγγενείς τους τη μια μέρα, φωτογραφίζονται αιχμάλωτοι από δορυφόρους την επομένη, εξαφανίζονται και δηλώνονται αγνοούμενοι την τρίτη, και τέλος ταυτοποιούνται μέσω DNA σε μαζικούς τάφους με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Αλλη μια συγκλονιστική άγνωστη φωτογραφία από τις μέρες της Σρεμπρένιτσα: Αιχμάλωτοι Μουσουλμάνοι βγαίνουν με τα χέρια ψηλά, δήθεν για «να περάσουν από ανακρίσεις» όπως είχε υποσχεθεί ο Μλάντιτς στον Ερυθρό Σταυρό και στον ΟΗΕ. Γύρω τα υπάρχοντά τους σε στοίβες («δεν θα τα ξαναχρειαστούν», όπως είχε πει ο τσέτνικ στον Κυανόκρανο). Εντός ολίγου, όλοι θα είναι νεκροί. Φωτογραφία Art ZAMUR/GAMMA.
Πρέπει να σημειωθεί ότι αν και η Σρεμπρένιτσα έχει μονοπωλήσει την συζήτηση σχετικά με την σερβική γενοκτονική επιθετικότητα (στην Ελλάδα ούτε καν αυτό έγινε), στην πραγματικότητα δεν ήταν η πιο πολύνεκρη εκδήλωση της επιθετικότητας αυτής: Προηγούνται αριθμητικά οι αρχικές επιχειρήσεις της πρώτης άνοιξης του πολέμου το 1992, σε πολλές ταυτόχρονα περιοχές της Βοσνίας, και, φυσικά, η πολιορκία του Σαράγεβο, όταν το νεκροταφεία είχε γεμίσει και ο Δήμος αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει για νέα νεκροταφεία τα δεκάδες γήπεδα και τις άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις που είχαν φτιαχτεί για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 1984. Σ’ αυτά τα δύο κεφάλαια του πολέμου, τα μαζικά εγκλήματα και οι νεκροί άμαχοι, οι βιασμένες γυναίκες και τα νεκρά παιδιά ήταν πολύ περισσότερα σε σύγκριση με την Σρεμπρένιτσα.
Ας εστιάσουμε στις αποδείξεις. Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς όλες τις κατηγορίες αποδείξεων. Εκτός από το αδιανόητο γεγονός της επαναταφής των πτωμάτων (οι Σέρβοι ξέθαψαν τα πτώματα από τους μαζικούς τάφους και τα έθαψαν αλλού, ώστε να μην βρεθούν και να καταστραφούν έτσι οι αποδείξεις, τακτική που ξαναχρησιμοποήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα και στο Κόσοβο), έχουμε:
– Μαρτυρίες από επιζώντες και αυτόπτες μάρτυρες
– Επίσημες αναφορές διεθνών οργανισμών που βρέθηκαν στην καρδιά των γεγονότων και κράτησαν χρονικό και ημερολόγια
– Η επίσημη αναφορά της ίδιας της σερβοβοσνιακής κρατικής οντότητας, της Republika Srpska το 2004, στην οποία περιγράφονται λεπτομερώς τα γεγονότα της σφαγής και παρουσιάζεται κατάλογος 7.800 Βοσνίων που εκτελέστηκαν
– Στοιχεία forensics και εγκληματολογικού τύπου, αφού κάθε νεκρός αντιμετωπίστηκε σαν θύμα δολοφονίας, και κάθε τάφος σαν ξεχωριστή crime scene, όπως θα έκανε η αστυνομία και τα CSI της σε μια συμβατική δολοφονία· γι’ αυτό τον λόγο εξετάστηκαν το έδαφος, η χλωρίδα, η περιεκτικότητα σε μέταλλα και άλλα χημικά του εδάφους και όλες οι άλλες παράμετροι που εξετάζονται σε κάθε έγκλημα, ακριβώς όπως συνηθίζεται στις δυτικές χώρες έπειτα από κάθε δολοφονία
– Υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στις εκτελέσεις και βρέθηκαν αργότερα στο έδαφος ή στους τάφους, όπως π.χ. βλήματα, κάλυκες από σφαίρες, κομμάτια υφάσματος για να σκεπάζουν τα μάτια και σύρματα, καλώδια ή κομμάτια υφάσματος για χειροπέδες
– Μαρτυρίες, έγγραφα, διαταγές, log-book και άλλα στοιχεία για την προετοιμασία των οχημάτων που χρειάζονταν για τον εκτοπισμό των γυναικόπαιδων και την μεταφορά των μελλοθανάτων. Π.χ. ο αξιωματικός του Γενικού Επιτελείου των Σερβόβοσνιων Petar Skrbic κατέθεσε ενόρκως για την διαταγή της 11ης Ιουλίου 1995, από τον ίδιο τον Μλάντιτς αυτοπροσώπως, με την οποία έστειλε «50 λεωφορεία σε ένα στάδιο στο Bratunac» (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 24.01′).
– Φωτογραφίες και βίντεο από τους χώρους των γεγονότων, όπως τα φιλμ του Σέρβου δημοσιογράφου Ζόραν Πέτροβιτς και του ερασιτέχνη νεαρού απ’ την Σρεμπρένιτσα, με κορυφαίο όλων το βίντεο με τους παραστρατιωτικούς Scorpions να εκτελούν τους έξι νεαρούς μουσουλμάνους στο Trnovo. «Η αλήθεια έσπασε τα μούτρα μας, οδυνηρή και ανελέητη», είχε γράψει η σερβική Politika στις 04/06/2005, όταν προβλήθηκε το βίντεο στην εθνική τηλεόραση. Η σερβική Δικαιοσύνη έσωσε την τιμή των έντιμων Σέρβων όταν καταδίκασε μετά δύο χρόνια τους συγκεκριμένους Scorpions (αλλά όχι σε τόσο αυστηρές ποινές).
– Τα φιλμ και οι μαρτυρίες από την βάση του ΟΗΕ στο Ποτοτσάρι και τα φιλμ και οι μαρτυρίες από την Τούζλα, όταν έφτασαν εκεί τα λεωφορεία που έβαλε ο Μλάντιτς για να εκκενώσει την Σρεμπρένιτσα: Στα πρώτα διακρίνονται άνδρες και αγόρια, στα δεύτερα ούτε ένας, έχουν εξαφανιστεί όλοι, σαν να άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Ενδιάμεσα υπάρχουν οι σκηνές της ‘διαλογής’, όταν οι άνδρες περπάτανε στην σειρά δίπλα από τα λεωφορεία κι αν τυχόν κανείς πάει να λοξοδρομήσει, οι ένοπλοι Σέρβοι του βάζουν τις φωνές και τον επαναφέρουν στη σειρά. Για ποιο λόγο άνδρες και αγόρια δεν έφτασαν ποτέ στην Τούζλα, όπως είχε υποσχεθεί σε όλον τον κόσμο πάνω από δέκα φορές ο ανδρείος Μλάντιτς; Διότι κατέληξαν όλοι νεκροί, είναι πολύ απλό.
– Εκθέσεις εμπειρογνωμόνων όπως λ.χ. οι στρατιωτικοί αναλυτές που εμβάθυναν λεπτομερώς στις στρατιωτικές επιχειρήσεις χρησιμοποιώντας έγγραφα του σερβοβοσνιακού στρατού ή οι αναλυτές δορυφορικών φωτογραφιών ή οι ειδικοί επί των καταστροφών των μνημείων
– Οπτικό υλικό από δορυφόρους, στο οποίο, μεταξύ άλλων, φαίνονται πεντακάθαρα άνθρωποι συγκεντρωμένοι σε γήπεδα και άλλους χώρους, κομβόι λεωφορείων να τους μεταφέρουν στους χώρους εκτελέσεων, κατόπιν πτώματα στο έδαφος και στο τέλος φρεσκοσκαμμένοι μαζικοί τάφοι· με αυτή την σύγκριση φωτογραφιών βρέθηκαν τον πρώτο χρόνο των ερευνών πάνω από 30 δευτερεύοντες μαζικοί τάφοι στους οποίους δεν ήταν σπάνιο να υπάρχουν όχι ολόκληρα πτώματα: αλλά μόνο ανθρώπινα μέλη και υπολείμματα πτωμάτων λόγω της μεθόδου θανάτωσης (π.χ. βολές από αντιαεροπορικά) και των εργασιών από μεγάλα εκσκαπτικά μηχανήματα κατά την εκταφή και επαναταφή των πτωμάτων. Βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών είχε πυροβοληθεί στην πλάτη και στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Και μόνο το γεγονός πως όλοι αυτοί οι -φωτογραφημένοι και στη γη και από δορυφόρους- εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγες μέρες και κανείς δεν τους είδε ξανά και τα ονόματά τους μπήκαν σε καταλόγους αγνοουμένων οργανισμών όπως του Ερυθρού Σταυρού, και μόνο αυτό φτάνει για να καταλάβει κανείς ποια ήταν η μοίρα τους: Οταν ρωτούσαν τους Σέρβους, εκείνοι απαντούσαν πως δεν ήξεραν. Βρέθηκαν όμως μετά από πολλά χρόνια κάτω από το έδαφος, τόσο απλά.
[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].
Image 1 Date: July 12, 1995 Subj: Potocari: Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: National Security Archive FOIA Request This overhead surveillance photographic image from July 12 1995 shows a group of people assembled near a roadway in Potocari, a town near Srebrenica, within the ‘safe area’ enclave.
Image 2 Date: July 13, 1995 Subj: Overview: Potocari, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This image shows various landmarks in the town of Potocari, located in the Srebrenica ‘safe area’ enclave on July 13, 1995, including a line of buses and trucks on the road outside of the UN base.
Image 3 Date: July 13, 1995 Subj: Bus Convoy, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY). One of the images US Ambassador to the UN Madeleine Albright presented to the UN Security Council as evidence of human rights violations in August 1995. As a result, the international community started to put together the pieces about the fate of nearly 8,000 men and boys massacred in Srebrenica beginning on July 11, 1995. The image shows a convoy of white buses traveling to and from a football [soccer] field, where groups of prisoners are assembled. Christian Science Monitor reporter David Rohde wrote about this image, a photocopy of which he used to visit the Nova Kasaba site as described in his article ‘Evidence Indicates Bosnia Massacre’ on August 18, 1995: «US officials first made public charges about alleged atrocities by Bosnian Serbs in this area on Aug. 10. In a closed session of the UN Security Council, US ambassador to the UN Madeleine Albright said that as many as 2,700 Bosnian Muslims might have been hastily executed and buried in shallow graves. In a dramatic presentation of evidence, Ms. Albright displayed spy plane and satellite photos of an area in the small farming village of Nova Kasaba, about 14 miles west of Srebrenica. ‘Before’ photos showed prisoners crowded into a soccer field and undisturbed earth in an empty field a half mile away [Image 3]. ‘After’ photos from a few days later show no prisoners and three areas of disturbed earth in outlying fields that resemble mass graves.»
Date: July 13, 1995 Subject: Areas of Disturbed Earth, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This image taken on July 13, 1995 shows the ‘before’ image of the July 27, 1995 ‘after’ image that shows areas of disturbed earth.
Image 5 Date: July 13, 1995 Subject: Buses and Trucks Lined Up, Potocari, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This document, (a zoomed in version of Image 2) shows the lines of buses and trucks on the road outside of the UN base.
Image 6 Date: July 27, 1995 Subject: Disturbed Earth: Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) Overhead surveillance of disturbed earth signaling the location of mass graves where Srebrenica victims were buried. This is a close up of the left section marked on Image 7.
Image 7 Date: July 27, 1995 Subject: Areas of Disturbed Earth: Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) An overhead image of Nova Kasaba identifies two areas of ‘disturbed earth,’ indicating the possibility of mass graves.
Η κλασική φωτογραφία από την περιοχή Pilica, 55 χιλιόμετρα ανατολικά της Τούζλα, στις 18 Σεπτεμβρίου 1996. Οι ερενυητές του ΔΠΔΧΓ βρίσκουν σωρό από πτώματα με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και τα μάτια καλυμμένα με ύφασμα.
Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Βόσνιοι κρατούμενοι περιμένουν την εκτέλεσή τους. Στο βάθος λεωφορεία που τους μεταφέρουν στους τόπους εκτελέσεως. Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
Περιοχή Bratunac, Σρεμπρένιτσα Βοσνίας. Μαζικοί τάφοι. Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Σε όλη την κοιλάδα βρίσκονταν διάσπαρτα προσωπικά αντικείμενα και απομεινάρια ρούχων [Σ.Σ.: των αιχμαλώτων και των άοπλων Βόσνιων]. Δεν υπήρχαν πτώματα· προφανώς τα όρνεα θα είχαν εξαφανίσει τυχόν ανθρώπινα υπολείμματα, από τότε», δήλωσε ο Jamie Adam, από το Κέντρο για δράση εναντίον των Ναρκών των Ηνωμένων Εθνών για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (UN Mine Action Centre for Bosnia-Hercegovina). Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
Μια συγκλονιστική δορυφορική φωτογραφία από το ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Nova Kasaba, ακριβώς στις 14.00 της 13ης Ιουλίου 1995. Το πυκνό ορθογώνιο στη μέση της εικόνας δείχνει τους εκατοντάδες κρατούμενους να στοιβάζονται ενώ περιμένουν να εκτελεστούν. Στην ευρύτερη περιοχή, ακόμα ανακαλύπτονται μαζικοί τάφοι, αφού οι Σέρβοι ξέθαβαν τα πτώματα και τα έθαβαν ξανά αλλού, μακριά, μέχρι και στο Βελιγράδι βρέθηκαν υπολείμματα πτωμάτων από θύματα της Σρεμπρένιτσα. Εδώ σταμάτησαν οι Ελληνες της ΕΕΦ, συνοδεύοντας στις μετακινήσεις του τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και εδώ έπαιρναν φωτογραφίες, τις ίδιες στιγμές, σύμφωνα με τα στοιχεία που κατατέθηκαν στο ΔΠΔΧΓ, κατά τις οποίες αιχμάλωτοι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, γονατισμένοι και με δεμένα τα χέρια στην πλάτη, περίμεναν να εκτελεστούν. Θα τους ρωτήσει ποτέ κανένας τι ακριβώς συνέβη στο σφαγείο αυτό;;;
Σε αυτό το σημείο της Βοσνίας, στην περιοχή Nova Kasaba της Σρεμπρένιτσα, όπου ανακαλύπτονται ακόμα μαζικοί τάφοι, βρέθηκαν μαζί με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες οι Ελληνες εθελοντές, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Απόρρητες φωτογραφίες από δορυφόρο. Εδωσαν τα πρώτα στοιχεία για τους μαζικούς τάφους στη Nova Kasaba, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1995. Οι εφτά πρώτες (‘The Bosnian War Cables’) δείχνουν διαδοχικά όλη τη σειρά των γεγονότων ‘before and after’. Κρατούμενοι συγκεντρωμένοι σε γήπεδα, φορτηγά και λεωφορεία να πηγαινοέρχονται, κατόπιν πτώματα στη σειρά και στο τέλος φρεσκοσκαμμένο έδαφος, δηλαδή άνοιγμα μαζικών τάφων και βιαστικό παράχωμα.
– Μαρτυρίες από αυτόπτες μάρτυρες-μέλη διεθνών οργανισμών· μόνο ο ΟΗΕ έχει εκδόσει 104 από αυτές
– Διαταγές, σχέδια επιχειρήσεων και επίσημα έγγραφα της σερβικής πλευράς για κινήσεις μονάδων, ανθρώπων και οχημάτων, όπως επίσης και η καταγραφή των υλικών μέσων που χρησιμοποιήθηκαν.
– Απουσία διαταγών και εγγράφων από την σερβική πλευρά που να δείχνει ότι εναντιώθηκαν στα εγκλήματα ή ότι προσπάθησαν να τα εμποδίσουν ή έστω ότι θέλησαν αργότερα να τιμωρήσουν τους ενόχους
– Δημογραφικά στοιχεία, λ.χ. συγκριτικά, οι αριθμοί κατοίκων από την απογραφή του 1991, οι αναφορές από τις μετακινήσεις προσφύγων την περίοδο 1992-1995, οι κατάλόγοι αγνοουμένων διεθνών οργανισμών, οι τελικοί εκλογικοί κατάλόγοι των εκλογών του 1996 κά· η σύγκριση όλων αυτών δείχνει με σαφήνεια ότι πράγματι πάνω από 8.000 μουσουλμάνοι κάτοικοι της περιοχής εξαφανίστηκαν από προσώπου γης -αλλά βρέθηκαν τελικά σε μαζικούς τάφους
– Υποκλαπείσες συνομιλίες, είτε μεταξύ των ανώτερων πολιτικών παραγόντων των Σέρβων και των Σερβοβόσνιων με την ηγεσία του στρατεύματος, είτε μεταξύ ανώτατων αξιωματικών την στιγμή των επιχειρήσεων: λ.χ. ο στρατηγός Radislav Krstic να ενημερώνει στις 13 Ιουλίου πως «έχουμε ήδη 6.000 αιχμαλώτους», αριθμό που επιβεβαιώνει ο συνταγματάρχης Radislav Jankovic την επόμενη μέρα μιλώντας με Ολλανδό Κυανόκρανο ή τα γνωστά μας «3.500 πακέτα» του Krstic όταν παραπονιόταν στον επιτελάρχη Ασφαλείας συνταγματάρχη Ljubisa Beara πως δεν είχε αρκετά χέρια για «να τα παραδώσει» ή την διαταγή του Krstic προς τον υποδιοικητή της Ταξιαρχίας Ζβόρνικ Dragan Obrenovic «Πρέπει να τους σκοτώσετε όλους. Δεν χρειαζόμαστε κανένα ζωντανό, ούτε ένας να μην μείνει ζωντανός» («Nijednog zivog nemoj da ostavljas») …
… ή τέλος, την χαρακτηριστικότερη φράση του Κάρατζιτς προς τον Σέρβο πολιτικό διοικητή της Σρεμπρένιτσα (και αργότερα αντιπρόεδρο του κόμματος SDS του Κάρατζιτς, καταδικασμένος κι αυτός σε δέκα χρόνια κάθειρξη) Miroslav Deronjic, παρουσία του επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Σερβίας Jovica Stanisic, τις παραμονές της πτώσης της Σρεμπρένιτσα: http://srebrenica-genocide.blogspot.gr/2009/08/karadzic-trial-ready-kill-them-all.html
«Μίροσλαβ, όλοι πρέπει να πεθάνουν. Σκότωσε τους όλους, κάθε έναν που πέφτει στα χέρια σου, όποιον βρεις εκεί, πρέπει να πεθάνει» («Miroslav, they must all be killed. All and every one you find there, all those that fall into your hands»).
Εχοντας αυτή τη φράση του στο μυαλό, λίγες μέρες αργότερα ο μεθυσμένος Deronjic μάλωνε με τον επίσης μεθυσμένο Ljubisa Beara σχετικά με το που και πως θα εξοντώσουν τους κρατούμενους. Ο ένας επέμενε προβάλλοντας τις διαταγές που είχε απ’ τον Κάρατζιτς, κι ο άλλος τις αντίστοιχες του Μλάντιτς, -οι ίδιοι τους τα έχουν καταθέσει αυτά ενόρκως, εδώ. Και σύμφωνα με την κατάθεση του ίδιου του Deronjic στο ΔΠΔΧΓ, όταν τηλεφώνησε στον Κάρατζιτς εκείνη τη μέρα της πτώσης της Σρεμπρένιτσα για να συζητήσουν τι πρέπει να κάνει με μια άλλη μεγάλη ομάδα αιχμαλώτων στο Bratunac, ο Κάρατζιτς απάντησε:
«Κάποιος θα έλθει εκεί σύντομα με διαταγές για την τύχη τους».
Πράγματι, ήλθε ο Vujadin Popovic (αυτός που ζητούσε απ’ τους Ελληνες εθελοντές να του παραδώσουν την κάμερα στο γήπεδο της Nova Kasaba για να καταστρέψει τις φωτογραφίες τους, ο Chief of Security του Σώματος Στρατού Ντρίνα του σερβοβοσνιακού στρατού, καταδικασμένος κι αυτός σε ισόβια κάθειρξη) και είπε:
«Εχουμε διαταγές από πολύ ψηλά, όλοι οι αιχμάλωτοι πρέπει να εκτελεστούν».
– Ομολογίες μεταμελημένων κατηγορουμένων και ομολογίες με μεγάλες λεπτομέρειες όσων δήλωσαν ‘ένοχοι’ στο ΔΠΔΧΓ, μεταξύ των οποίων και κατηγορούμενοι από τα υψηλότερα κλιμάκια, λ.χ. οι στρατηγοί του Μλάντιτς και η αντιπρόεδρος του (και αργότερα πρόεδρος των Σερβοβόσνιων) Μπιλιάνα Πλάβσιτς. http://www.icty.org/en/content/statements-guilt
Μέχρι κι ο ίδιος ο –καταδικασμένος, πλέον, επίσημα για τη γενοκτονία-, Κάρατζιτς, την παραμονή της απαγγελίας της ετυμηγορίας εναντίον του (23/03/2016), παραδέχεται τα εγκλήματα που συνέβησαν τότε, παραδέχεται ακόμη και ότι αδιαμφισβήτητα οι εκτελεσμένοι από τους Σέρβους στη Σρεμπρένιτσα δολοφονήθηκαν εν αιχμαλωσία με τα χέρια δεμένα («who are undisputed victims with ligatures»), αλλά λέει, βέβαια, πως έχει «καθαρή συνείδηση». Η υπερασπιστική του γραμμή ήταν, αν αυτό σας θυμίζει κάτι, πως, ναι, «εγκλήματα συνέβησαν», αλλά δεν ευθύνομαι γι’ αυτά, ούτε εγώ, ούτε το κόμμα μου, ούτε η οργάνωσή μου, ούτε ο στρατός μου και οι δομές του αποσχιστικού κράτους στο οποίο ήμουν ηγέτης. Ευθύνονται μεμονωμένοι κακοποιοί, που τα έκαναν στο όνομα της σερβικής ιδέας, συν κάποιοι ανεξέλεγκτοι πλιατσικολόγοι παραστρατιωτικοί. Μπορεί οι αποδείξεις εναντίον του να ήταν χιλιάδες, αλλά ο δήμιος προτιμούσε να επιμένει, ‘τυχαία μεμονωμένα περιστατικά’. Αυτό, όμως, μάλλον δεν ήταν αρκετό για το Διεθνές Δικαστήριο, του οποίου η δουλειά όλα αυτά τα χρόνια ήταν πραγματικά τιτάνια, κι έτσι η ετυμηγορία ήταν αυτή που έπρεπε. Οταν τα θύματα έδιναν καταθέσεις στο Δικαστήριο της Χάγης και εξιστορούσαν πως είχαν χάσει όλα τα μέλη της οικογένειας τους, ο αμετανόητος ψυχρός δολοφόνος όχι μόνο δεν έδειχνε κανένα σημάδι μεταμέλειας, αλλά κατηγορούσε κι από πάνω τα θύματα, πως δήθεν έθαβαν κενά φέρετρα για να τον κάνουν να φαίνεται κακός. Δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη ύβρις από αυτήν, απέναντι στις γυναίκες που άφησε χήρες και χωρίς παιδιά.
– Απειρα άλλα γεγονότα που συνθέτουν την μεγάλη εικόνα, λ.χ. οι χήρες και οι γονείς ανδρών και αγοριών που εξαφανίστηκαν και που θεωρούνταν αγνοούμενοι για πολλά χρόνια μέχρι σιγά-σιγά να βρεθούν σχεδόν όλοι και να συμπληρωθούν οι κατάλογοι των νεκρών μέσω ταυτοποιήσεων DNA, οι ιστορίες των οικογενειών τους, η άρνηση των Σέρβων να ερευνήσουν τις τύχες των χαμένων ανθρώπων και των γεγονότων εν γένει (αφού ήξεραν ότι ήταν ένοχοι και είχαν ήδη μεταφέρει τα πτώματα σε δευτερεύοντες τάφους για να μην βρεθούν) και άλλα πολλά.
Ολα αυτά, αν τα βάλει κανείς το ένα δίπλα στα άλλα, συνθέτουν μια πλήρη εικόνα των πραγματικών γεγονότων, αφού κάθε στοιχείο της υπόθεσης ταιριάζει απόλυτα με όλα τα υπόλοιπα και όλα μαζί δίνουν μια ενιαία αδιαμφισβήτητη αφήγηση, ώστε όλα μαζί να βγάζουν το ένα και μοναδικό αληθινό νόημα: «Τους σκοτώνουμε όλους, διότι αν τους αφήσουμε ζωντανούς, αύριο-μεθαύριο θα ξαναπάρουν τα όπλα». Αντίθετα, οι αρνητές απλά προσπαθούν να εστιάσουν αποσπασματικά σε επιμέρους μικρά ζητήματα με σκοπό να αμφισβητηθεί συνολικά η πεντακάθαρη εικόνα των γεγονότων που προκύπτει από τα πορίσματα με τις αμέτρητες αποδείξεις (θυμηθείτε εδώ και τις παρόμοιες τακτικές των αρνητών του Ολοκαυτώματος). Επειδή, λοιπόν, είναι λογικό η αφήγηση που προκύπτει από την αποσπασματική και επιλεκτική χρήση στοιχείων να είναι απολύτως αδύναμη και χωρίς κεντρική ιδέα, το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους είναι να παράγονται αυτοαναιρούμενα και αντιφατικά και αλληλοσυγκρουόμενα θεωρητικά σχήματα χωρίς αποδείξεις και χωρίς αντιστοίχιση με τα γεγονότα. Ο ορισμός της αυτογελοιοποίησης.
Επιπροσθέτως, οι αρνητές και οι υποστηρικτές εγκληματιών, ακριβώς όπως συμβαίνει και με την άρνηση του Ολοκαυτώματος, πρέπει να βρίσκονται σε μεγάλη ‘σύγχυση’. Ετσι, μπορεί κανείς να ακούσει τα εξής, στην ίδια ομιλία ή στο ίδιο κείμενο, λ.χ. του απόντα στην Σρεμπρένιτσα (αλλά αυτοαποκαλούμενου … ‘βετεράνου’) Κυριάκου Καθάριου:
– Οχι. Η σφαγή δεν έγινε ποτέ, όλα είναι προπαγάνδα.
– Οχι. Η σφαγή έγινε αλλά σε μικρή κλίμακα, είναι υπερβολές και οι αριθμοί των νεκρών 8.000+ είναι φουσκωμένοι, οι νεκροί ήταν μόνο κάνα-δυο χιλιάδες.
– Οχι. Η σφαγή έγινε αλλά οι νεκροί ήταν 5.000 διότι τόσους είχε ζητήσει ο Κλίντον από τον Ιζετμπέγκοβιτς για να διατάξει επέμβαση.
– Οχι. Η σφαγή έγινε αλλά οι νεκροί ήταν πολύ λίγοι, κι αυτοί λόγω αντιποίνων από την πλευρά των Σέρβων, οι Βόσνιοι το άξιζαν.
– Οχι. Η σφαγή έγινε αλλά οι νεκροί πέθαναν από το χέρι των ίδιων των Βόσνιων, θυσιάστηκαν όπως στις ‘αυτοπροβοκάτσιες με τις εκρήξεις στην αγορά του Σαράγεβου’. Ας μην ξεχνάμε εδώ ότι και οι Ναζί όταν βομβάρδισαν τη Γκουέρνικα, βγήκαν αμέσως και έριξαν την ευθύνη στους Βάσκους αντιπάλους του Φράνκο.
– Οχι. Η σφαγή έγινε αλλά ήταν τζιχαντιστές που κόβουν κεφάλια και συνεπώς οι Σέρβοι βρίσκονταν σε αυτοάμυνα.
– Οχι. Η σφαγή έγινε αλλά ήταν εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ των Βόσνιων, μάλωσαν κατά τη διαφυγή και άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται.
– Οχι. Η σφαγή έγινε και οι Μουσουλμάνοι «ήθελαν να φύγουν απ’ την Ανατολική Βοσνία με την θέλησή τους».
– Οχι. Η σφαγή έγινε, οι νεκροί ήταν 8.000+ αλλά ήταν έργο των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών για να εκθέσουν τους Σέρβους [Σ.Σ.: Αυτό το τελευταίο είναι η άποψη του Σέσελι και του Μιλόσεβιτς].
Και τέλος, η πιο έντιμη εκδοχή:
– Ναι, η σφαγή έγινε, και καλώς έγινε. Το κάναμε, κι αν χρειαστεί θα το ξανακάνουμε, τιμή και δόξα στον στρατηγό Μλάντιτς και στον Vojska Republike Srpske VRS.
Δεν μπορούν να αποφασίσουν, λοιπόν. Δεν μπορούν να σκεφτούν το πιο απλό πράγμα του κόσμου: Δεν μπορείς ταυτόχρονα να αρνείσαι ένα γεγονός και την ίδια στιγμή να το δικαιολογείς. Είτε δεν συνέβη καθόλου, είτε συνέβη με τις τάδε αιτίες. Για την πρώτη έκδοχή, ένα βουνό από αποδείξεις καθιστούν καταγέλαστο όποιον επιχειρεί να αρνηθεί τα γεγονότα. Για την δεύτερη: Οταν κάποιος προσπαθεί να σου πουλήσει π.χ. επτά διαφορετικές ιστορίες για το ίδιο γεγονός, πολλές εκ των οποίων είναι αλληλοαναιρούμενες και αντιφατικές, ένα πράγμα είναι βέβαιο 100%: Οτι τουλάχιστον οι έξι απ’ αυτές είναι ψέματα και ότι ο συνομιλητής αυτός είναι απολύτως αναξιόπιστος. Στην περίπτωσή μας, οι μόνοι που λένε την αλήθεια είναι εκείνη της τελευταίας εκδοχής, οι φανατικοί σωβινιστές ρατσιστές Σέρβοι εθνικιστές και φασίστες, εκείνου που φωνάζουν ακόμη και σήμερα εν χορώ ‘Noz, zica, Srebrenica’ (Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα).
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: Noz, zica, Srebrenica (Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα) με ελληνικούς υπότιτλους, και στο τέλος φωτογραφίες με εθελοντές της ΕΕΦ, παρμένες από το XYZ Contagion. Δείτε και ‘Χρυσαυγίτες εγκωμιάζουν γενοκτονίες και ρατσιστικές σφαγές και υπόσχονται «Noz, zica, Srebrenica» («Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα»): Ποιοι είναι οι Σέρβοι νεοναζί επισκέπτες της οργάνωσης;;;’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/03/25/golden-dawn-hymn-noz-zica-srebrenica/
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι οι Σέρβοι τα ξεκίνησαν όλα, ότι η σερβική ρατσιστική επιθετικότητα άναψε τη φωτιά. Φυσικά, δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για τις τραγωδίες που ακολούθησαν.
– Ευθύνονται και οι δυτικοί που, αφού συνειδητοποίησαν ότι η ενωμένη Γιουγκοσλαβία ήταν πια παρελθόν, έκαναν τα πάντα για να ωφεληθούν σε όλους τους τομείς, γεωστρατηγικά, οικονομικά, πολιτικά.
– Ευθύνονται οι Κροάτες που με ηγέτη το αντεστραμμένο είδωλο του Μιλόσεβιτς, τον Τούτζμαν επίσης προχώρησαν σε εθνικές εκκαθαρίσεις.
– Ευθύνονται οι Σλοβένοι που το μυαλό τους ήταν στο μοίρασμα της κρατικής περιουσίας.
– Ευθύνονται (χρόνια μετά, βέβαια, το 1998-1999), και οι Αλβανοί για σφαγές αμάχων και άλλες ακατανόμαστες τρομοκρατικές πράξεις εναντίον ανυπεράσπιστων Σέρβων του Κοσόβου.
– Ευθύνονται και οι Βόσνιοι που άφησαν κάποια λίγα εξτρεμιστικά στοιχεία και τους ελάχιστους εισαγόμενους μουτζαχεντίν να επιδοθούν σε θηριωδίες, αν και πάλι όλοι οι ειδικοί ομολογούν ότι ο πολυεθνικός βοσνιακός στρατός ήταν ένας από τους ηθικότερους στην ιστορία του πολέμου, καθαρά και μόνο για την υπεράσπιση των πολιτών από την έξωθεν επιθετικότητα.
Καμία ευθύνη, όμως, δεν συγκρίνεται με την ευθύνη της κλίκας Μιλόσεβιτς και των τσέτνικ σωβινιστών Κάρατζιτς και Μλάντιτς. Αν δεν ξεκινούσαν την κατεδάφιση της τιτοϊκής σοσιαλιστικής ομοσπονδίας και την αναβίωση του εξοντωτικού μεγαλοϊδεατικού σερβικού εθνικισμού, με ένοπλα μέσα και με πόλεμο, ίσως η μοίρα της χώρας να μην ήταν τόσο τραγική. Και είναι πλέον ιστορικά και επιστημονικά τεκμηριωμένο: Η ευθύνη είναι της Joint Criminal Enterprise που δρούσε εντός της Σερβίας Ολα τα υπόλοιπα προήλθαν από την δράση της και τις πρωτοβουλίες της, και όχι το αντίστροφο με το οποίο κοροϊδεύουν οι Σέρβοι τον κόσμο 25 χρόνια τώρα, πως δηλαδή αυτοί ήταν τα θύματα και οι αμυνόμενοι. Ό,τι διαβάσατε παραπάνω αποτελούν πολύ ισχυρές αποδείξεις όσον αφορά το γενικότερο ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο. Ειδικά, όμως, για την επίθεση στη Βοσνία και για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, υπάρχουν πλέον οι πιο ισχυρές και αδιαμφισβήτητες αποδείξεις: Ηταν μια προσχεδιασμένη και βιομηχανικά οργανωμένη επιχείρηση εθνικής εκκαθάρισης. Και αυτές οι αποδείξεις δεν αμφισβητούνται πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο σήμερα. Η σχετική βιβλιογραφία σε γλώσσες πλην της ελληνικής είναι άφθονη και εύκολα προσβάσιμη, πλέον. Και πηγές υπάρχουν άπειρες για να ελέγξει κανείς τα πάντα, -επιτέλους, ας ειπωθεί η αλήθεια:
Οι δικαιολογίες των αρνητών και των απολογητών των φασιστικών σωβινιστικών εγκλημάτων του σερβικού μεγαλοϊδεατισμού είναι αστείες και δεν αντέχουν στην παραμικρή κριτική. Αυτό που μας ενδιαφέρει, όμως, δηλαδή η αυτοκριτική πολιτικών προσώπων και μηχανισμών, ναι, αυτό ξέρουμε ότι είναι μια πολύ επίπονη και δύσκολη διαδικασία. Αν κάποιος θέλει να λέγεται έντιμος πραγματικά, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι συντασσόταν και βοηθούσε ένα εγκληματικό καθεστώς, θα πρέπει να καταδικάσει όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες στις οποίες πίστευε όλα τα προηγούμενα 20+ χρόνια, ίσως και λόγω άγνοιας και παραπληροφόρησης, και θα πρέπει να διαγράψει μεγάλο τμήμα της πολιτικής του προσωπικότητας. Κανείς, όμως, δεν θα μπορέσει να προχωρήσει μπροστά αν συνεχίσει να κρύβεται από την αλήθεια, γι’ αυτό ας μας επιτραπεί μία ακόμη συνεισφορά στον (και ιστορικό) δημόσιο διάλογο εντός της χώρας μας. Η εξής:
# Οι οκτώ συν μία απoδείξεις, σύμφωνα με τις οποίες οι εθνικές εκκαθαρίσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία και μέσα σε αυτές η κορυφαία πράξη του δράματος, η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα ήταν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ένα προσχεδιασμένο και συστηματικά οργανωμένο έγκλημα πολέμου και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από την πλευρά των Σέρβων, δηλαδή γενοκτονία.
Από τις αρχές του Δεκεμβρίου του 1992, με το ψήφισμα A/RES/47/121, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είχε κατηγορηματικά χαρακτηρίσει την εθνοκάθαρση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τη λέξη ‘γενοκτονία‘ («in pursuit of the abhorrent policy of ‘ethnic cleansing’, which is a form of genocide»). Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και δύο διεθνή δικαστήρια των Ηνωμένων Εθνών, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) και το International Court of Justice (ICJ), όπως και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (European Court of Human Rights, ΕΔΑΔ), τα οποία μελέτησαν όλα τα στοιχεία και βρήκαν όλες τις αποδείξεις -και υπογραμμίζουμε ξανά την πολύ σημαντική για τη Δικαιοσύνη φράση ‘Beyond reasonable doubt‘-, για να χαρακτηρίσουν με τον όρο ‘γενοκτονία’ την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χαρακτήρισε με τον όρο αυτό και ολόκληρο τον πόλεμο 1992-1995 στην Βοσνία.
Ας μην ξεχνάμε εδώ ότι όλοι οι μέχρι στιγμής κατηγορούμενοι για την γενοκτονία είχαν την ‘ευκαιρία τους στο δικαστήριο’, βάσει των νόμων του δικαίου και βάσει των ηθών και εθίμων του πολιτισμένου κόσμου -κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί και για τα θύματά τους. Αντίθετα, βρισκόμαστε στο 25ο έτος από την έναρξη των σφαγών, και η κοινή αίσθηση. ανάμεσα στις κοινότητες των θυμάτων αλλά και μεταξύ των έντιμων Σέρβων που πιστεύουν στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στη Δικαιοσύνη, και σε κάθε έντιμο άνθρωπο που πιστεύει ότι η συμφιλίωση θα έλθει μόνο μέσα από την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη, είναι πως η τελευταία είναι απελπιστικά αργή. Γνωρίζετε το (επίκαιρο λόγω αποφυλάκισης Ρουπακιά) ρητό ‘Justice delayed is justice denied’. Για τα θύματα και τους επιζώντες, δικαιοσύνη που αργεί δεν είναι δικαιοσύνη, έστω κι αν το ΔΠΔΧΓ παρέτεινε τη λειτουργία του, με ανανέωση της εντολής του 1993 από τα Ηνωμένα Εθνη, κι έτσι θα λειτουργεί μέχρι να τελεσιδικήσουν όλες οι υποθέσεις και για όσο χρειαστεί, υπό το νέο θεσμό/όνομα Mechanism for International Criminal Tribunals (MICT).
Οι πρωτόδικες ετυμηγορίες για τον Κάρατζιτς και για τον Σέσελι αναμένονται στα τέλη του Μαρτίου του 2016 [Σ.Σ.: Επί του πιεστηρίου: ΕΝΟΧΟΣ ο Κάρατζιτς!] και για τον Μλάντιτς θεωρητικά το Νοέμβριο του 2017, όμως αυτές οι υψηλού προφίλ υποθέσεις σίγουρα θα απασχολήσουν αρκετά χρόνια ακόμα τους δικαστές στη Χάγη, με τις εφέσεις αλλά και με τα συνεχή αιτήματα με ρυθμό πολυβόλου που υποβάλλουν, σε κάθε διαθέσιμη ευκαιρία και σχεδόν για το παραμικρό, οι δύο κορυφαίοι εγκληματίες πολέμου
Από το 2015, με απόφαση του ΟΗΕ καθιερώθηκε Διεθνής Ημέρα για τα Θύματα των Γενοκτονιών, κι εμείς έχουμε σκοπό να την θυμόμαστε κάθε 9η Δεκεμβρίου. Συνεπώς, και για χάρη των αμετανόητων αρνητών, ίσως ένα ακόμη βασικό μάθημα στοιχειώδους Ιστορίας να είναι απαραίτητο, οπότε ας μας επιτραπεί να σημειώσουμε και τα εξής αδιαμφισβήτητα γεγονότα:
— $$$ Οι οκτώ συν μία αποδείξεις
Ακολουθουν οι ‘οκτώ συν μία αποδείξεις’, μέσω των οποίων αποδεικνύεται ότι οι εθνικές εκκαθαρίσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία και μέσα σε αυτές η κορυφαία πράξη της σφαγής στη Σρεμπρένιτσα, ήταν ένα προσχεδιασμένο και συστηματικά οργανωμένο έγκλημα πολέμου και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από την πλευρά των Σέρβων
1.
Το μνημόνιο (‘μεμοράντουμ’) του 1986 της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, το οποίο όταν διέρρευσε σε μια εφημερίδα του Βελιγραδίου, ο τότε Πρόεδρος της Σερβίας Ivan Stambolic το χαρακτήρισε χωρίς δισταγμό «ένα θανατηφόρο σωβινιστικό πολεμικό μανιφέστο, κατάλληλο μόνο για Σέρβους κομισσάριους». Και πράγματι, αυτό ακριβώς ήταν: Μια ακατέργαστη άσχημη τυπική θεωρία συνωμοσίας γραμμένη με περίτεχνο τρόπο από τους μεγαλύτερους Σέρβους εθνικιστές διανοούμενους της εποχής.
Βασικός συντάκτης του Μνημονίου ήταν ο συγγραφέας και πολιτικός Dobrica Cosic, ο οποίος είχε απομακρυνθεί από το κόμμα και την κυβέρνηση το 1968 λόγω ροπής στον εθνικισμό. Αργότερα, επί Μιλόσεβιτς επανήλθε ‘εθνικιστικά δικαιωμένος’ και διατέλεσε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, το 1992-1993, Πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας. Καλλιέργησε μια φήμη, ότι αυτός μαζί με τον υπουργό Ασφαλείας του Τίτο Αλεξάνταρ Ράνκοβιτς, ο οποίος είχε απομακρυνθεί κι αυτός το 1966 επειδή έβαζε κοριούς και παρακολουθούσε τους πάντες, ήταν θύματα του τιτοϊκού κομμουνισμού επειδή ήταν Σέρβοι. Με αυτόν τον τρόπο, ηρωοποιήθηκε στα μάτια των Σέρβων συμπατριωτών του, που δεν γνώριζαν ότι η κομμουνιστική γραφειοκρατία μεταβλήθηκε υπό τον Μιλόσεβιτς σχεδόν σε μία νύχτα σε εθνικιστική, -και επρόκειτο να τους βάλει σε μεγάλες περιπέτειες. Η μνημειώδης φράση του «Ο Σέρβος είναι ο νέος Εβραίος· οι Εβραίοι του τέλους του 20ού αιώνα είναι οι Σέρβοι» έμεινε στην Ιστορία σαν ίσως η πιο γελοία δήλωση αρχηγού κράτους στο «τέλος του 20ού αιώνα», όμως αυτό ακριβώς χρειαζόταν ο Μιλόσεβιτς για να προωθήσει την αιματηρή εθνικιστική του ατζέντα: Ενα αίσθημα θυματοποίησης και αδικίας στον σερβικό πληθυσμό, ακριβώς την ώρα που η σερβική γραφειοκρατία ετοίμαζε την μεγάλη επίθεση. Και αυτή ήταν η υπηρεσία που προσέφερε ο Cosic με το Μνημόνιο.
Το Μνημόνιο έλεγε ότι το ‘εθνικό ζήτημα’ του σερβικού λαού «εμποδίστηκε από τους κομμουνιστές στο τέλος του Β’ΠΠ και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ», αφού ο σερβικός λαός «δεν απέκτησε ποτέ το δικό του κράτος» όπως οι άλλοι λαοί. Ελεγε ότι «οι πλούσιες Δημοκρατίες του βορρά (Κροατία, Σλοβενία, Βοϊβοντίνα) είχαν συνασπιστεί με τον καθυστερημένο νότο (Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Κόσοβο, Μακεδονία) με σκοπό να εκμεταλλεύονται τους Σέρβους». Στη Βοϊβοντίνα, βέβαια, οι Σέρβοι εξακολουθούσαν να αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού, αλλά εκεί ο κίνδυνος για το έθνος προερχόταν «από την καλοπέραση και τον πειρασμό τους να ζητήσουν ακόμη περισσότερη αυτονομία, πάλι εις βάρος του σερβικού έθνους».
Αυτή η αντισερβική συνωμοσία, υποστήριζαν, «εκφράζεται πλέον στο παρόν (1986) με τη μορφή γενοκτονίας, αφού η αυτοδιοίκηση των Αλβανών του Κοσόβου ισοδυναμεί με ‘γενοκτόνα τρομοκρατία’ ενώ μια παρόμοια ‘νεοφασιστική επίθεση’ εξελίσσεται και στην Κροατία λόγω κάποιας επιτυχημένης ‘πολιτικής αφομοίωσης’ της σερβικής μειονότητας εκεί, σαν μια νέα έκδοση της γενοκτονίας των Σέρβων από τους Ουστάσι την εποχή της ναζιστικής Κατοχής και δώθε».
Αφού, λοιπόν, η Σερβία αποτελεί τον μεγάλο αδικημένο της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας, και αφού επί 40 χρόνια οι Σέρβοι αποτελούν στην ουσία κατακτημένο έθνος, το οποίο αντιμετωπίζει «τη μεγαλύτερη καταστροφή από την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, το 1804», τι θα έπρεπε να κάνει το σερβικό έθνος προκειμένου να μην «γενοκτονηθεί ξανά»;
Η μόνη λύση για την διασφάλιση της ύπαρξης των Σέρβων ήταν «η εδαφική ενότητα και η ένωση όλων των Σέρβων σε ένα και μόνο εθνικό κράτος, ανεξάρτητα σε ποια Δημοκρατία ή επαρχία κατοικεί», και πως ήρθε η ώρα αυτή η Μεγάλη Ιδέα να πραγματοποιηθεί και «να επανορθώσουν την αδικία σχετικά με τα σύνορα που ο Κροάτης Τίτο είχε χαράξει με το βρώμικο δάχτυλό τους, παραδίδοντας σερβικά εδάφη σε Κροάτες και Μουσουλμάνους». Ελεγε, επίσης, πως ο Τίτο μαζί με τον Σλοβένο Καρντέλι κατέστρεψαν τις βάσεις της σερβικής ηγεμονίας πάνω στο πάλαι ποτέ ‘Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων’, αφού -έλεγαν- στη συνδιάσκεψη των παρτιζάνων στο Γιάγιτσε, όταν αποφασίστηκε η δομή της νέας Γιουγκοσλαβίας (1943), οι Σέρβοι «δεν αντιπροσωπεύθηκαν σε ισότιμη βάση» -με το σκεπτικό ότι οι αντιπρόσωποί τους, εμποτισμένοι με την κομμουνιστική κριτική στις καταπιεστικές πρακτικές της σερβικής μοναρχίας του παρελθόντος, ήταν άτομα μειωμένης εθνικής συνείδησης.
Μια απίστευτη συνωμοσία που κανείς δεν πήρε είδηση 40 χρόνια.
Τρέχα γύρευε, δηλαδή, ούτε τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών τέτοια φαντασία.
Εξωφρενικά ιδεολογήματα, αφού, εκτός όλων των άλλων, αποσιωπούσαν και την παρουσία όχι λίγων Σέρβων στο στενό πυρήνα της τιτοϊκής ηγεσίας, όπως ο υπουργός Ασφαλείας Αλεξάνταρ Ράνκοβιτς, ο Κοτζά Πόποβιτς, οι Σέρβοι από το Μαυροβούνιο Μίλοβαν Τζίλας και Σβετοζάρ Βουκμάνοβιτς (Τέμπο) και άλλοι πολλοί.
Το Μνημόνιο καλούσε για αλλαγές στη χώρα υπέρ των Σέρβων –καμουφλαρισμένες σαν «αλλαγές για το καλό της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας»- και κατέληγε πως ένα πρώτο βήμα θα ήταν η ενσωμάτωση του Κοσόβου και της Βοϊβοντίνας και η ανάκληση των προνομίων των Αλβανών και των άλλων μειονοτήτων. Η πρώτη κίνηση θα έπρεπε να είναι «η άμεση αντεπίθεση στο Κόσοβο για να διευθετηθεί η αδικία και να γίνει ένα καλό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την εκεί αλβανική πλειοψηφία», και μάλιστα με «μεθόδους καθαρά επαναστατικές» (διάβαζε ‘βίαιες’) και με «ανοιχτές συγκρούσεις και έκφραση ανταγωνιστικών θέσεων», αφού ο πληθυσμιακός συσχετισμός στην περιοχή ήταν εις βάρος των Σέρβων.
Οπως κι έγινε. Με αυτό ξεκίνησε η νέα ‘Μεγάλη σερβική ιδέα’, ενώ άλλοι ήταν οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους το Μνημόνιο υιοθετήθηκε αμέσως από τους Σέρβους εθνικιστές: Επειδή δεν ήξεραν πως θα ξεμπλέξουν από την οικονομική κρίση, ούτε ποιοι και πόσο θα πληρώσουν για την υπερχρέωση της Γιουγκοσλαβίας στις δυτικές τράπεζες και το ΔΝΤ, κι επειδή ουσιαστικά ήθελαν τους υλικούς πόρους και ολόκληρη τη χώρα για τον εαυτό τους.
Το Μνημόνιο ήταν ένα κάλεσμα για πόλεμο.
Δείτε το ‘Memorandum of the Serbian Academy of Sciences and Arts’ εδώ και εδώ:
The Memorandum’s central theses are:
– Yugoslavia is a Croatian-Slovene hegemony, in order to reduce the Serbs to a smaller representative group, or ‘power-sharing’.
– Serbs are, in Yugoslavia, oppressed as a nation. This oppression is especially brutal in Serbian Autonomous Province of Kossovo-Metochia, and in Croatia, where their status is ‘the worst ever as far as recorded history goes’.
– Serbia is economically exploited, being subjected to the political-economical mechanisms that drain much of her wealth and redistribute it to Slovenia, Croatia and Kosovo-Metohija.
– Borders between Yugoslav republics are arbitrary, drawn by dominant Croatian and Slovene communists (motivated, supposedly, by anti-Serbian animus) and their Serbian political lapdogs.
Memorandum points
– Albanians are committing genocide against Serbs in Kosovo (pgs. 41, 56 of memorandum)
– Slovenia and Croatia are taking control of the Serbian economy. Yugoslavia is taking industry out of Serbia (pg. 42)
– There is need for constitutional changes of Yugoslavia because of its unfair mistreating and weakening of Serbia (pg. 46) and discrimination against Serbs (pg. 50)
– Serbia sacrificed 2,500,000 victims for Yugoslavia (in World War I and II) and now is victim of this state (pg. 52)
– Between 1690 and 1912, 500,000 Serbs escaped from Kosovo where Albanians are committing genocide (pg. 56)
– There is great discrimination of Serbs living in Kosovo and in Croatia (pg. 58)
– Serbs in Croatia are now in danger like never before (pg. 62)
– All writers of Serb nationality from Bosnia are Serbs and not Bosnian writers (pg. 65)
– Serbs’ question won’t be solved before creation of full national and cultural unity of Serb people without importance where they live (pgs. 70-3)
– During the last 50 years Serbs have been two time victims of destruction, assimilation, changing of religion, cultural genocide, ideological indoctrination and saying that they do not have any importance. (pgs. 70-3)
– If Yugoslavia collapses, Serbia must look to its own national interest (pg. 73)
Δεν το συνιστούμε, αλλά όποιος μπορέσει να διαβάσει αυτό το αποκρουστικό κείμενο, θα διαπιστώσει κάτι πολύ χαρακτηριστικό: Ενώ σε κάθε πρόταση υπάρχουν τουλάχιστον από τρεις φορές οι λέξεις ‘έθνος’, ‘εθνότητα’, ‘Σερβικό έθνος’, ‘Σερβία’ κ.λπ., η λέξη ‘σοσιαλισμός’ δεν υπάρχει ούτε μία φοράσε ολόκληρο το εξαιρετικά μακροσκελές κείμενο των 74 σελίδων, παρά μόνο για να επιτιμηθεί.
2.
Το RAM Plan, γνωστό και ως Operation RAM ή Brana Plan ή Rampart-91, που σχεδιάστηκε με κάθε λεπτομέρεια στο Βελιγράδι.
Ηταν ένα στρατιωτικό σχέδιο φτιαγμένο τη δεκαετία του 1980, από τους πολύπειρους κορυφαίους εξπέρ Σέρβους ανώτατους αξιωματικούς από το Γενικό Επιτελείο του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού (JNA), με σκοπό την ολοκληρωτική στρατιωτική επικράτηση σε όλες τις περιοχές έξω από τα σύνορα της Σερβίας-Μαυροβουνίου. Προέβλεπε οι Σέρβοι εκτός της Σερβίας να οπλιστούν και να οργανωθούν, ‘κληρονομώντας’ τον εξοπλισμό του γιουγκοσλαβικού ομοσπονδιακού στρατού, να δημιουργηθούν ένοπλες μιλίτσιες, να χρησιμοποιηθούν ειδικές δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας για ‘ειδικές επιχειρήσεις’ και ένα πλήρες -και όπως αποδείχτηκε, πολύ επιτυχημένο- εγχειρίδιο εθνικών εκκαθαρίσεων, χωριό με χωριό και οικισμό με οικισμό, εναντίον των μη σερβικών ομάδων πληθυσμού, ώστε να αναγκαστούν να αποχωρήσουν αφήνοντας εγγράφως την περιουσία τους στους Σέρβους των κοινοτήτων αυτών.
Ο Vladimir Srebrov (αλλού αναφέρεται και Ivan) -ένας Σερβοβόσνιος με ρωσική και εβραϊκή καταγωγή, γεννημένος στη Σερβία και κάτοικος Σαράγεβο, υπεύθυνος της Βιβλιοθήκης της Φιλοσοφικής Σχολής του Σαράγεβο και πολιτικός-διανοούμενος και συνιδρυτής του SDS με τον Κάρατζιτς, αλλά πολύ γρήγορα αποστασιοποιημένος-, είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή του στο περιοδικό ‘Βρέμε’ του Βελιγραδίου, 25/10/1995, πως μεταξύ των στελεχών του SDS, η εκλαϊκευμένη περιγραφή του σχεδίου RAM, σε σχέση με τη Βοσνία, ήταν εν ολίγοις να διαγραφεί η λέξη ‘Βοσνία’ και κάθε κύριο όνομα ή επίθετο που παραάγεται απ’ αυτήν, μια και καλή και διά παντός από όλους τους χάρτες και όλα τα λεξικά: Το σχέδιο, που εκπονήθηκε το 1980, προέβλεπε τη διαίρεση της Βοσνίας σε δύο σφαίρες επιρροής, κατά μήκος του ποταμού Vrbas, μία για τη Μεγάλη Σερβία και μία για την Κροατία. Η τύχη των Μουσουλμάνων θα ήταν να υποβληθούν σε μια ‘τελική λύση’: Περισσότερο από το 50% από αυτούς έπρεπε να εξοντωθούν, ένα μικρότερο μέρος να προσηλυτιστούν στον Χριστιανισμό, Ορθόδοξο ή Καθόλικό, ενώ ένα πολύ μικρό τμήμα -όσοι είχαν τα χρήματα, φυσικά- θα μπορούσαν να φύγουν για την Τουρκία, μέσω ένός ‘Τουρκικού διαδρόμου’.
«First, Bosnian Serb paramilitary forces, often with the assistance of the JNA, seize control of the area. In many cases, Serbian residents are told to leave the area before the violence begins. The homes of non-Serb residents are targeted for destruction and cultural and religious monuments, especially churches and mosques, are destroyed. Second, the area falls under the control of paramilitary forces who terrorize the non-Serb residents with random killings, rapes, and looting. Third, the seized area is administered by local Serb authorities, often in conjunction with paramilitary groups. During this phase, non-Serb residents are detained, beaten, and sometimes transferred to prison camps where further abuse, including mass killings, have occurred. Non-Serb residents are often fired from their jobs and their property is confiscated. Many have been forced to sign documents relinquishing their rights to their homes before being deported to other areas of the country».
Το είδαμε να συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις περιοχές της Βοσνίας (σύμφωνα με τον ιστορικό Noel Malcolm «steps taken by Karadzic and his party, declaring Serb Autonomous Regions, the arming of the Serb population, minor local incidents, non-stop propaganda, the request for federal army ‘protection’»), όμως το pattern αυτό είναι αναγνωρίσιμο και από τις αντίστοιχες επιχειρήσεις σε περιοχές της Κροατίας, συνεπώς αποκλείεται να ήταν σύμπτωση. Ηταν οργανωμένο σχέδιο, με μεγάλη επιμέλεια και προσοχή.
Υπόψη, είναι ίσως το πρώτο στρατιωτικό σχέδιο που συμπεριλαμβάνει τους ΒΙΑΣΜΟΥΣ -γυναικών και αντρών, ή ακόμα και μεταξύ κρατουμένων, υποχρεωτικά ο ένας στον άλλο- σαν θεσμικό όπλο τρομοκρατίας και σαν εργαλείο στρατιωτικής επικράτησης και ψυχολογικού πολέμου, βιασμοί που συνέβαιναν ακόμη και την ύστατη στιγμή, πριν ανοίξουν οι πύλες της κόλασης στο Ποτοτσάρι.
3.
Η γραμμή ‘Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica’, μια νοητή γραμμή που δείχνει το δυτικό σύνορο των εδαφών του σερβικού έθνους, και ταυτόχρονα ένα σχέδιο που υιοθετήθηκε από πολλούς Σέρβους στρατηγούς και πολιτικούς και προωθήθηκε από εθνικιστές όπως ο Βόγιτσλαβ Σέσελι, γνωστός και ως ‘Ο χασάπης’.
Το νόημα της ύπαρξης της γραμμής αυτής είναι πως από τα σύνορα με Αλβανία, Ελλάδα και Βουλγαρία μέχρι τα σύνορα με την Ιταλία και την Αυστρία, όλοι οι κάτοικοι είναι εθνικά Σέρβοι και πως ορισμένοι απ’ αυτούς έτυχε να αλλάξουν θρησκεία και να γίνουν καθολικοί και μουσουλμάνοι. http://www.vseselj.com/index.php?a=107
Σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, που αποτελούσε αναβίωση σερβικών μεγαλοϊδεατικών σχεδίων της δεκαετίας του 1910 και του 1920, το 90% της πρώην Γιουγκοσλαβίας θα αποτελούσε τη Νέα Μεγάλη Σερβία, αφήνοντας στη Σλοβενία και σε μια μίνι Κροατία το υπόλοιπο 10% του εδάφους. Βασιζόταν κι αυτό στο κλασικό πανάρχαιο εθνικιστικό δόγμα, που λίγο-πολύ απαντάται σε όλους τους λαούς με διάφορες μορφές, πως όπου υπάρχει τάφος Σέρβου, τότε το έδαφος εκεί πρέπει να ανήκει δικαιωματικά στο σερβικό έθνος: https://en.wikipedia.org/wiki/Greater_Serbia#Virovitica-Karlovac-Karlobag_line
Παρότι, λοιπόν, όπως αποδείχτηκε η κλίκα Μιλόσεβιτς ηττήθηκε σε όλα τα μέτωπα που άνοιξε, στη Σλοβενία, στην Κροατία, στη Βοσνία και στη συνέχεια, και πάλι το 1999, στο ‘λίκνο του σερβικού πολιτισμού’ Κοσσυφοπέδιο, και παρότι το όνειρο της ‘Μεγάλης Σερβίας’ κατέρρευσε αφήνοντας τη χώρα σε χαλάσματα και τους κατοίκους νεκρούς, τραυματίες, ξεριζωμένους, εξαθλιωμένους και πάμφτωχους, φαίνεται ότι κάποιοι ακόμα να βάλουν μυαλό. Ετσι συμβαίνει πάντα, ο φασισμός ηττάται στο τέλος, νομοτελειακά. Το θέμα είναι πόση ζημιά θα προλάβει να κάνει. Στη Σερβία, δυστυχώς, το τίμημα για τον απλό Σέρβο ήταν πολύ μεγάλο.
4.
Η συνεδρίαση της σερβοβοσνιακής Βουλής τον Μάιο του 1992 που καθόρισε τους ‘έξι στρατηγικούς στόχους του σερβικού έθνους’ (των Σέρβων της Βοσνίας):
Ό,τι ήταν η συνδιάσκεψη του Wannsee για την τύχη των Εβραίων ήταν αυτή η αντίστοιχη συνεδρίαση της σερβοβοσνιακής Βουλής για την τύχη των Βόσνιων. Οι έξι στρατηγικοί στόχοι έγιναν επίσημος νόμος της Republika Srpska, αφού τυπώθηκαν στην επίσημη Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (RS Gazette) στις 12 Μαΐου του 1993.
«The Six Strategic Goals of the Serbian Nation
1. State delineation from the other two national communities.
2. The establishment of a corridor between Semberia and Krajina.
3. The establishment of a corridor in the valley of the Drina River, meaning the elimination of the Drina as a border between the two Serb states.
4. The Establishment of a border on the rivers of the Una and Neretva.
5. The Division of the city of Sarajevo into Serb and Muslim parts, and the establishment of a state authority in each part.
Αμέσως μετά την συνεδρίαση αυτή, δημιουργήθηκαν τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης -και εξόντωσης, όπως είχαμε δει και στη συλλογή φωτογραφιών, εδώ ‘Τέσσερα χρόνια πόλεμος, 50 φωτογράφοι, 248 φωτογραφίες – Βοσνία 1992-1995’. https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/04/09/bosnia-248-photos/
Το σχέδιο για τη δημιουργία της Μεγάλης Σερβίας και για την ενοποίηση όλων των εδαφών στα οποία κατοικούσαν Σέρβοι σε πλήρη εξέλιξη. Φωτογραφία-ντοκουμέντο, τραβηγμένη στην εκκαθαρισμένη εθνικά Bijeljina το 1995. Από αριστερά, Stojan Zupljanin (διοικητής σερβοβοσνιακών αστυνομικών δυνάμεων στην Κράινα και στη Μπάνια Λούκα της Republika Srpska και σύμβουλος του Κάρατζιτς, είχαν δημοσιευτεί φωτογραφίες του, ενώ ήταν καταζητούμενος, να κρύβεται στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου στο Αγιο Ορος, καταδικασμένος σήμερα σε 22 χρόνια), Jovica Stanisic (ο ένας από τους δύο επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Σερβίας), Momcilo Krajisnik (πρόεδρος της Βουλής των Σέρβων της Βοσνίας), Franko Simatovic (ο άλλος αρχηγός των Μυστικών Υπηρεσιών της Σερβίας), Radovan Karadzic, Milan Martic (Πρόεδρος της ‘Σερβικής Δημοκρατίας της Κράινα’) και ο Dragan Kijac (επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Republika Srpska και αργότερα Υπουργός Δημόσιας Τάξης του Κάρατζιτς).
Στη δίκη του Miroslav Deronjic αποδείχτηκε το εξής γεγονός: Το 1992, έπειτα από κάθε μεγάλη σειρά επιθέσεων σε μουσουλμανικά ή μικτά χωριά, ο υπεύθυνος Σέρβος του τοπικού Συμβουλίου Κρίσης πήγαινε στο Πάλε για να δώσει αναφορά για τις σερβικές επιθέσεις. Εκεί, παρουσία του Κάρατζιτς και άλλων μεγαλοστελεχών και προέδρων κοινοτήτων, συχνά και του Μλάντιτς, συζητούσαν την κατάσταση και προετοίμαζαν τις επόμενες εθνοκαθάρσεις. Πίσω τους υπήρχε ένα χάρτης με χρωματισμένους τους δήμους ανάλογα με την εθνολογική τους σύσταση. Ενας-ένας οι δήμοι βάφονταν μπλε, στα σερβικά χρώματα. «Τώρα μπορούμε να βάψουμε το Bratunac μπλε» ήταν τα ακριβή λόγια του υπουργού της RS Velibor Ostojic όταν ο Deronjic περιέγραψε, στο γνωστό pattern των εθνικών εκκαθαρίσεων, πως εξόντωσε όλους τους άντρες και πως εκδίωξε όλα τα γυναικόπαιδα από μία ακόμη περιοχή, την δική του, το Bratunac.
Εκεί, δηλαδή, που μισό αιώνα μετά το Αουσβιτς όλοι πίστευαν πως δεν θα επαναλαμβανόταν ποτέ εκείνη η εγκληματική παράνοια, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό έδαφος, ο κόσμος έγινε ξανά μάρτυρας και της ύπαρξης 677 στρατοπέδων εξόντωσης με αδιανόητα βασανιστήρια, αλλά και μιας παραλλαγής του ‘κίτρινου αστεριού’ (που, παρεμπιπτόντως, πριν τον Χίτλερ το είχε σκεφτεί ένας Ελληνας βασιλόφρων για τους πρόσφυγες του 1922):
Ευρωπαίοι αξιωματούχοι πρόσεξαν ότι σε δήμους της βόρειας Βοσνίας, οι μη Σέρβοι ήταν υποχρεωμένοι να φέρουν λευκή κορδέλα στο μπράτσο και να τοποθετούν λευκή σημαία στα παράθυρα των σπιτιών.
Σήμερα, στις 30 Μαΐου κάθε χρόνο, η διεθνής ‘Worldwide Stop the genocide denial’ White Armband Day υπενθυμίζει το γεγονός.
Κάθε μία από τις μεγάλες υποθέσεις (πολιορκία του Σαράγεβο, του Μπίχατς και του Γκόραζντε, πολιορκία και σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, στρατόπεδα εξόντωσης, τρομοκρατία και εθνοκάθαρση χωριό με χωριό και δήμο με δήμο) και κάθε έγκλημα εντός των υποθέσεων αυτών συνδέονται άμεσα με κάποιον από τους έξι στρατηγικούς στόχους, όπως είχε επιχειρηματολογήσει ενώπιον του ανώτερου Διεθνούς Δικαστηρίου International Court of Justice (ICJ) η ομάδα νομικών που παρουσίαζε τις θέσεις της Βοσνίας στην υπόθεση ‘Βοσνία-Ερζεγοβίνη εναντίον Σερβίας-Μαυροβουνίου’ για την τεκμηρίωση του εγκλήματος της γενοκτονίας, στην οποία μετείχε και η Ελληνίδα ομογενής από την Αυστραλία Μάγδα Καραγιαννάκη (Magda Karagiannakis), η οποία είχε υπηρετήσει και στο γραφείο του Εισαγγελέα στην υπόθεση του Radislav Krstic.
Ο Αμερικανός ιστορικός Robert Donia είχε αποδείξει το 2010 στη δίκη του Κάρατζιτς ότι οι έξι στρατηγικοί στόχοι μπορεί να επισημοποιήθηκαν τον Μάιο του 1992 στη συνεδρίαση της σερβοβοσνιακής Βουλής, όλοι τους όμως υπήρχαν και διακινούνταν τουλάχιστον δύο χρόνια πριν σε λόγους του Κάρατζιτς και άλλων Σερβοβόσνιων αξιωματούχων.
Αλλωστε, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς ότι από μόνος του ο πρώτος στρατηγικός στόχος (‘εθνικός διαχωρισμός από τις άλλες κοινότητες’), ο οποίος είχε αποδοθεί από τον Κάρατζιτς με τις λέξεις «the expulsion from their homes by force of our enemies: Croats and Muslims, so that we are no longer in the same state», ή με λίγα λόγια ο πυρήνας της γενοκτόνου πολιτικής, φτάνει και περισσεύει για την ηθική, πολιτική και νομική καταδίκη των εγκλημάτων που έγιναν στο όνομά του.
5.
Το έγγραφο με τον τίτλο ‘Οδηγίες για την οργάνωση των δραστηριοτήτων των οργάνων του σερβικού λαού της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης σε εξαιρετικές περιστάσεις’ (‘Instructions for the organization of the activities of the organs of the Serbian people in Bosnia and Herzegovina in Extraordinary Circumstances’). Το έγγραφο αυτό συντάχθηκε στις 19 και 20 Δεκεμβρίου 1991, σε μια μυστική συνάντηση των ανώτατων στελεχών του SDS στο Σαράγεβο, και έχει μείνει γνωστό με τον δεύτερο τίτλο του ‘Variants A and B’. Περιγράφει με μεγάλη λεπτομέρεια όλες τις ενέργειες οι οποίες έπρεπε να γίνουν από τα στελέχη που ορίστηκαν επικεφαλής στα πραξικοπηματικά σερβικά συμβούλια σε κάθε δήμο, δηλαδή στα Crisis Staffs (‘krizni stab’) που είδαμε προηγουμένως. Ο τελικός στόχος ήταν να πέσουν όλοι οι δήμοι σε σερβικά χέρια, και για να γίνει αυτό έπρεπε προηγουμένως όλοι οι θεσμοί εξουσίας σε τοπικό επίπεδο να περάσουν στην εξουσία του SDS, ανεξάρτητα αν ο δήμος ήταν πλειοψηφικός σε πληθυσμό Σέρβων (Variant A) ή μειοψηφικός (Variant B). Με λεπτομερείς οδηγίες για το πως θα σχηματιστούν Crisis Staffs και πως ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, η τροφοδοσία, η οικονομία, η περίθαλψη και κάθε άλλος κρίσιμος κρατικός θεσμός θα ελέγχονταν αποκλειστικά από Σέρβους, με τον ταυτόχρονο διωγμό Κροατών, Μουσουλμάνων αλλά και αντιφρονούντων Σέρβων ή όσων δήλωναν Γιουγκοσλάβοι. Φυσικά, όλη αυτή η προπαρασκευή για την επιτυχή ολοκλήρωση των σχεδίων εθνικής εκκαθάρισης θα γινόταν με τη βία και με τα όπλα, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, μόλις λίγες μετά, τον Ιανουάριο του 1992.
Το έγγραφο αυτό παρουσιάστηκε στη δίκη του Προέδρου της Σερβοβοσνιακής Βουλής Μομτσίλο Κράιζνικ και καταλαμβάνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο με πολλές σελίδες στην καταδικαστική ετυμηγορία εναντίον του. Ενα εγχειρίδιο εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου μαζί.
Φαίνεται, δηλαδή, πολύ καθαρά πως ήδη από το 1991 οι Σέρβοι ηγέτες ετοιμάζονταν. Στο ΔΠΔΧΓ, ανάμεσα στις αποδείξεις που κατέθεσε η κατηγορούσα αρχή, υπήρχαν και υποκλαπείσες συνομιλίες μεταξύ Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς, μία μέρα πριν την ανακήρυξη-απόσχιση της Republika Srpska, σχετικά με το ‘μέλλον’ που επιφύλασσαν σε Κροάτες και Βόσνιους:
«Γάμησέ τους, εκπτώσεις δεν κάνουμε. Αν θέλουν πόλεμο, θα τον έχουν. Είμαστε έτοιμοι, όποιος τα βάλει μαζί μας, θα χάσει, ας έρθουν»
Κάρατζιτς προς Μιλόσεβιτς:
«Αυτό θέλω ν’ ακούω […] Θα εδραιώσουμε πλήρως την εξουσία πάνω στα εδάφη μας στη Βοσνία, και ο Ιζετμπέγκοβιτς δεν θα μπορεί πλέον να ασκήσει εξουσία. Δεν θα είναι σε θέση να ελέγξει το 65% του εδάφους της Β-Ε. Εμάς ο στόχος μας είναι […] Οχι, δεν είμαι καθόλου νευρικός. Αυτά είναι τα σκόπιμα βήματά μας, και θα πρέπει να εδραιώσουμε την εξουσία και τον έλεγχο των εδαφών, έτσι ώστε να μην είναι σε θέση ο Ιζετμπέγκοβιτς να αποκτήσει ένα κυρίαρχο κράτος στη Βοσνία».
Το ίδιο προκύπτει και από τη συνομιλία μεταξύ Κάρατζιτς και Κράιζνικ λίγες μέρες μετά την σύνταξη του μυστικού εγγράφου ‘Variants A and B’, με τον πρόεδρο του SDS να λέει στον αντιπρόεδρό του:
«Τώρα θα αμολήσουμε ελεύθερες τις τίγρεις μας για να τελειώσουν τη δουλειά» («Mi cemo pustiti ove nase tigrove pa nek rade svoj posao»)
6.
Το τελεσίγραφο της γενοκτονίας προς τους Βόσνιους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα τον Απρίλιο του 1992 ‘Είτε θα φύγετε ήσυχα, είτε θα πεθάνετε όλοι. Δεν υπάρχει τρίτη επιλογή’, ανακοίνωσε ο Σέρβος πολιτικός διοικητής της Σρεμπρένιτσα Miroslav Deronjic («Μίροσλαβ, όλοι πρέπει να πεθάνουν. Σκότωσε τους όλους, κάθε έναν που πέφτει στα χέρια σου, όποιον βρεις εκεί, πρέπει να πεθάνει»)
The Ultimatum of Genocide (17 April 1992)
On 22 March 1992, Serbs formed the so called ‘Serb municipality of Skelani’, without any consultation with the majority Bosniak population of the municipality of Srebrenica or of the Skelani area. Skelani, located in the municipality of Srebrenica, was one of the largest Bosniak villages in eastern Bosnia.22 In the first half of April 1992, ‘volunteers’ from Serbia crossed the Drina River and took control of this village in a preparatory operation aimed at ‘disarming’ the civilian population and establishing a Serb foothold in the predominantly Bosniak municipalities of Bratunac and Srebrenica.
Then, on 17 April 1992, a meeting was held in the Hotel Fontana in Bratunac between the Bosniak and Serb representatives of the Srebrenica and Bratunac municipalities. It was at this meeting that the Serb authorities issued the public ultimatum which effectively threatened the Bosniak population of Srebrenica and Bratunac, some 49,000 people, with genocide. In the words of Miroslav Deronjic, Bosniaks had two options: «To leave Srebrenica quietly or to be killed. There is no third option». He warned that «Bratunac, Skelani, Milici, Rogatica and Visegrad are already in Serb hands». Bosniaks were «to surrender weapons and legal authority to Bosnian Serbs. Otherwise they were to suffer from destruction at the hands of thousands of Serb soldiers who were amassed across the Drina River in Serbia.»
Πράγματι, δεν άργησαν καθόλου, κι έτσι σύντομα οι Σέρβοι έβαλαν σε λειτουργία το σχέδιό τους να οδηγήσουν σε λιμοκτονία τους κατοίκους και τους πρόσφυγες που είχαν συρρεύσει στην πόλη από τα διπλανά ‘εκκαθαρισμένα’ χωριά. Εφάρμοσαν στενό αποκλεισμό στον θύλακα, και απαγόρευσαν την είσοδο των κομβόι με την ανθρωπιστική βοήθεια. Ούτε τρόφιμα περνούσαν στην πολιορκημένη πόλη, ούτε φάρμακα, ούτε καν ρούχα ή παπούτσια, σε μια περιοχή που ο χειμώνας είναι ιδιαιτέρως βαρύς. Ενα συγκεκριμένο περιστατικό προκάλεσε σοκ όταν μαθεύτηκε: Οι Σέρβοι κατάσχεσαν φορτίο με μαγειρικό αλάτι που προοριζόταν για τους αποκλεισμένους και το αντικατέστησαν με κάποιο βιομηχανικό δηλητήριο με σκοπό να δηλητηριάσουν τους κατοίκους. Τρία ρεπορτάζ του 1993 από το ABC δείχνουν σκηνές κόλασης, πείνα και εξαθλίωση λόγω της πολιορκίας. Από τον Tony Birtley, ‘Starvation in Pre-Genocide Srebrenica‘, ‘Desperation and Resistance in Pre-Genocide Srebrenica‘, και ‘Scenes from Hell in Pre-Genocide Srebrenica‘, με ένα τραυματισμένο μωράκι να πεθαίνει στα χέρια ενός Καναδού Κυανόκρανου, ο γιατρός να το εξετάζει με τα ακουστικά και να του κλείνει τα μάτια, και μετά να το παραδίδουν στα χέρια του πατέρα για να το θρηνήσει καθισμένος στο πεζοδρόμιο -αφού ήταν πρόσφυγας.
7.
Η ‘ντιρεκτίβα 7’ του Κάρατζιτς, που ήταν το προϊόν της συγκεκριμενοποίησης των έξι στρατηγικών στόχων του κόμματος του Κάρατζιτς, όπως είχαν υιοθετηθεί από την σερβοβοσνιακή Βουλή τον Μάιο του 1992:
Η ‘ντιρεκτίβα 7’ διέταζε τις σερβοβοσνιακές δυνάμεις «να δημιουργήσουν ανυπόφορη κατάσταση ολοκληρωτικής έλλειψης ασφάλειας στους θύλακες, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή ελπίδα για ζωή ή επιβίωση στους Μουσουλμάνους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα και της Ζέπα». https://iwpr.net/global-voices/bosnian-serb-officer-unaware-make-life-unbearable-order
Η πρώτη σελίδα από την ‘ντιρεκτίβα 7’, τη διαταγή του του Ράντοβαν Κάρατζιτς για ολοκληρωτικό αφανισμό των βοσνιακών κοινοτήτων.
Ο Κάρατζιτς είχε παραδεχτεί σε συνέντευξη στην σερβική εφημερίδα ‘Oslobodenje‘ τον Ιανουάριο του 1995 πως «είχαμε σχέδιο, λίστα δράσεων και κινήσεων και περιμέναμε τους μουσουλμάνους να κάνουν το πρώτο λάθος», και αυτές οι κινήσεις και τα μέτρα εναντίον των κατοίκων της Βοσνίας ήταν θέματα που συζητιόταν ανοιχτά εντός της Βουλής των Σερβοβόσνιων στο Πάλε την περίοδο 1992-1995. http://www.sense-agency.com//tribunal_%28mksj%29.25.html?news_id=16915
Από την έκθεση με τίτλο ‘Srebrenica military narrative Operation Krivaja 95 [Revised], ICTY, 01/11/2002′, σσ 15-16 του Richard Butler, ο οποίος εργαζόταν σαν εμπειρογνώμων αναλυτής στρατιωτικών πληροφοριών για το Γραφείο του Εισαγγελέα του ΔΠΔΧΓ τα έτη 1997-2003. Η έκθεση εξιστορεί λεπτομερώς και με εξαιρετική σαφήνεια την στρατιωτική πλευρά των γεγονότων. Αν δεν ήταν ένα εξαντλητικό χρονολόγιο ανατριχιαστικών εγκλημάτων πολέμου, η έκθεση αυτή θα μπορούσε να διαβαστεί και σαν ‘στρατιωτικό ανάγνωσμα’ με άπειρες επιχειρησιακές λεπτομέρειες. Ποιες μονάδες βρίσκονται σε ποια ακριβώς σημεία συγκέντρωσης και εκτέλεσης αιχμαλώτων, ποιοι αξιωματικοί βρίσκονταν σε ποιες τοποθεσίες, με ποιους μίλησαν και τι διαταγές έδωσαν, ποια φορτηγά και λεωφορεία μετέφεραν πόσους κρατούμενους και ποιοι τους παρέλαβαν κατόπιν, ποια δρομολόγια έκαναν εκσκαφείς και μπουλντόζες για να θάψουν τα πτώματα, πόσα λίτρα βενζίνη χρησιμοποιήθηκαν και από ποια οχήματα, πόσα γεύματα παρέδωσαν οι υπηρεσίες εφοδιασμού στους στρατιώτες και αστυνομικούς στα πεδία επιχειρήσεων, ενώ βέβαια για τους κρατούμενους και αιχμαλώτους δεν είχε προβλεφθεί ούτε νερό, ούτε τροφή, ούτε φάρμακα, αφού προορίζονταν εξαρχής για εκτέλεση -όλα με εξαιρετική ακρίβεια. Δεν παραλείπει, βέβαια, και το πολιτικό πλαίσιο, στο οποίο, όπως βλέπουμε και στο απόσπασμα, η απόφαση για την εξολόθευση των θυλάκων είχε παρθεί ήδη από τον Ιανουάριο του 1995, και η ‘ντιρεκτίβα 7′ της 8ης Μαρτίου 1995 εκδόθηκε απ’ τον Κάρατζιτς για να μην υπάρχει αμφιβολία σε κανέναν στην σερβοβοσνιακή πλευρά ποιο θα ήταν το καθήκον του τις επόμενες ημέρες.
8.
Η μυστική ‘Ντιρεκτίβα 7.1’ του Μλάντιτς προς το Σώμα Στρατού Ντρίνα, με ημερομηνία 30 Μαρτίου 1995, η οποία ήταν η συμπληρωματική διαταγή για την ‘Ντιρεκτίβα 7’ του Κάρατζιτς. Με αυτήν την διαταγή, γινόταν γνωστό ότι θα ξεκινούσαν «ενεργές πολεμικές επιχειρήσεις […] στην περιοχή των θυλάκων» για την επίτευξη των στόχων της ‘Ντιρεκτίβας 7’, δηλαδή για την εξόντωση και τον εξανδραποδισμό των μη σερβικών πληθυσμών των θυλάκων.
Ημερομηνία: 9 Ιουλίου 1995· Θέμα: Διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων γύρω από τη Σρεμπρένιτσα (Conduct of Combat Operations around Srebrenica)· Συγγραφέας: Ο υποδιοικητής του VRS υποστράτηγος Zdravko Tolimir (Assistant Commander Major General Zdravko Tolimir, Army of the Republika Srpska)· Παραλήπτες: Ο Πρόεδρος Radovan Karadzic και οι στρατηγοί Milan Gvero και Radislav Krstic. Ενα εξαιρετικά παράξενο έγγραφο του Σερβοβοσνιακού Στρατού το οποίο κατατέθηκε στις δίκες από τους εισαγγελείς του ICTY, σχετικά με την απόφαση του VRS στις 9 Ιουλίου για την κατάληψη της πόλης. Ο αναπληρωτής του στρατηγού Μλάντιτς, ο υποστράτηγος Zdravko Tolimir, αναφέρει ότι «ο Πρόεδρος της Republika Srpska Ράντοβαν Κάρατζιτς έχει ενημερωθεί και είναι ικανοποιημένος με τις «επιτυχημένες πολεμικές επιχειρήσεις γύρω από τη Σρεμπρένιτσα. Ο Πρόεδρος συμφωνεί για την συνέχιση των επιχειρήσεων για την κατάληψη της Σρεμπρένιτσα, τον αφοπλισμό των μουσουλμανικών συμμοριών τρομοκρατών και την πλήρη αποστρατικοποίηση του θύλακα της Σρεμπρένιτσα». Η αντίθεση μεταξύ του ύφους όταν μιλάει για «μουσουλμανικές τρομοκρατικές συμμορίες» με τη γλώσσα και τις φράσεις για «την προστασία του άμαχου πληθυσμού και των αιχμαλώτων» υποδηλώνει ότι οι τελευταίες φράσεις ανήκουν στην κατηγορία ‘φύλαγε τα ρούχα σου’ ή ‘κάλυψη-παραλλαγή’.
Η τελευταία απόδειξη της ενοχής των Σέρβων, απόδειξη που από μόνη της φτάνει για να δουν την αλήθεια και να πειστούν όλοι οι έντιμοι άνθρωποι, ήταν το αδιανόητο γεγονός της επαναταφής των πτωμάτων. Μια οργανωμένη πολυάνθρωπη και κεντρικά σχεδιασμένη υπερεπιχείρηση τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 1995, ένα πραγματικό άγος για το ανθρώπινο είδος, και μάλιστα σε ευρωπαϊκό και χριστιανικό έδαφος, μια προσβολή στην ανθρώπινη υπόσταση και στις έννοιες της αξιοπρέπειας, της τιμής και του σεβασμού προς τους νεκρούς.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα υποψιασμένος για να κατανοήσει τα κίνητρα των Σέρβων. Για ποιο λόγο να μπουν σε μια τέτοια γιγάντια διαδικασία, να ξεθάψουν με μπουλντόζες νύχτα τα πτώματα και να τα μεταφέρουν μέχρι και στο Βελιγράδι για να τα ξαναθάψουν, πάλι νύχτα, για να μην τους βλέπουν οι δορυφόροι;
Για ποιο λόγο να μπουν σε αυτόν τον τεράστιο κόπο, αν ήταν καθαροί και δεν είχαν τίποτα να κρύψουν, ή έστω αν υπήρχε η παραμικρή βάση στα μυθεύματα που διακινούν 20 χρόνια τώρα, όπως λ.χ. ότι οι νεκροί της Σρεμπρένιτσα ήταν στρατιώτες του εχθρού που έπεσαν στη μάχη και τους έθαψαν για λόγους υγιεινής όπως είχε δηλώσει ο Μλάντιτς σε εκείνη την συνέντευξή του στο CNN ή αν ήταν τζιχαντιστές που έκοβαν κεφάλια ή αν οι εκτελέσεις ήταν πράξεις αντεκδίκησης και αντίποινα μόνο σε ένοπλους και σε κανέναν άμαχο κ.ο.κ. Από μόνο του το γεγονός της επαναταφής μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως όλες οι προηγούμενες και αντιφατικές μεταξύ τους δικαιολογίες ήταν απλά ψέματα για να περισώσουν κάτι από την ‘τιμή’ τους.
Ο Μλάντιτς, την ίδια ώρα που έβαζε την υπογραφή του στη διαταγή για να προχωρήσουν στην υπερεπίχειρηση της επαναταφής, την ίδια ώρα δήλωνε σε ξένους δημοσιογράφους που τον ρώτησαν για τους μαζικούς τάφους ότι, λέει, έθαψαν μόνο νεκρούς από μάχες, για λόγους υγιεινής:
«Only those who died in battle were buried. For hygienic reasons their bodies had to be collected and buried in appropriate places until the warring parties agreed to exchange the remains of the dead with each other»
– Ράτκο Μλάντιτς συνέντευξη σε δυτικό ΜΜΕ για Σρεμπρένιτσα, Αύγουστος 1995 http://www.rt.com/news/mladic-interview-srebrenica-massacre-155/
Αν δεν φοβόνταν την αλήθεια, ας άφηναν τους τάφους απείραχτους και ας έλεγαν στη διεθνή κοινότητα λ.χ. «φέρτε τους δικούς σας εξπέρ ανθρωπολόγους και forensics ερευνητές, να φέρουμε κι εμείς τους δικούς μας, να εξετάσουμε όλοι μαζί τους νεκρούς, για να δείτε ότι δεν κάναμε κάτι κακό ή απάνθρωπο και δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε».
Δεν έκαναν αυτό, όμως. Και ο λόγος είναι, ασφαλώς, ότι δεν το έκαναν διότι γνώριζαν την ενοχή τους. Αντ’ αυτού, οι ‘ηρωικοί’ και ‘έντιμοι’ (με ‘τιμή’) Σέρβοι συμπεριφέρθηκαν σαν κλεφτοκοτάδες της χαμηλοτέρας υποστάθμης, σαν αποβράσματα του υποκόσμου, «στα κρυφά και στα μουλωχτά, γρήγορα να κρύψουμε κάτω απ’ το χαλί τις πομπές μας μήπως και την πηδήξουμε και δεν μας καταλάβουν». Δεν χρειάζεται καν άλλη απόδειξη, είναι κάτι αδιανόητα ντροπιαστικό, ακόμη κι αν δεν λάβουμε υπόψη μας ότι «η συγκάλυψη και η άρνηση της γενοκτονίας είναι το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας», σύμφωνα με την εργασία του Gregory H. Stanton ‘The Eight Stages of Genocide and Preventing Genocide’ του 1996, στο οποίο περιγράφονται επακριβώς όλες οι κινήσεις των Σέρβων μετά τη σφαγή:
«8. DENIAL is the eighth stage that always follows a genocide. It is among the surest indicators of further genocidal massacres. The perpetrators of genocide dig up the mass graves, burn the bodies, try to cover up the evidence and intimidate the witnesses. They deny that they committed any crimes, and often blame what happened on the victims. They block investigations of the crimes, and continue to govern until driven from power by force, when they flee into exile. There they remain with impunity, like Pol Pot or Idi Amin, unless they are captured and a tribunal is established to try them. The response to denial is punishment by an international tribunal or national courts. There the evidence can be heard, and the perpetrators punished. Tribunals like the Yugoslav or Rwanda Tribunals, or an international tribunal to try the Khmer Rouge in Cambodia, or an International Criminal Court may not deter the worst genocidal killers. But with the political will to arrest and prosecute them, some may be brought to justice».
– Πηγή: Gregory H. Stanton, The Eight Stages of Genocide and Preventing Genocide, 1998
Εδώ σαν αρχείο PowerPoint από το ‘Genocide Watch’, όπως παρουσιάστηκε στο State Department το 1996, «Originally presented as a briefing paper at the US State Department in 1996»): http://www.genocidewatch.org/aboutgenocide/8stagesofgenocide.html
«We are the first generation in human civilization in which bodies are buried and then dug up and scattered. As far as I know, no one else did this».
– Amor Masovic, πρόεδρος του παραρτήματος Βοσνίας-Ερζεγοβίνης του Ινστιτούτου Ταυτοποίησης Αγνοουμένων (Bosnian Missing Persons Institute, ICMP).
Στο σημείο αυτό, θα ήταν καλό να σημειώσουμε το εξής: Ο διευθυντής του Ινστιτούτου Αγνοουμένων της Βοσνίας έχει δίκιο όταν μιλάει για ‘πρώτη γενιά’, αν και γεωγραφικά το φαινόμενο της επαναταφής δεν συνέβη μόνο στη Βοσνία: Εχει επαναληφθεί στην Κύπρο. Οταν συζητιόταν οι προτάσεις Ντεκουεγιάρ, η τουρκική πλευρά οργάνωσε μεγάλη επιχείρηση εκκένωσης μαζικών τάφων στα Βαρώσια, στο Τρίκωμο, στην Αφάνεια και σε άλλες περιοχές, με τη βοήθεια αστυνομικών, πυροσβεστών και άλλων Τουρκοκύπριων και Τούρκων κρατικών υπαλλήλων. Οι ίδιοι Τ/Κ ερευνητές που έφεραν στο φως την ιστορία αυτή ανέφεραν ότι σε ελάχιστες περιπτώσεις το ίδιο είχε συμβεί και στην ελληνική πλευρά -βλέπετε υπάρχουν και Τ/Κ αγνοούμενοι, γύρω στους 600, εκτός από τους Ελληνες και τους Ελληνοκύπριους. Η ελληνική επιχείρηση έγινε από δυο πολύ μικρές ομάδες Ε/Κ, και -σε αντίθεση με την τουρκική επιχείρηση- χωρίς τη γνώση της κυβέρνησης.
Οπως κι αν δει κανείς αυτά τα πολύ ευαίσθητα ζητήματα, τουλάχιστον το θέμα του να μην μπορεί μια οικογένεια να θρηνήσει και να θάψει αξιοπρεπώς τα θύματά της θα έπρεπε, υπό κανονικές συνθήκες, να μας ευαισθητοποιεί ιδιαίτερα εμάς τους Ελληνες. Εχουμε, όπως είπαμε, το προηγούμενο των επί 40 χρόνια αγνοούμενων της Κύπρου, και μάλλον κανείς δεν έμαθε στην Ελλάδα το γεγονός πως πριν λίγο καιρό (Νοέμβριος 2015) η Τουρκία έδωσε άδεια να γίνουν έρευνες σε 30 τοποθεσίες στο κατεχόμενο τμήμα του νησιού, για τις οποίες υπάρχουν υποψίες πως αποτελούν μαζικούς τάφους από το 1974 (δείτε την είδηση και το βίντεο εδώ).
Πολλές ακόμα αποδείξεις υπάρχουν στην κύρια έρευνά μας, και ειδικά στο Β’ Μέρος, ενώ πολλές άλλες δηλώσεις Σέρβων και Σερβοβόσνιων ηγετών έχουν καταγραφεί από την Florence Hartmann στα βιβλία της, ορισμένες βρίσκονται και στην εισήγησή της σε ένα συνέδριο της International Association of Genocide Scholars, εδώ: http://www.helsinki.org.rs/hcharter_t16a02.html
‘Μια σαφής πρόθεση γενοκτονίας εκ μέρους του Σερβοβόσνιου ηγέτη εκφράστηκε σε ολόκληρη τη διάρκεια του πολέμου –και όχι μόνο σε σχέση με Σρεμπρένιτσα:
Κατά την 33η σύνοδο της σερβοβοσνιακής Βουλής, που πραγματοποιήθηκε στις 20 και 21 Ιουλίου 1993, ο Κάρατζιτς δηλώνει επίσημα:
«Αν μπούμε στη Σρεμπρένιτσα, το αίμα θα φτάνει μέχρι τα γόνατα».
Το 1994, ο Κάρατζιτς δηλώνει:
«Εάν η διεθνής κοινότητα θέλει να μας αντιμετωπίζει σαν θηρία, τότε θα συμπεριφερθούμε σαν θηρία».
Επαναλαμβάνει την απειλή σε συνάντηση με τον Βρετανό στρατηγό Rupert Smith στις 30 Απριλίου 1995:
«Αφού η διεθνής κοινότητα συμπεριφέρεται στους Σερβοβόσνιους σαν να πρόκειται για θηρία στο κλουβί, έτσι ακριβώς, με την ίδια αγριότητα των θηρίων, θα συμπεριφερθούμε κι εμείς»).
«Μίροσλαβ, όλοι πρέπει να πεθάνουν. Σκότωσε τους όλους, κάθε έναν που πέφτει στα χέρια σου, όποιον βρεις εκεί, πρέπει να πεθάνει» («Miroslav, they must all be killed. All and every one you find there, all those that fall into your hands»).
Τέλος η συνομιλία Deronjic και Κάρατζιτς (μέσω της γραμματέως της) στις 13 Ιουλίου 1995, την ώρα των σφαγών:
«- Πόσα πακέτα έχεις, δύο χιλιάδες;
– Τακτοποίησα δύο χιλιάδες τώρα και θα έχω κι άλλα μέχρι να νυχτώσει.
– Ολα τα πακέτα να παραδοθούν μέχρι τις 12 η ώρα αύριο. Στις αποθήκες. Οχι σ’ εκείνες τις αποθήκες, σε άλλες, αλλού»
D: I’m waiting for a call to President Karadzic. Is he there?
B: Yes.
S: Hello! Just a minute, the duty officer will answer now, Mr. President.
B: Hello! I have Deronjic on line.
S: Deronjic, speak up.
D: Hello! Yes. I can hear you.
S: Deronjic, the President is asking how many thousands?
D: About two for the time being.
S: Two, Mr. President. [Karadzic heard in the background]
D: But there’ll be more during the night.
S: […]
D: Can you hear me, President?
S: The President can’t hear you, Deronjic, this is the intermediary.
D: I have about two thousand here now by […]
S: Deronjic, the President says: «All the goods must be placed inside the warehouses before twelve tomorrow».
D: Right.
S: Deronjic, not in the warehouses over there, but somewhere else.
D: Understood.
S: Goodbye.
Το επιστέγασμα όλων αυτών: Η θεατρική θρησκευτική παράσταση του sociopath σωβινιστή ηγέτη Ράντοβαν Κάρατζιτς, την ώρα που το σχέδιο των μαζικών εκτελέσεων ήταν σε πλήρη εξέλιξη: Πήγε μαζί με τη σύζυγό του στην εκκλησία, άναψε κερί, παρακολούθησε τη λειτουργία για τη μεγάλη εθνική και θρησκευτική γιορτή των Σέρβων Vidovdan (που είναι, όπως έχουμε πει, ταυτόχρονα πολλές γιορτές μαζί: Επέτειος της μάχης του Κοσόβου, ημέρα του προστάτη αγίου του σερβοβοσνιακού στρατού VRS, ημέρα του Πρίγκηπα Αγιου Λάζαρου και των Σέρβων Αγίων Μαρτύρων που έπεσαν στη μάχη του Κοσόβου στις 28 Ιουνίου 1389, επέτειος της αναγνώρισης του σερβικού θρόνου το 1881, αλλά και επέτειος της εμπρηστικής ομιλίας Μιλόσεβιτς στο Gazimestan του Κοσόβου, όταν ξεκίνησε τον πόλεμο), και βγαίνοντας έκανε δηλώσεις στις κάμερες (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 04.35′), πως δήθεν:
«Ο στρατός μας είναι ένας πολύ, πάρα πολύ υπεύθυνος στρατός. Οι άνθρωποι, οι άμαχοι πολίτες καθώς και το προσωπικό των Ηνωμένων Εθνών, όλοι τους είναι απολύτως ασφαλείς. Ολοι είναι απολύτως ελεύθεροι, είτε θέλουν να φύγουν, είτε θέλουν να μείνουν στη Σρεμπρένιτσα»
Ναι, το είδαμε.
Δεκάδες άλλες αποδείξεις στις μελέτες που αποδεικνύουν τον σχεδιασμό των εθνικών εκκαθαρίσεων ήδη από πολλά χρόνια πριν, όπως λ.χ. σε εκείνη του Daniel Toljaga με τίτλο ‘Prelude to the Srebrenica Genocide, Mass murder and ethnic cleansing of Bosniaks in the Srebrenica region during the first three months of the Bosnian War, April-June 1992’, 18/11/2010, η οποία αποδεικνύει ότι η Σρεμπρένιτσα ήταν η κορύφωση του δράματος και η κορυφή του παγόβουνου, και όχι το ίδιο το δράμα: http://www.bosnia.org.uk/news/news_body.cfm?newsid=2771
«Important research document shows the systematic ethnic cleansing of non-Serbs in eastern Bosnia in the first stages of Belgrade’s assault on B-H, and makes crystal clear how the 1995 Srebrenica massacre was the culmination of a genocidal project initiated in 1992 […] It was these massacres that should have alerted the international community to the prospect of genocide when the United Nations-protected enclave eventually fell to Bosnian Serb forces commanded by General Ratko Mladic in July 1995».
— $$$ Τα ρατσιστικά ψέματα της σερβικής προπαγανδιστικής μηχανής
Κυκλοφορεί μια ανιστόρητη άποψη πως το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία ICTY δικάζει και καταδικάζει αποκλειστικά και μόνο Σέρβους. Οποιοσδήποτε μπορεί να ψάξει στο διαδίκτυο και να δει ότι ένας τέτοιος ξεδιάντροπος ισχυρισμός είναι 100% ψέμα.
Πάρα πολλοί Κροάτες, Βόσνιοι και Αλβανοί έχουν καταδικαστεί και συνεχίζουν να καταδικάζονται. Υπάρχουν εξειδικευμένα πρακτορεία ειδήσεων όπως το Sense Agency και το BIRN, στα οποία βρίσκει κανείς καθημερινά πλήρη ενημέρωση για την τιμωρία των μη Σέρβων, είτε από το ICTY, είτε από τα αντίστοιχα τοπικά δικαστήρια. Το γεγονός ότι οι Σέρβοι ηγέτες έχουν την μερίδα του λέοντος στα κατηγορητήρια δεν οφείλεται σε μεροληψία: Οφείλεται (και είναι μια παραπάνω απόδειξη) στο αδιαμφισβήτητο γεγονός πως αυτοί ήταν οι επιτιθέμενοι, οι εισβολείς και οι τρομοκράτες. Μιλώντας για υποκρισία, ας μην ξεχνάμε ότι το 1995, με τις συμφωνίες του Dayton, ο Μιλόσεβιτς αναγνώρισε το ICTY και δεσμεύτηκε πως θα κυνηγήσει τους εγκληματίες πολέμου. Πολύ αργότερα μεταβλήθηκε σε πολέμιό του, όταν συνειδητοποίησε πως υπάρχουν ισχυρές πιθανότητες να δικαστεί κι ο ίδιος, σε μια δίκαιη δίκη στις πιο άνετες φυλακές της υφηλίου, προνόμιο που μάλλον δεν είχαν την τύχη να απολαύσουν τα θύματά του σε ολόκληρη τη δεκαετία του 1990, ούτε οι σφαγμένοι στη Σρεμπρένιτσα. Αρκεί εδώ να θυμηθούμε ποιοι ήταν οι πολέμιοι και ποιοι οι υποστηρικτές του ICTY σε Σερβία και Κροατία. Οι πρώτοι ήταν οι φασίστες και οι ακροδεξιοί των δύο χωρών, και οι δεύτεροι οι αντιεθνικιστές, οι δημοκράτες και οι αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολύ απλά.
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που αν ρωτήσει κάποιος 100 ανθρώπους στο δρόμο «πότε έγινε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και ποιοι πήραν μέρος», οι ενενήντα θα απαντήσουν «το 1999 και ήταν απ’ τη μια η ηρωικοί Σέρβοι αδελφοί μας κι απ’ την άλλη το ΝΑΤΟ και οι κατσαπλιάδες του UCK». Λογικότατον, αφού αυτό έδειχνε η τηλεόραση, και αφοί οι συγκρούσεις 1991-1995 (για όσους τυχόν τις ξέρουν) δεν ήταν κανονικός πόλεμος, αφού οι Σέρβοι κέρδιζαν και «έπαιρναν πίσω τα εδάφη που δικαιούνταν».
Είναι φυσιολογικό, συνεπώς, να είναι αρκετά δημοφιλής (σε όσους Ελληνες γνωρίζουν τη Σρεμπρένιτσα) ένας άλλος ισχυρισμός που προωθείται από την σερβική προπαγανδιστική μηχανή:
Πως η Σρεμπρένιτσα είναι «μουσουλμανική προβοκάτσια, απάτη, μύθος» (μερικοί θα πουν και «όπως το Ολοκαύτωμα») ή αντίποινα επειδή οι δυνάμεις του Νάσερ Οριτς σφαγίαζαν επί χρόνια Σέρβους αμάχους στα διπλανά χωριά -κάποιοι θα πουν «μαζί με εισαγόμενους μουτζαχεντίν».
Μια συγκλονιστική φωτογραφία από μαζικό τάφο, πριν την ανασκαφή του, Μάιος του 1996. Τα υπολείμματα από το πτώμα ενός εκτελεσμένου. Διακρίνονται τα οστά της λεκάνης του και το παντελόνι με τα παπούτισα, τα οποία δεν έχουν λειώσει (The remains of a slaughtered man lies in a mass gravesite where Serb forces attacked in Srebrenica, Bosnia and Herzegovina). Credit: Scott Peterson και Getty Images.
Για να τελειώνουμε πρώτα με το ρατσιστικό ισλαμοφοβικό παραμύθι με τους μουτζαχεντίν και με την υποτιθέμενη Αλ Κάιντα που έστειλε δήθεν χιλιάδες μαχητές να κόβουν κεφάλια Χριστιανών. Ή πως δήθεν στη Σρεμπρένιτσα οι εκτελέσεις των 8.000+ ήταν αντίποινα επειδή υποτίθεται το προηγούμενο διάστημα Μουτζαχεντίν με βάση τον αποκλεισμένο θύλακα έκαναν εξορμήσεις με τη βοήθεια των Κυανόκρανων και για να επιδοθούν σε γενοκτονία εναντίον των Σέρβων των διπλανών χωριών.
Πρόκειται για προπαγάνδα, γεμάτη ισλαμοφοβικά ψέματα και ρατσιστικές θεωρίες συνωμοσίας, -συγχωρέστε μας- για ηλίθιους. Προπαγάνδα που ούτε οι Σερβοβόσνιοι, ούτε ο Μιλόσεβιτς, ούτε ο Σέσελι πλέον δεν χρησιμοποιεί πια, αφού το ρατσιστικό κρυφό χαρτί-‘επιχείρημα’ τύπου ‘μουσουλμάνος=κακός=Τούρκος=βάρβαρος=τζιχαντιστής’ δεν πιάνει πλέον. Και πρέπει να χαρακτηρίσουμε ρατσιστικό αυτό το συγκεκριμένο παραμύθι διότι απ’ την αρχή, 25 χρόνια τώρα, εκεί στόχευε πάντα: Το υστερικό μίσος για την μουσουλμανική ταυτότητα να μετασχηματιστεί σε θανατηφόρο φυλετικό μίσος και να γίνει δικαιολογία για γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις. Αφού ο άλλος είναι μουσουλμάνος -και άσχετα, τώρα, αν απλά πρόκειται για ολόιδιους Σλάβους που εξισλαμίστηκαν για λόγους προστασίας πριν 500 χρόνια-, τότε υποχρεωτικά θα πρέπει να είναι και τζιχαντιστής, ταλιμπάν, φανατικός, τρομοκράτης που κόβει κεφάλια, σφάζει αμάχους και εξολοθρεύει γυναικόπαιδα.
Πρώτα απ’ όλα, ο βολικότατος για τη σερβική προπαγάνδα- ισχυρισμός περί δήθεν «δισεκατομμυρίων από τους Σαουδάραβες» είναι ένα ακόμα απεχθές ψέμα: Στην πραγματικότητα, ήταν σχεδόν μηδενική η βοήθεια των ισλαμικών κρατών στη Β-Ε. Λ.χ. η συνεισφορά όλων των ισλαμικών κρατών ήταν ένα πολύ μικρό μονοψήφιο ποσοστό στα ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων που χρειαζόταν ετησίως η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ -για τρόφιμα και ανθρωπιστική βοήθεια στους 3.900.000 πρόσφυγες (2.200.000 έως 2.800.000 ήταν οι βίαια διωγμένοι πρόσφυγες από την Βοσνία και από 400.000 έως 1.200.000 κατά καιρούς οι πρόσφυγες από τις άλλες κοινότητες) συν στους 600.000 πολιορκημένους σε πόλεις. Μόνο η Ελλάδα, που είχε προσφέρει στον ΟΗΕ το ιλιγγιώδες ποσό των 50.000 δολαρίων, τους ξεπερνούσε στη τσιγκουνιά. Ομοίως, από τις 230 σημαντικές ΜΚΟ που δραστηριοποιήθηκαν την περίοδο 1991-1996 στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μόνο 11 προέρχονταν από ισλαμικές χώρες. Η δικαιολογία των ισλαμικών κρατών γι’ αυτή τους την απροθυμία, και πέρα από τα σερβικά εθνικιστικά ψέματα, ήταν (και αυτό είναι αλήθεια) πως «οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας δεν είναι καλοί ισλαμιστές».
Περιοδικό Αντί, 26/04/1996, τχ #604. Πενιχρή η βοήθεια 17 ισλαμικών χωρών για τη Βοσνία.
Να σημειωθεί εδώ ότι η Ελλάδα ουσιαστικά ξύπνησε απ’ το λήθαργο και άρχισε να συζητά για να στείλει επίσημα σαν κράτος βοήθεια μόνο όταν μεταδόθηκαν οι εικόνες από την ανακατάληψη της Κράινα, όταν οι Κροάτες έδιωξαν τους Σέρβους κατοίκους και τους Σέρβους αυτονομιστές τον Αύγουστο του 1995. Οι επικεφαλής στο υπουργείο Αμυνας και σε άλλους επίσημους φορείς ενδιαφέρθηκαν προσωπικά για τις 150.000 των Σέρβων της Κράινα, όταν επί τέσσερα χρόνια δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τα άλλα 3.700.000 θύματα-πρόσφυγες που δημιουργήθηκαν από τον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό, υπόψη.
Ο Ιζετμπέγκοβιτςδεν ήταν ισλαμιστής, πόσο μάλλον φανατικός φονταμενταλιστής ή τζιχαντιστής. Η επινοημένη σερβική αφήγηση τον ήθελε μάλιστα μέλος στα μουσουλμανικά Waffen SS Handzar, επί Κατοχής. Η αλήθεια είναι η εξής: Κάποιοι Σέρβοι ξεκίνησαν χωρίς αποδείξεις κάποιες φήμες πως το 1944, σε ηλικία 19 ετών, ο Ιζετμπέγκοβιτς ήταν μέλος σε μια βοσνιακή οργάνωση νεολαίας, τους ‘Νεαρούς Μουσουλμάνους’. Η οργάνωση αυτή κάποια στιγμή διασπάστηκε, και κάποιοι τμήμα πήγε με τους παρτιζάνους, κάποιο άλλο συνεργάστηκε με τους Ουστάσι και ένα τρίτο έμεινε ουδέτερο. Με έντεχνο τρόπο, οι ‘Νεαροί Μουσουλμάνοι’ έγιναν στις σερβικές αφηγήσεις ‘Μεραρχία Handzar’ και η πλαστή αυτή πληροφορία πέρασε και στη νεκρολογία του από έναν αρθρογράφο στους New York Times, θαυμαστή του συνεργάτη των Ναζί Momcilo Djujic και του εγκληματία πολέμου Ράτκο Μλάντιτς. Ποτέ δεν εμφανίστηκε κάποιο τεκμήριο, ότι ο Ιζετμπέγκοβιτς ήταν μέλος της μεραρχίας Handzar. Αργότερα, από την επίσημη βιογραφία του, μαθεύτηκε ότι ήταν στον κύκλο των ‘Νεαρών Μουσουλμάνων’, όπως και πολλοί συμμαθητές του, και ότι ενδιαφερόταν περισσότερο για τα πνευματικά ζητήματα, λέγοντας, μάλιστα ότι «το Ισλάμ είναι μια ζωντανή ιδέα που μπορεί (και πρέπει) να εκσυγχρονιστεί, χωρίς να χάσει τίποτα από την ουσία του». Ποτέ δεν συμφώνησε πλήρως με την αυστηρή ερμηνεία του Ισλάμ, γεγονός που τον καθιστά το λιγότερο αδιάφορο για να στρατολογηθεί σε ένοπλη οργάνωση. Τελικά, ήταν όλα ψέματα. Αποδείχτηκε ότι ‘πηγή’ του αρθρογράφου ήταν όλο κι όλο μια … επιστολή που του είχε στείλει ένας αρνητής Σέρβος ψευτοϊστορικός, διακινητής θεωριών συνωμοσίας, μάρτυρας υπεράσπισης του Μιλόσεβιτς και καταδικασμένος για διασπορά πλαστών ειδήσεων.
Το όραμα της πλειοψηφίας των Βόσνιων και όλων των κατοίκων της πρωτεύουσας Σαράγεβο ήταν ένα πολυπολιτισμικό κράτος-συνέχεια της Γιουγκοσλαβίας, με πλήρη δικαιώματα σε όλους, ανεξαρτήτως θρησκείας. Δεν συζητούσε καν για ‘εθνικό κράτος’, πόσο μάλλον για θρησκευτικό, σε πλήρη αντίθεση με τους φασίστες Μιλόσεβιτς και Τούτζμαν που δεν δέχονταν τίποτε λιγότερο από ένα καθαρά ‘εθνικό κράτος’ με πολίτες Α’ κατηγορίας μόνο τους πλειοψηφικούς. Η κυβέρνησή του Ιζετμπέγκοβιτς αποτελούνταν από εννέα μουσουλμάνους, έξι Σέρβους, πέντε Κροάτες κι έναν ‘Γιουγκοσλάβο’. Στην προσωπική του φρουρά, την μονάδα ‘Biseri security unit’, επέλεξε για σωματοφύλακες του Σέρβους. Διόρισε έναν Σέρβο επιτελή για υπερασπιστή του Σαράγεβο τα πρώτα χρόνια της πολιορκίας του από τους Σέρβους τσέτνικ, τον αντιεθνικιστή στρατηγό Jovan Divjak, μέλος του Φόρουμ Σέρβων Πολιτών’ της Β-Ε που είδαμε προηγουμένως. Οταν τον πρώτο μήνα της σερβικής εισβολής στη Β-Ε, οι Σέρβοι καταδρομείς είχαν απαγάγει από το αεροδρόμιο τον Ιζετμπέγκοβιτς μαζί με τη συνοδεία του και την κόρη του, καθώς επέστρεφαν από τις συνομιλίες της Πορτογαλίας, με σκοπό να τον πιέσουν να υπογράψει ό,τι θα του υπαγόρευαν (την ίδια στιγμή ο Κάρατζιτς και ο Κροατοβόσνιος Mate Boban είχαν συμφωνήσει στο Γκρατζ της Αυστρίας ποιο κομμάτι της Β-Ε θα έπαιρνε ο καθένας), ο στρατηγός Divjak ήταν αυτός που συντόνιζε την επιχείρηση απελευθέρωσής του και ανέλαβε προσωπικά την ασφάλεια του Σέρβου στρατηγού Milutin Kukanjac και των 215 αξιωματικών και οπλιτών που ανταλλάχτηκαν εκείνη τη μέρα. Ο στρατηγός Divjak προτίμησε να τιμήσει τον όρκο του στην Ένότητα και Αδελφότητα’ και να υπερασπιστεί όλους τους κατοίκους του πολυαγαπημένου του Σαράγεβο, ανεξάρτητα από θρησκεία και εθνότητα, παρά να συνταχθεί με την εθνικιστική βαρβαρότητα των συμπατριωτών του Σερβοβόσνιων (δείτε το ντοκιμαντέρ ‘Sarajevo My Love’).
Αν ο Ιζετμπέγκοβιτς ήταν στο ελάχιστο ισλαμιστής, δεν θα βλέπαμε σήμερα σημάδια ισλαμοποίησης της χώρας και της ζωής των πολιτών; Κι όμως, ούτε σαρία επιβλήθηκε, ούτε μπούργκα, ούτε καν η μαντήλα έγινε υποχρεωτική. Ακόμη και σήμερα, οι ορθόδοξες και οι καθολικές εκκλησίες σε όλες τις πόλεις της Βοσνίας παραμένουν απείραχτες (την ίδια στιγμή που πάνω από 1.000 τζαμιά καταστράφηκαν από τους Χριστιανούς Σέρβους και Κροάτες, ενώ στις σερβοκρατούμενες περιοχές ούτε ένα κτίσμα της ισλαμικής κουλτούρας ή θρησκείας δεν έμεινε ανέπαφο). Επανεκτύπωσε το φιλοσοφικό του βιβλίο ‘Ισλαμική Διακήρυξη’ γύρω στο 1990, το οποίο τόσο πολύ έχει συκοφαντηθεί· εμείς όμως που το βρήκαμε και το διαβάσαμε -και μπορούμε να το δώσουμε σ’ όποιον τυχόν μας το ζητήσει-, είμαστε σε θέση να βεβαιώσουμε ότι είναι ένα απολύτως ειρηνικό και πνευματικό-φιλοσοφικό έργο. Μιλάει απλά για την ‘ομορφιά των πνευματικών αρετών του Ισλάμ’ όταν αυτό συνδυάζεται με την δυτική κοσμική εκπαίδευση (είναι η γνώμη του πως αυτή ξεκίνησε από τις πρώτες ισλαμικές κοινωνίες), πραγματεύεται τη σύνθεση των δυτικών κοσμικών αξιών με την ηθική του Ισλάμ και καταδικάζει και αποκλείει τη βία (ειδικά για τη δημιουργία νέων κρατών) επειδή αυτή δεν συμβαδίζει με την διδασκαλία του Ισλάμ. Μάλιστα, το βιβλίο είναι τόσο γενικόλογο ώστε δεν αναφέρεται καθόλου η Βοσνία εκτός από το σημείο στο οποίο δηλώνει κατηγορηματικά πως η Βοσνία δεν πρόκειται να γίνει ‘ισλαμικό κράτος’, διότι ένα τέτοιο κράτος πρέπει να υπάρχει μόνο εκεί που οι πιστοί του Ισλάμ είναι η μεγάλη πλειοψηφία. Βάζοντας όλα αυτά στο πλάνο, μπορούμε να κατανοήσουμε την εναντίωσή του στα διάφορα ‘σχέδια’ (διαμελισμού) που του πρότειναν οι δυτικοί. Ηθελε μια ανοιχτή ‘κοσμική’ πολυπολιτισμική κοινωνία, με ανακατεμένους τους πολίτες της, και όχι απαρτχάιντ και ο καθένας με τη φυλή του. Θα έπρεπε να μακρυγορήσουμε αν είμασταν υποχρεωμένοι να αναφερθούμε σε κάθε πτυχή της σερβοκροατικής ισλαμοφοβικής ρατσιστικής προπαγάνδας εναντίον των Βόσνιων, όμως και αυτά τα λίγα αρκούν για να κατανοήσει κανείς ότι η υπόθεση εδώ δεν ήταν τελικά «οι Τούρκοι που επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν ένα φονταμενταλιστικό ισλαμικό κράτος στην καρδιά της Ευρώπης για να πάρουν εκδίκηση για την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας»· αυτά όλα είναι ανοησίες. Αυτός είναι ο λόγος που ακόμη και οι μάρτυρες υπεράσπισης του Μλάντιτς δηλώνουν στο δικαστήριο με μεγάλη επιμονή πως οι ισχυρισμοί για ‘ισλαμική τρομοκρατία’ είναι καθαρές συκοφαντίες, πρόσφατο (Νοέμβριος 2015, αμέσως μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι) παράδειγμα εδώ.
Τέλος, θα πρέπει ο ανυποψίαστος αναγνώστης -και περισσότερο τα θύματα της σερβικής ακροδεξιάς προπαγάνδας- να γνωρίζει ότι ο Ιζετμπέγκοβιτς έκανε μία επίσκεψη σε ένα στρατόπεδο στο οποίο υπήρχαν ξένοι ισλαμιστές εθελοντές, αλλά μόλις έμαθε για τις αγριότητες, πήρε σκληρά μέτρα εναντίον τους.
Η αλήθεια είναι ότι πράγματι μουτζαχεντίν από ξένες χώρες -και μόνο- υπήρξαν στον βοσνιακό πόλεμο, αλλά όχι χιλιάδες. Ηταν ελάχιστες μονάδες και ο αριθμός τους δεν πρέπει ποτέ να ξεπέρασε τη δύναμη δύο ταγμάτων. Ενώ ακόμα και η επίσημη σερβοβοσνιακή στρατιωτική πλευρά δεν έχει καταλήξει στον αριθμό τους: από 300 έως 6.000, λένε, δείγμα του ότι δεν υπάρχουν συμπαγείς πληροφορίες παρά μόνο εκτιμήσεις. Ενα απόρρητο έγγραφο από την σερβική πλευρά, το οποίο είχε βγει στη δημοσιότητα, είχε καταλόγους με ονόματα από μια βοσνιακή ταξιαρχία στην οποία συμμετείχαν και ξένοι εθελοντές από χώρες της Μέσης Ανατολής, πολύ αραιά, όμως, σε σχέση με τους ντόπιους Βόσνιους στρατιώτες.
Η προέλευσή τους ήταν απολύτως ανομοιογενής. Υπήρχαν σουνίτες Σαουδάραβες, Σιίτες Ιρανοί και κάποιοι λίγοι ‘κοσμικοί’ μουσουλμάνοι από την Τουρκία ή προσηλυτισμένοι στο Ισλάμ δυτικοί. Η δε επιρροή της Αλ Κάιντα και του Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν σχεδόν μηδενική. Προσπάθησε, λένε οι ειδικοί, είχε στείλει μερικούς υπασπιστές του, αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Οι ντόπιοι Βόσνιοι, «οι χειρότεροι μουσουλμάνοι στον πλανήτη» (πίνουν αλκοόλ, τρώνε χοιρινό και πηγαίνουν σε κλαμπ λ.χ.) τους γύρισαν την πλάτη. Οι Βόσνιοι δεν πολυπήγαιναν στα τζαμιά και δεν τηρούσαν τη θρησκεία τους, κυρίως στις πόλεις. Απόδειξη, το 30% των μικτών γάμων. Ποιοι δήθεν ‘φανατικοί ισλαμιστές’ (όπως θέλουν να τους παρουσιάζουν οι ρατσιστές) θα άφηναν ένα στα τρία παιδιά τους να παντρεύεται με ορθόδοξο ή καθολικό;
Σύμφωνα με τον συγγραφέα Esad Hecimovic, οι μουτζαχεντίν δέχτηκαν το πρώτο μεγάλο πλήγμα και μπήκαν στο στόχαστρο των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών των βοσνιακών ενόπλων δυνάμεων, όταν μαθεύτηκαν οι πρώτες θηριωδίες τους, και το τελειωτικό χτύπημα όταν δημόσια ο Ιζετμπέγκοβιτς αποκήρυξε κάθε πρακτική που ενδέχεται να παρέπεμπε σε φανατικούς. Και ακόμα περισσότερο όταν καταδίκασε δημόσια τον αντισημιτισμό. Αυτό τους έκοψε τα φτερά, και προφανώς το ίδιο θα ένιωσε κι ο Μπιν Λάντεν όταν συνειδητοποίησε ότι καμία ‘ένδοξη τζιχάντ’ δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει στην Ευρώπη -τουλάχιστον με αρχή την Βοσνία. Κάποιοι παρέμειναν αργότερα, αλλά γρήγορα συνελήφθησαν όταν προσπάθησαν να επιχειρήσουν μικρές τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον Κροατών, όχι τίποτα θεαματικό σαν το Μπαλί και την Μαδρίτη και το Λονδίνο, περισσότερο σαν αντίποινα για τον Κροατομουσουλμανικό πόλεμο του 1993-1994. Ακόμη και σήμερα που μιλάμε, 20 χρόνια μετά και με το ISIS να στρατολογεί εθελοντές σε όλα τα κράτη της Δύσης, οι φονταμενταλιστές είναι στο μικροσκόπιο των βοσνιακών αρχών και πολύ συχνά φυλακίζονται, με βάση πρόσφατο αυστηροποιημένο νόμο για την καταπολέμηση του εξτρεμισμού, εδώ πρόσφατα παραδείγματα, Νοέμβριος 2015 και Ιανουάριος 2016 ενώ οι θεσμικοί θρησκευτικοί ηγέτες της χώρας αγωνίζονται εναντίον του εξτρεμισμού.
Για να είμαστε πλήρεις με τα γεγονότα και τα στοιχεία της ιστορίας, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να σημειώσουμε και τα εξής: Το Ιράν, -που δεν ήταν βέβαια κράτος τζιχαντιστικό, κάθε άλλο-, ήταν η μοναδική χώρα από την οποία η Βοσνία κατόρθωσε να παραλάβει κάποιες μικρές ποσότητες οπλισμού, αφού από αλλού δεν μπορούσαν να βρουν τα όπλα που επειγόντως χρειάζονταν, και ενδεχομένως να στείλει ένα Τάγμα ‘Φρουρών της Επανάστασης’ για εκπαιδευτές· όλα αυτά το τελευταίο έτος του πολέμου, και εν γνώσει των Αμερικανών.
Μάλιστα ο Richard Holbrooke μπροστά στην επιτροπή των Γερουσιαστών δήλωσε ότι ήταν μια από τις πιο δύσκολες αποφάσεις της ζωής του και της κυβέρνησης Κλίντον, παρόμοια με εκείνη του Τσόρτσιλ να συμμαχήσει με τον εχθρό του Στάλιν για να αντιμετωπίσει τους Ναζί, αλλά τελικά αναγκαία, αφού δεν γινόταν αλλιώς («Οταν ο ασθενής βρίσκεται σε σύστημα υποστήριξης της ζωής του, πρώτα πρέπει να βεβαιωθούμε ότι λαμβάνει το οξυγόνο που χρειάζεται, και μετά να ανησυχήσουμε για την πηγή του οξυγόνου»), και ότι όλες οι αποστολές των ΗΠΑ βρίσκονταν σε κατάσταση συναγερμού, να παρακολουθούν την εξέλιξη της υπόθεσης και μόλις φτάσουν σε μια πολιτική λύση, να ενεργήσουν αμέσως και να τους διώξουν, όπως κι έγινε το φθινόπωρο του 1995.
Το γεγονός, όμως, που πραγματικά εξαγρίωσε τους διακινητές των ρατσιστικών ισλαμοφοβικών συκοφαντιών εναντίον των Βόσνιων υπερασπιστών της πολυεθνικής Β-Ε ήταν η αποκάλυψη του ψέματος που αποτελούσε για χρόνια τον ακρογωνιαίο λίθο της σερβικής αντιβοσνιακής προπαγάνδας: Η αποκάλυψη της ταυτότητας του ανθρώπου που πόζαρε στην κάμερα κρατώντας κομμένα κεφάλια Σέρβων στρατιωτών (Blagoje Blagojevic κά). Για δεκαετίες ολόκληρες ήταν το Νο #1 (και το μοναδικό) ‘επιχείρημα’ τύπων όπως ο Καθάριος που πρέπει να το έχει ποστάρει στο ίντερνετ πάνω από χίλιες φορές. Τελικά αποδείχτηκε ότι ο συγκεκριμένος ήταν Γάλλος πολίτης, ονομαζόταν Christopher Kaze, Χριστιανός που είχε προσηλυτιστεί στο Ισλάμ και είχε πάει στη Βοσνία στην αρχή του πολέμου με αποκλειστικό σκοπό να σκοτώσει και να βασανίσει ανθρώπους. Η είδηση, μεταξύ άλλων, και εδώ:
‘Identity Revealed: The mujahideen who posed with severed Serbian heads was actually a Frenchman’ http://www.nezavisne.com/novosti/bih/Otkriven-identitet-mudzahedina-koji-je-pozirao-sa-odsjecenom-srpskom-glavom/103343
Για τη Σρεμπρένιτσα, ειδικότερα, δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο για παρουσία τζιχαντιστών. Αν έβρισκαν έστω κι ένα Μουτζαχεντίν οι Σέρβοι ή μια πράσινη κορδέλα απ’ τα μαλλιά του ή μια πράσινη σημαία, θα βλέπαμε τη σκηνή 100 φορές τη μέρα στην τηλεόραση. Από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο του 1995, άλλωστε, η αποψιλωμένη El Mujahedin μονάδα του βοσνιακού στρατού επιχειρούσε πολύ μακριά, στην περιοχή Vozuca της περιφέρειας Zavidovici, οπότε και σημειώθηκε η τελευταία της παρουσία σε μάχη και η τελευταία της θηριωδία, τον Σεπτέμβριο του 1995.
Βέβαια, όλο το προηγούμενο διάστημα στη Σρεμπρένιτσα υπήρχαν οι δυνάμεις του Νάσερ Οριτς και κανείς δεν αμφισβητεί ότι πράγματι έκαναν επιθέσεις (και) σε αμάχους στα διπλανά σερβικά χωριά. Αυτό, όμως, ήταν έργο ντόπιων (και θα εξηγήσουμε και σε αυτό το σημείο την απάτη). Επειτα από πάνω από τρία χρόνια πολιορκία, πού και πώς να βρεθεί μουτζαχεντίν στους κλειστούς αποκλεισμένους θύλακες;
Αντιθέτως, γνωρίζουμε τα εξής:
Ενα ελάχιστα σοβαρό πρόσωπο, ο ακροδεξιός πρώην Αμερικανός πράκτορας John Schindler, από τους γνωστούς αναθεωρητές και αρνητές, ο οποίος εκδιώχθηκε από την υπηρεσία NSA (και πριν λίγο καιρό είχε κάτι δικαστικές περιπέτειες λόγω σεξουαλικών παρενοχλήσεων μέσω πλαστών προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα), έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο δήθεν για την ‘Αλ-Κάιντα, οι πρώτες βάσεις στη Βοσνία’: Το διαβάζει κανείς ολόκληρο 400-500 σελίδες και δεν έχει τίποτα μέσα από τεκμηρίωση. Κάτι φωτογραφίες μόνο και κάτι εικόνες από βίντεο, που ποιος ξέρει τώρα τι μπορεί να είναι οι αξύριστοι με τα μούσια και τις πράσινες κορδέλες στο μέτωπο. Ομοίως, το ‘σημαντικότερο’ και πιο προσεγμένο ντοκιμαντέρ που επιχειρεί να αποδείξει τη θέση ‘η Αλ-Κάιντα ξεκίνησε από τη Βοσνία’, το ‘Sarajevo ricochet’ των Ola Flynn & David Hebditch του 2011, αποτελείται από 60 λεπτά φήμες και ψιθύρους, χωρίς να παρουσιάσει την παραμικρή απόδειξη, αντιθέτως όποιος το δει προσεκτικά θα διαπιστώσει ότι τουλάχιστον 4 φορές αξιωματούχοι των ΗΠΑ και των υπηρεσιών και ο πρεσβευτής στην Κροατία διαβεβαιώνουν ότι όλη αυτή η ιστορία «δεν έπαιξε κανένα ρόλο» και ότι ήταν ασήμαντη εντελώς». Ο μοναδικός που εμφανίζεται στο φιλμ αυτό να υποστηρίζει τον ισχυρισμό, χωρίς στοιχεία όμως, είναι και πάλι ο ανόητος και ανυπόληπτος John Schindler.
Το γεγονός είναι, λοιπόν, ότι όλοι αυτοί οι ξένοι ισλαμιστές μισθοφόροι ήταν ένα πάρα πολύ μικρό ποσοστό και δεν έπαιξαν κανέναν σημαντικό ρόλο στον πόλεμο. Απλά η ύπαρξή τους βγάζει τη σερβική πλευρά απ’ τη δύσκολη θέση, όταν δεν μπορεί να δικαιολογηθεί για την επιθετικότητά της και για τα προσχεδιασμένα εγκλήματά της. Ενας Βόσνιος στρατηγός έγραψε στο βιβλίο του:
«These Islamic fighters had a minimal impact on the actual fighting of the war. The presence of the mujahideen and their participation in the war did not bring us a single tactical or strategic victory and it didn’t mean anything in terms of the success of the fight against the aggressor»
Το ίδιο βεβαιώνει και Σερβοβόσνιος στρατηγός, στα δικά του απομνημονεύματα. Αλλος στρατηγός των Βοσνίων, σημειώνει στα απομνημονεύματά του πως μόλις το Γενικό Επιτελείο κατάλαβε ποια ακριβώς ήταν η δράση αυτών των απρόσκλητων εθελοντών, πήρε μέτρα εναντίον τους και τελικά τους περιόρισαν και τους περισσότερους τους έδιωξαν. Την ίδια αναφορά στον περιορισμένο ρόλο τους κάνει και η εφημερίδα Guardian σε ένα μάλλον φιλοσερβικό και σίγουρα αντιΝΑΤΟϊκό άρθρο (προσέξτε, μάλιστα, εκεί που λέει κάτι, ποιες χώρες έδιναν κρυφά όπλα στους Σέρβους) http://www.theguardian.com/world/2002/apr/22/warcrimes.comment
«Mojahedin fighters were also flown in, but they were reserved as shock troops for especially hazardous operations».
Το ίδιο συμπέρασμα βγαίνει και από το φιλοσερβικό (αναθεωρητικό) νορβηγικό ντοκιμαντέρ των Ola Flynn & David Hebditch, ‘Srebrenica: A Town Betrayed’ του 2011, που είναι μάλλον το πιο σοφιστικέ κατασκεύασμα των αρνητών (υπόψη ότι ο βασικός Βόσνιος δημοσιογράφος που δούλεψε με τους Νορβηγούς για το φιλμ βγήκε και τους κατήγγειλε με την κυκλοφορία του φιλμ και απέσυρε το όνομά του απ’ τη λίστα των συντελεστών). Κι εκεί ακόμα, πουθενά δεν αναφέρεται πως στη Σρεμπρένιτσα ή γύρω απ’ αυτήν υπήρχαν μουτζαχεντίν, στα συγκεκριμένα γεγονότα. Γι’ αυτό το άσχημο αναθεωρητικό νορβηγικό ντοκιμαντέρ, στο οποίο η νορβηγική Helsinki Committee μέτρησε 25 πολύ μεγάλα ψέματα και πλαστογραφίες και πραγματολογικά λάθη και ιστορικές ανακρίβειες στην 18σέλιδη αναφορά της, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Τέλος, υπάρχει ένα πολύ καλό και τεκμηριωμένο βιβλίο που τα περιγράφει όλα αυτά, του Evan Kohlmann, με τίτλο ‘Al-Qaida’s Jihad in Europe: The Afghan-Bosnian Network’, Berg, Oxford and New York, 2004.
Οσο για το αστείο πρόσωπο John Schindler (πρέπει να είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που θεωρεί ‘δυσφήμιση του εαυτού του’ τα ίδια τα δικά του λόγια, δείτε την ξεκαρδιστική ιστορία εδώ), ο οποίος πρόσφατα έγινε μεγάλη φίρμα στις τάξεις των αρνητών λόγω ενός άρθρου στο Der Spiegel, που τμήματά του μεταφράστηκαν στα ελληνικά, σαν ένα είδος απάντησης στην αποδόμηση των ψεμάτων και στις αποκαλύψεις του παρόντος ιστολογίου, αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να πάρει στα σοβαρά κάποιον που στέλνει φωτογραφίες από τα … προσόντα του μέσω κοινωνικών δικτύων, -με δική σας ευθύνη εδώ κι εδώ.
Η συμπεριφορά του αυτή προκάλεσε τη δυσφορία του εκπαιδευτικού ιδρύματος στο οποίο εργάζεται τα τελευταία χρόνια και έγινε αφορμή να διαταχτεί έρευνα. Ο δύστυχος ασταθής αυτός άνθρωπος προσπαθεί με κάθε ευκαιρία να επανέλθει, όμως πέρα απ’ τα προσωπικά του ζητήματα, το κύριο με αυτόν τον πρώην πράκτορα είναι το γεγονός πως επιχειρεί να δυσφημήσει και να απαξιώσει προσωπικότητες του κύκλου των WikiLeaks που πραγματικά ρίσκαραν πολλά, όπως οι Chelsea Manning, Edward Snowden και Glenn Greenwald.
Το μηδενικής αξίας πόνημά του το κονιορτοποιεί ο έγκριτος πραγματικά αριστερός και με καταγωγή από την πρώην Γιουγκοσλαβία καθηγητής Marko Attila Hoare στο σχετικό του άρθρο.
Μετά την ψυχαγωγική παρένθεση Schindler, ας επιστρέψουμε στα σοβαρά:
Οι Σέρβοι ήξεραν από προπαγάνδα -50 χρόνια μονοκομματικό κράτος- και φρόντισαν να τα μεγεθύνουν όλα αυτά και να παίξουν το ρατσιστικό χαρτί του ‘ισλαμικού φονταμενταλισμού’. Και υπάρχουν ακόμα αφελείς που πιστεύουν αυτά τα πράγματα. Τέλος, πολύ βολικά, όλοι οι φιλοσέρβοι προπαγανδιστές αποφεύγουν να αναφέρουν ότι για την δράση των μουτζαχεντίν έχουν δικαστεί δύο υψηλόβαθμοι Βόσνιοι αξιωματικοί: Ο στρατηγός Rasim Delic, επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων της Βοσνίας από τον Ιούνιο του 1993 μέχρι το τέλος του πολέμου. Δικάστηκε και καταδικάστηκε από το ΔΠΔΧΓ για συγκεκριμένες περιπτώσεις θηριωδιών. Ο δεύτερος ήταν ο διοικητής του 3ου Σώματος Στρατού της Βοσνίας Enver Hadzihasanovic. Αυτός δεν καταδικάστηκε για τις ενέργειες του υφισταμένου του τμήματος των μουτζαχεντίν διότι όπως αποδείχτηκε στο δικαστήριο, μόλις έμαθε για την αυτονομημένη δράση τους, πήρε μέτρα εναντίον τους και τους περιόρισε, και τελικά τους διέλυσε. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Βοσνίας επιζητεί την τιμωρία των λίγων αυτών ξένων εθελοντών και ότι ο Βόσνιος εισαγγελέας για εγκλήματα πολέμου δεν είναι αδιάφορος στο θέμα αποδεικνύεται, επίσης, από το εξής: Πρόσφατα (Δεκέμβριος 2015) συνελήφθη και παραπέμπεται ο διοικητής του 3ου Σώματος Στρατού της Βοσνίας Sakib Mahmuljin με την κατηγορία πως δεν είχε αποτρέψει ή τιμωρήσει την συγκεκριμένη μονάδα για τα συγκεκριμένα εγκλήματα.
Σχετικά με τα πεπραγμένα του Οριτς και τον άλλο μεγάλο μύθο περί ‘γενοκτονίας των Σέρβων γύρω απ’ τη Σρεμπρένιτσα’: Πράγματι, ομάδες υπό την διοίκησή του Οριτς έκαναν επιδρομές σε διπλανά χωριά και άφηναν πίσω τους και αμάχους σαν θύματα. Οχι βέβαια «χιλιάδες», όπως θέλει η σερβική αφήγηση. Στο σύνολο του πολέμου τα συνολικά θύματα (Σέρβοι ένοπλοι, πολιτοφύλακες και άμαχοι μαζί) στην περιοχή ήταν κάποιες εκατοντάδες, ενώ ο αριθμός των αμιγώς αμάχων Σέρβων ήταν λίγες δεκάδες. Αυτά τα στοιχεία προέρχονται πρώτα και κύρια από το Research and Documentation Center (RDC) στο οποίο συμμετέχουν Σέρβοι, Κροάτες και Βόσνιοι επιστήμονες. Εχουν επιβεβαιώθεί και έχουν ξεκαθαριστεί από επίσημες πηγές του ΟΗΕ και του ΔΠΔΧΓ, σε επίσημες δηλώσεις και δελτία τύπου της εκπροσώπου του Γραφείου του Εισαγγελέα Florence Hartmann (Spokesperson for the Office of the Prosecutor), και έχουν επαναδιασταυρωθεί από ανεξάρτητες έρευνες άλλων οργανισμών, όπως της Human Rights Watch, ενώ και οι Σέρβοι συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί με το θέμα δεν μπόρεσαν να παραθέσουν περισσότερα από 650 περίπου ονόματα συνολικά. Τέλος, ακόμη και από επίσημα έγγραφα του σερβοβοσνιακού στρατού VRS αποδεικνύεται πως εκεί που οι προπαγανδιστές μιλάνε για «εκατοντάδες, ίσως πάνω από 1.000 θύματα» λ.χ. στο χωριό Kravica, τελικά τα θύματα είναι 35 νεκροί στρατιώτες και 11 νεκροί πολίτες
Οι επίσημοι τεκμηριωμένοι αριθμοί είναι 9 με 10 φορές μικρότεροι των αναφερομένων από τους Σέρβους αρνητές.
Πέρα από τους αριθμούς, όμως, έχει μεγαλύτερη αξία να αναρωτηθεί κανείς το πωςέφτασαν τα πράγματα στο σημείο που έφτασαν. Ο Οριτς έκανε επιδρομές σε διπλανά -υποτίθεται σερβικά- χωριά, και μάλιστα συχνά διάλεγε ορθόδοξες εορτές για να πιάσει τους ανθρώπους στον ύπνο. Αυτή είναι η αλήθεια. Οι επιδρομές αυτές από οπλισμένους άθλια άντρες του Οριτς γίνονταν κυρίως για να βρουν τρόφιμα και προμήθειες. Χωρίς αμφιβολία, δεν θα έμειναν εκεί μόνο· σίγουρα θα είχαν κάνει και πράξεις αντεκδίκησης και σίγουρα θα είχαν δολοφονήσει πολίτες. Μάλιστα, οι δράστες τέτοιων εγκλημάτων διώκονται από τη βοσνιακή δικαιοσύνη, ακόμη και τώρα που μιλάμε (Ιανουάριος 2016). http://www.balkaninsight.com/en/article/bosnia-arrests-srebrenica-crimes-suspects-01-04-2016
Ποιος, όμως, ‘έφτιαξε’ τον Οριτς και για ποιο λόγο δημιουργήθηκαν τα αποσπάσματα θανάτου που διοικούσε; Στο τέλος-τέλος, και αν θέλουμε να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα που θα μας δώσει την εξήγηση, η κρίσιμη ερώτηση είναι ‘ποιος έφτιαξε τους μικροσκοπικούς θύλακες όπως της Σρεμπρένιτσα και ποιος ανάγκασε τους ανθρώπους να στοιβαχτούν εκεί μέσα κατά δεκάδες χιλιάδες και να πεθαίνουν σαν τα ποντίκια ή ακόμα-ακόμα και να βλέπουν τα παιδιά τους να σκοτώνονται στα σχολεία από τις σερβικές βόμβες’;
Φανταστείτε την Γερμανία να πηγαίνει στο Ισραήλ και να ζητάει επανορθώσεις για τους δολοφονημένους SS της εξέγερσης της Βαρσοβίας, Θα φαινόταν λογική μια τέτοια κίνηση; Ναι, οι αποκλεισμένοι Εβραίοι στα γκέττο της Πολωνίας σκότωσαν Γερμανούς φρουρούς, αλλά μήπως θα πρέπει μαζί με την ιστορία αυτή να κάνουμε και μια μικρή αναφορά στο Ολοκαύτωμα και στις διώξεις των Εβραίων σε ολόκληρη την Ευρώπη επί πολλά χρόνια, αν δεν θέλουμε η αναφορά μας στους νεκρούς SS να μοιάζει (και να είναι) καθαρή στρεψοδικία;
Το ίδιο συμβαίνει με τις επιδρομές των δυνάμεων του Οριτς στα πάνω από τρία χρόνια αποκλεισμού των θυλάκων από τους Σέρβους. Το σχέδιο των Σέρβων ήταν οι αποκλεισμένοι να εξοντωθούν μέσω της λιμοκτονίας. Η ιστορία, όμως, είναι λειψή και διαστρεβλωμένη, και συνεπώς πλαστογραφημένη, αν πρώτα δεν αναφέρουμε το πως έφτασαν τα χωριά αυτά να είναι ‘σερβικά’. Διότι την άνοιξη του 1992, τα χωριά αυτά δεν ήταν ‘σερβικά’· ήταν είτε αμιγώς μουσουλμανικά, είτε μικτά. Με τις επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης των Σέρβων, το 95% των κατοίκων δολοφονήθηκαν ή εκδιώχτηκαν. Και στην θέση τους οι Σέρβοι έφεραν σερβικούς πληθυσμούς για να τα εποικήσουν. Μια ολόκληρη σειρά τέτοιων οικισμών, Zvornik, Visegrad, Bijeljina, Foca, Bratunac, Glogova, Sokolac και πολλά ακόμη. Για μία, μάλιστα, επίθεση, εκείνη στην Glogova, θα ήταν μεγάλη ειρωνεία αν δεν ήταν τόσο τραγικό: Η Glogova ήταν 100% μουσουλμανικό χωριό. Εξοντώθηκαν οι κάτοικοι μέχρι ενός. Κατεδαφίστηκαν οι μιναρέδες, όπως συνέβη άλλωστε και σε όλα τα προηγούμενα χωριά, κι έγιναν πάρκινγκ. Καταστράφηκε το νεκροταφείο και κάθε άλλο κτίσμα συλλογικής χρήσης ώστε να μην υπάρχει τίποτεγια τους Βόσνιους να επιστρέψουν. Κατόπιν ήρθαν Σέρβοι έποικοι. Δύο χρόνια αργότερα, οι δυνάμεις του Οριτς επιτέθηκαν και άφησαν πίσω νεκρούς -αλλά, στ’ αλήθεια τώρα-, μπορεί αυτό να χαρακτηριστεί ‘γενοκτονία εναντίον των Σέρβων’;
Αν οι λέξεις έχουν χάσει τόσο πολύ το νόημά τους … τότε ας εξισώσουμε τις εξεγέρσεις στο γκέττο της Βαρσοβίας και τις απεγνωσμένες εξορμήσεις για ανεύρεση τροφής από τους εξαθλιωμένους Βόσνιους με την συστηματική κρατικά εκπορευόμενη τρομοκρατία και καταπίεση του γερμανικού και του σερβικού κράτους και στρατού, τι να πει κανείς.
Τέλος, και για να κλείνουμε με αυτή την ανόητη παραφιλολογία κι αυτά τα αποκρουστικά ‘επιχειρήματα’, οι νεκροί αυτοί όλοι από την σερβική πλευρά αποκλείεται να είναι «χιλιάδες». Οι αρνητές της γενοκτονίας αρέσκονται να μειώνουν όσο δεν πάει άλλο τον αριθμό των θυμάτων της Σρεμπρένιτσα, ενώ ταυτόχρονα φουσκώνουν τους αριθμούς των Σέρβων θυμάτων. Δεν γίνεται να τα έχουν όλα δικά τους όμως. Η πιο αξιόπιστη πηγή, το Research and Documentation Center (RDC) κάνει λόγο για 4.000 συνολικά Σέρβους αμάχους νεκρούς στο σύνολο του πολέμου στη Βοσνία. Είναι δυνατόν οι νεκροί να είναι πάνω από 1.000, δηλαδή το 25%, σε μία μόνο περιοχή, στη Σρεμπρένιτσα (Δήμος Bratunac) και μάλιστα σε μία περίοδο λίγων μηνών; Οχι ασφαλώς. Οι νεκροί εκεί (ή καλύτερα, οι θαμμένοι εκεί) ήταν 424-448 ένοπλοι και 119 πολίτες σε ολόκληρη τη διάρκεια του πολέμου στην περιοχή αυτή, και αυτό με στοιχεία από το Υπουργείο Αμυνας της Republika Srpska και από τον σερβοβοσνιακό στρατό. http://srebrenica-genocide.blogspot.gr/2006/05/myth-about-serb-casualties-around.html
Υπόψη, σ’ αυτήν την περιοχή, στο Podrinje (Ανατολική Βοσνία), και μετρώντας ολόκληρη τη διάρκεια του πολέμου, το ποσοστό των νεκρών Βόσνιων προς τους νεκρούς Σέρβους πολίτες (που τυπικά μόνο δεν ήταν μέλη του στρατεύματος, αφού εξοπλίζονταν σαν πολιτοφυλακή-militia) ήταν στην ιλιγγιώδη αναλογία 94,8% Μουσουλμάνοι έναντι 4,9% Σέρβοι. Αυτό σημαίνει πως για κάθε νεκρό Σέρβο αναλογούσαν 19 νεκροί Βόσνιοι. Πως μπορούν κάποιοι να μιλούν ακόμη για «γενοκτονία που υπέστησαν οι Σέρβοι» στη Σρεμπρένιτσα, είναι μυστήριο.
Ας πάρουμε ένα ακόμη παράδειγμα, την περίπτωση του απολογητή των Σέρβων Καναδού στρατηγού της UNPROFOR Lewis McKenzie, τις δηλώσεις του οποίου τόσο συχνά χρησιμοποιεί σαν υποτίθεται ‘αποδείξεις’ ο εθελοντής Καθάριος, και για τον οποίο έχει πει και την -σχεδόν αστεία- καταπληκτική φράση, προφανώς αρνούμενος την κατηγορία του αρνητή: «Εαν θεωρεις πως ειμαι αρνητης της υποτιθεμενης γενοκτονιας τοτε ειναι κι ο στρατηγος Μακ Κενζι κι ολοι οι ερευνητες που παραγουν διαφορετικα πορισματα».
Ο στρατηγός, αν και δεν ήταν ούτε κατά διάνοια παρών σε όλα όσα αναφέρει για την Σρεμπρένιτσα αφού είχε παραδώσει τη θέση του και είχε φύγει απ’ τη Βοσνία το 1992, αμφισβητεί την συνολική αφήγηση σε μερικά σημεία και συγκεκριμένα στον αριθμό των νεκρών («δεν γίνεται να ήταν 8.000», λέει) και στην πολιτική εκμετάλλευση του θέματος. Δεν είναι βέβαια τόσο χαζός ώστε να ρισκάρει τη φήμη του αμφισβητώντας συνολικά την σφαγή («What happened next is only debatable in scale», λέει), όμως και πάλι υπάρχουν σημαντικά προβλήματα στις ενστάσεις του. Για τον αριθμό των νεκρών αμάχων, οι αποδείξεις μέσω DNA είναι ατράνταχτες. Σχεδόν το 90% έχει ταυτοποιηθεί και έχει αποδειχτεί ο τρόπος δολοφονίας. Για την πολιτική εκμετάλλευση του θέματος και για το γεγονός πως χρησιμοποιείται από την Δύση η ‘ανθρωπιστική επέμβαση’ σαν μοχλός για άσκηση πολιτικής, πολύ ωραία, καμία ένστασις, περί ορέξεως που λένε, αλλά η πολιτική πτυχή δεν έχει σχέση με τα γεγονότα, ούτε παίζει κανένα ρόλο στο να αποφασίσει ένα δικαστήριο αν ήταν γενοκτονία ή όχι. Και όποιος προσπαθεί να υποβαθμίσει τέτοιου μεγέθους τραγωδίες με χιλιάδες ανθρώπινα θύματα -νεκρούς και επιζώντες συγγενείς- σε ‘πολιτικό ζήτημα’, απλά δείχνει την ποιότητά του. Αφού το θέλει, όμως, τότε γιατί στα άρθρα που διακινεί και στις διαλέξεις που δίνει αποφεύγει να αναφέρει ότι πληρώνεται γι’ αυτή τη δουλειά από τους θύτες; Οτι είναι επάγγελμα πλέον γι’ αυτόν, και ότι λαμβάνει αμοιβές για να δημιουργεί ατμόσφαιρα αμφισβήτησης και υποβάθμισης των γεγονότων, με ποσά 10.000-15.000 δολάρια για κάθε ομιλία ή παρέμβαση. Εντολείς του και εργοδότες του είναι οργανώσεις και εταιρείες από το εθνικιστικό λόμπι των Σέρβων των ΗΠΑ Serbian Unity Congress (SUC). Ενδιαφέρουσα πτυχή εδώ, στο λόμπι αυτό οποίο παρέχουν, ήδη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 1990, κάθε δυνατή βοήθεια οι Ελληνοαμερικανοί παράγοντες της ομογένειας και η Ελληνορθόδοξη εκκλησία των ΗΠΑ. http://tech.mit.edu/V113/N29/serbs.29w.html
Μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό ‘αντικειμενικότητα’ ή ‘αξιοπιστία’; ‘Ξεχνάει’, επίσης ο McKenzie να μιλήσει και για την δημόσια εκπροσώπησή του από την σερβικών συμφερόντων εταιρεία δημοσίων σχέσεων Serb-Net Inc, γεγονός για το οποίο καταδικάστηκε δημόσια από αξιωματούχους των Ηνωμένων Εθνών.
Μικρή αλλά απαραίτητη προσθήκη: Το σερβικό λόμπι στις ΗΠΑ όχι μόνο ενεργούσε σχεδόν πάντα και από πολύ νωρίς σε συνεργασία με Ελληνοαμερικανούς παράγοντες των ΗΠΑ, αλλά ουσιαστικά διδάχτηκε από τους Ελληνες τις τεχνικές του λόμπινγκ. Οταν ήθελε -αλλά δεν μπορούσε- να χρηματοδοτήσει ευθέως προεκλογικές καμπάνιες Αμερικανών πολιτικών λόγω του εμπάργκο ή της σχετικής απειρίας του, κανένα πρόβλημα: Αναλάμβαναν σαν ενδιάμεσοι οι Ελληνες, οι Κύπριοι και το ελληνικό λόμπι να κάνουν τη δουλειά. Η εταιρεία ‘Manatos and Manatos Inc’ την οποία είχε προσλάβει το Serbian Unity Congress ήδη από το 1992 ήταν -το λέει και το όνομα- ελληνική, με πελάτες από τον Δήμο του San Francisco όπου βρίσκεται το αρχηγείο του SUC, μέχρι την Ελληνική Πρεσβεία στις ΗΠΑ, το United Hellenic American Congress και την Pan-Cyprian Association of America. Στην σχετική έκθεση μεταδιδακτορικών του Πανεπιστημίου Stanford το 1994, στην οποία εξετάζονται και οι παράνομες χρηματοδοτήσεις προς Αμερικανούς πολιτικούς από Ελληνες και Σέρβους λομπίστες, 40 φορές αναφέρονται οι λέξεις ‘Greek, Greece, Hellenic’. Για να το πούμε απλά, τα χρήματα που έκλεβαν από τον λαό τους οι υπερεθνικιστές καιροσκόποι Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς διοχετεύονταν μέσα από ημιπαράνομα κανάλια στα οποία πρωτοστατούσαν Ελληνες πλούσιοι αλληλέγγυοι των ΗΠΑ (λ.χ. οι Andrew Athens, επικεφαλής της United Hellenic American Congregation και ο Philip Christopher, πρόεδρος της Pan-Cyprian Association of America) όπως και η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία των ΗΠΑ, προς αμφιλεγόμενα πρόσωπα και οργανισμούς με μοναδικό σκοπό να βελτιωθεί η εικόνα των Σέρβων στο εξωτερικό, να διαστρεβλωθεί η αλήθεια για τα εγκλήματα πολέμου και τις εθνικές εκκαθαρίσεις και για να δημιουργηθεί ευνοϊκότερο κλίμα για τις επιδιώξεις τους. Δείτε και μόνοι σας.
– Πηγή: Brad Blitz, The Serbian Unity Congress and the Serbian Lobby, A Study of Contemporary Revisionism and Denial, Students Against GEnocide (SAGE) – Project Bosnia (a national student organization based at Stanford University), Οκτώβριος 1994 http://balkanwitness.glypx.com/blitz.htm
Ο McKenzie αποφεύγει, επίσης, να μιλήσει και για τις γενικότερες πολύ καλές σχέσεις που είχε με την σερβική πλευρά από την εποχή ακόμα που υπηρετούσε στην Γιουγκοσλαβία σαν υποτίθεται ‘ουδέτερος’ ανώτατος αξιωματικός των Κυανόκρανων. Εντάξει, το να παρευρίσκεται εν ώρα υπηρεσίας με Σέρβους παράγοντες σε γλέντια με άφθονο αλκοόλ και πούρα και άλλες διασκεδάσεις μπορεί να μην είναι έγκλημα, όμως το επίσημο αίτημα του ανώτατου Βόσνιου εισαγγελέα ήταν να ανακληθεί η διπλωματική ασυλία του McKenzie και να διωχτεί για πολύ συγκεκριμένα αδικήματα στα πλαίσια αυτών των γλεντιών: Για αποδοχή υλικών ωφελημάτων που σύμφωνα με καταθέσεις Σέρβων (και όχι Βόσνιων) παριστάμενων έφταναν μέχρι και την … δωρεά νεαρών γυναικών (αιχμαλώτων), τις οποίες αργότερα οι Σέρβοι εκτέλεσαν, σύμφωνα και με τον βραβευμένο διεθνούς φήμης δημοσιογράφο Dennis Bernstein (Pacific News Service, 04/06/1993). Ακόμα χειρότερα για τη φήμη του στρατηγού, «sexual misconduct against civilians while on duty in Bosnia and raping several Bosnian women being held captive in a Serbian prison camp, as a ‘gift’ from Serbian officials» έγραφε το κατηγορητήριο. Κάτι ανέφεραν αξιωματούχοι των Ηνωμένων Εθνών και Αμερικανοί Γερουσιαστές και Οργανώσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και για μια βιντεοκασέτα με πρωταγωνιστή τον McKenzie και μερικά αμίλητα μαρμαρωμένα κορίτσια που κανείς δεν ξέρει την τύχη τους από τότε και μετά, -είναι αγνοούμενες ακόμη και τώρα-, αλλά ας μην φτάσουμε εκεί. Δεν μας ενδιαφέρουν τα προσωπικά του ζητήματα αλλά ο δημόσιος λόγος του.
Οσο για τα ‘επιχειρήματα’ πως δήθεν οι μουσουλμάνοι (και αργότερα οι Αλβανοί) σκότωναν τους δικούς τους ανθρώπους ή πως οι ελεύθεροι σκοπευτές και οι βομβαρδιστές του Σαράγεβο ήταν Βόσνιοι που στόχευαν μουσουλμάνους για να παρουσιάσουν θύματα ή πως ο Ιζετμπέγκοβιτς συμφώνησε με τον Κλίντον να εκτελέσει 5.000 συμπατριώτες του για να δικαιολογήσουν την δυτική δυναμική αντίδραση, αυτά όλα είναι ανάξια λόγου ή και απλής αναφοράς ακόμα. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ και με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, στο τέλος, επειδή έτσι το θέλει η ένδεια επιχειρημάτων των δικαιολογητών των σφαγών.
Οποιος, λοιπόν, χαίρεται να χρησιμοποιεί τέτοια ‘επιχειρήματα’ για να δικαιολογήσει τις εθνοκαθάρσεις, θα τον συμβουλεύαμε, για να μην χάνει και για να μην χάνουμε άδικα το χρόνο μας, να περάσει απευθείας στο απόλυτο επιχείρημα: Οι Βόσνιοι είναι ‘γενετικά νόθοι’ (αν θυμάστε και την έκφραση ενός χαρακτηριστικού χρυσαυγίτη) και επειδή οι φυλετικώς νόθοι ‘υπάνθρωποι’ και μόνο που υπάρχουν μολύνουν τη ράτσα, ήταν θεϊκής έμπνευσης έργο η εξόντωσή τους. Αυτό είχε υποστηρίξει η αντιπρόεδρος και διάδοχος του Κάρατζιτς, η καθηγήτρια βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σαράγεβο Μπιλιάνα Πλάβσιτς (Biljana Plavsic, καταδικασμένη σε 11 χρόνια έπειτα από παραδοχή ενοχής):
«[The Bosnian Muslim population] was genetically deformed material that embraced Islam. And now, of course, with each successive generation this gene simply becomes concentrated. It gets worse and worse, it simply expresses itself and dictates their style of thinking and behaving, which is rooted in their genes» (Svet, Novi Sad, 06/09/1993).
«We are disturbed by the fact that the number of marriages between Serbs and Bosniaks has increased because mixed marriages lead to an exchange of genes between ethnic groups, and thus to a degeneration of Serb nationhood». (Oslobodjenje, Sarajevo, Μάιος 1994).
«Οι Σέρβοι της Βοσνίας είναι πολύ καλύτεροι Σέρβοι από τους Σέρβους στη Σερβία, επειδή ανάπτυξαν μηχανισμούς άμυνας ζώντας επί δεκαετίες δίπλα σε άλλα είδη από τα οποία απειλούνται».
Αλλά δεν αποτελεί αυτή η δήλωση τη μοναδική απόδειξη για τον εξοντωτικό ρατσισμό εναντίον των Βόσνιων. Παρόμοιες ναζιστικού τύπου αντιλήψεις είχαν εκφράσει τόσο ο Μλάντιτς:
«We all know who the Turks are. As a matter of fact these Muslims are not even Turks, they are converts, they’ve betrayed the Serb people and repressed them for 500 years. That was the worst scum, the Serb people who changed their religion»
όσο και άλλοι Σερβοβόσνιοι μεγαλοπαράγοντες όπως ο Luka Dragicevic, διοικητής της 2ης Ταξιαρχίας Podrinje του Σώματος Στρατού Sarajevo-Romanija:
«Serbs were genetically better, stronger, more handsome and cleverer. Try to remember how many Muslims there were among the top ten pupils, students or soldiers -only a few. Why? Because they are ‘poturice’ [derogatory, όρος για προσηλυτισμένους στον Ισλαμισμό (Muslim converts)] and only the weakest of the Serbs became ‘poturice’».
$$$ Η Κράινα, η πρόβα τζενεράλε του Μλάντιτς, η παράνομη κατοχή (κατά τον ΟΗΕ) και η εκδίωξη των Σέρβων – Η τελευταία πράξη του δράματος
Το τελευταίο οχυρό του φιλοτσέτνικ που ενημερώνεται από τα μονόπλευρα σερβικά φίλτρα ενημέρωσης, από τους καναλάρχες με τις μπίζνες εκεί πάνω, από την ακροδεξιά και από τον Ριζοσπάστη, όταν όλα τα επιχειρήματα εξαντλούνται και αποδεικνύονται εντελώς αβάσιμα, είναι πάντα η λεγόμενη ‘εθνοκάθαρση στην Κράινα’. Ολοι θυμούνται τις εικόνες, με τους πρόσφυγες σε κομβόι να τρέχουν να γλυτώσουν από τον κροατικό στρατό εκείνες τις μέρες του Αυγούστου του 1995, ενώ πίσω τους σπίτια καίγονταν από όλμους πυροβολικού.
Πάντα, όταν βλέπει κανείς πρόσφυγες σφίγγεται το στομάχι του και ξυπνούν μνήμες. Και ο πόλεμος είναι κακό πράγμα.
Ομως εκείνες οι εικόνες έδειξαν ολόκληρη την ιστορία;;
Ενα απ’ τα παράξενα και τις εκπλήξεις που δοκιμάζει κάποιος όταν θελήσει να ασχοληθεί σε βάθος με την γιουγκοσλαβική τραγωδία. Ποιος μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό το αντικείμενο; Είναι τεκμήριο από τις δίκες της Χάγης, ‘Exhibit number PP962, Document ID: 86141, Υπόθεση Mladen Naletilic και Vinko Martinovic (IT-98-34), 25/03/2003’. Είναι ένα ξύλινο τουφέκι. Οι Σέρβοι (και οι συγκεκριμένοι κατηγορούμενοι στην υπόθεση αυτή) ανάγκαζαν τους Βόσνιους και τους Κροάτες αιχμαλώτους και κρατούμενους να φορούν ανά περίπτωση στολές με κροατικά ή σερβικά διακριτικά και να κρατούν τέτοια ξύλινα ομοιώματα όπλων. Και μετά τους έστελναν στην πρώτη γραμμή, απέναντι από τα βοσνιακά ή τα κροατικά στρατεύματα, ανά περίπτωση. Ετσι, με τη χρήση αυτού του δολώματος προκαλούσαν τα πυρά από την αντίθετη πλευρά και είχαν με ένα σμπάρο δύο ή και περισσότερα τρυγόνια. Και σκοτώνονταν ανέξοδα οι κρατούμενοι από πυρά των δικών τους, και προκαλούσαν προβοκάτσιες απέναντι σε Κροάτες και Βόσνιους. Το καρφί στην αριστερή άκρη μπορούσε και να χρησιμοποιηθεί σαν όργανο ακαριαίου χτυπήματος στο κρανίο του θύματος, σε περίπτωση ανάγκης. Πραγματικά διαβολικό.
Πρώτα, ας μας επιτραπεί να δηλώσουμε ότι θεωρούμε τον Τούτζμαν μεγάλο κάθαρμα και την επιχείρηση ‘Καταιγίδα’ (‘Operacija Oluja’) ένα τρομακτικό γεγονός. Θεωρούμε έγκλημα πολέμου την εξολόθρευση των ελάχιστων Σέρβων που έμειναν πίσω και δεν μπόρεσαν να φύγουν, όπως και τον εμπρησμό των κατοικιών τους, τον βομβαρδισμό των κομβόι και την χρήση βαρέων όπλων. Πρέπει κάθε δημοκρατικός πολίτης να είναι απόλυτα κάθετος σε αυτό, όπως επίσης πρέπει να απαιτεί και την τιμωρία εκείνων των Κροατών εγκληματιών πολέμου που παραβίασαν νόμους και ήθη του πολέμου και οδήγησαν αθώους ανθρώπους στον θάνατο -ακριβώς ό,τι ισχύει και στην περίπτωση των Σέρβων. Η αθώωση των στρατηγών Ante Gotovina και Mladen Markac δεν ήταν καλό σημάδι. Για τους ίδιους λόγους, ευχόμαστε να βρεθούν όλοι οι τάφοι όλων των αγνοούμενων, ανεξαρτήτως εθνικότητας, και φυσικά ευχόμαστε να ταυτοποιηθούν και οι υπόλοιποι 400 από τα συνολικά 1.081 πρόσωπα που έχουν βρεθεί μέχρι τα τέλη 2015, όπως και να εξακριβωθεί η τύχη των 1.591 πολιτών της Κροατίας, Σέρβων και Κροατών, που φέρονται να αγνοούνται από ολόκληρο τον σερβοκροατικό πόλεμο 1991-1995.
Ας δούμε τις λεπτομέρειες:
Πιστεύουμε αν ρωτήσουμε τυχαία εκατό σχολιαστές που τη γνωρίζουν, οι 99 θα απαντήσουν ότι η ‘εθνοκάθαρση στην Κράινα’ δημιούργησε 400.000 Σέρβους πρόσφυγες και είχε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς άμαχους και δεκάδες χιλιάδες αιχμαλώτους Σέρβους.
Οταν ακούει κανείς τέτοιους αριθμούς, και ειδικά από εκείνους που πολύ επιμελώς μειώνουν τα 8.000+ θύματα της Σρεμπρένιτσα στο μισό, ή και «στις 3.000 με 4.000, δηλαδή, εντάξει, καμιά 2.000-3.000 θα ήταν, ε, λίγο πάνω από 1.000, ούτε 1.000, μερικές εκατοντάδες», πρέπει να είναι λίγο υποψιασμένος. Οι κύκλοι των σοβαρών επιστημόνων και δημοσιογράφων έχουν πολύ πικρή πείρα από τα προπαγανδιστικά τεχνάσματα των απολογητών του καθεστώτος Μιλόσεβιτς-τσέτνικ. Το ίδιο συμβαίνεικαι με τους νεκρούς Σέρβους από τις επιδρομές των πολιορκούμενων μουσουλμάνων για αναζήτηση τροφής, με ή χωρίς τον Νάσερ Οριτς, γύρω από την Σρεμπρένιτσα, σε εκείνα τα χωριά που το 1991 ήταν αμιγώς ή πλειοψηφικά μουσουλμανικά και το 1995 κατοικούνταν εξ ολοκλήρου από Σέρβους έποικους: Το αυθεντικό νούμερο ήταν 119 νεκροί πολίτες ή/και άμαχοι στους συνολικά 650 νεκρούς, στα τρία χρόνια της πολιορκίας. Οι 119 άμαχοι έγιναν ταχυδακτυλουργικά το σύνολο, ήτοι «650 άμαχοι, δηλαδή 700 με 800, άρα κοντά 1.000, μετά πάνω από 1.000, ναι, 1.500, και τέλος ‘μερικές χιλιάδες’, έως και 4.000 με 5.000», και νάσου ο συμψηφισμός ή ακόμα χειρότερα το αναποδογύρισμα του ισοζυγίου. Το τελικό αποτέλεσμα είναι «σιγά μην έγινε γενοκτονία στη Σρεμπρένιτσα με τους ούτε καν 1.000 νεκρούς, ενώ η πραγματική γενοκτονία ήταν εναντίον των Σέρβων, πάνω από 5.000» στα τέσσερα χρόνια του πολέμου. Θυμηθείτε ότι η αφετηρία γι’ αυτό το αισχρό ψέμα ήταν όλοι κι όλοι 119 πολίτες, ότι έπεσαν όλοι σε ένοπλη σύγκρουση, ενώ πολλοί εξ αυτών ήταν οπλισμένοι σαν πολιτοφύλακες.
Κάτι παρόμοιο παρατηρήσαμε και με την Κράινα. Ξεκίνησε ο αριθμός στις 100.000 εκτοπισμένους, έγινε «πάνω από 100.000-120.000, δηλαδή 150.000, ούτως ειπείν 200.000, ε, πάνω από 250.000, ήτοι 300.000» και τελικά βγαίνει ο Λυκουρέζος στην τηλεόραση και μιλάει για 400.000, δηλαδή «μισό εκατομμύριο».
Ψυχραιμία. Η τηλεόραση σας είπε ψέματα και σας έκρυψε το 90% της ιστορίας. Μερικά από όσα δεν σας είπε:
– Δεν σας είπε ότι στρατιωτικός στόχος των Κροατών δεν ήταν οι πολίτες. Ηταν ο στρατός των Σέρβων της Κράινα.
– Δεν σας είπε για ποιο λόγο ο κροατικός στρατός μπήκε στην περιοχή. Διότι ήταν κροατικό έδαφος. Το οποίο είχε καταληφθεί το 1991 με τακτικές αιματηρής εθνοκάθαρσης από τις σερβικές υπεροπλισμένες μονάδες των Σέρβων, με διοικητή τον Μλάντιτς (ο οποίος έκανε εκεί την πρόβα τζενεράλε για ό,τι θα ακολουθούσε αργότερα στη Βοσνία) απέναντι στους πολίτες μιας Κροατίας που τότε ακόμα δεν είχε στη διάθεσή της ούτε τον βασικό στρατιωτικό εξοπλισμό.
– Οτι οι Σέρβοι ίδρυσαν με το έτσι θέλω μια ‘αυτόνομη σερβική δημοκρατία’ μέσα στο έδαφος των άλλων, την ‘Republika Srpska Krajina’ (‘Σερβική Δημοκρατία της Κράινα’, RSK) και ότι εκκαθάρισαν εθνικά την περιοχή δημιουργώντας εκατοντάδες χιλιάδες μη Σέρβους πρόσφυγες. Τον Απρίλιο του 1991, ο πληθυσμός της Κράινα ήταν 52% Σέρβοι, 36% Κροάτες και 12% οι υπόλοιποι, και έναν χρόνο μετά οι Σέρβοι ήταν 88%, οι Κροάτες 7% και οι άλλοι 5%.
– Οτι οι Σέρβοι ξεκίνησαν την ολοκληρωτική (=μέχρι ενός) εκδίωξη των άλλων πληθυσμών στην περιοχή της Κράινα ήδη από τον Ιούλιο του 1991 και την πόλη Kijevo που βρισκόταν πολύ κοντά σε μια μικρότερη περιοχή με σερβική πλειοψηφία, με άμεσο φανερό στόχο να επεκταθούν όσο γίνεται περισσότερο για να καταλάβουν και όλες τις μονάδες παραγωγής και τα εργοστάσια που δεν βρίσκονταν στο έδαφος τους.
– Οτι τέσσερα χρόνια πριν οι Σέρβοι είχαν εκδιώξει τους Κροάτες όχι μόνο από την Κράινα, αλλά και από την Δυτική Σλαβονία (στα εδάφη της οποίας πουθενά δεν υπήρχε σερβική πλειοψηφία) και από την Ανατολική Σλαβονία (όπου οι Σέρβοι ήταν μόνο το 14%)· έτσι, όντας ουσιαστικά μειοψηφία στο σύνολο των περιοχών απαιτούσαν κυριαρχία επάνω σε εδάφη που δεν τους ανήκαν. Ο ορισμός του επεκτατισμού.
– Οτι οι Σέρβοι κατόπιν κατέκτησαν το 28% αυτής της άλλης χώρας, σφάζοντας, καίγοντας, ρημάζοντας και προσφυγοποιώντας ολόκληρες περιοχές, ενώ όσοι μη Σέρβοι παρέμειναν στις κατεχόμενες περιοχές χρησιμοποιούνταν σαν άμισθοι σκλάβοι σε κάθε λογής εργασία και πολεμική προετοιμασία, εννοείται χωρίς αμοιβή και με την απειλή του θανάτου να κρέμεται συνεχώς πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Αυτός είναι ο λόγος που στα κατηγορητήρια του ΔΠΔΧΓ βλέπουμε συχνά και την κατηγορία για ‘forced labour’.
– Οτι οι Σέρβοι βομβάρδιζαν επί 4 χρόνια το γειτονικό Μπίχατς μέχρι και με βόμβες ναπάλμ σε μια πρωτόγνωρη πολιορκία που στοίχισε πολλές ζωές
– Οτι οι Σέρβοι, μόλις τρεις μήνες πριν, τον Μάιο του 1995, είχαν ρίξει ρουκέτες από τις θέσεις τους στην Κράινα προς την πρωτεύουσα της Κροατίας Ζάγκρεμπ και προς δύο ακόμα πόλεις (σκηνές από βίντεο εδώ και εδώ), στοχεύοντας αμάχους, δηλαδή σχολεία, νοσοκομεία, την αγορά, το αεροδρόμιο, το θέατρο και πλατείες, και ότι ο πρόεδρος της RSK Milan Martic βγήκε στην τηλεόραση και καυχήθηκε γι’ αυτό.
– Οτι τα Ηνωμένα Εθνη είχαν καταδικάσει την παράνομη κατοχή της Κράινα από τους αυτονομιστές Σέρβους και ότι οι τελευταίοι είχαν παραβιάσει επανειλημμένα συμφωνίες και είχαν απορρίψει σχέδια της διεθνούς κοινότητας, όπως το Z-4 που θα τους επέτρεπε πλήρη αυτονομία σε ένα δικό τους ‘κράτος μέσα στο κράτος’ της Κροατίας. Αντίθετα, τον Αύγουστο του 1994 ανακήρυξαν την ενοποίηση της παράνομης Σερβικής Δημοκρατίας της Κράινα με την εξίσου μη νομιμοποιημένη Republika Srpska των Κάρατζιτς-Μλάντιτς, και λίγο αργότερα ανακοίνωσαν το κοινό Γενικό τους Επιτελείο, δηλαδή έναν στρατό, ενοποιημένο, που θα αναλάμβανε από κοινού την εθνοκάθαρση ενάντια στις μουσουλμανικές και κροατικές κοινότητες της περιοχής. Κατόπιν, δύο εβδομάδες μετά τη Σρεμπρένιτσα ανακοίνωσαν γενικευμένο ολοκληρωτικό πόλεμο «εναντίον όλων των εχθρών».
– Οτι υπήρχαν πληροφορίες στις Μυστικές Υπηρεσίες πολλών κρατών πως οι Σέρβοι και ο Μλάντιτς (που ήξερε σαν διοικητής του Knin Corps πολύ καλά την περιοχή από την εθνοκάθαρση που είχε εποπτεύσει το 1991) ετοίμαζαν μια δεκαπλάσια ή εικοσαπλάσια Σρεμπρένιτσα στο εξουθενωμένο από την πολιορκία Μπίχατς, συνεπώς δεν σας είπε ότι σώθηκαν οι ζωές δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων και επετεύχθη η αποφυγή προσφυγοποίησης άλλων 200.000 Κροατών και Βόσνιων.
– Οτι ο στρατός της SRK μόλις έμαθε ότι επίκειται επίθεση, απλά τα μάζεψε και έφυγε. Μαζί, έφυγαν και οι 100 ή 150 χιλιάδες Σέρβοι εντός λίγων ημερών από την περιοχή «που ζούσαν για αιώνες» όταν η ηγεσία τους, που τους χρησιμοποίησε επί τέσσερα χρόνια, αρνήθηκε ουσιαστικά να τους υπερασπιστεί. Ενώ η σερβική πλευρά ήταν οπλισμένη μέχρι και με πυρηνικά, τελικά δεν έδωσε ούτε μία μάχη για την τιμή των όπλων· αυτό δεν παραξένεψε κανέναν; Η απάντηση, βέβαια, σ’ αυτό είναι πολύ απλή: Το κύριο μέλημα των Σέρβων ήταν να σώσουν τα ακριβά μοντέρνα βαρέα όπλα τους, τα οποία είχαν εγκαταστήσει στην περιοχή τα προηγούμενα χρόνια της διαμάχης. Δηλαδή η σερβική ηγεσία στην πραγματικότητα δεν χρησιμοποίησε τα όπλα της για να προφυλάξει τους πολίτες της. Χρησιμοποίησε τους πολίτες της για να προφυλάξει τα όπλα της. Φεύγοντας, τους κατέλαβε άλλη μια δολοφονική φρενίτιδα, η τελευταία μεν αλλά με εκατοντάδες νεκρούς πάλι.
– Οτι ενώ ο κροατικός στρατός έφτανε στις 100.000 στρατιώτες, τελικά μόνο ένα κροατικό όπλο σε κάθε 100 ή ίσως και 200 έβαλλε σε σερβικούς στόχους. Ουσιαστικά, και λαμβάνοντας υπόψη τις αναλογίες, η επιχείρηση ήταν σε μεγάλο βαθμό αναίμακτη: Ούτε μάχες δόθηκαν, ούτε ιδιαιτέρως απειλήθηκαν οι πολίτες. Κάποιες εκατοντάδες Σέρβοι ένοπλοι και κάποιοι εκατοντάδες Σέρβοι άμαχοι, σε μια τέτοια επιχείρηση, και με ένα τέτοιο μίσος μεταξύ των εθνοτήτων, μάλλον ελάχιστες απώλειες πρέπει να χαρακτηριστούν. Σκεφτείτε να έμπαιναν στο Σαράγεβο 100.000 Σέρβοι στρατιώτες και παραστρατιωτικοί ή άνδρες του Αρκάν, για τι μακελειό θα μιλούσαμε σήμερα.
– Οτι την προηγούμενη ημέρα, πάρθηκε απόφαση σε ανώτατο κυβερνητικό και πολιτικό επίπεδο όλων των Σέρβων όλης της πρώην Γιουγκοσλαβίας να διατάξουν τους Σέρβους της Κράινα να φύγουν μόνοι τους και να συμβουλέψουν εκείνους που δεν ήθελαν να φύγουν πως αν δεν το έκαναν, τελικά θα έμεναν μόνοι τους χωρίς καμία υποστήριξη. Υπάρχει και το σχετικό έγγραφο, πλέον.
– Οτι οι νεκροί άμαχοι δεν ήταν «δεκάδες χιλιάδες» αλλά γύρω στους 700 (σύμφωνα με κροατικές πηγές) έως 1.200 (σύμφωνα με σερβικές πηγές). Οι Κροάτες εθνικιστές δίνουν αριθμό 214, οι Σέρβοι εθνικιστές δίνουν 1.192-1.205, ενώ το κροατικό Helsinki Watch δίνει τον αριθμό των 677.
– Οτι ο εκτοπισμός των Σέρβων δεν έγινε με τις γνωστές μεθόδους της εθνοκάθαρσης, στις οποίες είχαν διαπρέψει οι τσέτνικ όλα τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή περικύκλωση, τρομοκρατία, στρατόπεδα συγκέντρωσης κι εξόντωσης, φυλακίσεις, βασανισμούς, εκτελέσεις, βίαια υπογραφή δηλώσεων πως αφήνουν τις περιουσίες τους στους εισβολείς, και τελικά φόρτωμα σε φορτηγά και βίαια εκδίωξη. Εγινε συντεταγμένα και σχετικά ήρεμα, και μάλιστα υπό σερβική καθοδήγηση από την ίδια την ηγεσία της RSK. Το μαρτυρούν πολλές σερβικές πηγές και αξιωματούχοι της RSK (Kovacevic, Sekulic, Vrcelj) και τα πρακτικά του Ανώτατου Συμβουλίου Πολιτικής Προστασίας και του Αρχηγείου Αμυνας της RSK. Ο Milisav Sekulic του Γενικού Επιτελείου Στρατού των Σέρβων της Κράινα περιγράφει πλήρως στο βιβλίο του ‘Το Κνιν έπεσε στο Βελιγράδι’ (έκδοση Nidda Verlag, 2001) τις ενδοσερβικές συνομιλίες και την απόφαση, με την συμφωνία, ακόμη και του διορισμένου από το Βελιγράδι Σέρβου (και όχι Σέρβου της Κράινα) διοικητή του στρατού των Σέρβων της Κράινα Mile Mrksic, ο οποίος είχε τοποθετηθεί επικεφαλής αποκλειστικά με έναν κύριο στόχο, για να καταλάβει το Μπίχατς.
– Οτι οι νεκροί είναι δυσανάλογα μικροί σε σχέση με τον οπλισμό που χρησιμοποιήθηκε, λ.χ. οι 900 βόμβες μόνο στο Κνιν είχαν ελάχιστα θύματα σε ανθρώπινες ζωές, γεγονός που σημαίνει πως οι κάτοικοι είχαν ήδη εγκαταλείψει και πως ο κύριος στόχος των Κροατών δεν ήταν ανθρώπινες απώλειες (βλ. και τον όρο eliticide στις πρακτικές των Σέρβων), όπως γίνεται σε όλους τους πολέμους, αλλά κτίρια και περιουσίες, ώστε να μην έχουν λόγο να επιστρέψουν.
– Οτι αμέσως μετά την επιχείρηση ‘Καταιγίδα’, οι Σέρβοι της Republika Srpska διέταξαν όλους τους μη Σέρβους να φύγουν από τη Μπάνια Λούκα κι έτσι άλλοι 22.000 προστέθηκαν στους ήδη μετρημένους σε επταψήφιους αριθμούς μη Σέρβους πρόσφυγες, ενώ ο Σέσελι βρήκε ευκαιρία να διώξει πολλές χιλιάδες ακόμη από τη Βοϊβοντίνα και να εγκαθιστά Σέρβους στα σπίτια τους. Και τι ακριβώς έκανε ο σερβικός στρατός και τα παλιοτόμαρα του Αρκάν κατά την υποχώρηση; Σωστά. Τι άλλο; Εκτελούσαν αμάχους πίσω τους, με ιδιαίτερη σκληρότητα αλλά και μεθοδικότητα, λ.χ. εδώ, παραταγμένους στα γόνατα με τα χέρια πίσω από το κεφάλι σε τέλειους σχηματισμούς. Ειλικρινά, οι σκηνές είναι πολύ σκληρές, και πρέπει να βεβαιωθείτε ότι δεν υπάρχουν παιδιά κοντά σας αν θέλετε να δείτε, σκηνές από βίντεο εδώ, και εδώ, στο 17.40′.
– Οτι το ξεδιάντροπο ψέμα πως δήθεν «ο πρέσβης των ΗΠΑ Peter Galbraith έκανε παρέλαση πάνω σε άρμα του Κροατικού στρατού» που διακινούν ‘αριστεροί’ εγκωμιαστές των σφαγών του Μιλόσεβιτς (και μάλιστα τόσο άσχετοιώστε να λένε ότι η Κράινα ήταν όπως η Σρεμπρένιτσα προστατευόμενη από τον ΟΗΕ ζώνη) ήταν στην πραγματικότητα μια κίνηση συμπαράστασης και προστασίας για τους Σέρβους ξεριζωμένους από την πλευρά του πρεσβευτή των ΗΠΑ, ο οποίος ήθελε με τον τρόπο να τους προφυλάξει από τις επιθέσεις Κροατών πολιτών και χωρικών που βρίσκονταν παραταγμένοι στους δρόμους διαφυγής, σύμφωνα με τους New York Times και για να στείλει ένα μήνυμα στοην κροατική πλευρά τύπου ‘μην τολμήσετε να κάνετε ακρότητες στους αμάχους, ολόκληρος ο κόσμος σας παρακολουθεί, κι εγώ μαζί τους’.
– Οτι από τους συνολικά 300.000 Σέρβους που είχαν φύγει για διάφορους λόγους από την Κροατία την τετραετία του πολέμου, τελικά μέχρι το 2006 είχαν επιστρέψει οι 120.000 και συνεχίζουν να επιστρέφουν.
– Οτι μάλλον είναι λίγο παράλογο το να υποστηρίζει κανείς πως οι Σέρβοι όντας μειοψηφία σε ξένο κράτος είχαν το δικαίωμα να αποσχιστούν από αυτό, ενώ η νόμιμη κροατική κυβέρνηση με την πλειοψηφία της σε πανεθνικό επίπεδο δεν είχε δικαίωμα να πάρει πίσω την περιοχή που κατείχαν ένοπλοι αυτονομιστές και εγκληματίες πολέμου· τελικά επανέκτησε ένα 18% του εδάφους της. Οποιος κι αν ήταν στην εξουσία, έστω κάποιος άλλος κι όχι ο φασίστας Τούτζμαν, υπήρχε περίπτωση να αφήσει τη χώρα του να γίνει μια άλλη Κύπρος;
– Οτι η κοινή αμυντική και προληπτική νέων γενοκτονιών κροατοβοσνιακή επίθεση στον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό συμφωνήθηκε μόλις στις 22 Ιουλίου 1995 από τους ηγέτες της Κροατίας και της Βοσνίας, στον απόηχο των γεγονότων της Σρεμπρένιτσα και στις πρώτες αποδείξεις για 8.000 εξαφανισμένους άνδρες και αγόρια, και ενώ ο Μλάντιτς είχε ήδη προχωρήσει για τους επόμενους θύλακες, με τελικό στόχο το Μπίχατς. Αν πετύχαινε, η Μεγάλη Σερβία θα ήταν γεγονός, έχοντας κατακτήσει το 70% της Βοσνίας, με αποτέλεσμα την εξαφάνιση της Βοσνίας από το χάρτη, αφού το υπόλοιπο ένα τρίτο μόλις και μετά βίας θα έφτανε για τους Κροατοβόσνιους. Ο χάρτης των Βαλκανίων θα άλλαζε για πάντα, και συνυπολογίζοντας πως στην ηγεσία των δύο χωρών, Κροατίας και Σερβίας, βρίσκονταν δύο παρανοϊκοί εξουσιοφρενείς, ίσως η σύρραξη να μην τελείωνε ποτέ ή -σύμφωνα με πολλούς ειδικούς- ακόμα χειρότερα, να ήταν η αρχή ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου.
– Αρα και ότι τελικά η βία αυτή λειτούργησε σε θετική κατεύθυνση, αφού μόλις ο Μιλόσεβιτς -που η μόνη γλώσσα που καταλάβαινε ήταν αυτή της βίας- συνειδητοποίησε ότι δεν τον έπαιρνε άλλο, οδηγήθηκε στις συμφωνίες του Dayton. Πριν από την ήττα αυτή, ο Κάρατζιτς απέρριπτε ακόμη και το γενναιόδωρο γι’ αυτόν σχέδιο που έμεινε γνωστό σαν ‘Contact Group Peace Plan’, με το οποίο θα έπαιρνε το 49% της Βοσνίας. Μετά την ήττα αυτή, που ουσιαστικά ήταν η τελευταία πράξη ολόκληρου του πολέμου 1991-1995, αναγκάστηκε να συμβιβαστεί. Μόλις η Δύση αποφάσισε να επέμβει δυναμικά, και αυτό ήταν συνέπεια της αλλαγής στάσης της Γαλλίας, που είχε εκλέξει τον Μάιο του 1995 νέο Πρόεδρο τον Ζακ Σιράκ, μέσα σε ένα μήνα ο Κάρατζιτς παρακαλούσε να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και έσπευδε από την ψευτοπρωτεύουσα Πάλε στο Βελιγράδι, για να εξουσιοδοτήσει τον αρχηγό της εγκληματικής οργάνωσης και μέντορα-αφέντη του Μιλόσεβιτς να διαπραγματευτεί με τις άλλες ηγεσίες και με τη Δύση και να σώσει απο τον αφανισμό, πρώτα το τομάρι του, ασφαλώς, και μαζί και τη Republika Srpska. Ντυμένος με την πολεμική στολή παραλλαγής και με το περίστροφο στη ζώνη, αυτός ο πολέμαρχος, που λίγο πριν είχε διατάξει τον χιλιοστό βομβαρδισμό της αγοράς Markale, με αποτέλεσμα 43 νεκρούς και 75 τραυματίες αμάχους, τώρα, αφού όλοι οι Σέρβοι καταλάβαιναν ότι δεν τους έπαιρνε άλλο και ο χρόνος τους είχε τελειώσει, εκλιπαρούσαν την παύση των βομβαρδισμών. Ετσι, και με την μεσολάβηση του πολεμοκάπηλου Πατριάρχη Παύλου, ο οποίος ξέχασε ότι επί πολλά χρόνια έσπερνε μίσος και φανατισμό στο εκκλησίασμά του και ευλογούσε ανθρώπους της ποιότητας του Αρκάν, ξαφνικά, και με δικαιολογία την «ομόνοια μεταξύ των Σέρβων, αν θέλουν να ξαναγίνουν μεγάλοι κάποτε», έγινε διαλλακτικός και ήπιος και συμβούλευε «για την ειρήνη». Ετσι, ο Μιλόσεβιτς σύρθηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, έχοντας χάσει τον τρίτο κατά σειρά πόλεμο -αν και εντός ολίγου θα οδηγούσε τη χώρα και τους πολίτες και σε έναν τέταρτο πόλεμο, εκείνον του Κοσόβου, και σε μία τέταρτη τραγωδία.
– Ετσι, -και ενώ οι συνολικοί πρόσφυγες που δημιούργησε η σερβική πλευρά ήταν πάνω από 3.000.000 Βόσνιοι, και γύρω στους 500.000 Κροάτες-, οι προσφυγες της Κράινα για τους οποίους μιλάμε εδώ ήταν ένα νούμερο της τάξης το πολύ των 150.000. Αντίστοιχα, δεν συγκρίνεται ο εκτοπισμός (και όχι εξόντωση) 150.000 ανθρώπων με παρόμοιο αριθμό παρόμοιας τάξης από την άλλη πλευρά, δηλαδή με 150.000 ανθρώπους -όχι όμως εκτοπισμένους αλλά νεκρούς. Αλλο να διώχνεις λ.χ. 100.000 ή 120.000 ανθρώπους, κι άλλο να εξοντώνεις 120.000 ανθρώπους, σωστά;
– Τέλος, σίγουρα κανείς δεν σας είπε πως για τα εγκλήματα της Κράινα τιμωρήθηκαν πολλοί. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2012, μόνο τα κροατικά δικαστήρια είχαν καταδικάσει 2.380 άτομα για όλων των ειδών τα εγκλήματα, δηλαδή όχι μόνο εγκλήματα ‘κατά της ζωής’, μεταξύ των οποίων περίπου 45 αξιωματικούς για εγκλήματα πολέμου που στοίχισαν τη ζωή σε 200 θύματα.
Αν λοιπόν κάποιος θέλει να λέγεται έντιμος άνθρωπος, δεν δικαιολογείται να μιλάει για ‘εθνοκάθαρση στην Κράινα’, χωρίς προηγουμένως να αναφέρει, αν όχι όλα τα παραπάνω, έστω κάποια απ’ αυτά -ή έστω το γεγονός πως τέσσερα χρόνια πριν οι εθνικιστές μεγαλοϊδεατιστές επεκτατιστές Σέρβοι είχαν διώξει και είχαν δολοφονήσει χιλιάδες αθώους και αμάχους και παιδιά, για να δημιουργήσουν την ‘καθαρή εθνικά’ Republika Srpska Krajina μέσα στο έδαφος της Κροατίας. Αν ήθελαν, θα μπορούσαν να έρθουν σε συνεννοήσεις με την κυβέρνησή τους και με τη διεθνή μεσολάβηση να λάβουν καθεστώς ισότιμης μειονότητας, όπως τους προσφέρθηκε ξανά και ξανά, μέχρι την τελευταία στιγμή. Ακόμη και την προηγούμενη μέρα, το Z-4 Plan ήταν επάνω στο τραπέζι, στις διαπραγματεύσεις στη Γενεύη. Αλλά ο διάλογος ποτέ δεν ήταν η πρώτη επιλογή της σερβικής εγκληματικής επιχείρησης, χώρια που και ακόμα όταν τύχαινε καμιά φορά να συμφωνήσουν, αμέσως μετά και πριν στεγνώσει το μελάνι, προχωρούσαν σε παραβίαση των συμφωνιών, λ.χ. στις ανακωχές όλες, οι Σέρβοι ήταν οι μόνοι που προωθούσαν κρυφά τις θέσεις τους.
Επειτα από όλα αυτά τα στοιχεία και τα γεγονότα, ένα συμπέρασμα είναι απολύτως βέβαιο: Το Διεθνές Δικαστήριο στην ετυμηγορία του για την Σρεμπρένιτσα είπε πως απ’ όλες τις θηριωδίες απ’ την πλευρά των Σέρβων, η Σρεμπρένιτσα ήταν μια ξεχωριστή πράξη γενοκτονίας. Αν δεν ήταν η -αμυντική και προληπτική νέων γενοκτονιών- επιχείρηση ‘Καταιγίδα’ στην Κράινα και η βοήθεια της Δύσης σε αυτήν, τώρα οι Σέρβοι θα θεωρούνταν υπεύθυνοι για δύο γενοκτονίες, όχι μία.
Φαντάζεται κανείς, οι Ελληνες φίλοι των τσέτνικ και των καιροσκόπων φασιστών του Μιλόσεβιτς, έτσι όπως δικαιολογούν τους στασιαστές αποσχιστές της Κράινα, θα δικαιολογούσαν το ίδιο τους μειονοτικούς της Θράκη αν έπαιρναν τα όπλα για να ενωθούν με την Τουρκία; Κι αυτοί μειοψηφία είναι και ζει αιώνες στην περιοχή. Και τι θα έλεγαν αν ήταν πλειοψηφία; Δικαιολόγησαν μήπως τους Αλβανούς του Κοσόβου; [Σ.Σ.: Με την ευκαιρία, θυμάται κανείς πως ονομάζονταν από τα ελληνικά ΜΜΕ οι Αλβανοί κάτοικοι του Κοσόβου πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας; Ισως δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική λέξη, που να συμπυκνώνει σε λίγα μόλις γράμματα ολόκληρη την ‘σερβοφιλία’ της δεκαετίας του 1990, που ήταν στην πραγματικότητα η εκπαίδευση του ελληνικού βούρκου στον αντιδυτικό εθνικοσοσιαλισμό. Τους ονόμαζαν ‘αλβανόφωνους’ του Κοσσυφοπεδίου. Οχι Αλβανούς, ‘αλβανόφωνους’, σαν να επρόκειτο για Σέρβους που έτυχε λόγω ιστορικών συγκυριών να μιλάνε άλλη γλώσσα]. Μήπως τους Βόσνιους που στο κάτω-κάτω ήταν και η δική τους χώρα; Οχι, βέβαια, αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για διπλά κριτήρια και για άλλα μέτρα και σταθμά.
— $$$ Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς
Είχαμε σημειώσει ότι πάντα μαζί με τα φασιστικά εγκλήματα, μαζί με τον ναζισμό, τις πρακτικές εθνοκάθαρσης και τα εγκλήματα πολέμου, πάει και η άρνηση όλων αυτών. Διαχρονικά. Στην πραγματικότητα, η άρνηση είναι τμήμα -και μάλιστα πολύ σημαντικό- των ίδιων των εγκλημάτων, είναι έγκλημα η ίδια. Οι αρνητές και οι υποστηρικτές εγκληματιών, και ειδικά όσοι εξ αυτών αμφισβητούν την σφαγή δήθεν ‘εξ αριστερών’ και όσοι, προκειμένου να δείξουν ‘αντιιμπεριαλιστικές’ και ‘αντιΝΑΤΟϊκές’ περγαμηνές, συντάσσονται με τους Σέρβους σωβινιστές και υποστηρίζουν τα εγκληματικά τους πολεμοχαρή καθεστώτα, ασφαλώς μπορούν να συνεχίσουν το άσχημο έργο τους, πηγαίνοντας αντίθετα με τα πορίσματα μιας τεράστιας σειράς διεθνών και ανεξάρτητων οργανισμών που έχουν τεκμηριώσει τις θηριωδίες λεπτό προς λεπτό και σημείο προς σημείο. Κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμά τους να συμμετέχουν ενεργά στην άρνηση και στην συγκάλυψη, από λ.χ. την Diana Johnstone, τον Edward Herman, τον Michael Parenti (ο οποίος διάλεξε τον Μιλόσεβιτς για να γράψει τον πρόλογο του βιβλίου του ‘To kill a nation, The attack on Yugoslavia’) ή από τους chomskyists και ‘αριστερούς’ αρνητές John Pilger, Ramsey Clark, William Blumand, Harold Pinter, Michel Chossudovsky και όλους τους άλλους ‘προοδευτικούς’ δεινόσαυρους που επέζησαν από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Χωρίς αμφιβολία, θα πρέπει πολύ να στεναχωρέθηκαν όταν έμαθαν πως ο βασικός τροφοδότης τους με αναθεωρητικές ανοησίες και πατριάρχης των αρνητών Stefan Karganovic συνελήφθη πρόσφατα για μεγάλα ποσά φοροδιαφυγής από τις δωρεές της κυβέρνησης του Milorad Dodik στον οργανισμό του ‘Srebrenica Historical Project’.
Ο φιλόσοφος και ο εθνικιστής γκουρού. Ο Noam Chomsky συμφωνεί με τον Dobrica Cosic στο θέμα του Κοσόβου. Ο Cosic ήταν ο ιδεολογικός αρχιτέκτονας των γιουγκοσλαβικών πολέμων και μέντορας και Νο 2 του Μιλόσεβιτς σε όλα τα ‘εθνικά θέματα’. Από εξώφυλλο του σερβικού περιοδικού NIN.
Ειδικά, ο Noam Chomsky, ο οποίος, ασφαλώς είναι αδιαμφισβήτητης αξίας διανοούμενος, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι πάντα καλά πληροφορημένος ή ότι έχει δίκιο σε ό,τι κι αν λέει, από τη στιγμή μάλιστα που δεν έχει καμία ειδίκευση στα βαλκανικά θέματα. Αρα μπορεί κι αυτός να κάνει λάθη, δεν είναι ο Πάπας. Ας μην ξεχνάμε και την υπόθεση στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν υπερασπίστηκε την ‘ελευθερία λόγου’ του Γάλλου αρνητή του Ολοκαυτώματος Robert Faurisson, και μόνο όταν εκείνος χρησιμοποίησε τις δηλώσεις του σαν πρόλογο σε βιβλίο του, ο Chomsky ένοιωσε την ανάγκη να εξηγήσει.
Εχοντας αυτό υπόψη, ίσως θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός και να το είχε σκεφτεί καλύτερα, όταν αποφάσιζε να συνταχθεί με τον πιο μαύρο φασισμό του τέλους του 20ού αιώνα, σε μια σειρά δηλώσεων.
Οταν το ακραία εξτρεμιστικό φασιστικό Σερβικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Σέσελι πραγματοποίησε συλλαλητήριο στο Βελιγράδι το Δεκέμβριο του 2006, ζητώντας την απελευθέρωση του χασάπη αρχηγού τους, ο Noam Chomsky έστειλε επιστολή υποστήριξης, η οποία είχε διαβαστεί δυνατά στην εκδήλωση (Der Tagesspiegel, 04/12/2006), ενώ εμφανίζεται να υπογράφει και σε επιτροπή συμπαράστασης για τα ‘ανθρώπινα δικαιώματα’ του Σέσελι.
Και όμως, αυτά τα δύο δείγματα θολωμένης κρίσης από την πλευρά του μεγάλου φιλόσοφου ίσως δεν είναι τίποτε μπροστά στις δεκάδες άλλες περιπτώσεις για τις οποίες του ασκήθηκε κριτική και στις οποίες φάνηκε καθαρά πως δεν γνώριζε καν τα γεγονότα και πως έκανε σειρές λαθών αλλά και ευθείες διαστρεβλώσεις, με σκοπό η παραμορφωμένη περιγραφή των πραγματικών γεγονότων να υποστηρίζει τα προκατασκευασμένα ιδεολογικά του πορίσματα του και τις προκαταλήψεις του. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Σε μία μόνο συνέντευξη στο New Statesman το 2006: Πρώτα δήλωσε πως έγιναν μεν θηριωδίες εναντίον των Αλβανών στο Κόσοβο, αλλά μόνο μετά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, γεγονός που δείχνει πλήρης άγνοια των γεγονότων. Ισχυρίζεται ότι αυτό προκύπτει από βρετανική έκθεση, αλλά ο top public intellectual λέει πάλι ανακρίβειες. Ο αρθρογράφος εντόπισε το απόσπασμα που όμως δεν είναι ‘συμπέρασμα της έκθεσης’ αλλά παράθεση από ομιλία του ΥπΕξ της Βρετανίας, τότε. Και το πιο σημαντικό, μόλις δυο παραγράφους πιο πριν, η έκθεση λέει σαφώς το αντίθετο, ότι δηλαδή «[T]he Kosovo Albanian population […] were suffering greater atrocities than the Serb population (and KLA attacks were mostly focussed on Serb policemen, while Serb action often focussed on unarmed civilians)». Εδώ η αποκάλυψη του ψέματος: http://oliverkamm.typepad.com/blog/2006/06/chomsky_bambooz.html
Και δεύτερον, ισχυρίστηκε ψευδώς πως η ολλανδική έκθεση για τη Σρεμπρένιτσα «αθωώνει τον Μιλόσεβιτς καθώς δεν ήξερε τίποτε για τη σφαγή». Στην πραγματικότητα, η έκθεση λέει πάλι το ακριβώς αντίθετο: Οτι ο Μιλόσεβιτς όντως γνώριζε, απλά δεν είναι ξεκάθαρο σε ποιο βαθμό έγινε, με σκοπό να αποποιηθεί τις ευθύνες του για τα γεγονότα, μια συγκεκριμένη του δήλωσή [«Ποιος ηλίθιος αποφάσισε να επιτεθεί στη Σρεμπρένιτσα, ενώ υπήρχαν εκεί διεθνή στρατεύματα, και ήταν προφανές ότι, εν πάση περιπτώσει, ούτως ή άλλως, ο θύλακας θα ‘αιμορραγούσε’ (‘bled dry’) και θα ερημωνόταν»], δείτε εδώ.
Αλλωστε, η φήμη που τον θέλει να χρησιμοποιεί διφορούμενες ασάφειες και αμφιλεγόμενους όρους, ώστε να απαντάει στις επικρίσεις εναντίον του ‘δημιουργικά’, έχει αποδειχτεί σε πάμπολλές περιπτώσεις, δείτε πολλά δείγματα εδώ, και εδώ, και πλήρης αποδόμηση των ‘δημιουργικών του ασαφειών’, εδώ και εδώ.
Επίσης, για την ευθεία του διαστρέβλωση στο απόσπασμα από τον πρόλογο του Strobe Talbott στο βιβλίο του John Norris σχετικά με τα κίνητρα του ΝΑΤΟ στον πόλεμο του Κοσόβου («what he says is that the real purpose of the war had nothing to do with concern for Kosovar Albanians. It was because Serbia was not carrying out the required social and economic reforms, meaning it was the last corner of Europe which had not subordinated itself to the US-run neo-liberal programs, so therefore it had to be eliminated. That’s from the highest level»), ενώ στην πραγματικότητα και ο Αμερικανός αξιωματούχος της κυβέρνησης Κλίντον που έγραψε τον πρόλογο και ο υφιστάμενός του συγγραφέας του βιβλίου είπαν το ακριβώς αντίθετο, δείτε εδώ κι εδώ. Ξεκαθαρίζουν με τον εντονότερο τρόπο πόσο (συγγνώμη, αλλά αυτή είν’ η αλήθεια) ψεύτης ήταν ο Chomsky όταν διαστρέβλωνε τα λόγια τους.
Ειδικά για το πολυχρησιμοποιημένο επιχείρημα της κυνικής σύγκρισης αριθμού πτωμάτων σε Βοσνία και Ανατολικό Τιμόρ, και για την διεστραμμένη συζήτηση «ποια γενοκτονία ήταν χειρότερη» και «ποιος λαός από τους δύο υπέφερε περισσότερο», εδώ. Τι είδους έλλειψη σεβασμού για τους νεκρούς και πόση ανάλγητη κυνικότητα χρειάζεται για να βάζει κάποιος στη ζυγαριά (και μάλιστα για ‘ιδεολογικούς’ λόγους) τέτοιου είδους γεγονότα μαζικής θανάτωσης, είναι ένα μυστήριο. Βέβαια, οι αρνητές γύρω από τον Τσόμσκι δεν χάνουν ευκαιρία να υποβαθμίζουν τον αριθμό νεκρών στη Σρεμπρένιτσα, ενώ να αναφέρονται στο Ανατολικό Τιμόρ σαν την «χειρότερη τραγωδία μετά τον Β’ΠΠ», παρότι όλες οι μελέτες τους διαψεύδουν.
Οι Ελληνες αρνητές και απολογητές των εγκλημάτων του σερβικού μεγαλοϊδεατισμού δεν φαίνεται να έχουν τέτοια προβλήματα, πάντως. Είναι -κατά τεκμήριο τόσο- αστοιχείωτοι, και διακρίνονται όλοι τους τόσο πολύ για την από πρώτο χέρι … άγνοιά τους και για την σχεδόν απόλυτη ασχετοσύνη τους, ώστε σχεδόν πάντα να μιλάνε για το Κόσοβο, όταν κάποιος τους ρωτάει για τη Βοσνία. Μπορούν, βέβαια, κι αυτοί να συνεχίσουν να πιστεύουν και να διαδίδουν όλα τα μυθεύματα κι όλες τις διαστρεβλώσεις που διακινεί η σερβική προπαγάνδα. Και δεν εννοούμε εδώ μόνο το χαρακτηριστικό παράδειγμα, τον … βετεράνο (!) Καθάριο που γράφει και ποιήματα για την … τρομακτική σε ένταση πολεμική του εμπειρία, ανάμεσα σε δυο παρτίδες τάβλι (την μοναδική φορά που οι Σέρβοι τους πήγαν καμιά 500ριά μέτρα από τις γραμμές της μάχης και τους διέταξαν να καλυφθούν πρηνηδόν, ανάμεσα στα πεσμένα φύλλα ενός δάσους, οι Ελληνες Ράμπο … αποκοιμήθηκαν για έξι ώρες!).
Μιλάμε για όσους ‘αριστερούς’ είναι υπερήφανοι για το άσχημο έργο τους στην υπεράσπιση των ενορχηστρωτών μερικών εκ των ειδεχθέστερων πράξεων επεκτατικής επιθετικότητας και ρατσιστικών μαζικών εκτελέσεων, από την εποχή του Β’ΠΠ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η υπεράσπιση αυτή στην Ελλάδα γνώρισε διακομματική αποδοχή: Από την Χρυσή Αυγή και την ακροδεξιά και τον Λυκουρέζο, μέχρι την άκρα αριστερά, την Λιάνα Κανέλλη (που ήταν και αντιπρόεδρος της ‘Διεθνούς Επιτροπής για την Υπεράσπιση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς’), μαζί με τον γνωστό μας τωρινό υποστηρικτή της ναζιστικής συμμορίας Taki Τάκη Θεοδωρόπουλο, και από τον σκιτσογράφο Στάθη Σταυρόπουλο (που αναπαράγει θεωρίες συνωμοσίας, βγαλμένες απευθείας μέσα από τα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’), και από τον Καρατζαφέρη και τον Παπαθεμελή μέχρι τον Κουβέλη, τον Λαφαζάνη και την Παπαρήγα, «Στη Χάγη δικαζόμαστε όλοι» έλεγαν.
Κυρίως, όμως, η αποδοχή αυτή είχε τις βαθύτερες ρίζες της στο ελληνικό βαθύ κράτος. Οι τελευταίες διακοπές του Μιλόσεβιτς ήταν το 1998, και τις πέρασε σ’ εκείνη τη βίλα στην Υδρα, με την διακριτική φύλαξη Ελλήνων αξιωματικών.
Μπορούν, επίσης, να γίνουν ενεργό τμήμα της εκστρατείας των εγκληματιών για να συσκοτίσουν, να αρνηθούν, να διαστρεβλώσουν και να παραποιήσουν τα αποδεικτικά στοιχεία, για να μειώσουν το μέγεθος της ανθρωποσφαγής και για να αθωώσουν τους πραγματικά υπεύθυνους, άσχετα αν όλοι οι σοβαροί άνθρωποι ξέρουν πλέον την αλήθεια:
Πως όλη η τραγωδία και όλες οι καταστροφές και ο πόλεμος συνέβησαν επειδή πρώτη η σερβική εθνικιστική ηγεσία έστρωσε τον δρόμο. Ο τσέτνικ μοναρχικός Κάρατζιτς που ήθελε να επαναφέρει το … Βασιλιά (και εδώ στην Ελλάδα τον νόμιζαν για … σύντροφο κι αυτός άφριζε απ’ το κακό του όταν τον προσφωνούσαν έτσι), ο αδίστακτος εξουσιοφρενής καιροσκόπος Μιλόσεβιτς και ο υπερεθνικιστής σωβινιστής και ρατσιστής Μλάντιτς. Αληθεύει ότι αργότερα δαιμονοποιήθηκαν μόνο οι Σέρβοι ενώ υπεύθυνοι ήταν σε μεγάλο βαθμό (όχι όμως εξίσου) και άλλοι, όπως υπεύθυνοι ήταν και οι δυτικοί, αλλά αν δεν ξεκινούσε την ‘αντιγραφειοκρατική επανάσταση’ ο Μιλόσεβιτς για να στρέψει την προσοχή του κόσμου αλλού, ίσως οι εξελίξεις να ήταν διαφορετικές. Η εν ψυχρώ ιδιοποίηση (κλοπή) της δημόσια περιουσίας και των κρατικών αποθεματικών σε χρυσό και σε σκληρό συνάλλαγμα από τους καταχραστές του κοινού ποινικού δικαίου Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς και τους ολιγάρχες φίλους τους, όπως και ο μαφιόζικος έλεγχος κάθε είδους εμπορίου και λαθρεμπορίου (όπλα, τρόφιμα, αλκοόλ, ναρκωτικά, καύσιμα, τσιγάρα κ.ο.κ.) ίσως να μην γινόταν δυνατό να αποφευχθεί, όμως για τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών και τα εκατομμύρια των εκτοπισμένων ίσως η εξέλιξη να ήταν διαφορετική.
Αυτά όλα είναι κοινός τόπος σήμερα στη Σερβία. Μπορεί να μην τα πιστεύουν όλοι, και ειδικά οι αμετανόητοι αυτουργοί των εγκλημάτων, οι ωφελημένοι απ’ το καθεστώς Μιλόσεβιτς και οι αντίστοιχοι χρυσαυγίτες υπερεθνικιστές φανατικοί, αλλά ένα μεγάλο τμήμα της σερβικής προοδευτικής κοινωνίας δεν έχει αμφιβολίες πλέον. Για όλα αυτά, Σέρβοι δημοσιογράφοι τα ψάχνουν, Σέρβοι εισαγγελείς διώκουν τους ενόχους, Σέρβοι δικαστές τους δικάζουν με Σέρβους αυτόπτες μάρτυρες και μεταμελημένους παραστρατιωτικούς που δεν άντεχαν τις τύψεις να έχουν συμμετάσχει σε δολοφονίες παιδιών και αμάχων: «Ο Σέρβος στρατιώτης έχει τιμή, δεν σκοτώνει μωρά, δεν δολοφονεί μωρομάνες» είπε στην κατάθεσή του ένας μετανοημένος πρώην παραστρατιωτικός, μέλος της ομάδας ‘Τσακάλια‘.
Αν και οι Ελληνες αρνητές δεν έχουν να επιδείξουν ιδιαιτέρως πολλά ή συγκροτημένα δείγματα παραγωγής φιλοσερβικής (παρα)φιλολογίας, όπως οι συνάδελφοί τους ‘αριστεροί αναθεωρητές’ του εξωτερικού, και αν και είναι πολύ περισσότερο άγαρμποι, ασυνάρτητοι και αστοιχείωτοι σε σχέση με τους επιφανείς ξένους φίλους του καθεστώτος Μιλόσεβιτς, ωστόσο μοιάζουν πάρα πολύ στους βασικούς στόχους:
– Να αρνηθούν ότι συνέβησαν εθνικές εκκαθαρίσεις στη βάση εθνοφυλετικών και θρησκευτικών ρατσιστικών διαχωρισμών.
– Να αθωώσουν την σερβική επιθετικότητα και επεκτατικότητα.
– Να μοιράσουν εξίσου τους ευθύνες σε όλες τις εθνότητες.
– Να κατηγορήσουν τη Δύση ότι αυτή ευθύνεται για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
[Σ.Σ.: Το κείμενο συνεχίζεται μετά τις εικόνες. Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση].
Η κλασική φωτογραφία από την περιοχή Pilica, 55 χιλιόμετρα ανατολικά της Τούζλα, στις 18 Σεπτεμβρίου 1996. Οι ερενυητές του ΔΠΔΧΓ βρίσκουν σωρό από πτώματα με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και τα μάτια καλυμμένα με ύφασμα.
Μια συγκλονιστική φωτογραφία από μαζικό τάφο, πριν την ανασκαφή του, Μάιος του 1996. Τα υπολείμματα από το πτώμα ενός εκτελεσμένου. Διακρίνονται τα οστά της λεκάνης του και το παντελόνι με τα παπούτισα, τα οποία δεν έχουν λειώσει (The remains of a slaughtered man lies in a mass gravesite where Serb forces attacked in Srebrenica, Bosnia and Herzegovina). Credit: Scott Peterson και Getty Images.
Αλλη μια συγκλονιστική φωτογραφία, συνέχεια της προηγούμενης. Τα ευρήματα της ανασκαφής. Από την ομάδα του Σκοτσέζου ιατροδικαστή Robert McNeil, Μάιος του 1996.
Ευρήματα σε μαζικό τάφο: Πτώμα μουσουλμάνου σε γονατιστή στάση στα τέσσερα με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη.
Exhibit P642-15 from Milosevic trial – Blindfolded Srebrenica victim in the Kozluk mass grave
Exhibit P128-24 from Krstic trial – Srebrenica victims had their hands tied before executions – A full view of one victim who was systematically executed and dumped into mass graves
Exhibit P128-24 from Krstic trial – Srebrenica victims had their hands tied before executions
Exhibit P129-58 from Krstic trial – Srebrenica victim tied and then executed Bodies excavated from PLC mass grave
Exhibit P129-63 from Krstic trial – Different types of ligatures were used to bind and then systematically execute Srebrenica victims
Exhibit P129-64 from Krstic trial Srebrenica PLC-100 mass grave – Victims hands were tied with a rope before executions
Exhibit P129-67 from Krstic trial – Different types of ligatures were used to bind and then systematically execute Srebrenica victims
ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Αυτές τις εικόνες αντίκρισαν και συνεχίζουν να αντικρίζουν οι ερευνητές εγκλημάτων πολέμου του ΟΗΕ, από το καλοκαίρι του 1995 μέχρι σήμερα. Συγκλονιστικές φωτογραφίες, οι οποίες δεν χρειάζονται σχόλια. Αυτή η ανθρώπινη θηριωδία, που φαίνεται πως δεν θα πάψει ποτέ να μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι ήταν αυτό που πήγε τόσο λάθος στην ανθρωπότητα. Οι Ελληνες ναζί που έφεραν στην Ελλάδα το γνωστό σερβικό σύνθημα ‘Noz, zica, Srebrenica’ (‘Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα’), αυτές ακριβώς τις σφαγές εξυμνούν και αυτήν ακριβώς τη γενοκτονία στη Σρεμπρένιτσα εγκωμιάζουν. https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/03/25/golden-dawn-hymn-noz-zica-srebrenica/
Δεν μπορούν, όμως, οι απολογητές να κάνουν ένα πράγμα: Να υποβαθμίζουν τις σφαγές αμάχων, αιχμαλώτων, προσφύγων και παιδιών και να λοιδωρούν τα αθώα θύματα και τους επιζήσαντες από την σφαγή. Ούτε, βέβαια, το χειρότερο όλων, να κατηγορούν τα θύματα. Οι τακτικές είναι ίδιες, αν θυμάστε και «οι Εβραίοι είχαν κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία».
Το να λέει κανείς, για τουλάχιστον 7.000 βεβαιωμένα εκτελεσμένους με δεμένα τα χέρια πισθάγκωνα, για έγκυες γυναίκες με τα έμβρυα, για τρύπες από σφαίρες σε μωρουδίστικα ρούχα, για forensics στοιχεία με διαλυμένα κρανία από χαριστικές βολές, ότι όλα αυτά ήταν ‘σκηνοθεσία’, και μάλιστα για χάρη ενός στρεβλού ‘αντιιμπεριαλισμού’ είναι μεγάλη ντροπή και συγκάλυψη και συμμετοχή στο έγκλημα, ουσιαστικά.
Μια επιζήσασα της σφαγής, αυτόπτης μάρτυρας και μέλος του Συλλόγου ‘Μητέρες της Σρεμπρένιτσα και της Ζέπα’, φέτος, μετά από 20 χρόνια θρήνου, βρήκε δύο μικρά κόκκαλα του ενός από τους δυο γιούς της, του Nermin να θάψει. -ένα μόνο μέλος από τα 22 μέλη της οικογένειας της που χάθηκαν στη σφαγή. Οταν μια ερευνήτρια του οργανισμού για τους αγνοούμενους ICMP την είχε επισκεφτεί για να της πάρει κατάθεση, η μητέρα αυτή πήγε στο διπλανό δωμάτιο για να φέρει το μοναδικό υλικό αντικείμενο που είχε επάνω του ίχνος από το αδικοχαμένο παιδί της. Ηταν ένα κουτάκι κρέμα, όπως αυτές της NIVEA λ.χ., και είχε το αποτύπωμα του 14χρονου παιδιού, την τελευταία φορά που είχε πάρει λίγη κρέμα από το κουτί, είχε αφήσει κάτι σαν δακτυλικό αποτύπωμα στην επιφάνεια της κρέμας. Ηταν η μοναδική υλική απόδειξη ότι αυτό το παιδί κάποτε ζούσε κι ανέπνεε. Η μητέρα κράτησε το κουτάκι αυτό για να βλέπει το αποτύπωμα επί 20 χρόνια, μέχρι φέτος που της τηλεφώνησαν για να της πουν ότι ταυτοποίησαν ένα μικρό κόκκαλο από το μικρό δάχτυλο του χεριού κι άλλο ένα θραύσμα από την κνήμη. Μιας άλλης μητέρας, τα απομεινάρια του παιδιού της βρέθηκαν σε πέντε διαφορετικούς μαζικούς τάφους -και ήταν μόνο έξι οστά, ενώ οι τάφοι απείχαν έως και 32 χιλιόμετρα μεταξύ τους.
Το έργο της Διεθνούς Επιτροπής Αγνοουμένων και του Ινστιτούτου Ταυτοποίησης Αγνοουμένων (ICMP), το οποίο χρηματοδοτείται και από την ελληνική κυβέρνηση, είναι πραγματικά τιτάνιο, αφού μιλάμε για την μεγαλύτερη ‘crime scene’ του πλανήτη, διαστάσεων 70 χιλιόμετρα στον άξονα Βορρά-Νότου επί 40 χιλιόμετρα στον άξονα Ανατολής-Δύσης. Μέχρι στιγμής, έχουν ταυτοποιηθεί 6.930 πρόσωπα που βρέθηκαν σε 403 τοποθεσίες (93 μαζικοί τάφοι και 314 επιφανειακοί). Οπως μπορούμε να δούμε σε μια γραφική αναπαράσταση από το Πανεπιστήμιο Fontbonne, σχεδόν όλοι οι μαζικοί τάφοι βρίσκονται σε σερβικό έδαφος: http://photos.fontbonne.edu/Academics/Honors-Program/The-Search-for-the-Missing/
Χάρτης με την γεωγραφική κατανομή των μαζικών τάφων. Η περιοχή με το λευκό χρώμα και τα άπειρα κόκκινα σημεία ήταν υπό τον έλεγχο των Σέρβων σχεδόν σε όλη την διάρκεια του πολέμου. Πηγή: Πανεπιστήμιο Fontbonne.
Δεν έχουν θαφτεί όλοι: Για περίπου 400 πρόσωπα, οι οικογένειες περιμένουν μήπως βρεθούν κι άλλα οστά για να προχωρήσουν στην ταφή και τα μέχρι στιγμής ανευρεθέντα οστά παραμένουν στο Podrinje Identification Centre in Tuzla, το οποίο είχαμε δει στο άρθρο ‘Πάνω από 8.000 εκτελεσμένοι άμαχοι, άοπλοι και αιχμάλωτοι’.
Υπολογίζονται σε 60 περίπου ακόμη οι μαζικοί τάφοι που πρέπει να βρεθούν, συν κάποιες εκατοντάδες επιφανειακοί, για τους υπόλοιπους αγνοούμενους, ενώ θεωρείται βέβαιο πως ένας σεβαστός αριθμός θυμάτων δεν θα βρεθούν ποτέ, είτε διότι δεν θα ανακαλυφτούν ποτέ τα σημεία ταφής, είτε γιατί πετάχτηκαν σε ποτάμια και άλλα σημεία όπου τα πτώματα εξαφανίστηκαν. http://www.balkaninsight.com/en/article/memories-and-bones-the-missing-of-srebrenica
Ο τελευταίος χρονολογικά μαζικός τάφος από τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα βρέθηκε τον Δεκέμβριο του 2015, σε απόσταση 70 χιλιομέτρων. Σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ένας Σερβοβόσνιος που δεν άντεχε άλλο τις τύψεις, αποκάλυψε την τοποθεσία στην γνωστή μας Munira Subasic, την πρόεδρο του συλλόγου επιζώντων και οικογενειών των θυμάτων ‘Μητέρες της Σρεμπρένιτσα και της Ζέπα’, εκείνη τη θαρραλέα μάρτυρα που είχε καταθέσει «Θυμάμαι χαρακτηριστικά τους ένοπλους στρατιώτες που μιλούσαν ελληνικά στα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα. Ηταν ολόκληρη ξεχωριστή μονάδα. Φορούσαν την ελληνική σημαία σαν διακριτικό. Μετά την σφαγή, δόθηκε το όνομά τους σε έναν δρόμο της πόλης. Οι Σερβοβόσνιοι τους συμπεριφέρονταν σαν να ήταν εθνικοί ήρωες»).
Στην περιοχή του Prijedor, οι άνθρωποι της Διεθνούς Επιτροπής Αγνοουμένων και του Ινστιτούτου Ταυτοποίησης Αγνοουμένων (Bosnian Missing Persons Institute of International Commission on Missing Persons, ICMP) ψάχνουν για 800 ακόμη άτομα, στο Zvornik ψάχνουν για άλλα 1.900 άτομα, στη Foca για άλλα 1.500, και στη Σρεμπρένιτσα, τέλος, λείπουν άλλες 1.200 ταυτοποιήσεις. http://www.oslobodjenje.ba/vijesti/bih/traga-se-za-oko-7000-osoba-prosle-godine-ekshumirano-oko-800-posmrtnih-ostataka
Υπάρχουν εθελοντές που ψάχνουν αυτά τα 2.800 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης με την ελπίδα να βρουν οστά, ώστε κάποιες οικογένειες να μπορέσουν να κηδέψουν τους νεκρούς τους και να βρουν επιτέλους την γαλήνη τους. Πολλοί ξεκίνησαν αυτό το ‘σάρωμα’ κυρίως για να βρουν τους δικούς τους αγνοούμενους συγγενείς, όπως ο Ramiz Nukic (δείτε την ιστορία του μαζί με πολλά άλλα στοιχεία εδώ), που μπόρεσε τελικά να βρει τα οστά του πατέρα του μετά από 19 χρόνια, αλλά στο μεταξύ βρήκε δεκάδες άλλους σκελετούς, λυτρώνοντας έτσι πολλές οικογένειες. Ενα μόνο ελπιδοφόρο (μέσα στην τραγικότητά του) επίτευγμα είναι αρκετό για να κατανοήσει κανείς το μέγεθος της τραγωδίας και των βασανιστηρίων που περνάει κάθε οικογένεια: Μόνο στη Βοσνία, οι συνολικοί αγνοούμενοι του πολέμου 1992-1995 ήταν 31.500 άτομα, απ’ τα οποία, έχουν βρεθεί και έχουν ταυτοποιηθεί περίπου τα 23.000, ενώ για ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία και για όλη τη δεκαετία του πολέμου οι αριθμοί είναι αντίστοιχα 40.000 αγνοούμενοι και 28.000 ανευρεθέντες, μέχρι το τέλος του 2015. http://www.icmp.int/press-releases/much-work-still-to-be-done-to-account-for-the-missing-in-the-western-balkans/
Γεγονότα και αριθμοί από το International Commission on Missing Persons ICMP, μέχρι τον Ιούνιο του 2015. Με επιστημονική μεθοδολογία, έχει βρεθεί σχεδόν το 90% των αγνοουμένων της Σρεμπρένιτσα. Εχουν ταυτοποιηθεί 6.827 άτομα με τη μέθοδο του DNA και 103 με συμβατικές μεθόδους, από 17.000 πτώματα ή υπολείμματα πτωμάτων που έχουν συλλεχθεί από 403 τάφους, εκ των οποίων 93 μεγάλοι μαζικοί τάφοι και 314 μικρότεροι ή επιφανειακοί. Συγγενείς αγνοουμένων και θυμάτων έχουν δώσει συνολικά 22.268 δείγματα DNA, τα οποία αντιστοιχούν σε 6.827 ταυτοποιημένους νεκρούς μέχρι στιγμής. Οι 6.241 εξ αυτών έχουν ήδη ταφεί στο μνημείο στη Σρεμπρένιτσα. Ανάμεσα στα ταυτοποιημένα θύματα, υπάρχει κι ένας νεαρός Καθολικός, που δεν ήθελε να αφήσει τους μουσουλμάνους φίλους του και συμπαίκτες του στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, κι έτσι τους ακολούθησε στον θάνατο.
Η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, παρά τα κραυγαλέα ψέματα και τους συνωμοσιολογικούς ψιθύρους των αρνητών, είναι η πιο καλά πολυτεκμηριωμένη υπόθεση μαζικού εγκλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δύο σύντομα πρόσφατα ντοκιμαντέρ με αυτό ακριβώς το θέμα το αποδεικνύουν, το πρώτο από το δημοσιογραφικό δίκτυο Balkans Investigative Reporting Network BIRN BiH με τίτλο ‘Srebrenica: How to Prove a Genocide’, και το δεύτερο από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία με τίτλο ‘ICTY Remembers: the Srebrenica Genocide (1995-2015)’.
Οι (αμετ)ανόητοι που επιμένουν ακόμα σε θεωρίες συνωμοσίες και που αναγκάζονται να κάνουν ακροβατικά στις αφηγήσεις τους, νομίζοντας πως θα μπορέσουν έτσι να αμφισβητήσουν συνολικά την συμπαγέστατη πεντακάθαρη εικόνα που προβάλλει μπροστά στα μάτια μας όταν βάζουμε όλες τις αποδείξεις δίπλα-δίπλα, αφού δεν μπορούν να χαμηλώσουν το βλέμμα και να ζητήσουν συγγνώμη, τουλάχιστον ας σιωπήσουν, αν τους έχει μείνει καθόλου ντροπή και ανθρωπιά. Εδώ βρίσκεται μια συγκλονιστική σύνθεση με τα πρόσωπα όλων των θυμάτων (όσο κάνουμε scroll down προς τα κάτω, εμφανίζονται νέες φωτογραφίες και αυξάνει ο μετρητής κάτω δεξιά), και εδώ μια αποσπασματική λίστα με τα 499 παιδιά που είχαν ταυτοποιηθεί μέχρι το 2008, με το πρώτο στη λίστα να είναι μόλις 6 ετών, αν και 100% δεν είναι το μικρότερο στην συνολική λίστα των θυμάτων, αφού την επόμενη χρονιά, το 2009, Ολλανδοί κυανόκρανοι λόγω τύψεων αποκάλυψαν την θέση άλλων δύο μαζικών τάφων στους οποίους είχαν ταφεί και δύο νεογέννητα, περισσότερα εδώ.
Η αλήθεια -και συγχωρέσετε μας την παρομοίωση εδώ-, όπως και τα δεμένα με χειροπέδες οστά των αδικοχαμένων, και ειδικά των αθώων παιδιών, πάντοτε θα ξεπροβάλλει από το έδαφος και από όπου αλλού προσπαθούν κάποιοι να την κρύψουν. Ας θυμηθούμε εδώ και την ρήση του de Montaigne το 1574, σχετικά με την μία όψη της αλήθειας σε αντίθεση με τις άπειρες του ψέματος, της διαστρέβλωσης και της πλαστογραφίας:
«If falsehood had, like truth, but one face only, we should be upon better terms; for we should then take for certain the contrary to what the liar says: but the reverse of truth has a hundred thousand forms, and a field indefinite, without bound or limit». Michel de Montaigne, Of Liars, 1574 http://essays.quotidiana.org/montaigne/liars/
Η ρητορεία των ‘αριστερών αντιιμπεριαλιστών’ και η σχεδόν μεταφυσική τους άρνηση να δεχτούν τις εθνοκαθάρσεις και τα εγκλήματα γενοκτονίας στην πρώην Γιουγκοσλαβία, για τα οποία ευθύνονται οι Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς και οι τσέτνικ οπαδοί τους Σέρβοι εθνικιστές, αντανακλούν μια νεοσταλινική αντίληψη απέναντι στο υποτιθέμενο τελευταίο ‘σοσιαλιστικό’ προπύργιο, που στην πραγματικότητα ήταν μια δικτατορία που αποδείχτηκε -με συντριπτικά στοιχεία- πρωταθλήτρια Ευρώπης ανάμεσα στα καθεστώτα με δολοφονική και διεφθαρμένη φύση. Πρόκειται για στρεψοδικία, η οποία σκόπιμα αγνοεί τις ευθύνες των Σέρβων σωβινιστών φασιστών του εν λόγω καθεστώτος για την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας και ανεπιτυχώς προσπαθεί να μεταβιβάσει τον σωβινισμό σε Κροάτες, Μουσουλμάνους και Αλβανούς, αγνοώντας όλα τα γεγονότα και όλες τις ιστορικές αποδείξεις. Ολοι εκείνοι που διαμαρτύρονται κάθε φορά που αναδεικνύονται τα σερβικά εγκλήματα και όλοι εκείνοι που απαιτούν να κατονομάζονται και οι άλλοι σαν υπεύθυνοι με εκφράσεις του τύπου «ναι, αλλά και οι Αλβανοί, Βόσνιοι, Κροάτες, δυτικοί, αυτοί δεν έκαναν εγκλήματα;», ξεχνάνε ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο και ποιος είναι ο θύτης. Ασφαλώς έκαναν και οι άλλοι εγκλήματα, αν και ποσοτικά και σε σχέση με την ένταση, την συχνότητα και τον αριθμό θυμάτων δεν φτάνουν ούτε σε μικρό κλάσμα των αντίστοιχων σερβικών, όμως όποιος απαιτεί κάθε φορά να αναφέρονται στο ίδιο επίπεδο είναι σαν να ζητάει κάθε φορά που κάποιος μιλάει για τις θηριωδίες των ναζί στην Ελλάδα, να λέει μαζί «ναι, αλλά και ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ σκότωσαν άδικα πολλούς Γερμανούς». Ή σαν να ζητάει, όποτε κάποιος κάνει μια αναφορά στο Ολοκαύτωμα, να μην ξεχνάει ποτέ να λέει μαζί «ναι, αλλά και οι πολιορκημένοι Εβραίοι στο γκέτο της Βαρσοβίας εξόντωσαν πολλούς SS». Ας είμαστε σοβαροί. Πάντα σε έναν πόλεμο υπάρχει η αδικία του επιτιθέμενου και το δίκιο του αμυνόμενου. Και στην περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, επιτιθέμενοι και θύτες ήταν οι άνθρωποι της εγκληματικής οργάνωσης εντός του σερβικού κράτους.
Οι ‘αριστεροί αντιιμπεριαλιστές’ αρνητές δεν είναι ούτε προοδευτικοί, ούτε γνήσιοι αντιιμπεριαλιστές. Οι ανιστόρητες και αντιδημοκρατικές-φιλοφασιστικές απόψεις τους και -κυρίως- η άρνηση τους να καταδικάσουν τον φασισμό και να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των θυμάτων και των επιζώντων, τους καθιστούν ηθικά συνένοχους στα εγκλήματα που έλαβαν χώρα στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Για να μην αναφέρουμε στο σημείο αυτό ότι αυτού του είδους οι απόψεις και η ‘σερβοφιλία’ εκπαίδευσε μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων τηλεθεατών στον αντιευρωπαϊσμό, στην αποδοχή των θεωριών συνωμοσίας σαν ερμηνευτικά εργαλεία για τα πάντα, στην αγιοποίηση του εθνικισμού σαν υπέρτατη αξία που μπορεί να φτάνει μέχρι και στις εθνοκαθάρσεις αφού ο ‘αλλος’ είναι υπάνθρωπος και δικαιολογείται η εξόντωσή του και, στο τέλος-τέλος, στον ίδιο τον εθνικοσοσιαλισμό. Η άνοδος της ναζιστικής συμμορίας είναι αποτέλεσμα και αυτού του γεγονότος, απλά η κρίση τα σφράγισε όλα αυτά και επίσημα.
— $$$ Προτεινόμενη βιβλιογραφία για όποιον θέλει να μάθει περισσότερα για την Γιουγκοσλαβία και όλα όσα μας έκρυβαν τόσα χρόνια, απαραίτητα αναγνώσματα:
# Allan Little & Laura Silber, The Death of Yugoslavia, Penguin (2nd Revised edition), 1996, ISBN 978-0140261684
Προτιμητέες οι επόμενες εκδόσεις του βιβλίου, όπως π.χ. η αμερικανική του 1997 καθώς έχουν προσθήκες που καλύπτουν και τη συμφωνία του Dayton και ολόκληρο το δεύτερο μισό του 1995]
[Σ.Σ.: Το βιβλίο αυτό συνοδεύει την ομώνυμη βραβευμένη σειρά ντοκιμαντέρ του BBC.
# Noel Malcolm, Bosnia: A Short History, 3rd edition, Pan Books, 2002, ISBN 0330412442.
# Marko Attila Hoare, Bosnia and Herzegovina Genocide, Justice and Denial, έκδοση Centre for Advanced Studies, Sarajevο, 2015
Αν έπρεπε να προτείνουμε ένα μόνο βιβλίο που να καλύπτει όλα τα θέματα, τόσο των γεγονότων στην πρώην Γιουγκοσλαβία σε ολόκληρη τη δεκαετία του 1990, όσο και της Σρεμπρένιτσα και των αρνητών και απολογητών (και ειδικά εκείνων από ‘αριστερά-αντιιμπεριαλιστικά’), θα προτείναμε αυτήν ακριβώς την συλλογή άρθρων του αριστερού Αγγλογιουγκοσλάβου καθηγητή στο Kingston και ειδικού στην Ιστορία της Βοσνίας. Ολα όσα θα θέλατε να μάθατε βρίσκονται εδώ μέσα. https://xyzcontagion.wordpress.com/?attachment_id=9617
# Julian Borger, The Butcher’s Trail: How the Search for Balkan War Criminals Became the World’s Most Successful Manhunt, Other Press, 2016, ISBN 9781590516058
# Elizabeth Neuffer, The Key to My Neighbor’s House: Seeking Justice in Bosnia and Rwanda, Picador, 2002, ISBN 0312302827
# Carole Hodge, Britain and the Balkans, 1991 Until the Present, Routledge, 2010, ISBN 978-0-415-58664-1
# Brendan Simms, Unfinest Hour, Britain and the destruction of Bosnia, Allen Lane, London, 2001
# Josip Glaurdic, The Hour of Europe: Western Powers and the Breakup of Yugoslavia, Yale University Press, New Haven and London, 2011
# Michael Libal, Limits of Persuasion: Germany and the Yugoslav Crisis, 1991-1992, Praeger Publishers, 1997
# Svetlana Broz, Good People in an Evil Time: Portraits of Complicity and Resistance in the Bosnian War, Other Press, 2005, ISBN 1590511964
# Hasan Nuhanovic, Under the UN Flag, The International Community and the Srebrenica Genocide, DES Sarajevo, 2007, ISBN 978-9958-728-87-7
# David Rohde, A Safe Area: Srebrenica, Europe’s Worst Massacre Since the Holocaust, Pocket Books, 1997, ISBN 978-0671004996
# David Rohde, The Betrayal and Fall of Srebrenica, Europe’s Worst Massacre Since World War II, Penguin Books; Reprint edition, 2012, ISBN 978-0143120315,
# Roy Gutman, A Witness to Genocide, The First Inside Account of the Horrors of Ethnic Cleansing in Bosnia, (The 1993 Pulitzer Prize-Winning Dispatches), 1993, ISBN 9780020329954
# Chuck Sudetic, Blood and Vengeance, One Family’s Story of the War in Bosnia, W. W. Norton & Company, 1998, ISBN 9780393046519
# The United Nations on the Srebrenica’s Pillar of Shame, 104 testimonies about the role of the UN in genocide against the population of the UN ‘Srebrenica Safe Haven’, 2007, ISBN:978-9958-802-72-0
# Richard Butler, Srebrenica military narrative Operation Krivaja 95 [Revised], ICTY, 01/11/2002
# Mient Jan Faber, Srebrenica, De genocide die niet werd voorkomen (Srebrenica, The Genocide That Was not Prevented), Interkerkelijk Vredesberaad IKV, 2002.
# Ομάδα Carthago, Σρεμπρένιτσα, Το μεγαλύτερο έγκλημα του πολιτισμένου κόσμου στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εκδόσεις Αντισχολείο, Αθήνα, 1999
# Αντιεθνικιστική Αντιπολεμική Συσπείρωση, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Η μάχη της πολυεθνικής κοινωνίας, Συλλογή κειμένων ελλήνων και ξένων συγγραφέων σε επιμέλεια Σίσσυ Βωβού, εκδόσεις Δελτίο Θυέλλης, Αθήνα, 1996
# Takis Michas, Unholy Alliance, Greece and Milosevic’s Serbia, Texas A&M University Press, Eastern European Studies (College Station, Texas), 2002
Διαβάστε σημαντικά αποσπάσματα στα αγγλικά, εδώ:
Η ελληνική μετάφραση: Τάκης Μίχας, Ανίερη Συμμαχία, Η Ελλάδα και η Σερβία του Μιλόσεβιτς, μετάφραση Ρηγούλα Γεωργιάδου, εκδόσεις Ελάτη, Αθήνα, 2003
[Σ.Σ.: Το βιβλίο αυτό είναι μοναδικό στο είδος του, όμως θα ήταν πολύ καλύτερο αν υπήρχε πραγματική επιμέλεια στις λεπτομέρειες. Λ.χ. οι παραπομπές: Προτιμότερο θα είναι για τον αναγνώστη να μην πάρει τοις μετρητοίς τα στοιχεία τους, ημερομηνίες, ΜΜΕ κ.λπ. Κυριολεκτικά, μας βγήκε η ψυχή τις περισσότερες φορές που έπρεπε να ψάξουμε για να βρούμε κάποιο άρθρο από τις υποσημειώσεις του].
# Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης, Γιουγκοσλαβία, Η έκρηξη του εθνικισμού, εκδόσεις Παρασκήνιο, Αθήνα, 1991
# Τάκης Γιαννικάκης, Το Χρονικό της πτώσης του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, εκδόσεις Αρδην, Αθήνα, 2007
Ο συγγραφέας, μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας, έχοντας ζήσει στο Βελιγράδι από το 1985 έως το 2001 και έχοντας συμμετάσχει στα αντικαθεστωτικά γεγονότα του 2000, περιγράφει από αντιεξουσιαστική οπτική τα γεγονότα και καταλήγει στα κοινώς αποδεκτά συμπεράσματα, πως «Η διάλυση της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, οι πόλεμοι και οι σφαγές που ακολούθησαν, προήλθαν εκ των έσω και είχαν άμεση σχέση με τον εθνικισμό που αναδύθηκε στη δεκαετία του 1980. Ο εθνικισμός δεν είχε ένα μόνο χρώμα (σερβικό), αλλά με τη διαδικασία του ‘ντόμινο’ πήρε πολλά χρώματα. Οι ΝΑΤΟϊκοί βομβαρδισμοί ενάντια στη Σερβία δεν έριξαν το καθεστώς του Μιλόσεβιτς, αντίθετα το μόνο που πέτυχαν ήταν να το ενισχύσουν.
Το βιβλίο αυτό έχει ως στόχο να ρίξει φως στα αίτια της εξέγερσης που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του καθεστώτος Μιλόσεβιτς καθώς και να συμβάλει στη διάλυση του μύθου ότι για την ανατροπή του Μιλόσεβιτς καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και η Δύση γενικότερα. Ενας μύθος που, πέρα από τις διάφορες εθνικιστικο-πατριωτικές δυνάμεις -από την άκρα δεξιά ως την παραδοσιακή αριστερά και την άκρα αριστερά- έχει διαπεράσει και ένα σημαντικό τμήμα των αντιεξουσιαστών».
# Συλλογικό, Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, Συλλογή άρθρων και ντοκουμέντων 1992-2008, Α’ αγγλική έκδοση, Pathfinder Press, 1993, Α’ ελληνική έκδοση, 1995, Β’ ελληνική έκδοση Διεθνές Βήμα, 2010
Συλλογή άρθρων από αντισταλινική-σοσιαλιστική οπτική.
# XYZ Contagion, Η μεγάλη έρευνα για τη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή με τίτλο ‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα’ συν το κείμενο ‘Δικαστικές εξελίξεις στην υπόθεση της συμμετοχής Ελλήνων υπηκόων στη Σρεμπρένιτσα’ σε ένα αρχείο pdf. Περιέχονται οι εξής 4 σελίδες (pages, όχι posts) από το ιστολόγιο σε έντυπη μορφή, με τις εικόνες, με τα URL των βίντεο και με όλα τα λινκ στο τέλος κάθε κεφαλαίου, υπό μορφή παραπομπών. https://xyzcontagion.wordpress.com/?attachment_id=6384
– Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα – Το πλήρες κείμενο – Μέρος Α’ https://xyzcontagion.wordpress.com/srebrenica-1/
Διαβάστε τις νέες μεγάλες έρευνες του XYZ Contagion με θέμα ‘Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘:
– ‘Νέα αποκλειστικά στοιχεία για την συμμετοχή Ελλήνων υπηκόων στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα: Οι δεσμοί αίματος του ελληνικού με τον σερβικό εθνικισμό και της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς με τη Χρυσή Αυγή’ https://xyzcontagion.wordpress.com/srebrenica-more-evidence/
Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/10/yugo-10/
Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς + Προτεινόμενη βιβλιογραφία https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/11/yugo-11/
Αμέσως μετά την πρόσφατη καταδίκη Κάρατζιτς, ολόκληρη σχεδόν η δημόσια σφαίρα θυμήθηκε μεν τη Γιουγκοσλαβία, όχι όμως για τους πολέμους 1991-1995 και την εθνοκάθαρση ή την Σρεμπρένιτσα, αλλά … για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999. Και βρήκε ευκαιρία, πάλι, ο μέσος Ελλην να δείξει το μίσος του για τη Δύση (και το ‘ισλαμικό τόξο’, δηλαδή τους ‘Τούρκους’, Αλβανούς, Βόσνιους, ‘Σκοπιανούς’, δεν έχει σημασία). Οπως επίσης και την πλήρη απάθεια ή άγνοιά του για τα πάνω από 100.000 θύματα των πρώτων πολέμων. Αλλά και στην υπόθεση του Κοσόβου που θυμήθηκαν, όλοι εστίασαν στα 500 θύματα που είχαν οι Σέρβοι από τις βόμβες του ΝΑΤΟ, και ουδείς στους περίπου 10.000 αμάχους Αλβανούς που πήγαν από τη συμμορία του Μιλόσεβιτς πριν να ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί. Κουβέντα και για το γεγονός πως τότε, το 1999, τη Σερβία συγκυβερνούσε σαν αναπληρωτής πρωθυπουργός ο νεοναζί τσέτνικ Σέσελι, που ομολόγησε ανοιχτά ότι ετοίμαζε ‘Τελική Λύση’ για το αλβανικό πρόβλημα. Κουβέντα και για το γεγονός πως τον κοσοβάρικο άγριο εθνικισμό τον εξέθρεψε ο προϋπάρχων σερβικός εθνικισμός, όταν ο Μιλόσεβιτς επέλεξε το 1986-1987 να παίξει το χαρτί της δήθεν θυματοποίησης, όταν αποφάσισε να ανακαλέσει τα προνόμια του Κοσσυφοπεδίου (εκπαίδευση, γλώσσα, ΜΜΕ, αιρετή τοπική διοίκηση κ.ο.κ.), για να στρέψει την προσοχή του κόσμου από την οικονομική κρίση και την μεγάλη πτώση του βιοτικού του επιπέδου, λόγω των (καπιταλιστικών) του ‘μεταρρυθμίσεων’, προς το ‘εθνικό καθήκον’ να ‘σωθεί το σερβικό έθνος’ από την ‘σιωπηρή γενοκτονία των Σέρβων από τους Αλβανούς’, που έκαναν πολλά παιδιά. Κουβέντα πως όλη η ιστορία του Κοσόβου άρχισε στη δεκαετία του 1980, μετά το θάνατο του Τίτο. Μέχρι τότε, οι Αλβανοί είχαν δικαιώματα και δουλειές, και γι’ αυτό επί Μιλόσεβιτς διαδήλωναν οι εκεί εργάτες με πορτρέτα του Τίτο και γιουγκοσλαβικές σημαίες με το κόκκινο αστέρι στα χέρια και τραγουδούσαν εν χορώ ‘Γιουγκοσλαβία, Γιουγκοσλαβία’. Οταν, όμως ο Μιλόσεβιτς ανακάλεσε τα δικαιώματά τους, άλλαξε την ηγεσία, σκότωσε 24 απεργούς, έστησε προβοκατόρικα επεισόδια για να έχει δικαιολογία να στείλει στρατό εκεί (μιλάμε για το 1989-1990 τώρα) και απέλυσε 13.000 Αλβανούς εργάτες από τα ορυχεία Trepca και το σύνολο σχεδόν του υπόλοιπου εργατικού δυναμικού της περιοχής για να το αντικαταστήσει με Σέρβους, και να φτάσει έτσι η ανεργία στο 90%, τι θα περίμενε κανείς; Οτι δεν θα δημιουργηθεί εθνοφυλετικό και θρησκευτικό μίσος ανάμεσα στις δυο κοινότητες; Ειδικά όταν όλοι γνωρίζουν ότι οι υλικοί λόγοι και οι ανάγκες των ανθρώπων με σάρκα και οστά καθορίζουν τα γεγονότα, και όχι οι ανοησίες για το «λίκνο του σερβικού πολιτισμού» και για την «πνευματικότητα» των 5-10 μοναστηριών εκεί; Στα ορυχεία αυτά, στα οποία στη δεκαετία του 1990 δούλευαν μόνο Σέρβοι, έποικοι Σέρβοι και κάποιοι Βόσνιοι αιχμάλωτοι των Σέρβων, μεταφέρονταν με φορτηγά, και κατόπιν καίγονταν πτώματα δολοφονημένων Αλβανών αμάχων, για να μην βρεθούν ποτέ, όπως είχαν γράψει οι εφημερίδες Μοντ και Ομπσέρβερ το 1999. Αυτά όλα, είναι βέβαιο, δεν γράφτηκαν πουθενά αυτές τις μέρες. Και είναι λογικό.
Διότι, μέσες άκρες, αυτό γνωρίζει ο μέσος Ελληνας όταν του μιλάει κανείς για τη Γιουγκοσλαβία: Το ΝΑΤΟ, που βομβάρδισε τη Σερβία το 1999. Τίποτε άλλο. Και από κει και μετά, όλες οι ‘αναλύσεις’, από δεξιά κι αριστερά, βασίζονται κυρίως στη φαντασία, στους ευσεβείς πόθους και στις θεωρίες συνωμοσίας. Και όλα, μέσα από τα μονόπλευρα σερβικά φίλτρα πληροφόρησης. Είμαστε ο λαός με τις περισσότερεις εκδόσεις στα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. Και αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Γι’ αυτό μας άρεσε τόσο πολύ το παραμυθάκι με τους ‘ορθόδοξους αδερφούς’ που μάχονται ενάντια σε Τούρκους και σε ιμπεριαλιστές. Αλλά δεν ήταν αλήθεια.
«Οσο κι αν αυτό ξαφνιάζει όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το τέλος της Γιουγκοσλαβίας γράφτηκε το 1991 από τους Γερμανούς και λοιπούς δυτικούς μας εταίρους, η ωμή αλήθεια είναι πως τη διάλυση της τιτοϊκής πολυεθνικής κληρονομιάς ευαγγελίστηκαν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι Σέρβοι εθνικιστές που σήμερα παρουσιάζονται από κάποιους σαν οι ύστατοι, απεγνωσμένοι, υπερασπιστές της!»
Η επινοημένη αφήγηση για τη δεκαετία του 1990 του ολοκληρωτικού εθνικιστικού καθεστώτος των Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς, πως δήθεν «η κακιά δύση επιτέθηκε στους καλούς και αμυνόμενους Σέρβους και διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία» κ.ο.κ., ήταν ένας προπαγανδιστικός μύθος, που όμοιός του μάλλον δεν υπήρξε άλλος στο τέλος του 20ού αιώνα. Είχε στόχο να δικαιολογηθούν οι Σέρβοι θύτες:
– για την προμελετημένη δολοφονία πάνω από 8.000 Βόσνιων Μουσουλμάνων ανδρών και αγοριών της Σρεμπρένιτσα, μέσω οργανωμένων και προσχεδιασμένων μαζικών εκτελέσεων.
– για τις εθνοκαθάρσεις, στις οποίες οι Σέρβοι εθνικιστές είναι υπεύθυνοι για το θάνατο πάνω από 100.000 ανθρώπους και για την προσφυγοποίηση πάνω από 3.000.000 αμάχων (ενώ αντίθετα, οι απώλειες των επιτιθέμενων και υπεροπλισμένων Σέρβων ήταν ελάχιστες χιλιάδες, οι περισσότεροι στην πρώτη γραμμή, εκ των οποίων μόλις και μετά βίας ο αριθμός των αμάχων Σέρβων έφτανε σε τετραψήφιο αριθμό),
– για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την αιχμαλωσία δεκάδων χιλιάδων Βόσνιων Μουσουλμάνων και Κροατών της Βοσνίας υπό συνθήκες διαβίωσης που αποσκοπούσαν στη φυσική τους εξόντωσή,
– για την εισβολή και ισοπέδωση και αντικατάσταση πληθυσμού ολόκληρων χωριών, συστηματικά και ένα προς ένα, μέσω της τρομοκρατίας (πολιορκία, περικύκλωση, κατάληψη, κατοχή και εξόντωση),
– για τις πολιορκίες στο Σαράγεβο και άλλες πόλεις μεταξύ Απριλίου 1992 και Νοεμβρίου 1995, επί 3 ή 4 χρόνια,
– για τις δολοφονίες αμάχων και αθώων πολιτών, πράξεις που αποτελούσαν τμήμα της εκστρατείας τρομοκράτησης, μέσω ελεύθερων σκοπευτών και χρήσης βαρέων πυροβόλων,
– για τους νοικιασμένους σνάιπερ που έριχναν σε παιδιά (1.601 παιδιά νεκρά μόνο στο Σαράγεβο),
– για τον βομβαρδισμό σχολείων και νοσοκομείων,
– για το πλιάτσικο που ακολουθούσε πάντα τις σφαγές αμάχων από τους ‘γενναίους’ Σέρβους φασίστες,
– για την εκβιαστική ομηρία Κυανόκρανων και αξιωματούχων του ΟΗΕ,
με λίγα λόγια για την επεκτατική επιθετικότητα και τον εξοντωτικό ρατσισμό στη χειρότερη μορφή του.
Οποιος μιλάει για τα γεγονότα στην πρώην Γιουγκοσλαβία και ‘ξεχνάει’ να αναφέρει τη λέξη ‘Μεγάλη Σερβία’, όποιος αποφεύγει να μιλήσει για το οργανωμένο σχέδιο εθνοκαθάρσεων, όποιος επιδεικτικά αγνοεί το μνημόνιο (‘μεμοράντουμ’) του 1986 της Σερβικής Ακαδημίας, το RAM Plan, τη γραμμή ‘Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica’, τους ‘έξι στρατηγικούς στόχους του σερβικού έθνους’, το έγγραφο με τον τίτλο ‘Variants A and B’, -και ειδικά για το θέμα Βοσνία και Σρεμπρένιτσα-, το τελεσίγραφο της 17 Απριλίου 1992, τη ‘ντιρεκτίβα 7’ και τη ‘ντιρεκτίβα 7.1’, και φυσικά όποιος ‘ξεχνάει’ να μιλήσει για τη ‘Velika Srbija’, τότε είτε είναι αστοιχείωτος και δεν ξέρει τα γεγονότα, είτε είναι συνειδητός ψεύτης και παραχαράκτης και θέλει να κρύψει το ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ προσχεδιασμένο ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΟ σχέδιο της σερβικής ηγεσίας να διαλύσει τη χώρα και να καταλάβει τα καλύτερα κομμάτια για τον εαυτό της, αφού πρώτα προβεί στα χειρότερα ναζιστικού τύπου εγκλήματα: Επεκτατική επιθετικότητα, με μέσο τον εξοντωτικό ρατσισμό, στη χειρότερη μορφή τους.
Τη Γιουγκοσλαβία δεν τη διέλυσε ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο ιμπεριαλισμός. Τη διέλυσε ο εθνικισμός. Ο καπιταλισμός επωφελήθηκε αργότερα.
Φυσικά, η χώρα είχε χρεωκοπήσει (και όχι μόνο οικονομικά) και οι παλιές ελίτ έψαχναν τρόπο να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να εξασφαλίσουν πόρους και υλικά οφέλη στη νέα εποχή ώστε να γίνουν και επίσημα οι νέες ‘αστικές τάξεις’ στις νέες εθνικές αγορές, κι έτσι η αναβίωση εθνοφυλετικού και θρησκευτικού μίσους και το blame game ήταν η καλύτερη (και η πιο προδοσοφόρα) εφεύρεση που θα μπορούσαν να σκεφτούν, πρώτα ο ηγέτης της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και στη συνέχεια και ο αντίστοιχος της Κροατίας Φράνιο Τούτζμαν. Ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν ο συνεχιστής της τιτοϊκής σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης. Ηταν ο νεκροθάφτης της -και θα το αποδείξουμε στη συνέχεια πέραν πάσης αμφιβολίας. Εκεί ακριβώς επενέβησαν οι Δυτικοί (αλλά και η Ρωσία) και φυσικά προώθησαν τα συμφέροντά τους -όπως ήταν φυσικό, αφού αυτό κάνουν οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις-, αλλά ΠΟΛΥ ΜΕΤΑ τη διάλυση. Η Δύση ποτέ δεν είχε ενιαία, ούτε σταθερή στάση απέναντι στη διάλυση.
– Αν είχε ελπίδες οι αποπληρωμές των δανείων να γίνουν με ενωμένη τη χώρα, τότε ήταν κατά της διάλυσης.
– Αν το άνοιγμα νέων αγορών προϋπέθετε εθνικά οργανωμένα κράτη, τότε ήταν υπέρ της σταθεροποίησης στα παλιά εσωτερικά σύνορα.
– Αν το κόστος ήταν μικρότερο, και προκειμένου να μην σπαταλήσουν πολλά σε άχρηστες και μη προσοδοφόρες ‘επιχειρήσεις ειρήνης και σταθεροποίησης’, τότε προωθούσαν την καντονοποίηση.
Αυτό ακριβώς δεν μπορούν να εννοήσουν οι εγχώριες ‘αντιιμπεριαλιστικές’ αναλύσεις της κακιάς ώρας: Δεν υπήρχε καμία ‘αντισερβική ιμπεριαλιστική συνωμοσία’. Ηταν, κάθε φορά, τα συμφέροντα μίας μερίδας ιμπεριαλιστικών παραγόντων εναντίον κάποιας άλλης: Ευρώπη ενάντια στην Αμερική, Γαλλία και Αγγλία ενάντια σε Γερμανία, Ιταλία ενάντια σε Ελλάδα, Ρωσία ενάντια σε ΕΟΚ και ΗΠΑ κ.ο.κ.
Και φαίνεται ότι ειδικά στην περίπτωση της Σερβίας, η δημαγωγία, ο εθνολαϊκισμός και η ρητορική της δήθεν ‘υπεράσπισης’ του έθνους με τις θεωρίες συνωμοσίας και την κινδυνολογία όχι μόνο λειτούργησαν, αλλά λόγω της διστακτικότητας της Δύσης και του αισθήματος ατιμωρησίας που αυτή δημιούργησε, επανατροφοδότησαν το εθνικιστικό μίσος με αποτέλεσμα συνεχώς κλιμακούμενα όργια βίας και σφαγών με αποκορύφωμα το μεγάλο μακελειό στη Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995.
Τότε ακριβώς (και αφού οι αμετανόητοι Σέρβοι έδειξαν για τελευταία φορά τα δόντια τους κατά την σφαγή στην αγορά Markale τον Αύγουστο του 1995) αποφάσισε η Δύση να επέμβει δυναμικά, και πράγματι μέσα σε ένα μήνα ο -καταδικασμένος πλέον από το Διεθνές Δικαστήριο- ηγέτης των Σερβοβόσνιων και εγκληματίας πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς εκλιπαρούσε να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και έσπευδε από την ψευτοπρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska, στο εξής RS) Πάλε στο μέγαρο του Μιλόσεβιτς στο Βελιγράδι, για να εξουσιοδοτήσει τον μέντορα-αφέντη του να διαπραγματευτεί με τις άλλες ηγεσίες και με τη Δύση και να σώσει ό,τι προλάβαινε να σώσει. Οι Σέρβοι καταλάβαιναν ότι δεν τους έπαιρνε άλλο και ότι ο χρόνος τους είχε τελειώσει, κι έτσι, ο Μιλόσεβιτς σερνόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων του Dayton, έχοντας χάσει τον τρίτο κατά σειρά πόλεμο -αν και ο καιροσκοπισμός του θα οδηγούσε εντός ολίγου τον σερβικό λαό και σε έναν τέταρτο πόλεμο, εκείνον του Κοσόβου, και μαζί και σε μία τέταρτη τραγωδία.
Αυτή είναι η ιστορία σε λίγες γραμμές.
Οχι, οι Σέρβοι δεν ήταν σε άμυνα, ούτε αντιμετώπισαν ποτέ κάποια ‘συνωμοσία’ από κάποιο ‘τόξο’ ή κάποιο ‘σχέδιο από το εξωτερικό’. Το εγκληματικό επεκτατικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς και των τσέτνικ, το οποίο είναι υπεύθυνο για τέσσερις πολέμους (κατά της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Κοσόβου), σχεδίαζε από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 τις θηριωδίες. Οι Σέρβοι ήταν αποφασισμένοι, προετοιμασμένοι και έδρασαν ταχύτατα. Η Ελλάδα τους βοήθησε, αν και δεν χρειαζόταν η ελληνική βοήθεια για να φέρουν εις πέρας το επεκτατικό τους σχέδιο. Τελικά, η υπόθεση γύρισε μπούμερανγκ στον απλό Σέρβο και κατέληξε τραγωδία για όλους. Θα πρέπει να είναι υπερήφανοι για την κατάληξη αυτή, ειδικά εκείνοι που ενίσχυσαν τους σφαγείς στο έγκλημα των εγκλημάτων, στην κρατικά σχεδιασμένη ρατσιστική βία εναντίον ολόκληρων κοινοτήτων εκατομμυρίων αθώων αμάχων:
Αν ήταν εθνοκάθαρση ή γενοκτονία, μικρή σημασία έχει, και προτιμότερο να μην μπλέξουμε πάλι με τους ορισμούς. Είναι γεγονός πως στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1992, με το ψήφισμα A/RES/47/121, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είχε κατηγορηματικά χαρακτηρίσει την εθνοκάθαρση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τη λέξη ‘γενοκτονία‘ («in pursuit of the abhorrent policy of ‘ethnic cleansing’, which is a form of genocide»). http://www.un.org/documents/ga/res/47/a47r121.htm
Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και δύο διεθνή δικαστήρια που ίδρυσε ο ΟΗΕ για να δικάζουν εγκληματίες πολέμου, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) και το International Court of Justice (ICJ). Το ίδιο και με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (European Court of Human Rights, ΕΔΑΔ). Ολοι αυτοί οι κορυφαίοι διεθνείς οργανισμοί των Ηνωμένων Εθνών μελέτησαν όλα τα στοιχεία και βρήκαν όλες τις αποδείξεις -και υπογραμμίζουμε ξανά την πολύ σημαντική για τη Δικαιοσύνη φράση ‘Beyond reasonable doubt‘-, για να χαρακτηρίσουν με τον όρο ‘γενοκτονία’ την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, και, μέχρι σήμερα, δικάζουν και καταδικάζουν, με την κατηγορία της ‘γενοκτονίας’. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χαρακτήρισε με τον όρο αυτό και ολόκληρο τον πόλεμο 1992-1995 στην Βοσνία.
Από το 2015, με απόφαση του ΟΗΕ καθιερώθηκε Διεθνής Ημέρα για τα Θύματα των Γενοκτονιών, κι εμείς έχουμε σκοπό να την θυμόμαστε κάθε 9η Δεκεμβρίου. Μπορεί να χρησιμοποιούμε τη λέξη ‘ανθρωποσφαγή’ για την Σρεμπρένιτσα -περισσότερο για λόγους αποφυγής υποβάθμισης του εγκλήματος των εγκλημάτων, του Ολοκαυτώματος-, όμως ολόκληρος ο πόλεμος 1991-1995 με όλα του τα επεισόδια εις βάρος ειδικά των Βόσνιων έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας. Μα και στην ‘εθνοκάθαρση’ να μείνει κανείς, όταν συμβαίνει βιομηχανικά σε εκατοντάδες περιοχές, με σχέδιο και προετοιμασία, όπως συνέβη στη Βοσνία το 1992-1995, ποιος μπορεί να διακρίνει τη διαφορά επί της ουσίας;;;
Είπαμε ότι θα στείλουμε στον εισαγγελέα τους Ελληνες εθελοντές φασίστες που πήγαν το 1995 στη Βοσνία να βοηθήσουν τους Σέρβους στις σφαγές αθώων και αμάχων και στις εθνικές εκκαθαρίσεις όπως στην Σρεμπρένιτσα -και το κάναμε. Τους στείλαμε στον εισαγγελέα.
Και μάλλον κάναμε καλά, αφού οι αμετανόητοι εξακολουθούν να εξυμνούν ανατριχιαστικά την γενοκτονία στη Σρεμπρένιτσα και τα εγκλήματα πολέμου, λ.χ.
# Χρυσαυγίτες εγκωμιάζουν γενοκτονίες και ρατσιστικές σφαγές και υπόσχονται «Noz, zica, Srebrenica» («Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα»)’: Ποιοι είναι οι Σέρβοι νεοναζί επισκέπτες της οργάνωσης;;; https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/03/25/golden-dawn-hymn-noz-zica-srebrenica/
Και ο τελικός στόχος, που ομολογουμένως κανείς δεν περίμενε να συμβεί εύκολα, ήταν να γραφτεί απ’ τη δουλειά μας αναφορά στον εισαγγελέα. Τελικά δεν χρειάστηκε· οι στόχοι όλοι, όμως, επετεύχθησαν, και μία βδομάδα μάλιστα μετά την δημοσίευση της έρευνας, στις 22 Ιουνίου 2015, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών κινήθηκε και διέταξε προκαταρκτική εξέταση για το θέμα της συμμετοχής Ελλήνων υπηκόων στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα:
Εισαγωγή & Ντοκουμέντο #01: Η μαρτυρία του αστυνομικού που είδε στα χέρια των εθελοντών τις φωτογραφίες με τους σφαγμένους μουσουλμάνους (Από τη σειρά ‘Νέα αποκλειστικά στοιχεία: Τι άλλο έκαναν οι Ελληνες εθελοντές στη Σρεμπρένιτσα’) https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/07/01/srebrenica-more-evid-01/
Ντοκουμέντο #02: Η φωτογραφία που αποδεικνύει ότι ο Ράτκο Μλάντιτς συναντήθηκε με την ΕΕΦ και τον Σερβοβόσνιο διοικητή της Zβόνκο Μπάγιαγκιτς μέσα στη Σρεμπρένιτσα, λίγο πριν ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του VRS διατάξει την εκτέλεση των αμάχων στο γήπεδο της Nova Kasaba https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/07/02/srebrenica-more-evid-02/
Ντοκουμέντο #04: Ο Α2 αξιωματικός του VRS Vujadin Popovic επιβεβαιώνει το περιστατικό με τους Ελληνες εθελοντές και την κάμερα και την διαταγή να εκτελεστούν οι αιχμάλωτοι και οι άμαχοι που φωτογραφίζονταν από την ΕΕΦ στο γήπεδο της Nova Kasaba https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/07/04/srebrenica-more-evid-04/
Ντοκουμέντο #07: Η επιβεβαίωση: Τα μέλη του 10ου Αποσπάσματος Σαμποτάζ προμηθεύτηκαν πλαστές ταυτότητες από τον πρώην υφυπουργό Εσωτερικών του Μιλόσεβιτς για να διαφύγουν και να κρυφτούν στη Σερβία μετά το έγκλημα πολέμου στην Σρεμπρένιτσα https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/07/07/srebrenica-more-evid-07/
Ντοκουμέντο #08: Επισκέπτες για τη ναζιστική οργάνωση ‘Χρυσή Αυγή’ από την Σερβία: Σημαίες των τσέτνικ, πορτρέτα του Αρκάν και Χρυσαυγίτες που εγκωμιάζουν γενοκτονίες και ρατσιστικές σφαγές και υπόσχονται ‘Noz, zica, Srebrenica’ (‘Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα’) https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/07/08/srebrenica-more-evid-08/
Ντοκουμέντο #10: Ο τσέτνικ βοϊβόδας διοικητής της ΕΕΦ Ταγματάρχης Zβόνκο Μπάγιαγκιτς, ο Ράτκο Μλάντιτς και ο Ράντοβαν Κάρατζιτς σε κρυφή συγκέντρωση πίνουν ‘εις υγείαν του στόχου για τη Μεγάλη Σερβία’ (‘Velika Srbija’): Ενα ακόμη χαμένο φιλμ https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/07/10/srebrenica-more-evid-10/
Από το 2015, με απόφαση του ΟΗΕ καθιερώθηκε Διεθνής Ημέρα για τα Θύματα των Γενοκτονιών, κι εμείς έχουμε σκοπό να την θυμόμαστε κάθε 9η Δεκεμβρίου. Srebrenica, Don’t Forget 11 July 1995.
Απάντηση, 15/07/2015, στην ερώτηση υπ’ αριθμόν 3867/25-06-2015 των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Καραγιαννίδη Χρήστου και Κατριβάνου Βασιλικής προς τον υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με θέμα ‘Σχετικά με τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα’.
[02 Ιουλίου 2015]
Σχηματίστηκε αυτεπαγγέλτως η ποινική δικογραφία ΑΒΜ Ω2015/89 κατά παντός υπευθύνου, με αντικείμενο την συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα. Η δικογραφία χρεώθηκε σε Εισαγγελέα για τη διενέργεια αυτοπρόσωπης προκαταρκτικής εξέτασης, και την ανάκριση έχει αναλάβει η εισαγγελέας η αρμόδια για τα ρατσιστικά εγκλήματα Ελένη Τουλουπάκη.
Με την ένδειξη ‘Ω’ είναι οι εμπιστευτικές δικογραφίες που χειρίζονται οι ίδιοι/ες οι εισαγγελείς.
Σχετικό έγγραφο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών: 168.696/02-07-2015.
Το σχετικό με αριθμό εισερχ. πρωτ. 29719/22-06-2015 αφορά το δημοσίευμα της εφημερίδας ‘Εθνος’ με τίτλο ‘Εγκλήματα πολέμου με τη σφραγίδα της Χρυσής Αυγής – Τα ελληνικά τάγματα πολέμου που μάτωσαν τη Σρεμπρένιτσα’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/06/17/maria-lefteris-ethnos-tagmata-matosan-srebrenica
Ερώτηση υπ’ αριθμόν 3867/25-06-2015 των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Καραγιαννίδη Χρήστου και Κατριβάνου Βασιλικής προς τον υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με τίτλο ‘Σχετικά με τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα’.
Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, Γραφείο Διευθύνοντος, Δελτίο Τύπου: Με αφορμή δημοσίευμα στο Εθνος, διατάχθηκε προκαταρκτική εξέταση για το θέμα της συμμετοχής Ελλήνων υπηκόων στη Σρεμπρένιτσα, 22 Ιουνίου 2015.
Από το Γραφείο Διευθύνοντος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνώνεκδόθηκε το εξής Δελτίο Τύπου, με ημερομηνία 22/06/2015:
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Με αφορμή δημοσίευμα της εφημερίδας ‘Εθνος της Κυριακής’ της 14/06/2015 που αφορούσε εγκλήματα πολέμου που διαπράχθησαν στη Σρεμπρένιτσα και στα οποία φέρονται να συμμετείχαν και Ελληνες υπήκοοι, διατάχθηκε προκαταρκτική εξέταση. Επισημαίνεται ότι είχε διενεργηθεί και το έτος 2004 από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών έρευνα για το ίδιο ζήτημα που είχε ανατεθεί στην Εισαγγελέα κ. Αθηνά Θεοδωροπούλου από την οποία όμως δεν προέκυψε η ταυτότητα των δραστών.
Με λίγα λόγια, και αν καταλάβαμε σωστά, λέει ότι η έρευνα του 2005 είχε μεν διαγνώσει αδικήματα, αλλά δεν προσωποποιήθηκαν οι ευθύνες. Αυτή τη φορά, και με τα νέα στοιχεία που ήρθαν στο φως, αυτός ο στόχος έρχεται πιο κοντά. Αυτή τη φορά, προφανώς λόγω της δημοσιότητας από την 5η μεγάλη έρευνα για τη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή, οι ευθύνες είναι πιο εύκολο -και υπάρχουν πολλές προϋποθέσεις για- να αποδοθούν σε συγκεκριμένα πρόσωπα (ελπίζουμε δηλαδή) -όπως λέει χαρακτηριστικά «δεν προέκυψε η ταυτότητα των δραστών».
Ολες οι δικαστικές εξελίξεις της υπόθεσης θα καταγράφονται στην εξής σελίδα, η οποία βρίσκεται στην στήλη ‘Srebrenica’, στο menu της front-page: Δικαστικές εξελίξεις στην υπόθεση της συμμετοχής Ελλήνων υπηκόων στη Σρεμπρένιτσα https://xyzcontagion.wordpress.com/justice-for-srebrenica/
[ΤΕΛΟΣ UPDATE]
Η είδηση μεταδόθηκε σε πολλά συμβατικά και εμπορικά ΜΜΕ και πόρταλ, όπως λ.χ. (τυχαία παραδείγματα):
Το 2000 υπήρχαν 161 εντάλματα σύλληψης, 25 εκ των οποίων δεν είχαν εκτελεστεί· το 2011, στις 22 Ιουλίου, ακριβώς 16 χρόνια μετά, με την σύλληψη του τελευταίου καταζητούμενου Goran Hadzic, δεν υπήρχε ούτε ένας φυγόδικος, όλοι είχαν περάσει την πόρτα του δικαστηρίου (Ηλθεν η ώρα σας).
Λίγα λόγια απ’ το ιστορικό της υπόθεσης:
Με την ευκαιρία, πρέπει να πούμε εδώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αναγνώστες μας, που έδειξαν την εμπιστοσύνη τους στη δουλειά μας με πολλούς τρόπους, αλλά και με την κατακόρυφη αύξηση των επισκέψεων, γύρω στις 200.000 σε λιγότερο από από έναν μήνα, και να σημειώσουμε, επίσης, ότι οι συντάκτες του XYZ Contagion (πρέπει να) είναι ικανοποιημένοι και υπερήφανοι από όσα φάνηκαν όλο αυτό το διάστημα με αφορμή και επίκεντρο την εξαιρετικά σημαντική ιστορία της Σρεμπρένιτσα:
Στα πλαίσια της δημοσίευσης της έρευνας μας για την Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή ‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα‘, πρώτα σκεφτήκαμε να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας μερικές πτυχές από τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο πόλεμο:
Κατόπιν, προσπαθήσαμε ώστε η λέξη ‘Σρεμπρένιτσα’ να εμφανιστεί στην δημόσια συζήτηση, συνεπώς και να ανεβεί στην ιεράρχηση των μηχανών αναζήτησης, κι έτσι αποφασίσαμε να γράψουμε άρθρα για να θυμηθούν ή για να μάθουν τα γεγονότα όσοι και όσες ενδιαφέρονταν.
Στην Αυγή, 14/06/2015:
# ‘Στρατής Μπουρνάζος – Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα και ο ρόλος των Ελλήνων εθελοντών, Είκοσι χρόνια από τη σφαγή, Μια αποκαλυπτική έρευνα του ιστολογίου ΧΥΖ Contagion (άρθρο στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ της ΑΥΓΗΣ 2015-06-14)’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/06/15/bournazos-sfagi-enthemata/
Σε αυτήν την προσπάθεια να δείξουμε την ελληνική συμμετοχή, σαν ένα άγος, σαν μια βαριά ντροπή που βαραίνει δομικά την πολιτική και δημόσια ζωή της χώρας μας, προσπαθώντας παράλληλα να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι χωρίς να χαριστούμε σε κανένα, όπως σημείωσε και η Αυγή, 28/06/2015:
# ‘Ποιος θυμάται τη Σρεμπρένιτσα;;; (Σχόλιο στην στήλη ‘Ρήσεις & Παραπολιτικά’ της κυριακάτικης Αυγής, 28/06/2015)’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/06/28/poios-thumatai-ti-srebrenica-avgi-parapolitiko/
… ή τον Χριστόφορο Κάσδαγλη από το περιοδικό ‘4 Τροχοί’ (άρθρο στο τεύχος Ιουλίου 2015, στήλη ‘Αντίλογος – Εφημερίδα αμφισβήτησης’)
# ‘Χριστόφορος Κάσδαγλης – Η ελληνική πτυχή μιας σφαγής (άρθρο στο περιοδικό ‘4 Τροχοί’, τεύχος Ιουλίου 2015, στήλη Αντίλογος – Εφημερίδα αμφισβήτησης)’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/07/09/kasdaglis-4-troxoi-srebrenica-2015-july/
… ή το περιοδικό ‘Athens Review of Books’, ειδικά για τις φωτογραφίες που ανακαλύψαμε.
# ‘Filip David – Η Σρεμπρένιτσα τότε και σήμερα (Αρθρο στο περιοδικό Athens Review of Books, τεύχος #064, Ιούλιος-Αύγουστος 2015, Μετάφραση Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης)’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/08/01/filip-david-srebrenica-64-arb/
Αν και έπρεπε να ξεπεράσουμε πολλούς σκοπέλους από πολλά χρόνια παραπληροφόρησης και μονόπλευρης κάλυψης των γεγονότων, όπως λ.χ. ένα παράδειγμα εδώ:
# ‘Η πλαστογραφία 19χρονου ψεκασμένου Σέρβου ακροδεξιού ψευτοδημοσιογράφου με τη μαϊμού συνέντευξη του πρώην πράκτορα της CIA για τη Γιουγκοσλαβία και τα ερωτηματικά για τα έγκριτα ΜΜΕ’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/11/30/robert-baer-ignatiou-savvidis-fake/
… τελικά, οι στόχοι μας σαν ερευνητικό ιστολόγιο που κάτι έχει να πει επιτεύχθηκαν, ίσως και με το παραπάνω:
Υπήρξε στις 25/06/2015
# ‘Ερώτηση Βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ: Σχετικά με τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών και μισθοφόρων στην ανθρωποσφαγή της Σρεμπρένιτσα, 25 Ιουνίου 2015’ https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/06/25/erotisi-srebrenica-syriza-vouli/
Και για όποιον/α θέλει το υλικό σε έντυπη μορφή, στο αρχείο pdf περιέχονται όλες οι σελίδες της έρευνας, με τις εικόνες, τα URL των βίντεο και με όλα τα λινκ στο τέλος κάθε κεφαλαίου, υπό μορφή παραπομπών:
# ‘Srebrenica – Η 5η μεγάλη έρευνα για τη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή’ https://xyzcontagion.wordpress.com/?attachment_id=6384
Τέλος, όλες μας οι αποκαλύψεις συνοδεύονταν από μια σειρά δυσεύρετων φιλμ και βίντεο, τα οποία σκονίζονταν επί χρόνια σε κάποιες αποθήκες στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Τα ‘ξεθάψαμε’ και τα παρουσιάσαμε για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό:
# Η PlayList του XYZ Contagion στο YouTube: Srebrenica Massacre by XYZ Contagion https://www.youtube.com/playlist?list=PLir9jywufW_wIkujp0cV_-T09wZ7-tHAm
Ενα μεγάλο ευχαριστώ για το συναρπαστικό ταξίδι, και … συνεχίζουμε!
Greek Volunteers and Golden Dawn members during operations in the Srebrenica massacre, July 1995
Two video scenes taken from unpublished, forgotten footage filmed by well-known international news agencies, like Associated Press, during the operations of the Bosnian Serb troops and paramilitaries in July of 1995 in Srebrenica. These reports were aired in July 1995 on TV stations all over the world and especially on Dutch national television.
From an XYZ Contagion study, based on 20 years of research, entitled:
‘The Srebrenica massacre, the Greek Volunteer Guard (EEF) and the involvement of Golden Dawn,’ which contains exclusive new evidence presented for the first time in Greece and internationally.
This study contains evidence that proves that Golden Dawn members and functionaries and other Greeks fascists of the so-called Greek Volunteer Guard (EEF) were actually there. Not simply ‘somewhere near Srebrenica’, but they were at the exact locations, at the football fields and meadows and abandoned warehouses, while the mass executions of 8,000+ POWs and unarmed civilians took place, at the exact time of the killings.
On 11 July 1995, ten members of the Greek Volunteer Guard and an eleventh Greek serving in a death squad unit invaded Srebrenica, along with Ratko Mladic’s troops and paramilitaries. Five of them can be seen at 00:17 in the footage. Their names are Spyros Tzanopoulos (EEF sergeant and member of the central committee of the neonazi Golden Dawn gang), Anna Florin, K. Kyriakidis, G. Lymperidis and Charalambos Dimoulas. The same five men, together with another two Greeks, Tryfonas Vasiliadis (EEF deputy commander) and Dimitris Zavitsanos (EEF master sergeant) can be seen at 00:44 of the footage.
Also in the area around the same time was the EEF’s Greek commander Antonios Mitkos, as can be seen at 02:50 in a photograph along with the EEF’s Serb commander, who used the pseudonym Duga Puska, and Ratko Mladic himself.
You can see a photo of all ten of them at 01:10. The names of the other two volunteers were Konstantinos Kaltsounis and Vasilios Schizas, who can be seen again at 02:37 in the video, joking around with a pig’s head, meant as an insult to Muslims.
There’s also a photograph of them, at 01:28, which was taken on the actual street where Mladic’s troops entered Srebrenica that 11 July 1995.
The 11th Greek who participated in the invasion of Srebrenica was Angelos Latsios (aka Andjelko Todorovic), a completely different story. He was a member, along with another Greek, of an elite death squad, the notorious 10th Sabotage Detachment. The 10. Diverzantski Odred carried out 1,200 executions of Bosniaks in 5 hours, for 5 deutschmarks a head. The 10th SD was under the direct orders of infamous war criminals like Mladic, Tolimir, Salapura, Beara, Pelemis, Franc Kos, etc. This squad had ‘contracts with a licence to kill’, according to the Humanitarian Law Center (Fond za Humanitarno Pravo) dossier on the 10th SD (entitled ‘Dosije: 10. diverzantski odred Glavnog staba vojske Republike Srpske’, Sarajevo, August 2011).
In the above video, you can see footage of them on their way to organise ambushes and burn houses, again along with paramilitary soldiers. Insignia can be seen of both the EEF and the elite death Squad, the 10th SD, as smoke rises from the background, a clear sign that some houses had been set on fire a short time before. Next, there’s footage of a squad of 7 EEF members on the day of the killings, 13 July, again along with the notorious 10th SD paramilitary death squad. Four members of this squad were convicted to 40-43 years’ imprisonment for war crimes and mass executions of unarmed civilians at the exact same football field where, on the same day and around the same time, the Greek volunteers and their Serb commander were present, taking photographs of prisoners (or dead prisoners).
The security chief of the Bosnian Serb Army (VRS), the military intelligence chief and other officers were there too. They have all been convicted. The security chief demanded that the photographs be handed up because they were evidence of the massacre, but Mladic had ordered that nothing was to be documented. The Serb commander of the EEF refused to give him these photographs. So, these images probably exist. Can they be the same photographs depicting the corpses of Muslim civilians that the Greek police uncovered in 2003 during a search of the home of a former volunteer who was being investigated for smuggling drugs and weapons?
Δείτε επίσης:
Ελληνες εθελοντές και χρυσαυγίτες από την ΕΕΦ σε επιχειρήσεις στην Σρεμπρένιτσα, Ιούλιος 1995
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Το φορετό σήμα της ΕΕΦ με τον δικέφαλο αετό και τον ήλιο της Βεργίνας, που φοράνε στα μανίκια τους, δεν αφήνει καμία αμφιβολία. Πρόκειται για άντρες της ΕΕΦ.
Διακρίνονται όλοι όσοι έλαβαν μέρος στην πτώση της Σρεμπρένιτσα, εκτός από τον Βασίλη Σχιζά, που φαίνεται δεν τον έπιασε η κάμερα (υπάρχει, όμως, σε άλλη φωτογραφία από εκείνη τη μέρα, όταν μαζί με δύο άλλους κάνουν κάτι αηδιαστικά αστεία με μια κεφαλή γουρουνιού, ύψιστη προσβολή για τους Μουσουλμάνους), και τον διοικητή της ΕΕΦ Αντώνη Μήτκο με τον βοηθό του Καλτσούνη Κωνσταντίνο, που εκείνες τις ώρες, σύμφωνα με στοιχεία από τις δίκες στο Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, συνόδευαν στις μετακινήσεις του τον Σερβοβόσνιο διοικητή της ΕΕΦ και υψηλόβαθμο στέλεχος-κλειδί στον σερβοβοσνιακό στρατό Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς (Zvonko Bajagic) ή ‘Duga puska’.
Στη σκηνή από την ολλανδική δημόσια τηλεόραση, βλέπουμε τους Ελληνες της ΕΕΦ, να ετοιμάζονται για διασπορά στις περιοχές γύρω απ’ την Σρεμπρένιτσα όπου είχαν καταφύγει οι άντρες πρόσφυγες και οι υπερασπιστές της πόλης. Πρόκειται για επιχειρήσεις, κυρίως για στήσιμο ενεδρών κυνηγιού μουσουλμανικών κεφαλών, από σερβικά αποσπάσματα θανάτου, όπως αποδείχτηκε τις επόμενες μέρες.
Διακρίνεται να περνάει δεύτερος ο χρυσαυγίτης λοχίας της ΕΕΦ Σπύρος Τζανόπουλος, τρίτος ο Ελληνορουμάνος Αννα Φλορίν και οι άλλοι τρεις είναι οι Κυριακίδης Κ., Λυμπερίδης Γ. και Δημουλάς Xαράλαμπος.
Στη δεύτερη σκηνή του Associated Press (απ’ το 0.44′ και μετά), την ίδια μέρα, διακρίνονται οι άνδρες της ΕΕΦ μαζί με ένοπλους και άλλους παραστρατιωτικούς από το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ (10 Diverzantski Odred, 10th Sabotage Detachment). Πρώτος περνάει ο υποδιοικητής Βασιλειάδης Τρύφων, ο οποίος αποστρέφει ελαφρώς το πρόσωπό του μόλις αντιλαμβάνεται την κάμερα, ποιος ξέρει για ποιο λόγο. Ακολουθούν ο χρυσαυγίτης λοχίας της ΕΕΦ Σπύρος Τζανόπουλος, ο Ελληνορουμάνος Αννα Φλορίν, οι Κυριακίδης Κ., Λυμπερίδης Γ., Δημουλάς Xαράλαμπος, και τελευταίος με το τσιγάρο ο αρχιλοχίας της ΕΕΦ Ζαβιτσάνος Δημήτριος.
Το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ, στο οποίο υπερήφανα υπηρετούσαν δύο από τους Ελληνες της ΕΕΦ, ο ένας εκ των οποίων ήταν ο Αγγελος Λάτσιος, ήταν η πιο αιμοσταγής μισθοφορική παραστρατιωτική μονάδα (1.200 εκτελέσεις σε 5 ώρες, προς 5 μάρκα το κεφάλι, μόνον οι 4 απ’ αυτούς έφαγαν 142 χρόνια φυλακή για εγκλήματα πολέμου).
Η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά, οι Λύκοι του Δρίνου και το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ στην Σρεμπρένιτσα
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Σκηνές από το Associated Press και το France 2 από τις επιχειρήσεις στην Σρεμπρένιτσα, 11 Ιουλίου 1995: Η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά, οι Λύκοι του Δρίνου και το 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ σε ενέδρες, πυρπόληση σπιτιών, μεταφορά εξοπλισμού και άλλες επιχειρήσεις γύρω και μέσα στην Σρεμπρένιτσα. Στην επιχείρηση κατάληψης της Σρεμπρένιτσα, φτιάχτηκαν ειδικά και έκτακτα σώματα, αποκλειστικά για τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Λ.χ. ο αντισυνταγματάρχης Παντούρεβιτς της Zvornik Brigade έφτιαξε ένα επίλεκτο σχηματισμό με το όνομα TG-1 (Tactical Group 1) και υπέδειξε για διοικητή τον λοχαγό Milan Jolovic (με το ψευδώνυμο Legenda), τον διοικητή των ‘Λύκων του Δρίνου’, ο οποίος διακρίνεται με τα γυαλιά ηλίου. Διακρίνονται, επίσης, τα μέλη της ΕΕΦ Τζανόπουλος, Σχιζάς, Φλορίν, Ζαβιτσάνος κά. στο στρατόπεδο, μαζί με τους ‘Λύκους τους Δρίνου’ να μεταφέρουν εξοπλισμό.
Διαβάστε:
Η πέμπτη μεγάλη μας έρευνα με τίτλο ‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα‘, για την οποία χρειάστηκαν 20 χρόνια συστηματικής ενασχόλησης, συν 15 μήνες για να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά και σε ένα ενιαίο κείμενο, εν είδει μονογραφίας, το οποίο εστιάζει ιδιαίτερα στην ελληνική εμπλοκή στο έγκλημα αυτό.
Εχει δημοσιευτεί σε δύο versions, μια σύντομη (ή ορθότερα, συντομευμένη) που ανοίγει στο λινκ:
Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα – Το πλήρες κείμενο https://xyzcontagion.wordpress.com/srebrenica/
Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής
ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ του XYZ Contagion: Μια σύνθεση έξι λεπτών με όλα τα σημεία-κλειδιά αυτής της ντροπιαστικής ιστορίας, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αυτόνομα.
Βαθμολογία:
Αν σας άρεσε ή/και το βρήκατε χρήσιμο, μπορείτε να το μοιραστείτε, περαιτέρω:
Συγκλονιστικό. Ο τέως ειδικός εισαγγελέας για εγκλήματα πολέμου της Σερβίας (ένας και μοναδικός μέχρι τώρα, η θητεία του έληξε τον Δεκ 2015) παραδέχεται ότι η Σρεμπρένιτσα ήταν γενοκτονία, για πρώτη φορά δημόσια.Αφήνει να εννοηθεί ότι έφυγε επειδή ήθελε η πολιτική ηγεσία να παραπέμπει εγκλήματα κατά των Σέρβων (και όχι εγκλήματα ΤΩΝ Σέρβων) και προφανώς τώρα που είναι στη σύνταξη, μπορεί και μιλάει ελεύθερα. Υπόψη, από τότε που έφυγε, δεν ορίστηκε νέος εισαγγελέας
While he was chief prosecutor, Vukcevic indicted people for war crimes in Srebrenica but not for genocide.
Speaking about the pressures and criticism he was subjected to before he stepped down as chief prosecutor in December 2015, Vukcevic said this was because he was involved in prosecuting more cases in which the perpetrators of war crimes were Serbs than those that concerned war crimes against Serbs.
“It’s not my fault that Serbs committed more crimes,” he said.
Vukcevic, Serbia’s first and so far only prosecutor for war crimes, also pointed out that he has not been replaced for nearly a year and a half since he left the job – a situation that has sparked criticism from human rights organisations and the European Union.
![[XYZ Contagion] - Logo in Twitter with 9+1 plus Together Against Antisemitism Λογότυπο Twitter XYZ Contagion [27 Ιαν 2019] + Facebook+Site [20 Απρ 2023]](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2023/04/xyz-contagion-logo-in-twitter-with-91-plus-together-against-antisemitism-ce9bcebfceb3cf8ccf84cf85cf80cebf-facebook-ce9acebbceadcf89cebd-ce99cf89ceb1cebdcebdceafceb4ceb7cf82-twitter-xyz-c.jpg?w=270){kind=logo}
Image 1 Date: July 12, 1995 Subj: Potocari: Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: National Security Archive FOIA Request This overhead surveillance photographic image from July 12 1995 shows a group of people assembled near a roadway in Potocari, a town near Srebrenica, within the ‘safe area’ enclave.
Image 2 Date: July 13, 1995 Subj: Overview: Potocari, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This image shows various landmarks in the town of Potocari, located in the Srebrenica ‘safe area’ enclave on July 13, 1995, including a line of buses and trucks on the road outside of the UN base.![Image 3 Date: July 13, 1995 Subj: Bus Convoy, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY). One of the images US Ambassador to the UN Madeleine Albright presented to the UN Security Council as evidence of human rights violations in August 1995. As a result, the international community started to put together the pieces about the fate of nearly 8,000 men and boys massacred in Srebrenica beginning on July 11, 1995. The image shows a convoy of white buses traveling to and from a football [soccer] field, where groups of prisoners are assembled. Christian Science Monitor reporter David Rohde wrote about this image, a photocopy of which he used to visit the Nova Kasaba site as described in his article 'Evidence Indicates Bosnia Massacre' on August 18, 1995: «US officials first made public charges about alleged atrocities by Bosnian Serbs in this area on Aug. 10. In a closed session of the UN Security Council, US ambassador to the UN Madeleine Albright said that as many as 2,700 Bosnian Muslims might have been hastily executed and buried in shallow graves. In a dramatic presentation of evidence, Ms. Albright displayed spy plane and satellite photos of an area in the small farming village of Nova Kasaba, about 14 miles west of Srebrenica. 'Before' photos showed prisoners crowded into a soccer field and undisturbed earth in an empty field a half mile away [Image 3]. 'After' photos from a few days later show no prisoners and three areas of disturbed earth in outlying fields that resemble mass graves.»](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2016/03/1995-07-13-nova-kasaba-people-at-football-field-cf80cebfceb4cebfcf83cf86ceb1ceb9cf81ceb9cebacf8c-ceb3ceaecf80ceb5ceb4cebf-cebcceb5-cebacf81ceb1.jpg?w=356&resize=356%2C280&h=280#038;h=280 "1995-07-13 - Nova Kasaba - People at football field - Ποδοσφαιρικό γήπεδο με κρατούμενους συγκεντρωμένους - Bus Convoy - Football field + Groups of prisoners - Satellite by NSA - IAMGE 1 - 19950713 nova kasaba prisoners")
Image 3 Date: July 13, 1995 Subj: Bus Convoy, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY). One of the images US Ambassador to the UN Madeleine Albright presented to the UN Security Council as evidence of human rights violations in August 1995. As a result, the international community started to put together the pieces about the fate of nearly 8,000 men and boys massacred in Srebrenica beginning on July 11, 1995. The image shows a convoy of white buses traveling to and from a football [soccer] field, where groups of prisoners are assembled. Christian Science Monitor reporter David Rohde wrote about this image, a photocopy of which he used to visit the Nova Kasaba site as described in his article ‘Evidence Indicates Bosnia Massacre’ on August 18, 1995: «US officials first made public charges about alleged atrocities by Bosnian Serbs in this area on Aug. 10. In a closed session of the UN Security Council, US ambassador to the UN Madeleine Albright said that as many as 2,700 Bosnian Muslims might have been hastily executed and buried in shallow graves. In a dramatic presentation of evidence, Ms. Albright displayed spy plane and satellite photos of an area in the small farming village of Nova Kasaba, about 14 miles west of Srebrenica. ‘Before’ photos showed prisoners crowded into a soccer field and undisturbed earth in an empty field a half mile away [Image 3]. ‘After’ photos from a few days later show no prisoners and three areas of disturbed earth in outlying fields that resemble mass graves.»
Date: July 13, 1995 Subject: Areas of Disturbed Earth, Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This image taken on July 13, 1995 shows the ‘before’ image of the July 27, 1995 ‘after’ image that shows areas of disturbed earth.
Image 5 Date: July 13, 1995 Subject: Buses and Trucks Lined Up, Potocari, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) This document, (a zoomed in version of Image 2) shows the lines of buses and trucks on the road outside of the UN base.
Image 6 Date: July 27, 1995 Subject: Disturbed Earth: Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) Overhead surveillance of disturbed earth signaling the location of mass graves where Srebrenica victims were buried. This is a close up of the left section marked on Image 7.
Image 7 Date: July 27, 1995 Subject: Areas of Disturbed Earth: Nova Kasaba, Bosnia and Herzegovina Author: U.S. National Geospatial Intelligence Agency Source: International Criminal Tribunal for Yugoslavia (ICTY) An overhead image of Nova Kasaba identifies two areas of ‘disturbed earth,’ indicating the possibility of mass graves.
Η κλασική φωτογραφία από την περιοχή Pilica, 55 χιλιόμετρα ανατολικά της Τούζλα, στις 18 Σεπτεμβρίου 1996. Οι ερενυητές του ΔΠΔΧΓ βρίσκουν σωρό από πτώματα με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και τα μάτια καλυμμένα με ύφασμα.
Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Βόσνιοι κρατούμενοι περιμένουν την εκτέλεσή τους. Στο βάθος λεωφορεία που τους μεταφέρουν στους τόπους εκτελέσεως. Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.![Περιοχή Bratunac, Σρεμπρένιτσα Βοσνίας. Μαζικοί τάφοι. Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Σε όλη την κοιλάδα βρίσκονταν διάσπαρτα προσωπικά αντικείμενα και απομεινάρια ρούχων [Σ.Σ.: των αιχμαλώτων και των άοπλων Βόσνιων]. Δεν υπήρχαν πτώματα· προφανώς τα όρνεα θα είχαν εξαφανίσει τυχόν ανθρώπινα υπολείμματα, από τότε», δήλωσε ο Jamie Adam, από το Κέντρο για δράση εναντίον των Ναρκών των Ηνωμένων Εθνών για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (UN Mine Action Centre for Bosnia-Hercegovina). Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2015/05/1995-07-25-bratunac-cf83cf81ceb5cebccf80cf81ceadcebdceb9cf84cf83ceb1-ceb2cebfcf83cebdceafceb1-satellite-photo-mass-graves-exhumation-1995-10-25-ceb4.jpg?w=471&resize=471%2C471&h=471#038;h=471&crop=1 "1995-07-25 - Bratunac Σρεμπρένιτσα Βοσνία - Satellite photo - Mass graves Exhumation + 1995-10-25 - Δορυφορική φωτογραφία - Excavator + Trench - _76299234_000142558-1")
Περιοχή Bratunac, Σρεμπρένιτσα Βοσνίας. Μαζικοί τάφοι. Φωτογραφία από δορυφόρο, από τις δικογραφίες του International Criminal Tribunal at the Hague. Σε όλη την κοιλάδα βρίσκονταν διάσπαρτα προσωπικά αντικείμενα και απομεινάρια ρούχων [Σ.Σ.: των αιχμαλώτων και των άοπλων Βόσνιων]. Δεν υπήρχαν πτώματα· προφανώς τα όρνεα θα είχαν εξαφανίσει τυχόν ανθρώπινα υπολείμματα, από τότε», δήλωσε ο Jamie Adam, από το Κέντρο για δράση εναντίον των Ναρκών των Ηνωμένων Εθνών για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (UN Mine Action Centre for Bosnia-Hercegovina). Από εδώ είχαν περάσει και οι Ελληνες εθελοντές με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
Μια συγκλονιστική δορυφορική φωτογραφία από το ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Nova Kasaba, ακριβώς στις 14.00 της 13ης Ιουλίου 1995. Το πυκνό ορθογώνιο στη μέση της εικόνας δείχνει τους εκατοντάδες κρατούμενους να στοιβάζονται ενώ περιμένουν να εκτελεστούν. Στην ευρύτερη περιοχή, ακόμα ανακαλύπτονται μαζικοί τάφοι, αφού οι Σέρβοι ξέθαβαν τα πτώματα και τα έθαβαν ξανά αλλού, μακριά, μέχρι και στο Βελιγράδι βρέθηκαν υπολείμματα πτωμάτων από θύματα της Σρεμπρένιτσα. Εδώ σταμάτησαν οι Ελληνες της ΕΕΦ, συνοδεύοντας στις μετακινήσεις του τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και εδώ έπαιρναν φωτογραφίες, τις ίδιες στιγμές, σύμφωνα με τα στοιχεία που κατατέθηκαν στο ΔΠΔΧΓ, κατά τις οποίες αιχμάλωτοι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, γονατισμένοι και με δεμένα τα χέρια στην πλάτη, περίμεναν να εκτελεστούν. Θα τους ρωτήσει ποτέ κανένας τι ακριβώς συνέβη στο σφαγείο αυτό;;;
Σε αυτό το σημείο της Βοσνίας, στην περιοχή Nova Kasaba της Σρεμπρένιτσα, όπου ανακαλύπτονται ακόμα μαζικοί τάφοι, βρέθηκαν μαζί με τον διοικητή τους Ζβόνκο Μπάγιαγκιτς, και τραβούσαν φωτογραφίες οι Ελληνες εθελοντές, ακριβώς εκείνες τις ώρες της 13ης Ιουλίου 1995.
![Από την έκθεση με τίτλο 'Srebrenica military narrative Operation Krivaja 95 [Revised], ICTY, 01/11/2002', σσ 15-16 του Richard Butler, ο οποίος εργαζόταν σαν εμπειρογνώμων αναλυτής στρατιωτικών πληροφοριών για το Γραφείο του Εισαγγελέα του ΔΠΔΧΓ τα έτη 1997-2003. Η έκθεση εξιστορεί λεπτομερώς και με εξαιρετική σαφήνεια την στρατιωτική πλευρά των γεγονότων. Αν δεν ήταν ένα εξαντλητικό χρονολόγιο ανατριχιαστικών εγκλημάτων πολέμου, η έκθεση αυτή θα μπορούσε να διαβαστεί και σαν 'στρατιωτικό ανάγνωσμα' με άπειρες επιχειρησιακές λεπτομέρειες. Ποιες μονάδες βρίσκονται σε ποια ακριβώς σημεία συγκέντρωσης και εκτέλεσης αιχμαλώτων, ποιοι αξιωματικοί βρίσκονταν σε ποιες τοποθεσίες, με ποιους μίλησαν και τι διαταγές έδωσαν, ποια φορτηγά και λεωφορεία μετέφεραν πόσους κρατούμενους και ποιοι τους παρέλαβαν κατόπιν, ποια δρομολόγια έκαναν εκσκαφείς και μπουλντόζες για να θάψουν τα πτώματα, πόσα λίτρα βενζίνη χρησιμοποιήθηκαν και από ποια οχήματα, πόσα γεύματα παρέδωσαν οι υπηρεσίες εφοδιασμού στους στρατιώτες και αστυνομικούς στα πεδία επιχειρήσεων, ενώ βέβαια για τους κρατούμενους και αιχμαλώτους δεν είχε προβλεφθεί ούτε νερό, ούτε τροφή, ούτε φάρμακα, αφού προορίζονταν εξαρχής για εκτέλεση -όλα με εξαιρετική ακρίβεια. Δεν παραλείπει, βέβαια, και το πολιτικό πλαίσιο, στο οποίο, όπως βλέπουμε και στο απόσπασμα, η απόφαση για την εξολόθευση των θυλάκων είχε παρθεί ήδη από τον Ιανουάριο του 1995, και η 'ντιρεκτίβα 7' της 8ης Μαρτίου 1995 εκδόθηκε απ' τον Κάρατζιτς για να μην υπάρχει αμφιβολία σε κανέναν στην σερβοβοσνιακή πλευρά ποιο θα ήταν το καθήκον του τις επόμενες ημέρες.](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2016/03/richard-butler-srebrenica-military-narrative-operation-krivaja-95-revised-icty-01-cebdcebfceb5cebcceb2cf81ceafcebfcf85-2002-cf83ceb5cebb015016-srebrenica-safe-area-dir.jpg?w=620&h=928)
XYZ Contagion 
Reblogged στις anastasiakalantzi50.
Αυτή είναι δημοσιογραφική δουλειά μυρμηγκιού μέσα στην ελληνορθόξη Σαχάρα που δεν θέλει να ξέρει. Μπράβο σας!
Reblogged στις agelikifotinou.
Συγκλονιστικό. Ο τέως ειδικός εισαγγελέας για εγκλήματα πολέμου της Σερβίας (ένας και μοναδικός μέχρι τώρα, η θητεία του έληξε τον Δεκ 2015) παραδέχεται ότι η Σρεμπρένιτσα ήταν γενοκτονία, για πρώτη φορά δημόσια.Αφήνει να εννοηθεί ότι έφυγε επειδή ήθελε η πολιτική ηγεσία να παραπέμπει εγκλήματα κατά των Σέρβων (και όχι εγκλήματα ΤΩΝ Σέρβων) και προφανώς τώρα που είναι στη σύνταξη, μπορεί και μιλάει ελεύθερα. Υπόψη, από τότε που έφυγε, δεν ορίστηκε νέος εισαγγελέας
– Serbian Ex-War Crimes Prosecutor: Srebrenica was Genocide :: Balkan Insight, 25/04/2017
http://www.balkaninsight.com/en/article/serbian-ex-war-crime-prosecutor-srebrenica-was-genocide-04-25-2017