Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
«Ο μη γερμανικός πληθυσμός των ανατολικών εδαφών δε θα πρέπει να λάβει οποιαδήποτε εκπαίδευση ανώτερη της στοιχειώδους. Αντικείμενο αυτής της στοιχειώδους εκπαίδευσης θα πρέπει να είναι μονάχα η διδασκαλία απλής αριθμητικής έως το 500 το πολύ, πώς να γράφουν το όνομά τους, ότι είναι εντολή του Θεού να υπακούν στους Γερμανούς, να είναι ειλικρινείς, να δουλεύουν σκληρά και να φέρονται καλά. Θεωρώ περιττή τη διδασκαλία ανάγνωσης».
Henryk Ross, Η αστυνομία στο γκέτο του Λοτζ συνοδεύει Εβραίους προς εκτοπισμό Police in the Lodz Ghetto, run by Nazi Germany in occupied Poland, escort residents for deportation during World War II, 1942-1944).
Με την έναρξη του Β’ΠΠ, στα τέλη του 1939-αρχές 1940, ο Χάινριχ Χίμλερ (Heinrich Himmler), με την ιδιότητα του Κομισάριου του Ράιχ για την Ενδυνάμωση του Γερμανικού Εθνους, είχε στα χέρια του ένα τρομακτικά δύσκολο πρόβλημα: Επρεπε να οργανώσει και να επιβλέψει τρεις μαζικές μετεγκαταστάσεις εκατομμυρίων ανθρώπων ταυτόχρονα:
– Επρεπε να φροντίσει να «επιστρέψουν στο Ράιχ», όπως έλεγε το σύνθημα της εποχής, οι εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανών που κατοικούσαν στα κράτη της Βαλτικής, στη Βεσσαραβία (βόρεια Ρουμανία) και τις υπόλοιπες περιοχές που βρίσκονταν υπό την κατοχή της ΕΣΣΔ, σύμφωνα με τη συμφωνία Γερμανίας-ΕΣΣΔ.
– Επρεπε να βρει τι θα κάνει με τα 18 εκατομμύρια Πολωνών μη Εβραίων που ζούσαν υπό το Ράιχ, ώστε να μην αποτελέσουν ποτέ κίνδυνο για τη χώρα.
– Και έπρεπε να συνεχίσει την πολιτική εξαφάνισης με κάθε τρόπο των Εβραίων από οποιοδήποτε τμήμα του Νέου και του Παλιού Ράιχ.
Μέχρι το 1939, είχε κατορθώσει να ‘απαλλαγεί’ από περίπου 450.000 Εβραίους που ζούσαν στο ‘Νέο Μεγάλο Γερμανικό Ράιχ’ (Γερμανία, Αυστρία, περιοχές της Τσεχίας), αλλά στην Πολωνία μόνο ζούσαν τρία εκατομμύρια Εβραίων. Ταυτόχρονα, μέσα σε ενάμιση περίπου χρόνο, μισό εκατομμύριο Γερμανοί κατέφθασαν στην Πολωνία.
Πως θα μπορούσε να λυθεί αυτός ο δύσκολος γρίφος, σύμφωνα με τις επιθυμίες του Χίτλερ για μια «νέα καθαρή εθνογραφική τάξη, με διακριτές συνοριακές γραμμές»;
Η αρχική ιδέα του Άντολφ Άιχμαν (Adolf Eichmann) ήταν να δημιουργηθούν τρεις διακριτές ζώνες στην Πολωνία: Από τα δυτικά προς τα ανατολικά, κάθετα, μία γερμανική, μία πολωνική και μία εβραϊκή. Ο Άιχμαν στο μεταξύ είχε αποκτήσει τεράστια πείρα, ήδη από τη Βιέννη του 1938 και την εκκαθάριση των Αυστριακών Εβραίων, και είχε γίνει ειδικός στο θέμα της ταυτόχρονης εκδίωξης των Εβραίων και ιδιοποίησης των περιουσιών τους. Ετσι, άρχισε να μεταφέρει Εβραίους του Ράιχ στην Πολωνία. Οι συνθήκες ήταν φριχτές, κανένα μέτρο προετοιμασίας δεν είχε ληφθεί, οι άνθρωποι απλά μεταφέρονταν με τα τρένα και ξεφορτώνονταν στους πολωνικούς σταθμούς, κι έτσι άρχισαν να πεθαίνουν κατά χιλιάδες.
Περιοδικό ‘Δρόμοι της Ειρήνης’, τχ #66, Ιούνιος 1963, το εξώφυλλο.
Σύμφωνα με το άρθρο του Κ. Ιωάννου με τίτλο ‘Σφηκοφωλιές’ από το περιοδικό ‘Δρόμοι της Ειρήνης’, τχ #66, Ιούνιος 1963, η Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών (ΝΟΑ) αναλαμβάνει να στρατολογήσει μέλη για λογαριασμό της Κου Κλουξ Κλαν «εναντίον των εβραϊκών σχεδίων». Διεύθυνση της ΝΟΑ είναι η διεύθυνση της ΚΚΚ και του μεγαλοστελέχους και ‘στρατιωτικού συμβούλου’ της Οράτιου Σέρμαν Μίλλερ. Ο Μίλλερ είχε επισκεφτεί τουλάχιστον άλλες δυο φορές την Ελλάδα, το 1960 και το 1961, για επαφές με τους εδώ φασίστες και για να εξετάσουν μαζί το ενδεχόμενο η ΝΟΑ και οι Ελπιδοφόροι να γίνουν μια νέα οργάνωση, αντιπρόσωπος της Κου Κλουξ Κλαν στην Ελλάδα. Την τρίτη φορά, την άνοιξη του 1963, συνοδευόταν από τον ‘Χάουπτμαν Φύρερ’ (Συνταγματάρχη) Ζίγκφριντ Τσόγκλμαν, πρώην αξιωματικό των SS, συνεργάτη του Χάιντριχ, εκτελεστή της ‘τελικής λύσης’ στην Τσεχοσλοβακία και αργότερα βουλευτή στη Γερμανική Βουλή. Οι επαφές έγιναν στην οικία του παλιού Χίτη και προσωπικού φίλου όλων των συνωμοτών χουντικών συνταγματαρχών Νίκου Φαρμάκη, βουλευτή της ΕΡΕ και χρηματοδότη μέσω μυστικών κονδυλίων της ΚΥΠ της εφημερίδας ‘Ο Αγών’ (‘Kampf’), που είδαμε στην Σκηνή Δεύτερη
.
Από το περιοδικό ‘Δρόμοι της Ειρήνης’, τχ #66, Ιούνιος 1963, άρθρο του Κ. Ιωάννου με τίτλο ‘Σφηκοφωλιές’ για την Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών (ΝΟΑ)
Σελίδα 46
Οδός Πανεπιστημίου, 23 Μαρτίου 1963. Το τμήμα Νέων των Ελπιδοφόρων παρελαύνει με πλήρεις στολές, διάσημα, αμφιμασχάλια και εξαρτύσεις, κατόπιν εγκυκλίου του Υπουργείου Παιδείας και του υπουργού Γεωργίου Ράλλη. Ο ομαδάρχης τους με πολιτικά δίπλα στον αστυφύλακα. Στην ίδια παρέλαση μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, συμμετείχε και άλλο άγημα, των λεγομένων ‘Μελανοχιτώνων‘, επίσης με επίσημη άδεια απ’ το υπουργείο. Η φωτογραφία από το περιοδικό ‘Δρόμοι της Ειρήνης’. Την ίδια στιγμή, αντιπροσωπεία σπουδαστών που προσπάθησε να καταθέσει στεφάνι στο άγαλμα του Ρήγα Φεραίου στα Προπύλαια δέχτηκε επίθεση από αστυφύλακες. Ποδοπάτησαν το στεφάνι και ακολούθησαν τραμπουκισμοί και συλλήψεις.
‘Χιτλερικοί στην Ελλάδα του 1960;’, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Ναι, βέβαια. Δεν ήταν μόνοι οι δωσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών, -που όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν για τις προδοτικές πράξεις τους, αλλά αντίθετα αναβαπτίστηκαν στα ιερά αντικομμουνιστικά νάματα της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης-, όπως οι οργανώσεις ‘Εθνικής Αντιστάσεως’ τύπου ‘Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδος‘ (με αρχηγούς τους διοικητές των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου επί Κατοχής Θεόδωρο Παπαδόγκωνα και Γ. Δημόπουλο),των ‘Εθνικοφρόνων Ελασιτών‘ (δήθεν Ελασιτών, ασφαλώς) και των ‘Συνδέσμων Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής αντιστάσεως‘ [10], τις οποίες έμαθε όλη η Ελλάδα μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, μόλις λίγα χρόνια μετά την Κατοχή, στην Ελλάδα του 1960 υπήρχαν όντωςοπαδοί του Χίτλερ. Οι οργανώσεις τους είχαν ονόματα όπως ‘Φασιστική Οργάνωσις’, ‘Αρειοι’, ‘Κυανή Φάλαγξ’, ‘Εγγυηταί του Βασιλέως’, ‘Ελληνοκράτες’, ‘Εθνικόν Φως’, ‘Μακέλλην’, ‘Νεολαία Κιωνοκράνων’ (;), ‘Εθνική Μαχητική Ομάς Η Μαύρη Χειρ’, αλλά και ‘Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών’ (ΝΟΑ), που εμφανιζόταν ως παράρτημα της … Κου Κλουξ Κλαν, και πολλές άλλες. Μάλιστα, στις αρχές του 1963, αυτού του τύπου οι φασιστικές-παρακρατικές οργανώσεις ένιωθαν τόσο δυνατές και τόσο ‘κράτος εν κράτει’ ώστε δεν δίστασαν να κάνουν και … συνέδριο (!), με τη συμμετοχή, μάλιστα, και στελεχών της ΕΚΟΦ [10α], την εβδομάδα πριν τη δολοφονία Λαμπράκη, για να ζητήσουν από το κράτος και τις υπηρεσίες περισσότερα «μέσα και υποστήριξη», διάβαζε χρήματα, εξοπλισμό και προσβάσεις στους διαδρόμους των ένοπλων και κρατικών υπαλλήλων-καθοδηγητών τους. Μόνο το γεγονός της δολοφονίας ανέκοψε αυτή τους την πορεία.
Για όσους τον ξέρουν, ο Dr Nicholas Terry είναι ένας σύγχρονος ήρωας των ψηφιακών καιρών του 21ου αιώνα μας. Ο νεαρός Αγγλος καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Exeter, με ειδικότητα στις σπουδές του Β’ΠΠ και του Ολοκαυτώματος, κάνει ένα τιτάνιο έργο εδώ και πολλά χρόνια, και μάλλον δύσκολα μπορεί να βρεθεί άλλος διανοούμενος που να μπορεί να συγκριθεί μαζί του, στην Αγγλία σίγουρα, ίσως και παγκοσμίως. Είναι ο άνθρωπος που παρακολουθεί κάθε προσπάθεια των ‘αναθεωρητών‘ -δηλαδή των αρνητών- του Ολοκαυτώματος να βρουν νέα ‘στοιχεία’ (ή να ανακυκλώνουν παλαιότερα με νέες μεθόδους) που να στοιχειοθετούν ότι «το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη», και δεν διστάζει να μπαίνει στον βούρκο τους για να τα αποδομεί και να αποδεικνύει σε όλους πόσο μεγάλοι ψεύτες και πλαστογράφοι είναι. Και αυτό, σε επίπεδο συμβάντος, προσώπου, εγγράφου, μαρτυρίας, τεχνικής λεπτομέρειας, -οτιδήποτε.
Σε λίγες μέρες, πρόκειται να κυκλοφορήσεις κι ένα βιβλίο σε επιμέλεια δική του, που βάζει στο στόχαστρο αυτό ακριβώς: την άρνηση του Ολοκαυτώματος.
Ο Dr Terry είναι και άνθρωπος με χιούμορ. Εδώ και χρόνια, έχει σε περίοπτη θέση στο ιστολόγιό του μια ‘πρόκληση προς αρνητές’: Αφορά τις πρώτες φάσεις του Ολοκαυτώματος το 1941-1942, στις ανατολικές περιοχές. Εκεί μεταφέρθηκαν πάνω από 1.400.000 Εβραίοι, οι οποίοι δολοφονήθηκαν όλοι. Οι αρνητές υποστηρίζουν ότι τα στρατόπεδα εκεί ήταν μόνο στρατόπεδα μεταφοράς και όχι στρατόπεδα θανάτου. Αφού λοιπόν οι Εβραίοι ‘απλά μεταφέρθηκαν’, λογικά θα υπάρχουν κάποιοι από το 1,5 εκατομμύριο που τελικά επέζησαν. Ο Dr Terry προσφέρει 4.000$ σε όποιον παρουσιάσει ακλόνητα στοιχεία έστω τεσσάρων κρατουμένων που τελικά δεν πέθαναν. Η πρόκληση στέκει αναπάντητη μέχρι σήμερα, επτά χρόνια μετά.
Οποιος έχει δει την ταινία ‘Denial‘ (2016), με θέμα την δικαστική διαμάχη το 2000, μεταξύ του David Irving απ’τη μια, και της Deborah Lipstadt και του αγγλικού εκδοτικού της οίκου Penguin Books Ltd και τεσσάρων άλλων πωλητών βιβλίων απ’ την άλλη, για το βιβλίο της ‘Denying the Holocaust: The Growing Assault on Truth and Memory‘, εκδόσεις New York Free Press/Penguin, 1993, γνωρίζει ότι η παρανοϊκή θέση «το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ποτέ, και είναι ψέμα, μύθος, hoax» δεν διαγράφηκε ποτέ από τη δημόσια σφαίρα, παρά την πρόοδο των ιστορικών σπουδών και τα εκατομμύρια των αποδείξεων που έρχονται συνεχώς στο φως. Είχε πάντα οπαδούς από τότε που ξεκίνησε συστηματικά, κατά τη γνώμη μας τη δεκαετία του 1960· βρήκε μεγαλύτερα ακροατήρια στη δεκαετία του 1990, με την εφεύρεση του ίντερνετ και την ανάπτυξη των ηλεκτρονικών μέσων· και ζει μια νέα ζωή, ίσως την μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη στην Ιστορία, τώρα που μιλάμε, εξαιτίας -ως προς το ‘τεχνικό’ κομμάτι- των κοινωνικών δικτύων, και, εξαιτίας, κατά τη γνώμη μας πάλι, της επιτυχίας των τηλεοπτικών σειρών τύπου CSI.
Ναι, ακούγεται παράξενο, αλλά είναι αλήθεια, και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλοι οι μάχιμοι υπερασπιστές της αλήθειας στις ψηφιακές λεωφόρους. Φυσικά, δεν είναι μόνο αυτοί οι δύο λόγοι: Υπάρχει κι ένας τρίτος, διαχρονικός και αδιαμφισβήτητος: Ο αντισημιτισμός και το αντιεβραϊκό μίσος, συνήθως συνδυασμένα με τον θαυμασμό στον εθνικοσοσιαλισμό.
Οι πραγματικοί ιστορικοί συχνά αναφέρονται στο συνονθύλευμα ψευτοϊστορικών, νεοναζί, οπαδών θεωριών συνωμοσίας και απλά ηλίθιων που στεγάζονται κάτω από την ταμπέλα ‘αναθεωρητές/ρεβιζιονιστές/αρνητές του Ολοκαυτώματος‘ με τη λέξη ‘Bewegung‘ (στα γερμανικό ‘κίνημα’). Η λέξη χρησιμοποιείται με συγκεκριμένο σκοπό, αφού ‘Bewegung’ ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσαν οι χιτλερικοί του NSDAP για το ‘κίνημά’ τους τη δεκαετία του 1920. Σχηματικά, όποιον ρόλο έπαιζε τη δεκαετία του 1990 η Deborah Lipstadt, απέναντι στο μεγαλύτερο μέχρι τότε ‘Bewegung’ αρνητών, με προεξάρχοντες τότε τον αυτοδίδακτο ιστορικό David Irving, τον Mark Weber με το ψευδοακαδημαϊκό Institute of Historical Review και τον (εβραϊκής καταγωγής) ‘ειδικό’ επί των τεχνικών θεμάτων David Cole, τον ίδιο ακριβώς ρόλο παίζει σήμερα ο Dr Terry απέναντι στους αστοιχείωτους και άμυαλους οπαδούς της Alt-Right, τους memes shitlords και τα τρολ που βρίσκονται κυριολεκτικά κατά χιλιάδες στα σχόλια κάθε σχετικής σημαντικής ανάρτησης με θέμα την άρνηση, λ.χ. πάρτε για παράδειγμα τα σχεδόν 5.000 σχόλια κάτω από το τρέηλερ της ταινίας στο Youtube.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Το 1996, ο Irving μήνυσε σε αγγλικό δικαστήριο την Lipstadt και την Penguin, για συκοφαντική δυσφήμιση, διότι τον είχε χαρακτηρίσει, μεταξύ άλλων, ‘αρνητή του ολοκαυτώματος, παραχαράκτη της ιστορίας, ρατσιστή και αντισημίτη‘. Η Lipstadt τον κατηγόρησε ότι διαστρεβλώνει τα ιστορικά στοιχεία για να εξυπηρετήσουν την δική του ιδεολογική ατζέντα, τον αντισημιτισμό του και τις φιλοναζιστικές του πεποιθήσεις. Ο Irving αντέτεινε ότι η (εβραϊκής καταγωγής) Lipstadt είχε ‘συνωμοτήσει’ για να καταστρέψει τη φήμη του και να απειλήσει τον τρόπο που έβγαζε ‘τα προς το ζην του’. Υπόψη, το βιβλίο είχε εκδοθεί το 1993, αλλά ο Irving δεν είχε κάνει μήνυση τότε. Περίμενε μέχρι να εκδοθεί από αγγλικό εκδοτικό οίκο, όπως και έγινε το 1996, και μόνο τότε προχώρησε στη μήνυση. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η μήνυση είχε και μια κερδοσκοπική πλευρά, επειδή τότε αντιμετώπιζε πολλά οικονομικά προβλήματα αφού δεν μπορούσε να βρει εκδότη για τα δικά του βιβλία, και είχε ξεκινήσει τον ιδωτικό εκδοτικό οίκο ‘Focal Point’, με χρηματοδότηση από το κοινό, εγχείρημα που δεν πήγε καλά. Αν η μήνυσή του είχε κατατεθεί σε αμερικανικό δικαστήριο, τότε το βάρος της απόδειξης θα έπεφτε στον μηνυτή, ο οποίος θα έπρεπε να αποδείξει όχι μόνο ότι η Lipstadt τον συκοφάντησε και είπε ψέματα, αλλά και ότι το έκανε εσκεμμένα και με πλήρη αδιαφορία για την αλήθεια. Στα βρετανικά δικαστήρια, το βάρος της απόδειξης είναι αντίστροφα: πέφτει στον εναγόμενο, γεγονός που σημαίνει ότι η Lipstadt έπρεπε να αποδείξει ότι οι δηλώσεις της ήταν αληθινές και καλώς χαρακτήρισε τον Irving ‘αρνητή του ολοκαυτώματος, παραχαράκτη της ιστορίας, ρατσιστή και αντισημίτη’. Δεν αναφέρεται στην ταινία, αλλά η Penguin αρνήθηκε εξωδικαστικό διακανονισμό, με τον Irving να ζητάει 500 μόνο λίρες για ηθική βλάβη, τις οποίες θα έδινε σε ίδρυμα παιδιών ΑμΕΑ, όπως είναι, άλλωστε, η μία από τις κόρες του. Με αμοιβαία συμφωνία ενάγοντος και εναγομένου, η υπόθεση κρίθηκε ενώπιον ενός μόνο δικαστή, και όχι από Σώμα Ενόρκων, ενώ ο Irving αποφάσισε να υποστηρίξει την υπόθεση μόνος του, σαν δικηγόρος του εαυτού του, χωρίς άλλους συνηγόρους. Στην τελική του αγόρευση, ο Irving, σε μια στιγμή κούρασης απευθύνθηκε στον δικαστή με την προσφώνηση ‘Mein Fuhrer’. Δεν θα ήταν spoiler, όλοι γνωρίζουν ότι ο Αγγλος αυτοδίδακτος ιστορικός έχασε τελικά την υπόθεση, υπέστη συντριπτική ήττα, κι έτσι με σφραγίδα δικαστηρίου μπορεί κάποιος πλέον να τον αποκαλέσει ‘αρνητή, αντισημίτη, ρατσιστή και φιλοναζί’. Υποχρεώθηκε να πληρώσει εκατομμύρια λίρες για τα έξοδα της δίκης. Οταν το δικαστήριο έμαθε ότι σχεδίαζε να δηλώσει πτώχευση και να κάνει έφεση, τον υποχρέωσε σε άμεση πληρωμή. Το αίτημα για την έφεση δεν έγινε δεκτό.
Ιστορικά, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ‘οι Ναζί ήταν οι πρώτοι αρνητές του Ολοκαυτώματος‘. Π.χ. φρόντισαν να καταστρέψουν όλα τα στοιχεία και όλες τις αποδείξεις της δολοφονικής φρενίτιδας μεταξύ 1941-1944 στα ανατολικά κατεχόμενα εδάφη της Πολωνίας και της ΕΣΣΔ (αλλά και στην Σερβία), στα στρατόπεδα Belzec, Sobibor και Treblinka, συμπεριλαμβανομένων των γεγονότων στο Babi Yar, στην επιχείρηση που έμεινε γνωστή ως ‘Aktion 1005‘. Το 1943, σε μια ομιλία του στους στρατηγούς των SS στο Poznan (Posen), ο Reichsfuhrer των SS Heinrich Himmler προειδοποιεί τους υφισταμένους του και τους διατάζει να κρατήσουν μυστική την επιχείρηση εξόντωσης των Εβραίων και να προσέχουν να μην καταγράφεται τίποτε.
Με την πάροδο του χρόνου, δημιουργήθηκε ένας κώδικας. Οι Γερμανοί είχαν μια κωδικοποιημένη γλώσσα, με μια συγκεκριμένη ορολογία, η οποία, μάλιστα εξελισσόταν όσο περνούσε ο καιρός. Ποτέ δεν μίλησαν για ‘εξόντωση’ ή ‘θανάτωση’. Στα έγγραφά τους και σε όλες τις κρατικές και στρατιωτικές διαταγές, πάντοτε μιλούσαν για ‘ειδική μεταχείριση’, ‘ειδική δράση’ ή ‘εκκένωση’ κ.ο.κ. Ενας λόγος για αυτή την πολύ σαφή πολιτική ήταν πως όταν μαθεύτηκε το πρόγραμμα εξόντωσης 70.000 τουλάχιστον ΑμΕΑ ‘Aktion T4‘, υπήρξαν αντιδράσεις και κατακραυγή, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της χώρας, και η ηγεσία των Ναζί δεν ήθελε να επαναληφθούν αυτές και με την ‘Τελική Λύση‘. Λέξεις όπως ‘θάλαμος αερίων’ και ‘θάνατος μέσω δηλητηρίασης’ κ.λπ. ήταν απαγορευμένες και δεν έπρεπε επ’ ουδενί να χρησιμοποιηθούν. Ωστόσο, υπήρξαν κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις σε αυτή την τακτική, κυρίως διότι στην κατασκευή και στην τροφοδοσία των θαλάμων αερίων εμπλέκονταν πολλοί φορείς και άνθρωποι. Ετσι, σε μια επιστολή 29/01/1943, από τον λοχαγό του αρχιτεκτονικού γραφείου των SS Karl Bischoff προς τον συνταγματάρχη των SS Hans Kammler, σχετική με την πρόοδο που είχε σημειωθεί στις εργασίες στο Krematorium II, υπάρχει η λέξη ‘Vergasungskeller‘, η οποία περιγράφει ακριβώς το ‘κελάρι αερίου’, ‘gassing cellar’, δηλαδή έναν ανθρωποκτόνο θάλαμο αερίων. Αυτό ήταν ένα μικρό λάθος που όχι μόνο αποδεικνύει ότι υπήρχε θάλαμος αερίων στο Krema ΙΙ, αλλά ότι ο λοχαγός αρχιτέκτονας Bischoff ήξερε ακριβώς για ποια δουλειά ήταν αυτή η κατασκευή.
Οι Ναζί, λοιπόν, ήταν οι πρώτοι αρνητές του Ολοκαυτώματος. Επειδή αρνήθηκαν ακόμη και στους εαυτούς τους ότι η βιομηχανική εξόντωση εκατομμυρίων θυμάτων ήταν μια πραγματικότητα και συνέβαινε. Ο αρνητισμός εμφανίστηκε ακριβώς την επόμενη μέρα από την λήξη του Β’ΠΠ. Για την πορεία του Bewegung στην Ευρώπη μέχρι τη δίκη Irving-Lipstadt, δεν χρειάζεται να επεκταθούμε ιδιαιτέρως. Τα γεγονότα έχουν καταγραφεί αρκετά ικανοποιητικά από τον Ιό:
«Η άρνηση του Ολοκαυτώματος ως στράτευση σε έναν απροκάλυπτο αντισημιτισμό συνδέεται ιστορικά με τη φιλοναζιστική ακροδεξιά. Στην πορεία ωστόσο της συγκρότησης αυτού του ρεύματος υπήρξαν ορισμένες περιπτώσεις ατόμων αριστερής προέλευσης που υιοθέτησαν τις απόψεις των αρνητιστών ισχυριζόμενοι ότι η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος δεν συνεπάγεται αυτόματα την πολιτική τους μετατόπιση. Στην πραγματικότητα όμως, όλοι οι ‘αριστεροί’ αρνητιστές σχετίστηκαν στενά με τις νεοναζιστικές ομάδες και τις εκδόσεις τους, ενώ χρησιμοποίησαν στο έπακρο τις διεθνείς τους διασυνδέσεις.
Ο αρνητισμός εμφανίστηκε την επαύριο της λήξης του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και στηρίχθηκε εξαρχής σε ένα αναπόδεικτο αξίωμα: ο εθνικοσοσιαλισμός ουδέποτε επιδίωξε τη συστηματική εξόντωση των Εβραίων, ενώ το Ολοκαύτωμα συνιστά μια γιγαντιαία πολιτικό-οικονομική παραχάραξη της ιστορίας καθοδηγούμενη από το κράτος του Ισραήλ. Στη Γαλλία, οι απόψεις αυτές διατυπώθηκαν για πρώτη φορά προς το τέλος της δεκαετίας του ’40 από τον φιλοναζιστή Μορίς Μπαρντές, ο οποίος υποστήριξε ότι οι νικητές επιβάλλουν τη δική τους εκδοχή για τα γεγονότα και ότι το μοναδικό σφάλμα της Γερμανίας υπήρξε ότι έχασε τον πόλεμο. Περιθωριακές σε μια κοινωνία που διατηρούσε ακόμη έντονα τα αντιφασιστικά ανακλαστικά της, οι θέσεις αυτές θα αποκτούσαν στη Γαλλία μεγαλύτερο ακροατήριο κατά τη δεκαετία του ’50. Στη διαδικασία αυτή σημαντικός υπήρξε ο ρόλος του Πολ Ρασινιέ, παλιού στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος και κρατούμενου των ναζιστικών στρατοπέδων. Ξεκινώντας από την ‘απομυθοποίηση’ της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Ρασινιέ προχώρησε στη σταδιακή αμφισβήτηση των δεδομένων του Ολοκαυτώματος: οι θάλαμοι αερίων ήταν λιγότεροι από ό,τι πιστεύεται, τα θύματα της γενοκτονίας δεν έφθασαν ποτέ τα έξι εκατομμύρια, ο πόλεμος υπήρξε αποτέλεσμα συνωμοσίας εμπόρων όπλων και σκοτεινών ομάδων αποτελούμενων από μασόνους και Εβραίους. Σύντομα, ο ‘αριστερός’ Ρασινιέ θα συνδεόταν στενά με τους γαλλικούς και γερμανικούς νεοναζιστικούς κύκλους και τα έντυπά τους. Από το 1955 μάλιστα επέλεξε ως εκδότη του τον Μορίς Μπαρντές, τον άνθρωπο που το 1967 θα εκφωνούσε και τον επικήδειό του.
Η επόμενη φουρνιά αρνητιστών (ο Ελβετός Ζ. Αμοντρίζ, ο Γάλλος Ροκ, κ.ά.) ήταν άτομα συνδεδεμένα εξαρχής με τον ευρωπαϊκό νεοναζισμό. Να ξεχωρίσουμε τον Γερμανό Τις Κριστόφερσεν, έναν παλιό στρατιώτη των Ες-Ες που υπηρέτησε στο Αουσβιτς και μετά τον πόλεμο εμφανίστηκε ως δημοσιογράφος: Το βιβλίο του ‘Το ψέμα του Αουσβιτς’ κυκλοφόρησε το 1973, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και πούλησε ένα με δύο εκατομμύρια αντίτυπα, αποτελώντας την κύρια ‘πηγή’ των μεταγενέστερων αρνητιστών. Λίγο αργότερα θα εμφανιζόταν ο Γάλλος Φορισόν, ειδικός σε θέματα λογοτεχνίας, ο οποίος ομολόγησε κάποτε ότι άρχισε να ασχολείται με τους θαλάμους αερίων μόλις διάβασε το έργο του Ρασινιέ. ‘Αριστερός’ ή ‘απολιτικός’ -κατά δική του πάντοτε δήλωση-. ο Φορισόν έμελλε σύντομα να αποκτήσει φήμη ‘εμπειρογνώμονα’ και να αποδεχθεί πάμπολλες προσκλήσεις από ακροδεξιά και νεοναζιστικά κόμματα της Γερμανίας, της Ελβετίας και της Σουηδίας.
Αντίστοιχες υπήρξαν οι εκλεκτικές πολιτικές συγγένειες και των λοιπών αρνητιστών που εμφανίστηκαν προς το τέλος της δεκαετίας του ’70: του Αμερικανού Αρθουρ Μπουτς, καθηγητή πληροφορικής, το βιβλίο του οποίου (‘Η απάτη του 20ού αιώνα’, 1976) εκδόθηκε στις ΗΠΑ και κυκλοφόρησε στη Βρετανία από τις εκδόσεις του ‘Εθνικού Μετώπου’ του Γερμανού Βίλχελμ Στέγκλιχ (‘Ο μύθος του Αουσβιτς’, 1979) που συνδέεται άμεσα με τη μεταπολεμική γερμανική ακροδεξιά του Αυστραλού Τζον Μπένετ που ξεκίνησε από το Συμβούλιο Κοινωνικών Δικαιωμάτων της χώρας του για να καταλήξει σύμμαχος της αυστραλιανής ακροδεξιάς του Βρετανού Ρίτσαρντ Χάργουντ, συγγραφέα της μπροσούρας ‘Πέθαναν πράγματι έξι εκατομμύρια;’ (1974), ο οποίος αργότερα ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού του ‘Εθνικού Μετώπου’ του γερμανικής καταγωγής Ερνστ Τσίντελ που εγκαταστάθηκε στον Καναδά, όπου συνεργάστηκε με αντισημιτικά έντυπα και υπήρξε συνιδρυτής της ομάδας ‘Λευκή Δύναμη’. Ο Φορισόν και ο πρώην Ες-Ες Κριστόφερσεν υπήρξαν οι βασικοί μάρτυρες που κάλεσε να τον υπερασπιστούν, όταν κατηγορήθηκε από μια παλιά κρατούμενη ότι ‘διαδίδει ψευδείς πληροφορίες που διαστρεβλώνουν τα ιστορικά γεγονότα’. Εκτός των λοιπών σχετικών δραστηριοτήτων του, ο Τσίντελ είναι και χρηματοδότης των γερμανικών νεοναζιστικών ομάδων.
Η πιο πρόσφατη (αλλά ολιγάριθμη) γενιά αρνητιστών στη Γαλλία και την Ιταλία προέρχεται από τα κινήματα του ’68. Ο Πιερ Γκιγιόμ είναι ο χαρακτηριστικότερος ίσως εκπρόσωπος αυτής της τάσης: γνώρισε από νωρίς τα γραπτά του Ρασινιέ κι αργότερα επηρεάστηκε ιδιαίτερα από το έργο του Φορισόν. Στην ίδια ομάδα μπορεί να ενταχθεί και ο Σερζ Τιόν, καθώς και ο Αλέν Γκιγιονέ. Ο Γκιγιονέ αυτοχαρακτηρίζεται ακροαριστερός αλλά είναι ένας φανατικός αντισημίτης και υπήρξε ο μοναδικός έως σήμερα Γάλλος που καταδικάστηκε για τα κείμενά του σε μη εξαγοράσιμη ποινή φυλάκισης. Στο κλίμα αυτό, η έκδοση του βιβλίου του Ροζέ Γκαροντί από τον οίκο ‘La vieille Taupe’ δεν αποτέλεσε έκπληξη: πρώην ακροαριστερές, οι εκδόσεις αυτές είναι από καιρό βήμα νεοναζιστικών και ρατσιστικών απόψεων».
Αξίζει, όμως, να ρίξουμε μια ματια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εκεί, λοιπόν, το 1955 ένας ακροδεξιός ρατσιστής, ο Willis Carto ίδρυσε μια σημαντική φασιστική οργάνωση, με το όνομα ‘Liberty Lobby‘. Από την πρώτη στιγμή, και μέχρι την πτώχευσή της το 2001 όταν συγκρούστηκε με το ψευδοακαδημαϊκό Institute of Historical Review του αρνητή Mark Weber που είδαμε προηγουμένως, η Liberty Lobby τασσόταν υπέρ ενός ‘φυλετικά αγνού’ αμερικανικού κράτους, και, ασφαλώς, κατηγορούσε τους Εβραίους για όλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι ΗΠΑ και ο κόσμος ολόκληρος. Ο Carto είχε σχέσεις και βρισκόταν πίσω από σχεδόν όλα τα ακροδεξιά σημαντικά μορφώματα των ΗΠΑ, συμπεριλβανομένου και της National Alliance του William Pierce, ο οποίος ήταν καλεσμένος της ναζιστικής συμμορίας Χρυσή Αυγή το 2000, βλ. σχετικά «Ο ακροδεξιός δολοφόνος της Αγγλίδας βουλευτίνας Jo Cox, οι σχέσεις του με την National Alliance του William Pierce κι ένα μυστικό ‘πανευρωπαϊκό συνέδριο’ της Χρυσής Αυγής το 1998»
Η Liberty Lobby άρχισε να δημοσιεύει συστηματικά υλικό άρνησης του Ολοκαυτώματος από το 1969. Ο Carto το 1975 προχώρησε στην έκδοση του ‘Spotlight‘, ένα σκληρό αντισημιτικό ρατσιστικό έντυπο, διοργάνωσε το πρώτο ψευδοακαδημαϊκό ‘συνέδριο’ αρνητών, και αργότερα συνεργάστηκε με το Institute of Historical Review, δημοσιεύοντας θεωρίας συνωμοσίας και ‘ρεβιζιονιστικό’ υλικό, έχοντας πάντα στο στόχαστρο ‘τους Σιωνιστές’. Το 1993 ήρθαν σε ρήξη με τους επικεφαλής του Ινστιτούτου διότι ο Carto, σύμφωνα με την ετυμηγορία της δίκης που έχασε οκτώ χρόνια αργότερα, έκλεβε εν ψυχρώ από τους λογαριασμούς του IHR και επιδιδόταν σε μια σειρά από άλλες απάτες. Οταν το IHR έτρεξε την διαβόητη καμπάνια του ‘Προσφέρουμε 50.000$ σε όποιον μας φέρει αποδείξεις ότι έστω και ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε σε θάλαμο αερίων από τους Ναζί‘, και ο επιζών Mel Mermelstein τους πήγε στα δικαστήρια (και δικαιώθηκε) επειδή αθέτησαν τον λόγο τους, ο Carto μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού ‘Radio Free America’ που είχε ιδρύσει στο μεταξύ, βλέποντας ότι η δίκη εξελισσόταν σε Βατερλό, αποφάσισε να προωθήσει μια πιο σκληρή αντισημιτική ατζέντα, και σαν πρώτο βήμα προχώρησε στο να αναλάβει πραξικοπηματικά την διεύθυνση του ψευτοεπιστημονικού περιοδικού του IHR ‘Journal of Historical Review’. Λόγω πολλών άλλων οικονομικών διαφορών με το IHR, της τάξης των δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, οι πρώην φίλοι και συνεργάτες κατέληξαν στα δικαστήρια, ο Carto έχασε, και για να αποφύγει όλες τις δυσάρεστες επιπτώσεις, κήρυξε πτώχευση σε όλους τους οργανισμούς του. Πρόλαβε όμως να μετονομάσει το ‘Spotlight’ σε ‘American Free Press‘, ένα έντυπο που κυκλοφορεί ακόμα, εκδίδει και ‘βιβλία’ συνωμοσιολογικού και συναφούς περιεχομένου, στην ίδια σκληρή ρατσιστική, αντισημιτική και φασιστική γραμμή, και έχει καταχωρηθεί σαν ‘Hate group’ από το SPLC, ενώ βρίσκεται και στο ραντάρ της ADL
Ο Andrew Anglin με μπλουζάκι της ΧΑ, καλεσμένος στις κιτς γιορτές τους στις Θερμοπύλες, τον Ιούλιο του 2013. Λογικά, μετά ο Μάστορας θα τον πήγε βόλτα, για να πουν μαζί, όπως συνηθίζουν: «Η συναγωγή θα γίνει ένα ωραίο δημόσιο αποχωρητήριο»
«Θέλω να μου προσκομίσετε τα ονόματα των Καθολικών ή των Εβραίων που έπεσαν στο έπος της Αλβανίας. Είναι θέμα αίματος και θυσίας. Εμείς θα σκοτωνόμαστε και οι άλλοι θα απολαμβάνουν τις ελευθερίες; Να πάνε εκεί που είναι η πατρίδα τους» είχε δηλώσει ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (τότε Αλεξανδρουπόλεως) Ανθιμος Ρούσσας, σύμφωνα με την εφημερίδα Αυγή, 27/08/2000.
Αργότερα, μίλησε για ‘αδιάψευστα αρχεία‘, σε σχέση με το θέμα της διαρπαγής των εβραϊκών περιουσιών από την χριστιανική πλειοψηφία της πόλης («Ούτε ποτέ επί τόσα χρόνια, από την περίοδο του πολέμου και μετά, διετυπώθη ποτέ κατηγορία για την αρπαγή περιουσιών από Ελληνες χριστιανούς εις βάρος Ελλήνων Εβραίων. Η απηκριβωμένη ιστορική αλήθεια είναι αυτή για τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης και επ’ αυτού τα αρχεία στην Ιερά Μητρόπολή μας είναι αδιάψευστα»), βλ. Καθημερινή, 26/08/2008.
Θα έφτανε ίσως να έριχνε μια ματιά στους καταλόγους Ελλήνων Εβραίων στρατιωτών και στις θυσίες τους (220 νεκροί και 3.743 τραυματίες, μεταξύ τους 186 ανάπηροι πολέμου) που υπάρχουν -αν και ημιτελείς- από πολύ παλιά, λ.χ. εδώ από περιοδικό Χρονικά του 1993.
Εβραίοι αξιωματικοί και οπλίτες που φονεύθησαν ή εξαφανίστηκαν κατά τπν ελληνοϊταλικό και ελληνογερμανικό πόλεμο 1940-1941, Περιοδικό ‘Χρονικά’, τχ #128, Νοέμβριος 1993, σσ 9-13.
Η νέα έκθεση του State Department για τις θρησκευτικές ελευθερίες, για το έτος 2015 (‘International Religious Freedom Report for 2015’), η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα στις 10 Αυγούστου 2016, στο τμήμα για την Ελλάδα, περιέχει αρκετά περιστατικά αντισημιτισμού, ισλαμοφοβίας, ρητορικής μίσους και διακρίσεων λόγω θρησκείας. Είναι η 18η χρονιά, και η έκθεση on-line μπορεί να διαβαστεί εδώ:
«Members of minority religious groups, including Jews and Muslims, and immigrants experienced religious discrimination and hate speech. There were incidents of vandalism of cemeteries, religious memorials, and houses of worship, some of which government officials condemned» http://www.state.gov/j/drl/rls/irf/religiousfreedom/index.htm?year=2015&dlid=256195#wrapper
Στο ‘Section III. Status of Societal Respect for Religious Freedom‘ (σελίδα 11 του αρχείου pdf) υπάρχουν αναφορές σε δύο γεγονότα που είχε αναδείξει το XYZ Contagion:
# Γνωρίζει η Εκκλησία της Ελλάδας ότι η Αποστολική Διακονία συνεργάζεται εμπορικά με την αποκρυφιστική, συνωμοσιολογική και αντισημιτική ‘Ελεύθερη Ωρα’;
«In December the far-right newspaper Eleftheri Ora organized a book fair that included anti-Semitic material such as the Protocols of the Elders of Zion» https://archive.is/wYHmn#selection-6763.0-6771.1
Και το δεύτερο αυτό:
# Η ναζιστική τρομοκρατική οργάνωση Combat 18 Hellas διαφημίζει ανενόχλητη τα εγκλήματά της, όπως εμπρησμούς και βεβηλώσεις νεκροταφείων, συχνά σε συνεργασία με τους ΑΜΕ (Ανένταχτοι Μαιάνδριοι Εθνικιστές)
# Δικογραφία για τη ναζιστική τρομοκρατική οργάνωση Combat 18 Hellas και τους ΑΜΕ (Ανένταχτοι Μαιάνδριοι Εθνικιστές) μετά από δημοσίευμα του XYZ Contagion και καταγγελία του ΕΠΣΕ – Η ερώτηση στη Βουλή και οι απαντήσεις δύο υπουργείων
«The self-proclaimed neo-Nazi group Combat 18 Hellas claimed responsibility for spraying graffiti containing anti-Semitic messages and swastikas over the entrance to the Jewish cemetery in Nikaia, Athens on October 21. In a statement claiming responsibility, Combat 18 Hellas said it had ‘made artistic renovations’ to the cemetery and had ‘left the graves for the next time.’ The KIS denounced the vandalism. https://archive.is/wYHmn#selection-6779.436-6779.844
Καταθέτουμε την υπόθεση αυτή, με όσο στοιχεία μπορέσαμε να βρούμε, και με την προοπτική κάποιος άλλος να γνωρίζει ή να θελήσει να ψάξει για περισσότερα:
Ιστορίες επιβίωσης από το Ολοκαύτωμα:
Τρεις Εβραίοι αντιστασιακοί στο αεροδρόμιο Τατοΐου:
Κάρολος Μορντόχ, Νικ Μενασέ, Σαμ Πεσάχ
Στα μέσα του 1942, συνελήφθησαν για κάποιο σαμποτάζ είκοσι Πειραιώτες. Ανάμεσά τους και ο δικηγόρος Κώστας Αθανασιάδης, προπολεμικά ειδικευμένος στα εργατικά ζητήματα και στέλεχος της Αντίστασης. Η Ασφάλεια παρέδωσε τους αγωνιστές στους Γερμανούς, οι οποίοι τους έκλεισαν στις Φυλακές Αβέρωφ. Από εκεί, μαζί με άλλους 37 τους έστειλαν στις Φυλακές Αίγινας το 1943. Από εκεί είναι και η φωτογραφία, στην οποία όλα τα ονόματα όλων των εικονιζόμενων είναι γνωστά και έχουν δημοσιευθεί στο βιβλίο του Σίμου Μιχαηλίδη ‘Το ΕΑΜ Πειραιά’, αυτοέκδοση, Πειραιάς, 1987.
Στη φωτογραφία των 57 κρατουμένων αντιστασιακών από τις φυλακές Αίγινας του 1943, διακρίνονται και τρεις Εβραίοι: Ο Κάρολος Μορντόχ (32 χρονών τότε), 6ος από αριστερά στην επάνω σειρά, Νικ Μενασέ (35 χρονών τότε), 2ος από δεξιά στην επάνω σειρά, και Σαμ Πεσάχ (40 χρονών τότε), 3ος από αριστερά στην δεύτερη καθιστή σειρά, με τον μπερέ
Ο Κώστας Τσινάρης, στέλεχος επίσης του ΕΑΜ Πειραιά, ανέφερε την περίπτωση των τριών αυτών Εβραίων που ήταν οργανωμένα μέλη της Αντίστασης στον συγγραφέα του βιβλίου: Κάρολος Μορντόχ, Νικ Μενασέ και Σαμ (Σάμης) Πεσάχ.
Κατόπιν τους μετέφεραν ξανά στις φυλακές Αβέρωφ. Ο συγγραφέας θυμάται πως μια μέρα ξαφνικά, τους κλείσανε στο κελί μελλοθανάτων για να τους εκτελέσουν (;) όπως συνήθως τα ξημερώματα,
«Ολη τη νύχτα μείναμε άγρυπνοι, περιμένοντας την εκτέλεσή τους. Κάποτε ξημέρωσε, για καλά, σημάδι πως δεν θα τους εκτελέσουν, τουλάχιστον για κείνην την μέρα. Οταν ειδωθήκανε με τους άλλους, όλοι διαπίστωσαν πως τα μαλλιά τους είχαν ασπρίσει απότομα».
Τελικά δεν τους εκτέλεσαν και τους έστειλαν στο στρατόπεδο Τατοΐου (Δεκελείας). Εμειναν εκεί γύρω στα δύο χρόνια και φαίνεται ότι απολύθηκαν όταν οι Γερμανοί διέλυσαν το στρατόπεδο στις 16 Σεπτέμβρη 1944.
Ο τρόπος με τον οποίο γλίτωσαν την αποστολή στην Πολωνία και το Ολοκαύτωμα δεν είναι πλήρως διευκρινισμένος. Φαίνεται ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε η μεταφορά τους (προτού αρχίσουν οι διώξεις των Εβραίων στην Αθήνα) στο στρατόπεδο Τατοΐου και κατόπιν, μια σειρά ευνοϊκών συμπτώσεων. Το στρατόπεδο Τατοΐου φτιάχτηκε πριν από το Χαϊδάρι. Χρησιμοποιήθηκε λιγότερο ως χώρος ανάκρισης και μεμονωμένων εκτελέσεων από τους Γερμανούς κατακτητές και περισσότερο για να στεγάζει τους κρατούμενους-εργάτες του διπλανού αεροδρομίου Τατοΐου, που ήταν χωρισμένοι σε συνεργεία.
Στο αεροδρόμιο υπήρχαν και γερμανικές και ιταλικές μονάδες αεροπορίας. Οι έγκλειστοι χρησιμοποιούνταν σε διάφορες σκληρές εργασίες και φαίνεται πως οι Γερμανοί υπολόγιζαν στην πείρα τους κι έτσι οι συνθήκες δεν ήταν τόσο απάνθρωπες όσο σε άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι διοικητές ήταν σχετικά ελαστικοί. Οι περίπου 300 κρατούμενοι-εργάτες έμεναν ανά σαράντα σε οχτώ παράγκες. Πολλοί, όπως και ο αφηγητής Κώστας Τσινάρης, έμειναν πάνω από δύο χρόνια εκεί. Τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής, η διοίκηση αποτελούνταν από αξιωματικούς-απομεινάρια του ανατολικού μετώπου, και ο τελευταίος διοικητής (όταν είχαν αρχίσει οι διώξεις των Εβραίων και στην Αθήνα) ήταν ένας αδιάφορος Αυστριακός, που τους φέρθηκε αρκετά ανθρώπινα. Αφού λοιπόν, σε μια αεροπορική μονάδα υπάρχει ένα μόνο δόγμα, το δόγμα ‘κάνω οτιδήποτε γιια να πετάνε τα αεροπλάνα’, φαίνεται ότι η διοίκηση του στρατοπέδου χρειάζονταν τους συγκεκριμένους κρατούμενους-εργάτες και την πείρα τους στις σχετικές εργασίες, συνεπώς δεν τους πείραζαν -αλλά και δεν τους άλλαζαν, με αποτέλεσμα οι τρεις Εβραίοι αντιστασιακοί να ‘ξεχαστούν’, ίσως, και να επιβιώσουν.
Ο Κάρατζιτς και οι Ελληνες: Η ενοχή του Κάρατζιτς και η συλλογική μας αθωότητα
«ΡΚ: Πόσα πακέτα έχεις, δύο χιλιάδες; ΜΝ:Τακτοποίησα δύο χιλιάδες τώρα και θα έχω κι άλλα μέχρι να νυχτώσει. ΡΚ: Ολα τα πακέτα να παραδοθούν μέχρι τις 12 η ώρα αύριο. Στις αποθήκες. Οχι σ’ εκείνες τις αποθήκες, σε άλλες, αλλού. Μίροσλαβ, όλοι πρέπει να πεθάνουν. Σκότωσε τους όλους, κάθε έναν που πέφτει στα χέρια σου, όποιον βρεις εκεί, πρέπει να πεθάνει»
(Συνομιλία μεταξύ Κάρατζιτς και του υπαρχηγού του στη Σρεμπρένιτσα Miroslav Deronjic, στις 13 Ιουλίου 1995, την ώρα των επιχειρήσεων).
Στις 24 Μαρτίου, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) έκρινε τον πρώτο ηγέτη των Σέρβων της Βοσνίας Ράντοβαν Κάρατζιτς ένοχο για μία κατηγορία για γενοκτονία (στη Σρεμπρένιτσα) και εννέα ακόμη κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου, στην Γιουγκοσλαβία των ετών 1991-1995. Μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης, ο Κάρατζιτς είναι πλέον ο πιο υψηλόβαθμος πολιτικός που καταδικάζεται για γενοκτονία από διεθνές δικαστήριο στην Ευρώπη, και μάλιστα σε έναν πόλεμο που στοίχισε 130.000 ζωές, δημιούργησε πάνω από 3.000.000 πρόσφυγες και κατέστρεψε τις ζωές δεκάδων χιλιάδων βιασμένων γυναικών.
Η καταδίκη αυτή σηματοδοτεί το τελευταίο κεφάλαιο σε τρεις αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες Υβρεως και Νέμεσης, στην Ευρώπη του ‘Ποτέ ξανά’, και μάλιστα στο γύρισμα της χιλιετίας.
13 Μαΐου 1993. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο πρόεδρος της Εταιρείας ελληνοσερβικής φιλίας και βουλευτής Αρης Μουσιώνης και ο προσφάτως καταδικασθείς για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας Ράντοβαν Κάρατζιτς επιβεβαιώνουν την «πατροπαράδοτη ελληνοσερβική φιλία». Φωτογραφία ΑΠΕ.
ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ
Η πρώτη ιστορία είναι το προσωπικό ταξίδι ενός φιλόδοξου θρησκόληπτου εθνικιστή. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που οδήγησε το μεγαλύτερο εθνικιστικό-φασιστικό κίνημα στην Ευρώπη μετά το 1945 σε μερικά από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα του 20ού αιώνα. Ψυχίατρος και αποτυχημένος ποιητής πριν τον πόλεμο, καταγόμενος από οικογένεια δωσιλόγων, ξέφυγε από την φτώχεια και την αφάνεια του χωριού του στο Μαυροβούνιο για να ενταχθεί τελικά στην πολιτική ελίτ της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ο σκληρός σωβινιστής, που πίστευε σε «ανώτερες και κατώτερες» φυλές, και ήταν ένας από τους βασικούς αρχιτέκτονες της εθνοκάθαρσης που υπέστησαν οι μη σερβικοί πληθυσμοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας, έγινε ο πρώτος πρόεδρος του σερβοβοσνιακού εθνικιστικού εξτρεμιστικού κόμματος SDS, ο πρώτος -αλλά μη εκλεγμένος- πρόεδρος της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Republika Srpska), και ο αρχηγός του στρατού των Σέρβων της Βοσνίας Vojska Republike Srpske (VRS), δηλαδή του στρατού εκείνου που βαρύνεται με χιλιάδες θηριωδίες και εγκλήματα πολέμου, και ήταν ό,τι πλησιέστερο στη ναζιστική πολεμική μηχανή μετά το Β’ΠΠ σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Ο επιλοχίας του 422 Τάγματος Πεζικού του στρατού των ΗΠΑ Roddie Edmonds, από το Νόξβιλ της πολιτείας Τενεσί, συμμετείχε στην απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στην Ευρώπη το 1944. Μαζί με πολλούς στρατιώτες του πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Γερμανούς μετά τη Μάχη των Αρδεννών. Τον Ιανουάριο του 1945, βρισκόταν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων ‘Stalag ΙΧΑ’, στην περιοχή Ziegenhain της Γερμανίας.
Ο Επιλοχίας (Master Sergeant) Roddie Edmonds το 1945.
Η Βέρμαχτ είχε μια πολύ αυστηρή αντιεβραϊκή πολιτική, σε σχέση με τους αιχμάλωτους πολέμου. Δεν ήθελαν να βρίσκονται ανάμεσα στο γενικό πληθυσμό, κι έτσι ξεχώριζαν τους Εβραίους αιχμάλωτους, οι οποίοι στέλνονταν στη συνέχεια για να δολοφονηθούν ή για βαρειές εργασίες σε στρατόπεδα εξόντωσης. Μια μέρα του Ιανουαρίου του 1945, οι Γερμανοί ανήγγειλαν ότι όλοι οι Εβραίοι αιχμάλωτοι πολέμου στο Stalag ΙΧΑ θα έπρεπε να παρουσιαστούν στην επόμενη αναφορά.
Ο Edmonds ήταν ο πιο υψηλόβαθμος αξιωματικός, και διέταξε τους στρατιώτες του, Εβραίους και μη Εβραίους, μόλις τον δουν να κάνει ένα βήμα μπροστά στην αναφορά, να κάνουν κι εκείνοι το ίδιο. Πράγματι, όταν ο διοικητής του Stalag Γερμανός αξιωματικός Ταγματάρχης Siegmann διέταξε να βγουν μπροστά μόνο οι Εβραίοι, είδε ότι όλοι οι αιχμάλωτοι τρόφιμοι του στρατοπέδου έκαναν ένα βήμα μπροστά του και στάθηκαν στην ίδια γραμμή. Τότε είπε: «Δεν μπορεί να είναι όλοι οι Εβραίοι». Σε αυτό ο Edmonds απάντησε: «Εδώ είμαστε όλοι Εβραίοι». Ο Siegmann οργίστηκε κι άρχισε να φωνάζει, ωστόσο ο Edmonds δεν κουνήθηκε απ’ τη θέση του, επαναλαμβάνοντας το όνομα, το βαθμό και τον αριθμό μητρώου του. Οταν ο Γερμανός έβγαλε το πιστόλι του και απείλησε να τον πυροβολήσει, απάντησε: «Σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες, είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε μόνο το όνομά μας, το βαθμό και τον αριθμό μητρώου μας. Αν με σκοτώσεις, θα πρέπει να σκοτώσεις και όλους τους στρατιώτες μου μαζί, και μετά τον πόλεμο, θα δικαστείς για εγκλήματα πολέμου. Γνωρίζουμε ποιος είσαι».
Ο Siegmann τελικά εγκατέλειψε την προσπάθεια εξοργισμένος, κι έτσι οι Εβραίοι αιχμάλωτοι πολέμου σώθηκαν από βέβαιο θάνατο.
[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες].
Γνωρίζει η Εκκλησία της Ελλάδας ότι η Αποστολική Διακονία συνεργάζεται εμπορικά με την αποκρυφιστική, συνωμοσιολογική και αντισημιτική ‘Ελεύθερη Ωρα’;
Στο φύλλο της 25/12/2015 της εφημερίδας ‘Ελεύθερη Ωρα’, διαβάζουμε πως η αποκρυφιστική, συνωμοσιολογική και αντισημιτική εφημερίδα συνδιοργανώνει χριστουγεννιάτικο μπαζάρ σε αίθουσα κοντά στην Ομόνοια, από τις 24 μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου 2015, σε συνεργασία με την ‘Αποστολική Διακονία’, η οποία αποτελεί «επίσημο Εκκλησιαστικό Οργανισμό πού τελεί υπό την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας τη Ελλάδος», σύμφωνα με το Καταστατικό της.
Ελεύθερη Ωρα, οπισθόφυλλο 25/12/2015. Η εφημερίδα συνδιοργανώνει χριστουγεννιάτικο μπαζάρ σε αίθουσα κοντά στην Ομόνοια, από τις 24 μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου 2015, σε συνεργασία με την ‘Αποστολική Διακονία’. Κάτω αριστερά το έμβλημα της οργάνωσης ‘Αποστολική Διακονία’ της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Αν το γεγονός αληθεύει, τότε οι υπεύθυνοι από την την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας και από την Αποστολική Διακονία καλό θα ήταν να δώσουν κάποιες εξηγήσεις με ποια κριτήρια επιλέχτηκε η συγκεκριμένη εφημερίδα, με τα πρωτοσέλιδα για τον Αντίχριστο και την εξωφρενική αναπαραγωγή του αποκρουστικού μύθου πως δήθεν «10.000 ειδοποιήθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου 2001 να μην πάνε στην εργασία τους στους Δίδυμους Πύργους» («ΚΙΣ προς Ελληνες Ισραηλίτες: Απομακρυνθείτε απ’ την Αθήνα μετά την 15η Δεκεμβρίου», Ελεύθερη Ωρα, 08/12/2015).
ΚΙΣ προς Ελληνες Ισραηλίτες Απομακρυνθείτε απ’ την Αθήνα μετά την 15η Δεκεμβρίου, Ελεύθερη Ωρα, 08/12/2015
Πρόσφατα, η διευρωπαϊκή πρωτοβουλία ‘Get the trolls out!’ των Media Diversity Institute (Μεγάλη Βρετανία), Jewish Contribution to an Inclusive Europe (Βέλγιο), Center for Independent Journalism (Ουγγαρία), International League against Racism and Anti-Semitism (Γαλλία), και Συμβίωση (Ελλάδα) κοινοποίησε μια επιστολή προς το Εποπτικό όργανο Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ με σκοπό να καταγγείλει στην Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών «την επαναλαμβανόμενη μη δεοντολογική πρακτική της αθηναϊκής εφημερίδας ‘Ελεύθερη Ωρα’, η οποία παραβιάζει ξεκάθαρα τις Αρχές Δεοντολογίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, εγκεκριμένες από τη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ».
[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Οι σύνδεσμοι προς τις ιστοσελίδες των νεοναζί οδηγούν σε αντίγραφα αυτών· δεν τους χαρίζουμε κλικ και επισκεψιμότητα.].
Ελληνες ευρωβουλευτές καταγγέλλουν Μέρκελ και Ολάντ σαν συνωμότες και ενεργούμενα του σχεδίου από τα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’ μέσα από την Ευρωβουλή στο Στρασβούργο
– «Είναι καλά δουλεμένο το σχέδιο για να κάνουν κουμάντο οι Σιωνιστές».
Οι τρεις ευρωβουλευτές της ναζιστικής οργάνωσης κάνουν συχνά μια εκπομπή μέσα από το κτίριο της Ευρωβουλής στο Στρασβούργο. Στην πρόσφατη, 08/10/2015, σχολιάζουν την επίσκεψη Μέρκελ και Ολάντ στο Ευρωκοινοβούλιο. Συζητάνε για το θέμα της «λαθρομετανάστευσης» και της «ισλαμοποίησης της Ευρώπης», ο Συναδινός παίρνει το λόγο και μιλάει ανοιχτά για «σχέδιο που εξυφαίνεται αρκετά χρόνια τώρα» και προτρέπει να ανατρέξουμε στα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών‘ για να εξηγήσουμε τη στάση της Μέρκελ και του Ολάντ. Ασφαλώς πρόκειται για «συνωμότες» (ή για «μαριονέτες των συνωμοτών», ως συνήθως δεν ξεκαθαρίζουν). Σιγοντάρουν και οι άλλοι δύο, Φουντούλης και Επιτήδειος. Ο Συναδινός καταγγέλει άλλες δύο φορές «τους σιωνιστές», και ο Επιτήδειος επιβεβαιώνει και συμπληρώνει περί «σχεδίου και συνωμοσίας» που έχει εξυφανθεί κατά της Ελλάδας, για «να επιβληθεί η παγκοσμιοποίηση σε εμάς τους Ελληνες που εφεύραμε τη Δημοκρατία».
![[XYZ Contagion] - Logo in Twitter with 9+1 plus Together Against Antisemitism Λογότυπο Twitter XYZ Contagion [27 Ιαν 2019] + Facebook+Site [20 Απρ 2023]](https://xyzcontagion.files.wordpress.com/2023/04/xyz-contagion-logo-in-twitter-with-91-plus-together-against-antisemitism-ce9bcebfceb3cf8ccf84cf85cf80cebf-facebook-ce9acebbceadcf89cebd-ce99cf89ceb1cebdcebdceafceb4ceb7cf82-twitter-xyz-c.jpg?w=270){kind=logo}
XYZ Contagion 