Τρεις στιγμές της Siemens: Από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην χούντα του Παττακού, και στον Μητσοτάκη, τον Χριστοφοράκο και τον Χριστόδουλο

Τρεις στιγμές από την ιστορία της Siemens:

1943:

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Siemens-Schuckert, όπως λεγόταν τότε, εκμεταλλεύτηκε την καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων στα στρατόπεδα εξόντωσης. Η εταιρεία είχε μάλιστα ένα εργοστάσιο μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αουσβιτς. Η εταιρεία παρείχε στο ναζιστικό καθεστώς ηλεκτρικά εξαρτήματα, απαραίτητα για τη λειτουργία της γερμανικής πολεμικής μηχανής, τα οποία κατασκευάζονταν στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου. Στα εργοστάσια, τα οποία διοικούσαν SS σε συνεργασία με υψηλόβαθμα στελέχη της εταιρείας, οι συνθήκες διαβίωσης και εργασίας ήταν απάνθρωπες και ο θάνατος καθημερινό φαινόμενο, ειδικά σε συνδυασμό με τον υποσιτισμό.
Προς το τέλος του Β’ΠΠ, πολλές εγκαταστάσεις και εργοστάσια στο Βερολίνο και σε άλλες μεγάλες πόλεις καταστράφηκαν από τις συμμαχικές αεροπορικές επιδρομές. Για την πρόληψη περαιτέρω ζημιών και για την απρόσκοπτη συνέχιση της παραγωγής, οι Ναζί μετακίνησαν τις μονάδες παραγωγής προς ασφαλέστερες περιοχές που δεν πλήττονταν από τα συμμαχικά αεροπλάνα. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, η Siemens λειτουργούσε σχεδόν 400 μονάδες παραγωγής στα τέλη του 1944 και στις αρχές του 1945.
Πηγή: Wikipedia

Εργάτες στα εργοστάσια της Siemens, καταδικασμένοι σε θάνατο, ούτως ή άλλως. Εργο του Rudolf Lipus (1893-1961) με τίτλο ‘Les deportes contraints au travail chez Siemens, 1943’ του 1959 (Crayon). Πηγή: Bildarchiv Preussischer Kulturbesitz 1959.

 

1969:

Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της εταιρείας:

«Με τη χρηματοδότηση της Εθνικής Τράπεζας, η Siemens εγκαθίδρυσε την Τηλε Βιομηχανία Α.Ε. το 1963. Το εργοστάσιο τηλεπικοινωνιών στη Θεσσαλονίκη ήταν η πιο προηγμένη μονάδα παραγωγής της Siemens στην Ελλάδα εκείνη την εποχή».

Πρόεδρος το 1969 ήταν ο Peter von Siemens (1911-1986), εγγονός του ιδρυτή Wilhelm von Siemens. Ο Peter von Siemens πέρασε ολόκληρο τον Β’ΠΠ στη Νότιο Αμερική. Είχε πάει εκεί το 1937, και δεν γύρισε παρά μόνο το 1948.

Η απάτη του Παττακού με την οποία κατόρθωσε να ζήσει τα 26 τελευταία χρόνια της ζωής του ελεύθερος -και συνεργαζόμενος με τη Χρυσή Αυγή

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Οι σύνδεσμοι προς τις ιστοσελίδες των νεοναζί οδηγούν σε αντίγραφα αυτών· δεν τους χαρίζουμε κλικ και επισκεψιμότητα].

Ο Παττακός πέθανε στο σπίτι του, αν και είχε καταδικαστεί σε ισόβια. Για τα τελευταία περίπου 20 χρόνια 26 χρόνια, τον βλέπαμε να δίνει συνεντεύξεις στην τηλεόραση, να πηγαίνει σε γιορτές μίσους όπως στου Μακρυγιάννη κάθε 4η Δεκεμβρίου, να παρίσταται σε κηδείες άλλων επιφανών χουντικών και ακροδεξιών, και, βεβαίως, να συνεργάζεται με τη Χρυσή Αυγή!

Ο Παττακός δε πήρε χάρη, ούτε απολύθηκε προσωρινώς λόγω π.χ. της έκτισης των 2/3 κάποιας ποινής. Βρισκόταν εκτός φυλακής μέσω μίας απάτης:

Είχε παρουσιάσει στις αρχές της δεκαετίας του 1990 πιστοποιητικά γιατρών τα οποία έδειχναν ‘ανήκεστο βλάβη’ -όπου να ‘ναι, πεθαίνει, δηλαδή-, έκανε την αντίστοιχη αίτηση αποφυλάκισης, τυπικά τον εξέτασαν κάποιοι διορισμένοι από το κράτος γιατροί, και πράγματι εξήλθε μετά βαΐων και κλάδων και άφησε πίσω του για πάντα την VIP πτέρυγα των Φυλακών Κορυδαλλού στις 28 Σεπτεμβρίου 1990 «λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας του» με την υποχρέωση να δίνει το παρών ανά 15 ημέρες στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του. Ο νόμος λέει ότι κάθε πέντε μήνες έπρεπε να παρουσιάζεται στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων των δικαστηρίων του Πειραιά και να εξετάζεται η πορεία της υγείας του από δικαστικό συμβούλιο, και ανάλογα, να παρατείνεται ή όχι η (καθόλου προσωρινή) απόλυση. Ομως ο γενναίος ‘στρατιώτης των 90’ τότε ετών (αυτός ήταν ο τίτλος του βιβλίου του) αρνούνταν να παρουσιαστεί. Μάλιστα, σε παραπολιτικά της ναζιστικής εφημερίδας ΣτόΚος εμφανιζόταν κάθε τόσο και κάποιο χλευαστικό σημείωμα ‘από κύκλους του στρατηγού’ που έλεγε, ούτε λίγο, ούτε πολύ «εγώ δεν πηγαίνω μόνος μου, ας έλθουν να με πάρουν με το ζόρι». Κι έτσι, η κατάσταση αυτή διαιωνίστηκε, κανείς δεν ενδιαφερόταν να εφαρμοσθεί ο νόμος, κι ο αρχιπραξικοπηματίας κυκλοφορούσε ελεύθερος -και προκλητικός!

Και τι έκανε στον ελεύθερο αυτό χρόνο του; Εγραφε βιβλία, ασφαλώς, για να συμπληρώσει, όπως έλεγε το εισόδημά του (αν και καθαιρέθηκε στο βαθμό του στρατιώτη για τις πράξεις του την 21η Απριλίου 1967, συνέχιζε να λαμβάνει την κανονικότατη σύνταξη στρατηγού, μέσω της γυναίκας του, αξιοποιώντας  ένα παραθυράκι του νόμου), και φυσικά, συνεργαζόταν με την ναζιστική συμμορία. Εγραφε τη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας ‘Ελεύθερος Κόσμος’ του Μιχαλολιάκου, τα έτη 2003 με 2006.

Στα τέλη του 2004, ο Μιχαλιολάκος προσποιήθηκε ότι διαλύει τη συμμορία, αλλά αφού πρώτα είχε φτιάξει αντ’ αυτής το σχήμα-μαϊμού ‘Πατριωτική Συμμαχία’. Είχε ανακοινώσει την ίδρυσή της στη σημαδιακή ημερομηνία της 21ης Απριλίου 2004. Η ‘Πατριωτική Συμμαχία’ ήταν ένα ‘μετωπικό σχήμα’ στο οποίο είχαν προσέλθει χουντικοί και ακροδεξιοί, όπως

– ο υφυπουργός της χούντας και ευρωβουλευτής της ΕΠΕΝ για ένα μικρό διάστημα, Σπύρος Ζουρνατζής,
– ο πραξικοπηματίας και μέλος της χουντικής ‘Επαναστατικής Επιτροπής’ Ηλίας Παππάς (πατέρας του χρυσαβγίτη Χρήστου Παππά, ο οποίος καταχρηστικά αναφέρεται ως ‘στρατηγός’ από τη ναζιστική συμμορία -η αλήθεια είναι ότι είχε αποταχθεί ατιμωτικά όταν ήταν συνταγματάρχης, λόγω συμμετοχής στο ‘πραξικόπημα της πιτζάμας’ το 1975, αν και αργότερα, εκμεταλλευόμενος ένα παραθυράκι του νόμου, μπόρεσε να επανέλθει, βλ. εδώ
– ο προσφάτως αποδημήσας εκδότης του φασιστικού εκδοτικού οίκου ‘Νέα Θέσις’, Γιάννης Σχοινάς, προηγουμένως ‘Κίνημα’, αργότερα ΕΝΕΠ, ΕΝΕΚ, ΛάΟΣ κ.λπ., πατέρας του σκληροπυρηνικού χρυσαβγίτη Σωτήρη Σχοινά
– και φυσικά, ο ίδιος ο Στυλιανός Παττακός και άλλοι

Συνέντευξη Νίκος Μιχαλολιάκος, 24/01/2005: «Γιατί διαλύσαμε τη Χρυσή Αυγή, Επρεπε να γίνουμε εγκληματίες».

 

Οργανο της ‘Πατριωτικής Συμμαχίας’ ήταν η εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος, δηλαδή η ακροδεξιά-χουντική εφημερίδα του Σάββα Κωνσταντόπουλου που κυκλοφορούσε ανελλιπώς από το 1966 μέχρι το 1982. Η ναζιστική συμμορία είχε καταφέρει να αποκτήσει τον τίτλο της εφημερίδας, (όπως το ίδιο συμβαίνει την τελευταία 15ετία με μια σειρά τίτλων ιστορικών εφημερίδων του παρελθόντος, τις αγοράζουν λαμόγια και απατεώνες για να ξεπλένουν χρήμα, βλ. πρόσφατες αποκαλύψεις για κύκλωμα εκβιαστών) και έβαλε ‘εκδότη’ τον τότε υπαρχηγό Δημήτρη Ζαφειρόπουλο. Σε εκατοντάδες τεύχη από εκείνα τα φύλλα, από το 2003 και μετά, όταν δήθεν η ΧΑ δεν υπήρχε, αλλά το κύριο άρθρο στη δεύτερη σελίδα, δίπλα από τα πονήματα Παττακού, τα υπέγραφε ο ‘Γ.Γ. της ΧΑ’ Μιχαλιολάκος. Εδώ ένα δείγμα, μαζί Μιχαλιολάκος-Παττακός

Εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος, την εποχή που αποτελούσε μεταμφίεση της ΧΑ. Ο Ζαφειρόπουλος και ο Μιχαλιολάκος αργότερα τα έσπασαν, ο Ζαφειρόπουλος κράτησε την εφημερίδα και το βιβλιοπωλείο Λόγχη, και ο ΕΚ έβγαινε κανονικά μέχρι τον Νοέμβριο του 2013, οπότε και έκλεισε, αφού τους τελευταίους μήνες έβγαινε μηνιαίως. Επανεκδόθηκε πριν λίγους μήνες πάλι υπό τον Ζαφειρόπουλο, αλλά με διαφορετικό επιτελείο. Υπεύθυνος έκδοσης είναι ο παλιός χρυσαβγίτης Δράκος, και ψηλά στην προμετωπίδα λέει ποιοι συμμετέχουν: Ζαφειρόπουλος, Πλεύρης, Κουργιαννίδης, ο προφυλακισμένος για επεισόδια ‘δημοσιογράφος’ Παπαγεωργίου και διάφοροι άλλοι μικρότεροι σε σημασία ακροδεξιοί. Εντυπωσιακό, και οι 24 σελίδες έγχρωμες, και η εκτύπωση πραγματικά ακριβή. Προωθεί τα περιθωριακά φασιστικά σχήματα, όπως των υποψηφίων στις δημοτικές Δημητρούλια στην Καλαμάτα, Κουργιαννίδη στη Θεσ/νίκη, Εθνική Δράση στην Ηλεία, ενός αντίστοιχου στη Λαμία, και γενικά προωθείται σαν ‘εναλλακτική’ φασιστική εφημερίδα -ακόμα και στον Καρατζακλόουν αφιερώνει κάποια άρθρα.

 

Η ανύπαρκτη και εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη ‘ελληνοσερβική φιλία’ (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #02)

Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η προηγούμενη πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.

Η σημερινή ενότητα έχει τίτλο: Η ανύπαρκτη και εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη ‘ελληνοσερβική φιλία’

 

— $$$ Η ανύπαρκτη και εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη ‘ελληνοσερβική φιλία’

«This ‘Greek-Serb friendship’ is a phenomenon of very recent years. Indeed, does anyone remember any reference to such a ‘Greek-Serb friendship’ fifteen years ago? I believe that the ‘Greek-Serb friendship’ is related to the reemergence in Greece, during the last decade, of the old anti-Turkish and anti-Muslim phantasms. […] I often hear from Greek friends, in various versions and variants, the following type of argument: Islam, both Turkish and Albanian encircle Greece. As you know, this argument is not simply accepted by some, but it is a deep-rooted perception. […] It is totally irrational. In my opinion it is a pure phantasm»
– Πηγή: (Ο δημόσια τοποθετημένος ενάντια στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999) Pierre Vidal-Naquet, Ελευθεροτυπία, 01/07/1999
http://www.greekhelsinki.gr/english/articles/AIM2-7-99.html

Μια μέρα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι Ελληνες ξύπνησαν και έμαθαν ότι υπήρχε, λέει, μια ‘ελληνοσερβική φιλία’, και μάλιστα «πατροπαράδοτη και από τα βάθη των αιώνων». Μπορεί κανείς πριν το 1990 να μην είχε ακούσει τίποτα σχετικό -άλλωστε μέχρι τότε ονομαζόταν Γιουγκοσλαβία και ουδέποτε γράφτηκε η φράση ‘ελληνογιουγκοσλαβική φιλία’, αφού σκοτωνόμασταν 50 χρόνια για τη Μακεδονία-, όμως η ανύπαρκτη και φανταστική ‘ελληνοσερβική φιλία’ έγινε μια εικονική πραγματικότητα που όμως ήταν βασισμένη σε μια μαζική παράκρουση. Το είχε πει η τηλεόραση. Η φιλία μας κρατούσε από τα αρχαία χρόνια, λέγαν όλοι. Μέσα σε λίγους μήνες, γέμισε η χώρα και σε κάθε δήμο δημιουργήθηκε κι από ένας ‘Σύλλογος Ελληνοσερβικής Φιλίας’, όλοι με ημερομηνία ίδρυσης λίγο πριν ή λίγο μετά το 1992, εκτός βέβαια από τον μεγάλο, τον διακρατικό που ήταν παλαιότερος. Η τηλεόραση έδειξε και τον Κάρατζιτς να βραβεύει με το ανώτατο παράσημο ‘Orden Njegosa’ (‘Μεγαλόσταυρος Νιέγκος Πρώτης Τάξεως του σερβικού έθνους’) έναν τέτοιο Σύλλογο, ξέρετε, εκείνον που ο πρόεδρός του παραδέχτηκε ότι διέρρεε κρυφά σχέδια βομβαρδισμού και άλλα μυστικά του ΝΑΤΟ προς τον Μλάντιτς. Από κοντά η Εκκλησία, τα κόμματα (όλα τα κόμματα), τα ΜΜΕ (όλα τα ΜΜΕ), πολλοί επιχειρηματίες, δικηγόροι, δήμαρχοι και άλλοι παράγοντες. Κάποιοι ιστορικοί μόνο και κάποιοι ξένοι διανοούμενοι απορούσαν και κρυφοχαμογελούσαν: «Που στο καλό βρέθηκε αυτή η ανοησία με την ‘ελληνοσερβική φιλία’, και μας έχουν ζαλίσει όλους, όλη μέρα, κάθε μέρα;»
Οι μοναδικές ‘φιλικές’ στιγμές που είχαμε μέχρι τότε με τους Γιουγκοσλάβους ήταν όταν έρχονταν στον Μακρύγιαλο, στον Πλαταμώνα και στην Ασπροβάλτα για διακοπές το καλοκαίρι και όταν εμείς οι Ελληνες περνούσαμε με το τρένο ατελείωτες ώρες την Γιουγκοσλαβία κατά μήκος πηγαίνοντας στην Ευρώπη. Εκείνοι άφηναν εδώ μάρκα και δηνάρια κι εμείς εκεί μάρκα και δραχμές. Για να μιλήσουμε ωμά και με τη γλώσσα της αλήθειας, «γύφτους» τους ανέβαζαν τους Γιουγκοσλάβους οι Ελληνες, «μίζερους και φτηνιάρηδες» τους κατέβαζαν. Στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα γενικότερα, πριν το 1990, το στερεότυπο ήταν «ο Σέρβος πορτοφολάς».

«Γιουγκοσλάβοι οι περισσότεροι πορτοφολάδες». Μόλις τα Χριστούγεννα του 1989, στο καθιερωμένο μήνυμα της Αστυνομίας για την προστασία του κοινού τις μέρες των γιορτών, η ‘Δίωξη Εγκλημάτων Κατά Περιουσίας’ προειδοποιεί το ελληνικό έθνος να προσέχει ιδιαιτέρως τους Γιουγκοσλάβους πορτοφολάδες. Μέσα σε ελάχιστους μήνες, η λέξη ‘Γιουγκοσλάβος’ θα αντικατασταθεί από τη λέξη ‘Σέρβος’, θα κολλήσει και η φράση ‘ορθόδοξα αδέρφια’, και οι Σέρβοι θα γίνουν τα πιο ηθικά και τίμια στοιχεία της Οικουμένης ολόκληρης.

 

Οι Ελληνες ούτε καν ήξεραν μέχρι το 1990 ότι εντός της Γιουγκοσλαβίας (όπως και εντός της Αλβανίας) υπήρχαν τρεις θρησκείες, Ορθόδοξοι, Καθολικοί και Μουσουλμάνοι. Πολύ περισσότερο, πλην ελαχίστων, δεν ήξεραν καν ότι οι Σέρβοι είναι πιστοί, και μάλιστα Ορθόδοξοι. Εδώ δεν μπορούσαν οι ίδιοι οι Γιουγκοσλάβοι να πουν την διαφορά μεταξύ ενός Καθολικού κι ενός Ορθόδοξου, ή -ακόμα ακριβέστερα- ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΚΑΝ οι ίδιοι τους αν ανήκαν σε κάποια θρησκεία (και, ακόμα χειρότερα, αν ανήκαν σε κάποια εθνική ομάδα)! Και θα ήξεραν οι Ελληνες πόσοι και ποιοι σε εκείνη τη χώρα ήταν βαπτισμένοι και σε ποια θρησκεία; Ή, για να μιλήσουμε για εκείνα που όντως ήξεραν οι Ελληνες, εδώ ο μέσος τηλεθεατής δεν μπορούσε να ξεχωρίσει, ως προς την εθνικότητα, όλους εκείνους τους αθλητές που μετανάστευσαν μαζικά εκεί γύρω στο 1990, δεν ήξερε καν αν ο Σούμποτιτς ήταν Σλοβένος και ο Πάσπαλι Μαυροβούνιος και ο Μπάγιεβιτς Βόσνιος, και θα ήξερε τις λεπτές εθνοθρησκευτικές διαφορές τους; Για να μην μιλήσουμε, επ’ ευκαιρία, και για το αστέρι της Βεργίνας: Πλην ελαχίστων, κυρίως αρχαιολόγων και ιστορικών, ουδείς γνώριζε στην Ελλάδα μέχρι το 1991 ότι ήταν μακεδονικό σύμβολο ή ότι κοσμούσε τη λάρνακα του Φιλίππου που είχε βρεθεί λίγα χρόνια πριν.

Εξοχο απτό υλικό δείγμα της πραγματικής απτής υλικής ‘ελληνοσερβικής φιλίας’, ο αυτοκινητόδρομος, τμήμα Stanicenje έως Pirot (East) στη Δημοκρατία της Σερβίας. Αν τυχόν υπάρχει κάποια απορία για ποιο λόγο αναρτήθηκε αυτή η πινακίδα στα σύνορα με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, προσέξτε κάτω αριστερά το λογότυπο, κατόπιν δείτε το ποσό, και τέλος το εργοτάξιο στο οποίο κατασκευάστηκε η πινακίδα, εδώ. Οπως γράφει και η Ομάδα Carthago: «Οι μόνοι κερδισμένοι απ’ αυτό το μακελειό στην πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν οι πάσης φύσεως εργολάβοι. Και μόνον αυτοί. Γι’ άλλη μια φορά, τα κέρδη τους βασίστηκαν σε πατροπαράδοτα υλικά: Σε τούβλα συμφέροντος και σε λάσπη μισαλλοδοξίας».

 

Κι όμως, μέσα σε μια στιγμή τα ‘μάθαμε’ όλα. Ολοι έγιναν ειδικοί σε ό,τι είχε να κάνει με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ειδικά όταν ξέσπασε ο πόλεμος εκεί, και όταν συνειδητοποιήσαμε ότι οι αντίπαλοι των Σέρβων ήταν ‘Τούρκοι‘ (‘Τούρκοι Βόσνιοι και Τούρκοι Αλβανοί, και λίγο Τούρκοι Σκοπιανοί’), τότε οι Σέρβοι εν μία νυκτί έγιναν φίλοι και αδελφοί, και η υποτιθέμενη ‘φιλία’ μας μάθαμε ότι χανόταν στα βάθη των αιώνων. Κανείς απολύτως δεν άνοιξε ένα βιβλίο Ιστορίας. Ούτε σήμερα έχουν ανοίξει, γι’ αυτό και ταλαιπωρούμαστε ακόμα με ανυπόστατες παράλογες θεωρίες συνωμοσίας με ‘μουσουλμανικά τόξα’ και ‘συνωμοσίες από Γερμανούς, Βατικανό, Αμερικανούς και εβραιοσιωνιστές’. Αν άνοιγαν, θα μάθαιναν πρώτ’ απ’ όλα ότι όχι μόνο ‘ελληνοσερβική φιλία’ δεν υπήρξε ποτέ ιστορικά, αλλά και ότι από τότε που οι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν στη Βαλκανική, πάντοτε με τους Σέρβους βρισκόμαστε είτε σε πόλεμο, είτε σε ψυχροπολεμική ανταγωνιστική κατάσταση. Διότι πάντοτε εποφθαλμιούσαν ελληνικά εδάφη και ιδιαίτερα τη Θεσσαλονίκη. Ακόμα και στην Wikipedia σήμερα, το σχετικό λήμμα ‘Greece-Serbia relations’ είναι ένα αστείο κείμενο, που βασίζεται σε φήμες και σε μυθεύματα, και έχει μηδενική ιστορική τεκμηρίωση και μηδέν ιστορικές παραπομπές στο θέμα αυτό.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης και η ηγεσία της χούντας, το βίντεο

Η φωτογραφία μας είναι γνωστή από τον Ιούλιο του 2000, από τις σελίδες της εφημερίδας ‘Ελευθεροτυπία’ και του ‘Ιού’, σε ένα άρθρο τους με τίτλο ‘1969 μ.Χ. μετά χούντας και Χριστόδουλου, Οι αλησμόνητες εμπειρίες του κ. Χριστόδουλου Παρασκευαΐδη‘. Για να τη δείτε κλικ εδώ.

Ηρθε η ώρα να δούμε και το βίντεο, από τις ταινίες με ‘επίκαιρα’ της εποχής.

Η περιγραφή των σκηνών:

Τίτλος
Παράδοση του νέου Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος από τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπαδόπουλο στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών.

Είδος
Ταινία Επικαίρων

Περίληψη
Τελετή παράδοσης του νέου Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος
από τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπαδόπουλο στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο, με την παρουσία του Αντιβασιλέα Γεώργιου Ζωιτάκη, του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων Οδυσσέα Αγγελή και άλλων επισήμων, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών.

Περιγραφή
Άποψη του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών, όπου πραγματοποιείται η τελετή παράδοσης του νέου Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος από τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπαδόπουλο στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο.
Αυτοκίνητο όπου επιβαίνει ο Γεώργιος Παπαδόπουλος φτάνει στο ναό.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αποβιβάζεται από το αυτοκίνητο ενώ κόσμος συγκεντρωμένος στους γύρω δρόμους χειροκροτεί.
Άγημα στον προαύλιο χώρο του ναού.
Ο Αντιβασιλέας Γεώργιος Ζωιτάκης φτάνει στο ναό, όπου τον υποδέχεται δια χειραψίας ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Ο Γεώργιος Ζωιτάκης και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εισέρχονται στο ναό όπου παραβρίσκονται ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων Οδυσσέας Αγγελής, ο Υπουργός Συντονισμού Νικόλαος Μακαρέζος και άλλοι επίσημοι.
Στο εσωτερικό του ναού, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος εκφωνεί λόγο ενώ ο Γεώργιος Ζωιτάκης, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Νικόλαος Μακαρέζος, ο Αναπληρωτής Υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως Ιωάννης Αγαθαγγέλου, ο Υπουργός Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου, άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες, ο Οδυσσέας Αγγελής, ο Αρχηγός του Στρατού Β. Τσούμπας και άλλα μέλη της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, ο Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης και τα μέλη της Ιεράς Συνόδου παρακολουθούν.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος παραδίδει στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εκφωνεί λόγο ενώ οι παριστάμενοι παρακολουθούν.

 

Και λίγη ιστορία, για να καταλαβαίνουμε καλύτερα τι βλέπουμε.

Ο Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή το 1962 και από τη Σχολή Θεολογίας το 1967. Από τις αρχές του 1967 υπηρετούσε ήδη την υπακοή και τη μετάνοια, υπό τον Ιερώνυμο. Το Μάιο του 1967, λίγες μέρες μετά το πραξικόπημα, η χούντα διορίζει τη λεγόμενη ‘αριστίνδην Σύνοδο’ στην οποία επικεφαλής και Αρχιεπίσκοπος είναι ο Ιερώνυμος.

Ο Ιερώνυμος εκφράζει δημόσια την ευγνωμοσύνη του προς την Εθνικήν Κυβέρνησιν και προσωπικώς προς τον υπουργόν εθνικής παιδείας και θρησκευμάτων Κωνσταντίνον Καλαμποκιάν, πρώην Αρεοπαγίτην:

«Η Εθνική Κυβέρνησις ηθέλησεν ίνα η αναγεννητική πνοή την οποίαν αντιλαμβανόμεθα πνέουσα εις πάντας τους τομείς της δημοσίας ζωής πνεύση και εντός της Εκκλησίας. Επιθυμούμεν να επαναλάβωμεν τας προς την Εθνικήν Κυβέρνησιν προσωπικάς ευχαριστίας». [23 Μαΐου 1967]

Τον Ιανουάριο του 1968, ο Χριστόδουλος διορίζεται επίσημα από τον Ιερώνυμο γραμματέας της Ιεράς Συνόδου. Στη θέση αυτή παρέμεινε και μετά την αλλαγή φρουράς (Σεραφείμ αντί Ιερώνυμου) έως ότου εκλέχθηκε Μητροπολίτης στις 13 Ιουλίου 1974, λίγες μόνο μέρες πριν πέσει η χούντα του Ιωαννίδη.

Τελικά, ο Χριστόδουλος ήξερε ότι γίνονταν βασανιστήρια επί χούντας ή το αγνοούσε πλήρως;;;

Δύσκολο να δοθεί απάντηση όταν έχουμε να κάνουμε με έναν τέτοιο ειλικρινήν ανυπόκριτον σεπτόν ιεράρχην.

Κατά 33,3% μάλλον κάτι είχε πάρει το αυτί του.

Μητροπολίτης Ανθιμος Ρούσσας, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, Στυλιανός Παττακός, Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Κοτσώνης

Χούντα μαύρη.

 

Στη χουντοτελετή διακρίνονται από αριστερά: Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο χουντικός αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Κοτσώνης, Στυλιανός Παττακός, Ανθιμος Ρούσσας (σε πρώτο πλάνο με το δίσκο στο χέρι), Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης.
[Η φωτογραφία από το εξώφυλλο του βιβλίου Μανώλης Βασιλάκης, Η Μάστιγα του Θεού, εκδόσεις Γνώσεις, 2006]..