Ο ‘φυλετικός σκουπιδοτενεκές’, το ανεκπλήρωτο όνειρο του Heinrich Himmler για τα παιδιά των Πολωνών και τα γκέτο για τον ‘εβραϊκό βάκιλο’

«Ο μη γερμανικός πληθυσμός των ανατολικών εδαφών δε θα πρέπει να λάβει οποιαδήποτε εκπαίδευση ανώτερη της στοιχειώδους. Αντικείμενο αυτής της στοιχειώδους εκπαίδευσης θα πρέπει να είναι μονάχα η διδασκαλία απλής αριθμητικής έως το 500 το πολύ, πώς να γράφουν το όνομά τους, ότι είναι εντολή του Θεού να υπακούν στους Γερμανούς, να είναι ειλικρινείς, να δουλεύουν σκληρά και να φέρονται καλά. Θεωρώ περιττή τη διδασκαλία ανάγνωσης».

Henryk Ross, Η αστυνομία στο γκέτο του Λοτζ συνοδεύει Εβραίους προς εκτοπισμό Police in the Lodz Ghetto, run by Nazi Germany in occupied Poland, escort residents for deportation during World War II, 1942-1944).

 

Με την έναρξη του Β’ΠΠ, στα τέλη του 1939-αρχές 1940, ο Χάινριχ Χίμλερ (Heinrich Himmler), με την ιδιότητα του Κομισάριου του Ράιχ για την Ενδυνάμωση του Γερμανικού Εθνους, είχε στα χέρια του ένα τρομακτικά δύσκολο πρόβλημα: Επρεπε να οργανώσει και να επιβλέψει τρεις μαζικές μετεγκαταστάσεις εκατομμυρίων ανθρώπων ταυτόχρονα:

– Επρεπε να φροντίσει να «επιστρέψουν στο Ράιχ», όπως έλεγε το σύνθημα της εποχής, οι εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανών που κατοικούσαν στα κράτη της Βαλτικής, στη Βεσσαραβία (βόρεια Ρουμανία) και τις υπόλοιπες περιοχές που βρίσκονταν υπό την κατοχή της ΕΣΣΔ, σύμφωνα με τη συμφωνία Γερμανίας-ΕΣΣΔ.

– Επρεπε να βρει τι θα κάνει με τα 18 εκατομμύρια Πολωνών μη Εβραίων που ζούσαν υπό το Ράιχ, ώστε να μην αποτελέσουν ποτέ κίνδυνο για τη χώρα.

– Και έπρεπε να συνεχίσει την πολιτική εξαφάνισης με κάθε τρόπο των Εβραίων από οποιοδήποτε τμήμα του Νέου και του Παλιού Ράιχ.

Μέχρι το 1939, είχε κατορθώσει να ‘απαλλαγεί’ από περίπου 450.000 Εβραίους που ζούσαν στο ‘Νέο Μεγάλο Γερμανικό Ράιχ’ (Γερμανία, Αυστρία, περιοχές της Τσεχίας), αλλά στην Πολωνία μόνο ζούσαν τρία εκατομμύρια Εβραίων. Ταυτόχρονα, μέσα σε ενάμιση περίπου χρόνο, μισό εκατομμύριο Γερμανοί κατέφθασαν στην Πολωνία.

Πως θα μπορούσε να λυθεί αυτός ο δύσκολος γρίφος, σύμφωνα με τις επιθυμίες του Χίτλερ για μια «νέα καθαρή εθνογραφική τάξη, με διακριτές συνοριακές γραμμές»;

Η αρχική ιδέα του Άντολφ Άιχμαν (Adolf Eichmann) ήταν να δημιουργηθούν τρεις διακριτές ζώνες στην Πολωνία: Από τα δυτικά προς τα ανατολικά, κάθετα, μία γερμανική, μία πολωνική και μία εβραϊκή. Ο Άιχμαν στο μεταξύ είχε αποκτήσει τεράστια πείρα, ήδη από τη Βιέννη του 1938 και την εκκαθάριση των Αυστριακών Εβραίων, και είχε γίνει ειδικός στο θέμα της ταυτόχρονης εκδίωξης των Εβραίων και ιδιοποίησης των περιουσιών τους. Ετσι, άρχισε να μεταφέρει Εβραίους του Ράιχ στην Πολωνία. Οι συνθήκες ήταν φριχτές, κανένα μέτρο προετοιμασίας δεν είχε ληφθεί, οι άνθρωποι απλά μεταφέρονταν με τα τρένα και ξεφορτώνονταν στους πολωνικούς σταθμούς, κι έτσι άρχισαν να πεθαίνουν κατά χιλιάδες.

Η Χρυσή Αυγή απέκτησε τη δική της Blutfahne, τη ματωμένη παγανιστική σημαία SS του Χίτλερ, με το αίμα των νεκρών ναζιστών από το πραξικόπημα της μπυραρίας

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Οι σύνδεσμοι προς τις ιστοσελίδες των νεοναζί οδηγούν σε αντίγραφα αυτών· δεν τους χαρίζουμε κλικ και επισκεψιμότητα.].

 

Τι ακριβώς είναι [Σ.Σ. προσοχή στα κεφαλαία] η … «Σημαία με το Αίμα των Αγωνιστών και Συντρόφων […]» κ.λπ. κ.λπ.;

Από την ιστοσελίδα της ΧΑ, 30/12/2014, η … «Σημαία με το Αίμα των Αγωνιστών και Συντρόφων […]» κ.λπ. κ.λπ.

http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/paramonh-prwtochronias-me-ton-alejandro-geronta

 

Ασφαλώς, πρόκειται για άλλη μια σύμπτωση, όπως συμπτώσεις είναι και το γαμμάδιον ή ο ναζιστικός χαιρετισμός ή η 21η Δεκεμβρίου σαν ημέρα μύησης και ορκωμοσίας ή το σύνθημα ‘Ζήτω η νίκη’ και ‘Ζήτω ο θάνατος’, ή η κονκάρδα στο πέτο, πανομοιότυπη μ’ εκείνη του NSDAP με τη μόνη διαφορά πως αντί για σβάστικα υπάρχει εκεί η «εξελιγμένη σβάστικα», ο μαίανδρος, ή η παραφιλολογία πως και ο Χίτλερ πριν να κατακτήσει την εξουσία φυλακίστηκε κι έγραψε το ‘Mein Kampf’, όπως ο Ελλην Φίρερ γράφει το δικό του μανιφέστο με τον Παππά στον ρόλο του γραμματέα-Ρούντολφ Ες κ.ο.κ.
Πολύ πιθανό. Εδώ, όμως. έχουμε κάτι καινούργιο.

Η Χρυσή Αυγή, το ‘νόμιμο πολιτικό κόμμα’ των ‘Ελλήνων εθνικιστών’, ως γνωστόν, δεν έχει καμία σχέση με τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό και με το χιτλερικό NSDAP. Απλά, έχει μελετήσει κάθε του βήμα και έχει αντιγράψει κάθε του λεπτομέρεια, ακόμη και στα δευτερεύοντα και στα «σημειολογικά». Είναι σύμπτωση λ.χ. ότι ο χιτλερικός ύμνος του Γ’ Ράιχ που ακούγεται σε αυτό εδώ το βίντεο είναι ο χρυσαβγίτικος ύμνος ‘Ορθό το Λάβαρο’.

Δείτε το βίντεο:

 

Κι εδώ:

 

Οι σκηνές που μόλις παρακολουθήσατε ήταν μια τυπική ναζιστική ψευδοθρησκευτική, με παγανιστικά στοιχεία, χιτλερική τελετουργία, η οποία ελάμβανε χώρα πολύ συχνά στη χιτλερική Γερμανία μέχρι τον Οκτώβριο του 1944, και οπωσδήποτε σε κάθε μια από τις ετήσιες συγκεντρώσεις του χιτλερικού κόμματος στη Νυρεμβέργη, κάθε χρόνο ανελλιπώς.
Πρόκειται για την διαβόητη ‘Blutfahne‘, την ‘Σημαία του Αίματος‘:

Η εμπειρία από άλλες χώρες στο θέμα της απαγόρευσης των ναζιστικών κομμάτων και οργανώσεων (και τα Μητρώα Μελών σαν στοιχείο της δικογραφίας)

Τα Μητρώα Μελών σαν στοιχείο της δικογραφίας και η εμπειρία από άλλες χώρες
(Εκτός Νόμου και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων ΤΩΡΑ!)

«[...] τις αμέσως προσεχείς ημέρες θέτουμε σε δημόσιο διάλογο πρόταση νομοθετικής παρέμβασης με αντικείμενο τη διεύρυνση του άρθρου 187 του ποινικού κώδικα περί εγκληματικής οργάνωσης και του άρθρου 195 περί του τι συνιστά κατάρτιση ένοπλης ομάδας» [*]. Νίκος Δένδιας, Skai 18/09/2013

Οταν τα ξημερώματα της Τετάρτης 18ης Σεπτεμβρίου 2013 πληροφορηθήκαμε (από εδώ) τη δολοφονία του αντιφασίστα δημιουργού Παύλου Φύσσα (Killah P) από τη ναζιστική συμμορία, η πρώτη σκέψη που κάναμε ήταν πως η ημέρα που ξημέρωνε θα οριοθετούσε ένα σημείο καμπής και πλέον, καμία μέρα από εκείνη τη στιγμή και στο εξής δεν επρόκειτο να μοιάζει με καμία από όλες τις προηγούμενες μέρες. Για να το πούμε λίγο σχηματικά, κανείς, πλέον, δεν έχει την πολυτέλεια να μιλάει σε μέλλοντα χρόνο («όταν θα έρθουν») όταν θα θέλει ν’ αναφερθεί στην πασίγνωστη ρήση του Πάστορα Martin Niemoller, «όταν ήρθαν για […], δεν έκανα τίποτα, γιατί δεν ήμουν […]».
Είναι πλέον εδώ. Ηλθαν.

Ηλθαν, και η ατζέντα τους είναι πολύ συγκεκριμένη:

Η εξόντωση οποιουδήποτε δεν είναι σαν κι αυτούς. Η ναζιστική συμμορία μισεί τον ‘άλλο’, όχι για πράξεις, όχι για κάτι που έκανε και δεν της αρέσει, αλλά γι’ αυτό που είναι, γι’ αυτό που έτυχε να γεννηθεί. Και δεν τίθεται καν θέμα, αν ο ‘άλλος’ είναι διαφορετικός. Σημασία έχει ότι και μόνο που υπάρχει ο ‘υπάνθρωπος’, μολύνει τη ‘φυλή’. Και γι’ αυτό πρέπει να εξοντωθεί.

Κάποιο παρόμοιο χαρτί θα μπορούσε να είναι στοιχείο της δικογραφίας γιατί αν δεν κάνουμε κάτι, θ’ αρχίσουμε να τα βλέπουμε μες στα σπίτια μας και στα σχολεία που πηγαίνουν τα παιδιά μας.

Ομως, οι επιθέσεις και η βία δεν είναι ο τελικός σκοπός των ναζιστών. Ολοι καταλαβαίνουν, πλέον, ότι, ούτε για ‘Ελληνες εθνικιστές’ πρόκειται, ούτε για (απλούς) οπαδούς του εθνικοσοσιαλισμού ή για θεωρητικούς θιασώτες των ναζιστικών θεωριών περί ‘ανώτερης ράτσας’ [Σ.Σ.: Δεν χρησιμοποιούμε τις λέξεις ‘ιδεολογία’ και ‘ιδέες’ διότι δεν έχουν καμία σχέση με ιδέες -πρόκειται, απλά για τις πρακτικές του μίσους και του θανάτου]. Πρόκειται για ναζί εν ενεργεία, για ναζί στην πράξη, που υλοποιούν την δική τους εκδοχή του ‘Aufartung’ (περισσότερα εδώ)

Ο τελικός στόχος τους είναι η κατάληψη της εξουσίας και η επιβολή του δικού τους, χιτλερικού μοντέλου. Οταν ρωτάται ο Φύρερ Μιχαλολιάκος ‘αν πιστεύει στη δημοκρατία’, η απάντηση είναι στερεότυπη:

Απάντηση στο κουίζ: ‘Γιατί την 7η Απριλίου 1941 οι Αθηναίοι βγήκαν στους δρόμους με τουρκικές σημαίες;’ + 2 σκίτσα εποχής

Σήμερα, είχαμε την τύχη να δούμε σε ένα αρχείο, μια άγνωστη αλλά εντυπωσιακή φωτογραφία:

Τόπος
Οδός Πανεπιστημίου
Πορεία με συμμετοχή μεγάλου πλήθους

Ημερομηνία
7 Απριλίου 1941

Κρατούσαν τουρκικές σημαίες.

Συμπέρασμα;

🙂

Αθήνα Οδός Πανεπιστημίου, 07 Απριλίου 1941 Αθηναίοι με τουρκικές σημαίες και βρετανικές σημαίες

---

Απάντηση στο κουίζ: ‘Γιατί την 7η Απριλίου 1941 οι Αθηναίοι βγήκαν στους δρόμους με τουρκικές σημαίες;’

Λοιπόν, η Τουρκία είχε υπογράψει δύο σύμφωνα. Ενα με Ελλάδα, Γιουγκοσλάβία και Ρουμανία το 1934, και ήταν (τυπικά) σύμμαχοι με υποχρεώσεις ο ένας να προσέχει την πλάτη του άλλου, και ένα με Βρετανία και Γαλλία το 1939, με υποχρεώσεις αμοιβαίας στρατιωτικής βοήθειας, ειδικά αν οι Γερμανοί μετέφεραν τον πόλεμο στη ΝΑ Μεσόγειο.
Προηγουμένως, το 1938, οι Τούρκοι πρότειναν συμφωνία στον Ρίμπεντροπ, όμως οι Γερμανοί δεν τη δέχτηκαν (με βαριά καρδιά) για να μην αποξενώσουν τους Αραβες.

Χάγκεν Φλάισερ – Οι συνεντεύξεις

Ο Χάγκεν Φλάισερ με φοιτητές του στο ναζιστικό στρατόπεδο του Μπούχενβαλτ, το 2010, στην 65η επέτειο από την απελευθέρωση.

Παρότι Ομότιμος (πλέον) Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, δεν επαναπαύεται, αλλά με μια σειρά δραστηρότητες, παρεμβαίνει όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει, θίγοντας πολλά και ενδιαφέροντα θέματα.

Μία εκ των πρόσφατων συνεντεύξεων, 17 Σεπτεμβρίου 2012, στην αυστριακή εφημερίδα ‘Standard’,
εδώ, στα γερμανικά:
2012-09-17-STANDARD.at – Freunde zahlen ihre Schulden (Συνέντευξη Χάγκεν Φλάισερ – Η Ελλάδα δικαιούται πολεμικές αποζημιώσεις)

Το ‘Βήμα’ μετάφρασε κάποια αποσπάσματα, 18 Σεπτεμβρίου 2012.
2012-09-18-ΒΗΜΑ – Χάγκεν Φλάισερ – Η Ελλάδα δικαιούται πολεμικές αποζημιώσεις

Αλλη μία, που μάλλον δεν υπάρχει πουθενά αλλού ον-λάιν, στο περιοδικό ‘ΕΨΙΛΟΝ’ της ‘Ελευθεροτυπίας’, 26 Ιουνίου 2011:

2011-06-26-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΕΛ-034-038 – Χάγκεν Φλάισερ – Το κατοχικό δάνειο και οι πολεμικές αποζημιώσεις – Συνέντευξη
http://www.scribd.com/doc/59358240

 

Στην ‘Αυγή’, 27 Μαΐου 2012, με γενικότερο ενδιαφέρον:
Χάγκεν Φλάισερ – Εφτασε η ώρα της πνευματικής αντεπίθεσης (συνέντευξη στην ΑΥΓΗ 2012-05-27)
https://xyzcontagion.wordpress.com/2012/05/27/hagen-fleischer-synentefxi-avgi/

Ενα βιβλίο για τον Κώστα Καραγιώργη (Γυφτοδήμο) – Ο άνθρωπος, ο κομμουνιστής, ο δημοσιογράφος, ο αγωνιστής, το εξιλαστήριο θύμα

Ενα βιβλίο, που μάλλον πέρασε απαρατήρητο, καθώς δεν του έτυχε να εκδοθεί από κάποιο μεγάλο και εμπορικό εκδοτικό οίκο. Πρόκειται για μια ιδιωτική έκδοση (‘αυτοέκδοση’) της συζύγου του Μαρίας Καραγιώργη, μαζί με την Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου, με τίτλο ‘Κώστας Καραγιώργης (1905-1955), ο άνθρωπος, ο κομμουνιστής, ο δημοσιογράφος, ο αγωνιστής, το εξιλαστήριο θύμα‘, η οποία κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, τον Ιανουάριο του 2011. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ακόμη και η χρονολογία θανάτου του Κώστα Καραγιώργη τελεί υπό αμφισβήτηση -ίσως ήταν το 1954, ίσως ήταν το 1955, ίσως ήταν το 1956, ίσως και το 1953.

Μαρία Καραγιώργη & Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου – Κώστας Καραγιώργης (1905-1955) Ο άνθρωπος, ο κομμουνιστής, ο δημοσιογράφος, ο αγωνιστής, το εξιλαστήριο θύμα, Αυτοέκδοση, 2011.

 

[Σ.Σ.: Στο τέλος του άρθρου υπάρχουν οι σύνδεσμοι για να διαβάσετε ή/και να κατεβάσετε την πλήρη έκδοση του βιβλίου σε μορφή pdf, εντελώς δωρεάν και ελεύθερα].

Ας δώσουμε το λόγο στον καλό δημοσιογράφο της εφημερίδας ‘Ελευθεροτυπία’, Νϊκο Κιάο, σε ένα άρθρο του-παρουσίαση του βιβλίου, της Τρίτης 29 Μαρτίου 2011, με τίτλο ‘Αυτός ήταν ο Καραγιώργης, Μαρτυρία για «επτασφράγιστα μυστικά» της Ιστορίας‘.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ «ΕΠΤΑΣΦΡΑΓΙΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ» ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Αυτός ήταν ο Καραγιώργης

Παρουσίαση του ΝΙΚΟΥ ΚΙΑΟΥ

Κι όμως. Εχουν περάσει 56 (ή 58;) χρόνια και δεν ξέρουμε -ούτε η σύζυγός του ξέρει ακριβώς- πότε πέθανε ο Κώστας Καραγιώργης, πού πέθανε, πώς πέθανε, υπό ποίες συνθήκες.

Ο Κώστας Καραγιώργης, φωτογραφία από το εξώφυλλο του βιβλίου της Μαρίας Καραγιώργη και της Κατερίνας Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου.

 

Το βιβλίο της Μαρίας Καραγιώργη και της Κατερίνας Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου.

Το βέβαιο είναι ότι ήταν κρατούμενος στη Ρουμανία, τον βασάνιζαν, ναι ακριβώς τον βασάνιζαν άγρια, οι σύντροφοί του με εντολή τής τότε ηγεσίας του ΚΚΕ και οι Ρουμάνοι ασφαλίτες. Τα βασανιστήρια κράτησαν χρόνια και πέθανε στα βασανιστήρια.

Πού πήγαν τα οστά του, πού βρίσκονται (αν βρίσκονται ακόμα), πού είναι ο τάφος του (αν τον έθαψαν ποτέ);;; Πού είναι τα γραπτά που άφησε ο Καραγιώργης;;;

Η Μαρία Καραγιώργη, μαζί με την Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου, γράφει γι’ αυτό που την πονά και την καίει σ’ όλη τη ζωή της, για τη ζωή και το θάνατο του συντρόφου και συζύγου της Κώστα Καραγιώργη, για την προσωπικότητά του και για τη μεταχείριση που του επιφύλαξαν οι σύντροφοί του- και πρώτος ο ηγέτης του ΚΚΕ τότε, ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο στενός του φίλος από νεαρή ηλικία.

Στο βιβλίο που έγραψαν, «Κώστας Καραγιώργης (1905-1955), ο άνθρωπος, ο κομμουνιστής, ο δημοσιογράφος, ο αγωνιστής, το εξιλαστήριο θύμα», δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα, αλλά με έκδηλο φόβο, απορία, πίκρα και οργή δεν βρίσκει απαντήσεις σε πολλά άλλα και αφήνει τον πόνο της να μιλήσει:

«Ο πιο άξιος, ικανός, πολιτισμένος, ανιδιοτελής κομμουνιστής ρίχτηκε βορά στα χέρια των λυκανθρώπων. Γιατί όλος ο συρφετός των βασανιστών του κυριολεκτικά «μετάλαβε» από το αίμα του».

«Ποιος άραγε θα θελήσει να ψάξει στα ξεχασμένα και σκονισμένα αρχεία και να φέρει στο φως κάποια ψήγματα της αλήθειας; Αλλωστε, παρά πολλά γραπτά έχουν χαθεί, όπως π.χ. τα γραπτά του Κώστα Καραγιώργη, ή, αν δεν έχουν χαθεί, ίσως να βρίσκονται καταχωνιασμένα στα υπόγεια της ρουμανικής αστυνομίας ή κρυμμένα σαν επτασφράγιστο μυστικό στα υπόγεια του Περισσού…».

Το βιβλίο της βουλευτίνας της προδικτατορικής ΕΔΑ και της κόρης του αγαπημένου φίλου του Καραγιώργη, του Γιώργου Ζωιτόπουλου (που «η ζωή του είχε μοναχικό και μελαγχολικό τέλος στο Παρίσι το 1967»), κυκλοφόρησε τον Γενάρη.

«Αφιέρωμα στον Κώστα Καραγιώργη, σε αυτοέκδοση και σε λίγα αντίτυπα, χαρίζεται σε φίλους και γνωστούς και σε όσους θέλουν να μάθουν για τη ζωή και το τέλος του…», το χαρακτηρίζουν.

Σε 180 σελίδες διηγείται, εξιστορεί και καταγράφει την πορεία της ζωής του νέου από τη Λίμνη της Εύβοιας ώς τη Ρουμανία, όπου «χάθηκαν» τα ίχνη του. Δεν είναι καθαρό πότε πέθανε. Η Μαρία Καραγιώργη εκτιμά από μαρτυρίες συναγωνιστών του, τις οποίες παραθέτει, ότι «άρα, ώς το 1955, που ετοιμαζόταν η 6η Ολομέλεια (σ.σ. της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ με την καθαίρεση του Ζαχαριάδη), ο Καραγιώργης ζούσε, έστω και σ’ αυτή την κατάσταση» (κρατούμενος, βασανιστήρια). Αλλη μαρτυρία αφήνει να βγει το συμπέρασμα ότι μπορεί να πέθανε και το 1953.

Γιατρός, με δύο ειδικότητες, καθοδηγητικό στέλεχος του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ νωρίτερα, δημοσιογράφος, διευθυντής και αρθρογράφος καθημερινός του «Ριζοσπάστη» από τον Νοέμβριο του 1944 ώς τον Νοέμβριο του 1947, οπότε η εφημερίδα έκλεισε με τα έκτακτα μέτρα, με κυκλοφορία πάνω από 100.000 φύλλα και την πρωτοποριακή Σχολή Δημοσιογραφίας, που ουσιαστικά δημιούργησε, διευθυντής του «Ρίζου της Δευτέρας», ηγετική φυσιογνωμία στο λαϊκό κίνημα, στην οργάνωση του κόμματος, στον ΕΛ.ΑΣ. και το Δημοκρατικό Στρατό, δεν έγινε, δεν τον έκαναν ποτέ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Στο βιβλίο αναφέρονται οι διαφωνίες του κατά καιρούς με την ηγεσία του ΚΚΕ, οι διαφορετικές απόψεις του, που του στοίχισαν πολλές φορές τη διαγραφή.

Το αφιέρωμα έχει 10 κεφάλαια, τα οποία χωρίζονται σε μικρά κείμενα με δικούς τους τίτλους και καταγράφουν, μέσα από την πορεία της ζωής τού πρωταγωνιστή, την πορεία ουσιαστικά του ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια. Τα κεφάλαια και τα κείμενα δένουν μεταξύ τους και το βιβλίο γίνεται συναρπαστικό.

Ο Κώστας Καραγιώργης στα χρόνια του μεγάλου σηκωμού (Σ.Σ.: Η φωτογραφία από τα ΑΣΚΙ)

 

Διαβάζουμε για τις σπουδές του, για την ένταξή του στη νεολαία και το κόμμα, για τη Γερμανία, τη Σοβιετική Ενωση και το Παρίσι, όπου πήγε, για τις διώξεις με φυλακές και εξορίες στην Ελλάδα, για τις αποδράσεις, για την Εθνική Αντίσταση, την ελεύθερη Ελλάδα, τον Εμφύλιο, τον αδελφοκτόνο πόλεμο, την ήττα, την καταστροφή, τις ανακρίσεις και τη φυλάκιση, το θάνατο, την ««κουτσή» αποκατάσταση, το 1958, στην 9η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, που είναι απλώς αποκατάσταση της μνήμης των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη)» και όχι αποκατάσταση στο κόμμα και την Κεντρική Επιτροπή.

Μαθαίνουμε γιατί αρνήθηκε να πάει στη Σχολή ΚΟΥΤΒ της Μόσχας, γιατί τον έλεγαν ειρωνικά, περιπαιχτικά, «κοσμοπολίτη», αναδεικνύοντας αρετές του.

Το επίθετό του ήταν Γυφτοδήμος και το ψευδώνυμο Καραγιώργης, το οποίο καθιερώθηκε.

Στο βιβλίο γίνονται αναφορές σε πολλά στελέχη του ΚΚΕ και περιλαμβάνονται μαρτυρίες συναγωνιστών τού Καραγιώργη.