Η Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και οι κρυφές χρηματοδοτήσεις: Νέα στοιχεία – Εννιά συν μία άγνωστες σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή – Μια ακτινογραφία της μεταμφίεσης του ναζιστικού ζόμπι [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #04]

[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Οι σύνδεσμοι προς τις ιστοσελίδες των νεοναζί οδηγούν σε αντίγραφα αυτών· δεν τους χαρίζουμε κλικ και επισκεψιμότητα.].

Σαν ελάχιστο φόρο τιμής, τώρα που συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, και σαν ελάχιστη προσφορά στους αντιφασίστες και τις αντιφασίστριες και όποιον άλλο ενδιαφέρεται να κάνει κάτι για να φτιαχτεί ο κυματοθραύστης απέναντι στη ναζιστική απειλή, και όπως είχαμε αναγγείλει (‘Μικρή παρουσίαση: Τι θα διαβάσουν οι επισκέπτες του XYZ Contagion στην τέταρτη μεγάλη έρευνα για τη Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και τις κρυφές χρηματοδοτήσεις‘), παρουσιάζουμε το σημείωμα αυτό, το οποίο αποτελεί την τέταρτη συνέχεια της σειράς ‘Η Χρυσή Αυγή: Νέα στοιχεία – Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #xx‘, όπου xx ο αύξων αριθμός), μετά από τα τρία προηγούμενα κείμενά μας σ’ αυτή τη σειρά:

# Χρυσή Αυγή: Η κρυφή ιεραρχία, η πραγματική ηγεσία, το ‘χρίσμα’ για τα μυημένα μέλη και οι δοκιμασίες πριν τις τελετές μύησης (επιθέσεις σε ανύποπτους ‘εχθρούς της ράτσας’) [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #03]
https://xyzcontagion.wordpress.com/2014/04/24/kryfa-03-ierarxia-teletes/

# Τα σχέδια της Χρυσής Αυγής για το Πολίτευμα, όπως ακούστηκαν μέσα στο Πολιτικό της Γραφείο: «Στόχος μας η κατάργηση της Δημοκρατίας και η κατίσχυση της ‘Πολιτείας’ (=του Ράιχ)» [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #02]
https://xyzcontagion.wordpress.com/2014/01/07/kryfa-02-sxedia-xa-politevma/

# Ξένοι νεοναζί καλεσμένοι του Γκέμπελς της Χρυσής Αυγής Γιώργου Μάστορα (Μισιάκα): «Η συναγωγή θα γίνει ένα ωραίο δημόσιο αποχωρητήριο» [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #01]
https://xyzcontagion.wordpress.com/2013/12/10/kryfa-01-mastoras-synagogi/

Στην εισαγωγή του τελευταίου λινκ υπάρχει το σκεπτικό αυτής της νέας σειράς, συνεπώς εδώ θα θυμίσουμε μόνο πως όλα τα άρθρα της νέας κατηγορίας ‘Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά‘ θα βρίσκονται σε αυτό εδώ το λινκ, μαζί με κάποιες προηγούμενες δημοσιεύσεις μας, οι οποίες -όπως τουλάχιστον σημειώνουν πολλοί- έχουν βοηθήσει στην ενημέρωση του κόσμου για το πραγματικό ποιόν της οργάνωσης, έχουν χρησιμεύσει στην ιδεολογική θωράκιση του αντιφασιστικού κινήματος και έχουν χρησιμοποιηθεί στον δημόσιο λόγο αρκετά, όπως αυτές για τα εκρηκτικά και τα όπλα του Φύρερ Μιχαλολιάκου κατά την δεκαετία του 1970 (κλικ εδώ), ή για την προσχώρηση της ναζιστική γκρούπας στην Νεοναζιστική Διεθνή ήδη από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της (κλικ εδώ), ή για το (ανύπαρκτο) επάγγελμα του Φίρερ της ναζιστικής γκρούπας (κλικ εδώ), ή για τον ταγματασφαλήτη πατέρα του, όπως και για τους δωσίλογους, προδότες, χίτες και τ/αλήτες προγόνους όλων των ηγετικών στελεχών (κλικ εδώ), ή για την υπόγεια χρηματοδότησή της από μεγάλα κόμματα (κλικ εδώ) ή για την στρατολόγηση ανηλίκων (κλικ εδώ), ή για τη διπλή γλώσσα («Είμαστε εθνικοσοσιαλιστές και δεν αλλάζουμε, αλλά θα παριστάνουμε τους ‘εθνικιστές’ για τον χαζό κόσμο») και εξαπάτηση των ψηφοφόρων (κλικ εδώ), ή για την 21η Δεκεμβρίου σαν παγανιστική-μυστικιστική-ναζιστική ημέρα μύησης-ορκωμοσίας νέων μελών της Χρυσής Αυγής (κλικ εδώ), ή για τις ανατριχιαστικές αντιλήψεις της -μεταμφιεσμένης αλλά πάντα εθνικοσοσιαλιστικής- Χρυσής Αυγής για τον Χριστιανισμό και για τον ρόλο της γυναίκας (κλικ εδώ), ή για τις απόψεις της ΧΑ (ευθανασία και στείρωση) για τα «άτομα με ειδικές ανάγκες, επιληπτικούς, αλκοολικούς και τοξικομανείς» και την ‘ευγονική αναγκαιότητα’, την ‘διοικητική ιατρική’ και το ‘Aufartung’ (κλικ εδώ), αλλά και ένα σημείωμα με θέμα την εμπειρία άλλων χωρών στην αντιμετώπιση αντικοινοβουλευτικών ναζιστικών εγκληματικών συμμοριών όπως η ΧΑ (κλικ εδώ), όπως και η μοναδική ‘Ανοιχτή επιστολή από τον πατέρα ενός εγκαίρως αποχωρήσαντα χρυσαυγίτη προς τους γονείς εκείνους που έχουν τα παιδιά τους στην Χρυσή Αυγή‘ κ.ο.κ. Μπορείτε να το κάνετε ‘bookmark‘, για γρήγορη πρόσβαση, και με την ευκαιρία, εδώ βρίσκεται και μια ανακεφαλαίωση με πολλές από τις προηγούμενες έρευνες.
Φάκελος Χρυσή Αυγή στο XYZ Contagion – Ολες οι έρευνες και τα άρθρα
https://xyzcontagion.wordpress.com/fakelos-xa-page-all-articles/

Εκτός συναγωνισμού, η έκτη μεγάλη έρευνα ‘Στον κόσμο του Blood & Honour’ με θέμα ‘‘Ροκ για την πατρίδα’ ή ‘πόγκο για τη σβάστικα’; Μπύρες, τατουάζ και Sieg Heil, για τους μυημένους στο ναζισμό‘, η πέμπτη μεγάλη έρευνα ‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα’ και η συμπληρωματική της ‘Νέα αποκλειστικά στοιχεία για την συμμετοχή Ελλήνων υπηκόων στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα: Οι δεσμοί αίματος του ελληνικού με τον σερβικό εθνικισμό και της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς με τη Χρυσή Αυγή‘, και ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ‘. Μαζί, επίσης για πρώτη φορά ‘Ολη η αλήθεια για τη Σρεμπρένιτσα‘.

Είπαμε πολλά, αλλά απαραίτητα, συνεπώς ας περάσουμε τώρα στο κυρίως θέμα. Τίτλος του τέταρτου άρθρου:

Ας μας επιτραπεί να κάνουμε μια πρόταση, πρώτα, στους επισκέπτες του ιστολογίου, την εξής: Θα ήταν καλή ιδέα να διαβαστεί πρώτα ένα είδος εισαγωγής που είχαμε γράψει πριν λίγο καιρό (‘Εκατό χρόνια φασιστικές οργανώσεις: Μικρή συμβολή στην περιοδολόγηση + Κάποιες σκέψεις για τις αιτίες της εκτίναξης της Χρυσής Αυγής‘), σαν προοίμιο του παρόντος άρθρου, έτσι ώστε ο αναγνώστης να έχει μια όσο το δυνατόν αναλυτική (και συνθετική) εποπτεία του ιστορικού παρελθόντος του φαινομένου, μαζί με τη γνώμη μας και την ανάλυση για το φαινόμενο της εκτίναξης της Χρυσής Αβγής.

 

Αν λ.χ. έπρεπε ποτέ να διαλέξουμε ένα μόνο κείμενο που να απαντάει στην ερώτηση ‘Τι ακριβώς είναι η Χρυσή Αυγή;;;‘, θα διαλέγαμε αυτό εδώ, το οποίο, μάλιστα, είναι γραμμένο από τους ίδιους, εν είδει μανιφέστου. Είναι από το τχ #5, Μάιος 1981, και μέσα γράφουν, με αρκετή έπαρση και με θυμό, ίσως, γιατί «είμαστε παγανιστές, ναζιστές, τυχοδιώκτες, αναρχικοί, εξτρεμιστές».
Το παράξενο είναι, πως τις ίδιες ακριβώς φράσεις φέρεται να είχε χρησιμοποιήσει 12 χρόνια πριν, το 1969, ο φασίστας του ΕΣΕΣΙ Γιώργος Βεντούρης (θα μιλήσουμε στη συνέχεια γι’ αυτούς τους φασίστες), σε μια ενδοφασιστική διαμάχη στην Ιταλία. Αυτό μπορεί να εξηγείται μόνο με δύο τρόπους: Είτε ο Βεντούρης ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της ΧΑ και ξαναέγραψε το 1981 όλα όσα είχε πει το 1969, είτε το λογύδριο-μανιφέστο αυτό είχε δημοσιευτεί και υπήρχε εκ των προτέρων κάπου, και οι νεοναζί το ανασύρουν και το χρησιμοποιούν κατά το δοκούν.

 

«Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι που για διαφορετικούς λόγους και αιτίες ο καθένας ρίχνουν λάσπη εναντίον τού περιοδικού μας και των ανθρώπων πού μοχθούν για την έκδοσί του.

Μας κατηγορούν ότι είμαστε Παγανιστές, Ναζιστές, τυχοδιώκτες, αναρχικοί, εξτρεμιστές κτλ.
Ισως περιμένετε ότι με αυτό το άρθρο έχουμε σκοπό να απολογηθούμε και να ανατρέψουμε τα ηλίθια επιχειρήματα των διαφόρων δεκαρολόγων κατηγόρων μας που την μια μέρα εμφανίζονται Μεταξικοί, την άλλη Χουντικοί και την επομένην Βασιλικοί. Απεναντίας θα στηρίξουμε τις κατηγορίες τους δηλώνοντας όμως την πραγματική αιτιολογία κάθε χαρακτηρισμού πού μάς αποδίδουν.

Είμαστε παγανιστές γιατί η ύπαρξίς μας σέβεται και πορεύεται πάνω στους τόνους της μουσικής των φυσικών νόμων χωρίς να αγνοή την μαγεία του απρόβλεπτου, την μοναδικότητα της στιγμής και τον θετικό υποκειμενισμό τού ανθρώπου- στοιχείου της φύσεως. Είμαστε παγανιστές γιατί είμαστε Ελληνες, γιατί μας είναι αδύνατο να παραδεχθούμε άλλες άξιες εκτός από αυτές πού απορρέουν από το θαύμα τού Ελληνικού Πνεύματος. Είμαστε παγανιστές γιατί στη θέσι των ηρώων και των φιλοσόφων μας δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βάλουμε προφήτες σκοτεινούς και βασιλιάδες αιμοσταγείς ενός άξεστου νομαδικού λαού. Είμαστε παγανιστές γιατί στην καλύτερη αντίθετη περίπτωσι θα συναντούσαμε τον θάνατο με την μορφή της ευτυχισμένης γαλήνης τού παραδείσου.

Είμαστε Ναζιστές […], γιατί μέσα στο θαύμα τής Γερμανικής Επαναστάσεως τού 1933 είδαμε την Δύναμι πού θα λυτρώση την ανθρωπότητα από την εβραϊκή σαπίλα, είδαμε την Δύναμη που θα μας οδηγήση σε μια καινούργια Ευρωπαϊκή αναγέννησι, είδαμε την λαμπερή αναβίωσι των αρχέγονων ενστίκτων της φυλής, είδαμε μία δυναμική φυγή από τον εφιαλτικό βιομηχανικό μαζάνθρωπο σέ έναν νέο και ταυτόχρονα αρχαίο και Αιώνιο τύπο ανθρώπου, τον άνθρωπο τής φιλοσοφίας και του πολέμου, τον άνθρωπο της Γης και τού Αίματος, τον άνθρωπο των ηρώων και των ημιθέων, τον αγνό αφελή και βίαιο άνθρωπο του Μύθου και των ενστίκτων.

Είμαστε τυχοδιώκτες γιατί θέλουμε να φέρουμε μία δημιουργική αλλαγή, μία κυριολεκτική ανατροπή της σημερινής τυραννίας της Λογικής και αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνη παρά μόνον με μία παράλογη Πίστι σέ ένα πεπρωμένο πού θα στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις ιλιγγιώδεις εναλλαγές των διαθέσεων της βουλήσεως ενός απρόσωπου συλλογικού ασυνειδήτου.

Είμαστε αναρχικοί γιατί είμαστε ασυμβίβαστοι και φανατικοί και γιατί η μοναδική περίπτωσι να συνέβαινε το αντίθετο δεν ισχύει σήμερα. Είμαστε αναρχικοί και θα είμαστε μέχρι την στιγμή που θα κυριαρχήση η Αρχή τής Εθνικοσιαλιστικής Εξουσίας.

Είμαστε εξτρεμιστές γιατί μάθαμε να αγαπούμε και να μισούμε χωρίς μέτρο, αβυσσαλέα και αιώνια. Είμαστε εξτρεμιστές γιατί πιστεύουμε στην Αρετή και όχι στην Ηθική, στον πόλεμο και όχι στην ειρήνη. Είμαστε εξτρεμιστές γιατί η Ιστορία γράφεται από παράτολμους δημιουργούς με μεταφυσικές παρορμήσεις και όχι από φιλήσυχα ανθρωπάκια υπηρέτες της Εβραϊκής σαπίλας»
Πηγή: Περιοδικό Χρυσή Αυγή, ‘Εμείς’, τχ#5, Μάιος 1981.

 

Τα παραπάνω γράφονταν τον Μάιο του 1981. Ακριβώς 25 χρόνια αργότερα, ο Μιχαλολιάκος νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει στα μέλη της γκρούπας του για ποιους λόγους πρέπει να αποφεύγουν να χρησιμοποιούν τους όρους ‘εθνικοσοσιαλισμός’ και ‘εθνικοσοσιαλιστές’ και γιατί πρέπει να μεταμφιεστούν για κάποιο χρονικό διάστημα σε ‘εθνικιστές’:

«[…] παλαιότερα, πριν από χρόνια, χρησιμοποιείτο στα κείμενα του Κινήματός μας ο όρος εθνικοσοσιαλισμός. Το γεγονός ότι τώρα χρησιμοποιούμε τους όρους εθνικισμός, λαϊκός εθνικισμός και κοινωνικός εθνικισμός [Σ.Σ.: όπου ‘κοινωνικός εθνικισμός’ = ‘Nationalsozialismus‘] δεν σημαίνει ότι αλλάξαμε ιδέες. Απλά, θεωρούμε περισσότερο πολιτικά δόκιμο το να χρησιμοποιούμε τους όρους αυτούς, γιατί είναι γεγονός ότι ο όρος ‘εθνικοσοσιαλισμός’ προκαλεί παρανοήσεις μετά από έναν ωκεανό προπαγάνδας εξήντα ολόκληρων ετών».
Πηγή: Εφημερίδα Χρυσή Αυγή, 06/04/2006, ‘Εθνικιστές ή ναζιστές;;; Αρνούμεθα το ιστορικό ψεύδος των «καλών» συμμάχων και των «κακών» φασιστών’.

Δεν χρειάζονται παραπάνω εξηγήσεις, όταν οι ίδιοι τους, μέσα στο επίσημο όργανό τους ομολογούν αυτό το κρυφτούλι, αυτή τη μεταμφίεση και τη διπλή γλώσσα. Αυτή τη διαδρομή των 35 περίπου ετών, πάντα πιστοί και αμετανόητοι ναζιστές, θα ιχνογραφήσουμε στο παρόν σημείωμα αυτό: Θα ασχοληθούμε από πολλούς δρόμους με τις κρυφές πτυχές της ιστορίας της ναζιστικής συμμορίας: Θα εστιάσουμε πρώτον, στη δράση του φασιστικού κρατικοπαρακράτους, δίπλα και μέσα στην οργάνωση, και ταυτόχρονα, στις πιθανές πηγές χρηματοδότησης. Και θα δούμε πως αυτοί οι δύο δρόμοι τέμνονται σε πολλά σημεία, μέχρι τον τελικό σκοπό τους, που δεν είναι άλλος από την κατάργηση του πολιτεύματος και την εγκαθίδρυση ενός σκληρού ολοκληρωτικού μονοκομματικού ναζιστικού τύπου κράτος, όπως έχουμε δείξει και εδώ, ‘Τα σχέδια της Χρυσής Αυγής για το Πολίτευμα, όπως ακούστηκαν μέσα στο Πολιτικό της Γραφείο: «Στόχος μας η κατάργηση της Δημοκρατίας και η κατίσχυση της ‘Πολιτείας’ (=του Ράιχ)» [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #02]‘, 07/01/2014

Ακολουθούν εννιά συν μία άγνωστες σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς, που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή: Μια ακτινογραφία της μεταμφίεσης του ναζιστικού ζόμπι.

# Σκηνή Πρώτη: Φεβρουάριος 2005, Γήπεδο Παναθηναϊκού, ΓΑΔΑ, Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

# Σκηνή Δεύτερη: Ιούλιος 1964, ΕΚΟΦ, Εβραϊκή Συναγωγή, Παγκράτι

# Σκηνή Τρίτη: 23 προς 24 Ιουλίου 1974, ΕΑΤ-ΕΣΑ, Βρετανική Πρεσβεία, Αεροδρόμιο Ελληνικού

# Σκηνή Τέταρτη: Ιανουάριος 1977, Παγκράτι ξανά, Βόμβες σε βιβλιοπωλεία και κινηματογράφους

# Σκηνή Πέμπτη: Νοέμβριος 1977, προεκλογική περίοδος, Ιταλία, Γραφεία Εθνικής Παράταξης στον Πύργο Αθηνών, Φυλακές Κορυδαλλού, Ξενοδοχείο ‘Caravel’

# Σκηνή Εκτη: Ιανουάριος 1979, Βόμβες, όπλα και εκρηκτικά ξανά

# Σκηνή Εβδομη: 12 Απριλίου 1992, Ξενοδοχείο ‘Caravel’, Οργανισμός Κρατικών Λαχείων

# Σκηνή Ογδοη: Από την οδό Φιλολάου, Παγκράτι στο μέγαρο της Μεσογείων

# Σκηνή Ενατη: Από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου στο Σήμερα, Connecting the dots

# Σκηνή Δέκατη και Τελική-Αυλαία: Ας συνοψίσουμε (Το παζλ συμπληρώνεται;;;) + Αντί επιλόγου + Υστερόγραφο: Η ομολογία για την μεταμφίεση, τη διπλή γλώσσα και το κρυφτούλι με την πραγματική τους ταυτότητα.

 

Θα δημοσιεύεται μία ‘Σκηνή’ κάθε μέρα, και με την ολοκλήρωση, οι 10 σκηνές θα αποτελέσουν ένα ενιαίο κείμενο-πανόραμα 🙂

Εδώ τώρα, βρίσκονται σε ένα ενιαίο κείμενο και οι δέκα αναρτήσεις με τις δέκα σκηνές, που βρίσκονται επίσης κάτω από την κατηγορία ‘Εννέα συν μία σκηνές από την ιστορία της Χρυσής Αυγής’.

 

---

 

@@@ Σκηνή Πρώτη: Φεβρουάριος 2005, Γήπεδο Παναθηναϊκού, ΓΑΔΑ, Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

Ολοι έχουμε ακούσει για τις επαγγελματικές ασχολίες του μεγαλοστελέχους της ΧΑ Ηλία Παναγιώταρου -τουλάχιστον πριν πάρει το άτοκο δάνειο που δικαιούνται οι βουλευτές, απλά και μόνο επειδή είναι βουλευτές, -όλοι οι βουλευτές -ακόμη κι εκείνοι που βρίζουν τους άλλους βουλευτές για τα … προνόμιά τους. Από την εποχή που ήταν γνωστός ως ‘Rabbit‘ στις εξέδρες των φανατικών του Παναθηναϊκού, αλλά και αργότερα με την χρυσαβγίτικης παραλλαγής γηπεδική ‘ακτιβίστικη’ οργάνωση-συμμορία ‘Γαλάζια Στρατιά‘, ο Παναγιώταρος διατηρούσε επιχείρηση με το όνομα ‘Φάλαγγα‘, δίπλα ακριβώς από τα γραφεία του συνδέσμου παναθηναϊκών οπαδών του Κολωνού. Η ‘Φάλαγγα’ πουλούσε στρατιωτικά ρούχα, στολές, γιλέκα, καπέλα και άλλα τέτοιου είδους στρατιωτικής και αστυνομικής χρήσεως προϊόντα και φασιστογκάτζετ, σε χρυσαβγίτες ένστολους ή με πολιτικά, σε οπαδούς ομάδων και σε μέλη του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας [1].

Διαφήμιση του μαγαζιού του Παναγιώταρου στην οδό Μαραθωνομάχων σε περιοδικό-έκδοση του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης για τους Ειδικούς Φρουρούς.

 

Σκηνή Τρίτη #03: 23 προς 24 Ιουλίου 1974, ΕΑΤ-ΕΣΑ, Βρετανική Πρεσβεία, Αεροδρόμιο Ελληνικού (Από τις Εννιά συν μία άγνωστες ακτινογραφίες του ναζιστικού ζόμπι)

Συνεχίζουμε με την επόμενη Σκηνή (Τρίτη) από την σειρά των ‘Εννέα συν μία σκηνές από την ιστορία της Χρυσής Αυγής‘, της μεγάλης έρευνας με τίτλο ‘Η Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και οι κρυφές χρηματοδοτήσεις: Νέα στοιχεία – Εννιά συν μία άγνωστες σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή – Μια ακτινογραφία της μεταμφίεσης του ναζιστικού ζόμπι [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #04]‘.

Ο σύνδεσμος για την προηγούμενη σκηνή βρίσκεται ακριβώς επάνω αριστερά από τον τίτλο, το προοίμιο-εισαγωγή βρίσκεται εδώ ‘Εκατό χρόνια φασιστικές οργανώσεις: Μικρή συμβολή στην περιοδολόγηση + Κάποιες σκέψεις για τις αιτίες της εκτίναξης της Χρυσής Αυγής‘, η παρουσίαση βρίσκεται εδώ ‘Μικρή παρουσίαση: Τι θα διαβάσουν οι επισκέπτες του XYZ Contagion στην τέταρτη μεγάλη έρευνα για τη Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και τις κρυφές χρηματοδοτήσεις‘ και η Σκηνή Πρώτη βρίσκεται εδώ ‘Σκηνή Πρώτη #01: Φεβρουάριος 2005, Γήπεδο Παναθηναϊκού, ΓΑΔΑ, Πατριαρχείο Ιεροσολύμων‘.

Υπενθυμίζουμε, πως όταν ολοκληρωθεί η δημοσίευση των δέκα σκηνών, αυτές θα συναποτελέσουν ένα ενιαίο κείμενο, που θα δημοσιευτεί ξεχωριστά.

---

 

@@@ Σκηνή Τρίτη: 23 προς 24 Ιουλίου 1974, ΕΑΤ-ΕΣΑ, Βρετανική Πρεσβεία, Αεροδρόμιο Ελληνικού

Την ημέρα που η Ελλάδα φαινόταν ότι θα μπορούσε να απαλλαχτεί οριστικά από το δικτατορικό καθεστώς, και ενώ ο κόσμος περιμένει την άφιξη του Καραμανλή, πανηγυρίζοντας την πτώση της χούντας, μια ομάδα νεαρών εθνικοσοσιαλιστών από την οργάνωση ‘Κόμμα 4ης Αυγούστου’ (Κ4Α) του Κώστα Πλεύρη -η μοναδική οργάνωση/κόμμα που επιτρεπόταν η λειτουργίας της επί χούντας, όπως είπαμε-, οπλισμένοι με τα απαραίτητα σύνεργα ‘της δουλειάς’ και με ένα σχεδιάγραμμα του οικήματος, αναρριχώνται στα κάγκελα της Πρεσβείας της Μεγάλης Βρετανίας, με σκοπό να την κάψουν. Τους αντιλαμβάνεται, όμως, μια αστυνομική περίπολος και τους συλλαμβάνει. Στη διαδρομή για το τμήμα, ένας από αυτούς ξεφορτώνεται το χαρτί με το σκαρίφημα, κι έτσι τελικά, και με δεδομένη τη φασαρία και τη ‘διασάλευση της τάξεως’ εκείνης της βραδιάς, αφήνονται ελεύθεροι [30].

Τις ώρες εκείνες, ο μέντοράς τους και αρχηγός του Κ4Α Πλεύρης μεταφερόταν από το ΚΕΣΑ στου Παπάγου όπου βρισκόταν κρατούμενος, προς το ΕΑΤ/ΕΣΑ. Ο Πλεύρης, ιδιαίτερος και κουμπάρος του παλιού αξιωματικού του αποσπάσματος Βρεττάκου -ουσιαστικά ταγματασφαλήτη- Ιωάννη Λαδά [31], είχε δοθεί ψυχή τε και σώματι στην επιτυχία της ‘Επαναστάσεως’ από διάφορα πόστα, -όπως και άλλα μέλη του Κ4Α-, αλλά κάποια στιγμή τον Μάιο του 1974 είχε βρεθεί σε δυσμένεια από τους ιωαννιδικούς. Δυστυχώς για τον Πλεύρη, ο Λαδάς δεν ήταν πλέον ισχυρός και δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα για να προστατεύσει τον κουμπάρο του. Είχε προσπαθήσει, βέβαια, και είχε απευθυνθεί στον στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο, αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων μετά τη μεταβολή της 25ης Νοεμβρίου 1973 και την επικράτηση του Ιωαννίδη, και τον είχε παρακαλέσει να δεχτεί τον «ιδιώτην Πλεύρην», διότι «ήτο της απολύτου εμπιστοσύνης του». Ο Μπονάνος δέχτηκε τον Πλεύρη, τον ρώτησε τι ήθελε, αυτός απάντησε ότι «ηγείται μιας μαχητικής οργανώσεως που έχει προσφέρει εθνικόν έργον και ότι τίθεται μαζί με την ομάδα του εις την υπηρεσία των Ενόπλων Δυνάμεων», ο Μπονάνος τον ευχαρίστησε και του απάντησε ότι «αι Ενοπλαι Δυνάμεις είναι πολύ καλά οργανωμέναι και δεν έχουν ανάγκην οποιασδήποτε ενισχύσεως, και μάλιστα υπό ιδιωτών». Ο Πλεύρης έφυγε άπραγος, ο Μπονάνος ενημέρωσε τον υπασπιστή-γραμματέα του ταγματάρχη Γεράσιμο Ματάτση πως δεν επιτρέπει να ξαναπατήσει ο ιδιώτης το πόδι του μέσα στο ΓΕΣ, και πως δεν πρέπει να του έχει κανείς εμπιστοσύνη, και ο γραμματέας ενημέρωσε τον Μπονάνο πως, σύμφωνα με τα όσα έμαθε, ούτε ο Ιωαννίδης είχε εμπιστοσύνη στον ιδιώτη Πλεύρη, κι έτσι, λίγο αργότερα, το αποτέλεσμα ήταν ο Πλεύρης να συλληφθεί (αφού πρώτα είχε ειδοποιηθεί) μαζί με άλλα στελέχη του Κ4Α [32].

Με τα γεγονότα του Ιουλίου του 1974, είχε έλθει η ώρα να απελευθερωθούν όλοι οι κρατούμενοι του καθεστώτος, κι εκεί, στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, μόλις οι ιωαννιδικοί αξιωματικοί είδαν τον Πλεύρη, τον κάλεσαν στο γραφείο τους για να τους … διαφωτίσει σχετικά με το τι προβλέπει πως θα γίνει (!!!) και για να τους … δώσει συμβουλές σχετικά με το τι θα πρέπει να πράξουν. Ο Πλεύρης τους συμβούλεψε να εκτελέσουν (!!!) όλους τους πολιτικούς, αλλά και όλους τους χουντικούς που τυχόν θα διαφωνούσαν για ένα καινούργιο πραξικόπημα. Τους προέτρεψε να κινηθούν αμέσως προς το Προεδρικό Μέγαρο όπου συνεδρίαζαν ο Καραμανλής και οι άλλοι πολιτικοί που συμμετείχαν κατόπιν στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τον χουντικό Πρόεδρο -μαριονέτα του Ιωαννίδη-, Γκιζίκη και τους χουντικούς αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων και των τριών όπλων (Μπονάνος, Γαλατσάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου), να τους συλλάβουν ή/και να τους εκτελέσουν επί τόπου αν δεν συμφωνήσουν σε καινούργιο στρατιωτικό νόμο. Μάλλον δεν εισακούστηκε, ήταν κι ο Ιωαννίδης εξαφανισμένος από μέρες, κι έτσι βγήκε απλά από την πόρτα, πήρε ένα ταξί και κατευθύνθηκε στο σπίτι του Λαδά. Την άλλη μέρα, πήγε στα γραφεία του Κ4Α, τα οποία βρήκε, λέει, κατεστραμμένα, και ο λόγος ήταν, λέει, το μίσος που έτρεφε γι’ αυτόν ο Εβραίος γαμπρός του Ιωαννίδη, ο γιατρός Αλαζράκης [33].

Από τα γραφεία του Κ4Α, πάντως, είχαν ξεκινήσει αυτοί οι τρεις επίδοξοι προβοκάτορες που ήθελαν να κάψουν την βρετανική Πρεσβεία, τη νύχτα της πτώσης της χούντας. Ηταν οι γνωστοί μας Νίκος Μιχαλολιάκος, Αριστοτέλης Καλέντζης και Γιάννης Περδικάρης. Ο τελευταίος ίσως δεν είναι τόσο γνωστός. Ισως τον έχετε συναντήσει με το ψευδώνυμο ‘Ιων Φιλίππου‘, με το οποίο υπογράφει τα βιβλία του. Πρόκειται για έναν συνεπή ‘συναγωνιστή’ του Μιχαλολιάκου και, ασφαλώς, … χρυσαβγίτη, επί 40 και πλέον έτη, από το 1972 και τις μέρες του Κ4Α μέχρι τις μέρες μας. Συνιδρυτής, ουσιαστικά, της Χρυσής Αβγής, βασικός ‘θεωρητικός ιδεολογικός καθοδηγητής’, κύριος αρθρογράφος στο περιοδικό σε ολόκληρη την περίοδο 1982-1990 και συγγραφέας πολλών από τα λεγόμενα ‘ιδεολογικά’ κείμενά της την περίοδο 1980-1990 (ιδεολογικές διακηρύξεις, εσωτερικοί κανονισμοί, καταστατικά κ.λπ). Το 1991 χωρίζουν οι δρόμοι τους, παραμένει παρατηρητής -αλλά και δημόσιος υπερασπιστής- της ΧΑ μέχρι το 2010, οπότε και επανεντάσσεται στην οργάνωση με τον ρόλο του βασικού ‘πολιτικού αναλυτή και αρθρογράφου’, σύμφωνα με το απολογιστικού τύπου βιβλίου που εξέδωσε πρόσφατα από τις εκδόσεις ‘Ηλεκτρον’ του μέντορά του Κώστα Πλεύρη [34].

Είπαμε τις λέξεις ‘μέντορας’ (των τριών εθνικοσοσιαλιστών), ‘Πλεύρης’ και ‘Μανιαδάκης’ προηγουμένως. Οπως οι τωρινοί ναζί έχουν μέντορα τον Πλεύρη, έτσι και ο Πλεύρης όφειλε την αντικομμουνιστική και παρακρατική εκπαίδευση (‘σχολείον πολιτικής’ την ονομάζει ο ίδιος) στον Μανιαδάκη:

«Ωφελήθημεν τα μέγιστα από τας συζητήσεις με τον Μανιαδάκην, τον δαιμόνιον υπουργόν Ασφαλείας του Μεταξά. Τον επεσκεπτόμεθα στην οικίαν του, στην οδό Νοταρά τα απογεύματα και όλοι μαζί επηγαίναμε μετά στο Green Park στην οδό Μαυρομματαίων, όπου δίπλα στο τζάκι μας διηγείτο, μας διηγείτο κι εμείς εκρεμόμεθα από τα χείλη του. Εις εκείνο το ζαχαροπλαστείο η συντροφιά του Μανιαδάκη απετέλει σχολείο πολιτικής. Μετείχον ο Πιπινέλης, ο Αντωνέλλος, ο Σταθάς, ο Μπαλάσκας (Βίγλαρης), ο Κουτσούρης, ο Σπυρόπουλος, ο Κατσούλος, ο Μιχάλης ο Κλης και άλλαι [Σ.Σ.: ;;;] προσωπικότηται [Σ.Σ.: ;;;] της δημόσιας ζωής, που ανέλυαν τα πολιτικά γεγονότα ή ανεφέροντο στο παρελθόν κι εμείς εδιδασκόμεθα. Αληθώς υπήρξε Σχολή Μανιαδάκη, όπου εμάθαμε διά την πολιτικήν περισσότερα απ’ όσα εμάθαμε στην Πάντειο Σχολήν Πολιτικών Επιστημών (ΠΑΣΠΕ), όπως ελέγετο τότε το Πάντειον Πανεπιστήμιον» [35].

Εκδήλωση του Κ4Α το 1966 στη Θεσσαλονίκη. Από αριστερά: Σπύρος Μανωλόπουλος, Δημήτρης Δημόπουλος, Κώστας Πλεύρης και Ανδρέας Δενδρινός

 

Τα ίδια συναισθήματα και την ίδια εκτίμηση που έδειχνε ο Πλεύρης στον Μανιαδάκη θα έπρεπε -λογικά- να δείχνουν και οι μαθητές (στον ναζισμό) του Πλεύρη προς τον Πλεύρη -ή, τουλάχιστον, αυτό θα περίμεναν οι ηγέτες του Κ4Α, όπως θα δούμε παρακάτω (αλλά, όπως αποδείχτηκε, συχνά-πυκνά έρχονταν σε σύγκρουση, προτού τα ξαναβρούν, προτού ξαναμαλώσουν, προτού τα ξαναβρούν κ.ο.κ.):

Εκατό χρόνια φασιστικές οργανώσεις: Μικρή συμβολή στην περιοδολόγηση + Κάποιες σκέψεις για τις αιτίες της εκτίναξης της Χρυσής Αυγής

Αυτό το κείμενο είναι, ουσιαστικά, ο πρόλογος στο επόμενο (τέταρτο) άρθρο της σειράς ‘Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά‘ με τίτλο ‘Η Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και οι κρυφές χρηματοδοτήσεις: Νέα στοιχεία – Εννιά συν μία άγνωστες σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή – Μια ακτινογραφία της μεταμφίεσης του ναζιστικού ζόμπι [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #04]‘, που μπορεί να διαβαστεί σε τμήματα (‘Σκηνές’) αρχίζοντας από την ‘Σκηνή Πρώτη #01: Φεβρουάριος 2005, Γήπεδο Παναθηναϊκού, ΓΑΔΑ, Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (Από τις Εννιά συν μία άγνωστες ακτινογραφίες του ναζιστικού ζόμπι)’.

[Σ.Σ: Στο μεταξύ, μπορείτε να δείτε και την παρουσίαση εδώ ‘Μικρή παρουσίαση: Τι θα διαβάσουν οι επισκέπτες του XYZ Contagion στην τέταρτη μεγάλη έρευνα για τη Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και τις κρυφές χρηματοδοτήσεις‘].

Και ο πρόλογος αυτός φιλοδοξεί να απαντήσει σε δυο στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους ερωτήσεις:

– Ενας αιώνας φασιστικές οργανώσεις: Πως τοποθετείται η ναζιστική συμμορία στο timeline της γενεαλογίας της ελληνικής ακροδεξιάς;

– Και πως συνέβη τελικά να εκτιναχτεί σε τέτοιο βαθμό και να φτάσει να έχει κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια;

Τα θύματα επιθέσεων της Χρυσής Αυγής για το διάστημα 2011-2013, μέχρι τον Παύλο Φύσσα. Το γραφικό από την Εφημερίδα των Συντακτών

 

Φοβόμαστε πως αυτές οι δύο ερωτήσεις δεν είναι ανεξάρτητες η μία απ’ την άλλη, και συνεπώς, δεν είναι εφικτό να απαντηθούν αυτόνομα.

Ας προσπαθήσουμε ένα σχέδιο απάντησης:

# Πολλοί ειδικοί θεωρούν ότι η μελέτη της ελληνικής ακροδεξιάς στην υπάρχουσα βιβλιογραφία δεν έχει φτάσει σε ικανοποιητικά επίπεδα και δεν έχουν απαντηθεί τα ιστορικά ερωτήματα με σχετικά ολοκληρωμένο τρόπο. Ή αλλιώς, υπάρχουν πολλά κενά στην σχετική αφήγηση.
Η οποία απαντάται συνήθως με ένα σχήμα που σε γενικές γραμμές μοιάζει κάπως έτσι:

Επίστρατοι ——> Τρία Εψιλον ——> Καθεστώς 4ης Αυγούστου ——> Τάγματα Ασφαλείας ——> Χούντα ——> ‘Τρίτο κύμα’ ακροδεξιάς με Καρατζαφέρη, και τώρα με την χιτλερική, ναζιστική, εθνικοσοσιαλιστική εγκληματική οργάνωση ΧΑ

# Δεν θα διαφωνήσουμε. Απλά θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε -με τις μικρές μας δυνάμεις και όπου αυτό είναι εφικτό- κάποια κενά. Από την δεκαετία του 1910 και μετά, πράγματι, μπορούμε να μιλάμε για φασιστικές οργανώσεις, και μάλιστα μαζικές. Ολοι αρχίζουν από τους Επίστρατους.
Κατόπιν, κάθε δεκαετία (λίγο-πολύ) έχει τα δικά της οργανωμένα φασιστικά μορφώματα:

# Στις δεκαετίες του 1920 (προς τα τέλη) και 1930, έχουμε τα ‘Τρία Εψιλον‘ (Χαλυβδόκρανοι, ΕΕΕ, 3Ε) και διάφορα άλλα μικρά φασιστικά/εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα, κομματίδια και οργανώσεις, πολλά εκ των οποίων απαριθμούνται στο βιβλίο ενός στελέχους των κομμάτων αυτών, του Π. Ι. Στεριώτη, με τίτλο ‘Προσπάθειαι άξιαι τιμής – Τα φασιστικά κινήματα στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου’, στα βιβλία ενός Ιάκωβου Χονδροματίδη, αλλά -κυρίως- στην πολύ προσεγμένη δουλειά που μπορεί να βρει κανείς σε μικρά εναλλακτικά βιβλιοπωλεία με τίτλο ‘Σπουδές στο Γαλανόμαυρο, Ο Ελληνικός Φασισμός στο Μεσοπόλεμο Περί της Ιστορίας του Φασισμού και της σημερινής της χρήσης‘, εκδόσεις Antifascripta, 2013.

Οταν το καθεστώς Σαμαρά μιμείται το καθεστώς Μεταξά – Απόλυση και επαναπρόσληψη των υπαλλήλων της Ραδιοφωνίας το 1939

Αυτές τις μέρες, αναλάβαμε την υποχρέωση να γράψουμε ένα κείμενο για το ραδιόφωνο τον καιρό της Κατοχής, και ειδικά για τα γεγονότα την πρώτη μέρα της εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα, μήπως απαντηθεί τελικά το ερώτημα πολλών, αν δηλαδή ο ραδιοσταθμός είχε σιγήσει ποτέ και το τι ακριβώς είχε συμβεί με την μετάδοση του σήματος, ειδικά σε τέτοιου είδους σημαδιακές ημέρες [Σ.Σ.: Φυσικά, οι αναγνώστες του ιστολογίου θα ενημερωθούν για την μικρή μας αυτή έρευνα].
Επάνω στην έρευνα που κάνουμε, καθώς ανοίξαμε πολλά βιβλία για να σχηματίσουμε τη μεγαλύτερη εικόνα, όπως κάνουμε συνήθως, ανοίξαμε και μια προπαγανδιστική έκδοση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και συγκεκριμένα του «Υφυπουργείου Τύπου και Τουρισμού, Διεύθυνσις Λαϊκής Διαφωτίσεως» με τίτλο «Τέσσαρα χρόνια διακυβερνήσεως Ιωάννου Μεταξά Τόμος Δ’«, εκδόσεις 4ης Αυγούστου, Αθήνα, 1940, και στο κεφάλαιο «Η συντελεσθείσα υπό του Κράτους της 4ης Αυγούστου αναδημιουργία και εις την Ραδιοφωνίαν», πέσαμε επάνω σε μια εκπληκτική λεπτομέρεια, που θα ήταν κρίμα να μην την μοιραστούμε με τους επισκέπτες του ιστολογίου.

Να πούμε πρώτα, ότι η πρώτη-πρώτη εκπομπή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών έγινε στις 25 Μαρτίου 1938, π.χ. κλικ εδώ.

Λίγους μήνες μετά, λοιπόν, τον Φεβρουάριου του 1939, το καθεστώς Μεταξά, προφανώς συνειδητοποιώντας τη δύναμη του νέου μέσου, αποφάσισε τη μεταφορά της αρμοδιότητας στο Υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού (δηλαδή Προπαγάνδας), με σκοπό να βελτιωθούν «ζητήματα προγράμματος, ζητήματα τεχνικά και ζητήματα οικονομικά». Η πρώτη-πρώτη κίνηση του καθεστώτος και του υπουργού Θεολόγου Νικολούδη (1890-1946) ήταν …
… και όμως, είναι απίστευτο, να απολύσει όλους τους εργαζόμενους και να επαναπροσλάβει ευθύς αμέσως ένα ποσοστό 40% αυτών, διά να «εργασθούν συντόνως και αρμοδίως» (!!!).

Εδώ, σελίδα 150:

Με τας γενομένας μεταρρυθμίσεις.

 

______
Οπως διαβάζουμε παρακάτω, η αναμόρφωσις του προγράμματος είχε στην πρώτη προτεραιότητα την «μετάδοσιν των αγορεύσεων του Αρχηγού της Κυβερνήσεως κ. Ιωάννου Μεταξά».

Εγχειρίδιο του χαφιέ-πράκτορα που είχε διεισδύσει στο παράνομο ΚΚΕ (+ Εγχειρίδιο επαγρύπνησης του παράνομου κομμουνιστή)

«Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας» γράφει στην προμετωπίδα του ιστολογίου μας, και σήμερα θα σας παρουσιάσουμε μια ψηφίδα ιστορίας, πολύ παράξενη και ασυνήθιστη, μια ψηφίδα που οι πιθανότητες να την συναντήσει κάποιος μπροστά του είναι πολύ λίγες, όχι μόνο τώρα, αλλά και τότε, στον ιστορικό της χρόνο.

Σοσιαλιστικό Κόμμα, ΕΤΣΕΔ Ελληνικό Τμήμα (ποιας;) Διεθνούς. Λογικά 1933.

 

Στο εξώφυλλο έγραφε ‘Τα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ’. Ξεφυλλίζοντάς το, μέσα υπήρχε ένα 12σέλιδο που μόνο για τα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ δεν έγραφε. Ηταν οδηγίες προς παράνομους κομμουνιστές. Ενα αυθεντικό εγχειρίδιο παρανομίας προς τους ‘μέσα’ του ΚΚΕ. Περιγράφονται μέσα όλα τα μέτρα προφύλαξης, συνθήματα, σύνδεσμοι, η στάση κατά τη σύλληψη, στη φυλακή, στην εξορία, η μυστικότητα, η αποφυγή φλυαρίας, η επαγρύπνηση κ.λπ. Μαζί, 28 συγκεκριμένες τέτοιες οδηγίες και μέτρα για αποφυγή παρακολούθησης, αποτροπή σύλληψης και αντιμετώπισης χαφιέδων.
Φοβερό ντοκουμέντο.
Χρονολογείται, λογικά, στα χρόνια παρανομίας του ΚΚΕ, δηλαδή 1947-1974. Αποκλείεται να είναι από την μεταξική περίοδο, διότι έχει αναφορές στο ΕΑΜ, στην ΕΠΟΝ κ.ά. [Σ.Σ.: Δείτε και το πρώτο υστερόγραφο]
Ποιος δεν θα ήθελε να του ρίξει μια ματιά, έστω και από περιέργεια;

[UPDATE 2012-10-17:
Σύμφωνα με νέες πληροφορίες, το αρχικό πρωτότυπο είναι ένα φυλλάδιο του 1932 με τίτλο «Τι πρέπει να ξέρει κάθε κομμουνιστής» με οδηγίες για τους κανόνες «επαγρύπνησης»].

Μαζί του, ένα δεύτερο, ακριβώς όμοιο με τον πρώτο. Και αυτό στο εξώφυλλο έγραφε «Συλλογή γραμματοσήμων«. Ανοίγουμε, και πράγματι οι παράγραφοι είναι όμοιες με το πρώτο, λέξη προς λέξη. Ομως, κάθε 2η-3η παράγραφο, υπάρχει μία παράγραφος μέσα σε παρένθεση. Εκεί οι κομμουνιστές αναφέρονται σε 3ο τρίτο («οι κομμουνισταί συνηθίζουν να κάνουν αυτό, όταν κάποιος συλλαμβάνεται […]» κ.λπ) και άλλες τέτοιες πληροφορίες, αλλά και οδηγίες σε δεύτερο πρόσωπο («πρέπει να προσέχεις […]«).
Παράξενο. Μας πήρε κάποιον χρόνο να κατανοήσουμε τι ακριβώς διαβάζαμε. Οι εμβόλιμες παράγραφοι απευθύνονται στον ΠΡΑΚΤΟΡΑ αστυνομικό (ή άλλον) που έχει διεισδύσει μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ. Οι συγγραφείς του εγχειριδίου, προφανώς κάποιοι υψηλά ιστάμενοι σε κάποια Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας, με τις οδηγίες αυτές λένε στον χαφιέ πως να το παίζει κανονικός κουκουές, ενώ παράλληλα θα κατασκοπεύει τους συντρόφους του.
Απίστευτο.
Αλλά λογικότατο.
Ο χαφιές, αυτός που επρόκειτο να διεισδύσει στα άδυτα της παρανομίας του ΚΚΕ, έπρεπε πρώτα να εκπαιδευτεί σαν κανονικός κομμουνιστής, και κατόπιν να μάθει τι ακριβώς πρέπει να κάνει σαν πράκτορας.

[UPDATE 2012-10-17:
Σύμφωνα με νέες πληροφορίες, το κείμενο αυτό ξαναδημοσιεύτηκε στην ΚΟΜ. ΕΠ. (=Κομμουνιστική Επιθεώρηση) το 1947, και έτσι εξηγούνται οι προσθήκες-αναφορές για το ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ κ.λπ.]

Μπορείτε να δείτε αυτό το αναπάντεχο εύρημα εδώ:
http://www.scribd.com/doc/109856252/

View this document on Scribd

ΥΓ1: Στην προσπάθειά μας να χρονολογήσουμε επακριβώς το έντυπο, θα εκτιμούσαμε πολύ εάν τυχόν κάποιος/α γνωρίζει ποια χρονική περίοδο η 1η Αυγούστου ήταν ημέρα αντιπολεμική και εορταζόταν π.χ. με διαδηλώσεις, πορείες κ.λπ., όπως αναφέρεται μέσα στο κείμενο. Προσπαθώντας να κάνουμε υποθέσεις, το μυαλό μας πηγαίνει πρώτα στις ανατολικές χώρες και ίσως και στις επετείους ρίψης της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (αρχές Αυγούστου). Μια άλλη σκέψη είναι για την υπογραφή στις 5 Αυγούστου 1963 της συμφωνίας Limited Nuclear Test Ban Treaty μεταξύ ΗΠΑ, ΕΣΣΔ και μεγάλης Βρετανίας.

Νίκος Ζαχαριάδης – Το απόρρητο αυτοβιογραφικό του σημείωμα προς την ΚΕ του ΚΚΕ, 1946

Από τις εκδόσεις Καστανιώτη έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσουν δύο βιβλία για το Νίκο Ζαχαριάδη, σε επιμέλεια του Γιώργου Πετρόπουλου, τα οποία θα περιέχουν το σύνολο των δημοσιευμένων κειμένων του Νίκου Ζαχαριάδη της περιόδου 1940-1947. Οπως διαβάζουμε:

«Πρόκειται για δυσεύρετα ντοκουμέντα και άγνωστα στο ευρύ αναγνωστικό κοινό, από τα οποία ελάχιστα έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι σήμερα στην ιστορική έρευνα. Περιέχονται γράμματα, ομιλίες, εισηγήσεις και λόγοι σε κομματικά σώματα του ΚΚΕ, δηλώσεις, συνεντεύξεις, μπροσούρες, καταθέσεις σε δίκες και υπομνήματα του ιστορικού ηγέτη».

Το πρώτο βιβλίο με τίτλο «Ιστορικά διλήμματα, ιστορικές απαντήσεις, Άπαντα τα δημοσιευμένα (1940-1945)» έχει ήδη κυκλοφορήσει (05 Δεκεμβρίου 2011) …

Το εξώφυλλο του πρώτου βιβλίου με τίτλο ‘Νίκος Ζαχαριάδης – Ιστορικά διλήμματα, ιστορικές απαντήσεις’, εκδόσεις Καστανιώτης, 2011. Πρόκειται για σκίτσο από την επιθεώρηση «Λεύτερος Μωρηάς (Όργανο της Κομματικής Επιτροπής Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ)», αρ. 65, Πάτρα, Μάης 1945

 

… ενώ το δεύτερο βιβλίο, με τίτλο «Υπέρ βωμών και εστιών, Άπαντα τα δημοσιευμένα (1946-1947)», θα κυκλοφορήσει το Μάρτιο του 2012:

Το εξώφυλλο του δεύτερου βιβλίου με τίτλο ‘Νίκος Ζαχαριάδης – Υπέρ βωμών και εστιών, Άπαντα τα δημοσιευμένα (1946-1947)’, εκδόσεις Καστανιώτης, 2012

 

Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα κείμενα, πολλά εκ των οποίων εκδίδονται για πρώτη φορά, υπάρχει και ένα κείμενο εξαιρετικής σημασίας. Πρόκειται για το αυτοβιογραφικό σημείωμα που ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης έγραψε τον Αύγουστο του 1946 και παρέδωσε στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. Οπως πληροφορούμαστε, ένα δακτυλογραφημένο αντίτυπο του σημειώματος αυτού (που φυλάσσεται στα κλειστά αρχεία του Περισσού) έδωσε η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ στον γιο του ΝΖ, τον Σήφη Ζαχαριάδη.
Το ιστολόγιό μας παραθέτει το κείμενο αυτό, μαζί με κάποιες άγνωστες (ή λιγότερο γνωστές) φωτογραφίες του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ:

 

Νίκος Ζαχαριάδης – Αυτοβιογραφικό σημείωμα προς την ΚΕ του ΚΚΕ (15/08/1946)

Γεννήθηκα στις 27.4.1903 στην Αδριανούπολη. Ο πατέρας μου Παναγιώτης είταν από μικροαστική οικογένεια, τέλειωσε στην Πόλη τη Μεγ. του Γένους Σχολή, δούλεψε μερικά χρόνια καπνεργάτης, ειδικεύθηκε εξπέρ (πραγματογνώμων) στα καπνά και γίνηκε υπάλληλος στην Εταιρία Regie (Γαλλικό μονοπώλιο καπνών στην Τουρκία), όπου και δούλεψε σχεδόν όλη του τη ζωή ωσότου διαλύθηκε η Εταιρία αυτή το 1926 είτε 1927. Η καταγωγή του είταν απ’ τη Ρούμελη. Πέθανε στην κατοχή. Αντιδραστικός δε στάθηκε ποτέ, και ποτέ δε μούπε ούτε μια λέξη για το δρόμο που τράβηξα. Απτήν Πόλη ακόμα 1921-22 διάβαζε ευχάριστα τον τύπο μας, κυρίως του άρεσε η «Κομέπ». Μα ποτέ δε μπόρεσε να ξεφύγει απτήν υπαλληλική μικροα­στική ψυχολογία, απτό φόβο μη χάσει τη θέση του, μην πάθει τίποτε. Στην Ελλά­δα ήρθε το 1927 ή 1928 και δούλεψε ώσπου πέθανε σαν αποθηκάριος σε εταιρίες καπνού, και στα τελευταία του χρόνια στη Δράμα, στην αποθήκη του γαμπρού μου καπνέμπορα Μιχάλη Δρόσου. Ο πατέρας μου περιουσία δεν απόχτησε ποτέ, και όλη του τη ζωή την πέρασε σε μεταθέσεις, σαν υπάλληλος της Ρεζί, απ’ τη μιαν άκρη της Τουρκίας στην άλλη. Εμένα προσωπικά ο πατέρας μου μου στάθηκε ξένος από μικρό παιδί γιατί με χτυπούσε πολύ, εμένα εξαιρετικά, γιατί, όπως έλεγε, τούκανα αταξίες και τον έκθετα στον κόσμο. Στο σπίτι ποτέ δεν είχαμε πολυτέλεια, και ποτέ όσο έμενα στο σπίτι δε γνώρισα πείνα, αν και από μικρό παιδί θυμάμαι γκρίνια στο σπίτι γύρω απ’ τα οικονομικά. Ο πατέρας δεν έπινε ποτέ, ούτε και έπαιζε. Στα 1899, όντας, σαν υπάλληλος της Ρεζί, στα Άδανα της Κιλικίας (Μικρασία), γνώρισε και πήρε τη μάννα μου Ερατώ Πρωτόπαπα. Η μητέρα είνε και αυτή από μικροαστική οικογένεια. Η μητέρα της (γιαγιά μου) είταν απ’ τη Χίο. Ο πατέρας της (παππούς) είχε φύγει απ’ την πατρίδα του, το Καστρί της Κυνουρίας, νέος με τον αδελφό του Δημήτρη ζητώντας τύχη. Ο Δημήτρης τράβηξε για την Αλάσκα. Ο παππούς μου έφτιασε μπακάλικο, και μετά έκανε και ξενοδοχείο στα Άδανα. Τη μητέρα μου την προίκισε με μετρητά που οι γονιοί μου τ’ απόσυραν απ’ τον παππού μου λίγα λίγα όταν τα χρειαζόντουσαν. Στα 1900 γεννήθηκαν στα Άδανα οι δυο αδελφές μου Ιφιγένεια και Αλεξάνδρα (Φώφη και Σάσα), δίδυμες. Απ’ τα Άδανα μετατέθηκε στην Αδριανούπολη, όπου το 1903 γεννήθηκα εγώ. Το 1915, ξανά στα Άδανα, γεννήθηκε ο αδελφός μου Δημήτριος (Μίμης). Στα 1905 ο πατέρας μου μετατέθηκε στα Σκόπια της Μακεδονίας, πάντα σαν εξπέρ της Ρεζί. Στα Σκόπια πρωτοπήγα στο σχολείο της Ελληνικής κοινότητας. Στα 1908 πήγαμε τα παιδιά με τη μητέρα μας στα Άδανα για να δει τους γονιούς της. Εκεί έζησα την τουρκική συνταγματική μεταπολίτευση και τη σφαγή των Αρμενίων. Ξαναγυρίσαμε στα Σκόπια, όπου μείναμε ως τους Βαλκανικούς πολέμους. Απ’ τα χρόνια που μείναμε στα Σκόπια έμειναν μέσα μου πολύ ζωηρές και έντονες οι παιδικές εντυπώσεις και αναμνήσεις απτόν ένοπλο και εξοντωτικό αγώνα που έκαναν τα χρόνια εκείνα οι μακεδόνες, Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι και Αλβανοί ενάντια στους Τούρκους και συναμεταξύ τους. Στα 1912 ήμουνα στη Θεσσαλονίκη όταν μπήκαν οι Έλληνες. Επειδή η Σερβία και η Ελλάδα δεν αναγνώριζαν τη Ρεζί, τον πατέρα μου τον μετέθεσαν στη Νικομήδεια στα 1913. Εκεί τελείωσα το δημοτικό εφτατάξιο σχολείο, και στα 1916-17 για 1 χρόνο πήγα στο γυμνάσιο στην Αδριανούπολη, όπου στο μεταξύ είχε μετατεθεί και βρισκότανε μόνος του ο πατέρας μας. Η μητέρα μου με τα άλλα τα παιδιά μείναν στη Νικομήδεια. Στην Αδριανούπολη στο γυμνάσιο μια παρέα από μαθητές (ανάμεσά τους και ο Τάσος ο Χαϊνόγλου [Χαΐνογλου]) πρωτομιλήσαμε για οικονομική δικαιοσύνη και σοσιαλισμό. Στα 1917 έβγαλα την 1η Γυμνασίου, και εδώ τελειώνει η σχολική μου εκπαίδευση. Γύρισα στη Νικομήδεια, όπου και έπιασα δουλειά και γω στη Ρεζί.

Η κομματική ταυτότητα του Νίκου Ζαχαριάδη

 

Τέλη 1918 με αρχές 1919 στη Νικομήδεια ένας κύπριος διερμηνέας στον αγγλικό στρατό, ο Ευριπίδης Αναστασιάδης, μου πρωτομίλησε συστηματικά για το σοσιαλισμό, τη ρούσικη επανάσταση, το Λένιν και τους μπολσεβίκους. Τότε είμουνα και αρχηγός της ομάδας προσκόπων. Παραιτήθηκα από αρχηγός γιατί δε συμφωνούσα με το θρησκευτικό προσανατολισμό του προσκοπισμού. Στα 1919 έφυγα κρυφά απτό σπίτι για να πάω εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό. Με πήρε χαμπάρι η μητέρα μου και με επέμβασή της στο στρατολογικό γραφείο ματαίωσε τη στρατολογία μου. Έτσι έμεινα στην Πόλη, όπου έπιασα δουλειά σαν υπάλληλος στον εξάδερφό μου καρβουνέμπορα Ανέστη Σεφεριάδη. Η δουλειά είταν επίβλεψη στις φορτώσεις και εκφορτώσεις στο λιμάνι, με συμμετοχή στη φυσική δουλειά. Εκεί γνώρισα τις πρώτες πείνες, γιατί η επιχείρηση ουσιαστικά χρεωκόπησε και ένα χρό­νο σχεδόν δεν πληρώθηκα.

Περίεργες συμπτώσεις, από το 1936 στο σήμερα: Οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης – Διάγγελμα προς τον λαό διά την μεταβολήν

Λίγο πριν ορκιστεί η νέα κυβέρνηση Παπαδήμου, και λίγο πριν ακούσουμε τις προγραμματικές δηλώσεις, εμείς τις βρήκαμε και σας παρουσιάζουμε κατ’ αποκλειστικότητα:

Πάσα ομοιότης, συμπτωματική.

 

Είναι βέβαια από το ‘Διάγγελμα προς τον λαόν διά την μεταβολήν της 4ης Αυγούστου 1936’.

Δεν πιστεύω κανένας κακεντρεχής να βρει ομοιότητες του τότε με τώρα.

Διότι, όπως έχουμε πει, στη δημαγωγία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Βιβλίο «Η Ελλάδα 1936-44. Δικτατορία, κατοχή, αντίσταση», Χάγκεν Φλάισερ & Νίκος Σβορώνος (επιμέλεια)

‘Η Ελλάδα 1936-44. Δικτατορία, κατοχή, αντίσταση‘, Πρακτικά του (ομώνυμου) διεθνούς ιστορικού συνεδρίου του 1984 (‘Πρακτικά Α’ Διεθνούς Συνεδρίου Σύγχρονης Ιστορίας’, του πρώτου, επιτέλους, σχετικού συνεδρίου στην Ελλάδα, κλικ εδώ).
Επιστημονική επιμέλεια Χάγκεν Φλάισερ & Νίκος Σβορώνος,
γλωσσική θεώρηση Ειρήνη Λούβρου,
εισαγωγικό σημείωμα Θεόδωρος Δημόπουλος,
πρόλογος Νίκος Σβορώνος,
έκδοση ‘Μορφωτικό Ινστιτούτο ΑΤΕ’ (=Αγροτική Τράπεζα Ελλάδας),
Αθήνα 1989,
σελίδες xx+651.

‘Η Ελλάδα 1936-44. Δικτατορία, κατοχή, αντίσταση’, Χάγκεν Φλάισερ & Νίκος Σβορώνος (επιμέλεια)

 

Τα περιεχόμενα του βιβλίου:

Χάγκεν Φλάισερ: «Ντόπια και ξένη κατοχή: Ορισμένες επισημάνσεις» /

Emanuel Turczynski: «Η κρίση της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού στη ΝΑ Ευρώπη» /

Jerzy W. Borejsza:«Η Ελλάδα και η βαλκανική πολιτική της φασιστικής Ιταλίας, 1936-1940» /

Romain H. Rainero:«Το πραξικόπημα του Μεταξά και η απήχηση στη φασιστική Ιταλία» /

Renate Meissner: «Η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και η Ελλάδα κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας» /

Τάσος Κωστόπουλος – Η αναζήτηση του Ελληνα Μουσολίνι (άρθρο στην «Ελευθεροτυπία» 2011-06-12)

Ο Τάσος Κωστόπουλος, εκ των φορέων του ‘Ιού‘, σε ένα άρθρο του από την ‘Ελευθεροτυπία’ της Κυριακής 12 Ιουνίου 2011 με τίτλο ‘Η αναζήτηση του Ελληνα Μουσολίνι‘.

Η ΚΡΙΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΣΤΙΣ ΜΈΡΕΣ ΤΟΥ ’30

Η αναζήτηση του Ελληνα Μουσολίνι

Του ΤΑΣΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

«Μήπως, τελικά, μια χούντα μάς χρειάζεται;;;» αναρωτιούνται έντεχνα εδώ κι ένα χρόνο τα ΜΜΕ που έχουν στρατευθεί στην πάση θυσία υπεράσπιση της πολιτικής του μνημονίου, του βίαιου δηλαδή «εκσυγχρονισμού» της χώρας μέσα από τη δραστική υποτίμηση της μισθωτής εργασίας, την καταστροφή μεγάλης μερίδας των μικροαστικών στρωμάτων και την υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου από τους ντόπιους και ξένους μεγαλοεπιχειρηματίες.

 

Το κόμμα του Ιωάννη Μεταξά (πάνω με τον Αλέξανδρο Παπάγο) συγκέντρωνε μετά βίας στις εκλογές μόλις το 4%. Αυτό δεν εμπόδισε τη δεξιά να τον χρίσει δικτάτορα, αντί για τον νέο και ελπιδοφόρο Παναγιώτη Κανελλόπουλο, όπως έγραφε ο Δημήτρης Γληνός στον ‘Ριζοσπάστη’.

Τις τελευταίες μέρες, καθώς οι λαϊκές αντιδράσεις σ’ αυτή την πολιτική κλιμακώνονται με το κίνημα των αγανακτισμένων, το ίδιο ερώτημα τίθεται πλέον ωμά από τους υποστηρικτές μιας «σθεναρής» εθνικής ηγεσίας, απαλλαγμένης από τα «λαϊκιστικά» και δημοκρατικά σύνδρομα της μεταπολίτευσης κι υποταγμένης μέχρι κεραίας στα κελεύσματα των τραπεζιτών.Στο κύριο άρθρο του κυριακάτικου «Βήματος» (05/06/2011), ο Σταύρος Ψυχάρης προειδοποίησε λ.χ. ανοικτά τους «ανήκοντες σε κοινωνικά στρώματα που κινούνται στα όρια της φτώχειας» ότι, αν επιχειρήσουν «να ανατρέψουν την ‘κοινωνία της αδικίας και της διαφθοράς’», θα παταχθούν με «εκτροπή από τη συνταγματική τάξη». Ακόμη σαφέστερη ήταν στη ΝΕΤ (03/06/2011) η Αθηνά Κακούρη, εν ονόματι των 32 διανοουμένων που κάλεσαν τις «πολιτικές δυνάμεις του τόπου» να «τολμήσουν» ν’ αντισταθούν στις «φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας» που «κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο» [Σ.Σ.: Για το άρθρο των ’32 διανοουμένων’, στην ‘Καθημερινή’ 05/06/2011, κλικ εδώ]:
Αυτό που χρειαζόμαστε, εξήγησε με παρρησία, είναι μια «αρίστη ηγεσία» σαν τη δικτατορία του Μεταξά, «ενός ανθρώπου που ήξερε ακριβώς» τι έπρεπε να γίνει κι «ανέστειλε όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες» προκειμένου να καταστεί η χώρα αξιόμαχη. Εσπευσαν βέβαια κάποιοι απ’ τους «32» να διευκρινίσουν πως δεν ταυτίζονται μ’ αυτή την ανάγνωση της νεοελληνικής ιστορίας. Οταν όμως στους συνυπογράφοντες περιλαμβάνονται γνωστοί απολογητές των κατοχικών Ταγμάτων Ασφαλείας, δικαιούμαστε να περιμένουμε ακόμη και πιο προωθημένες ερμηνείες της αναζητούμενης «τόλμης».
[Σ.Σ.: Για όσους δεν πάει κάπου το μυαλό τους συγκεκριμένα, ας μας επιτραπεί να βοηθήσουμε: Ο ‘απολογητής των ταγματαλητών’ είναι ασφαλώς ετούτος εδώ ο διανοούμενος, και ένα δείγμα των προσφάτων παρεμβάσεων του, εδώ, και των αντίστοιχων του ‘ρεύματος του, εδώ].

Αργύρης Κοβάτσης-Δημητρίου (1918-2010) – Το Ατομικό Βιβλιάριο Αξιωματικού του ΔΣΕ

Λίγο πριν το 2010 δώσει τη θέση του στο 2011, στις 18 Δεκεμβρίου, ο Аргир Ковачев-Αργκιρ Κοβάτσσεβ (Αργύρης Κοβάτσης–Δημητρίου), άφησε την τελευταία του πνοή στα 92 του χρόνια. Γεννήθηκε στις 21 του Μάη 1918 στο χωριό Зралци-Ζράλτσι-Αμπελόκηποι Καστοριάς, από τους γονείς Τάνας και Γιάννα. Το επώνυμο Δημητρίου του το επέβαλε το καθεστώς Μεταξά, όταν το 1936, εκτεταμένα άλλαζε τα «μακεδονοφανή», ήδη από νωρίτερα ελληνοποιημένα επώνυμα. Ο Άργκιρ ήταν πνεύμα ανήσυχο και αμέσως άρχισε τον αγώνα εναντίων των φασιστικών δυνάμεων κατα τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου. Μετά το τέλος του πολέμου αυτού και την έναρξη του Εμφυλίου πολέμου, εντάχθηκε στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού, όπου πολέμησε μέχρι το τέλος με το βαθμό του Ταγματάρχη.

Ο Αργύρης Κοβάτσης τη δεκαετία του 1940 και ΄τη δεκαετία του 1990.

 

Μετά τη ήττα του ΔΣΕ,αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στην Πολωνία, όπου με την σύζυγό του Ελένη, απέκτησαν τέσσερα παιδιά και μετέπειτα εγκαταστάθηκαν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Πολλά χρόνια αργότερα, κατάφερε μετά από πολλές δυσκολίες να επαναπατριστεί και να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του, στα πατρικά του εδάφη, για τα οποία τόσο σκληρά αγωνίστηκε. Λίγους μήνες πριν το θάνατό του, εξέδωσε τα απομνημονεύματά του, με το βιβλίο ‘Ο Ατίθασος Ταγματάρχης‘.
(Πηγή: NovaZora.gr)

Εδώ μπορείτε να δείτε το ‘Ατομικό Βιβλιάριο Αξιωματικού του ΔΣΕ’ του Αργύρη Κοβάτση: